Blauwe bessen

Als geïnteresseerde in kleinfruit staan blauwe bessen reeds lang in mijn belangstelling. Mijn oudste struik is straks 51 jaar oud. Gelukkig plantte ik die langs de servitudeweg, die met de verkoop in 1962 afgesloten werd. Daar stond die in grond die hem behaagde, voldoende zuur. Wel was de struik in 1976, met de uiterst warme en droge juni op sterven na dood. Toen was het die maand alle dagen 30 ° en de omgeving zag er uitgedroogd uit als in Spanje. Enkele lorken, oppervlakkig wortelde bomen stierven af. Dit klimaattype – ondanks de verdere opwarming- hebben we sindsdien niet meer meegemaakt.

De moestuin lag voor de boerderij aan de zuidkant. Boer Geysen die moest stoppen wegens hartproblemen had voor ons de moestuin nog omgeploegd, vooraleer zijn paard te verkopen.

Dat jaar kwam er geen nieuwe mest. Uitstekend om op oude kracht wortelen te telen. Vrienden noemden mij dan ook de ‘peekesmeneer’.

In 1970 verhuisde ik de moestuin naar een nog groter veld. Gelukkig, want daarna besefte ik dat de oorspronkelijke tuin erg vervuild was door blijvende restanten van persistente koolwaterstoffen door het gebruik van overdadig DDT.

Van mevrouw De Belder van het Arboretum Kalmthout kreeg ik in 1970 een paar Hamamelissen. Ik plantte ze in die tuin. Gevolg korte tijd daarop stierven die af. Er was niet bij verteld dat Hamamelissen een zure grond nodig hebben. Ik had er ook enkele blauwe bessen geplant. Als gevolg van te hoge Ph legden die ook het loodje.

Ik kon leren van mijn fouten.

Vorige week zag ik hoe men blauwe bessen dient te snoeien. (Zie blog). Ik heb –als liefhebber- steeds moeite gehad om mijn planten en bomen voldoende te snoeien. Men is bang om weg te knippen.

In 1970, met de eerste boomplantactie, had ik aan weerskanten van de oprit lindenbomen geplant. Er volgde een dispuut met mijn echtgenote die de idee aanhing: bomen moeten zonder snoeien hun eigen ontwikkeling kunnen gaan.

Intussen heb ik bijgeleerd.

Zie: http://blog.seniorennet.be/fruit