Mijn meer dan 40 jaar ervaring met tuinieren en het telen van vele
soorten (klein)fruit zonder scheikundige bemesting en - spuiten wil ik
meedelen en zelf nog bijleren.
Voor de fruitliefhebber
10-09-2005
GEZONDE DRUIVEN
In de Mailgroep tuinieren op het Seniorennet ging het de laatste tijd meerdere keren over druiven.
Hierbij mijn ervaringen terzake.
Mijn oudste druiven waren Witte Van Der Laan en Boskoop Glorie. De laatste, die tegen de schuur staat, heeft iets minder zon. Het zijn kleine, blauwe druiven met pitten. In de meer dan 10 jaar dat ik die heb, heeft die nooit ziektes gekend. Op sommige plaatsen gebeurt dat wel.
De Witte Van Der Laan daarentegen had altijd last van de meeldauw. Het is een druif die praktisch alle verkopers aan de man willen brengen. Duidelijk advies: niet kopen.
Jaren geleden heb ik die vervangen door een resistente witte druif. k Ben niet zeker van de naam. Het kan Phoenix zijn. Elk jaar gezonde, lekkere druifjes.
In mijn Filclair serre had ik Red Flame, een vroege, lekkere, rode , Amerikaanse, pitloze druif. Na enkele jaren kreeg die meeldauw. Ik heb wat gezwaveld, maar wellicht te laat. Toen die een tweede jaar weer onder de meeldauw zat, is de zaag er aan te pas gekomen.
Ernaast staat Perlette, een witte, Amerikaanse, pitloze druif. Die werd gelukkig niet ziek.
Tot nog toe vrij van ziektes. Eind augustus dit jaar, begonnen we trossen te snijden. Beide rassen heb ik van Peter Bauwens.
Er zijn nu veel nieuwe, resistente rassen.
Vervolgt.
Ik wijdde reeds een blog aan de Kornellebes, de Gele Kornoelje, Cornus mas op 17 augustus. Ik had nog een vierde struik in een hegkant met iets meer schaduw staan, eveneens goed geladen. Pas nu worden deze bessen rijp. De grootte is iets minder, doch de smaak is nog beter. Een volledig rijpe bes smaakt lekker. Weer een ontdekking!
Kalkoenen komen oorspronkelijk uit Noord en Midden Amerika en de eersten werden al in 1498 door de Spanjaarden ingevoerd.
In de natuur treft men twee soorten aan: de Honduras kalkoen (Meleagris ocellata) met twee vleesachtige uitwassen op de kop, doch zonder baard of kwast op de borst en de Mexicaanse kalkoen (Meleagris gallopova) met subsoorten.
De verschillen bij deze ondersoorten zijn vooral te merken in de kleur van de staartband en de kleur van de naakte kophuid, die bij sommigen meer roodachtig met wit en bij anderen meer blauwachtig met wit is.
Ook met deze dieren is men gaan kruisen. Door een mutatie (erfelijke verandering) is de breedborst kalkoen ontstaan. Die eigenschap tracht men ook bij de andere kweekrassen in te kruisen.
De kleinere, witte Beltsville kalkoen wordt populairder door het inkruisen van de breedborst eigenschap (gewicht hanen 9 kg, hennen 5 kg).
Bij ons kweekt men commercieel de Witte Breedborst. Terwijl de Ronquières-kalkoen (al een oud Belgisch ras) in zijn diverse kleurslagen, door liefhebbers geteeld wordt.
In de bioteelt kweekt men met de sterkere Bronskalkoen. Ook bij dit ras is de breedborsteigenschap ingekruist. De hanen wegen tussen de 10 en 15 kg; de hennen tussen 6 en 8 kg. Ik heb nu 8 van deze dieren lopen.
Ik heb de intentie met een haan en enkele hennen verder te kweken.
Hennen beginnen na ongeveer 9 maanden een flink aantal mooie, geelbruine eieren met een sterke schaal te leggen. De zaadcellen van een kalkoenhaan leven tot 6 weken. Het broeden, op 15 tot 18 eieren, duurt 28 dagen.
Kalkoenen kunnen ook kippeneieren uitbroeden en kuikens grootbrengen.
Kalkoenkuikens zien de eerste dagen niet goed. Daarom is het aangewezen de voederbakjes wat hoger te zetten en er wat stukjes groen (sla) op te leggen.
Verder opkweken zoals kuikentjes.
Zopas zag ik een knappe mannetjesmerel, blinkende, gele bek, glimmend nieuw, zwart verenpak. Hij was aan het snoepen van een rijpe bes van de Boskoop Glorie druif. Wie wil er geen lekkere bes, na een wekenlang wormendieet tijdens de ruiperiode!
Maar hij rekent zonder de waard. Straks hangt er een insectengaasdoek voor zijn neus.
In 2003 zette ik 8 stuks op. Vanaf dat jaar mocht geen antibiotica meer gemengd worden in het kalkoenvoer. Mijn dieren hebben van bij het begin altijd vooral graanvoeding gekregen. 3 bereikten in 2003 de slachtleeftijd. Vorig jaar, 2004, schoot er op het einde slechts een eenzaam exemplaar over.
Dit jaar twijfelde ik om nog dieren te houden. Bij een aanbod van Ronquières (een Belgisch ras) viste ik achter het net.
Toen ik de aardbeiplantjes ging kopen op markt van Heist-op-de-Berg was er eveneens veel aanbod van allerlei pluimvee. Ik kwam er in contact met een handelaar uit Wortel. Hij had Bronskalkoenen (donker verenkleed met wat wit) en Cröllwitzers (wit met zwarte stippen). Het waren sterke Duitse rassen zei hij. De dieren waren al vrij groot en zaten al flink in de veren. Als je meerdere dieren kocht was de prijs 12,5. Ik ben er in Wortel 8 Bronskalkoenen gaan halen. Ze lopen hier al een paar weken in de boomgaardwei.
Een mooie troep, die veel minder tam is dan de vroegere, waarover je bij wijze van spreken had kunnen struikelen. Maar zoals je hierboven las: die struikelstenen vielen haast allemaal weg!
Herman Vandepoele heeft te Torhout een Aardsparadijs-pruimentuin, verbeterde grond en goed gedraineerd. Ik zou hem nog willen vragen hoe hij de vruchtbaarheid van zijn grond optimaal houdt? Ik ben er in het vroege voorjaar met Louis Eelen, eveneens een pruimenenthoesiast, op bezoek geweest.
Mij trof ook de feeërieke onderbegroeiing met sneeuwklokjes, crocussen, hyacinten,narcissen, meiklokjes enz.; allemaal bloeiers die behoren tot de kruidlaag en die het moeten hebben van het zonnelicht, voordat het bladerdak van bomen en struiken boven hen te dicht wordt. Het maakte op mij een zeer natuurlijke indruk.
Lees de laatste aanvulling in mijn Gastenboek (klik opzij) wat Herman schrijft over zijn resultaten met de Gemblouxrassen.
Dank u Herman.
In 2002 kweekte ik voor de eerste maal kalkoenen. Ik was toen nog volop bezig met de biokippenactie van VELT die ikzelf gestart had. Omdat de kippenbrochure van VELT nooit herwerkt was geraakt, had ik mij er zelf aan gezet. In de brochure was er ook een aanhangsel over kalkoenen. Daarvoor ging ik raad vragen aan mijn buur Miel Daems. Elk jaar kweekt hij een paar tomen kalkoenen. Het laatste toom wordt opgezet ongeveer half augustus en is vetgemest tegen Kerstmis.
Ik ging mee de jonge dieren halen in Oelegem. Op de leeftijd van ongeveer twee maand zijn die de moeilijkste leeftijd door. De mestkalkoen bij uitstek is de witte breedborst kalkoen. Ikzelf schafte een zestal dieren aan. Ik kocht ook een zak voeder, waaraan de dieren gewoon waren. Op de zak las ik : bevat antibiotica. Vanaf het volgende jaar, 2003 was het verboden nog langer antibiotica in het voeder te mengen.
Direct werd gestart met het bijmengen van een graanmengeling.
In de vroegere boomgaard-ganzenwei (Het paar oude ganzen was het jaar voordien opgeruimd door een vos.) had ik een hokconstructie gemaakt. De eerste dagen werden de dieren daarin gehouden. Er werd een draad rond gezet, zodat ze direct ook wat buitenloop hadden. Een paar keer heb ik er enkele dieren netels in de bek gestopt, zoals ik dit gelezen had. Een van de bedoelingen trouwens was dat ze de netels een kopje kleiner zouden maken en dat hebben ze inderdaad gedaan.
Na een week kregen zij de vrijheid en heb ik ze nooit meer in het hok zien slapen, ook niet bij het slechste weer. Een paar van de dieren gingen dood. De rest ontwikkelden tot zware beesten. Ik paalde een ander perceel af, waar ze zich nog konden te goed doen aan de netels. De eerste kalkoen heb ik niet zelf moeten slachten. Een vos heeft dat voor mij gedaan!
Het was net enkele dagen voor Kerstmis. Met zo'n zwaar beest kan een vos echter niet aan de haal gaan.
(Vervolgt)
De oogst bij mij van deze pruimen was zeer karig dit jaar. Het was niet alleen daarom dat ze zo goed smaakten! Anna Späth is een eerder laat pruimenras. Het werd door de boomkwekerij ( In Duitsland noemt men een kwekerij een Baumschule) van Franz Späth in 1874 in de handel gebracht. Hij gaf de pruim de naam van zijn dochter Anna. De pruim heeft zon nodig om te kleuren en op smaak te komen. Dit was de laatste tijd gelukkig het geval.
Gisteren een dag op trot geweest naar de Ardennen met de Wijngilde van Sint Job. Een medereiziger van ongeveer mijn leeftijd, fruitliefhebber en bijenteler vertelde mij dat de Jacques Lebel de lievelingsappel was van zijn jeugd. Ik voelde mij onmiddellijk zielsverwant, want dit was ook mijn lievelingsappel. De pluk gebeurde traditioneel het eerste weekend van September. Ik herinner mij vooral de eerste jaren internaat in de Gele Doos te Torhout, begonnen in het zesde studiejaar en toen ging het nog in periodes van 2 maand voor je weer naar huis mocht. Op de zolder in het internaat had elk zijn koffer staan en s middags mocht je er iets uithalen. Ik had altijd een voorraad Jacques Lebel appelen. Ik hield erg van die sappige, zure appel. Nu nog lust ik die, zij het zonder de de taaie, wat wrange, vettige schil.
Jacques Lebel werd in Frankrijk gelanceerd in 1849. Het is een ras dat het ook goed doet op de lichtere zandgronden. Hij vormt van nature een mooie kroon met spreidende takken. De bladeren zijn vrij groot en minder vatbaar voor schurft. Bij mij valt de kankergevoeligheid goed mee. Jacques staat geklasseerd als keukenappel, doch als eetappel mag hij er best zijn. Een van de betere oude rassen, die nog steeds een plaats verdient in de fruittuin.
Gisteren middag telde ik ze nog allemaal de 15 kuikens bij de moeder in de kippenren. Vanmorgen zijn ze nog met 6. Geen sporen gevonden.
Was het een kat? een bunzing? Ratten? Toch een roofvogel? De natuur is hard.
Het Centre de Recherches agronomiques de Gembloux heeft destijds uitgebreid de oude fruitrassen bestudeerd en van de interessantste enten bezorgd aan de boomkwekers.
Hieronder waren 4 pruimenrassen: Belle de Thuin: langwerpig, zeer groot, geel.(Dit jaar had ik geen enkele vrucht) Prune de Prince: klein, blauw, zeer zoet. Vorig jaar veel vruchten, maar ze gingen er allemaal aan door de monilia, een schimmelziekte. Voordien nooit meegemaakt met dit ras. Dit jaar zijn er wat vruchten die nu rijp worden. De moniliaaantasting is veel minder. Sainte Catherine met gele pruimen die eind september rijpen heeft bij mij haast nooit plukrijpe vruchten. Wignon is voor mij veruit de interessantste. Vorig jaar was er een voldoende oogst en dit jaar opnieuw. Het oogsten van de rood-blauwe, vaste, goed smakende vruchten is begonnen. Matige aantasting van monilia.
Ik had ook als titel kunnen kiezen: Als je van de duivel spreekt zie zijn staart. Als je het over iemand of iets hebt dan zie je die plots.
Of letterlijk dan: hybride kippen zijn des duivels voor biofundamentalisten. Of nog een derde titel: ze kunnen het nog de oudjes. De dag na de blog over de steriele Rumstse kippen kom ik in ons kippenhok en ik hoor gepiep van kuikentjes. Na onze terugkomst had ik op 9 augustus bemerkt dat een kloek op een berg eieren zat. Ik wist niet hoelang het broeden al begonnen was. De broedster was deze keer een witte kip met zwarte halsveren, een knappe madam. Verder lopen er nog 3 zwarte en 1 bruine kip. Allemaal hybriden. Ze zijn 3 jaar oud. Maar ze leggen nog meer dan 50 %. In het voorjaar was het bijna elke dag hun ei. Een broedzitting van een vorige kip, die onberispelijk broedde, had geen resultaten opgeleverd. Ik was er vast van overtuigd dat mijn hanen te oud waren.
Vorig jaar had Jasmien, een kleinkind, een oud koppel kippen gekregen van mensen die verhuisden. Een oude, zware haan met veel wit en iets bruin. Waarschijnlijk een gespaarde braadkip en een gewone, bruine, klassieke kip. Dit voorjaar is die op een dag bezweken. Er was niets aan te merken en ze had haar gewicht.
De oude, grote haan was hier steeds de assepoester geweest, tot deze winter. Mijn oude haan, Brakelhybride begon er erg gebogen bij te lopen en geraakte nog zeer moeilijk vooruit.Hij zag er echt ziek uit. Ik dacht dat hij het niet lang meer zou trekken. Van die omstandigheden profiteerde de andere haan om zelf nummer één te worden. Mijn oude haan kwam er tegen alle verwachtingen in weer boven op, zij het dat hij er nog wat gebogen bijloopt, maar hij werd weer nummer één!
Een zeldzame keer zag ik de hanen een kip trappen. Maar een eerste maal was er geen resultaat geweest. Dan had een kennis van ons, ondanks het negatieve advies, eieren onder een kloek gelegd met als resultaat toch een paar kuikens.
Zonder veel verwachting heb ik de kip op de berg eieren laten
broeden. Twintig dagen waren intussen verstreken en wat zie ik: een kuiken. 't Was 's avonds en 's anderendaags ben ik beter gaan kijken.
Ik kon mijn ogen niet geloven. Een hoop kuikens, waaronder eentje, een zwartje, dat pas uit een ei kwam. Ik heb de resterende eieren vanonder de kip gehaald en op de composthoop gegooid. Er was nog een bevrucht ei bij. Terug in het hok heb ik de kip van het nest genomen en de kuikentjes geteld: vijftien. Vandaag is moeder kloek met hen een eerste maal buiten gaan wandelen, na een dag wachten. Eerst waren er enkele in het hok achter gebleven. Ik heb ze over de drempel van de uitloopopening geholpen en vanavond gecontroleerd of er geen achter gebleven waren buiten. Dit was niet het geval.
Vijftien kuikens! Begrijp je nu de derde titel die ik had willen geven: ze kunnen het nog de oudjes!
Naar analogie van de bloedappelsienen heb ik het over bloedpruimkens.
Het zijn mijn laatste kerspruimen. Ze zijn blauw-donkerrood en hebben geel-rood vlees. De smaak is aangenaam. Kerspruimen of myrobolanen behoren tot een aparte pruimensoort, Prunus cerasifera. Ze hebben 16 chromosomen, net als de Prunus spinosa, de beter bekende sleepruim, die eveneens 16 chromosomen heeft.
De Prunus domestica (gedomesticeerd of gecultiveerd) waartoe de meeste gekweekte pruimenrassen behoren hebben 32 chromosomen.
Als je de rijke verscheidenheid van de kerspruimen ziet, van geel (waarvan er sommige behoorlijk groot zijn), verschillende rode en blauwe variëteiten, met heel veel verschillende smaken, waaronder vrij lekkere, ziet het er veel duidelijker naar uit dat de cultuurpruimen afstammen van de kerspruimen en niet van niet te pruimen (te eten) maar in andere opzichten wel waardevolle sleedoorn.
Ik heb een tiental verschillende kerspruimen staan, waaronder de roodbladige met rode vruchten die er net als kersen uitzien en best lekker zijn als de merels ze niet allemaal geplunderd hebben.
Dit jaar had ik massas kerspruimen, in tegenstelling met de zeer karige oogst van de gewone pruimen. Kerspruimen bloeien al in maart met een overweldigende bos witte bloempjes. Ik vind het altijd een feeërik gezicht.
Via Google kwam ik op hun site terecht en wat staat er letterlijk: De klassieke legkip is een hybride soort dit wil zeggen een soort die onvruchtbaar is.
Vanwaar komt die onjuiste bewering? Op het einde van het artikel haalt men drie bronnen aan; o.a. een artikel van een VELTmedewerkster. In 2000 lanceerde ik een actie met biolegkippen. Een project dat achteraf gelauwerd werd door de Koning Boudewijnstichting met 70 000 BEF. Ook in Seizoenen verscheen ooit dezelfde steriiteitskwakkel. In VELTmiddens ondervond ik heel wat weerstand om wille van de vermeende steriliteit van hybride kippen.
Wat meer uitleg over hybriden.
Een hybride kan de kruising zijn tussen twee SOORTEN. Sommigen kruisingen zijn niet levensvatbaar. Andere zijn onvruchtbaar B.v.een paard en een ezel. Het resultaat, de muilezel is zelf niet meer vruchtbaar. Er
zijn kruisingen tussen diersoorten die wel vruchtbaar zijn. Zo las ik onlangs dat een bepaalde soort coyote (een Amerikaanse wolf) dreigt uit te sterven door vermenging met zwerfhonden.
In een soort heb je diverse RASSEN. ( In de gewone omgangstaal heeft men het meestal over soorten als men in feite rassen bedoelt. Je weet wel : welk soort appel is dit? als men feitelijk naar de rasnaam vraagt.)
Als je op rasniveau blijft -en dit is het geval met de hybride kippen - is voortplanting zeker mogelijk. Alleen bekom je weer een grote waaier aan eigenschappen en niet meer de superieure eigenschappen van de ouders.
Als je binnen het ras blijft en twee rassen kruist bekom je geen steriliteit. Als je wil kan je de eieren van hybride kippen laten uitbroeden (Je blijft immers op rasniveau) en je bekomt een bonte mengeling van leuke bastaardkippen met goede en minder goede eigenschappen, natuurlijk voor een gedeelte afhankelijk van de gebruikte haan.
Momenteel heb ik er nog één exemplaar , een stokoude haan, die veel gelijkenis vertoont met zijn vader, een zilverbrakel.
De moeder was een hybride kip. (Zijn zusjes werden 3 jaar terug opgepeuzeld door een vos).
Hoe komt men nu tot de hybride kippenrassen?
Enerzijds kweekt men de hennen tot deze allemaal dezelfde erfelijke eigenschappen bezitten (lijnenteelt). Dit vergt meerdere generaties van uitselecteren. Soms komen hier ook kruisingen en herkruisingen tussen. Tegelijkertijd doet men dit ook met de hanen. Via lijnenteelt van vrouwelijke en mannelijke kippen komt men dus tot dieren met eenvormige erfelijke eigenschappen. De aldus bekomen hennen en hanen worden samen geplaatst op een vermeerderingsbedrijf.
Uit de broedeieren komt het hybride F1 ras (first filial generation eerste nageslacht) met superieure eigenschappen. In de biologie spreekt men van het heterosis effect en dit is een biologisch gebeuren.
Door de gerichte kruising bekomt men een superieur nageslacht, met leg - (Legkipppen) of groeieigenschappen (mestkippen), die moeilijk geëvenaard kunnen worden door een zuiver ras.
Van de firma Schrijnwerkers kreeg ik volgende info:
Geachte,
Bedankt voor Uw mail.
Wat betreft diepgevroren bessen: op moment is het aanbod van dit soort bessen beperkt tot industrie bessen tbv van het zelf maken van wijn. Deze bessen worden tegen de zeer schappelijke prijs van 1 /kg afgegeven.
Er staan hier op moment zeker een 100 150 kg in de vriescontainer.
Vandaag zijn ook nog 600 kg naar het vrieshuis gegaan met de bestemming voor vlaai te laten baken voor bakkers of andere. Deze bessen zijn ook uitstekend geschikt voor het maken van confituur of andere bereidingen. De prijs hier van is 3,5 /kg.
In de loop van het seizoen zal mijn persoonlijke diepvries ook nog volgeraken met bessen voor de normale consumptie in yoghurt, fruitsalades of andere recepten. Deze bessen zijn dan ook af bedrijf te koop per volle kist van 5 kg. De prijs is helaas nog niet verder bepaald.
Ik hoop U en Uw lezer hier verder mee te kunnen helpen. In de Standard van 22 juli en Het Nieuwsblad van 5 aug (beiden editie Limburg) vindt U 2 artikelen over ons bedrijf in België waar we sinds 1991 actief zijn en waar sinds een jaar of 6 het brede publiek ook zelf bessen mag komen plukken. (Tussen haakjes: onze VELTafdeling is er al tweemaal gaan plukken.) Zie voor verdere info ook onze website www.blauwebessen.be
NB. : de bevroren bessen staan in Gruitrode.
Met vriendelijke groet,
Ruth Schrijnwerkers - Scheer
Blauwe bessenplantages Schrijnwerkers
Weg naar As 121
B - 3670 Gruitrode
tel. +32 - 89 85 89 33
fax. +32 - 89 81 23 53
www.blauwebessen.be
www.schrijnwerkers.nl
Vandaag kreeg ik dorpsgenoot Guido De Coene op bezoek. Hij woont nauwelijks op een km afstand en vertelde mij dat hij de takken van zijn Anna Späth pruimeboom moest onderstutten. Aan mijn boom hangen slechts enkele vruchten. Heb je wel voldoende gekalkt? 't Is al een tijdje geleden dat ik nog kalk strooide. Anderzijds kregen de bomen wel houtasse en kippenmest. In beiden zit kalk. Toch nog meer kalken?
Ik ben geneigd te denken dat de lentenachtvorst bij mij de spelbederver was.
Geachte heer/mevrouw
Ik las dat u iets schreef over blauwbessen uit de diepvries. In Nederland ben ik nog nooit ingevroren fruit tegen gekomen, maar ben er wel hard naar op zoek. Heeft u merknamen of bedrijfnamen die blauwbessen bevroren aanbieden? hopelijk hoor ik van u,
Met vriendelijke groet,
S. de Kruijf Fennema
ANTWOORD:
Kijk eens op www.schrijnwerkers.nl en leg hen uw vraag voor.
In Grubbenvorst hebben ze een Blauwbessencollectief en hopelijk voor u weten zij of en wie hun bessen diepvriest. Destijds heb ik het gros van mijn collectie rassen bij hen aangeschaft.
Ingevroren fruit kan je o.a. vinden bij de Duitse Firma Bofrost.Zij zijn ook in Nederland actief.
Ik haal 2 voorbeelden aan uit hun catalogus:
0800 Vruchtenmix Extra fijne vruchtenmix van aalbessen, braambessen, frambozen en kersen. Losgevroren. 1000g 5,25
0802 Frambozen Volrijpe bessen, voorzichtig geplukt en zorgvuldig per stuk schokgevroren. 1000g 7,95
Bij het invriezen van bessen letten wij er op dat er slechts één laag van gave vruchten is. Ze worden dus 'losgevroren'. Daarna gaan ze in een grotere verpakking.
Een andere mogelijkheid is de bessen tot moes te mixen en deze moes in te vriezen. Dit bespaart plaatsruimte.
Ik kreeg volgende vraag: wat zijn jouw ervaringen met Jostabes?
Mijn eerste Jostabes kreeg ik meer dan 25 jaar terug van Herman De Waele van Geraardsbergen, die kort daarop VELTvoorzitter werd. Toen de plant vruchten moest gaan dragen waren er in de tachtigerjaren nogal veel lentevorsten met het bevriezen van de bloemen als gevolg. Het waren magere kleinfruitjaren. Geen zwarte bessen, haast geen stekelbessen en maar weinig rode bessen, behalve een late bloeier als bv Rondom.
Nu ik dit schrijf lijken die slechte jaren al lang achter de rug. Slechte jaren zijn er al meer dan 10 jaar niet meer geweest.
Jostabes is een Duitse kruising tussen zwarte bes en stekelbes. Het resultaat zijn vergrote zwarte bessen, met een zachtere smaak dan de doorsnee zwarte bessen. Ook de struikgroei is een stuk feller dan zwarte bes. Van de stekelbesouder is niet veel te bemerken, behalve wat in de (vergrote) bladvorm. Merels lusten Jostabessen nog liever dan zwarte bessen. Bij deze laatste heb ik het meest last van houtduiven!
Met Jostabessen maak je lekkerder confituur dan met zwarte bes.
In een mixer mixen we enerzijds bessen en anderzijds nog groene, vroege appelen. Zo heb je natuurlijke pectines die zorgen voor het stijf worden bij de bereiding van de confituur.
Hierbij gebruiken we ongeveer ¼ rietsuiker.
Ik ben van plan de Josta, bij de herinrichting van mijn kleinfruitkooi, een plaats te geven naast de Worchesterbes (spreek uit woesterbes) en de Black Velvet (kruising van Worchesterbes met zwarte bes). Beiden zijn even felle groeiers als de jostabes, maar struiken en vruchten hebben alle kenmerken van een stekelbes. De vruchten zijn echter een stuk kleiner dan de doorsnee stekelbessen. De vruchtdracht is evenwel veel groter dan bij Josta.
Beide soorten zijn zeer gezonde groeiers. Als belagers zijn er enkel de bessebastaardrupsen; maar aan zon grote struiken kunnen ze minder schade berokkenen dan aan de kleine stekelbessen.
