Mijn meer dan 40 jaar ervaring met tuinieren en het telen van vele
soorten (klein)fruit zonder scheikundige bemesting en - spuiten wil ik
meedelen en zelf nog bijleren.
Voor de fruitliefhebber
22-05-2005
HET NESTKASTJE VAN CHRISTOPHE
Zon maand terug heb ik Marleen Beckers geholpen om haar kelder te ontruimen. Ze woont met haar 2 zonen: Christophe en Alexander op Stuivenberg in wat een van de laatste boerderijen in Antwerpen was. Onbruikbare spullen voerde ik naar het containerpark. Hout kon ik recycleren; inbegrepen het proefwerk nestkastje van Christophe.
Thuisgekomen heb ik het kastje opgehangen aan de Reinette dHernaut. Ik heb de boom van boomkweker Adams van Ruisbroek bij Brussel. Zijn vader ontving het ras van zijn medewerker Hernaut, die de zaailing halverwege de jaren dertig vond op het stort van Anderlecht. Het is een grote, donkergroene vrucht met rode blos, een echt lekkere winterappel. In de streek, het Pajottenland, noemt men hem dubbele Speeckaert. Een tiental jaar bleef de boom bij mij zeer gezond, sinds dan is er nogal wat kankeraantasting.
Een nestkastje hangt men normaal op in de winter, zodat de nestzoekende vogels ruim de tijd hebben om de woning in hun trouwplannen op te nemen.
Toevallig zag ik er een koolmees uitkomen en vond een nest met 5 eitjes.
Bij mij hangen er nogal wat nestkastjes , met als bewoners kool en pimpelmezen.
Tot 3 jaar terug waren er ook altijd ringmussen, een iets kleinere mus , waarbij mannetje en wijfje dezelfde bruine vederdos hebben. Opvallend is het bruine kopje met witte wangplek. Bij de huismus verschillen mannetje en wijfje zeer duidelijk. Dit laatste is veel egaler grijs-bruin. Het mannetje is opvallender getekend, met een grijze kruin.
Waarom is de ringmus verdwenen?
Hoe nuttig zijn mezen?
In de mailgroep tuin op het Seniorennet plaatste Tuinvlinder een interessante observatie met conclusie. Ik heb zijn instemming om die over te nemen. Hij heeft een eigen website: www.tuinvlinder.nl
Toen ik vanmorgen om half zes ontwaakte hoorde ik het hoge gepiep van de jonge koolmezen alweer. Draaide de lamalellen een stukje open en ik kon pa en ma bezig zien.
Ik telde hun frequentie waarmee ze kwamen aanvliegen met een rups in de snavel. Elke minuut, bijna precies getimed, kwam er een nieuwe hap aangevlogen.
Zodoende kwam ik tot de volgende berekening:
1x per minuut = 60x per uur;
zeg dat ze 15 uren per dag voeren dan komt dat neer op 15 x 60 = 900 maal per etmaal. Dat zijn 900 rupsen of spinnen ed. naast wat ze nog zelf moeten eten om dit te kunnen doen.
Stel dat ze om een rups te moeten vangen 100 meter moeten vliegen dan leggen pa en ma per dag een afstand af van 90 km!!!!!!!! dat is 45 km per vogeltje......... per etmaal!!!!!!!!!!! en ik vermoed dat dit alles aan de lage kant is, want ik denk dat er veel langer gevoerd wordt, wel 17 uur en dat de vliegafstand ook wel eens meer zou kunnen zijn dan 100 meter.
Ja je moet wel wat voor je kinderen over hebben!
Een van mijn favorieten is suikermaïs. Ik heb de indruk dat dit gewas bij ons nog niet zo populair is. In de VS is dit een zeer populair gewas. Mijn vader Jules, geboren in hetzelfde jaar als Hitler, 1889, en allebei korporaal, wel in een verschillend leger, had altijd gedroomd om uit te wijken naar VS. Zijn jongere broer Kamiel had het wel gedaan in 1913. Hun vader Felix, mijn grootvader dus, de dorpssmid, was al overleden aan een pleuritis (longontsteking) toen mijn vader, als oudste van 4, pas negen jaar was. Het zou kunnen dat mijn eerste herinneringen terug gaan naar mijn grootmoeder , Rosalie Vermeersch. Ik zie mij nog gaan aan haar hand aan de kant van de weg, aan de rechterkant van ons hekken (toegangspoort). In mijn geheugen zit er ook nog een flard van haar overlijden. Ik was toen 2,5 jaar.
Als oudste kon mij vader niet weg. Zorg voor moeder en zusters.
Daar kwam nog bij dat hij tot de laatste lichting behoorde die moest loten om al of niet soldaat te worden en hij trok een hoog nummer. Hij vertelde dagenlang over zijn belevenissen tijdens de eerste wereldoorlog. Maar toen hij , na krijgsgevangenschap bij de doorbraak in 1918, als laatste in februari 1919, na honger te hebben geleden in Göttingen in Duitsland, terug thuis kwam, mocht hij van zijn moeder geen kwaad vertellen over de Duitsers. Zwijgt, het zijn ook iemands kinders.
Thuis nog geen 14 km van Diksmuide-, lagen 4 jaar lang, getrouwde Duitse boeren ingekwartierd, die met paard en wagen de invoerders waren naar het front.
Zij deden het boerenwerk voor mijn grootmoeder: ploegen en zaaien en oogsten.
Mijn vader kreeg zelfs twee brieven van zijn moeder. De Duitser stuuurde de brief van mijn grootmoeder naar zijn vrouw in Duitsland, die de brief naar de broer van mijn vader, Kamiel Willaeys, groetenkweker in Detroit zond De West-Vlamingen trokken massaal naar die contreien. Ze hadden er hun eigen krant: Gazette van Detroit. Ik weet niet of die nu nog bestaat, maar in 1979 was dit nog wel het geval.- die de brief terug stuurde naar Diksmuide! In 1917 werden de VS bij de oorlog betrokken en kon dit niet meer.
Net voor mijn vader 90 werd, heb ik het gearrangeerd dat wij: mijn moeder en vader, mijn broer Raphael, Aleide en ik naar mijn tante in Detroit gingen. Mijn nonkel was al een tijd overleden. Mijn nicht Evelyne en haar man Achille waren toen nog groentenkwekers. Hun bedrijf , 8 Ha lag naast de drukke 20 mile road, 6 baans vak, dus op 32 km van het centrum. De stad begon zich toen tot daar uit te strekken. Even verder lag de Mall, een viertal zeer grote warenhuizen en aanpalende winkels met een gigantisch parkeerterrein. En jawel, mijn oom had al gezien dat er 1 bus reed waarmee je naar het centrum kon. We hebben er gebruik van gemaakt.
Toen mijn nonkel er aankwam werd de kerk van de Vlamingen gebouwd op de 9 de mile road. Een Vlaamse scheutist was er in 79 pastoor. Die plaats lag dan al in volle stad, ingepalmd door de zwarten en daar kwam mijn familie niet meer. Trouwens dat was een heel eind weg. Ze hadden het niet voor zwarten en waren zeer republikeins gezind. Hun specialiteit was busselajuin van Hollands zaad. Ze hadden voortdurend een zestal studentinnen in dienst om de ajuinen te plukken. De ajuinen werden daarna gewassen en gebusseld en in kisten verpakt. Andjoens pelen in het Belgisch, waarmee zij het West-Vlaams bedoelden. Mijn nicht sprak nog vlot Belgisch, alhoewel haar moeder al in de VS geboren was. Mijn tante las de Gazette van Detroit. Mijn aangetrouwde kozijn , geboren in Pas de Calais, uit gevluchte West-Vlamingen was daar al niet meer toe in staat.
Twee maal per week bracht mijn nicht de groenten, met de vrachtwagen in het holst van de nacht naar de groothandelsvroegmarkt in Detroit, die om 4 u s ochtends begon. Ik ben een drietal keren meegereden. Een zwarte boy bracht de verkochte waren naar de wagen van de koper. De groenten waren verpakt in houten kisten, die voortdurend werden gerecycleerd. Trouwens bier werd toen daar al gedronken uit blikjes met statiegeld.
Wel, een van hun wensen was ons te laten genieten van de nieuwe suikermaïs.
Ik herinner mij nog dat , toen Mieke, 8 september 1965, hier thuis geboren werd, de suikermaïs Golden Bantam volop rijp was. Aleide kon ervan genieten. Er was overvloedig melk voor de jongste spruit.
Dit jaar heb ik alleen rassen uit de Organic Catalogue van de Henry Doubleday Research Association ( de Engelse Velt) en Chase Organics (Bio wordt in het Engels vertaald als organic) gezaaid.
Welke rassen?
Sweet Nugget F1 , een superzoet ras, rijp begin september. Groeit goed in een koeler klimaat.
Kelvedon Glory F1 is wellicht het vroegste ras. Ik ben er al jaren tevreden over.
Golden Jubelee, biologisch zaad, is een iets later ras met 22 cm lange kolven.
Northern Extra Sweet F1 is zoals de naam zegt een superzoet ras. Men raad aan om superzoete rassen minstens op 8 m van andere rassen te zaaien, omdat bij kruisbestuiving het superzoete verloren gaat. (Ik ben dit dit jaar vergeten. Dat gebeurt als je ouder wordt!)
En Swift F1, een recent tender sweet type, is vroeg rijpend.
Ik kijk al uit naar eind augustus, begin september om de heerlijke, zoete, gestoomde korrels te genieten, ingesmeerd met wat boter en een tikkeltje gezout, en deze door te spoelen met een sprankelende, frisse ( schuim)wijn.
Op een andere plaats zaaide ik strawberry popcorn, biozaad van het Franse biobedrijf St. Marthe. Men raadt aan de rode kolfjes de nodige tijd op een koele plaats te laten drogen. Dan 2 dagen in de vriezer te leggen en dan verder te bewaren in een luchtdichte container. Microwave whole crop until popping stops. (Leg ze in de microgolf tot ze geploft zijn). Daar we geen microgolfoven hebben hoop ik dat het klassieke popcorn maken ook nog zal lukken.
Popcorn , nog zo'n populair gerecht in Amerika.
Leen, onze oudste dochter was AFS studente op een farm in de cowboystad Abilene in Kansas. Toen we haar pleegouders hier op bezoek hadden, was het hun uitdrukkelijke wens om op zondagavond popcorn te bereiden. Dat was hun traditie.
Toen we gisteren thuis kwamen fladderde een grauwe vliegenvanger binnen tegen het raam. Mezen en roodbortjes komen regelmatig binnen piepen maar een vliegenvanger?
De verluchtingsklep boven het raam van de bibliotheek-computerkamer stond open en je weet op de richel heeft de roodborst zijn nest gebouwd.
Vroeger was dat meermaals de plaats van de grauwe vliegenvanger.
Hij was nog eens komen kijken en had zich te ver gewaagd.
Zijn nestje is hij voor 't eerst aan het bouwen in een half open nestkastje dat al enkele jaren tegen de zuidmuur van de schuur hangt.
In Ichtegem woonde hij in een pruimelaar op de stam waar de gesteltakken vertakken of in een 1 liter blik dat ik op een liggende tak had gebonden .
Ter gelegenheid van de pensionering van dorpsgenoot Luc zag ik de collegas van de vroegere PMS terug. Dertig jaar terug was Small is beautiful. De dag van vandaag is het big, bigger en biggest. In het Engels klinkt dat nog serieuzer! Nu heet het CLB (Centra voor Leerlingen Begeleiding), een mooie naam en big.
Ik heb altijd bewondering gehad voor het vakmanschap, maar als ik hoor dat het aantal leerlingen in deze onderwijstak nog slechts één tiende bedraagt van het aantal van 30 jaar terug, althans in het ruime centrum van Antwerpen, dan begrijp ik dat er meer misnoegde mensen dan vroeger rondlopen. Technische interesse en vakmanschap wordt reeds lang ondergewaardeerd. Deze talenten blijven onder de korenmaat.
Gisterenavond kwam Jasmien naar mij. Wil je een snoepje? Ze had een kommetje bij met de langwerpige, groene zaden van de Roomse kervel (Myrrhis odorata Scop) . Die hebben een heerlijke anijssmaak. Het zijn de eerste zaden. De roomse kervel is nog volop aan t bloeien.
In jong stadium zijn de zaden het lekkerst, geleidelijk worden ze taaier, maar je kan ze nog kauwen en de pulp uitspuwen.
Gisteren kwamen Andre en Chris Jacobs van Pulderbos. Ze kwamen Kombucha halen. In ruil hadden ze tomatenplantjes bij van zaad meegebracht uit de Provence. Op een biobeurs te Arles hadden ze de zaden van de Associaton Kokopelli leren kennen. www.kokopelli-seeds.com
Voor mij nog onbekend. Ook in Seizoenen, het lijfblad van VELT had ik er nooit over gehoord. Ze zijn nochtans de opvolger van Terre de Semences, biozaden die vroeger via VELT verdeeld werden, tot een besluit van de Franse minister van landbouw de normen voor zaden zo sterk verstrengde dat de zaak falliet ging.
De zonen Jacobs zijn fervente natuurliefhebbers en - kenners.
Zoon Maarten heeft een formidabele website: www.maartenjacobs.be
Terwijl ik hier vanmorgen aan de computer zit , hoor ik geritsel boven de linkerkant van het raam, dat omringd is met klimopbegroeiing. Een roodborst vliegt op de gtond en verzamelt stukjes van de paardenkastanje bladeren op de kasseien voor het raam. Onverdroten gaat het werk door. Aan de rechterkant staat een vlinderstruik en die wordt dikwijls benut voor het aan - en wegvliegen. Het is het wijfje dat praktisch al het werk doet. Ik heb meneer maar een keer zien komen kijken of ze het werk wel goed doet.
Onze plaatselijke weerman www.weerstation.be heeft -0,4 ° C geregistreerd, de koudste nacht deze maand.
Bij de Mollenhoeve, mijn overbuurman heb ik ernstige schade gezien bij zijn vroege aardappelen. Bij mij zijn er, waar het vliesdoek er op de rustte, ook enkele bevroren bladeren.
Een notenboom die pal op het noorden naast de schuur staat, vertoonde dan weer geen schade (warmteafgifte van de schuur?). Bij andere noten zijn de jonge scheuten flink bevroren, ook op 8 m hoogte bij mijn hoogste boom, die nochtans vrij beschut staat. Wellicht geen vruchten?
Mijn oud, onbeschermd aardbeienbed kreeg er nu wel van langs.
Wat met de laatbloeiende appelen? Courtpendu staat nog in volle bloei. Het kan in de Kempen nog later vriezen.
In 1962, ons eerste jaar hier, dacht mijn vrouw eerst dat ik de struikboontjes te veel bemest had omdat ze op 1 juli bladverbranding vertoonden op een hoek naast de wei. Meneer de vriezeman zat er tussen en niet uw dienaar!
Een tijdje terug hadden we het over de krulziekte op perzik en consulteerde ik Fik. Hij moest toen mensen gaan begeleiden die het heropenen van een oude monding van de Schijn, een bijrivier van de Schelde bestuderen. Fik is al jaren bezig met de studie rond de Schijn. Alhoewel dit riviertje door het Ter Rivierenhof in Deurne loopt, is het een open riool geworden. Hieraan is men de laatste tijd wel aan het dokteren. Nu is de monding een eind in de haven , na herleggingen en inkokeringen. Enkele jaren terug was de verstopping daar de oorzaak voor de grote overstromingen in Schoten en Brasschaat.
Fik was een van de pioniers van onze Veltwerkgroep Fruit, waar we begin der tachtiger jaren mee startten. Ik dank hem van harte voor zijn bijdrage.
PERZIKEN 17 mei 2005 fikdenissen@tiscali.be
Op aanraden van Daniël Willaeys uit Zoersel heb ik mijn 25jarige ondervinding inzake perzikenkweek en -teelt genoteerd.
Zelf ben ik geboortig van 1937 . Mijn overgrootouders teelden reeds voor 1900 deze zeer lekkere perziksoort waarvan ik de naam nog niet ken en reden ermee naar de Antwerpse markt. Zij hadden een boomgaard op het Eksterlaar in Deurne-Zuid bij Antwerpen. Waarschijnlijk ben ik de enige nakomeling die onze perziksoort van de ondergang heeft gered. Mijn hoogstamboomgaard bestaat -buiten een mengeling van groot en klein fruit- uit een aanplant van 30 jonge en oudere perzikbomen. In 1980 kreeg ik twee perzik-zaailingen van een grootoom als geschenk, t.g.v. het aanschaffen van een ½ ha grote weide voor de aanleg van een boomgaard.. Wat mij er vooral toe aanzette om zelf beginnen te kweken is de ondermaatse kwaliteit van de ingevoerde perziken t.o.v. onze Belgische. Mijn bomen dragen in het derde jaar +- 1 kg kleinere vruchten. Het vierde jaar +- 5 kg iets grotere vruchten , en vanaf het vijfde jaar 25 à 30 kilo volwaardige perziken met een gewicht tussen 100 en 130 gram per stuk, afhankelijk van de goede bevruchting, de late nachtvorst en de vruchtdunning.
ZAAILINGEN KWEEK
In 1985 begon ik zelf met het kweken van zaailingen. De verzamelde vruchtstenen van de beste perziken worden in de herfst 3 à 5 cm diep, op een rij in volle grond geplant, tussen enkele markeringsstokjes. Hiervan ontkiemen er ongeveer 1/3 vanaf begin mei. De wortelkluiten worden in de zomer voorbereid : op een doormeter van 35 cm wordt rondom de zaailing +- 40 cm diep met de schop een bewortelde kluit afgestoken en ter plaatse voorbereid. In november worden de best groeiende en half-jarige jonge zaailingen geselecteerd en verplant in een plantgat dat rondom tot 1,5 m doormeter grasvrij gehouden wordt. De minder goed groeiende zaailingen worden meteen afgeknipt tot op de grond. Na het planten wordt de omgeving van de zaailing rijkelijk voorzien van rijpe compost. De nieuwe boom wordt nog enkele jaren gekoesterd en grasvrij gehouden met een laag compost : +- 1 ½ x de boomkroondoormeter.
Zelf zoek ik nog naar de goede bodemverzorging bij volwassen perzikbomen, zodat zij jaarlijks voldoende stevige nieuwe scheuten blijven vormen. Hierop ontstaan dan volgend jaar nieuwe vruchttakken Naar mijn gevoel zal ik best alle perzikbomen gedurende heel hun productieperiode onder de kroon grasvrij houden en steeds voorzien van bv. compost.
SNOEI
Ik snoei de perzikbomen in het vroege voorjaar, tijdens de bloesemtijd. De jonge scheuten van vorig jaar, en voorzien van bloesems waarin een bladbot ontluikt worden terug gesnoeid tot maximum 10 bloemen. Jonge scheuten zonder bloesem worden terug gesnoeid tot +- 2 botten, en waarvan de laatste bot best in de richting wijst, diametraal weg uit het center van de hoofdstam. De nieuwe vruchttwijg die hieruit ontstaat zal volgend jaar vruchten dragen.
Alle overige voddetwijgjes kunnen weggesnoeid worden
VRUCHTDUNNING
De vruchtjes kunnen vanaf begin mei uitgedund worden tot er maximum alle 20 cm één blijft staan : d.w.z. max. 3 perziken per ingesnoeide vruchttak. Vruchtjes die in een aftakking groeien worden verwijderd. Wanneer zij uitgroeien tot een volwaardige perzik zullen zij zichzelf vastgroeien en tijdens de pluk beschadigd worden. Omdat er rond de ijsheiligen op 12, 13 en 14 mei nog flinke nachtvorst kan voorkomen, en de vruchtjes afvriezen, is het- om geen verloren werk verricht te hebben- dus geraadzaam om nog te wachten met uitdunnen tot 15 mei. Door benevelen tijdens vorst-nachten kan de oogst nog gered worden omdat de verse vruchtjes dan beschermd worden door een ijslaagje. ( Hier zal Daantje even aanvullen: zolang het blijft vriezen moet het benevelen aanhouden. Op het reeds gevormde ijslaagje komt water dat op zijn beurt aanvriest; maar dit verschijnsel gebeurt bij 0° C !, omdat de ijsvorming terzelfdertijd gepaard gaat met warmteontwikkeling. Als de buitentemperatuur weer tot boven de 0 ° gestegen is, stopt men het beregenen.) Zelf vind ik dit te omslachtig omdat mijn boomgaard zich op 2 km van huis bevindt, en er geen electriciteit en stromend water ter beschikking is.
KRULZIEKTE
De krulziekte waaraan mijn perzikbomen onderhevig zijn ( door overgevoeligheid van deze soort of door de omgeving ? ) wordt tijdens de vruchtdunning aangepakt. De aangetaste blaadjes worden met de vingers afgepulkt. De boom herstelt zich vrij snel. Het is wél zo dat de zaailingen tijdens het eerste voorjaar door de krulziekte ernstig kunnen aangetast worden. Ik verwijder de aangetaste blaadjes door regelmatig afpulken.
LUIZEN
Luizen vestigen zich graag aan de onderzijde van de bladeren. Deze beestjes worden er als een veestapel verzorgd door de mieren : zij melken ze voor hun zoete afscheiding. De luizen halen de suikers uit de perzikbladeren en ontnemen dus de zoetigheid die voor de vruchten bedoeld is. Wij kunnen gebruik maken van oorwormen en lieveheersbeestjes. De oorwormen jagen s nachts op die luizen en de lieveheersbeestjes overdag. Het is dus geraadzaam om onze helpers een behuizing te bezorgen.midden hun jachtgebied : bv. een ondersteboven gehangen bloempot, half gevuld met hooi of stro, en door middel van een opgekrulde ijzerdraad doorheen het hooi en het bodemgaatje van de pot, en met een krul aan een tak tegen de stam aanleunend, zodat hij stormvast hangt. Aan jonge boompjes kan een bundeltje holle stengels van bv. riet opgehangen worden. Reeds na enkele dagen worden zij bewoond door oorwormen, en breiden er snel hun kroost uit. De bladeren die onderaan dicht bevolkt zijn door luizen kunnen eventjes met duim en wijsvinger verwijderd worden, zonder het blad te beschadigen. Na enkele weken regelmatig nazicht ondervindt de boom een evenwicht : de prachtig diepgroene bladeren blinken in de zon, lieveheersbeestjes doen in de dag en de oorwormen s nachts hun ronde om de sporadische luizen te verwijderen waardoor de vruchten uitgroeien tot prachtig zoet fruit. Ook wespen komen likken aan het zoete luizenvocht boven op de bladeren en verraden dat er daarboven nog luizen actief zijn.
KONIJNENVRAAT
De jonge uitgeplante zaailingen zijn vooral in de winter een lekkernij voor de konijnen : zij lusten blijkbaar de amandelsmaak van het zachte stammetje (ook jonge wortelopslag van pruimelaars worden gelust, maar de perziken hebben in mijn boomgaard - misschien door de ligging t.o.v. de konijnenpijpen - de voorkeur). Om te voorkomen dat zij alle afgeknakt worden, breng ik vanaf de grond tot op 0,5 m hoogte dunne zachte plastic aan rond de stam d.m.v. nietjes. In de volgende zomer wordt de bast van de zachte stammetjes harder en misschien minder lekker en worden niet afgeknakt.
- 2° C in Brasschaat hoorde ik op het nieuws van 7.
Onze weerman heeft sinds gisterenavond andere dingen rond zijn hoofd.
Een wit waas ligt over het gras. Het dak van een buitenstaande wagen glinstert. Ook op sommige donkere pannen van het dak zie ik rijpvorming. Op het zeil van de trampoline staat een plasje water met een stevige ijslaag. Hoe zullen de vruchten en de aardappelen de kou doorstaan hebben?
Vandaag was het vrij fris. Nu is het helemaal opgeklaard. Men voorspelt vorst aan de grond en in Brasschaat zou het -1 kunnen worden.
Ik heb het vliesdoek terug van stal gehaald en de aardbeien ondergedekt en ook de vroege aardappelen.
Een goede week terug hadden we ook een gevaarlijke periode.
De Zoerselse weerman heeft 0.5 ° en 1.1 ° C gemeten. (Temperaturen onder thermometerhut)
Toen bleef een oud aardbeien bed onbedekt. Het had zeker gevroren aan de grond en toch heb ik geen zichtbare schade kunnen vaststellen.
De toppen van de Perlette, een pitloze, gele,zoete druif van Peter Bauwens , die tegen het plastiek van de serre kwamen, zijn toen bevroren.
Naast Perlette stond vroeger Red Flame, eveneens een pitloze, smakelijke druif. Deze werd wel aangetast door meeldauw. Daar hij het volgende jaar zijn leven niet beterde, kwam de zaag er aan te pas.
'k Ging naar mijn oudste mispel kijken, die tegen 'de vijver', zoals wij zeggen- eigenlijk een wal, waarvan ik de oorsprong niet ken- staat.
Mij overviel een heerlijk parfum. Ik zocht de oorsprong bij de bloeiende meidoorn, een 20 m verder, maar neen, het waren de mispelbloemen!
Deze boom heeft slechts enkele verdorrende schimmelblaadjes.
De schimmelsporen staan niet onder, maar aan de bovenkant van het blad.
Mijn goede vriend Louis Eelen van Vorselaar kwam vandaag op bezoek. Een tiental jaar terug heb ik Louis leren kennen bij boomkweker Mampay. Hij kwam er pruimen kopen. Ik vond dat hij niet naar de interessantste rassen informeerde en we geraakten in gesprek.
Louis heeft nu een zeer uitgebreide pruimencollectie.Hij heeft zich ontpopt tot een eerste klas enter.
We gingen achteraan naar enkele pruimen kijken en kwamen voorbij de mispels. Er staan een vijftal verschillende rassen.
Enkele weken terug had ik al gezien dat sommige bladeren een bruin-zwarte plek kregen.
Even dacht ik aan kaligebrek. In dat geval worden de bladranden zwart, maar deze aantasting ligt meer in het midden. De bladeren krullen niet om.
Momenteel bloeien de mispels met grote, witte bloemen. Toch wel mooi.
Maar wat stellen we vast. Op de onderkant van de plekken heeft zich een wit waas gevormd. Een schimmelziekte dus, die ik nog niet kende. Een familielid van de krulziekte bij perzik?
Gelukkig is slechts een minderheid van de bladeren aangetast. Maar wat wordt het in de toekomst?
Er zijn mensen die het bij lage erwten (en bonen ) houden. Ik heb liever de hoge rassen. Je hebt er wel meer werk mee, maar de beloning is dus te groter. Ik ben volop bezig de laatste erwtenrijzen te plaatsen. Takken heb ik in overvloed. Mijn grote snoeischaar ligt er bij om de takken schuin af te punten. ( Natuurlijk zijn die tijdens de winter al efgeknipt). Het liefst werk ik met hazelaar omdat die zich zo gemakkelijk in elkaar laten vlechten. Dan mag er nog een zomers onweer met rukwinden komen. Eventjes kom ik binnen om te verpozen. Terwijl ik dit intyp, geniet ik van een Westmalse triple. Ze hebben hier goede dingen in de geburen!
Kennen jullie Sugar Snap? Dit is mijn voorkeurerwt. De muizen weten dit al, ook de konijnen en de eksters en Vlaamse gaaien. De spreuk : 't is voor de rapsten' is hier ook van toepassing. Ik jeun het hen niet wel van harte, maar kan het toch begrijpen.In de natuur komt het er op aan te overleven en als het kan met lekkere digen, waarom niet?
Naast Mechelse krombek, zaai ik heel graag de kapucijners (veel beter bekend in Nederland), de hoge vorm dan, want de lage brengen veel te weinig op.
Even wordt mijn aandacht afgeleid door het Kwikstaartje dat op de oprit even voor het raam passeert. Nu valt mij veel meer het snokkende kopje op, klaar om insecten te snappen.
Mijn pint is uit en ik ga 'voort doen'.
'k Heb net witloof gelezen in de blog Biologisch Tuinieren.
De tip om gaatjes te maken op 5 cm van de bodem van de emmer of het vat waarin je het witloof kroppen laat vormen, vind ik het onthouden waard.
Zo kan je de wortels niet te veel water geven.
Als je in de tuin een braamhybride of BRAAMBOOS ( Half braam, half framboos ) hebt die nu bloeit, dan is er heel veel kans dat dit de TAYBES is. Bij mij bloeien de loganbessen nog niet.
De eerste braam die nu gaat bloeien is HELEN van Derek Jennings.
