Mijn meer dan 40 jaar ervaring met tuinieren en het telen van vele
soorten (klein)fruit zonder scheikundige bemesting en - spuiten wil ik
meedelen en zelf nog bijleren.
Voor de fruitliefhebber
26-09-2005
ZE ZIJN ER WEER
Vanmorgen zaten er weer merels en een zanglijster in mijn fruitkooi.
Ze hebben het nu gemunt op de laatst rijpenfe Blauwbessen Elisabeth en Elliott. Een maand bleven ze weg op zoek naar steviger voedsel tijdens hun ruiperiode.
Vandaag zondag 25 september was het feest op 't dorp: Hal kermis.
Zelf trok ik naar 't feest van de zeventigers in mijn geboortegemeente Ichtegem.
Onlangs kreeg ik een van mijn opstellen uit de vierde latijnse terug onder ogen.
Feeststemming.
Die morgen ontwaakte Jantje vroeg. Hij trok zijn kleine bruine oogjes open, knipperde een paar maal tegen het felle zonlicht dat alles overgoot en omhulde met een heerlijke glans. t Blonk allemaal zo blij. Jantje lag stil. Hij hield zijn ogen dromend naar de wit gekalkte zoldering gericht, die nu nog witter en frisser scheen met de heerlijke zonneglans. Hij luisterde naar niets, maar toch hoorde hij alles. Hij hoorde de jongens ademen, heel lichtjes en zachtjes.
Hij dacht op niets, enkel droomde hij maar. Dan sloeg hij de dekens op en kroop uit zijn bed. Hij ging tot bij t raam en trok het zachtjes open. Een fris ochtendwindje, stoeide naar binnen. Het aaide over zijn gezicht. Het streelde zijn hals en struwelde door zijn haar. Hij huiverde eventjes. Heerlijk was dat windje. Het gordijn achter hem ritselde even...
Hij dronk de frisse lucht. Jantje boog zich door t raam. De speelplaats onder hem lag doods en verlaten. Groot leek ze nu.
Op het muurtje kwamen 2 mussen zitten. Hij zag hun kopjes die gedurig heen en weer draaiden. Soms leek het dat ze naar hem keken. Andere mussen streken neer midden op de speelplaats. Seffens wipte de 2 van het muurtje en vlogen naar de andere vogels. Ze vochten om een brokje brood. Heftig kabaal maakten ze. Jantje sloeg het dartele gedoe van de baldadige mussen gade.
Met 5,6 vochten ze. t Was een warreling en dwarreling al door elkaar.
Toen schoten ze opeens allemaal uiteen.
In de populieren zong de wind zijn ongekunsteld, altijd eender liedje.
Jantje leunde uit t venster en keek over t feestelijke stadje. Hij kon juist een gedeelte van de Langestraat zien. Al bloemen en kransen en fris, jeugdig groen.
Een auto snelde voorbij. Hij zag een man die snel voortstapte. Hij droeg een hoed.
Achter t internaat denderde een trein voorbij. Hij kon hem echter niet zien. Dan keek hij naar t kippenhok van t huis aan de overkant. De hennen maakten een eerste wandeling. De haan stapte deftig en ging nu en dan eens op zijn tenen staan om te kraaien. Jantje had reeds dikwijls naar die kippen staan kijken. Ze deden hem denken aan thuis, aan hun eigen kippen en al de dieren van de hoeve.
Plots begonnen de klokken te luiden. Blijheid en vreugde zinderde uit de bronzen klanken die over het stadje open galmden en weggleden om ver, ver weg, heel zachtjes uit te sterven.
Bonzend viel de slag van de grote klok en seffens daarop die van de lichtere.
Het kleine klokje slingerde zijn zilveren trillingen tussen het zware dreunen en het nazinderen en alles smolt ineen in jubbelende tonen die zo harmonieus en vol vreugde staken dat Jantjes hartje mee ging kloppen met de jubbelende vreugdeklokken.
Ze luidden de feestelijke dag in en beierden vreugde en vrolijkheid over het ontwakende stadje. Traag en statig galmden ze.
Jantje schrok toen de bel opeens schel rinkelde. Vlug sloot hij het venster en dook weg in zijn hokje.
Overal begon het te roeren. Kastdeuren kriepten en gordijnen riststen open.
Al de jongens trokken hun beste kleren aan.
t Was immers feest die dag.
Vorig jaar kocht ik een vierde RE ras in Duitsland: Reanda.
Ik had reeds Remo, een herfstras, Rewena en Relinda, appels die tot in april bewaren. Het zijn schurftresistente rassen.
In Pillnitz (Dresden) in het vroegere Oost-Duitsland zijn ze als eersten gestart met het kweken van resisitente rassen, toen men zich hier om niets bekommerde en er vrolijk op los spoot. Zij deden het om economische redenen.
Ik ben zeer tevreden over de Pillnitz-rassen die elk jaar een flinke oogst opleveren. Dit jaar valt dat des te meer op met het beurtjaar van de meeste andere rassen.
Van het bezoek in Duitsland maakte ik gebruik om het winterras Reanda (op de markt sinds 1994) te kopen. Een boompje op M 26.
In tegenstelling met de voornoemde bleek de schurftresistentie bij Reanda reeds doorbroken. Veel schurftbladeren. Dit jaar idem.
Daarbij heb ik nu gezien dat de stam erg ingekankerd is.
Een vogel voor de kat!
Er is misschien toch een maar. Misschien heeft de Baumschule Herr in Meckenheim zich vergist en kreeg ik een ander ras?
In het aanbod van de NBS bieden ze bij de schurftresistente appels Reandra aan. (De r is er te veel aan). Hebben zij al ervaring met dit ras? Ik moet het aan Ludo Royen vragen.
Net voor Pasen dit jaar plantte ik herfstframbozen op zandgrond. Nu oogst ik al volop frambozen. Het zijn de rassen Polka en Fall Gold. Ze staan er goed bij. Voor het uiterlijk zijn deze rassen zeker aanraders. Alleen de smaak valt mij toch een beetje tegen. De daar 12 jaar geleden aangeplante Zeva Herbsternte vind ik lekkerder.
JokevdB
'' In 't Bioschuurke in Oetingen toont Danny Billens zijn nieuwste appelsoort: de biologisch geteelde Rubinola.
,,Eigenlijk heeft hij alles om uit te groeien tot een succesappel in de biologische teelt'', zegt hij. ,,Hij is lekker, hij heeft de juiste dosering van zoet en zuur, en hij ziet er, met zijn rode kleur, ook goed uit. Bovendien is hij erg resistent tegen ziekten. Dat is voor een biologische kweker erg belangrijk, maar daardoor is hij ook erg geschikt voor privé-gebruik. Eigenlijk zou ik deze soort iedereen aanbevelen.''
Vanmiddag kreeg ik een telefoontje van Paul Bekaert. Paul was zon 25 jaar terug mede initiatiefnemer voor onze VELTwerkgroep fruit. Nu heeft hij een natuurvoedingswinkel aan de achterkant van het Xaveriuscollege in Borgerhout. Fruitfijnproevers weten hem te vinden. In de pas verschenen Pomologia was er een aankondiging dat dit ras deze winter aangeboden wordt in de plantactie van de Nationale Boomgaardenstichting.
Zie: www.boomgaardenstichting.be E-post : info@boomgaardenstichting.be
JOJO is een Duitse kruising tussen Ortenauer en Stanley. De smaak van Stanley vindt Paul maar niets. Ik vertelde Paul dat ik vorig jaar Jojo gekocht had in Duitsland en dat ik een paar pruimen had gehad van de boom en dat deze mij meegevallen waren.
Dit jaar is er slechts 1 vrucht en het moet lukken: optimaal rijp.
Op weg naar onze Esperantoles in Antwerpen zijn we bij Paul gestopt en hebben we samen de vrucht gedegusteerd. De waardering was zeer positief. Paul gold bij ons als de fijnproever van de groep.
De vrucht is middelmatig groot, langovaal, donkerblauw met blauwe dons. Het vlees is vast, sappig, geelkleurig en aromatisch. De boom vraagt een warme standplaats. De vruchtbaarheid begint vroeg. Er is zelfbestuiving. Middenvroege bloei. Waarschijnlijk leed mijn boom dit jaar onder de late lentenachtvorst. Jojo is het eerste ras dat volledig resistent is tegen het Sharkavirus. ( Sharka is een nieuwe virusziekte die van het warmere Middeneuropa naar onze contreien uitwaaiert. Bladeren en vruchten worden aangetast. De misvormde vruchten zijn niet meer te genieten).
Ook monilia zou weinig vat hebben op Jojo. De laatste jaren was dit een groeiend probleem voor nogal wat pruimenrassen.
Jojo heeft het in Duitsland tot een aanbevolen ras voor de beroepsteelt gebracht.
In het aanbod van de Boomgaardenstichting kan je 2 bomen kopen in plaats van één in Duitsland.
Van het goede weer heb ik gebruik gemaakt om enkele kankerwonden uit te snijden bij mijn appelbomen.
Een van de meest aangetaste bomen is Otava, een Tjechisch ras.
Op meerdere gesteltakken moesten kankerplekken uitgesneden worden. In de vorige jaren moest ik enkel kleinere takken wegbreken of wegsnijden. Dit jaar is de aantasting veel erger en kan het niet lang meer duren voor de boom er finaal aan gaat.
Dit vind ik erg omdat Otava een van mijn lievelingsappels is.
De boom is schurftresistent. De gele vruchten met een heerlijke, sappige, vrij zoete, maar ook met voldoende zure smaak zijn te genieten van eind oktober tot begin april.
Een van mijn Topaz bomen, een andere resistente appel die veel aangeplant wordt voor bioteelt, is erg verkankerd op de stam en is niet meer te redden.
Vorig jaar kocht ik Limelight, een tweejarig boompje op M 26 in het Tuincentrum van Wisley Gardens, de grote tuin en hoofdkwartier van de Royal Horticultural Society met zijn 300.000 leden. Ik liet er een appel aan staan. We hebben genoten van de citroengele vrucht met zijn bekoorlijke zure smaak. Maar vorig jaar had ik al een kankertakje moeten wegknippen en in het voorjaar nog een. Dit jaar waren er geen vruchten. Ik konstateerde een vergevorderde kankerinfectie op de stam; 13,95 Britse Ponden verloren. Limelight is een van de recente rassen van de bejaarde Hugh Ermen, een vroegere medewerker van Brogdale te Faversham in Kent. Brogdale is nu het grote, levende fruitmuseum ( The National Fruit Collection) met zomaar 2 300 appelrassen, 500 peren, 350 pruimen enz. In 1990 werd het geprivatiseerd en wordt beheerd door een stichting, de Friends of Brogdale. Meer op www.brogdale.org
Op de weekends kan je er terecht voor gegidste rondleidingen. Tot 3 jaar terug organiseerde ik elk jaar rond deze periode er een busreis naar toe. In de voormiddag stond Yalding Organic Gardens op het programma en in de namiddag Brogdale.
Dit zei mij Henk Houtman van de 'Pomologische Vereniging Noord Holland'.In Nederland spreekt men van struik; wij zeggen laagstam. Henk is een van de pioniers van deze vereniging die ontstaan is om de hoogstamrassen van de provincie Noord-Holland te behouden. Zie www.hoogstamfruitnh.com
Henk is nog beroepsfruitteler geweest. Nu is hij een van de beste fruitkenners. Aldus is hij ook adviseur voor de 'Noorderlijke Pomologische Vereniging' www.npv-pomopost.nl
Ik had mijn tekst over laagstammen naar hem gestuurd. (Zie enkele blogs terug).".'k Heb net Conference peren geplukt van twintig jarige struiken bij een kennis beroepsteler."
Eind juli kan je al een voorloper van de herfgstframbozen proeven. In augustus zijn er al volop vruchten. Nu de bramen voorbij zijn vallen de overvloedige vruchten bij de herfstframbozen des te meer op; des te meer daar de merels die momenteel nog met rust laten. Bij de zomerframbozen toonden ze zich anders wel grote belagers!
Bij mij zijn al heel wat rassen zomerframbozen ten prooi gevallen aan wortelziektes. Tot nog toe heb ik die problemen nog niet gehad met herfstframbozen.
Het zou te mooi zijn als er geen concurenten zouden zijn. Bij mij snoepen de rode mieren graag mee van de zoete Fall Gold (Gouden Herfst). Attentvol plukken en inspecteren vooraleer te proeven. Dat doe je wel na een mierenbeet in je mond.
Het kan gebeuren dat een bes vies smaakt omdat stinkwantsen erover gelopen hebben.
Vanmiddag was er een soort familiebijeenkomst van deze brede, bruine Jerommekes beestjes. . Nog nooit had ik er vijf samen gezien rond een bes. Beleven die nu een goede tijd met het schitterende herfstweer van de laatste dagen?
Ik heb momenteel problemen met deze peer.
Een verre buur Paul Van Den Bergh, bracht een zakje peren. Ik herkende ze als Saint Remy. Ze komen van een hoogstam van minstens 60 jaar oud. De boom moet ik absoluut eens gaan bekijken. Meestal levert die een geweldige oogst.
Hij had vruchten bij van de vroege val. ( In een vorige blog ging het hierover!) Het zijn buikige peren. Mijn Saint Remys op kwee zijn meer langwerpig. De Saint Remys, de Winterklossen van mijn kindertijd in West-Vlaanderen, zijn de stoofperen bij uitstek. Maar daar kregen ze bij het koken een aantrekkelijke rode kleur. Hier koken ze wit, zowel mijn vruchten op kwee, als deze van de oude hoogstam. Twee jaar terug waren we in Hoeselt bij Jean-Pierre Billen, de man van de reizen met de Nationale Boomdaardenstichting. Hij had een heerlijk gerecht bereid met rood kokende Saint Remys. Tot 1985 stond de peer nog in de Nederlandse Rassenlijst als een roodkokende peer.
Zijn onze peren hier wel echte Saint Remys en geen Brederodes?
De Brederode ken ik onvoldoende.
Ik laat het niet aan mijn hart komen. Vanmorgen bakte Aleide een stevig en smakelijk ontbijt met schijven Saint Remy (?) in de pan , gebakken in olijfolie, samen met een spiegelei.
Metro, 13/09/2005
Tobback plukt eerste Rubinola-appel in Oetingen
Biofruitteler Danny Billens oogst dit weekend zijn eerste Rubinola, een relatief nieuwe biologische appelvariëteit. Federaal minister van Leefmilieu Bruno Tobback mag de eerste appel plukken. De Rubinola wordt omschreven als een aparte, maar lekkere appel met veel aroma, zoetzuur en sappig van smaak. De soort komt uit de Tsjechische republiek en is het product van de kruising van de Prima- en de Rubin-variëteiten. Dat schrijft Metro.
De Rubinola is geelkleurig en langs de zonnekant bloedrood. Ze worden in de tweede helft van september geoogst en zijn eetbaar tot eind februari of begin april. Volgens Billens is de Rubinola niet de meest productieve appel, maar wel ideaal voor fijnproevers.
bron: www.vilt. 13/09/2005
Als ik vanmorgen buitenkom in de stralend frisse ochtend,zie ik de Ecolette appelen rood blozen. Koude nachten bevorderen de kleuring sterk Dit ras Ecolette was het eerste resistente ras van Wageningen. Het was een kruising tussen Elstar, het smakelijke, Nederlandse ras bij uitstek en het Amerikaanse, resistente ras Prima. Ecolette kwam in 1996 op de markt. Ik leerde het kennen op de fruittentoonstelling van Het Olde Ras te Doesburg bij Arnhem in Nederland.
Het ras heeft een sterke groeikracht en is een kopgroeier. Voeg daarbij dat mijn exemplaar op de tamelijk sterke onderstam MM 111 staat en u begrijpt dat ik mijn boom al een kopje kleiner gemaakt heb.
Het ras wordt geplukt begin oktober en bewaart tot december. Het is een vaste,geelvlezige, sappige, zuurzoete, aromatische appel, met een aantrekkelijke rode pel. Mijn appelen henbben gewoonlijk een goede middelmaat. Bij grote dracht kunnen ze kleiner zijn. Dit jaar moet ik vasstellen dat er nogal veel uitval is door monilia. Dit heb ik vroeger niet gezien.
Je ziet ook een appel kan niet alle gaven hebben!
Het vergt wel wat ondervinding om appels op het juiste moment te plukken. Een liefhebber kan zijn vruchten iets later oogsten dan de beroepsmensen. Zij moeten oogsten met het oog op een lange bewaring in geconditioneerde frigos, waarbij de vruchten in een bepaalde gassamenstelling, plus lage temperatuur bewaard worden,
zodat het narijpen slechts zeer langzaam gebeurt. Wij oogsten op een verder rijpheidsstadium, maar te rijp is ook niet goed, want we willen toch een tijdje genot te hebben van onze oogst.
De vroegste rassen zijn intussen de wereld gepasseerd zoals men dat op zijn Vlaams zegt. Nu plukken we de herfstrassen en die gaan iets langer mee. We hebben het al over Jacques Lebel gehad. Een appel die er veel van weg heeft is het Gembloux ras President Roulin. Die heb ik vandaag geplukt. Rijp wordende appelen vormen een kurklaagje op de inplanting van de steel, zodat de vruchten gemakkelijker los komen. Dat merk je als wat vruchten beginnen te vallen. Je mag dit niet verwarren met de val van gestoken vruchten of wat men noemt vroege val. Een ras als Gravenstein, dat nu wel al voorbij is, of een winterras als Reinette Hernaut (een Gembloux ras) zijn er onderhevig aan.
Vandaag heb ik nog Signe Tillisch geplukt, een schurft en kankergevoelige, maar heerlijkre appel. Het waren maar enkele , geel-rijpe appelen, die praktisch zo te eten zijn. Men maakt een onderscheid tussen boomrijp: kunnen geplukt worden en eetrijp: Het (na)rijpheidsstadium om de appel te eten.
Met herfstappelen is de tussentijd kort. Met echte winterappelen ligt er wel 2 maand tussen.
Nog geplukt :o.a. Groninger Kroon en een Rode Gravenstein in de schaduwkant.
Als ik vergelijk met de reuzenoogst van vorig jaar heb ik nu maar een vierde van vorig jaar. Gelukkig dat ik met appelen mijn kost niet moet verdienen!
Deze rassen kweekt hij zowel op hoogstam (2 m )
als op halfstam (130 cm), beiden op een sterk groeiende zaailingonderstam.
Zijn laagstammen (50 cm) kweekt hij op M26 of MM 106. M 26 is al een sterker groeiende onderstam dan de M9, de onderstam die het meest gebruikt wordt voor de beroepsfruitteelt. Er wordt op de vruchtbaarste gronden zelfs al veel geteeld op de nog zwakker groeiende onderstam M27.
Zwakke groei betekent vlugge vruchtbaarheid. Na 1 jaar al vruchten, terwijl je bij een hoogstam 10 jaar moet wachten.
Bij de intensieve fruitteelt wordt de productiviteit maximaal opgedreven en inderdaad na een goede 10 jaar vermindert soms de productie. Dit hangt mede af van het ras dat men kweekt en van aard en vruchtbaarheid van de grond. Daarnaast zijn bv een aantal bomen bezweken door kanker of afgevreten door woelratten. Allemaal gaten in de plantage. Dit vermindert opnieuw de opbrengstcapaciteit. In het verleden vielen vele rassen in ongenade en besloot men die dikwijls voortijdig te rooien. Dit rooien gebeurt ook heden ten dage om een commercieel interessanter ras te kunnen aanplanten. Mischien al na 6 , 8 jaar.
Algemeen zie je in de landbouw dat de eerste schakel, de producent het meest onder druk gezet wordt om tegen zon minimale prijs mogelijk te produceren. De tussenschakels en de handel krijgen steeds een groter aandeel in de kostprijs en uiteindelijke winst. Dit is ook begrijpelijk in onze moderne tijd, gezien de ingewikkelde weg en de
bijkomende zorg en controle die alle producten vereisen.
Een liefhebber heeft al die problemen niet. Zijn zwak groeiende laagstammen (M9) moet hij wel blijvend steunen, maar ze gaan wel veel langer mee dan 10 jaar.
Dikwijls worden die boompjes echter op een schrale plaats gezet en wordt er niet meer naar omgekeken. Als je klein bent heb je relatief meer voedsel nodig en dit wordt nogal eens vergeten! Bemesting en verzorging blijven belangrijk.
Daarom is het interessant dat liefhebbers een onderstam met een betere groeikracht, ook geschikt voor van nature minder vruchtbare gronden aanschaffen. Maar heel dikwijls blijft de informatie over de onderstam achterwege.
Ik koop veel liever een boom op onderstam M26 of MM 106. In mijn streek heb je de kwekerij Mampay te Viersel. Lange tijd kweekte vader Louis op de nog sterkere onderstam M7.
Sommige bomen heb ik al meer dan 40 jaar en die zijn op ver na nog niet versleten.
Ik heb ook een laagstam van 50 cm staan, maar dit is een zaailingonderstam. Daarop een kroonhoogte van 9 m!
Ik hoop dat je je eigen laagstammen goed zult soigneren, zodat ze 30 jaar en meer meegaan en niet de 10 jaar uit het artikel.
De laatste weken zie ik veel Atalantas of Nummervlinders. Als je goed kijkt zie onder de voorste ondervleugels precies een paar nummers. Een paar weken terug zag ik in de streek van Chimay eindelijk nog eens een paar Kleine Vossen. Een vlinder die hier vroeger talrijk rondvloog.
Daarnet zag ik eindelijk nog eens de prachtige Dagpauwoog. Een schitterende vlinder, die hier vroeger zeer talrijk was. Zijn grote zwarte, harige rupsen deden zich te goed aan mijn Grote Brandnetels.
De Brandnetels staan er nog, maar in jaren geen rupsen meer gezien!
Die ondertitel zag ik in de reportage over Bart Dequidt van Boomkwerij De Linde te Kemmel in het tijdschrift NEST van deze maand. Ik vond dit volksmisleiding, zeker op het eerste zicht. Spijtig heb ik het artikel maar zeer vluchtig gezien. En wellicht was de titel uit zijn verband gerukt, maar dan nog. De lezer doet de idee op dat laagstammen niet interessant en direct versleten zijn.
Dit is pertinent niet waar.
Ik ken Bart al vele jaren. Wellicht is hij de beste boomkweker van Vlaanderen, zeker wat hoogstammen betreft. Hij heeft een interessant assortiment van meestal oude rassen. Hij kweekt al de Gembloux rassen. In zijn Catalogus staat dit bij het ras aangeduid met (RGF) : Ressources Génétiques Fruitières. Jarenlang werden deze rassen uitgetest op hun ziektegevoeligheid door de initiatiefnemer de heer Populer. Zijn werk wordt nu voortgezet door Marc Lateur. Zon twintig jaar terug werd een eerste maal enthout bezorgd aan een aantal gecontracteerde boomkwekers. Daarna zijn er nog enkele rassen bijgekomen.
Bart bekwam nog uit een tweede bron enthout, namelijk van het Espace Naturel Régional ( ENR ) te Villeneuve dAscq bij Lille (Rijsel). Ook daar had men een observatieboomgaard aangelegd met de rassen van de streek, Nord en Pas-de-Calais.
Daarnaast heeft Bart nog een aantal andere sterke rassen. Zie zijn website
www.boomkwekerijdelinde.be
(vervolgt)
Wie alles wil weten over woelratten en woelmuizen surft naar www.topcat.ch
De bio-fruittelers in Vlaanderen hebben de uitvinder de heer Malevez al naar Vlaanderen uitgenodigd.(Ook de klassieke telers hebben dit gedaan) De man spreekt zelfs Nederlands.
De Zwitserse site is in het Duits en in het Frans.
Gisteren zag ik Jasmien en vertelde dat een meneer Herman konijn met Prune de Prince pruimkens heel lekker vindt.
"Mijn konijn kunnen we niet slachten, want het moet kleintjes krijgen en ervoor zorgen."
Herman Vandepoele kan dus gerust zijn. (Zie het gastenboek.)
Beestjes die je (haast) nooit te zien krijgt, maar de schade van hun daden merk je dus te meer.
Ik kreeg volgende vraag.
Katrien en ik hebben een probleem: woelmuizen en wat
daar mee te doen.
Ik had iets van "hoort er bij als je bij een bos
woont", terwijl katrien die beesten zo rap mogelijk
wegwil. En ik begin ze stilaan gelijk te geven, want
onze hele gazon, aangelegd voor de kinderen, krijgt
stilaan het uiterlijk van de RockWerchter weide na een
stortbui.
Ik heb wat op internet zitten browsen, en merk dat
zelfs de "natuurvrienden" aanraden om die beesten te
verdelgen.
Wat denk jij, en nog belangrijker, enige tips om die
beesten zo rap mogelijk hier weg te krijgen ?
Ik ben geneigd te denken dat hier minstens evenzeer mollen aan het werk zijn.
Ook is het zo dat woelmuizen de gangen van mollen gebruiken.
Persoonlijk til ik niet zo zwaar aan een gehavende grasmat. Naast mollenwerk, gebeurt het in sommige jaren dat de larven van de emelten, de langpootmuggen, zorgen voor kaalgevreten plekken. Hetzelfde heb ik gezien door engerlingen, de larven van meikevers.
In 63 had ik een flinke halfstam Jacques Lebel aangeplant. Ik herinner me nog hoe ik die zomer constateerde dat het boompje scheef hing en vervolgens ontdekte dat alle wortelen waren afgevreten. Daarna heb ik nog vele bomen geplant. Sommigen leden onder de woelmuizen, maar echt kapot gevreten, heb ik nog zeldzaam meegemaakt.
Een verklaring zou kunnen zijn dat er daarna veel meer voedsel was voor de woelmuizen en -ratten. Toen we hier kwamen groeide er geen gras of onkruid op het erf. Pas later heb ik beseft dat men rond de jaren zestig gretig gebruik heeft gemaakt van totaalherbicides en DDT.
Er waren jaren dat knollen van de aardperen, die (ter plaatse) in de grond blijven , duchtig aangevreten werden door de woelmuizen. Weer andere jaren geen schade.
Hetzelfde probleem heb ik met de pastinaken die op het veld blijven. Je slaat ze niet op zoals de wortelen, want dan drogen ze uit.
Toen ik laatst een laatste maal de wortelbedden wiedde, constateerde ik al ernstige schade aan de pastinaken, die ze verkiezen boven de wortelen. Pastinaken zijn een stuk zoeter.
Ook hier was een mol de wegbereider geweest.
Ik heb de gangen zoveel mogelijk kapot getrapt en gestoken in de hoop dat alle baten helpen.
Je zou kunnen overwegen vallen te zetten.
In boomkwekers en fruittelermiddens gebruikt men sinds een paar jaar een veel efficiëntere val tegen woelratten en woelmuizen : de Topcat.
De invoerder voor Vlaanderen is Guy De LEscaille Tel/Fax 016 / 77 15 22 GSM : 0472/ 367 151
Van Jules Reyniers kreeg ik ook Swenson Red (niet pitloos). Die groeit hier nu vier jaar en hangt vol met trosjes. Vorig jaar waren dat er nog maar drie. Jules vindt het een van zijn interessantste rassen. Nog een week en we kunnen beginnen oogsten. Even oud is de witte druif Bianca. Ook hier een aantal trossen, maar veel minder talrijk.
Verder zijn er nog Lakemont (wit, pitloos) met zijn eerste trossen. Theresa, een witte druif die ik in Engeland kocht, draagt nog niet.
Tegen de schuur staat Glenora, een forse groeier, maar slechte drager.
Tegen de muur van het kippenhok staat Rembrant, een rode wijndruif. Die zijn ongeveer rijp. Tijd om te proeven. Ernaast staat een witte. Phoenix ?
In opkweek heb ik nog Orion, een witte wijndruif.
Op al deze druiven heb ik nog geen ziektes gezien.
Zoals ik al zei, er zijn nog een hoop interessante rassen met resistentie. Resistentie wil niet zeggen: totaal vrij van ziektes, maar wel een veel hogere kans dat ze gezond blijven.
Ik kweek de druiven als eetdruif en voor sap. Zelf wijn maken is niet mijn roeping. Bij ons wordt anders wel menig glaasje geproefd.
Een paar adressen voor materiaal:
Peter Bauwens van De Nieuwe Tuin in De Klinge is de specialist voor de pitloze druiven.
Tik op Google de Nieuwe Tuin en je ontdekt nog tal van andere interessante zaken bij Peter.
Bio-wijnboer Hugo Bernar van de Hageling te Tienen is een ander adres voor druivenplanten. (Tik in : de Hageling)
Ook op elke plantenbeurs vindt men plantsoen.
In plaats van klimop of wilde wingerd tegen de muur: van druiven heb je veel meer plezier.
