‘s Avonds terug in Mexico wandelen we naar het Garibaldiplein met zijn muzikantengoepjes, de mariachis. Tegen betaling zingen en spelen ze populaire muziek.  We lieten ons in een van de aanpalende gelegenheden lokken. Geen inkomgeld, zeer knappe optredens, prijzige consumpties, zeker als je niet vooraf naar de prijzen geinformeerd hebt.

De zaterdagvoormiddag besteden we aan het mooist ontworpen museum dat ik ooit zag: het anthropologisch museum.  ‘s Namiddag  rijden we naar   Xochimilco  (20 km van het centrum), met restanten van het vroegere veel uitgestrektere kanalennet. Het oude Mexico was immers een soort Venetië. Nu is dat restgebied een toeristisch spektakel  met zijn vele tientallen zeer kleurige, soms vrij grote boten met uitgelaten mensen. De boten worden net als in Venetië met een lange stok voortgeduwd.

Vandaag zondag (meegenomen is dat je op zondag geen entree betaalt) staat Teotihuacan  op het programma, gebouwd van 600 voor Chr. tot  150 na Chr., ooit een stadsstaat van 200 000 inwoners.   Zo’n machtige cultuur , in een tijd dat onze verre voorvaderen   nog moesten geciviliseerd worden. Men bezoekt  het indrukwekkende cultuscentrum. Een vier kilometer lange as, de dodenlaan   genoemd, met aanliggend vierkante pleinen en symmetrische bouwwerken. Het meest ontzagwekkend is de piramide van de zon, 220  op 225 m en 70 m hoog met vele hoge en ongelijke treden.

Het beklimmen was minder moeilijk dan gedacht. We ondervinden weinig last van de hoogteligging , 2300 m.  Natuurlijk wandelen we verder tot het noordeinde van de avenida de los muertos  en beklimmen we de minder hoge  piramide  van de maan.  Indrukwekkend  overzicht.

Overal wordt je aangeklampt door verkopers met allerhande spullen: stenen fluitjes in vele vormen, armbanden, sieraden, T shirts, allerhande stenen en beeldhouwwerken enz.  Het wordt een spel van afdingen en onderhandelen.

Ma. 21/4.  We nemen de ADO-bus (het eerste klas busnet voor de lange verplaatsingen) naar Oaxaca.

Een rit van 6 uur. Een hele tijd kunnen we in de verte de met sneeuw bedekte vulkanen Popocatepetl, (5.452 m) en de Ixtaccihuatl(4.330 m) bewonderen. Trouwens veertien dagen later zou de eerst genoemde nog eens uitbarsten en Mexicostad  verduisteren.

Oaxaca ‘is the blue-blood of colonial cities. It has blended elegant Spanish with the rich culture of the ancient indigenous people.’ typeert  ons reisboek.

We logeren in het budgethotel Aurora, tegen het centrum gelegen  (60 $ ) Gemeenschappelijk sanitair.

Di. 22/4. We bezoeken  Monte Alban , 10 km buiten de stad.   Gebouwd door de Zapoteken  (400-300 voor chr.) en daarna nog verschillende keren herbouwd.  Machtige ligging. Men heeft er een bergtop voor afgegraven!

Terug in de stad eten we lekker in een vegetarisch restaurantje.   We zien een gelegenheid om een E-mail naar huis te sturen ( 10 $ = 60 fr) . We wandelen tot de prachtige barokke Santo Domingo kerk.

Ernaast ligt het Regionaal Museum. Met de verbouwingswerken is enkel de schat uit graf  7 van Monte Alban te bezoeken.   In 1932 vond men er 500 juwelen in goud, amber, turkoois en zilver, en speciale schelpen.  Meermalen moest ik aan Toet anchamon denken. In de stad troepen de boeren samen voor het parlementsgebouw en hebben spandoeken bij om te betogen.

Woensdagavond om 21 u vertrekken we met de nachtbus naar Villahermosa.  We hadden al vroeg de plaatsen 3 en 4 op de eerst rij vooraan gereserveerd.  Dit zouden  voor de rest van de reis onze voorkeurplaatsen worden , omdat je dan het beste uitzicht hebt.

‘s Nachts komen de ooglapjes uit het vliegtuig goed van pas. Je slaapt in stukjes, maar voor mij is dat voldoende. Wat mij het meest opviel zijn de drempels wanneer de hoofdweg in een dorpscentrum komt.

Men beperkt zich tot een richel in de weg , maar een zeer efficiënte.   Alle verkeer rijdt er stapvoets over!  Vergelijk onze dure aangelegenheden, waar men soms over vliegt!

We komen in de vroegte aan in Villahermosa. We reserveren direct zetel 3 en 4 voor de namiddagrit naar Palenque. In de gids heb ik gezien dat er een openlucht park-museum is (La Venta) met 5 Olmeken-reuzenhoofden. We gaan 2 uur op stap met een Franssprekende gids, die zowel oog heeft voor natuur als voor historie.  Intussen wordt het tropisch warm.  Op ons kronkelend pad zien we de basaltkoppen, meer dan 2 m hoog , waarvan de zwaarste 25 ton weegt.  De rugzijde is effen.  Wellicht werden die koppen via vlotten vele tientallen kilometers ver gesleept.  Wielen kende die beschaving, die al verdween 300 voor chr., niet. Er is ook een interessante kleine zoo en vogelpark.

Naar Palenque is het  nog een goede drie uur  met de bus. We vragen de taxi man te stoppen voor 2 uitgezochte hotels.  Vaca  Vieja biedt het nodige comfort voor een zeer lage prijs (70 $). We verkiezen een plafondventilator boven een luidruchtige airconditioning. Ik heb nog niet vermeld dat we in het laagseizoen reizen. De prijzen liggen lager en overal is er plaats te over.

De Maya- bouwwerken hier dateren  van 500 tot 700 na Chr. en werden van onder de oerwoud-begroeiing vandaan gekapt. Voor de ingang hebben de Chiapas  indianen -(twee jaar terug haalde hun opstand tegen het centrale bestuur ook hier de pers ) -  hun eigen verkoop hut  met sets van hun verschillende bogen in verkorte lengtes of als je wil ook echte bogen. In het park mag men niet verkopen .We beklimmen  de   24 m hoge tempelpiramide van de inscripties en dalen dan in het binnenste via vele moeilijke treden weer 26 m af  tot het in 1952 ontdekte graf van koning Pacal. We zijn er alleen met een Canadees koppel.  Binnen is het heerlijk koel, buiten tropisch warm.  Er is ook nog het indrukwekkende paleis  en nog meerdere tempels.  Via de andere uitgang van de site daal je af tot een riviertje met watervallen en bekkens waarin men heerlijk kan zwemmen. We volgden het voorbeeld van enkele indianen-jongens.

In de omgeving van Palenque was nog veel meer te zien. Hier hadden we nog enkele dagen meer willen blijven, ondanks  het tropisch klimaat.  ‘s Avonds in het hotel heb ik nog een interessante babbel met een viertal Oostenrijkse jongeren.

Zat. 26/4  Om 8 u zitten we opnieuw vooraan in de ADO lange afstand bus voor de dagreis naar Merida. We opteren voor hotel Dolores Alba, met zwembad.  ($ 140)

Zo. staat   Chichen Itza op het programma, weer een hele brok  Maya cultuur  (120 km van Merida).  Om alles te zien zou je wel twee dagen moeten uittrekken.  Op mij maakt het reuze balspelveld, 135 op 65 m, aan drie kanten omsloten door 8 meter hoge muren, het meest indruk. Een gids demonstreert de 7 voudige echo.   Het spel werd gespeeld door de priesters, die met hun lichaam, zonder het gebruik van handen of voeten een zware rubberbal door een verticale ring op een   5 tal meter hoogte moesten krijgen.  Als beloning wordt de overwinnaar geofferd aan de goden, door onthoofding.  Een vrij goed bewaard bas-reliëf  laat dit duidelijk zien.   Het is een flink eind wandelen  tot  de heilige cenote  of bron:  een cilindrische put van 20 m diameter met steile wanden  en de waterspiegel op 20 m diepte. Hierin bracht men mensenoffers om regen af te smeken.

Verder is er de tempel van de krijgers, met ernaast de tempel met de 1 000 kolommen. Verder het observatorium gebouw en nog vele andere.  Hier en daar zie je leguanen, tot ongeveer 40 cm lange reuzenhagedissen. Het is begrijpelijk dat de Unesco deze site uitriep tot ‘Heritage  of Humanity’.

 ‘s Anderendaags  bezochten we Uxmal (80 km van Merida), kleiner maar met heel fijne Maya cultuur. Hier nodigde de zeer steile tempelpiramide uit tot beklimming. Verder  het mooi versierde paleis, met een prachtig gedecoreerde 100 m lange en 8 m hoge façade. Ernaast bevindt zich de 30 m hoge grote piramide. Ons bekoorde vooral   ook  het ’nonnenklooster’ : een binnenplein van 60 op 45 m, rondom afgezet met gebouwen met veel kamers. Vandaar de vergelijking met een klooster.

Voor onze laatste dag hadden we de toeristische trip naar de lagunekust met de flamingo’s  geboekt. Onderweg met vijf passagiers, gids en chauffeur in een versleten klein busje kregen we panne, gelukkig net in een dorpje. We stonden bij de plaatselijke bakkerij van de tortillas. Tortillas zijn de broodpannenkoeken die algemeen gebruikt worden met velerlei vullingen  of ook als brood gegeten worden bij andere gerechten. Men gebruikt mais -en of tarwemeel. De vrouwen van het dorp komen ze er aanschaffen. Met de lijnbus konden we onze reis verder zetten  tot de aanlegsteiger waar we overstapten in een motorboot.  In een wijde boog ging het rond de sierlijke flamingo’s met een paar haltes om de vogels te bekijken. Dan werd er nog door het mangrove-struikgewas gevaren, dat op vele takwortels in het zeewater staat.  Op een beschutte plek was een Pools gezelschap aan ‘t zwemmen. Aleide volgde hun voorbeeld, terwijl ik een babbeltje sloeg in het Nederlands met een dame die een tijdje in Nederland gewoond had.

‘s Avonds vertrokken we voor de 20 uren terugrit van Merida naar Mexicostad. We zaten weer op onze vertrouwde plaatsen. We betaalden 350 Mex. Dollar voor een plaats(ongeveer 1700 fr).  (Tijdelijk een gunsttarief). Een vliegreis was bijna vier maal duurder.  In de wachtzaal was Aleide mij aan het tekenen en dit bracht ons in gesprek met een Mexicaans koppel. Ondanks onze taalbeperktheid toch een goed gevoel. Ook slapen op een bus word je gewoon.

Tegen de middag boekten we weer in hotel  Isabel.  Na een goede siësta trokken we nog eens de stad in voor een flinke wandeling over de Zocalo naar Garibaldi. We lieten een groep Mariachis voor ons een autentieke bamba zingen en spelen.

Do. 1/5 Onze laatste dag in Mexico gaan we nog eens naar het archeologisch museum en vandaar naar het kasteel in het Chapultepecpark om de beroemde muurschilderijen  te bewonderen. 

Van de namiddagplannen om met de metro nog andere delen van de stad te bezoeken kwam  minder in huis omdat we onze bagage op de vlieghaven niet kwijt geraakten tot we eindelijk  de enige beperkte bewaarplaats vonden.

Ons vliegtuig vertrok tegen middernacht voor de vlucht van een uur naar Puerto Vallarta  voor de tussenlanding. Daarna ging het met een volledig bezet vliegtuig rechtstreeks naar Brussel waar we om 19 u landden.

Daniel en Aleide Willaeys-Lagrou

Een speciale Opkweekmethode van Fruitbomen

Van Allen Gilbert, een Australier

(all about apples ISBN 1 86447 046 1)

Hij gebruikte zijn methode met succes voor appelen, pruimen en peren en stoelt op een 20jarige ervaring.

Hij werkt volgens het vaassysteem, maar op zijn manier. Het eerste jaar wordt er zeer sterk teruggesnoeid.

Als men op de kwekerij een exemplaar kiest met goede beworteling en 4-6 takken, vertrekt men met voorsprong.

Het is de normale praktijk de takken van de aangekochte boompjes het eerste jaar sterk terug te snoeien. Doch veel liefhebbers schrikken terug om zo fel te snoeien en korten enkel het uiteinde van elke tak 10-20 cm in. (Zo deed ik het ook!).

Topsnoeien is echter verwerpelijk - welke snoeiwijze men ook hanteert -  omdat de boom reageert met langgerekte, slungelige en opgerichte groeiwijze.

Gekochte boompjes tellen gewoonlijk 3 tot 5 reeds gevormde takken. Doch de takken in het hart (centrum) van de boom  moeten er zonder pardon uit, want anders worden deze te dominant.

Al de andere takken worden teruggesnoeid op 5-6 ogen. De hoogste twee moeten echter naar de buitenkant groeien. Knoppen aan de binnenkant, die anders naar het centrum groeien dienen met een scherp mes verwijderd te worden.

Meestal snoeit men enkel in de winter en dan zijn er vier jaar nodig om het beoogde aantal takken in dit nieuwe systeem te bereiken.

Past men evenwel zomersnoei toe wanneer de nieuwe scheuten op de geknotte takken 10-20 cm lang zijn, dan krijgt men een verdubbeling van elke tak. Al wat vereist is, is de scheuten even hoog af te knippen en op de basistak 4-5 bladeren te laten staan. Dit dwingt deze tak om op zijn minst 2 nieuwe takken te vormen. Bij zeer groeikrachtige rassen kan men deze behandeling zelfs nog eens toepassen en bekomt men al een verdrievoudiging van de takken in één groeiseizoen.

Resultaat: een enkel in de winter gesnoeid jong boompje met 4 takken heeft tegen de volgende winter wellicht 8 takken. Waar zomersnoei is toegepast heeft men er al 16. Met een tweede zomersnoei geraakt men reeds aan 32 takken.

Boompjes die men aldus behandelt moeten steeds voorzien zijn van het nodige vocht en een goede bemesting, (liefst elke maand een klein beetje).

Van een boompje met 16 takken, dat in de zomer eenmaal gezomersnoeid werd, kort men elke tak opnieuw in tot op 4-5 knoppen. Het volgende seizoen komt er een verdubbeling van de takken tot een 30tal.

Verdere zomersnoei op een boompje met dit aantal takken is niet meer nodig. Men laat ze gewoon doorgroeien.

De volgende winter zal deze boom, in vaasvorm, ongeveer 30 sterke takken tellen, gelijk verdeeld rond de kroon.

Deze takken bereiken een lengte van 2 m en veel meer.

Het is belangrijk in dit stadium nog niet te snoeien aan deze takken; behalve het verwijderen van een kruisende tak, van dood hout, een kankertak en de waterscheuten in het hart van de boom. (Deze had men al kunnen wegtrekken in een jong stadium tijdens de zomer).

Men blijft van de takken af en verbijt de neiging om de extra lange, slungelige, vele meterslange takken in te knippen.

Deze ongesnoeide takken zullen over de ganse lengte korte scheuten en vruchttakjes vormen.

Knipt men een dergelijke tak toch in, dan komt er een vegetatieve groeischeut en vormt er zich haast geen vruchthout, zelfs al knipt men slechts 1 à 2 cm weg. Gevolg: een dergelijke tak groeit wel sterk, maar vertoont lange, kale plekken zonder of bijna geen zijhout.

Maak u niet druk om kruisende en krom groeiende takken. Laat ze ongemoeid zodat ze kunnen vruchtzetten. In een later stadium kan je nog altijd inkorten als dit noodzakelijk is.

Afblijven van korte takjes om deze te laten uitgroeien tot vruchthout. Zelfs bij gevorkte eindtakken hoeft er niet per se een weggenomen te worden, maar het kan.

Een op deze manier gegroeide tak is bezet met vele korte takjes  met bussels bladeren, maar laat ruimte voor veel zonneschijn tot in de basis van de boom, zodat ook daar de (zij)takken en vruchten het goed doen en niet afsterven door gebrek aan licht.

Een gevolg is ook dat zich al het eerste jaar vruchttakjes ontwikkelen op de niet gesnoeide tak en de boom- afhankelijk van het ras- al onmiddellijk begint met vruchtdracht.

Het tweede jaar van niet-snoei is het jaar van de vormgeving van de boom.

De dunne, slanke, jonge takken, beladen met vruchten, buigen door onder het gewicht. De boom met zijn hangende takken blijft kleiner en de takken zijn beter bereikbaar.

Een tak die gedurende 9 maand neerhangt behoudt die stand.

Het kan zelfs nodig zijn zwaar beladen takken te stutten tegen afbreken. Vruchtdunning kan helpen tegen overgewicht, maar is meestal niet nodig.

Te stijl groeiende takken kan je verzwaren met gewichten of naar omlaag binden.

Als de boom na twee niet-snoei jaren op deze manier gevormd is, zijn er maar weinig verdere ingrepen nodig: wegknippen van een gebroken tak, wat uitdunnen van teveel vruchttakjes, wegnemen van een tak die er teveel is…

Aldus is er nog heel weinig snoei nodig.

Ongeveer om de vijf jaar zal het nodig zijn zijtakken wat in te korten en gans de boom wat uit te dunnen.

Een van de doelen van dit nieuw snoeisysteem is de boom zo vroeg mogelijk vrucht te laten dragen. Aldus bekomt men een minder hoge boom. De boom bereikt vlugger de rijpheidsfase.

Vruchtzetting vereist voeding en limiteert aldus de groei van takken en waterscheuten.

Met deze methode bekomt men zijdelingse, in plaats van opwaartse groei. Men kan makkelijker oogsten vanaf de grond.

Ook de beurtjaargevoeligheid vermindert.

Er is veel minder onderhoud nodig.

Licht bereikt alle delen van de boom tot in de broek.

Dit systeem is ook gemakkelijk toepasbaar voor boompjes in potgroei.

Alhoewel deze methode best start met jonge boompjes om deze een goede vorm te geven, kan men deze nieuwe methode ook toepassen op oudere exemplaren die al gekweekt werden in vaasvorm. Dit is al lang mijn preferente boomvorm.

Ik hoop dat ik nu beter weet hoe te snoeien.

Men is nooit te oud om te leren, wel wetende dat de theorie gemakkelijker is dan de praktijk. Ik heb er zin in op mijn toch wat oudere dag!

Rode Peren

Vorige maand werd de rode peer Regal Red gelanceerd.     Regal Red is een rode mutant van Doyenne du Comice. Het uiterlijk van de peer is wijnrood en de smaak is dezelfde als de Comice. De combinatie van smaak en de opvallende rode kleur zijn de troeven van Regal. De peer is zo’n 8 tot 10 jaar geleden bij toeval ‘ontdekt’ en geteeld door boomkwekerij Nicolaï. Eind 2012 werd Regal Red voor het eerst gecommercialiseerd. Deze peer is weer een clubras.

De bomen worden exclusief op de markt gezet in samenwerking met Boomkwekerij René Nicolaï. De commercialisatie zal exclusief plaatsvinden via D&G Fruit en LTV (De Limburgse Tuinbouwveiling, Herk-de-Stad), waarbij nauw zal worden samengewerkt. Deze winter worden er 20.000 bomen bijgeplant. Over een paar jaar mikt men al op een jaarlijkse productie van 2 miljoen kilo.

De vorige rode peer Sweet Sensation, van Nederlandse origine, wordt ook in clubverband voorbehouden voor de leden-kwekers. BFV (Belgische Fruit Veiling) heeft sinds 2006 de rechten voor België op deze peer.

“Op dit moment hebben we 230.000 sweet sensation bomen, daar komen dus 120.000 boompjes bij, die deze winter geplant worden”, zegt Filip Lowette. “Sweet sensation is interessant voor een boer omdat die zo’n 15 dagen na de Conference rijp is. Dat betekent dus dat hij zijn plukkers kan laten doorwerken in afwachting van de Jonagold. Daarnaast zijn Delhaize en Colruyt geïnteresseerd in deze peer. Sweet sensation is de enige peer die rood is. Het is een broertje van de Doyenné du comice, maar net door die rode kleur heeft deze peer de helft meer antioxidanten (stof die kankerverwekkers kan uitschakelen).

Commentaar: er komt dus concurrentie bij de rode peren. Het zal nog een tijd duren vooraleer liefhebbers die ook kunnen telen. En of het op natuurlijke manier kan? Zelf heb ik een tiental jaar 2 Doyené du Comice gehad, maar ze deden het totaal niet in mijn zandgrond en waren erg aangetast door takschurft. Misschien op goede fruitgronden?