Toertocht (24-34-45 km) van Liever Bergaf te Wechelderzande op zondag 25-01-2015.

Het was al een tijd geleden dat ik deze tocht nog eens gereden had, maar voor deze zondag nog eens gestart voor de toertocht van Liever Bergaf te Wechelderzande. Jari en ik hadden onze keuze diezelfde ochtend nog gewijzigd, bevreesd voor een te nat parcours in Hoogerheide. We hadden de afgelopen weekends al modder genoeg gezien. Bovendien vreesden we problemen omwille van de met de toertocht samenvallende wereldbekerveldrit! We stonden toevallig naast elkaar in dezelfde straat geparkeerd en iets over 9.30 u waren we ingeschreven en op pad. Nico, leren kennen bij nachtritten, stond aan de bewaakte fietsenstalling en vertelde me van voorzichtig te zijn op asfaltstroken. Die konden glad zijn. Verder lag het parcours er naar zijn zeggen beter bij dan de vorige dagen.

We doken vanaf de voetbalvelden aan Speelstad onmiddellijk het naastliggende bos in en kregen er al direct een eerder technische track voor de wielen. Voor mij dan toch, want de modderstroken en de korte bochten maakten het voor mij niet simpel! Ik heb me dan ook even aan de kant gezet toen ik een hele lange trein bikers achter me aan kreeg! We werden er vereeuwigd door fotografe Connie. Na de foto volgde er nog een natte singletrack met veel bochten die uitgaf in een doodlopende straat met nieuwe villa’s. De 2 km lange knappe aanzet van de tocht was er eentje om u tegen te zeggen! Na enkele landelijke baantjes en een eindje door het bos troffen we een eerste splitsing tussen de 24-34 km en de 45 km op 2,50 km van het vertrek. Gekozen voor de langste afstand. Na een veldweg en een bospad kwam er twee kilometer verder een tweede splitsing waar de 45 km weer apart ging. Dit nadat we een wasbordpaadje bereden hadden in een bosje vlak naast de snelweg E313. Op 5,50 km kwamen alle afstanden weer samen in een bos. Een asfaltbaantje voerde ons evenwijdig met de snelweg waarna afwisselend bos- en veldwegen met lichte moddersmurrie ons tot een derde splitsing tussen de 24-34 km en 45 km brachten. Op 8 km van het vertrek omstreeks 10.15 u.

Er kwam een voor mij lastig spoor over een nat bospad dat duidelijk weinig bereden wordt, wegens gelegen op privaat terrein nabij Blommerschot. We reden geruime tijd door dit bos tot aan een splitsing tussen de 34 km en de 24-45 km op 9,75 km van de start. Een omwille van het slijk niet al te makkelijk te berijden bospad voerde tot een plaats waar alle routes weer samenkwamen. Dat duurde maar even, want op 12 km werd de 45 km weer eens gescheiden van de 24-34 km ter hoogte van een groot kruisbeeld op een rondpunt van onverharde wegen midden in een bos. Splitsingen waren er genoeg! 10.40 u. Eén van die boswegen heet toepasselijk de Kruisdreef en de plek ligt niet ver van de snelweg! Er volgde nog de doortocht van een slijkerig bos om uit te komen in het open veld aan een piepklein, intussen weer bewoond huisje waar een bord staat van de Pol en Mariettewandeling van Zoersel. 14 km. De Pol en Mariëtte wandelroute werd genoemd naar Pol Van Esbroeck en Mariëtte Coppens, kunstenaars die in de oude Zoerselse linde een aantal dorpsfiguren uitbeeldden. Deze wandeling brengt u langs plaatsen waar de beroemde Zoerselaars en volksfiguren uit de lindeboom woonden en leefden. Tot 17,50 km reden we over een zeer lange met rode kiezel verharde veldweg, waardoor de bikers die geen spatbord droegen gemerkt werden met een rode streep van aan hun kont tot aan de nek!

Via deze veldweg kwamen we toe aan het voormalige militaire vliegveld van Malle waar we na 17,75 km de bosrand bereikten vlak naast een start- en landingsbaan. 11.00 u. Daar was ook een splitsing tussen de routes van 25 km die vermoedelijk linea recta naar de bevoorrading voerde en de ritten van 35-45 km die nog eerst door de knappe dennenbossen naast de landingsbaan werden gestuurd. Wij konden aldus genieten van een zeer knappe lus over een licht heuvelachtig parcours en vanaf 21 km van een bijzonder mooie singletrack op privaat terrein. Op 22 km kregen we de keuze uit direct naar de bevoorrading of een extra lus van 2,50 km. We hebben die lus erbij genomen en hadden daar nadien geen spijt van. Een vrij behoorlijk te berijden singletrack voerde ons doorheen het bos waar nog redelijk wat sneeuw en ijs van de zaterdagochtend was blijven liggen. Jari vermoedde dat dit een permanent met Mavic-pijlen uitgezet parcours is ten behoeve van de militairen die hier komen sporten. Mijn tellertje liet het even afweten zodat niet de volle afstand van de lus geregistreerd werd. Op 23 km kwamen we toe aan de bevoorrading om 11.40 u. Deze stond niet gewoon buiten zoals in het verleden ooit geweest is, maar onder een grote oude lege loods. We waren daar bij de laatste bikers, veel beweging was er niet meer en de mensen ter plekke begonnen met het opruimen van de nadarhekkens. Het was aan het materieel te zien dat de club al 21 jaar ervaring heeft met het organiseren van deze toertocht. Zo hadden ze houten tafelbladen gemaakt die op de hekkens rustten. Dat is snel opgesteld en weer afgebroken. Als er dan nog clubleden zijn die over een bestelwagen beschikken en over ruimte om alles te stockeren, dan ben je voor altijd gesteld. Er waren bananen, partjes appelsien, suikerwafels en sportdrank met een aparte smaak.

Na de bevoorrading werden we vergast op een knappe heuvelachtige en ietwat technische singletrack door de dennenbossen op het militaire domein. Het was er leuk rijden tot we op 26,50 km een splitsing kregen tussen de 24 km en de 34-45 km. Daarna was het toch ettelijke kilometers redelijk zwaar trappen op de natte bospaden op privaat terrein naast het vliegveld! Op 27,50 km passeerden we daarbij nogmaals een splitsing van de routes. Op 30 km bereikten we omstreeks 12.30 u in het zog van twee jongedames het omheinde terrein waar een aantal grasheuvels liggen waaronder vermoedelijk oude bunkers steken. De plek is gesitueerd ter hoogte van Milburg en Blommerschot. Omdat de ondergrond van de sporen die over de heuveltjes lopen hard en half bevroren en daardoor hobbelig waren en ik ook stilaan moe begon te worden, heb ik hier en daar voor de chickenway gekozen! Waardoor ik niet op de foto sta! Jari reed alles zoals het hoorde en werd nog eens door Connie in de lens gevangen!

Nadat we het terrein met de bunkers verlaten hadden via Blommerschot, kruisten we op 33 km de grote baan die vanuit Oostmalle naar Wechelderzande en verder loopt, de N153. Die plek was niet ver van de start en net zoals aan de andere oversteek van deze baan kort na die start stond hier het typische zwaailicht dat gemonteerd was op een olievat en daar jaarlijks zijn diensten bewijst! We reden een eindje door de bewoonde wereld van Wechel, zoals de inboorlingen hun dorp noemen, tot aan het bos waar de vaste route Haarlebeekpad passeert. De organisatie gaat er prat op van hun tocht niet over de vaste routes te loodsen, maar hier kwam er dan toch heel even een uitzondering. Dat kan op deze plek ook moeilijk anders, tenzij men enkel gebruik zou maken van de bredere zandwegen waarlangs de uit te kluiten gewassen buitenhuizen staan die in werkelijkheid permanent bewoond worden! We troffen weer een splitsing tussen de 24 km en de 34-45 km. Hier reden we dan toch even over de natte zandwegen en bospaden tussen de buitenhuizen in de omgeving van de rode vaste route.

Heel even werd het parcours gevolgd van de rode vaste route en reden we over de zandhoop die daar vroeger op lag voordat het vaste parcours hier verlegd werd. Omstreeks 37,50 km troffen we enkele korte singletracks die tussen de zandwegen in liggen. Op 40 km passeerden we de schuilhut die naast de vijver in de Visbeekvallei ligt en waar andere tochten vaak hun stopplaats opzetten aan de Visbeekdries. Vanaf de hut reden we over enkele singletracks die deel uitmaken van de rode vaste route en reden we doorheen het bos weer naar de voetbalvelden van KFC De Vrede. We kwamen toe omstreeks 13.45 u met 42,50 km op het tellertje dat onderweg twee keren forfait had gegeven. In tegenstelling tot de meeste andere toertochten waar wij altijd als laatsten arriveren, stond er nu nog een rij wachtenden aan de bikewash. Binnen nog een kop soep en een drankje genuttigd en na de opties voor het volgende weekend bekeken te hebben afscheid genomen en huiswaarts! Mooie tocht en prima georganiseerd. Me beter geamuseerd dan de weekends voordien omdat het hier beter bolde en het moddergehalte al bij al nog zeer goed meeviel! Ondanks het grijze weer geen regen gehad onderweg!

Jari registreerde de route op Google-Maps maar we publiceren ze niet omwille van de private stukken.

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you.be en op mountainbike.be en op m'n site mtbwijzer.be!

StrammerMax

29-01-2015 om 16:49 geschreven door StrammerMax

Toertocht (29-45-60 km) van MTB Antilopen te Hooge Mierde op zondag 18-01-2015.

De streek is me niet onbekend, maar het was de eerste keer dat ik een toertocht reed die vertrok vanuit het schilderachtige centrum van Hooge Mierde. De weg er naartoe was al de moeite waard via een baan die gedurende zeker 6 km door de bossen voerde! Drie keren kwam ik voorbij een plek waar de toertocht die weg kruiste. Afgesproken aan de start met Jari en ik vond een parkeerplekje vlak achter diens wagen. Het was vrij rustig in het dorp, de toertocht trok ook maar een 350 deelnemers, half zo veel als anders, te wijten aan de regen die er ’s ochtends vroeg viel en de mensen thuis hield! Om 9.15 u hadden we ons ingeschreven in het piepkleine cafeetje De Bijenkorf en konden we van start gaan.

De tocht voerde ons langsheen een asfaltbaan naar het bos toe. Daar kregen we singletracks met hier en daar wat plassen. Op 3,50 km werden we omstreeks 9.30 u door een fotograaf digitaal vereeuwigd. Een pad voerde ons over de rand tussen bos en velden. We reden dan door het bos tot aan een volgende straat. Daar kwam een eerder lastige singletrack over een bodem van zo goed als bladgrond . Omstreeks 7 km bereikten we het landgoed De Utrecht, maar deze keer vanuit een andere richting dan tijdens de andere toertochten die we hier al vanuit België en Nederland gereden hadden. De Utrecht is een natuurgebied met uitgestrekte bossen. Op 8 km passeerden we de achterzijde van een kampeerterrein met vaste chalets en caravans.

Een vrij nat zandpad vol plassen voerde ons over de heide en door een bos. Omstreeks 10 km reden we door dat bos eventjes evenwijdig met een grote baan, de N269. Het ging weer het bos in en even verderop stonden we met een treintje van tien andere bikers voor een omgevallen boom. 11 km om 10.00 u. Na nog eens twee kilometer door de bossen arriveerden we op een rustige asfaltbaan, de Prins Hendriklaan, die daar dwars door de bossen van De Utrecht loopt. Hier in deze omgeving had ik nog al met Jari gereden, nog niet zo lang geleden, allicht tijdens de toertocht vanuit Poppel. We reden de grote Boschhoeve voorbij en sloegen rechtsaf een stokoud dennenbos in waar bomen stonden met imposante dikke stammen. Na een bospad arriveerden we aan de splitsing tussen de 27 km en de 45-60 km. We hadden op voorhand besloten van deze keer niet het onderste uit de kan te halen en de route van 45 km te volgen. De splitsing kwam ter hoogte van een mooie villa langsheen de Roovertsebaan in het bos op 14 km van de start. 10.20 u.

Een bospad voerde ons op 15,75 km voorbij het ven De Broekeling, gelegen aan de Hoogeindsestraat, Het werd in april 2014 verfraaid met de sculptuur ‘Baadster in Broekeling’. Het klassieke werk, gemaakt door de Esbeekse Kunstenaar Hannes Verhoeven, is onderdeel van de Andreas Schotel Wandelroute. Voor liefhebbers van wandelen en kunst is er een route van 3 en van 10 kilometer. Er is een gratis toelichtend gidsje van de wandeling te verkrijgen in het Andreas Schotel Museum, gevestigd in Café Schuttershof, Dorpsstraat 2 in Esbeek. Er stond daar inderdaad het beeld van een vrouw in het water, in het gezelschap van twee andere dames die thans met hun voeten eerder in het slik stonden! Bij mooi weer zal de omgeving hier wel knap zijn, thans zag alles er grijs en somber uit! We mochten al blij zijn dat het van bovenuit droog bleef!

Een eerder lastig en door werken gehavend bospad langsheen het ven voerde ons tot aan een klinkerbaantje waar een tweede standbeeld staat van een boer met zijn paard. Dat beeld staat daar sinds 20 april 2013 langs de Andreas Schotel Wandelroute. Om de wandeling nog aantrekkelijker te maken, werden langs de route diverse schildersezels geplaatst met daarop een plaquette met een etsafdruk van Andreas Schotel. Plaatselijk kunstenaar Hannes Verhoeven maakt er beelden bij, waarbij de etsen als het ware tot “leven” komen. Dit beeld werd “ verroeste pk’s” gedoopt. Verhoeven heeft zich wederom laten inspireren door het werk van Schotel. De boer op het land, aan het werk met zijn paard, was jarenlang een vertrouwd beeld in het Esbeekse landschap. Hij ploegde, egde, zaaide en maaide. De boer, zijn paard en het werktuig waren een drie-eenheid. Zij vormden een geoliede machine. Het indrukwekkende geheel staat voorlopig aan de Hoogeindsestraat richting Tuldensedijk. Na de boerderij van boomkwekerij Hoogeindsestraat 8 ligt een weiland. Daar is het kunstwerk geplaatst net voor het zandpad naar rechts.

Op 16,50 km ging het vanaf het paard een dreef in naar een bos toe en troffen we de splitsing tussen de routes van 45 km en van 60 km op 17 km van het vertrek. Na een slijkpaadje bereikten we omstreeks 11.00 u de pauzeplek die ondergebracht was in de open schuur van een hoeve op 21 km van de start. Er lagen wafels en gevulde koeken als rantsoen en men kon er hete thee en sportdrank drinken. Omdat het rijden bij ondergetekende niet wilde vlotten op deze sombere zondag, ik krijg ook zo stilaan mijn buik vol van de modder, de plassen en het geploeter, en Jari ’s avonds nog zou gaan kijken naar China Light in de Zoo van Antwerpen, scheidden na de stop onze wegen zodat mijn maat zijn tempo wat kon opschroeven. Het was de laatste dag van dit spektakel in de dierentuin. Het verklaarde meteen waarom ik de donderdag voordien op de Meir in Antwerpen een verlichte olifant zag staan toen ik daar passeerde op weg naar de bijscholing die ik was opgedragen te volgen. Een publiekstrekker voor dit evenement!

Natte paden voerden me door de statige dennenbossen van De Utrecht tot aan de oversteek van een baan op 25 km. Daar stonden drie seingevers voor een veilige oversteek! Ik zag Jari in zijn fluojasje in de verte uit het gezicht verdwijnen terwijl er een lichte sneeuwregen viel. Gelukkig duurde dit maar even! Er kwam een zeer lange singletrack in een strook bos tussen de velden tot aan een asfaltbaan ter hoogte van een eenzaam boshuis. 26 km. We dienden de baan te kruisen en reden voort door niets anders dan de bossen. Op 28 km kregen we een pad vol diepe plassen voor de wielen en kwam de tocht voorbij een pas uitgegraven klein ven. Even verder kwam er midden in het bos een splitsing tussen de routes van 27-45 km en van 60 km op 28,50 km van de start. Tot daar had ik nog slechts drie andere bikers gezien waarvan de laatste moedige nog de richting van de 60 km uit ging. 12.00 u. Kort daarop kwam er een splitsing tussen de 27 km en de 45-60 km.

De richting van de 45 km gevolgd over een mooie en redelijk droge singletrack in Reusel-De Mierden tot omstreeks 30 km. Ik passeerde een biker in een wit doorschijnend regenjasje die aan de kant stond. Hij stak me even later weer voorbij. Aan de omgeving te zien vermoedde ik me in de buurt van De Spartelvijver te bevinden, een zwemvijver in Hooge Mierde. Dat vermoeden werd even later bevestigd toen ik de mooie tracks met heuveltjes rond het domein bereikte. We reden er over een deel van het trimparcours van Reusel-De Mierden waarbij ik op 31 km effectief voorbij de Spartelvijver reed. Ik kwam nu uit de andere richting in vergelijking met de overige toertochten die ik hier al reed en kon er genieten van de mooie tracks die hier in de bossen gelegen zijn. Nabij de Spartelvijver kwam ik de man in het witte regenjasje weer tegen, in gesprek met een hem bekende man met kind. Zoals te verwachten was kregen we hem voor de wielen, meer bepaald dé knappe singletrack die zich evenwijdig met een zandweg door de bossen slingert en via dewelke ik tijdens de andere tochten hier meestal de Spartelvijver bereik. Hij lag er in vergelijking met de rest van het parcours redelijk droog bij.

Na een stukje over een zandweg volgde er een tweede mooie track waarop meer plassen stonden. Ik kreeg de biker in het witte regenjasje voor een derde keer te zien. Hij haalde me in maar stond even verder plots stil. Ik stopte omdat een megagrote plas de hele breedte van de weg in nam. Dan kreeg ik in de mot dat de biker gestopt was omdat hij in die plas gevallen was! De man was zeiknat! Ik vertelde hem dat dit de reden was waarom ik er liever te voet passeerde en kon hem troosten met de mededeling dat ik twee weken geleden ook in een plas ijswater was gevallen. Even later stak de kliedernatte kerel me opnieuw voorbij en verdween in de geschiedenis. Maar niet voor lang! 34 km om 12.30 u. Een bospad leidde naar een volgende splitsing tussen de 27 km en de 45-60 km ter hoogte van een asfaltbaantje (Eendengoor?) op 35 km van het vertrek. Daar stond een vriendelijke seingever waartegen ik zei dat het parcours er te nat en beslijkt bij lag zodat de 60 km deze keer niet voor mij weggelegd waren. Hij vond het al bewonderenswaardig van in deze omstandigheden te komen rijden. 12.40 u.

De tocht ging verder over een nat bosspoor waarlangs vele grote afgerukte takken lagen zoals overal in de bossen dezer dagen. Van de sneeuw rond kerstmis en de storm onlangs. Het parcours kruiste zichzelf heel eventjes en op die plek kwam ik de plasduiker een vierde keer tegen! De biker in het witte regenjasje! Na een mooie bospad op en af enkele heuveltjes kwam er op 36 km weer een splitsing tussen de 27 km en de 45-60 km aan een zandweg. Splitsingen waren er genoeg tijdens het tweede deel van de tocht. Een mooie singletrack leidde me naar een betonnen fietspad en een zandweg omheen het heidegebied Zwartven. Het ven kon ik tussen de bomen door zien liggen. 37,75 km. Een bospad en natte weidesporen leidden me het gebied Zwartven uit om na een partijtje ploeteren een rijweg te bereiken. 39 km om 13.00 u.

Op 40 km bereikte ik opnieuw de bewoonde wereld. Een bordje kondigde de stopplaats voor soep en glühwein aan. Daar maakte men aanstalten om het laatste restje overgebleven soep weg te gieten! Maar in plaats daarvan heb ik het door mijn keelgat gegoten. Er passeerden nog twee later bikers. Om 13.20 u was ik na 41,50 km weer bij af. De man van de bikewash was de stenen aan het schoonspuiten dus heb ik mijn bike maar vuil weer meegenomen. In tegenstelling tot gewoonlijk ben ik binnen niks meer gaan drinken, doch onmiddellijk huiswaarts getrokken. Er was immers nergens nog leven te bespeuren, op een biker die op een muurtje zat te wachten na! De mensen in het huis waarvoor ik geparkeerd stond zaten binnen in de warmte gezellig koffie te drinken!

Het was een mooie tocht, in een knappe streek en bijna uitsluitend in de bossen. Het parcours lag er wel zeer nat en modderig bij, begrijpelijk na de regen van de afgelopen tijd! Ik ben het modderdabben en plassen proberen te ontwijken zo stilaan beu en hoop op beter weer! Ik was niet in vorm en zat er mee verveeld dat ik een blok was aan het been van m’n maat. Deze tocht in Hooge Mierde is er weer eentje om te onthouden en zeker nog eens over te komen doen! Met dank aan de vele seingevers die gedurende enkele uren de koude en het nat trotseerden en aan alle medewerkers van MTB Antilopen!

Jari registreerde de route op Google-Maps: klik hier!

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you.be en op mtb-you.nl en op mountainbike.be en op mountainbike.nl en op m'n site mtbwijzer.be!

StrammerMax

19-01-2015 om 00:00 geschreven door StrammerMax

Toertocht (27-48 km) van De Moedige Mannen te Sprundel op zondag 11-01-2015.

Op vrijdagavond had het veel geregend en op zaterdag viel er op diverse plaatsen een stortbui. Omdat we zowel de grote drukte als een mogelijk slijkerig parcours vreesden in Putte-Woensdrecht, en omdat een mens ook wel eens andere oorden wil opzoeken, viel onze keuze daarom op de toertocht van De Moedige Mannen in Sprundel. Deze plek maakt deel uit van de gemeente Rucphen en ligt niet ver van Roosendaal en Etten-Leur in Noord-Brabant (NL). Jari opgepikt aan de carpool in Loenhout (B) en luttele tijd later waren we ter plekke. Al goed dat ik gelezen had dat de toertocht van Oirschot uitgesteld was, want anders hadden wij daar gestaan! Er was weinig beweging in de omgeving van het vertrek en dichter bij de start dan waar ik een parkeerplek vond konden we niet staan! Voor vijf euro, bestemd voor een goed doel en in ontvangst genomen door een dame die de inschrijving in haar eentje waarnam, konden we van start gaan omstreeks 9.40 u.

De eerste twee kilometer waren al niet zo mijn ding, want we werden over een weidespoor gestuurd dat vlak naast diepe grachten tussen de weiden voerde met niets dan haakse bochten tussen prikkeldraden. Een duik in het water kon ik me nog meer dan goed herinneren van in Luyksgestel vorige zondag en daar had ik beslist niet weer behoefte aan! Eens het lange weidespoor achter de rug reden we over een asfaltbaantje tot aan de drukkere Bredaseweg waar we door een seingever naar de overkant geloodst werden. Het ging eventjes over het fietspad richting Breda om door een volgende seingever verwezen te worden naar de Oude Koekoekweg. Een oude weg of een oude koekoek, Joost mag het weten! Na zo een 3 km asfaltbaantjes vanaf het weidespoor bereikten we op 5 km opnieuw een onverhard pad op de rand tussen bos en velden. Tot 7 km reden we door een strook bos waar we net zoals elders af te rekenen kregen met veel tegenwind! Er stond sinds gisterenochtend immers een behoorlijk fikse storm die ons ook tijdens de rit van gisteren in Overpelt (B) parten had gespeeld! We reden voorbij enkele eenzame huizen in de Noodstraat.

Er volgde een droge veldweg en na een bocht werden we zeer onverwacht door de verdekt opgestelde fotograaf Guy vereeuwigd! Het was een tijdje geleden dat ik deze mens nog gezien had, dus zijn we even gestopt voor een korte babbel. Toch maar niet te lang blijven hangen, onze ervaring van vorige zondag in gedachten. In Nederland is men nogal snel met het weer ophalen van de pijlen en wij vertrekken redelijk laat en rijden niet al te snel! Na een spoor tussen de struiken bereikten we de Memmoerheidedreef, een zandweg met enorm veel plassen! Er waren er zeer diepe bij! Op 9 km hadden we dit natte intermezzo achter ons! Via het landelijke asfaltbaantje Wildert, waar we ferm dienden op te boksen tegen de wind, bereikten we het natuurgebied Pannenhoef. Pannenhoef is een natuurgebied van circa 706 ha gelegen tussen Zundert, Etten-Leur en Rijsbergen in de provincie Noord-Brabant en is eigendom van de Stichting Brabants Landschap. Tot het gebied behoren de vennen de Lokker, de Flesch, Lange Maten en de Bak. Er werd vroeger turf gewonnen. In de omgeving ligt nog een oude Turfvaart.

We reden de Pannenhoef in over een aanzuigend zandpad met lichte modder dat in de richting van een bos voerde. We kregen dan boswegen voor de wielen, maar helaas betrof het betonnen toeristische fietspaden die door het domein liepen. Wat ons opviel waren de vele afgebroken dennentakken, vermoedelijk zowel door de sneeuw van kerstmis als door de stormwind, vooral rond 12,50 km. Van daar af kregen we vanaf het Vaartven dan toch onverharde bospaden onder de wielen en ze waren behoorlijk goed te berijden. Op een bepaalde plek stond een bordje dat waarschuwde voor tegenliggers! Even verder bereikten we tot onze verbazing reeds de pauze en bevoorrading op 14,50 km van de start. 10.50 u. Ze was ondergebracht in een houten hut die dienst doet als toeristisch centrum van de Pannenhoef. Je kon er knabbelen van fruit en koeken, om te drinken waren er zoete sportdrank en hete thee. Het was een beetje onduidelijk hoe het vanaf de hut verder moest. Blijkbaar dienden we op onze stappen terug te keren, dat verklaarde de tegenliggers, en even verderop ging het linksaf het bos in. We reden dan voorbij de hoeve Pannenhoef over de onverharde Panhoefweg. De zandweg was gehavend door machines met grote wielen! Ik vroeg me af hoe de bewoners van de hoeve met een gewone auto tot op hun domein geraken!

We werden geconfronteerd met een zeer lastige modderstrook in het bos waarbij we eventjes langs de Turfvaart reden en ze kruisten. We kregen er even het gezelschap van twee andere bikers. Daar waar er te veel modder stond heb ik gewandeld om mijn krachten wat te sparen! Waardoor Jari af en toe diende te wachten! Op 18 km was het stompen door de modder achter de rug en stonden we plots op een grote baan nabij de grens met Rucphen. We dienden de Sprundelsebaan even te volgen tot het plots linksaf ging. De twee bikers van daarnet hadden de onopvallende pijl niet zien hangen en bleven de baan volgen! Jari heeft nog geroepen, maar ze waren al te ver weg! Intussen hadden de bossen van de Pannenhoef plaats geruimd voor een open polder. We reden over een weidespoor en een lang stuk over de onverharde Bakkersmeer waar we te kampen kregen met veel tegenwind in dit open landschap. Er scheen een waterzonnetje. De twee bikers die te ver waren gereden passeerden opnieuw. Ze hadden het ook knap lastig in de wind.

We bereikten de drukkere Moervenstraat waar een seingever ons naar de overkant begeleidde en ons meldde dat er een splitsing zat aan te komen. Die kwam op 22,75 km van het vertrek. Voor de 27 km was het rechtsaf, voor de 55 km rechtdoor nog een eindje langsheen de grote baan. We waren wel verwonderd over het feit dat de langste rit 55 km was vermits er op de site 48 km vermeld werd. Het is natuurlijk geen groot verschil, maar die vijf vooraan klinkt gevoelsmatig veel langer! Het was intussen ook al 11.45 u want door de harde tegenwind, de aanzuigende zandwegen en de modderstroken vorderden we trager dan gehoopt! We reden het goed van plassen voorziene bospad Scherpenbergstraat in wat ons langsheen het natuurgebied Lange Maten leidde tot aan een kruising met de Rucphenseweg op 24 km. Na het kruisen van de baan vervolgden we onze weg langsheen De Lange Maten waar we na het kruisen van een tweede baan een zandweg kregen met veel tegenwind. Het ging dan een stuk bos door waar de paden er droger bij lagen. 29 km om 12.15 u.

We doorkruisten het bos van het landgoed De Moeren waar we relatief droge paden konden berijden, met af en toe een intermezzo met slijk en plassen. Op 30 km sloten de natuurgebieden De Reten en het landgoed Buisse Heide naadloos aan. Daar kregen we af te rekenen met wegbrede diepe plassen waarlangs geen uitwijkmogelijkheden waren, vermits de boorden begroeid waren met kleine struiken. Wat een geklungel om daar voorbij te geraken! Een eindje voor ons reden nog bikers. De zandweg kwam uit in een asfaltbaantje pal op de grens tussen Nederland en België. Toen we de straat Hornick in Essen-Horendonk in werden gestuurd, de zoveelste zandweg met plassen, hebben we het voor bekeken gehouden. We hadden geen zin in een lus door Horendonk. De rit van gisteren zat nog in onze benen en we vorderden te traag. We zijn dan op aanwijzen van de GPS via de Ellewaardweg, die pal op de grens loopt, de Achtmaalsebaan en andere grote wegen via het gehucht Schijf van Rucphen weer naar Sprundel gereden. Onderweg kwamen we nog pijlen tegen, vermoedelijk deze van na de lus door Horendonk, en passeerden we de plek van de splitsing tussen de 27 km en de 55 km langsheen de grote baan! Met bijna 46 km op het tellertje kwamen we omstreeks 13.20 u toe aan het Sportpark De Kerlinge. We konden nog gebruik maken van de bikewash waar twee mannen al bezig waren met het wegspuiten van de modder op de grond.

Binnen was niet veel leven meer. We kregen nog de bij aankomst beloofde snert en in de kantine hebben we nog een broodje ham-kaas met een drankje doorgespoeld. Eén van de bikers die ons daarstraks nog had ingehaald kwam na ons toe. Hij zal de hele rit uitgereden hebben! De tocht was niet zoals we gehoopt hadden! We hadden meer bos verwacht en kregen eerder open vlakten. Het vele water, de plassen, de modderstroken, de hobbelige grassporen en de felle stormwind maakten er een zware rit van! Daardoor begrepen we dat deze tocht, die eigenlijk in december gepland was, door de sneeuw na kerstmis uitgesteld werd! In ieder geval kunnen we Sprundel nu op ons palmares schrijven, want als je enkel naar de u bekende tochten blijft gaan, kom je nooit te weten hoe het elders is!

Jari registreerde de route op Google-Maps: klik hier!

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you.be en op mtb-you.nl en op mountainbike.be en op mountainbike.nl en op m'n site mtbwijzer.be!

StrammerMax

14-01-2015 om 00:00 geschreven door StrammerMax

Toertocht (10-25-40 km) van WTC De Bokkerijders te Overpelt op zaterdag 10-01-2015.

Net zoals vorig jaar op zaterdag deelgenomen aan de toertocht van De Bokkerijders vanuit de zaal Holheide te Overpelt-Holven. Mijn maar opgepikt in Wommelgem en om 12.15 u waren we ingeschreven en konden we vertrekken. De hemel zag er grijs uit, er stond enorm veel wind, maar we hoopten op een rit zonder regen! Zoals alle tochten ging het vanaf de zaal de bossen in die naast de voetbalvelden gelegen zijn. Daar liggen vele tracks en paadjes en passeert ook een vaste route. Dit gaf al direct aanleiding tot enkele kilometers fietsplezier. We reden daarbij over de zandweg die op de bosrand evenwijdig met de spoorweg en de noord-zuidverbinding loopt. Het viel ons op dat er enorm veel takken van de dennenbomen afgebroken waren. Dat was niet zozeer van de felle wind van gisteren en vandaag, maar eerder van de sneeuwval rond kerstmis. We passeerden ook de in de bossen gelegen in onbruik geraakte basketbalvelden en parkeerplaats na een lange singletrack. Even verder kregen we een eerder technische track met veel korte bochtjes en bultjes. Deze loopt evenwijdig met de Napoleonweg, dit is de grote drukke baan die Eindhoven met Hasselt verbindt en hier dwars door de bossen van Holven loopt! We kregen weinig deelnemers te zien, slechts drie gedurende de eerste 7,50 km van de tocht! 12.50 u.

Op 8,50 km bereikten we na de eerste grote lus door de lokale bossen opnieuw de bewoonde wereld van Holven, niet ver van de start. Daar troffen we de splitsing van de kidstoer (10 km) met de routes van 25-40 km. We kruisten de hoofdstraat, de Holvenstraat, om verderop een bospad en zandweg rechtsaf in te slaan. Gewoonlijk liggen daar veel plassen, maar ondanks de gesmolten sneeuw en de vele regen van vrijdag viel het allemaal nog mee. We bereikten de Hunnebergstraat waar het rechtsaf een bospad in ging. Daar kregen we af te rekenen met veel tegenwind! Aan een volgende straat ging het rechtsaf opnieuw de bossen in. Op een kruispunt van boswegen troffen we de splitsing tussen de routes van 25 km en van 40 km op 13 km van het vertrek. 13.15 u. We kozen voor de lange tocht. Later zouden we hier weer passeren om na de lange extra lus de route van de 25 km weer te vervoegen.

We vervolgden de tocht over een spoor dat door een brede brandgang tussen oude statige dennenbomen voerde richting Hobos. Daar waar het pad ter hoogte van De Winner op de noord-zuidverbinding stoot ging het rechtsaf over een asfaltbaantje dat er evenwijdig mee loopt. Ter hoogte van de brug over de noord-zuidverbinding sloegen we rechtsaf en linksaf de bossen in. We vervolgden de tocht op de lange sporen in de “dunne bossen”, door mij zo gedoopt omdat hier bomen met dunne stammen staan zodat er nog redelijk veel licht binnen valt. Via dit bos bereikten we het grondgebied van Hechtel-Eksel en reden er voorbij de oude grenspaal die hier zijn nieuwe stek vond. 17,50 km om 13.30 u. In tegenstelling tot de andere tochten vanuit Holven ging het niet linksaf naar de Oude Diestersebaan, maar rechtsaf om enkele honderden meters verderop rechtsaf een singletrack door het bos in te rijden. Vanaf hier werden singletracks en bospaden ons deel. Omstreeks 20 km reden we omheen het open veld dat langs alle zijden omringd wordt door dennenbossen. Slechts een zevental andere bikers hadden met ons het pad gedeeld.

Met 22 km op het tellertje arriveerden we opnieuw op het kruispunt van veldwegen waar de splitsing was. Alzo kwam er een einde aan een extra lus van zo’n kleine tien kilometer bijna uitsluitend door de bossen. Er kwamen uit de tegenovergestelde richting nog steeds bikers toe die de richting van de lange toer uit gingen. Het was 14.00 u en men kon hier tot 14.30 u inschrijven! Ondanks het feit dat we weinig bikers ons hadden weten inhalen waren er blijkbaar toch heel wat deelnemers onderweg. Twee in fluoregenjassen gehulde Bokkerijders zorgden voor een veilige oversteek van de drukke Napoleonweg. Aan het einde van het daaropvolgende bospad kwam de bevoorrading op 24 km van het vertrek. 14.10 u. Enkele Bokkerijders zorgden daar onder een tent voor lekkere soep, sportdrank, wafels en fruit. Terwijl we daar stonden om ons aan een en ander te goed te doen kwam er een fikse regenbui! Gelukkig konden we schuilen onder de tent. Toen we daar stonden kwamen er nog verschillende bikers toe.

Na de stop werden we een singletrack op gestuurd waar erg veel slijk en plassen in stonden. Het was geen pretje om er te rijden. Onmiddellijk volgde een tweede singletrack, deze keer droog en dan nog wel het mooie exemplaar dat met veel bochtjes, bultjes en heuvels in de richting van de Witte Berg voert. We bereikten deze zeer hoge zandheuvel op 26 km en dienden hem uiteraard te beklimmen. Zo ook de meer zavelachtige zandhoop die er vlak achter ligt. Ik kreeg er een zestal andere bikers achter me aan! Na de beklimming ging het rechtsaf en weer rechtsaf verder het bos in. Knappe zandwegen en singletracks werden ons deel. Helaas ook de regen! Zoals ik verwacht had werden we langzaam maar zeker in de richting van dé singletrack gestuurd. Een voor mij moeilijk exemplaar omwille van de vele korte bochtjes vaak nog in combinatie met een klimmetje! We vervolgden onze rit in de bossen in de omgeving van de Witte Berg waar de paden ons tot een splitsing tussen de ritten van 25 km en van 45 km voerden op 31 km van het vertrek.

Deze splitsing kwam er vlak bij Lommelzand aan één van de grote meren die ontstaan zijn na afgravingen voor zandwinning. 15.15 u. De grote toer volgde een singletrack evenwijdig met het meer. De hemel boven het meer kleurde donkergrijs en toen we over een lange bosweg reden doemde er voor ons van tussen de bomen een echt watergordijn op! Al snel kregen we de volle laag en een ware zondvloed over ons uitgestort. Vermits er geen mogelijkheid tot schuilen was, waren we in een mum van tijd nat tot op ons vel! Het water stond zelfs in onze schoenen! We waren niet de enige slachtoffers, want we werden in een haakse bocht ingehaald door nog drie zeiknatte bikers. Van toen af was de lol er wel enigszins af, alhoewel we ons troostten met de gedachte dat het beter was van dit mee te maken bij aanvang van de laatste tien kilometer dan op tien kilometer na de start!

Het bospad gaf uit op de spoorweg en van hier af volgde de door elke lokale toertocht gevolgde singletrack die op de bosrand evenwijdig loopt met het spoor. We hoefden geen moeite meer te doen om plassen te ontwijken vermits we toch kliedernat waren! We passeerden de overweg aan de zandweg Hoeverdijk langs dewelke een betonnen fietspad loopt. Dan linksaf het pad in dat loopt over een smalle strook bos die gelegen is tussen het spoor en een tweede grote vijver van Lommelzand die je van tussen de bomen en struiken rechts kon zien liggen. Links van ons hoorden we een trein passeren. Enige tijd later bereikten we het begin van de Napoleonweg waar deze door het spoor gekruist worden in de omgeving van het grote kruispunt met de noord-zuidverbinding. Rechtsaf de zandweg in om dan van de grote baan weg te buigen opnieuw volop de bossen in. Diverse paden voerden ons door de “paardenbossen” waar in onbruik geraakte constructies voor military opgesteld staan. Daarbij passeerden we de wat dieper in het bos langs de Napoleonweg gelegen verlaten parking. Tracks en wegeltjes voerden ons tot aan de voet van de Witte Berg die we daarstraks vanuit de andere richting bereikt hadden. Het is bij deze toertocht dat opvalt hoe dicht deze zandheuvel bij de bewoonde kern van Holven gelegen is. Want via een kort bospad bereikten we een servitude die tussen twee huizen uitgeeft op de Napoleonweg, vlak tegenover de Holvenstraat, de hoofdweg door deze woonkern. We staken over en reden in de Holvenstraat tot aan het kruispunt waar we daarstraks vertrokken waren. Via de Esstraat ging het in de richting van het bos naast de voetbalvelden. Na nog een vrij natte modderige track die in dit bos deel uitmaakt van een vast parcours bereikten we opnieuw de zaal Holheide. Na 40 km om 16.00 u.

De bikewash was nog operationeel, maar een maat voor niks! Net zoals vorig jaar met veel te weinig druk op de slangen die aangesloten waren op het openbare waternet! Met zulk een flauwe straal krijg je zo’n besmeurde fiets niet proper, zelfs het grofste vuil wou niet wijken! Wij hebben niet de gewoonte van na een rit ter plekke te douchen en doen dat thuis, maar omdat ik wel altijd wasgerief bij heb, nat was tot op de huid en geen zin had om zo achter het stuur te kruipen ben ik me deze keer toch eerst gaan wassen. De drie Nederlanders die we daarnet aan de bikewash hadden zien toekomen kwamen ook in de kleedkamer binnen. Nadat ze een selfie hadden gemaakt met hun door modder besmeurde tronies kropen ze ook onder de douche. Aan hun benen te zien moet de modder tot in hun bilspleten gestoken hebben! Ze hadden zelfs hun bikes mee in de kleedkamer genomen! De douches liggen immers op enige afstand van de zaal, aan de andere kant van het voetbalveld. Gelijk hadden ze, vermits er de laatste tijd veel fietsendieven actief zijn op toertochten!

Omdat de Bokkerijders volop bezig waren met de opruim zijn we niet meer in de zaal binnen geweest, ook al drinken we uit sympathie gewoonlijk nog wel een glas na de rit. Onderweg naar huis zijn we in de Paseo in Mol-Rauw nog een broodje gaan eten als afsluiter van deze dag. Zoals steeds hadden we in Ovepelt kunnen genieten van een mooie toertocht die we niet snel zullen vergeten. Want de stormwind en de stortbui die we over ons heen kregen zullen vroeg of laat nog wel eens ter sprake komen!

Jari registreerde de route op Google-Maps: klik hier!

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you.be en op mountainbike.be en op m'n site mtbwijzer.be!

StrammerMax

13-01-2015 om 00:17 geschreven door StrammerMax

Toertocht (25-35-45 km) van TWC De Grensrijders te Luijksgestel op zondag 04-01-2015.

Omdat het de zaterdag zo lang en hevig geregend had en ook het smeltwater van de sneeuw van de zaterdag voordien vermoedelijk nog niet overal weggetrokken was, leek het ons interessant om te gaan rijden in een regio waar we minder water zouden kunnen verwachten. Daarom lieten we de tochten in Oostmalle (B), Sint-Job-in-‘t-Goor (B) en Huijbergen (NL) links liggen en kozen we voor de rit van TWC De Grensrijders in Luijksgestel (NL). Het bleek een goede keuze, want op het laatste gedeelte na troffen we een vrij “droog” parcours. Er lag in de omgeving op sommige plaatsen zelfs nog vrij veel sneeuw! Op de weg er naartoe stak er op de baan van Eersel naar Weebosch plots een ree over op zo’n honderd meter voor m’n wagen! Omdat we op zondag niet graag voor dag en dauw uit ons bed komen en bovendien nog een eind dienen te rijden, was ik pas even voor 9.30 u ter plekke en vond een parkeerplaats dicht bij de witte molen. Het viel me op dat er weinig geparkeerde wagens stonden zo dicht bij de start! Even later kwamen Jari en zijn moeder toe die carpoolen vanaf Wommelgem. In tegenstelling tot vele andere plaatsen in Nederland, zeker in onze regio, was hier een bewaakte fietsenstalling en kreeg ik korting met mijn lidkaart van de NTFU! Om 9.45 u konden we van start gaan. Jari en ik voor de lange toer, zijn moeder voor een kortere versie. De hemel zag er mooi blauw uit met een winterzon die al spoedig moest onderdoen voor meer bewolking.

We verlieten de bewoonde kern van Luijksgestel, reden voorbij de tweede molen en sloegen ter hoogte van een kapel op een kruispunt van wegen de Kapeldijk in. Dit is een zandweg door de velden naar een bos toe wat we op 2,50 km bereikten. Daar kregen we een eerste leuke singletrack voor de wielen. Dan volgde de doortocht van een bosgebied met sporadische bewoning. Een singletrack waarop een aantal heuveltjes lagen bracht ons tot aan een zandweg op de rand tussen bos en velden waar we de splitsing van de routes van 25 km en van 35-45 km kregen op 5 km van het vertrek. Gekozen voor de lange toer. Daar kregen we waar voor ons geld onder de vorm van mooie singletracks, bospaden, zandwegen en onverharde wegen op de rand tussen bos en velden. Omstreeks 8 km reden we over een meer open heidevlakte in een knappe omgeving. Op 9 km bereikten we een grenspaal die midden in het bos op de Blekerheide naast een betonnen toeristisch fietspad staat op de grens met het Belgische Lommel. Die plek ben ik nog al gepasseerd tijdens tochten of het rijden van de vaste routes in de streek van Eersel en Bladel. 10.30 u.

Ook hier weer niks anders dan een afwisseling van singletracks en bospaden waarbij we omstreeks 11 km een grote bosvijver passeerden. We reden continu door de bossen op goed te berijden paden. Op enkele plaatsen stonden wel wat plassen, maar die waren gemakkelijk te omzeilen. Na een periode van dooi en een dag met regen troffen we uiteraard ook stukken die er iets natter bij lagen, zonder van echte zware moddertoestanden te kunnen spreken! Op 15,50 u misten we in het zog van een trio Belgische jonge bikers een pijltje, maar dat was snel rechtgezet. Na een track volgden vanaf deze plek eerder brede zandwegen en bospaden. Ze voerden ons naar het heidegebied Stevensbergen waar we vanaf 18 km een zandpad tussen met dennen begroeide heuveltjes bereden. Er lag veel dood hout langs de kant van de weg. De Stevensbergen is een klein natuurgebied van 24 ha bij Luyksgestel. Het ligt te midden van de Gemeentebossen van Luyksgestel (Bergeijk) en is een voormalig heideveld met nog enkele stuifzandresten. De Stevensbergen zijn eigendom van de Vereniging Natuurmonumenten.

Op 19 km doken we effectief de heide in voor een knap stukje parcours over een zandpad, een singletrack met kort op elkaar volgende bultjes als van een wasbord en een zandspoor over enkele hogere heuvels. Het was er leuk rijden in een knappe streek. Op 21 km van het vertrek kwamen we toe aan de bevoorrading die opgesteld stond op een open plek naast een asfaltbaantje door het bos onder een tent voor een vrachtwagen. Vermoedelijk op dezelfde plek waar we ze van dezelfde Grensrijders troffen tijdens de zomertocht die we op 18 mei 2014 hier gereden hadden. Aan de bevoorrading was keuze genoeg uit peperkoek, krentenbollen, koeken, bananen en partjes sinaasappel. Je kon er kiezen uit sportdrank, hete thee en dito soep. Keuze genoeg dus! Soep en een warme drank waren welgekomen vermits het vrij koud was! Koude waarvan we tijdens het rijden weinig last hadden.

Wat ons zorgen baarde was het feit dat aan de stop de Grensrijders toekwamen die bezig waren met het reeds terug ophalen van de pijlen! Ze waren met een grote delegatie en ze stoppen dus niet allemaal aan dezelfde pijl om te verwijderen! Zo gaat dat een stuk sneller! Maar dat betekende ook dat wij als tragere rijders ferm zouden moeten voortmaken om die mannen voor te blijven! Die gedachte alleen al maakte me na het vertrek aan de pauzeplaats zenuwachtig waardoor ik fouten begon te maken tijdens het rijden! Het parcours werd verder gezet door de lokale bossen met eenzelfde mix van bospaden en singletracks zoals voor de stop. Af en toe reden we over stukken parcours die deel uitmaakten van het traject van plaatselijke vaste routes. Intussen reden we in het natuurgebied De Kempen. Boswachterij De Kempen bestaat uit uitgestrekte bossen, geurige heide en slingerende beken, Brabantse rijkdom op de grens met België. Een eldorado voor fietsers, mountainbikers, wandelaars en Nordic Walkers met veel uitgezette routes voor Nordic Walkers, ATB en huifkartochten. Het gebied ligt ten zuidwesten van Eindhoven, op de grens van Nederland en België, ingeklemd tussen de gemeenten Bergeijk, Bladel en Eersel. De Boswachterij ligt voor een groot deel op Bergeijks grondgebied.

Op 27 km verlieten we het bosgebied De Kempen en volgde een singletrack met veel plassen en smeltende sneeuw, alsof men de lastigste stukken voor het laatst had gehouden! Op een pad op de grens tussen bos en velden moet ik met m’n voet achter een stronkje zijn blijven haken tijdens het rijden over een smal spoor naast een plas! Ik ben gevallen en helaas langs de verkeerde kant recht in die diepe plas met brokken smeltend ijs! Dan zoek je een “droge” toertocht en ga je in het water liggen! De Grensrijders haalden ons in en gaven ons een twintig minuten voorsprong omdat Jari hen vertelde dat ik me aan het opboeien was omdat ze ons zo kort op de hielen zaten!

Omstreeks 34 km volgde nog een slijkerig stuk. Het maakte deel uit van een rode vaste route! Ik hoefde niet veel moeite te doen om de plassen te ontwijken vermits ik toch al zeiknat was! Een halve kilometer verder passeerden we een in het bos gelegen kampeerterrein, de Zwarte Bergen. Daar kregen we een zeer mooi pad voor de wielen. Omstreeks 35 km was het slalommen op een smal pad met veel plassen die de hele breedte van de weg innamen. Vanaf die plek naderden we opnieuw de meer bewoonde wereld en kregen we de kerktoren en de molens van Luijksgestel in het vizier. Om 13.00 u waren we reeds na 38 km weer bij af. Misschien hebben we ergens een splitsing gemist? Het kan ook zijn dat mijn tellertje even forfait heeft gegeven na mijn kennismaking met de ijskoude plas! Alles aan de aankomst bleek al opgeruimd, maar de bikewash was nog operationeel, ook ten behoeve van de mannen die de pijlen hadden opgeruimd en even na ons arriveerden!

De moeder van Jari zat in het zaaltje van de Drie Linden te wachten. We zijn dan nog een uitsmijter gaan eten bij de naastgelegen frietchinees. Mijn kletsnatte wintervest uitgetrokken, de auto in met de verwarming goed hoog en eens thuis direct de hete douche onder. Met het wassen van de auto en de fiets eindigde meteen het kerstreces. Het was een mooie tocht in Luijksgestel, uitsluitend in de bossen en op een naar omstandigheden als “droog” te omschrijven parcours terwijl uit de commentaren over andere toertochten blijkt dat het op vele plaatsen modderdabben was. Begrijpelijk na een periode van smeltende sneeuw en regen. Prima organisatie en bewaakte fietsparking. Het blijft wel jammer dat de Nederlanders altijd zo snel zijn met het weer ophalen van de pijlen! Gedurende een halve toertocht de ziel uit uw lijf moeten trappen om die mannen voor te blijven is niet leuk!

Jari zorgde voor de route op Google-Maps: klik hier!

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you.be en op mtb-you.nl en op mountainbike.be en op mountainbike.nl en op m'n site mtbwijzer.be!

StrammerMax

05-01-2015 om 23:46 geschreven door StrammerMax