ROUNDTRIP   (Slot)

De hotelbaas heeft een zijweg naar de Hare Krishna nederzetting aanbevolen. De kronkelende grintweg is sneeuwvrij en goed bereidbaar. Pas na een hele tijd zien we hier en daar zeer verspeide woningen. Het is een schraal landschap met kort, dor gras dat extensief beweid wordt en verder dennen waarvan er veel dood of met dorre naalden staan, opgevreten door een kever: de Mountain Pine Beetle, die minder afgedood wordt door de ook hier zichtbare klimaatopwarming. We strekken de benen en de kinderen ravotten in de restanten sneeuw en zien de kans door het ijs te zakken en zich nat te trappen in de grachten. Verder is het er muisstil.

We volgen een eind de snelweg die naar Alaska voert en verlaten die weer na Cache Creek, voor de weg naar Lillooet, naast de indrukwekkende Frasercanyon. We overnachten in een hotel te Pemberton, maar dit was een minder goede keuze gezien de bonkende muziek in de pub in hetzelfde complex gelegen. Het is zaterdagavond en uitgangstijd. Gelukkig stopt men om 2 u.

Van Pemberton is het maar een goede dertig km naar Wistler waar volgend jaar een belangrijk deel van de Olympische Winterspelen doorgaat.

Robin en Pieter besluiten om 's morgens al om 7 u de Greyhoundbus te nemen om te gaan snowboarden.

Wij geraken er pas een heel stuk later. Als senior koop ik een seightseeing ticket voor minder dan 35 Can. dollar. Daarmee kan ik de teleferiek op naar de top boven de 2 000 m en  bovendien de Peak to Peak nemen, de pas sinds december functionerende 4,4 km lange en daarmee de langste kabelbaan ter wereld  tussen de Wistler en de Blackomb, tweelingbergen waarop geskied wordt.

Met de stralende zon heb je een magnifiek zicht over de witte bergwereld. Het voelt niet koud aan in de zon en het is windstil. Naar alle kanten vertrekken skipistes. Veerle helpt mij om de sneeuwstappers aan te binden. Ik loop er wat mee rond, maar de meeste tijd het ik genot van deNoorse rugzak- met -zitjkrukje, heerlijk in de zon zittend en rondschouwend in de bergwereld en kijkend naar skiers en snowboarders.

Ik moet niet lang aanschuiven voor de peak to peak. Met 7,5 m per seconde schuif je naar de andere top, 4,4 km verder. De grootste overspanning tussen 2 torens bedraagt 3,6 km. Op het diepste punt hang je een kleine halve km boven de grond. Bij de terugkeer later krijgen we zelfs een klein kwartier meer de tijd om rondomrond de bergwereld te bewonderen, de teleferiek is stilgevallen.

Op de weg terug naar Vancouver, zo'n 130 km, zijn er veel wegwerkzaamheden met het oog op de Olympische winterspelen van 2010. Telkens aanschuiven. Men zal zich moeten haasten om klaar te geraken. Je rijdt een stuk langs de zee met prachtige uitzichten op de horizon en de silhouetten van de verspreide eilanden voor de kust.

Heel voldaan komen we terug thuis en kraken er een wijntje op. In ben in de wolken over de fantastische roundtrip.

FOTO'S

- De bergschapen bij Spences Bridge

- Idem

- Fraser Canyon

- Fraser Canuon

- Afdalen. Ik waag er mij niet aan

- Sagebuschstruik op zijn grootst.

- In de bergwereld op weg naar Wistler

- Idem

- Hoge muren van sneeuw

- Hoge muren van sneeuw