Chatham
Van Rochester is het maar
een wip naar het aanpalende Chatham met de oude scheepswerven: de Historic
Dockland. Men is er nog flink aan het restaureren met het oog op de titel
Werelderfgoed.
Het was er nog niet druk
op dit vroege uur. In de droogdokken liggen 3 boten. We bezichtigden het
zeilschip en konden dan direct de onderzeeër, hier gebouwd in 1962, met een
gedeelte van onze groep bezoeken. Op drukke momenten werkt men met
wachtlijsten.
In een onderzeeër
ondervindt je aan de lijve hoe beperkt de ruimte wel is. De meeste plaats was
er nog in de lanceerruimte met de torpedos.
Vijf zaten er altijd klaar in de lanceerbuizen, de reserve werd aan de
kanten gestapeld.
Tussen de verschillende
compartimenten moet je je met de voeten vooruit en steun voor de handen door
een niet te groot mangat wurmen; voor sommigen toch een hele onderneming.
Overal een wirwar van
leidingen, buizen, meters , toestellen en aanduidingen, kleine zitplaatsen. Je
vraagt je af waar de 68 bemanningsleden zich overal ophielden?
Een duikboot is zeker geen
plaats voor mensen met claustrofobie.
Vandaar vlug naar het
getimede bezoek aan de Ropery, waar we de overige van onze groep op het
nippertje konden vervoegen.
De mevrouw, wellicht
iemand van de werknemers, vertelde alles over het maken van touwen en het
vlechten tot dikke trossen. Men gebruikt kemp, de vezels uit de hennepplant. Gelukkig
was er veel illustratief materiaal, want haar Engels was niet alleen voor mij
moeilijk verstaanbaar. Op het einde worden er een drietal mannen uitgepikt om
een touw te vlechten. Twee draaien aan een wiel en de derde biedt tegengewicht.
Ze worden achteraf beloond met elk een stuk van de touw die ze net gedraaid
hebben. De 300m lange gebouwen aan de achterzijde worden nog tot op vandaag
gebruikt voor het vlechten van touwen.
In de loodsen kan je nog
veel (leger)materiaal bekijken.
Er was spijtig geen tijd
meer voor het museum. Vermeld ik nog dat o.a. ook een oorlogsbodem te bezoeken
is.
FOTO'S
De foto van de stuurcabine is van Wilfried Van Ginderachter
