Zwarte Frambozen

Zwarte frambozen, Rubus occidentalis L.

Deze soort frambozen zijn inheems in de Verenigde Staten.

Op het eerste zicht heeft de plant meer weg van een braam dan van de framboos. De stengels groeien gemakkelijk 2 - 3m. Jonge stengels zijn grijsgroen. In de winter worden ze donkerder, naar het paarsrode toe, met een zekere sierwaarde.

De stengels hebben stekels.

Ook de vruchten hebben wat van een braambes bij rijpheid. Van donkerrood kleuren ze naar zwart. Het zijn stevige, ronde bessen, eerder klein, die gemakkelijk loskomen bij het plukken en een holte vertonen, in tegenstelling met bramen.

De lekkere smaak is echt iets apart, helemaal anders dan van framboos of braam.

De vruchten hebben een hoog gehalte anthocyanines met de gezondheidsbevorderende antioxydanten en nog andere stoffen.

Daardoor zijn het nog meer gewaardeerde vruchten geworden.

De hoge plukkosten en de minder hoge productiviteit maken dat dit een duur product is.

In Amerika zijn meerdere rassen ontwikkeld. Bij ons ken ik alleen Jewel, de verbeterde Bristol, destijds via Peter Bauwens in kleine kring verspreid.

Het zwaartepunt van de commerciële teelt in Amerika ligt in de Wilamette valei in de staat Oregon, boven Californië. Het hoofdras ‘Munger’ is al goed voor meer dan 600 Ha.

In de jeugdfase worden de planten met de hand getopt en in de winter mechanisch gesnoeid, waarbij het grootste stuk van de afgedragen ranken weggesnoeid wordt. De oogst met een speciale machine gebeurt in juni.

De zwarte framboos houdt van een rijke humusgrond, doorlatend, maar vochthoudend.

In het najaar groeien de nieuwe scheuten flink uit, alsook sommige zijtakken. Ze buigen zich naar beneden. Waar de top de grond raakt, ontwikkelt zich vrij vlug een nieuwe scheut. 

Als je dit wil voorkomen is het zaak de nieuwe scheuten bij te knippen.

Al de afgedragen takken worden tijdens de winter verwijderd.     

Ik vind de zwarte framboos een lekkere vrucht en de merels vinden dit ook.