Verrassend goede Winterappelen

Howard Stringer had mij begin februari in Engeland enkele appelen meegegeven om later te proeven.

Het bezoek van Vincent enkele dagen geleden was een uitstekende gelegenheid. Fijne herinneringen aan de Veltwerkgroep fruit borrelden terug op. Vanaf de beginjaren tachtig kwamen we met een groep van een twintigtal geïnteresseerden geregeld samen om velerlei thema’s betreffende fruit te behandelen. Ik ben nog dankbaar om de leerschool die ik toen kon doormaken. Al doende leert men veel.

Achtereenvolgend proefden we met zijn drieën (Vincent, Aleide en ik):

1. Otava : een ras afkomstig uit Tjechië.  8 / 10   nr 2

    Geel, zeer lichte blos, zacht maar nog krokant. Iets over zijn    

    hoogtepunt. Mooie pitten.

2. Lady Williams: een Australische appel.   7 / 10  nr 3

    hard, wit vlees, knapperig, zuurzoet, speciaal aroma. Kan nog lang

    bewaren.

3. Yellow Newtown: USA  1759.     7 / 10   nr  3

    Geel als golden, nog hard, zoet, speciaal aroma.

4. Fremy: Frankrijk  (1830-1840)    6,5 / 10    nr  5

    Nog vast, zoet, ‘oude’ smaak, zoet.

5. Sturmer Pippin: Engeland  rond 1800.  8,2 / 10   nr  1

    Lekker, fijne nasmaak, aangenaam zuur. Vit. C.

Al deze vruchten kregen hoge scores. De late vruchten profiteerden vorige herfst extra van de prachtige nazomer.

Dit zijn allemaal vruchten waarvan een liefhebber, zonder koeling, lang kan van genieten: extra interessant.

Vervolg Juno

Het huidige, meest geplante ras Glen Moy is echter zeer onderhevig aan vele wortel – en stengelziektes en de vruchtkwaliteit is inferieur aan de hoofdrassen van het middenseizoen als Tulameen en Glen Ample.

Malling Juno begint op hetzelfde tijdstip te rijpen als Glen Moy, maar de rijpingsperiode is meer gebald.

De 50% pluk valt 2 weken voor Glen Ample.

De fruitkwaliteit van Juno overtreft Glen Moy.

De bessen met hun helder rode kleur hebben meer glans en zijn vaster dan Glen Moy en hebben een goede smaak.

Malling Juno werd hoog gekwoteerd voor uitzicht, textuur en smaak (Zelfs beter dan Glen Ample) . De stengels zijn stekelloos.

De vruchtscheuten staan goed zijdelings ingeplant. De bovenste scheuten staan sterk opwaarts, terwijl de lagere praktisch horizontaal staan met bessen die zich goed presenteren aan de plukkers; dus minder plukkosten.

Malling Juno is een robuuste variëteit met resistentie tegen de biotypes 1 tot 4 van de grote frambozenbladluizen. Deze bladluizen  brengen de besmetting met virussen mee.

Sinds 1995 staat Juno op het veld uitgeplant en werd nog niet geïnfecteerd met het ‘raspberry bussy dwarf virus’ (heksenbezemziekte).

Juno is eveneens resistent tegen stengelbotrytis, ‘spur blight’ en ‘cane spot’ (stengelziektes).

Het vroeg uitlopen van de bladeren zou schade door voorjaarsvorst kunnen meebrengen.

Ik herinner mij zo’n zeer vroeg uitlopen van de frambozenbladeren. Ze kregen het hard te verduren van een flinke vorst in maart. Maar dat is al 20 jaar geleden.

Mallig Juno zal officieel gelanceerd worden op de jaarlijkse Fruitfocus in juli te East Malling.

Kwekers in Engeland kunnen dit voorjaar in Engeland al proefmateriaal aanschaffen bij MEIOSIS, dat in Engeland instaat voor de vermeerdering.

Licentierechten voor Europa kunnen bij hen bekomen worden.

Binnen 1-2 jaar wordt Malling Juno ook bij ons een zeer interessante, vroege framboos.

JUNO de nieuwe, vroege zomerframboos

van East Malling Research.

Het kweekprogramma van nieuwe frambozen staat onder de leiding van mevr. Vicky Knight.

Men stelt zich tot doel nieuwe rassen te ontwikkelen met uitstekende vruchtkwaliteiten: een goede smaak, een attractief uiterlijk, dit in combinatie met sterke weerstand tegen belagers en ziektes, een hoge productie en andere landbouwkundige eigenschappen (Bv. gemakkelijk te cultiveren en te plukken).

Eenmaal had ik de kans om dit kweekprogramma te bezoeken met het Proefcentrum Kleinfruit van Tongeren onder leiding van Patrick Meesters.

We stapten door een ontsmettingsbad vooraleer het proefveld zelf te betreden. Het was begin augustus en de beoordeling van planten en vruchten van de zomerframbozen was al achter de rug. Wie wou mocht zelf een oordeel vormen. Er was een grote diversiteit aan vruchten. Mooie vruchten, maar met weinig smaak; maar ook lekkere vruchten. Gedrongen en hoge planten, allemaal behoorlijk gezond (de minder goede zijn al in een vroeg stadium verwijderd), maar toch met gradaties. Dit waren enkel de planten die overschoten van vele duizenden zaailingen. Als onderzoeker moet je o.a. wel een engelengeduld hebben.

De vruchten van Juno zullen er dan (begin aug. 1999) wellicht niet meer bij geweest zijn aangezien dit een vroege framboos is.

Juno is de naam van de vroege zomerframboos die een verbetering betekent ten opzichte van Glen Moy, die al decennia lang het vroegste, commerciële ras is. (vervolgt)