Boerenbike (30-40-50 km) van de KWB te Droeshout-Opwijk op zondag 27-07-2014.

Op zondag op tijd uit de veren want ik had met m’n bikemakker Jari afgesproken van om 9.00 u in Droeshout-Opwijk te zijn om er samen deel te nemen aan de Boerenbike (30-40-50 km) van de KWB. Deze mountainbiketocht is naast een omloop en wedstrijden voor paardenkoetsen een onderdeel van de Waaienbergkermis in en rond een tent op een weide achter een hoeve op de Waaienberg te Droeshout. Jari had oorspronkelijk plannen voor de toertocht in Waasmunster, maar de Boerenbike staat al jaren op mijn agenda, die wil ik niet laten voorbijgaan, zelfs al moet ik daar die ene keer het gezelschap van m’n makker voor missen! De reden voor zijn keuze was komen te vervallen en zijn berichtje op zaterdagavond maakte duidelijk dat ik hem dan toch mocht verwachten. Ik was content, want ook na de rit valt er op de feestweide altijd nog wat te beleven, en in gezelschap is dat een stuk leuker dan alleen! Voor de eerste keer in al die jaren kon ik de weide aan de Waaienberg zonder het minste probleem vinden! Geen omleiding in Wolvertem, geen markt, wel de voorbereidingen voor een wielerwedstrijd, in Merchtem en de afslag naar het juiste straatje in Droeshout niet gemist! Ik spotte de auto van Jari tussen de rij geparkeerde wagens voor me en het viel me al direct op dat de parkeerweide goed gevuld was en de tocht dit jaar op meer belangstelling dan tevoren kon rekenen! Uiteindelijk vonden 531 bikers de weg naar de Waaienberg, ruim honderd meer dan het jaar voordien! Kristiaan, alias Salto Mortale, de drijvende kracht achter de Boerenbike zat in de tent mee achter de inschrijvingstafel. Wie dat wenste kon daar bij hem de route op zijn GPS laten zetten. Om 09.15 u waren we ingeschreven en op weg.

Het ging van de weide weg over enkele grassporen , veldwegen tussen de maïs en een strook bos om via een lus de kerk van Droeshout te bereiken. Daar werden we door een seingeefster naar de overkant van de Steenweg op Vilvoorde geholpen. Na enkele straten van Droeshout bereikten we weer de paden tussen de velden. Op 7 km van het vertrek werden we aan een eerste test onderworpen want kregen we een fikse klim in een zandweg tussen de maïsvelden voor de wielen. De ondergrond lag er beenhard bij, terwijl het in deze streek bij regen een echte modderpoel kan zijn! Vanaf de veldweg doken we een knap stuk bos in en konden we genieten van een mooie singletrack langsheen de rand van het bos, gevolgd door een plezante afdaling tot 9 km. 09.55 u.

Zonder het te beseffen hadden we intussen het grondgebied van Meldert (Aalst) bereikt en herkende ik de omgeving van de Huizekensstraat. Een echt Vlaamse straat met huizen in verschillende stijlen, oud en nieuw, groot en klein door elkaar en geen enkel op dezelfde rooilijn! Daar volgde de doortocht van het Kravaalbos, ingezet met een zachte klim over een zandweg en een knap bospad van 9 tot 11 km. Kristiaan wist me nadien te vertellen dat we eigenlijk omheen het bos waren gereden, want dat het bos zelf ontoegankelijk is gemaakt voor bikers en zelfs voor wandelaars! Alsof mensen niet tot de natuur behoren! We kwamen uit het bos tevoorschijn naast het Café Kravaalbos Bij Stinne, een beroemd cafeetje waar Stinne Aelbrecht tot aan haar dood in 2011 nog tot haar 91^ste verjaardag pintjes tapte! Twee mannen zorgden er voor dat het café na haar dood kon blijven bestaan!

Op 12 km kregen we een leuke afdaling tussen de alomtegenwoordige maïsvelden voor de wielen. Een kilometer verder reden we eventjes over het grondgebied van Asse en volgde de doortocht van Meldert. Een knap grasspoor leidde ons tot aan de Grotendriesstraat, nog steeds in Meldert, waarna we ongemerkt het grondgebied van Affligem binnen reden. Ter hoogte van Veldekenslos kregen we daar een klim over een veldpad en een grasspoor voor de wielen. Omstreeks 15 km reden we dwars door een maïsveld waarbij de bladeren je in het gezicht en om de oren sloegen! Dat zou later nog enkele keren gebeuren! Na de doortocht van een mooie strook bos kwamen we eventjes in een treintje van bikers te hangen om zo Essene (Affligem), het dorp van de Papeters, te bereiken. In tegenstelling tot vorig jaar kregen we het beeld van de Papeter niet te zien! De toer is immers nooit volledig identiek met de voorgaande editie! Op 18 km volgde daar een klimmetje over asfalt door een villawijk van rijke mensen. Een te smaken afdaling voerde ons tot aan de Bellegemkouter in Affligem die daar door een strook bos voert. Zoals te verwachten was dienden we daarna weer stevig te klimmen en dat over paden met diverse ondergrond, off-road over veld- en boswegen! Op 20,80 km bereikten we aldus de top van de Eksterenberg in Essene. 10.45 u.

Even verder stond ter hoogte van een kapelletje naast het kerkhof de eerste bevoorrading opgesteld. Daar waren nog heel wat bikers aanwezig, wat wij als gewoonlijk late vertrekkers niet gewend zijn! Er was veel keuze aan fruit en lekkers en vooral de ijsgekoelde zoete sportdrank genoot veel belangstelling. De KWB had een koelmachine kunnen lenen en dat was voor ons een grote luxe! Na afloop kreeg ik van Kristiaan te horen dat de 531 deelnemers omzeggens duizend liter sportdrank hadden opgedronken! Na wat gegeten en vooral veel gedronken te hebben togen Jari en ik weer op pad voor de langste route. Aan de stop was namelijk een eerste splitsing tussen de routes van 30 km en van 40-50 km op 22 km van de start. Bordjes maakten duidelijk dat wij hier straks nog een tweede keer zouden passeren. Het was de eerste keer dat tijdens de Boerenbike de beide bevoorradingen op dezelfde plaats stonden. 10.50 u.

Na de stop bereikten we het grondgebied van de gemeente Asse. Op 26 km reden we in de buurt van de vaste route, naast een lange muur, doorheen een strook gras met bomenrijen en volgde de klim in een bospad tot op de Edingsesteenweg nabij de Taverne De Koekoek tegenover de Kruisborre. Hier passeert ook het parcours van een vaste route. We reden niet zoals ik verwachtte de Kruisborreweg in, maar reden een eindje over de steenweg om uiteindelijk de velden in te slaan. Daar reden we in het mooie beschermde landschap aan de kapelletjes van de Kruisborre. De reden van het ommetje werd al gauw duidelijk want we werden het wortelklimmetje aan het Kruis van Sjat op gestuurd! Zoals te verwachten was raakte ik niet over de wortels. Ik heb geroepen naar m’n makker die achter mij reed dat ik het niet zou halen en heb me opzij gesmeten zodat hij de kans had om alsnog tot boven te geraken en dat lukte nog ook! Hij stond er zelf versteld van, zeggende dat hij hier vroeger evenmin zou opgeraakt zijn! Hij heeft ook bijgeleerd in de vier jaren dat hij met de mountainbike rijdt! Een grasspoor tussen prikkeldraad en bos leidde ons tot aan de Kruisborrekapel, de grootste van alle kapelletjes, waar we vermoedelijk door een medewerker op film werden vastgelegd!

Na het passeren van de Kruisborrekapel dienden zich veldwegen in het open landschap van Asbeek aan. Ik heb hier ooit met de tong op mijn tenen gereden en gelopen, omdat ik er tijdens de marathon van Straf in Bergaf op dat moment compleet door zat! Ik raakte toen gewoon niet meer vooruit. Nu heb ik het magische Carbofruit van 3Action op zak om zo’n suikertekort op te vangen! Even sluikreclame moet kunnen! Op 27 km volgde op een kruispunt van beenharde veldwegen tussen de maïsvelden de splitsing tussen de routes van 40 km en van 50 km. Even gepolst bij Jari maar die koos resoluut voor de langste tocht! We bereikten een assenweg in open veld die ons vrij lang en lichtjes dalend in de richting van een bos leidde. De doortocht van die strook bos was van een vettig kaliber! Ik ben er nog al gepasseerd en de ondergrond is er altijd vochtig met grote plassen in de brede sporen op het pad. Met wat behendigheid en stuurmanskunst zijn we, al rijdend over de smalle stroken links en rechts, zonder vuile voeten al rijdend kunnen passeren.

Op 30 km bereikten we de groene omgeving van Sint-Ulriks-Kapelle, deelgemeente van Dilbeek. Daar konden we op adem komen tijdens het rijden over de landelijke asfaltbaantjes met af en toe een kort klimmetje. Het was pas van vrijdag geleden dat we het grondgebied van Dilbeek bereden hadden tijdens de nachttocht vanuit Sint-Anna-Pede-Itterbeek! Op een kruispunt met een grotere baan die daar een bocht maakt werden we staande gehouden door een man die er als verkeersregelaar fungeerde voor een tocht met tractoren. We mochten passeren maar werden aangemaand uiterst rechts te houden. Tractoren van allerlei slag, ook oldtimers, reden er versierd voorbij. 31,31 km om 11.35 u. Even verderop werden we getrakteerd op een zware klim in een smalle voor tussen de velden om uit te komen tussen enkele huizen in Asse. Vanaf hier kregen we enkele lastige paadjes met al dan niet diepe sporen waarbij je links de maïsplanten tegen je lijf kreeg en rechts moest uitwijken voor metershoge netels! Die sporen zaten dan nog vaak verborgen onder hoog gras! Het deed me terugdenken aan de eerste keer dat ik kennismaakte met deze streek tijdens de Daan-TT. Wat heb ik toen afgezien! Zulke paadjes was ik niet gewend! En dan moest je er nog over klimmen ook! En de rit was meer dan tien kilometer langer dan voorzien! 95 km! Eén van mijn eerste lange ritten!

Er volgden servitudepaadjes tussen huizen en tuinen naar de achterliggende velden. In een straat met huizen ging het even voor de Kapel van Petrus Ascanus of Petrus Van Assche, martelaar van Gorkum, een spoor tussen de velden op. De kapel is gelegen op de hoek met de Pastinakenstraat. Petrus Ascanus werd vermoedelijk rond 1530 als Petrus Van der Slachmolen geboren op Tenberg te Asse; hij trad als minderbroeder toe tot de orde van Sint-Franciscus van Assisi en bevond zich in een bijhuis te Gorkum (Nederland) toen de Geuzen op 27 juni 1572 het klooster binnendrongen, de monniken gevangen namen en kort nadien ter dood brachten. De negentien martelaren werden door paus Clemens X zalig verklaard op 24 november 1675 en op 29 juni 1867 werden ze heilig verklaard door Paus Pius IX. De aan Petrus Ascanus toegewijde kapel werd hier opgericht in 1891, op grond geschonken door Petrus Crabbé-Van der Slagmolen. De inwijding gebeurde op 25 oktober 1891.

Vanaf de kapel volgde een lange afdaling over een paadje met een grote onbetrouwbare voor! Dus was het even opletten en concentreren om er uw nek niet te breken! 35 km om 12.00 u. Tot 36,75 km volgde nog een zware klim in een grasspoor tussen langs de ene kant prikkeldraad en langs de andere kant bramen en netels. Ik raakte daardoor even achterop, verloor m’n maat uit het oog en aarzelde bovendien nog aan de twee volgende twijfelachtig opgehangen pijlen om dan toch het goed spoor te hebben gevolgd. Er kwamen servitudes door Asse en smalle wegeltjes langsheen tuinen en huizen. Op 39 km passeerden we de Taverne Hof Ten Eenhoorn aan de Platijn in Asse om opnieuw Asbeek te bereiken. Klimmende en dalende servitudes volgden en we reden omheen het kerkhof om via de Trommelveldweg naast het kapelletje terug uit te komen op de plek van de bevoorrading. In de naastliggende weide was een man een herdershond aan het opleiden met behulp van een drietal schapen! 41,50 km om 12.35 u.

De mensen die voor de bevoorrading zorgden hadden intussen al de meeste spullen opgeruimd. De voorraad was goed geslonken, maar er waren nog bananen à volonté en uit een bestelwagen werden nog vergeten frangipanegebakjes opgediept. Net zoals daarstraks vond vooral de ijskoude sportdrank gretig aftrek zodat er nog een vaatje diende aangemaakt te worden. Op een bank zat een grote groep gelegenheidsbikers, nog zeer jonge mensen. Er kwamen er ook twee toe die aan hun outfit te zien niet gewend waren van veel te biken en zeiknat waren van het zweet! Er kwamen nog twee bikers toe die ik ooit al op andere toertochten aan de stop gesproken had! Eén daarvan diende nog huiswaarts te fietsen maar was zijn drinkbus onderweg verloren! Guy-uit-Beerzel-met-een-z kwam toe, zeggende dat het de eerste keer was dat hij zijn twee maten Peter en Filip kwijtgespeeld was. Peter was ergens verkeerd afgeslagen en Filip waren ze al eerder kwijt! Eerstgenoemde arriveerde even later ook goed in het zweet dan toch aan de stop. Door al de bekende en minder bekende bikers en mede door het frisse drinken waar we niet genoeg van konden krijgen, zijn we ruim een half uur aan de bevoorrading blijven hangen!

Dat maakte dat we uit ons ritme waren en de beentjes ook ferm pijn deden toen we weerom van start gingen voor de laatste lus. Gelukkig hadden we nog slechts 8,50 km voor de boeg! Via stoffige veldwegen en grassporen reden we in de richting van de Heilsborre in Asbeek. Op 46 km volgde nog een zeer zware uitputtende klim in een smal graspaadje en een kort maar steil exemplaar over een assenweg. Daar was mijn pijp uit en moest ik even van de fiets! Peter in mijn zog ook! Guy en Peter staken ons voorbij en versperden even verder het pad omwille van hun blij weerzien met Filip die blijkbaar rechtsomkeer had gemaakt. Daardoor koos ik het verkeerde spoor in het wegeltje en ben plots gestopt waardoor de Jari bijna tegen me aan knalde. Grassporen en veldwegeltjes voerden ons uit het land van Asse, en via de Weyenberg in Merchtem en de Waaienberg in Opwijk weer tot aan de tent van de Waaienbergkermis in Droeshout. Met omzeggens exact de 50 beloofde kilometers op het tellertje! Het was mooi geweest, maar we waren er moe van! 13.30 u.

Buiten aan de tent zagen we delegaties van Straf in Bergaf uit Opwijk en de Goodfellas Mountainbikefriends uit Dendermonde zitten. We zijn dan bij Guy, Peter en Filip gaan zitten om aan het tweede even belangrijke luik van de Boerenbike te beginnen! Onze drie kompanen hadden al besteld, zodat ik om drank en Jari om eten gegaan is! Want na de rit kan je hier terecht voor een lekker stuk vlees van de barbecue met brood en een ruime portie frisse groenten. Ook voor pensen met appelmoes! Jari heeft lekker zitten feesten met zijn uit de kluiten gewassen portie ribbetjes! Na een rit hebben wij vaak honger en als we ter plekke niets kunnen eten, zoeken we het op de terugweg naar huis vaak elders! Kinderen speelden op de springkastelen terwijl het Decap-orgel in de tent het hele populaire repertorium ten gehore bracht! Aan de luchtige gesprekken aan tafel te merken had iedereen zich geamuseerd! Jari had beloofd wat vroeger thuis te zijn en is samen met de drie andere makkers vertrokken. Ik heb dan nog even staan praten met Svekken van de Goodfellas en Kristiaan Salto Mortale, de drijvende kracht achter de Boerenbike met de hulp van de mannen van Straf in Bergaf die de rit voor de KWB uitpijlen. De hele organisatie was weer tiptop in orde en wat me zal bijblijven zijn de enkele zeer knappe klimmetjes en afdalingen in de tocht, naast de lekker frisse sportdrank aan de stops! Mojobiker nog gegroet alvorens te vertrekken, hij was met iemand in gesprek.

Ik heb nog even staan kijken naar de behendigheidswedstrijd voor paardenkoetsen. Er stond ook een ruiter te paard te wachten op zijn beurt om het parcours eens te mogen rijden. Ik heb er even gedacht aan mijn collega en vriend Kristof die me zo’n acht jaren geleden letterlijk naar de fietsenwinkel gesleurd heeft voor de aankoop van een mountainbike! Zonder hem had ik vermoedelijk nooit van mijn leven in Opwijk geweest, laat staan hier op die godvergeten weide in Droeshout gestaan! Mijn gedachten gingen ook even naar Jakke, van wie Svekken me daarnet zonder details slecht nieuws had verteld. Dat hij zich daar doorheen mag slaan. Met de hulp van zijn bike en de steun van zijn Goodfellasvrienden moet dat wel lukken! In de warmte van deze zondagmiddag zag ik in de verte de parasols voor de tent, de mensen die genoten van een moment van zorgeloosheid en hoorde ik de muziek van het orgel. Dan kwam het moment van afscheid. Als er een hemel bestaat, dan hoop ik dat deze er uit ziet zoals die weide in Droeshout, dat God de routes op GPS uitdeelt en engelen ons laven met fris water!

Route op Google-Maps: deel 1   deel 2   deel 3

Het verslag van deze toertocht is ook te vinden op mtb-you.be en op mountainbike.be en op m’n site mtbwijzer.be!

StrammerMax

31-07-2014 om 01:10 geschreven door StrammerMax

Toertocht (30-50-60 km) van WTC Bentille te Sint-Jan-in-Eremo op zaterdag 26-07-2014.

Het is zo dat de omgeving van Sint-Jan-in-Eremo in het Meetjesland in het noorden van de provincie Oost-Vlaanderen niet de streek bij uitstek is voor een uitdagende mountainbiketocht en evenmin voor het type tocht waar ik het meest van houd. De streek is zo plat als een vijg en bestaat enkel uit uitgestrekte velden met weinig bebouwing en bijna geen bos. Een uitdagend parcours uitzetten is hier niet mogelijk en hoogtemeters maken evenmin. Tenzij men de mensen tien keren een dijk op en af zou laten rijden, maar van zulke in elkaar geknutselde toestanden houd ik evenmin. Anderzijds denk ik er altijd aan dat er ooit een tijd zal komen dat ik geen hellingen meer aan kan en dus meer dan tevreden zal zijn dat er nog mensen zijn die tochten organiseren in een vlakke streek. Omdat het mooi weer was en mijn makker gisteren zijn smartphone in mijn wagen had laten liggen na de nachtrit in Itterbeek en min of meer op de route naar ginds woont, had ik toch twee redenen om naar hier te komen. Een ommetje gemaakt om de smartphone aan de voordeur af te leveren. Jari opende de deur met zijn slaapkop, nog moe van gisteren. Hij zou toch maar thuis blijven vandaag. Dus alleen verder op pad. Het was toch nog een eind rijden, maar ik vond een parkeerplek vlak bij de start in de woonkern Bentille. Me ingeschreven in het zaaltje achter Café Tramstatie en om 13.15 u was ik als één van de laatsten op weg terwijl het terras al vol zat met kwebbelende bikers en wielertoeristen die hun rit gereden hadden!

Het ging het dorp uit via straatjes en servitudes tot ik de veldwegen bereikte die me na 2 km tot op het parcours van een vaste blauwe route van het netwerk Meetjesland brachten. Tot 3,50 km kon ik er rijden over het spoor door een strook bos wat veruit het enige bos was dat ik op deze rit trof. Veldwegen en landelijke baantjes leidden me tot aan het Leopoldkanaal nabij één van de voetveren, kleine pontons waarmee voetgangers naar de overkant kunnen. Op de 7 km die ik thans had afgelegd slechts twee andere bikers gezien. De rit voerde langsheen het Leopoldkanaal op een zandpad tussen twee rijen met imposante populieren. Een grasspoor bracht me vervolgens tot aan de Langewegbrug in Sint-Laureins. Die dienden we op 8 km over te steken om op de andere oever van het kanaal onze rit te vervolgen. Ik reed er een tijd in het zog van twee andere bikers, vermoedelijk vader en zoon. Tot 11 km reden we evenwijdig met het kanaal verder over afwisselend een grasspoor en assenwegen.

Aan een grote baan, de Sint-Jansstraat in Sint-Jan-in-Eremo-city, ging het linksaf over een stuk fietspad tot aan het Sportcentrum De Boerekreek, waar we de hoofdweg verlieten en een dijk op gestuurd werden. Daar was het van 11 tot 12 km rijden over een beenhard grasspoor waar ik het tweetal van daarnet weer inhaalde. Dan reden we naast een beek en via asfaltbaantjes en een kasseiwegeltje bereikte ik eventjes de bewoonde kern van Waterland-Oudeman. Even daarvoor passeerden we midden in de velden een zogenaamde tiendenpaal. In de wijde omgeving van Sint-Margriete kom je 4 grenspalen of tiendenpalen tegen. Dit waren afbakeningen tussen de bezittingen van de Gentse Sint-Baafsabdij (initialen SB), de Sint-Pietersabdij en de gronden van het bisdom Doornik. Het zijn overblijfselen uit de 15de en de 16de eeuw. Ik vraag me nog steeds af hoe de inwoners genoemd worden! Waterlanders, Oudemannen, Waterlandse Oudemannen of Oude Waterlanders? De lengte van de naam van het dorp is trouwens omgekeerd evenredig met het aantal inwoners! Waterland-Oudeman ligt vlak op de Nederlandse grens. Op 17 km van de start ging het dan ook een assenweg op die deel uitmaakt van een vast parcours van een mountainbikeroute in Zeeuws-Vlaanderen (NL). We reden er, veel stof makend, door de open velden. Op 18 km kwam de eerste bevoorrading waar twee mannen onder een bloedheet tentje voor fruit, koeken en sportdrank zorgden. Er stonden nog zes in hetzelfde blauwe pak gestoken bikers van een clubje dat me even tevoren ingehaald had. Ter hoogte van de stop was er ook de splitsing tussen de routes van 30 km en de routes van 50-60 km. Het was aan de aanwijzingen te merken dat ik hier straks een tweede keer zou passeren na de extra lussen voor de grootste afstanden. Alhoewel het volgens de mannen ter plekke blijkbaar voor sommigen nog niet duidelijk genoeg was, vermits gegadigden voor de langste ritten toch de richting van de 30 waren uitgegaan. De vermeldingen “eerste keer” en “tweede keer” bij de 50-60 km niet gezien! 14.30 u.

Assenwegen in open veld, omwille van de kleine kiezelsteentjes soms lastig te berijden, voerden me op 23 km tot aan de Krakeeldijk ergens tussen het Nederlandse Waterlandkerkje en IJzendijke. Een strook asfalt over de dijk en veel assenwegen voerden me doorheen een open landschap zonder bebouwing. Na een aantal winderige veldwegen was ik na 30 km halfweg de tocht. In deze omgeving was er bitter weinig te zien, uitgezonderd de camping “Bonte Hoeve” in het Nederlandse gehucht Sint-Kruis, horend tot Oostburg wat deel uitmaakt van de gemeente Sluis. Om 15.15 u was ik na 2 uren rijden exact in het midden van de tocht ter hoogte van deze camping. Toen ik er even halt hield stak de groep van zes me weer voorbij. Die had ik daarnet aan de kant zien staan met pech. Nog een groepje van drie identiek geklede bikers en drie solorijders kwamen er voorbij. Aan het einde van de weg naar de camping kwam de splitsing tussen de routes van 50 km en van 60 km. Gekozen voor de langste rit.

Er volgden veldwegen en heel veel assenwegen in een open vlakte waarbij ik op 33 km een grote baan diende te kruisen. Na de overtocht van een grasspoor bereikte ik een tweede grote baan, Eiland genoemd, en vanaf het rondpunt verderop werd ik rechtsaf richting Sint-Kruis en Aardenburg gestuurd. 34,75 km om 15.30 u. Wat me tot hiertoe ook was opgevallen was dat men overal bezig was met het oogsten van de velden. Ik haalde de groep van zes in blauwe pakken gestoken mannen weer in omdat ze halt hadden gehouden. Veld- en assenwegen voerden me opnieuw tot aan de bevoorrading op 40,50 km van de start omstreeks 15.50 u. De blauwe delegatie van zes was er ook. Na hun vertrek even staan praten met de twee mannen ter plekke tot de laatste deelnemer arriveerde. Zij hadden onthouden wie als laatste de stop had aangedaan. Deze biker was zijn maat kwijtgespeeld, die was de verkeerde kant op gereden, had de route van 30 km gereden en zat aan de aankomst al te pintelieren!

Na de stop reden we opnieuw de grens over en passeerden enkele stokoude piepkleine huizen in het Belgische Waterland-Oudeman. Opnieuw de velden in om een open landschap te doorkruisen. Op 43 km passeerde ik het Restaurant Roste Muis. De naam komt van wat hij betekent en behoeft in feite geen verdere uitleg op een zedige site als deze! Deze voormalige kroeg in het midden van nergens voorzag in de loop van zijn geschiedenis dus in meer dan alleen bier! “Roste Muis is een verpozing voor bezoekers in alle tumult van het bestaan. Deze kroeg, gelegen tussen de akkers van vlak land en grenzend aan de mooiste natuurgebieden van de polders, heeft alles te bieden wat iemands hart kan lusten. Als restaurant is het een aanrader omwille van de paling en de met zorg op de kaart gestelde suggesties op maat van de seizoenen. Het uitstekende en volledige palet aan palinggerechten maken de Roste Muis tot één van de meest gekende palinghuizen van het krekengebied. Van alle restaurants in het poldergebied zijn er weinig met een zo sprookjesachtige geschiedenis. Gelegen aan de Oudemanskreek, duikt deze 'taveerne' al vroeg op in de dorpslegendes rond Waterland-Oudeman. In de 19de eeuw was het een schenkhuis, een geheim café, waar  boeren bij Virginie Van Durme uit het omliggende, na het Angelus-gebed, om hun ‘noene’ kwamen. Zoals zoveel schenkhuizen bestond het café toen alleen uit een kleine voorkamer waar de gasten werden ontvangen. Die voorkamer, waar menig vlasboer, jager en poldergast hun stoere verhalen vertellen, is tot op vandaag intact gebleven. De naam Roste Muis heeft het café aan Virginie te danken. Toen ze dansend op de tafel één van de gasten een glimp van haar “vuurrode hemel” liet zien zag het verhaal het licht dat onlosmakelijk is verbonden met de Roste Muis.”

Eens de Roste Muis voorbij bemerkte ik in de verte op een lange betonbaan een paardenkoets die bij nader inzien een bierfiets bleek te zijn van De Poldermuis. Men heeft blijkbaar wat met muizen in deze streek! Eén van de zatte gasten op de bierfiets reikte me een beker bier aan in het voorbijrijden waarvan ik helaas een deel over mij uitgestort kreeg tijdens het aannemen. Spijtig, want het was lekker fris. Ik heb jaren geleden zo ook eens met een bierfiets meegereden! Hoe meer de rit naar zijn einde ging, hoe luidruchtiger de passagiers werden! Op 44,75 km arriveerde ik weer aan een voetveer op de andere oever van het Leopoldkanaal. We dienden een assenweg evenwijdig met het kanaal te volgen. De jonge bomen die hier geplant werden waren schots en scheef gewaaid door de wind! Het kan ook niet anders dan dat de wind hier bij storm lelijk tekeer gaat in deze open vlakte. Verderop kruiste ik een grote drukke baan, de Ketterijstraat, ter hoogte van de Watervlietbrug in Sint-Laureins, om mijn weg langsheen het kanaal te vervolgen. Op de andere oever zag ik het zestal in blauwe pakken gehulde bikers rijden, evenals het drietal anderen, ook in blauw, waarvan eentje in mijn buurt met de wagen geparkeerd stond en die ik ter hoogte van de Bonte Hoeve al gezien had. Een eerder lastig grasspoor leidde me verder langsheen het Leopoldkanaal tot aan de volgende Bellekensstraatbrug in Sint-Laureins. Daar was een splitsing tussen de ritten van 30-50 km en 60 km op 47,50 km van de start. 16.30 u. In mijn zog zag ik de laatste biker van vandaag de richting van de 50 km uitgaan, op weg naar zijn maat die al was toegekomen wegens het verkeerd afslaan aan de stop!

Voor mij ging het linksaf, voor de andere ritten rechtsaf en terug op de andere oever van het kanaal. Ik kreeg een betonweg voor de wielen die me tot aan de Stenenschuurbrug in Sint-Laureins voerde alwaar ik het Leopoldkanaal diende te kruisen. Ik herinnerde me de plek van mijn deelname in 2011. Er staan daar enkele stokoude piepkleine vissershuisjes waarvan twee bewoond in redelijke staat van onderhoud, eentje in verbouwing waar van het origineel niet veel meer te zien is en een vierde onbewoond en in verval, één van de ramen valt bijna uit de gevel! We bereikten de Stenenschuur met links van ons een enorm grote boomgaard. Na een lus met enkel verharde wegen arriveerde ik op 52 km opnieuw aan de Bellekensstraatbrug waar ik de richting van de 30-50 km diende op te gaan voor de laatste etappe. Opnieuw langsheen het Leopoldkanaal onder imposante canadabomen waarvan ik me afvroeg hoe ze stormen doorstonden. Er lagen grote afgebroken takken op de grond. Geen veilige plek om te komen bij stormweer! Aan een eenzaam huis reed ik een wandelaar met hond voorbij. Na een lang stuk langsheen het kanaal ging het ter hoogte van nog een voetveer op 55 km linksaf van het kanaal weg.

Assenwegen en landelijke betonbaantjes leidden weer in de richting van Bentille waar ik op 57 km de bebouwde kom van bereikte. Op 58 km werden we nog naar het terrein achter het lokaal van de plaatselijke jeugdbeweging gevoerd om er over een klein crossparcours gestuurd te worden! Kwestie van de tocht met een korte technische passage te beëindigen! Achter het lokaal was ook de bikewash opgesteld. Veel meer dan de kraan opendraaien en het stof van de fiets spuiten was niet nodig! Om 17.15 u was ik na 59 km weer bij af. Als laatste biker. Er kwamen wel nog enkele wielertoeristen toe, want hier konden ook wegritten gereden worden. Het kaartje met het noodnummer kon je inruilen voor een belegde boterham, maar die waren helaas op. De wielertoeristen vroegen dan een drankje in de plaats, maar dat heb ik niet gedaan. Ik meen dat ik zelfs maar 2,50 euro inschrijving had moeten betalen! Ik heb uit sympathie met de club mijn twee drankjes gewoon betaald, anders houden die mensen er geen cent aan over! Het was mooi weer en ik had me geamuseerd, ook al was het geen supertocht, maar dat had ik ook niet verwacht. Het parcours was ook nagenoeg hetzelfde gebleven als in 2011. De mensen kunnen niet meer uit hun streek halen dan dat wat ze te bieden heeft! Het uitzetten van de pijlen kost even veel werk als elders en de organisatie was verder in orde!

Een goede beschrijving van de tocht werd gegeven door Den Teppen: Zoals al was aangegeven een tocht door de polders van Oost en Zeeuws Vlaanderen, niet meer en niet minder dan dat. Er zaten veel stukken in met verharde weg wat overging in onverharde weg. De mooiere stukjes werden ook gebruikt door de paardenruiters, deze ben ik dan ook meerdere keren tegengekomen. Veel onverhard parcours was oorspronkelijk bestemd voor het landbouwverkeer met redelijk veel stukken voorzien van keitjes, dat maakte het redelijk pittig om door te rijden, maar een uitdaging was het allerminst. De mooie omgeving maakt het weer meer dan goed, daar heb je dan weer alle tijd voor. Het stukje parcours wat was aangelegd op het einde van de rit zorgde er voor dat het gemiddelde van boven de 27 km/u een stuk naar beneden ging. Ik vond het een mooie rit door Vlaanderen, en zeer geschikt voor de beginnende MTBers en jeugdigen. Een doorgewinterde MTBer die op zoek is naar uitdaging of technische stukken vindt hier niet zijn ding. Pijlen, organisatie en bevoorrading waren dik in orde.

Mijn deelname in 2011 en het verhaaltje daarover was rechtstreeks de aanleiding dat een medewerker van mtb-you me gecontacteerd heeft met de vraag of ik niet voor de site wenste te schrijven. Dat heeft me in die drie jaren geen stuiver opgeleverd (er zijn mensen die denken dat er achter mtb-you een hele organisatie schuilgaat, maar dat is niet zo), maar wel een aantal gelijkgestemde vrienden die ik in het wereldje van de amateur-mountainbikers leerde kennen! Sinds een klein half jaar ook een vaste makker! En veel leuke herinneringen! Niet alles kan in geld uitgedrukt worden! Soms stel ik me de vraag of het sop de kool wel waard is, want er kruipt veel tijd in dat schrijven! Maar dan kom ik op de volgende toertocht weer iemand tegen die zegt benieuwd te zijn naar het verhaaltje. Dus gaan we maar weer door en door, zoals het bekende roze konijntje op zijn trommeltje!

StrammerMax

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you.be en op mountainbike.be en op m'n site mtbwijzer.be!

29-07-2014 om 19:36 geschreven door StrammerMax

Nightride (30-45 km) van Zomaarbike te Itterbeek op vrijdag 25-07-2014.

Na wat aanschuiven op de snelwegen in de drukte op vrijdagavond vonden we in Itterbeek een parkeerplekje dicht bij de start van de avond- en nachtrit (30-45 km) van Zomaarbike op de lokale kermisweide met draaimolen en fuiftent. Twee politieagenten kwamen aan de start zeggen dat er nabij Bruski iemand zijn beklag gedaan had over pijlen die over een stukje privaat terrein geplaatst waren. Om 19.00 u waren m’n maat en ik ingeschreven en net toen we vertrokken viel er een regenbui, maar van regen zouden we verder gelukkig gespaard blijven! Bij het vertrek kregen we het imposante Pedeviaduct van de spoorlijn te zien. Het ging het dorp uit over graspaden. Tijdens en na de doortocht van een bosje kwam er een dropke naar beneden en het werd al snel duidelijk dat ik mijn voorband diende bij te pompen. Die had ik noodgedwongen wat moeten aflaten omdat deze nieuwe band met meganoppen anders niet in de houder van m’n fietsdrager paste. We kwamen naast de spoorlijn uit en naast de betonnen muur die de sporen afschermt kreeg men al de keuze tussen gemakkelijk en moeilijk. De laatste optie bestond uit een steile afdaling van het spoorwegtalud. Ik heb deze links laten liggen en Jari vertelde me nadien dat hij halverwege twijfelde of hij wel heelhuids en zonder kleerscheuren beneden zou raken!

Er was een soort wedstrijd uitgeschreven waarbij men zich over bepaalde lastiger delen van het parcours via Strava kon meten met andere bikers. Van 4 tot 5 km kregen we een eerste stukje van deze Strava-uitdaging onder de vorm van een beklimming van een lastig grasspoor. Daar stak Patje2 ons voorbij. Kort daarop volgde een technisch stukje op en af over enkele uit de kluiten gewassen beenharde bulten in een strook bos met enkele korte steile afdalingen. Een moeilijker te berijden en daarom vermoeiend spoor leidde tot de eerste splitsing tussen de routes van 30 km en van 45 km op 6,50 km van de start. Gekozen voor de langste rit. Die voerde ons bij aanvang doorheen een strook bos over een aantal houten bruggetjes. Even verder zagen we de man en de vrouw die al een tijdje vanaf het vertrek in onze buurt hadden gereden van links komen. We dachten dat we ergens wat gemist hadden, maar het was het parcours van de 30 km dat zich weer bij het onze voegde. Na de doortocht van open velden bereikten we op 11 km opnieuw wat bos en troffen we een knap en te smaken paadje dat naar een assenweg leidde. Als je daar linksaf zou slaan kom je aan de Brouwerij Lindemans in Vlezenbeek uit. Daar passeert de jaarlijkse toertocht van Hoebelbike in Vlezenbeek. Ik vergeet nooit de nachtrit die ik ooit in de gietende regen reed!

We gingen echter rechtsaf waar de assenweg overging in een smal spoor op de grens tussen bos en veld met een knap uitzicht op een groene vallei rechts. Ik herkende de omgeving en mijn vermoeden werd bevestigd: we naderden Gaasbeek. Op 13 km voerde een track op de grens tussen bos en velden ons voorbij de voet van het indrukwekkende kasteel van Gaasbeek. Op de flanken van de heuvel waarop het gebouwd is ligt een wijngaard. We vervolgden onze weg op de smalle track langsheen de bosrand. Gelijkaardige sporen op de grens tussen bos en velden , daarna klimmend doorheen gras, brachten ons tot aan een schilderachtig kerkje in Sint-Laureins-Berchem (Sint-Pieters-Leeuw). Ik herkende de omgeving van eerdere passages, allicht de toertocht van Hoebelbike in Vlezenbeek. Na nog enkele kerkwegeltjes doorheen glooiende grasvelden bereikten we een tweede kerk waar de eerste bevoorrading stond opgesteld. Een jongedame maakte er foto’s en twee andere zorgden voor het overvloedige lekkers waaronder fruit (bananen, appelsien tot zelfs watermeloen), allerlei soorten koeken, wafels en chocolade. 15 km om 20.15 u.

Een knap, licht klimmend en eerder lastig te berijden weidespoor voerde tot de splitsing tussen de routes van 30 km en van 45 km op 17,75 km van het vertrek. Een beenhard paadje leidde ons vervolgens doorheen een bos. Vanaf daar volgde een zeer gevarieerde mix van allerlei paden en wegeltjes die vrij behoorlijk te berijden waren. Veldwegen, sporen, zandwegen, soms licht stijgend, dan weer licht dalend, voerden tot het bekende graspaadje op de grens met Anderlecht, nabij verkeerswegen, de spoorweg en de ring om Brussel. Via een graspad achter het terrein van een bedrijf, mijn bekend uit andere toertochten, ik vermoed deze van Bruski vanuit Pepingen en de Hoebelbike, bereikten we de hoge met gras begroeide heuvels aan Bruski en de trainingsvelden voor de jeugdspelers van Anderlecht. Hier kregen we het koppel bikers op de 30 km van daarstraks weer te zien. De man wist ons te vertellen dat zijn vrouw slechts aan haar tweede toertocht bezig was. Daarom was ze bij momenten nog onzeker. Na de afdaling van de hoge berm raakte ik mijn makker even kwijt omdat we beiden de volgende pijl hadden gemist. We waren elk een andere kant uit gereden en geen van beiden in de goede richting! 27 km.

Op 29 km reden we door het park met vijver van Neerpede (Anderlecht) waar veel jongeren aan het joggen waren. Eens het park voorbij troffen we de tweede bevoorrading op 30,50 km van de start om 21.30 u. Het aanbod was er even ruim als aan de eerste stop met fruit, allerlei soorten koeken en chocolade! Dit alles aangeprezen door supervriendelijke mensen die de bikers aanspraken zodat er direct ambiance was aan het tentje. Na de stop ging het een strook bos in, waarna een grindpad ons tot aan het Restaurant De Notelaar (Anderlecht) voerde. Daar diende zich op 31,50 km een tweede Strava-segment aan waar het uiteraard stevig klimmen was! Intussen hadden we het grondgebied van Dilbeek bereikt. We reden er door de Vlazendaalstraat waar villa’s tussen groen verborgen stonden. Na een klimmetje over een graspad en de doortocht van een donker bos troffen we een splitsing tussen de routes van 30 km en van 45 km op 33 km van het vertrek. 22.00 u.

Verharde wegen voerden ons vervolgens tot aan een grote baan, de Itterbeeksebaan, te Itterbeek. Na het kruisen ervan reden we omstreeks 35 km door een bos waar het te volgen spoor was verduidelijkt met een lange kalklijn, de hele singletrack lang! Vanaf 37 km volgde nogmaals de doortocht van enkele stroken bos, afgewisseld met servitudes tussen huizen en tuinen. Op 40 km ging het een derde Strava-segment in onder de vorm van een stevige klim in een smalle singletrack. 22.45 u. Vanaf een donkere veldweg hoorden we muziek in de verte en nam het gedreun van de bassen langzaam toe. Dit was het sein dat het einde van de tocht naderde. Na 42,50 km kwamen we om 23.00 u weer toe op de weide.

Er was een fuif aan de gang in een grote tent, maar de bikers konden terecht op een apart stuk van de weide onder open tentjes en parasols waar lampjes onder opgehangen waren. Aan een tentje kon je terecht voor een lekkere hamburger en drank. Terwijl Jari voor ons een hamburger bestelde, schoof ik aan voor drankjes. Ik werd er geholpen door een wel zeer beleefde jongen. Zelden meegemaakt! Het is mij al meer opgevallen bij toertochten dat de Vlaamse jeugd in het Pajottenland nog van een ander en beter kaliber is dan elders! Er waren nog bekenden aanwezig, waaronder een delegatie Goodfellas Mountainbikefriends uit Dendermonde en een drietal Watjes, waaronder Weetabix waarmee we onlangs in Wijgmaal nog lang aan de praat hadden geweest. Het probleem van te moeten kiezen bij wie we zouden gaan zitten werd al snel opgelost door Jean-Paul die met zijn bike toekwam en ons gespot had. Ook Guy en Patje2 waren bij hem. Ze kwamen bij ons zitten en samen met hen hebben we nog enkele glazen geledigd waarmede deze tocht op een plezante wijze met gelijkgestemden kon worden afgesloten. Dus kon Jari zijn verwachting van na deze toertocht dan toch nog iets vroeger weer thuis te zijn al snel weer opbergen! Bijna gelijktijdig met de Goodfellas en de Watjes zijn we huiswaarts vertrokken. Het was al over twee uur ’s nachts eer we thuis waren! Een mens moet er wat voor over hebben.

We hadden genoten van de tocht. Jari was vooral te spreken over de grote mate van afwisseling die het parcours bood. Ik peinsde me intussen suf over tijdens welke toertocht ik de mij bekende plekjes ooit te zien had gekregen. De hobbelige grassporen waren niet altijd m’n ding! De organisatie was in orde. Ik vroeg me wel af hoe tijdens de start en de après één en ander zou verlopen bij regen omwille van het gebrek aan beschutting. Wat me vooral ook zal bijblijven zijn de supervriendelijke jonge mensen aan de start, de bevoorradingen en de aankomst! Vanuit Itterbeek was ik nog nooit gestart, maar dit is beslist eentje om nog eens over te doen!

StrammerMax

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you.be en op mountainbike.be en op m'n site mtbwijzer.be!

Restauratie Pedeviaduct Dilbeek

28-07-2014 om 00:00 geschreven door StrammerMax

Toertocht (25-40-60 km) van WT Millegem te Mol-Millegem op maandag 21-07-2014.

Voor de vierde keer op de nationale feestdag afgezakt riching Mol-Millegem voor de toertocht van WT Millegem die hun tocht traditiegetrouw op deze extra vrije dag organiseren. Vorig jaar heb ik de toer niet gereden omdat 21 juli toen op een zondag viel en er dus ook andere toertochten georganiseerd werden. Ik was toen te vinden op de tocht in Wijgmaal, eentje die ook jaarlijks op mijn lijstje prijkt en die ik ook dit jaar, meer bepaald gisteren, gereden heb. Het is altijd jammer indien een feestdag op een zondag valt omdat bepaalde tochten die traditioneel op die feestdagen georganiseerd worden dan samenvallen met ander moois! In dat geval moet een mens helaas kiezen! Even traditiegetrouw reed ik de tochten in mijn eentje maar deze keer had ik weer het gezelschap van m’n kameraad Jari. We hebben elkaar iets meer dan een jaar geleden voor het eerst ontmoet, maar het is pas sinds enkele maanden dat we de tochten volledig samen rijden. Dat bevalt mij prima! Ik beleef nu nog meer plezier aan de ritten met de mountainbike en ik vermoed van mijn makker hetzelfde. We zijn beiden van het type dat evenmin direct naar huis terugkeert na een rit, maar onderweg naar huis nog stoppen om wat te eten of te drinken. Zeer plezant! Deze mens is voor mij goud waard!

Het viel mij bij het toegewezen krijgen van een parkeerplek al direct op dat de startplaats elders was, niet meer vanuit de tent op het voetbalterrein van Stokt, maar vanaf het voetbalterrein van Millegem in de Arendstraat. Om 9.30 u waren we ingeschreven en konden we van start gaan. Gisteren was het niet mijn dag geweest, bij elke klim in Wijgmaal raakte ik hopeloos achterop, het wilde niet vlotten en Jari moest om de haverklap op mij staan wachten! Ik had duidelijk wat goed te maken vandaag en had me voorgenomen van dat ook te doen en er een ferme lap op te geven! Het ging direct de velden in en reeds op 2 km van de start troffen we een eerste splitsing tussen de routes van 25 km en van 40-60 km. We doken de bossen in en zouden er eigenlijk maar sporadisch weer uit tevoorschijn komen! Een aaneenschakeling van bospaden en plezante singletracks voerde ons naar de Europese wijk aan de Europese School waar de straten logischerwijze de namen van Europese landen kregen! Betonbaantjes waarlangs geen huizen staan voerden ons door de bosrijke omgeving. Vanaf Oude Bleken doken we op 7 km weer de bossen in over off-road-paden en leuke singletracks. Tot maar liefst 19 km konden we ons hart ophalen met het rijden over bospaden en singletracks van diverse kalibers! We hingen daarbij een tijd in het zog van een vader en zoontje die er een fiks tempo op na hielden! Ik moest moeite doen om die jongen te volgen! Het viel ons op dat er redelijk veel kinderen op pad waren in het gezelschap van vader en/of moeder!

Op 19 km bereikten we omstreeks 10.40 u de eerste bevoorrading die net zoals de vorige jaren opgesteld stond aan het terrein van het godvergeten voetbalveld van Flurky in het midden van nergens! Bij het zien van de kinderen realiseerden de vrijwilligers aan de stop zich dat de parcoursbouwers hadden nagelaten van de kidstoer uit te pijlen! Gewoonlijk zo’n 15 km lang! Voor korte beentjes is 25 km al een hele opgave! Een troost voor de vermoeide kinderen was het ruime aanbod aan de bevoorrading met fruit en lekkere cake. En allicht ook het feit dat ze al een knap en genietbaar stukje tocht achter de wielen hadden. Aan de stop viel ons oog op enkele merkwaardige fietsen: een knappe rode Cannondale Lefty, een elektrische mountainbike (voor mij een optie voor later wanneer ik start vanuit het rusthuis als de Jari dan nog bereid is van mij op te komen halen) en een donkerrode dikkebandenfiets van Specialized. Deze laatste zal later nog een rol spelen in dit verhaal!

Na de pauze had het plotse heuveltje bij het in rijden van het bos me toch weer liggen! Maar het was de aanzet tot enkele zeer genietbare kilometers over tracks die zich op en af over heuveltjes door het bos slingerden! Op 21 km passeerden we de Golfclub Nuclea Mol. Jari en ik rijden toch veel liever met de bike dan met zo’n kinderwagen rond te rijden over een smetteloos groen grastapijt en tegen een balletje te kloppen! Een kilometer verder troffen we midden in het bos een splitsing tussen de routes van 25 km en van 40-60 km. Ik herkende de splitsingsborden en andere aanwijzingsborden nog van de vorige edities. Ik vermoed dat het gevolgde parcours jaar na jaar quasi onveranderd blijft. Maar niet-locals zijn dat na een jaar vergeten en de omgeving gaat trouwens zelden vervelen! Luttele afstand verder kruisten we de Boeretang en reden we voorbij het gelijknamige meer aan de terreinen van het kernenergiecentrum SCK Mol. Vanaf daar reden we vanaf 23 km over vrij zanderige paden door het bos. Het was een goede zaak dat er de vorige dagen wat regen gevallen was, anders zou het hier een echte zandbak geweest zijn!  11.10 u.

We reden door de wijk Donk met de witgeschilderde huizen. In sommigen hun voortuin staan relatief kleine masten van een hoogspanningslijn die allicht vanuit het SCK vertrekt. In één van de huizen moet het noodlot toegeslagen hebben. Het was uitgebrand! We dienden de drukke baan Donk te kruisen zo omstreeks 25 km. Aan de overzijde reden we eventjes door de bewoonde wereld. om een volgende bos te bereiken. Daar konden we genieten van mooie paden en singletracks. Een koe deed daar hetzelfde, ze liep gewoon los over het pad! Even verderop kwam er de splitsing tussen de 43 km en de 62 km op 28,75 km van het vertrek. Even omgekeken naar m’n makker, maar hij wees resoluut in de richting van de langste toer! Via het bos bereikten we het kanaal en tussen de bomen door konden we op de andere over de Houthandel Vanderhoydonck zien liggen, een herkenningspunt in deze streek. Meerdere toertochten passeren hier! We reden onder een brug van de Zuiderring, de weg van Mol naar Lommel, en doken eventjes opnieuw een bos in vanaf het Transportbedrijf Gheys om uiteindelijk de kanaaloever te bereiken. We volgden hier wel het fietspad terwijl meerdere tochten hier de korte singletrack door het bos op gaan om dan op datzelfde fietspad uit te komen!

Van 30 km tot 34 km reden we langsheen het kanaal Dessel-Kwaadmechelen en voorbij de plek waar andere tochten het jaagpad verlaten. Enkele herinneringspijlen langs het jaagpad op dit lange traject langs het kanaal hadden niet misstaan. Wij begonnen te vrezen een afslag te hebben gemist! Even voorbij de zwaaikom sloegen we linksaf de Molderloopstraat in. Daarin staat het huis waar voor het raam een perpetuüm mobile heen en weer staat te wiegen. Al meermaals vermeld in mijn verhaaltjes. Nog niet zo lang geleden kregen we de eigenaars ervan te spreken! Ik heb hen toen verteld dat ik het al vaak over het wiegende kleinood op hun vensterbank had gehad! We kruisten de spoorweg en doken via het dropke het achterliggende bos van Tenderlo in! 35 km om 12.00 u. We konden weer feesten op knappe singletracks die ons even achter de magazijnen van Odrada voerden om via een graspad weer de bossen in te duiken en verder te feesten op knappe bospaden.

In het zog van een eenzame dame per bike en het gezelschap van een voorbijstekende biker bereikten we op 39 km na het oversteken van de Molsesteenweg de bossen van Heidehuizen die zich uitstrekken achter het domein van het Technisch Instituut Sint-Paulus. Hier reden we door een bos met te smaken singletracks die er deel uitmaken van de rode vaste Landduinenroute die de gemeenten Mol, Balen en Meerhout aandoet. Op 40 km kwamen we even uit het bos weer tevoorschijn om vanaf de Bremdoornstraat de bekende singletrack in te slaan door een lokaal bosje. Via het Kneveloord bereikten we een straat die Gooreersels heet. Daar stond in een tuin van een woning zoals vanouds de tweede bevoorrading opgesteld. Op 41 km van het vertrek om 12.30 u. Er zaten twee jongedames achter de tafel met lekkers en verder een groepje mannen van WT Millegem allicht bij een pint te wachten tot ze met de opruim konden starten! Het aanbod was hier nog groter dan bij de eerste stop met fruit, krentenbollen en zelfs mellowcakes. Deze laatsten werden aangeprezen met “A negerrinnetet a day keeps the doctor away” en “Once you go black you never go back”! Hierbij weze opgemorken dat negerin slechts met één r wordt geschreven! En over de tweede uitspraak kan ik maar beter zwijgen! Er hingen nog andere veelzeggende creatief uitgedachte verwijzingen in de tuin! Bij het arriveren zagen wij nog net een bekende van daarstraks staan: de dikkebandenfiets die de nodige aandacht van de medewerkers van WT Millegem genoot!

Na de stop bereikten we na enkele asfaltbaantjes en veldwegen het gehucht Hulsen (Balen) en doken er via de Schommelstraat en de Kopberg, een assenweg die deel uitmaakt van de rode vaste route, vanaf het boomkapelletje het heidegebied Volsbergenbossen in! Hier hadden de parcoursbouwers van Millegem een prachtige verrassing voor ons in hun petto. In tegenstelling tot bij andere tochten kregen we hier een te smaken parcours in de Volsbergenbossen voor de wielen! Zo ook de knappe singletrack rondom de open zanderige heide waarbij we nogmaals het boomkapelletje passeerden! Mijn hoop deze track ooit nog eens te kunnen berijden werd dus terstond ingewilligd. Ik herinnerde mij een toertocht die deze track integraal in haar parcours opnam, maar wist niet meer dat het deze was! Hij voert in het bos om een open zandvlakte over enkele uit de kluiten gewassen bultjes! Tot 47,50 km konden we ons bikershart ophalen op deze knappe plek!

We vervolgden de tocht doorheen de Volsbergenbossen en reden er over de knappe paadjes die deel uitmaken van de rode vaste route. Wel tegen de richting van de rode route in, wat ik persoonlijk toch geen goed idee vind! Ik zou niet graag een vasterouterijder van achter een bochtje of vanaf een dropke op mijn weg willen treffen! In ieder geval kregen we hier een te smaken stukje parcours voor de wielen en dat tot maar liefst 51,50 km! 13.15 u. Dan ging het een eindje langsheen de iets drukkere Molsebaan – Borgerhoutsedijk om na het kruisen ervan het gebied Volmolen te bereiken. Dat zijn de zandwegen in het bos waar onder meer de Kempense Modelclub (modelvliegtuigjes) haar stek heeft. Van hieruit ging het rakelings langs Geel-Bel om via de Volmolenstraat en Manheuvels een volgende strook bos te bereiken.

Op 56 km dienden we de Zuiderring van Mol naar Lommel nogmaals te kruisen. 13.30 u. De laatste drie kilometer voerden ons over landelijke asfaltbaantjes en straten weer tot aan het voetbalterrein van Mol-Millegem. We waren er voor de verandering weer eens de laatsten om te arriveren! Met 58,56 km op het tellertje! Nadat we het stof van onze bikes hadden afgespoten kwam de biker met de dikkebandenfiets naar ons toe. Hij schudde me de hand en beweerde ooit met me samen te hebben gereden! Verrek, wie kon dat wezen! Gaandeweg begon het te dagen, zeker toen hij vertelde enkele jaren terug (meer bepaald in 2011) met biken herbegonnen te zijn en voor hem en zijn vrouw, die eveneens bij ons kwam staan, een Cube te hebben gekocht! Dan wist ik dat de biker Rusor betrof, waarvan ik me de foto’s van de Cubes van destijds op het forum herinnerde. Ik was hem inderdaad ooit tegengekomen tijdens een toertocht in de eigen streek, maar dat moet intussen toch al enkele jaren geleden zijn! Als ik zijn naam tegenkwam op het forum dan herinnerde ik me wel dat ik deze biker ooit in levende lijve ontmoet had. Hij reageerde al wel eens op iets wat ik postte, zoals na de diefstal van m’n Trek Fuel EX9 in het Nederlandse Hoogerheide! In ieder geval was de opvallende Specialized Fatboy aanleiding tot een lang gesprek op het voetbalveld van Millegem. De vraag die me vooral intrigeerde was hoe lang het duurt eer zo’n bandje opgepompt is na een lekke band! Een twintig minuten moet je rekenen, de rustpauzes tussen het pompen inclusief! Het beestje wordt onderhouden door www.fietsenschenk.be in Essen! We hebben nog een hele tijd staan praten met Rusor en Rusorin (haha) en het heeft nog een paar mooie foto’s als herinnering opgeleverd! Waarvoor dank!

Intussen hadden de mensen van WT Millegem de omgeving van het voetbalveld opgeruimd en zijn wij onze auto weer gaan opzoeken. Naar m’n stamfrituur- en broodjeszaak in Mol-Rauw rijden was tien kilometer om, dat zag Jari niet zitten! Maar onderweg naar huis zijn we net voor onze carpoolplek in Wommelgem nog een broodje gaan kopen in de winkel en restaurant op de snelwegparking. Waarna onze wegen huiswaarts scheidden, maar niet voor lang. Vrijdag trekken we immers richting Itterbeek voor de zesde Zomaarbike, dit keer een avond- en nachtrit! We hebben ons super geamuseerd in Mol, naar onze maatstaven goed van jetje gegeven op het knappe parcours vol singletracks en zijn er weer een mooie herinnering rijker van geworden!

Jari registreerde de route van 60 km op Google-Maps: klik hier! Er ontbreekt een stukje omwille van een technische storing!

Voor het ontbrekende stukje: klik hier!

Voor de foto's van Rusor: klik hier!

Voor een blik op de Specialized Fatboy: klik hier!

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you.be en op mountainbike.be en op m'n site mtbwijzer.be!

StrammerMax

24-07-2014 om 21:30 geschreven door StrammerMax

Toertocht (30-44-63 km) van WTC De Biekes Wakkerzeel te Wijgmaal op zondag 20-07-2014.

Zoals reeds verschillend jaren naar Wijgmaal gereden voor de toertocht van De Biekes Wakkerzeel. Van deze toertocht ken ik zelfs het adres van de startplaats van buiten en parkeer ik mijn auto altijd op hetzelfde plekje! Deze keer niet, want ik genoot het gezelschap van m’n maat en de GPS in diens smartphone stuurde ons van de snelweg af in Zemst omwille van een ongeval aan de verkeerswisselaar van Machelen. Daardoor bereikten we de start via de weg tussen het kanaal en de spoorlijn. We kregen een plekje ter beschikking op de terreinen van Remy Industries. Daar kregen we Daniël te zien, kennis uit mijn vriendengroep die jaarlijks met Pinksteren het verlengde weekend al bikend doorbrengt! De man die de parkeerplekken aanwees verwees ons naar de start en voegde er grappend aan toe dat we wel moesten wachten tot de slagbomen van de overweg weer open gingen! Ons ingeschreven in de voetbalkantine en om 9.50 u waren Jari en ik op weg voor een tochtje waarvan ik me van vorig jaar nog levendig herinnerde dat het venijn in de staart zit!

In de aanloop van de toertocht zit redelijk wat asfalt, enkele keren onderbroken door een veldwegel, om de bewoonde wereld van Wijgmaal en Herent uit te komen. Op vijf, zes en zeven kilometer troffen we ook grassporen, het ene al wat lastiger dan het andere. Op 8 km kregen we nogmaals een grasspoor voor de wielen dat overging in een pad doorheen een strook bos. Het bospad ging naadloos over in een smal technisch paadje tussen struikgewas en bomen waar behendigheid en stuurmanskunst vereist waren. Het pad werd weer breder en daar kregen we af te rekenen met een slijkstrook van enkele tientallen meters lang. Jari kwam ten val toen hij toch probeerde van de modder al rijdend te doorklieven. Een biker die volgde had nog meer pech en kreeg af te rekenen met een afgebroken derailleur. Soms kan je beter even te voet lopen dan je ketting aan flarden te stompen! 8,50 km om 10.15 u.

Op 10 km ging het een lage betonnen spoorbrug onder en kregen we een eerste holle weg voor de wielen. Die werd gevolgd door de eerste stevige klim van de dag die ons tot Winksele (Herent) voerde. Tegenover de bakkerij ’t Warot ging het over een grote parkeerplaats naar een graspad achter een woonwijk toe. In die bakkerij ben ik tijdens een toertocht ooit eens de weg naar de start gaan vragen omdat ik geen pijlen meer vond! Het graspad ging over in een off-road-klim richting de open velden. Toen we daar even halt hielden kregen we het gezelschap van Peter ofte Weetabix die ons in de verte gespot had. Hij is een biker van een groepje vrienden uit onze contreien die zich de Watjes noemen en elkaar kennen van in de tijd dat ze gingen windsurfen en skiën. Echte sportmannen dus! Elkaar leren kennen op toertochten en via de verslagen die ik er over maakte. 13 km. Na een vrij lange babbel weer op weg en vermits wij voor de Watjes maar watjes zijn was Weetabix al snel weer uit het vizier verdwenen.

We kregen een afdaling over een grasspoor voor de wielen die beneden eindigt aan een bruggetje voor een veldweg onder de Brusselsesteenweg. Er zijn nog toertochten die hier passeren waarvan eentje op deze plek een optionele lus aanbiedt. Bij nat weer staat alles hier steevast onder water en kan je bij het passeren van de brug tot aan je enkels in het water staan! Aan de andere kant van het bruggetje volgde een klim over een spoor tot op de steenweg alwaar we linksaf weer naar boven gejaagd werden in de Toverbergstraat en het Hoogveld. Bijna boven werden we er het donkere Grevensbos in gestuurd, waar het nog even klimmen is, en daar hebben we halt gehouden omdat we Geert met pech aantroffen. Geert was ons even voordien al voorbijgestoken want hij rijdt een pak sneller dan wij. Hij behoort ook tot de vriendengroep van Pinksteren. En hij zou niet de laatste zijn die we van die groep vandaag te zien kregen! Geert had af te rekenen gehad met een kaderbreuk van zijn bike en reed vandaag met een vervangfiets die hij ter beschikking had gekregen. Hij stond daar met een gebroken ketting. Dank zij wat gepruts, de hulp van Jari en mijn powerlink, hebben we Geert weer aan het rijden gekregen. Samen met de lange babbel met Weetabix heeft dit wel wat oponthoud gekost zodat de tijd intussen al goed gevorderd was en de afstand niet! 15,75 km om 11.00 u.

Er volgde een fikse klim over een veldweg en een betonnen fietspad (buurtweg 22) om boven aan een woonwijk, waar de straten de namen van gesteenten dragen, een splitsing te treffen tussen de routes van 30 km en 44-63 km. Een half holle weg over kasseitjes voerde ons op 20 km voorbij Bertem radar waar we even achter een grote tractor kwamen te hangen en een kilometer verder doken we vanaf de natuurspeeltuin Speelbos ’t Vossenhol (Bertem) nog een stukje van het Grevensbos in. 22 km. Via een knappe holle weg bereikten we de bekende kinderkopjes van de Oude Bertembosstraat, deze keer konden we er lekker naar beneden bollen, bij andere toertochten is het er zwaar klimmen, om beneden op de betonnen oprit voor een moderne schuur van een landbouwbedrijf de eerste bevoorrading te vinden op 24 km van het vertrek. 11.45 u. Er zijn wel meer tochten die op die oprit postvatten!

Er waren al mannen bezig met het vegen van de oprit kwestie van de plek proper achter te laten, maar er waren nog bikers present en er was nog meer dan genoeg om de van te smullen zoals bananen, appelsienen, wafels en sportdrank. Er was nog ambiance vanwege de mensen onder de tent. Een vrouw had er namelijk de opdracht gekregen om een bepaalde medewerker te fotograferen telkens dat hij niets stond te doen! De kerel was aan het vegen en beweerde dan weer dat de grond hier even vuil was als thuis in de keuken! Er werd dus duchtig met spek geschoten. Ik werd er samen met m’n makker digitaal vereeuwigd, een herinnering aan deze zondag voor later. Ik ben blij met de foto!

Na de stop kwam zoals verwacht het kasseibaantje tot aan een kruispunt van knappe holle wegen en een klim over een pad aan de bosrand dat goed voorzien is van voren en wortels. In het zog van Jari ben ik er deze keer wel in geslaagd van de klim te voleinden zonder tussenstop. Eens boven kwam er een splitsing tussen de routes van 30 km en van 44-63 km op 25 km van het vertrek. Gekozen voor de langste rit. Vanaf hier ging het even gedurende geruime afstand lekker snel naar beneden over de kasseitjes van de onbebouwde Bosstraat, een ondiepe holle weg. Vanaf dan doken we het bos in en kregen we veel op en af te verwerken over paden van diverse soort, van brede boswegen tot smalle tracks. Op 29 km passeerden we het Chimaerahuisje, en dat verstaan enkel ingewijden, aan de voet van de watertoren midden in het Bertembos. Er volgden enkele stevige bosklimmetjes! Aan een volgend kruispunt van holle wegen op zo’n 30 km van het vertrek hebben ons dan vergist, mede door een andere biker te volgen, en zijn er rechtdoor gereden in plaats van links af te slaan. Daar kregen we pijlen te zien die duidelijk bedoeld waren voor wie van de andere kant kwam! We zijn dan op onze stappen teruggekeerd en hebben zelf de twijfelachtig opgestelde pijl in de goede richting gezet. Goed dat we zijn teruggekeerd, zo niet hadden we de knappe doortocht van een groot stuk van het Bertembos aan onze neuzen zien voorbijgaan! Die doortocht eindige op 32 km met een korte maar zware klim tot op de Tervuursesteenweg in Heverlee! Linksaf en even verderop weer linksaf om een hoogvlakte te bereiken waar we over een beenharde veldweg, de Bertemstraat, reden. Voor ons zagen we in de verte de gebouwen van de Universiteit Leuven, het Academisch Ziekenhuis en de Brandweer Leuven op Gasthuisberg. We kruisten de Terbankstraat en reden de Sellekensstraat in Herent in, dat is een onverhard pad dat er evenwijdig loopt met de snelweg E314 op het grondgebied van Herent. Je passeert er een witgeschilderde villa die deel uitmaakt van de woonwijk Diependaal en het dichtst bij de snelweg gebouwd is. Meerdere tochten passeren hier.

Het veldpad leidde naar een strook bos en een servitude die uitkomt op de parking van een warenhuis. We kruisten daar de Brusselsesteenweg ter hoogte van de afrit Winksele. Aan de overzijde troffen we een asfaltbaantje dat er overgaat in onverharde paden zoals de Vlietstraat, de Galgenbergstraat en de Bieststraat, bekend uit meerdere toertochten. We kregen er een splitsing tussen de routes van 30 km en van 44-63 km op 35,75 km van de start. Voor ons ging het de Bieststraat in en ik heb daar Jari toegeroepen dat hij dadelijk zeer goed om zich heen moest kijken. Hij was al gefascineerd door het bordje dat De Biekes hier hadden neergepoot met de mededeling “Opgepast, loslopende kippen”! Misschien had hij op een ander soort kippen gehoopt! Wij passeerden er namelijk De Bereklauw of The Ideas Factory, een leefgemeeschap die er huist in een oude woning in deze holle weg. De eigenaar van het terrein heet Gosse en ziet er uit als Catweazle, voor wie oud genoeg is om zich deze televisiereeks over een kluizenaar die door een toverspreuk in de twintigste eeuw terecht komt nog te herinneren. De mens besterft het natuurlijk van de schrik wanneer hij geconfronteerd wordt met de moderne techniek! Kijk maar naar The sun in a bottle, de zon in een fles, een lamp dus! Op het terrein van De Bereklauw staan diverse bizarre kunstwerken en het huis is ook de moeite om te zien! Eens daar voorbij kregen we een zware klim in een smal door struikgewas overwoekerd pad om op 36,50 km uit te komen op de plek waar de Bieststraat een woonwijk binnen komt. 12.50 u.

Na enkele straten ging het weer een strook bos in over een goed van wortels voorziene pad. Er staat daar een in onbruik geraakte garage midden in het bos. “Misschien de garage van De Bereklauw?”, riep ik naar m’n makker. Ze zou er goed bij passen! Ik ben dan gestraft geworden geweest voor deze weinig sympathieke uitspraak, want toen ik een modderstrook passeerde en vast kwam te zitten raakte ik niet uitgeklikt en viel met m’n klikken en klakken boven op een hoop afgezaagde boomtakken en wortelstronken! Jari had er duidelijk plezier in van mij op de grond te zien liggen tussen die rotzooi, in plaats van mij weer recht te helpen, de snoodaard! Hij heeft wel de megastronk, die ik niet eens had opgemerkt, van tussen de spaken van mijn wiel gehaald! We kunnen in ieder geval zeggen dat we beiden op de grond hebben gelegen tijdens deze rit! Mijn knieën doen er nog pijn van! 37 km.

We bereikten de zogenaamd Mollekensberg in Herent waar tenten stonden en mensen rondliepen voor een buurtfeest. Op de Mollekensberg hebben De Biekes altijd een technisch parcours in petto met enkele rondjes op en af over de bergflank! De enkele steile dropkes zijn er niks meer voor mij en omdat Jari voorop was en ik hem kon zien rijden, had ik de kans om voor een chickenway te kiezen in plaats van mij hier af te beulen! 39 km. Via landelijke wegen bereikten we een meer geïndustrialiseerde wereld aan en onder het viaduct van de E314 waar deze het kanaal van Leuven naar de Dijle en de Dijle zelf kruist. De plek valt ook op als je over de snelweg rijdt, want het is een vrij hoog en lang viaduct. Eens daar voorbij reden we over een betonnen fietspad langsheen de Dijle tot aan een bruggetje ter hoogte van een woonwijk. Daar ging de langste route van 63 km apart. Er waren al Biekes bezig met het wegnemen van de pijlen! Omdat ik de toer kende van eerdere deelnames wist ik dat de tweede bevoorrading een weinig verder kwam na het kruisen van de Aarschotsesteenweg niet ver van de start.

Voor mij hoefde de laatste lus niet echt meer, ik ken ze en weet dat ze pittig is, en Jari begon ook moe te worden, waardoor we besloten van ons te beperken tot wat we nu gereden hadden. We hadden voor de volgende dag immers nog een tocht op het programma staan. We hadden ook ruim een uur achterstand door de babbel met Weetabix en het voorthelpen van Geert met zijn gebroken ketting. Dus kunnen we het ook op een ander steken! Omdat we ingeschreven en betaald hadden voor de 63 km zijn we nog tot aan de tweede stop gereden om te kunnen drinken. We werden er zelfs goed in de watten gelegd door de twee mannen die er alles al opgeruimd hadden maar nog present waren. Vorig jaar stonden zij hier ook. We kregen een ijsgekoeld flesje bruiswater, een banaan en twee wafels! Bovendien was er ruimte voor een babbel. Eén van de twee kraaide van geluk omdat zijn vrouw belde “dat hij niet mee hoefde te gaan”! Ik vermoed dat De Biekes dan toch geen pijlen hebben weggenomen aan de brug, misschien omdat ze nog rijders onderweg troffen! Maar ze kwamen dan toe aan de tweede stop. Omdat ze vernamen dat wij de laatste lus niet zouden rijden konden ze dit stuk van de omloop beginnen opruimen.

In plaats van langs de grote baan weer naar de start te rijden, zijn we teruggekeerd naar de brug en hebben er het traject van de 30-44 km gevolgd dat ons over het betonnen fietspad weer tot aan het station van Wijgmaal voerde en aldus tot aan het sportcomplex. Toen ik uit de kantine kwam met de gekochte drankjes kwam Weetabix toe. Hij had al direct door dat wij gefoeterd hadden! Het laatste stuk was pittig en vuil geweest, zei hij. Ik meen dat die lus inderdaad aanvangt met een lange klim in een slijkerige holle weg, waarna je nog zware hellingen over De Zounc en Het Sukkelpad in Holsbeek voor de wielen geworpen krijgt op het grondgebied van Holsbeek. Jari zou daar nog langer op mij hebben moeten staan wachten, want ik was niet in vorm vandaag en raakte bij elke klim hopeloos achterop. Vriendelijk als hij is weet hij dat aan het gebruik van m’n tweede en zwaardere fiets in tegenstelling tot de nachtrit van vrijdag in Herfelingen. Maar het zal eerder aan het manneke er op gelegen hebben! Nog lang aan de praat geweest met Weetabix en Jari, zodat we de laatsten waren om weer huiswaarts te keren! Even voordat het zo ver was kwamen er nog enkele bekenden afscheid nemen, waaronder Koppigaard, ook lid van de pinkstergemeenschap (sic) en diens maat Guy uit Beerzel-met-een-z, nabij Putte. Er was nog een derde potige kerel bij, maar die ken ik niet!

Ondanks de mooie tocht wilde het vandaag niet echt vlotten! Het is beslist ook een pittige tocht. Tijdens het eerste tiental kilometers met redelijk wat asfaltwegen om tot aan de lokale speeltuinen te geraken zou je het niet zeggen, maar vanaf dan worden alle registers opengetrokken! De rest van de organisatie was zoals steeds prima in orde. Content weer naar huis gebold. Omdat we daags nadien samen de rit in Mol-Millegem zouden rijden, de beide fietsen gewoon op de drager laten staan en ze thuis alle twee proper gemaakt. Als tegemoetkoming naar mijn makker toe omwille van m’n lamentabele prestatie van vandaag!

Jari registreerde de route op Google-Maps: klik hier!

Voor foto's: klik hier of op reeks 1   reeks 2   reeks 3   reeks 4 voor nog meer foto's!

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you.be en op mountainbike.be en op m'n site mtbwijzer.be!

StrammerMax

23-07-2014 om 00:00 geschreven door StrammerMax

Avondrit en nightride (30-50 km) van het Waanzinnig Weekend te Herfelingen op vrijdag 18-07-2014.

Net zoals de vorige jaren op vrijdagavond richting Pajottenland gereden om er deel te nemen aan de avond- en nachtrit van het Waanzinnig Weekend Herfelingen. Er is een tijd geweest dat ik nog nooit van Herfelingen gehoord had, laat staan het wist liggen, tot ik tijdens een Waals-Brabantse toertocht een kaartje vond van een ballonwedstrijd met daaraan een kaartje waarop een adres uit Herne. Herne? Nooit van gehoord! In die tijd had men het op het forum ook over een toertocht vanuit Kokejane! Zo’n gekke naam! Nooit van gehoord! Toen ik voor de eerste keer de toer van het Waanzinnig Weekend kwam uitproberen, alleen al omwille van de naam moet je er eens geweest zijn, wist ik meteen waar Herne gesitueerd was en dat Herfelingen en Kokejane er deel van uitmaken! Ik heb meer aardrijkskunde geleerd door te gaan biken dan tijdens mijn schooltijd en zo plekken ontdekt en bezocht waar ik anders nooit een voet zou gezet hebben! Een mens mag niet onder de kerktoren blijven zitten! Van de kerktoren wegraken was anders een probleem want het verkeer in Antwerpen zat weer lekker vast zodat ik drie kwartier onderweg was over 14 km om m’n makker op te pikken op de afgesproken carpoolplek. Jari was na zijn werkweek eerst nog wat gaan rusten en in slaap gevallen! Geen tijd meer gehad om te eten! Dus op de snelwegparking in Waarloos even halt gehouden zodat de jongen zich iets te eten kon kopen. Ik heb zo weer één van zijn goede karaktertrekken leren kennen: respect. Hij wou niet in m’n auto eten, ook al had ik dat van hem kunnen verdragen!

Aldus waren we later dan voorzien ter plaatse. Een plekje toegewezen gekregen op de parkeerweide die ik bijna voorbij was gesjeesd bij het zien van de waanzinnige tent. Ik herkende nog dezelfde man van vorig jaar waarbij ik me toen had ingeschreven. We kregen wat uitleg over de te volgen pijlen en de mogelijkheid om ons kaartje met noodnummer na afloop in te kunnen wisselen voor een consumptie. Om 20.45 waren we op pad. De start van de tocht verliep over hetzelfde traject als vorig jaar waarbij ik bepaalde plaatsen nog herkende. Veldwegen en asfaltbaantjes voerden ons door een landelijke streek. Aan een haakse bocht tussen de velden herkende ik de plek waar vorig jaar een hele meute verkeerd reed door een te hoog in een boom opgehangen pijl. Deze keer diende zich na deze bocht een vrij modderige strook aan, vrij kort, maar lang genoeg om de gedachte van met een propere bike weer toe te komen te kunnen opbergen. Bovendien stond daar nog een jongen met een fototoestel in de aanslag zodat ik het niet kon maken van wandelend vereeuwigd te worden! Door de smurrie was dus de enige optie! De laagstaande avondzon over het knappe landelijke glooiende landschap was letterlijk oogverblindend!

Een lang zacht klimmend smal veldpaadje leidde ons op 6 km tot aan de oude kapel van de Heilige Guido en de Maagd Maria aan de Viergatenstraat en de Heikenweg in Oetingen-Gooik. De deur had een laag verf gekregen maar het blijft er bouwvallig uit zien! Toen we er even halt hielden passeerde er één biker wiens zicht op de pijl we ontnamen, waarvoor ons excuus! Van 7 tot 9 km volgden enkele mooie beklimmingen en afdalingen, zowel over off-road als over verhard. Ik herkende de plek aan een klein boomkapelletje waar vorig jaar een lus begon en eindigde! Maar die kregen we deze keer niet voor de wielen! Uiteindelijk kwamen we uit in de Vollezelestraat, waar we trouwens, onszelf buiten beschouwing gelaten, geen enkele ezel te zien kregen! De straat voerde ons tot in Galmaarden en we reden er door een knappe streek. Op 9,50 km troffen we een splitsing tussen de routes van 30 km en van 50 km ter hoogte van de Repelkouter in Galmaarden. Een mix van verhard en veldpaden voerde ons op 12 km tot aan de grens met Tollembeek. Daar speelde mijn beroepsmisvorming, vragen stellen, me weer parten, maar Jari gaf al het antwoord voor ik de kans had om de vraag te stellen! Hij wist dat Tollembeek de bekende Urbanus huisvest! 1-0 voor de Jari!

Op de grens met Tollembeek werd ons een nijdige klim voorgeschoteld over een smal veldspoor tussen hoog opgeschoten groen waaronder netels en berenklauw! Ik kwam er helaas even stil te vallen. Dit spoor hadden we ook vorig jaar op deze toer aangedaan. 13,85 km om 21.35 u. Vanaf hier viel de route niet meer samen met die van de vorige editie, want van de omgeving die we nu te zien kregen herkende ik niks! Deze toertocht is nooit identiek met de voorgaande, men krijgt iedere keer een ander deel van de streek te zien! Tot 15 km en tot 17 km kregen we ferme beklimmingen te verwerken, zowel over road als over off-road in en om Galmaarden. Soms was het lastig en zwaar door gras rijden. Rond 20 km sloegen we net voor de bebouwde kom van Waarbeke rechtsaf over een asfaltbaantje om daarna over een track doorheen een strook bos te rijden. Hier hadden we voor het eerst onze lampen nodig! 22,22 km om 22.00 u! Dat is kunnen! Op de grens van Denderwindeke (Ninove) en Nieuwenhove (Geraardsbergen) was er een splitsing tussen de routes van 30 km en van 50 km aan de Hoogstraat en Boterdael. Na enkele straten volgde een stukje off-road en passeerden we de in volkomen eenzaamheid gelegen Taverne De Kroon (Denderwindeke) op 25,75 km. De geur van lekker eten deed ons watertanden! Verderop passeerden we de Molen Ter Zeven Wegen, gelegen achter een kapelletje. 26,85 km. We reden toen op een vaste route van Ninove (netwerk Zuid Oost-Vlaanderen) die er een veldweg in dook.

Na een veldweg waarlangs zeker een vijftal veldkapelletjes gebouwd waren, het ene al groter dan het andere, troffen we naast de grootste ervan de bevoorrading op 28 km van het vertrek om 22.40 u. Zoals de vorige jaren was deze weer zeer goed uitgerust met verlichting en koelkasten, aangedreven door een stroomgenerator, zodat we lekker frisse sportdrank te drinken kregen. Agrum van NoLimits. Verder kon je er eten van bananen, appelsienen, peperkoek en suikerwafels. Dat alles verzorgd door twee dames en een jongeman waarmee we een tijdje hebben staan praten. Er kwam nog een biker toe, de tweede slechts die we tot hiertoe op onze tocht troffen! Afscheid genomen van de mensen ter plaatse en gekozen voor de route van 50 km vermits er ter hoogte van de stop meteen een splitsing was.

Brede zanderige veldwegen brachten ons in volstrekte duisternis tot in Meerbeke (Ninove). Een zandpad ging over in een oud kasseibaantje tussen de maïsvelden waar we tot 33 km over dokkerden. 23.10 u. Omwille van de duisternis hadden we nu helemaal geen herkenningspunten meer. Een veldweg voerde ons tot in Neigem (Ninove) en na de doortocht van de kleine dorpskom doken we een donker bospad in. Tot 37 km reden we over een mix van beenharde veldwegen met een stoffige bovenlaag en asfaltbaantjes. 23.25 u. Tot 41 km konden we goed doortrekken op servitudepaadjes, zijnde zeer smalle en van een asfaltlaag voorziene wegeltjes tussen de velden. Op het laatste ervan werden we getrakteerd op een felle klim tussen boompjes en hoog struikgewas en heb ik m’n linkerarm wat opengehaald na de kennismaking met een doornstruik! Het was de keuze tussen dat of vallen! Eindelijk kregen we hier nog eens een andere biker te zien die ons wel zonder boe of bah voorbij reed en met zijn lichtjes in de verte verdween. We bereikten de bewoonde wereld van Oetingen (Gooik) en dienden er een grote baan te kruisen waar zo goed als geen verkeer meer was. Er kwam nog een groepje van drie bikers voorbij.

Op 45 km reden we het grondgebied van Kester (Gooik) binnen en op de daaropvolgende veldwegen kregen we even het gezelschap van nog een eenzame rijder. Van hier af hoorden we in de verte reeds de muziek van de tent op de weide van het Waanzinnig Weekend. Van in de velden zagen we voor ons een hoog oranje verlicht gebouw en een kerktoren opdoemen en uit andere toertochten die ik in deze streek al gereden heb wist ik dat dit de nachtelijke aanblik was van het gehucht Heikruis van Pepingen. Slechts één betonbaantje scheidde ons nog van Herfelingen en om kwart over middernacht kwamen we met de beloofde 50 km weer aan de waanzinnige weide! De man die ons daarstraks de parkeerplek op de weide had toegewezen stond er aan de toegang.

De bikewash hebben we niet benut en de mensen van de bewaakte parking maakten aanstalten om er een punt achter te zetten. In vergelijking met vorig jaar zaten er nog redelijk wat bikers op het terras terwijl de muziek uit de tent galmde. Het was natuurlijk een schitterende en warme zomeravond! Jari had honger, zijn maaltijd van in Waarloos was ontoereikend, en ging direct om hamburgers, bevreesd als hij was de laatste voor zijn neus weggekaapt te zien worden! Terwijl ik wat geld opdiepte om wat te drinken te kopen kregen drie bikematen me in de gaten. Jean-Paul, Guy en Patje waren ook de toer komen rijden. Patje zoals steeds de grote én de kleine lus! Tot even voor 01.00 u met z’n vijven nog wat na zitten praten en al plannen gemaakt voor volgende keren, tot zelfs verlengde weekends kwamen ter sprake.

Toen we op onze carpoolplek arriveerden was het al over twee uur! Reed ik de vorige edities altijd alleen, en zoals beschreven zijn er weinig late starters en rijden de meesten in de vooravond, het was nu de eerste keer dat ik een nachtrit reed in het gezelschap van m’n maat. Dat maakte de rit nog tien keer zo plezant! Ik denk dat we beiden een beetje uit hetzelfde hout gesneden zijn! Ik kon me geen betere kameraad wensen! Doe daar bovenop een rit in het mooie Pajottenland op een prachtige warme zomeravond en je hebt de ideale intro voor een extra lang weekend! Redelijk wat verhard in de toer, afgewisseld met een mix van andersoortige paden en met de nodige kuitenbijters, maar we hebben met volle teugen genoten van deze waanzinnige rit! Evenementen zoals dit, een soort boerenkermis op een weide met voor elk wat wils, dat vind je bij ons niet!

Jari zorgde voor de route op Google-Maps: klik hier!

StrammerMax

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you.be en op mountainbike.be en op m'n site mtbwijzer.be!

20-07-2014 om 00:00 geschreven door StrammerMax

Toertocht (22-28-45 km) van MTB Team Hamont te Hamont-Lo op zondag 13-07-2014.

Omdat er toch nog mensen zijn die vrij krijgen op de Vlaamse feestdag van 11 juli, deze keer dan nog een vrijdag, was ik samen met m’n bikemakker Jari en diens vriendin naar Limburg gekomen voor een verlengd weekend. Zij hebben een kampeerwagentje dat uitgevouwen kan worden tot een tent die we donderdagnamiddag al hadden opgesteld op de godvergeten camping met visvijver en zwembad Lindenhof in Hamont-Achel. Kregen we diezelfde avond de zware stortbui over ons die bijna heel Vlaanderen trof met zo’n 25 liter regenwater in een half uur tijd! Maar ze heeft het uitgehouden, de tent! Op vrijdag 11 juli reden we met z’n drie de lus B van de vaste route van Hamont-Achel, gecombineerd met deze van het Nederlandse Valkenswaard met twee maal een stop aan de Achelse Kluis om de inwendige mens te versterken! Voor de zaterdag stond de toertocht van de Deireleire Fieste (15-30-40-50 km) op de agenda en voor zondag de toertocht van Hamont-Achel (22-28-45 km), beiden in het gezelschap van m’n bikemakker.

Aldus trok ik de zondag 13 juli samen met m’n vriend met de bike vanaf de camping naar Hamont-Lo wat we dank zij de gps-applicatie op diens i-phone, met het irritante gebiedende, haast verwijtende stemmetje met Nederlands accent, na 4 km wisten te vinden. We waren de avond voordien wel eens langs daar gereden met de auto toen we terugkeerden van de plek waar we hadden gegeten. Ik wist dat ik al in Hamont was komen rijden, maar na opzoeken bleek dit al de vierde keer te zijn na hier in 2007, 2008 en 2011 ook al te zijn gestart! Toen kon je zelfs kiezen voor een route van 65 km die over de Leenderheide kwam en ik meen me van één van die keren te herinneren dat enkele mannen van het MTB Team Hamont toen met een aanhangwagen in een zandpad stonden met hun tweede bevoorrading! Verder kon ik me er weinig van herinneren. Ons ingeschreven in de parochiezaal en om 10.10 u waren we, vermoedelijk bij de laatsten, op weg.

Van 4 tot 6 km reden we over landelijke asfaltbaantjes en van 6 tot 8 km over een lange veldweg die ook een stukje door een bos kwam. Het was er wat lastig rijden, hobbelig en met heel wat plassen die nog achtergebleven waren na het onweer en de stortbui tijdens de nacht van donderdag op vrijdag. Op 9 km werden we tussen twee zavelhopen gestuurd. Jari die voor me reed, kwam er vast te zitten in de met water verzadigde zavel, zodat ik ook diende te stoppen. Daardoor zakte ik tot over mijn enkels in de doorweekte zavel! Mijn rechterschoen bleef bijna in de blubber steken toen ik me lostrok! Dat stukje had men er even goed uit kunnen laten en ons rechtstreeks naar de grote baan gestuurd hebben die we uiteindelijk toch even dienden te volgen en te kruisen! Aan de overkant leidde een korte singletrack door het bos ons tot een volgend asfaltbaantje. Dat bracht ons tot het bos “De Warande” aan “De Eilandjes” waar we een brede grindweg door een parkbos insloegen. Hierna volgde de doortocht van een villawijk en een veldweg tot aan de splitsing tussen de routes van 22 km en van 28-45 km op 14 km van de start. Jari merkte net zoals ik op dat we al redelijk wat asfalt en verhard onder de wielen hadden gekregen, maar ik zei hem dat dit misschien nog wel kon veranderen en het duurde niet lang eer ik gelijk kreeg.

Want van 15 km tot 17 km kregen we bijzonder knappe singletracks in een dennenbos voorgeschoteld met enkele bulten op en af! Er volgden een bospad, een spoor doorheen hoog gras en langs weiden en velden en nog bospaden met op 19 km een pad als een wasbord met vele opeenvolgende bulten. Van 21 km tot 23 km konden we genieten van zeer mooie singletracks met hier en daar een heuveltje op en af. We passeerden een tentenkamp van een jeugdbeweging zoals we er meerderen te zien zouden krijgen vandaag, reden door een villawijk en over een pad op de rand tussen bos en velden. Het parcours was overal duidelijk uitgezet en er werd bovendien gebruik gemaakt van zagemeel als extra aanduiding en om gevaarlijke stronkjes te markeren! Op 25,75 km bereikten we de bevoorrading op een open plek waar we ons te goed konden doen aan bananen, suikerwafels en sportdrank. Er kwam nog een groepje van een man of vier toe en Jari was vooral geïnteresseerd in één van hun bikes: een Scott in ’t zwart met blitse groene fluokleuren.

Eén van de twee mannen die er nog voor de bevoorrading zorgden hoorde dat ik grapte over het feit dat er zelfs hier zagemeel was gestrooid over een stronkje voor de bevoorradingstafel! Daarstraks had een andere biker gegrapt dat ze daar ook wel zagemeel hadden over mogen strooien en prompt had één van hun mannen een restje zagemeel genomen en over de stronk gestrooid! Ze vonden het ook prima dat wij zelf onze bekertjes bijvulden, “dan hoefden zij niks te doen”, tot de biker met de Scott zijn bekertje tijdens het vullen uit zijn handen liet vallen! “Misschien kunnen we het toch beter zelf doen!”

Ter hoogte van de stop was meteen een splitsing tussen de 22-28 km rechts en de 45 km links. Gekozen voor de langste toer die ons vanaf hier over vrij brede bospaden leidde. We reden er in de buurt van en soms tegengesteld in de richting van een vaste groene route. Ik herkende bepaalde plaatsen omdat we op vrijdag het vast parcours waren komen rijden. Zo ook het kleine driepikkeltje van takken waar toen nog geen pijl aan hing! Grappig! Ik heb toen aan Jari gevraagd of hij wist waarom een stoeltje op drie poten altijd stabiel staat terwijl een stoel op vier poten soms “kwikkelt”! (*) Een vorm van beroepsmisvorming om mensen iets bij te leren of een concrete toepassing te tonen van een theoretisch probleem! Op 30 km eindigde een vrij modderige en gehavende bosweg, de Binnenheide, op een asfaltbaantje en wij herkenden de plek omdat we langs hier op vrijdag de terugtocht naar Hamont hadden aangevat vanaf de Achelse Kluis.

Tot 35 km reden we over een mix van brede en smalle boswegen over een soms zanderige ondergrond in de buurt van de vaste groene route totdat we op een asfaltbaantje uitkwamen. 12.10 u. Na tien meter ging het rechtsaf weer het bos in. Een zeer mooie singletrack op en af leidde ons tot over de grens op Nederlands grondgebied, te zien aan de paaltjes voor de wandelaars en mountainbikers. Wij moeten toen op de Buulderbergse Heide gereden hebben. De omgeving en het parcours waren er in ieder geval knap! Tot 37,50 km reden we dan pal op de landsgrens met Nederland om via een smal spoor tussen de struiken uit te komen naast een bizarre draadafsluiting. Dat bleek een monument te zijn, “Den Draad”, een replica van de elektrische draadafsluiting die tijdens de eerste wereldoorlog moest verhinderen dat Belgen naar het neutrale Nederland zouden vluchten. In de streek waar ik werk staat er op de grens tussen Minderhout (Hoogstraten) en Castelré (Baarle-Nassau) recent iets gelijkaardig: een houten wachthuisje op de plek waar daar “Den Draad” stond. Dit alles omwille van de honderdste verjaardag van het uitbreken van de eerste wereldoorlog.

Vanaf deze plek reden we opnieuw België in over vrij brede bospaden, afgewisseld met kleine smalle grassporen en paadjes. Op 43 km troffen we nogmaals een knappe singletrack die tot achter een bedrijf met stapels paletten voerde. Even verderop reden we voorbij de Grafheuvels van Haarterheide. Mij maak je niet wijs dat die heuvels als halve bollen daar al sinds 1400 voor Christus liggen! We zagen nog een late biker passeren toen we aan de laatste en grootste grafheuvel stonden. In de buurt ligt ook een boskerkhof. We kregen nog twee singletracks voor de wielen, de doortocht van een industriezone en twee bospassages waarna enkele asfaltbaantjes ons weer naar af voerden. Omstreeks 13.30 u zat onze rit er op met 51 km op het tellertje, de vier kilometer van de camping naar de start incluis! Volgens onze bescheiden mening stonden de bordjes die de laatste vijf en de laatste drie kilometers aankondigden niet helemaal correct, alhoewel de gps-applicatie in de i-phone van Jari wel de juiste afstand had geregistreerd.

We waren de laatsten om te arriveren maar konden nog gebruik maken van de bikewash en ons wat te drinken kopen. We hadden genoten van de rit en waren ondanks de grijze hemel droog gebleven! Eens weer op de camping Wilgenhof een douche genoten en onze spullen opgeruimd . Toen we in het naastgelegen fietscafé een broodje aten brak de zon door. Donkere wolken deden ons weer naar de tent vluchten maar onze hoop van ze nog voor de bui droog opgevouwen te krijgen konden we al snel vergeten. Alles weer kliedernat door een ferme stortbui! De opruim verliep aldus in stukken en brokken. Ook onderweg huiswaarts kregen we op drie plaatsen een ware zondvloed over ons uitgestort wat het rijden over de snelweg gevaarlijk maakte. De laatste keer was vlak bij Jari en Evy thuis en daar stonden alle straten onder water! Ik heb er zelfs mijn schoenen moeten uitdoen om, wadend door het water, hun fietsen tot aan zijn deur te krijgen, alhoewel mijn schoenen al doorweekt waren van op de zompige camping! Tegen dat ik zelf thuis kwam was het al ruim 21.30 u, maar ik heb toch nog de moed gehad om al mijn natte spullen in de wasmachine te steken en het meeste nog proper te maken en op te ruimen tot een stuk in de nacht! Daarmee eindigde een mooi weekend op de bike in goed gezelschap, terwijl we al plannen in ons hoofd hebben voor nog zo een!

Jari registreerde de route op Google-Maps: klik hier!

StrammerMax

(*) Drie punten liggen altijd in één vlak, tenzij ze op dezelfde rechte liggen. Vier punten bepalen niet noodzakelijk één vlak!

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you.be en op mountainbike.be en op m'n site mtbwijzer.be!

18-07-2014 om 11:37 geschreven door StrammerMax

Toertocht (15-30-40-50 km) van Deireleire Fieste te Dorne-Maaseik op zaterdag 12-07-2014.

Omdat er toch nog mensen zijn die vrij krijgen op de Vlaamse feestdag van 11 juli, deze keer dan nog een vrijdag, was ik samen met m’n bikemakker Jari en diens vriendin naar Limburg gekomen voor een verlengd weekend. Zij hebben een kampeerwagentje dat uitgevouwen kan worden tot een tent die we donderdagnamiddag al hadden opgesteld op de godvergeten camping met visvijver en zwembad Lindenhof in Hamont-Achel. Kregen we diezelfde avond de zware stortbui over ons die bijna heel Vlaanderen trof met zo’n 25 liter regenwater in een half uur tijd! Maar ze heeft het uitgehouden, de tent! Op vrijdag 11 juli reden we met z’n drie de lus B van de vaste route van Hamont-Achel, gecombineerd met deze van het Nederlandse Valkenswaard met twee maal een stop aan de Achelse Kluis om de inwendige mens te versterken! Voor de zaterdag stond de toertocht van de Deireleire Fieste (15-30-40-50 km) op de agenda en voor zondag de toertocht van Hamont-Achel (22-28-45 km), beiden in het gezelschap van m’n bikemakker.

Aldus trok ik de zaterdag 12 juli samen met m’n vriend in de wagen richting Dorne-Maaseik waar ik direct een parkeerplekje innam op een grasveldje naast de baan van zodra ik de feesttent van de Deierleire Fieste in het vizier kreeg. Groot was onze vreugde van aan de tent een braadworsten- en hamburgerkraam in volle actie te zien, groot onze teleurstelling bij aankomst omdat het toen gesloten was! Om 12.00 u stonden we aan de inschrijving in de tent en kregen we even de goedlachse Bruce Wayne en zijn kompaan Mr. C te zien en te spreken. Bruce heb ik voor het eerst ontmoet tijdens de nightride in Rillaar nadat ik al verschillende jaren telkens zijn recensies over een gereden toertocht op het forum had gelezen en al die jaren benieuwd was geweest naar de persoon die achter het alter-ego van Batman verscholen ging!

We verlieten de tent en gingen van start rechtsaf de grote Weg naar As op om korte tijd later het bos in te duiken om er tot bij aankomst eigenlijk nooit nog uit te komen! Onmiddellijk kregen we een overdaad aan singletracks voor de wielen, gevolgd door een paadje doorheen het hoge gras. Op 6 km van de start kregen we een splitsing tussen de kidstoer van 15 km en de routes van 30-50 km. Onmiddellijk daarna kwam er de scheiding tussen de 30 km en de 50 km. De liefhebbers van de route van 40 km konden kiezen door ofwel voor de stop de richting van de 50 km uit te gaan, en na de stop de 30 km te volgen of omgekeerd voor de stop de 30 km te blijven aanhouden en na de stop de 50 km. We bereikten het Wouterbos en daar werden niks dan bospaden en singletracks ons deel. We kregen zeer vaak korte hellingen op en af voor de wielen, eigenlijk gedurende de ganse rit, zodat deze tocht eentje zou worden die geen kat was om zonder handschoenen aan te pakken! Omdat ik al meermaals de Oeterdalmarathon in deze streek gereden heb wist ik min of meer waaraan ik me kon verwachten, maar de tocht was beslist een van een zwaar kaliber met veel meer kort op elkaar volgende hellingen dan tijdens die marathon! In ieder geval konden we tot 13,50 km met volle teugen genieten van een zeer knap parcours in imposante bossen!

Dan kregen we een als gevaarlijk gemarkeerde korte afdaling over stenen en het is de enige als dusdanig aangekondigde afdaling waar ik veiligheidshalve afgestapt ben om botbreuken van mijn oude knoken te vermijden! Ze was me te steil! Op de andere plaatsen ben ik telkens lekker en met veel plezier naar beneden gesjeesd! We bereikten de Bergervenstraat, een herkenningspunt in deze knappe omgeving in de buurt van het gelijknamige ven waar je niks van te zien krijgt. Vanaf hier kregen we in de bossen aan Bergerven enkele zware klimmetjes, telkens gevolgd door afdalingen. We kregen er een aantal keren dezelfde solo bikers te zien. Ik was van mening dat het mannen waren die het parcours aan het controleren waren, maar Jari had met één van hen gesproken toen hij na een klim boven op mij stond te wachten en dat bleek een kerel te zijn die daar op eigen houtje aan het toeren was. 13.00 u.

Na 17 km dienden we een door de bossen lopend asfaltbaantje te kruisen ter hoogte van een kapel. Ik gok op de Kapel van de Weerstand aan de Brugstraat in Rotem. Er volgden enkele meer dan stevige beklimmingen en afdalingen in de bossen. Op 18 km reden we onder een oud bruggetje van een voormalige spoorweg, midden in de bossen om een zandweg te bereiken die vol stond met zeer grote plassen omstreeks 20 km. Enkele bikers staken ons er voorbij. Nog geen kilometer verder kruisten we de Europalaan, een brede rustige baan ter hoogte van De Driepaal in de bossen. Een zware klim en afdaling door woeste bossen leidde ons tot aan de bevoorrading op 23,50 km van het vertrek langs de kant van een veldweg. 14.00 u. Alles was nog ruim voorhanden zoals appelsienen, bananen en granenkoeken van Decathlon die dit initiatief steunt. Dit alles aangeboden door een groepje vriendelijke en enthousiaste vrouwen die me wisten te zeggen dat er zo’n 300 tot 350 deelnemers waren komen opdagen, wat bijna honderd meer was dan vorig jaar. Het was de derde keer dat deze tocht georganiseerd werd en hij kan elk jaar rekenen op meer deelnemers. Op de vraag welke club het parcours uitzette konden ze geen antwoord geven. Ik veronderstel dat het een aantal lokale bikers zijn die dat doen. Om zo’n parcours uit te zetten is een degelijke kennis van zulke bosrijke streek wel nodig! Een biker sprak ons aan, zeggende dat hij de zwaarte van de tocht onderschat had en even later zagen wij hem samen met zijn compagnon in de graskant zitten uitblazen. Wij zouden het tweetal later nog ontmoeten en er samen de aankomst mee bereiken. Verder stond er aan de stop nog een groep kinderen die begeleid werden door een aantal mannen die in hetzelfde fietspak gestoken waren.

Na de stop kregen we een lange zandweg te verwerken en rechtsaf een stevige klim. Kort daarna volgde er in het bos een splitsing tussen de kidstoer van 15 km en de ritten van 30-50 km op 26 km van het vertrek. We kregen er het gezelschap van enkele ruiters te paard. Ter hoogte van de splitsing werden we staande gehouden door een vader die er met zijn dochtertje de toer reed en die we aan de stop hadden zien arriveren. Of wij geen binnenband konden missen! Hij vertelde van de streek te zijn en zijn dochtertje moeilijk te kunnen volgen vermits zij drie keren per week mountainbikeschool volgde en hij zelf al drie maanden niet meer op de bike gereden had! Bovendien had hij geen reservemateriaal bij en kon zijn lekke band niet vervangen. Dus heb ik dan maar een binnenband afgestaan, ik heb er altijd twee bij, en mijn materiaal om hem te vervangen gegeven. Omdat die band al eens hersteld bleek te zijn, waaruit de man besloot dat ik nog de moeite deed om een band te repareren, heeft hij zijn kapotte band meegegeven. Ik vraag immers nooit geld om iemand te helpen, zelfs niet voor een nieuwe binnenband! Bij thuiskomst bleek ik er niets mee te kunnen doen, want het sluitstukje van het ventiel ontbrak. Dat is waarschijnlijk de reden waarom hij een lekke band had. Jari had nog niet zo lang geleden net hetzelfde voor! Groot was mijn verbazing toen de man zei dat hij samen met het kind de rit van 40 km reed! Niks kidstoer dus!

We staken het tweetal voorbij en het werd al snel duidelijk dat ik ferm moest trappen om hen voor te blijven! Er volgde het lange spoor door gras in een soort zeer brede brandgang tussen de dennenbossen, mij bekend vanuit de Oeterdalmarathon. Ik zei tegen Jari dat het dadelijk rechtsaf zou gaan voor een plotse zeer steile klim die ik nooit haal. Jari raakte net niet boven. Dan zagen wij het meisje zonder verpinken netjes tot boven rijden. Ook de vader haalde het, ondanks zijn bewering al lang niet meer gefietst te hebben. We staken terug voorbij en in het voorbijrijden groette ik met “tot aan de volgende klim!”! Zo lang duurde het niet, want we kregen een zeer lange beklimming over een smal en lastig pad tussen de varens voor de wielen, waardoor ik een dipje kreeg. Verderop staken vader en dochter me weer voorbij. Tijdens een volgende gelijkaardige klim, Jari een eind voorop, kreeg ik de twee mannen die aan de stop in de graskant zaten in mijn spoor. Maar ik slaagde er in van hen weer af te schudden! Weer hoorde ik iemand tijdens een inspanning in mijn nek hijgen, maar het bleken twee andere mannen te zijn die me boven voorbijstaken! We bereikten een brede maar door overvloedig los zand moeilijk te berijden bosweg. Door andere bikers te volgen en te veel naar de grond te moeten kijken hebben we daar een pijl gemist. Bovendien werden we nog geconfronteerd met een tweetal dat ik had zien rijden toen we in de weer waren met de lekke band. Eén van die mannen was in het mulle zand vermoedelijk overkop gegaan en stond beduusd weer bij zijn positieven te komen. Zijn mooie blauwe fietsbroek compleet gescheurd, van boven tot onder! Allicht zal deze mens een nare herinnering, blauwe plekken en schaafwonden overhouden aan zijn rit! Ik had achteraf wat wroeging omdat ik niet gestopt was. Maar zijn makker was bij hem!

Aan het einde van het zanderige pad troepten een aantal bikers samen die ons daarnet hadden ingehaald. De vader en de dochter zag ik rechtsaf achter de bocht verdwijnen. Er was oponthoud omdat niemand nog pijlen zag hangen. Een biker belde het noodnummer maar kreeg de voicemail. Hij moet mensen van de organisatie gekend hebben, want belde iemand anders op waar hij wel gehoor kreeg. Ondertussen had ik een vrouw aangesproken om te weten te komen waar we ons ergens bevonden. We zagen enkele buitenverblijven langs het bospad staan. We bleken ons te bevinden aan een plek en pad dat Sparrendal heet in het Dilserbos. Uit het telefoongesprek konden we opmaken dat we rechtsaf moesten en de Boslaan dienden te kruisen. Daar zouden we weer pijlen moeten vinden. Nog voor het kruisen van de Boslaan zagen we bikers rechts uit een pad komen. We hadden daarnet dus een afslag rechtsaf gemist. Het had ons het zanderige pad en die ene biker zijn val en gescheurde broek kunnen besparen!

Na het kruisen van de Bosstraat kregen we opnieuw enkele ferm zware beklimmingen en afdalingen voor de wielen. Sommige afdalingen waren als “gevaarlijk” gemarkeerd, maar dat viel best mee. Ik ben overal naar beneden gesjeesd, waarbij ik mezelf toch even op de vingers diende te tikken van niet te overmoedig te worden en mijn oude knoken in gedachten te houden! Op 37 km troffen we een lang zanderig pad dat er evenwijdig liep met de oude spoorlijn van Eisden naar As waar thans aan railbiken kan gedaan worden. 14.30 u. Omstreeks 39 km arriveerden we aan een industriële vestiging, aan de hopen geperst tuinafval te zien een composteringsinstallatie, en daar hebben we een pijltje gemist. Net zoals een aantal anderen, te zien aan de bandensporen, zijn we daar tot aan de poort van de fabriek gereden, terwijl we voordien een zeer smal paadje rechts hadden moeten volgen! We kregen er het gezelschap van nog een andere biker die even verder in het bos aan de kant moest wegens een lekke band. Deze man had wel alle materiaal bij en kon zijn plan trekken! Hij heeft ons later weer ingehaald.

Op 40 km reden we de diepe put van een zandgroeve voorbij en ging het naast het spoor van de railbike een brug onderdoor. Vanaf hier kregen we nog een zwaar stuk voor de wielen. Toen we even halt hielden op een zanderig pad tussen zandhopen haalden de twee bikers die we aan de stop in de graskant hadden zien zitten ons weer bij. Zij waren beiden al goed groggy van de rit! Eén van die mannen was afkomstig uit Bree en had zijn maat weten te overtuigen om eens mee te rijden. Hun intentie was de route van 40 km te rijden, maar evenmin als wij hadden zij na de stop nog een splitsing tussen de 30 km en de 50 km getroffen! De man uit Bree had zijn makker dus goed bij zijn pietje! Die was nochtans gewend van marathons te lopen, maar deze mountainbiketocht vond hij toch nog andere kost!

De laatste kilometers hebben we dan in het gezelschap van die twee mannen gereden. We kregen nog enkele hellingen voor de wielen. In een lastig pad met diepe sporen en bovendien wandelaars met honden gaven we die twee mannen even het nakijken toen wij voor het goede en zij voor het slechte spoor kozen en kwamen vast te zitten! Stilaan maakten de bossen plaats voor de typische maïsvelden van Dorne en liep de rit naar zijn einde. Toch kregen we aan het einde nog een klim voor de wielen en ik was niet weinig fier van tot boven te geraken terwijl de marathonrijder forfait diende te geven en afstapte. “Ze willen ons helemaal dood”, riep ik hem nog toe! Eens boven kwam ik uit in de straat waar de tent stond! Jari was met zijn fiets weggeschoven en gevallen zonder dat ik dat gemerkt had en kwam even later ook naar boven getuft. Na 49 km waren we pas om 16.30 u weer bij af.

Groot was onze teleurstelling van het worstenkraam gesloten te vinden! Toen we onze fiets aan een hekken vastlegden roken we wel de geur van pannenkoeken. Achter de tent waren enkele mensen buiten in de weer met bakken. In de tent kon je inderdaad pannenkoeken bestellen, met zoet beleg, maar wij besloten van de boekweitpannenkoek met spek en brood eens te proberen! Na alles doorgespoeld te hebben met een drankje zijn we onze fiets nog gaan proper maken aan de iets verderop gelegen bikewash. Daar waren twee mannen met een dialect uit onze contreien in de weer. Zij hadden zelfs een emmertje en zeep bij om hun fietsen achteraf extra proper in hun bestelwagen te kunnen laden! Toen we onze fietsen aan het opladen waren begon het te regenen. Ondanks de grijze hemel hadden we wat het weer betreft nog vrij veel geluk gehad vandaag en droog kunnen rijden!

We zijn content weer naar de camping gereden na een toch redelijk zware tocht. Ik zou zelfs durven beweren dat deze rit zwaarder was dan de Oeterdalmarathon met veel meer kort op elkaar volgende hellingen. De tocht verliep om zo te zeggen voor de volle honderd procent in de bossen en volledig off-road! De toertocht van Deireleire Fieste is beslist een aanrader en verdient meer dan de 300 deelnemers die hem tijdens de derde editie kwamen rijden! Het is duidelijk dat er een aantal fervente mountainbikers achter schuil gaan die er verstand van hebben om een gesmaakt parcours uit te zetten! ’s Avonds zijn we gedrieën nog gaan eten in het Amerikaans restaurant Rodeo in Neerpelt, aan een rondpunt op de grens met Hamont-Achel. Met behulp van zijn i-phone vindt Jari immers altijd wat we hebben willen! Op de camping was het viskamp-weekend nog altijd in volle gang en was onze tent nog altijd omsingeld door visserstentjes! Maar er was ’s nachts al minder geloop en gepraat buiten! Die gasten begonnen ook moe te worden! Voor wie daar interesse voor heeft: http://www.viskamp.nl!

Ik draag dit verslag op aan de betreurde biker Jacky, Vos in de Bossen uit Niel-Bij-As, van wie ik de lokale plaatsnamen zoals Kapel van Rotem, Bergerven en Driepaal leerde kennen alvorens er zelf ooit te passeren. Jacky was een op het forum bekend promotor van de bikemogelijkheden en de toertochten in deze streek waar hij woonde. Met een snoeischaar en zaag op zak onderhield hij de tracks in “zijn” bossen. Ondanks zijn hartproblemen kon hij niet wegblijven van zijn bike en dat is onrechtstreeks zijn dood geworden. Ik kende hem slechts oppervlakkig van de enkele keren dat hij me op sleeptouw nam voor een rit door de hem geliefde bossen en van de keren dat we samen de Oeterdalmarathon reden. Maar die enkele keren volstonden om deze minzame man nooit nog te vergeten en een ereplaats te geven in m’n hart. Jacky overleed begin januari 2014. Als nu een omgevallen boom het pad na een storm versperd of een track dichtgegroeid is door bramen, dan komt dat omdat hij er niet meer is…

Jari registreerde de route op Google-Maps: klik daarvoor hier!

StrammerMax

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you.be en op mountainbike.be en op m'n site mtbwijzer.be!

17-07-2014 om 00:00 geschreven door StrammerMax

Meerdael-Classic (28-47-60-80-100 km) van de Downhillbikers te Oud-Heverlee op zondag 06-07-2014.

Op de eerste zondag van juli samen met m’n makker Jari naar Oud-Heverlee afgezakt om er de 22^ste editie van de Meerdael-Classic van de Downhillbikers te rijden. De immens grote parking aan de sport- en voetbalvelden aan de Waversebaan stond al volledig vol, want wij werden naar een naburige weide verwezen om te parkeren. Pas toen ik aan de start in de kantine kwam merkte ik dat het niet de eerste keer was dat ik hier kwam rijden. Ik ontmoette hier trouwens ooit Peter, de “bionische man” uit Bertem voor de tweede maal nadat ik hem in een schrijfseltje vermeld had en hij bleek nadien ook aanwezig op een bikeweekend, georganiseerd door een blijkbaar gemeenschappelijke bikemakker! De wereld is klein! Ik kreeg Peter ook deze keer te zien na afloop van de rit!

Om 10.00 u waren we ingeschreven en klaar om te vertrekken. Vanaf de sportvelden ging het direct het bos in en werden we getrakteerd op een slijkerige intro. Daar hadden we na de uitgeregende editie van de 24 uren van Westerlo het weekend voordien eigenlijk niet direct behoefte aan! Bospaden voerden ons tot de splitsing tussen de 28 km en de 47-60-78-100 km op 3 km van het vertrek. Na 6,50 km kwamen we uit het bos tevoorschijn, kruisten we de Waversebaan en reden voorbij de school Don Bosco in de Groenstraat en Don Boscostraat. We troffen een wortelklim waar menig biker stilviel, gevolgd door een smalle track langsheen struikgewas evenwijdig met de spoorweg en een zandpad. Ik meen dat hier ook de vaste Meerdaelwoudroute passeert, maar in de andere richting. Na de oversteek van het spoor bereikten we de grens tussen Oud-Heverlee en Korbeek-Dijle. 10.20 u.

Vanaf het kasseibaantje bereden we grind- en weidesporen in de omgeving van de Dijle en de groene vaste route die daar passeert. We kregen er het gezelschap van een grote groep bikers. Na 12 km reden we door de donkere fietstunnel onder de snelweg E40 en gelukkig ging het rechtsaf. Linksaf ligt een lange en fel door putten en sporen gehavende en stukgereden singletrack van de vaste route! Nu kregen we er nog slechts een klein stukje van voor de wielen en dat viel mee. Dus toch wat ervaring opgedaan tijdens de voorbije jaren! We reden opnieuw onder de snelweg en een eindje naast de spoorweg over asfalt in een richting tegengesteld aan deze van de groene vaste route. Na 14 km kruisten we nogmaals de Waversebaan naast de brug van de E40 en kregen aan de overkant nog een pad op de groene vaste route voor de wielen. Dat pad is ook erg gehavend met sporen en soms diepe plassen en loopt er langs de bosrand evenwijdig met de snelweg die er op een hoogte naast loopt.

Op 16 km van de start doken we het Heverleebos in en reden voorbij het Bezinnings- en vormingscentrum La Foresta in het klooster van de Minderbroeders-Franciscanen, gelegen in de Porsperdreef te Vaalbeek. Via bospaden in het Egenhovenbos bereikten we de bewoonde wereld van Vaalbeek op 18 km van de start omstreeks 11.00 u. Even gaan kijken naar een groot bord om te zien waar we ons ergens bevonden. Aan het Heverleebos, volgens een jonge man met rugzak op tocht. Verderop waren we even in verwarring omdat we ook uit een zijstraatje bikers zagen komen, maar we hadden nergens een pijl gemist! Na de doortocht van Vaalbeek troffen we boswegen met daarop enkele lange pittige vals-platte hellingen en een plezante uitdagende afdaling op 22,50 km in het Meerdaalbos. Op 27,50 km bereikten we de eerste bevoorrading aan het hotel en congrescentrum De Bremberg te Haasrode, gelegen midden in de bossen. 11.45 u. Bevoorrading met knabbeltjes, sportdrank en genoeg animo vanwege de vriendelijke mensen ter plaatse die zo stilaan aanstalten maakten met de opruim.

Na nog een strook bos reden we over een veldweg naast de bosrand waar de fotograaf van mtb-you op de terugweg was naar de stopplaats maar toch nog een foto maakte van de passerende bikers! We staan er bij de laatsten nog net op! Helaas is mijn makker door mijn gespierde torso (lees dik lijf) bijna niet te zien! Even verder kwam er een splitsing tussen de 28 km en de 47-60-78-100 km. Er diende zich een mooie holle weg aan met een stevige klim en een afdaling en een gelijkaardige klim en afdaling in de Oude Geldenaaksebaan in Bierbeek op 31 km. Vervolgens werden boswegen in het Meerdaalwoud ons deel. Op 35 km kregen we een modderstrook in het bos voor de wielen en enkele pittige lange beklimmingen tot de oversteek van de Chaussée de Louvain op de grens met Hamme-Mille (Beauvechain). Na de oversteek werden we opnieuw het bos in gestuurd in de richting van de Warandevijver. De toertocht flirtte hier met de taalgrens!

Op 38 km van het vertrek was er een splitsing tussen de 28 km en de 47-60-78-100 km en bereikten we het gehuchtje Nethen van Grez-Doiceau. Eens daar voorbij volgde een ritje door een knap stuk woest bos en een ferme afdaling tot aan een baantje. Daar troffen we op enkele plaatsen individuele Downhillbikers die al paraat waren om met het weghalen van de pijlen te starten. Verderop troffen we langs dat baantje de plek waar de 47 km apart ging van de 60-78-100 km op 40 km van de start. Vermits we geopteerd hadden voor de rit van 60 km, wachtte ons nog een dikke 20 km. Een zware klim over kasseitjes in een knappe holle weg leidde ons een kilometer verder tot een hoogvlakte met knappe vergezichten. Jari stond boven te wachten zoals na de meeste beklimmingen waar ik altijd terrein verloor.

Op 43 km doken we vanaf een onverharde parkeerplek aan enkele glasbollen en langsheen enkele grote eeuwige plassen een imposante holle weg in waar we een zware klim voor de wielen geschoven kregen. Ik meen dat dit in mountainbikekringen de Lianenklim wordt genoemd omdat er ook effectief lianen in de bomen hangen. Op het kaartje van Jari vertrekt deze vanaf het kruispunt van de Rue de la Cortaie en de Rue de Hamme-Mille in Nethen. Zware kost in ieder geval! Eens boven voerden licht klimmende veldwegen ons tot in Bossut (Grez-Doiceau). Een oud smal kasseispoor op en af tussen de velden bracht ons na 47 km tot aan de tweede bevoorrading in Archennes omstreeks 13.20 u. Enkele vriendelijke dames en Downhillbikers maakten ook hier stilaan aanstalten voor de afbraak. Er lag nog materiaal genoeg om te knabbelen waaronder bananen, appelsienen en repen Twix! Eén van de mannen was dan nog een grote voorraad met dozen Twix aan het opladen met zijn steekwagentje. Wat ons tegen een derde nog arriverende late biker deed opmerken dat hij zich niet diende in te houden, want dat er zeker nog tweeduizend repen beschikbaar waren! Een klein meisje amuseerde zich met de brokken ijs die uit een koelbox in de goot waren gekieperd. Er was dus genoeg animo aan deze rustplaats en omdat wij bij de laatsten waren om er te passeren heb ik goed mijn best gedaan aan de nog beschikbare voorraad! Wij kregen er zelfs een sandwich aangeboden die bedoeld was voor de medewerkers omdat ze er nog heel wat over hadden! De derde biker vroeg ons welke afstand we aan het volgen waren. De rit van 60 km. Hij ook, want hij was niet meer mogen starten voor de 78 km of 100 km. Daarvoor sloot de inschrijving om 10.00 u.

Na de stop reden we verder neerwaarts en voorbij de kerk van Archennes troffen we de splitsing tussen de routes van 78 km en 60-100 km op 47,75 km van het vertrek. Er volgden twee pittige beklimmingen over gehavende sporen waar ook wandelaars rondliepen. Deze paden leidden ons naar een hoogvlakte waar we tussen de knappe korenvelden reden. Een pittige plezante afdaling over een kasseispoor bracht ons tot een splitsing tussen de routes van 60 km en van 78-100 km tegenover een kerkje in Nethen. Daar stonden mensen in mooie kleren buiten te wachten voor het begin van een huwelijksmis. 54 km. We passeerden het oude Château de Savanel dat op een groot domein ligt dat opvalt door de twee grote zuilen aan een vervallen inrijpoort. De vaste Meerdaelwoudroute passeert hier. Vanaf hier kregen we een zware bosklim voorgeschoteld in de richting tegen de vaste route in. Zeven bikers, vermoedelijk mannen op de langste afstand, reden ons hier voorbij. 14.15 u.

Op 55 km reden we opnieuw door het Heverleebos over de brede boswegen op en af. Twee kilometer verder zag ik plots vanaf een hoogte een biker de weg op komen gereden. Ik herkende het groene pak al meteen van ver en even later ook de biker die er in stak! Mojobiker van Straf in Bergaf uit Opwijk was zich hier aan het uitleven door naar beneden te sjezen over paadjes die goed voorzien waren van wortels! Hij sprak van een soort mountainbike-clinic in het gezelschap van een aantal clubmakkers die hij kwijtgespeeld was. Hij was blijkbaar zijn grenzen aan het verleggen van de toertochten naar het meer echte mountainbikewerk! Na een korte babbel weer op weg waarna Mojo ons zelfs nog voorbij kwam gevlogen toen ik aan Jari aan het uitleggen was wie we ontmoet hadden. Allicht krijgen we Mojobiker terug te zien tijdens de Boerenbike van de KWB vanuit Droeshout-Opwijk, de laatste zondag van juli! De Boerenbike is trouwens een aanrader, zowel wat de rit als de après betreft!

Bospaden en nog enkele klimmetjes werden ons deel tot in Sint-Joris-Weert. Ondanks het reeds gevorderde uur kregen we nog steeds bikers te zien die de 78 of 100 kilometer reden. Aan de omgeving te zien naderden we de plek van de Zoete Waters. Net toen ik dat aan Jari vertelde wees hij me op een wegwijzer er naartoe. We staken de betonbaan aan de Zoete Waters over en na een laatste stuiptrekking op een klimmetje door het bos arriveerden we opnieuw aan de voetbalvelden van Oud-Heverlee-Leuven. Na 62,62 km om 14.45 u. Ondanks de ongunstige voorspellingen van regen hadden we het de hele rit droog kunnen houden! We ervoeren een vriendelijke ontvangst aan de bewaakte fietsparking toen de bewakende dame zei dat ze me blij ging maken met het nummertje 61! Toen Jari buiten twee braadworsten bestelde en ik binnen onze drankjes, viel er dan toch een fikse regenbui! Terwijl we nog even zaten na te praten aan een tafeltje binnen kwam één van de dames van de tweede bevoorrading nog naar ons toe met een broodzak waarin nog twee sandwiches zaten! We hadden geluk vandaag! Nog even kort gesproken met Peter die aan een tafeltje naast het onze zat. Hij had me niet zien binnenkomen, druk in gesprek zoals altijd! Deze keer met een zekere Maurice van de Blue Riders, een Vlaams-Brabantse vriendengroep. Nog even gezwaaid naar Raf en Karel aan de toog, een soort van bikende Siamese tweeling die ik vorig jaar een aantal keren ontmoet had tijdens tochten! Zie je de ene, dan is daar ook de andere! Samen met mijn eigenste Siamese tweelingbroeder de auto in de weide weer opgezocht en tevreden weer huiswaarts gereden na deze te smaken editie van de Meerdael Classic bij de immer vriendelijke Downhillbikers en hun medewerk(st)ers! Met bovendien goed gezelschap onderweg kon deze zondag niet meer stuk!

Jari registreerde de route op Google-Maps: klik hier!

StrammerMax

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you.be en op mountainbike.be en op m'n site mtbwijzer.be!

Meerdael-Classic van de Downhillbikers te Oud-Heverlee op 06-07-2014 door Jokke

16-07-2014 om 00:00 geschreven door StrammerMax

De 24 uren van Westerlo van MTB Westel op zaterdag 28 en zondag 29 juni 2014.

Na een jaar afwezigheid wegens het niet vinden van ploegmakkers dit jaar nog eens aangetreden in de 24 uren van MTB Westel te Westerlo. De jaarlijkse braderij wordt er namelijk opgefleurd met een uithoudingswedstrijd waaraan mountainbikers in ploegverband (vier tot zes renners) of solo kunnen deelnemen. Er worden rondjes van 6 km gereden, vertrekkend vanaf de Grote Markt om dan direct onverharde paden te treffen in een strook bos langsheen de Nete, in de bossen van het domein van het kasteel De Merode, een lange bochtige singletrack en enkele grassporen om via het kiezelpad naast de Nete voorbij de kampeerplaats weer de Grote Markt te bereiken. Mijn bikemakker eens gepolst die zelf zijn vrienden aansprak met als resultaat ons aantreden met een gemengde ploeg van vijf bikers, gedoopt BikeAholic Stabroek. Van jong naar oud: Thijs, Bram, Evy, Jari en ondergetekende StrammerMax! Met een kampeerwagentje en een mobilhome ons vooraf gereserveerde plekje opgezocht in de straat die naar de Grote Markt leidt. Na ons geïnstalleerd te hebben bleek er een probleem bij de registratie! Wij bleken niet ingeschreven te zijn, ondanks het feit dat ik een bevestigingsmail had ontvangen! Onze kompaan Dennis, zaakvoerder van de fietsenzaak BikeAholic die zich als solo had ingeschreven, bleek hetzelfde lot beschoren! Dennis en ik hadden ons slechts kort voor het afsluiten van de inschrijvingen opgegeven als deelnemers en blijkbaar was daar wat fout gelopen! We hoefden niet te panikeren, we zouden kunnen deelnemen. Een tijd later kregen we inderdaad het pakketje met een drinkbus waarin de verklikker zat en de bonnetjes voor de bestelde spaghetti in eethuis Suskewiet waartegenover we gekampeerd stonden.

Bram, de beste renner uit onze ploeg, mocht de spits afbijten aan de start! Hij had geen geluk, want op dat ogenblik werden de hemelsluizen opengezet en werd alles en iedereen in Westerlo al goed nat gemaakt tijdens een immense stortbui! De partytent die we tussen de kampeerwagen en de mobilhome hadden opgesteld bleek zo lek als een zeef! Letterlijk een zeef, want de mazen van de stof waaruit ze gemaakt was zeefde de regen tot een nevel van kleine druppeltjes! Omdat we niet de gelegenheid hadden gehad van het parcours te verkennen, hebben we ter plekke het door Bram opgestelde rittenschema met de aflossingen een weinig aangepast zodat iedereen minstens één keer bij daglicht op zaterdagnamiddag rondjes kon rijden! Het parcours bleek gelijkaardig als tijdens de eerdere edities, ik herkende al direct de lastige stukken zoals het vals-platte bospad na het passeren van de oude poort naar het domein De Merode toe. De bochtige singletrack had de stortbui nog redelijk goed doorstaan, maar de korte lusjes op en af de Netedijk waren niet zo mijn ding! Het rechte weidespoor langs de kampeerweide dat twee keren diende bereden te worden, eenmaal kort na aanvang en eenmaal naar het einde toe, was herschapen in een modderpoel! Zo ook het begin van het rondje nadat je van de Grote Markt het achterliggende park in dook!

Terwijl Thijs en Bram de vooravond voor hun rekening namen, samen met Jari en Evy onze spaghetti gaan eten bij Suskewiet. Nadat Jari zijn eerste nachtelijke rondje gereden had namen Bram en Thijs ook het eerste deel van de nacht vanaf middernacht voor hun rekening. Geprobeerd van wat te slapen in de tent, maar dat lukte nauwelijks! Hooguit een uurtje geslapen! Vanaf 23.00 u is het beginnen regenen en het getokkel van de druppels op de tent zou de hele nacht blijven duren! Er was voorzien dat ik om 01.00 u mijn nachtelijke rondjes zou rijden, maar dat bleek verlaat tot 02.00 u en uiteindelijk was het al 03.30 u toen Thijs me kwam roepen om Bram te gaan aflossen! Die twee hadden er duidelijk zin in gehad om te blijven rijden! Niet slecht, maar daardoor had ik weinig geslapen, schrik hebbend van niet op tijd aan de aflos te staan! In de regen staan wachten in de wisselzone waar Bram me zei dat hij nu op Jari en mij rekende om de rest van de nacht voor onze rekening te nemen. Tijdens mijn nachtelijk ritje werd ik ingehaald door Ward van het Blackberry Mobistar MTB Team met renners uit de streek waar ik woon. Allen leren kennen via de mountainbike! Zij behaalden voor de derde keer op rij de eerste plaats bij de categorie Masters! Twee jaar terug kwam Ward hier op bezoek toen hij nog herstellende was na een zwaar arbeidsongeval waardoor zijn leven aan een zijden draad hing! Wat een opluchting van te zien dat hij weer als vanouds op zijn bike kan vlammen en genieten van zijn geliefde sport! De grens tussen zijn en niet zijn, tussen leven en dood, is broos! Drie ronden gereden in plaats van twee, waardoor Jari wel lang in de wisselzonde had moeten wachten! Het parcours had duidelijk te lijden gehad van de onophoudelijke regen en lag er zwaar bij! Bij mijn derde passage zelfs nog een pak zwaarden dan bij aanvang! Toen ik er de tweede keer passeerde was de modderstrook in het begin, net voor de kampeerplaats, zelfs uit de omloop gehaald wegens niet meer te doen! Tijdens mijn rondjes begon het alweer licht te worden! Jari voelde zich niet lekker en zou twee rondjes rijden in plaats van drie. Omdat ik het niet over mijn hart kon krijgen van Evy in dit hondenweer uit haar bed te zetten en over het gehavende parcours te sturen heb ik zelf Jari nog eens afgelost.

Ik had het doorzettingsvermogen van Evy duidelijk verkeerd ingeschat, want zij was vastberaden van haar volgens het reglement minimaal tien af te leggen rondes ook effectief te rijden! Ze reed er zelfs nog eentje extra! Net zoals ik trouwens, diende ze hier en daar te voet door de modder te ploeteren, maar volhouden deed ze! Zij nam samen met Thijs en Bram het gedeelte van de late voormiddag voor haar rekening. Zelf even de douchewagen opgezocht om de vastgekoekte modder van mijn lichaam te verwijderen en een proper pak aan te trekken. Ook tijdens de dag kregen we nog geregeld een stortbui te verwerken. Pech voor een doorweekte Jari die uitgerekend dan de fiets van Evy was gaan schoon spuiten aan de bikewash! Om 14.30 u was het opnieuw mijn beurt. Het parcours had inmiddels zo hard geleden dat het eigenlijk niet meer te doen was! De singletrack was compleet naar de vaantjes gereden en super glad, enkel goed om er uw nek te breken en de onderdelen van uw fiets naar de verdoemenis te helpen! Het was te begrijpen dat er al een dertigtal ploegen en solorijders een punt achter hadden gezet! Ondanks de aanmoedigingen van de toeschouwers langs het parcours, op het marktplein en vanuit de tentjes op de camping, had ik er na één ploeterrondje ook genoeg van! Bram heeft de laatste drie rondjes gereden en ik ben hem dankbaar dat hij daardoor zijn dertig jaar oudere ploegmakker heeft ontzien! Er werd al gedacht aan volgend jaar waar we er toch zouden moeten in slagen van nog een zesde renner in onze ploeg te hebben!

Terwijl Bram de laatste rondjes reed hebben wij intussen de kampeerplaats voor een groot deel opgeruimd zodat we om 16.00 u konden gaan kijken naar de aankomst van de laatste renners van de ploegen en de solo's. Zo kregen we Dennis nog te zien die als BikeAholic Solo met 61 rondjes en 384 km als vierde solorijder een punt kon zetten achter deze editie! Proficiat voor deze knappe prestatie! Vorig jaar had hij symbolisch één rondje gereden omdat hij het slachtoffer was van een valpartij tijdens het downhillen de week voordien met een gebroken sleutelbeen tot gevolg! Dennis reed bovendien ter sponsoring van een goed doel. Topper van deze editie is in ieder geval de solorijder Jens Van Bylen die 441 km bij elkaar reed met zijn 70 rondes! Daar doen wij met veel eerbied onze helm voor af! Terwijl we onze laatste spullen opruimden kwam Jasmine, de vriendin van Bram die ons de hele tijd had vergezeld en foto's gemaakt, nog toe met haar armen vol koeken en fruit. Overschot van de bevoorrading die uitgedeeld werd! Zelf de overschot van de sandwiches die ik voor de hele ploeg klaargemaakt had en de dertig rijsttaartjes die ik speciaal voor de gelegenheid door de bakker had laten maken verdeeld onder de ploegmakkers. De elfde editie werd allicht de meest memorabele en de meest modderige van allemaal! Met dank aan de mensen van MTB Westel die allicht heel wat van hun vrije tijd geïnvesteerd hebben in de organisatie van dit evenement! Blij dat ik er nog eens bij kon zijn!

Voor de uitslagen: klik hier!

Dit verslag is ook te lezen op mtb-you.be en op mountainbike.be en op m'n site mtbwijzer.be!

StrammerMax

15-07-2014 om 23:38 geschreven door StrammerMax

Le Rando des Coquelicots (15-30-46 km) te Chaumont-Gistoux op zondag 22-06-2014.

Tijdens de drukste periode van het jaar wat m’n werk betreft, vandaar dat de verhaaltjes met heel wat vertraging online komen, toch nog tijd vrijgemaakt om te gaan toeren tijdens het weekend kwestie van de zinnen wat te verzetten. Mijn keuze was gevallen op de achttiende editie van de Rando des Coquelicots (15-30-46 km) in Chaumont-Gistoux. Een toertocht die ik nog nooit gereden had en voor het eerst sinds lang alleen vermits de kameraad die me al enige tijd op quasi elke rit vergezelt, er een weekendje op uit was nabij Tilburg. Gisteren hadden we nog wel samen getoerd met het gezelschap mountainbikers waarmee ik jaarlijks het pinksterweekend doorbreng, onder leiding van Willy en Jan die een knappe rit hadden voorbereid vanuit hun thuisbasis Poppel. Het toeval wil dat ik weet dat een coquelicot een kollebloem is, een papavar of simpelweg een klaproos! Mijn (stief)moeder zaliger was afkomstig uit Wezembeek-Oppem en toen wij daar al eens enkele dagen met vakantie gingen als kind maakten wij zo de aanleg van de Brusselse ring mee die in een sleuf dwars door het dorp loopt. Ik was toen enigszins aangedaan van te zien hoe enkele mooie villa’s die vlak naast de sleuf waren komen te staan onteigend waren voor de duur van de werken en arbeiders er hun hoofdkwartier van gemaakt hadden! Later zijn die huizen weer verkocht en opgeknapt. Eén ervan krijg je te zien als je over de ring rijdt en dat huis staat in de Kollebloemenlaan. Vermits Wezembeek een faciliteitengemeente is, en thans helaas bijna uitsluitend Franstalig, staat daar Avenue des Coquelicots bij! Het is een afgesloten hoofdstuk uit mijn leven vermits mijn grootouders inmiddels reeds lang overleden zijn en de rest van de familie uitweek naar elders in Vlaams-Brabant. Zelfs een neef, die er de schrijnwerkerij van zijn vader overnam, woont er niet meer. Maar elke keer wanneer ik op de ring onder de brug van de Kollebloemenlaan rijd denk ik nog eens terug aan die vervlogen tijd.

In Chaumont-Gistoux vond ik een parkeerplek in een straat in heraanleg niet ver van de start in het sportcomplex André Docquier. De inschrijving verliep wat traag en lamentabel aan een tafel in de buitenlucht en werd waargenomen door enkele bejaarde mensen. Om 10.20 u vertrokken. Het ging het dorp uit over een paadje tussen de struiken dat evenwijdig liep met een straat en via enkele kleine straatjes. Op 2,80 km kwam er een splitsing tussen de routes van 15 km en van 30-46 km. Gekozen voor de langste afstanden die werden ingezet met een stevige klim over een kasseiweg en een veldpad, gevolgd door een afdaling over asfalt en een klim over een grasspoor! Op 5 km kregen we na een poos asfalt een mooie afdaling doorheen een imposant woud voor de wielen. Op 6,50 km doken we vanaf enkele huizen een grasspoor in dat luisterde naar de naam Sentier du Train.

Een oude kasseiweg en een zandpad op en af voerden me voorbij een indrukwekkende kasteelpoort die toegang gaf tot een groot domein. Even verder reed ik over een betonbaantje het kasteel van Vieusart (Bonlez) voorbij om dan een korte maar zware klim over een kasseibaantje te moeten overwinnen. Een singletrack door het bos voerde me vervolgens tot in de open velden met knappe vergezichten. Licht klimmend tussen de velden bereikte ik een landelijk baantje, de Rue du Brocsous in Dion-Le-Mont, deelgemeente van Chaumont-Gistoux. Het ging er opnieuw de velden in waarna we konden genieten van een knappe afdaling in een holle wegeltje, overgaand in een klim in nog een mooie holle weg onder de bomen. Op 14,50 km kruiste ik de drukke Chaussée de Namur op het grondgebied van Wavre met voor mij een prachtig landschap van open velden waar verschillende landbouwers in de weer waren met hun tractoren!

Een klimmetje bracht me tot op een plaats waar twee kapelletjes tegenover elkaar staan om er het bos in te rijden over de Ancien Chemin de Nivelles. De plek kwam me bekend voor, vermoedelijk ben ik er al eens gepasseerd tijdens een toertocht vanuit Wavre. Er volgde een lange knappe afdaling over een veldweg vol grote stenen. Een biker in een groene freeridebroek stak me voorbij. Ik zou hem dadelijk nog te zien krijgen aan de bevoorrading en hij zou me vreemd genoeg daarna nog eens een tweede keer inhalen! De kerel had een piercing door zijn linkerwenkbrauw! Een veldweg voerde me tot aan de eerste bevoorrading op 17,75 km van de start omstreeks 11.40 u. Ook hier al redelijk wat oudere mensen die voor het bemannen van de stop instonden. Peperkoek, prinskoeken, madeleintjes, appelen en bananen stonden er op het menu en er was met grenadine aangelengd water als sportdrank. Ik genoot er het gezelschap van slechts vier andere bikers!

Na de stop werd mijn gevulde maag al direct op de proef gesteld door de inspanningen omwille van een stevige klim in een servitudepad onder de bomen en doorheen een bos tot aan een kasseibaantje. Daar kruiste ik op 22 km de Ry du Champ de la Queue, een beekje waarvan de breedte omgekeerd evenredig is met de lengte van de naam! Hierop volgde de doortocht van het schilderachtige Grez-Doiceau. Dan was het even zoeken naar een afgevallen pijl op een plek waar men links een smalle servitude in moest. Sommige pijlen waren met kleefband opgehangen en waaien direct af bij de minste wind! De tocht voerde me naast een beek met stilstaand water waarna het over verharde weg uit ging richting Cocrou, een gehucht van Grez-Doiceau. Tot 27,80 km werd mijn uithoudingsvermogen op de proef gesteld door een wel zeer lange klim in een holle weg. Een veldweg voerde me langsheen het terrein van vermoedelijk een kwekerij van rolgazon, te zien aan de smetteloze grastapijten. Verder ging het over veldwegen met een afwisselende ondergrond van kasseien tot steenslag.

Op 30 km konden de bikers genieten van een knappe afdaling tussen de korenvelden en doorheen een strook bos. Veldwegen voerden me naar het dorpje Longueville , gehucht van Chaumont-Gistoux. Na de doortocht van Longueville ging het na 32 km het paadje Voie De Heze op. Op een veldweg was een boer die aan de slag was met zijn tractor mijn enige gezelschap. De weg ging over in een knappe afdaling doorheen de korenvelden, een strook bos, oude kasseitjes en tenslotte asfalt tot aan enkele eenzame huizen in de Rue de Residal te Heze, gehucht van Chaumont-Gistoux. 34,50 km om 13.00 u. Een klimmetje over beton bracht me tot in een straat die door een bos loopt waarin huizen gebouwd stonden. Via de afdaling in de holle weg Gorge du Loup dook ik Bonlez binnen. Daar trof ik na 38,50 km de tweede bevoorrading op de oprit naar een huis langsheen een betonbaantje. Ook daar weer oudere vriendelijke mensen die de dienst uitmaakten en hetzelfde aanbod aan knabbeltjes en drank als op de eerste stop. Het was intussen duidelijk dat ik de splitsing tussen de routes van 30 km en van 46 km gemist had maar gelukkig op het traject van de langste route beland was! Er kwam nog iemand van de organisatoren toe met een bestelwagentje en deze man begon de overschotten van de bevoorrading uit de delen aan de helpers. Zelf kreeg ik van één van de dames nog een verpakte wafel mee voor onderweg. Ik heb ze na aankomst opgegeten.

Na de stop passeerde ik een schilderachtige omgeving waarin een in het roze geschilderd groot oud huis stond aan een vijver met tegenover een in dezelfde kleur geschilderd kapelletje. Ik zou zweren dat ik deze plek ooit al te zien kreeg tijdens een tocht. Ik diende naar een bos toe te klimmen en in dat bos door een beekje te rijden dat er over het pad stroomt. In deze knappe omgeving werd ik ingehaald door nog twee late jongens, waaronder de eerder genoemde kerel in de groene freeridebroek! Er volgde een stevige klim over een pad vol keien! Veldwegen voerden me over een hoogvlakte tot aan een asfaltbaantje. 44 km. Links van mij zag ik heel in de verte een watertoren staan waar ook een golfterrein ligt. Al gepasseerd tijdens een toertocht vanuit Waver. Vanaf hier ging het over verharde wegen weer naar af met een supersnelle afdaling over asfalt als afsluiter. Om 14.15 u liep ik weer binnen met 47,50 km op het tellertje. Omdat er van après niets meer te bespeuren viel, achter een draadomheining zag ik nog wel wat parasols staan, heb ik dan maar onmiddellijk de auto weer opgezocht. Zoals zo vaak stond die nog eenzaam en alleen als laatste achtergebleven!

Een niet onaardige toer die niet helemaal aan mijn verwachtingen beantwoordde omdat ik meer een omgeving zoals die van Court-Saint-Etienne en Villers-La-Ville verwacht had. Waren er bij aanvang vrij veel asfaltbaantjes en verharde wegen, het middenstuk tussen de twee bevoorradingen maakte dat weer goed met enkele knappe stroken bos, holle wegen, beklimmingen en enkele zeer knappe afdalingen. Aan de afpijling van het parcours diende ik even te wennen, omdat hier zowel gebruik gemaakt werd van pijlen als van aanduidingen en aantekeningen op de grond in rode verf. Van de accommodatie heb ik verder geen gebruik gemaakt, maar aan een sportcentrum zal dat wel in orde geweest zijn! Aan het aantal wagens nabij de start te zien was er toch wat belangstelling, maar vermoedelijk geen overrompeling. Onderweg weinig bikers gezien. Het feit dat men tot 12.00 u kon starten zal daar wel wat mee te maken hebben. Ik schat enkele honderden bikers aanwezig. Weinig animo voor deze tocht op de fora!

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you.be en op mountainbike.be en op m'n site mtbwijzer.be!

15-07-2014 om 21:47 geschreven door StrammerMax

Toertocht (25-40-60 km) van de Off-Road-Bikers te Mol-Gompel op zondag 15-06-2014.

Samen met m’n trouwe bikemakker ben ik die zondag nog eens naar de Stille Kempen toe gekomen om er te toertocht van de Off-Road-Bikers vanuit Mol-Gompel te rijden. Ik kan me niet herinneren ooit te zijn vertrokken vanaf het voetbalveld van Gompel. Ik heb de tocht van de Off-Road-Bikers gereden op 15 september 2012 en die vertrok toen vanuit het Sint-Paulusinstituut in Heidehuizen. De bevoorrading stond er wel opgesteld. Ik vermoed dat er in de school een feest of opendeurdag was, vermits de tafels in de zaal gedekt stonden en er daarom niet vanuit de school kon gestart worden. Na het met moeite vinden van een parkeerplek, de auto’s stonden tot in het bos gestald, werden we al direct door een dame van de organisatie bij onze lurf gevat omdat we op privaat terrein stonden. Gelukkig vond ik snel een andere plek voor één van de oude arbeidershuisjes die vroeger tot de glasfabriek behoorden en er in de schaduw staan van het verkommerde casino. Dat behoorde vroeger ook tot de glasfabriek en thans bestaat er blijkbaar onduidelijkheid over wie de eigenaar nu dan wel is! Helaas staat het grote gebouw met de bizarre gevel en torentjes gewoon te verkrotten! Snel ingeschreven en om 9.50 u waren we op weg voor de langste rit.

We vertrokken via de grote baan, staken over en reden voorbij nog een bizar groot schijnbaar verlaten gebouw en enkele grote oude villa’s om daarna een strook bos in te rijden. Na 2,50 km werd m’n makker geconfronteerd met een lekke band, maar na een tiental minuutjes was het euvel al verholpen en de band vervangen. We reden over een assenweg door het bos om links en rechts daarvan reeds een overdaad aan singletracks te mogen berijden! In de onverharde Spoorwegdreef sloegen we vlak voor de overweg linksaf een volgende paadje in. We bereikten het kruispunt van de twee grote wegen door Gompel, richting Wezel en richting Postel, en na een eindje straat doken we opnieuw de bossen in om er een splitsing te treffen tussen de routes van 27 km en van 40-60 km op 8,75 km van het vertrek. Niets dan bospaden en tracks werden er ons deel. We reden er ook langsheen de ingestorte chalet die uitkijkt over een bosvijver. Op 11 km bereikten we weer de bewoonde wereld ter hoogte van de Mora-fabriek. Via het fietspad ging het naar het kanaal en reden we er onder de brug van de ringweg langsheen, voorbij de houtzagerij Vanhooydonck, om dan rechtsaf een strook bos in te slaan om er een ietwat lastige singletrack voor de wielen te krijgen. Door het dichte hoge struikgewas konden we niet zien waar we reden!

Het lusje eindigde opnieuw op de ringweg alwaar we via de brug het kanaal overstaken. Want op de andere oever ligt een mooi speelbos met vele singletracks die ons op en af over enkele lokale bultjes voerden. Dat alles goed voor enkele speelse kilometers bikeplezier! Uiteindelijk kwamen we van tussen de bomen te voorschijn op de kanaaloever tegenover de houtzagerij Vanhooydonck. Even later werd ik begroet door een voorbijstekende biker in het gezelschap van zijn maat. Het was lang geleden dat ik Bruce Wayne nog te zien had gekregen en zijn makker zal allicht de al even mysterieuze Mr. C. geweest zijn! Deze laatste was ook goed op dreef, zodat er geen ruimte was om enkele woorden te wisselen, want Bruce stoof verder in diens spoor. Bijna 17 km om 11.00 u. We vervolgden de rit gedurende geruime afstand langsheen het kanaal en over een track die er evenwijdig loopt met het jaagpad. In wezen passeerden we opnieuw de start die op de andere oever lag. Op de plek die ik vermoedde verlieten we het jaagpad over een track door hoog gras, onder struikgewas en naast een veld.

Het paadje gaf uit in de Molderloopstraat en daar hield ik even halt om Jari te wijzen op een perpetuüm mobile dat daar eindeloos voor het raam van een huis over en weer pleegt te wiebelen en wat ik al een aantal keren vernoemd heb ik een verslag. Een vrouw die in de tegenoverliggende weide gemaaid gras aan het omkeren was vroeg ons of we geen zin hadden om ook de handen uit de mouwen te komen steken. Ook haar man dook op. Het waren de bewoners van het huis met het perpetuüm mobile! Ze wisten me te vertellen dat het niet hetzelfde kleinood was dat er eeuwigdurend over en weer zwiepte. Het vorige had na vier jaar de geest gegeven toen de vrouw des huizes het na een onhandigheid had laten vallen. Vroeger was het inderdaad een soort zonnebloem en iets groter! Enfin, na er al geregeld te zijn gepasseerd heb ik nu ook de bewoners eens te zien gekregen! Even verderop kruisten we de spoorweg en doken we via het bekende dropke na 21 km weer het bos in. Sommige plekjes begin ik hier al goed te kennen!

De ene na de andere singletrack leidde ons doorheen het bos tot we vanuit de Lieven Heerstraat de drukke baan dienden te kruisen om via Kruisven het Sint-Paulusinstituut in Heidehuizen te bereiken. Daar troffen we de eerste bevoorrading op 24,50 km van de start omstreeks 11.30 u. We konden er smullen van fruit, cake en koeken. Na de stop ging het zoals we konden vermoeden naar de bossen van Heidehuizen achter de school om er een mooi stukje van de vaste route mee te pikken in de buurt van de Molse Tennisclub tot aan de gemeentelijke opslagplaats. Het ging er linksaf via een grasspoor het bos in om er een splitsing te treffen tussen de routes van 27 km en 40-60 km op 26,50 km van het vertrek. Na een knappe singletrack over enkele zanderige bulten met in ons zog een ongeduldige biker, volgde op 30 km alweer een splitsing, deze keer tussen de 40 km en de 60 km. Gekozen voor de langste toer die ons in de richting van Geel-Bel stuurde. Daar bereden we de zanderige paden doorheen de Belse Bossen met op sommige plaatsen desolate open plekken na bomenkap. Om de heide weer kansen te doen krijgen? Ter hoogte van enkele huisjes temidden het bos vervoegden we een stuk van de groene vaste route. 36 km om 12.30 u.

Vanaf deze plek konden we met volle teugen genieten van een zeer mooi traject op de groene vaste route doorheen de Belse Bossen, langsheen zandvlakten en onder dennenbomen. Op de vliegweide van de Kempense Modelclub was maar één man zich aan het amuseren met zijn dure speelgoed. Allerlei capriolen haalde hij met zijn modelhelikopter uit! De rit voerde ons na 39 km tot de Kruiskwacht op de grens met Meerhout. Ik verwachtte langsheen het Sport- en Recreatiecentrum De Lissenvijver geleid te worden, maar dat bleek niet zo. Via de Belsche Heide bereikten we de tweede bevoorrading op het paardengedoe van de Far West aan de Hoevendijk in Meerhout. 13.00 u. Twee mannen prezen er hun fruit en knabbeltjes à volonté aan! We zullen allicht bij de laatsten geweest zijn om er te passeren.

Na de stop reden we langsheen de Grote Nete en verschillende visvijvers om op 47 km weer bos te treffen. Knappe paden voerden ons hier op en af over zandheuvels en enkele uit de kluiten gewassen wortels in de Volsbergenbossen te Balen. We pikten er een gesmaakt stukje van de rode vaste route mee en reden voorbij het kapelletje naast de grote zandvlakte over een stukje heide nabij de Kopberg in het gehucht Hulsen (Balen). Achter die zandvlakte ligt nog een mooie track over enkele uit de kluiten gewassen zandheuvels, maar die lieten we rechts liggen! Een grindpad leidde ons tot aan de Borgerhoutsedijk, een iets drukkere baan, alwaar we de Bremdoornstraat in reden. Het oude, vervallen, verlaten en enkele jaren geleden in de fik gestoken huisje op de hoek van beide straten bleek verdwenen en met de grond gelijk gemaakt. Een stukje volkse geschiedenis verdwenen. 51,75 km. Even verder ging het rechts de singletrack in waar we even het gezelschap kregen van een andere late biker in een zwart-wit pak. Die moet zich ergens vergist hebben, want hij stak mij even later een tweede keer voorbij en bleef een hele tijd in het spoor van Jari rijden. Hij was de hele tijd in de waan dat ik het was die achter hem reed!

Een assenweg leidde ons tot aan de oversteek van een grotere baan richting Rosselaar in het gelijknamige gehucht waar we de ruïnes van een kapel passeerden. Op 55 km kruisten we het kanaal Dessel-Kwaadmechelen, ergens halverwege tussen Rosselaar en Balen. Eventjes reden we doorheen een meer bewoonde wereld om er naast een cafeetje het bos in te rijden. Vanaf 58 km kregen we hier nog waar voor onze centen onder de vorm van enkele mooie en plezante singletracks. Op 60 km reden we voorbij de bizarre met betonplaten ommuurde plek in de bossen ter hoogte van de Gompeldijk. Ik vraag me al jaren af wat de functie is van deze plaats. Een paardenstalling? Lokalen van een jeugdbeweging? 14.00 u. Een pad leidde naast een gracht en enkele waterpartijen waar ik de omgeving herkende en tien minuten later arriveerden we aan het voetbalveld van Mol-Gompel. Na bijna 63 km weer bij af. Op de terugweg huiswaarts over Postel beiden nog een belegd broodje achter de kiezen gestoken in frituur Paseo in Mol-Rauw en via de E34 huiswaarts. M’n makker Jari weer netjes tot bij zijn auto gevoerd op de carpoolparking aan het rondpunt in Wommelgem en een kwartier later was ik thuis. Het had deugd gedaan van na enkele drukke werkweken nog eens te kunnen uitwaaien op de fiets in een bosrijke streek die nooit gaat vervelen. Helaas keek ik nog tegen een onaangename week met veel werk aan, de drukste van het hele jaar allicht!

Voor de route op Google-Maps: klik hier!

StrammerMax

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you.be en op mountainbike.be en op m'n site mtbwijzer.be!

>

10-07-2014 om 01:23 geschreven door StrammerMax

Toertocht Les Boucles de Ferrières (15-29-35-47-55 km) te Ferrières op maandag 09-06-2014.

De achttiende editie van Les Boucles de Ferrières op Pinkstermaandag 9 juni 2014 lokte niet minder dan 620 amateur-mountainbikers naar het plaatsje Ferrières in de provincie Luik op de grens met de provincie Luxemburg.  Om 8.30 u waren er al 120 deelnemers ingeschreven. Van achter de inschrijvingstafel keek Pascale Marquet naar haar horloge. “Het is nu elf uur, de inschrijving wordt gesloten, ik kan dus met enige trots beweren dat zich 620 deelnemers hebben aangeboden op de Boucles de Ferrières”, zegt de onderwijzeres van de plaatselijke school die het evenement organiseerde. Vorig jaar waren er “slechts” 300 startende mountainbikers op een toertocht die maar liefst zes afstanden aanbiedt: 15-25-35-45-50-55 km! Toen was het koud en slecht weer! Dit was deze Pinkstermaandag, de dag waarop deze toertocht sinds zijn ontstaan wordt georganiseerd, niet het geval! Nochtans hadden de storm en de zware regens van de nacht voordien (in Vlaanderen trouwens met grote hagelschade) het parcours herschapen in een modderbad! Daardoor hebben verschillende deelnemers hun vooropgestelde afstand vaak fel ingekort! Vermoeide en vertrokken gezichten dus bij aankomst, maar na een verkwikkende douche hervonden de meesten hun lach bij een smakelijke barbecue en een welverdiend glas. De opbrengst van de toertocht gaat integraal naar de werking van de gemeenteschool en is bestemd voor de aankoop van schoolmateriaal en voor het maken van excursies. “Voor onze school is deze toertocht de grootste jaarlijkse organisatie”, aldus Pascale Marquet. (Naar een artikel uit een lokale krant)

Gedurende het weekend van Pinksteren waren wij met een groep bevriende mountainbikers op uitnodiging van Jean-Paul, een gemeenschappelijke vriend die elk jaar de organisatie van dat weekend op zich neemt, op logement in de gîte van Arbrefontaine. Op zaterdag en zondag reden we er aanzienlijke afstanden op de vaste routes van Vielsalm en van Lierneux. Van het noodweer dat Vlaanderen trof, en blijkbaar ook Ferrières, hebben wij daar niets gemerkt, op enkele bliksemschichten in de verte na! Van het thuisfront kregen verschillende bikemakkers wel onheilspellend nieuws over hagelschade na het losbarsten van de hel! Pas toen we die maandagochtend met de wagens richting Ferrières reden kregen we vlak voor het inrijden van het dorp het resultaat van het nachtelijke onweer te zien onder de vorm van met afgerukte bladeren bedekte straten. Het was niet eenvoudig van een parkeerplekje te vinden in het kleine dorp. Om 10.15 u waren we ingeschreven en trok ik met m’n bikemakker Jari op pad. We reden in het zog van Chantal en Erling.

Reeds van kort na de start werden we lekker de hoogte in gejaagd en dat deed zich gevoelen in de benen die de ritten van de twee voorgaande dagen nog niet verteerd hadden! Eens boven ging het off-road weer naar beneden over een vrij gladde maar nog doenbare afdaling. We doken er een bos in waarna brede paden ons naar het gehuchtje Sy voerden. Al snel doken we weer de bossen in over zeer slijkerige paden! De zware regenbuien van vannacht hadden alles herschapen in een grote modderpoel! Op 5 km dienden we dan nog door een beek te waden! Door de vele rotsen en dode takken was even te voet gaan hier de boodschap! Tot 7,25 km was het weer stevig klimmen over asfalt om vanaf de top het bos in te duiken over een zeer technische afdaling. Op een smal paadje naast een afgrond werden we getrakteerd op rotsen, slijk en gevaarlijke wortels. Omdat Jari zelden angst kent, had hij zich laten gaan, maar was in een plots dropke waar het spoor dan nog eens extra smal naast de dieperik passeerde, ten val gekomen. Ik heb er niets van gezien, want ik was achterop geraakt. Al snel had ik het opzet van deze tocht door: via goed berijdbare paden naar boven en off-road over tricky paadjes weer naar beneden!

Het paadje gaf uit in een straatje en daar troffen we Chantal en Erling. Zij vonden de rit te riskant en zouden er een punt achter zetten, geen zin om te verongelukken en dan maanden inactief te zijn! Wij hebben uiteindelijk dezelfde beslissing genomen. Niet alleen het gevaarlijke parcours, maar ook de vermoeidheid van de vorige dagen speelde ons parten. Beter een korte rit dan gedurende lange tijd geen rit! Ik hoef trouwens niet verlegen te zijn voor de eerste “opgave” tijdens de acht jaren dat ik reeds toertochten rijd! Op de terugweg naar Ferrières speelden we Chantal en Erling kwijt. Dank zij het feit dat Jari een gps-applicatie heeft op zijn i-phone, hebben wij de weg naar de start teruggevonden. We zijn daarvoor trouwens nog een hele tijd onderweg geweest en konden daarbij genieten van mooie vergezichten. Ook afzien op stevige beklimmingen en opboksen tegen de wind! Op bepaalde plaatsen konden we zelfs nog delen van het uitgestippelde parcours meepikken. Ons tochtje eindigde na 25 km, maar dank zij de knappe ritten tijdens de vorige twee dagen hoefden wij daarover niet te treuren. In Ferrières hebben we ons weekend afgesloten met een lekker bord spaghetti of vol-au-vent. Dan wachtte nog een lange rit huiswaarts! Het feit dat mijn tellertje een maximumsnelheid van 50 km geregistreerd had geeft een idee van de hellingsgraad van de paden in deze streek!

Foto’s vind je hier: http://bouclesdeferrieres.be/

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you.be, op mountainbike.be en op m'n website mtbwijzer.be!

StrammerMax

Toertocht te Ferrières op 09-06-2014

09-07-2014 om 19:47 geschreven door StrammerMax

Het "scharnier" waarmee de achtervering van m'n Turner Flux aan het kader is bevestigd is een tijd geleden doorgebroken. Dat onderdeel wordt niet meer gefabriceerd. Wie kan mij aan dit onderdeel helpen?

04-07-2014 om 22:12 geschreven door StrammerMax