Dode Hoornaars

Gisteren kwam dochter Tinneke. In de Veranda op het noorden ontdekte zij 3 hoornaars : 2 dode en een derde op stervens na dood. Ze lagen dicht bij elkaar op de vloer. Een veronderstelling was dat ze gevochten hadden voor een territorium? Een insect mankeerde een stuk van de vleugel. De halfdode heb ik buiten gezet.

Of hadden ze alle vliegen reeds opgepeuzeld en stierven ze de hongerdood?

Waarom dan zo dicht tegen elkaar?

Waren het koninginnen die ontwaakt waren uit de winterslaap?

De deur is praktisch steeds dicht omdat daar de diepvriezer staat.

Nadien ontdekte ik nog een dood exemplaar en was een ander met veel geronk aan het rondvliegen. Veiligheidshalve heb ik het beest gevangen en buiten gezet. Zo’n lawaai bij het vliegen zou veel mensen doen schrikken.

Hoornaars hebben het dubbele formaat van een wesp. Zeer kenmerkend is de roodachtige rand van het borststuk. Hoornaars zien er gevaarlijk uit, maar zijn dit totaal niet. Ze zijn helemaal niet agressief, behalve om hun nest te verdedigen.  Als kleine jongen heb ik eenmaal een nest gezien in de houtblokkenwand  van de schietstand van de Duitsers in het Wijnendalebos.

Hoornaars komen niet af op zoetigheid zoals wespen. In het najaar zie ik ze weleens op rottend fruit. Ik heb de indruk dat zij de laatste jaren talrijker zijn geworden. Vroeger zag ik ze hier haast nooit.

Hun voedsel bestaat uit insecten, voor 90 % vliegen. Het zijn dus heel nuttige wezens. Spijtig van de dode.