Christo Monument nr 2

Nog een kerselaar, een Burlat ingepakt, maar een grote van 7 m. De langste ladder kwam er aan te pas. Eerst was de boom nog een paar meter hoger. De top heb ik er uitgezaagd.

Vervolgens werden de zijtakken naar binnen getrokken en vastgebonden. Aan de kant van de appelboom werden de takken weggenomen.

Het vroeg heel wat inspanningen om de doek over de kruin te krijgen, vast te binden en vervolgens er verder rond te wikkelen.

Achteraf gezien veel en gevaarlijk werk voor wat kersen.

Ik denk dat ik in de toekomst zal afzien van het inpakken à la Christo van deze hoge boom.

Kameroense Boontjes

Aleide kreeg tijdens haar jaarlijks verblijf 2 jaar terug 2 verschillende bonen van boeren van Going, een dorp bij Kaele in het hoge, droge Noorden van Kameroen. We waren benieuwd of die bonen het bij ons zouden doen.

Ze werden uitgezaaid in de waan dat het stambonen waren, doch het waren klimmers. Ik heb toen nog wat stokken geplaatst.

Vorig jaar zaaide ik deze bonen opnieuw, maar nu aan stokken.

Toen stonden de bonen op een uithoek van het terrein.

En wat bleek, enkel deze jonge planten werden afgevreten door konijnen!  Een nieuwe smaak voor deze beesten?

De plantjes stonden er gezond bij. Schade door bonenkevers is uit te sluiten.

De jagers hebben deze winter hun werk grondiger gedaan. Ik zie geen sporen meer van konijnen.

Aleide heeft de oude boontjes te kiemen gezet en vele bleken nog kiemkrachtig. Zij laat graag bonen en erwten vooraf kiemen, omdat ze dan waardevoller en smakelijker zijn bij de bereiding. Ik heb ze gefotografeerd vooraleer te planten. De rode hebben veel weg van azukis, geneeskrachtige Japanse boontjes bij nieraandoeningen.

De bereidingstijd verkort aanzienlijk door het kiemproces.  Toegevoegde wieren bevorderen de smaak en voedingwaarde en verkorten eveneens de kooktijd. Men kan de wakamé er nadien uitnemen en verwerken in saus of soep. Het kookpotje na 10 minuten zacht koken onder een theemuts te zetten tot aan de maaltijd, spaart energie en vitaminen.

Geen maden van de Koolvlieg in de Radijzen.

Nog nooit meegemaakt. Dit jaar moet ik nog de eerste aangetaste radijs tegenkomen.

Ik zaai altijd radijzen om de rijen van de wortelen te markeren; aldus kan er vlugger geschoffeld worden. Pas ontloken onkruid krijg je veel gemakkelijker vernietigd. Als werktuig gebruik ik hiervoor de rolschoffel van de firma Wolf. Lange tijd had ik dit in mijn ogen allerinteressantste werktuig niet meer opgemerkt tot ik vorig jaar, na 40 jaar, een nieuw exemplaar nodig had.

De worteltjes werden gezaaid na de regen van begin mei. Al enkele dagen hebben we een overvloed aan radijzen. Wij hebben een voorkeur voor het langwerpig ras French Breakfast.

Ieder jaar was er, met uitzondering van dit jaar, meestal heel wat aantasting door de koolvlieg. Dit insect legt zijn eitjes rond het plantje. De maden zoeken de onderkant van de radijzen op en eten zich een weg door de radijzen.

Ik ben zeer verwonderd over het gebrek aan aantasting dit jaar. Voor deze niet-aantasting dit jaar heb ik geen verklaring.

Hoe zit het bij de andere tuinders?

Links Schone van Boskoop, net als vorig jaar vol vruchten. (Eveneens een triploïd ras, maar toch nooit bestuivingsproblemen.) Rechts de plots vruchtbaar geworden Karmijn.

Deze boom nr 3 op MM106 onderstam, heeft in het verleden soms wel een paar mooie vruchten opgebracht, maar meer ook niet. Vorig jaar kon ik al een viertal vruchten oogsten. Dit jaar kon ik mijn ogen haast niet geloven, zoveel vruchten, zodat ik zelfs wat kon dunnen!

Aan een nieuwe bestuiver kan het niet liggen, want daarin is niets gewijzigd. Karmijn de Sonnaville is een triploïd ras en kan zichzelf niet bestuiven.

Wellicht is de oorzaak te zoeken in het feit dat de voeding uit de wortels nu volledig aan de schuine tak ten goede komt. Daarbij komt nog dat deze boom sinds een drietal jaar veel meer compost toebedeeld krijgt en de voedingstoestand van de boom nu merkelijk beter is dan in het verleden. Ik verkeerde lange tijd in de mening dat dit ras het absoluut niet deed op zandgrond.

Van Eddy Vets uit Putte heb ik geleerd dat je met een goede bemesting ook op zandgrond zeer goede resultaten kunt boeken. Het bovenstaande lijkt deze stelling weer eens te bevestigen.

Ook bij de appelen zijn er veeleisende rassen; andere hebben  maar een minimale verzorging nodig.

Piet de Sonnaville stierf in 1995. Ik heb het geluk gehad hem kort voordien te kunnen bezoeken. Overal aan de bomen in zijn boomgaard te Winssen hingen in zakjes afgeschermde vruchten, het resultaat van zijn laatste, manuele bestuivingen. Hij liet ons zijn eigen selectie Mirabellen proeven. Het meest trots was hij op zijn recente peren met rood vlees.

Zijn zoon Ben in Altforst, niet zo ver van Wageningen, is ook fruitkweker en zet zijn kruisingswerk verder op zoek naar nieuwe rassen. Ik heb nog nooit iets over mogelijke resultaten gehoord. Moest iemand van de lezers hier meer over weten, dan zou ik dit zeer graag vernemen.

Grauwe Vliegenvanger

Enkele dagen terug had ik de onopvallende zang van de Grauwe Vliegenvanger gehoord. Vroeger was dit een regelmatige gast. Eenmaal broedden er zelfs 2 koppeltjes, een aan de zuidkant en een aan de noordkant van het huis.

Vorig jaar heb ik de vogel niet opgemerkt.

Terwijl ik aan de computer zit, hoor ik plots gescharrel boven het raam en zie ik een vogel wegvliegen. Hij of zij gaat op een tak van de Reinette Hernaut tegenover het raam zitten. Er is nog een andere vogel, een mannetje zwartkopgrasmus ( goed te herkennen aan de zwarte bovenkop; het wijfje heeft bruine kopveren) de takken aan het afspeuren en ik zie hem een rups verslinden.

De andere oudervogel komt eveneens naar de nestplaats (Of de vogel iets in de bek draagt heb ik niet gezien) en bij het wegvliegen zie ik deze achter een vlindertje dwarrelen. De balk met de verluchtingsplank is op het eerste zicht nu veel minder geschikt dan twee jaar terug, toen op dezelfde plaats, een roodborstje zijn nest had. (blog van 19/5/2005) Die plek is helemaal ontdaan van de klimop. Is er wel voldoende houvast voor een nest? Vroeger was er nog steun van het kapotte vliegengaas.

In de blog van 21/5/2005 had ik het al eens over de Grauwe Vliegenvanger.

Karmijn de Sonnaville

Vijfentwintig jaar terug proefden we in de Veltwerkgroep fruit vele rassen en gaven we enten door.

Karmijn de Sonnaville werd door iedereen als een topras ervaren. Het is een kruising tussen Cox’s Orange Pippin en Jonathan of Schone van Boskoop. De beroepsmatige teelt startte in 1971. Piet de Sonnaville, verbonden aan het IVT van Wageningen had de kruising al gemaakt in 1949. De appel heeft een intense smaak, met een heerlijk aroma, een wonderlijke versmelting van zoet en zuur. Zijn uiterlijk is wat ruw, gedeeltelijk bruinkleurig (russet in het Engels). Soms ontstaan er groefjes aan de neus, wat de handel niet graag ziet. Daarbij is het een triploïd en is veeleisend wat bestuiving betreft. Het eigen stuifmeel is weinig zaaks. In de beroepsteelt is dit ras nu verlaten.

Een interessant ras voor de liefhebber, maar je moet het kunnen kweken.

Van dit ras kweekte ik 3 bomen. Op de grootste heb ik nooit vruchten gezien. Twee jaar terug werd deze boom gerooid om plaats te maken voor een boom die moest wijken voor het aardgastraché. Een tweede boom had zeldzaam vruchten. Misschien kan daar in de toekomst verandering in komen, want een dichtbij staande boom is omgeënt met een viertal rassen. Wellicht verbetert de bestuiving. Boom nr. 3 in de kippenren werd vorig jaar omgeënt. Deze boom heeft 2 gesteltakken, een schuin opgaande en een dikke hoofdtak. Deze tak heb ik doorgezaagd en er vier enten (zelfde ras) op geplaatst (kroonenting), die alle vier voorbeeldig groeien. Door bijknippen zorg ik ervoor dat ze ongeveer even sterk ontwikkelen en in de toekomst de nieuwe gesteltakken gaan vormen. (Vervolgt)

Generatieboom weer compleet

Vorig jaar is een tak helemaal onderaan in de boom afgestorven. Aldus verdween het ras Melba, een van de zachtste appels en toch een niet onaardige smaak, een appel voor tandeloze senioren! Deze tak was in de loop der jaren helemaal in de verdrukking gekomen.

De top van de vondeling in de Oude Landen (Luchtbal) heb ik afgezaagd. De vondeling op het vroegere oefenterrein is volgens Piet Neelen, van wie ik de ent kreeg, een kruising met Sterappel. Ik heb er als nr 17 Jan Steen opgeënt, ook een kruising met sterappel; nu met Cox’s Orange pippin, verwezenlijkt rond 1950 door het IVT te Wageningen (Ned.).

Meer over onze generatieboom kunt u vinden in de blogs van 8/6/2006 en 13/04/2005

Vandaag kwam er een reactie. Zie onder (klikken op reactie) ‘Wormpjes in Aardbeien’

Nu zijn het wormpjes in peterselie. Ook nog nooit gezien.

De wortels en onderstengel van peterselie kunnen wel ten prooi vallen aan dezelfde maden van de wortelvlieg, die gangetjes eten in wortelen en een onwelriekende pulp achterlaten in de gangen, zodat de wortel oneetbaar wordt. 

In het vroege voorjaar heb ik eveneens het aanbod van boompjes in pot bij Aveve gezien, als ik me niet bedrieg €19; luxe boompjes als je ’t mij vraagt. Bij een goede boomkweker koop je veel betere kwaliteit en van een goed ras voor minder geld. Misschien goed voor mensen die enkel een terras ter beschikking hebben. Er stonden een hele boel boompjes van diverse soorten en rassen, die blijkbaar als zoete broodjes verkocht werden. Ik heb geen restanten gezien.

Het zou kunnen dat het ras dat u kocht gevoelig is voor meeldauw, witziekte. Dit is een schimmelaantasting die begint aan de uiteinden (Zie foto). Deze schimmel houdt van warm weer en liet zich dit jaar opmerken. De beste maatregel die men kan nemen is de aangetaste top afbreken en verbranden.

Ik veronderstel dat u de bomen uitgeplant hebt.

Vroeger plantte ik bomen in compost in het plantgat. Maar dat is een verkeerde tactiek. De wortels moeten niet op zoek gaan naar voedsel. Meerdere korte wortels volstaan. Nu vul ik het plantgat met aarde, gemengd met een beetje compost. Bovenop komt als afdekking wel een dikke laag compost en die moet nog niet eens helemaal rijp zijn. Het plantgat behoudt aldus veel beter zijn vochtigheid en gieten is na het planten enkel een keer nodig in een lange, droge voorjaarsperiode.

Een gezonde grond voorkomt een hoop narigheden.  

Wormpjes in Aardbeien

Weet iemand wel raad voor volgend probleem?

Nu kweken wij al meerdere jaren aardbeien. Verleden jaar en nu dit jaar weer zitten er kleine witte of doorschijnende wormpjes in de bessen. Mijn man durft wel eens bemesten met vers koe of paardenmest, vroeger gebruikte ik gedroogd stalmest als bemesting alleen bij het planten na de winter niet meer. Zou die bemesting de oorzaak kunnen zijn ? En hoe maak je die grond terug zuiver? Op deze manier aardbeien kweken is niet meer prettig.

Dit probleem is mij totaal onbekend. In de mij ter beschikking staande lectuur heb ik hierover niets gevonden. Misschien weet iemand van de lezers hier meer over?

Het is niet uitgesloten dat de besmetting via de mest komt.

In mijn kindertijd heb ik ooit wel verse paardendrollen op de straat geraapt en deze tussen de enkele aardbeiplantjes gelegd die we van juffrouw Alice Devolder, mijn strenge onderwijzeres van het derde en vierde leerjaar op het wijkschooltje op de Reiger te Ichtegem gekregen hadden. Zij verblijft nu als kranige 95 jarige (in aug. 96) in residentie Rozenhof te Brugge. Elk jaar ontvangt zij nog tientallen oudleerlingen. Het is telkens een groot genoegen gezamelijke herinneringen op te halen. 

In 1943 (ik was 8) moest mijn vader het nog doen met de  zeer beperkte trekkracht van koeien. Pas in '44 , na de oorlog kwam er een paard.  Koeienvlaaien heb ik niet gebruikt tussen de aardbeien.

Maar terug naar het probleem. Het gebruik van verse koemest komt mij wel vreemder voor. Hierin kan men maden aantreffen. Een overkruipen naar de aardbeien lijkt mij niet onmogelijk?

Ik zou de volgende aardbeiplanten op een nieuw perceel planten. Iets wat trouwens altijd moet en enkel nog rijpe compost met wat organische, samengestelde mest of gedroogde koemest gebruiken.