25 ste Trappistentocht

Op ‘ Zingen aan Tafel’, ingericht door het jumelagecomité van de gemeente vroeg Jef Joosten, de voorzitter van het comité of we de knappe foto gezien hadden op de voorpagina van ‘Het Stapperke’ van de 3 gebroers Van Hasselt op de Glüweinstand in onze schuur tijdens de ‘Driekoningentocht’.                                                 Zijn lange tafel van het ‘Laubachcomité’, waar hij ook voorzitter van is, viel op door de grootste uitbundigheid.

Jef herinnerde ons aan de wandeling in de Trappistenbossen van de komende zondag. We zijn al een aantal jaren lid van ‘De Natuurvrienden’, de grote wandelclub van Zoersel met 600 leden, waarvan Jef stichtend voorzitter is, maar het was er nog nooit van gekomen mee te wandelen. Een activiteit van 2 dagen later kan je nog onthouden en het was eindelijk een geschikt moment. “We waren beter met de fiets gekomen zei Aleide.” Maar het zou moeilijk geweest zijn, want mijn fiets staat al een hele tijd met platte band.

In de wijde omgeving van de Gemeenteschool St Antonius was er nog nauwelijks parking te vinden, formidabel veel volk en een uitgebreide ontvangstploeg.

Al dadelijk hadden we een blij weerzien met Raymond De Leeuw uit Everberg. Halverwege de jaren zeventig leerden we hem kennen als initiatiefnemer voor Velt Midden-Brabant. Hij bleek nu een gepassionneerd stapper. Een 10-12 jaren terug was hij hier nog eens geweest. Kort na ons vertrek stak hij ons al voorbij, alhoewel we goed doorstapten achter 3 jonge moeders met een paar bengels.

Op een wandeling charmeert mij de zang der vogels. Bij het begin van de tocht slechts eenmaal een mussenkreet gehoord, daarop de geeuw van een groenvink, regelmatig het gezang van koolmezen, eenmaal zwarte mees, bewoner van het dennenbos. Mij betovert de klaterenende waterval van het gezang van de roodborst, het fijne stemmetje van de sluipende heggemus. Een verrukking zijn de heldere zangstrofen van de sinds een week met zingen gestarte zanglijster.

Als je midden de bossen wandelt krijg je het opvallend warmer. We wandelden een eind babbelend in het gezelschap van dorpsgenoten uit Sint Antonius. Onze wegen scheidden waar wij een korter traject insloegen. Terug in Sint Antonius wandelden we door het zeer uitgebreide complex grote paviljoenen van Bethanië (Psychiatrie). We bewonderden de schoonheid van het vroegere klooster- materniteit, waar ons Veerle, nu verzeild als specialiste in Canada, geboren werd.

Het grote pand in een soort art-deco stijl, aangekocht door de gemeente, wordt volop gerenoveerd als toekomstig, nieuw gemeentehuis met plaats voor talloze gemeentediensten die nu overal verspreid liggen.

Na 2,5 u ononderbroken stappen voelde Aleide het in haar benen. Het effect van de 3 maanden training in het hoge Noorden van Kameroen, waar ze 3 maanden was voor haar projecten, bleek na anderhalve maand thuis al te verminderen. “Ik zou er deugd van hebben vooraleer naar Afrika te gaan wat meer mee te stappen”. Van de gelegenheid maak ik gebruik om u uit te nodigen op de 2 de zaterdag van juli, de 12 de, voor het 7de Groot Afrikaans Tuinfeest in onze tuin te Halle –Zoersel.

Zelf voelde ik het meer in mijn knieën. In mijn jeugd was er het vele op je knieën zitten, in de kerk en op school als straf. Dat knieënzitten doe ik nog steeds veel gedurende de werkzaamheden in de tuin. Mijn ervaringen hierrond kunt u lezen op mijn blog op het steeds meer gekende Seniorennet. http://blog.seniorennet.be/fruit