Mijn meer dan 40 jaar ervaring met tuinieren en het telen van vele
soorten (klein)fruit zonder scheikundige bemesting en - spuiten wil ik
meedelen en zelf nog bijleren.
Voor de fruitliefhebber
11-10-2011
VRT en Plant den Boom
VRT en Plant den Boom
Ik kreeg vandaag een telefoontje van Herman De Winné in
verband met de uitzending morgen van Radio 1 tussen 9 en 11.
Het gaat over de boomplantacties van begin der zeventigerjaren.
In 1970 was ik daar als voorzitter van het plaatselijke Groencomité
nauw bij betrokken.
Ik stuurde hem nog volgende aanvulling;
Ter Attentie van Herman De Winné
Betreft Plant de Boom
U vroeg naar boomrestanten van die tijd.
Een aanvulling die ik nog graag wou vermelden.
Wij wonen op een hoeve langs een landbouwweg die naar het
geklasseerde Zoerselbos loopt, met veel wandelaars en fietsers.
In de winter 1970 kwamen de gemeentewerkers alles langs de
weg proper maken: dit wil zeggen
alle opslag en spontane boomvorming verwijderen.
Toen mijn vrouw Aleide dit zag heeft zij direct de schepen
van openbare werken opgebeld, die direct kwam en de mannen opdroeg de bomen te
sparen die net naast de gracht groeiden. Na 40 jaar is dit een dreef geworden
met vooral zomereik en ratelpopulier met een paar berken en meidoorn, nu
ongeveer 45 jaar oud, al respectabele bomen. Ook de Gagel is nog niet helemaal
verdwenen.
In de Fruit Grower van
oktober lees ik over de proevenvan
DrMichelle Fountain te East Malling Research.
Bij een goede bestuiving
zijn de bessen groter en gelijkvormiger. Hommels zijn eveneens goede
bestuivers. Honingbijen vliegen niet op zwarte bessen.
De proefopzet bestond uit series
van 12m lange vliegkooien met de rassen Ben Gairn en Ben Hope.
De resultaten zijn
duidelijk, zei Dr Fountain. Met enkel de wilde bijen bekwamen we de maximale
bestuiving van Ben Gairn tijdens zonnig, warm weer.
Ben Hope bloeide later
tijdens slecht weer met 10mm tot 15mm regen en lage temperaturen. Dan zorgen de
hommels uit nestboxen voor de bestuiving, want in dergelijk weer zijn de wilde
bijen ook weinig actief. In vergelijking met de zetting in de vliegkooien was
de zetting in open veld tot 40 % lager.
Bij het studieonderzoek
identificeerde men 13 verschillende rassen wilde bijen die fourageren op de
pollen en de nectar van zwarte bes.
25 sept. Met de Koninklijke Vlaamse Dendrologische Vereniging op stap. Prachtig
nazomerweer. Vele jaren geleden was ik er nog eens geweest en dacht dat ik wist
waar dit lag. We kwamen terecht op de nieuwe parking. We betaalden de inkom
maar kwamen algauw tot het besef dat het arboretum zich buiten het Openluchtmuseum
bevindt. We kregen de entreeprijs terugbetaald. De weg naar het arboretum ligt
er precies naast. Echter geen wegaanduiding gezien. We waren met andere
bezoekers aan t praten over de eetbaarheid van de rok van taxusbessen, maar de
pit uitspuwen, want die is giftig, evenals al de rest van deze boom, toen onze
groep er aankwam.
Het is hier een waar bomen,
struiken en plantenparadijs. Sommige leden zijn wandelende encyclopedieën.
Wij genoten van de vele
vormen en kleuren. We leerden de Amerikaanse hulst kennen. Zagen o.a. Paw Paw
en leerden ook de dadelpruim kennen. Een vroege vrucht konden we zelfs proeven:
een heerlijke smaak. De Jolico, gecultiveerde Cornus mas, gele kornoeilje stond
bij het administratief centrum. Hier een opgaand boompje met weinig vruchten.
Ik heb thuis een vertakte struik, overvol met vruchten.
Op vele plaatsen zagen we
de ravage van de Pukkelpopstorm van 18 augustus. Heel veel omgewaaide en
geknakte grove dennen; maar ik heb ook 2 omgewaaide eiken gezien. Er waren kale
stroken waar de stormwind plakken bomen had geveld.
Met de familie Dhondt-Willaeys op de Milieuboot zo. 2/10
De afspraak was aan de Oude
Kaai te Turnhout voor een vaart van 10u tot 13u op het Kempisch kanaal Schoten Dessel.
We varen tot Arendonk en komen dan terug. In scheepstermen heet draaien zwaaien.
Het schipperskoppel is Nederlands, maar de boot is Belgisch.
Dit kanaal werd gegraven
in 1840 om de Kempen beter te ontsluiten. Het stuk tussen Turnhout en Schoten
kwam er dertig jaar later in 1870. Tussen Beerse en Brecht groef men door
kleilagen. Tot 1960 waren er een aantal steenbakkerijen. De pannen op ons huis
komen nog van SintLenaarts.
We waren al aan het
afmeren toen dochter Mieke opdaagde. Als zij de weg vroeg kende men enkel de
Nieuwe Kaai, maar dat was fout.
Schoonzoon Werner was de
milieuwerker van dienst. Hij gaf de inleiding en nodigde ons uit in het ruim
voor een reeks proeven om de waterkwaliteit van dit kanaal na te gaan.
Bij het vertrek werd een
emmer water opgehaald en verdeeld in bokalen voor de tafel van elk groepje.
Kleindochter Jasmien, in
witte labojas, was belast met het opschrijven van de bevindingen.
We hadden de temperatuur
van het geputte water onderschat: gemiddeld 19,5 °C. We beleven een echte Sint-
Michielszomer. Vandaag voorziet men weer 27 °. Het zonnen op het dak was voor
de terugvaart. Als buitentemperatuur werd 25 °C geconstateerd. Het is nog maar
rond half elf.
Het onderzoek gaat verder:
geur en kleur van het water? Geur neutraal, kleur zeer licht gelig.
Dan zeer belangrijk voor
de waterkwaliteit. De hoeveelheid zuurstof ligt ver in de goede groene zone.
Vissen en waterwezens hebben er een goede levenskwaliteit, ware het niet van de
boten, de Kempenaars van 50 m lang en 600 ton. De milieuboot is een maat
kleiner: 40 m, maar knap educatief ingericht. De kleinsten werden op een andere
plek op de boot speels begeleid door nog twee andere medewerksters. Als 2 zon
boten elkaar kruisen schiet er niet veel ruimte meer over. Men telde nogal wat
vissen met aanvaringsverschijnselen.
Verder blijkt dat het
water een laag nitraatgehalte heeft. Weinig insijpeling van meststoffen. Het
kanaalwater komt hoofdzakelijk van de Maas. De beken met oppervlaktewater - dat nog steeds vervuild is - worden immers
in collectoren onder het kanaal naar de andere kant geleid.
Er kwamen nog wel een paar
punten aan bod maar die ben ik vergeten.
Met dit weer was het zalig
aan dek.
Op geregelde afstand zijn
er trappen waar overzwemmende reeën gemakkelijk uit het kanaal kunnen.
Werner en dochter Tinneke trakteerden
de familie op schuimwijn.: 19 jaar getrouwd! Een speciale familiebijeenkomst!
Meestal vaart men met
scholen en groepen, maar op zondag kunnen ook andere geïnteresseerden mee.
De fotos
komen van de GSM van kleinkind Jonas, die aan de K.U. Leuven gestart is met
Computer wetenschappen.
Foto van de oude kaai met
de gebouwen van de veevoeders Joosen-Luyckx. Werner vertelde dat men nu in de kelders
Steur kweekt met het oog op kaviaar. Als je een volgende keer kaviaar eet komt
die wellicht niet meer uit Rusland!
Als laatste foto: gezellig
brunchen bij dochter Leen in Poederlee.
Om 8u30 nemen we afscheid
van Angelika en Armin Beisel die ons verwend hebben tijdens het vierdaags
verblijf.
De bestemming is
Rüdesheim, het romantische wijnstadje aan de Rijn.
Allemaal wijngaarden als
we de Rijnvallei bereiken. We stappen uit buiten het centrum en wandelen langs
de Rijn, maar de drukke spoorlijn erlangs belet het zicht op de stroom. Een
opmerkelijk gebouw is de 20 m hoge Adlerturm(Adelaarstoren), een hoektoren van
de vroegere stadsomwalling. Even een zijsprong naar een kerk met een speciale
windwijzer, ster en maan. Terug naar de Rijnstraat. Aan de rechterkant een
hoge, vierkante Romaanse toren, 38 m hoog, met een paleis van een woning er
tegenaan gebouwd. Dan komen we aan de Brömserburg, een burcht van het begin der 10 de eeuw, nu
wijnmuseum van de stad
We slaan ernaast rechts
af, een oplopende straat. Aan de linkerkant een wijngaard. Aan de andere kant er
van de vroegere gebouwen van de stokerij Asbach, vergelijkbaar met cognac. De
moderne vestiging werd buiten de stad gebouwd.
Op de heuvelflank voor ons
zien we de kabelbaan die naar een groot monument Germania , nu in restauratie,
voert.
Dit nationale monument werd in 1883 opgericht en is bedoeld als herinnering aan
de stichting van het Wilhelminische keizerrijk, na de FransDuitse oorlog van
1870-1871. Het Germaniabeeld van J. Schilling is 10,50 m hoog en weegt 3200
kilo. Het zwaard dat Germania draagt is 7 m lang.
We slaan rechts af in de
parallelstraat met de Rijnstraat. Hier zijn verschillende wijngoederen
gevestigd.Een eindje verder, links,
ligt het restaurant voor het middagmaal. We laten het goed smaken, begeleid
door een goede Riesling.
Daarna moeten we maar een
100 m terugkeren om links de befaamde Drosselgasse te bereiken. Het is maar een
korte straat die afdaalt naar de Rijn. Zelfs op dit uur is het er druk. Alle
huizen zijn eet drank of vermaakgelegenheden en souvenirwinkels. De bus
komt ons in de buurt ophalen.
We genieten van de rit
langs de Rijn met talloze burchten. Na Koblenzzijn het weer de gewone autowegen.
Nog een stop op een
Raststätte. Een laatste kans voor een grote Weisse Hefe.
Glimp op de Loreley Onderaan de Loreley -rots staast een standbeeld van de nimf.
De dichter Heinrich Heine heeft aan de hand van dit verhaal het gedicht die Loreley geschreven, waarbij ook een melodie werd gemaakt: Ich weiß nicht was soll es bedeuten, daß ich so traurig bin. Dit lied behoort nog steeds tot de populairste van alle Duitse liederen.
Vandaag verkennen we de
noordoostelijke kant van het Odenwald, onze laatste dag hier.
Te Amorbach bevindt zich
een van de vier benediktijnerabdijen van Duitsland. Het ontstaan voert terug
tot 734. De opheffing gebeurde tijdens de Napoleontische tijd in 1803. Alles
kwam toen in handen van het vorstenhuis van Leiningen.
Op sloffen ( omwille van
de prachtige vloer) schoven we naar de Groene zaal of feestzaal. Een gidse gaf
uitleg over de diverse taferelen. Vervolgens kwamen we in de oude bibliotheek,
30.000 in leer gebonden boeken. Met onze sloffen boenen we de kunstige vloer uit
diverse houtsoorten. Daarna volgdede
machtige barokrococo kerk die schittert van het bladgoud. Hier staat een van de
beroemdste orgels van Duitsland, het orgel van de gebroeders Stumm van 1782.
Spijtig dat het toeristisch seizoen voorbij is, want dan dreunt het orgel op gezette
tijden.
Daar we moeten omrijden
komen we in een boerendorp terecht. Ik zie rijpe tomaten in een voortuintje
staan. Buitentomaten waren dit jaar bij ons niet te kweken. Opmerkelijk: haast
elk huis heeft zijn moestuin. In de meer toeristische streken zijn moes of
siertuinen zo goed als niet meer te bespeuren.
In Miltenberg aan de Main
(bijrivier van de Rijn) gaan we middagmalen. Daarna wandelen we tussen de vele
toeristen. Nog zeer veel vakwerkhuizen. We klimmen tot de burchtruïne met
groots panorama over stad en rivier. Aan de muur staat een pruimelaar, een
Hausschwetse met rijpe vruchten. Op de muur staande kan je bij de vruchten. Ik
hoorde dat een gezelschap van De Stille Kempen in de vorige paar weken hier eveneens
geweest was en dat de pruimen toen ook al geproefd werden. Nu zijn ze bijna
overrijp.
Als laatste bezoeken we
nog een oud joods kerkhof. Hier komt niet veel volk. Mij valt een machtige
tamme kastanje op, een zeer zeldzame boom in het Odenwald.
We zijn in de deelstaat
Beieren. Het is de grootste wat oppervlakte betreft van de Länder. In t totaal
telt Duitsland zestien deelstaten of Länder.
Het landschap is nu meer
open. We rijden op het plateau. Het bedevaartsoord Walldürn is de volgende
bestemming. Druk is het op dit moment allerminst. We zien er op deze vrijdagnamiddag
geen kat. De lange terugweg voert naar Eberbach, want daar wacht de
Viktoriatorte.
De befaamde Engelse
koningin Victoria stamt namelijk af van een adellijke familie van hier. Haar
moeder Marie Louise Victoria van Saksen- Coburg- Saalfeld was een zuster van
Leopold I, de eerste koning der Belgen.Zij trouwde een eerste maal met
Karel Frederik van Leiningen. Ze woonden in Amorbach en na zijn dood huwde zij met
Eduard August, hertog van Kent. Ze woonden een tijd in Engeland, maar kwamen
terug naar Amorbach. Ze woonden ook een tijdje in Eberbach. Zij kregen 1
dochter Victoria, die 63 jaar koningin van Engeland was (1837-1901): het
Victoriaanse tijdperk, het Verenigd Koningrijk op het hoogtepunt van zijn
macht.
Een patissier van Eberbach
bakte in 1962 een taart voor het koningshuis van Zweden. Hij stuurde deze ook naar
het koningshuis van Engeland. De Viktoria Torte van Eberbach werd een begrip.
Deze
taart gingen we bij de pasteibakker zelf proeven en zij viel ook bij ons in de smaak,
licht en lekker!
Vandaag bezoeken we
Heidelberg, de romantische universiteitsstad aan de Neckar, een zijrivier van
de Rijn.
Hier zijn er meer
toeristen dan we totnogtoe gezien hebben.
De stad telt ongeveer
135000 inwoners en een 25000 studenten. Die zijn er blijkbaar nog niet. In
Rothenberg, het dorp waar we logeren, spoeden de kinderen van het lager
onderwijs zich tegen half 8 al naar school, die duurt tot s middags.
We rijden eerst langs de
Neckar en worden gewezen op de plaats waar we om vier uur met de boot zullen
vertrekken.
De lange winkelstraat
loopt parallel.
We keren terug naar de
halteplaats voor de bussen voor de verkennende wandeling.
Op de marktplaats bevindt
zich de H. geestkerk met toren die een panorama op de stad biedt. Daartegenover
staat Haus Ritter uit 1592 in Renaissancestijl. In dit chique restaurant hebben
we straks een heerlijk middagmaal. We reizen in stijl.
In de straat naast de
H.Geestkerk bevindt zich de befaamde chocolateriewinkel van Heidelberg.
We wandelen een eind op de
Alte Brücke. We hebben hier een goed zicht op de grote burcht in restauratie op
de bergflank. Via de oude stadspoort met twee torens komen we de stad weer in.
Er zijn veel toeristen. We wandelen een eind door de winkelstraat en slaan dan
links af naar een pand met uithangbord Karcher: dit was het studentencachot.
Het was een eer in eerdere dagen, er even of tot 14 dagen opgesloten te worden.
Men bracht er een min op meer kunstzinnig aandenken aan.
Vandaar gaan we naar de
eerbiedwaardige aula van de Ruprecht- Karl universiteit van 1386, de oudste van
Duitsland.
De filosoof Hegel was er
ooit prof.
Fijn middagmaal in Haus
Ritter.
Een gedeelte van de groep
brengt een bezoek aan de universiteitsbibliotheek met een oude oorkonde, een antieke
catechismus en bovenal het Manessische Liederhandschrift van rond 1300,
prachtig geïllustreerd met miniaturen. Het is een verzameling van gedichten en
liederen van de Middeleeuwse minnezangers. De bibliotheek is gratis
toegankelijk.
Daarna is er nog tijd om
de toren van de H. geestkerk te beklimmen en te winkelen.
Om 16 u vertrekken we
stroomopwaarts voor een anderhalf uur durende vaart naar Neckarsteinach. We
zitten op het zonnige bovendek. Tweemaal moeten we een sluis in. Na 7 minuten
varen we 5 m hoger.
Na het avondeten is er in
de wijnkelder van het hotel een wijnproefavond, verzorgd door de hoteleigenaar.
Chauffeur Willem is weer tolk. Een zoete dessertwijn van Siegerrebe spätlese valt
het meest in de smaak, maar ook een rode wijn van Dornfelder en Portugieser
scoort hoog. Er wordt ferm gezongen onder stimulans van consulent Jef Van Den
Eynde. Louis Van Eyck, 83 brengt ons een fenomenale Boerke Naas, echter kan
niet!.
FOTOS
1.Kerk
van Rothenberg
2.Geautomatiseerde
ophaling van het afval
3.Landschap
4.Landschap
met restboomgaard of in het Duits Streuobstwiese.
5.Zandsteen,
het bouwmateriaal van de streek
6.We
rijden over de Neckar
7.De
oude Brug bij het binnenrijden van Heidelberg
8.De
historische chocolaterie
9.Op
de Neckarbrug met op de achtergrond de toegangspoort met de 2 torens
Met gegevens uit een
artikel van Dr. Helga Buchter-Weisbroth
De wal- of okkernoot
(Juglans regia) stelt eisen aan het klimaat: een milde winter en geen vorst
tijdens de bloei. Laat bloeiende notelaars bieden uitkomst. Ik heb dit
ondervonden bij mijn eerste notenboom. Ik plantte die in oktober 1962, net voor
een van de zwaarste winters van vorige eeuw. Tijdens de volgende lente bleek de
stam bevroren. Later liepen er aan de voet 3 loten uit waarvan er twee later een
tweeledige boom vormden. Het was echter een zeer onvruchtbare exemplaar. Na
veertig jaar heb ik hem vervangen door een vruchtbare zaailing van eigen kweek.Dit jaar dragen de notenbomen uitstekend. Vorig jaar bevroren de bloemen
van de helft van mijn bomen. Zeer dikwijls zie dan ook dat de nieuwe toptakken
er zwart-bevroren bijstaan.
Voor de rest zijn noten
meestal gezond groeiende bomen die niet moeten gesnoeid worden. Als toch een
tak moet weggenomen worden dan moet dit tijdens het groeiseizoen gebeuren, van
mei tot oktober. Snoeien tijdens de winter of voorjaar veroorzaakt (erg)
bloeden.
Aardbeien- druiven- walnoten
Frambozen, braambessen,
maar vooral aardbeien en druiven hebben met walnoten eenzelfde eigenschap
gemeen : ze behoren tot de weinige voedinggewassen met een noemenswaardig
gehalte aan ellaginezuren. Ellaginezuren
beschutten tegen kanker. Hun phenolverbinding blijkt tot 300 keer effectiever
tegen kanker dan andere Phenolzuren.
Ellaginezuren blokkeren giftstoffen als nitrosaminen, gechloreerde
koolwaterstoffen en aflatoxinen. In vergelijking met aardbeien en druiven
hebben walnoten een duidelijk hoger gehalte aan deze beschuttende
ellaginezuren.
Walnoten tegen cholesterol
Het lijkt wel een
tegenspraak: de extreem vetrijke walnoten ( gedroogde pitten bestaan voor twee derden
uit vetten) een bekamper van Cholesterol? Het vet van walnoten bestaat echter hoofdzakelijk
uit enkelvoudig en tweevoudig onverzadigde
vetzuren. Terwijl dierlijke vetten de cholesterol verhogen, verlagen plantaardige
vetten met hoge gehalten van zulke onverzadigde vetzuren juist de cholesterol.
Walnoten hebben naast dit
enorme gehalte van 75 % onverzadigde vetzuren nog twee andere hulpstoffen tegen
hart en bloedomloop problemen. Ze zijn rijk aan ballaststoffen en vitamine E.
Deze beide stoffen helpen bij de verlaging van de schadelijke LDL-cholesterol, die
verantwoordelijk is voor de aderverkalking waardoor de aders vernauwen.
Voeding- en gezondheidsmiddel
Het gezegdeVijf walnoten per dag houden de aders vrij
(Dagelijks 5 noten bewerkstelligen een verlaging tot 20%) zou minstens even
verspreid moeten worden als de spreuk Een appel per dag houdt de dokter weg.
Van in de 1900 jaren geldt
de walnoot als waardevol voedingsmiddel voor aan jicht lijdende personen en
voor nierlijders wegens het gering chloorgehalte.Voedingraadgevers raadden ze
aan bij opgroeiende wegens de rijkelijke kalium, goed voor de beenderen en tandenopbouw.
Kijkt men naar de gezamenlijk
inhoudstoffen, dan begrijpt men de uitspraak omnia in nuce (alles zit in de
noot). Niet alleen het hoge aandeel onverzadigde vetzuren, de gewichtige
mineraalstoffen en B-vitaminen, maar ook het aanwezige eiwit is waardevol. Het proteïnegehalte
van 15 % overtreft niet alleen dit van vlees, maar is tevens uitzonderlijk goed
opneembaar.
Naast dat de walnoot naar
samenstelling geldt als volwaardig voedingsmiddel, bewerkt zij tevens
gemoedsevenwicht en bevordert de natuurlijke schoonheid. Verantwoordelijk
hiervooris de B-vitamine, die zenuwen
en psyche versterkt en aldus bijdraagt dat huid en haar vitaal blijven.
Keukentip: alles verwerken
Met de schalen kan je
knutselen of deze gebruiken als brandstof.
Uit het tussenschot tussen
de twee kernhelften kan men een tonicum voor het hart bereiden. Daarvoor maak
je een thee van 2 eetlepels verkleinde tussenwanddelen met 1 l kokend water
overgieten en 10 minuten laten trekken. Als smaakmaker gebruikt men pepermunt
of rozenbloemblaadjes.
Let bij de foto's op de notenkraker; een zeer handig instrument; zeven jaar geleden in Duitsland aangeschaft. Bij ons nog nooit gezien.
Blauwe Bessen Schrijnwerkers en Stevensweert (Ned.)
Blauwe Bessen Schrijnwerkers en Stevensweert (Ned.)
Busuitstap 13/9 van KVLV
Halle en Schilde, een volle bus.
Ik was heel benieuwd om
het bedrijf van Frans en Ruth Schrijnwerkers te Gruitrode te zien. In 1990 heb
ik het grootste deel van mijn Blauwe bessenverzameling aangeschaft op het
moederbedrijf van de vader te Horst bij Venlo in Nederland.
We werden ontvangen bij
een kopje koffie door Ruth en daarop gingen we de plantage zelf bekijken. Dit
jaar hadden ze een catastrofale vorst gehad begin mei, tweemaal tot -4°C, meer
dan de helft minder vruchten, 30 plukkers in plaats van anders 100 en geen
zelfpluk dit jaar.
De planten staan er zeer
groen bij. Zeer sterke vegetatieve groei. Er was haast geen energie nodig voor
de vruchten. Soms loonde het niet om te plukken. Ons gezelschap kon dan ook
volop proeven.
Terug in de werkloods
zagen we de plukmachine, het sorteren en inpakken en de koeling. Terwijl bessen
in de koelkast enkele dagen goed blijven is dit 6 of meer weken in de koeling
door verhogen van het stikstofgehalte van de luchtsamenstelling.
De blauwe bessenvlaai
smaakte heerlijk. De roodkleuring valt op. Als je blauwe bessen eet is het sap
kleurloos; dit in tegenstelling bij bosbessen: handen en monden kleuren rood en
als je niet oplet krijg je erge vlekken op de kleren.
Bij blauwe bessen komt de
roodkleuring pas uit de schil als deze verhit wordt. Bij de sapbereiding worden
de bessen verwarmd voor het persen.
Blauwe bessen zijn rijk
aan vitamines bij rauwe consumptie. Door verhitting gaat veel verloren. De
interessantste stoffen van blauwe bessen, de antioxidanten weerstaan echter de
temperaturen tot 220° C.
Het winkeltje draaide op
volle toeren.
Bij hen zijn straks ook
weer bessenplanten te koop.
In t Pleintje te Meeuwen
hadden we een lekkere maaltijd.
Vervolgens ging het naar
Kinrooi voor een vaart over de grote plassen- ontstaan door grindwinning,- naar
de vestingplaats Stevensweert, met straten in de vorm van spaken van een
wiel. Tot 1700 was er een Spaans garnizoen gevestigd.
Op een humoristische
manier werden we door gids Mariette rondgeleid. Het oud gemeentehuis is nu een
streekmuseum. Je ziet er de maquette van het dorp. Ze bewaren er een prachtige,
kunstig geornamenteerde kelk uit de Romeinse tijd, gevonden in de Maas. Het zou
aan de Belgische kant geweest zijn suggereerde de gids. De Maas vormt hier in
het midden de natuurlijke grens tussen België en Nederland. Met verhalen over
de vroegere adel, met o. a. schaking van een adellijke abdis en oorlogsdaden in
de streek kregen we plezante geschiedenisles. Pas in 1815 kreeg Nederland (en
wij ) met Willem I zijn eerste koning.
Fraai gedecoreerde kerk
met opmerkelijke glasramen van een gefortuneerde, naar Amerika uitgeweken
dorpeling. Het sobere, hervormde kerkje steekt er sterk tegen af.
Nog een
paar spellingscorrecties: mijn etiketten waren wellicht niet heel leesbaar.
Iesboa,
Tims Black Ruffles
Esuro Eska
Kwestie van
over hetzelfde ras te kunnen praten, als het erop aankomt J
Toch nog dit:
Purple Haze vind ik lang de lekkerste niet: hier spannen Sungold (commerciële
F1), Harubla (eigen kruising) en Green Grape & Lieven Free (beide van Tom
Wagner) de kroon op dit gebied. Maar smaken verschillen nu eenmaal
Heb je per
geluk ook zaden bewaard van bepaalde rassen? Je weet, of weet niet, dat ik met
Ton Vreeken jaarlijks een hele ruil opzet: ik stuur hem heel veel zaden op (met
beschrijving, foto, ) en in ruil kies ik dan een hele bestelling uit zijn
assortiment. Misschien ook een idee voor jou?