(Klein)fruitliefhebber

Lieven David en VELT, Rillaar en Eerste Wereldoorlog

Een van de interessante mensen die ik via de VELT heb leren kennen is Lieven David te Rillaar. Van hem valt veel te leren.

In de jaren eind zestig, begin zeventig liepen we met de idee rond om biologisch telende personen bij elkaar te brengen om van elkaar te leren. Uiteindelijk leidde dit tot de stichting van de tweede groep Vrienden van de Biologische Land en Tuinbouw Voorkempen op 23 maart 1973. De eerste groep was ontstaan te Beveren- Roeselare in 1971. De tijd was rijp en na ons ontstonden meerdere groepen. De vraag was hoe samenwerken. Overal te lande werd samen vergaderd. Op de 5 de vergadering bij ons thuis te Halle-Kempen op 20 jan. 1974 was het raak. Omer Vandeursen van Pittem, voorzitter en stichter van de eerste groep te Beveren-Roeselare had nieuwe, algemene statuten opgesteld.

Van elke provincie werd een beheerder aangeduid en aan mij, de secretaris van de groep Antwerpen-Voorkempen werd gevraagd of ik het landelijk secretariaat op mij wou nemen. We hadden intussen driedubbel zoveel leden als Roeselare en ik zei ja! En hier werd de maatschappelijke zetel gevestigd tot de verhuis naar Wommelgem in okt. 1982.

Wij hadden het grote geluk dat Jan Heyman, tuinbouwleraar te Roeselare aangeduid werd als de algemene voorzitter. Hij had net ABC van de Biologische Teelt gepubliceerd.

Rillaar kende ik uit de oorlogsverhalen van mijn vader die er in 1914 kwam, terug op weg naar het Belgisch leger. Hij had er onderdak gevonden bij de burgemeester die hem zei: Jongen, het zal niet lang duren, ga liever werk zoeken bij een boer in Wallonië, want hier is het zeer gevaarlijk. De Duitsers schieten op de mannen die ze zien. Er zijn er al 9 doodgeschoten van mijn gemeente.

Mijn vader was te Tienen aan de dood ontsnapt door zich dood te gebaren. Hij was als laatste gaan lopen in Bost, een buitenplaats bij Tienen. Hij zat naast een man die zei: Ik loop niet. Zij schoten en zagen Duitsers op een 300 m voor hen vallen. Dan bemerkte mijn vader dat de anderen al waren gaan lopen en hij koos de goede beslissing.

Bij Tienen kwam hij bij de officier van zijn bataljon (180 soldaten), die gevolgd door een 30 tal man, riep: Suivez moi, on va gagner Louvain! Mijn vader wist dat zij in de flank liepen van de oprukkend Duitsers en volgde toch als laatste. Geweerschoten knalden en hij zag de mannen voor hem vallen. Ze liepen toen door een bietenveld. Ook mijn vader liet zich vallen en gooide in zijn val zijn geweer voor zich uit. Korte tijd daarna hoorde hij het eerste Duits in zijn leven. Het geweer werd naast hem kapot geslagen. Enkele gekwetsten kregen het genadeschot.

Lieven heb ik leren kennen na de eerste publicatie van de Veltuitgave Kleinfruit (1992). We wisselden materiaal uit.

Lieven beoefent een echte permacultuur, blijvend telen op dezelfde strook. Hij heeft het over zijn Lievencultuur. De gewassenfamilies teelt hij op 6 veldjes en hij schuift jaarlijks op. Pas na 6 jaar komt een bepaalde gewassenfamilie op dezelfde plaats terug. Deze teeltwijze in zijn Lusthof beschreef hij in Seizoenen van dec. 2005 tot en met dec 2007.

Het deed mij deugd te vernemen dat hij nu op het Centrum van Velt te Berchem werkt.

We vertrokken terug naar huis met een hele hoop plantmateriaal en zijn nu ingeschakeld als waarnemers in zijn experimenten, vooral met tomaten.

Noteer alvast 31 juli: proefnamiddag tomaten Molenstraat,31 te Rillaar.

FOTOMATERIAAL