Toertocht (25-30-40-60 km) van MTB Kelberg te Schaffen-Diest op zondag 09-06-2013.

Het was een beetje sneu van ’s ochtends vast te stellen dat het eerder bewolkt was met weinig zon, terwijl het daags voordien zo’n prachtig zomers weer was geweest.  Ik had weer veel tijd nodig om wakker te worden zodat ik thuis veel later dan voorzien vertrok.  Ik kreeg een plekje toegewezen in een parkeerweide op enige afstand van de inschrijving.  Aan die inschrijving kwam ik Marcel tegen.  Het was sinds het pinksterweekend, georganiseerd door een gemeenschappelijke bekende, dus veertien dagen geleden dat ik nog een bike onder m’n billen gevoeld had!  Omdat het werk om den brode nu eenmaal moet voorgaan en een ontsteking in de knie weer de kop dreigde op te steken.  Teruggedrongen met de pillen die ik nog over had van de vorige keer!  Buiten stond een vrouwelijke Bierbiker klaar voor het vertrek.  De zoon was er niet bij!  Hij zal aan het blokken geweest zijn voor de examens!  Me ingeschreven voor de toer van 60 km en om 9.45 u kon ik van start gaan.  Het was fris zo in de ochtend, maar de beslissing om met korte mouwen te vertrekken bleek de juiste, want het was al snel puffen geblazen van de inspanning.

Tijd om figuurlijk warm te lopen kregen we van MTB Kelberg namelijk niet, het was direct volle bak en letterlijk zweten.  Want reeds na 500 meter doken we het bos in en kregen we al direct enkele serieuze kuitenbijters op een knappe singletrack voor de wielen!  Na 2,5 km arriveerde ik aan het bekende bordje aan de voet van het Steenkot, zijnde de beboste resten van een voormalige ijzerzandsteengroeve in Kelbergen (Vleugt).  Daar kregen we de keuze tussen “moeilijk” doorheen een diepe put, of “gemakkelijk” erlangs.  Tot 3,5 km volgden enkele ferme bulten op en af over de singletrack doorheen het bos van het Steenkot.  Daarna ging het even over de terreinen van de uitgestrekte Schaffense boomkwekerij om weer de bossen in te duiken.  Ondanks mijn late uur van vertrek kwamen er nog veel bikers voorbijgestoken.  Tot 6 km konden we genieten van bospaden.  Enkele rustige asfaltwegen en brede landelijke kiezelpaden brachten me tot aan een grote baan waarnaast een beek liep.  Hier passeerde de tocht vorig jaar ook en was ik bij het naar de start rijden gestopt om bikers te laten oversteken.  Door een hoge boordsteen is het er immers moeilijk om het fietspad aan de linkerzijde op te raken.  Het ging dan eventjes langsheen deze baan tot op de grens met Engsbergen (Tessenderlo).  Op 9 km ging het doorheen een knap bos aan de Steenovenstraat dat we in doken vanaf een gerestaureerd eenzaam huis en een kapelletje.

Van daar ging het naar de bossen van het natuurgebied Dassenaarde, een kruising tussen een bos en een park.  Doorheen dit gebied loopt een weg, gedeeltelijk asfalt en gedeeltelijk kiezelpad, die Asdonkstraat heet (Tessenderlo).  Het was daar redelijk druk met mensen te paard, een grote groep wielertoeristen op het geasfalteerde deel, joggers en wandelaars.  Ik trof er in het onverharde deel van de Asdonkstraat een splitsing tussen de routes van 25-30 km en van 40-60 km op 11 km van de start.  Ik herinnerde me nog van eerdere passages dat hier vele bordjes verwijzen naar het “Bolhuis”.  Dat is een natuurboerderij in de oudste boerderij van Molenstede bij Diest.  Wat me doet vermoeden dat de Asdonkstraat zowel op het grondgebied van Molenstede (Diest) als van Engsbergen (Tessenderlo) ligt.  Vanaf de Asdonkstraat ging het rechtsaf en smal zanderig heidepaadje op.  Van 12,5 tot 13 km volgde een knappe singletrack doorheen een bos, weliswaar recht op recht.  Dan ging het heel eventjes langsheen een drukke baan om de Eikelenberg (Molenstede?) in te slaan.  Een jonge vrouw stak me voorbij toen ik even halt hield en even later nog een kerel in een zwart pak met gele opschriften.  Het aantal medebikers was intussen fel verminderd.

Het ging dan over een graspaadje tussen paardenweiden en doorheen een stuk bos om weer in de Asdonkstraat te arriveren aan de plek waar daarnet de lus begonnen was.  Dit op 15 km na de start omstreeks 10.45 u.  Even voorbij het witte Bolhuiskapelletje, waar supporters de joggers aanmoedigden, ging het rechtsaf een veldpaadje in om dwars doorheen de bevoorradingspost van de joggers te moeten rijden.  Na een stukje door het bos bereikte ik het einde van de Asdonkstraat en reed ik over een smal wegeltje op de rand tussen bos en velden.  Daar hingen pijltjes voor de joggers en even verder trof ik de splitsing 25-30-40 km en 60 km ter hoogte van de voetbalvelden van KFC Diest.  Twee bikers sloegen de eerstgenoemde richting in, terwijl ik even stond te twijfelen om voor de 40 dan wel voor de 60 km te gaan.  Ik voelde me nog niet uitgesproken vermoeid en tijd had ik genoeg, dus gekozen voor het onderste uit de kan.  20 km om 11.00 u.  Er volgden bredere assenwegen die me tot op het schilderachtige dorpsplein van Molenstede voerden waar tegenover de kerk het cafeetje “Cheers” ligt.  Aan de kerk hing een affiche waarop ene zekere Felix gelukwensen kreeg voor zijn 76 ste keer te voet naar Scherpenheuvel met de parochie Sint-Jozef Molenstede op 18 mei 2013.  Het ging de Blaasberg op, een assenweg waarlangs in de hoogte villa’s staan van rijke mensen.

Mijn vermoeden werd bevestigd en spoedig werden we via het Crauwelsbos naar het Grasbos gestuurd, straten die deel uitmaken van een peperdure villawijk waar de huizen op de flanken van de heuvel zijn gebouwd.  Een plek die me intrigeert, omdat ik er zo goed als zeker van ben dat mijn oom hier ooit een stuk grond kocht op het steilste stuk van de helling en dat ik hier als kind toen gestaan heb!  Er staat nog steeds geen huis op.  Een oom waar ik als kind enig ontzag voor had, vermits hij werkte in het verre Zuid-Afrika en gehuwd was met een telg van een geslacht uit Vorst-Kempen.  Mijn tante had zussen die reeds gehuwd waren voor haar geboorte waardoor zij de tante was van mensen die ouder waren dan zij!  Hij zal wel goed geboerd hebben met zijn werk in het buitenland!  Net zoals de profrenner Sergej Ivanov die hier in het Grasbos woont en er de oorzaak van is dat deze straat zo graag bestegen wordt door wielertoeristen!  Tijdens de vorige editie van deze toertocht had ik hier een déjà-vue-gevoel uit mijn kindertijd!  Hoe mijn vader naar beneden liep over het afhellend stuk grond en zich probeerde tegen te houden aan een boomstam die afknapte!  Nooit gedacht dat ik die plek bij toeval nog zou terugzien!  En zeker niet al fietsend!  Ook nu reden er wielertoeristen puffend naar boven.  Voor mij ging het naar beneden om vanaf een langs weerskanten door struiken overwoekerd asfaltbaantje zonder bestemming en evenwijdig met de spoorweg aan de voet van de heuvel een smalle track te bereiken.  Met zicht op de dure huizen tegen de bergflank.  Eindelijk stak me nog eens een biker voorbij.

De track boog van het spoor weg de hoogte en het bos in om vergast te worden op een vrij zware klim in een pracht van een holle weg die enkel boven aan de top geasfalteerd is en luistert naar de naam Hellestraat.  Daar waar de Hellestraat uitkomt op een asfaltbaan begint ook het Grasbos.  23,75 km om 11.30 u, slechts traag gevorderd tijdens de overtocht van deze riante heuvel!  Asfaltbaantjes brachten me op 26 km tot aan een stuk bos om er een zachte klim te treffen tot aan de bevoorrading op 26,5 km van de start en voor een witte villa onder de bomen.  Alles was er nog voorhanden: versneden bananen, wafels, twee soorten cake, in dikke hompen gesneden, en peperkoek.  Aan het relaas van de bekenden die ik na afloop trof te horen moet er op een bepaald ogenblik wel schaarste geweest zijn, waarna nieuwe voorraad werd aangevoerd.  Zij kwamen op het verkeerde moment en hadden dus pech!  Ondanks het al gevorderde uur, omzeggens op de middag, kwamen er nog steeds bikers toe.  In de loop van de voormiddag moet het op een bepaald ogenblik aanschuiven geweest zijn, te zien aan een door een biker geposte foto!

Na de stop was het klimmen over een smal grasspoor dat deel uitmaakt van het Vliegveldwandelpad.  Ik arriveerde in de Merelstraat en zag tussen de bomen het vliegveld voor me liggen.  Een militair vliegveld dat tijdens het weekend ook gebruikt wordt voor zweefvliegen (Diest Aero Club), parachutespringen en modelvliegen.  Een drukke plek blijkbaar!  Tijdens de après zou ik nog een lading parachutisten gedropt zien worden.  Assenwegen voerden me vanaf 27 km doorheen een bos om er na 28 km een splitsing te treffen waar de 25 km zich weer losmaakte van de rest.  Ik arriveerde in een verstedelijkte omgeving en reed voorbij het station van Diest (29 km) en doorheen het stadspark.  Om zo de paadjes op en af naast de oude stadswallen te bereiken.  Er loopt hier ook een vaste route.  Hier en daar eens gaan kijken in de oude gangen die erg in verval zijn en schreeuwen om restauratie.  Achter de resten van de omwalling lopen de Demer en de spoorweg, omzoomd door een groen lint van bomen.  De moeite om eens te gaan kijken.  Tot 30 km konden we er genieten van de smalle paadjes met enkele verraderlijke korte steile afdalingen over wortels.

Even halt gehouden op de Teerlingbrug over de spoorweg alwaar ik in de rug werd aangevallen door Bruce Wayne die zo achter mijn geheim is gekomen!  De snoodaard!  Wij hadden elkaar verwacht omdat wij elkaar al wel eens meer in deze streek op onze weg ontmoeten.  Deze streek valt waarschijnlijk nog binnen een acceptabele actieradius rond zijn woonplaats Gotham City.  Zijn kompaan, Mr. C, was er niet bij, daarom deed hij het rustig aan!  Maar zijn “rustig” zorgde er al na vijf kilometer voor dat mijn tong over mijn Nobby Nic schuurde.  Daarom zijn onze ontmoetingen altijd kort van duur.  Maar we weten in ieder geval dat we nog altijd alive zijn en biking!  Of hoe mensen elkaar toch een warm hart kunnen toedragen, ook al kennen ze elkaar verder van haar noch pluim!  Alzo reed ik tot 35 km in het zog van het alter-ego van Batman over veldpaden en asfaltbaantjes tot we de bossen in de vallei van de Zwarte Beek bereikten.  Na het doorkruisen van de bossen kwam ik op 36,5 km op een rustig asfaltbaantje, de Barenbergseweg, om vanaf een mooi huis de Molenstraat in te draaien.  Ik dook er een holle weg in die overspannen werd door een gemetseld bruggetje in een bosrijke omgeving.  Ik kreeg nog steeds geregeld het gezelschap van inhalende bikers, ook al was het intussen 12.30 u geworden.

Op 38 km bereikte ik het Kelbergen Wandelpad dat we bereden vanaf een groot, knap, goed onderhouden oud huis, bijna een kasteeltje, aan de rand van de terreinen van de grote boomkwekerij in Schaffen.  Op een meer open terrein werd ik ingehaald door een snelle jongen in een pak van het team Lingier-Versluys die verderop op de sukkel geraakte met zijn pedalen en mij staande hield.  Of ik geen gereedschap bij had, een zeskantig sleuteltje!  En zo kwam mijn multitool nog eens van pas om iemand uit de nood te helpen.  Met zijn excuses dat hij mij gestoord had!  Dat was geen erg!  Ik ben al jaar en dag gestoord!  Dat wordt toch beweerd door kwatongen die mij beter menen te kennen!  Landelijke zandwegen in een open vlakte voerden mij tot aan een splitsing 25-30 km en 40-60 km op 40 km na de start om 12.50 u.  Even halt gehouden om twee mij bekende Bierbikers voorbij te zien vliegen, waaronder de niet te onderschatten Hilde!  En toch nog galant genoeg om tijdens het voorbij sjezen te vragen of alles in orde was!  De ontmoetingen met dit tweetal zijn nog meer blits dan deze met Bruce Wayne!  Hen kan ik geen vijf meter volgen!  Zij volgden de route van 25-30 km, maar ik ben er bijna zeker van dat zij al aan een tweede ronde bezig waren.

Het parcours voerde mij even later dwars over het met kiezel bestrooide erf van een hoeve waar men tussen het woonhuis en het hondenhok door rijdt!  De hond zal zich schor geblaft hebben op deze zondag, vermits ik aan de tweede bevoorrading te horen kreeg dat er 1600 bikers gepasseerd zijn!  Dat beest moet heel wat decibels geproduceerd hebben!  Hij was tijdens de après zelfs nog even onderwerp van gesprek!  Het was geen Duitse scheper, maar een Mechelaar!  Het is even voorbij zijn hondenhok dat de vermoedelijke fout in de afpijling is geslopen waardoor de rijders op de route van 60 km bij aankomst maar aan 50 km kwamen!  Dat was de splitsing tussen de 40 km en de 60 km op een kruispunt van twee smalle weidesporen op 41 km na het vertrek.  Een halve kilometer verder verzorgden twee vrouwen en een man de tweede bevoorrading met hetzelfde ruime aanbod.  Daar even blijven babbelen.  Ik kon me namelijk de andere vertrekplaats van vorig jaar niet meer herinneren.  Bij opzoeken van het verhaaltje van toen moet dat vanaf het sportcentrum tegenover het Provinciaal Domein De Halve Maan geweest zijn, aan de rand van de stad en nabij het begijnhof.  De mensen waren blij met de opkomst van 1600 bikers na, omwille van de weersomstandigheden, twee mindere voorgaande edities.  Aan de plek van de bevoorrading te zien had ik deze tocht al eerder gereden.  Maar het is niet eenvoudig om één en ander uit elkaar te houden, omdat in de tocht van de United Bikers (Diest) en deze van Zelem-Cycling ook delen van dit parcours opgenomen zijn, ook al lijken geen twee tochten in deze streek op elkaar!

Mooie veldwegen en bospaden brachten me op 44 km weer eventjes tot in de bewoonde wereld, gevolgd door nog bossen en velden tot aan de klim naar de Venusberg in Meldert (Lummen).  De streek van Meldert is een uitloper van het Hageland, waar holle wegen en heuvels het landschap domineren. Hier bepalen de Venusberg, Hertenrodeberg en Willekensberg tot zo’n 50m hoog het uitzicht. Het zijn zogenaamde ‘getuigenheuvels’ die zo’n 26 miljoen jaar geleden ontstonden. De kustlijn lag toen net ten zuiden van Halen en de heuvels die we vandaag zien, waren toen zandbanken. Vandaag bestaan de heuvels niet meer alleen uit zand, maar uit ‘ijzerzandsteen’: het zand is bij wijze van spreken “samengeroest”. IJzerzandsteen werd in deze streek trouwens gebruikt voor het bouwen van huizen en kerken.  De kerk van Zichem als voorbeeld.  Vanaf de Venusberg in de Vallei van de Zwarte Beek zie je geen bebouwing staan, enkel het groen van de bossen er omheen.

Korte tijd later diende ik een drukke weg te kruisen die pal op die plek veranderde van Beringenbaan in Schaffen-Diest in Grote Baan in Meldert-Lummen!  Ik stond niet alleen op de grens van twee gemeenten, maar bovendien op deze van de provincies Vlaams-Brabant en Limburg.  En dan te bedenken dat de provincie Antwerpen niet ver af is.  Ik kwam onderweg trouwens een bordje tegen van de Drie Provinciënroute.  Mijn tellertje klokte 46,5 km af, de klok wees 13.30 u aan.  Een halve kilometer verder diende ik rechtsaf te gaan op een iets grotere baan zonder fietspad en zag ik mannen in de weer met het opladen van bikes!  Tot mijn verwondering zag ik de parkeerweide met daarop mijn eigen voertuig staan!  Zou ik me ergens vergist hebben?  We doken naast de wei een lager gelegen semi holle weg in om naar een speelbosje gevoerd te worden waar een traject was uitgezet met rood-witte linten over een plezant paadje dat zich door het bos draaide en keerde.  Het pad verwijderde zich opnieuw van de startplaats, dus ik verwachte het begin van de laatste lus.  Tot ik dan toch weer rechtsomkeer diende te maken om het bos weer uit te rijden en na het oversteken van de baan de plek van de start weer te bereiken.  Met op de kop 50,00 km op het tellertje.

Marcel, Peter en hun prettig gestoord gezelschap van nog vier anderen, waaronder ene Guy die ik al eerder te zien had gekregen, waren nog ter plekke en wisten me te vertellen dat iedereen die voor de langste route had gekozen met een tien kilometer minder was gearriveerd.  Er was ergens een vergissing gemaakt bij het afpijlen of het plaatsen van de splitsingsborden.  Eigenlijk vond ik dat minder erg dan dat ik door een eigen missing tien kilometer minder waar voor mijn geld zou gekregen hebben.  En doordat ik hier en daar eens het parcours even had verlaten om te gaan kijken naar zaken die me konden interesseren, kwam ik toch nog op 50 km.  En zo kon ik nog wat uitblazen in het gezelschap van enkele mij bekende gelijkgezinden.  Ook Karel in het gezelschap van nog andere Bierbikers gespot.

Ik verwonder mij nog steeds over het feit dat ik Koppigaard en Peter leerde kennen nadat ik hen eens in een verslagje vermeld had, dat ik later Offshore leerde kennen via enkele andere fervente nachtritrijders en dat drie genoemden elkaar ook bleken te kennen!  We zijn allemaal uit verschillende streken afkomstig!  En omdat Offshore elk jaar een bikeweekend organiseert voor een dertigtal mensen die hij via de mountainbike leerde kennen, liepen wij elkaar daar tegen het lijf!  En zo lagen wij veertien dagen geleden met Pinksteren samen op een kamer te stinken!  De rest van wat tijdens de après door reeds lichtjes aangeschoten mannen verteld geworden geweest is, werd als niet voor publicatie vatbaar bestempeld!  We hebben zelfs de Bierbikers kunnen overklassen en zijn als allerlaatsten huiswaarts vertrokken!  Er stond toen nog één tafeltje buiten!  Ik heb me goed weten te amuseren en ik was blij dat ik nog eens met de fiets kon buiten komen na twee weekends de bike op stal te hebben moeten laten, zodat de afpijlingsfout en de daardoor tien gemiste kilometers bij deze vergeven zijn.  Van de rest van de voorzieningen zoals bikewash en douches heb ik geen gebruik gemaakt, dat zal wel in orde geweest zijn.  Ik heb nog een geste gedaan en de achteloos weggeworpen flyers van de parkeerweide verzameld en ze thuis bij het oud papier gevoegd.  Kwestie van ook volgend jaar nog te kunnen rekenen op een parkeerplek!  Tevreden weer naar huis gebold.  Het was ook eens plezant van thuis nog weinig poetswerk te hebben.  Buiten wat stof was de fiets proper gebleven!  Gaan we dan toch nog zomer krijgen?

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you.be en op mountainbike.be!

29-06-2013 om 18:50 geschreven door StrammerMax

Dank zij het feit dat er in deze wereld nog mensen zijn die belangeloos een evenement organiseren voor gelijkgezinde vrienden en bekenden, kwam er dit jaar weer een groepje van 28 mensen samen om het verlengd weekend van Pinksteren door te brengen in elkaars gezelschap en met de mountainbike.  Ik keek er met gemengde gevoelens tegenaan, ten eerste omdat ik de zwakste ben van de groep en ten tweede omdat het rotslecht weer was!  Op vrijdag 17 mei 2013 zakten zij druppelsgewijze af naar een gîte in het gehuchtje Le Breux van Chassepièrre, gelegen op de route van Neufchâteau naar Florenville in de provincie Luxemburg.  Dat betekende voor de meesten een stevige autorit.  Eerst vanaf mijn werk in Hoogstraten naar huis om de daags voordien klaargezette spullen op te laden, waarbij ik bijna m’n bike vergat, goed voor 40 km.  De rit van aan de voordeur tot de gîte was goed voor 224 km.  Ik was de voorlaatste om er omstreeks 23.00 u te arriveren.  Geparkeerd in een grasveldje tegenover de gîte, waarbij Jan teken deed van niet te ver te rijden, anders had ik met de neus van de auto in de Semois gestoken!  Na het uitladen van m’n spullen kon ik nog genieten van een lekker stukje lasagne.  Bij toeval had ik enkele weken geleden Harry nog ontmoet toen hij zijn auto voor de mijne parkeerde voor de toertocht in Tangissart en Willy, Jan, Peter en Marcel nog recenter bij de start in Mont-Saint-Guibert.  Wij bleken ook allemaal dezelfde kamer te hebben toegewezen gekregen met als zevende kamergenoot Nicky.  Maurice ontbrak helaas, hij likte thuis zijn wonden na een valpartij tijdens de toertocht in Rotselaar de week voordien!  Iedereen kroop tijdig in zijn slaapzak, er wachtte een inspannend weekend!

Dat werd op zaterdag 18 mei ingezet met het door middel van de GPS narijden van de toertocht van het nabij gelegen Izel, deelgemeente van Chiny in de Gaume.  Bij het ontbijt was het meteen een picknick klaarmaken die naar de rustplaats gevoerd werd.  Het stemde gerust dat buiten de zon heerlijk scheen!  Omdat er bij de start vanaf de gîte wat verwarring was over wie er nu al dan niet al vertrokken was, me aangesloten bij de trage groep van 14 deelnemers.  Bij het moeten doorwaden van een riviertje met daarachter een korte helling, kreeg Sabine af te rekenen met een afgebroken derailleur.  Op Daniel, Annemarie, JP en ik na was de rest van de groep al boven en weg.  Joepie keerde terug omdat hij zijn Annemarie miste en heeft samen met Daniel de schade kunnen herstellen.  Omdat het geen zin had dat wij er bleven wachten en de anderen ons zo weer zouden inlopen, zijn JP en ik dan weer op pad gegaan!  Onderweg hebben we later ook Peter en Marcel opgepikt.  De rit voerde ons in de voormiddag via het Bois de Meussin naar Herbeumont om er het immense Forêt de Herbeumont te dwarsen.  Niets dan bossen werden er ons deel.  Voor mij was het op enkele stevige klimmetjes soms te voet, waarbij ik even snel boven geraakte als de JP al rijdend!  Ook al beweerde hij niet over een behoorlijke conditie te beschikken, hij geraakte meestal overal rijdend boven!  Langzaam, maar zeker.  Via de Fagne Florie en het Bois de Cléchamps bereikten we na een 36 km het dorpje Suxy waar we aan de oever van de Semois onze picknick konden aanspreken.  Tijdens de namiddag reden de kleppers verder de mountainbikerit.  Het trage groepje (JP, Peter, Marcel, Nicky en ondergetekende) keerde via een stuk bos en de weg terug naar de gîte.  Er was even oponthoud toen JP af te rekenen kreeg met een lekke band na de afdaling van een keienpad met dwarsbalkjes om erosie tegen te gaan.  We kregen ook over asfalt de ene kuitenbijter na de andere te verwerken.  Bij aankomst in Chassepièrre omstreeks 15.00 u hadden we toch 56 km op het tellertje staan.  De gerant van de gîte had zijn hogedrukreiniger ter beschikking gesteld voor de bikewash!  Jan en Willy kregen er niet genoeg van, zij breidden aan de rit ook nog de nachtrit die voor vrijdagavond voorzien was geweest, doch niet gereden werd, om zo een dikke 105 km af te klokken.  ’s Avonds konden we tot het invallen van de duisternis buiten zitten voor een barbecue die werd ingezet met een glaasje cava, een gesmaakte attentie vanwege Ann die deze dag haar vijftigste verjaardag vierde.  En er mag gezegd worden dat veel vrouwen er geld voor zouden geven om er dan nog zo goed uit te zien.  Vorig jaar heb ik in haar gezelschap de toertocht van Libin gereden tijdens het pinksterweekeinde en ik heb toen ferm op mijn tanden moeten bijten!  Of hoe een mountainbike meer vermag dan rimpelzalf!  Een soort gewapende boswachters, natuurwachters, kwamen kajaks uit de Semois plukken!  Varen mag slechts tot 17.00 uur!  Daarna is het aan de vissers!  Nadat de flesjes Orval aan een sneller tempo dan voorzien achter de kiezen waren gegoten zochten de meesten voor middernacht hun kamer op.  Marcel had de venster op een kier gezet, wat wel nodig is als zeven mannen op een kamer liggen te stinken, en midden in de nacht werden we gewekt door een vreemdsoortig gerommel in de verwarmingsbuizen!

Op zondagochtend 19 mei was er al vroeg gerommel op de kamers.  Iedereen zal op hete kolen gezeten hebben voor de toertocht Randonnée de la Comète (25-33-47-60 km) te Robelmont, georganiseerd door het oudercomité van het plaatselijke schooltje La Comète.  Robelmont is een gehuchtje van Meix-Devant-Virton, waarmee meteen gesteld is dat we ons in het meest zuidelijke puntje van België bevonden op zo’n 30 km van onze verblijfplaats Chassepièrre.  Groot was mijn opluchting dat het geluid van stromend water enkel afkomstig bleek van de Semois die aan de overkant van de straat voorbij de gîte stroomt.  De hemel was betrokken, maar het was droog!  Het zal weer worden zoals gisteren, maar met minder zon, sprak een optimistische kamergenoot.  Na het gezamenlijk ontbijt met de door Marcel gezette koffie met de auto naar de start en me geparkeerd op de berm tussen een nieuw huis en een stokoud exemplaar in het Quartier Camille Naisse.  Een ronkende naam voor een straat met stokoude huisjes en waar een degelijke handrem geen overbodige luxe is.  Het inschrijvingsgeld was in de deelnameprijs begrepen, werd afgerekend door JP en de inschrijvingsformuliertjes waren daags voordien door ons al ingevuld.  We konden dus snel van start gaan.  Het moet ongeveer 9.15 u geweest zijn.  Alleen op pad, JP zou me wel inhalen en de anderen zijn toch een maat te sterk voor mij.  Na 1 km ging het al direct een donker bos in over een singletrack, gevolgd door een ferme afdaling over een spoor in een klein smal hol wegeltje over een tapijt van afgevallen bladeren.

Er volgde tot 2,75 km een licht stijgende bosklim die voor mij toch zwaar was met de rit van gisteren nog in de benen.  Nicky bleef eerst achter mij hangen en stak me nadien voorbij.  Hij was ook alleen onderweg.  Even later volgde een groepje met Geert die me toeriep dat “ze” op komst waren.  “Ze”, dat waren mijn oudere lotgenoten uit het gezelschap die toch nog een hele tijd op zich zouden laten wachten!  Er kwam een lichte afdaling doorheen een mooi bos als recuperatie, dan een stukje effen met een kleine modderstrook om dan op te klimmen tot aan de eerste splitsing tussen de routes van 10-25 km en 33-47-60 km.  Op 5,75 km na het vertrek om 9.45 u.  Ik werd er ingehaald door Erling, Chantal, Alain en Birgit (bier in de gîte als ezelsbruggetje voor Willy, kwestie van niet te verwarren met Brigitte)!  Er volgde een plezante afdaling over een singletrack en aan de voet daarvan troffen we opnieuw een splitsing tussen de 33-47 km en 60 km.  Het viertal sloeg rechtsaf richting de 60 km.  Even getwijfeld en met de rit van gisteren nog in de benen en de streek niet kennende, leek het me veiliger van links de route van de 47 km te kiezen die er over een graspad doorheen het bos liep over het traject van een vaste route.  Het graspad had een aanzienlijke lengte en maakte van de zachte klim voor mij een zware bosklim die eindigde op een grotere asfaltbaan die er doorheen het bos liep.  Om 10.00 u had ik daarmee 7 km op het tellertje en sinds de laatste splitsing had ik vier bikers te zien gekregen.

Na enkele tientallen meters langsheen deze baan ging het al snel weer het bos in om er tijdens een zachte afdaling te maken te krijgen met een eerder glibberige singletrack die overging in een bredere modderstrook waar ik van hot naar her slierde en het hier en daar voetje aan de grond was in tegenstelling tot twee waaghalzen die zich lekker lieten gaan.  Intussen was het me opgevallen dat het parcours hier niet uitgezet wordt met pijlen zoals bij ons, doch met markeringen in kalk op de grond.  Een lijn met een punt achter.  Dit punt wijst naar de te volgen richting.  Handig is dat, want nadien hoeven geen pijlen opgeruimd te worden.  Enkel de route van 10 km was gemarkeerd met witte pijltjes.  De wandeltochten met gele en rode pijltjes.  In Wallonië organiseert men samen met een toertocht vaak ook wandeltochten, hier van 5 km en van 10 km.  Toen ik me aan de auto stond klaar te maken had ik nog twee oudere dames begroet die aan de wandeltocht begonnen.  Het pad ging over in een holle weg met nog steeds modder onder de wielen om daarna een klim aan te vatten tot aan een asfaltbaantje.  Dat baantje diende gekruist te worden om aan de overkant doorheen een beekje te moeten rijden of lopen.  Op die plek kreeg ik na bijna 9 km Peter en Marcel te zien bij wie ik me dan ettelijke kilometers aan heb kunnen sluiten.  10.15 u.  Vele goed berijdbare boswegen, waaronder enkele brede assenwegen, werden ons deel.  Omstreeks 13 km moesten we op een zachte klim veel moeite doen om een joggende jonge vrouw in te halen.  Volgens Peter liep ze 15 km/h, te zien aan zijn tellertje toen hij er even naast reed voor een babbeltje, de oude snoeper!  Ze liep marathons, wist hij ons nadien te vertellen.  Zelf moest ik ferm gas geven om ze in te kunnen halen.  Op 13,75 km volgde er een splitsing tussen de 25 km rechtdoor en de 33-47-60 km die rechtsaf tussen de struiken wegdook.

Er volgde een leuke afdaling over een knappe singletrack doorheen struikgewas, waarbij ik Peter en Marcel tijdelijk kwijtspeelde, een stevige klim en de doortocht van een natte modderstrook omstreeks 16 km.  Een kilometer later liep het traject over een pad op de rand tussen bos en open veld.  Even later kwam ik op een plaats die aanleiding gaf tot twijfel.  Linksaf of rechtsaf, want langs beide kanten waren kalkmarkeringen te zien.  Voor linksaf gekozen, maar honderd meter verder kreeg ik de plaats van de splitsing van daarnet weer te zien!  We hadden dus een extra lus gereden.  Rechtsomkeer gemaakt en de andere kant dan maar weer uit.  De markering die ik voor een pijl links had gehouden bleek een halve cirkel te moeten voorstellen met een punt achter die de te volgen richting naar rechts uit wees.  17,75 km om 11.00 u.  Er volgde een zeer plezante afdaling die me op 19 km aan de eerste bevoorrading bracht om er Peter en Marcel weer te treffen.  Voor de bikers van de 60 km was dit de tweede stop.

Aan de stop waren buiten Peter en Marcel nog enkele bikers aanwezig.  Er lag het gebruikelijke aanbod van bananen, appelsienen, peperkoek en wafels, zij het allemaal versneden tot minuscule partjes!  Twee mannen verzorgden er de dienst, hun terreinwagen met aanhangwagen nog vol bidons met water en een zak appelsienen.  Aan de stop werd ook het geheim van de blauw-wit-rode markeringen op de bomen opgelost.  Deze markeringen zijn vaak vergezeld van een witte rechthoek waarin cijfergegevens zijn opgenomen.  Dat waren aanduidingen van jachtzones, hadden de mannen van de stop aan Peter verteld.  Even over elven weer op pad in het zog van Peter en Marcel.  Even aan de kant op een breed bospad om drie paardenkoetsen te laten passeren.  Zo amuseerde ieder zich op deze zondag met zijn geliefkoosde vervoermiddel!  We kregen twee keren kort na elkaar twee zeer steile afdalingen over een bospaadje dat naar beneden dook over een met fris groen gras en idem dito mos begroeide bodem.  Peter betrouwde het niet, wandelde te voet naar beneden en dat leek me ook de meest veilige optie voor een pannenkoek van mijn kaliber en onkunde, liever dan met gebroken botten opgenomen te worden in een Waalse kliniek!  Omstreeks 22 km konden we met volle teugen genieten van een leuke lange ferme afdaling om beneden een splitsing te treffen tussen de routes van 25 km en 33-47-60 km.  Op dat ogenblik reden we door knappe imposante bossen.

Naar beneden bollen is fijn, maar in deze streken moet men dat meestal al snel bekopen met een fikse klim en dat was nu niet anders.  Na een vrij lastige klim en de doortocht van een zeer modderig pad trof ik een splitsing tussen de ritten van 33 km en van 47-60 km midden in het bos.  Ik voelde er nattigheid onder de vorm van lichte regen.  11.45 u.  We kregen een zachte klim over een breed bospad voor de wielen en omstreeks 25 km een woest en weinig bereden bospad en singletrack, versopt onder een tapijt van afgevallen bladeren.  Op sommige plekken was het pad niet te onderscheiden van de omgeving en kon je niet zien welke eventuele onzaligheden zoals takken of stenen het in zijn petto had!  Maar dat viel mee!  Ik arriveerde op een knappe stille open plek in het bos en ben er even blijven staan om de schoonheid van de omgeving op te nemen in mijn herinnering.  Intussen waren mijn kompanen al een tijd uit het zicht verdwenen en reed ik moederziel alleen mijn rit.  Ik kreeg er enkel het onzalige gezelschap van meer regen!  Wat het weer betrof hadden we voor vandaag blijkbaar het beste gehad!  Een grasspoor leidde me op en af tot aan een asfaltbaantje op 26,75 km.  Met stevige regen!

Links het asfaltbaantje op en vrij snel weer naar rechts voor een voor mij onmogelijk steile klim over een met stenen bezaaid pad.  Daar werd ik begroet door eindelijk nog eens een andere biker.  Ik had mijn “bonjour” even goed in het Nederlands kunnen doen, want het bleek Lothar van onze groep te zijn.  Ik had hem gisterenavond over zijn sportieve prestaties horen vertellen en hij had beslist niet met spek geschoten.  Dat is gene gewone!  Lothar reed naar boven aan een snelheid die ik hier op vlak terrein aanhield!  Terwijl ik te voet naar boven strompelde!  Maar ook al ben ik de zwakste van de hoop, ik denk te mogen stellen dat mijn prestatie nog altijd beter was dan deze van de mannen die nu met een zak chips en een pint in de zetel voor de tv hingen!  Eens boven op een zacht klimmend bospad stak me nog een biker voorbij die plots stopte toen hij over een hoop losse takken reed en daarbij een tak in zijn derailleur trok!  Gelukkig zonder schade!  Een kort babbeltje gemaakt met deze Franstalige licht gebaarde biker.  Toen hij vroeg welke route ik volgde, de 47 km, vermoedde hij dat ik niet zo veel kilometers meer zou te doen hebben!  Maar dat was verkeerd gedacht!  Ik had nog redelijk wat voor de boeg.  Hij wenste me een goede verdere rit en verdween in de regen en in het bos.  Er volgde een afdaling doorheen bos en laag struikgewas tot aan een pijl die verwees naar “Gros Cron”.  Een steil rotsachtig paadje leidde me verder tot aan de spoorweg die ik diende te kruisen om mijn weg te vervolgen op nog een steil met losse stenen bezaaid pad.  28 km om 12.10 u.

Eens beneden bereikte ik een ware sprookjeswereld in de Vallée de la Chevratte (195 m).  Alleen de dansende elfjes ontbraken in deze wondermooie omgeving met alle tinten groen aan de bomen en op de glooiende bodem van dit bos.  Een watervalletje stroomde langsheen een rots naar beneden en in het bos waren nog kleine watervalletjes te zien!  Het prachtigste plekje van de gehele toer!  Machtig!  Opzoeken op internet leert me dat “Gros Cron” de naam is van de rots die we passeerden.  La Crânière of Gros Cron is een steile rots nabij de voormalige halte van Lahage in de Chevrattevallei. Deze rotsheuvel bestaat uit talrijke cronlagen, een sponsachtig en grijs gesteente dat door de eeuwen heen gevormd is door de kalkafzetting van een waterbron. De Romeinen hadden een openbare badplaats aangelegd in de nabijheid van de bron. Van de Middeleeuwen tot de Franse revolutie diende de uitholling onderaan de rots als kluizenaarswoning. De omgeving van La Crânière valt onder de bescherming van de Commissie voor monumenten en landschappen. (bron tekst: tintigny.be)  Dat laatste is te begrijpen als je de pracht van deze plek bekijkt.  Die rots op dit schilderachtig plekje aan de oever van de Chevratte zorgde ook voor een ferm klimmetje, gedeeltelijk te voet!  Er passeerde daar ook een groene vaste route.

Een smal grasspoor leidde me over de flank van een helling tussen de struiken evenwijdig aan de in de diepte gelegen spoorweg.  Ik moest er even aan de kant voor een tegenligger die me wist te melden dat er nog zo’n tiental op komst waren!  Het ging het bos weer in over een stevige klim die me tot op een open plek bracht.  Toen ik er even halt hield reed me iemand van m’n groep voorbij, Geert, altijd herkenbaar aan zijn BMC-fietspak.  12.30 u na 30 km.  Na een smal paadje volgden een aantal bredere wegen op en af doorheen de bossen, een leuke afdaling over stenen en weer een bredere bosweg.  Op 31,75 km zag ik daar een biker in een geel regenjak te voet wandelen.  Het bleek Marcel te zijn die had af te rekenen met een gescheurde buitenband en een punt kon zetten achter zijn rit.  Gelukkig had hij het grootste deel droog kunnen rijden, want de regen maakte alles natter en natter.  Peter was op weg naar de tweede stop voor hulp.  Later zou ik horen dat Lothar Marcel zonder verpinken was voorbijgereden, te zwaar verdiept in zijn rit!  Vanaf het brede grindpad ging het rechtsaf een bosweg in voor een stevige klim.  Boven kwam ik in het bos een auto tegen met fietsdrager, waarin een passagier zat met een omzwachtelde pols.  De pechdienst voor Marcel!  Op 35 km kwam ik uit de bossen tevoorschijn in de bewoonde wereld en trof ik er de tweede bevoorrading onder een tentzeil, geen overbodige luxe in de regen.  Hier was het aanbod niet gemillimeterd zoals daarstraks.

Er stonden twee mannen in het gezelschap van een derde die met het tweetal een praatje was komen maken.  Aan diens uitleg te horen had hij laat moeten werken en kon hij daarom niet rijden.  Zijn dochter zou de 25 km rijden, maar hij had haar verwittigd dat rijden in het bos niet hetzelfde was als op de weg!  De drie leutige mannen ter plekke hadden het over Beerschot toen ze mijn plek van afkomst vernamen.  Hoogstraten, m’n werkplek, wisten ze ook liggen!  Want twee weken geleden was Hoogstraten tegen Virton komen spelen in tweede klasse!  Eén van de meest noordelijke gemeenten tegen één van de meest zuidelijke, het hele land moeten doorkruisen voor een voetbalmatch!  Ook Torgny, ten zuiden van Virton, kwam ter sprake.  Daar ben ik in 1999 naartoe gereisd omdat het de enige plek in België was van waaruit een zonsverduistering in haar totaliteit te zien was, een unieke kans in mijn leven om het life mee te maken!  Er ging een siddering doorheen de samengetroepte mensen toen de zon volledig achter de maan verdween en de vogels vlogen paniekerig uit de bomen.  De dieren, de koeien in de weiden, voelden dat er iets niet klopte!  Weer op pad in de regen, het dorp door en naar beneden over een steile servitude.  Eens gaan kijken in de achtertuin van een huis dat te koop stond.  Een oud, gedeeltelijk gerenoveerd huis met een achtergevel in grove steen.  Daar was nog veel werk aan!  Een brug en de spoorweg over, waar een bord toonde dat ik me in Meix-Devant-Virton bevond, een gemeente waar Robelmont deel van uitmaakt, samen met nog andere woonkernen zoals Sommethonne en Gérouville (Meix telt met zijn 2500 inwoners toch acht deelgemeenten).  13.15 u.

Eens de bossen weer in diende ik mijn rit verder te zetten over een intussen goed nat en slijkerig geworden ondergrond.  Toen ik even halt hield zag ik een biker arriveren.  Het was Peter.  In zijn zog gereden tijdens een zeer lange zachte klim over een smal en bij wijlen gehavend grasspoor, om te eindigen met een korte stevige klim.  “Als je samen rijdt, dan blijf je doorgaan”, zei hij, “als je alleen bent dan ben je geneigd om af te stappen”!  Ik kon niet anders dan het beamen, vermits ik het zelf ook al zo ervaren heb.  Een mens geeft minder gemakkelijk op, wil zich meten, in het bijzijn van anderen.  Eens boven op een bredere grindweg kwamen er na ons nog twee bekenden van tussen de struiken geslopen: Harry en John, een gelegenheids joint-venture tussen een gezapige Antwerpenaar en een levendige Bruggeling!  Peter direct mee in hun kielzog.  Het tweetal zou hem daar achteraf tijdens het avondeten mee plagen, zeggend dat hij dat maar 2 km had volgehouden!  Na 37,5 km arriveerde ik weer op de plek waar ik daarstraks de splitsing tussen de 33 km en de 47-60 km had getroffen.  Dit betekende dat ik een lus van zo’n 15 km achter de wielen had en nu het parcours van de 33 km weer vervoegde.

Na een korte zachte klim volgde een afdaling tot op een asfaltbaantje om daar een splitsing te treffen tussen de 25 km en 33-47-60 km op 39 km van de start en midden in het bos.  13.45 u.  Intussen was het behoorlijk fel beginnen te regenen, maar ik probeerde er mij niet door te laten ontmoedigen!  Omstreeks 40 km zonken de moed en de modder me toch even in de schoenen toen ik een zware en lange modderstrook diende te passeren.  Voor mij was te voet de enige optie teneinde mij niet de pleuris te trappen!  14.00 u.  Eens daar voorbij volgde een afdaling over een breed pad naast een riviertje dat verderop over ging in een soort van mangrove waar de bomen met hun voeten in het water stonden.  In ieder geval een knappe omgeving op de rand van de bewoonde wereld en de bossen.  42 km.  Ik bereikte de Rue de la Chapelle met recentere huizen in Meix-Devant-Virton om daar in de straat een splitsing te zien tussen de 25 km en 33-46-60 km.  Het dorp uit over een oud asfaltbaantje, enkele trappen af en weer het bos in.  Daarna ging het over een hobbelig grasspoor op de rand tussen bos en door een draad afgespannen velden in een knappe omgeving die er nu troosteloos bij lag in de nog feller geworden regen.  44 km om 14.30 u.  Ik begon te verlangen naar het einde.

Vanaf een asfaltbaantje waar ik op de terugweg naar Chassepièrre nog zou passeren werd ik toch nog de hoogte in gejaagd naar een groene hoogvlakte waar een redelijk lang paadje te berijden viel.  Ik arriveerde in een straat met vrij recent gebouwde mooie woningen en luttele ogenblikken later arriveerde ik op de speelplaats van de school La Comète.  Om 14.50 u, druipnat van de regen en met applaus van de groepsleden die nog ter plekke waren gebleven om zich te goed te doen aan kuipen Orval.  Twintig minuten later arriveerden de bikkels (M/V) van de 60 km en tenslotte onze chef-organisator OD JP, telkens onthaald op applaus!  Marcel stopte me het bonnetje voor een pain-saucisse toe en die smaakte me zo dat ik er nog een tweede verorberd heb en doorgespoeld met een trappist van Orval.  Willy was al goed vrolijk en boven zijn theewater.  Nog even gepraat met de Waalse rakkers die de toer georganiseerd hadden en niet zullen verwacht hebben dat hier een zwerm rare Vlaamse vogels zou neerstrijken.  Er daagden slechts 247 rijders op in tegenstelling tot 400 vorig jaar.  Toen ik eens humeurig was tijdens een reis en een bezoek aan de Rheinfalls in Schaffhausen heeft iemand me gezegd: je moet ervan genieten, want het is misschien de enige keer in je leven dat je hier komt!  Ik ben die frase nooit vergeten, heb deze wijze les toegepast en ondanks de regen genoten van de rit in deze bosrijke streek.  De gezichten van de mensen uit Robelmont vastgelegd in mijn geheugen en afscheid genomen met een “à la prochaine”, ook al is de kans helaas groot dat ik hier nooit meer zal komen.  250 km van thuis en ik word er niet jonger op.  De GPS stuurde me via een andere weg over derderangswegen langsheen het boerendorpje Sommethonne weer naar het verblijf in Chassepièrre en die route was beslist de moeite waard.

Harry en Erling zorgden ’s avonds voor lekker eten met stoofvlees, pasta en aardappelen in de schil.  Annemarie verklooide haar nagellak aan de aanzienlijke afwas en ik hielp samen met enkele andere mannen afdrogen.  Terwijl het buiten kletterde van de regen werd de avond doorgebracht in het warme zaaltje tot iedereen zijn slaapzak weer opzocht.  Peter kwam vertellen dat zijn vrouw gebeld had met de melding “dat ze hem miste”!  “Een zekering gesprongen”, dacht hij.  “Neen, om mijn rug in te smeren”!  In Vlaanderen was het vandaag blijkbaar zonniger geweest, terwijl wij hier in de regen reden!  Zelfs op 200 km afstand plagen mensen elkaar nog!  Op pinkstermaandag hadden slechts drie moedigen omwille van de doorweekte omstandigheden nog zin om de toertocht in Harinsart te gaan rijden, de anderen vertrokken na het ontbijt en de opruim richting thuisfront.  Met z’n zessen hebben we nog een bezoek gebracht aan de abdij van Orval en belangrijker, aan de nabijgelegen taverne om nog twee kuipjes groene van ’t vat te ledigen in het gezelschap van gehaktballen etende Japanse toeristen.  In de gîte nog een homp Frans brood achter de kiezen gestoken en na een lange maar vlotte rit weer naar huis viel het doek over een amusant pinksterweekeinde!  Met dank aan allen voor het gezelschap tijdens deze driedaagse en hopelijk weer tot gauw!

Toertocht te Robelmont op 19-05-2013 door macflan08

25-05-2013 om 00:00 geschreven door StrammerMax

Het ging de veldweg op achter de voetbalvelden naar een grasspoor toe. Daar liepen wandelaars met drie honden. We bereikten al snel een knap stuk bos naast de snelweg waar het fel naar beneden ging met als gevolg dat er al een overmoedige biker die me daarvoor had ingehaald onderuit ging. Ik denk dat de mens zich ferm bezeerd had, zijn maat stond er bij. Rechtsaf kregen we al direct een stevige klim over een breed keienpad in het bos naar velden toe, een opwarmertje werd ons niet gegund, het was direct volle bak tot omzeggens 2 km. Na een stukje vlakkere assenweg doken we tot 3 km een bos in met een aantal eerder technische paadjes in een afdaling afgewisseld met enkele klimmetjes over een glibberige singletrack met een aantal korte bochtjes. Niet zo m’n ding, zeker niet omwille van de glibberigheid en het zien van de valpartij van daarnet! Ik kwam uit in een asfaltbaantje, de Kalfsborre. Wat is eigenlijk een borre? In Asse is er de Kruisborre! En af en toe kom ik nog andere borres of borren tegen! Intussen gevonden: een oud woord voor bron! Borrelen is dus de bron (lees fles) leegdrinken!

Een smal klimmend servitudenpaadje bracht me naar een woonstraat met ferm hellingspercentage en waar ik bij een eerdere editie ooit geparkeerd stond! Daar trof ik toen een mij bekend biker aan die al te kampen had met een kettingbreuk! Tijdens deze editie geen enkele bekende gespot! Tot 6 km troffen we een fel klimmende servitude en enkele kasseiwegen, klimmend en dalend, in de buurt van twee voetbalvelden waar de wedstrijden in volle gang waren. Zwaar! Na de passage van een plek met wegenwerken volgden een betonbaantje en een veldweg in een meer open landschap. Samen met een duo snelle jongens en een groepje van vijf, twee mannen en drie vrouwen, de extra lus van 5 km op gereden op 7 km van de start omstreeks 10.20 u. Er volgde een megabangelijke afdaling in een pracht van een holle weg waarover een voetgangersbrug hing! Eén van de mannen keerde weer omdat de drie vrouwen niet volgden, afgeschrikt door het gevarenbordje boven. Achteraf heb ik het vijftal toch nog teruggezien. Ik arriveerde aan een drukkere baan met afgescheiden fietspaden waar ik op weg naar Huldenberg nog gepasseerd was met de auto. De baan over naar een grindpad evenwijdig met de IJse en de waterloop over. Een snelle kerel vloog me voorbij en verdween direct weer uit het zicht. Bij eerdere edities moet ik dit extraatje ook meegepikt hebben, want alles kwam me bekend voor. Ook de zware asfaltklim die volgde! Asfalt ging over in een holle keienweg waar het vijftal weer in mijn zog kwam.

Ik vraag me af of deze dieren hier leven, maar tijdens de afdaling in een holle weg meende ik een vos te zien wegspringen in de kant. Ik ken weinig van beesten, het had een vrij platte staart en voor een eekhoorn leek het me wat groot te zijn! Dat was omstreeks 9,5 km en ik kwam uit in de Walravenbosstraat, een weet voor de locals die naar vossen willen speuren! Op 11 km werd ons weer geen rust gegund tijdens een zware klim in wel een prachtige holle weg over semi-verhard met een grote bocht naar boven toe. Twee bikers staken me tijdens de klim voorbij, maar ik ben toch boven geraakt. De plek luisterde naar de naam Stokkemstraat, er waren poorten naar grote domeinen toe, want geen gebouwen te zien. Ik kwam uit op een veldweg op een hoogvlakte om een leuke afdaling te treffen over een smal veldpaadje, onder enkele lage bomen en uit te komen in een woonkern te Huldenberg op 13,5 km omstreeks 11.00 u. Er volgde een lange klim, eerst off-road, daarna over een betonbaantje in Huldenberg en voor maar liefst 2 km lang! Eens boven ging het de Zavelstraat in, en dat is geen gewone straat, maar een prachtige enorm diepe holle weg met halverwege effectief een ondergrond van zavel, alsof iemand het er was komen storten! Zulke knappe plekken, dat vindt men in mijn contreien nergens! Begrijpelijk dat zelfs mij bekende Nederlandse bikers uit Bergen-op-Zoom verzot zijn op (de vaste routes nabij) Overijse! Ik hoorde trouwens Nederlands van over de landsgrens kwebbelen toen ik me stond klaar te maken aan de auto.

Beneden aan de Zavelstraat trof ik de splitsing tussen de routes van 25 km en 35-50-60 km op 16 km van de start, de extra 5 km inclusief. Het vijftal van daarnet was ergens blijven staan en heb ik niet meer opgemorken. Een afdaling over verhard en in een weidepaadje bracht me tot in het Staatsnatuurreservaat Rodebos- en Laanvallei op een paadje, vermoedelijk langs de Laan! 17 km. Er volgde een stukje bos, aan het eind ervan diende je uw bike te tillen over een bareel en ik had deze plek ook te zien gekregen tijdens mijn rit vanuit Huldenberg vorige zondag. Zo ook de plek waar ik uitkwam op een asfaltbaantje, maar nu ging het direct twee keren linksaf om langs de andere kant van de waterloop een fel klimmend spoor te nemen en uit te komen op een plek die men nooit vergeet! Meer bepaald een voor mij onmogelijke klim in dat Rodebos over wortels, waar men geen aanloop kan nemen omwille van een houten bareel onderaan. Van een trio raakte de eerste bikkel volgens mij helemaal rijdend tot boven, de tweede ging al snel te voet en de derde haalde net niet de top! Het is dus niet onmogelijk, maar aan mij is het niet meer besteed, als het dat ooit al zou geweest zijn. Op 18,5 km kwam ik puffend en hijgend te voet boven. Als slak was ik al exact anderhalf uur onderweg geweest!

Er volgde een brede bosweg, zachtjes klimmend tot aan een camping in Ottenburg (Huldenberg). Na enkele asfaltbaantjes rond die camping en buitenverblijven ging het met twee anderen een graspaadje in. Er stond daar een huisje te koop “in een groen kader” volgens de affiche! Dat was letterlijk te nemen, want het gebouwtje was door planten overwoekerd! Omstreeks 21 km dienden zich een aantal zware klimmetjes aan over een smal paadje op de grens tussen bos en velden. Het ging enkele huizen voorbij waar aan een afslag nog een pijl hing van tijdens de inhuldigingsrit vanuit Huldenberg, gevolgd door een gevaarlijke afdaling aan de ingang van een bos op de vaste route ter hoogte van een roze geschilderd huis. Alhoewel het mij voorkwam dat de plek er minder gevaarlijk bij lag dan bij eerdere passages want ik ben er zonder extra pak in de broek naar beneden gebold. Op 22,50 km en omstreeks de middag. Naar beneden rijden betekent meestal ook meteen weer afgepeigerd worden tijdens een zware klim tot 23 km doorheen een bos om uit te komen in de Losstraat te Ottenburg. Daar trof ik op 23,5 km op een pleintje aan een bizar kapelletje de bevoorrading die door de lange afstanden twee keren wordt aangedaan. Er was daar nog wat beweging, vooral van bikers op de lange routes. Veel keuze ook met bananen, appelsienen, cake, wafeltjes en lekkere koekjes met chocolade. Waar worden die koekjes verkocht? Wie daar niets naar zijn zin vond is een lastige mens! Er was ook een jonge knul present die van onder zijn tentje Aquarius uitdeelde. Ik meen dat het dezelfde jongen was die er vorig jaar of nog eerder ook stond. Om 12.10 u had ik mijn buikje weer wat gevuld en kon ik eenzaam op pad richting de 50-60 km. Tot aan de aankomst kreeg ik nog slechts drie bikers te zien, waarvan ik zelfs betwijfel of ze aan de toertocht deelnamen dan wel op eigen houtje reden.

Het ging al snel een wel zeer smal servitudepaadje in tot aan een knap bos, zachtjes klimmend tot de eertijds gerooide strook bos op de top. Bij mijn eerste deelname zaten daar toen mensen te schoften die in de weer waren met het zagen en verzamelen van het hout. Een megaknappe afdaling in een prachtige holle weg die alsmaar smaller werd bracht me op 25 km naar een asfaltbaantje op de rode vaste route. Dit baantje overschrijdt vanuit Ottenburg (Huldenberg) als Florivalstraat de taalgrens met Archennes (Grez-Doiceau) als Rue de Florival! Het was niet de eerste keer dat ik deze plek te zien kreeg en aan de andere kant van de spoorweg ligt een waar mountainbikeparadijs in een knap bos dat door verschillende toertochten op telkens weer andere manieren doorkruist wordt! Deze keer ging het niet via de gebruikelijke weg de spoorweg over, maar was het eerst linksaf voor een ommetje over een private weg achter huizen. Er stond daar een oud aanhangwagentje geparkeerd met een bizarre onbekende nummerplaat. De landafkorting was ZA! Zaïre? Van een oud-koloniaal?

Het doel van het ommetje werd direct duidelijk, want het ging een pracht van een singletrack op die hoog op de spoorwegberm langsheen een bijna loodrechte afgrond tussen de bomen slingert. Toch maar wat voorzichtig geweest om niet de dieperik in te gaan! Zoals te verwachten was ging het al klimmend de holle weg in waarin halverwege een gedenksteen staat als herinnering aan de burgerslachtoffers die tijdens de tweede wereldoorlog stierven bij een bombardement van het nabijgelegen Gastuche. Tijdens de toer vanuit Loonbeek ben ik hier ooit in de gietende regen naar boven gereden als door een riviertje! Goed gek toen! Soms raak ik er met veel moeite volledig rijdend tot boven, er liggen nogal wat wortels, maar deze keer lukte het voor geen meter! Er staken me een jonge kerel en zijn meisje voorbij die het beter deden dan ondergetekende. Eindelijk nog eens een levende ziel op mijn pad. Bijna 28 km om 12.20 u. Er volgde een mooie afdaling, zelfs over een aantal oude jumpkes en niet te vertrouwen schans, doorheen het bos en ik kwam uit aan de smalle overweg, speciaal bedoeld voor bikers en wandelaars, ter hoogte van het schilderachtige stationnetje van Florival (lijn Leuven-Ottignies). Er stopte net een trein, maar niemand stapte op noch af. Vanaf het stationnetje ging het een zanderig pad op en volgde een voor mij zeer zware bosklim, deels te voet dus, tot aan een vlakker stuk. Daar waar het gemakkelijker rijden had kunnen zijn, speelden modder en grote plassen me dan weer parten. Veiligheidshalve aan de kant gegaan toen ik motorengeronk hoorde aanzwellen. Drie kerels kwamen er op hun motoren voorbij en zij maakten minder problemen met die plassen, hun gezichten onherkenbaar door helm en brillenmaskers!

Op 29,5 km kwam ik uit in open veld waarna een klimmende veldweg en een singletrack me een kilometer verder tot op een hoogvlakte voerden aan gele koolzaadvelden en een netjes gemaaid grasveld met windzak, vermoedelijk een vliegveldje voor modelvliegen. Met een knap vergezicht over de streek en in de verte voor me een kerktorentje. Daar zag ik in de verte een biker rijden, waarschijnlijk één van de laatsen op de langste route. Achter mij zag ik nog een biker naderen die de 50 km op ging. Hem zou ik later nog te zien krijgen toen hij uit een wegje kwam dat niet in het parcours was opgenomen (ter hoogte van het waterzuiveringstation). Ik trof er effectief de splitsing tussen de ritten van 50 en 60 km op 31 km van het vertrek. De extra lus voor de 60 km begon en eindigde op deze plek. Ik heb deze letterlijk en figuurlijk links laten liggen. Het is zo dat ik deze vroeger wel gereden heb, maar 55 km kon voor vandaag volstaan! Ik was al murw genoeg. Een veldweg rechts voerde me naar een bos om een plezante afdaling te treffen over een smal met stenen bezaaid paadje. Ik passeerde een korte strook kasseitjes in het midden van nergens waar een wandelaar op een reeks boomstammen zat te schoften. De afdaling eindigde in de Rue de L’Hézidelle (hoe chique) in vermoedelijk Archennes. Eventjes in de bewoonde wereld een straat door en via een afdaling over kasseitjes een vettig bos in. Er volgde een paadje naast het spoor, het spoor onder via een bruggetje, het spoor weer over via een overweg, om een straatje met twee huizen te bereiken, waarvan het tweede een soort kasteeltje is met een indrukwekkende inrijpoort. 34,5 km. Eventjes doorheen de bewoonde wereld en weer naast het spoor waar kippen rondlopen op een spie grond en dat duidelijk eigendom is van een rommelmaker! Ter hoogte van de beek Le Pisselet, die tussen de straat en de huizen erlangs loopt, bereikbaar via bruggetjes er naartoe, ging het weer de spoorweg over. 36,5 km.

Een breed grindpad leidde me over La Dyle naar een langzaam klimmend lang grasspoor naast een met frisgroen gras begroeide heuvel. Reeds moe van dit langzaam naar boven kruipen, volgde in het bos een voor mij ondoenbare klim tot aan een huis in een straat in Huldenberg waar in de loop der jaren ooit een garage met trapgeveltje naast gebouwd was. Eventjes te voet was de enige oplossing. Ongemerkt had ik de taalgrens weer gekruist. Na een smal paadje bereikte ik opnieuw de kapel in Ottenburg waar de bevoorrading stond. Drie mannen waren er de laatste spullen aan het opruimen en hun tent aan het opvouwen. De jongen van Aquarius was vertrokken. Ik heb toch nog twee suikerwafeltjes en drinken toegestopt gekregen alvorens om 14.00 u de laatste etappe aan te vatten. Nog 17 km werd me verteld en dat kon kloppen, want met 38 km op de teller zou ik dan exact op 55 km eindigen. Het zouden er nog iets meer worden. Het begon met een ietwat lastige veldweg met in de verte een grote zendmast met flikkerende lampen. Ik kreeg ook af te rekenen met meer wind. Omstreeks 40 km doorkruiste ik het centrum van Ottenburg (Huldenberg) om op 41,5 km een klein stukje bos te treffen. Ik schrok toen ik uit het bospad in een half holle weg plots twee pony’s zag komen gelopen. Deze dieren liepen daar gewoon los rond, er was verder geen levende ziel te bespeuren!

Weer een stukje bewoonde wereld door om in een veldwegeltje twee bikers als tegenliggers te treffen. Omstreeks 42 km passeerde ik een vijver en kreeg ik in de verte dezelfde pyloon weer te zien met nog een tweede smaller exemplaar in de buurt. Eens weer beneden kwam ik aan een waterzuiveringstation met Franstalige mededelingen. Daar reden twee jonge gasten elk met een moto, gevolgd door een kleine jongen op een kleiner exemplaar. Grappig! Links en rechts kreeg je een muur van bomen in lentegroen te zien. Een prachtig zicht met een knappe lichtinval! Het ging dan langsheen een iets grotere baan. Daar kwam de biker die ik daarstraks aan de splitsing van de 50 en 60 km had zien rijden een privaat pad uit gereden. Misschien op eigen houtje aan het toeren? Het ging tot aan een bruggetje op de grens met Overijse om een zware klim over asfalt aan te moeten vatten in de Schaatbroekboswegel, een bijzonder knappe holle weg op 44 km. Het veld in aan enkele eenzame huizen voor een vrij lange veldweg, de Schaatbroekstraat tot aan de Nijvelsebaan in Overijse. 45,5 km.

Het ging linksaf een trage weg in om halverwege een pad naar een privaat domein op gestuurd te worden. Daar kregen we eerst een knap lang smal paadje omheen een groene grasvlakte voor de wielen. Net voor ik naar beneden toe het bos in dook heb ik een uit een achterzakje gevallen leeg flesje Aquarius opgeraapt, kwestie dat de eigenaar geen afval in zijn domein aan zou treffen en de toegang tot dit prachtig stukje natuur de volgende keren zou ontzeggen. Ik dook een machtig bos in met paden op en af, vrij goed te berijden, maar knap vermoeiend. Een echt plezier om hier te rijden! Ik vond weer een verloren en deze keer een vol flesje Aquarius. Dus weer even gestopt als excuus om uit te kunnen blazen! Dat deed herinneringen van vroeger weer naar boven komen, want in 2009 heb ik exact hetzelfde gedaan op bijna exact dezelfde plaats! Bij nader toezien is het de vierde keer dat ik deze tocht rijd. Alhoewel hij vroeger vanaf een andere plek nabij het station in Overijse vertrok, als ik het goed voor heb! Met mijn achterzakjes vol petflesjes heb ik dan verder met volle teugen genoten van de doortocht van dit prachtige bos welke toch een extra dimensie toevoegt aan deze al niet te versmaden tocht en garant staat voor 5 km biken op anders ontoegankelijk terrein! Bij het uitkomen van het bos arriveerde ik op een plek tegenover de Waaienbergstraat in Overijse op 49 km van de start.

Daar gebeurde dan waar ik al voor begon te vrezen. Ik zag een biker van MTB Overijse met een ferme rugzak naderen om zo stilaan met het weghalen van de pijlen te beginnen. Maar hij stelde me gerust, want hij zou eerst nog naar de plek rijden waar zijn op te ruimen zone begon. Nog even met de kerel staan praten en hem al gefeliciteerd met hun immer knappe maar voor mij zware tocht en de knappe 5 km die ik zonet achter mij had. En zeggen dat ik bij eerdere edities de volle afstand, extra lus incluis, gereden heb! Het ging dan een zwaar klimmende verharde trage weg in, Papendelle genoemd. Omstreeks 50 km de Waversesteenweg over om Tombeek (Huldenberg) binnen te rijden over een klimmend kasseitje, overgaand in een knappe singletrack op de flank van een boomrijke helling met een straat en huizen links in de diepte en de achterkant van tuinen rechts. Dan kwam ik twee jonge snaken van MTB Overijse tegen die met de opruim van de pijlen waren begonnen. Daarom maar alle moed en energie bijeen gezocht om de langzaam maar zeker stijgende Venusberg te beklimmen doorheen een knappe holle weg met een aantal dwarse balken om erosie tegen te gaan. Was me dat puffen en blij dat ik boven was!

Met die twee pijlenophalende snaken in mijn zog nogmaals alles gegeven om een klimmetje tot boven te halen! Zucht! Ik kon even terrein winnen tijdens een afdaling in nog eens een prachtige holle weg, maar verloor dat weer tijdens een zeer nijdig klimmetje over een betonbaantje dat overging in een meer vlakke veldweg. Samen met de twee Overijse bikers heb ik dan de laatste kilometers door servitudes en straatjes afgelegd tot weer bij af met 58 km op het tellertje. Ik herinner me nog van vroeger dat er na een vermoeiende tocht nog enkele kilometers door straten gereden wordt, alsof de jongens van Overijse de bikers niet willen laten gaan! In de kantine was nog beweging, zodat ik nog iets fris heb kunnen drinken, terwijl ik er nog een pistolet bovenop kreeg. Zelfs een tros bananen meegekregen. Die waren al redelijk rijp, dus ze hadden niet lang meer gehouden. Ik heb ze vandaag uitgedeeld op mijn werk. Daar lopen genoeg apen rond! Men wou zelfs de douches weer openmaken, maar ik kon me even goed thuis wassen! Er waren een 700 bikers komen rijden. Gewoonlijk valt de tocht een week eerder, nu was er concurrentie met Rotselaar. De regen elders zal misschien ook bikers (ten onrechte) thuis hebben gehouden! Afscheid genomen van de mannen in Overijse en vrij vlot weer naar huis kunnen rijden met wat vertraagd verkeer en daardoor een kwartier extra op de E19. Thuis de dag afgesloten zoals gewoonlijk met het opruimen en proper maken van al m’n spullen. Een mooie maar vermoeiende dag beleefd. En zeggen dat ik bijna was thuisgebleven omwille van de regen!

Het verslag van deze toertocht is al te lezen op mtb-you.be en op mountainbike.be!

15-05-2013 om 14:11 geschreven door StrammerMax

De intro bestond uit een 3 km asfaltwegen, weliswaar rustige baantjes. Ik had al zin om terug te keren om te vragen of ik wel de juiste pijlen aan het volgen was! Er waren hier immers ook wegritten te rijden en het is me ooit in dergelijk geval overkomen dat ik de wegrit aan het volgen was in plaats van de mountainbiketocht! Asfalt ging dan toch over in onverhard over een assenweg, dunne bandjes worden daar doorgaans niet over gestuurd, en op 3,5 km dook het parcours het bos in over een lange singletrack die na een eerste stukje en na een bocht recht op recht door het bos liep voor een dikke kilometer lang. Er volgde een strook asfalt en op 5,5 km reed ik over een assenweg tussen buitenhuizen. Om daarna een lang pad voor de wielen te krijgen in het zogenaamde Pidpabos. Een plakkaat maakte melding van ontoegankelijkheid door werken aan nieuw te boren waterputten die intussen al geboord waren, te zien aan sommige omgewoelde zijpaadjes en nieuwe deksels waaruit buizen staken.

Er volgden bredere bosdreven in de buurt van een dreef die ’t Withof heette (6 km) en asfalt tot bijna 9 km met onder anderen een grote baan en de Waterlaatstraat die door een fris groen bos loopt. Voor zolang het nog duurt, want er stond een gele plakkaat met een verkavelingaanvraag vanwege IOK voor de bouw van 127 huizen! Alstublieft! Een prachtige plek die dus spoedig teloor zal gaan! Ook op de plek waar het bos aan een woonstraat grensde stond een aanvraag voor de bouw van drie woningen op grond vol bomen. Terwijl ik er even halt hield kreeg ik de eerste bikers van vandaag te zien: eentje alleen en een duo. 10.45 u. Samen met nog twee bikers, waarvan een in een pak van CSC en een tweede met een wit regenjasje, ging het eerst door een straat, dan over een rondpunt om via enkele bizarre huizen die niet naast, maar achter elkaar gebouwd waren, opnieuw bos te bereiken.

Daar kregen we een mooi pad voor de wielen door een prachtig stukje bos met imposante beukenbomen die een fris groen bladerdek droegen. Helaas vandaag in de regen! Er volgden mooie bospaden tot zo’n 11 km met als enige levende zielen twee wandelaars die evenmin thuis gebleven waren voor wat nattigheid. Tot 13 km kregen we nog van dat: knappe bospaden tussen forse beuken, afgewisseld met enkele singletracks. Daar waar het een asfaltbaantje op ging werd ik voorbijgestoken door een vader met zijn dochtertje die het natte weer trotseerden. We doken weer het bos in over gelijkaardige wegen tot aan het kruispunt met een grote baan door het bos ter hoogte van een wit kapelletje. De pijl wees naar rechts, maar verderop kwam ik in de bewoonde wereld en trof daar niks meer aan! Teruggekeerd om vast te stellen dat het de bedoeling was om het paadje dat aan de overzijde van de baan lag schuin in te slaan! Er stond daar een wit kruis dat herinnert aan een verongelukt meisje van 17 jaar (1987-2004). Toen ik daar even stil hield, twee andere bikers teruggeroepen en behoed voor de vergissing die ik gemaakt had.

De tweede daarvan vroeg of ik was wie ik ben! Ja dus! En ik had deze kerel al eerder op toertochten in de eigen streek gezien afgelopen winter! Meer nog, sinds op mountainbike.be in de sidebar Facebook-gebruikers zichtbaar zijn, klik ik soms wel eens op die miniatuurtjes en toevallig verscheen daar diens foto, het is te zeggen, ik was er quasi zeker van dat dit de biker was die ik al eens gezien had! Hij heet Jari en deze man is een echte kei! Tenzij ik het mis heb! Héhé! Hij leest de verslagen op mtb-you en was nu onderweg met de bike van zijn vader omdat de zijne aan nazicht toe was. Een tijdje in diens zog gereden waarbij we bospaden en singletracks voor de wielen kregen in vermoedelijk Vorselaar. Soms waren de pijlen wel eens twijfelachtig, zoals daarnet aan dat kruisbeeld en op een bepaald ogenblik ging het rechtdoor terwijl ik in een pad aan de linkerkant ook een pijl zag hangen! Jari had zo ook ergens gemist, was daardoor na 18 km weer aan de start toegekomen en dan maar opnieuw aan de rit begonnen. Er volgden leuke paadjes tot 18 km toen we een stukje asfalt langsheen velden bereikten.

Via een brede assenweg doken we op 19,5 km de bossen van de Lovenhoek in. De naam verwijst naar de toenmalige eigenaars die uit Leuven kwamen. Het was eertijds een gehucht van Vorselaar met enkele hoeven. Thans is het gebied eigendom van Natuurpunt. Twee bikers staken me er voorbij. Op het asfalt fietspad naast de zandweg door het bos liep een man in regenjas achter een rolstoel met zijn vrouw daarin. Alleen haar gezicht was zichtbaar, voor de rest zat ze volledig onder een regenzeil. De regen hield zelfs deze mensen niet binnen! Later zou ik hen nog terugzien aan de Vispluk en toen had het inmiddels opgehouden te regenen! In de verte zag ik Jari in het bos verdwijnen, gevolgd door de twee anderen. Voor mij ging het dan ook rechtsaf de bossen in om uit te komen in velden tot aan de bevoorrading omstreeks 22,5 km om 11.45 u. Ze stond opgesteld op het terrein achter Taverne De Roos van Casablanca in Vorselaar. De bevoorrading was meer dan ruim met ananas, partjes appelsienen, bananen, wafels, pakjes gel van Concap en gele sportdrank van Concap! Van alles eens geproefd en ik kon er weer tegen. Jari vertrok met de twee anderen die me daarnet waren voorbijgestoken en ik heb hen niet meer weergezien. Allicht kruisen onze paden nog wel eens tijdens een volgende toertocht. Hij leek me een toffe knul te zijn.

Onmiddellijk na de stop kwam er een bordje dat de splitsing aangaf van de beide routes: 45 km naar links over een asfaltbaantje en 25 km naar rechts over een assenweg. De lange toer was aangekondigd als zijnde 40 km, stond hier vermeld als zijnde 45 km en was volgens een man aan de bevoorrading 48 km! Hij zat het dichtst bij de werkelijkheid! Ik ben uiteindelijk toegekomen met 58 km op het tellertje, maar ik heb tijdens het tweede deel wel een aantal zijsprongetjes gemaakt, maar zeker geen 10 km! Veldwegeltjes leidden me tot aan de Groenstraat in Vorselaar (24 km). Een kilometer verder dook ik een beukenbos in waar op een grote zandhoop een vader en moeder met hun kleine kinderen aan het spelen waren. Van 25 tot 26 km volgden hier plezante paadjes en singletracks met enkele bultjes op en af. Omstreeks 27 km kwam ik weer uit de bossen tevoorschijn op een mij bekend plekje waar ik ooit eens naartoe ben gereden bij het zien van een wegwijzer die naar de plek verwees, toen ik in het wilde weg aan het rijden was in een mij onbekende streek! Joost mag weten waar ik toen vertrokken ben en nog meer waar ik gearriveerd ben! Meer bepaald de 14 kapellekens, die er eigenlijk 15 zijn, aan het Visplukveld in Vorselaar, langsheen een zandweg in het midden van nergens.

We dienden de zandweg verder te volgen en ik kwam uit op de plaats waar de Molenbaan verandert in Vispluk (nog steeds in Vorselaar)! In deze laatste straat moet ergens een gepensioneerd collega wonen. Er staan eerst een paar KMO-bedrijven en verder door woningen. Weer naar het parcours en toen kreeg ik de man met zijn vrouw in de rolwagen op wandel weer te zien! Het ging een brede bosweg in en van 29 tot 30 km volgden er leuke paadjes rondom een kleine vijver in een soort van parkdomein. Het had intussen opgehouden met regenen en de zon brak zelfs een weinig door. 12.30 u. Vanaf een paadje zag ik tussen de bomen een klein kapelletje staan, de Kapel van De Dreef genaamd. Ik kwam inderdaad uit in een brede dreef en ben die even uitgereden in de richting tegengesteld aan het parcours. Om uit te komen aan de kerk met daarachter de normaalschool van de Zusters van Vorselaar. Ik bevond me in de Kasteeldreef en er lag daar een klein fietsparcours dat ik even uitgetest heb. Veel stelde het niet voor. Men werd verzocht in de aangegeven richting te rijden. Het zou dan wel handig zijn indien deze zou aangegeven worden!

Rechtsomkeer gemaakt en het parcours weer opgezocht. Dat bracht me even later effectief voorbij het knappe kasteel van Vorselaar met slotgracht en voorgebouwen. De moeite waard om even te stoppen en eens rond te neuzen in de omgeving. 33 km. Via nog een bosdreef werden we een klein stukje langsheen de drukke Dennenlaan gestuurd, om dan een volgend pad te moeten nemen dat er naast een woeste beek liep aan de rand van het kasteeldomein. 13.00 u. Na een kort stukje betonbaan bracht een lange zandweg me omstreeks 37 km tot aan de grens met Poederlee in een straat die Zittaart heet. Ik had er geen benul van dat Poederlee zo dicht bij Grobbendonk ligt (9 km volgens de routeplanner). Het ging dan voorbij het kapelletje van de Zittaart, een plek waar ik bij andere tochten al wel eens gepasseerd ben. Het staat op een graspleintje midden op een kruispunt van enkele landelijke wegen. De rit voerde me over een mooie veldweg langsheen de bosrand en op 39 km over een vrij natte singletrack het bos in. Dan een drukke baan over, ik gok op de baan die Poederlee met Oostmalle verbindt (rood fietspad aan één kant), doorheen een stukje bos, over een veldweg en een betonbaantje tot aan de grens tussen Poederlee en Vorselaar in een straat die Hoeven heet. Tot 40,5 km kreeg ik een assenweg door de velden onder de wielen en ging het een riviertje over. Ik kwam uit aan enkele huizen en zag daar zwerfwagens van wielrenners staan zoals op koersen en veldritten. Ik meende te zijn aangekomen, maar niets daarvan! Daar werd gewoon een koers gereden. Juniores, te zien aan de prille leeftijd van de deelnemers. Het moet wel voor echt geweest zijn, want er was er eentje wiens kuiten stevig werden gemasseerd! Het was wat oppassen bij het laveren tussen de mensen die daar rondliepen, de pijltjes in de gaten houdend, omdat die verstopt hadden kunnen zijn achter de geparkeerde wagens!

Eens het bos weer in, nog volk gezien dat zich op een zandvlakte met andere voertuigen ledig hield. Daar moet één of ander “paardenkamp” bezig geweest zijn! Een brede zandweg voerde me door het bos. Aanlokkelijke paadjes liet men er letterlijk en figuurlijk links liggen! 42 km. Intussen was ik op een rode vaste route beland (43,5 km) en kwam ik uit in een asfaltstraatje met enkele huizen. Even van het parcours af in de hoop te kunnen zien waar ik me bevond. Het straatje heette Wijngaard en kwam uit in de Kapittelbossen in Herentals! Dat deed een belletje rinkelen! Ook daar woont een collega! Geprobeerd van het huis weer te vinden, want ik ben er ooit wel eens geweest, maar dat is jaren geleden! Bovendien zag dat huis er toen uit als een Oostenrijkse chalet, maar daar moest verplicht nog een gevel rond gebouwd worden. Dus onherkenbaar nu! Terug naar het parcours en dat deed me een frisgroen bosje in duiken. Met weliswaar een goed vettige ondergrond vol slijk en plassen. Een servitude voerde me tussen huizen en tuinen, onder anderen deze van het doodlopend deel van de Kapittelbossen waarin ik daarnet gaan kijken was! Op 46 km ging het dan de grote baan naar Herentals over. En dan begon het knapste stuk uit de gehele toer, want tot maar liefst 49,5 km kregen we niets dan bossen te zien en konden we genieten van mooie bospaden en plezante singletracks. Met als enige gezelschap 2 vrouwen die met hun hond op wandel waren en een oudere man, eveneens op wandel, met in zijn handen een kleine radio om naar de koers te luisteren! Het feestje eindigde op een asfaltbaantje omstreeks 14.10 u.

Na het oversteken van het asfaltbaantje ging het een donker bos in om uit te komen op een smal jaagpad langsheen de Kleine Nete, langs beide kanten omzoomd door fris groen. Ruim gedurende 2 km werd dit paadje gevolgd om te arriveren op een grens met Vorselaar. 52 km. Daar ging het de Nete over via een bruggetje, er reden enkele wielertoeristen voorbij, om uit te komen op een asfaltbaantje. De wielertoeristen stonden te wachten aan een bord dat mijn aandacht trok en verwees naar de “Ruïne Onze-Lieve-Vrouw-Ten-Troon”! Een ruïne op deze plek? Dus even gaan kijken. Er staat daar inderdaad een ruïne van een voormalige priorij met zelfs graven uit de jaren 1400 en 1500! De zerken waren wel gloednieuw! Bovendien was daar een poort naar een uitloper van het militaire domein. Ik diende het asfaltbaantje te volgen dat langs de omheining van het militair domein loopt. Zoals te verwachten kreeg ik daar enkele wielertoeristen op dunnen bandjes te zien. Er werd nog een zijsprongetje gemaakt over een assenweg en een vrij woest gehavend paadje doorheen de velden en een stukje bos om dan weer op het asfaltbaantje naast het militair domein uit te komen. Even later bereikte ik de bewoonde wereld van Grobbendonk en na het passeren van een rondpunt was ik weer op de plek waar ik was vertrokken!

Aan de start was geen levende ziel meer te bespeuren, met uitzondering van een eenzame wielertoerist die er nog arriveerde of vertrok. Toen ik weer naar de auto reed was daar iemand druk bezig met een soort plastiek bidon uit te spoelen! Pas toen merkte ik dat daar speciale parkeerplaatsen zijn voor zwerfwagens, met mogelijkheid tot aansluiting op de elektriciteit en voorzieningen om de septische tank, lees beerput, van de caravan te ledigen en te spoelen! Tegen mijn gewoonte in toch even naast de auto in mijne pure gestaan met mijne blote strammer ten aanschouwe van glurend Grobbendonk om mijn natte spullen te ruilen voor een droog trainingspak. En toen begon het opnieuw te regenen! Het was een leuk tochtje, langer dan voorzien, en ik was content dat ik mij niet thuis had laten houden door de regen! Pas achteraf heb ik gelezen dat dit de eerste editie was van een gloednieuwe toertocht, de eerste VTT Classic Herman Vanspringel! Ik vermoed dat er ten onrechte weinig deelnemers waren!

Het verslag van deze toertocht is al te lezen op mtb-you.be en op mountainbike.be!

14-05-2013 om 00:00 geschreven door StrammerMax

Het schooltje bleek net om de hoek te liggen. Op de kleine speelplaats voor het gebouw stond een grote tent, ernaast werd al een barbecue in gang gestoken. Daar trof ik nog bekenden, Peter uit Bertem met twee maten. De ontvangst kon niet beter zijn, want bij het inschrijven werd je zelfs gewezen op een tafel waarop allerlei lekkers lag om zelf een ontbijt samen te stellen. Ontbijten had ik thuis al gedaan, maar toch eens geproefd van een spie cake en een wafel. Omstreeks 9.45 u vertrokken met Peter en zijn maten. Via een oud asfaltbaantje ging het dan stevig klimmend het dorp uit om het gehuchtje Beaurieu van Court-Saint-Etienne te bereiken. Na 1,5 km dook een asfaltbaantje onder een smal bruggetje om over te gaan in een off-road-paadje waar we een eerste stevige klim voor de wielen kregen en waardoor ik al snel achterop geraakte. Na de klim troffen we omstreeks 3 km mooie veldpaden.

We doken een klein stukje bos in over een smal paadje dat er tussen de boomstammen naast een afgrond liep. Beneden in de diepte hoorde ik het geluid van vele spelende kinderen, maar door de frisgroene bomen kon ik niks zien. Het paadje was kort van duur en werd gevolgd door servitudes doorheen het dorp. Op 4,5 km trof ik er zo eentje met een asfalt onderlaag dat na een aantal trappen stevig de hoogte in ging om boven uit te komen tussen enkele huizen. 10.00 u. Op 6 km kruiste ik een riviertje en ging het naast een bedrijf een graspaadje op in een mooi hol wegeltje tussen groen en bomen en waar het verdomd een hele tijd zwaar klimmen was! Via een brug voor landbouwverkeer, want er was geen verharde ondergrond, ging het de spoorweg over. Om van 7 tot 8 km, na het passeren van een bareel, vergast te worden op een lange, zware klim over een autovrij betonbaantje in een knap open landschap. Had ik tot hiertoe slechts zeven bikers gezien, toen ik na de klim even aan de kant stond om op adem te komen en te zien dat er ook pijlen hingen voor een jogging, kwam er een groepje van tien het asfalt op geklommen. Het ging rechtsaf richting een bewoonde kern om daar het kerkhof van Hévillers, een gehuchtje van Mont-Saint-Guibert, te passeren. Onmiddellijk daarna bereikte ik aan het einde van die straat met drie andere bikers de eerste splitsing waar de 15 km apart ging van de 25-35-50-65 km en op 9 km van het vertrek. Omdat ik me had voorgenomen van de route van 50 km te volgen zat er hier voor mij omstreeks 10.30 u het eerste vijfde van de toer zo goed als op.

Een lange brede betonbaan bracht me tot in Villeroux (Chastre) dat ik samen met drie anderen bereikte. Een oudere man die me aan koning Boudewijn deed denken en die er in zijn wagen stapte begroette me. De kans dat ik de inwoner van dit godvergeten plaatsje nog ooit te zien krijg is nihil! In het gezelschap van acht andere deelnemers volgde de doortocht van dit dorpje doorheen enkele straten om ter hoogte van een wit kapelletje de velden in te duiken omstreeks 11,50 km. Er volgden twee lange zacht klimmende vermoeiende smalle grassporen om midden de velden na 13,75 km de splitsing te treffen tussen de routes van 25 km en 35-50-65 km. Van het vijftal waarmee ik de splitsing omstreeks 11.00 u bereikte kozen er drie voor de 25 km.

Een lastig grasspoor met hobbels en putten werd omstreeks 16 km gevolgd door een holle weg onder bomen waar het rijden was over een glad spoor. Onderweg slechts vier anderen te zien gekregen, vader, moeder en twee kinderen. Het ging een knap bos in waar we van 17 tot 18 km konden genieten van twee stevige beklimmingen, de tweede naast een kleine kloof, en een blauw tapijt van wilde boshyacinten in volle bloei. Omstreeks 18 km kwam ik toe op een kruispunt van boswegen op het terrein van wat volgens mij een boomkwekerij is in Villers-la-Ville. Op een bank zat een oudere vrouw in het gezelschap van haar twee hondjes te genieten van de zon. Ook de toertocht vanuit Tangissart passeert deze omgeving. Toen moesten we aan het kruispunt van het bospad met een kasseibaantje, ter hoogte van een kapelletje, naar rechts dat baantje op om even verderop de ruïnes van de abdij te passeren. Nu was het recht oversteken om een steile asfaltklim op te gaan. Boven rechtsaf naast een mooi in het groen gelegen villa waar de bewoners de indruk gaven aan het verhuizen te zijn.

Na een stukje bos ging het enkele straten van Villers-La-Ville door tot over de spoorweg. Naast een waterloop, ik vermoed de Ry d’Hez of La Thyle, ging het over een kiezelpaadje naar het bos toe. Langsheen dit pad stond bij mijn eerste deelname de bevoorrading van de toertocht La Trace d’Hez vanuit Tangissart. Maar het traject van die tocht wordt jaar na jaar gewijzigd. Er volgde een zware bosklim op 20,50 km waar het voor mij dan toch even te voet was. Toen ik boven even stond uit te blazen kwamen er drie bikers voorbij, twee mannen en een vrouw. Er volgde nog een biker die te voet naar boven kwam en even bleef wachten. Volgens deze Franstalige man had het onweer van gisteren geen goed gedaan. We hadden inderdaad al een aantal zompige plaatsen te zien gekregen. Hij vroeg hoeveel kilometers we al achter de rug hadden, wenste me nog “un bon promenade” en vertrok. Een knappe holle weg leidde me naar de bevoorrading die opgesteld was op de parkeerplaats tegenover de taverne nabij de ruïnes van de abdij van Viller-La-Ville, gelegen op de grens tussen deze gemeente en Baisy-Thy (Genappe) en Court-Saint-Etienne (21 km).

Aan de stop was keuze genoeg uit peperkoek, cake, wafels, alles weliswaar in zeer kleine partjes gesneden, fruit, water en water met grenadine. Na lang kwam ik er SilverFokske en Dennis nog eens tegen! Zij waren omstreeks 8.30 u gestart, reden de grote toer en passeerden voor de tweede keer aan de stop met nog een dikke 15 km te gaan. Aan de stop was ook de splitsing tussen de routes van 35 km en deze van 50-65 km. Om 12.00 u weer op weg en direct het Bois d’Hez in voor een stevige klim, gevolgd door een zware singletrack waarin een diepe geul is uitgesleten. Ik heb hier ooit in de andere richting gereden bij zeer slecht weer, alsof men er door een riviertje moest rijden! De track eindige op een hoogvlakte waar koolzaadvelden de omgeving geel kleurden. Een stevige klim over een grasspoor in een holle weg, waar ook twee wandelaars liepen, leidde me tot aan een kruispunt van veldwegen op een plek die “Les quatre chênes” heette. Op elk van de vier hoeken van het kruispunt stond effectief een forse eik. Volgens een wegwijzer was ik op anderhalve kilometer van de abdij van Villers-La-Ville. De singletrack liep verder voorbij het kruispunt, stevig op en af, gehavend met putten, plassen, wortels en langsheen prikkeldraad om een volgende knappe hoogvlakte te bereiken. Het was er windstil zodat de zonnewarmte duidelijk voelbaar werd. Ik kreeg er de eerste twee bikers sinds de stop te zien.

Het was rustig naar beneden bollen in een brede holle weg op 24 km, om weer een hoogvlakte te passeren, en een aantal zachte klimmetjes voor de wielen te krijgen, afgesloten met een vrij vettig pad tot aan een straat in Baisy-Thy die La Houlette heet. Daar had je een knap uitzicht over de streek. Ik moet er op de grens van Sart-Dames-Avelines (Villers-La-Ville) en Baisy-Thy (Genappe) gestaan hebben. Plaatsen waarvan geen sterveling zal gehoord hebben, tenzij hij er ooit ging wandelen of met de bike passeerde! Ik kreeg er nog eens twee bikers te zien op 26 km van het vertrek omstreeks 12.40 u. Een asfaltbaantje leidde me tot aan een volgend knap bos waar we van 27 tot 28 km bij aanvang door een zone met pas gevelde bomen reden en daarna over een woest paadje werden gestuurd waar het klimmen was over wortels. Daar ben ik even aan de kant gegaan om twee oudere echtparen op wandel te laten passeren. Een zeer stevige klim over een lang keienpad bracht me weer naar een door koolzaadvelden geel gekleurde hoogvlakte in de lentezon. Een knap breed maar doornat bospad met grote plassen voerde me naar een betonbaantje in een meer open omgeving om de rand van de bewoonde wereld van het kleine Baisy-Thy te bereiken. Daar diende een kasseibaantje te worden overgestoken om een assenweg te bereiken. Deze leidde naast een oude witte hoeve met achterliggende nieuwe stallingen en loodsen naar een hoogvlakte. De hoeve herkende ik van eerdere tochten in deze streek. 29,75 km om 13.00 u. Daarna ging het weer eventjes de bewoonde wereld in om het schilderachtige langgerekte dorpsplein van Baisy-Thy over te steken. Hier passeerde ooit de Trace d’Hez en stonden er toen seingevers.

Na de doortocht van Baisy-Thy volgde tot 32 km een knap stukje bos over een vrij vlak smal paadje dat er naast het riviertje La Falise loopt. Het paadje lag er na de regen van gisteren redelijk nat bij. Ik kwam uit het bos tegenover een huisje dat er vrij eenzaam aan de rand van de bossen staat en waar een hond driftig kwam blaffen toen ik er even halt hield. Rechtsaf weer de bossen in en na een klim bereikte ik aan het einde van een holle weg de plek waar de 65 km zich van de route van 50 km afscheidde. Ik kreeg er één biker te zien die de extra lus voor de langste toer achter de rug had en één die er nog aan begon. Even getwijfeld om toch de volledige toer te rijden, maar toch maar bij mijn keuze voor de 50 km gebleven. Voor mij ging het rechtsaf en tot 34,5 km volgden enkele stevige klimmen in holle wegen, afgewisseld met zachter stijgende bospaden. Tijdens een zachte klim moet ik dan toch een pijltje gemist hebben, want eens het bos uit aan een straat, trof ik geen pijlen. Ik vond het ook al raar dat een biker die me volgde ineens niet meer te bespeuren was. Toen ik op mijn stappen terugkeerde zag ik dat deze man in de verte had halt gehouden en teken deed dat ik rechts had moeten aanhouden op een splitsing. Er volgde een leuke steile afdaling in een smal bospaadje waarna er na 34,50 km om 13.30 u een einde kwam aan een mooi bosrijk stuk van deze tocht.

Eventjes raakte het parcours weer de bewoonde wereld van Baisy-Thy aan de grens met Fosty op een plaats die ik recent nog passeerde tijdens La Trace d’Hez vanuit Tangissart om er opnieuw de velden in te duiken. Vanuit de velden ging het weer de bossen in en volgde op 36 km een zware klim over een met wortels bezaaide track naast een kleine kloof. Daar was het even te voet. Dit pad is te zien in een filmpje van een toertocht in deze streek enkele jaren geleden. Het ging een strook met jongere bomen in om nogmaals een zware wortelklim te moeten trotseren. Ik herkende de plek waar ik in 2011 mij knie ferm bezeerd had tijdens de tocht vanuit Tangissart toen ik viel bij het trotseren van een wortel waarachter een hoogteverschil van enkele tientallen centimeters. Toen kwamen we van de andere kant en hadden we hier dus een afdaling voor de wielen. Nu was het naar boven strompelen. Te voet, want je moet al flink wat jus in de benen hebben om hier rijdend op te geraken. De beloning kwam dan toch onder de vorm van een lange, zachte afdaling doorheen een prachtig bos vol geurige blauwe wilde hyacinten. Er liepen daar ook redelijk wat wandelaars met kleine kinderen te genieten van al dat moois. Gekozen voor de zijpaadjes want de centrale bredere bosweg was onberijdbaar door het vele slijk.

Het pad ging over in een dalend bospad met een meer rotsachtige bodem en ik meende de plek te herkennen, ook al kom ik er meestal van de andere kant en is het er klimmen geblazen. Mijn vermoeden bleek te kloppen toen ik beneden op een asfaltbaantje arriveerde dat een zijstraat is van de grote weg die langsheen Villers-La-Ville passeert. Hier had ik op 21 april nog gereden, want deze plek wordt traditioneel ook aangedaan tijdens de Trace d’Hez. De mensen aan de bevoorrading waren al bezig met de opruim, de tent lag al op een aanhangwagentje en ik ben er niet meer gestopt. 38 km om 14.00 u. Zoals ik daarstraks tegen SilverFokske en Dennis zei was de kans groot dat zij al thuis in de zetel zouden zitten wanneer ik hier terug zou passeren! En dat zal niet veel gescheeld hebben! Het ging eventjes langsheen de grote baan, de Rue de Chévelipont, richting Tangissart. Langs deze weg staat het tijdens La Trace d’Hez vol geparkeerde wagens bij gebrek aan parking elders. Men rijdt er naast La Thyle, niet de Dijle, maar wel een zijriviertje ervan, en overschrijdt binnen de honderd meter zowel de grens met Baisy-Thy als met Court-Saint-Etienne. Aan het eenzame huis langsheen deze baan dienden we over te steken, dook het parcours weer de bossen in en was het ferm klimmen geblazen op een steile helling over oude asfalt, overgaand in onverhard. Na enige tijd bereikte ik enkele huizen aan de rand van de bebouwde kern van Tangissart, waar kinderen zich luidruchtig amuseerden op een trampoline. 39 km.

De felle verblindende lichtjes bleken de weerkaatsing van de zon op een metalen band rond een betonnen paal te zijn. Ik bereikte een lang en steil kasseibaantje dat tot in het centrum voerde. Een bizarre straat eigenlijk, met aan weerszijden lintbebouwing met huizen waarvan het volgende altijd een stuk lager staat dan het vorige! En hier en daar geparkeerde wagens die best uitgerust zijn met een stevige handrem! Je moet het toch gewend zijn van in zo’n straat te wonen! Strompel maar naar uw huis als je oud en slecht te been bent! Maar goed dat La Trace d’Hez niet langs hier vertrekt, want dan ben je na de eerste kilometer al compleet murw! Eens beneden ging het voorbij de kerk, de grote baan van daarnet weer over om aan de overzijde van de weg de bossen van La Roche, net zoals Tangissart een gehucht van Court-Saint-Etienne, in te duiken. Eens de spoorweg over veranderde de ondergrond weer in onverhard en kreeg ik een zware grasklim voor de wielen naar een bos op een heuvel toe. Deze klim zat ooit in het begin van La Trace d’Hez waardoor mijn tong al van bij aanvang over de grond sleepte! Ondanks het feit dan ik nu al 40 km achter de rug had ging het vandaag beter als toen! Links staan verderop nog een paar huizen met een mooi uitzicht op de vallei en de huizen van Tangissart op de helling aan de overkant van La Thyle in de lentezon onder een blauwe hemel. Knap! Voor mij ging het rechtsaf het bos in voor nog een stevig vervolg van de klim. Eens die overwonnen, volgde een brede natte bosweg en ging het in een straat van La Roche lekker naar beneden om dan weer naar boven te moeten strompelen in een smal steil servitudenpaadje en uit te komen tot bijna in de tuin van de mensen die op de helling wonen. Rechtsaf achter de tuinen van enkele huizen na 42,50 km om 14.35 u.

Het servitudenpad ging over in een echt bospad om er na 43,5 km nog een splitsing te treffen tussen de routes van 25 km en 35-50-60 km, waarschijnlijk omdat al deze afstanden de bevoorrading in Villers-La-Ville moesten kunnen passeren. In de diepte hoorde ik water stromen, vermoedelijk van het riviertje La Thyle, maar door het overvloedige groen kon ik er niets van zien. Het ging verder het bos in en na enige tijd volgde een korte, maar zware klim in een bocht van een half holle weg. Zwaar omdat de bodem er één wakke modderbrij was. Het was dus te voet naar boven. Ik kreeg er na de modder getrotseerd te hebben eindelijk nog eens een biker te zien en was opgelucht van vast te stellen dat ook hij te voet naar boven kwam. Er volgde nog een lange klim doorheen het bos tot ik uitkwam aan de witte vierkantshoeve en de enorm grote zendmast die ik onlangs nog gepasseerd was tijdens La Trace d’Hez. Heel in de verte zag ik de gele koolzaadvelden van waaruit ik daarstraks de mast al had zien staan. De biker van daarnet stak me hier voorbij. Even de betonbaan op om daarna het bos weer in te duiken naast de mast via de plek waar vorig jaar Tangissart een bevoorrading had staan. 45,22 km om 14.55 u en ik begon te verlangen naar het einde.

Het ging weer richting het bos over een zacht klimmend pad tussen bos en velden. Even een privaat overwoekerd zijwegeltje ingeslagen voor een sanitaire stop en terwijl ik daar stond zag ik op het pad nog drie bikers voorbijkomen. Ik was dus niet de enige die nog zo laat op weg was. De bosweg ging over in een servitude tussen huizen en tuinen in Court-Saint-Etienne en na een zachte afdaling bereikte ik weer gele koolzaadvelden en ging het een betonwegeltje op van waaraf ik de grote zendmast weer kon zien staan. Er volgde een plezant grasspoor tot aan een kasseibaantje dat diende gekruist te worden om een grindpad in te slaan dat er door een bos liep. Er stak me daar nog een snelle biker in een geel truitje voorbij. 49 km om 15.25 u. Twee lekker lopende veldwegen en een betonklim brachten mij weer naar Mont-Saint-Guibert waarbij ik in de verte en in de diepte het Institut Notre Dame des Hayeffes zag staan, de startplaats van de tweede tocht vanuit deze gemeente, dit jaar op 2 juni. Een mooie holle kasseiweg bracht me weer tot in het dorp. Er volgden nog enkele straten, waaronder de Rue de l’Orne in een vrij nieuwe wijk met mogelijkheid tot parkeren! Straatjes, afgewisseld met enkele servitudes brachten me weer tot de school in de Rue des Ecoles.

Daar was geen enkele biker meer te bespeuren, enkel lege tafels en banken onder de tent, en een man van de organisatie, ik vermoed een onderwijzer van de school, vertelde me dat “mijn vrienden” intussen vertrokken waren. Allicht! Ik veronderstel dat Peter gemeld heeft dat er nog een trage op komst was! Ze weten dat ik er een dagtocht van maak! Ik kreeg er nog water en twee wafels aangeboden en heb nog even gepraat met enkele mensen ter plekke. De jonge onderwijzer kende de site www.mtb-you.be omdat hij er deze tocht in de kalender plaatst. Een dame vertelde me nog dat er dit jaar vierhonderd deelnemers waren tegenover zeshonderd vorig jaar, maar dat men toch tevreden was met de opkomst. En dat er moeite gedaan wordt om wat de paden betreft niet uit hetzelfde vaatje te tappen als de toertocht Les Hayeffes. Afscheid genomen toen de medewerkers buiten kwamen om hun organisatie met een drink af te sluiten met de mededeling dat er over de tocht een verslag zou volgen, wel in het Nederlands. Mais je passe le bonjour à toutes les personnes qui ont organisées le VTT Du Bon Départ et merci pour l’accueil cordial, cet excellent rando et un dimanche superbe dans les environs de Mont-Saint-Guibert. Allicht rijd ik hier op 2 juni weer rond tijdens de VTT Des Hayeffes. En dat zal wel iets bijzonders worden omdat het daarvan de tiende editie is!

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you.be en op mountainbike.be!

11-05-2013 om 00:00 geschreven door StrammerMax

De straat over om een schilderachtig plekje te bereiken en over een zacht klimmend paadje te rijden dat voorbij een fris groen grasveld en een oude witgeschilderde hoeve met watermolen leidde.  Het Molenhof van Huldenberg.  Dan de grote baan over om al van bij aanvang de hoogte in gestuurd te worden over een vrij stevige klim in de Dreefstraat, voorbij enkele huizen en een kampeerterrein om zo een off-road-paadje te bereiken dat er omzoomd was door lage bomen.  Eens die bomen voorbij kreeg ik zicht op een knappe hoogvlakte.  Daar diende zich na 3 km het eerste probleem al aan, vermits er een splitsing was tussen de zwarte en de blauwe vaste route zonder verdere aanwijzingen.  Er stond een kaartje van Bloso, maar de rode bol “u bevindt zich hier” ontbrak op die kaart, dus dat was al niet erg handig.  Gekeken naar de mogelijk te rijden routes en afstanden.  De blauwe route was 30 km lang, dus dat leek me een goede optie.  Maar zoals nadien zou blijken ook de verkeerde!  Want dit was de blauwe route van Duisburg, terwijl de nieuwe routes van Huldenberg te bereiken waren via de zwarte route!  Linksaf gegaan terwijl ik dus rechts aan had moeten houden!

Er volgde een pad doorheen een knap open landschap met kleurrijke velden over een betonbaantje en een holle kasseiweg tot in Duisburg.  Daar voegde er zich na 5,5 km een rode route bij.  De omgeving was er knap, met mooie vergezichten.  Het ging er de knappe Raffelbergweg op, zacht klimmend in een open, glooiend, zonovergoten frisgroen landschap.  Op 7,50 km kwam dit pad uit in de Bredeweg te Vossem (Tervuren) waar een eenzame wielertoerist de enige levende ziel was.  Het loonde de moeite om eens achterom te kijken en het pad dat ik bereden had van hieruit in het landschap te zien liggen.  Aan het einde van de Bredeweg diende ik een baan te kruisen naar een stoffig off-road pad, de Dorreweg, waar het naar beneden ging  over grote stenen.  Daar stak me een andere biker voorbij, een neger dan nog wel, en die kom je maar zelden tegen op een bike!  Hij dook aldus net voor mijn wiel de Dorre Dondersteen in op 9 km na de start.  Dit is een knappe smalle buurtweg op de rand tussen bos en velden, bij aanvang lekker naar beneden hellend, waarna het oppassen is voor een aantal wortels en een geul links die wat door de begroeiing verstopt ligt, om tenslotte over te gaan in een goed berijdbaar smal paadje.  Dit alles doorheen een prachtige omgeving, even prachtig als de naam van het paadje!

Waar de Dorre Dondersteen weer de open velden bereikte, trof ik twee wandelaars en aan het volgende kruispunt van veldwegen twee vrouwen die aan Nordic Walking deden.  De open veldweg die ik diende te volgen ging over in een holle weg, zijnde Ten Hertswegen in Duisburg (Tervuren) op 10,5 km van de start.  De rode route die tot hier nog steeds samen had gelopen met mijn  blauwe parcours maakte zich daarvan los, maar er kwam nu een groene route bij.  Er volgde een mooi bospad dat langsheen een lange, deels door de tand des tijds ingestorte en weelderig met klimop begroeide muur doorheen een bos liep om weer uit te komen in de velden.  Daar reed ik even langsheen een vijver doorheen een prachtig landschap.  De rit voerde me dan naar en doorheen Vossem over een knappe servitude achter tuinen en langsheen een waterloop, ik vermoed de Voer.  12,90 km om 11.40 u.  Het ging door enkele straten en via een holle kasseiweg tot aan de Boterstraat in Vossem (14 km).  Om de rit verder te zetten over een afdaling  over een spoor in een bijzonder knappe holle weg waarvan de wanden steeds hoger en hoger werden.  In de hoogte grenzen de tuinen van de mensen die er wonen tot aan de bijna verticale wanden.  Het paadje luisterde er naar de naam Kerselaarstraat.

Eens deze holle weg weer uit ging het doorheen enkele woonstraten en diende ik een grote baan te kruisen aan een met verkeerslichten beveiligd kruispunt.  Aan de overzijde per vergissing rechtdoor gereden in een brede straat met mooie villa’s.  Op mijn stappen teruggekeerd, want de pijlen wezen in de richting van een paadje naast de grote baan dat Bosdelle gedoopt was.  Ik reed er een stukje in een kleine door bossen omzoomde vlakte, daarna door een stukje bos om een zacht klimmende holle weg te bereiken die me weer tot in de open velden bracht.  Een kasseibaantje voerde me tot in een straat, nog steeds in Vossem, na 17,86 km en om 12.05 u.  Links de baan op en weer rechtsaf om te zien dat de groene route en de blauwe route van elkaar scheidden.  Zoals gepland de blauwe route blijven volgen.  Na een kort stukje over het asfaltbaantje ging het na 19 km opnieuw de velden in om er gedurende anderhalve kilometer een mooie vlakke veldweg te treffen die er doorheen een open landschap met knappe vergezichten voerde.  Deze veldweg bracht me tot aan de Everbergsesteenweg, een rustig betonbaantje, om daarna de drukke Tervuursesteenweg in Leefdaal te moeten kruisen.  Een asfaltbaantje op doorheen een groene omgeving tot aan een soort kasteelhoeve waar het even zoeken was naar het volgende pijltje.  Er waren daar namelijk wegenwerken aan de gang en vermoedelijk was daardoor een pijltje verdwenen.

Het was rechtsaf een pad in dat doorheen een soort van parkdomein voerde.  Eens het parkbos uit werd het paadje smaller en liep het evenwijdig met een waterloopje, vermoedelijk weer de Voer.  Verderop was het gissen geblazen, want daar waren op een paaltje twee blauwe pijltjes bevestigd.  Het ene wees naar links, de waterloop over, het andere rechtdoor verder langs het water.  Even linksaf gereden, maar aan de volgende straat, ter hoogte van het parochiaal centrum, trof ik geen pijlen meer.  Wel een groen van een route die van de andere kant kwam en een blauw aan de waterloop dat naar links wees.  Geopteerd om de blauwe route evenwijdig met de beek te blijven volgen.  Tot dik 24 km bleef ik naast de kabbelende waterloop rijden over een plezant smal paadje tot het linksaf ging aan het kruispunt met een betonbaantje.

Het ging dan Leefdaal uit over een superknap smal paadje en stevig klimmend de hoogte in om uit te komen op een hoogvlakte met weer eens mooie vergezichten.  12.50 u.  Dan ging het verder over deze hoogvlakte tot ik op 27 km een assenweg bereikte.  Deze weg voerde me langsheen private bossen tot aan het kruispunt met een andere onverharde bosweg.  Even van het parcours afgeweken en links in plaats van rechts afgedraaid.  Ik bereikte een grote kalme baan (de Langestraat volgens een nadien bekeken kaartje) op de grens tussen Leefdaal-Bertem en Neerijse-Huldenberg aan een met klimop begroeid kapelletje.  Rechtsomkeer gemaakt en weer naar het parcours gereden.  Daar ging het lekker naar beneden over een kwistig van rotsen en stenen voorziene paadje dat er nog steeds de grens volgde tussen een privaat bos en de velden tot aan een grote witte hoeve in een knappe omgeving.  28,75 km om 13.20 u.  Ik vervolgde mijn weg over een landelijk kasseibaantje, de Ganzemanstraat in Neerijse.  Om via de Biezenstraat, een zacht klimmend betonwegeltje doorheen de velden, rechtsaf het bos in te rijden over het Ijsewandelpad.  30,82 km om 13.30 u.  Dit pad ging van een holle weg over in een veldweg.  Eens van tussen de bomen zag ik in de verte een watertoren staan die ik nabij de start had opgemerkt.  Ik reed dus terug in de richting van Huldenberg.

Een proefveldje voorbij waar de gezaaide gewassen voorzien waren van naambordjes.  Om daarnaast op 32 km linksaf een afdaling te treffen doorheen een knap hol pad tussen de bomen.  Ik bereikte weer de open velden waar aan een kruispunt van veldwegen een mountainbikekaart stond.  De zwarte route kwam er van de andere kant.  De “Veldweg” in waar ik een tegenligger trof die vermoedelijk op de zwarte route reed.  De baan over en weer linksaf om op 33,5 km een leuk paadje te treffen dat pijlsnel naar beneden voerde over een kwistig met stenen en rotsen bezaaid pad, één van de weinige technische stukjes op het parcours.  Ik bereikte de voetbalterreinen van VK Huldenberg en na 35,5 km was ik weer aan de sporthal De Kronkel.  14.15 u.  De rit was door mijn zijsprongetjes dus iets langer geworden dan de voorziene 30 km.

Geen zin om al naar huis terug te keren ben ik dan opnieuw vertrokken om de zwarte route van 15 km nog te rijden.  Het ging dus weer langsheen de fel klimmende Dreefstraat tot aan de splitsing op de grens met Overijse waar zwart en blauw scheidden.  Er kwamen twee jonge wielertoeristen aan die daar afstapten omdat beton er plots overging in kiezel en zij geen lekke smalle bandjes wilden riskeren!  De veldweg bracht me nu tot in Loonbeek-Huldenberg na ongeveer 40 km.  Over asfalt ging het dan de Vranksberg af en een grote baan over alwaar de groene vaste route de zwarte voor heel even vervoegde.  Onderweg kruiste ik daarbij de Jan Van der Vorstlaan, een naam die een belletje deed rinkelen.  Beneden aan de grote baan werd duidelijk waarom.  Daar heb ik namelijk al een aantal keren geparkeerd voor de jaarlijkse toertocht vanuit Loonbeek.  Aan die parkeerplek heb ik een slechte herinnering!  Door het afrijden van een borduur werd het plaatje waarop het stopcontact voor m’n fietsdrager is bevestigd verwrongen en in de achterbumper gedrukt, met scheuren in de bumper voor gevolg.  Maar onlangs heb ik het geluk gehad dat iemand m’n auto achteraan aanreed waardoor de hele bumper, en alleen de bumper, in gruizelementen lag.  Het zaakje is intussen netjes hersteld!  Er was al eens iemand tegen gereden, maar die had het hazenpad gekozen.  De laatste was eerlijk en heeft wel zijn gegevens achtergelaten.  Hij maakte ook de meeste brokken!

Er volgde een redelijk zware klim over een brede assenweg in het Margijsbos waarbij ik een eenzaam in het bos gebouwd huis passeerde.  Op 41,5 km bereikte ik weer een open vlakte.  Via de Grote Keistraat, een smal betonbaantje, ging het dan lekker neerwaarts.  Ter hoogte van het kruispunt met een grotere baan stonden enkele nieuwgebouwde huizen.  Er was daar ook een waterpoel vol gekwaak van brulkikkers.  Hier kreeg ik dan voor het eerst een pijl te zien die speciaal voor deze gelegenheid was aangebracht.  Indien ik vanochtend dus de andere richting zou hebben gekozen, dan had ik de toer kunnen rijden zoals hij bedoeld was!

Want een asfaltbaantje bracht me tot aan de plek waar speciaal voor deze maidentrip een splitsing was voorzien voor de routes van 36-48 km (zwart-blauw volgen voor de 36 km en zwart-blauw-rood volgen voor de 48 km) enerzijds en de routes van 15-27 km (zwart voor de 15 km en zwart-rood voor de 27 km) anderzijds.  Omdat ik er al 44 km op had zitten, leek het mij verstandig om bij mijn keuze te blijven en dus gewoon de zwart route verder te blijven volgen.  Ik bereikte dan over asfalt de bewoonde wereld van Sint-Agatha-Rode waar eveneens aanduidingen voor de gelegenheid waren aangebracht.  Omstreeks 45 km kreeg ik een leuk servitudenpaadje voor de wielen dat me langsheen een stukje bos en voorbij tuinen voerde vanaf een plek die “Onderbos” heette.  Met een mooi uitzicht over de omgeving.  Hier kreeg zwart het gezelschap van een rode route, maar aan de verkleurde pijlen te zien, was dat geen van recente datum.  Op palen waar zwarte pijlen waren bevestigd stonden er ook nieuwe rode bij.  Op 46 km ging het daar weer de velden in.  Om daarna een stuk bos te doorkruisen dat deel uitmaakt van het Staatsnatuurreservaat Rodebos- en Laanvallei (47 km).  Deze naam riep bij mij herinneringen op van andere toertochten, ik vermoed deze vanuit Loonbeek.  Het was niet de eerste keer dat ik in deze omgeving reed, maar deze tochten gingen meestal meer zuidelijk de richting van Waals-Brabant uit, naar de omgeving van Pecrot en Nethen, terwijl ik nu meer noordelijk had gereden in de richting van Tervuren en Bertem.

Op 48 km bereikte ik de bewoonde wereld van Terlanen (Overijse) waar ik een pijltje over het hoofd zag en daardoor even verkeerd reed.  Ik kreeg er eindelijk nog eens een andere biker te zien.  Ik kreeg er af te rekenen met een nijdige klim over een servitude, overgaand in een nog zwaardere klim over een kasseistrook in de Daleborreweg.  Omdat mijn pijp zo stilaan uit was ben ik over de kasseien te voet naar boven gestrompeld.  Eens boven gingen de kasseien over in een knappe veldweg, eerst vrij vlak en daarna lekker zacht naar beneden.  Hier liep de zwarte route samen met een groene.  Op 51,50 km reed ik het grondgebied van Huldenberg weer binnen en in een stukje bewoonde wereld gingen zwart en groen weer uit elkaar.  Zwart rechtdoor blijven volgen, ook al ging groen linksaf de hoogte in over een veelbelovend paadje.  Luttele ogenblikken later bereikte ik de sporthal De Kronkel, exact om 16.00 u en na 55,73 km.

Ik heb de route dus niet helemaal gereden zoals bedoeld was, maar dat kon de pret niet drukken.  Ik meende de oorzaak te leggen bij mijn late vertrek, maar blijkbaar waren er nog deelnemers die de verkeerde kant uit gingen kort na het vertrek na de klim in de Dreefstraat.  Daar in de omgeving liggen namelijk nog vaste routes die met dezelfde kleuren zijn aangeduid en iemand die niet van de streek is kan niet weten over welke routes het gaat.  Temeer daar op de kaarten de rode bol “u bevindt zich hier” overal ontbreekt!  Van de bevoorrading, de bikewash, de gratis consumptie en de andere faciliteiten die voor deze opening voorzien waren door de sportdienst Huldenberg in samenwerking met MTB Team Loonbeek, heb ik dus geen gebruik gemaakt.  De toer zelf is niet al te technisch en kan door elke mountainbiker gereden worden.  Er komen een aantal pittige beklimmingen in voor, men berijdt een aantal knappe holle wegen en het doorkruiste landschap is danig mooi dat het de moeite loont om eens in deze streek te komen biken.  Wie kennis wil maken met deze streek kan op 31 mei komen rijden vanuit Duisburg, begin augustus vanuit Loonbeek en ook de club Voervallei Vossem organiseert een jaarlijkse toertocht in december.

Het verslag van deze rit is ook te lezen op mtb-you.be en op mountainbike.be!

06-05-2013 om 00:00 geschreven door StrammerMax

Het was even gesukkel om een parkeerplaats te vinden, want in het straatje waar ik vorig jaar stond bleek een parkeerverbod te zijn.  Uiteindelijk een plekje toegewezen gekregen in de weide aan de andere kant van de Steenweg op Vilvoorde.  Daar was al direct hilariteit toen enkele deelnemers de banden van hun auto stevig bevuild door vrij verse koeienvlaaien aantroffen!  Ik ontsnapte zelf slechts op het nippertje aan de vegetarische taart die ik naast mijn wagen ter hoogte van het portier aantrof!  Wardje en zijn maat van 3-Cad-Systems gespot terwijl ze zich klaarmaakten.  Me ingeschreven bij Crash Biker voor de 75 km.  Elke deelnemer kreeg als praktisch aandenken een buff mee met als tekst “Straf in Bergaf en een bleke achteraf”, waarmee zij hun godendrank, die ze zelf Blaff doopten (bleke Affligem n.v.d.r.), promoten.  De Straf-in-Bergaf-Blaff-buff met andere woorden.  Nog een praatje gemaakt met Bergaffer Streets, tijdelijk op non-actief gezet na een ongelukkige smak op deze aardkloot.  Net zoals vorig jaar gaf hij voor wie dat wenste uitleg bij de grote routekaart aan de start.  Bij het vertrek Catwomen en haar gezelschap nog te zien gekregen.  Voor het eerst ontmoet toen ze een petotter had gemaakt in de Patotterij in Waasmunster (juli 2011)!  De eerste kilometers van de toer zou ik in hun nabijheid blijven rijden.

Het was 9.30 u toen ik vertrok, een uur later dan vorig jaar!  Mijn lot was dus al van bij de start bezegeld: ik zou hier als laatste arriveren!  Het ging de Steenweg op Vilvoorde op om een honderd meter verder rechtsaf een veldbaantje in te slaan.  Reeds na 750 m troffen we daar een eerste splitsing waar de twee kleinste routes zich losmaakten van de rest.  Er volgde een korte singletrack in een strook bos waar de bodem bedekt was met honderden witte anemonen.  Nu de temperaturen iets hoger zijn ziet men alles letterlijk groeien en open barsten.  Ook de paardenbloemen en margrietjes waren reeds overal tegenwoordig.  Het weer was mooi, beter dan voorspeld, de zon beloofde er een mooie dag van te maken!  Tot 2 km volgde een hobbelig veldpad.  Tot 5 km volgde een mooi smal veldpad tussen frisgroene velden, naast een bosrand, om uit te komen aan de Waaienberg in Droeshout, de plek waar tijdens het laatste weekend van juli de Waaienbergkermis met de Boerenbike neerstrijkt!  Wie dit nog nooit meegemaakt heeft, moet beslist eens naar daar komen!  Eventjes ging het er over de landelijke asfaltbaantjes om op 6 km opnieuw een splitsing te treffen tussen de 15-30 km en de rest.  Er volgde een singletrack op de rand van bos en veld, dus tussen bomen en prikkeldraad.  Even uitkijken dus!  Een moeder ontfermde zich over haar wenend kind.  Verderop stonden in een bocht nog een broertje en zusje te wachten.  Vanaf het smalle veldwegeltje doken we een bos in.

Van 8 tot 9 km volgden de eerste twee echt stevige klimmetjes in het open veld.  Het gezelschap van Catwomen had het daardoor te warm gekregen en stond aan de kant om hun jas uit te trekken.  Had ik tot dan toe in hun zog gereden, hier speelde ik hen definitief kwijt.  We reden toen over de buurtweg of kerkwegel Bosveldweg.  Vele paadjes dragen hier een naam, vermeld op kleine bordjes.  10.00 u.  Tijdens een afdaling over een stukje asfalt ter recuperatie stoven enkele mannen met de drie apen “horen, zien en zwijgen” op hun truitjes me voorbij.  Na een veldweg trof ik na 11 km de splitsing waar de 30 km apart ging van de rest.

Via een assenweg naast de spoorlijn ging het lekker naar beneden om een stukje bewoonde wereld te bereiken, een kruispunt van een iets drukkere weg over te steken (volgens mij was ik hier met de auto gepasseerd) en om daarna een klim aan te vatten in een veldweg na 12,5 km.  Die weg leidde naar de rand van een klein natuurgebied, waar we een bos in doken over een iets vochtiger paadje.  Na een volgende veldweg volgde weer een stevige klim waar ik achter een biker kwam te rijden die hetzelfde trage tempo aanhield als ik.  Op 15 km kwam een splitsing waar de 55 km zich losmaakte van de 65-75-95-105 km.  Ik reed intussen in het Heierveld op het grondgebied van Asse.  Toen ik in een open vlakte met hoogspanningsmast kwam, herkende ik de plek waar ooit de bevoorrading van de Boerenbike stond.  Toen ik er even halt hield stopte een Strafinbergaffer met zoontje er met zijn terreinwagen.  Om te melden dat ik nog een heel stuk te rijden had!  Dat klopte, dus ik hoopte dat de pijlen niet te snel opgeruimd zouden worden!  Via de veldweg reed ik Kobbegem binnen waar op een plein nabij de kerk ook ooit een bevoorrading stond van de Boerenbike editie 2011.  Toen kwam ik er de Weetabix-boys en Hookipa tegen.

Het was even klimmen door de straten in het centrum van Kobbegem.  De school/jeugdhuis ’t Ressorke voorbij om puffend de volgende landelijke veldweg te bereiken.  Deze bracht me naar een prachtig glooiende hoogvlakte en tot de splitsing waar de 65 km haar eigen weg op ging.  Voor mij was het linksaf en in de verte zag ik na 19 km de gele tentjes van de eerste bevoorrading staan op dezelfde plek als vorig jaar.  De tragere biker van daarnet was de enige andere present.  Eén van de mannen ter plekke wist me te vertellen dat ik er vorig jaar als laatste was gepasseerd!  Dat was nu niet het geval, want er kwamen nog twee bikers toe.  Dit jaar waren er blijkbaar meer latere vertrekkers, ook voor de grotere afstanden.  Misschien omwille van het mooie weer!  Vorig jaar was het een hondenweer en lag alles er zeer zwaar bij nadat het de ganse nacht van vrijdag op zaterdag geregend had!  Modderdabben van begin tot einde was het toen!  Zwaar afgezien!  Ik had nu vrij behoorlijk gefietst.  Mijn gemiddelde lag hoger dan gewoonlijk, maar het zou tijdens de rest van de rit naar de gebruikelijke lage waarde zakken!  Fruit, cake en sportdrank stonden op het menu.  Groot was mijn verbazing van aan de horizon de basiliek van Koekelberg en de bollen van het Atomium te zien!  Wat een tegenstelling!  Vanuit zo’n landelijke omgeving deze kenmerkende gebouwen van ’s lands hoofdstad te kunnen aanschouwen!  10.45 u.

Onmiddellijk na de stop kwam er een splitsing tussen de ritten van 95 km en 75-105 km.  De vooropgestelde 75 km gevolgd, linksaf en nog eens linksaf over de hoogvlakte om de tentjes van de stop weer in de verte te zien staan.  Ik reed er over het Dertienbunderswandelpad!  Klimmend over een betonbaantje en klimmend en dalend over een veldweg kreeg ik het Atomium nog van dichterbij te zien.  Op 22,5 km kwam er even een stukje bewoonde wereld en werd ik in een bizarre servitude gestuurd die via het rommelige erf  van een hoeve en langsheen dito tuinen naar de achterliggende velden voerde.  Alsof ik door de mensen hun tuin reed!  Er lag daar wel veel brol en puin.  In het opmerkelijke paadje werd ik verder geconfronteerd met wortels, lage takken waarin ik bijna met m’n helm bleef hangen en schrikdraad die ik op een haar na miste!  Het was er plezant rijden omdat het zo bizar was!  Het geluid van de nabije snelweg zwol aan en even later reed ik over een graspad dat er naast liep, goed voorzien van wortels, stenen en diepe sporen, vanaf de Obbergenstraat in Asse.  Ik heb hier nog al gereden, ook tijdens andere tochten (Ganshoren?) en op dat paadje over een schuine helling heb ik het niet zo begrepen.  Me even opzij gezet om een meer zelfzekere biker te laten passeren.  Eigenlijk was het deze keer bij dit droge weer behoorlijk te doen.  Maar je moet er toch opletten voor de soms diepe sporen en als het er nat bij ligt is het andere koek!  Verderop rijd je dan voorbij de Health City.  Eens daar voorbij ging het de brug van de snelweg onder.  25 km om 11.15 u.

Direct na de brug weer linksaf tussen de struiken.  Het is zeer jammer dat daar een enorm sluikstort te bewonderen is!  Dat mensen zich daar mee bezig houden!  Naar daar komen om uw gewoon huisvuil te dumpen!  Sommigen zijn nergens voor verlegen!  Het paadje leidde me naar nog meer bos en samen met twee anderen bereikte ik het crossparcours dat daar in de loop der jaren aan de rand van het Laarbeekbos is ontstaan.  Ook hier plaatsen met rotzooi en achtergelaten flessen.  Er lag ook een helm naast een halfvol flesje cola.  Daarom maar even opgelet om geen downhiller voorbij te zien stuiven!  Dat zou nogal vonken geven!  Want er liggen daar enkele stevige heuvels!  Echte bikkels en meer begenadigde bikers kunnen hier hun hart ophalen over de bulten, putten en steile afdalingen.  Aan deze stramme ondergetekende is het minder besteed!  Ook omdat ik alleen rijd en na een eventuele val niet zieltogend zou blijven liggen!  En omdat ik in het dagelijks leven op mezelf ben aangewezen kan ik me geen gebroken ledematen permitteren!  En omdat ik een pannenkoek ben!  Naar het einde toe kwam er een voor mij onmogelijke klim!  Terwijl ik naar boven strompelde kwam er nog een biker toe.  Mij aan de kant gezet om te zien dat deze kerel zonder verpinken naar boven reed!  Hij dreigde even in moeilijkheden te komen aan een dikke wortel, maar smeet zich er met een extra krachtinspanning over om fietsend helemaal tot boven te geraken!  Ik kan daar enkel van dromen!  Van 26 tot 27 km reden we doorheen dit stukje van het Laarbeekbos in Jette, vlak naast de snelweg ter hoogte van de verkeerswisselaar van Groot-Bijgaarden.  Het bos wordt er met verdwijning bedreigd mocht de snelweg ooit verbreed worden.  Een groepje van vijf bikkels vloog me voorbij.

Het ging dan onder een brug van de snelweg over onverhard terrein om dan zacht klimmend een open landschap te bereiken.  Links een knap zicht op de verkeerswisselaar en de skyline van Brussel.  Men ziet er ook de grote appartementsblokken met gekleurde gevelplaten staan op het grondgebied van Ganshoren.  Het Laarbeekbos gaat daar over in een prachtig park dat op zonnige zondagen veel wandelaars uit de stad aantrekt.  Daar vertrekt ook een toertocht.  Dit jaar helaas afgelast omwille van de onberijdbare ondergrond na het vele smeltwater.  In een glooiend open landschap met knalgroene velden bereikte ik de plek waar de Neerzellikstraat in Relegem-Asse overgaat in de Schapenbaan in Zellik-Asse.  De toer voerde me door Relegem om daar omstreeks 29 km zeer mooie landelijke wegen te treffen.  Aan een kruispunt van veldwegen bemerkte ik rechts in de verte een wit kapelletje waar ik tijdens een Boerenbike (2010) mijn blaas ooit geledigd heb.  31 km en 11.50 u.  Op 33 km kruiste ik een grote baan in Asse-Zellik.  Dan ging het op, af en nog eens stevig naar boven in een asfaltbaantje dat luistert naar de naam Kortemansstraat in Bekkerzeel.  Plaatsnamen waar ik nog nooit van gehoord heb!  Waar schapen zich te goed deden aan mals gras ging het links op een smal spoor de velden in.  Nadat ik vijf motorrijders had laten passeren.  De bodem lag zodanig hard dat hun doortocht geen sporen naliet.  Vanaf het smalle zacht klimmende paadje tussen nog meer groene weiden met grazende schapen bereikte ik het Sint-Bavowandelpad.  Even achteromgekeken naar het wegeltje dat ik bereden had.  Soms moet je eens stoppen en omkijken om de pracht van de omgeving op te nemen.

Omstreeks 35,5 km hoorde ik het geluid van de snelweg weer aanzwellen om deze op 37 km te kunnen zien liggen wanneer ik door een open weidevlakte reed.  Ik kreeg hier nog eens twee bikers te zien.  Het ging een smal brugje onder waar ik vanochtend met de wagen ook gepasseerd was in mijn zoektocht naar de start toen ik in Merchtem met een omleiding werd geconfronteerd.  Aan de andere kant van het brugje was een manege, gelegen aan de voet van de snelweg.  Ik herinnerde me deze plek van een vorige uitgave.  Van zodra ik het brugje onderdoor was, bevond ik me op een schilderachtig plekje in het Pajottenland op het grondgebied van Sint-Ulriks-Kapelle (Dilbeek).  Een veldweg voerde me naar de plaats van de tweede bevoorrading op een kleine parkeerplaats naast een grotere maar kalme baan.  Het aanbod was hier nog ruimer dan aan de eerste stop, met fruit, cake met en zonder chocolade, ander lekkers, water en sportdrank.  Aan de lege bidons in de kant te zien hadden de bikers hier al veel verzet!  De bikkels van de 95 en de 105 km passeerden hier een tweede keer na hun extra lus.  Ik zag nog net één van de mannen van 3-Dad-Systems wegrijden.  Even later kwamen enkele rijders van de Goodfellas uit Dendermonde toe, waaronder Flaming-Jakke, Boxer en twee mannen die op foto’s stonden die ik bij mijn verhaaltje over hun toertocht in Sint-Gillis-bij-Dendermonde had geplaatst.  Zij hadden de extra lus van de grootste afstand achter de rug en hadden het over een naar look ruikend bos dat ze gezien hadden.  Omwille van de bloemen die er nu open stonden!  Jakke vertelde dat de lus de moeite waard was, maar 75 km zou voor mij wel volstaan vandaag!  Na een babbel met de Goodfellas en de helpers van Straf in Bergaf die de stop bemanden, weer op weg.  12.30 u.

Na deze stop dook ik het Borréboske in en het was beter berijdbaar dan voorheen.  De vele omgevallen boomstammen bleken opgeruimd.  Het was wel uitkijken voor stronken en de korte bochtjes tussen dicht op elkaar staande boomstammen speelden me parten.  Er liggen daar op diverse plaatsen ook een aantal diepe sporen en putten waar ik het niet zo op begrepen heb.  De Goodfellas haalden me in en ik heb ze aan een gevaarlijk dropke met wortel wijselijk laten voorgaan.  Ze hoeven mijn geklungel niet te zien.  De doortocht van deze strook bos eindigde met een moeilijk weidespoor vol putten en groeven naast de snelweg om uit te komen in de Assestraat te Sint-Ulriks.  Samen met een andere eenzame biker de velden weer in over een smal spoor en de buurtweg Kerselaarsweg die er eerder vochtig bij lag.  Het smalle paadje met wortels dook een bos in en liep er naast een kabbelend beekje.  Een knap plekje omstreeks 41 km.  Tot 43 km volgden een aantal servitudepaadjes langs weiden, langs tuinen en tussen huizen.  Sommigen daarvan gingen stevig op en af.  Ik trof paden met wortels, stenen en tussen prikkeldraden, passeerde twee wandelaars die met hun hond op schok waren om dan de hoogte in gestuurd te worden op de smalle buurtweg Mulweg.  Na dit zacht klimmend pad arriveerde ik op de Boterberg in Bekkerzeel-Asse.

Net zoals tevoren al het geval was geweest, werd ik over het Petrus Ascanuswandelpad gezonden dat zich in Bekkerzeel tussen de paardenweiden slingerde.  Aan een bos gekomen trof ik weer diep uitgesleten sporen en een weinig slijk.  44,5 km om 13.30 u.  Een knap weidespoor voerde me op en af tot aan een moderne boerderij waar eendenlever wordt geproduceerd.  Arme eenden!  Daar even halt gehouden en eens achterom gekeken met een prachtig zicht over de omgeving die ik was gepasseerd, het paadje dat ik bereden had nu in de diepte gelegen.  Op 46,5 km trof ik nog eens een andere biker.  Vermoeidheid begon toe te slaan.  Tussen de 40 en de 50 km vorderde ik slechts langzaam en duurde het lang eer elke volgende kilometer zich op het tellertje afklokte.  Een smal paadje voerde me lekker naar beneden in een knap glooiend landschap.  Alles ziet er veel mooier uit in een badende zon en met fris lentegroen.  Ik vermoedde in de omgeving van een vijver te rijden, maar kon me de naam ervan niet meer herinneren.  Ik bleek gelijk te krijgen toen ik het bordje “Terlindenvijverstraat” (Asse) te zien kreeg.  Samen met een andere biker dook ik leuke woeste servitudes in tot 48 km.  Daar was een splitsing tussen de 40 km en de 55-65-75-95-105 km op het traject van het Kruisborrewandelpad.  Ik kreeg de Terlindenvijver zelf te zien en kort na de vorige volgde weer een splitsing (nummer 10) waar nu de 55 km apart ging van de rest.  Handig was de vermelding van de nog te rijden afstanden voor elk gekozen traject.  Vermoeide zielen gaan immers soms van hun route over op een vermeend kortere afstand, maar komen dan bedrogen uit.  Want de 55 km had nog 33 km voor de boeg, terwijl dat er voor de langere afstanden nog slechts 27 km te rijden waren!  Ik kreeg mooie landelijke paden in het land van Asse voor de wielen en kon er genieten van prachtige vergezichten.  Knap!

Van 51 tot 52 km was het puffen in de zon bij een zware klim over een betonbaantje tot in de landelijke Museumstraat.  Er kwamen fietsers, bikers en een jogger naar beneden.  Toen ik even stond uit te hijgen aan de kant naast een huis staken twee bikkels me voorbij.  Er kwamen mooie paden, soms ferm klimmend en het loonde de moeite van af en toe eens te stoppen en achterom te kijken naar de knappe omgeving.  Na 53,75 km bereikte ik met nog een biker de Terlindenweg.  Ondanks het feit dat het al 14.15 u was, bleken er nog steeds anderen onderweg.  Een veldweg en servitudes voerden me doorheen een iets meer bewoonde wereld waar blijkbaar veel paardenliefhebbers wonen, te zien aan deze dieren die er veelvuldig in weiden stonden.  Omstreeks 55 km diende ik een grote baan te kruisen en bereikte ik een woonwijk waarachter een groot, schijnbaar verlaten gebouw stond.  Dat moet een stuk geweest zijn van de school die ik daarna passeerde toen ik door een stukje bos reed.  De rotzooi die er vorige keren over de omheining lag was weg, er zullen strafstudies geweest zijn!  Op 53 km bemerkte ik de kleine parking waar een vorige keer een bevoorrading stond.  Deze keer al opgedoekt?  In het volgende landelijke paadje was het uitkijken voor spoorvorming en een groep wandelaars waarvan de kinderen met walkie-talkies speelden.  Nogmaals een eenzame biker te zien gekregen die informeerde of alles in orde was, omdat ik even aan de kant stond.

Omstreeks 57 km trof ik een ferm beslijkt paadje waar het ook nog uitkijken en bukken was voor laaghangende takken.  In de woonstraat die daarop volgde lagen de gedroogde brokken slijk van de voorgangers.  Servitudes en weidepaadjes voerden me naar de derde stop.  Niet opgedoekt, maar op een andere plek waar hij vroeger nog al had gestaan.  Op het erf van een eenzaam huis tussen de velden.  Het aanbod was er even ruim als aan de vorige stops.  En dat voor vier luttele euro’s inschrijving!  De biker van daarnet was nog present en er arriveerde nog een late Nederlander.  Ook de groep wandelaars kwam toe.  De kinderen kregen ook van het lekkers aangeboden, ook al was de kleine jongen er blijkbaar eerst niet gerust in toen ik met mijn ontzagwekkende blik iets te dicht bij de schaal met de geprefereerde sneden cake bleek te staan!  Cake waarover ik niets in de pap te brokken had!  Door de groep was er meteen wat ambiance.  De stop stond op 60,75 km van de start en inmiddels was het 15.00 u.  De Nederlander haalde me kort na mijn vertrek weer in en zo was ik de laatste op het parcours.

In de omgeving van de prachtige tussen de bomen gelegen kastelen Borghstadt en Putberg (Asse) was er in het bos de keuze tussen “technisch” en “gewoon”.  Vermits gewoon voor mij soms al technisch genoeg is, gekozen voor het laatste.  Ook tegenover het kasteel Putberg liggen een aantal knappe tracks die ik al tijdens andere tochten voor de wielen kreeg.  Op 61,5 km kwam er een splitsing waar de 30 km apart ging van de rest.  Een bordje toonde dat ik nog 14 km te gaan had!  Het aftellen kon beginnen.  Een veldweg bracht me na een zeer stevige off-road-klim tot in de Platijn in Asse om voorbij de taverne Hof Ten Eenhoorn te rijden en de volgende zware klim aan te vatten.  Dit voor ruim een kilometer over een assenweg.  Als recuperatie volgden daarna enkele meer vlakke of zachter klimmende veldwegen.  Op 64 km passeerde ik twee keren de Kruisborrekapel en enkele kleinere kapelletjes in de omgeving daarvan.  Ook de voor mij ondoenbare klim aan het Kruis van Sjat stond op het menu.  Er zaten twee wandelaars op het bankje.  De doortocht van deze schilderachtige plek met de vele witte kapelletjes eindigde met de forse beklimming van de Kruisborreweg tot de Edingsesteenweg die we kruisten ter hoogte van Café De Koekoek.  Het mooie paadje langsheen het bos naar beneden en voorbij de blinde muur van een hoeve herinnerde ik me nog levendig van eerdere passages.  Tijdens de Boerenbike kregen we hier ooit hele horden bikers van de toertocht vanuit Borchtlombeek-Roosdaal als tegenliggers!  We kregen een aantal private paden over velden en domeinen voor de wielen om een pad te bereiken tussen de weiden van waaraf men mooie vergezichten te zien kreeg.  66 km en 15.40 u.

Er volgde een plezant paadje dat zelfs dwars door een tuin liep.  De bewoners hadden er een bordje gehangen met de vraag om voorlopig het bospaadje te nemen tot het gras weer volgroeid was na de heraanleg.  Het pad dook daarna tussen twee dicht op elkaar staande huisgevels een straat in.  En zo arriveerde ik na 66,75 km in Asbeek.  Aan het einde van een smal paadje trof ik nog een splitsing waar de 30 en de 55 km apart gingen.  Nog 8 km te gaan!  Aan een bocht voor een boomgaard kwamen de herinneringen aan de zware editie van vorig jaar weer boven.  Hier had ik toen zin om in zitstaking te gaan, compleet afgepeigerd van het modderdabben!  Op deze plek heeft Phille81 me toen opgeraapt en mee op sleeptouw genomen!  Niet te schatten dat dit al een jaar geleden is!  69 km om 16.00 u.  Er volgden nog een lastig grasspoor, hier en daar zacht klimmend, en een zeer vervelend hobbelig paadje.  Daar trof ik inboorlingen, een vader met vier kinderen.  Hij ontfermde zich over een huilende jongen die het niet meer zag zitten, het meisje reed achter hem en boven aan de zachte klim stonden twee andere zoontjes te wachten.  Na het kruisen van een grote baan, nog steeds in Asse, volgde een veldweg in een meer open landschap.  Deze leidde me naar een singletrack op de rand van bos en veld.  Goed voorzien van diepe sporen en verraderlijke putten en met een verhoogd risico op nekbreuk.  72 km.  De Nederlander van aan de derde stop bleek dan toch niet de laatste, want er stak me hier nog iemand voorbij.  Om 16.30 u passeerde ik het knap gerestaureerde kerkje van Mazenzele na exact 73,73 km.  In het schooltje was er vermoedelijk opendeurdag, te zien aan de springkastelen en de vele mensen op de speelplaats.

Na nog een stukje door de velden en straatjes kreeg ik de grote kerk van Droeshout en het einde van de tocht in het vizier!  Na 76 km was het welletjes geweest!  Er zaten medewerkers en nog enkele bikers van de 1110 deelnemers die vandaag in deze contreien rond hadden getoerd.  Nog nagepraat met enkele bikers van Straf in Bergaf bij het genieten van een Blaff en twee pistolets met kaas.  Daarna begon de opruim van de tenten en de geïmproviseerde douche.  Er komt heel wat bij zo’n organisatie kijken en na afloop duurt het nog een paar dagen eer alle materiaal terug is waar het wezen moet.  Traditiegetrouw zouden de Bergaffers deze dag afsluiten met een barbecue voor iedereen die geholpen had.  Het vuur was al aangestoken.  Zoals zo vaak trof ik mijn auto nog moederziel alleen aan in de parkeerweide!  Vlot en tevreden over de A12 weer richting Antwerpen gebold.  Met de vele positieve reacties over hun toertocht en organisatie kunnen de mannen uit Opwijk weer een punt zetten achter de editie 2013.  Allicht tot met de Boerenbike van de KWB vanuit de grote tent met orgel op de weide aan de Waaienberg op de laatste zondag van juli!  Met mijn excuses dat het verhaaltje wat op zich heeft laten wachten omwille van een zeer drukke werkweek!

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you.be en op mountainbike.be!

03-05-2013 om 00:00 geschreven door StrammerMax

De klok voor de tijdsregistratie toonde dat de chronorijders al meer dan een uur onderweg waren.  Aan de start kreeg ik nog twee bekenden te zien.  Karel van de Bierbikers die, naar ik achteraf te lezen kreeg, alle lof kreeg omdat hij zich over een zwaar ten geval gekomen man had ontfermd.  Ook Koppigaard kreeg ik te zien en te spreken.  Groot was mijn verbazing toen ik de lange rijen wachtenden zag staan aan de inschrijving in de Salle Notre Dame, de plaatselijke parochiezaal!  Even geduld was dus nodig.  Als aandenken kreeg men een t-shirt.  De eerste keer was dat een speciale sleutelhanger-flesopener, de twee volgende keren heb ik zelf niets gekregen.  Pas om 9.45 u kon ik vertrekken, dat was ruim later dan gehoopt.  De tocht begon al direct met een klim tot 2,75 km (verplaatsing naar de start van 1,75 km inbegrepen) over een betonbaantje.  Linksaf een servitude lekker naar beneden en een hobbelig paadje tussen lage struiken om een singletrack in het eerste bos te bereiken.  De singletrack liep er in een prachtige maar vochtige omgeving evenwijdig met een riviertje, vermoedelijk de Ry d’Hez, dat we via een aantal betonnen en geïmproviseerde bruggetjes hier en daar dienden te kruisen.  Voor de chronorijders zullen deze smalle brugjes wel voor opstoppingen gezorgd hebben.  Maar de omgeving was zo knap dat ik direct weer wist waarom ik zo graag naar hier kom.

Knap, maar ook zwaar voor mij!  Op 4 km diende zich een zware off-road klim aan over een kiezelpad met als beloning een leuke afdaling in een eerste holle weg.  Ik hoorde een bekende stem naar me roepen en daar stoven de Bierbikers voorbij met aan kop Pierrot Le Fou en Hilde die voor haar mannelijke clubgenoten niet moet onderdoen!  Ik wou dat ik ook zo kon vlammen!  Van uit het bos kruisten we kort een open grasvlakte en zag ik het gezelschap het volgende bos in duiken.  Daar was het nu klimmen in weer een holle weg na 6 km.  Mooie paden passeerden onder de wielen, dan ging het naar beneden en naar boven in een holle weg.  Tijdens een vlak stukje in een vochtig bos naast een beek kreeg ik een hele tijd het gezelschap van een jong koppel, man en vrouw, waarvan de man telkens zijn meisje opwachtte omdat ze nog niet al te zelfzeker was om hindernissen zoals een vettige plek, een wortel of gevallen boomstam te bedwingen.  Ergens ben ik hen dan toch definitief kwijtgespeeld.

Dat zal wel geweest zijn tijdens de zware beklimming van een holle weg over een smal spoor aan de zijkant.  Het feit dat ik opgeslokt was door een treintje gaf me vleugels.  Met de moed der wanhoop ben ik boven geraakt.  Ik mocht niet stilvallen omdat anders iedereen had moeten afstappen!  De aanwezigheid van anderen geeft me vaak de motivatie om door te gaan in plaats van bij voorbaat al te denken dat het toch niet zal lukken!  Ik was toch opgelucht van boven te zijn.  We kwamen uit het pad tevoorschijn op een asfaltbaantje in een stukje bewoonde wereld van Baisy-Thy, deelgemeente van Genappe.  Om 10.35 u had ik slechts 9 km afgelegd!  Chronorijden is voor mij dus een verloren zaak en weggegooid geld!  Langsheen enkele huizen van Baisy-Thy ging het tot in een open veld om er getrakteerd te worden op een zacht hellende afdaling, zodat de kilometerstand iets sneller en zonder moeite de hoogte in ging.  Seingevers bewaakten de oversteek van een straat en aan de overkant ging het een afdaling op van een servitudepad in de richting van een bos.  Op dat pad was het uitkijken voor wat slijk, wortels en prikkeldraad.  Ook de twee Franstaligen achter mij hadden het niet begrepen op de “barbelé”.  10,5 km.

Er volgde een zachte klim in de velden waarbij ik achter een vader met zijn twee kleine zonen reed.  Die kereltjes waren het blijkbaar gewend van hier te fietsen, want die geraakten zonder veel problemen de helling op.  Eens boven bereikten we een veldweg in een open vlakte.  Het deed me denken aan de omgeving van dat eenzame kapelletje in Bousval.  Om daarna weer lekker naar beneden te kunnen bollen over die veldweg die overging in een holle weg vol keien.  Daar schrok ik wel twee keren van jonge kerels die in volle afdaling plots nog voorbij staken.  Op 12 km bereikte ik weer een stukje bewoonde wereld en reed ik naast een lange muur in de Rue de Thy (Genappe).  Even van het parcours afgeweken om te zien wat dat daar kon wezen.  De ommuring van een soort kasteelhoeve.  In ieder geval geen gewoon huizeke, maar verder geen aanwijzingen wat naam of plaats betrof.  Er volgde een klim over asfalt langsheen enkele huizen, gevolgd door een leuke off-road afdaling over veld en een hol steenpad om te arriveren in Bousval (Genappe).  Kort daarna trof ik op 15 km en na een ferme klim een splitsing tussen de 15 km (kids/initiatie) en de 32-51-72 km.  11.00 u.

Na een door seingevers beveiligde oversteek volgde een klim in een assenweg en holle weg, reden we op een assenweg een brugje van de autoweg onder en volgde een lange, knappe genietbare afdaling over afwisselende ondergrond, dan weer in een meer open omgeving, gevolgd door een stuk bos en holle wegen.  Ik kwam uit op een plek waarvan men uit de hoogte een mooi vergezicht had over een groene omgeving met daarin enkele prachtig gelegen grote witgeschilderde huizen.  Bij het in gaan van een bos was het eerst even te voet over een paar te dikke wortels om dan te kunnen genieten van een volgende singletrack.  Hier kreeg ik nog eens wat meer bikers te zien.  18 km.  De ondergrond werd zeer zanderig om getrakteerd te worden op een vermoeiende klim tussen de struiken op een eerder gehavend pad vol stenen, wortels en dood hout.  Eens het bos uit stond daar een grote hoeve aan een weide vol koeien die naar de bikers kwamen toe gelopen en ging het lichtjes naar beneden.  Aan het kruispunt van veldwegen was het linksaf en daar stonden twee Bierbikers even aan de kant, ik veronderstel een moeder en haar zoon.  Omdat ze recent nieuwe pakken dragen had ik dat te laat gezien.  Vanaf toen bleef ik een hele tijd in hun buurt rijden omdat ik af en toe eens halt hield om uit te blazen en zij hetzelfde deden.  Zo staken we elkaar afwisselend voorbij.  Ik vermoed dat het tweetal rustig een kleinere afstand reed terwijl de bikkels van de Bierbikers de grote toer vlamden.  Om samen te arriveren.

Er doemde weer een zware bosklim op doorheen een holle weg, gevolgd door een plattere assenweg en een licht klimmend bospad tot aan de eerste bevoorrading op 21 km.  Intussen was het omzeggens middag.  Het aanbod op de lange tafel was ruim: van bananen en appelsienen, over zoete cake, koeken, m&m’s tot zoute hapjes.  Als drank groen en rood gekleurd water, typisch voor de tochten in de streek.  Blijkbaar waren de mensen er zo goed als door hun voorraad bekertjes heen.  Na de rust werden weer de registers open getrokken en volgde er tot 22,5 km een pittige klim in het bos, licht stijgend in een mooie omgeving.  Helaas was het goed te zien dat de chronorijders Aquarius hadden toegestopt gekregen, getuige de weggeworpen flesjes.  Ook verder op het parcours kwam ik er soms nog tegen.  Het zou niet mogen.  Die mannen rijden natuurlijk voor hun tijd, dus ergens kan je dit verwachten.  Misschien beter niet uitdelen!  Uiteraard kunnen bekers ook worden weggeworpen.  Men kan moeilijk een tuinslang in die mannen hun bek steken om te laten drinken!  Allicht zullen de mensen die de pijlen weer ophalen dit zien en ze opruimen of laten opruimen.  Ik had het gevoel plots alleen te rijden.  Ik zag enkel één biker voor me in de verte de veldweg beklimmen.  Die sloeg aan de volgende kruising verkeerd af en keerde op zijn stappen terug.  Een biker achter me zag dat ik daardoor twijfelde, maar de pijl wees toch duidelijk naar rechts en was voorzien van een onderbordje met “Cap Nord” op geschreven, wat dat ook moge zijn.

Misschien was dit de naam van het prachtige private bos dat we bereikten.  Eén pad dat er door liep was gemarkeerd als “publiek wandelpad” en dat werden we op gestuurd.  Ik reed er tussen imposante kale beukenbomen, terwijl de bosanemonen op de grond hun gele jasjes aan begonnen te trekken.  Over een week à twee weken kleuren vele bossen hier geel en wit door de anemonen en blauw door de wilde “blauwe druifjes”.  Even opzij gaan staan voor een groepje wandelaars dat me tegemoet kwam op een plek waar het pad zeer smal was.  Eens deze knappe plek voorbij arriveerde ik in de Rue Bois des Conins te Bousval (25 km).  De Konijnenbosstraat zal het wel niet zijn.  Genoteerd om de plek nadien te kunnen lokaliseren.  Wat volgde was een megaplezante afdaling van een bospaadje tussen twee poortjes waar je uw fiets over diende te tillen.  Ik reed er weer in het zog van moeder en zoon Bierbiker.  Op een stukje asfalt ging het de beek “Le Gala” over.  Op deze schilderachtige plek stonden enkele mooie oude huizen.  Een paradijselijke plek om te wonen!  Er kwam een zware klim op een pad tussen prikkeldraad.  Daar liepen veel koeien rond.  In de verte zag ik de twee Bierbikers op de top staan.  Pech?  Dat bleek niet het geval, wel rust- en drinkpauze.  Het pad luisterde naar de naam Chemin de la Terre Franche.  Een hele mond vol voor zo’n nijdig smal onverhard wegeltje.  26,75 km.

Thans volgden als recuperatie enkele vlakkere wegen in een open landschap tot een met seingevers beveiligde kruising en een leuke afdaling op 29 km.  Wie daalt dient daarna weer te klimmen en deze keer over een oud smal kasseibaantje.  Samen met de Bierbikers even aan de kant in een inham om een tractor te laten afdalen.  Die moet wel in conflict gekomen zijn met de bikers die op enige afstand volgden en ook al op de kasseien reden.  Er was geen plek om uit te wijken, het pad net zo breed als de tractor en tussen twee verticale wanden.  Ik heb niet gezien hoe ze het hebben opgelost!  In het zog van de Bierbikers ging het een zacht klimmend bospad op (na 30 km om 12.50 u), gevolgd door een klim in een holle weg.  Na een beveiligde oversteek lekker naar beneden over een grindpad richting een bewoonde wereld.  Daar kwam een vlak paadje dat in een strook bos achter eendere huizen van een nieuwgebouwde wijk in Bousval naast een kronkelend beekje voerde.  Knap en goed berijdbaar.  Weer het open veld in om te klimmen over een zandweg die overging in een zware klim over een smal paadje dat op de rand van een privaat bos naast de velden de hoogte in ging.  Te zien aan de pijlen, die ook van elders kwamen, voegden alle afstanden zich hier weer samen.  De klim was afmattend, maar de prachtige omgeving maakte dat ruim goed.  Ik arriveerde in meer open velden en trof daar de splitsing tussen de 15-32 km en 51-72 km op 33 km van de start.  Nog net op tijd om te zien dat de twee Bierbikers naar boven kropen richting de 32 km.  Aldus scheidden onze wegen.  13.10 u.

Voor mij was het linksaf de velden in, en omdat ik een biker me tegemoet zag komen vermoedde ik hier een grote lus.  De route van 51 km leek me voldoende voor vandaag teneinde voor donker binnen te lopen!  Aan mijn tempo zou zelfs de klok van de chrono het tegen de duur opgeven van te wachten!  Ik vermoedde vanaf hier niet veel bikers meer te zullen zien.  Na een stukje veld volgde een afdaling in een knappe woeste holle weg tot in Bousval.  Op 34,5 km ging het even over een voormalige treinbedding en bereikte ik een plek waar ik laatst nog eens aan gedacht heb, maar niet meer wist in welke tocht ze kwam.  Daar moesten we tussen de hoge brugpijlers onder een viaduct van de snelweg naar beneden en dan kort steil naar boven.  Dat was even lopen.  Tijdens vorige edities kwamen we van de andere kant en ging het er angstwekkend steil naar beneden.  Wat volgde was een voor mij onmogelijke klim over een pad met keien.  Dus te voet!  De eenzame biker achter me hield het langer vol, maar staakte zijn poging toch ook.  Halverwege op een iets vlakker stuk geprobeerd om weer te rijden, maar de poging was van korte duur.  Hijgend bereikte ik de top.  Eens boven bereikte ik een bospad dat me tot in Court-Saint-Etienne bracht.  Genoteerd voor opzoeken op de kaart: Chemin des Tombelles.

Als recuperatie van het zwaar naar boven kruipen kregen we hier een lange afdaling over een asfaltstraat waar mooie nieuwere villa’s op de hellingen links en rechts stonden.  De knappe woonplaats van rijke mensen.  Het was al snel opnieuw flink trappen geblazen voor een lange klim in een lange aarden holle weg.  Helaas lag hier in het begin wat bouwpuin en afval (een zak met steentjes voor in bloempotten) in de zijkanten gestort.  Deze keer geen flesjes van Aquarius, maar geen respect voor de schoonheid van de eigen streek.  Eens boven ging de holle weg over in een veldweg op open terrein en zoals ik vermoedde bereikte ik na 38 km opnieuw de plek waar ik 5 km eerder aan de extra lus was begonnen.  13.40 u.  In de verte zag ik het kapelletje staan met een naam die ik altijd ben blijven onthouden en waarvan de lengte omgekeerd evenredig is met de grootte van het gebouw: la chapelle-du-try-au-chêne (de kapel van de dries aan de eik) in Bousval.  De boom, die geen eik was, werd in 2010 geveld door een zomerstorm en in 2012 vervangen door een jonge eik.  Voor mij ging het weer op de gemeenschappelijke route die echter onmiddellijk weer splitste in 15-32 km en 51-72 km.  Er stond geen herinneringsbordje “51-72” zoals elders en ik hoopte dus van niet op de 72 km te zijn beland!

Er kwam een lange snelle afdaling in een goed met stenen bezaaide diepe holle weg waarbij één biker me voorbij vloog.  Ik arriveerde op de grote baan die voorbij Tangissart passeert en was dus op een boogscheut van de start!  Seingevers hielpen me tot aan de overkant.  Het tellertje klokte 39 km af zodat de laatste etappe kon beginnen.  Na enkele straten met huizen volgde een smalle servitude die door een sluisje was afgesloten om te vermijden dat fietsers die afdaalden de straat op zouden schieten.  Voor mij was het er over de kasseitjes naar boven kruipen, al wandelend.  Het paadje voerde naast een rij hoge struiken en bomen achter eerder krottige huizen tot aan een bos waar het weer wat vlakker werd.  Op 40 km volgde een singletrack.  Toen ik even halt hield kwam daar een jonge biker voorbij die twee pittig rijdende kleine jongens op sleeptouw had.  In het volgende klimmetje gaven ze me het nakijken.  Ik kreeg het trio te zien aan de tweede bevoorrading die eigenlijk opgeruimd was.  Het bleken Vlamingen uit Grobbendonk te zijn.  De drie dames aan de stop konden hun zeg ook in het Nederlands doen.  Taalkundige onwil is blijkbaar enkel eigen aan politiekers en misschien enkele koppige Brusselaars!  Het trio liet zijn drinkbussen bijvullen, ik had nog genoeg voorraad in mijn lurkzak.  Ik kreeg een Leo-wafel en nog eentje extra om mee te nemen voor onderweg.  Er kwam nog een rijder toe waarna de vrouwen er het blok op legden!  Tijd om zelf te drinken en water te lozen!  Want een sanitaire stop tussen de bomen hadden ze niet zien zitten met al dat passerend mansvolk op de fiets!  14.00 u.

Er wenkte een stevige steile klim over een breed bospad en als die twee jongens dat konden, dan moest ik zien van niet onder te moeten doen.  Met veel moeite is me dat gelukt.  Er volgde een eerder vlak graspaadje en een zware klim in het bos met anemonen die nog niet in bloei stonden.  Vorige keer zat deze plek meer in het begin, een bewijs dat de toer in de omgekeerde richting was uitgezet.  Ik kwam op 42 km uit op een veldweg tussen een immense zendmast (hoe blijft zoiets recht staan bij storm!) en een witte vierkantshoeve.  Vorig jaar stond hier de bevoorrading en kreeg ik er de snelle Bierbikers te zien.  Even enkele meters over een betonbaantje om dan samen met nog een biker het pad richting de witte hoeve op te gaan.  Tot 43,50 km volgde een mooie afdaling over een singletrack doorheen een woest bos en naast een riviertje in een knappe omgeving!  Om van te genieten!  Maar na het gezellige afdalen volgde zoals te verwachten was een zware bosklim, deels over een zeer smal spoor.  Een kilometer verder werd ik op een kasseibaantje richting La Roche (Court-Saint-Etienne) ingehaald door nog een eenzame late rijder.  Weer het bos in over vlakkere paden met een zanderige ondergrond en langsheen jonge bossen met lorken, vermoedelijk van een boomkwekerij.  Zeer leuke afdalingen door een aantal holle wegen brachten me tot aan een spoorwegovergang.  De vorige keren stond hier ook een seingever, maar er was aangekondigd dat de “signaleurs” er om halftwee mee ophielden.  Er was daar trouwens geen verkeer.  14.30 u.

Het smalle paadje naast het spoor, met op sommige plaatsen een rotsachtige ondergrond, herinnerde ik me nog van eerdere edities.  De spoorweg over waarna een singletrack volgde waar je doorheen een riviertje diende te rijden.  48 km.  Aan een mooie vijver gekomen ging het linksaf over een onverhard pad en via een bruggetje onder de spoorweg naar een plek waar de kleine routes de grote opnieuw vervoegden.  Na een smal pad ging het even een modderige strook door.  Daar liepen wandelaars met honden die ik later nog eens zou tegenkomen.  Echt moe was ik niet, maar ik heb vaak geen jus in de benen, zodat het op een volgende stevige klim dan maar even te voet was tot aan de grens tussen bos en velden.  Ik had er in een lusje gereden, want ik zag de wandelaars opnieuw achter me.  Rechtsaf een kasseiweg op, direct weer rechtsaf een zandweg in en opnieuw door jonge bossen met dennen en beukenhagen van de boomkwekerij.  Ter hoogte van een kapelletje aan een kasseibaan met iets meer verkeer kwam de splitsing tussen de 72 km en de 51 km op 50 km na de start.  De plek heette Bois Pinchet in Villers-La-Ville.  Zoals te verwachten was reed ik korte tijd later over het kasseiwegeltje naar en onder de machtige ruïnes van de abdij.

Nog niet naar af en zoals ik verwachtte ging het een klim op over een rotsachtig paadje.  Dat lukte nog vrij aardig.  Ik heb er ooit in de gietende regen gereden, vermoedelijk tijdens de toertocht vanuit het onooglijke schooltje van Baisy-Thy vorig jaar.  Nog meer klimmen in het bos om dan eerder effen paden te bereiken in weer meer open en jonge bossen, gevolgd door een mooie afdaling in een loofbos.  52,5 km.  Ik kreeg hetzelfde wandelend koppel met de hond te zien.  “Il fait le dépannage”, zei de man, terwijl de hond voor m’n fiets post vatte.  Hetgeen hij in zijn muil meezeulde was niet zijn leiband maar de binnenband van een fiets!  Een woeste track voerde me tussen boompjes en takken, over bultjes en doorheen plassen.  Even halt gehouden om vijf wandelaars te laten passeren.  Er kwam blijkbaar geen einde aan het spoor van Hez en de moed zonk me in de schoenen bij het zien van een klim over een zeer smal hol pad tussen lage struiken en een prikkeldraad.  Ik vraag me af wie hier fietsend tot boven is geraakt, vermits er halverwege nog een knoert van een rotsblokje stak!  Groot was mijn opluchting toen ik boven de bewoonde wereld te zien kreeg.  Dan was het naar beneden toe uitbollen over kasseitjes.  Eens daar kreeg ik de dranghekkens te zien waarlangs de chronorijders waren gestart  en met enige opluchting bereikte ik de aankomst met 53,89 km op het tellertje.  Ik had er weer een dagtocht van gemaakt.

Koppigaard nog even te zien gekregen alvorens hij huiswaarts vertrok.  Ook de delegatie Bierbikers was nog present.  Bonnetjes gekocht voor twee cola’s en een rode Chimay van de tapwagen.  De pain saucisse bleek uitverkocht maar uit sympathie met het ouder echtpaar dat onder een tentje in de weer was met bakken, een bakje friet gaan kopen.  Pierrot Le Fou de woorden uit de mond genomen door te zeggen “dat het inderdaad ongezond is” met als excuus dat het maar een klein bakje was met niet te veel mayonaise!  Ik ben daar nog dik een uur blijven zitten op dat binnenpleintje, geen zin om al op te krassen.  Zoals ik vanochtend tegen Harry gezegd had stond mijn auto nog als enige in de berm.  Het was druk op de snelweg richting Brussel en ik had de pech van op de E19 tot in Zemst twintig minuten te verliezen in een file.  Laat thuis en na fiets, kleren en rijder gewassen te hebben nog gezorgd voor iets eetbaars en bedtijd.  Het was mooi, het was af, het was La trace d’Hez.  Ik heb tijdens de rit nog gedacht “Ik ben er toch weer bij dit jaar”.  Ooit zal het immers de laatste keer zijn…

Wie kennis wil maken met deze streek kan nog terecht in Mont-Saint-Guibert (09/05 en 02/06), Chaumont-Gistoux (16/06), Baisy-Thy (23/06), Villers-La-Ville (25/08) en Genappe (29/09).

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you.be en op mountainbike.be!

23-04-2013 om 00:00 geschreven door StrammerMax

Het ging het dorp uit richting de dijk naast de Durme.  Na 3 km het jaagpad op, aanvankelijk over een asfalt paadje, daarna overgaand in onverhard.  Ik kreeg een hele bikende familie achter mij waarvan één van de zonen op een cyclocrossfiets niet te houden was!  Op 3 km verlieten we de dijk en ging het via een servitude achter enkele huizen.  Om even verder weer dezelfde dijk te bereiken.  Van 5 tot 8 km voerde de route ons langs en over deze dijk, waarbij af en toe een zijsprongetje gemaakt werd voor mooie stukjes off-road.  Dan trof ik de eerste splitsing waar de route van 35 km zich losmaakte van de 45-55 km.  Er volgde een goed te berijden paadje tussen de bomen in een lagergelegen gebied.  Een vettiger paadje leidde me zacht klimmend tot in de landelijke Pelkenstraat waar het verder over asfalt zwetend naar boven kruipen was.

Tot 13 km volgden afwisselend asfaltbaantjes en onverharde paadjes elkaar op, terwijl we in een bosrijke omgeving langsheen de villa’s van rijke mensen reden.  Dan kwam er een leuk spoor van zo’n halve kilometer in het gras langsheen een afsluiting en doorheen de open velden, badend in de zon.  Tot 15,5 km hetzelfde verhaaltje als daarnet.  We troffen er asfaltbaantjes, onverharde servitudes en wandelpaadjes doorheen een bosrijke bewoonde wereld en reden er op sommige plaatsen tegen de richting van de vaste blauwe route in.  Op 15,5 km ging het op deze blauwe route een houten trapje af naast een ferme boomstam om zo op een voormalige spoorwegbedding, omzoomd door bomen, terecht te komen.  Op 17 km ging het ter hoogte van een kapelletje het bos weer in.  Er volgde een nog knapper, woester stuk doorheen de oude spoorbedding die er de allures had van een holle weg.  Ik meen hier ooit gepasseerd te zijn tijdens de Halloween-nachtrit vanuit Zele op 31 oktober 2011.  Toen hingen daar spoken in de bomen te flikkeren!

Op 20,75  km volgde een strook bos waarin enkele singletracks werden aangedaan.  De plek lag niet ver van de snelweg ter hoogte van de afrit Sint-Niklaas.  Op een van de paadjes lag een houten bruggetje, geconstrueerd met twee zeer dikke houten balken en voorzien van een leuning.  De spleet tussen de balken was zodanig breed dat het me veiliger leek van de brug te voet te kruisen, eerder dan met de fietsbanden in de spleet terecht te komen!  Er volgden nog enkele knappe singletracks naast de snelweg en dan was het naar boven kruipen om uit te komen op een asfaltbaantje naar een brug over de snelweg toe.  Aan de overkant ging het weer de zijkant in om via een steil paadje naar beneden te duiken in de richting van een stukje bos.  Uiteindelijk arriveerde ik op een asfaltbaantje dat er evenwijdig liep met de snelweg en dat we dienden te volgen.  Bij het naar Waasmunster rijden had ik van op de snelweg al gezien dat daar bikers reden.  Aan het einde van dit baantje trof ik de splitsing tussen de routes van 35-45 km en van 55 km, dit op bijna 25 km van de start.  Het was toen 11.40 u.

Ik had me voorgenomen om de toer van 45 km te rijden, aangezien ik al twee vermoeiende nachtritten had gereden tijdens de voorgaande nachten met weinig slaap!  Maar zoals zo vaak heb ik dan toch maar gekozen voor het onderste uit de kan en ben ik de richting van de 55 km op gegaan.  Soms moet ik dat aan het einde van een rit bekopen door nog amper vooruit te kunnen, soms lukt het zonder veel problemen.  Deze keer had ik na afloop geen spijt van mijn keuze, ook al had ik het gevoelen dat de extra lussen voor de grote toer eerder neerkwamen op kilometers vreten.  De rit werd verder gezet op landelijke asfaltbaantjes waar op dat ogenblik ook een wandeltocht aan de gang was.  Er liepen daar heel wat wandelaars rond, al dan niet met kinderen of honden.  Het asfaltbaantje ging over in een kiezelweg.  Even verder passeerde ik een plek waar bij een eerdere toertocht mijn ogen bijna uit hun kassen vielen.  Er staat daar namelijk een bizar langwerpig kasteel en op het grote grasplein er voor lopen in- en uitheemse dieren rond, waaronder lama’s!  De plek luistert naar de naam “Kennel van Rialfo”.  Eens de kennel voorbij stond er een bordje dat een bevoorrading aankondigde, maar dat bleek deze voor de wandelaars te zijn!

Na een bocht naar links ging asfalt weer over in onverhard.  Figuurlijk, want het zandpad lag er kurkdroog en beenhard bij en voorzien van een aantal diepe sporen.  Ook hier nog steeds wandelaars waarmee ik bij wijlen hetzelfde spoor moest delen, teneinde de diepe groeven in het pad, waar dan toch water was blijven in staan, te kunnen ontwijken.  Eens de laatste wandelaars ingehaald arriveerde ik na een kort stukje tussen de bomen op een asfaltbaantje vlak naast de snelweg.  Aan het grote bord te zien op 400 meter van de afrit Waasmunster.  Het ging rechtsaf om dit asfaltbaantje naast de snelweg te blijven volgen.  Voor de wandelaars was het aan een afsluiting rechtsaf, voor mij ging het rechtdoor om een smal grasspoor op het talud van de snelweg op te gaan, in de richting van het oprittencomplex.  Daar had ik bij het toekomen van op de snelweg de treintjes bikers naar boven zien rijden.  Die waren toen dus ruim halverwege!

Het ging via de brug de snelweg over en aan de andere kant rechtsaf het bos in.  De pijl daar was zodanig opgehangen dat hij de indruk gaf dat je de afrit op moest rijden als spookbiker!  In het bos lagen zeer knappe singletracks en paden.  Ik kreeg er twee tegenliggers.  Een jonge knaap die zijn nog kleinere broer richtlijnen gaf.  Beiden in een mooi nieuw rood-wit fietstenue gestoken.  Jong geleerd is oud gedaan.  Zij hebben nog een heel leven om van hun bike te genieten!  Mijn clubtenue is door het overvloedig gebruik zo stilaan aan vervanging toe, de kleuren flets geworden.  Ik kon van dit mooie stukje parcours genieten tot zo’n 31 km.  Een assenweg voerde me nadien doorheen een bos met aan mijn rechterkant een grote poort naar een enorme villa, eerder een kasteel, toe.  Even later bereikte ik de bevoorrading op 31,5 km van de start.  Ze stond van het pad af opgesteld in de tuin van vermoedelijk een klooster, ondergebracht in een vrij modern gebouw met weinig ramen en witte muren.  Er stonden nog een zevental bikers te eten van de bananen, koeken en letterkoekjes.  Sommigen hadden interesse voor mijn Lapierre-fiets.  Aan de start stond er iemand met een standje van deze fietsen.  Aangezien ik samen met enkele andere bikers de richting van de 55 km was op gegaan en sindsdien geen andere deelnemers meer te zien had gekregen, vermoed ik dat ik als laatste arriveerde.  Vandaar kreeg ik van één van de mannen ter plekke de nog twee overgebleven hele bananen mee voor onderweg!  Omstreeks 12.15 u weer op weg.

Er volgden zandwegen waarvan op kleine bordjes de naam van de buurtweg vermeld stond.  Dat zie je tegenwoordig meer in bepaalde streken.  En gelukkig is er voor gezorgd dat die bordjes overal gelijkvormig zijn!  Zo bereed ik de zanderige Baudelodreef en bereikte ik het natuurgebied De Vaag.  Dit is het speelbos van de gemeente Waasmunster, grenzend aan een stukje schrale heide.  De Vaag is gelegen tussen de E17, de Oudeheerweg-Heide en de Baudelodreef. Sinds kort staat Natuurpunt Zuid-Waasland in voor het natuurbeheer van het 9 hectare grote gebied, om de bijzondere natuurrijkdom van het gebied met heide en bossen de beste kansen te geven, terwijl de speelfunctie gestimuleerd wordt.  Ik vermoed deze zanderige paadjes ook al bereden te hebben tijdens de nachttocht vanuit Zele.  Omstreeks 34 km ging het de snelweg over en trof ik een track hoog boven op de berm, de snelweg in de diepte, om terug te keren in de richting van de afrit Waasmunster.  Het ging dan over leuke paden het bos in dat hier bezaaid lag met zeer veel dood hout en afgevallen takken, nog steeds in de richting van de afrit en tot achter de kleine parking die daar ligt.  Daar gebeuren in het bos ook andere dingen dan biken, te zien aan wat er op de grond ligt!

Op 36 km kon ik genieten van een knappe singletrack in een dennenbos, nog steeds in de nabijheid van de snelweg.  Een kilometer later reed ik voorbij enkele grote domeinen met grote huizen, eerder kastelen, over asfalt, afgewisseld met assenwegen.  Tot 38 km kreeg ik op een veldweg in een meer open gebied af te rekenen met felle tegenwind.  Landelijke wegen over een afwisselende ondergrond werden mijn deel, de felle wind ook!  Omstreeks 40 km volgde een zachte klim voorbij de renstal Bouchouthoeve.  In de verte hoorde ik het geluid van de snelweg.  Een assenweg in, voorbij een mooi gelegen huis, om van daar de snelweg ook te kunnen zien liggen.  Via een brug er onder door om een pad over een met gras begroeide dijk achter een aantal huizen te bereiken.  Hier ligt het gebied Ten Rieland aan de Durme.  Er volgde een redelijk lang stuk asfalt, evenwijdig met de snelweg die op die plaats op een zeer hoge berm gelegen is aan de rechterkant.  Links een open landelijke omgeving met toch ook wat bomen.  Ik arriveerde aan de derde splitsing tussen de 35-45 km en de 55 km op 43,5 km na het vertrek.  De 35-45 km werden naar links gestuurd, van de snelweg weg, doorheen een met bomen omzoomde dreef.  13.00 u.

Voor mij ging het verder rechtdoor over het asfalt evenwijdig met de snelweg, en dit voor toch wel ettelijke kilometers.  Op 45 km ging het linksaf het jaagpad langsheen de Durme op.  Dat eerst over een strookje gras, dan over beenharde sporen en over gebarsten oude asfalt om op 47 km een grote vijver aan de linkerkant te passeren.  Naar het einde toe volgde weer een grasspoor om van de dijk af te rijden aan de rand van een KMO-zone.  Hier grenst de natuur aan de “beschaving”, want naast het laatste bedrijf lag een soort rietkraag.  Het tellertje toonde 48 km om 13.30 u.  Na het doorkruisen van het bedrijventerrein volgden tot 49 km zanderige veldwegen, waaronder een stuk van de reeds eerder bereden Baudelodreef en de Uilenhoek.  Vanaf de Damsakker zag ik de grote kasteelvilla van vlak voor de bevoorrading weer staan tussen de bomen.  Ik had dus een grote lus achter de rug.  Daarom dat ik daarstraks van kort na de start aan de bevoorrading bikers in de open velden zag rijden, terwijl ik zelf de andere kant werd uit gestuurd.  Op 50 km zaaide ik als een hond in een kegelspel enige onrust in een groot gezelschap dames die elk met hun hond of honden op wandel waren!

Ik passeerde in een strook bos het kapelletje van Onze-Lieve-Vrouw-hulp-der-christenen dat ik vroeger al wel eens te zien heb gekregen om dan het Schietakkerstraatje in te duiken en over de kasseitjes naar beneden te dokkeren in het bizarre hellende straatje met rijhuizen.  Hiermee had ik weer de meer bewoonde wereld bereikt.  Ik arriveerde in een pas met klinkers heraangelegde straat om het kasteelpark Blauwendael met fontein in te gaan.  Enkele dolomietpaadjes voerden me voorbij een vrij nieuwe fitometer.  Het tellertje toonde 53 km zodat ik niet verwacht had weer bij af te zijn.  Daardoor moest ik mijn remmen dichtknijpen voor een kleine dreumes die met zijn loopfietsje uit het steegje naar de speelplaats van de school toe kwam gereden.

Er zaten nog enkele groepjes bikers aan de tafeltjes op de speelplaats, maar de meesten waren inmiddels al weer thuis.  De wind had de flyers over de speelplaats verspreid.  De mensen die deze tocht op poten hadden gezet begonnen zo stilaan met de opruim.  De tuinslangen aan de bikewash gaven weinig druk, daar kreeg je de fiets niet mee schoon.  Erg vuil was hij trouwens niet geworden op het droge parcours.  Nog twee flesjes frisdrank soldaat gemaakt, kort even gebabbeld met één van de inrichters, genoten van het zonnetje en omstreeks 14.30 u mijn auto weer opgezocht.  Die stond nu eenzaam in de berm langsheen de grote baan geparkeerd.  Thuis de fiets nog schoongemaakt in een stralende zon, waarmede een einde kwam aan een vrij druk fietsweekend!  Deze toer van de Vierschaarfeesten in Waasmunster was goed uitgepijld en er kwamen een aantal mooie stroken bos en singletracks in.  De warme zon deed deugd en de mensen in Waasmunster hebben me in ieder geval een mooie zondag bezorgd.  Waarvoor dank.

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you.be en op mountainbike.be!

18-04-2013 om 00:00 geschreven door StrammerMax

Het ging het centrum uit via het intussen gekende grasspoor achter de zaal, dan een stukje over asfalt om de fel klimmende smalle servitude tussen een bos en de vervuilde zijgevel van een huis in te gaan.  Na een klim doorheen een weide trof ik op 3 km reeds de eerste splitsing tussen de 26 km en de routes van 36-43-62 km.  De optie was 43 km, voor de 62 km diende je ten laatste om 17.00 u te zijn vertrokken.  Toch een groepje van 5 rijders dat voorbijkwam.  Vanaf 3,5 km volgde een lekker snelle afdaling over een iets drukker betonbaantje van zo’n kilometer lang.  Om dan ferm te moeten trappen voor een vrij zware klim in een veldweg naar een bos toe.  Aan het geluid te horen was ik nu in de buurt van de snelweg.  Bij het bereiken van het bos op 5 km zag ik bordjes staan die wezen op elkaar kruisende bikers, maar ik ben later zelf niet meer langs deze plek gepasseerd.  Twee groepjes van twee kwamen ook de helling op.  Eens weer aan de rand van het bos gekomen reed ik eventjes pal naast de snelweg om dan rechtsaf te gaan en het bedrijf Better Fruit te passeren aan de Steenberg.  Een zacht klimmende assenweg bracht me weer tot vermoedelijk dezelfde betonbaan via dewelke ik de grens met Aarschot overschreed.  De lucht grijs en donker met zachte regen.  Er volgde een knappe recent geasfalteerde holle weg, een stukje beton en een korte strook asfalt.

Omstreeks 20.15 u arriveerde ik in het zog van een andere eenzame biker op een prachtig kruispunt van semi holle wegen, afgeboord met bomen, in een zeer landelijke omgeving om er de splitsing tussen de routes van 26-43-62 km en 36 km te treffen.  Dit op 8,5 km na de start.  Van 10,5 tot 11,5 km ging het een privaat bos in en kon ik genieten van een mooie singletrack waar het wel uitkijken was voor de boomwortels.  Na een voor mij zware klim in een knap bos kwam er een splitsing tussen de 26 km en de 36-43-62 km.  Een enkeling raasde me voorbij, gevolgd door een groepje van twee.  Eens het bos uit ter hoogte van een kapelletje herkende ik de plek uit andere toertochten.  Verderop ligt een zeer steile straat met nieuwe huizen met aan het einde de bizarre Orleanstoren op de Kouterberg.  Eventjes ging het de straten van een woonwijk door om de Leiberg te bereiken (12,5 km).  Meteen wist ik wat ik te zien ging krijgen!  Een pracht van een singletrack, doorheen een machtig stukje woest bos, die langs de rand van een diepte loopt.  Goed berijdbaar zodat je niet moet vrezen van naar beneden te stuiken.  Er was nog altijd schemering.  Ik heb hier ooit in het pikdonker gereden waarbij mijn lampen recht de dieperik in schenen.

Op 13 km reed ik nog eens door een prachtig bos, kreeg ik nog twee eenzame rijders te zien en een duo waarmee ik op 15 km een vettige holle weg bereikte.  In een volgend bos ging het over een knappe singletrack die zich met vele S-vormige bochtjes als een sinuskromme tussen de bomen trok.  Er diende wel eerste een ferme strook slijk gepasseerd te worden om van dit moois, dat er droger bij lag, te kunnen genieten.  En dat voor anderhalve kilometer lang.  Ik had het pad voor mij alleen, want pas toen ik weer in de richting van de snelweg reed, kreeg ik nog eens twee keren een duo te zien.  Intussen was het 21.10 u geworden.  Van 17,5 km tot 18,5 km volgde een grasspoor dat vlak naast de snelweg liep en tegen de rijrichting van de wagens in.  De chauffeurs op de snelweg zullen zich afgevraagd hebben welke voertuigen daar met die fel schijnende lichtjes reden.  Want ik zag achter me nog felle lampjes van bikers in aantocht.  We reden in de buurt van de afrit Tielt-Winge en Aarschot van de E314.  De felle lichtjes die me achtervolgden bleken afkomstig van een treintje van vijf en van vier!  Het grasspoor ging over in een smal betonbaantje van nog een kilometer lang naast de snelweg om deze dan via een brug te kruisen.  Aan het kapelletje links staan vaak de bevoorradingen van plaatselijke toertochten.

Op 20 km hadden de Rillaarse Bikers gezorgd voor een met linten afgespannen weidespoor op een zachte helling vol technische bochtjes.  Na nog een reeks ferme bulten op en af bereikte ik het tentje van de bevoorrading op 21,5 km na het vertrek.  Eerst werken, dan eten, is het devies in Rillaar.  De stop stond ergens op een privaat terrein, met zoals vroeger wat muziek en gekleurde spots.  Bananen en koeken om te eten en vooral het fris drinken deed deugd.  Er werden zelfs curryworsten gebakken.  Bruce Wayne en zijn bikemakker Mr. C kwamen toe.  Hij had mij in Rillaar verwacht en ik had me daarstraks ook al afgevraagd of hij hier zou komen rijden.  Ik heb Bruce Wayne hier voor het eerst ontmoet nadat we, zonder dat van elkaar te weten, blijkbaar belangstelling hadden voor wat we over een gereden toertocht te vertellen hadden!  Sindsdien kruisen onze wegen zo af en toe, al was het na een wat het weer betreft slechte winter en de toertochten meer in de eigen streek, al een tijd geleden.  Lang zijn we niet aan de stop blijven staan, er wachtte ons immers nog een stevig stuk van de rit!

We werden al weer direct naar boven gestuurd op een paadje om een donker bos te bereiken waar het brede pad er goed modderig bij lag, met sporen en diepe plassen.  Een lichtkleurige smurrie vloog je er om de oren terwijl ik de rode lichtjes van Bruce en Mr. C in de verte zag verdwijnen.  Er volgde een zachte klim over een smaller bospad.  Eens het bos weer uit trof ik op een kruispunt van veldwegen, waar een mega grote plas stond, de splitsing tussen de 26-36-62 km en de 43 km op 21,5 km na de start.  Aanvankelijk de verkeerde richting uit gereden en zo twee keren voor niks de grote plas moeten doorkruisen.  Het was 21.50 u en toch maar de richting van de 45 km aangehouden.  Ik vermoedde al dat ik weer lang onderweg zou zijn, maar ik had er de tijd voor.  Ik kreeg het lastig op een wel zeer vettige bosweg vol plassen, gevolgd door een natte veldweg.  Ik kreeg een straatnaambordje met Nijsstraat te zien en dat me ook toonde dat ik in Holsbeek reed.  Ik dokkerde er lekker naar beneden over een kasseiwegeltje op 24 km.  Ik werd begroet door drie of vier bikers, waarvan ik vermoed dat het Bulls69 en zijn gezelschap waren.  Zij reden op het thuisfront en zouden laat vertrekken had ik gelezen.

In Holsbeek volgde een knap stukje bos, een snelle afdaling en de doortocht van een gekasseide holle weg, ook weer lekker naar beneden.  Om daarna over een meer beslijkt spoor weer te moeten klimmen in een volgende holle weg!  Op het laatste nippertje kunnen vermijden dat een argeloze kikker kennis zou maken met een van dikke noppen voorziene Fat Albert, om vast te stellen dat er op dit pad nog wel meer kikkers met hun leven speelden door op het parcours te komen zitten!  Op 25 km kwam er een singletrack in een bos, daarna een lastiger exemplaar vol plassen tot aan de Zandstraat in Holsbeek, op het kruispunt met het Hauwaerts Gat.  In het schaarse oranje licht van een straatlantaarn de batterijen van mijn lampen gewisseld alvorens het bos in te duiken.  Duiken is veel gezegd, het was eerder naar boven kruipen.  Mijn fiets begon tegen te pruttelen omwille van de aangeklitte modder en het door de plassen rijden, het schakelen werd lastig, de ketting wou niet mee.  Er volgde een afdaling in het bos, overgaand in open veld tussen fruitgaarden om het kapelletje van Sint-Jozef-onder-de-linden te passeren.  Groot was mijn opluchting van toch nog drie lichtjes te zien naderen.  Maar dat waren jonge snelle kerels die ook zo weer uit het zicht verdwenen op 28 km.  De volgende veldweg lag er betrekkelijk droog bij en ik kon er wat recupereren tijdens een lange zachte afdaling tot aan de veldwegen op De Hauwaert op 30 km.  Met redelijk wat plassen.

Toen ik achterom keek zag ik redelijk wat felle lichtjes in het open veld.  Na een bocht stak me iemand voorbij, gevolgd door een groepje van vier.  De stem die ik te horen kreeg herkende ik.  Ze behoorde toe aan Dirty Daddy die samen met andere Slijkfretters uit Westerlo blijkbaar ook nog laat op pad was!  Ik speelde die groep al snel weer kwijt tijdens een vermoeiende klim in een holle weg.  Wat volgde was zo mogelijk nog erger.  Het ging naar beneden over een gladde veldweg met drie zeer diepe sporen.  Daar was het van “blij dat ik glij over de klei”!  Op de meest lastige stukken was het even te voet, om nekbreuk te vermijden.  In de verte zag ik dat één van de Slijkfretters voor dezelfde optie had gekozen.  Intussen was het al 23.00 u geworden!  Waar het vanaf een asfaltbaantje weer overging naar onverhard stonden de Slijkfretters te wachten.  Onverhard is het woord, want het pad stond er bij aanvang vol smurrie in diepe sporen.  Ineens lag er een fiets met knipperend achterlichtje op de grond en hoorde ik Dirty Daddy sappig lachen!  Een van de Slijkfretters had zijn naam eer aan gedaan en was uitgeschoven in de blubber!  En dan verdwenen ze op 33 km in het bos.

De blubber was hier gelukkig kort van duur en maakte plaats voor een mooi pad en dito singletrack doorheen het bos.  Om te arriveren op een plek die ik al eerder tijdens tochten in deze regio had te zien gekregen, maar dan bij daglicht.  Ik reed er in de zogenaamde Kaaskorf in Tielt-Winge, een onverhard pad met zijpaden waar buitenhuizen gebouwd zijn.  Dan nogmaals lekker slibberen over een natte veldweg tot aan de snelweg op 36,5 km.  Tot 40 km ging het daar over de bekende lange kiezelwegen evenwijdig met de snelweg.  Eerst lekker lang naar beneden, voorbij het Mariakapelletje dat er vlak naast de pechstrook staat aan de bosrand, dan de brug van de snelweg onder en langs de andere kant weer naar boven, verder langs de E314.  Eerst gezwind, maar naarmate de top nadert wordt ook de helling steiler en komt de snelweg in de diepte te liggen.  Met veel moeite bereikte ik dan toch de top.  Asfalt en vettige veldwegen leidden me tot de splitsing 26-36-43 km en 62 km.  Die 62 km was niet meer voor mij, dat was voor de rijders bij daglicht die deze namiddag een droger parcours zullen getroffen hebben!  Ze kwam op 41 km na de start.  Er volgde nog een knappe singletrack aan de rand van een bos, met korte bochtjes in hellingen.  Ik was echter uitgeteld en omdat de ondergrond er super glibberig bij lag, moet ik bekennen dat ik er een groot stuk van gelopen heb!  Er volgde nogmaals een splitsing 26-43 km en 36 km en toen had mijn tellertje er al 45 geregistreerd.  Het was een opluchting van weer de bewoonde wereld te bereiken en het groene schijnsel te zien van de verkeerslichten op het kleine kruispunt van de Kortakker.

Bijzonder groot was mijn vreugde toen ik zag dat de bikewash op dit late uur nog operationeel was!  Zo kon ik mijn fiets weer bruikbaar maken voor zondag!  Het vuil kwam goed los en het schakel- en kettingprobleem was weer achter de rug.  Gewoon te wijten aan overdadige modder en water!  Zelfs de douche had ik nog mogen gebruiken, maar omdat ik een eindje van daar geparkeerd stond heb ik de Rillaarse Biker alles doen afsluiten.  Voor deze mens kwam er immers nog een dag met vermoedelijk veel werk.  Aan de auto mijn natte kleren verwisseld voor een trainingspak.  Een uur later was ik thuis en ik heb de gewoonte van mijn spullen direct proper te maken, tijdens de week komt dat er niet van!  Na de nachtrit op vrijdag in Borchtlombeek volgde na deze in Rillaar weer een bijzonder korte nacht!  Om acht uur was ik weer op.  De vettige paden van Rillaar nogmaals bedwingen, dat zag ik niet zitten.  Thuis blijven met het beloofde zonnige weer evenmin.  Daarom gekozen voor het meer vlakke Waasmunster, alhoewel er daar ook hellingen zijn.  Het was een verstandige keuze.  Ik heb genoten van de rit in Rillaar, er mijn tijd voor genomen, maar het was een zware dobber.  Het zal weer even wennen worden aan de meer heuvelachtige streken dan thuis.  De organisatie was zoals naar gewoonte volledig in orde, de afpijling met fluopijlen duidelijk en verzorgd.  Tijdens de zomer rijd ik hier allicht nog wel eens ergens rond.

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you.be en op mountainbike.be!

17-04-2013 om 00:00 geschreven door StrammerMax

Vertrokken in het gezelschap van een vijftal leden van eenzelfde club, allen in hetzelfde pak gestoken.  Het ging de eerste 1,5 km naast Café ’t Lof met het gezellige achterliggende terras met kaarslichtjes en voorbij de plek van de bikewash om daar rechtsaf te slaan op het parcours van een vaste route.  Tijdens het klimmen op de daaropvolgende smalle servitude voelde ik aan mijn adem dat mijn conditie niet optimaal was.  Het beloofde een zwaar tochtje te worden!  Er volgde een asfalt straat als recuperatie en dan doken we linksaf een nat graspaadje in.  Daar was het ook stompen over een vals plat.  De groep van daarnet die even was gestopt kwam terug voorbij, gevolgd door leden van nog een andere club.  Op 3,5 km volgde een uitdagender singletrack die gelegen was tussen een nat bos, de bomen stonden op sommige plekken met hun voeten in het water, en een prikkeldraad.  De ondergrond was wak en dus was het wat schuiven geblazen.  De drie Weetabix-boys kwamen voorbij gereden.  Vanuit deze landelijke omgeving ging het een grote spoorwegbrug onder.  Op die plek waren grote werken aan de gang.  Ik vermoed dat men er een nieuwe brug voor extra sporen aan het naast bouwen is.  Er was daar op geen kubieke meter beton bespaard!

Linksaf over een weidepaadje naast het spoor om een landelijke straat te bereiken.  Asfaltbaantjes en smalle betonbaantjes voerden me doorheen een mooie omgeving tot aan de grens met Wambeek (Ternat).  Daar maande een drietal mannen van de organisatie me aan om iets trager te rijden.  Ik dacht voor een foto, maar ik vermoed dat ze een stukje film opnamen.  Het was toen 20.40 u en ik reed nog steeds zonder licht.  Van 6,75 km tot 9 km volgden natte weidepaadjes en smalle betonnen kerkwegeltjes op de blauwe vaste route.  Op 10 km moest ik stevig naar boven kruipen over een pas aangelegde straat in een nieuwe verkaveling in Roosdaal.  Drie bikers staken me er voorbij.  Achter me hoorde ik een klokje negen uur slaan, maar intussen was het al zodanig donker dat ik geen kerk kon zien staan.  Tijd om de lichten aan te steken!  Linksaf een smal donker spoor in om te merken dat ik mijn lichten beter uit had gelaten omdat ik de eerste stop bereikte.

Die was ondergebracht in het betonnen onderkomen van een plaatselijke voetbalclub waarvan de ramen voor de gelegenheid met zwart plastiek waren geblindeerd!  Kwestie van alles niet open en bloot te vertonen!  In het donker weet men maar nooit waar iemand zich zou kunnen verschuilen om met diens loensende blikken alles gratis te aanschouwen, terwijl wij inschrijvingsgeld betaald hadden!  Binnen kreeg ik van de schone van dienst een bekertje drank aangeboden.  Het ging er vrij zedig aan toe, alles voldoende bedekt zodat de aanwezige bikers hun verbeelding dienden te laten werken!  Dus die zwarte plastiek was eigenlijk overbodig!  Of toch wel, want op een gegeven ogenblik liet het lieve kind meer zien dan alleen haar sexy hoge hakken!  Twee grote roze ogen keken de bikers aan.  Zo pril en zo jong, dat kan niet anders dan schoon zijn!  Ik heb de reactie van de mannen eens geobserveerd!  Om te besluiten dat de bikers te lande allemaal brave jongens zijn!  Het zou bijna doen vergeten te vertellen dat de bevoorrading een meer dan voldoende keuze bood van fruit over koekjes en paaseitjes tot, hoe kan het ook anders, de bekende negerinnentetjes!  Dat was lang geleden dat ik nog een mellowcake had gegeten!  Patje2 was samen met een maat gespot.  En zoals ik vermoedde was hij als fervent nightride-rijder het rondje al voor de tweede keer aan het afwerken.  En dat had niets met de dame te maken, want zij was bij zijn eerste passage nog niet present!

Bij mijn vertrek stond er een stevige wind.  Patje had me verteld dat er een ferme afdaling volgde en zijn GPS-toestelletje getoond dat 53 km/h had opgetekend.  Dan zou ik mijn remmen wel moeten dichtknijpen!  Het ging effectief lekker snel over asfalt naar beneden en in de verte zag ik de lichtjes van de bikers die linksaf een vettig weidespoor in doken.  Tot 13 km was het ferm dabben over paden die door de regenbuien van vandaag op sommige plaatsen in een modderpoel waren herschapen.  Dat maakte er een zwaar tochtje van.  Na een stukje recuperatie over asfalt volgde een onmogelijke klim over een modderig bospad waar Patje het aan de stop ook over gehad had.  Hij was tot halverwege geraakt, maar de tweede keer toch rijdend tot boven!  Ik ben zo goed als beneden al moeten stoppen.  Ik kan de schuld in de schoenen van de biker schuiven die voor me reed en stil viel!  Zelfs zonder dat zou ik toch niet boven geraakt zijn!  En ik zag zijn voorgangers ook te voet naar boven kruipen.  Die kerel had het bij momenten moeilijk om zijn groep te kunnen blijven volgen en die mannen stonden hem hier en daar op te wachten.  Intussen was ook de bezembiker toegekomen.  Hij reed als laatste over het parcours om de goede afloop te controleren.

Na de modderige klim ging het over een weidepad dat er op deze plek vrij droog bij lag.  Ik arriveerde in de Wolvenstraat, daar waren rioleringswerken bezig, en kreeg daar een stevige asfaltklim voor de wielen!  Om dan rechtsaf een verharde servitude in te moeten.  Na nog een stukje asfalt bereikte ik na 17 km samen met de groep van daarnet de plek waaraan ik niet meer gedacht had, maar die ik me bij het zien ervan nog levendig kon herinneren vanuit de eerste editie.  Meer bepaald de steile klim over kasseitjes, luisterend naar de naam Kluisberg.  Een aanloop nemen is bovendien nog moeilijk omdat er beneden een metalen sluisje is voorzien om te beletten dat wie er naar beneden raast de weg op zou schieten.  En daar stonden ze weer net als vorig jaar langs de kant van de klim: schaars geklede en idem dito verlichte dames!  Er zat nochtans niet heel veel beweging in.  Als je wil weten hoe dat komt, moet je volgende keer maar zelf komen rijden!  Patje moet hier of daar gewacht hebben (een cafeetje binnen gegaan voor een extra Leffe), want wist me in het voorbijrijden te zeggen dat mijn fiets diende om te rijden en niet om er naast te stappen!  Het wou niet lukken vandaag!  Geraakt ik vorige keer dan nog met de nodige moeite tot halverwege de Kluisberg, ik kon het vandaag niet opbrengen, geen fut!  Boven belde de bezembiker naar een medewerker om te melden “dat de dames mochten opgehaald worden op de Kluisberg”.  Daar kwam het toch op neer!

Boven op de Kluisberg arriveerden we in een stukje bewoonde wereld, er is daar zelfs een school!  Stel u voor dat je elke dag via die Kluisberg naar school moet kruipen!  Het ging een vrij vettige singletrack in en een weidespoor op om een stukje fietspad langsheen een grotere baan te bereiken op bijna 19 km.  Vanaf nu werd het duidelijk dat er een aantal gelegenheidsbikers bij waren, want ik slaagde er in van er hier en daar enkelen in te halen, iets wat me nooit overkomt, of zag er uitgeteld aan de kant staan uitblazen.  Waarmee ik niet wil gezegd hebben dat ik zelf zo’n held ben!  Linksaf een weidespoor in, wat er bij aanvang goed modderig bij lag.  In de verte zag ik achter me de lichtjes van de rijders die ik daarnet was gepasseerd, voor me de rode achterlichtjes van hun sterkere kompanen.  Daar bleef er ook een wachten op een plek waar zich een gevaarlijk dropke aandiende, direct gevolgd door het moeten kruisen van een half boven de grond stekende rioolbuis.  “Hier ga ik veiligheidshalve maar te poot”, zei ik tegen die man.  Dan volgde een behoorlijk te berijden weidespoor.  Bij het opgaan van asfalt stond een groepje te wachten met de vraag of ik hun zwaardere, minder goed rijdende makker had gezien.  Ik kon hen vertellen dat er nog wel meerderen op komst waren.

Van 20 tot 21 km volgde een zwaar stukje dat toch veel van mijn krachten vroeg!  Het ging daar dwars over een omgeploegd veld.  De bodem lag vrij vast, maar zoog wel goed aan, zodat het zwaar stompen was.  En dan had ik nog het geluk dat de voorgangers enigszins een spoor hadden gebaand.  Er werd ons geen rust gegund, want na de overtocht van dit veld volgde een vermoeiende klim over asfalt.  Gevolgd door een glibberig smal paadje dat vanaf een gegeven ogenblik naast een soort dijk kwam te liggen in een strook bos.  Het was er pikdonker.  De beste bikkel van het groepje van daarnet haalde me in toen ik even langs de kant op adem stond te komen.  Ook hij was van mening dat de ondergrond er zwaar bij lag!

Ik kwam toe in een straat en hoorde muziek in de verte.  Daar was in een tentje de tweede stop ondergebracht op 23,5 km van de start.  Het was toen omstreeks 22.30 u.  De bezembiker kwam ook toe in het gezelschap van de laatste rijders en wist me te zeggen dat er na de stop nog een viertal kilometers te rijden waren.  Er stonden daar nog redelijk wat bikes, maar terwijl ik mijn ros parkeerde vertrok het grootste deel van die mensen.  De bunny van dienst had hier ook al het hazenpad al gekozen, vermoedelijk opgevorderd voor een act tijdens de après.  Het alternatief als troost mocht er anders wel wezen!  Het was namelijk de eerste keer dat ik tijdens een bevoorrading op een toertocht schuimwijn kreeg aangeboden.  In echte glazen dan nog wel!  Het aanbod was hier nog groter dan daarstraks met wafels en cake er bij!  Achter de haag van de buren stond een bierbak voor de medewerkers ter plekke verstopt!  Mannen en bier, het gaat overal goed samen!

Er volgden enkele asfaltstraten en verharde servitudes die van tussen de huizen het achterliggende landschap in doken.  Terwijl ik na 24 km bezig was aan een zachte afdaling in een donker zandpaadje zag ik verderop een licht schijnen en iemand staan zwaaien met een vlammende salami.  Ik werd door een agent met lange haren staande gehouden!  Of ik het reglement dan wel gelezen had?  Want een helmlamp, dat mocht niet!  Even twijfel, want het is effectief zo dat de verlichting die voor mountainbikes in de handel is niet goedgekeurd is voor gebruik op de openbare weg!  En of ik geen doping had genomen?  En dat mijn adem een walm van cava was!  Toen de agent zei dat ik ter plekke een boete zou moeten betalen heb ik hem geantwoord dat er dan niets anders op zat dan volgend jaar maar thuis te blijven.  Alleen de locatie van de controle deed al snel vermoeden dat hier een staaltje acteerwerk werd opgevoerd!  Indien een plek op de openbare weg zou uitgekozen geworden zijn, of met een combi er bij, zou er meer reden tot twijfel kunnen geweest zijn!  De agent begon anders ook wel even te twijfelen toen ik zei dat ik volgend jaar niet zou terugkomen!  Direct erna was er effectief alcoholcontrole door twee pittige verpleegsters waarvan ik voor hen hoop dat ze flanellen ondergoed hadden aangetrokken.  Want ik had het behoorlijk warm van het rijden, maar de mensen die daar de hele avond stonden zullen het niet al te warm gehad hebben!  Ik kon kiezen tussen een spuit in de mond, of een spuit in de kont!  Twee shots zelfs!  Het bleek Jägermeister te zijn!  Je kreeg er nog een polsbandje dat bij aankomst kon ingeruild worden voor een hotdog!  Het was goed gevonden en het toont dat zelfs in volwassen mensen nog altijd een kind schuilt dat wil spelen!

Naar het einde toe reed ik nog door een straat waarvan de mooie nieuwe huizen een knap vergezicht moeten hebben over het dorp aan de linkerkant.  Want daar zag ik in de diepte de oranje lichtjes van de straten.  Verderop ging het dan ook linksaf naar beneden en na 28 km kreeg ik de kerktoren in zicht, welke het einde van deze nachtrit aankondigde.  Ik kon mij niet goed oriënteren en heb even moeten zoeken naar de plek van de bikewash, vermits de pijl er naartoe al weggenomen was.  Patje en zijn metgezel kwamen net proper gewassen voorbij en wezen me de plek.  Met de krachtige straal van gewone tuinslangen was de fiets zo weer toonbaar en ontdaan van de kleverige modder uit deze streek.  Teneinde de parochiezaal niet te veel te vervuilen eerst aan de auto mijn bikeschoenen gaan uitdoen.  Het was even drummen in het tjokvolle zaaltje met luide muziek om eerst aan bonnetjes en dan aan iets drinkbaars te geraken.  Toen ik de eerste beet in mijn hete worst zette kwam er leven op het podium en wie wil weten welk nummertje daar ten tonele gebracht werd, moet volgend jaar zelf maar naar hier afzakken!  Het was de moeite en iets dat mooi is mag gezien worden!  In de bijbel staat toch ook ergens geschreven dat “men geen licht aansteekt om het dan onder een korenmaat te verstoppen”!  Onbegrijpelijk dat men daar in sommige landen een boerka over hangt!

Niet te lang meer blijven hangen, want er wachtte me nog een autorit van een dik uur huiswaarts.  Ondanks de niet zo grote afstand was het toch een pittige toertocht.  Het zal even wennen zijn nu de tochten in de eigen streek ten einde zijn en ik weer oorden zal opzoeken met meer hoogteverschillen!  De bepijling was duidelijk en in orde en goed zichtbaar met behulp van reflecterende stroken, de bevoorradingen meer dan ruim, de bikewash zeer goed en de thematische inkleding meer dan origineel.

Eigenlijk zouden die mannen van ’t Lof zich toch moreel verplicht moeten voelen om ook eens een “Ladies erotic bike avondtoertocht” te organiseren.  Zij kunnen dan zelf fungeren als toyboys!  Huur nog een paar buffboys en een beefcake in en de dames zijn tevreden.  Moest ik jonger zijn, ik zou me kandidaat stellen, maar in de huidige omstandigheden ben ik enkel nog bruikbaar met ofwel een boevenmuts over mijn kop getrokken, zodat niet geweten is van wie dat lelijk lijf er onder is, ofwel met een plastieken zak over mijn corpus!  Dat laatste als beste keuze, kwestie dat de dames nog smaak zouden hebben van hun bevoorrading!

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you.be en op mountainbike.be!

13-04-2013 om 00:00 geschreven door StrammerMax

Vermits de sportvelden van waaraf de toer vertrok eigenlijk midden in de bossen lagen, reden we dus ook onmiddellijk vanaf de start de bossen in. Ik werd er ook dadelijk op de gevoelige plaats vastgelegd door een in het struikgewas verscholen fotograaf. Gedurende de eerste 3,5 km reed ik over singletracks en droge, zanderige paden doorheen knappe bossen. Er waren heel wat deelnemers zodat ik mij geregeld smal diende te maken om snellere treintjes of solo’s te laten passeren. Sommigen maken er een koers van (en draaien dan bij de eerste splitsing af richting de 25 km)! Ik arriveerde op een plek die Vossendijk heet. Vandaar volgden weer bospaden tot aan de splitsing tussen de routes van 25 km en van 35-50 km op 4 km van de start ter hoogte van een kleine bosvijver. Gekozen voor de langste route die me naar een meer open omgeving voerde. Even ging het over een stuk van een rustig, landelijk asfaltbaantje dat bewaakt werd door twee seingevers bij het oprijden en door nog eens twee seingevers op het kruispunt met een ander baantje waar het linksaf ging. Een vriendelijke goedemorgen gewenst als dank voor deze extra service. Ik passeerde de aanplantingen van een boomkwekerij.

Op 6,5 km dook ik samen met andere rijders opnieuw de bossen in over brede zandpaden, afgewisseld met mooie singletracks. Van 7,5 tot 8,5 km volgde een knappe track doorheen een donker dennenbos waar de bomen dicht op elkaar stonden. Ik heb me daar wel even bezeerd aan laaghangende dode takken bij het uitwijken voor twee groepjes raceduivels. Die hoor je namelijk altijd naderen. Nederlanders kwebbelen veel meer met elkaar tijdens het rijden of roepen elkaar zaken toe. Tot 11,5 km niets anders dan bos om door te rijden om weer een meer open gebied te bereiken. Daar ging het opnieuw over een brede zandweg langsheen de velden van de boomkwekerij. Op een bepaalde plaats was men bezig geweest met het in potten steken van jonge coniferen voor de verkoop. Twee seingevers hielden het verkeer in de gaten aan de oversteek van een asfaltbaantje. Ik betreurde mijn keuze voor Vessem niet, want we hadden al een knap stukje route achter de wielen. Intussen had de zon de kilte verdreven en konden we eindelijk genieten van lenteweer!

De zandweg die we dienden in te rijden luisterde naar de bizarre naam Toterfout en in de bocht stond een biker al zijn blaas te ledigen. We reden op paden op de rand tussen bos en velden om dan omstreeks 14 km een machtig stukje te krijgen in een bos met imposante beukenbomen over een stuk van een groene vaste route, goed voor een dikke kilometer. Rond 17 km volgden enkele bospaden waar je kon jumpen over bultjes, paadjes als een wasbord, op de groene route. De ondergrond lekker droog in deze knappe dennenbossen. Verder tijdens de toer zouden we nog een aantal keren zulke paadjes voor de wielen krijgen. Intussen waren de groepjes bikers ook veel meer uit elkaar getrokken zodat ik minder moest opletten of plaats maken voor snellere jongens.

Omstreeks 19 km kwam ik even uit de bossen tevoorschijn in een soort grote open heidevlakte met daar middenin een ven. Ik hoorde een toekomend biker tegen zijn maten zeggen dat hij op deze plek ooit in moeilijkheden was gekomen. We moesten daar inderdaad een zanderige heuvel tussen enkele struiken op. De enige moeilijkheid was dat er op de top oponthoud was van stoppende bikers omdat de afdaling inderdaad verraderlijk steil was en door los zand. Aan het einde van een paadje tussen lage struiken had een tweede fotograaf zich neergezet voor nog een plaatje. 10.40 u. Het ging weer de bossen in en een baan over aan een kruispunt dat door vier seingevers werd bemand. Even verderop trof ik in het bospad de splitsing tussen de routes van 35 km en van 50 km op 20,5 km na de start. Het was toen 10.45 u en samen met twee andere bikers koos ik er voor de afslag naar de langste route, terwijl de meeste anderen rechtdoor reden.

Er volgden een aantal kiezelpaden doorheen de bossen. Ik vermoed dat hieronder nieuwe leidingen liggen. Op diverse plaatsen stonden paaltjes met bordjes waarop nummers stonden. Die leken nog vrij nieuw. De bomen of ondergrond vertoonden geen sporen van graafwerken. Er volgde de doortocht van een donker bos en mooie bospaden door dennenbossen. Het tellertje klokte 25 km af, halverwege dus, toen ik doorheen een jong dennenbos reed. Na een kort pad doorheen een ouder donker dennenbos met dikke stammen bereikte ik omstreeks 11.15 u de rustpost op een open plekje midden in de bossen. Daar was keuze te over uit bananen, krentenkoeken, honingwafels, peperkoek, thee, bouillon en sportdrank. Vanaf de stop zag je in de nabijheid veel bikers rijden over een soort lus met een dropke. Vermoedelijk passeerden die daar op de terugweg, maar ik kan me niet herinneren daar zelf voorbij te zijn gekomen!

Brede en smalle bospaden brachten me tot de oversteek van een grote baan, beveiligd door drie seingevers om aan de overkant in een bospad de splitsing te treffen tussen de routes van 25 km en van 35-50 km op 29 km na de start omstreeks 11.30 u. We kwamen het bos niet meer uit! Van 31 tot 32 km volgde een prachtige singletrack op en neer over bultjes op het traject van een rode vaste route. Daar was behendigheid vereist bij het overschrijden van de bulten en het nemen van de soms korte bochten. Laat nu net daar een andere biker achter mij hangen! De track kwam uit op een zandpad op de rand tussen bos en veld, nog steeds op de rode vaste route. Op bijna 33 km trof ik een splitsing waar de 35 en de 50 km elk hun weg op gingen. 11.50 u. Tot op de kop 35,35 km volgden enkele knappe stukken op het parcours en in de buurt van de rode vaste route elkaar op. Ik kreeg er een zestal bikers te zien, drie die duidelijk de vaste route aan het rijden waren, vermits ze niet overal de pijltjes volgden, en drie die deelnamen aan de toertocht. Eén van de vaste routerijders die ik had laten voorbijsteken hing daardoor korte tijd later weer achter me! Zo had ik op het middaguur een knap stukje parcours achter de rug. Tot 37,5 km volgde een mengeling van allerlei bospaden en tot 39 km een knappe singletrack die me doorheen een oud bos loodste, deel uitmaakte van nog steeds de rode vaste route en tussen de bomen door evenwijdig liep met een zandweg waarnaast een asfalt fietspad was aangelegd.

Op een bepaalde plek dienden we die bosweg te kruisen naar een zandweg toe die we van 40 tot 41 km zo goed als recht op recht bereden. Daarna volgde een niet minder dan een kilometer lange singletrack door een prachtig stukje bos, gelegen op de rode vaste route, tot aan de oversteek van een baantje. Twee snelle voorbijstekende bikers vroegen me of ik een camera had lopen. Neen, hetgeen op mijn helm stond, was enkel het opzetstukje voor een helmlamp. Wanneer ik in de winter in de eigen streek over de grens in Nederland ga biken en thuis vertrek in het donker, dan monteer ik altijd een helmlamp. Tijdens de toertocht word ik dan meer dan eens aangesproken, meestal door Nederlanders, met de vraag of het een camera betreft! Maar hier wordt zelfs het opzetstuk voor een camera gehouden! Ook één van de drie seingevers die ik korte tijd daarna te zien kreeg stelde dezelfde vraag! Het tellertje klokte toen 42 km af, de rit begon te korten en pas nu kreeg ik nog eens een stukje bewoonde wereld te zien! Ik diende het fietspad te volgen dat gescheiden naast een iets drukkere baan lag. 12.30 u.

Op 43 km ging het rechtsaf het bos in aan een tafel met zitbanken. Daar zat een hele groep bikers van ATB Vessem, vermoedelijk te wachten om te beginnen met het ophalen van de pijlen. Het ging er over een met fijne steenslag verhard pad over het traject van een groene vaste route. Ik kreeg er enkele tegenliggers, zowel mountainbikers als oudere mensen met stadsfietsen. Ook nog op de bredere bospaden die volgden. Ik kreeg singletracks en bospaden op de groene vaste route voor de wielen geworpen. Dan volgde een stukje langsheen velden en door een bos. Op 45 km kreeg ik nog twee voorbijstekende bikers te zien. Het kunnen mannen van de club geweest zijn.

Zo stilaan kwam ik in de meer bewoonde wereld van Vessem en langsheen enkele straten en, hoe kan het anders, een molen. Dat had een welbepaald doel waaraan ik intussen niet meer gedacht had! Want op anderhalve kilometer voor de finish was een pint Beerze Bier beloofd. Ik passeerde het terras langs de straatkant van taverne De Gouden Leeuw en werd prompt rechtsaf de binnenplaats op gestuurd. Daar stond de biertoog! Er zaten nog bikers die het, te zien aan de grote flessen op de tafels en de hoeveelheid geproduceerde decibels, niet bij één pint gelaten hadden. Mijn fiets tegen een omheining geposteerd en mijn bonnetje ingeleverd voor een pint frisse Beerze. 13.00 u.

Even later werd ik aangesproken door een biker van ATB Vessem die daar met enkele clubmakkers en bekenden zat. Al snel werd het ons beiden duidelijk dat hij het was die me in Esbeek de flyer van deze tocht had gegeven! De wereld is klein! Ik kon hem in ieder geval al vertellen dat de tocht mij zeer goed bevallen was. Ik rijd zeer graag in streken met veel bos en deze toer ging voor 99% doorheen de bossen! Die ene procent road was om aan deze pint te kunnen geraken! Hij wist me te vertellen dat deze toertocht gewoonlijk de week na de lichtjestocht in Esbeek georganiseerd wordt. Dit jaar had Esbeek de datum met één week vervroegd omdat de lichtjestocht anders op goede vrijdag had plaats gevonden en gevreesd werd dat dit zijn weerslag zou hebben op het aantal deelnemers. De mannen van Vessem mikken ook op Belgische deelnemers en kiezen daarom een datum op dewelke er over de grens in Vlaanderen weinig te versieren valt! Maar ze komen zelf ook vaak in België rijden in Arendonk, Retie, Lichtaart, Kasterlee en Mol. Mol ligt op amper een half uur autorijden van hier. Dus zij komen ook geregeld naar de Antwerpse Kempen afgezakt. Door dit gesprek duurde mijn rustpauze langer dan voorzien, maar ik had alle tijd van de wereld. Omstreeks 13.30 u ben ik als één van de laatsten vertrokken.

Het feest was nog niet gedaan, want eens weer langs de achterzijde over het grasveld weg van het terras, volgden nog zandpaden en een mooie singletrack op de groene vaste route. Tot ik vanaf een zandweg het grote spandoek met “finish” zag hangen, hoog boven het pad opgespannen tussen twee bomen. Na 53 km was ik weer bij af. Met een bordje dankte ATB Vessem de bikers voor hun deelname en sprak de hoop uit hen volgend jaar weer te mogen ontvangen. En ik dank bij deze Vessem voor de puike organisatie en de amusante rit die zij voor ons hebben uitgezet. Er was niet veel leven meer aan de chalet van de korfbal. De bikewash was overbodig, de fiets bleef proper en omdat ik redelijk ver van de start stond, ben ik niet teruggekeerd om te douchen, maar heb dat thuis gedaan. Het was me kort na de start al opgevallen dat hier vrij grote vliegtuigen laag overkwamen! Aan enkele wandelaars gevraagd waar hier dan wel zo’n grote luchthaven kon zijn! In Eindhoven! Ik wist niet eens dat daar een luchthaven was! Daarna de exact 90 km lange autorit huiswaarts weer aangevat!

Een feilloze organisatie: overal seingevers, een duidelijke afpijling met vermelding van de gevolgde route na elke splitsing, waarschuwingsbordjes op gevaarlijke plaatsen en overal vriendelijke medewerkers! Hoogtemeters kan je hier niet rapen, niet iedereen heeft daar trouwens behoefte aan, en dit wordt ruim gecompenseerd door het feit dat men omzeggens de ganse rit in de bossen vertoeft. Afwisselende bospaden en leuke singletracks. Een aanrader! Wie niet kan wachten tot de volgende editie kan alvast de vaste routes eens gaan uitproberen! Kijk daarvoor op http://www.mtbroutes.nl/ en http://www.bikespot.nl/5/kempen/

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you.be, op mtb-you.nl, op mountainbike.be en op mountainbike.nl!

Toertocht te Vessem op 07-04-2013 door Hansdegebruiker (deel 1).



Toertocht te Vessem op 07-04-2013 door Hansdegebruiker (deel 2).



Toertocht te Vessem op 07-04-2013 door Hansdegebruiker (deel 3).



Toertocht te Vessem op 07-04-2013 door Hansdegebruiker (deel 4).



Toertocht te Vessem op 07-04-2013 door Hansdegebruiker (deel 5).



Toertocht te Vessem op 07-04-2013 door Hansdegebruiker (deel 6).



Toertocht de Vessem: promofilmpje van KempenTV (editie 2010).

09-04-2013 om 00:00 geschreven door StrammerMax

Ik werd terug de straat in gestuurd waar ik geparkeerd stond, de spoorweg over en dan linksaf het veld in om er vanaf 3,5 km (stuk naar de start inclusief) een zompig graspad van een dikke kilometer voor de wielen te krijgen. Dat was al zwaar trappen geblazen en ik hoopte dat het niet de hele tijd van dit zou zijn! Ik arriveerde aan een rustige asfaltbaan midden in een groot bedrijventerrein op de grens van Zulte, Kruishoutem en Waregem! Ik kreeg er de vele wielertoeristen op de terugweg als tegenliggers! Een mengeling van would-be-Cancellara’s in bontgekleurde pakken die deze eenzame mountainbiker onderzoekend aankeken.

Op 5 km ging het via een brug de snelweg over, nog steeds tegen de stroom van de wielrenners in, om dan rechtsaf weer het gras in gestuurd te worden, gevolgd door de overtocht van twee maïs-stoppelvelden waar het te volgen spoor nauwelijks te zien was. Twee bikers reden voorop en er kwamen nog drie snelle jongens na. Ik arriveerde in de Relegemweg, dit is een zandweg in de open velden, te Kruishoutem. Want ik herinnerde me nog wel dat deze toer voor het grootste gedeelte het grondgebied van Kruishoutem aandeed. Op 8 km was het gedurende driekwart kilometer langzaam naar boven kruipen in de vals platte Bredestraat (Kruishoutem), gevolgd door een zompig grasspoor tot het kruispunt van dezelfde Bredestraat met de Beerstraat. Op die plek kwam de omgeving me bekend voor, vermoedelijk vanuit de Lozerbosveldtoertocht begin september in Kruishoutem.

Voor mij doemde een eenzaam in het bos staande kasteeltoren op, zo eentje uit de sprookjes, recht tegenover de Oude Molenweg ter hoogte van het kruispunt met de Waregemsestraat die we rechtsaf in moesten. Er volgde een iets steviger klim over het asfalt van de Vijverdamstraat om de eerste splitsing tussen de routes van 45 km en van 60 km te treffen op 10,75 km na de start. Omdat Zulte toch zo’n 95 km van de voordeur ligt, gekozen voor de langste toer, dat rechtvaardigt meer de verplaatsing! Ik werd linksaf de hoogte in gestuurd over een toch wel stevige off-road-klim in een strook bos waar toch nog twee huizen staan, goed voor bijna een kilometer. De toertocht vanuit Kruishoutem-Lozer kruipt hier ook naar boven, maar komt vanaf de andere kant in de schilderachtige Vijverdamstraat. De klim kwam uit op een drukkere baan aan een huis naast een voetbalveld. Bij de Lozerbosveldtoertocht hangt hier steevast het dekbed nog uit de venster! Deze keer niet!

Rechtsaf de baan op om snel daarna rechtsaf de kasseitjes af gestuurd te worden doorheen het prachtige Nokere. Hier kwamen de wielertoeristen me weer tegemoet. Die mannen moesten hier over de kasseien naar boven kruipen! 12 km. Eens beneden ging het rechtsaf een asfaltwegje op en de velden in. De villa met de gesloten luiken tegen een helling naast een bos links in de verte kwam me bekend voor. Het bleek te kloppen, want ik passeerde het mooie oude huis met de geel-blauwe luiken en werd linksaf een zandweg op gestuurd voor een klim in de richting van de verlaten villa in de Koninginnestraat. De Lozerbosveldtoertocht duikt hier naar beneden in de richting van waaruit ik kwam. De villa voorbij om in een bocht van de straat rechtdoor gestuurd te worden voor een stukje off-road in een privaat bos, lekker naar beneden op 14 km. We kregen er een stukje zompige weide voor de wielen, gevolgd door een stukje bos met een stevig klimmetje en afdaling. Een prachtig plekje. Hier was het plots even drukker, want ik kreeg er op korte tijd 7 metgezellen te zien. Ik kwam het bos weer uit op dezelfde plek als waar ik het was ingereden. Er was daar een lint gespannen. Nog teken gedaan naar twee bikers dat ze de andere kant van het lint moesten kiezen! Na 15 km ging het dan lekker snel naar beneden over het asfalt van de Turkestraat (Nokere-Kruishoutem) waar een paar kasten van huizen staan, door grote hagen aan het zicht van ongenode blikken onttrokken!

Het betonnen Gaverestraatje in om direct de Kasteelstraat op de grens met Wortgem-Petegem te bereiken. Daar ging het een zacht klimmende veldweg in op de rode en blauwe vaste route tot 17,5 km. Ik reed voorbij een aantal mooie eenzame villa’s in Wortegem-Petegem en tussen de aanplantingen van de boomkwekerij Nick De Meester die zijn zaak pal op de grens van Wortegem-Petegem (Kapellestraat) en Waregem (Bergstraat) heeft. 19 km. Een kort ommetje over diens privaat domein. De snelweg over ter hoogte van de afrit Waregem om er naast de brug een aantal singletracks in een dun bos te vinden. Pal naast de pechstrook! Het ging de hoogte in op de berm langs de snelweg die hier in de diepte komt te liggen. De boompjes en struiken op de bermen waren gerooid en overal staken de verse stronken boven de grond uit. Het paadje kwam uit naast een brug in de Galgewegel (Waregem 21,5 km). Het ging rechts de straat in en dan weer linksaf om weer het talud langs de snelweg te bereiken, op onze stappen te moeten terugkeren, en tussen de boomstronken te laveren tot we weer op dezelfde plek aan de brug uitkwamen. De brug over en weer op het talud tussen de stronken en een afsluiting, maar nu aan de andere kant van de snelweg. Ik betrouwde dat daar niet met al die verse boomstronken! Eens de hoek om trof ik daar de eerste bevoorrading op 23 km omstreeks 13.15 u. Bananen, wafels, peperkoek, rozijnen, sportdrank en water op het menu. Twee vrouwen zorgden er voor het aanbod op de tafel, hun twee kleine meisjes speelden er met hun fiets. Er stonden ook een paar mensen met stadsfietsen van wie één uit de nood geholpen werd met een lekke band. Weinig bikers, nog geen tien deelnemers. De koude nodigde niet uit om er lang te blijven staan.

Het ging verder over het industrieterrein, via enkele straten, voorbij een aantal villa’s aan de voet van de snelweg waar we daarnet ook gepasseerd waren, over een bosweg vol te omzeilen putten en over een grotere betonbaan om tenslotte een veldweg te bereiken die over het terrein van de boomkwekerij Nick De Meester liep om op dezelfde plek van daarnet te arriveren op de grens van Waregem en Wortegem-Petegem binnen te rijden (25,75 km). De Pontstraat in, zacht klimmend tot aan een kapelletje aan de rand van velden en rechtsaf richting Wortegem. Van 26,5 tot 28 km konden we genieten van de doortocht van een mooi stuk privaat bos, het Oud Moregembos met metalen uitkijktoren en voorbij een strook jonge boompjes in jasjes, en rijden over zacht hellende paden tussen imposante dennenbomen en loofbomen. Een mooi stukje tijdens deze tocht. Assenwegen en asfaltbaantjes voerden mij dan voorbij uitgestrekte private domeinen en grote al dan niet gerestaureerde hoeven en gebouwen in Wortegem-Petegem. Op 29,5 km werden we een private veldweg in gestuurd en kreeg ik nog eens twee bikers te zien. Veldwegen, waarvan vermoedelijk een aantal private, voerden me doorheen een landelijke streek. Op 31,75 km ging het weer een privédomein in via een smal pad tussen struiken om het daar achter liggende prachtige bos te bereiken. We bereden er de weinig gebruikte paden in dit ongerepte bos en de doortocht werd afgesloten met een ferme klim. Knap! Eens het bos weer uit voerde een zanderig pad me tot aan een betonbaantje waar we in twee opeenvolgende bochtje gewaarschuwd werden voor de wielertoeristen die we er eventjes als tegenliggers kregen!

Een veldweg voerde me over een winderige vlakte in de richting van een oude omgebouwde molen, zonder kap en zonder wieken op de grens van Wortegem-Petegem en Nokere-Kruishoutem (33 km). In de Gapaardstraat was een enorme nieuwe hoeve in aanbouw. Aan het kapelletje op het kruispunt met een grotere baan ging het linksaf om een plek te bereiken, mij bekend uit de Lozerbosveldtoertocht, meer bepaald weer op de grens van Nokere (Ooikestraat) en Wortegem-Petegem (Karmstraat) op 36 km. Daar staat een door de oude schuren aan het oog onttrokken verlaten hoeve naast een nieuwere stal en een oude loods met ingestorte metalen dakplaten. Ik rijd dan altijd eens over de binnenplaats. Het woongedeelte ziet er anders nog in redelijke staat uit. Indien ik gefortuneerd was, ik kocht het zaakje op, liet alles restaureren en maakte er mijn zomerresidentie van! Toen ik er enkele jaren geleden voor het eerst passeerde stond de loods nog vol afgedankt landbouwmateriaal, het jaar nadien was alles opgeruimd. Een zaak van boer te oud of dood en geen opvolger waarschijnlijk! Daarnaast stond nog een hoeve waar een gloednieuw woonhuis gebouwd werd. Een oude man hield alles er in de gaten, want ook de vele wielertoeristen passeerden deze plek. Terwijl ik er even halt hield passeerden er toch een zestal bikers. Ik was dus niet alleen nog op pad!

Het ging voorbij de vervallen loods een zandweg in tussen de open velden om na 37 km de splitsing te treffen tussen de ritten van 45 en van 60 km. Voor mij ging het rechtsaf langs de drukke Oudenaardsesteenweg in Kruishoutem, een stukje doorheen Ooike (Wortegem-Petegem) om de Duytstraat op het grondgebied van de stad Oudenaarde te bereiken. Ja, stad, ook al betrof het een zandweg die kwistig van stenen voorzien was. Een asfaltbaantje leidde me voorbij een mooi gerestaureerd huis dat tegenover een nieuwere grote villa met grote loods staat. Een servitudenpaadje, eerst tussen weiden en dan tussen hoge hagen, voerde me naar boven in een mooie omgeving met kleine en grote al dan niet gerestaureerde oude huizen. Dat plekje was me bekend en boven tekende de Schietsjampettermolen van Wannegem-Lede zich af tegen de grijze hemel met blauwe flarden. Halverwege de klim naar de molen ging het rechtsaf over asfalt om aan een klein kapelletje een kerkwegel op te gaan, typisch voor de streek van Kruishoutem. Via deze met betonklinkers bestrate kerkwegel tussen knotwilgen bereikte ik de oude hoeve waar de bevoorrading van de Lozerbosveldtoertocht altijd opgesteld staat. De straat lag er nu open voor vermoedelijk rioleringswerken en dat leverde dus een extra stukje klimmende off-road op!

Eens de hoek om aan het einde van de straat trof ik de tweede bevoorrading in de gemeenschapslokalen van Wannegem-Lede. Vorig jaar stonden deze mensen met hun bevoorrading iets verderop onder een tentzeil voor de kleuterschool in de snijdende koude wind! Eén man zorgde er nu voor drank en hetzelfde aanbod aan versnaperingen als aan de eerste stop. Er stonden een vijftal bikers. De man vertelde dat het vooral tussen halftwaalf en halfeen druk was geweest. En toen kwam Sinterklaas in het lokaaltje binnen! Een niet meer zo jonge biker met lang grijs haar en dito baard! Doe deze man een kazuifel om en zet een mijter op diens hoofd, dan is alles in orde voor 6 december! Of hij een zwarte piet heeft, dat weet ik niet, het is ongepast om zoiets te vragen! Van het stof misschien, kan zijn! Ik rijd zelden tochten in Oost-Vlaanderen en toch ben ik deze man met 99 procent zekerheid al eerder tegengekomen! Twee jaren na elkaar op dezelfde toertocht in Oosterzele eind juli! Ik meende hem tegen de man van de bevoorrading te horen zeggen dat hij uit Oostakker kwam.

Even over drieën weer op pad en via de straat weer tot hetzelfde kapelletje van daarnet waar we de kerkwegel op werden gestuurd. Nu ging het de andere kant uit om over een grasspoor naar boven te kruipen en uit te komen in een straat die zelfs een vermelding op Wikipedia haalt! De Huisepontweg in Kruishoutem die van Wannegem-Lede naar Huise voert. Beschermd dorpsgezicht en bekend als kasseistrook uit de Ronde van Vlaanderen, heraangelegd in 2008 en te zien in een korte sequens in de tv-serie van nog niet zo lang geleden! Ik passeerde het in een bos verscholen kasteel van Wannegem-Lede en even verderop de Schietsjampettermolen. Daar stopte een auto met mensen die naar hier waren gekomen om vermoedelijk communiefoto’s te maken aan de molen. 44 km om 15.15 u.

Na de molen rechtsaf de weidse open velden in om een kilometer verder een pas omgeploegd veld door gestuurd te worden met de molen en de kerktoren van Wannegem aan de rechterhand boven op de helling. Een mooi vergezicht, maar veel wind ter plekke. Een asfaltbaantje bracht me daarna tot aan een volgende kasteel met vier ajuintorens en tot op een redelijk drukke grote baan in Kruishoutem die toepasselijk Kasteelstraat heet. De poort goed beschermd met licht en een camera. 47,5 km. Een veldweg in tegenover de hoofdingang van het kasteel, waarna asfaltbaantjes me langsheen een grote uitkijktoren leidden (49,5 km). Straten door Kruishoutem met op 51,5 km een zacht klimmende veldweg. Twee kilometer verder zag ik een bordje staan dat verwees naar het bekende Hof Van Cleve van sterrenchef Peter Goossens. Vorig jaar ben ik even tot daar gereden. Buiten het feit dat het op een hoogvlakte gelegen is, valt daar weinig te zien. Zeer bescheiden zelfs, wat van de chef niet kan gezegd worden! Op 54,5 km ging het via een brug weer de snelweg over wat het begin van het einde betekende. Wanneer ik daar even halt hield, staken me nog een zes bikers voorbij, waaronder Sinterklaas.

Vorig jaar had ik in mijn verhaaltje geschreven dat de laatste tien kilometer een afknapper waren. Dat is blijkbaar niet in blindemansogen (iets dat geschreven is kan moeilijk in dovemansoren vallen) gevallen, want de afsluiter van de rit was compleet verschillend van deze van vorige editie. Zo kregen we van 55 tot 57 km nog twee keren een extra kurkdroge singletrack met de nodige bulten en putten voor de wielen geschoven doorheen een privaat stukje bos langsheen de Blauwdreef (Zulte). Die bultjes waren niet allemaal aan mij besteed, zeker niet aan het slot van een lange rit. En ook Sinterklaas zag het niet overal zitten. Toen ik hem zei dat die korte bultjes niet meer bestemd waren voor een pannenkoek van mijn leeftijd en kaliber, antwoordde hij dat hij daar vroeger overal over reed, maar dat die tijd nu voorbij was! Was de rit vrij eenzaam geweest, in het totaal 49 rijders weten inhalen, net op deze voor mij lastiger plek kwamen de bikers uit het niets opzetten. Een zevental reden er op dat ogenblik rond. De laatste kilometers verliepen nog over een grasspoor, enkele smalle servitudenpaadjes en straten. Eens de spoorweg weer over bereikte ik in het zog van Sinterklaas de eindmeet. Met de verplaatsingen heen en terug naar de auto goed voor bijna 63 km.

De fiets was nauwelijks vuil, maar omdat ik nog andere mannen in de weer zag aan de bikewash, heb ik toch de tuinslang eens op mijn vehikel gericht. Met handige spuitlansen zonder hoge druk was de fiets zo weer schoon. Mijn fiets in bewaring gezet en mezelf direct op een lekkere braadworst getrakteerd. De grote sportzaal zat nog tjokvol renners. De braadworst doorgespoeld met een glas donkere. Genoten van de gezellige drukte, tot de ontdekking gekomen dat er rijsttaartjes verkrijgbaar waren, eentje geproefd en doorgespoeld met een frisdrank. Dan werd de prijslijst mij duidelijk en herinnerde ik me van vorig jaar dat alles aangeboden werd aan één euro! Dat compenseerde de iets hogere inschrijvingsprijs die deels aan een goed doel wordt geschonken. Er zijn streken die meer mountainbikewaardig zijn, maar ik heb me op deze Oost-Vlaamse toertocht toch goed geamuseerd. De toer was beter dan deze van vorig jaar, ook al zal hij voor het grootse deel hetzelfde geweest zijn, maar het slot was in elk geval knapper en dat blijft altijd in het geheugen hangen. De organisatie was prima geregeld, zo’n evenement op poten zetten moet veel werk vragen, er zijn een aantal private plaatsen toegankelijk voor de gelegenheid en het was plezant van daar nog eens geweest te zijn.

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you.be en op mountainbike.be!

08-04-2013 om 00:00 geschreven door StrammerMax

Me in Zele geparkeerd op nagenoeg dezelfde plek als vorig jaar in de Veldekensstraat. Ik was daar nog met de bike gepasseerd tijdens de Halloween-nachtrit op 31 oktober vanuit het centrum! Aan de start kreeg ik Patje2 nog even te zien, maar hij was al ingeschreven en vertrok omdat hij thuis beloofd had van tijdig weer terug te zijn. Er vertrok ook een delegatie van het Waasland Mountainbike Team en dito School. Daar had ik vorig jaar bij toeval bij een aantal toertochten hetzelfde trio (man, vrouw en zoon) van te zien gekregen, onder anderen in Anderlues en hier in Zele. Ik denk dat ze er nu weer bij waren, want nadat hij vertrokken was, stak er iemand zijn hand op. Nog een kort babbeltje met twee vrouwen uit Lennik die hier voor de eerste keer kwamen rijden en zich afvroegen of ze de tocht van 40 km wel zouden aankunnen. Zij hadden de modderige tocht van Liedekerke nog vers in het geheugen. Maar als ze gewend zijn van in hun eigenste Vlaams-Brabant te rijden, dan moesten ze hier de 40 km zeker aankunnen!

Het ging vanaf Veldeken de nog vrij rustige hoofdweg Keltenlaan over en via een poederdroge zandweg en asfaltbaantje richting de dijk. Even verderop ging het de dijk op om deze te berijden van 2,5 tot 4 km, aanvankelijk over beton, daarna over een natter graspaadje. De dijk weer af naar de lager gelegen velden, weer eventjes op en af, om na 5 km op een asfaltbaantje de eenzaam aan de voet van de dijk gelegen cafés De Waterhoek en ’t Veerhuis te passeren. Dit laatste herbergt een supportersclub van wielrenner Greg Van Avermaet, aldus een groot bord boven de ingang. Een halve kilometer verder ging het een beenharde veldweg op en trof ik midden de velden de eerste splitsing tussen de routes van 30 km en 40-60 km op 6,5 km na het vertrek omstreeks 9.40 u.

Gekozen voor de langste route die me over een asfaltbaantje voorbij Taverne Den Draver bracht. Intussen reden we over het grondgebied van Berlare. Vanaf de Quote ging het dan over asfalt en droge assenwegen om op 9,5 km rakelings langs de bewoonde kern van Berlare te passeren ter hoogte van een straat die Blanquartsveld heet. Daar reden we dan doorheen een klein stukje bos met enkele buitenhuizen en over het traject van een vaste blauwe route. Deze plek kon ik me nog van vorig jaar herinneren. Het ging dan over een smal paadje door het gras het bos weer uit om linksaf te slaan en een iets vettiger stukje off-road te treffen tot aan de Kamershoek in Berlare op 11 km.

We reden er het Berlarebroek binnen, dat is een waterrijk voormalig turfontginningsgebied, daterend uit de tijd dat turf nog als brandstof werd gebruikt, thans een natuurgebied met wandelwegen. Van 11,5 tot 13,5 km reden we er een lusje over een breder bospad, gevolgd door een smal grasspoor en bredere zandwegen. Vanaf de bredere zandweg zag je de achteropkomende bikers op het grasspoor rijden. Er liepen daar ook joggers en wandelaars rond! De zandweg kwam uit aan de rand van een villawijk op 14,5 km. 10.10 u. De villawijk door om op 15 km de Oude Dreef in Overmer-Donk te bereiken. Deze dreef doet denken aan de toegang tot een kasteel en leidt voorbij een bizarre maar prachtige hoeve. Na het passeren van een poort die voor de gelegenheid op een kier was opengezet, reden we weer een stukje voorbij de rand van Berlarebroek. Na enkele bomen en struiken rond een waterplas kon je de achterkanten van de huizen in de hoogte zien staan en reden we weer Berlare binnen. 16 km. Er volgden vanaf de Turfputstraat enkele bizarre steegjes en smalle straatjes om de verharde Kasteeldreef tussen rijen bomen te bereiken. Op 18,5 reed ik het centrum van Berlare weer uit om off-road te bereiken op een veldwegel tot aan de Vlietwegel.

Daar ging het de Hoenderstraat in, dat is één van de plaatselijke buurtwegels die er allemaal een naam dragen, vermeld op kleine bordjes. Via een villawijk bereikte ik daarna op 20 km de basisschool Ten Berge. Van de vorige keer kon ik me herinneren dat hier enkele zandhopen liggen op een braakliggend terrein met los zand. En daar werd natuurlijk dankbaar gebruik van gemaakt om de bikers over te sturen. We kregen er dus enkele uit de kluiten gewassen en soms vrij zanderige pukkels voor de wielen. Vanaf daar ging het dan verder over landelijke buurtwegels, met soms bizarre namen, zoals de Saros-Neringwegel op 22 km na het vertrek omstreeks 10.50 u. Een zandweg voerde voorbij een plek waar graafwerken bezig waren aan een dijk, vermoedelijk in verband met de deltawerken langsheen de Schelde. Daar ligt tegen een hoogte een mooi stukje bos dat privaat is en dus niet kan gebruikt worden in de tocht. Op 25 km bereikte ik via landelijke paadjes weer een uithoek van bewoond Berlare en passeerde ik het Riekend Rustpunt.

Het Riekend Rustpunt is een klein museum, uniek in Vlaanderen, dat een totaal onbekend en weinig bestudeerd aspect van de geschiedenis belicht: mesttransport over water van de stad naar het platteland. Het ligt aan het Sluis, op een knooppunt van fiets- en wandelroutes. Onder de titel ‘Van stadsstront naar zandgrond’ is er een permanente tentoonstelling, gewijd aan de beer- en mesthandel van de 17de eeuw tot ergens in de jaren ’30 van vorige eeuw. De steden hadden grote afval- en mestproblemen en de buiten kon die producten goed gebruiken voor de bemesting van de landbouwgrond. Overal langs de waterwegen ontstond dan ook een drukke handel tussen de stad en de buiten. Je kan het gebouwtje vrij in en uit lopen elke namiddag van het fiets- en wandelseizoen. Dit project is een initiatief van Heem- en Oudheidkundige Kring Berlare en wordt gefinancierd met Europees, Vlaams, provinciaal en gemeentelijk geld.

Er volgde dan een vrij lang stuk asfalt tot aan de Scheldedijk in het schilderachtige Uitbergen (Berlare) om er na een bochtje naar rechts de bevoorrading te treffen op 27,75 km van de start. 11.20 u. Er stonden sportdrank, peperkoek, speculaas, bananen en appelsienen op het menu. Ik heb daar Nothing’s Impossible van de Zwette Maanen aangesproken. Hij is me ooit voorbijgevlogen tijdens een toertocht in Awenne op 15 augustus van vorig jaar en via een ander forumlid ben ik te weten gekomen wie die bikkel was. Er is nu eenmaal iets waardoor hij opvalt! Aan de stop was ook de splitsing tussen de routes van 30-40 km en de route van 60 km. Eerder op de voormiddag was daar een fout gebeurd en stond het bordje voor de 40 km bij dat van de 60 km, waardoor een aantal bikers meer kilometers reden dan gepland!

Na de stop ging het over asfalt verder tot de grens met Schellebelle (Wichelen) ter hoogte van een bruggetje over een waterloop. 30 km. Veldwegen, assenwegen en stroken asfalt voerden me door Schellebelle, wat prat gaat op de mooiste plaatsnaam in Vlaanderen. Ter hoogte van de Aard reed ik vlak naast de door wielertoeristen bereden dijk naast de Schelde en vanaf de sluis aldaar ging het rechtsaf naast de Kalkenvaart. 32,5 km. Vanaf de sluis had men er een mooi zicht op. Hier staken de eerste twee bikers sinds de rust me voorbij. Gewoonlijk krijg ik tijdens het tweede deel van de tocht nog weinig deelnemers te zien, zeker op de langste afstand, en dan begin ik uit nieuwsgierigheid te tellen! Het ging een betonbaantje naast de vaart op en daar kreeg ik af te rekenen met stevige koude tegenwind. Links kreeg ik de drassige omgeving van de Kalkense Meersen te zien, waar de bomen met hun voeten in het water stonden.

Ik verliet het betonbaantje linksaf in het zog van een snelle biker in een spierwitte broek, maar de kerel betrouwde het gehavende smalle spoor met diepe voren tussen een brede gracht en een prikkeldraad evenmin als ik. Hij bleef wel op z’n fiets zitten, maar duwde zich voort met de voet aan de grond. Even afstappen leek me handiger om gespaard te blijven van een duik in koud water! Toen ik de plek voorbij was kwamen er nog twee bikers met de nodige commentaar over het onbetrouwbare paadje dat we op 33,5 km voorgeschoteld kregen! Tot 35 km volgde een zeer lange veldweg met enkele bochten en een paar diepe sporen waar ik werd ingehaald door nog een wel zeer snelle jongen en nog een groepje van drie te zien kreeg. Het ging weer even tot vlak aan de rand van de Kalkense Meersen, voorbij een strook met kale bomen van waarachter een imposante kerk met mooie toren opdoemde. Exact op het middaguur na 36 km.

Bij het bereiken van de eerste huizen de afslag rechts in een smalle servitude even voorbij gereden om te zien waar ik me ergens bevond. Het bleek Wetteren te zijn. Straten en veldwegen voerden me tot aan een grote baan op de grens van Wetteren en Kalken (Laarne). 39 km. Ik kreeg er af te rekenen met veel tegenwind. Toen ik even halt hield kwam er nog een biker voorbij, gevolgd door een duo. Van de grote baan ging het onmiddellijk naar een betonbaantje in een winderige open vlakte om een veldweg te bereiken die Kleystraatje heette. En maar stompen in het zog van de twee bikers. Even later ging het door het centrum van Kalken, door onder anderen een nieuwe woonwijk, en reed ik na 41 km de kerk voorbij. Een kilometer verder bereikte ik na de doortocht van het dorp een grote baan.

Samen met nog een eenzame rijder reed ik vanuit Kalken over landelijke wegen en een winderige veldweg tot aan de sporthal van Overmere op 45 km. Met drie bikers in m’n zog ging het over een stokoud kasseibaantje en over de buurtweg Galgenstraatje. 12.45 u. Er volgde een brede assenweg naar de ingang van het recreatiedomein Nieuwdonk op 47,5 km. Toen ik even halt hield reed me nog een snelle jongen voorbij. Het ging linksaf een paadje in om het Donkmeer te bereiken. Het was bitter koud waardoor er weinig mensen te bespeuren waren op dit toeristisch pleisterplekje. Samen met vijf andere bikers, de laatsten die ik vandaag te zien kreeg onderweg, waardoor het totaal na de stop op 22 kwam te staan, reed ik omheen het Donkmeer en de hoofdstraat over om de volgende landelijke asfaltbaantjes te bereiken.

Omstreeks 50 km ging het weer off-road over paden met een harde ondergrond. De omgeving kwam me bekend voor van de vorige editie en ik bevond me inderdaad op het traject van het Bareldonkpad, een plaatselijke wandelroute, en reed tegen de richting van de blauwe vaste route in. Ik passeerde een private visvijver tussen de bomen, waarna een lange harde zandweg me voorbij een strook bos voerde op 52 km na het vertrek. Het was daar een eenzaam stukje zonder bebouwing tot ik uitkwam aan een enkele huizen. Het ging na 54 km de Kamershoekwegel op, dit is één van de lokale buurtwegen. Hierdoor wist ik dat het einde zo stilaan in zicht kwam. Ik was ook stilaan moe aan het worden. Op 54,5 km stond er inderdaad een bordje met “laatste loodjes” en kwam de Keltenlaan in zicht waar het nu drukker was dan vanochtend. Na nog een veldweg diende ik deze te kruisen en kwam ik voorbij een parking voor vrachtwagens. Daar onderbrak ik als een hond in een kegelspel het gesprek van de jonge chauffeurs van twee wagens die naast elkaar de doorgang versperden.. Om 13.30 u was ik na 57,5 km weer aan de tent in Veldeken. De bikewash was net ontmanteld, twee mannen droegen de slang naar de tent. Mijn fiets was ook niet al te vuil en kon zo mee naar huis.

Het kraampje met de frieten, braadworsten en hamburgers was nog operationeel, er werden zelfs verse pistolets aangevoerd. Het ijzer dus gesmeed terwijl het heet was en een puntzakje frieten en een hamburger besteld. Terwijl ik daar op wachtte kwam er nog een groep van vijf toe! Ik was dus niet de laatste! Ik had honger en de frietjes smaakten! Alles doorgespoeld met twee blikjes icetea. Omdat er een groep van vier mannen binnen kwam die elk een paasei vast hadden, dacht ik er aan dat we bij aanvang een bonnetje hadden gekregen voor een paasei. Een sympathieke attentie vanwege de organiserende club. Het moet toch allemaal extra werk meegebracht hebben om zakjes te vullen met een groot ei en enkele kleintjes. Buiten scheen de zon, het was goed zitten in de verwarmde tent en ik ben daar nog bijna een uur blijven uitblazen, geen zin om al naar huis te gaan. Maar ook aan dit mooie liedje kwam een eind. Allicht tot volgend jaar.

Het was een Oost-Vlaamse tocht met redelijk wat verhard, weinig bos en veel veldwegen. Maar omwille van de grote afstand en de felle tegenwind tijdens het tweede deel was ik toch goed moe. De organisatie door ’t Zonhoekje was prima in orde, van de bikewash en douches heb ik geen gebruik gemaakt. Ik heb me in ieder geval goed kunnen amuseren. Terug naar huis via de Konijnenpijp om de ring rond Antwerpen te vermijden. Midden op de Noorderlaan stond een auto stil. Ik moest nog uitwijken omdat de auto op het rijvak links van me dat ook deed! In de achteruitkijkspiegel zag ik een ferm gedeukte koffer en brokstukken op de grond liggen. Maar geen andere voertuigen te zien! Er stonden enkele mensen samen aan de oversteekplaats. Twee ongevallen op één dag passeren, een mens is dan blij van veilig weer thuis te komen!

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you.be en op mountainbike.be!

Foto: de Kalkenvaart aan de Kalkense Meersen (foto Vilda - Yves Adams).

05-04-2013 om 00:00 geschreven door StrammerMax

Het begon in ieder geval veelbelovend, want het ging al direct over enkele bultjes en gedurende een dikke kilometer kregen we de singletracks in het bos achter de voetbalvelden voor de wielen. Een amusante opener voor deze tocht over kurkdroge paadjes, soms bijna bladgrond, tussen de dennenbomen. Tot 3 km volgde nadien een afwisseling van veldwegen en asfaltbaantjes door een open omgeving. Dan ging het dokkerend over een kasseiwegeltje dat eventjes naast de hoofdweg liep waarlangs ik daarstraks naar Olen was gereden en waar ik bikers had zien rijden. Dat was nabij de grens met Herentals. Even verder staken Ward en Frans van 3D-Cad-Systems me voorbij. Het was al een tijdje geleden dat ik hen te zien had gekregen na een wat weer betreft weinig interessante winter. Veldwegen, singletracks door stukjes bos en bij wijlen een asfaltbaantje voerden me daarna door een landelijke streek.

Op 5 km kruiste ik een spoorweg en diende ik een grote baan over te steken. Er waren nergens seingevers, een luxe op sommige andere tochten die voor mij niet direct hoeft. Ik kijk liever zelf goed uit en het is maar een gevaarlijke taak als je er mee belast wordt! Aan de andere kant ging het recht het Boudewijnspad in, een lokale zandweg. 5,75 km om 9.45 u. Langsheen dit pad passeerden we even verder de vervallen Brannekenshoeve, één van de oudste huizen van Sint-Jozef-Olen. Na de korte passage van het Brannekensbos arriveerde ik aan een kanaal, vermoedelijk dat van Herentals naar Bocholt, om er een splitsing te treffen tussen de routes van 15-30 km naar links en 50 km naar rechts, dit op 6,5 km na het vertrek. Even gestopt en dan rechtsaf de richting van de 50 km uit gereden. Een passerende biker riep me grappend toe dat de andere optie “toch maar de kidstoer was”! Van daar ging het tot 8,75 km over het onverharde, kurkdroge, goed van putten voorziene pad langsheen het kanaal. Er lag een dunne ijslaag op het water! We reden voorbij de muren die achter de bedrijven naast het kanaal zijn gebouwd. Via een brug het kanaal over in Sint-Jozef-Olen om aan de andere oever op onze stappen terug te moeten keren. Nu had je een beter zicht op de bedrijven achter de muren en kon je de groepjes bikers aan de overkant goed zien rijden. Aan deze kant van het kanaal lag er een asfaltbaantje dat we gedurende een halve kilometer bereden. Op de plek waar een man vanuit de deuropening van zijn bestelwagen de bikers op de andere oever gadesloeg, ging het rechtsaf een soort heide in. Daar konden de bikers tot 10,5 km genieten van een mooi stukje over zanderige paden en iets lastiger, schijnbaar weinig gebruikte, grassporen. Naar het einde ervan toe werd ik voorbij gestoken door twee mij bekende Bierbikers uit de streek van Heverlee en Leuven en twee mij onbekende rijders van Garage Felix uit Brecht. Vanaf het paadje over de heide arriveerde ik weer aan het kanaal.

Het ging zo’n halve kilometer langsheen dit kanaal om dan weer een zijsprongetje te maken dat ons doorheen een natte grasvlakte, voorbij een bizarre vijver en over een nat pad langsheen een moerassig gebied voerde. Daarna volgde een pad op en af doorheen een dennenbos tot aan de stortplaats De Rendelaer van Umicore. Daar kwam ik drie Weetabix-boys tegen, zonder Weetabix zelf, en waarvan ik de derde nog niet eerder gezien had. Tot 13 km volgde een leuk stuk met veel bulten op en af doorheen een dennenbos. Aan de linkerkant kon je tussen de bomen door het netjes opgehoogde “stort” zien liggen. Op 14,5 km ging het via een brug het kanaal over om in een volgend bos mooie singletracks en paadjes te treffen. Twee kilometer verder ging het weer even vlak langsheen het kanaal waar aan de overzijde een kleine jachthaven ligt. Daar reed ik even door een bos op een plek waar natuur en bewoning elkaar raken. De bewoonde wereld was trouwens nergens ver af! Want korte tijd later reed ik voorbij de Decap Orgelfabriek in Herentals. Daar was een splitsing tussen enerzijds de route van 15 km en anderzijds de toeren van 30 en 50 km, op 17 km van de start. Even twijfel, samen met drie andere bikers, omdat verderop enkel vermeld werd dat men zich op de route van 50 km bevond. Van 30 km was geen sprake.

Het ging terug in de richting van waaruit ik kwam over leuke paden die evenwijdig liepen met het kanaal doorheen een smalle strook bos. Op 18,5 km dienden de bikers een grote baan te kruisen. 10.45 u. Asfalt ging over in een onverharde assenweg doorheen de velden. Aan het einde van deze assenweg kwam op 19,5 km een splitsing waar de kidstoer zich losmaakte van de rest. Van hier af ging het omstreeks 21 km over een kwistig van putten voorziene veldweg naast het kanaal, deze keer het Albertkanaal. Daar werd ik plots bij de schouder vastgepakt door iemand die zich wilde laten voorttrekken en kreeg ik Pierrot Le Fou van de Bierbikers te zien! Dat was lang geleden! Tijd voor een korte babbel, waarbij ik noodgedwongen mijn tempo even moest opdrijven op een kasseibaantje! Even later kwam er een groep voorbij waarbij ik door nog een bekende Bierbiker werd begroet. Zij gingen achter Pierrot aan en al snel verdwenen deze bikers uit mijn gezicht met een lichte stofwolk achter hen op de droge veldweg. Deze weg bracht me na 23 km tot vlak bij de snelweg E313 ter hoogte van de afrit Olen-Herentals.

We dienden over de veldweg te rijden die naast de snelweg loopt om dan een fietspad te bereiken dat ons van 24,5 tot 25 km langsheen een drukkere baan voorbij een KMO-zone langsheen het Albertkanaal bracht. Dan een weg in naar beneden richting het kanaal om rechtsaf een smal paadje op gestuurd te worden. Een gespannen lint deed vermoeden dat we hier tegenliggers gingen krijgen. De reden werd al snel duidelijk. Langs dit paadje ging het naar en van de bevoorrading. Die stond op 25,5 km opgesteld voor de chalet van de Waterskiclub Olen op de oever van het Albertkanaal. Het was daar lekker koud! Op het menu stonden appelsienen, bananen, wafels en uiteraard paaseitjes. Warme soep was welkom geweest, maar niemand rekent eind maart nog op zo’n extreem koud weer! We moesten het dus stellen met sportdrank. Er was nog wat beweging op de zonneweide (sic) voor de chalet. Aan de overkant van het kanaal kon je bikers zien rijden die daar de steile dijk op moesten. Sommigen deden een poging met de bike, maar moesten die staken. Je kon zo goed als geen aanloop nemen. Dus ging het verder via de houten trap. Later zou ik ook deze plek passeren, en dat was tegen het einde van de rit. Een tiental minuten uitgetrokken voor een knabbeltje en twee bekertjes drinken en dan weer op pad omstreeks 11.25 u.

Na de stop ging het verder over singletracks die op een terrein lagen achter de bedrijven langs de snelweg. Daarna over een lastiger grasspoor gelegen tussen de straat van het bedrijventerrein en de E313. Het paadje eindigde zeer smal tussen een afsluiting en een gracht. Daarna via een brug de E313 over om het natuurgebied Teunenberg te bereiken op 28 km na de start. Dit is een voormalig militair domein (van 1954 tot 2000) van het Britse leger en thans vrij toegankelijk. Via een brede, in onbruik geraakte betonbaan die doodloopt op de snelweg, reden we het gebied binnen om daarna een bosweg te treffen. Er volgde een plezante singletrack met enkele korte steile afdalingen en bochtjes. Al snel stierf het motorengeronk van de snelweg uit en reden we een waar stiltegebied binnen. Mooie singletracks en bospaden stonden er op het menu. We reden een hele tijd in Teunenberg over een gesmaakte afwisseling van bospaden, smalle wegeltjes en betonwegeltjes door de bossen die dateren uit de tijd dat het hier nog een militair domein was, doch nog in zeer goede staat verkeren. Vanaf een bospad zag ik aan de linkerkant een aantal grote in onbruik geraakte loodsen staan. Op een singletrack bemerkte ik een geel pijltje van een vaste mountainbikeroute. Gewoonlijk worden die gele pijltjes gebruikt om de verbindingsweg aan te geven tussen twee vaste routes. Ook de mountainbikers hebben de Teunenberg dus duidelijk in gebruik genomen. Niet verwonderlijk, want we kregen er een zeer mooi stukje parcours van ettelijke kilometers voor de wielen. Door het feit dat er in lussen werd gereden waarvan de paadjes soms in elkaars nabijheid kruisten, kreeg ik twee kerels die ik aan de bevoorrading had zien staan nog een paar keren te zien op plaatsen waar de te volgen paden elkaar raakten.

Op het middaguur trof ik aan de rand van het bos en na een singletrack een splitsing tussen de 30 en de 50 km op 33,5 km na de start. De rijders van de langste route werden naar een lange singletrack gestuurd die evenwijdig liep met een straat in het bos aan de rand van Teunenberg. We konden er daarna nog genieten van een mooi stuk bos. Na het oversteken van een grote drukkere baan doken we opnieuw de bossen in om er leuke paadjes te kunnen berijden. Er stonden daar kleine witte bordjes die een plaatselijke fietsroute markeerden. Plezante wegeltjes slingerden er zich door het bos. Daardoor kreeg ik hetzelfde tweetal van aan de stop nog eens te zien. Op 36,5 km kwam ik na dit mooie intermezzo weer uit de bossen tevoorschijn en ging het verder over een landelijk pad dat Olense Heide heet op het grondgebied van Westerlo-Oevel. Via de Schuurveldstraat arriveerde ik weer op dezelfde plek van de laatste splitsing en van daar ging het dan verder over de gezamenlijke route met de 30 km. 37,5 km om 12.20 u.

Het ging terug in de richting van de bossen van de Teunenberg en dat stond garant voor nog een zeer leuk pad met gelijkaardige korte steile dropkes en klimmetjes om weer naast de E313 te komen. Ik reed rakelings langs de plek waar ik de Teunenberg was binnen gekomen over een bospaadje evenwijdig met de betonbaan, om er een biker te zien die het gebied nog voor zich had en nog aan deze mooie lus van een dikke tien kilometer moest beginnen.

Het ging het bos uit over een lange singletrack die recht op recht evenwijdig met een betonbaan liep op de rand van het gebied Teunenberg. Eens het bos weer uit bracht een veldweg me tot aan de volgende splitsing tussen de 30 en de 50 km op 40 km na het vertrek. Daar begon voor mij de laatste etappe van tien kilometer. We kregen er nogmaals een stuk bos aan de rand van de Teunenberg voor de wielen. Om daarna een stukje bewoonde wereld te doorkruisen langsheen enkele straten met villa’s op het grondgebied van Westerlo-Oevel. Een gehavende singletrack voerde over een vlakte waar recent bomen moeten gerooid zijn, te zien aan de achtergebleven resten, om op 43 km weer de bossen in te gaan. Daar konden we genieten van een over en weer slingerend paadje met enkele plezante kombochtjes. Tot 44,75 km kregen we een opeenvolging van vele mooie genietbare paadjes in de bosrijke streek van Westerlo-Oevel. We passeerden er onder anderen een afgedankte fit-o-meter. Om weer de bewoonde wereld, die trouwens nergens ver af was, te bereiken. Servitudenpaadjes tussen huizen en langs tuinen leidden ons door Oevel tot aan een straat met nieuwe villa’s die aan de voet van het talud van de E313 ligt. De snelweg ligt daar op een hoogte achter geluidsschermen. Het tellertje toonde 44 km.

We werden dan weer in de richting van het Albertkanaal gestuurd, even er langs, om daarna een weinig gebruikte spoorweg langs het kanaal letterlijk over te moeten kruipen om zo een brug over het kanaal te kunnen bereiken. 47,75 km en 13.00 u. Het kanaal over via Neerbuul (?) om dan een bochtje van 360 graden te moeten nemen om de Kanaaldijk in te slaan, een kasseiwegeltje dat naar beneden voert tot aan het kanaal. Daar ging het een houten trapje af om het jaagpad te bereiken. Dan ging het eventjes langs het kanaal over het asfalt om op exact 48,48 km de grote trap te bereiken waar iedereen naar boven gestuurd werd. Recht tegenover de chalet van de waterskiclub op de flanken van de andere oever van het Albertkanaal waar de bevoorrading was opgesteld. Je moest al moeite doen om de chalet te spotten, wat iets zegt over de breedte van het kanaal en de hoogte van de dijken op die plek.

Een poging gewaagd om al rijdend naar boven te geraken, maar als het al de anderen niet lukte, waarom deze pannenkoek dan wel! Het ging dus verder gewoon te voet. Eens boven zag ik nog drie anderen met hun fiets naar boven komen geklauterd. Van daar ging het naar de Boskant in Olen om weer op en af van de kanaaldijk gestuurd te worden. De laatste kilometers voerden me over de nieuwe vaste route van de Slijkdabbers uit Olen, aangegeven door geplastificeerde blauwe pijltjes. Na 51,81 km bereikte ik weer de voetbalpleinen van Hezewijk. De fiets schoon spuiten was niet nodig omdat hij niet heel vuil was geworden en op paasmaandag nog zou gebruikt worden. In de kantine was niet veel leven meer, ik zal weer de laatste geweest zijn om te arriveren. Omdat hij met zijn rug naar mij zat en omdat de Bierbikers blijkbaar nieuwe pakken dragen, had ik niet gezien dat Pierrot Le Fou en zijn gezelschap daar nog zaten, tot op het ogenblik dat zij huiswaarts vertrokken!

Nog twee drankjes binnengegoten en eens gevraagd aan één van de bikers achter de toog waarvoor die TAZ dan wel moest staan! Het verwijst gewoon naar Taz, de Tasmanian Devil, een figuurtje uit de tekenfilms van Looney Tunes van Warner Bros, afgebeeld op hun fietspakken. Tasmanian Devil is, zoals zijn naam al aangeeft, een antropomorf (dit betekent mensvormige) Tasmaanse duivel. Zijn uiterlijk is echter sterk afwijkend van dat van de Tasmaanse duivel, een vraatzuchtig dier dat enkel in Tasmanië leeft: hij loopt op twee benen, heeft een woester uiterlijk, en een naar verhouding erg grote mond. Bovenop zijn hoofd heeft hij twee plukken haar die sterk lijken op hoorns, als referentie aan de echte duivel. Taz is een echte alleseter. Hij peuzelt alles, maar dan ook alles, wat hij tegenkomt op. Hij staat ook vaak in conflict met de andere Looney Tunes-/Merrie Melodiesfiguren, zoals Bugs Bunny en Daffy Duck. Als hij op het verorberingspad is, dan neemt hij de vorm van een kleine tornado aan. Zijn pogingen om meer voedsel te vinden zijn een centrale plot in de filmpjes waarin hij meespeelt. Taz's woordenschat is niet erg groot. Meestal is het een raar soort gebrabbel wat hij uitkraamt.

Hopelijk hebben de bikers uit Herentals niet hetzelfde karakter als Taz! Hun toertocht mocht er in ieder geval wezen! Het kan niet eenvoudig zijn van in de druk bewoonde en geïndustrialiseerde omgeving van het Albertkanaal en de E313 een tocht uit te zetten met zo veel bos en off-road. Daarvoor moet je de eigen streek al goed kennen! De organisatie was op alle vlak in orde. Eindelijk ook nog eens een droog parcours na een doornatte winter. Eindelijk ook de zon, ook al was het bitter koud.

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you.be en op mountainbike.be!

02-04-2013 om 00:00 geschreven door StrammerMax

Het was even zoeken naar de startplaats en ik had niet verwacht dat het aanschuiven even zou duren. Voor iemand die voor de eerste keer deelnam was het enigszins verwarrend. De rij wachtenden stond tot buiten de loods en binnen passeerde je dan eerst een standje waar je gereserveerde lampen kon afhalen. Die had ik niet nodig. Het was als newbee een beetje onduidelijk hoe het nu verder moest. Van twee jongens kreeg ik een stuurbordje voor “10 jaar lichtjestocht” en dan was het nog een heel eind aanschuiven vooraleer je streepjescode gescand werd. En dan werd ik samen met anderen omstreeks 20.30 u losgelaten op het parcours, zodat ik bij de laatste vertrekkers moet geweest zijn. De omroeper die in de loods al voor de ambiance probeerde te zorgen had namelijk laten weten dat iedereen intussen binnen stond. Het ging al direct richting een landelijke omgeving en na enkele straten bereikte ik een breed bospad op een soort crossparcours waar uit de kluiten gewassen aangelegde heuvels dienden overschreden te worden. In het donker is dat altijd meer spectaculair omdat je door de schaduw van de heuvel niet kan zien wat er achter in de diepte verborgen ligt.

Kort daarna bereikte ik op 2,5 km, na een oversteek met seingever, de Roovertse Heide. Het ging daar de bossen in en daar zouden we pas op 15 km na de start weer uit tevoorschijn komen. Mooie droge paden werden er mijn deel. Het was al vrij rustig op het parcours, maar af en toe reed ik in mijn eigen schaduw omwille van het licht van wie me volgden en voorbijstaken. En zo’n sterke fietslampen kunnen ver dragen! Het duurde altijd een tijd eer de biker me voorbijstak nadat ik zijn licht al gespot had. Ook al is het in een bos geen evidentie om aan elektriciteit te geraken, een lichtjestocht zou zichzelf geen eer aandoen zonder licht. Een eerste blikvanger was al een met theelichtjes gevormde tekst “MTB Esbeek” die langs de kant van het pad was uitgezet. En bijwijlen licht in de bossen dat door grote batterijen werd gevoed. De bordjes met de pijlen die het te volgen parcours markeerden waren in de meeste gevallen voorzien van hel flikkerende rode lichtjes, zoals de achterlichtjes van een fiets. Op een bepaald pad stonden grote oranje knipperende kegels. De bossen waren pikdonker zodat een degelijke fietsverlichting wel nodig bleek. En dan kwam er achter menige bocht weer een verrassing met lichtjes in de donkere bossen. Ik was niet weinig verbaasd dat we zo een lang stuk ons hartje konden ophalen met te rijden door het bos, maar liefst 13 km lang, met als enige asfalt de oversteek van enkele wegen, steeds bewaakt door een seingever, zelfs al was er zo goed als geen verkeer. De paden waren over het algemeen droog, enkele aanzuigende nattere stukjes buiten beschouwing gelaten.

Vanaf halverwege een bospad zag ik in de verte een door een spot verlicht schommelpaard waar een afsluiting het parcours heen en terug van elkaar scheidde. Vanaf die plek was het een mooi schouwspel van tientallen lichtjes van groepen mountainbikers te zien toekomen vanuit de andere richting. Voor mij ging het linksaf de duisternis in. Muziek en gekleurd licht in de verte bevestigden mijn vermoeden: ik naderde de bevoorrading. Die was ondergebracht onder een grote open loods. Er stonden nog heel wat bikes geparkeerd tegen de dranghekkens. Er werd ambiance gemaakt door een DJ, luid genoeg, wat voor mij nu niet persé had gehoeven. Er waren er al verschillenden in de juiste stemming. Zelfs iemand die toekwam en stond te surplacen op de tonen van de muziek! In het gezelschap van een andere man en een vrouw. Ik zou dit drietal later nog een aantal keren te zien krijgen en er zo goed als samen mee toekomen. De bevoorrading was om u tegen te zeggen: bananen, wafels, peperkoek, snoepjes, sportdrank, hete thee en soep. Keuze te over! Een wafel en een snede peperkoek doorgespoeld met twee bekertjes gesuikerde thee en van de gelegenheid gebruik gemaakt om de batterijen van mijn lampen te vervangen. Omstreeks 22.00 u was ik weer op pad, de koude buitenlucht tegemoet, want er stond heel wat wind.

Het parcours voerde me nu door een meer open gebied over asfaltwegeltjes, afgewisseld met veldwegeltjes langsheen bomenrijen en struiken doorheen een landelijk gebied. In de verte zag ik de vele lichtjes van bikers die elders op het parcours reden en eerder vertrokken waren. Langsheen sommige paadjes waren kleine lampjes in de bomen gehangen die gevoed werden door batterijen die op de grond lagen. Het moet veel werk gekost hebben om dat allemaal klaar te zetten. Af en toe passeerden zompige stukjes bos onder mijn wielen of was het goed uitkijken en uitwijken voor plassen die in het licht van mijn lampen opdoemden. Van vlak en breder ging het pad plots over in smal en heuvelachtig. En dan kreeg ik daar een groot verkeerslicht in het vizier dat in de bomen was opgehangen. En nog meer licht en gekleurde lampen in de bomen langsheen de singletrack met stevige bulten om te overwinnen. Ik schrok me wel een hoedje van een man die vanaf een hoogte waarschuwde voor een dikke wortel op een plaats waar de track wel erg smal werd naast een diepte! En zo reed ik deze zee van licht voorbij op bijna 20 km na het vertrek. Nadat ik door een seingever naar links werd verwezen op een zandweg met naastliggende asfalt fietsstrook midden in de bossen, leerde een bordje me dat ik me in het natuurgebied Den Utrecht bevond. Dit gebied ligt ten zuiden van Esbeek, nabij Hilvarenbeek en Reusel-De Mierden en vlak nabij de Belgische grens. Ik heb hier nog al gereden tijdens toertochten vanuit het Belgische Ravels, Weelde en Arendonk. Het tellertje klokte 20 km af. Heel lang bleven we niet in dit domein en de doortocht bleef beperkt tot een vrij brede bosweg recht op recht.

Er stopte een auto van een medewerker die een om één of andere onbekende reden midden op de weg achtergebleven “vlammende salami”, een zwaailamp zoals de politie die gebruikt, kwam oprapen. Na een asfaltbaantje ging het op 23 km een pad in doorheen de bossen van de Mispeleindse en de Neterselse Heide. Om enige tijd later uit te komen in meer open veld tegenover de schilderachtige gebouwen van Groepsaccommodatie De Kievit te Esbeek (24 km). Linksaf een asfaltbaantje op en in de verte zag ik de oranje zwaailichten van landbouwvoertuigen. Die stonden daar om me naar het terrein van het landbouwbedrijf te leiden waarop de eigenaar een uit strobalen samengestelde tunnel had opgebouwd. Inclusief de kerstverlichting die voor de gelegenheid nog eens van de zolder was gehaald! In een volgend landbouwbedrijf ging het naar de stal waar een soort van doolhof met korte bochten was opgebouwd, ook met behulp van balen stro. Daar was het kop in kas voor de grote ballen die bovendien boven de gangen waren opgehangen. Via de koeienstal ging het weer naar buiten. Die beesten zullen zelden zoveel bikers op één avond hun onderkomen hebben zien passeren! Ik doorkruiste daarna het terrein van een plantenkwekerij met enkele toeschouwers, vermoedelijk de uitbaters, die van achter glas de passanten gadesloegen. Gezellig bij elkaar in de warmte met een hapje en een drankje! En wij in de kou, ook al heb ik geen kou geleden, zelfs geen last gehad van koude tenen!

Van daar ging het naar een manege. Nooit geweten dat de ruiterhal van een manege zo groot kan zijn! Het pad slingerde zich na 28 km met een aantal brede bochten doorheen de immense hal. Het bleef maar duren! Lichtjes aan de zijkanten en discolampen in de cafetaria die uitkeek in de hal. Het was toen omstreeks 23.00 u. Ik werd er staande gehouden door twee bikers van MTB Esbeek die peilden naar hoe ik de tocht had ervaren. Uniek, dat in ieder geval. En een mooi evenwicht tussen een bosrijke eerste helft en een merkwaardige tweede helft doorheen alle bedrijven. Het tweetal wist me te vertellen dat het einde zo stilaan in zicht kwam, dat ik bij de laatste passanten was en raadde me aan van zeker het dorp niet over te slaan. Want daar viel ook nog moois te beleven!

Het ging nog door grote bedrijven, waaronder een in werking zijnde houtzagerij, een loods waarin luide muziek speelde en enkele andere bedrijven waar zo stilaan een aanvang gemaakt werd met de opruim van alle licht en attributen die voor de gelegenheid uit de kast waren gehaald. Daarna ging het door Esbeek-city. Was de verlichting bij intrede nog vrij sober met weer opgediepte kerstverlichting en een met lichtslingers getooide fiets in een voortuin, het pronkstuk moest nog komen. In de straatjes stonden smeulende vuurkorven en tuinkachels waarrond zich daarnet vermoedelijk de bewoners hadden geschaard toen de grote meute bikers passeerde. In tentjes was er nog volop drank en ambiance. En wuifden de mensen zelfs deze laatste eenzame biker toe. Een met een lichtslang geschreven tekst verwelkomde me in “Fata Morgana”, het thema waarrond de versiering in deze straat was opgebouwd! Ik kwam ogen te kort om te zien wat daar allemaal was klaargestoomd met licht en versiering. Een bewoner had zelfs grote kartons gesneden in de vorm van oosterse vensters en die voor de verlichte ramen van zijn huis gezet. Aan de bomen en palen hingen eender uitgedoste poppen. Hoeveel tijd en energie in dit alles gestoken is zullen alleen de ontwerpers zelf weten! Een heel dorp dat uit loopt voor dit evenement!

Samen met het trio dat ik aan de stop had gezien reed ik op een graspaadje naast een diep uitgesneden greppel waarin fakkels stonden te branden. In de verte doemde in de hoogte een reuzengrote verlichte fiets op! Aan een bedrijf met grote kranen waren gekleurde lichtslangen in de vorm van een fiets gemonteerd op een kader dat in de hoogte aan een kraan was opgehangen. Je kon dat al van ver zien! Knap gemaakt! Er was ook een bikewash voorzien, maar hier van een bijzonder kaliber! De rijders werden regelrecht naar een tunnel geloodst die vol schuim stond! Recht door een zee van schuim moest je er rijden, met enkel het hoofd nog boven! Rijder en fiets onder de bubbels. Ook de straat na dit schuimbad zat volledig onder het door de bikers meegesleurde schuim! Niet te schatten. De twee kerels die daar aan de slag waren voor de schuimproductie hadden er zichtbaar plezier in! Zelfs bij aankomst zaten mijn overschoenen en fiets nog onder het schuim! Na 36,25 km was ik omstreeks 23.30 u weer aan de grote loods en kon ik m’n fiets binnen stallen. Er stonden nog heel wat fietsen en bikers na te genieten van de rit.

Een drankje gehaald en gezocht naar de bekenden uit Roosendaal. Zij hadden zelfs aperitiefhapjes meegebracht, want toverden uit hun rugzakjes pakjes met kaasblokjes, worstjes en salamischijfjes! Nog een tijdje staan praten, ook al was elkaar verstaan niet evident tijdens het live zingen en het discogeweld met bijhorende dansact! Omstreeks 00.30 u dan toch maar de auto weer opgezocht. Intussen was de wind nog meer aangewakkerd en het was verdomd koud toen ik m’n fiets weer op de drager monteerde en me klaarmaakte om weer huiswaarts te rijden. Ik was blij dat ik in de auto kon kruipen! Over een droge snelweg via Tilburg richting Breda. Eens de grens over kwamen de eerste sneeuwvlokken en hoe dichter ik Antwerpen naderde, hoe meer sneeuw er viel! Toch veilig en zonder problemen thuis geraakt. Toen ik even voor 2.00 u te bed ging was het buiten fel aan het sneeuwen. Om halfacht weer op om te gaan rijden op de zondagse toertocht in Vorselaar. Maar toen ik buiten het dikke pak sneeuw zag liggen en de radio de raad gaf van niet noodzakelijke verplaatsingen uit te stellen tot later op de dag en de eerste meldingen van ongevallen, heb ik daarvoor gepast. Met de bike door de sneeuw, daar maak ik geen probleem van, al meerdere keren gedaan trouwens, maar met de auto over ijzige wegen rijden, daar pas ik voor. Ik zou het me niet vergeven van auto (en fiets) in de prak te rijden op winterse wegen. Jammer voor de clubs die de tochten van die dag op de kalender hadden gezet! Helaas! Ik ben weer in mijn warme bed gekropen en ben daar tot de middag blijven liggen! Eens lekker lang uitslapen was al een hele tijd geleden en het heeft me deugd gedaan!

De lichtjestocht in Esbeek was een bijzondere belevenis. Degelijk afgepijld en overal seingevers. En lampjes op onverwachte plekken! Met een mooi compromis tussen een nachtrit door de bossen en amusement in een heel dorp dat hier aan meewerkt. Dit voor elkaar krijgen moet heel wat voorbereiding en werk vragen! Weer een tocht die ik bij kan schrijven op mijn palmares van gereden ritten. Hopelijk raak ik volgend jaar nog eens aan een toegangskaartje!

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you.be, mtb-you.nl, mountainbike.be, mountainbike.nl en Stander.info!

Tiende lichtjestocht te Esbeek op 23-03-13 door tom666614



Tiende lichtjestocht te Esbeek op 23-03-13 door HDBikeVideo

25-03-2013 om 00:00 geschreven door StrammerMax

City Mountainbike Tocht van De Kaaimannen te Roosendaal op 17-03-2013

20-03-2013 om 00:00 geschreven door StrammerMax

Schemertocht Brabantse Wal (30-35 km) van Circus Maximus in Hoogerheide op vrijdag 15-03-2013.

Het was op vrijdagavond haasten geblazen omdat ik mijn zinnen had gezet op de schemertocht van Circus Maximus vanuit het Nederlandse Hoogerheide. Nog op het werk snel een paar boterhammen achter de kiezen gestoken en via de lokale wegen huiswaarts gereden om niet het risico te lopen van in een file op de snelweg te belanden. De kans daarvoor is op vrijdagavond nog groter dan anders! Mijn spullen had ik thuis al klaargelegd, snel m’n fietspak aangetrokken , de bike van stal gehaald en even om 18.40 u kon ik van thuis uit met de fiets naar Hoogerheide vertrekken. Ik had geluk, want de wind stond in de rug. Ik was blij dat er een goede reden was om buiten te komen en ik voelde zo alle spanningen na de zoveelste drukke werkweek op rij verdwijnen in de koude avondlucht. Via de Putseweg, de Postbaan en de Groene Papegaai bereikte ik de plaats van de start. Daar stond een incognito Mellowbiker, de club uit Bergen-op-Zoom, reeds klaar om aan de tocht te beginnen. Me in de schuur ingeschreven alwaar een plaatselijke DJ zich reeds aan het inwerken was voor de afterbike! Even voor 20.00 u was ik op pad.

De tocht voerde me een redelijk eind over het fietspad van de Huijbergseweg om het daar bekende rondpunt te bereiken. De Westerstraat in, dit is de straat die naar het centrum van Huijbergen leidt, en halverwege het Eiland in. Op dit ogenblik kon ik me weer oriënteren op 2 km na de start. Het Eiland ging al snel over in een onverhard paadje en een veldweg waarna een korte singletrack ons tot de molen Johanna voerde. Daar trof ik op drie kilometer een splitsing tussen de routes van 30 km en 35 km. Het ging de Weg naar Wouw op om aan de rand van de bebouwde kom van Huijbergen de Overbergseweg in te slaan aan de Overbergse Hoeve. Daar ging het even verder linksaf in het bekende zandwegeltje en de locals weten dat daar in de buurt de Nootjesberg uitnodigend ligt te wachten. Het ging echter gewoon rechtdoor over het bospad tot aan de Bergstraat om weer uit te komen nabij de molen. Op 4,75 km ging het daar een veldweg in, luisterend naar de naam Vennekensstaat alwaar we een toegang tot de Vliegbasis Woensdrecht passeerden.

In de verte zag ik vele kleine flikkerende lampjes en bij het naderen ook een aantal mensen in fluojasjes. Er was daar in de graskant een tunnel geconstrueerd met hekkens en het was kop in kas geblazen voor grote springballen die in de tunnel waren opgehangen. Eens daar voorbij bereikte ik de Kooiweg in de KMO-zone van Hoogerheide. Ik reed voorbij de manege Stevenshof van waaruit de toertocht deze winter helaas werd afgelast omwille van het barre winterweer. Om daarna de hoofdingang van de Vliegbasis te passeren. Op 6,5 km bereikte ik het nieuwe rondpunt op de Putseweg en ging het aan de overkant verder over de Kooiweg. De gebouwen die ik passeerde herinnerde ik me van eerdere tochten in de streek. Tot 9 km ging het een donker asfaltwegeltje in (Aviolandalaan?) en op een nat zanderig veldpad staken Richard en Lies me voorbij. “Aanpikken”, werd er geroepen, maar dat is sneller gezegd dan gedaan voor ondergetekende! Een omheining en borden daarachter toonden me dat ik rond de vliegbasis aan het rijden was. Er stonden daar een soort enorm grote tanks of containers. Ik ben hier nog ooit al gepasseerd tijdens toertochten overdag. Het tellertje toonde toen 11 km. Een donker slijkpaadje bracht me weer tot in de bewoonde wereld.

Ik bereikte de Lange Steen, een straat aan de voet van de hoger gelegen snelweg en in de buurt van de vliegbasis. Daar werden we een zijpaadje in gestuurd voor een lusje, uitgezet met flikkerlichtjes en een zwaailicht over een hoop zand. Het was al snel duidelijk dat ik de zandhoop in de verkeerde richting aan het berijden was, omdat ik de flikkerlampjes vanaf de verkeerde kant voorbij reed en ze daardoor niet te zien waren. Het pijltje naar de hoop toe stond eigenlijk iets te vroeg. In plaats van de steile helling over het zand te moeten beklimmen, was het de bedoeling dat je langs daar weer naar beneden kwam! Terug naar de Lange Steen om deze straat naast de snelweg te vervolgen en de bossen van Mattenburgh te bereiken. Met keuze tussen een verharde asfaltstrook (hazenpad) of het naastliggende zandspoor (heldenpad)! Heldenpad was wat overdreven! Een donker pad leidde me recht op recht doorheen de donkere bossen die aansluiten bij de bossen van Wouwse Plantage en Zoomland in Bergen-op-Zoom. Ik bereikte zo Zandven om er de Zuidgeest in te rijden. 15 km om 21.10 u. Intussen was het flink beginnen waaien! De Zuidgeest leidde me naar de drukke Antwerpsestraatweg die daar vlak naast de snelweg naar Bergen-op-Zoom ligt. Een groepje bekenden reed me tegen hoge snelheid voorbij. Bij hen de fervente nachtrijders Patje2, Bulls69, en Jinba Ittai. Deze laatste had ik aan de start al gezien, wachtend op Patje. Ik reed er naast het kasteel dat men vanop de snelweg kan zien staan. Even daar voorbij was er een splitsing tussen de routes van 30 en 35 km. Dit op 16,5 km na de start ter hoogte van een zijstraat die Beukendreef heet. Even een bospaadje in gereden om op het bordje te kunnen lezen waar ik me ergens bevond. Het waren de bossen van het domein Lindonk, zoals alle andere bossen enkel toegankelijk tussen zonsopgang en zonsondergang! Op het ogenblik dat ik vanuit het bos weer het fietspad op reed passeerden daar de Weetabix-boys die zich afvroegen hoe ik er in geslaagd was van uit de bossen te komen! Bossen die we helaas meestal overal gewoon voorbij reden!

Na een lusje over het baantje Lindonk bereikte ik omstreeks 21.30 u na 19 km de bevoorrading in de poort van een garage. De twee groepjes bekenden waren nog present. Er lagen zoute sultanakoekjes en je kon er een bekertje sportdrank naar binnen gieten. De koude wind nodigde niet uit om er lang te blijven staan. De tocht voerde ons naast een spoorweg om een winderige vlakte richting Ossendrecht te bereiken. Zo reed ik omstreeks 21,75 km onder een brugje van de snelweg om dan naast de snelweg de Valkstraat in Woensdrecht te bereiken. Omstreeks 24 km ging de tocht doorheen de verlichte woonstraten van Woensdrecht. We dienden een klein ommetje te maken om op de parking van een bedrijf over een stapel paletten de laadruimte van een vrachtwagen binnen te rijden en er via een andere uit paletten opgebouwde trap er weer uit te komen. Te voet leek me een betere optie dan mijn nek te breken. Want de hoogteverschillen tussen de “treden” waren toch vrij groot! Van Nielsvo (De Kaaimannen, Roosendaal) kreeg ik de zondag nadien te horen dat hij er toch van af was gereden, om de simpele reden dat stoppen geen optie meer was! Ik diende dan op mijn stappen terug te keren en het eerstvolgende pijltje hing wat ongelukkig. Het wees naar de parking van de Albert Heijn, maar het bleek niet de bedoeling te zijn die op te rijden. Even teruggekeerd naar de vrachtwagen om aan de persoon ter plekke te vragen hoe het nu verder moest. Gewoon de straat weer volgen in de richting van waaruit ik gekomen was en de plek waar we ze daarnet ingedraaid waren gewoon voorbij!

Er volgde weer een rondje Woensdrecht om het Café Non Plus Ultra te bereiken. Hola, dat betekende dat er wind op komst was! 27 km om 22.30 u. Van daar ging het over de Grindweg en de Brilseweg in, net zoals de aanvang van de jaarlijkse Sirocco-toertocht vanuit Non Plus Ultra. De Brilseweg is een met modder besmeurd asfaltbaantje door een open vlakte. Met de modder viel het nu goed mee, maar de felle tegenwind was toch weeral present. Ter hoogte van de Braakseweg trof ik een splitsing tussen de routes van 30 en 35 km op 28 km van de start. Voor de langste toer ging het de Braaksweg in doorheen de velden. Dit zandpad lag er super vettig bij. Was de fiets tot dan toe relatief proper gebleven, een rit zonder kuiswerk nadien kon ik nu vergeten! De kleikleurige modder vloog me er rond de oren. Intussen had ik sinds de pauze voortdurend alleen gereden. Ik was weer als laatste onderweg! Op 29 km passeerde ik een plek waar de gemeenten Woensdrecht en Hoogerheide elkaar raken. Om dan tot 33 km te moeten afzien tijdens het rijden over de vettige paden van de Woensdrechtse Noordpolder. Ik kreeg er af te rekenen met slijk, plassen en vooral een stevige wind. Tijdens de laatste kilometers was het dus op de tanden bijten met de gedachte dat alle bekenden die ik daarstraks te zien had gekregen al in de schuur stonden te lurken.

De beproeving van de doortocht van de Noordpolder eindigde in de Perenbergseweg, een asfaltbaantje op de rand van open vlakte en bossen. Ik passeerde in een bocht de plek waar de Sirocco-toertocht vanuit de weide het asfalt op komt om richting Hoogerheide te rijden. Het ging door de straat waar de mooie woonhuizen iets hoger op de helling liggen, een schilderachtige plek in deze gemeente. Het Kerkepadje in en na enkele straten bereikte ik de Dennenlaan en de Putseweg waarlangs de huizen van meer gefortuneerden gebouwd staan. Via de Groene Papegaai en een veldweg aan de linkerkant bereikte ik de finish aan de achterzijde van de loods.

Jinba Ittai maakt aanstalten om naar huis te keren. Hij had zijn auto op de heide in Kalmthout achtergelaten voor een extra ritje bij nacht. Alle bekenden die ik onderweg gezien had waren binnen nog present. Buiten de Weetabix-boys was het al vrij lang geleden dat ik de anderen nog te zien had gekregen. Nog even staan babbelen met Patje2 en Bulls 69. Deze bikers die van verderaf waren gekomen bleven wat op hun honger zitten. Er zat veel asfalt in de tocht terwijl geweten is dat de streek hier veel potentieel heeft wat bossen betreft. Nu is het zo dat de bossen hier bij nacht verboden terrein zijn. Er zijn hier zo al nachttochten afgeblazen wegens het niet aanvragen van de nodige vergunningen! En de overheden staan niet te wachten op nog een tochtje meer. Alsof bikers alles naar de bliksem helpen! Een paard dat over een bospaadje loopt laat meer sporen achter! De nachtrit van de Mellowbikers in Bergen-op-Zoom heeft meer in petto, maar zij zijn gebonden door de grenzen van de eigen gemeente. De organisatie was verder prima in orde. Het was duidelijk dat er tijd in gestoken was. Ook de DJ was exclusief voor de bikers, er waren geen andere mensen op afgekomen. Er stond een eetkraampje. Men had speciaal voor de gelegenheid pijlen laten maken. Het zou zinvol zijn van deze een volgende keer te voorzien van reflecterende strips, dat is handiger dan te werken met kleine lichtjes die er op sommige plaatsen aan hingen. Die lichtjes zijn in een donkere omgeving van ver te zien, maar in een lichtere omgeving vallen ze minder op. Voor het parcours kan misschien eens nagegaan worden van meer in de richting van de bossen rond de Stayokay in Bergen-op-Zoom te kunnen komen in plaats van in de winderige en natte Noordpolder en de open vlakten in de buurt van Non Plus Ultra. Misschien het oor eens te luisteren leggen bij de Mellowbikers of er daar niets uit de brand kan gesleept worden. Misschien ook proberen van enkele plaatselijke bewoners aan te spreken om voor wat sfeerlicht te zorgen onderweg. Uit een babbel met de organisatoren blijkt in ieder geval dat ze open staan voor suggesties. Ondanks het feit dat dit initiatief enkel bekend gemaakt was via flyers en niet via de sites, daagden zo’n 250 deelnemers op.

Nog tot even over middernacht bij de Weetabix-boys gebleven terwijl de discoman DJ Dave van katoen bleef geven. Mij wachtte nog een rit huiswaarts tegen de wind in. Net toen ik ter hoogte van het Puts Meuleke stil stond om de batterijen van mijn lampen te wisselen, kwamen de Weetabix-boys daar voorbij gereden en stopten, denkend dat ik met pech langs de weg stond. Hun aanbod van mij mee te nemen niet aangenomen. Ik was toch blij van thuis aan te komen. Toen was het al 01.15 u! 36 km verplaatsing en een tocht van 37,5 km om eens goed uit te waaien op een vrijdagavond!

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you.be, mtb-you.nl, mountainbike.be, mountainbike.nl en op Stander.info!

19-03-2013 om 00:00 geschreven door StrammerMax

Gedurende de eerste anderhalve kilometer werden we over een zompig graspad naast een beek gestuurd en kregen we een voormalig crossparcours in een bosje voor de wielen.  In het gras was het al ferm stompen en kregen we af te rekenen met enkele goed modderige plekken.  Net voor het moeten kruisen van een houten bruggetje stonden drie in dierenpak gestoken rugbyjongens als link naar waar de opbrengst van dit en andere initiatieven moet dienen: een reis naar Zuid-Afrika voor een exclusieve rugbywedstrijd voor de jeugdploeg.  Na de lastige en vermoeiende intro volgde een kort stukje asfalt.  Op 2,5 km volgde een veldweg naast een waterloop in een redelijk open vlakte, ging het een sluisje voorbij om dan via een klappoortje een terrein, vermoedelijk afgesloten voor vrij rondlopende dieren, te verlaten.  Er volgde een typisch weinig spectaculair vlak Vlaams landschap waarvoor ik toch weinig aandacht kon opbrengen.  Want die aandacht had ik vooral nodig voor de ondergrond!  Die bestond uit slijkerige veldwegen.  De veldwegen waren geen probleem, de zompige graspaadjes zijn niet zo m’n favoriet!  Na een kort extreem vettig stuk volgde de eerste splitsing tussen de routes van 35 km en van 55 km op een plaats waar het pad uitgaf op een asfaltbaantje.  Hooguit een vijftal bikers te zien gekregen.  Even getwijfeld toen ik een man de 35 km uit zag gaan, maar dan toch de volgende kerel achterna die voor de richting van de grote toer koos.  En toen begon voor mij een uiterst eenzame rit.  Want het zou lang duren eer ik nog een deelnemer te zien kreeg!

Intussen had ik er zo’n 5,5 km op zitten en bevond ik me volgens de bordjes in Lebbeke.  Ik passeerde een veerhuis met grote gedichten op de gevels en bizarre kunstwerkjes in de tuin.  Daar ging het een dijk op om de sluis op de Dender in Denderbelle te bereiken.  Via de bruggetjes op de sluisdeuren ging het naar de andere kant van het water.  Over landelijke asfaltbaantjes ging het richting Mespelare, een gehucht van Dendermonde waar ik tot op vandaag nog nooit van gehoord had.  Dat was omstreeks 8 km na het vertrek.  Van daar ging het richting Schoonaarde waar een asfaltbaantje en een veldweg naar het spoor toe leidden.  Op 12 km de spoorweg over en via het zogenaamde Zeywindenpad bereikte ik vanuit de velden een landelijk asfaltbaantje.  Een verharde veldweg vol plassen, een asfaltbaantje en doornatte veldwegen voerden me tot aan het station van Oudegem (15 km).  Voerden is poëtisch uitgedrukt, want bij momenten was het ferm stompen over de zompige bodem!  Verderop ging het naar boven om vanaf 17,5 km een volle kilometer over de dijk naast de Dender te rijden in de omgeving van Appels.  Een smalle loopbrug naast de spoorwegbrug bracht me tot aan een tentje aan de andere kant van de Dender waar twee mannen zich met een kleine bevoorrading voor de langste route hadden opgesteld.  Een halve banaan en een bekertje sportdrank genuttigd.  Het tweetal dat daar de koude trotseerde wist me te vertellen dat zij zo’n zeventig deelnemers voor de grote toer hadden weten passeren.  De kleine stop kwam op 18,5 km na de start omstreeks 11.00 u.  De mannen rekenden op 400 deelnemers, maar aan de tweede bevoorrading kreeg ik te horen dat er maar een 250 bikers opdaagden.  Er viel een weinig sneeuw, niet van aard om er doornat van te worden, maar het was onaangenaam koud.

Asfalt en behoorlijke off-road-wegen leidden opnieuw tot aan de spoorweg om na enkele modderstroken een tweede splitsing tussen de 35 km en de 55 km te treffen op omzeggens 22 km na het vertrek.  Ik was toen opnieuw in Sint-Gillis.  Een kilometer verder reed ik voorbij een grote visvijver waar slechts één visser het barre weer trotseerde.  Ik kwam weer uit op de dijk naast de Dender met voor het eerst sinds de eerste splitsing een biker in mijn zog.  Eigenaardig genoeg hield deze vaart in.  Ik begon al te wanhopen.  Toch niet de bezemrijder die op weg was om het parcours te controleren op achterblijvers!  Het ging een slijkpaadje naast de Dender in en ik merkte in mijn ooghoeken dat de andere biker op afstand volgde.  Het pad lag er hier wel bijzonder vettig bij zodat ik het na een tijdje opgaf van mij te pletter te trappen.  Te voet ging sneller.  Groot was mijn opluchting toen ik voor me nog een tweetal meer zag wandelen dan rijden.  Ik was dus toch niet alleen op pad.  Plots kwam de biker die me al een tijdje had gevolgd naast me rijden!  Of ik al lang onderweg was?  Welke afstand ik volgde?  Het bleek geen biker van de organisatie te zijn, doch iemand die de lange route al had gereden en nu aan de 35 km was begonnen.  Hij had dus de vorige splitsing na de kleine stop gemist en keerde op zijn stappen terug.

Het tweetal voor mij hield halt langs de kant net voor we een zandhoop op moesten.  Het bleken een vader en kleine zoon te zijn.  Ik bereikte een desolate zandvlakte tussen een waterloop en de vijver waar een kraan stond voor grote werken.  Er volgde een splitsing tussen de beide afstanden.  Voor de grootste route was hier een kleine lus van enkele wegen recht op recht uitgezet, om weer aan hetzelfde punt te arriveren in de buurt van de grote kraan.  Links van me bemerkte ik het einde van het slijkerige pad waar de biker me daarnet had aangesproken.  Na de doortocht van een modderige plek werd ik naar een klein speelbos van de plaatselijke scouts gestuurd (24,5 km).  Toen ik daar even halt hield stak een andere eenzame biker me voorbij om het bos in te rijden.  Daar ging het eerst over een kronkelig paadje om dan een track te bereiken die zich met vele S-vormige bochtjes over een heuvelrug op de bosrand naast de dijk slingerde.  Het parcours was er aangegeven met plastiek linten.  Toen ik de dijk op reed zag ik de biker van daarnet in de verte verdwijnen en achter me zag ik een duo over de speelbultjes aan de rand van het bos rijden.  De biker keerde op zijn stappen terug, geen pijlen te vinden aan het einde van het jaagpad waar het een woonkern in ging.  Intussen was het tweetal ook toegekomen en met z’n vieren nog eens tot aan het einde van het jaagpad gereden en weer teruggekeerd.  Om dan vast te stellen dat we een onopvallend pijltje vlak boven de grond gemist hadden net na de speelbultjes aan de brievenbus van een eenzaam huis naast de dijk naast de waterloop.  Wat ieder voor onmogelijk had gehouden bleek dus wel de goede richting te zijn!  We werden namelijk recht naar de drek verwezen!  Er volgde zo’n honderd meter ploeterwerk en slijkdabben zodat ik het drietal al snel weer uit het oog verloor.  En ik zou niemand nog te zien krijgen.  Sinds de eerste splitsing op 5,5 km tot nu op 28,5 km om 12.00 u had ik maar zes bikers gezien.  Het ploeterwerk eindigde op een smal pad tussen lage struiken en rechts van me zag ik van tussen de bomen het trio op een veldweg rijden.  Deze veldweg leidde me weer tot op de dijk naast de Dender op dezelfde plaats waar we daarstraks het bos van de scouts waren in gereden.  Er stond geen pijltje, maar het kon niet anders dan naar rechts zijn, vermits we daarstraks van de andere kant waren toegekomen.  Ik zag het trio nog net de brug onder rijden en rechts afslaan.

Het ging doorheen een woonwijk met eenvormige rijhuizen en in de richting van de stad Dendermonde, te zien aan het silhouet van een groot appartementsgebouw.  Op 30,5 km ging het over de dijk langsheen het jaagpad en passeerde ik een kilometer verder enkele caravans en woonwagens van ogenschijnlijk een klein zigeunerkamp.  Ik meende tussen de bomen door de bevoorrading te zien staan.  Maar voor we daar aan toe waren ging het eerst naast de caravans nog steil naar beneden om kronkelige paadjes te treffen in een speelbos.  Een plakkaatje met de afbeelding van een Afrikaans dier gaf ons de raad van te trapppeeuh!  Even het bosje weer uit en er direct weer in voor een volgende track met kort bochtenwerk.  Om na 32,25 km de bevoorrading te treffen.  Daar stonden twee mannen en twee vrouwen in de koude wind onder een brug naast een grote loods.  Geen al te gezellige plek.  Er waren nog bananen en wafels, de warme soep was uitverkocht.  Als troostprijs kreeg ik nog een banaan mee voor onderweg.  De mensen hadden al een deel van hun eetstand opgeruimd en konden er zo goed als zeker van zijn dat ik de laatste passant was.  Het trio van daarnet was intussen al weer weg.  Na een korte stop weer op pad om direct weer een gelijkaardig speelbosje te treffen aan de boorden van de Dender in een verder overigens desolate omgeving op het grondgebied van Grembergen (Dendermonde).  Met weer een Afrikaans dier dat aanzette tot extra trappen.  Maar hier was dat iets minder nodig dan vlak voor de stop.  Wanneer ik de brug over de Dender (of was het de Schelde?) over reed onder dewelke ik daarnet even had staan smikkelen, zag ik de auto’s van de mensen aan de stop wegrijden over het asfaltbaantje onder de brug.

Op 35 km kwam ik dat bosje weer uit op een paadje naast de oever van de Dender (Schelde?).  En dan volgde een voor mij zeer onaangenaam, lees ergerlijk, stuk onder de vorm van een kilometerslange modderige en zompige grasdijk waar het zwaar stompen was doorheen het oververzadigde gras.  Intussen had zich tijdens de rit al een dikke laag modder en grasresten vastgezet op fiets en onderdelen die daardoor merkbaar in gewicht was toegenomen!  Tot 37,68 km heb ik zwaar afgezien, me afvragend of ik wel de goede keuze gemaakt had door vorige zondag naar die kerel van de Goodfellas te luisteren en eens tot hier te komen!  ’s Avonds heb ik de commentaren over de andere mogelijke opties voor vandaag eens gelezen.  Om dan zonder spijt vast te stellen dat ook de rijders in Bertem en zelfs in Lommel schreven dat ze bijna een ganse rit ferm hadden moeten modderdabben!  Waardoor mijn eerste gedachte van “Dendermonde zal goed zijn voor één keer” alweer kon bijgesteld worden.  Ik ken zo nog plaatsen waar droog of nat een wereld van verschil kunnen maken tussen vlot rijden of een dodentocht.  Met als beste voorbeelden Opwijk en Loonbeek.  De ene keer een “fluitje van een cent”, enfin, wel een ferm vermoeiende fluit, de volgende keer een marteling.  Hoe dan ook, zulke graspaden zijn toch niet mijn uitverkoren terrein om te rijden.  Maar vermoedelijk zijn er geen alternatieven in de buurt van een grote stad als deze.  Tot 37,5 km duurde aldus mijn kruisweg en ik was content van na een laatste bocht het einde ervan te zien!  Ik stond toen op een kruispunt met de landelijke Voortweg in Grembergen

Mijn vreugde was van korte duur, want tot 38,5 km was het tappen uit hetzelfde modderige zompige vaatje over een grasdijk die evenwijdig liep met dit asfaltbaantje.  Met als surplus dat een motor pas over het zeer smalle spoor gereden had, of het moest een dikkebandenfiets geweest zijn!  Toch de moed gehad om op de dijk te blijven en het asfalt figuurlijk links en letterlijk rechts te laten liggen.  Vanuit de diepte werd ik begroet door twee ruiters tijdens hun paardentochtje.  In plaats van dat aan het einde van die Voortweg de verlossing kwam, gingen de poorten van de hel nu pas echt open!  Een waterloopje over en rechtsaf.  Toen ik daar een lang spoor zag aan de bosrand zakte de moed figuurlijk en de modder me letterlijk in de mountainbikeschoenen!  Want er diende zich een eindeloos modderspoor aan.  Links in de hoogte hoorde ik verkeer rijden.  Daar moet een vrij drukke baan gelegen hebben en ik bevond me eigenlijk aan de voet van de zijberm.  Na enige tijd hield ik het voor bekeken en ben ik te voet verder gewandeld.  Een pak modder en afgevallen bladeren klitte zich vast aan de banden van m’n fiets dat zelfs het achterwiel de pijp aan maarten begon te geven.  Mijn drastisch besluit om over de gracht te springen en de achterliggende asfaltweg te volgen kwam iets te laat toen het einde bijna naderde.  Naar boven gestrompeld om de rijbaan te bereiken en eens ferm gevloekt dat ik niet eerder over de beek was gesprongen!

Op het fietspad naast de grote baan ging het via een grote brug over de Schelde.  Het lag er vol klodders slijk van de voorgangers.  Het tellertje klokte 40 km af en ik was al tergend lang onderweg!  Aan de overzijde van de brug ging het een hobbelig kasseibaantje in en voorbij een eenzaam huis tot in Sint-Gillis.  Ook hier nog dikke klodders modder die van de fietsbanden waren gekatapulteerd.  Nog een grasspoor naast een beek, gevolgd door een kort stukje asfalt en een volgend graspaadje vol slijk met de onmogelijke passage van een oververzadigde modderstrook doorheen een veld!  Ik begon echt te verlangen naar het einde, het was welletjes geweest!  Op 43,75 km arriveerde ik naast een spoorweg om er voor de overweg een splitsing te treffen tussen de 35 en de 55 km.  Veiligheidshalve mijn gekozen afstand aangehouden.  Stel u voor dat de 35 km op deze plaats zijn grootste stuk nog zou moeten krijgen, dan zou het geen inkorting betekenen!  Bij nader toezien kreeg ik hier toch simpelweg een extra lus voor de wielen.  Vanuit de Winningstraat in Sint-Gillis ging het een slijkspoor naast een grote baan in (de in de hoogte gelegen N41 volgens een kaart), goed voorzien van plassen, via een brug de baan onder om langs de andere kant op onze stappen terug te moeten keren via een volgend slijkspoor.  Via een slijkerig paadje achter een rij huizen arriveerde ik op 47,5 km weer aan de spoorwegovergang.  Hier werd ook gebruik gemaakt van een ander soort pijlen, wat duidelijk werd gemaakt door er aan de spoorweg één van elke type boven elkaar te hangen.

De route liep nu verder naast de spoorweg om op 49 km voorbij oudere nette huizen te rijden die echter uitkijken op het gore terrein van een spoorwegemplacement met geparkeerde passagierstreinen aan de rand van Dendermonde.  Er volgden servitudes doorheen een soort park en rond een vijver tot aan een appartementsgebouw dat uitkijkt op nog een vijver met aan de kant ruïnes van oud metselwerk.  Een bordje toonde dat ik me in het natuurgebied Kalendijk bevond op 50,5 km na de start.  Van tussen de bomen kreeg ik zicht op de gerestaureerde Mechelse Poort op de andere oever van de gracht en de restanten van vervallen en overwoekerd metselwerk van wat ooit een spoorwegbrug moet geweest zijn.  Ik werd dan over de overstroomde dolomietpaadjes van een park gestuurd rond een aantal waterpartijen om de eveneens gerestaureerde Brusselse poort te bereiken.  Het ging eventjes een drukker gedeelte van de stad door om naar een naast een groezelige fabriek gelegen blubberspoor gestuurd te worden.  Gevolgd door nog een grasdijk waar ik er nu zo stilaan genoeg van had gezien.  Uiteindelijk bereikte ik na 58 km via de achterzijde weer de sporttereinen van de rugby.

Daar was de après intussen al uitgestorven maar ben ik nog even blijven wachten tot de aanvang van de match.  De bikewash zal al opgeruimd geweest zijn.  Gelukkig staat de fiets buiten op een drager.  Die was niet meer herkenbaar, zo smerig!  Mijn schoenen uitgedaan aan de auto en daarbij een deel Dendermondse aarde moeten achterlaten op het asfalt van de Van Langenhovestraat!  De rest is thuis mee in het putteke gespoeld.  Vuil huiswaarts gereden en de terugrit leek korter dan de heenrit!  Nog heel wat werk gehad om fiets, man, kleren en schoenen weer proper te krijgen!  Het sombere weer zal er wel voor wat tussen zitten, maar ik werd nu niet bepaald euforisch van de eerder groezelige regio waar het vermoedelijk veel puzzelwerk vereist om tussen bewoning, industrie en waterlopen zo veel off-road aan elkaar te rijgen!  Niet dat de plek waar ik woon nu bepaald super is!  Vanuit de eigen gemeente is zelfs geen toertocht!  En een reden om wat hier dan toch is (vooral vlak over de landsgrens) meer te appreciëren.  Omdat vele andere tochten deze zondag blijkbaar ook af te rekenen kregen met modderdabtoestanden (velen schakelden onderweg zelfs over naar kleinere afstanden) is het gewoon pech geweest dat deze rit in natte omstandigheden gereden moest worden.  De afpijling was degelijk, op sommige stroken soms karig, maar ik ben nergens verkeerd gereden, tenzij dan op die ene plek na het speelbos van de scouts.  Bevoorradingen met bananen, appelsienen, wafels en drank.  Meer moet dat niet zijn.  Spijtig van de lage opkomst, maar dat zal overal wel geweest zijn.  Velen zullen zich ’s ochtends nog eens omgedraaid hebben onder de warme dekens in plaats van in de koude en sneeuw te gaan rijden!

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you.be en op mountainbike.be!

13-03-2013 om 16:40 geschreven door StrammerMax

Toertocht Renault Van Trier Bosduin Classic (30-45 km) te Kalmthout op zondag 03-03-2013.

Bij het ontwaken duurde het even eer ik me er van bewust werd dat het zondag en dus mountainbikedag was! Een oase tussen een zaterdag die gebruikt werd om achterstallig werk in orde te brengen en een superdrukke maandag in het verschiet. Het was fris buiten met toch mildere temperaturen in vergelijking met de vorige weekends, en vooral belangrijk: het was droog! Het ging van thuis uit met de bike weer dezelfde richting uit als vorige zondag, maar nu iets dichter bij huis. En zo trok ik om 8.15 u weer langsheen de spoorlijn Antwerpen-Roosendaal richting Kalmthout om er de Van Trier Bosduin Classic te rijden vanaf de Renaultgarage Van Trier. Georganiseerd door de Heidestoempers (de mannen in hun fel gele fluopakken) en de Wielerclub Bosduin. Alleen de laatste paar honderd meter van mijn rit verliepen langs de gevaarlijke Brasschaatsteenweg waar geen fietspaden zijn. Het leek erop dat ik binnen zou dienen aan te schuiven voor de inschrijving, maar dat bleek achteraf mee te vallen. Er was blijkbaar ook een wegrit, wat de groepen wielertoeristen verklaarde die ik onderweg en vlak na de start te zien kreeg. Om 9.20 u was ik op pad voor de toertocht en nog redelijk veel anderen met mij.

Het ging via het bedrijventerrein achter de garage weer richting de Brasschaatsteenweg om daar de richting van Brasschaat uit gestuurd te worden. Twee kilometer later werden we vanaf het fietspad met de design-verlichtingspalen rechtsaf de bossen in gezonden. Van 2 tot 4 km volgde daar een voor mij eerder lastige singletrack over bosgrond, eerder een soort veengrond met rottend materiaal, nat en vochtig, hier en daar over wortels met bij wijlen lastige omgewoelde stroken. Het duurde even eer ik op dreef kwam, maar ik moest toch doorzetten omwille van de treintjes bikers waarmee ik het pad deelde. Van de singletrack ging het naar een breder bospad waarop zich in de loop der jaren een spoor had ontwikkeld met de allures van een singletrack. Intussen hadden we de randen van het militaire domein Kamp van Brasschaat, Polygoon in de volksmond, bereikt. Toen ik even halt hield aan de oversteek van een brede bosweg stak me een grote delegatie van MTB Westel voorbij, de mannen en vrouwen die bekend zijn omwille van hun jaarlijkse 24 uren van Westerlo, waar ik de drie vorige jaren al rondjes ben wezen komen rijden! Met in hun zog een groepje dat Tripple Bikers op hun kont had staan, met andere woorden mannen uit Sint-Antonius-Zoersel, de plek waar ik het levenslicht zag en in die tijd nog bij de gemeente Brecht hoorde (tot 1977).

Omstreeks 5,5 km troffen de bikers een singletrack die over een soort heuvelrug met enkele bulten op en af naast een gracht loopt. Een mooie plek in ieder geval. Nog steeds waren er veel deelnemers op pad. Een kilometer later bereikten we weer voor even de Brasschaatsteenweg, die daar vermoedelijk al Essensteenweg heet, op het grondgebied van Brasschaat, om na een stukje fietspad weer de bossen in te duiken. Deze plek waar men tussen de bomen door de grote baan kan zien liggen en horen, kwam me bekend voor, want heb ik al meermaals tijdens toertochten bereden, maar dan meestal in de andere richting. Op 8 km trof ik dan ook de onopvallend aangegeven splitsing tussen de 30 en de 45 km op het grote kruispunt van de Bredabaan, de Essensteenweg, de Sint-Jobsteenweg en een lokale straat in Maria-Ter-Heide (Brasschaat). Om 10.00 u stond ik er samen met andere bikers te wachten tot het fietsertje op groen sprong om er het militaire domein in te duiken dat voor de gelegenheid toegankelijk was.

Helaas was het daar van 8,5 km tot 11 km gewoon over de brede zandweg recht op recht verder rijden. Rechts lagen wel enkele mooie waterpartijen tussen de bomen, een soort kleine vennen, en achter de bomen de grote open heidevlakte van het militaire oefenterrein Groot Schietveld. Aan de linkerkant de achteruiten van de villa’s op de Bredabaan en de straten die daar in de bossen liggen. Uiteindelijk ging het dan rechtsaf de heide in over een met grind verhard pad, recht op recht tot 12,5 km. Om dan nogmaals rechtsaf gestuurd te worden, dus in de richting van waaruit we kwamen, voor nog een stuk rechte weg langs de heide tussen stroken met bomen. Het brede pad ging over in een vochtige singletrack waar ik een kwebbelend groepje achter me kreeg. Toen ik het bos uit kwam herkende ik de rustige Brechtsebaan die Brasschaat met Overbroek (Brecht) verbindt en ging het schuin de weg over om via de poort naast de nog in gebruik zijnde portierswoning het private domein van het Kasteel Nottebohm te bereiken. Aan het einde van de dreef zag ik het portiek van het kasteel. Tussen de bomen door ontwaarde ik het Medisch Centrum Nottebohm in de gerenoveerde kasteelhoeve, waar men zich als mountainbiker en sporter in het algemeen kan laten testen. Tests die voor een pannenkoek als ondergetekende weggegooid geld zijn! We reden door een strook bos en over een zandweg naast een open terrein. Om dan toch voorbij de plek te rijden waarvan ik gevreesd had ze deze winter niet te zien te krijgen! Meer bepaald het Kasteel Nottebohm uit 1908 zelf. Verwaarloosd, deels overwoekerd door plantengroei en klimop, met dichtgetimmerde ramen en half ingestort dak en dakkapellen. Een echt spookhuis voor de Adams Family! Of hoe de genadeloze tand des tijds dit bouwwerk in een dikke honderd jaar tijd heeft aangevreten! Ik vraag me af wie de eigenaar ervan is! Om 10.25 u kon ik na 16 km dus even lekker griezelen.

Even goed opgelet omdat ik weet dat je er vanaf de Mieksebaan kan geraken. Via een zandpad werden we daar inderdaad naartoe gestuurd om uit te komen tegenover de Nuytsdreef op de grens van Brasschaat, Brecht en Sint-Job. Teleurstelling, want het pad is ook voorzien van een grote poort zodat ik een privaat bezoek voor een sessie griezelen wel kan vergeten en moet rekenen op de goodwill van de toertochten die hier passeren en doorgang over het terrein aanvragen en krijgen. We dienden de drukke Sint-Jobsesteenweg te kruisen (verkeerslichten) om de Miksebaan op het grondgebied van Brasschaat te bereiken. Wie grond zoekt kan hier terecht! Want het domeinbos De Mik staat er te koop. Niet-gefortuneerden gelieve zich te onthouden, wegens 47 ha groot!

Na een kort stukje asfalt van de midden de bossen gelegen Miksebaan, ging het linksaf over een verhard pad. Het zag er uit als de bekende paden die langsheen de boorden van de antitankgracht lopen. We reden even later dan ook over het paadje achter de gebouwen van Sanatorium De Mik om deze gracht te bereiken. Daar ging het linksaf naast de gracht, het houten bruggetje over om naast de in de hoogte gelegen E19 te komen en de E10-plas (de snelweg werd ooit omgedoopt van E10 in E19) te treffen ter hoogte van de Kleine Mik. 20 km om 10.50 u. Het plezante pad rond de waterplas weet me met zijn sporadische bultjes en boomwortels altijd weer te bekoren. We werden linksaf een bospad in gestuurd om weer uit te komen op het paadje van daarnet naast de antitankgracht. Aan de andere kant kreeg ik de bikers te zien die de plas nog voor de wielen gingen krijgen terwijl ik zelf ingehaald werd door een bende snelle jongens in fluoroze pakken! Tot 21 km ging het langsheen de antitankgracht over een brede zandweg om uit te komen in de Kerkedreef te Maria-Ter- Heide. Daar waar de domeinen van rijke mensen (vermoedelijk die 47 ha) aan het oog ontrokken worden door rododendrons achter een slotgracht.

Ik kreeg er het onverwachte gezelschap van een biker die ik niet kon thuisbrengen. Hij was lid van de Goodfellas Mountainbikefriends uit Dendermonde en ik heb hem ooit ontmoet in het gezelschap van een aantal van zijn clubmakkers en een aantal rijders van Straf in Bergaf uit Opwijk. Boxer en Streets waren daar toen bij. Dat was na de niet te versmaden nachttocht van de Hoebelbike in Vlezenbeek, een klassieker op mijn jaarlijkse lijstje “niet te missen”! Net zoals de tocht van Straf in Bergaf en de unieke Boerenbike in Opwijk die de Goodfellas ook altijd weten te vinden. Of ik al plannen had voor volgend weekend? Want dan is er de eerste uitgave van een toertocht van de Dendermondse Rugbyclub. Een reden om een uitje naar die plek ergens tussen Zele en Opwijk, twee plaatsen die ik al bereden heb, in overweging te nemen. Aan het einde van de Kerkedreef trof ik na 22,5 km de bevoorrading. Het karige menu bood enkel café-noir- en K3-koekjes en een bekertje sportdrank. De vriendelijke gelegenheidsgesprekspartner uit Dendermonde maakte gelukkig veel goed. En bij het vertrek werd ik nog aangesproken door een Nederlandse biker. Ik gok op Blubber Bakske. Tenzij dat deze laatste de biker was die me aansprak naast het oude spoor in het militair domein later tijdens de rit. Dat was ook een Nederlander. Na een tiental minuten weer op pad voor het tweede deel van de rit. Het eerste deel had me niet zo kunnen bekoren omwille van de lange rechte stukken over het militaire domein.

Het ging de Bredabaan over aan het kruispunt met de Brechtsebaan om de schilderachtige wijk met de grote oude militaire woonhuizen binnen te rijden. Daar werden we over een smalle asfaltweg en zandpad naar een plek met enkele speelbultjes gevoerd op een braakliggend terrein vol bomen. 24,5 km. Om daarna weer in de richting van de antitankgracht gestuurd te worden via mij minder bekende paden. Alhoewel ik al meerdere keren de Garçondreef in Brasschaat gekruist heb bij toertochten. Net daarvoor werd mijn aandacht getrokken door twee recent geplaatste plakkaten achter de gesloten poort naar een achter groen en struiken verscholen buitenhuis. Ze handelden over de kat die daar alleen zat te wezen. Men behoefde niet bezorgd te zijn over het dier. Ze kreeg eten van de buren. Ik kreeg het hele verhaal te horen van een vrouw met een hond die om de hoek woonde. Sinds de dood van haar man kwam de vrouw niet meer zo vaak naar het buitenhuis. De kat zit blijkbaar altijd aan de poort te wachten! Ook nu. Vroeger bekommerde de buurman zich om het dier, maar die mens was intussen ook al een jaar dood en zijn huis was verlaten. Ook de grote rustige hond van de buurvrouw eiste mijn aandacht op door aan mijn hand te likken! Enfin, de dame in kwestie had blijkbaar zelf nood aan een gesprek, want ze liet me haast niet meer gaan! Na de portie dierenverdriet, geleden langs de boorden van de antitankgracht, aanhoord te hebben, weer op pad. Want intussen was het gros van de bikers alweer gepasseerd!

Wat me op deze plek ook trof was de grote bomenkap op de beide oevers van de gracht! Wat een verschil met enkele weken geleden toen alles hier nog ongeschonden was. Ik denk dat men langsheen het ganse kanaal in de weer is, want ook in Stabroek werd vorig jaar alles kaalgekapt en vanochtend bemerkte ik ook bomenkap op de plaats waar het kanaal in Kapellen onder de spoorweg duikt. Daardoor zag ik het Fort van Brasschaat al van ver staan. Op die plek dook ik na 27 km in het zog van een man met een groepje vrouwen op sleeptouw de lokale speelbosjes in. Om daarna weer langs het kanaal onze weg te vervolgen over het door de boswerkzaamheden gehavende pad op de oever. Ter hoogte van het stulpje van een gefortuneerde onbekende die daar zijn kasteeltje in de bossen aan de rand van het militaire domein heeft opgetrokken (Sionkloosterlaan?) ging het de gracht over en op de andere oever verder. Op 28 km dook ik de bossen weer in over een iets lastiger singletrack die er nog vochtig bij lag en goed voorzien van wortels en bultjes. Om na een lusje weer op dezelfde plek aan het rijke optrekje te arriveren. Het ging de vijver aan het Fort van Brasschaat rond doorheen het bos.

Om dan plots op 30,5 km oog in oog te staan met het bouwwerk waarover onlangs een collega biker op het forum de vraag stelde wat dit dan wel moest wezen! Ik heb dat toen kunnen vinden door wat te zoeken op internet. Het is een kleine betonnen constructie met enkele trappen en aan dit monument van de Cavalerieschool is een droevig verhaal verbonden dat zich afgespeeld heeft in de periode tussen de beide oorlogen. Het werd opgericht in 1938 en herinnert aan de ongelukkige dood van een aantal (onder)officieren tijdens een militaire oefening tengevolge van de accidentele ontploffing van een lading springstoffen het jaar voordien. Het monument is duidelijk in verval en de plakkaat met de namen van de gesneuvelden is verdwenen. Eén naam trok daarbij mijn aandacht omdat in Sint-Mariaburg (Ekeren) de Frans Standaertlei naar hem genoemd is. Paarden werden vervangen door gemotoriseerd vervoer, de Cavalerieschool in het Kamp van Brasschaat werd tijdens de tweede wereldoorlog getroffen en verwoest door twee V-bommen en keerde er nooit nog weer. Frans Standaert was 26 jaar toen hij stierf. Enige ingetogenheid bij het passeren van deze plek is dus niet misplaatst. Helaas staat het monument er te verkommeren. Wie het verhaal over deze noodlottige dag wil lezen moet hier wezen! Nu rijden de mountainbikers achteloos voorbij het monument omdat er leuke paadjes met bultjes op en af naast lopen. In ieder geval een mooie lus die deel uitmaakte van deze tocht.

Het paadje gaf uit op een bredere weg tussen in onbruik geraakte legergebouwen naast een verroeste spoorweg en ik arriveerde op de brede betonbaan aan het vliegveld van Kamp van Brasschaat. Toen ik even halt hield om de omgeving goed te bekijken voor het geval ik dat monument eens tijdens een privaat ritje zou willen terugvinden, stopten drie Weetabix-boys, waarvan één al knap moe was omdat hij met de fiets naar de start was gekomen. Zoals te verwachten was, werden we over de brede betonbaan in de richting van het Klein Schietveld gestuurd. Aan de ingang van de bossen daarvan stond een splitsing tussen de routes van 30 km en van 45 km en dit op 32,75 km na de start. Voor de langste route werden we over de oude spoorlijn het bos in gestuurd naar het brede pad langs hetwelke de meeste andere tochten het schietveld weer verlaten. Op het brede door tanks gehavende pad liggen een aantal smalle sporen die de indruk wekken singletracks te zijn. Er kwamen nog enkele andere bikers achterna. Op 34 km bereikte ik een open stuk heide en ging het weer de bossen in. Ter plekke reden we enkele lussen. Op een bepaald ogenblik raakt de singletrack aan de rand van het militaire domein aan een straat met in het bos gelegen villa’s. Even gaan kijken of ik geen straatnaam kon vinden. Ik kon niet weten dat we er even later vlak voorbij zouden rijden. Het betreft de Reigerslei en de Vijverslei op het grondgebied van Kapellen. We reden er enkele lussen over de open heidevlakte en door de bossen die er rond liggen. Daarbij passeerden we het weerstation dat er in de open vlakte ligt. De paadjes lagen er goed droog en berijdbaar bij. Een tijd geleden, toen de sneeuw aan het dooien was, reed je er als het ware door beekjes tijdens de toertochten. Er kwam een einde aan de mooie lus over het Klein Schietveld ter hoogte van de plek waar de Vijverslei, de Hazelaardreef en de Feniksdreef samenkomen.

Op die plek staat een mooie maar kitscherige villa van rijke mensen met op het dak van de garage een torentje met uurwerk dat het uur slaat! Het klokje sloeg net 12.30 u en ik had er 38 km op zitten. Er volgde nog een mooie lus over het schietveld, over de heide en over een paar bulten in een pas uitgedund bos. Dan over mooie bredere bospaden waarop zich op de zijkanten singletracks hadden gevormd. Nogmaals doorheen een stuk uitgedund bos over nieuwe vrijgemaakte paadjes nadat deze te lijden hadden gehad van de boswerken. Dit alles nog steeds in het militaire domein en het maakte de eerder saaie aanzet van de toer weer helemaal goed. Er kwam een einde aan dit prachtige stukje ter hoogte van de midden in de bossen gelegen Kolibriedreef in Kapellen op ruim 41 km van de start. Enkele tientallen meters verder was ik weer op het grondgebied van Kalmthout om langsheen enkele straten met statige villa’s via de Epiceadreef weer een volgend stuk bos te bereiken. Daar volgde de waardige afsluiter van deze toertocht onder de vorm van een zeer mooie lus doorheen de bossen aan de rand van het schietveld over prachtige paadjes. Tussen de bomen door zag ik in de verte de ploegmakker die ik bij aanvang aan de start had ontmoet en me op het lange rechte stuk van het Groot Schietveld na de eerste splitsing had ingehaald, met een maat huiswaarts rijden.

Een asfaltbaantje bracht me weer tot aan het bedrijventerrein en de garage Van Trier. Mijn fiets vastgelegd aan een dranghekken en binnen bij de Weetabix-boys, zonder Weetabix himself, nog een drankje genuttigd. Ik had dikke pech want nadat ik bonnetjes had gekocht werd de laatste braadworst voor mijn neus weggekaapt! Pech gehad! Kort nadat de Weetabix-boys waren vertrokken begonnen de Heidestoempers aan een ferm tempo met de opruim van de tafels en stoelen in de werkplaats van de garage. Toen ik weer buiten aan m’n fiets vertrekkenklaar stond kwam daar een biker paniekerig aan! Zijn bike verdwenen! Gelukkig bleek hij enkel maar verplaatst! En het hekken waar m’n fiets had aan vast gehangen werd ook terstond meegenomen! Het ontbreken van een bewaakte parking wordt door enkelen aangehaald als een minpunt. En de bikewash waar ik geen gebruik van gemaakt heb zou ook maar zus en zo geweest zijn. Toch een mooie tocht waarvan het tweede gedeelte na de rust de eerder saaie aanzet snel doet vergeten. Ik heb deze winter het Klein Schietveld nu wel verschillende keren eer aan gedaan!

Weer huiswaarts via de Beauvoislaan richting Heide-Kalmthout en vandaar via de Canadezenlaan en Vierhoeven naar Putte-Stabroek. Daar in het kraam aan de grens kenden ze me nog van vorige zondag en er werd terstond een halve gebraden kip even weer warm gemaakt in de microgolfoven! En zo stond ik daar op de Belgisch-Nederlandse grens weer een half karkas van pluimvee af te kluiven in het zicht van alle voorbijgangers. Want in Putte zijn op zondag vele winkels open! En zo kon ik de gemiste braadworst dan toch goedmaken! Deze keer geen rondje meer gereden vanaf het Moretusbos, maar recht naar huis, recht op recht over de Danckerseweg en de Parijseweg tot in Hoevenen. Een paar straten verder was ik weer thuis. Er wachtte me immers een zeer drukke werkdag op maandag! Heenrit 13,5 km, toertocht 46,5 km en thuisrit met omweg voor gebraden kip 20 km. Goed voor 80 km fietsplezier op een zondag begin maart!

Het verslag van deze toertocht is al te lezen op mtb-you.be, mtb-you.nl, mountainbike.be en mountainbike.nl!

05-03-2013 om 00:00 geschreven door StrammerMax