De Houtwal een Oplossing voor Snoeihout

“Ik zit hier geregeld met hopen snoeihout waar ik eigenlijk geen raad mee weet.
Ik heb weliswaar een hakselmachine maar dat ding maakt zo een enorm lawaai dat ik het al lang afgedankt heb. 
De groene bak?  Is ook geen oplossing want veel te klein. 
Naar het containerpark rijden?  Ik heb geen aanhangwagen (meer) en bovendien kan ik mij daar in mijn oude dag niet meer mee bezighouden.
Dus stoken wij (eigenlijk mijn vrouw) dat snoeihout maar op. (wij wonen zeer landelijk en hebben niet zo direct buren)

Dat stoken nu is niet zonder risico's en zeker niet in droge periodes zoals nu.  Ik zoek dus een oplossing voor dat snoeihout.

Nu had ik eraan gedacht een houtwal aan te leggen.  In een verloren hoek onder hazelnotelaars.  Ik dacht aan een wal van zo'n 10m lang, 1,5m breed en ca. 1,2m hoog.
Maar ik vraag mij af of dat wel een goed idee is.  Ik speculeer er natuurlijk op dat die wal stelselmatig vergaat en in mekaar zakt zodanig dat ik de wal naargelang de noodzaak kan blijven aanvullen zonder dat hij te hoog wordt.
Heeft iemand van de tuiniers(ters) ervaring met zo'n wal?  Waarmee moet ik inzonder rekening houden?

Ik wil in elk geval dat stoken voorkomen.  Of vroeg of laat gaat de zaak, inclusief de woning (waarvoor de verzekering in de gegeven omstandigheid uiteraard niet tussenkomt), in de fik.”

Aldus Hughes in de mailgroep Tuinieren

Van in de pioniersjaren van VELT (Vereniging voor Ecologische Leef – en Teeltwijze vzw) hadden we hier op het secretariaat van de grootste afdeling met meer dan 1000 leden, een relatief zware hakselaar (10 pk) die aan de leden uitgeleend werd.

Wegens het oorverdovend en stinkend lawaai heb ik er persoonlijk nooit graag mee gewerkt.

Toen de laatste Gewetensbezwaarde hier weg ging, moest ik daarenboven zelf instaan voor nazicht en onderhoud.

Er zijn dingen die ik liever doe en de hakselaar werd overgenomen door een van de leden met veel zonen.

Kap – en snoeihout werden voortaan opgestapeld in ‘Het Bosje’.

Opstoken is door mijn vrouw ‘totaal verboden’, wegens ecologisch onverantwoord.

Na 2-3-4 jaar heb ik maar de stokken te verzamelen  en op lengte te breken of te zagen voor het houtkot, om ze droog te bewaren voor de tegelkachel of open haard. De omvang is intussen een stuk gereduceerd en minstens even belangrijk: veel gemakkelijker om te behandelen.

Dat natuurlijke vijanden van ratten en (woel)muizen, namelijk wezels, hermelijnen en bunzings er onder kunnen schuilen is mooi meegenomen. Ook voor egels is het een geschikt onderkomen.

De ’strooisellaag’ gebruik ik, na jaren voorvertering, maar al te graag onder mijn kleinfruit.