De rupsjes van de Bessenbladwesp laten zich niet afschrikken door het koude weer

Op 30 april , bij de zondagse rondgang 4 haardjes van bessenbastaardrupsjes ontdekt op 2 stekelbessen, die in afwachting van de heraanleg van de kleinfruitkooi, een plaatsje vonden in de luwte van de schuur.

Twee haardjes hadden elk al een halve tak kaalgevreten. Deze waren minstens al enkele dagen aan de dis. De andere waren nog met hun eerste blad bezig.

De eitjes worden onderaan op een van de laagste blaadjes afgezet en de rupsjes attaqueren de hoger staande blaadjes. Met drie, vier zitten ze verspreid rond het nog kleine blaadje te knabbelen tot praktisch alleen de nerf overschiet.

Als ik hen opmerk sneuvelen ze tussen mijn duim en wijsvinger.

Het is een zorguldig werkje, want de kleur van de rupsjes accordeert zeer goed met de blaadjes.

Met de ene hand draai ik het takje zodat ik de onderkant van de bladeren zie. Dan vallen de snoodaards beter op. Bij te veel beroering van de tak laten sommige zich vallen. Bij warm weer zal dit wel vlugger gebeuren.

Op 1 mei vond ik een verse haard op rode bes op een andere, open plaats.

Vandaag 2 mei kwam ik op door Fluxys gehuurde opkuilperceel.

Ik zag beginnende vreterij op een rode bes en wat verder aan een andere struik merkte ik een gaatje in ’t midden van een blad. Enkele pas ontloken larven waren net beginnen knagen. Alle eitjes waren echter nog niet uitgekomen.

De heel kleine, langwerpige eitjes worden in een rij op de nerven afgezet, een bleek snoer tegen de groenige achtergrond van het blad.

De bessenbladwesp, Nematus ribesii, tast kruisbes, rode en witte-, jostabes, worcester en Black Velvet aan.

Het insect, ca 6 mm lang, goudgeel met zwarte kop en lange antennen ontpopt tussen einde maart en begin mei. Een tweede generatie legt eieren van juni tot augustus.  De larven, het zijn immers geen echte rupsjes, kunnen tot begin september nog een struik kaalvreten.

De kop van de larven is glanzend zwart, het lichaam groen, de voorste en achterste segmenten geel. Over het lichaam loopt een lichtere streep en overal verspreid zijn er talrijke zwarte wratten, elk met een of enkele haren.

Kaalgevreten struiken verliezen veel van hun vitaliteit en kunnen geen volwaardige vruchten meer vormen.