Naar de Moezel

op 1 september, op initiatief van de Wijngilde Noordkempische Botteliers naar wijnboer Ferdinand Diedrich van Weingut Brunnenhof te Minheim, op ongeveer 15km van Bernkastel.

Een paar leden van de club komen hier helpen bij de druivenpluk. Dit jaar is deze voorzien eind september, ongeveer veertien dagen vroeger dan gewoonlijk. Door de frisse augustus is al een gedeelte van de voorsprong verloren gegaan.

Om 6u rijden we in de motregen van Zoersel naar St Job. Haast de laatste regen van de dag. Stevig ontbijt te Barchon in het restaurant boven de autoweg.

De zon breekt af en toe door boven het heuvelende Ardennen - en daarna Eifellandschap, met soms mooie panorama's.

We verlaten de autoweg bij Wittlich en rijden enkele km richting Trier. Dan slaan we af op de Panorama Strasse. Het is een verrukkelijk moment als we de kam van de Moezelvallei bereiken en uitzicht krijgen op de wijngaarden op de soms scherpe helling en in de vallei.

Bij de stop op het uitkijkpunt boven Piesport wacht de wijnboer ons op. De verwelkoming gaat gepaard met een glaasje halbtrocken en trocken Zeltinger Himmelreich Riesling Qualitätswein.

Daarna wordt nog een eindje verder gereden.

Aan de Pestkapelle stappen de meesten uit voor de wandeling met de wijnboer door de wijngaarden. De kapel is een aandenken aan de grote pestepidemie in de jaren 1600, met slechts 100 overlevenden van de 400 toenmalige inwoners.

Ferdinand laat ons de eerste, gele, rijpe Rieslingdruiven proeven. Heel lekker om te eten.

Hij wijst de doppen met feromonen, dit zijn de lokstoffen van de vrouwtjes van een schadelijke mot. Om de 5 m hangen deze bruine gevalletjes, een hele kost, maar het gebruik van pesticiden wordt hierdoor vermeden. De mannetjes kunnen door deze grote verwarring de wijfjes niet meer lokaliseren om deze te bevruchten. Aldus verhindert men eiafzet, waaruit anders rupsjes komen die zich in de bessen eten en rotting in de trossen veroorzaken.

De rijpe, gele bessen van het ras Bacchus smaken nog heerlijker.

Ook de rijpe, blauwe bessen van de Spätburgunder (Pinot Noir) zijn niet te versmaden. De blauwe, reuzentrossen Dornfelder kunnen we alleen bewonderen.

In de ruime zaal boven de wijnkelder schuiven we aan voor de lunch met een groentenschotel en daarna een vleesschotel met brood. Als witte wijn kan men weer de reeds geproefde wijnen kiezen. Als rode is er de Spätburgunder trocken van 2002. Verder is er ook druivensap en natuurlijk koolzuurhoudend mineraalwater.

Alhoewel mijn voorkeur normaal naar rode wijn gaat, valt mij de witte beter in de smaak.

Als dessert worden nog een 5 tal wijnen geproefd; o.a. de rode Dornfelder (13 %!) een goede wijn, maar ik heb het meer voor een stevige tempranillo of Cabernet.

De verrassing en mijn eerste kennismaking met, was de Optima Spätlese, een witte wijn, zo vol fruitige aroma's.

Daarna dalen we af naar de wijnmakerskelder.

De grote, fonkelnieuwe, kostelijke inoxtanks trekken de aandacht, ter vervanging van de plastiekvaten.

Na de rondleiding krijgen we weer een glas om de 3 likeuren en 3 stokerijproducten te keuren. Het goedje van Mirabellen ( 42°) was het strafste, maar een zeker niet te versmaden spul. Toch schaften we beter een fles druivenpitolie aan.

Na het inladen van de voorraad - voor ons o.a. een paar flessen Sekt (schuimwijn) van Rieslingdruiven om te genieten bij de suikermaïs - rijden we tot aan de kerk van Kesten, tegenover de aanlegplaats.

Feestelijk klokkengelui begeleidt het opstappen op de grote rondvaartboot die we helemaal voor ons gezelschap alleen hebben.

We vinden nog een lege, eerste bank vooraan, boven op het dek.

Het wordt een zalige, ongeveer 10 km zonovergoten vaart op de brede Moezel, met aan weerszijden de vele wijngaarden op de flanken.

In Bernkastel staat een flinke groep gegadigden voor de rondvaart.

Een groepje stevige Nederlanders in oranje outfit, vormt voor ons Vlamingen, een luide, maar toch melodieuze verwelkomingshaag, met de in de hoogte geheven pinten.

In Bernkastel is het overal feest, met veel dranktentjes en hier en daar fanfaremuzikanten. De wijnboer wijst ons de wijnschool waar hij zijn vak leerde. De oude, hoge, vakwerkhuizen maken indruk. Een groepje van vier in het zwart uitgedoste, rijzige Kozakken vormt een attractie op zich. Met luide, zware, zeer diepe basstem zingt de zanger een aangrijpend Russisch lied. Herinneringen aan concerten in de vijftigerjaren weldden op.

We wandelden het stadje uit en kwamen via de rustige straat onderaan de wijngaarden terug.

Het anderhalf uur vrije tijd was zo voorbij.

In de bus werd nog zalig nagedroomd op de goeie 300 km lange rit terug. Om 23u10 waren we thuis.

www.brunnenhof-minheim.com