Bath

Op de terugweg van Exeter houden we halt in de werelderfgoedstad Bath. Dank zij de enige warmwaterbronnen van Engeland kwam Bath, door de komst van de High Life in de 18 de eeuw tot hoge bloei.

De 2000 inwoners van 1700 waren er 28 000 geworden in 1801.

De bouwmeesters Wood, vader en zoon, wilden Bath een Romeinse allure geven. Er werden statige huizenrijen opgetrokken, volgens eenzelfde stramien, gebouwd in kalksteen. In feite waren het 3 etages appartementen.

We hadden een erg goede, vrouwelijke gids. De wandeling begon aan het nieuwe thermen-zwembad. Er was nu geen tijd om het opgegraven Romeinse badhuis te bezoeken. Pas een 100 jaar terug had men deze goedbewaarde relicten bij bouwwerkzaamheden ontdekt, 6 m onder de huidige oppervlakte. We wandelden rond de mooie middeleeuwse abdijkerk tot de rivier de Avon.

Op de brug heeft men in navolging van de Ponte Vecchio in Firenze, pitoreske winkeltjes gebouwd. Aan de overkant een chique laan met huizenblokken, allemaal in dezelfde, rijke Bathstijl.

We wandelen weer de stad in tot de hoger gelegen, zeer imposante Royal Crescent, in halve maanvorm gebouwd. Indrukwekkend in zijn wijdse, openheid. Van daar gaat het naar het circus. Dezelfde huizen, gebouwd rond een cirkelvormig plein. De statige bomen in het midden van het plein, zouden nu vloeken met de kijk van de vroegere bouwmeesters. Die wilden het uitzicht van een Coloseum. De gids had het over de astronomische bedragen die men nu moest betalen om hier een van de oude appartementen te verwerven.

Tenslotte bezochten we de Assembly Rooms, beheerd door de National Trust. Destijds waren het verfijnde zalen voor divers vertier.

We gingen in de nabijheid bij ‘Woods’ verfijnd lunchen. Een opperbeste keuze vond de gids, want dit was het geliefkoosd restaurant van haar familie.

Iets buiten de stad ligt Prior Park Landscape Garden, 11 Ha groot, op last van industrieel Ralph Allen rond 1750 aangelegd. Bovenaan ligt het statige herenhuis. Van daaruit heeft men een uitzicht over het ganse park op de dalhelling. In het midden open weide, aan de zijkanten bomen.

Helemaal beneden water.

Over dit water liet hij puur decoratief de Paladijnse Brug bouwen naar de Italiaanse Renaissancearchitect Palado, die weer in Oud Romeinse stijl ging bouwen. Imposant.

Deze wandeling was een schoonheidsbelevenis. Sommigen begonnen ervan te filosoferen.

Bij het wegrijden uit Bath ging het wel even de verkeerde kant op en duurde het een stuk langer voor we terug op de M4 autoweg geraakten.

Bijna zover, zag ik wegwijzers naar ‘Castle Combe’, het mooiste dorpje van de Cotswolds, dat we vier jaar terug bezochten.

Het werd al wat later als we te Crawley bij het Gatwick Airport Hotel aankwamen, onze laatste slaapplaats op deze Engelandreis.