MISPELS

Mispels worden stilaan een onbekende. Thuis in Ichtegem hadden we drie mispelbomen in de haag staan. De grootste boom had eerder kleine vruchten, maar met een goede smaak. De mispels aan de andere, grote boom waren minder van kwaliteit. De derde was een jong boompje waarvan ik mij niets speciaals herinner.

In 1974, met de vreselijk natte herfst kon men niet op het land.  Overal liepen de beerputten (aalputten in het West-Vlaams) over in de grachten en verbrandden de hagen. Toen gingen ook de mispelbomen eraan.

43 Jaar geleden plantte ik hier mijn eerste mispelaar. Ik heb die ook verder geënt op meidoorn. Dit is het vroegste ras dat ik heb.

Hiervan begonnen de vruchten te vallen en ik heb beide bomen geplukt.

Sommige vruchten worden al  beurs. Dit wil zeggen dat de mispel zacht en bruin wordt: het moment om deze te eten. Ik heb altijd van de zoete, appel-bananensmaak gehouden.

Meestal hoor je zeggen dat de mispel rot wordt. Dit is pas na een tijd het geval, wanneer de vrucht niet gegeten of verwerkt wordt.

Ik heb meerdere rassen. De andere zijn nog niet rijp.

In mijn eerste blogs schreef ik over de schimmelaantasting.

Er zit alvast momenteel- als het niet erger wordt -,  een goede kant aan. Sommige vruchtbeginsels verdorden en zorgden voor vruchtdunning. Daardoor zijn de resterenden nog beter uitgegroeid.