Pompoenen

“Ik vraag me af of een 'pompoen' die spontaan in onze tuin verschenen is en die ik niet kan herkennen wel eetbaar is.  Ik heb wel een aantal andere courgettes, 'potimarrons, konkommers gezaaid, die ik wel kan herkennen, maar die ene waarvan sprake kan ik niet thuisbrengen.” 

Pompoenen kweek ik al sinds 1965. Toen kregen we van Pierre Gevaert van Lima zaad van de Japanse Hokkaido pompoen door Osawa, de grondlegger van de macrobiotiek, meegebracht naar Sint-Martens- Latem. Die pompoen was hoofdzakelijk groen maar ook met wat roodachtige kleur.

In 1970 met de boomplantactie leerden we de heer en mevrouw De Belder van het Arboretum in Kalmthout kennen.  Van Jelena De Belder kreeg ik zaad van verschillende andere rassen pomoenen.

Een belevenis om al die verschillende vormen en kleuren en smaken te leren kennen. Maar… het volgende jaar kreeg ik nog een veel grotere diversiteit vruchten. Sommigen heel groot en smakeloos. Mijn oorspronkelijke Hokkaido vond ik niet meer terug.

Sindsdien koop ik elk jaar nieuw zaad, omdat ik meerdere rassen de moeite waard vind.

Elk jaar schiet er wel ergens een pompoen spontaan op en soms zijn die meer dan de moeite waard.

Aleide bereidt de pompoenen op meerdere wijzen: in de soep, gestoofd, gebakken, als taartbeslag, een enkele keer gefrituurd.

Dit jaar zijn er op diverse plaatsen pompoenen aan het groeien. Het zomerse voorjaar zit daar voor alles tussen. De slakkeninvasie is pas daarna gekomen met de regen van half mei.

Dat maakt dat een groot deel van de toen gezaaide rassen aan deze beestjes ten prooi vielen als nooit te voren!

Ik ben benieuwd naar de zaailingen. Eetbaar zijn ze alleszins. Of ze ook nog lekker zijn valt af te wachten. Soms is het vlees niet lekker, gestoofd of gebakken, maar wel best geschikt als vulmateriaal bij een bereiding.

Ik ben eens gaan kijken hoe ver de vruchten al ontwikkeld zijn en dat is ver. Als het een soort is met een dikke steel en deze begint te verkurken, dan is de vrucht ver rijp.