Me ingeschreven, formuliertje ingevuld en stuurbordje geplaatst zodat ik omstreeks 8.30 u in het gezelschap van vele anderen vol verwachting kon beginnen aan een lange rit doorheen de uitgestrekte bossen van deze streek. Het weer beloofde alvast beter te worden dan voorspeld, het was frisjes, maar er zat blauw in de lucht en de zon priemde tussen de bomen. Een jasje met mouwen kon ik wel goed verdragen. Zoals verwacht volgden eerst een aantal brede assenwegen tussen de maïsvelden en doorheen enkele stroken bos. Op 5 km diende de eerste echte plezante singletrack zich aan en die eindigde net zoals vorig jaar op diepe sporen vol water. Vorig jaar was één van de drie bikers die toen voor me reden hier al voluit in het water gevallen! 8.45 u. We vervolgden onze weg over een smal spoor doorheen een met gras begroeide brede brandgang tussen de bossen en dat was voor mij het sein dat zich dadelijk rechtsaf de eerste stevige korte klim zich zou aandienen. Aldus gebeurde, zo ook wat ik verwacht had, meer bepaald van niet helemaal rijdend tot boven te geraken! Maar ik was niet de enige. Toen ik boven even aan de kant ging kwamen degenen die het wel tot boven gehaald hadden hijgend voorbij.

Na een grasspoor op de beboste hoogvlakte ging het even later wel lekker snel terug naar beneden om een breder bospad te bereiken. We passeerden dan de plek waar een zone afgemaakt is met een afsluiting van in elkaar gevlochten takken. 9 km om 8.55 u. Op 11 km kregen we nogmaals een knappe singletrack, waarna bospaden met verschillende ondergrond en over enkele kuitenbijters me tot de eerste splitsing voerden. Deze bevond zich op 12,50 km van de start om 9.15 u. Hier werden de toertochtrijders voor de 25-40 km gescheiden van de stuurbordjesdragende marathonrijders voor de ritten van 75-90-100 km. Er stoven een aantal rijders in de richting van de langste ritten, maar er keerde er eentje weer die daarna weer vertrok en even later met zijn maten terugkeerde! “Of ze misschien zinnens waren van 90 km te gaan rijden?”, waarop ze de richting van de toertochten uit gingen. Een treintje snelle echte bikkels stoof wel zelfverzekerd de track van de marathon in. Eerst nog m’n jasje uitgespeeld en in de rugzak gepropt, want ik zweette me te pletter!

Het was een korte track die uitgaf op de brede drukke verkeersweg, ik vermoed de grote baan van Genk naar Maaseik, waarop de afrit Genk-Oost van de E314 ligt en die As en Niel-Bij-As passeert, plaatsen langs dewelke ik vanochtend de start had bereikt. Deze brede weg met twee maal twee rijstroken loopt daar dwars door de bossen die we aan de overkant weer in doken. Eentje van een snel rijdend groepje sjeesde me voorbij, had niet gemorken dat we hier dienden over te steken en werd door zijn maten teruggefloten! Direct weer het bos in met de imposante bomen over een singletrack, lekker naar beneden! Aan het lekker lui naar beneden bollen kwam al snel een einde toen enkele ferm zwaar klimmende bospaden zich aandienden! Brede en smalle paden wisselden elkaar af tot de bekende “put” op 15 km, gelegen op een grindpad in het bos. Als je u daar gewoon naar beneden laat bollen, ontwikkel je een zodanige snelheid dat je zonder trappen ook weer boven komt! Zulke plekken zijn de enige aanknopingspunten voor een niet-inboorling (uitboorling?) zoals ik, want de meeste locals kennen de bossen en namen van de plaatsen in hun speeltuin op hun duimpje! Voor uitheemsen zien de bossen er immers overal eender uit! 9.35 u.

Even verder kwam ik voorbij het restaurant De Mechelse Bresse, midden de bossen. Een bospad op en af voerde me doorheen een donker bos! Op 19 km raakten we even de bewoonde wereld aan een straat die doodliep op het bos en op 20 km doorkruisten we een open stuk heide op een paadje tussen twee lage draadafsluitingen waarachter schapen graasden. Hier hadden we een knap uitzicht over de omgeving. Aan de overzijde van de open vlakte ging het weer de bossen in. We reden er in een donker bos tussen de varens om daarna een lange zandweg in te slaan. Op 21 km moesten we onze fiets over het spoor van de railbike tillen. 10.00 u. Tot 25 km volgden redelijk vlakke paden en tracks door knappe bossen. Omstreeks 26 km bereikte ik de eerste bevoorrading die onder een tentje opgesteld stond naast een asfalt toeristisch fietspad. Daardoor hadden we hier heel wat bekijks van de vele passanten en wielertoeristen die profiteerden van het mooie weer.

Aan de stop was het een blij weerzien met enkele leden van de Wringers en met “Vos in de bossen”, een inboorling die mij al een paar keren mee op sleeptouw genomen heeft voor een stevige rit in de bossen van Maaseik. Hij was zijn conditie weer aan het heropbouwen nadat gezondheidsproblemen het aantal uitstappen met de fiets het afgelopen jaar had teruggeschroefd. Daarom dat het van zijn kant ook wat stiller was op het forum, terwijl hij vroeger toch geregeld van zich liet horen! Blijkt dat de behandelende arts wel even moest slikken toen hij de aard van de beoefende sport en zeker de aantallen afgelegde kilometers per rit vernam! Omdat hij één van de weinige bikers is die aan hetzelfde tempo rijden als ik, waarbij wel moet vermeld worden dat de mens tien jaar ouder is dan ondergetekende, was dit de uitgelezen kans om de rest van de rit in elkaars gezelschap te rijden. Mocht de dokter zien hoe hij nog probleemloos van sommige hellingen naar beneden bolt, hij zou zeker zijn hart vasthouden! Aan de stop was er een ruim aanbod aan bananen, appelsienen, allerlei soorten wafels en koeken, waaronder die lekkere eierkoeken, sportdrank en water.

Na een rustpauze samen met Vos de bossen in getrokken voor het vervolg van de marathon. Het parcours verliep over een afwisselend aanbod van smalle en brede boswegen, singletracks en af en toe een stevige kuitenbijter of lekker snelle afdaling. In niets anders dan bossen, zonder sporen van de bewoonde wereld te zien. Omstreeks 32,50 km bereden we de paadjes in de knappe bossen die ons in het gezelschap van een atletische jogger tot aan het station van Eisden brachten. Dit is een voormalig spoorwegstation langs spoorlijn 21B (Boxbergheide - Eisden) in Eisden, een deelgemeente van de gemeente Maasmechelen. Het stationsgebouw was oorspronkelijk in hout opgetrokken. Na een brand werd het vervangen door een stenen gebouw. Nadat het station in 1983 werd gesloten voor het reizigersverkeer, bleef het goederenstation nog enkele jaren open. Op 18 december 1987 vertrok de laatste trein met steenkool naar de cokesfabriek van Marchienne-au-Pont. In het stationsgebouw is een horeca-zaak gevestigd. Het station fungeert ook als tussenstop van het railbikespoor As-Eisden-As. Ik meen dat Vos me ooit eens verteld heeft dat er soms nog een treintje rijdt wanneer er een voetbalwedstrijd is in Genk. De supporters krijgen na de match nog de kans om een pint te drinken, waarna het treintje hen weer terugbrengt! 11.00 u.

Doordat we even gestopt waren haalde de jogger ons weer in en na het oversteken van de overweg van het railbikespoor doken we samen met hem opnieuw een singletrack vol wortels in. Op 34 km was het toch even te voet aan een korte maar stevige klim op een plek waar het pad eventjes in twee splitst. 11.15 u. Daar kroop ik alvast naar boven toen Vos eventjes aan de praat was met een hem bekend biker. Deze is nog een tijdje met ons mee blijven rijden tot hij weer zin had om de marathon aan zijn eigen tempo verder te zetten. Op 38 km kregen we de singletrack die vlak naast de draadafsluiting van de Maasvallei loopt en waar je moet laveren tussen de draad en de boomstammen en over wortels. Bovendien zwiepten voortdurend laaghangende takken en twijgen in je gezicht! Soms waren de takken zodanig uitgegroeid dat je best even de ogen sloot en moest raden waar je reed!

Eens de hoek om stond er een bord dat de controle van de nummerbordjes aankondigde. Ik weet niet waarom. Het kan best zijn dat de organisatie per deelnemer moet betalen voor het betreden van de Maasvallei. Wandelaars betalen 2,50 euro! Of omdat mountainbiken er sinds kort verboden is, met uitzondering van het downhillparcours (7,50 euro per dag). Daarom dat de terrils niet meer mogen beklommen worden! Ik zie anders het nut er niet van in. Zwartrijders kunnen enkel onderschept worden bij aanvang, daar moest je een inschrijvingsbewijsje afgeven, of aan de bevoorradingen als ze onrechtmatig zouden eten. Men kan niemand beletten om op eigen houtje delen van het uitgestippelde parcours te berijden, tenzij het private terreinen betreft! In het midden van een oud overwoekerd betonbaantje was een scheiding voorzien met lint en kalkstrepen voor de rijders heen en de rijders terug. Ik had wel wat te doen met de Wringer die daar de hele tijd alleen instond voor de controle, alhoewel die dat schijnbaar niet aan zijn hart liet komen!

Aldus doken we na een strook bos op 40 km het weidse terrein van de Maasvallei of Klein Scandinavië aan het Nationaal Park Hoge Kempen in. Met bij aanvang een knap vergezicht op de begroeide terrils en de grote vijvers van de eertijdse grindontginning die aan Scandinavië kunnen doen denken. Of hoe de natuur deze voormalige mijnsite van Eisden op de grens van Maasmechelen en Dilsen-Stokkem weer inpalmt. We reden er eerst een stuk over het gehavende asfalt rondom een deel van de vijver om vervolgens getrakteerd te worden op een stevige klim over een graspad tussen struiken en bomen. Deze keer versperden er geen loslopende runderen het pad zoals vorig jaar! Omstreeks 11.50 u beklommen we de houten trap om boven het bos weer in te duiken. Ter hoogte van het downhillparcours van de Filthy Trails kregen we nogmaals een zware klim voor de wielen. 42 km om 12.00 u. Daarna ging het weer gestaag naar beneden, zo ook over het vervolg van de oude asfaltbaan rond de vijver. We kruisten een viertal tegenliggers, jongere gasten die misschien gingen downhillen. Tijdens het laatste stuk door de Maasvallei ging het weer even fel op en af en omstreeks 47 km bereikten we opnieuw de controlepost, waardoor er een einde kwam aan een knappe lus van 7 km doorheen dit bijzondere gebied. Allicht zullen een aantal bikers betreuren dat de terrils niet meer mogen betreden worden. Voor mij maakte het weinig uit. Ik raakte er toch niet rijdend tot boven op, wel te voet om eens van het uitzicht te genieten, en rijdend naar beneden vond ik over het smalle met stenen bezaaide paadje ook te riskant voor mijn oude knoken! Maar het is jammer voor degenen die dat wel konden!

Een kilometer verder dienden we een grote baan te kruisen, ik vermoed dezelfde baan van Genk naar Maaseik van daarstraks, waarmee we de Maasvallei definitief achter ons lieten. Daar stond een man met zijn auto aan de kant en die kende blijkbaar de Vos. Achteraf wist deze me te vertellen dat het de plaatselijke boswachter was. Hij was onnodig naar hier gekomen wegens gebeld door mensen die gezegd hadden dat er mountainbikers door de schapenweiden reden! Die open plek waar een paadje tussen de draadafsluitingen loopt. Door het hoge gras kon je die draden niet zien staan en zullen die mensen gedacht hebben dat de bikers onterecht tussen de schapen reden! Daardoor had de mens zijn werk thuis onderbroken. Gyprocwanden plaatsen!

Aan de overkant van de weg doken we het Dilserbos in om er weer te kunnen genieten van de vele paden op en af. Omstreeks 50 km reden we voorbij een tentenkampement van een jeugdbeweging. 12.40 u. Bospaden van verschillend allooi, breed en smal en met de nodige kuitenbijters werden ons deel. Ter hoogte van het kruispunt van Driepaal met de Europalaan troffen we de tweede bevoorrading aan de rand van het bos op 55 km van de start even voor 13.00 u. Daar stonden nog enkele bikers en er kwamen er ook nog enkele toe. Twee bikers van WTC Blijf Jong kwamen informeren of ze al met het opruimen van de pijlen voor de lussen van 90 en 100 km mochten beginnen. Ze vermoedden dat wie hier nu nog arriveerde niet meer voor de langste ritten zou kiezen. Na de inwendige mens versterkt en de dorst gelest te hebben, weer op weg voor de laatste etappe. Er kwamen toen nog drie mannen in identieke blauwe pakken toe.

Een mooie singletrack voerde ons door een vrij woest bos. Op enkele plaatsen werden er nieuwe hoogspanningspylonen geplaatst. Het blauwe trio haalde ons in. Omstreeks 56 km reden we onder een oud spoorwegbruggetje van een voormalige spoorlijn waar nu een toeristisch fietspad op was aangelegd. De plek herinnerde ik me van vroegere passages. Evenzo dat hier een stevige en redelijk lange klim volgde over een breed grindpad in een uitgedund bos. Nadien volgden lange singletracks doorheen de bossen. Na het kruisen van een baantje doken we weer een stuk bos in. Er volgde een kort stukje asfalt en de doortocht van een assenweg aan Bergerven waar huizen op grote domeinen achter het groen verborgen stonden. Op het einde van de weg kwamen we uit op de oever van de Zuid-Willemsvaart, na 62,50 km om 13.30 u.

Vanaf de oever van de vaart volgde een korte steile klim. Boven stonden de drie mannen in de blauwe pakken te morrelen aan een fiets. We doken weer het knappe bos in om er omstreeks 64 km rakelings voorbij een diepe put te rijden. De bordjes die de vorige keren op instortingsgevaar wezen, waren thans verwijderd. In een klimmetje stak het blauwe trio ons weer voorbij. Omstreeks 66 km kregen we een lange klim in een soort smalle semi holle weg die een meter dieper in de grond steekt dan de omgeving. De plek herinnerde ik me vanuit eerdere edities. Op 67,50 km kregen we op een kruispunt van bospaden een splitsing tussen de 20-40-75 km en 90-100 km. Vorig jaar heb ik hier voor de 100 km gekozen. Toen was er ook nog een optie op 115 km maar daar hadden slechts een twintigtal bikers voor gekozen! Deze keer hadden we geen keuze, want de vermeldingen voor de 90-100 km waren reeds verwijderd. Op die lus was men met het opruimen van de pijlen begonnen. Geen erg, met 75 km konden we genoegen nemen.

We kregen in elk geval tijdens het laatste tiental kilometers nog een aantal ferme kuitenbijters voor de wielen. Uitbollen was er in geen geval al aan de orde! Bovendien konden we er genieten van nog een aantal zeer knappe paden. Aan een parking ter hoogte van een verharde weg in het bos daarstraks had ik al gemerkt dat twee jonge gasten ons met meer dan gewone aandacht zagen voorbijrijden. Op een gegeven ogenblik werd ik op de hielen gezeten door bikers en één daarvan vroeg: “Meneer, mag ik u wat vragen?” Het bleken die twee jonge gasten te zijn, ik schat jongens van een jaar of twintig. Of wij soms meededen aan een wedstrijd? Want zij hadden nog al bikers met bordjes aan hun stuur zien passeren. Zij hadden pas beiden een bike gekocht, waren hier wat komen rijden en de pijlen beginnen volgen. Hen uitgelegd dat het eigenlijk een toertocht betrof, georganiseerd door een lokale club, maar dat het niet de bedoeling was van als eerste over de meet te komen. Want in dat geval maakten wij geen enkele kans! Hen uitgelegd dat er wel elk weekend zulke tochten georganiseerd worden en waar ze de kalenders daarvan op internet konden vinden! Ze wensten ons nog een plezierige namiddag en klommen gezwind de volgende helling op! Het waren vriendelijke en beleefde jongens. Hopelijk worden ze door de microbe gebeten en kunnen ze nog een leven lang plezier beleven aan hun fiets en hun zwerftochten door de bossen.

Het ging inderdaad een ferme helling op, voor ons vanaf halverwege te voet, en boven stond een bord met een kaart en aanwijzingen. Op deze plek werd ik vorig jaar in juli, tijdens de laatste uitgave van de zomertocht van de Wringers, thans vervangen door een tocht van Deireleire Fiëste (13-07-2013), ook aangesproken door drie jonge gasten die op eigen houtje een tocht reden. Dat moeten duidelijk studenten geweest zijn, want er was een Limburger bij die deze streek kende vanuit zijn jeugd, en iemand die een duidelijk Antwerps accent had! De Limburger had toen zijn twee maten op sleeptouw genomen. De geschiedenis herhaalt zich blijkbaar!

Vanaf 70 km kwamen we even uit het bos tevoorschijn op asfalt en reden we kort doorheen de bewoonde wereld, om dan toch weer het bos in te duiken over nog een aantal mooie singletracks. Een bordje meldde dat we aan de laatste vijf kilometers begonnen. Tot bijna de laatste snik konden we van de bossen genieten. De overtocht van de assenwegen tussen de maïsvelden van Dorne toonden aan dat de rit nu dan toch bijna ten einde was. Op de parkeerweide stond nog een handvol wagens en na 78 km reden we het voetbalterrein van Flandria Dorne weer op. Omstreeks 15.00 u konden Vos en ik een punt zetten achter deze editie van de marathon van het Oeterdal. In de kantine zaten nog een groep jolige Wringers, waaronder de man die aan de controlepost in de Maasvallei stond, en enkele deelnemers. Buiten stond een friet- en hamburgerkraam en de mensen van de CM die voor de massages hadden gezorgd begonnen zo stilaan hun tenten op te vouwen. Nog tot een uur of vier nagepraat met den Vos bij een kuipje blonde en donkere of twee. Afscheid genomen aan de bikeparking. De Vos trok met de bike huiswaarts en ik heb de mijne nog proper gespoten aan de bikewash. Mijn wagen stond nog als laatste op het stoppelveld. Toen ik mijn spullen aan het inladen was, kwam daar nog een wagen met een Wringer toe die de parkingborden van de dranghekkens kwam verwijderen. Hij stak z’n hand nog op waarmee het doek viel over deze editie en ik de 111 km huiswaarts weer kon aanvatten. Helaas reed ik op de E313 en niet op de E34, anders had ik nog een glimp kunnen opvangen van de nieuwe brug die vandaag in Oelegem over het Albertkanaal werd gelegd! Het was wel wat aanschuiven ter hoogte van de brug over het kanaal in Pulle omdat daar nieuwe asfalt werd gelegd.

De rit was dubbel zo plezant omdat ik deze zeldzame keer eens met iemand van hetzelfde kaliber kon meerijden. Anders had ik weer grotendeels alleen door de bossen gezworven! Niet dat ik veel van zeggen ben onderweg, ik praat trouwens niet graag tijdens het rijden, en je kan even goed van iemands gezelschap genieten zonder dat er veel moet gebabbeld worden. Degene die op de meest stevige hellingen rijdend tot boven geraakte wachtte steeds op de andere die het niet haalde. Hier en daar werd een rustpauze ingelast. De eerste kilometers waren soms wat frustrerend omdat iedereen mij voorbij vloog en als je met twee wordt voorbijgevlogen is dat toch nog anders! Tijdens marathons worden de (groepjes) bikers vaak fel uiteengetrokken en rijd je als enkeling vaak kilometers alleen! En tegenover Vos voel ik me ook minder gegeneerd wanneer ik wat rijd te stuntelen. In ander gezelschap heb ik daar wel meer last van, omdat ik al op voorhand weet dat ik meestal de zwakste van de groep ben! Regelmatig samen rijden met den Vos zit er helaas niet in als je 110 km van elkaar woont! Ik ben ’s avonds als een blok in slaap gevallen en heb op maandag wel enigszins rondgelopen als een houten Pinokkio met die lange rit nog in de benen, maar een pak mooie herinneringen rijker!

Voor een filmpje van JB (TT 40 km): klik hier!

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you.be en op mountainbike.be!

28-08-2013 om 00:00 geschreven door StrammerMax

A letter from Fred

Volgens de dochters van het echtpaar wist hun 91-jarige vader zichzelf de laatste jaren ondanks tal van gezondheidsproblemen op de been te houden en aan de zijde van zijn echtgenote te blijven, zodat ze de 'volgende stap in hun reis' samen konden ondernemen. Zijn overlijden, door de kinderen beschouwd als een 'allerlaatste daad van liefde', kwam het eerst. Zijn 89-jarige echtgenote volgde luttele uren later.

"We denken dat hij haar gezelschap wilde houden totdat ze dit leven zou verlaten en aan een volgend leven zou beginnen", aldus dochter Margaret Knapke. "En zo is het gegaan." Het overlijden op 11 augustus kwam een paar dagen voor het koppel 66 jaar getrouwd zou zijn geweest.

Het echtpaar, dat zes kinderen nalaat, is gezamenlijk begraven. Kleindochters droegen de kist van Ruth, kleinzonen die van Harold. Dochter Carol Romie: "Ze waren zo toegewijd en loyaal, ze zouden echt nergens zonder de ander naartoe gaan."

Een huwelijksfoto van het stel, gedateerd 20 augustus 1947.© ap.



Harold en Ruth Knapke afgelopen juni.© ap.

Bron: Het Laatste Nieuws 27-08-2013

27-08-2013 om 13:30 geschreven door StrammerMax

Bijlkens VTT (30-50 km) van WTC De Bijle Spurters tijdens de Bijlkenskermis te Lokeren op zaterdag 24-08-2012.

Op deze zaterdag nog eens een streek opgezocht in Oost-Vlaanderen waar ik zelden kom rijden. West-Vlaanderens Mooiste in Roeselare, vorig jaar gereden, was me wat ver en zo ook Herzele in Oost-Vlaanderen. In Zele heb ik al wel eens meer gereden, dus viel mijn keuze op de Bijlkens VTT (30-50 km) van WTC Bijle Spurters ter gelegenheid van de Bijlkenskermis in Lokeren. Ik zat pas goed en wel in de auto of in Antwerpen gingen de hemelsluizen al ferm open, maar eens de Kennedytunnel voorbij lag alles droog! Het was even gissen naar de startplaats vanuit een achterin gelegen tent, niet zichtbaar van op de straat. Even verder een parkeerplekje gevonden in dezelfde straat. Het geheel aan de start deed me wat denken aan de Waeyenbergkermis en de Boerenbike in Opwijk-Droeshout, maar dan op een kleinere weide, zonder Decap-orgel en met heel wat minder mensen! Me ingeschreven bij de enige persoon die daar voor zorgde en omstreeks 9.45 u was ik op weg via een paadje achter de tent tussen de maïsvelden.

Via woonstraten ging het de wijk Puttenen van Lokeren uit. Op anderhalve kilometer van het vertrek scheen de eerste off-road zich aan te dienen toen we langsheen een waterloop, ik veronderstel de Durme, reden en onder een brug door moesten. Maar de passage langs het water was kort van duur. De eerste off-road kwam op een goede 3 km onder de vorm van een assenweg. Daarna kwam er weer asfalt onder de wielen tot in de Bosaardestraat. Na 4,50 km ging het een graspaadje aan de Durme op naast de Daknambrug op de plaats waar de Gentdam overgaat in de Pontweg aan een oud huis met nieuwe achterbouw. Verderop in de Pontweg werd mijn aandacht getrokken door een mooi gerestaureerd huis, naast het Durmehof, in Daknam (Lokeren). Deze Art-Nouveau-villa kreeg als naam “Mijn Droom” en wordt blijkbaar ook het Boerenkasteeltje genoemd. Tot 6,50 km ging het dan over het jaagpad naast de Durme, zijnde een graspad tussen de struiken. Tot 7,50 km trof ik een vrij lange weg over grind en beton tot in Eksaarde (Lokeren). Na de doortocht van de dorpskern volgde een smal grasspoor tussen bos en velden en doorheen een stuk bos tot in het natuurreservaat De Linie. Daar had ik even het gezelschap van twee joggers, vader en zoon of grote en kleine broer? Een hobbelig graspaadje leidde me naar een smal assenwegeltje doorheen gras met de passage van enkele stroken bos om uit te komen aan de schilderachtig tussen de bomen aan de rand van het bos gelegen Kruiskapel uit 1626. Op de plaats van de waterput voor de kapel zou een zekere Boudwijn met de Negen Ponden tijdens werkzaamheden op zijn akker twee kruisen opgegraven hebben die begonnen te bloeden!

De Kruiskapel is gebouwd in 1632 op de plaats waar volgens de legende in 1317 twee miraculeuze kruisbeelden worden gevonden. De gemetselde put in de nabijheid van de Kruiskapel geeft de exacte plaats aan waar een zekere Boudewijn met de Negen Ponden de kruisen opgraaft. Opeens stoot zijn spade op een hard voorwerp: een kruis, en wanneer hij het uit de grond trekt, vloeit er bloed uit. Boudewijn vindt nog een tweede kruis, twee Romeinse schalen en een speer. Terwijl hij die mysterieuze voorwerpen naar huis brengt, beginnen spontaan alle klokken van de kerk van Eksaarde te luiden. De wonderlijke gebeurtenissen en ook het samenblijven van de beide kruisen worden toegeschreven aan bovennatuurlijke krachten. Merkwaardig is dat de kruisen gemaakt zijn van een metaal waarvan de samenstelling totaal onbekend is. Pogingen om de kruisen met goud te bekleden mislukken telkens. De Kerk beschouwt de kruisen van Eksaarde niet als relikwieën. In de achttiende eeuw laat monseigneur Van Eersel, bisschop van Gent, aan elk kruis een echte relikwie bevestigen: een splinter van het kruis van Christus. De kapel is sinds 1995 een beschermd monument.

Heel even duiken we er het achterliggende bos in. Assenwegen en graspaden die deel uitmaken van het Liniewandelpad brachten me op 13 km van het vertrek tot aan de Moervaart. De Moervaart en de Zuidlede vloeien samen in Daknam om er de Durme te vormen. Even verder zag ik vlak naast het water een kruisbeeld staan met een foto van een ouder echtpaar: “Viktor en Marie 8-12-2011”. Ik vroeg me af of hier misschien een schip gezonken was. Het wereldwijde web gaf me het antwoord. Op deze plek is een bejaard echtpaar om onduidelijke redenen met hun auto in de Moervaart gesukkeld. Het ging nog even naast de vaart tot aan de iets verder gelegen Sinaaibrug die pal op de grens tussen Eksaarde (Lokeren) en Sinaai (Sint-Niklaas) ligt. Het ging rechtsaf op het fietspad van de Nieuwe Baan in Eksaarde en ook daar stond ter hoogte van een bruggetje over een waterloop een kruisbeeld met een foto van een zekere Tom Waterschoot, 24 jaar, die daar op 05-10-2008 is verongelukt. Twee drama’s op enkele tientallen meters van elkaar!

Die Nieuwe Baan lijkt me inderdaad een gevaarlijke weg te zijn waar hardrijden troef is. Een bewoner was er gras aan het maaien voor zijn huis, een goede ziel die ook de strook tussen de weg en het vrij smalle fietspad voor twee richtingen mee proper maakte. Even verder ging het linksaf van de grote baan weg een assenweg in die me weer tot aan de oever van de Moervaart bracht. Toen ik er even halt hield kreeg ik even het gezelschap van twee vrouwelijke Trotinetten, een mountainbikevereniging uit Lokeren. Daarstraks had ik al mannen met die vermelding op hun achterwerk zien passeren. Voor de vaart ging het linksaf om terug te keren op onze stappen en weer uit te komen op de Nieuwe Baan naast de Sinaaibrug die we nu dienden over te steken. Ik passeerde de orangerie en feestzalen Keysershof om Sinaai binnen te rijden. 16,50 km omstreeks 11.00 u.

In Zwaanaarde (Sinaai) kregen we een lang stuk asfalt van de Leestraat voor de wielen. Intussen was het ook beginnen regenen, gelukkig niet al te hevig, en zag de omgeving er somber uit onder de zware grijze wolken. Het ging dan rechtsaf de zandweg ’s Graven Eke in die me op 19,50 km weer tot in Daknam bracht. Daar reed ik weer even over het beton van de Pontweg, waarna een servitude-graspaadje me door Daknam voerde. 21 km. Een kilometer verder voerde de tocht me doorheen een bosrijke woonzone waar statige villa’s en stokoude, soms piepkleine huizen elkaar afwisselden in de omgeving van de Kluisstraat in Lokeren. Een enigszins bizarre omgeving! Ik kreeg er nog steeds af te rekenen met regen. Aan het einde van de Kriktestraat werd mijn aandacht getrokken door een villa in aanbouw die nooit afgewerkt was. Er stonden ramen in, maar het dak lag er maar half op en doordat er nog geen dakgoten hingen liep het water langs de gevel naar beneden! Met vorming van mos tot gevolg! Zonde! Ik diende er de drukkere Sinaaistraat te kruisen om dan een assenweg tussen de velden in te slaan. 24 km.

Op 25 km trof ik omstreeks 11.30 u de bevoorrading op het kruispunt met een betonwegeltje vlak naast de spoorlijn. Drie mannen zorgden er voor het gebruikelijke aanbod van bananen, appelsienen, peperkoek en wafels onder een grote paraplu. Er stonden nog twee bikers en er kwamen er nog vijf toe. Het druilerige weer nodigde niet uit om er lang te blijven staan. Op de plaats van de bevoorrading was meteen de splitsing tussen de 30 km en de 50 km. Voor mij ging het linksaf voor de langste route over het betonnen paadje naast de spoorweg tot in de Lange Beulestraat waar ik het grondgebied van Waasmunster bereikte. Daar de spoorweg over. Een asfaltbaantje en een kasseiweg die overging in een assenweg brachten me op 28 km tot aan het Oud Vliegveld in Waasmunster. Dit is een plek met weinig bewoning waar een aantal oude betonbanen doorheen lopen. De plek fungeerde in de tweede wereldoorlog als vliegveld. Van 29 tot 30 km reed ik over de betonbanen langsheen enkele grote met hoge hagen afgeboorde domeinen. Enig opzoekwerk leert me dat hier onder andere ex-textielmagnaat Jan De Clerck zijn domein heeft liggen en dat er al jaren onenigheid is over een volgens sommigen onterecht ingepalmde buurtweg.

In ieder geval doken we op 30 km de bossen van Waasmunster in nabij de vaste rode route aldaar. Een kleine twee kilometer verder bereikte ik de parking nabij de oprit Waasmunster van de E17. Daar lag helaas heel wat rotzooi van diverse allure in het bos! We reden over de parking, keerden op onze stappen terug en reden boven op het talud naast de snelweg tot aan de volgende brug. Na het oversteken van de brug bereikten we de bossen van De Vaag, het speelbos van de gemeente Waasmunster. Ik ben hier dit jaar nog al eens gepasseerd tijdens een tocht vanuit Waasmunster. Hier in de omgeving moet ook ergens het grote witte kasteel De Roos staan. Blijkbaar heeft daar ooit een oplichtersduo dat 90 miljoen euro van de bank Crédit Lyonnais verduisterde gewoond! Zij bezaten ook het kasteel van Schelderode dat ik al te zien kreeg tijdens de toertocht vanuit Oosterzele. We reden niet voorbij het kasteel maar sloegen rechtsaf in de superzanderige Baudelodreef. 34,75 km. Vooral naar het einde toe lag hier enorm veel los zand. Ik trof er ook gele pijlen van een andere toertocht, vermoedelijk vanuit Zele, die hier de tegenovergestelde richting uit wezen. Op 36 km kwam er een korte singletrack die ook door de andere toertocht, maar dan in de tegengestelde richting, werd aangesneden.

De track bracht me tot op het jaagpad naast de Durme. Daar reed ik over gehavende asfalt voorbij enkele grote vijvers tot aan een pompgemaal of gebouw van een sluisje ter hoogte van een beek. Ook daar de gele pijlen van een andere toertocht. Het ging voor mij verder langsheen de Durme. In de verte zag ik de snelweg liggen. 12.30 u. Er volgde een graspad op de dijk tussen bloemen, netels en kleine distels. Dit pad werd ook door de andere toertocht in de tegenovergestelde richting benut. Na 40 km arriveerde ik aan de voet van een brug van de snelweg over de Durme ter hoogte van de Donkerputstraat. De brug onder en weer het jaagpad op over recent vernieuwde asfalt. Aan de rechterkant lag een grote visvijver. 41,50 km. Even verder ging het vanaf het jaagpad het natuurgebied Molsbroek naast de Durme in. De gele pijlen wezen nu in dezelfde richting en ik zag ook kleine roze pijltjes! Verderop reed ik voorbij het (gesloten) bezoekerscentrum van het Molsbroek. Daar tegenover stond, verscholen achter de bomen, een eigenaardig gebouw! Een soort fort met hoge muren en een halfronde poortopening zonder deuren. Zeer bizar.

Eens het bezoekerscentrum voorbij even afgestapt en de dijk op gekropen om een kijkje te nemen naar het Molsbroek. Dit is een moerasgebied met brede beken, waterpartijen en met bloemen begroeide eilanden. Ik meende een ooievaar te kunnen zien en reigers. De bloemen op hoge stengels maakten er een kleurrijk geheel van. De moeite waard om er eens te stoppen en rond te kijken.

Aan het begin van de Molsbergenstraat naast het Molsbroek in Lokeren trof ik wel vier soorten pijlen aan! De oranje die ik diende te volgen, gele pijlen van een wandeltocht, roze pijlen en witte pijlen van H-meivelling, wat dat laatste ook moge wezen! Daarna reden we op het asfaltpad in de hoogte naast het Molsbroek aan onze linkerkant en naderden we de meer bewoonde wereld. Ter hoogte van de Oude Baan verliet ik het jaagpad in het gezelschap van een oudere man in een elektrische rolwagen wiens grappige hondje netjes naast hem meeliep tot thuis. Na het kruisen van een drukke baan ging het over een assenweg doorheen het natuurgebied De Buylaers. 44,50 km. We reden een of ander parkdomein in en daar heb ik even een ommetje gemaakt langsheen het kasteel. “Kasteel”, stond er op een bordje op de gevel, alsof we dat niet zagen! We kwamen het domein weer uit ter hoogte van Aardeken in een stedelijke omgeving. Daarna ging het voorbij het Park Ter Beuken en langsheen het station van Lokeren op 48 km.

Eens daar voorbij volgden nog enkele leuke bospaadjes over enkele bulten in een park naast de Kunstacademie Ter Beuken. Er lag daar een fiets in de vijver! Rond 49 km ging het een gloednieuwe knappe fietsbrug over de Durme over. Daarna door een straat met kleine oude huizen en door de bewoonde wereld. Na een pijl rechtsaf bereikte ik de oever van de Demer. Hier klopte volgens mij iets niet en ik had het gevoel dat ik de toer opnieuw begonnen was! Inderdaad, de pijl rechtsaf was bedoeld voor de start van de rit! Start en aankomst overlapten hier en dat was wel even verwarrend! Op mijn stappen teruggekeerd, mijn fout ontdekt en na 53 km was ik om 14.00 u weer bij af! Bij aankomst in de tent kreeg iedere deelnemer prompt een spie rijsttaart aangeboden! Een smakelijke geste! Nog een donkere en een frisdrank gedronken. Enkel de twee laatste bikers die me ingehaald hadden zaten in de tent met verder een handvol medewerkers. Intussen viel er even een fikse regenbui. Terwijl ik in de tent zat kwamen er nog een vijftiental bikers toe. Verder was er weinig leven in en rond de tent. Het volgende evenement tijdens de Bijlkenskermis had pas die avond plaats.

Het is duidelijk dat deze streek in Oost-Vlaanderen zich niet leent voor mountainbiken en dat het des te meer moeite vraagt van de lokale clubs om een tocht uit te stippelen met een aanvaardbaar percentage off-road. Ook meer motivatie, want van de luttele drie euro inschrijving gaan die mensen niet veel overhouden voor hun clubkas! Slechts 29 bikers geteld voor de stop en 13 na de stop. Onder het motto “wie tevreden is met minder kan meer genieten van wat hij heeft / krijgt” heb ik me op deze zaterdag toch goed geamuseerd en kennis kunnen maken met de streek rond een stadje dat mij enkel bekend was van het bord aan de afrit op de E17 ergens tussen Sint-Niklaas en Gent! Afpijling, bevoorrading en organisatie waren in orde. Toen ik naar huis vertrok was er in de straat op diverse plaatsen garageverkoop aan de gang. Vanaf de oprit aan het huis waar ik geparkeerd stond kwamen enkele kinderen met hun nieuwe aanwinst buiten: ze hadden elk een knuffelbeest vast. Toeval was dat dezelfde dag in mijn eigen straat voor de eerste keer een gelijkaardig initiatief plaatsvond. Kort nadat ik opgestaan was stond er om kwart over zeven al een auto voor mijn deur te wachten met inzittenden die er als eerste bij wilden zijn en om acht uur waren er al diverse potentiële klanten de waar aan het keuren, terwijl de opening pas om tien uur voorzien was! Men moet er blijkbaar snel bij zijn om iets op de kop te kunnen tikken!

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you.be en op mountainbike.be!

Het Molsbroek in Lokeren:

27-08-2013 om 00:00 geschreven door StrammerMax

De extra lus voor de 85 km.

Een parkeerplekje toegewezen gekregen op de parking verderop in de straat en daar Ward op het lijf gelopen die deze keer zonder gezelschap van clubmakkers kwam rijden. Voor de 65 en de 85 km kon je inschrijven tot 10.30 u, voor de 25 en de 45 km tot 13.00 u. Ons ingeschreven voor de rit van 85 km en omstreeks 9.30 u samen vertrokken. Het ging zoals steeds naar de achter het terrein van de parochiezaal en de chirolokalen gelegen Demer om daar reeds van bij het vertrek de keuze te moeten maken tussen de kleine ritten (25-45 km) en de marathon (65-85 km). Rechtsaf en linksaf de fietsbrug over om dan tot 2 km op het grind jaagpad langsheen de Demer te bollen. Goed dus voor een korte babbel met Ward, want lang zou ik hem toch niet kunnen blijven volgen. Van 2 tot 3 km kregen we de eerste singletrack in een nat bos en van 4 tot 5 km reeds de eerste stevige klim over asfalt om in een veldweg dan te moeten kiezen tussen de 65 km en de 85 km. Van 5 tot 7 km volgde een veldweg over een ondergrond van klei tussen maïs en struiken en evenwijdig met de snelweg E314. Dan een klim tussen de maïs tot 7 km en veldwegen tussen de maïsvelden tot aan de Nijsstraat in Holsbeek tot op een plek aan een huis in renovatie waar dakwerken aan de gang waren. Intussen was Ward uit mijn zicht verdwenen! 9 km.

Het ging de Kruisberg in Holsbeek af, gevolgd door een klim en een afdaling in een holle weg om uit te komen aan Houwaarts Gat tot zo’n 11 km. Ik herinner me de plek nog van de nachtrit vanuit Rillaar toen ik daar in het donker de batterijen van m’n lampen stond te verwisselen. Asfalt en veldwegen voerden me tussen de wijngaarden en voorbij de Sint-Jozefkapel om na 12 km de Houwaartseberg op te moeten over het parcours van de rood-blauwe vaste route Solveld tot 12,60 km. Vanaf de Sint-Jansbergstraat volgden een knappe afdaling en klim in een holle weg tot bijna 15 km. Daar stonden 3 bikers waarvan een met een lekke band langs de kant. Ze zouden me al snel weer inhalen. Het ging de Kriesberg af over onverhard en weer op over asfalt. Daar reden enkele bikers me voorbij, onder hen Karel en Raf die ik laatst nog in Bekkevoort te zien had gekregen. Een klim door de velden bracht me op 16 km tot in een wijngaard. Hier ging de speeltuin open, want van 17 tot 18 km ging het de Houwaartseberg af over asfalt (tijdens de tocht van Bekkevoort ging het hier puffend naar boven!), dan weer op over asfalt, nog eens af en op over een off-road singletrack en tenslotte nog eens af in een knappe holle weg tot in de Halderstraat in Houwaart (Tielt-Winge). 19,50 km.

We reden eventjes langsheen een grote baan en tijdens een bosklim kreeg ik Steven van de Waasland Mountainbike School en (zo vermoed ik) diens vrouw en zoon te zien. Er volgde een korte lastige klim over een singletrack die daar in de hoogte naast een pad loopt tussen bomen en over wortels. Ik heb hier nog al gereden, maar dan van de andere kant komende, dus lekker naar beneden! Daarna deden we bospaden op en af aan in en om de Kaaskorf in Houwaart (Tielt-Winge). Hier in de buurt staan buitenverblijven in het Tienbundersbos, maar daar kregen we deze keer niet veel van te zien. Ik ben hier ook al ’s nachts gepasseerd, vermoedelijk tijdens de nachtrit vanuit Rillaar. Een kilometer verder bereikte ik omstreeks 22 km van de start de eerste bevoorrading langs de kant van een assenweg, exclusief voor de 65 en 85 km. Een man en een vrouw zorgden er voor water, sportdrank, fruit, cake, wafels en frangipanes. Er stonden nog enkele bikers, waaronder de Waaslanders, en er kwamen er nog enkelen toe, waarvan iemand die zich er over verwonderde dat zijn maat er nog niet was. Die kwam achteraf dan toch toe na ergens mis te zijn gereden. Eventjes gerust, geknabbeld en de dorst gelest. 11.15 u.

Met een gevulde maag werden we direct de hoogte in gejaagd om daarna een afdaling te treffen die uitkwam aan het kapelletje nabij de snelweg op de hoek met de Jennekensstraat, een favoriete plek voor bevoorradingen tijdens andere tochten. Het ging verder de hoogte in tot vlak naast de E314 om de Tienbunder te bereiken, een assenweg tussen een bos en de E314. Lekker naar beneden tot op dezelfde hoogte als de snelweg en voorbij het kapelletje dat er vlak naast staat. Zoals ik verwacht had ging het aan de Tieltseweg de brug van de E314 onder om onze weg verder te zetten aan de andere kant van en evenwijdig met de snelweg en weer naar boven te rijden over de assenweg Donk met naar de top toe een steil klimmetje. Vanaf 26,50 km ging het daarna een hoogvlakte over. Ik deelde er het pad met twee bikers en twee crossmoto’s! Een afdaling over een graspaadje bracht me tot op een grote baan, ik vermoed de Schoonderbeukenweg in Rillaar (Aarschot) tegenover Montenaken. Linksaf van de grote baan weg was het klimmen over een grindpad op 28,50 km, gevolgd door nog een klim over een bospad en een graspad om daarna een knappe singletrack op en af te treffen. Deze lag in een knap bos en het was er plezant rijden. Een afdaling bracht we weer tot in een straat op 30 km van de start. Via Ebdries en Oudenbos, straten in Rillaar (Aarschot), bereikte ik een graspad van waar het klimmen was tot op een hoogvlakte om dan over een singletrack weer af te dalen tot in de buurt van de snelweg. Nog eventjes door het Tienbundersbos in de hoogte naast de snelweg om, zoals ik verwacht had, voorbij het bedrijf Betterfruit in de Steenberg te Rillaar (Aarschot) te rijden. 32,50 km om 12.00 u.

In plaats van de Steenberg te volgen, zoals bij recente eerdere tochten, ging het de Leuvenseweg over en een veldweg in naast een huis om na de oversteek van enkele velden uit te komen in de Molenstraat in Rillaar. Daar de drukke Diestsesteenweg over en de Wijper in. Even verder ging het de korte singletrack van het vuil venster in, door mij zo gedoopt omdat hij vlak naast een slecht onderhouden huis loopt waarvan de zijgevel wat te lijden heeft van het groen en de bomen die er tot vlak naast komen. Het venster in de zijgevel moet al jaar en dag niet meer gepoetst zijn. Er zal wel een bejaarde mens gewoond hebben die dat alles niet meer kon onderhouden. Het huis staat nu trouwens te koop! Deze track komt altijd in het begin van een toertocht, ik veronderstel de nachtrit vanuit Rillaar, maar dan komen we van de andere kant. Daarna volgde een asfaltbaantje. Vanaf 36 km ging het naar het bos op wat volgens mij de Konijntjesberg heet. Smalle paadjes waar het serieus klimmen geblazen is met halverwege een steile afdaling waar ik meestal te voet ga, zeker als er niemand in de buurt is. Eén keer ben ik er toch eens naar beneden gereden en ik dacht dat mijn laatste uur geslagen was! Wanneer ik beneden was, kwam er toch nog een biker de helling af. Even uit het bos van het parcours weggegaan, omdat ik nu toch eindelijk eens wou weten wat de naam is van de straat in de diepte. Ik kon niet weten dat we er dadelijk door zouden rijden. Ik moest een heel eind rijden om een aanwijzing te vinden. Er stonden een grote hoeve en een paar uit de kluiten gewassen villa’s. De straten in de omgeving heten Wijnberg en Rommelaar. Onderweg kwam ik pijlen van de toertocht tegen. Dit alles in een mooie, landelijke omgeving.

Toen ik terugkeerde naar het parcours zag ik de biker van daarnet weer. Hij was even het noorden kwijt. Voor mij ging het de heuvel weer op en af tot ik er aan de achterkant uit het bos kwam over een smal graspad waar ik een afgevallen pijl weer heb teruggehangen. Dan linksaf om uit te komen in de straat, de Rommelaar, waar ik daarnet naast een huis de pijlen had zien hangen en de plek te bereiken aan de voet van de Konijntjesberg waar ik de biker gesproken had. Nog een stukje over het asfalt van de Rommelaar en dan rechtsaf. 39,75 km om 12.50 u. Enkele straten en een veldweg brachten me tot aan de tweede bevoorrading op een assenweg ter hoogte van enkele huizen nabij de Demer in Langdorp. 41 km en 13.00 u. Een man en een vrouw zorgden er voor watermeloen, bananen, wafels, frangipanes en sportdrank. Water kwam rechtstreeks uit een op het net aangesloten kraan. Ik heb er nog even geholpen om een tentzeil op te vouwen. Na de stop kwam ik weer op de oever van de Demer. Daar ging het de houten brug over ter hoogte van de kerk van Langdorp om het parcours van de route van 45 km te vervoegen.

De lus voor de 45 km.

Op de andere oever van de Demer trof ik de splitsing tussen de routes van 25 km en van 45-65-85 km op 42 km van het vertrek. Er was nog 1 biker op de 45 km in aantocht. Het ging achter de kerk en eventjes door enkele straten van Langdorp om vanaf de Vuurmolenstraat de Bosberg op te rijden via een voor toertochten minder gebruikelijk pad. In plaats van rechtdoor te rijden voorbij de poort onderaan de voet van de berg waarop “Bosberg” staat, hielden we meer links aan op een breder pad. Daardoor kreeg ik, na al diverse keren hier gepasseerd te zijn, eindelijk het gebouw eens te zien dat op dit domein staat. Een soort kasteel met een plompe toren en een hoge stenen muur als omheining. Op 43,50 km stak me hier nog een biker voorbij. Tot maar liefst 46,50 km, dus gedurende drie kilometer, kregen we niets dan knappe singletracks op deze Bosberg, op en af, met keren en draaien. Soms was het wel wat zwaar voor mij tijdens de klimmetjes. Naar het einde toe slingerde de singletrack zich naar beneden in lange S-vormige bochten tussen de bomen. Ik heb hier ooit gereden toen er meer bikers onderweg waren en dan krijg je telkens op de lussen opnieuw de bikers die zowel voor je als achter je rijden te zien. Nu was de ruimte tussen de lussen wel meer begroeid en reed ik er alleen, op twee andere die me aan het einde voorbij reden na. Daar ging het even steil naar beneden tot op een grindweg in het bos waar het weer klimmen geblazen was. Na een kort bospad volgden weer vele licht heuvelachtige singletracks doorheen een bos, eindigend met een riskante afdaling op een geërodeerd pad. Om 14.00 u staken me hier nog twee rijders voorbij. 48 km.

Ik kwam uit aan de spoorweg en daar ging het weer het bos in over mooie singletracks, min of meer evenwijdig met het spoor. Bij het in rijden van het bos was de ondergrond wel zeer mul. Ik denk dat iemand daar de overschot van zand van bouwwerken was komen storten. Ik trof er een man die er met een gewone fiets aan het rijden was. Ik kreeg er ook een stevige helling voor de wielen waar ik toch even diende te stappen. Tot 49 km reed ik evenwijdig met de spoorweg, ging het de spoorweg over, om weer het bos in te duiken over superdroge singletracks. Een zeer knap stukje van het parcours. Ik passeerde de camping Heimolen en kwam uit op een kruispunt in de Hertebreemstraat, een betonweg doorheen het bos. Er stond een huis op de hoek, er was een oude vrouw met haar loopwagentje op wandel en er zat een groep meisjes van een jeugdbeweging in het gras langs de kant van de weg. Bijzonder zanderige paden tussen lage struiken deden mij vermoeden dat ik dadelijk een molen zou te zien krijgen en effectief zag ik de wieken van de molen boven het groen verschijnen, de Heimolen op den Ouden Stokt op het restant van de Gijmelse Heide in Langdorp. 51,50 km om 14.15 u.

Er volgden niets anders dan singletracks doorheen het bos tot ik op 54,50 km uitkwam in een straat met grote villa’s. Daar ging het de Venneheide in. Hier kreeg ik nog een biker te zien en twee jongens die er met hun gewone fiets een deel van het parcours aan het rijden waren. Het feest der singletracks ging verder tot 55,50 km om dan uit te komen op een grote baan, de Vleminkstraat. Even verder passeerde ik het voetbalveld met de betonnen omheining waarop indertijd publiciteit geschilderd werd op de hoek van de Wevelsstraat en Ruitersstraat in Gijmel-Langdorp. Ik kreeg er effectief een amazone te paard als tegenligger. Op 7 juli ben ik hier nog gepasseerd tijdens de tocht vanuit Heist-op-den-Berg en toen doken we er een graspaadje in. Nu reden we eventjes verder op asfalt om dan rechtsaf een veldweg in te slaan om hetzelfde paadje te bereiken. 56,50 km om 14.45 u. Enkele servitudes, grassporen, stroken bos, open vlakten en smalle wegeltjes leidden me tot in het natuurgebied De Blakers tot 59 km. Dat ligt nabij de Kalsterloop die de grens vormt tussen de provincies Antwerpen en Vlaams-Brabant.

Tot 61,50 km werden we weer getrakteerd op singletracks in een bos naar een hoogte toe met links huizen in de diepte. Volgens mij was dit in de buurt van wat het crossparcours van Aarschot genoemd wordt. Ik arriveerde aan de Gijmelenhoek in een villawijk om daar een veldpad in te slaan. Hier kreeg ik nog twee bikers van de toertocht te zien. Het ging even door de bewoonde wereld van Aarschot en de spoorweg over om op 63,50 km het Domeinbos Meetshoven te bereiken. Ik kwam toe op de zeer drukke Ter Heidelaan in Aarschot en daardoor wist ik dat ik dadelijk de derde stop aan de Volkswagen Garage Van der Elst in Aarschot zou treffen. Op 65,50 km na de start om 15.30 u! Daar was ik net zoals vorig jaar de laatste, maar er werd net zoals toen prompt nog een banaan boven gehaald en ik heb er de laatste wafel en granenkoek opgegeten en de laatste sportdrank uitgedronken. Twee mannen en een vrouw hadden alles netjes opgeruimd, opdat ze deze plek ook volgend jaar zouden mogen gebruiken. Hier is namelijk water en sanitair aanwezig en op de parking voor de zaak is plaats genoeg voor de bikers en hun fietsen. Morgen zouden deze mensen hier weer paraat staan voor de ritten op zondag, want dan kon je de 25-45-65 km nog eens rijden. “Tot morgen”, grapten de mensen, maar die kans was klein! Er werd trouwens slecht weer voorspeld voor zondag en dat hebben we ook gekregen! Een goede zaak dus van hier vandaag al te komen rijden! Ik meen dat de parcoursbouwers ook een alternatief gezocht hadden om een stuk van de drukke Ter Heidelaan te kunnen omzeilen, want vorig jaar reden we een heel stuk langer langsheen deze gevaarlijke weg om de bevoorrading te bereiken.

Nog eventjes verder langsheen de drukke weg tot aan de “batterijenrotonde” op de grens met Betekom (Begijnendijk) om daar linksaf te slaan en een veldpad te berijden tot aan de brug over de Demer. Van 66 tot bijna 68 km ging het over het jaagpad langsheen de Demer om de dijk ter hoogte van het hotel Kasteel van Nieuwland in de Beemdenstraat te verlaten. Achter het complex lag een grote vijver! Veldwegen en een straat door het bos voerden me tot de Vosdonkerstraat in Gelrode (Aarschot). In Turfputten, vlak voor de spoorweg, was er een splitsing tussen de routes van 25 km en 45-65-85 km. Terwijl ik er even aan de kant stond, kwam er nog een biker voorbij. Het ging het spoor onder via het tunneltje om aan de andere kant de richting van Nieuwrode uit te gaan. Op 71 km reed ik voorbij de Moedermolen aan de Hondsheuvel in Gelrode. Na de doortocht van Gelrode volgde een veldweg tot perenboomgaarden aan het Stenenkruis in Wezemaal (Rotselaar). Zoals te verwachten was ging het hier vanaf 73 km de Wijngaardberg op via een met kiezel bestrooide holle weg. Daarna volgden de vele wegeltjes op de berg, af en toe zelfs over asfalt en de mooie singletrack die tussen een boomgaard en een maïsveld evenwijdig loopt met de E314 in de diepte rechts. Die singletrack duikt via een voor mij onmogelijk te rijden korte klim het bos weer in. 75 km. Via een afdaling in de Donkerstraat, een knappe asfalt holle weg, bereikte ik weer Gelrode. Ik zag weer eventjes de Moedermolen staan en dan ging het een servitude in tegenover de Hondsheuvel.

Rond 77 km kreeg ik een fikse klim van de Eikelberg voor de wielen, weliswaar over het asfalt van de Bergstraat, maar toch vrij stevig. Het ging de berg weer af over een off-road-paadje door het bos. Daarna weer eventjes door de bewoonde wereld en de kerk van Gelrode voorbij. Een straat in tegenover de kerk, daarna een veldweg en op bijna 80 km volgde een beklimming in een smalle holle weg tussen dicht struikgewas. Boven linksom en via een evenwijdig lopende, nog ruigere holle weg weer naar beneden over losse stenen. Ik reed daar tegen de richting van een vaste rode route in. Een vader en zijn zoon die ik daarnet al op het asfalt was tegengekomen kwamen het paadje in. Vermoedelijk locals die de rode route reden. Ik arriveerde in de Parhofstraat in Gelrode en begon zo stilaan moe te worden! Tot 82 km konden we nog genieten van leuke paadjes en singletracks in het Kloesebos. Daar werd mijn pad, deel van een vaste route, versperd door een oude man, op weg met de wandelstok. Nadat ik vijf keer “dag meneer” had geroepen, maakte de man in kwestie nog geen aanstalten om even opzij te gaan! Potdoof? Neen, meneer had oortjes in! De pukkelpopper!

Het ging voorbij enkele statige buitenhuizen tegen een heuvelwand in de Schaapsvijver en de bewoonde wereld in aan de Boonzakstraat. Dan reed ik voorbij een mij bekend plekje, meer bepaald voorbij het mooie witte huis op een hoogte in het bos in de Gelrodeweg in Aarschot. Daar is het altijd stevig klimmen! Op 84 km arriveerde ik op het grote kruispunt aan de Steenweg op Sint-Joris-Winge en de Oostelijke Ring. Het kruispunt over tot aan het steile geërodeerde paadje dat deel uitmaakt van de rode vaste route. Ik heb het daar niet op begrepen, want ik ben daar ooit eens ferm gevallen en heb toen lange tijd pijn gehad aan mijn knie! Eens boven trof ik een mooie singletrack door het bos die met tot aan de Orleanstoren bracht, een toren die ooit deel uitmaakte van de stadsomwalling van Aarschot. Dan de steile straat met nieuwgebouwde huizen af, de brede straat beneden door, om op 86 km nog de mooie singletrack op de Leiberg vlak naast een afgrond te treffen. En dan lekker naar beneden bollen! Daarna het zwembad van Aarschot voorbij, dat aan de buitenzijde wel wat opsmuk zou kunnen verdragen. De Demer over en goed murw weer bij af na 87,50 km. Bekaf in de Bekaflaan!

Zoals te verwachten was viel daar geen kat meer te bespeuren! Het bruggetje met de bloembakken over de Demer overgestoken om eens poolshoogte te nemen in de binnenstad. Ik kwam al direct uit op de Grote Markt aan de Sint-Rochustoren, een toren van een voormalige gevangenis, en daar was er kermis! Dat opende meteen perspectieven voor een warme hap. Aan een kraam twee broodjes braadworst en een blikje cola gekocht en dat alles soldaat gemaakt op een plekje tegenover de Demerwachter, een standbeeld in een fontein tegen een huisgevel. Hoe dat mensen met een kermiskraam hun brood kunnen verdienen is me een raadsel! Ik heb daar meer dan een uur aan een kraam gezeten zonder dat daar iemand zijn kans kwam wagen! Een paardenmolen, schietkraam en eendjes vangen kan ik nog begrijpen, maar die lunaparken! Wie geeft daar nu geld aan uit! Ook al steken al die kleurrijke prullen natuurlijk de ogen van de kinderen uit! Moest ik mij neergelegd hebben op de straatstenen, ik zou zo in slaap gevallen zijn, maar er wachtte mij helaas nog een rit huiswaarts!

Daags nadien ben ik naar Halle-Zoersel geweest om daar te rijden. Om daar vast te stellen dat ik stukken had aan mijn fiets! Ik heb het niet kunnen fiksen zodat ik onverricht ter zake weer huiswaarts ben gekeerd! Niet de regen, maar de techniek was dus spelbreker! Thuis daar nog aan bezig geweest met als enige resultaat dat mijn hele zondag verknoeid was! Holy shit, heilig uitwerpsel, Van Halle-Zoersel dus helaas geen verhaal!

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you.be en op mountainbike.be!

19-08-2013 om 00:00 geschreven door StrammerMax

Het ging verder over paadjes achter de sportvelden en over een singletrack doorheen een stuk bos tot 2,50 km. Via de straat waarlangs ik met de wagen toegekomen was ging het weg van het dorp, de spoorweg over en over een stukje fietspad langsheen de grote invalsweg. Ik reed daar achter een groepje van vijf jongens, ik schat van rond de 14 jaar. Eens voorbij het bruggetje over de op deze plaats nog smalle Demer dienden we de baan te kruisen en doken we ter hoogte van een oude hoeve een veldweg in aan het Lummens Broek die even verder naar rechts afboog. 4 km. Een kleine kilometer verder voerde deze veldweg me langsheen een aantal knappe vijvers langs weerszijden van het pad ter hoogte van het Schulensbroek. De vijver rechts was bedekt met waterlelies die helaas niet in bloei stonden. Er reed me daar een hele nest mountainbikers voorbij, een grote groep die ik aan de start al op elkaar had zien staan wachten.

Er volgde een kort stukje grote baan tot aan de Eggelstraat in Lummen en vanaf 6 km troffen we daar een knap stuk bos met idem dito singletrack. Een halve kilometer verder volgde een stevige klim over een bospad met een ondergrond van zavel. Toen ik boven stond uit te hijgen passeerden er nog redelijk wat deelnemers. 9.45 u. Tot 8,50 km kon iedereen hier zijn hartje ophalen op de paadjes in dit bos dat naast de E314 gelegen is. Het geluid van de snelweg moest je er vanaf een bepaald moment bij nemen toen we er in de hoogte eventjes vlak naast reden. De doortocht van deze speeltuin eindigde met een klim naar de top van de Willekensberg om daar de splitsing te treffen tussen de routes van 27 km en 37-47 km op 8,50 km van de start. Eén biker koos er voor links, de kleine toer op, vijf anderen gingen samen met mij de andere kant uit. Het begin van de tocht was al zeer te smaken geweest. 10.00 u.

Ik kwam uit op een asfaltbaan met aan de overkant een kapelletje waarvan ik me laatst nog afgevraagd heb waar dat ergens was. Het is de Kapel van de Beukenboom in de Beukeboomstraat tegenover het restaurant Beukenhof op de Willekensberg. Op de top van de Willekensberg liggen namelijk een kluis en een kapel. Op de plaats van de kapel zou vroeger een houten Mariabeeldje in de holte van een beuk gestaan hebben. Op zekere dag ontdekte een schaapherder dat het beeldje verdwenen was. Op de feestdag van Onze-Lieve-Vrouw Visitatie in 1640 werd een albasten Onze-Lieve-Vrouwbeeld (van circa 1425) overgebracht naar de vergrote holte in de boom. Pelgrims stroomden toe en wonderbare genezingen vonden er plaats. De kluis is één van de vier overgebleven Limburgse kluizen. Sinds de restauratie in 1998 is de kluis opnieuw bewoond. Ik heb wat in het logboek geschreven dat binnen in de kapel ligt, het was per slot van rekening 15 augustus!

We doken naast de kapel weer het bos in en reden er eerst enige tijd langsheen een draadafsluiting. Waarschijnlijk heeft de een of andere rijkaard hier een privaat bos! Eens daar voorbij kregen we een bochtige singletrack voor de wielen. Hij was enigszins gehavend, vermoedelijk door eerdere boswerken, want er lagen zeer veel dode takken op de grond. De bodem was er trouwens kurkdroog! 9,50 km. De singletrack eindigde aan de Fonteinstraat en de Windmolenstraat in Lummen op een plaats waar een knappe kolossale villa op de rand van het bos staat. Daar ging het weer direct het bos in over het traject van een blauw-rode vaste route. Daar zouden we later nog stukken van tegenkomen, soms tegen de richting van de vaste route in. Op één plaats kreeg ik te maken met tegenliggers die ze reden. In ieder geval kregen we hier weer een knap stuk bos met superdroge singletracks, bijna over pure kurkdroge bladgrond, die het rijden soms wel bemoeilijkte. De ferme noppen op mijn banden zijn immers eerder geschikt voor modderige omstandigheden.

Het laatste deel van de passage door het bos verliep weer evenwijdig met de snelweg die we overstaken via de brug aan de Vandermarckestraat in Lummen op 11 km van de start en ter hoogte van de afrit Lummen. We reden een privaat domein in waar in het begin een soort van crossparcours was uitgezet met bochtjes en enkele korte klimmetjes in een bos. Daarop volgden nog ettelijke kilometers knappe bospaden. Daarna reden we voorbij oudere en nieuwere gebouwen met watertoren waaruit bleek dat dit het terrein was van een technische en landbouwschool. Er stonden daar ook koeien op het terrein! We werden er van trapjes en hellende vlakken gestuurd. Even opgezocht op het wereldwijde web en ik vermoed dat het de Sint-Ferdinandschool is. Aan een webadres te zien van de Broeders van Liefde! Vandaar dat er op een hoogte nabij de snelweg hier ergens een klein kerkhof is waar broeders begraven liggen. Ik meende dat we er zouden passeren, maar ik heb het niet gezien. Het valt ook niet op en ligt achter groene coniferen verstopt. Ik heb het eerder ook maar toevallig ontdekt. Op 13 km verlieten we het domein via een achterpoortje en was het stevig klimmen geblazen over een licht stijgend paadje langsheen struikgewas en proefvelden. Boven moest ik even staan uithijgen, ook al was de klim verre van steil! Het geheel werd afgesloten met een plezante snelle afdaling over een smal pad op de blauwe vaste route tot 14 km.

Een veldpaadje leidde me tot aan de duizendjarige eik van Lummen. Iemand deed me ooit geloven dat dit de eik is uit de reeks “De smaak van De Keyser”, maar ik denk dat dit niet zo is. Dat is de eik uit het nabije Kaggevinne tussen Diest en Scherpenheuvel. De eik in Lummen is één van de oudste nog levende bomen in Limburg! Onder zijn indrukwekkende takkenkruin werd recht gesproken, gefeest, oorlog gevoerd en hij is zelfs in brand gestoken… Al in 1940 werd de mystieke boom beschermd als monument. Zeker een bezoekje waard is de unieke uitkijktoren achter de eik. Hij geeft je een prachtig zicht op de vallei en een ander natuurgebied dat Lummen rijk is: De Zwarte Beek. Ik ben eens over een houten paadje tot aan die bizarre uitkijktoren gereden. Hij is opgetrokken uit een metalen skelet waarin natuurlijke materialen verwerkt zijn met binnenin een metalen trap. Net zoals men muurtjes optrekt met metalen netten die vol stenen worden gestoken. Je zou zelfs de abdij van Averbode en terrils in Limburg hebben kunnen zien staan, maar daar heb je dan toch wel heel veel verbeelding voor nodig! In de achterkant van de dikke stam van de duizendjarige eik zit wel een groot gat! Wie de eik wil zien moet het domein binnen gaan op de hoek van de Dikke Eikstraat en de Klimopstraat in Lummen.

Tot 20,75 km volgden knappe singletracks in soms woeste bossen, een lust voor de mountainbiker. Op een breder bospad kreeg ik een grote groep fietsers, gevolgd door een bezemwagen, als tegenliggers. De doortocht van het bos eindigde met een bochtige singletrack tussen dunne dicht op elkaar staande boomstammetjes. 11.00 u. Dan reed ik een tijdje over asfalt door de Streukensstraat en de Mierenbergstraat tot aan de voet van de snelweg op het grondgebied van Linkhout-Lummen om daar vanaf 22 km weer de bossen in te duiken voor een volgende portie singletracks. Op 23,50 km trof ik de bevoorrading op een kruispunt van bospaden. 11.15 u. Er kwamen nog bikers toe, waaronder de vader met zijn zoontje die ik daarstraks op het gedeelte naast de snelweg had zien rijden. Het ventje was nog zodanig klein dat zijn beentjes nog te dun waren voor de broek van zijn fietspakje. Jong geleerd is oud gedaan. Hopelijk kunnen vader en zoon nog vele jaren samen fietsen! Aan de stop kon je smullen van bananen, partjes appelsien, cake, wafels, sportdrank en water en terwijl genieten van de ongedwongen hartelijke sfeer. Helaas begon er uit de grijze hemel fijne regen te vallen!

Op de plaats van de stop was meteen een splitsing tussen de routes van 27-37 km en 47 km. Gekozen voor de langste toer. Een bospad voerde me naar een betonbaan die me door Zelem (Halen) naar Meldert (Lummen) voerde, waarbij we de Zwarte Beek kruisten. 24 km. Intussen was het fel beginnen regenen! Op 25 km ging het aan de Zelemsebaan weer de bossen in waar ik nog twee bikers te zien kreeg van de weinige die me nog zouden inhalen. Er volgden bospaden en veldwegen die af en toe een strook bos aansneden in een meer open landschap. De regen was gelukkig kort van duur! Op 27 km volgde een leuke lange afdaling over een paadje dat goed vol stak met stenen, gevolgd door een ferme klim in het bos. Hier stak me nog een biker voorbij. Op 28 km voerde de zandweg Galgebergstraat mij voorbij enkele huizen op grote percelen bos. Ik kwam uit in een straat en op 29 km ging het weer het bos in over mooie singletracks en werden we bij aanvang over enkele uit de kluiten gewassen heuveltjes gejaagd. We verlieten even het bos om een kleine open vlakte te doorkruisen. Ik ben hier ooit geweest toen het hier vol veldbloemen stond. Nu was alles uitgebloeid. Terug het bos in over een hoge bult. 30,75 km om 12.00 u. Daarna volgde een kort stukje asfalt tot in de Molenstraat op de grens van Zelem (Halen) en Schaffen (Diest), wat dus meteen de grens is tussen twee provincies!

We kregen nog boswegen voor de wielen in de Vallei van de Zwarte Beek in Zelem, op sommige plaatsen zelfs vrij zanderig. Omstreeks 33 km ging het een in het bos gelegen kanaaltje over en passeerde ik een grote witgeschilderde gerenoveerde hoeve met een zeer lange gevel. Even verder lag de spoorweg. Na het voetbalveld van Eendracht Zelem te zijn voorbijgereden, kruiste ik de spoorweg in de Weyerstraat en ging het door de dorpskern van Zelem tot in de Linkhoutsestraat. Daar herkende ik de plek waar ik mijn auto ooit had geparkeerd tijdens een toertocht over een huis met een oprit vol kiezel. Het volgende kruispunt van straten herkende ik en dat was onder anderen de Kruisstraat waarin het Sportcentrum De Kambergen gelegen is, start van de jaarlijkse toer vanuit Zelem! Toen ik me de vorige dagen de startplaats in Schulen probeerde terug voor de geest te halen kwam verkeerdelijk deze plek terug in mijn gedachten! De toertocht van Zelem-Cycling vanuit De Kambergen vindt dit jaar plaats op 29 september 2013. Allen daarheen! Er stak me nog een biker voorbij. Op de hoek met de Breedvenstraat trof ik op 36 km een splitsing tussen de 27 km en de 37-47 km op de grens met Linkhout-Lummen aan de voet van de snelweg. Toen ik daar even halt hield stak me nog een biker voorbij, mogelijk een Palmzondager, die even later op zijn stappen terugkeerde.

We doken een strook bos in naast een brug van de snelweg aan de Gorenbroekstraat, een weinig gebruikte betonbaan naast de snelweg, en daar kreeg ik nog twee snelle jongens te zien, ik vermoed vader en zoon. We kregen er enkele singletracks voor de wielen. Het ging een brug van de snelweg onder, weer op de grens tussen Zelem en Linkhout, om daar weer de bossen in te duiken ter hoogte van de Donderbosstraat. Er passeerden nog twee snelle mannen, meteen de laatsten op deze toertocht. Sinds de bevoorrading had ik nog slechts negen bikers te zien gekregen! Van 38 tot 39 km kregen we knappe singletracks met enkele pukkels en veel bochtenwerk ter hoogte van Kambergen. Met het geluid van de snelweg op de achtergrond. Tot 40,50 km nog meer singletracks, maar hier kreeg ik het wat lastiger omwille van de vele korte bochtjes en een kurkdroge losse bodem, als bladgrond. De liefhebber van technische stukjes kon hier zijn hart ophalen. Omstreeks 13.00 u kwam ik terug uit in de Donderbosstraat nabij de plek waar ik daarnet het bos was in gereden. Daar kreeg ik nog een biker te zien die het bos in reed, maar die heeft me niet meer ingehaald. Ik denk dat het ook een biker van de club was! Dan maar een tandje bijgestoken, misschien was het iemand die de pijlen hier weer kwam wegnemen!

Er volgde een weinig gebruikte betonbaan naast de snelweg en even verder ging het onder de snelweg via een brug waar ook het treinspoor onder de snelweg gaat. Tot 42,50 km reed ik over een asfaltbaantje evenwijdig met de spoorweg en in de meer bewoonde wereld van Linkhout. Op een bepaald moment doken we naast de straat een singletrack in waarvan we tot 43 km konden genieten. De track maakte deel uit van een vaste route en slingerde zich met bochtjes en over bultjes doorheen een strook bos tussen de straat en de spoorweg. Het was er leuk rijden! Het ging even door een woonwijk van Linkhout om de Smetanastraat in te duiken. Smetana? De naam van één of andere uitheemse voetballer? Neen, van een Tsjechisch componist (1824-1884) en ook de naam voor zure room! 44 km. Via deze straat bereikte ik een kilometer verder de Demer en het ernaast liggende Schulensmeer ter hoogte van de cafetaria. Het Schulensmeer is in de zeventiger jaren ontstaan door het uitgraven van aanvulgrond voor de aanleg van de E314. Het ging de lange assenweg naast het meer op en waarlangs vissers hadden postgevat. Dan rechtsaf een asfalt helling op die me tot naast de spoorweg bracht om even verderop weer rechtsaf te gaan op een onverhard pad naast de waterlopen de Oude Laak en de Oude Herk aan de linkerzijde en een dijk aan de rechterzijde. Ter hoogte van een trapje naar de dijk kwam er nog een splitsing tussen de routes van 27 km en van 37-47 km op 47,72 km van de start. Voor mij kwam er dus zo stilaan een einde aan de rit.

Na nog een strook bos kwam ik weer in de bewoonde wereld van Schulen en reed ik voorbij de oude kerktoren en de nieuwere kerk op de weg waarlangs ik de start met de auto bereikt had. In de lange Manestraat reed ik mijn auto voorbij en arriveerde zo aan de aankomst na 51 km omstreeks 13.30 u. Gebruik gemaakt van de bikewash, al betrof het enkel maar stof dat door de korte regenbui aan de fiets was blijven kleven. Er zat nog een groepje bikers buiten op het terras en verder leden van de organiserende club Palmzondag. Eén van de vrouwen deed een aantal keren het relaas van hoe ze de tegeltjes van de douches begon te poetsen, te horen kreeg dat de douches nog niet uitgeschakeld waren en nat werd gemaakt. Hoe, is me een raadsel! Misschien met een centrale knop die alle douches samen doet werken?

Nog genoten van twee drankjes om dan de wagen weer op te zoeken. Terwijl ik daar mijn fiets aan het opladen was reden er een viertal ontpijlers voorbij. De zon had intussen de grijze lucht opgeruimd, geen zin om al naar huis te gaan en nog eens langs Scherpenheuvel gereden. Daar liepen vele dagjesmensen rond. Ik zag er ook een kleine vrachtwagen waarachter een aantal wielertoeristen en bikers stonden. Dat zullen mannen geweest zijn die een tocht naar hier ondernomen hadden en zich daar konden omkleden. Ik kwam er zelfs één van m’n collega’s tegen die daar bezig was met een fietszoektocht. Dan gebeurde er iets gevaarlijks naar de toekomst toe! Ik heb er op de hoek van twee straten een frietkot ontdekt! Er direct gebruik van gemaakt voor frieten met goulash! Op de terugweg een stommiteit begaan! Om te vermijden dat de GPS me over Geel-West (afrit afgesloten wegens de wegenwerken daar) naar huis zou sturen, Lummen als tussenstop ingegeven om via de E314 te rijden. Daar heb ik dan de verkeerde richting Leuven-Brussel genomen en het duurde een tijd eer mijn eurocent viel! Waarom wou die GPS mij aan elke afrit van de snelweg sturen? En waarom werd de af te leggen weg steeds groter? Stoembakkes toch!

Wat me bij alle deelnames aan deze toer altijd is opgevallen is dat de mannen en vrouwen, leden van MTB Palmzondag, altijd even vriendelijk zijn, zowel bij de inschrijving, de bevoorrading als de après. Een reden te meer om hier op 15 augustus eens te komen genieten van het knappe parcours en de singletracks in de streek van Schulen, Lummen en Zelem. Met een perfect uitgepijld parcours waar ter verduidelijking overal nog eens gebruikt gemaakt wordt van kalklijnen! Ergens mis rijden is dus bijna onmogelijk! Ook gevaarlijke boomstronkjes waren met kalk gemarkeerd. Het was soms zelfs grappig om te zien waar die mannen overal kalk hadden op gestrooid! Deze verzorgde toertocht is dus warm aanbevolen!

Interessante weetjes over de Willekensberg en het Lummens Broek: klik hier!

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you.be en op mountainbike.be!

Toertocht te Herk-De-Stad op 15-08-2012 door Mrmtbjo



Toertocht te Herk-De-Stad op 15-08-2012 door Chagoiginrin



Toertocht te Herk-De-Stad op 15-08-2013 door Chagoiginrin

16-08-2013 om 00:00 geschreven door StrammerMax

Na 8 km ging het via een brug het kanaal over en reden we er op de andere over nog even naast. Daar vroeg een biker me welke afstand ik volgde. Voorlopig allemaal, want er was nog geen splitsing geweest, tenzij voor de kidstoer! Hij was de blauwe pijlen beginnen volgen en wist duidelijk niet dat deze altijd gebruikt worden voor de kidstoer! Hij zal een beginneling geweest zijn! Op 9 km verwijderde het parcours zich van het kanaal en kregen we achtereenvolgens een assenweg, een bosweg en een veldweg voor de wielen tot zo’n 10,75 km. Een verhard pad bracht me tot aan een spoorwegovergang waar we op 12 km het Jezuïetengoed te Aalter in doken, nog steeds in de omgeving van het kanaal. Het Jezuïetengoed is een reeks straten in een parkdomein met assenwegen. Beton en asfalt brachten me tot nabij de snelweg E40 om er op 13,50 km een veldweg in te slaan van zo’n kilometer lang. 13.30 u.

Hierna volgde op 14,50 km een knap stukje bos met paadjes over enkele bulten op en af. Gevolgd door de doortocht van nog een zeer knap stuk bos waar in het begin een technisch parcours was uitgezet met bochtenwerk over een aantal hoogteverschillen en een bodem van pure zachte, droge bladgrond. Die ondergrond was niet zo gemakkelijk te berijden. Het stuk bos waarin we reden moet tussen de spoorweg en de E40 liggen. Want op een bepaalde plaats zag ik achter een haag een trein langs de bosrand passeren en even later hoorde ik het geluid van de snelweg aanzwellen. In ieder geval konden we hier een hele tijd genieten van prachtige bospaden in het Blekkerbos. Mij vielen ook de vele grachten op die door het bos lopen. Nu stonden ze droog. Ik reed er een tijdje in het zog van een vrouw nadat we ons beiden van weg vergist hadden aan een dubieus opgehangen pijl. Hier in de buurt moet ergens het lijk van de vermoorde kasteelheer Stijn Saelens gevonden zijn. Het bos is privaat en moet eigendom zijn van één of andere baron. Aan de bosrand ter hoogte van een prieeltje troffen we op 29 km de eerste bevoorrading met bananen, knabbeltjes en drank. Enkele mannen zorgden er voor de voorraad. Er kwamen nog enkele bikers toe. 13.50 u.

Onmiddellijk na de stop kwam de splitsing tussen de routes van 35 km en 55-70 km. Voor de langere routes ging het de snelweg over om Maria-Aalter binnen te rijden. Achteraf zouden we weer op deze plek toekomen om dan verder de 35 km te volgen. Deze keer ging het niet zoals vorig jaar linksaf over een zanderig terrein waar werken aan de gang zijn, maar rechtdoor en linksaf. De reden was dat de toer in omgekeerde richting als vorig jaar werd gereden, wat duidelijk werd toen ik de lange lus op deze plek later op de dag weer beëindigde! Het ging het terrein van het noviciaat van de Broeders van Liefde op via een achterpoortje om er het bosrijke domein te doorkruisen, waarbij we ook het Blekkervijverkasteel, waarrond de andere gebouwen van het noviciaat zijn opgetrokken, voorbij reden. Dit huis van de broeders aan de Blekkervijverstraat is me niet onbekend. Ik heb namelijk mijn middelbare school doorlopen in een school van de Broeders van Liefde in het Antwerpse en zij ronselden indertijd monitoren voor zomerkampen voor gehandicapte kinderen en jong volwassenen op de het militaire domein van de Westakkers in Haasdonk nabij Sint-Niklaas. De monitorencursussen vonden plaats in Zwijnaarde en hier in Maria-Aalter. Ik heb meer dan tien jaar twee tot drie weken tijdens de grote vakantie monitor geweest in “groep 7” tijdens die kampen en samen met een maand vakantiejob bepaalden deze kampen voor een groot deel de vakanties uit mijn jeugd. Sommige van die gasten waren ouder dan ik! Soms gingen wij een heel eind te voet naar een speeltuin van een weeshuis van nonnen in Beveren. In het recreatieoord De Ster mochten wij gratis met het treintje rijden en op de trampolines! Nu resten enkel nog de mooie herinneringen aan die tijd. De kampen verhuisden van de Westakkers (intussen gesloten als militair domein) naar Diksmuide en de opzet zal in de loop der jaren ook wel veranderd zijn! Ik heb het altijd jammer gevonden dat niemand van de organisatie later nog de moeite gedaan heeft om de oud-leiders van één en ander op de hoogte te houden. Internet en gsm bestonden in die jaren immers nog niet!

Het is in ieder geval lovenswaardig dat de broeders hun domein openstellen voor de bikers, want wij konden hier genieten van een knap stuk met bospaden en leuke doorsteken. We verlieten de plek weer via een zeer lange grindweg. Het was plezant van nog eens op een plek te komen waar jeugdherinneringen aan verbonden zijn. Via Stratem en de Aalterstraat ging het naar een lange dreef in het domein Hooggoed, een bos dat aansluit bij het Blekkerbos. Een knappe bosweg en veldweg brachten me weer naar een iets meer bewoonde wereld met omstreeks 25 km de doortocht van Kruiskerke-Ruiselede. 14.30 u. Vanaf de boomkwekerij De Bel volgde een zeer knappe singletrack doorheen een strook bos. Uitzonderlijk knap zelfs, met plezante bochtjes en omzeggens 3 km lang fietsplezier!

Ik verliet het bos via de Planterijstraat in Doomkerke-Ruiselede waar bewoners druk in de weer waren met schilderwerken aan hun huis. Er volgde een stukje asfalt waarbij ik aan de linkerkant een aantal eigenaardige uitzonderlijk hoge huizen trof die samen één groot gebouw schenen te vormen dat me deed denken aan het (vervallen) casino van Mol-Gompel. Alleen was dit gebouw niet vervallen. Ik vraag me zelfs af of het gerenoveerde dan wel nieuwe huizen waren! Even verder bereikte ik het domein van de Gulke Putten in Wingene. 30,75 km. Knappe kasseibaantjes en bospaden leidden me er door een soort van parkdomein tot 32,50 km. De omgeving deed me denken aan Merksplas-Kolonie met oude gerenoveerde huizen tussen groen! Op 33 km trof ik de splitsing tussen de 55 km en de 70 km aan het Sint-Pietersveld, een straat in Wingene. 14.55 u. Eén biker in spierwit pak ging de 70 km uit, een andere de 55 km. Zelf de richting van de grootste toer uitgegaan. Er passeerde daar ook een groene vaste route. Er volgde een lange, vermoedelijk private, bosdreef tot 35,50 km. Hier en daar stonden bordjes die de exclusieve toegang per fiets gaven aan de bikers van deze toertocht. Er liepen wel wandelaars rond.

Een private weg en een singletrack voerden me over het terrein van de boomkwekerij tot aan de Kasteeldreef in Hertsberge-Oostkamp. Hier reden we door een bosgebied waarin grote villa’s van rijke mensen en buitenhuizen stonden op de grens met Wingene en kregen we een knap stuk bos voor de wielen en een singletrack tussen de varens tot 38,50 km. In elk geval een mooi stukje van de toer! Er doken nog grotere huizen op, bijna moderne kastelen in de omgeving van de Kruisstraat! Op 42 km kwam er een einde aan het villa’s kijken! Tot 44 km bereed ik lange assenwegen doorheen het natuurdomein Bulskampveld. In het gebied ligt een landgoed, namelijk het huidige provinciedomein Lippensgoed-Bulskampveld met als kern het in 1893 gebouwde Kasteel Bulskampveld. Dit domein van 232 ha groot ligt op het grondgebied Beernem. 15.40 u. Er volgden nog knappe bospaden tot aan de parking aan de ingang van het domein op 45,75 km. Het ging de baan over en het Vagevuurbos in. Dat was een knap stuk bos waar we een hele tijd door reden over een smal pad, helaas gewoon recht op recht. Je kon er wel goed snelheid maken. Een asfaltbaantje bracht me tot op de grens van Beernem en Ruiselede op de drukke Bruggesteenweg. Daar dook ik op 48 km weer de velden in.

Rond 50 km volgden assenwegen en asfaltbaantjes rond het Bakensgoed in Aalter. De eenzame biker die me er voorbijstak maakte behoorlijk wat stof op deze droge paden. Dit landgoed met hoeve behoorde vroeger toe aan de familie Bake, vandaar de naam. Ter hoogte van de inrijpoort naar een kasteeltje in de bocht van een asfaltbaantje stond de tweede bevoorrading op 52 km. De biker die me daarnet had ingehaald stond er nog. Buiten de bananen was het aanbod daar intussen opgegeten. De andere biker vertrok over de singletrack die er achter een rij bomen evenwijdig loopt met de asfaltbaan. Twee gewone fietsers riepen hem toe dat het op de straat gemakkelijker rijden was! Dan arriveerde de bestelwagen van aan de eerste stop met op een aanhangwagen de mobiele wc! Die mannen hadden nog wafels over waarvan ik er dan eentje soldaat heb gemaakt. De singletrack evenwijdig met de straat in, daarna een stukje langsheen de straat om een volgende singletrack over gras en doorheen struikgewas te bereiken. Hier merkte ik nogmaals duidelijk dat de richting van de toer in vergelijking met vorig jaar omgekeerd was! Op 53 km arriveerde ik weer aan de voet van de brug over de snelweg E40 in Maria-Aalter en kwam er om 16.20 u een einde aan de grote extra lus voor de 70 km.

De brug weer over en linksaf een straatje in. De bewoners van het huis aan de voet van de brug hadden voor het raam van de eerste verdieping, gemakkelijk te zien vanaf de brug, een aangekleed geraamte gezet alsof het naar de voorbijrijdende auto’s stond te zwaaien! Er volgden een veldweg en een singletrack over het terrein van een boomkwekerij naast de snelweg. Een assenweg door het bos leidde voorbij enkele grote domeinen met huizen. Omstreeks 55,50 km reed ik over de assenweg Vaanders naast de spoorweg en volgden asfaltbaantjes aan De Vijvers waar de spoorweg diende gekruist te worden. Aan een afgelegen hoeve ging het het erf over en volgden vrij woeste veldpaadjes tussen struikgewas. Een veldweg leidde me voorbij een eenzaam gelegen huis nabij de spoorweg en korte tijd later arriveerde ik in de straat Tiengemeten die deel uitmaakt van een woonwijk met nette villa’s. 16.45 u. Na het doorkruisen van de straten van de woonwijk arriveerde ik na 60 km aan het station van Beernem. De sporen onderdoor via een tunnel voor voetgangers en fietsers. De omgeving zal er hier in de toekomst helemaal anders gaan uitzien, want reeds van in de woonwijk kondigden gele borden grote infrastructuurwerken aan! Er zullen tussen Aalter en Beernem namelijk twee sporen bij aangelegd worden en er komt een nieuw station in Beernem. Dat verklaart waarschijnlijk de leegstand van een aantal huizen vlak naast het spoor aan het huidige station. Deze zullen al onteigend en verlaten zijn. Er komen nieuwe bruggen, tunnels voor fietsers en bepaalde spoorwegovergangen worden afgeschaft.

Na de doortocht van een woonwijk bereikte ik weer de kanaaloever waar een bordje de keuze liet tussen “gemakkelijk” en “moeilijk”. De eerste optie was gewoon linksaf verder op het parcours. De tweede optie was rechtsaf een extra technische lus met veel klimmen en dalen over een singletrack op de helling van de kanaalberm tussen het kanaal en een kiezelpad voor wandelaars en fietsers tot 62 km. Aan mij was dat niet zo besteed, maar er moet voor iedereen wat leuks in de tocht zitten! Aan de overkant van het kanaal zag ik mensen op een terras zitten en bootjes in het water. Daar zou ik dadelijk ook passeren! Omstreeks 17.00 u kwam ik uit het zogenoemde “Miseriepad” ter hoogte van de jachthaven en ging het de hangende fietsbrug over het kanaal in Beernem op. 63,50 km. Aan de overkant ging het aan het Café De Kijkuit, waar beneden met kajaks op het kanaal werd gevaren, naar beneden om een smal paadje op de kanaaloever tussen struikgewas te berijden van 64 km tot bijna 67 km tot in Sint-Joris-Beernem ter hoogte van een brug over het kanaal. Linksaf onder de brug ging het weer richting een landelijke veldweg en moest ik in het Eiland halt houden voor koeien die de weg overstaken om naar een andere wei gebracht te worden. En twee van die beesten kozen wel het goede moment uit om net tijdens die oversteek alles de vrije loop te laten met een weg vol drek als gevolg! “Ze kiezen wel hun moment”, zei ik tegen de jonge boer.

Eens daar voorbij bereikte ik een grote baan op de grens van Sint-Joris-Beernem en Knesselare, wat meteen de grens was tussen de provincies West- en Oost-Vlaanderen ter hoogte van een oud kapelletje! 68,75 km. Na nog een aantal betonbaantjes werd ik nog over het crossparcours door de speeltuin naast de sporthal gestuurd om na bijna 72 km de eindmeet te bereiken. 17.45 u. Buiten één club bikers uit de streek en de medewerkers was daar niet veel leven meer te bespeuren. Na nog eventjes gerust te hebben de auto opgezocht voor nog een stevige rit weer naar huis. Zoals uit de commentaren van veel andere bikers blijkt was dit een zeer knappe rit met veel stroken bos en off-road en beslist een aanrader om kennis te maken met deze streek op de grens van Oost- en West-Vlaanderen. De organisatie, de bepijling, bikewash en de accommodatie waren allemaal in orde! Met het mooie weer er bij hebben vele bikers hier een mooie rit kunnen beleven.

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you.be en op mountainbike.be!

14-08-2013 om 23:22 geschreven door StrammerMax

Hoebelbike (nightride 35 km, dagritten 30-50-80 km) te Vlezenbeek op vrijdag 09-08-2013 en zondag 11-08-2013.

De nightride op vrijdag 9 augustus 2013.

Uit Antwerpen wegraken wordt meer en meer een ramp! Zo stond ik op vrijdagavond op luttele afstand van de voordeur al weer in de file op de ring! Een half uur aanschuiven voor enkele kilometers! Eens op de A12 ging alles veel vlotter en na nog wat drukte in Strombeek-Bever geraakte ik dan toch via deze keer de correcte afrit tot bij de oude Baljuwhoeve in de Nederstraat te Vlezenbeek. Een plekje toegewezen gekregen op de parkeerweide waar het uitkijken is voor twee dikke dode boomstronken en de ferme visitekaartjes van de rechtmatige bewoners die voor de gelegenheid hun habitat was ontzegd. Ter gelegenheid van de jaarlijkse Hoebelbike staat de weide om de hoeve vol met tenten van het rode kruis, het massagesalon Souks&Sauna uit Meerbeke-Ninove, een douchewagen, een wc-wagen en een uit de kluiten gewassen koelwagen van de Colruyt om het vocht voor de après koel te bewaren! Dit toont nog maar eens hoeveel er bij de organisatie van een toertocht komt kijken! De bikers worden er ontvangen op de binnenkoer van de gesloten hoeve waar het dan gonst van de bedrijvigheid. Me ingeschreven en om 19.30 u was ik op pad.

Het vertrek verliep zoals de vorige jaren naast de hoeve door de naastliggende weide en reeds na 5 meter zat ik al onder de vettige blubber en zag je aan mijn fietsbanden niet meer dat er noppen op staan! Ik meende nog voor te stellen van bij de volgende edities een droger alternatief als start te vinden om niet na de eerste tien meter onder de drek te zitten, maar het is eigenlijk nergens voor nodig! Alleen wist ik toen nog niet dat we het onderweg niet proper zouden houden! Blijkbaar moet het in deze streek vrijdag in de loop van de dag geregend hebben, terwijl er thuis geen druppel viel! Bij de start scheen de zon en was de hemel blauw, heel wat anders dan het hondenweer vorig jaar! Op de glooiende weide was het al even klimmen om dan linksaf te slaan en verder te klimmen over een graspaadje tot aan een kiezelpad waar we rechtsaf pas goed van start gingen volgens de op de grond gespoten vermelding “start”. Daar was het nog verder zacht naar boven klimmen zodat ik van bij de start al op mijn adem moest trappen! Links in de verte zag ik Brussel liggen, rechts van mij de prachtige ondergaande zon.

Tot 2,5 km volgde een hobbelig graspaadje en reden we even tussen de maïsstengels door. Na de oversteek van een asfaltbaantje ging het een graspad in dat luistert naar de naam Pereboomstraat om dan weer een straat over te steken en een servitudepaadje op te gaan. Van 3 tot 4 km reed ik door de Reuzenstraat, zijnde een leuke servitude naast een waterloop en doorheen een stuk bos waar links en rechts in de hoogte een aantal grote villa’s achter het groen verborgen staan. Dan ging het via een openstaande achterpoort een privaat bos in waar je tussen de bomen door links een grote vijver kon zien liggen. Drie Hoebelbikers stonden daar in het bos, één maakte foto’s en de twee anderen vrolijkten de boel wat op! 4,50 km om 19.55 u. Ik kwam uit op een parking ter hoogte van een kasteel dat met de nieuwe achtervleugels dienst doet als Revalidatieziekenhuis Inkendaal. Ziekenhuis Inkendaal is een gespecialiseerd revalidatieziekenhuis dat zich richt tot patiënten met neurologische, locomotorische en cardio-pulmonaire aandoeningen. Een hele mond vol! Ik vermoed dat het naastliggende park dat ik bij aanvang van mijn locomotorische avondrit doorkruiste tot dit ziekenhuis behoort. Er volgden een klim op een betonbaantje en boven rechts ging het een graspad in.

Op 6 km ging het een natte private veldweg in waar ik samen met een zestal andere bikers vrij baan kreeg van vijf mensen te paard die ons in een bochtje lieten inhalen terwijl we door de modder dabden. Verderop liep het pad langs de rand van een bos. In het gezelschap van 11 andere bikers en één wandelaar reed ik na 9 km op een smal pad tussen bos en veld. Het was moeilijk van te zien waar je reed omwille van de ondergaande zon in de ogen. 20.20 u. We werden een smal paadje naast een draad en een prikkeldraad op gestuurd om vlak naast een huis en zo goed als door de tuin een kerkwegeltje in te slaan dat me langsheen een beek voerde. Het pad dook een donker stukje bos in waar alweer drie Hoebelbikers met een fototoestel aan het werk waren en waarschuwden voor een poortje dat ging komen. Er stond daar een bordje dat vroeg om het poortje te sluiten omwille van de kippen en de eenden, maar het stond vierkant open en er was geen haan te bespeuren! Ik kwam even terug in de bewoonde wereld aan de kerk in de Baasbergstraat in Oudenaken (Sint-Pieters-Leeuw). Op de hoek waren op straat mensen bezig met een barbecue, maar Joost mag weten wat daar op lag, zo’n stank! Suikerfeestelijkheden zullen het wel niet geweest zijn! In de omgeving stond ook een gerestaureerd (voormalig) schoolgebouw met boven één van de deuren het opschrift “Ingang der jongens”! Tegenover de school was er de Hoevebakkerij De Haseleer.

Het ging naast de kerk en het kerkhof een rood kiezelwegje in. Daar stond ook een grote wooncaravan voor bouwvakkers die daar aan het werk waren en voorzien was van grote half in de grond gegraven watercontainers. Veel meer dan fundamenten was er nog niet te zien. Het was even stevig klimmen over dat smalle paadje tussen struikgewas, over gras en over een betonnen bruggetje in een landelijke omgeving om al snel aan een volgend schilderachtig kerkje te arriveren in het iets hoger gelegen Sint-Laureins-Berchem (Sint-Pieters-Leeuw). 11,50 km. Voorbij de kerk ging het linksaf een veldweg in naast een geitenweide. Om zo een pad te treffen langsheen de rand van een bos rechts en links een knap vergezicht met de ondergaande zon boven een glooiend groen landschap. Naar het einde van het pad en het bos toe dook plots in de hoogte het knappe kasteel van Gaasbeek (Lennik) op! Met druivelaars op de flanken van de heuvel en onderaan een grote vijver. Na een klim over een asfaltbaantje met haakse bocht ging het een ferm stijgend graspaadje op, waarna we doorheen het parkdomein Groenenberg reden. Hier viel het mij op dat de toer in de andere richting verliep dan vorig jaar. Ik herkende de plek omdat het hier toen zeer hevig begon te regenen en toen ik even halt had gehouden op luttele meters achter mij een knoest van een tak uit een boom op de grond kletterde! Toen kwamen we van de andere kant!

Vanaf een eenzaam huis aan de rand van het bos voerde een van stevige stenen voorziene assenweg me tot aan de drukkere Brusselsestraat om aan de overkant de Steenbergstraat in te slaan. Een graspad leidde me dan naar de Eksterstraat in Sint-Martens-Lennik alwaar een paar oude maar goed onderhouden huizen tegen elkaar aan leunden. Een asfaltbaantje voerde me langsheen een eenzaam huis en over een gehavend asfaltbaantje er naartoe doorheen een stuk bos tot aan de Brouwerijstraat in Sint-Martens-Lennik. Van in de velden zag ik ze in de hoogte al blinken, de smalle aluminium tanks waarin het vocht zat dat ons tijdens de après zou verwennen! Want op de Lenniksebaan, op de grens van Vlezenbeek en Lennik, staat de brouwerij Lindemans, bekend van de geuze en de krieklambiek! We reden het terrein van de brouwerij op om langs de achterzijde langs de installaties te rijden. Je moest er wel op een bepaalde plaats de fletse geur van volgens mij de waterzuivering bij nemen. Hopelijk niet het bier, want dan is het stinkelambiek! Vroeger reden we dan door een hangar, maar ik schat dat deze afgebroken is. Want naast het bestaande gebouw werd het terrein in gereedheid gebracht voor uitbreidingswerken waardoor de productiecapaciteit van de brouwerij zal verdubbeld worden! We reden nu wel door een provisoire hangar waarachter een trap van paletten was opgebouwd waar we van af moesten rijden. Ik heb het nog gedaan ook, tot mijn verwondering, want toen ik achterom keek was het hoogteverschil toch aanzienlijk! Eindelijk mijn gebruikelijke pannenkoekenniveau overschreden! Ik was zo opgetogen dat ik het rondje nog eens overgedaan heb! Toen ik nogmaals van de trapjes reed zag ik in de verte drie bikers wachten die ik eventjes daarvoor achter de brouwerij had zien verdwijnen! Zij moeten toch goede ogen hebben om mij herkend te hebben, want het waren Dennis, Patrick Enigma en Jan, streekgenoten die blijkbaar ook verknocht zijn aan de Hoebelbike-nightride. Vorig jaar reden zij hier ook! Een paar woorden gewisseld alvorens deze kerels weer weg stoven! 18 km om 21.10 u.

We doken de Laarbeekvallei in. Er volgde een stevige klim over een slijkerig pad met goed wat plassen tussen de maïs om uit te komen in een straat aan de voet van een knetterende hoogspanningsmast. Na een asfaltbaantje ging het linksaf over het private erf van een hoeve waar ik twee uit de achterliggende weide ontsnapte kalveren deed opschrikken. Ze stonden lustig met hun poten in de modder midden op het pad te genieten van hun draadloze vrijheid. Ze vluchtten weg naar achter en samen met drie bikers die nog toekwamen hebben we die twee dieren terug naar hun weide bij de koeien gejaagd. Ze konden gewoon onder de schrikdraad heen lopen! Eén van die bikers herkende me, maar ik weet zelf helaas niet wie het was! Daarmee hadden we het pad vrijgemaakt voor een groep van acht bikers die nog volgde. Daarvan hadden sommigen hun lampen al branden. 20,50 km om 21.30 u. Toen ik er tijdens de dagrit van zondag passeerde waren de koeien daar weg. Dan werden we over een tarweveld gejaagd waar een boer met de pikdorser ’s ochtends voor ons nog een spoor dwars over zijn veld had vrijgemaakt teneinde meer off-road mogelijk te maken. Van het stoppelveld ging het over een perengaard en een veldpad langsheen tuinen tot aan de bevoorrading op 22 km.

Deze was zoals gebruikelijk opgesteld in de ontvangstruimte van de boomkwekerij en tuincentrum Inter-Arbo aan de Lenniksebaan in Vlezenbeek. Iedere deelnemer kreeg trouwens een bon voor een gratis “hoebelboom”, hier af te halen tijdens het komende plantseizoen. Mijn tuin is er helaas te klein voor! Er was het aanbod van drank, fruit, cake, wafels en peperkoek. Nog eventjes bij Dennis, Patrick en Jan gestaan tot zij weer vertrokken. Er stonden ook een hele tijd nog redelijk wat jonge kerels, een deel gelegenheidsbikers voor deze rit, vermoed ik, maar die gaven vooral hun ogen bevoorrading! Wat wil je als er daar twee plaatselijke schoonheden van hun leeftijd bij de toonbank stonden! Ook een groep jongens van de Waasland Mountainbike School die ik onderweg al gezien had en nog zou zien, was present met een oudere begeleider. 21.30 u.

Na de stop werden we over de paadjes doorheen het tuincentrum geleid en zoals de voorgaande keren had de eigenaar hier als uittocht weer een ongelijkmatig wasbord laten uitgraven, maar dat is niks meer voor deze houten Pinokkio! Op zondag was hier ook een alternatief voorzien voor de piwi’s, aldus een bordje. Op zaterdag heb ik zelf mijn alternatief gezocht! Je moet maar goesting hebben om als eigenaar zo’n meute mountainbikers op uw privaat terrein hun gangen te laten gaan! Het was daarmee trouwens nog niet gedaan, want in het bos achter de boomkwekerij was nog een technisch parcours uitgezet met enkele bochten in klimmetjes en afdalingen over een vettige ondergrond. De jonge kerels die daarnet aan de bevoorrading waren hadden er wel veel plezier in, vooral met het elkaar uitlachen dan! Ze hadden ook weinig licht bij! Aan mij was het evenmin besteed, maar er zullen allicht technische bollebozen zijn die hier hun hartje op konden halen! Het meer technische stukje in dit bos werd, zoals kon vermoed worden, afgesloten met een ritje over het extreem vettige paadje tussen struikgewas. Niet evident om u daar recht te houden! Een slijkfestijn! Ik had bij eerdere edities soms het gevoel dat ik er door een beek reed! Wel, zondag was daar al niets meer van te merken en lag het pad er vrij normaal bij! 23,75 km om 22.00 u.

Het ging op de grens met Itterbeek (Dilbeek) de Herdebeekstraat in en die bracht me op 24 km tot aan het café In de Linde op de hoek met de Lenniksebaan, dezelfde baan als waarlangs Lindemans en Inter-Arbo gelegen zijn! Alle cruciale spots in dezelfde straat! Want het was de bedoeling dat je het café via de voordeur binnen reed en er langs de achterdeur weer buiten kwam! Hoeveel tijd er tussen die twee handelingen verstreek, hing af van biker tot biker! Ik kwam Dennis, Patrick en Jan hier weer tegen, dus zij zullen de toog niet zonder meer voorbij zijn gereden! Er stonden trouwens nog meer met modder besmeurde bikes in het café! Boerderijen, brouwerijen, boomkwekerijen en slijterijen, het wordt allemaal onveilig gemaakt tijdens de Hoebelbike! Hopelijk hebben de uitbaters wat extra kunnen verkopen als tegenprestatie voor hun vuilgemaakte café!

De Herdebeekstraat leidde me dan verder tot vlak onder het imposante Pedeviaduct op de spoorlijn L50A van Brussel naar Denderleeuw en Gent. Toen ik hier ettelijke edities geleden voor het eerst tijdens de nachtrit passeerde was ik onder de indruk van dit bouwwerk uit 1926 van 540 m lang bij nacht te zien! Bij een latere passage was men er volop aan het werk! Langs weerszijden werd gewoon een stuk bij aan het geklasseerde viaduct gehangen voor twee extra sporen! Het oude gerenoveerde en het nieuwe toegevoegde beton werd overspoten met een speciale laag, zodat het één geheel vormt. Het ziet er netjes uit! Eens de brug onder bereikte ik de dorpskom van Sint-Anna-Pede (Dilbeek). 25 km. Een graspaadje leidde me naar het schilderachtige plekje waar Estaminet De Ster en restaurant Sint-Anna broederlijk over elkaar in de schaduw van de kerktoren staan. Bij wijze van spreken, want het was intussen stikdonker zonder schaduw! Voor de toer op zondag was hier verderop de splitsing tussen de routes van 30-50 km en 80 km op 41,50 km van de start.

Het ging een graspad in een bos achter een bareel in en tot 27 km volgden leuke wegeltjes doorheen gras en stroken bos, al dan niet goed voorzien van wortels. Tijdens dit zeer knappe stukje deden we onder meer een stuk van het Breughelwandelpad aan. In deze buurt trof ik de jongens van de Waasland Mountainbikeschool weer aan die daar even stonden te wachten. Zij riepen mij terug toen ik verkeerdelijk de straat in sloeg in plaats van het smalle paadje aan de overzijde in te slaan. 22.20 u. Een graspaadje en wat asfalt brachten me naar de nachtelijke Koeievijverstraat in een landelijke omgeving. 28,90 km om 22.30 u. Omstreeks 29 km volgden enkele voor mij zware klimmetjes. Eén daarvan heb ik in twee beurten moeten overwinnen. Even op adem komen! Ik had dan nog de pech dat ik mij in het struikgewas moest duwen omdat ik lichtjes van bikers zag naderen. Het waren dan nog bekenden ook: Patje2 met daarachter Bulls69, diens maat en een vrouw. Ik heb deze mensen vroeger nog al op tochten gezien, maar ik wist niet dat het de broer en schoonzus van Bulls69 waren! Het zal wel plezant zijn van als broers zo nu en dan eens een tochtje samen te kunnen biken. Daarna diende ik nog de hele groep van de Waasland Mountainbikeschool te laten passeren alvorens zelf verder naar boven te kruipen. Gelukkig kon iedereen me zonder problemen passeren. Ik kwam uit in de Vlazendaalstraat (Pede-Dilbeek?), in ieder geval ergens in de buurt van de grens met Anderlecht, en reed samen met enkele andere bikers voorbij het restaurant De Notelaar.

Er volgde een klim over kasseitjes en een zachte afdaling over een smal paadje dat kwistig bestrooid was met witte kiezelsteentjes. Dat reed redelijk lastig! Ineens kwam ik toe in een meer bewoonde wereld en dook in de Marcel De Vleminck-Denaeyerdreef (heb dat op je adreskaartje staan!) over een houten bruggetje een soort park in waarin een vijver met fonteinen lag. Ik vermoed dat het in Pede was op de grens met Anderlecht. 32 km. Ik reed oefenvelden van Anderlecht en Bruski voorbij en dat betekende meteen dat we vergast werden op een voor mij onmogelijke klim op een met gras begroeid talud. Ik zag nog lichtjes naar boven komen gekropen! Boven op de berm loopt een smal paadje dat een strook bos in duikt om dan uit te komen op een brug over de spoorweg. Eens de brug over ging het een zeer smal en lang graspaadje op dat naar het einde toe langs struikgewas met overhangende takken leidde. Linksaf in een soort holle weg, een baan (ik vermoed dezelfde Lenniksebaan van daarstraks) over en op het gras naast een bedrijf verder.

Vanaf hier verlieten we de bewoonde wereld van aan de Brusselse rand en werden donkere graspaden, wegeltjes en veldwegen ons deel. Deze brachten me opnieuw tot in Sint-Pieters-Leeuw. Een laatste veldweg bracht me weer tot de weide achter de Baljuwhoeve en via dezelfde slijkpoel als bij aanvang bereikte ik de aankomst. Er stonden 38,75 km op mijn tellertje omstreeks 23.15 u. Mij direct naar de bikewash begeven en onder de krachtige straal van een tuinslang was mijn smerige fiets zo weer schoon. De belangrijkste onderdelen en ketting gedroogd met een vod voor de tocht van zaterdag in Knesselare. Meteen de lampen gedemonteerd en afgedroogd, klaar om weer op te bergen, en mijn smerige fietsschoenen gaan afspuiten. Bij het weer naar de auto keren helaas in een half opgedroogd visitekaartje van een koe getrapt. Die zag je in het pikdonker niet meer liggen! Op de binnenkoer van de hoeve speelde een live-band en samen met Patje2, Bulls69 en diens gezelschap de nachtrit doorgespoeld met een drankje. Mezelf ook nog getrakteerd op een lekker Brusselse witte pens in een broodje wat er door nijvere handen voor ons werd klaargemaakt. Even over 1.00 u vertrok mijn gezelschap huiswaarts, maar kreeg ik SilverFoske, intussen netjes gewassen, in het vizier. Ik had hem al bij Dennis, Patrick en Jan gespot, maar ineens waren ze verdwenen. Ik ben dan zelf ook nog onder de lekker warme douche in de douchewagen gekropen om proper weer naar huis te kunnen. Grappig was dat net naast het trapje van de douchewagen naar de omkleedtent toe, een enorme koeienvlaai lag! Stel u voor dat ge daar met blote voeten in trapt! Het zal toch maar raar aanvoelen als dat tussen uw tenen spetst! Toen ik met de auto vertrok omstreeks 1.30 u, gingen de lichten aan de bikewash uit en zag ik veel mensen over de parkeerweide wandelen. De Hoebelbikers en hun vele helpers hadden een punt gezet achter deze editie van de nachtrit! Tijdens de autorit naar huis de verwarming volle damp gezet om mijn schoenen te laten drogen! Intussen heb ik bijna alle hogergenoemde bekenden en mezelf teruggevonden op de foto’s van de nachtrit!

De dagrit van 50 km op zondag 11 augustus 2013.

Gewoonlijk rijd ik tijdens het weekend van de Hoebelbike de nachtrit op vrijdag om dan op zondag in Bekkevoort aan te treden. Maar omdat Bekkevoort dit jaar een weekend eerder kwam, kon ik de zondag nog eens naar Vlezenbeek komen om het Pajottenland bij daglicht te zien. De dagrit verliep over dezelfde basislus als de nachttocht, met een extra lus van een 20 km. De rit van 80 km zag ik niet zitten omdat ik op zaterdag ook 70 km in Knesselare had gebold. Een verslagje over voornamelijk die extra lus van 20 km kan u hieronder lezen!

Het eerste deel van de rit van 50 km op zondag verliep over hetzelfde parcours als de nachttocht. Vertrokken om 9.30 u. Tijdens het klimmetje vanaf Oudenburg tot Sint-Laureins-Berchem over een smal graspaadje aangepikt aan een treintje. In het spoor van een aantal bikers ervan, ik vermoed een familie van grootvader tot kleinzoon, tot voorbij het kasteel van Gaasbeek gereden. Zo arriveerde ik na 18 km omstreeks 10.45 u aan de eerste bevoorrading aan de brouwerij Lindemans. Daar was niet alleen het gebruikelijke aanbod aan water, sportdrank, fruit, wafels, cake en peperkoek, maar er stonden ook blikjes sport- en recuperatiedrank! Maar wat vooral opviel was dat er flesjes Lindemans Faro werden geopend en aangeboden. Het biertje leek mij een kruising te zijn van kriek en schuimwijn! Vandaar werd het in schuimwijnglazen geschonken! De drank had een zeer zoete smaak en was best lekker! Ik heb er twee glaasjes van door mijn keelgat gegoten! Daar ga ik in de winkel toch eens naar uitkijken! Na de stop dienden we de Lenniksebaan te kruisen en doken we de Laarbeekvallei in. Op 21 km van de start trof ik omstreeks 11.10 u de splitsing tussen de routes van 30 km en van 50-80 km ter hoogte van een grotere baan. Er volgde een moeilijk off-road-paadje tussen een haag en een afsluiting waarop redelijk wat stenen lagen en er bovendien nog vrij nat bij lag. Vier Franstalige bikers, twee mannen en twee vrouwen, ik vermoed twee bevriende koppels, die ik aan de inschrijving had gezien en in wiens buurt ik al van bij de start had gereden, soms er voor, soms er achter, gingen mee de 50 km uit. Ik zou er uiteindelijk ook samen mee arriveren. De vrouw met het roze truitje had het het moeilijkst, haar man in blauwe trui leek me een goed biker te zijn en wachtte op diverse plekken de anderen op.

Een veldweg leidde me naar een meer bewoonde wereld en na een bochtje kreeg ik een watermolen te zien. Deze Pedemolen lag ik een mooi groen kader en er begon een smal gekasseide wandelweg waar twee oudere mannen uit kwamen. Ze vroegen hoeveel kilometer ik nog voor de boeg had. Maar ik was nog jong, volgens hen. Ze zullen nog prut in hun ogen gehad hebben! De molen van Pede staat in de Lostraat te Sint-Gertrudis-Pede, wat een gehucht is van Schepdaal, welke een deelgemeente is van Dilbeek. Hij kan zelfs gehuurd worden voor activiteiten. Vanaf de molen doorkruisten we een hele tijd het grondgebied van Schepdaal. Na de zachte klim over het kasseipaadje volgde een redelijk zware klim over het asfalt van het Kapelleveld. 23 km om 11.25 u. Gedurende de volgende kilometer passeerde ik een tweetal voetbalvelden. In een volgende strook bos werden we een hoge zandhoop over gejaagd! Klimmende en dalende veldwegen, smalle graspaadjes en af en toe een singletrack doorheen een strook bos voerden mij doorheen een landelijke omgeving. Omstreeks 26,50 km ging de tocht doorheen een strook bos waar we over een aantal houten paadjes dienden te rijden, teneinde de blubber te vermijden. Ze maakten deel uit van een blauwe vaste route. Hier stak ik het viertal Franstaligen nog eens voorbij.

Rond 28 km konden we genieten van een mooie veldweg en een smal spoor onder laag overhangende struiken. Een zware klim over een betonpad bracht me tot in de Poelstraat van Sint-Martens-Lennik op de grens met Schepdaal. 28,50 km om 11.50 u. Aan een afslag links naar een weidepad op een blauwe vaste route toe stond het Franstalige koppel te wachten op het blauw-roze koppel medebikers. De vrouw met het roze truitje zou het nog zwaar krijgen hier! Ik vroeg me af of ik hen nog terug zou zien! Op 30 km volgde een uiterst smal paadje dat langzaam naar boven kroop tussen twee vervelende prikkeldraadafsluitingen met halverwege dan nog de takken van een struik die in de weg hingen! Op die prikkeldraad had ik het niet zo begrepen! Na een haakse bocht rechtsaf kregen we nog zo’n paadje, maar breder en vlakker. Het paadje ging over in een smalle veldweg naast een haag aan de rechterkant. Ik bereikte een kasseibaantje, de Kouterstraat in Schepdaal, en van hieruit had je een knap vergezicht over de zonnige omgeving. Een vader en zijn kleine zoon in een pakje van BMC, staken me hier een tweede keer voorbij nadat ik ze daarstraks al eens te zien had gekregen. Daarna nog eens twee mannen in eenzelfde grijze pak. 31 km. Een afdaling over asfalt bracht me tot aan de drukke Ninoofsesteenweg in Schepdaal. Daar is geen fietspad, maar gelukkig moesten we maar luttele meters over deze weg tot aan een volgende afslag rechts! Daar reed ik dan verkeerdelijk de oprit van een huis op! Aan de sporen in de kiezelsteentjes te zien was ik niet de eerste die daar te vroeg afsloeg! Een klimmend graspad leidde me door een knap glooiend landschap met veel groen.

Het was klimmen geblazen tot aan de kerk in Schepdaal waarvan je de achterkant al van in de velden in de hoogte kon zien staan. 32,50 km om 12.20 u. Via de Geraardsbergsestraat ging het de bewoonde wereld van Schepdaal door. Ik stelde mij vragen over de naam van dit gehucht! SchepDAAL? Ik had niet anders moeten doen dan klimmen! Schepstijg had een logischer naam geweest! Op een lange zandweg tussen kolenvelden ben ik dan even gestopt om het buisje pepmiddel “sportpower” dat ik van de bevoorrading meegenomen had leeg te lurken. Er passeerden toen nog twee eenzame bikers. 36 km. Op 38 km bereikte ik om 12.45 u de tweede bevoorrading in de boomkwekerij en tuincentrum Inter-Arbo. Daar was al veel opgeruimd, er lag nog een kleine voorraad appelsienen en cake. Er waren water en blikjes sportdrank om te drinken. De twee bikers die me daarnet hadden ingehaald stonden daar ook nog. Eén ervan was aan de medewerkers aan het vertellen dat hij laat was gestart, want vanuit Brugge was gekomen, en meedeed aan de challenge van O2-bikers. Het was de eerste keer dat hij in deze streek reed. Hij reed de 80 km en vroeg of hij wat verpakte koeken mocht meenemen omdat de derde bevoorrading vermoedelijk gesloten zou zijn. Elke bevoorrading had namelijk een sluitingsuur en deze man had nog meer dan de helft van de rit voor de boeg! Toen ik aan de stop vertrok kwam het viertal Franstaligen ook toe. De vrouw met de roze trui heb ik nadien niet meer gezien, de andere drie wel. Ik vermoed dat ze van Inter-Arbo recht naar de aankomst is gereden. Haar pijp zal uit geweest zijn!

Vanaf hier vervoegde ik weer de basislus van 30 km die ik tijdens de nachtrit al voor de wielen had gekregen! Zoals op vrijdag ging het eerst weer over het terrein van het tuincentrum, eerst tussen de plantvakken, daarna over een ongelijk uitgegraven wasbord met putten en heuveltjes. In tegenstelling tot vrijdag was er nu een alternatief voorzien voor de piwi’s. Zo ook op het bochtige parcours met afdalingen en klimmetjes in het bos achter de plantenzaak. Het paadje dat na het bos kwam was intussen al goed opgedroogd in vergelijking met vrijdag! Een heel verschil en nu goed berijdbaar! Ik kwam weer uit in de Herdebeekstraat op de grens met Itterbeek (Dilbeek). Het café In de Linde op de hoek met de Lenniksebaan in Itterbeek ben ik deze keer toch maar gewoon voorbij gereden. Verderop trof ik in de Herdebeekstraat een splitsing tussen de 30 km en de 50-80 km op 39,50 km van de start. Gekozen voor de 50 km om op 41 km weer het imposante Pedeviaduct te bereiken vlak voor de bebouwde kom van Sint-Anna-Pede (Dilbeek). Even verderop kreeg ik Estaminet De Ster en restaurant Sint-Anna aan de voet van de kerk dan eens bij daglicht te zien! Daarachter liggen chirolokalen. Er liepen daar veel mensen rond. Ik denk dat iemand er een feestje gaf! Aan het einde van het servitudepaadje vanaf Sint-Anna trof ik de splitsing waar de 80 km apart ging van de 30-50 km op 41,50 km van het vertrek.

De langste rit kon ik vergeten vermits ik dan maar halverwege was terwijl het al 13.20 u was. Voor mij ging het rechtdoor een strook bos in en aan het volgende kruispunt kwamen er twee bikers van rechts. Het was de plek waar de extra lus van de 80 km eindigde en weer aansloot op de rest! Er volgde een paadje tussen weiden en een klim over kasseitjes tot in een straat met villa’s. Omstreeks 45 km hield ik even halt voor een villa van waaraf men tussen de huizen verderop door net de basiliek van Koekelberg kon zien liggen! Dat was me de vrijdagnacht uiteraard niet opgevallen! Even verderop passeerde ik het terrein van een Anderlechtse hondenschool. Mijn vermoeden tijdens de nachtrit dat het terrein met die witgeschilderde autobanden die dwars half uit de grond staken en andere hindernissen zoiets moest zijn, bleek dus correct. Toen ik er even halt hield kwam de biker met het blauwe shirt van het viertal me voorbij en even later stond hij aan de kant om te wachten op zijn makkers. Omstreeks 47 km bereikte ik de oefenvelden van Anderlecht en het terrein van Bruski met de drie overgeblevenen van het viertal in mijn zog. Moeite gedaan om tenminste het onderste deel van de helling naar het talud toe te overwinnen en het lukte. Maar helemaal tot boven was voor mij te veel. De man met het blauwe shirt geraakte wel fietsend tot helemaal boven en genoot daarbij het respect van twee bikers die hier ook net waren gearriveerd en waren moeten afstappen. Het paadje tussen de struiken over het talud langs tot aan de brug over de spoorweg waar blauwshirt op de twee anderen stond te wachten. “Goed gedaan”, riep hij me toe in gebroken Nederlands.

We verlieten weer de bewoonde wereld waarna een aantal lange veldwegen me na 58,50 km weer tot aan de Baljuwhoeve brachten, de man met het blauwe shirt in m’n zog. 14.00 u. Eventjes staan praten met de jonge gasten van Hoebelbike die aan de aankomst stonden. Eén daarvan moet thuis wel de plezantste zijn, want hij had met takken en stenen nog een jumpke aangelegd in de inmiddels goed opgedroogde slijkzone achter de hoeve. De drie Franstaligen waarmee ik samen vertrokken was begaven zich bij aankomst recht naar de tent van Souks&Sauna om onder handen genomen te worden! Mijn fiets schoongespoten en vastgelegd aan één van de hekkens. Op de binnenkoer nog een Kriek Lindemans Cuvée René soldaat gemaakt, een zwarte pens in een broodje verorberd en doorgespoeld met een cola. Op het scherm met de uitslag van de chrono zag ik dat er nog drie bikers in de “running” waren. Daar zal de man uit Brugge vermoedelijk nog bij geweest zijn. Toen de medewerkers begonnen met de opruim van de stoelen en de tafels heb ik de auto opgezocht in de Rekestraat en ben ik nog eens tot aan het kasteel in Gaasbeek gereden en daarna rustig huiswaarts gebold. Thuis mijn fiets en schoenen nog degelijk proper gemaakt en ik kreeg daarbij nog het gezelschap van twee vrouwen die hun koersfiets kwamen proper maken.

Genoten van de tocht, het mooie weer, van de Faro aan de stop en de kriek op de binnenkoer van en de gezellige drukte rond de Baljuwhoeve. Ik heb aan de mannen die aan de aankomst stonden gevraagd of het niet mogelijk is van nog een afstand te voorzien tussen de 50 km en de 80 km, zegge 65 km. Misschien laat het parcours dat wel toe zonder al te veel extra werk. Allicht tot de volgende keer, want de nachtrit zal ik in ieder geval weer proberen mee te rijden.

Verslag en foto's van deze en vorige tochten op een lokale nieuwssite van Sint-Pieters-Leeuw: klik hier!

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you.be en op mountainbike.be!

Hoebelbike Vlezenbeek 09 en 11-08-2013 door Wolfgang Meert



Betonrenovatie Pedeviaduct in Sint-Anna-Pede (Dilbeek)

13-08-2013 om 00:00 geschreven door StrammerMax

Het ging over een graspaadje achter het voetbalveld weg en na een stukje over een asfaltbaantje reed ik in het gezelschap van vele anderen het zanderige paadje van de Ossenberg in.  Tot 4,50 km reden we over dit zandpad evenwijdig met de snelweg en kregen we enkele stroken met keien en over gras als afwisseling.  De kidstoer van 15 km ging al snel apart .  Ter hoogte van de afrit Tielt-Winge ging het over een paadje naast een geoogst maïsveld waar ik bij de tocht in juli wat had moeten zoeken en gokken omwille van een verdwenen pijltje.  Toen reden we in de andere richting en kwam deze plek meer naar het einde toe.  Het paadje was toen niet goed zichtbaar omdat de maïs toen nog hoog stond.  Eens het veld voorbij reden we de Dennenlaan in.  5 km om 9.20 u.

Tussen de vijfde en de zesde kilometer kregen we de eerste mooie holle weg voor de wielen, met een plezante afdaling over een ondergrond met losse stenen.  Goed en wel beneden trof ik de eerste splitsing tussen de ritten van 25 km en van 40-50-65 km op 6,75 km van de start.  Van zeven tot acht kilometer kregen we een donkere strook bos met een nog vrij natte ondergrond en moesten we even stoppen en van de fiets voor twee uit de kluiten gewassen omgevallen boomstammen.  Eens het bos uit volgde een eerste fikse klim over beton aan een straat die Hellekens heet op het grondgebied van Tielt-Winge.  Het ging de Oude Pastoriestraat in en van daar volgde een fikse off-road-klim over een steeds smaller wordend zandpaadje naar een boomgaard toe om uit te komen aan de nieuwe uitkijktoren in de vorm van een trap die in het ijle hangt, zelfs voorzien van licht door een zonnepaneel.  Hier stond onlangs “de stoel uit 1000 zonnen” (op 9 juli).  Deze week, op maandag 5 augustus, stond de stoel aan het uitkijkpunt in Brussegem en daar was ik de week voordien tijdens de Boerenbike gepasseerd!  Samen met het Heilig Hartbeeld in Wezemaal (een jaar of twee geleden) is dat al de derde keer dat ik zo’n plaats van de stoel passeer!

Aan de toren ging het linksaf over een leuke snelle afdaling doorheen een knappe holle weg, gevolgd door een straat, een veldweg en een graspaadje tot aan de oversteek van een grote baan op 11,50 km.  Een stukje over landelijk beton, een veldweg en een afdaling over kasseitjes, onderbroken door een stukje bosweg, brachten me tot een tweede splitsing tussen de routes van 25 km en 40-50-65 km op 13,50 km van het vertrek.  Het ging de Heuvelstraat in waar ik het gezelschap kreeg van een paardenkoets.  14 km omstreeks 10.00 u.  Leuke veldpaden leidden me dan over een hoogvlakte tussen perenboompjes.  Tot 16 km volgde dan een voor mij redelijk zware klim in een hol boswegeltje en nadien een mix van veldwegen, afgewisseld door enkele mooie holle wegen.  Tijdens één zo’n afdaling werd ik wel opgeschrikt door een biker die me voorbij vloog.  Ik had hem wel zien afkomen, maar verwachtte dat hij achter zou blijven!  Daardoor moest ik uitwijken en kwam bijna in een plots opdoemende greppel terecht!  Gelukkig de remmen nog op tijd dicht kunnen knijpen!  Een knap stukje parcours met enkele opeenvolgende klimmen en afdalingen bracht me tot in Molenbeek-Wersbeek om daar op 20,50 km omstreeks 10.30 u de eerste bevoorrading te treffen.

De bevoorrading was opgesteld op de oprit van een woning.  De brede garagepoort stond open en er stond een tent voor waaronder alle lekkers was uitgestald: bananen, appelsienen, cake, peperkoek, Mars en fris drinken dat welkom was!  De mensen achter de tafel hadden hun werk, want er waren toch nog redelijk wat deelnemers aanwezig.  Na de stop reden we rond de Quirinuskerk en volgde een stevige klim tegen de richting van de vaste route in.  Vanuit een straat ging het plots rechtsaf op een kleine stevig klimmende servitude over een ondergrond van kasseitjes naast lage struiken.  Om uit te komen op een smal klimmend paadje in open veld.  Daar kondigden bordjes de aanwezigheid van de fotograaf van mtb-you aan.  10.45 u.  Eventjes gestopt voor een babbel met de twee drijvende krachten achter de website.  Er stond ook een local bij, een vriendelijke man die met veel humor van alles en nog wat te vertellen had.  Meteen wist hij waarom op deze plek tijdens de afgelopen week het gras was gemaaid geworden geweest!  Intussen verminderde het aantal passanten gestaag, zodat ik er weer zeker van kon zijn van bij de laatsten te arriveren.  Ik had immers slechts 23,50 km op de teller en was zinnens de langste route te rijden.  Om 11.05 u weer op pad.  Er volgde omstreeks 25 km een plezante afdaling in een holle weg, gevolgd door een vrij lange veldweg tot bijna 27 km.

Een eerder lastige klim in de zon voerde me tot aan een derde splitsing van de routes van 25 km en 40-50-65 km ter hoogte van het grijze kapelletje aan de voet van de Leemkuilstraat in Tielt-Winge op 28 km van het vertrek.  De korte route ging rechtdoor rechtstreeks naar de Begijnenbeekvallei op de grens met Assent, voor mij begon een lange lus.  Te beginnen met een lange klim in de Leemkuilstraat die van gehavend asfalt overgaat in een onverharde holle weg vol keien.  Mijn gezelschap bestond uit twee wandelaars.  Langzaam maar zeker boven geraakt om dan lekker naar beneden te duiken in het vervolg van deze holle weg tot aan het onlangs gerestaureerde witte kapelletje dat er in de diepte staat op het kruispunt met een andere holle weg.  Linksaf weer naar boven over een korte klim tot in het open veld.  Ik herkende de strook bos waar nabij een bijenkorf een bordje hangt met de mededeling: “Pas op!  Losvliegende bijen!  Als de bijen komen, plat op de grond gaan liggen en op hulp wachten!  Als er geen hulp komt… sterkte!  Wie fruit wil eten mag de bijen niet vergeten!”  Ik ben hier al meermaals gepasseerd tijdens toertochten vanuit diverse richtingen!  30 km om 11.40 u.

De veldweg liep met enkele leuke afdalingen en klimmetjes verder doorheen de boomgaarden tot ik uitkwam op een grote baan (31,75 km).  Links van mij zag ik in de verte de windmolens die langsheen de snelweg staan op de grens van Bekkevoort en Halen.  Ter hoogte van de Struikstraat trof ik de splitsing tussen de routes van 40 km en 50-65 km.  Gekozen voor dit laatste en een klimmetje bracht me op de hoogvlakte tot vlak bij één van de molens.  Het loont de moeite om er eens vlak naast te gaan staan en naar boven te kijken.  Die dingen zijn enorm hoog met grote wieken.  Er stak me een biker voorbij en een koppel op een tandem!  Er volgde de overtocht van de hoogvlakte tussen de molens en de boomgaarden over assenwegen.  Eén van de molens was al ten prooi gevallen aan graffitispuiters!  Er volgde een knappe snelle afdaling tot in de Hagelandstraat op de grens tussen Assent (Bekkevoort) en Loksbergen (Halen), meteen de grens tussen Vlaams-Brabant en Limburg.  Het ging linksaf, de kapel voorbij die op een hoogte ligt en waar nog steeds de stronken van gekapte bomen en struiken in de grond steken.  Llinksaf aan een volgend klein kapelletje op een splitsing en dan nog eens linksaf de plaatselijke bekende holle weg in.  Daar is het wel stevig klimmen!  Blijkbaar zijn de mensen wiens tuinen tot aan de wanden van de holle weg reiken bezig met opruimen, want bij aanvang leek me de omgeving kaler dan voorheen.  Het is een bizarre holle weg met luchtwortels en uitstekende rotsen.  De vuiligheid die er bij een vorige passage helaas lag bleek nu toch opgeruimd.  In Loksbergen moet de diepste holle weg van Vlaanderen liggen.  Twee bikers staken me tijdens de beklimming voorbij.

De klim werd beloond met een snelle afdaling door een alweer prachtig stuk van deze holle weg.  Daarna ging het even over het beton van de Molenweg in Halen om er de splitsing te treffen tussen de 50 km en de 65 km op 37 km van de start.  12.10 u.  Volgens een kaartje moet dat in de buurt van Zelk geweest zijn, een gehucht van Halen.  Vanaf hier ging het even over asfalt en het smaller wordende baantje kruiste via een brug een fietspad dat over een oude spoorbedding liep op het grondgebied van Halen, aldus een vermelding op de brug (39 km).  Het ging op en weer af in een onverharde holle weg die luisterde naar de naam Rozedelstraat.  Een roze del?  Misschien kan de naam van deze straat ook eens verklaard worden in de desbetreffende rubriek van 1000 zonnen!  Tijdens het schrijven van dit verhaaltje (op donderdag 8 augustus) verklaarde men trouwens de naam van de Bekaflaan in Aarschot, startplaats van de Forest Marathon van de Forestbikers op 17 augustus!  Na afloop daarvan ben ik ook meestal bekaf!  Ik bereikte de hoogvlakte aan de windmolens langsheen de E314 die aan mijn rechterhand lag met aan de overzijde het bedrijf Harol op het industrieterrein van Webbekom (Diest).

Ik reed een tijd evenwijdig met de snelweg en zoals ik verwacht had bereikte ik na onder de snelweg te zijn gepasseerd de plek waar Shana Appeltans en Kevin Paulus vermoord werden door Ronald Janssen op 2 januari 2010.  Een kruis met foto herinnert aan het drama dat zich onder deze brug afspeelde.  Het was tijdens de editie 2011 van deze toertocht dat ik dit plekje bij toeval ontdekte omdat ik toen aan de andere kant van de brug een biker zag passeren en ik ging kijken of wij hier dan soms een lus gereden hadden, wat het geval was.  Toen liepen de koude rillingen wel even over m’n rug!  De plaats bevindt zich vlak bij de helihaven van het industrieterrein van Webbekom, zoals een medebiker me ooit wist te vertellen.  41 km.  De bevoorrading stond niet zoals de voorgaande keren nabij deze plek.  In het zog van een biker ging het aan de andere zijde van de snelweg verder in de richting van Assent en Bekkevoort over een klimmend graspad dat overging in de assenweg Mortelstraat tussen de boomgaarden.  Op de plek waar er een brug voor landbouwverkeer over de snelweg is stond de tweede bevoorrading opgesteld op 43 km van de start.  Een betere locatie eigenlijk, want nu hadden we de lange klim naast de snelweg achter de rug!  Er stond nog een biker om wat te knabbelen van hetzelfde aanbod als aan de eerste stop.  De twee mannen die voor de bevoorrading zorgden waren wel zo snugger geweest van niet alles uit te stallen in de warmte, maar enkel bij te snijden wanneer er gegadigden arriveerden.  Zelfs de drank en het water waren fris.  Op een aanhangwagen hadden ze een grote doorschijnende tank bij.  Indien er druk had opgestaan, hadden ze ons met plezier nat gespoten!   Zij hoopten dat er geen grote toeloop meer zou zijn, want de andere helpers waren net vertrokken.  Er kwamen nog twee andere bikers toe en pas na enige tijd drong het tot me door dat het “bekenden” waren, Raf en Karel, twee vrienden van Peter.  De zon scheen te fel in mijn ogen, het zal dat geweest zijn!  Het was de derde keer op korte tijd dat ik hen te zien kreeg.  Wij zullen bij de laatsten geweest zijn om deze post aan te doen omstreeks 12.30 u!

Hier was meteen de splitsing tussen de routes van 50 km en van 65 km.  Voor de kortste diende men de brug over de snelweg te nemen, voor mij ging het rechtsaf een graspaadje op waar het lekker naar beneden ging tussen de fruitbomen, gevolgd door een klimmetje over kasseitjes.  Om daarna weer de velden en de boomgaarden in te duiken.  44 km om 12.50 u.  Er volgde een klim in een holle weg, een stukje doorheen de bewoonde wereld om via een doorsteekje een volgende holle weg in te duiken ter hoogte van Onze-Lieve-Vrouw-van-het-grotteke, een plek door mij zo gedoopt omdat er onder een uit de wand van de holle weg stekende rots een lievevrouwenbeeldje is geplaatst.  Met een bank en enkele bloemen.  De holle weg komt uit in de Papenbroekstraat in Webbekom (Diest).  Rond 47 km ging het op en af doorheen een holle weg en een kilometer verder bereikte ik een servitude die een tijdje achter de tuinen van een woonwijk met eendere huizen liep.  48 km.  Ik kwam uit in de Remblokstraat te Webbekom en reed er de Carrefour, de Lunchgarden, Brico en Auto5 voorbij.  Volgens mij staat op deze plek een bevoorrading van de toertocht vanuit de eerder genoemde Bekaflaan in Aarschot.  Dat zou kunnen, want de afstand daartussen is 20 km.

Ik diende de zeer drukke Staatsbaan N2 te kruisen aan de verkeerslichten en reed Kaggevinne (Diest) binnen.  Daar werden we na 50 km de Galgenberg op gestuurd, een straat die naar boven klimt en overgaat in een kasseibaantje in een holle weg.  Raf en Karel staken me hier voorbij.  Na de zware klim over dit overwoekerd kasseibaantje ging de Galgenberg over in een assenweg op een hoogvlakte langsheen enkele huizen, op grote lappen grond en tussen paardenweiden.   Vanaf de Galgenberg had men wel een knap vergezicht over het glooiende en groene landschap met links in de verte de windmolens.  51,50 km om 13.25 u.  De Galgenberg ging over in asfalt en hier staken me nog twee bikers voorbij.  Het ging rechtsaf een assenweg in om voorbij de Stoeterij Prince Bosch te rijden.  Die bevindt zich in de Prinsenbosstraat in Scherpenheuvel!  Eens daar voorbij kon je weer genieten van prachtige vergezichten.  Omstreeks 53 km eindigde de assenweg voor een huis waar twee kleine keffers achter een metalen poort van hun tak maakten.

Daar ging het rechtsaf een gehavend pad op met wat slijk en wortels doorheen een strook bos en struikgewas.  Er stonden grote bramen die mijn benen open haalden.  Ik herinnerde mij deze plek vaag van de vorige keer.  Toen stond er in de weide links een allegaartje van dieren.  Het pad maakte deel uit van een blauwe vaste route.  Bij het verlaten van die strook bos twijfelde ik vorig jaar aan de te volgen richting.  De pijl was toen twijfelachtig opgehangen.  Rechtdoor op een pad langsheen het maïsveld, of de blauwe route blijven volgen?  Nu wezen de pijlen uitgesproken naar rechts, waardoor ik vermoed dat er toch een aantal het gras naast het maïsveld zullen zijn in gereden in plaats van het pad rechtdoor te blijven volgen.  Een bevestigingspijl zou hier wel op zijn plaats zijn.  54 km om 13.30 u.  De veldweg voerde me tot aan de Weversstraat, een assenweg in Scherpenheuvel.  Er volgde een stevige klim en een afdaling die eindigde op kasseitjes in een holle weg.

Daar diende ik weer de drukke Staatsbaan N2 te kruisen en via de Nieuwstraat reed ik Assent binnen met rechts van mij de bossen van de Begijnenbeekvallei.  Nabij de kerk van Assent met ingepakte toren trof ik een splitsing tussen de kidstoer van 15 km en de 65 km op 57 km van de start!  Daar kwam nog een biker toe met ontbloot bovenlichaam, zijn truitje aan zijn stuur.  Ik dacht dat het een inboorling was die zijn bike aan het testen was.  Hij riep me iets toe en keerde op zijn stappen terug.  Daarom ben ik ook teruggekeerd om vast te stellen dat ik inderdaad op de juiste route zat.  Hij reed effectief de toertocht, want ik heb hem teruggevonden tussen de foto’s.  Vermits ik een trage rijder ben kon het niet anders dan dat hij bij de laatsten vertrokken was!  Hij was de laatste deelnemer die ik te zien kreeg en verdween al snel uit mijn zicht, want er diende zich een zware klim aan over een assenweg die deel uitmaakt van het Mierenbergwandelpad en tot de velden op een hoogvlakte voert.  Vorig jaar was een ganse familie hier met de oogst bezig!  Links ziet men de achterkanten van enkele huizen en koterijen staan.  57 km om 14.00 u.  Vanaf hier reed ik vlak naast de snelweg die links van mij in de diepte lag.  Op 58 km waarschuwde een bordje voor een gevaarlijke trappenafdaling.  De vlakke kant rechts werd aanbevolen als het gemakkelijkst te nemen, maar te voet leek me veiliger teneinde een breuk van sleutel- en andere beenderen te vermijden!  Want als een pannenkoek de held wil uithangen loopt het meestal verkeerd af!

De trapjes leidden naar een holle weg en daar trof ik een splitsing tussen de kidstoer en de 40-50-60 km na een brug onder de snelweg.  De moed zonk me bijna in de mountainbikeschoenen toen ik zag waar ik uitkwam!  Ik stond daar aan de voet van de Pannenhoef, een helling van 7% die begint op asfalt en halverwege overgaat in onverhard aan een eenzaam huis dat nu te koop stond.  Van aan het huis heb je een knap zicht op de omgeving met in de diepte de E314.  Ook in juli passeerden we hier.  Spijtig dat ik niet gefortuneerd ben, anders kocht ik het huis en maakte er mijn buitenverblijf van!  Boven bereikte ik een hoogvlakte en tijdens de volgende knappe afdaling herkende ik de omgeving.  De afdaling eindigde inderdaad op het paadje dat vanaf de Leemkuilstraat aan het grijze kapelletje rechtdoor loopt richting de Begijnenbeekvallei in Assent.  Dit betekende dat er een einde kwam aan een grote lus van dik 30 km.

De omgeving is hier bijzonder mooi en het paadje eindigde beneden ter hoogte van een knap gelegen huis.  Daar ging het linksaf een veldweg in en kwam ik voorbij een huis dat er aan de rand van de velden staat met in de tuin een grote installatie met zonnepanelen.  Toen ik even halt hield riepen twee mensen me toe vanuit die tuin.  Of alles in orde was?  Ja, alleen even rusten voor ik hier naar boven rijd!  Dan beleefde ik de grote teleurstelling van deze tocht!  Was ik tot hiertoe al overal rijdend op en af geraakt, uitgezonderd het trapje van daarnet dan, wat uitzonderlijk is, hier wilde het niet meer lukken!  In juli had ik het ook lastig op deze goed van stenen voorziene helling, alhoewel ze nu niet bepaald steil is!  Maar na 61 km begon de vermoeidheid door te wegen.  Ik hoorde rechts achter het groen stemmen en eens boven kwam ik uit op een grotere baan (Provinciebaan?) en naast het wegeltje ligt effectief de inrit naar een huis toe dat je vanaf de straat niet kan zien staan.  14.30 u.  De baan over en de velden door om verderop nogmaals de drukke Staatsbaan N2 te bereiken.  62 km.

Na de doortocht van een iets meer bewoonde wereld volgde op 64 km nog een bijzonder knappe holle weg die uitkwam in een straat die Wijndries heet.  Hier waren vorig jaar de pijlen al per vergissing opgeruimd, maar een man die daar met zijn gezin in de tuin zat kon me haarfijn uitleggen hoe het verder moest.  Linksaf en aan de rode postbus rechtsaf.  Toen kreeg ik weer pijlen te zien.  Nogmaals de Staatsbaan over en het Hondstraatje in om zo de Oude Tiensebaan en het voetbalveld na 71 km weer te bereiken.  14.45 u.

Zoals te verwachten was en zoals de voorgaande keer was iedereen al vertrokken.  Alleen Raf en Karel zaten nog met een glas donkere buiten onder de luifel op mij te wachten.  Het ijskarretje waar je uw polsbandje kon inruilen tegen een ijsje was waarschijnlijk al lang weer weg, maar inruilen tegen een drankje kon ook.  De medewerkers waren intussen al driftig met de opruim bezig, de kantine werd geschuurd en één van de vrouwen foeterde op de zware stoelen die ze naar binnen droeg.  Ze waren inderdaad zwaar, de ene al meer dan de andere, ook al zagen ze er allemaal eender uit!  Toen ik vertrok was er van de toertocht haast niets meer te merken!  De man met het aanhangwagentje van aan de tweede stop reed af en aan en toen ik mijn fiets weer op de auto aan het zetten was kwam hij de laatste dranghekkens ophalen.  Ik had genoten van deze rit, alles was knap georganiseerd, we werden verwend met fris drinken aan de stops en ik had weer kunnen genieten van de knappe holle wegen die deze streek rijk is.  Voor uw luttele drie/vier euro inschrijving kreeg je er nog een gratis drankje of ijsje bovenop!  Wat betreft de verhouding prijs-kwaliteit staat deze tocht bovenaan de lijst!

Zoals zo vaak na afloop van ritten in deze streek via Scherpenheuvel weer naar huis gebold.  Om een kaars te branden voor wie het kan gebruiken!  Voor veilige ritten zonder pech en ongevallen!  Toen ik voor de basiliek even aan de kant stond kwam er iemand zijn auto laten wijden!  Wanneer de pastoor met grijze baard een prentje aanreikte vroeg hij of de “drie volslanke dames in de auto ook graag een prentje hadden gehad”!  Ik had moeite om mijn lach te onderdrukken.  Even later stond hij in het gat van de deur zijn sigaartje te roken!  Pastoors zijn ook maar mensen!  Zou mijn bike bij deze nu ook gewijd zijn?

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you.be en op mountainbike.be!

Toertocht te Bekkevoort op 04-08-2013 door Fons Moors (deel 1)



Toertocht te Bekkevoort op 04-08-2013 door Fons Moors (deel 2)

09-08-2013 om 00:00 geschreven door StrammerMax

Het ging het dorp uit over asfalt met tussendoor een graspaadje, gevolgd door twee klimmetjes over een betonpad en de Dreef, een straat in Scheldewindeke. Dan ging het het terrein van een boomkwekerij op. 3 km. Er volgde een keienpad naast het spoor en na het kruisen van de spoorweg een betonbaantje tot aan de splitsing 18-25 km en 35-50 km op 3,75 km van de start. Gekozen voor de langste route. Een vrij lange betonbaan voerde me op 5,50 km tot aan de Rattepas in Scheldewindeke. Vanaf hier volgde een mooi stukje off-road over een veldweg tussen de maïs en een bos tot aan de Asselkouter in Merelbeke. 6,60 km. Na een stukje beton van de Boterhoek op de grens tussen Merelbeke en Oosterzele bereikte ik de landelijke Doelwegel om uit te komen aan de hoeve Den Doel op de plek van een voormalig karmelietenklooster. Op het volgende asfaltbaantje zag ik in de verte een aantal paarden staan met ruiters m/v in witte hemden. Een vrouw die daar woont zei met dat het er hier heel romantisch aan toe ging! Ik zag al direct waarom. Voor de colonne paarden reden twee koetsen met in één daarvan een bruidspaar.

Voor mij ging het linksaf om uit te komen in De Zink en het middeleeuwse kasteel Ter Zinkt voorbij te rijden. Dan ging het linksaf de velden in om de stevige klim aan te vatten over een veldweg overgaand in een kwistig met stenen bestrooid pad doorheen een strook bos, zijnde een buurtweg met als naam Stuivenberglos. Toen ik boven even stond uit te blazen kwam er een groepje van vijf naar boven gekropen, gevolgd door een duo met Sinterklaas! Beneden in de diepte hoorde ik het klepperen van de paardenhoeven. 9 km om 13.20 u. Boven op de hoogvlakte bracht een veldweg me voorbij een voetbalveld en een grote witte villa waar dakwerken bezig waren om uit te komen aan de Sint-Bonifatiuskerk in Munte (Merelbeke). Daar stonden mensen buiten te wachten op de komst van het bruidspaar en gevolg. Ze hadden geen betere dag uit kunnen kiezen: volop zon en minder heet dan de dag voordien. Er waren nog enkele passerende bikers getuige van dit romantische tafereel. 10 km.

Eens de kleine landelijke kern van Munte achter de wielen ging het rechtsaf kort klimmend voorbij de Clays Van Muntestedehoeve tegenover de Asselkouter de velden in. Een pad dat de kruising was tussen een kasseiwegeltje en een veldweg bracht me tot een splitsing 18-25 km en 35-50 km aan een grote baan, ik vermoed de Hundelgemsesteenweg, op 10,75 km na de start. Er volgde een afdaling over een graspaadje, daarna een veldweg en een weidepad in de omgeving van die rare militaire zendmasten en een aantal bunkers die hier in het open veld staan. 12 km. Er werd hier deze keer meer uit de omgeving gehaald dan bij eerdere edities. Toen reden we gewoon over de veldweg recht op recht langsheen de masten, deze keer waren er meer zijpaadjes uitgekozen en werd er een lusje gereden over de velden om uit te komen aan de gerestaureerde Prinsenmolen in Baaigem (Gavere) waarin het architectenbureau van Nathalie Vervenne is ondergebracht. Even verder trof ik op een pleintje de eerste bevoorrading op 13,50 km van het vertrek. Er waren bananen, honingwafels en honing om te eten en koele zoete sportdrank om te drinken.

De tocht voerde me daarna weer langsheen de Prinsenmolen en het grote huis er tegenover om dan linksaf een afdaling te treffen over kasseitjes. Eens beneden ging het de buurtweg Gescheetwegel in! Een gescheet is een Gents scheldwoord voor een grasgeit! We zullen maar zwijgen over de meervoudsvorm voor grasgeiten! Ik reed terug in de richting van de bizarre zendmasten die ik nu aan de rechterkant had. Een fiks klimmetje over een graspad tussen de struiken bracht me er naartoe. Het ging linksaf over de veldweg die er langs loopt om dan een afdaling te krijgen richting de Torrekensstraat waar in de hoogte nog twee van die masten staan en zo opnieuw de Hundelgemsesteenweg in Munte-Merelbeke te bereiken. Een plezant graspaadje leidde me vervolgens doorheen een mooie groene omgeving om na 18 km van het vertrek uit te komen op een assenweg. 14.10 u. Even later passeerde ik weer het kruispunt met De Zink op de plaats waar ik daarnet de paarden van het huwelijk voor het eerst te zien had gekregen. Op 19 km reed ik de Groenstraat in. Op de leuke Drieswegel, een grasspoor door de velden, kreeg ik jong echtpaar dat met de hond op wandel was in de zomerzon als tegenliggers. Even verder trof ik na 20,5 km een splitsing tussen de routes van 18-25 km en 35-50 km.

Er kwam een servitude doorheen een stukje donker bos langsheen een aantal grote domeinen tot aan de Sint-Annakerk in Bottelare (Merelbeke). Aan het lokaal van de jeugdbeweging waren leden bezig met timmerwerken. Even tot aan de kerk gereden en voorbij het huis met de prachtig bebloemde gevel alvorens het steegje waar de pijl hing in te rijden. In de verte zag ik vanaf de kerk een biker rijden, dus we zouden hier dadelijk weer passeren. De rit voerde me door Bottelare en over de buurtweg Steenbergwegel waar ik even het gezelschap kreeg van een grote groep bikers. Via een asfaltbaantje ging het off-road de Kleingentwegel in waarna leuke smalle servitudes me doorheen de velden en tussen gebouwen voerden tot aan een splitsing tussen de routes van 35 km en 50 km op 25 km van het vertrek. 14.45 u. Toen ik aan de splitsing even halt hield en omkeek, zag ik de kerk van Bottelare staan. We hadden hier een lusje gereden. De splitsing bevond zich ter hoogte van een oud schoolgebouw in de Ridder A. Stas de Richellelaan. Wat een ronkende straatnaam!

Gekozen voor de langste route. Het was mooi weer en ik had tijd genoeg. Het parcours bestond vanaf hier uit landelijke wegeltjes, waaronder een kasseibaantje, graspaadjes en servitudes tot aan de Sint-Aldegondiskerk in Lemberge (Merelbeke) waar ik na 28 km omstreeks 15.00 u arriveerde. Een landelijke assenweg bracht me vervolgens tot aan een kapelletje op een kruispunt van wegen in Gontrode (Melle). 30 km. Daar reed ik door een straat met de uit de kluiten gewassen huizen van rijke mensen om snel weer in een meer open landschap tussen licht glooiende velden te komen. Vanaf de landelijke paden die volgden zag ik de kerk van Bottelare weer staan. 34 km om 15.30 u. Landelijke paden, een graspad en een betonbaantje voerden me naar Moortsele (Oosterzele) op 36 km van het vertrek. Een halve kilometer verder trof ik de tweede bevoorrading, verzorgd door een drietal mannen die hun tentje hadden opgesteld op het Tramplein. Met hetzelfde aanbod als aan de eerste stop. Er stonden nog twee bikers van de Zwette Maanen en er kwamen er nog drie toe. Eventjes blijven rusten en me vooral tegoed gedaan aan fris drinken. Want het was intussen behoorlijk warm geworden. Omdat kon verwacht worden dat we bij de laatste passanten waren, begonnen de mannen alvast met de afbraak van hun tent die snel opgevouwen en in de opbergtas gestoken was. Eens weer op weg trof ik aan het einde van de straat een splitsing tussen de routes van 18 km en 25-35-50 km op 37 km van het vertrek.

Na het kruisen van de spoorweg volgde een stevige klim over een betonbaantje wat ik me nog vaag uit vorige edities kon herinneren. Na een veldweg volgde al snel een volgende splitsing waar de route van 50 km zich losmaakte van de 25-35 km op zo’n 38,50 km van het vertrek. 16.00 u. Een veldweg voerde me voorbij het schijnbaar verlaten grote huis met groene luiken van een zekere Dokter Van De Velde, oogziekten, aldus een plaatje op de poort. Het staat tegen de rand van een bos met een achterbouw die tot in het bos reikt. De tuin staat vol netels, maar het huis zelf ziet er te goed onderhouden uit om verlaten te zijn. Weet er iemand iets meer over? Het huis staat in de Boonakker in Landskouter (Oosterzele). Ik meende een auto van achter het huis te zien komen, maar ik heb me dan snel uit de voeten gemaakt omdat ik daar al aan die poort had staan trekken! Ik heb op het kruispunt van de Boonakker en de Geraardsbergsesteenweg even staan wachten, maar geen auto te zien. Zou mijn fantasie op hol geslagen zijn? Want dat huis intrigeerde me de vorige keren al danig!

De baan over en aan de overkant de velden in, waarna landelijke wegen en een servitude over brede betontegels me voorbij de achterzijde van de kerk van Gijzenzele (Oosterzele) voerden. 41 km. Er stond een groot bord met een foto van hoe de beschadigde kerk er tijdens de oorlog uit zag. Hier start immers de bunkerroute. De bunkerroute is een bunkerwandeling in de gemeente Oosterzele. De bunkerroute start aan de kerk van Gijzenzele en loopt langs verschillende bunkers die deel uitmaakten van het Bruggenhoofd Gent, een verdedigingslinie die midden de jaren 30 werd opgetrokken. Asfaltbaantjes voerden me door Gijzenzele tot ik op 43,50 km arriveerde aan de zogenaamde Molenbunker op het kruispunt van de Gijzenzelestraat en de Wettersesteenweg. Deze bunker zat vroeger deels ingegraven in de heuvel van een molen die er had gestaan en na een brand werd afgebroken. Vandaar zijn naam!

Het ging voor mij rechts een veldweg in die evenwijdig liep met de Wettersesteenweg, een drukke baan met daarop de op- en afrit Wetteren van de E40. Na de veldweg ging het even linksaf een baantje op om dan weer rechtsaf een trapje op te moeten naar een volgende veldweg toe. Hier staken me nog twee bikers voorbij, de laatsten die ik tijdens de rit te zien kreeg. 44 km. Na enkele woonstraten in Oosterzele kwam er na 47,50 km nog een splitsing tussen de routes van 18-25 km en 35-50 km. 16.45 u. Even later ging het net voor een tot woonhuis omgebouwde molenromp rechtsaf een smalle servitude in en volgde een afdaling tot in de Keiberg. Daar reed ik een oude vervallen kapel naast een krotwoning voorbij om er op 49 km nog een splitsing te vinden tussen de 18 km en de 25-35-50 km. Op 50 km bereikte ik de grens met Scheldewindeke en een betonnen fietspad door de open velden bracht me na 52,50 km weer aan de sporthal. De bikewash was nog beschikbaar maar overbodig.

Er was niet veel beweging meer in de zaal, er arriveerden na mij nog drie wielertoeristen. Twee frisdranken genuttigd en er nog net op tijd aan gedacht dat we bij de inschrijving een bonnetje voor een gratis consumptie hadden gekregen! Helaas waren de dames die voor hotdogs zorgden al bezig met de opruim en het leggen van proper tafelpapier voor de volgende dag. Want ook op zondag kon men hier komen rijden. Ik had me goed geamuseerd en de rit volgde niet volledig hetzelfde parcours als de vorige jaren. Zo deden we het schilderachtige Schelderode deze keer niet aan, evenmin als Semmerzake. De organisatie was zoals de voorgaande jaren goed verzorgd en er was bij dit warme weer aan de stops gezorgd voor lekker fris drinken!

Het verslag over deze toertocht is ook te lezen op mtb-you.be en op mountainbike.be!

08-08-2013 om 00:00 geschreven door StrammerMax

Ik was met de fiets de verkeerde richting uit gereden naar de start toe, maar een groot stratenplan aan het einde van de weg bracht redding. Zo had ik toch al 2 km op het tellertje alvorens ingeschreven te zijn. De inschrijving was op de speelplaats van de Sint-Jozefschool aan één van de openstaande ramen en de ontvangst was bijzonder vriendelijk, je voelde u als deelnemer direct meer dan welkom. Voor 5 euro kreeg je een polsbandje om, een briefje met een noodnummer, bonnetjes voor twee drankjes na afloop en een blad dat aan weerszijden bedrukt was met meer dan voldoende uitleg! Omdat er om 14.30 u een groepsstart was voor wie dat wenste, waarbij eerst één volledig rondje over de omloop van de wegkoers door Maarheeze werd afgelegd, kon ik mee aansluiten nadat die bikers dit rondje hadden afgelegd. Daardoor sta ik zelfs nog mee op de foto! Die bikers stonden immers vertrekkenklaar toen ik er aan de inschrijving toekwam. Zo reed ik omstreeks 14.45 u een mij onbekende streek tegemoet. Alhoewel ik al ooit wel gehoord had van de toertocht “Rondje Cranendonck” vanuit het nabijgelegen Budel en ik in de streek van Eersel, iets dichter bij de Belgisch-Nederlandse grens, al vaste routes en toertochten gereden had.

Het ging het dorp uit om in het zog van de sliert bikers een smal zandpad te treffen naast een bos, doorheen laag struikgewas en evenwijdig met de spoorweg. Deze spoorweg zouden we later nog een aantal keren te zien krijgen, en het viel me op dat er daar redelijk veel treinen passeren! Daar reden de zogenaamde hondekoptreinen zoals ze jaren geleden reden tussen Brussel en Amsterdam op luttele afstand van mijn slaapkamerraam. Ik heb tien jaar in de nabijheid van lijn 12 gewoond nabij de stopplaats Sint-Mariaburg tussen Antwerpen en Roosendaal. Er was even oponthoud en de reden werd al snel duidelijk. Er was daar een korte steile afdaling tussen dicht struikgewas. Daarna volgde een singletrack doorheen een strook bos naast de spoorlijn. Van 4 tot 5,50 km ging het dan over asfalt fietspaden tot ik een grote zavelkleurige zandhoop in het vizier kreeg op een industrieterrein. Het bleek inderdaad de bedoeling te zijn van de zandhoop te beklimmen. Enkele mensen wezen driftig in de richting van die hoop toen ik even halt hield, denkend dat ik niet meer wist waar naartoe! Ik zag nog net een bulldozer naar boven rijden om het pad nog eens te effenen! In het spoor van twee andere bikers ging het de zandhoop op en over. Tot bijna 7 km reden we zo tussen hopen zand en ander materiaal van het mest- en afvalverwerkingsbedrijf Reiling en het bedrijvenpark Het Chijnsgoed in Sterksel, dat is een gehucht van de gemeente Heeze-Leende. Over de Leenderheide heb ik al gereden tijdens de toertocht vanuit het Belgische Hamont-Lo. Deze zomer helaas niet omdat ik in juli gekozen heb voor de toer vanuit Bekkevoort in het Vlaamse Hageland.

Tot bijna 9 km reden we dan over het landelijke asfaltbaantje Chijnsgoed en ging het linksaf. Op een plek waar het asfalt overging in een onverharde zandweg dook ik samen met een andere biker linksaf op een ruiterpad het bos in. Op 10 km kregen we een leuke singletrack vol wortels en was het even afstappen omwille van twee omgevallen bomen die het paadje versperden. Via een smal houten brugje ging het een beekje in het bos over. Kort daarna kruiste ik een bredere waterloop via eveneens een houten brug. In de verte was nog zo’n brug te zien. Tot 13 km volgden leuke paden, meestal wel recht op recht, doorheen een soort van heidelandschap en stukken geurig dennenbos waar je de bomen nog echt kon ruiken! Eventjes ging het over een pad op de grens tussen het bos en een maïsveld om dan weer rechtsaf het bos in te gaan over een zanderig wegeltje. 15.30 u. Dat paadje leidde me tot op de grens tussen bos en velden waar ik een klein vliegveldje, ik vermoed voor modelvliegtuigen, zag liggen.

Het ging rechtsaf het bos weer in tot aan de Zwerfkei, een monumentale steen die neergelegd is op de plaats waar eertijds de zogenaamde Steenen Paal stond aan de douanepost op de grens. Er liepen daar twee vrouwen naast hun bike en zij gingen even rusten op de zitbank. Aan hun taal te horen waren ze uit mijn eigenste streek afkomstig! 16,50 km. Na nog een knap bospad arriveerde ik op een bredere bosweg waarlangs een fietspad geïmproviseerd was. Die bracht me tot aan de Limburgbaan waar het rechtsaf een zanderig pad in ging dat me over een paar bulten op en af doorheen het bos voerde. Op 19 km kwam ik weer uit het bos tevoorschijn aan de rand van het stiltegebied De Pan. Toen ik er even halt hield staken de twee vrouwen van daarnet me weer voorbij. Een kiezelweg bracht me tot aan een bospad ter hoogte van enkele eenzame huizen. 16.00 u.

Smalle en brede zanderige bospaden bleven m’n deel. Ik stak de twee vrouwen weer voorbij toen ze nogmaals even naast hun fiets liepen. Ter hoogte van Hoef De Pan kwam ik in de Panweg (Maarheeze) op 23 km na de start en kreeg ik nog eens een biker te zien, even later gevolgd door de twee vrouwen van daarnet. Even halt gehouden voor het gedenkteken dat er opgericht is ter nagedachtenis van het brandend neerstorten van een Short Stirling van de Britse Royal Air Force die deelnam aan een grootscheepse luchtaanval op Krefeld op 22 juni 1943. Drie militairen kwamen daarbij om, waaronder de Australische piloot en twee Britten. Zij liggen begraven op het oorlogskerkhof van Woensel (Eindhoven). Drie Britten en een Canadees werden gevangen genomen. De Canadees overleed in 1945 in gevangenschap. Het monument, dat een herinnering wil zijn aan alle mensen die in deze omgeving tijdens de tweede wereldoorlog stierven, staat pal op de bosrand. Wie meer wil weten over deze gebeurtenissen in Cranendonck en Hamont-Achel kan terecht in het boek Gebroken Vleugels van René Vos (Budel, 2011). Ik dook tegenover het monument naar beneden het bos in en trof er de twee vrouwen weer eventjes te voet. Het viel me op dat we dezelfde waterloop en beek van daarstraks weer kruisten temidden van de bossen. Ik was dus weer op weg richting de start.

Op 26 km kwam ik weer uit de bossen tevoorschijn en kreeg ik een veldweg voor de wielen die me naar het baantje Horriken voerde. Rustige asfaltbaantjes brachten met tot vlak bij het station van Maarheeze en zo weer tot aan de plaats van de start. 28 km om 16.45 u. Daar was intussen een bevoorrading opgesteld met flesjes sportdrank, bananen en cake. Er waren voor de gelegenheid ook twee kraantjes geplaatst met fris drinkwater. Er zaten nog enkele andere bikrs aan de tafeltjes, maar er was zeker geen grote toeloop. Het tweede deel van de toertocht vertrok vanaf de startplaats en ik had daarstraks verderop al een bordje zien hangen dat verwees naar de richting van de tweede lus. Om 17.00 u weer op pad. We doken aan de voet van een snelweg een paadje van de Drieboswandeling in, zijnde een assenweg doorheen een soort van park. Ik reed er voorbij een complex van volkstuintjes waar in het begin in een klein tuintje twee houten beelden stonden en een verkeersbord dat waarschuwde voor overstekende olifanten! Die eigenaar zal de grappigste zijn thuis! Of een fervent bezoeker van exotische paradijzen. Op 30,50 km dook ik de bossen in vanaf het station van Maarheeze. Tot 34 km werden we er langs een over en weer slingerend paadje gestuurd dat deel uitmaakt van de plaatselijke trimbaan. Een drukkere oversteekplaats werd er beveiligd door een seingever, zoals trouwens nog al op andere plaatsen het geval was geweest.

Toen ik aan de bosrand kwam ter hoogte van een brede baan werd mijn aandacht getrokken door een kruisbeeldje met bloemen dat daar herinnerde aan een verkeersslachtoffer. Toen ik er even halt hield stopte er een wagen met mensen van de organisatie. Zij beweerden dat het parcours daar niet passeerde en dat ik best terugkeerde op de baan tot aan een bemande oversteekplaats verderop. Ik heb hun raad achteraf toch niet opgevolgd, want het zou wel kras geweest zijn indien al die pijltjes ginder verkeerd zouden opgehangen geweest zijn! Een flauwe plezante gaat zich daar evenmin mee bezig houden van zo veel pijltjes te verhangen! Het ging weer de bossen in over afwisselende soorten ondergrond, zand, gras en tapijten van dennennaalden, meestal kurkdroog. 17.30 u. Tot 36 km reed ik over een singletrack evenwijdig met de snelweg A2, goed voorzien van wortels en enkele kleine bulten. Omwille van de hitte was ik van bij aanvang vrij traag blijven rijden, maar ondanks dat begon ik nu toch last te ondervinden van de warmte. Maar het leuke stukje dat ik onder de wielen kreeg met veel draaien en keren in de schaduw van de bomen deed dat al weer snel vergeten.

Ik kwam uit het bos tevoorschijn op een verkeersarm asfaltbaantje ter hoogte van een oprit van de A2 richting Eindhoven. Eens de oprit voorbij trof ik aan het begin van de Onderstalweg een onbemande drankpost waar op een tafeltje twee kartons met flesjes water ter beschikking stonden. Waarschijnlijk was ik eerder tijdens de rit nog zo’n post gepasseerd, maar had ik het bordje niet opgemerkt omdat daar iemand druk in de weer was met een blauwe zak en plastieken flessen. Ik vond dat al raar van op die plek tussen de struiken een auto aan te treffen, maar pas later viel mijn eurocent! Een nog relatief fris flesje water geledigd en weer op weg in de richting van een natuurbrug of ecoduct in aanleg over de snelweg. Na de bocht linksaf trof ik op 41 km van de start helaas geen pijlen meer! Aan een paaltje hing nog een elastiekje, maar verder geen sporen van de toertocht meer te zien. Alle richtingen eens uitgeprobeerd in de omgeving, maar nergens trof ik aan een volgend kruispunt nog aanwijzingen. Achteraf had ik spijt dat ik niet nog wat verder gereden was en gezocht had, maar het leek me bij deze temperaturen niet opportuun om hier de weg kwijt te spelen. De omgeving had ik intussen wel gehad, veel nieuws zou die waarschijnlijk niet meer in haar petto gehad hebben! Ik veronderstel dat hier een spelbreker aan de gang is geweest. Als men tot 16 uur kan starten voor een toertocht van 45 km gaat men toch om 17.30 u niet de pijlen op het laatste deel van het parcours al weghalen! Via de weg en een fietspad pal naast de snelweg ben ik dan weer naar Maarheeze gereden om het centrum te bereiken via de straat waarin ik daarstraks verkeerdelijk naar de start had gezocht en het stratenplan had zien staan! Om 18.15 u was ik weer op de speelplaats van de school met 48,84 km op het tellertje.

Bij inleveren van het polsbandje kreeg ik nog een drinkbus van AllActive Sportswear cadeau en bij navraag bleek dat ook andere bikers geconfronteerd waren geweest met de verdwenen pijlen. Aan de ter plekke opgehangen kaart te zien schat ik dat ik toch zowat de helft van de tweede lus aan mijn mountainbikegrage neus voorbij heb zien gaan! Jammer! Mijn twee drankbonnetjes nog ingeleverd tegen een frisdrank bij de al even vriendelijke jonge vrouwen aan de tapstand. Een plekje in de schaduw opgezocht en vanaf die plaats heb ik nog een deel van de wedstrijd van de amateurs en de publiciteitskaravaan van De Mijl kunnen zien. Omdat ik nog een heel eind huiswaarts te rijden had ben ik niet meer blijven wachten op de koers van de profs. Het was wel een onderneming om me met mijn fiets een weg te banen langsheen het afgezette parcours om weer aan mijn auto te geraken. Nog eens even tot aan de kerk gereden en het nette kerkhof met eenvormige grafzerken. Om dan de lange reis huiswaarts aan te vatten.

De tocht deed me wat terugdenken aan de ritten en de vaste routes die ik ooit reed in de streek van Luijksgestel, Bladel en Eersel, ten noorden van het Belgische Lommel met zanderige paden en singletracks doorheen de bossen. Zeer vriendelijke medewerkers, correcte ontvangst, degelijke uitleg en een verzorgde organisatie. Met prachtig weer voor deze eerste uitgave en extra drankposten omwille van de hitte. Seingevers aan overteken van gevaarlijker wegen. Tip voor de organisatie: de mogelijkheid geven om tot 19.00 u of 20.00 u te kunnen starten, teneinde ook mensen aan te trekken die op vrijdag moeten werken. Er zijn al zo weinig zomertochten in Nederland.

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you.be, op mtb-you.nl, op mountainbike.be en op mountainbike.nl!

06-08-2013 om 00:00 geschreven door StrammerMax