Dunnen van Pruimen

Herman vroeg iets te schrijven over het dunnen van pruimen.

De laatste jaren was dat bij mij haast niet nodig. Vorig jaar heb ik bij schoondochter Marie wel de Queen Victoria gedund. De pruimen hebben hen gesmaakt. Dit is een van de rassen die niet te dik mogen hangen, zoniet hebben de pruimen geen smaak.

Een ras dat nog goed smaakt, niettegenstaande te grote dracht is de Opal.

Een ras dat ik dit jaar zeker zal dunnen is Jubileum. In het verleden is het gebeurd dat er veel pruimen waren, alhoewel in mijn ogen toen niet te veel (nu weet ik wel beter!). Jubileum is een zeer grote, donkerblauwe pruim, met een uitstekende smaak. Vorig jaar was dat het geval met 30-40 vruchten. Dit ras begint praktisch onmiddellijk te dragen. In dat jaar met de vele vruchten werden het nog behoorlijke vruchten, die er zogezegd goed uitzagen, maar erg flets van smaak waren. Dan leer je wel dat dunnen noodzakelijk is!

Eenmaal in de meer dan veertig jaar ervaring met de wortelechte pruim die ik hier aantrof en die ik achteraf bedacht met de naam Kempische pruim, droeg deze fenomenaal. De overdaad aan vruchtjes, de een tegen de andere slaagden er zelfs niet in te rijpen en bleven blauwgroen! Totaal niet te genieten. Bij een matige dracht zijn het best lekkere, blauwe pruimen.

Ik heb vele tientallen uitschieters uitgedeeld. Dit jaar is er eindelijk weer een behoorlijke zetting, gelukkig niet overdreven. Dunnen is niet bepaald nodig. De topsmaak bekom je echter ook hier met wat dunnen.

De theorie zegt dat er een goede 20 bladeren nodig zijn per vrucht en dat er per 7 – 8 cm 1 vrucht blijft staan. In de praktijk laat ik soms van een cluster er wel 2 hangen.

Vruchtdunning past men toe om de vruchten tot volledige ontwikkeling te laten komen. Dan is de smaak optimaal met een optimum aan suikers.

Bij pruimen is vruchtdunning ook nodig  om schimmelaantasting zoveel mogelijk te vermijden. Pruimen in clusters vallen nogal gemakkelijk ten prooi aan monniliarot.

Overdreven vruchtzetting put de boom te veel uit met als gevolg een beurtjaar met heel weinig vruchten.

Bij overdreven dracht is er gemakkelijk takbreuk. Ik heb zelfs eens gezien dat een grote hoogstamboom uiteen gespleten was.

Als alle energie naar de vruchten gaat blijft de groei achterwege, zeker bij een boom die weinig voeding krijgt. Een pruim vraagt een goede bemesting. Let op de lengte van de nieuwe scheuten. 30 cm en meer wijst op de nodige levenskracht.

Na 30 jaar geraakt een pruimenboom stilaan versleten en kan er uitgekeken worden naar een jong exemplaar dat bij voorkeur op een andere plaats gezet wordt. Bij vervanging zet je op de oude groeiplaats beter een pitvrucht( appel-peer ), dan opnieuw een steenvrucht.

Op dit ogenblik is de spontane rui zo goed als voltooid en moet het dunnen niet meer uitgesteld worden.

Bij het dunnen blijft het steeltje staan. De vruchten kan je afpitsen. Met een snoeischaar gaat het een stuk gemakkelijker en vlugger. Bij wegrukken van het steeltje bij pruimen in clusters beschadig je de inplanting en gaan daarna ook de andere vruchten verloren.

Nu is het ook een goed moment om de rugscheuten uit te breken. De wonde geneest als vanzelf. Wanneer men wacht tot de wintersnoei zijn dit zware takken en bovendien blijven aan de basis een hoop adventiefknoppen zitten, die weer waterscheuten vormen.