Familiefeest van de Engelandvaardersxml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Zondag ontvingen wij de medereizigers op de derde Engelandreis van de Nationale Boomgaardenstichting.”Een van de beste groepen die ik gekend heb. Zeg dat maar gerust.” Schreef Johan, die moest werken.

We hadden geluk met het weer, zodat we ’s avonds nog in de tuin konden eten.

We hadden eerst de tuin verkend, vooral met het oog op de fruitbomen.

Maar ook de goudbessen werden gretig geraapt en geproefd. Hopelijk ontkiemen die evengoed in andere tuinen.

De grote appels van de Rode Superman werden gekeurd en geproefd. Het proeven van een vroeg afgevallen Suntan riep het verhaal van Joan Morgan bij de gidsbeurt te Brogdale weer in het geheugen.

De meesten kenden Ecolette, de eerste resistente appel van Wageningen nog niet. De boom staat er zwaar beladen bij en de vruchten kleuren reeds flink rood. Sommigen vonden dit de best smakende appel. Anderen hadden het dan weer voor de zoet smakende Jupiter.

We konden niet alles bekijken want we hadden nog tijd nodig voor het tweede bedrijf: het beoordelen en proeven van 10 druivenrassen, die allemaal buiten groeien, zonder veel problemen of toch. Van een ras schoten dit jaar slechts een paar gehavende trossen over. Dit ras, waarvan ik de naam niet ken, groeit tegen de zuidwestermuur van het kippenhok en had tijdens de zeer natte augustusmaand haast dagelijks af te rekenen met de drup van de pannen. Gevolg de botrytisschimmel deed haast alle bessen rotten. Dit ras met groene bessen blijkt wel heel gevoelig voor Botrytis, dit in tegenstelling met het blauwe ras Regent, meer een wijndruif, die ernaast groeit. De Botrytisrotting was hier haast onbestaande.

Iedereen kreeg een beoordelingsblad. Het was de bedoeling het uiterlijk van de rassen te beoordelen volgens een tien puntenschaal en vervolgens de innerlijke kwaliteit eveneens een cijfer van 1 tot 10 te geven.

Er werden 20 ingevulde formulieren afgegeven. Jean-Pierre nam de verwerking op zich.

Himrod, met pitloze, groene bessen, kreeg voor uiterlijk een gemiddelde van 6,2/10 en innerlijk een 5,7. (Mijn commentaar: van al de geproefde bessen waren deze nog niet optimaal rijp).

Glenora, een pitloos ras met blauwe vruchten: uiterlijk 6,7 en innerlijk 6,3.

Phoenix (?) Groene bessen. Uiterlijk: 6/10 ; innerlijk eveneens 6/10.

Regent, blauwe wijndruif: uiterlijk: 4,75 ; innerlijk 4,6

De onbekende, botrytisgevoelige groene: uiterlijk 4,1/10 ; innerlijk 4,3.

Swenson Red, met roze en ook nog groenkleurige bessen: uiterlijk 6,6

Innerlijk 6,9. Jules Reyniers, van wie ik dit ras kreeg, vindt dit ook een van de allerbeste rassen van zijn uitgebreide collectie.

Reliance , roos, pitloos, zacht vel, sterke foxysmaak (Speciale, iets kruidige smaak van sommige Amerikaanse rassen) Uiterlijk 6,8 ;

innerlijk 5,25.  (Commentaar: persoonlijk hou ik wel van deze smaak. Iemand anders van de groep was van plan zijn exemplaar te rooien, wegens verfoeielijke smaak).

Steuben, mooie tros en blauwe bessen, een Amerikaanse hybride, maar zonder de foxysmaak stak er met kop en schouders bovenuit.

Uiterlijk: 7,6 ; innerlijk 7,3/10.

Bianca, wit-groene, doorschijnende bessen, waarin je de pitten ziet zitten. Uiterlijk 6,4/10  Innerlijk 6,3.

Lakemont , groen, pitloos Uiterlijk: 6/10 , innerlijk: 6,3

De jacked potatoes, aardappels in de pel en nog veel andere goede dingen zorgden voor een gezellige maaltijd.

Aleide toonde haar Afrika tentoonstelling en oogste vooral bijval met de zonneovens. De foto’s werden boven gehaald en de computer gestart voor de cd roms. Vooral deze van onze Nederlandse reisgenote, mevrouw Tony Janssen maakten indruk.

Bij de open haard werd nog gezellig nagepraat.

Een heerlijke, gezellige dag.