Mijn meer dan 40 jaar ervaring met tuinieren en het telen van vele
soorten (klein)fruit zonder scheikundige bemesting en - spuiten wil ik
meedelen en zelf nog bijleren.
Voor de fruitliefhebber
11-09-2005
DIE VERDOMDSE BLADWESPEN
Vanmiddag zag ik een flinke stekelbesstruik, Reflamba, praktisch totaal kaalgevreten! Op de eindblaadjes heb ik larven van minstens twee verschillende leeftijden moeten verdelgen! (Zie blogs van begin mei.)
Naast de gewone groene rupsjes met zwarte stippen, waren er ook een paar bleek groen-gele. Die ken ik nog niet.
In de Mailgroep tuinieren op het Seniorennet ging het de laatste tijd meerdere keren over druiven.
Hierbij mijn ervaringen terzake.
Mijn oudste druiven waren Witte Van Der Laan en Boskoop Glorie. De laatste, die tegen de schuur staat, heeft iets minder zon. Het zijn kleine, blauwe druiven met pitten. In de meer dan 10 jaar dat ik die heb, heeft die nooit ziektes gekend. Op sommige plaatsen gebeurt dat wel.
De Witte Van Der Laan daarentegen had altijd last van de meeldauw. Het is een druif die praktisch alle verkopers aan de man willen brengen. Duidelijk advies: niet kopen.
Jaren geleden heb ik die vervangen door een resistente witte druif. k Ben niet zeker van de naam. Het kan Phoenix zijn. Elk jaar gezonde, lekkere druifjes.
In mijn Filclair serre had ik Red Flame, een vroege, lekkere, rode , Amerikaanse, pitloze druif. Na enkele jaren kreeg die meeldauw. Ik heb wat gezwaveld, maar wellicht te laat. Toen die een tweede jaar weer onder de meeldauw zat, is de zaag er aan te pas gekomen.
Ernaast staat Perlette, een witte, Amerikaanse, pitloze druif. Die werd gelukkig niet ziek.
Tot nog toe vrij van ziektes. Eind augustus dit jaar, begonnen we trossen te snijden. Beide rassen heb ik van Peter Bauwens.
Er zijn nu veel nieuwe, resistente rassen.
Vervolgt.
Ik wijdde reeds een blog aan de Kornellebes, de Gele Kornoelje, Cornus mas op 17 augustus. Ik had nog een vierde struik in een hegkant met iets meer schaduw staan, eveneens goed geladen. Pas nu worden deze bessen rijp. De grootte is iets minder, doch de smaak is nog beter. Een volledig rijpe bes smaakt lekker. Weer een ontdekking!
Kalkoenen komen oorspronkelijk uit Noord en Midden Amerika en de eersten werden al in 1498 door de Spanjaarden ingevoerd.
In de natuur treft men twee soorten aan: de Honduras kalkoen (Meleagris ocellata) met twee vleesachtige uitwassen op de kop, doch zonder baard of kwast op de borst en de Mexicaanse kalkoen (Meleagris gallopova) met subsoorten.
De verschillen bij deze ondersoorten zijn vooral te merken in de kleur van de staartband en de kleur van de naakte kophuid, die bij sommigen meer roodachtig met wit en bij anderen meer blauwachtig met wit is.
Ook met deze dieren is men gaan kruisen. Door een mutatie (erfelijke verandering) is de breedborst kalkoen ontstaan. Die eigenschap tracht men ook bij de andere kweekrassen in te kruisen.
De kleinere, witte Beltsville kalkoen wordt populairder door het inkruisen van de breedborst eigenschap (gewicht hanen 9 kg, hennen 5 kg).
Bij ons kweekt men commercieel de Witte Breedborst. Terwijl de Ronquières-kalkoen (al een oud Belgisch ras) in zijn diverse kleurslagen, door liefhebbers geteeld wordt.
In de bioteelt kweekt men met de sterkere Bronskalkoen. Ook bij dit ras is de breedborsteigenschap ingekruist. De hanen wegen tussen de 10 en 15 kg; de hennen tussen 6 en 8 kg. Ik heb nu 8 van deze dieren lopen.
Ik heb de intentie met een haan en enkele hennen verder te kweken.
Hennen beginnen na ongeveer 9 maanden een flink aantal mooie, geelbruine eieren met een sterke schaal te leggen. De zaadcellen van een kalkoenhaan leven tot 6 weken. Het broeden, op 15 tot 18 eieren, duurt 28 dagen.
Kalkoenen kunnen ook kippeneieren uitbroeden en kuikens grootbrengen.
Kalkoenkuikens zien de eerste dagen niet goed. Daarom is het aangewezen de voederbakjes wat hoger te zetten en er wat stukjes groen (sla) op te leggen.
Verder opkweken zoals kuikentjes.
Zopas zag ik een knappe mannetjesmerel, blinkende, gele bek, glimmend nieuw, zwart verenpak. Hij was aan het snoepen van een rijpe bes van de Boskoop Glorie druif. Wie wil er geen lekkere bes, na een wekenlang wormendieet tijdens de ruiperiode!
Maar hij rekent zonder de waard. Straks hangt er een insectengaasdoek voor zijn neus.
In 2003 zette ik 8 stuks op. Vanaf dat jaar mocht geen antibiotica meer gemengd worden in het kalkoenvoer. Mijn dieren hebben van bij het begin altijd vooral graanvoeding gekregen. 3 bereikten in 2003 de slachtleeftijd. Vorig jaar, 2004, schoot er op het einde slechts een eenzaam exemplaar over.
Dit jaar twijfelde ik om nog dieren te houden. Bij een aanbod van Ronquières (een Belgisch ras) viste ik achter het net.
Toen ik de aardbeiplantjes ging kopen op markt van Heist-op-de-Berg was er eveneens veel aanbod van allerlei pluimvee. Ik kwam er in contact met een handelaar uit Wortel. Hij had Bronskalkoenen (donker verenkleed met wat wit) en Cröllwitzers (wit met zwarte stippen). Het waren sterke Duitse rassen zei hij. De dieren waren al vrij groot en zaten al flink in de veren. Als je meerdere dieren kocht was de prijs 12,5. Ik ben er in Wortel 8 Bronskalkoenen gaan halen. Ze lopen hier al een paar weken in de boomgaardwei.
Een mooie troep, die veel minder tam is dan de vroegere, waarover je bij wijze van spreken had kunnen struikelen. Maar zoals je hierboven las: die struikelstenen vielen haast allemaal weg!
Herman Vandepoele heeft te Torhout een Aardsparadijs-pruimentuin, verbeterde grond en goed gedraineerd. Ik zou hem nog willen vragen hoe hij de vruchtbaarheid van zijn grond optimaal houdt? Ik ben er in het vroege voorjaar met Louis Eelen, eveneens een pruimenenthoesiast, op bezoek geweest.
Mij trof ook de feeërieke onderbegroeiing met sneeuwklokjes, crocussen, hyacinten,narcissen, meiklokjes enz.; allemaal bloeiers die behoren tot de kruidlaag en die het moeten hebben van het zonnelicht, voordat het bladerdak van bomen en struiken boven hen te dicht wordt. Het maakte op mij een zeer natuurlijke indruk.
Lees de laatste aanvulling in mijn Gastenboek (klik opzij) wat Herman schrijft over zijn resultaten met de Gemblouxrassen.
Dank u Herman.
In 2002 kweekte ik voor de eerste maal kalkoenen. Ik was toen nog volop bezig met de biokippenactie van VELT die ikzelf gestart had. Omdat de kippenbrochure van VELT nooit herwerkt was geraakt, had ik mij er zelf aan gezet. In de brochure was er ook een aanhangsel over kalkoenen. Daarvoor ging ik raad vragen aan mijn buur Miel Daems. Elk jaar kweekt hij een paar tomen kalkoenen. Het laatste toom wordt opgezet ongeveer half augustus en is vetgemest tegen Kerstmis.
Ik ging mee de jonge dieren halen in Oelegem. Op de leeftijd van ongeveer twee maand zijn die de moeilijkste leeftijd door. De mestkalkoen bij uitstek is de witte breedborst kalkoen. Ikzelf schafte een zestal dieren aan. Ik kocht ook een zak voeder, waaraan de dieren gewoon waren. Op de zak las ik : bevat antibiotica. Vanaf het volgende jaar, 2003 was het verboden nog langer antibiotica in het voeder te mengen.
Direct werd gestart met het bijmengen van een graanmengeling.
In de vroegere boomgaard-ganzenwei (Het paar oude ganzen was het jaar voordien opgeruimd door een vos.) had ik een hokconstructie gemaakt. De eerste dagen werden de dieren daarin gehouden. Er werd een draad rond gezet, zodat ze direct ook wat buitenloop hadden. Een paar keer heb ik er enkele dieren netels in de bek gestopt, zoals ik dit gelezen had. Een van de bedoelingen trouwens was dat ze de netels een kopje kleiner zouden maken en dat hebben ze inderdaad gedaan.
Na een week kregen zij de vrijheid en heb ik ze nooit meer in het hok zien slapen, ook niet bij het slechste weer. Een paar van de dieren gingen dood. De rest ontwikkelden tot zware beesten. Ik paalde een ander perceel af, waar ze zich nog konden te goed doen aan de netels. De eerste kalkoen heb ik niet zelf moeten slachten. Een vos heeft dat voor mij gedaan!
Het was net enkele dagen voor Kerstmis. Met zo'n zwaar beest kan een vos echter niet aan de haal gaan.
(Vervolgt)
De oogst bij mij van deze pruimen was zeer karig dit jaar. Het was niet alleen daarom dat ze zo goed smaakten! Anna Späth is een eerder laat pruimenras. Het werd door de boomkwekerij ( In Duitsland noemt men een kwekerij een Baumschule) van Franz Späth in 1874 in de handel gebracht. Hij gaf de pruim de naam van zijn dochter Anna. De pruim heeft zon nodig om te kleuren en op smaak te komen. Dit was de laatste tijd gelukkig het geval.
