11de Lichtjestocht (35 km) van MTB Esbeek te Esbeek op zaterdag 29-03-2014.

Dit verslag van de lichtjestocht kan je ook lezen op mtb-you.be en op mtb-you.nl en op mtbwijzer.be!

31-03-2014 om 00:00 geschreven door StrammerMax

Toertocht van de basisschool Le Bon Départ (15-25-35-42-50-65 km) te Mont-Saint-Guibert op zondag 23 maart 2014.

Mont-Saint-Guibert is een dorp in Waals-Brabant, nabij Nijvel, ergens halverwege tussen Brussel en Namen.  Omdat er de vorige jaren twee toertochten waren vanuit deze gemeente, met slechts een week verschil en omdat er nogal wat andere tochten zijn vanuit naburige gemeenten, werd de tocht van de basisschool Le Bon Départ verplaatst van mei naar maart.  Het nadeel ervan is dat de bossen nog in wintertooi zijn, terwijl in april de witte bosanemonen in bloei staan (hier en daar staken ze hun kopjes al op) en in mei de bossen blauw kleuren door de wilde hyacinten.  Ik was vroeg op, maar toen ik wilde vertrekken bleek de voorband van m’n fiets leeggelopen.  Met het enkel oppompen van de notubes-banden heeft m’n fiets het gelukkig de hele rit uitgehouden.  Stress dreef me dan opnieuw naar de wc, waardoor ik weer m’n fietskleren diende uit te doen!  Alsof dat niet genoeg was, bleek de afrit van de Antwerpse ring richting Brussel afgesloten zodat ik nog een ommetje diende te maken via Wilrijk.  Eens op de snelweg kwam er een wagen met bike voorbij en die man zette zijn dubbele pinkers aan.  Een bekende?  Er stond maar één bike op de wagen, ik gok op SilverFokske!  Enfin, het was weer bijna negen uur toen ik in Mont-Saint-Guibert arriveerde.  Ik had vorig jaar de naam van de straat genoteerd waar ik kon parkeren en heb daar nog een plekje gevonden, ook al was ik er niet de enige!  Thuis ontbijten had niet nodig geweest, want bij de inschrijving werd me gewezen naar een ontbijtbuffet met allerlei lekkers waar iedereen naar hartelust mocht van eten!  Geproefd van een soort mattentaartje en een kleine rozijnenkoek.  De koffie gelaten voor wat hij was uit schrik voor oprispingen tijdens het rijden.  Me voor vijf euro ingeschreven voor de 65 km met twee bevoorradingen met het vermoeden dat ik uiteindelijk voor een kleinere afstand zou kiezen.  Na de winter was dit namelijk mijn eerste rit over meer heuvelachtig terrein en dat zou ik geweten hebben!

Om 9.15 u was ik op pad en ik merkte al snel dat de toer was uitgezet in de richting, tegengesteld aan deze van vorig jaar.  Het ging klimmend over asfaltstraatjes het dorp uit om nadien verder te rijden over zacht klimmende veldwegen in een open landschap.  Rechts in de diepte zag ik het Institut Notre Dame liggen, de vertrekplaats van de andere tocht, de VTT des Hayeffes.  Na 4,50 km diende zich de splitsing aan tussen de rit van 15 km en de ritten van 25-35-42-50-65 km.  Twee mannen waren er aan het overleggen met een kleine jongen over de te kiezen afstand.  De kleine moest beslissen of het de 15 km werden, dan wel een grotere afstand.  Het zal een grotere geworden zijn, want ik meen dat ik het drietal daarna nog achter mij heb zien rijden, net voor we een steile servitude in moesten slaan tussen tuinen en gevels.  Op de veldwegels kreeg ik even het gezelschap van een groep jonge kerels met een Leuvens accent.  Op 5 km doken we dan voor het eerst echt bos in, lekker naar beneden en dan stevig weer naar boven.  Het moet hier de vorige dagen meer geregend hebben dan bij ons, want de ondergrond was vrij glad omwille van een laagje modder!  Het naar boven kruipen eindigde op 6 km met de intocht van een stukje bewoonde wereld van Sart-Messire-Guillaume, een gehucht van Court-Saint-Etienne en waarvan het aantal inwoners vermoedelijk omgekeerd evenredig is met de lengte van de naam!  Ik vorderde traag maar zeker.  Dat eerste zou zo blijven, dat tweede helaas niet!

Vanaf Sart-Messire-Guillaume voerden veldwegen me doorheen een mooi landschap met knappe vergezichten.  Een grasspoor voerde me naar de bossen op de grens tussen Court-Saint-Etienne en Villers-La-Ville.  Ik ben hier in de streek nog al komen rijden en kan bepaalde plekken al min of meer situeren.  Daar stond de splitsing waar de 25 km zich losmaakte van de 35-42-50-65 km op 7,50 km van het vertrek.  Een klim in het bos leidde me tot in de open velden op de hoogvlakte waar een enorm grote zendmast nabij een knappe oude witte gesloten hoeve staat.  9 km.  Op deze plek staat de bevoorrading van de andere tocht.  We reden naast de indrukwekkende hoeve opnieuw het bos in.  Diverse boswegen en paadjes, soms steil en stevig klimmend, dan weer goed voorzien van slijk, brachten me tot aan een smal spoor dat eindigde aan de tuin van een stokoud huis waar je zo goed als door den hof rijdt!  Vorig jaar speelden hier kinderen tussen het opgehangen wasgoed, maar daar was het nu nog te koud voor.  Een steile neerwaartse servitude leidde naar het dorp.  Hier ging het weer eventjes doorheen de bewoonde wereld in de Rue de Masbourg te La Roche (Court-Saint-Etienne).  La Roche ligt aan de andere kant van de spoorweg tegenover Tangissart (Court-Saint-Etienne).  Beide plaatsen liggen op de hellingen die in de loop van de geschiedenis zijn uitgesneden door het riviertje Le Ry d’Hez.  Tangissart is de vertrekplaats van de jaarlijkse La Trace d’Hez, een kleinschalige, niet te versmaden toertocht na dewelke ik deze streek leerde kennen en appreciëren.  Een klimmetje van circa een kilometer leidde me naar de bossen in de richting van Villers-La-Ville.

Na 13 km trof ik opnieuw een splitsing tussen de ritten van 25 km en de grotere afstanden.  Een smal paadje door het bos eindigde aan een eenzaam huis boven op de helling en dan ging het lekker door het gras naar beneden.  De Trace d’Hez kruipt hier naar boven en dat is andere koek!  Eens op een asfaltbaantje kruiste ik de spoorweg om beneden uit te komen op de grote baan die naar Villers-La-Ville voert.  Aan de overkant ging het na 13,50 km Tangissart in.  Direct linksaf om een knoert van een steile helling voor de wielen te krijgen.  Dan nog eentje over kasseitjes!  Met links en rechts oude rijhuizen!  Bizar!  Uw geparkeerde wagen heeft er best een goede handrem!  Gezegend de bejaarde bewoner die beneden om boodschappen moet gaan!  De goot was breed genoeg om aan de kinderkopjes te kunnen ontsnappen!  De klim duurde tot dik 15 km en boven stonden nieuwere huizen.  Aan het einde van de Trace d’Hez dokker je hier lekker naar beneden!  De straat ging over in een bospad dat neerwaarts via de achterzijde van een eenzame villa uitkwam op dezelfde grote baan ter hoogte van het kruispunt van enkele grote wegen in Villers-La-Ville op de grens met Court-Saint-Etienne en Baisy-Thy (Genappe).  In de zomer wordt deze plek druk bezocht door motorrijders.  Het terras van de taverne zit er dan stampvol.

Daar is het altijd even uitkijken bij het oversteken van de grote wegen die, jammer genoeg, dwars doorheen de ruines van de abdij van Villers lopen!  Die ruines beslaan een grote oppervlakte.  Bovendien passeert daar de spoorweg en naast het al even merkwaardige als stokoude gemeentehuis, of wat door ooit voor gediend heeft, stond, omzeggens onder de spoorwegbrug, de bevoorrading opgesteld.  Op 17 km van het vertrek.  De keuze was ruim genoeg met bananen, appelsien, wafels, chocolade, alles weliswaar redelijk gemillimeterd, verpakte granenkoeken en de typische felgekleurde drankjes die men op de tochten in Waals-Brabant gewend is voor te zetten.  Er stond een joviale bende achter de tafels en een fietsenmaker was present voor eventuele herstellingen, terwijl hij twee pronkstukken tentoon stelde uit zijn winkel.  Aan de stop was meteen een splitsing tussen de 35 km en de langere ritten.  Voor de langere ritten diende je op je stappen terug te keren.  Vermits er nogal wat binken de richting van de 35 km uit gingen vermoedde ik dat we hier een tweede keer zouden passeren, want zo’n kerels kunnen meer aan.  Een groepje jonge Franstaligen met in hun midden een meisje en een donkergetaand type, Aziaat of Zuid-Amerikaan, en die een hele tijd in mijn nabijheid hadden gereden, gingen de richting van de 35 km uit.  De splitsing had hier misschien iets beter aangegeven kunnen worden, want blijkbaar hebben sommigen zich hier vergist en daardoor een groot deel van de rit gemist!

Aan het grote kruispunt aan de ruines van Villers ging het de bossen in op het grondgebied van Baisy-Thy (Genappe).  Het in het bos klimmende keienpad dat we voorgeschoteld kregen heb ik ooit in de gietende regen gereden tijdens de toer vanuit Baisy-Thy!  Om nooit nog te vergeten hoe het water er naar beneden stroomde.  Ik kreeg nog een biker te zien en dan zou het lang duren eer ik nog mensen te zien kreeg, buiten te paard en op wandel en een vijftal bikers tegenliggers die er een vaste route reden.  Eens boven volgde een vrij modderige singletrack en een kort klimmetje waar het voor mij even te voet was.  Op 19 km passeerde ik de kleine “kloof” op een paadje met wortels, deze keer naar beneden toe.  Andersom is een ander paar mouwen!  Alhoewel de wortels zorgen voor grote hoogteverschillen.  Spijtig genoeg had een onverlaat twee bergjes zavelgrond in de kloof gestort.  Misschien om er met zijn fiets te spelen?  Een mooie plek midden de bossen!  We raakten eventjes de bewoonde wereld om over een kasseibaantje en een smal spoor doorheen de weiden te klimmen.  Aan het einde ervan trof ik de splitsing tussen de 42 km en 50-65 km op 20 km van het vertrek.  11.25 u.  Even getwijfeld wat ik zou doen, vermits ik al een hele tijd onderweg was!  Links van mij zag ik op het pad verderop twee bikers die de lange lus achter de rug hadden.  Toch maar gekozen voor rechts en de richting van de 50-65 km met de zekerheid dat ik dood zou aankomen!

Via een halfholle veldweg kwam ik toe op een bekend plekje op de grens van Fosty en Baisy-Thy.  De tocht dook er in holle wegen weer een woest bos in over een natte singletrack en een slijkerige afdaling tot de splitsing tussen de ritten van 50 km en van 65 km.  Deze bevond zich op een kruispunt van knappe holle wegen.  Ik herkende de plek van vorig jaar toen we er uit de andere richting kwamen.  Er kwamen nog twee bikers toe die de extra lus van de 65 km achter zich hadden.  Het leek me verstandiger te kiezen voor de 50 km, net zoals vorig jaar.  Vanaf een bospad ging het tegenover een eenzaam huisje een bruggetje over om tot 23,50 km een mooi paadje te treffen dat er doorheen het bos naast het beekje La Falize loopt.  Er lag nu wel meer modder dan gewoonlijk.  Een voor mij onmogelijke klim, dus even te voet, leidde tot enkele huizen in Baisy-Thy.  Een veldweg over een open hoogvlakte kwam vlak naast een enorm grote hoeve uit op een betonbaantje.  Een oude, gerenoveerde witte hoeve met binnenkoer en daarachter grote nieuwe schuren.  Op 25 km van de start ging het linksaf de betonweg op en daar kreeg ik dan toch nog een groepje van vijf bikers te zien!  Er waren er dus nog steeds onderweg!

Het vijftal won al snel terrein op het lastige slijkerige paadje naast de bosrand tussen dode varens.  Later op het jaar is alles hier dichtgegroeid tot boven uw hoofd.  Ik ben er ooit bijna op een tegenligger gebotst!  Een groepje van tien reed voorbij omstreeks 27 km om 12.10 u.  Een weg door het bos en een modderpad leidden me naar de straat La Houlette waar enkele eenzame huizen uitkijken op een prachtig landschap en het domein van een lokale rijkaard achter de bomen verborgen ligt.  Nog steeds in Baisy-Thy.  Vanaf La Houlette volgde de overtocht van een smal grasspoor waar ik twee mensen te paard als tegenliggers trof.  Na rechtsaf te zijn gegaan in een smalle halfdiepe holle weg ben ik dan toch uitgeschoven en tegen de wand gekwakt, zonder veel erg.  30 km om 12.30 u.  Ik kwam uit op het grondgebied van Villers-La-Ville waar we een klim op gestuurd werden over een veldweg en holle weg naar een hoogvlakte toe.  Een bordje verwees er naar “Les quatre chênes” waar ik even later op 32 km ook passeerde.  Op elke hoek van een kruispunt van veldwegen staat daar een oude eik.  Intussen scheen de zon al een tijdje, maar het bleef fris.  Terwijl ik even halt hield kwam er nog een biker het paadje uit gereden.

Kort daarop volgde de vervelende singletrack aan de Sentier du Ry Saint-Bernard, aldus een bordje.  Die track is op verschillende plaatsen uitgehold door water met diepe geulen tot gevolg.  Het is er gevaarlijk rijden, alhoewel het deze keer al bij al nog meeviel.  Ik heb er ooit gereden toen het pad volledig onder water stond zodat je die geulen niet kon zien liggen!  Bij momenten stond ik er toen tot aan mijn knieën in het water!  Ik kreeg er het gezelschap van twee bikers en twee wandelaars.  Vanaf de singletrack ging het over een rotsachtig paadje waarbij we tot twee maal toe doorheen een beekje dienden te rijden.  Na het tweede beekje maakten we rechtsomkeer en kregen we een steile helling voor de wielen.  Te voet voor mij!  De jonge kerel die achter me aan kwam slaagde er in van al rijdend tot boven te geraken!  Op 34 km arriveerde ik voor de tweede keer aan de ruïnes van de abdij van Villers voor de bevoorrading.  13.00 u.  Alles om te knabbelen was nog voorhanden, ook al zal ik één van de laatsten onderweg geweest zijn!

Na de stop ging het de richting van de 35 km uit en na onder de spoorwegbrug gereden te zijn dienden we rechtsaf een steile klim te nemen tot op de hoogte van de sporen.  Daar was het in het zog van een andere deelnemer te voet.  We reden door een bosrijke villawijk met huizen van rijke mensen waarna we een afdaling over een pad vol wortels voor de wielen kregen.  Omstreeks 37 km dan weer een zware klim naar een oud dennenbos met imposante bomen toe nadat we nogmaals door een riviertje waren gereden.  Ik kreeg er even het gezelschap van nog twee bikers.  In dit knappe bos kregen we ook een leuke afdaling die er toch wat glibberig bij lag om uit te komen op een open plek in de omgeving van Tangissart.  Een steile klim in een hol wegeltje bracht me weer tot op de hoogvlakte waar de grote zendmast staat, deze keer links van mij.  Nog eens twee bikers staken me er voorbij.  39 km om 13.50 u.

Tot bijna 40 km reed ik over een lang hobbelig grasspoor tot aan een betonbaantje waar ik schrok omdat ik een biker achter me opmerkte.  Die zal wel gefoeterd hebben op deze traagrijder!  Een mix van betonbaantjes, veldwegen, smalle sporen, een door werken gehavende holle kasseiweg en een gekasseid spoor leidden me doorheen een landelijke omgeving tot aan een wit kapelletje op de rand van de bewoonde wereld van Villeroux-Chastre.  43,50 km.  Van daar ging het over betonbaantjes naar Hévillers (Mont-Saint-Guibert) en dienden we in een straat te klimmen naast een kerkhof.  Twee jongere gasten staken me voorbij en dat waren de laatsten vandaag.  De klim werd beloond met een leuke afdaling over een betonbaantje tot onder een bruggetje onder de spoorweg in de buurt van het riviertje Le Nil.  De Nijl in Waals-Brabant!  47,50 km om 14.30 u.  Een rotsachtige servitude leidde achter tuinen, door het bos over stenen en naast de overhangende muur van een gebouw, waar je uw hoofd diende in te trekken, tot aan een betonbaantje.  Die muur maakte deel uit van een enorm grote hoeve in het gehuchtje Nil-Pierreux (Walhain).  Even halt gehouden en genoten van deze schilderachtige plek in de zon.  Een wagen die achter twee wielertoeristen reed was het enige teken van leven op deze godverlaten plek.

Na het oversteken van het riviertje de Orne werd ik vanaf een bedrijf naar boven gejaagd in een hol pad.  Daarna volgde een afdaling op een bospad tot aan het betonbaantje.  Rechts zag ik de ruïnes van een oude kasteeltoren staan.  Toen ik even van het parcours afweek om er naartoe te rijden zag ik dat we op die plek het bos in waren gereden.  De toren had ik toen niet opgemorken!  Hij staat op het private eigendom van de camping d’Alvaux.  Deze Tour d’Alvaux in Nil-Saint-Vincent-Saint-Martin (Walhain) dateert uit 1183.  De lengte van de naam van de plek is omgekeerd evenredig met het aantal huizen dat er staat.  De caravans staan tot aan de voet van de toren.  Vogels vlogen in en uit de venstergaten.  Een bord verwees naar de “Colline de Pénuel”, dat zou een soort retraite-oord zijn.  Een mooi pad voerde me daarna onder de bomen vlak langs de Orne en via een lange smalle donkere tunnel onder de spoorweg bereikte ik opnieuw de kern van Mont-Saint-Guibert.  Daar staan zelfs enkele gebouwen over straten gebouwd.  Een laatste klim in een straat met nog vrij nieuwe huizen bracht me na 52 km weer tot aan de school Le Bon Départ.

Daar werden de laatste dranghekkens opgeruimd.  Een van de mensen ter plekke waar ik vorig jaar na afloop nog mee had staan praten herkende me nog van toen.  Ook nu was ik weer de laatste om te arriveren.  De voorlaatste, want er kwam nog iemand toe.  De watertoevoer van de bikewash werd terug aangezet zodat we het vuil nog van onze fiets konden spuiten.  Op een bank tegenover het schooltje in de zon nog een energiereep verslonden.  De terugreis naar huis verliep vlot.  De Antwerpse ring gemeden uit schrik voor files tengevolge van de werken voor de aanleg van een spitsstrook op de E19 richting Breda, maar ik denk dat het niet nodig was geweest waardoor ik geen tijdwinst geboekt heb.  Tegen dat de fiets gepoetst was, de kleren gewassen en de biker onder de douche had gestaan was de zondag alweer voorbij.  Mooie rit in een knappe streek.  Er zijn nog gelegenheden om er te rijden vanuit Tangissart (La Trace d’Hez, 20-04-2014), Wavre (Carrément VTT, 18-05-2014), Mont-Saint-Guibert (VTT des Hayeffes, 01-06-2014), Chaumont-Gistoux (Rando des Coquelicots, 22-06-2014), Baisy-Thy (VTT du Petit Godefroid, 29-06-2014), Genappe (Marathon VTT Chenappan, 28-09-2014) en Villers-La-Ville.  Allen reeds gereden, behalve Chaumont-Gistoux, Genappe en Villers.  Aanbevolen.

Het verslag van deze toertocht is al te lezen op mtb-you.be, op mountainbike.be en op mtbwijzer.be!

25-03-2014 om 00:00 geschreven door StrammerMax

BikeAholic viert derde verjaardag!

Ter gelegenheid van het driejarig bestaan opent de fietsenzaak BikeAholic, Abtsdreef 13 te Stabroek, op vrijdag 21 maart, zaterdag 22 maart en zondag 23 maart de deuren.  Met allerlei promoties en kortingen.

22-03-2014 om 11:21 geschreven door StrammerMax

Toertocht (25-40 km) van De Kaaimannen te Roosendaal op zondag 16-03-2014.

De vorige editie stond me nog levendig voor de geest, en zie, deze zondag was het weer tijd voor de derde editie van de city-mountainbiketrip van De Kaaimannen in Roosendaal (Nederland).  Roosendaal ligt helaas net iets te ver om er van thuis uit met de bike naartoe te rijden.  Bovendien is het geen dorpje, maar toch al een middelgroot stadje, dus was de kans groot dat ik ter plekke nog ferm had mogen zoeken naar de plaats van de start.  Na de nightride in het Belgische Bazel was de nacht weer ultra kort geweest zodat ik niet met volle goesting mijn bed verliet!  Desondanks verliep het wakker worden vrij vlot zodat ik even over achten richting Roosendaal kon vertrekken.  Net zoals vorig jaar een parkeerplek gevonden op het Kadeplein dat gedeeltelijk onbeschikbaar was omwille van werken.  Via een inrit tussen twee gebouwen bereikte ik de rommelige achteruit van Café De Veestallen waar ik me onder een afdak kon inschrijven.  Even voor 9.00 u was ik op weg, maar ik reed al van bij aanvang enkele keren verkeerd!  In een stadscentrum hangen zodanig veel bordjes dat het uitkijken was naar de te volgen pijlen en soms gokken naar de te volgen richting aan kruispunten met veel straten.  Bovendien schrok ik me te pletter doordat een halve gare met gierende banden door een bocht kwam gevlogen.  Een verdacht heerschap aan het stuur!  Ofwel gestoord, ofwel opgefokt, ofwel dronken!  Daardoor miste ik weer een pijl linksaf naar een grasspoor toe!

Het ging Roosendaal uit vanaf het drukkere centrum tot de kalmere buitenwijken, voorbij een rusthuis en een molen op 2,50 km.  We reden een visvijver voorbij waar een dood konijn op het graspaadje lag te zieltogen.  Verderop kruisten we een grote parking ter hoogte van een Indoor Skydive, een soort sporthal met middenin een grote betonnen cilinder waarin allicht de sprongen zullen worden uitgevoerd!  Vanaf 4 km ging het over grassporen naast grachten en waterloopjes en tot 6 km over het landelijke asfalt Jac Maas Pad waar we te kampen kregen met veel tegenwind, ook al woei er ogenschijnlijk niets.  Een landelijk asfaltbaantje bracht me tot in de nabijheid van de snelweg die rakelings het stadje passeert.  Samen met de spoorweg Antwerpen-Roosendaal doken we via een brug de snelweg onderdoor.  Er passeerde net een trein.  Na 7,50 km sloegen we rechtsaf een graspaadje in en dienden we af te rekenen met water in een waadplaats.  Er stond thans heel wat minder water in dan vorig jaar!  Er had daar een fotografe postgevat om de bikers in haar lens te vangen.  Het grasspoor liep tussen een gracht en de tuinen van huizen waarvan de laatsten letterlijk met hun voeten in een vijver stonden.  9.30 u.  Eens een bocht om werden we een soort dijk opgejaagd die daar aangelegd geworden geweest is als buffer tussen een rij huizen en de spoorlijn.  Halverwege moest je jezelf en je fiets tussen enkele dicht op elkaar geplante struiken trekken!  10 km.

Na het kruisen van de overweg ging het een klinkerbaantje in.  Dan kwam er van 10 km tot 13 km het stuk waar ik vorig jaar een bloedhekel aan had en mij van toen is bijgebleven.  Meer bepaald een aantal lange grassporen die over de flauwe hellingen op de oevers van een gracht lopen.  Links en rechts van de gracht staan in de hoogte huizen.  Bizar eigenlijk van zoiets in een stad aan te treffen!  Het zeer slijkerige stuk op 12,50 km lag nog even vettig als vorige keer!  Daar maar even te voet gedabd.  Tot 13,50 km volgde nog een vrij beslijkt spoor evenwijdig met het water.  Ik was tevreden dat dit stuk achter me lag!  Na een oversteek ging het over asfalt richting de spoorweg waar de slagbomen naar beneden gingen om een Belgische trein te laten passeren.  Thans bevond ik me in een landelijke omgeving waar enkele hoeven stonden, waarvan eentje te koop.  Tot 18,50 km kreeg ik een paadje door het bos en verharde weg tot aan een grote baan met fietspad.  Dat leidde me naar een complex met sportvelden waar heel wat beweging was.

Ter hoogte van de door jeugd ingenomen voetbalvelden was de bevoorrading opgesteld op 18,70 km van het vertrek.  Niet op dezelfde plek als vorig jaar.  Je kon er proeven van bananen, milky-way, snickers en sportdrank.  Voor de derde keer trof ik hier dezelfde moeder en haar zoon die ik aan het einde van de tocht in Hoogstraten verder geholpen had met een binnenband!  10.30 u.  Niet al te lang blijven staan aan de pauze.  Na de stop volgde tot 19 km een zeer mooie singletrack in de omgeving van de sportterreinen en doorheen de bossen die er rond liggen.  Ik trof er twee in een identiek pak gestoken en eerder traag rijdende mannen die ik tijdens de rit nog ettelijke keren zou ontmoeten!  Het was volop genieten van dit knappe stukje in de omgeving van de manege Visdonk.  Eens de manege voorbij voerde de rit me langsheen grote paardenweiden.  Er liepen daar ook redelijk wat wandelaars en joggers rond.  Ik vermoed dat Visdonk de place to be is voor de inwoners van Roosendaal om zich uit te leven op een zonnige zondag.

Na een zanderig bospad in het domein Visdonk volgde na 21 km de splitsing tussen de ritten van 25 km en van 45 km die er na afloop 40 km bleken te zijn.  Een knap zandspoor leidde me er tussen bos en velden tot aan een zanderige dreef tussen hoge bomen die Nederheide werd gedoopt.  Die naam kwam me bekend voor en dra zou ik weten waarom!  Ik volgde er even het parcours van een vaste route en na een korte singletrack door het bos kreeg ik een zandweg tussen paardenweiden voor de wielen.  23 km.  Het lange asfaltbaantje Nederheide bracht me tot aan de oversteek van de Achtmaalsebaan.  Daar werd het duidelijk waarom die namen me zo bekend waren!  Vorige zondag was de toertocht van Pek en Slik vanuit Essen-Nieuwmoer hier ook gepasseerd!  Vanaf hier kreeg ik voor de tweede zondag op rij eenzelfde knap stukje voor de wielen.  We staken de rustige grote baan over en doken het bos in over een singletrack die op 25 km ook een stuk open heide doorkruiste.  De track dook opnieuw het bos in en lag er nog droger bij dan vorige zondag.  De ondergrond is er zelfs keihard met wortels en de opeenvolgende bultjes en putten maken er een echt wasbord van!  Ik reed er door de bossen op de Rucphense Heide.  Na een zandweg waarnaast een verhard fietspad ligt, hetgeen ik letterlijk links heb laten liggen, bereikte ik de Roosendaalsebaan die daar overgaat van asfalt in zand en de bossen in duikt.

Knappe singletracks en zandpaden doorheen de Rucphense bossen werden er ons deel.  Soms hobbelig, maar leuk om te berijden.  Ze voerden me tot aan de Langendijkstraat die daar de grens vormt tussen Rucphen en Roosendaal.  28,50 km.  In de Langenveldenstraat, een assenweg op de rand van bos en open veld, was het opboksen tegen de wind.  Ook daar veel wandelaars.  De weg bracht me opnieuw tot in de meer bewoonde wereld.  Daar bereikte ik na 30 km een zeer bizarre woonwijk met nog vrij recent gebouwde huizen!  Telkens twee tegen elkaar gebouwde woningen die samen het uitzicht hadden van een villa.  Vrij groot naar Nederlandse normen.  Er waren drie tot vier types woningen, maar de hele, vrij grote wijk, stond vol met allemaal eendere huizen!  Hier en daar werd de wijk doorsneden door grote waterpartijen!  Een zeer speciale plek toch wel!  De fotografe die ik daarstraks al gezien had stond nu daar om de bikers op de gevoelige plaat vast te leggen!  Na het rijden door De Krampenloop (wie krampen heeft moet soms effectief lopen om de pot nog op tijd te halen) ging het opnieuw een grasspoor naast het water tussen huizen op.  Gelukkig lag dit er beter bij dan deze van daarstraks waar ik zo’n hekel aan had.  Aan een bewaakte oversteek aan een brug over de gracht maakte één van de seingevers nogmaals een foto!  Ik was echt populair vandaag!  11.35 u na 34 km.

Aan de overkant ging het nog even over een zandpad evenwijdig met de gracht.  Er hadden duidelijk graafwerken plaats gevonden.  Er volgde nog een bizarre singletrack die langs de twee kanten van een gracht liep en waarop langs de beide kanten straten met huizen dood liepen.  Het was er wel leuk rijden en slalommen tussen de bomen.  Na een zandheuvel te zijn over gereden keerden we langs de andere kant op onze stappen terug.  36 km.  We doken een park in aan de rand van de bewoonde wereld, maar in plaats van rond de vijver te rijden zoals vorig jaar, ging het nu rechtdoor een smal paadje tussen bomen en struiken in.  Ik arriveerde in een standingvolle villawijk waar de straten de namen van componisten droegen.  Net zoals vorig jaar stonden daar Kaaimannen op post.  Van uit de wijk werden we weer naar een singletrack geloodst die tussen twee rijen bomen en evenwijdig met een straat door het volle stadscentrum liep!  Links de straat en rechts woonblokken.  Zeer merkwaardig zo’n track in dicht bewoond gebied!

We naderden de snelweg die rakelings langsheen de stad passeert en ook daar stond een seingever om één en ander in de gaten te houden.  Net voor het Visdonktunneltje, een fietstunneltje onder de snelweg door, ging het rechtsaf op het fietspad dat vlak naast de snelweg loopt, ervan gescheiden door de geluidsschermen.  Links de snelweg, rechts grote woonblokken.  We dienden het fietspad een hele tijd te volgen en kruisten daarbij nog eens het spoorwegemplacement van Roosendaal.  Eens daar voorbij lag in de diepte een woonwijk waar de straten de namen dragen van Belgische provincies.  38 km om 11.55 u.  Aan het einde van het fietspad werden we steil naar beneden gestuurd over het gras op de helling, reden we de Boulevard Antverpia in en zaten in het volle stadscentrum.  Na een graspaadje doorheen een park passeerde ik nog een soort klooster, stak de drukke baan, waar fietsers voorrang hebben, over en arriveerde ik weer aan het Café De Veestallen op de Kade.  Exact op het middaguur met bijna 41 km op het tellertje.

In tegenstelling tot vorig jaar toen bij mijn aankomst iedereen vertrokken was, met uitzondering van de organiserende Kaaimannen, Lies, Richard en Biezem01, zaten het café, de veranda en de “tuin” nog vol nagenietende mensen.  De moeder en haar zoon nog zien vertrekken evenals Dorretje van de Mellowbikers.  Ik had hem eerst niet direct herkend, maar dan zag ik dat het de mens was wiens voorvork gedemonteerd was geworden geweest tijdens een zogenaamde “tool-time” van de Mellowbikers, een bijeenkomst tijdens dewelke een technisch onderwerp in verband met de fiets uit de doeken gedaan wordt en die ik had bijgewoond.  De vork werd toen niet meer volledig terug in elkaar gezet omdat er vuil in geconstateerd werd dat ter plekke niet meteen kon verwijderd worden.  Ik heb toen één ding geleerd, meer bepaald dat ik beter met mijn poten van de vorkpoten af blijf!  In het café stond de muziek loeihard en dat dreef me na het bestellen van een La Chouffe, kabouterbier volgens de Nederlanders, weer naar buiten.  Na enige tijd spotte ik Richard en later ook Lies, druk in gesprek met bevriende bikers.  Zij houden van biken en rijden met de koersfiets, maar ook van wat er nadien kan genoten worden.  Ik ben er nog een hele tijd blijven zitten.  Na de tweede kabouter en een zeer korte nacht had ik er moeite om wakker te blijven en een passerende dame was het niet ontgaan dat ik enigszins zat te suffen!  Ik ben blijven wachten tot Kaaiman Niels terug was van het ophalen van pijlen omdat ik niet wilde weggaan zonder hem begroet te hebben.  Na een korte babbel heb ik dan toch afscheid genomen zodat hij verder het gezelschap kon genieten van zijn clubmakkers.

Ik ben echter niet direct naar huis vertrokken!  De man met het kleine kraampje met Vietnamese loempia’s stond er net zoals vorig jaar, maar mijn oog viel op het Cafetaria Hartje Stad op de hoek van het Kadeplein waar ik geparkeerd stond.  Ik ben daar dan nog even iets wezen eten om de kabouters te neutraliseren.  “Even” heeft ruim een uur geduurd, want het was er lekker warm zitten en ik was zo loom dat ik geen zin had om op te stappen.  De fiets was gelukkig niet al te vuil zodat het schoonmaken niet al te lang duurde.  Na een douche en de was werd het snel avond en vechten tegen de slaap om nadien als een blok in slaap te vallen.  Er zijn mooiere tochten in deze streek, vooral naar Woensdrecht toe, maar de Kaaimannen verkopen de mensen geen appelen voor citroenen en spreken duidelijk van een City-MTB-toertocht.  Ondanks dat toch veel off-road over vaak bizarre paadjes in het centrum van de stad en knappe doortochten van het domein Visdonk en de bossen aan de Achtmaalsebaan.  Met een drogere ondergrond dan vorig jaar en prachtig weer hebben we ons daar in Roosendaal goed kunnen amuseren en de derde editie van deze toertocht kunnen toevoegen aan ons palmares!  Ze krijgen ook de prijs van de meest opmerkelijke bewaakte bikeparking op een slordig stukje braakliggende grond achter het café, maar achter hoge hekkens waar je fiets veilig in het hoog opgeschoten gras kon liggen!  Tip voor het Café De Veestallen: maak daar een mooi en gezellig buitenterras van!

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you.be en op mtb-you.nl en op mountainbike.be en op mountainbike.nl en mtbwijzer.be!

Toertocht van de Kaaimannen te Roosendaal op 16-03-2014

20-03-2014 om 23:37 geschreven door StrammerMax

Nightride (20-40 km) te Bazel op zaterdag 15-03-2014.

Ik raak er moeilijk wijs uit, want in Bazel is er een Sint-Petrusschool en ik vermoed dat MTB Sint-Petrus daar wat mee te maken heeft en dat het een leraar is die indertijd met de organisatie van deze toertocht begonnen is.  De tocht vertrok anderzijds vanuit het Sint-Jorisinstituut en het leek me wel dezelfde plek als tijdens de vorige edities die ik in 2009 en 2011 meemaakte.  Alhoewel ik de indruk had dat er toen vanuit een ander zaaltje werd vertrokken.  In ieder geval heb ik destijds in 2009 de eerste editie van deze rit meegedaan.

Van thuis uit naar Bazel is niet zo ver rijden, gewoon de Antwerpse ring volgen en na de tunnel onder de Schelde er af.  In de omgeving van de start was er zo goed als geen beweging te zien, zodat ik nog eens op de afgedrukte kalender in de auto ben gaan kijken of ik me niet van datum vergist had! Neen dus!  De openstaande deur van de school binnen gewandeld, waar ik in een soort hal kwam met daarachter een stikdonkere speelplaats.  Geen bike te bespeuren!  Terug naar buiten om via een achterpoortje, waar dan toch enige aanwijzingen hingen, een andere donkere speelplaats te treffen.  Daar stonden op zijn minst al nadarhekkens en in een zaaltje brandde licht.  Daar moest ik wezen en ik was op dat ogenblik de enige biker aanwezig!  Eens ingeschreven en weer buiten kwamen daar een man en een vrouw toe die naar hun zeggen na een kwartier weer bij af waren!  Ergens een pijl gemist aan De Dulpop!  Zij vertrokken opnieuw en omdat zij zich nog enkele keren vergisten, kwam ik hen geregeld weer tegen en heb zelfs een groot gedeelte van de tocht in hun gezelschap gereden.  Met mijn megalampen kon ik de pijltjes namelijk gemakkelijker zien terwijl het tweetal vermoedelijk gelegenheidsnachtrijders waren met verlichting die eigenlijk te zwak was voor op de donkerste stukken van het traject.  Het gebruik van pijlen zonder reflecterende stroken, op enkele uitzonderingen na, gaf zelfs voor mij geregeld problemen, terwijl mijn verlichting sterk genoeg is en ik het gewend ben van nachtritten te rijden.  Ik maakte de opmerking over het niet gebruiken van reflecterende stroken al in mijn verslagje van 2009 op het forum en blijkbaar is daar na vijf jaar nog niets mee gedaan!

Om 20.20 u was ik op weg.  Het ging Bazel uit en veldsporen brachten mij tot in het dorp van Kruibeke.  Via een brug staken we daar op 4 km een gracht over ter hoogte van een dijk.  Net toen ik aan het denken was dat alles er droog bij lag reed ik door een modderige plek op een grasspoor!  Op 5 km bereikte ik na een kasseibaantje een plaats waar wegenwerken aan de gang waren.  Meer naar het einde toe zouden we hier nogmaals passeren.  We bereikten een eigenaardig gebied waar paden me langsheen waterplassen en vijvers loodsten.  Ik vermoed dat het hier over een eerder kunstmatig aangelegd natuurgebied gaat, een broedplaats voor vogels.  Op de achtergrond een fel verlichte fabriek.  Vanuit de Watermolenstraat in Kruibeke ging het een grote baan over ter hoogte van een grote fietsenzaak met publiciteit voor Giant.  De vitrines waren te zien vanaf metalen loopbruggen die over een vijver waren geconstrueerd.  Ik vermoed dat dit de Burchtstraat was.  Op de hoek van de straat stonden er twee bikers waarvan één pech had gehad, vermoedelijk een lekke band, en bezig was met de herstellingen.

Het ging een pad met steenpuin in, gevolgd door een kasseibaantje en een asfaltwegeltje doorheen een godverlaten wereld naast een soort pijpleiding.  In de nabijheid stonden windmolens en naar het einde van het pad toe reed ik voorbij enkele verloren gelopen oude opgeknapte rijhuisjes waar veel auto’s geparkeerd stonden.  Na een haakse bocht stonden er een aantal villa’s.  De Vossenstraat bracht me zo tot nabij de voet van de snelweg E17.  Even verderop trof ik de splitsing tussen de routes van 25 km en van 35 km die er na afloop 40 km zouden blijken te zijn.  Dat stond blijkbaar wel op de kaart aan de start aangegeven.  De splitsing diende zich aan na 9 km om 21.00 u.  Volgde de doortocht van een KMO-zone tot de door een seingever bewaakte oversteek van de Krijgsbaan.  Aan de overkant ging het de donkere Schaarbeekstraat in de gemeente Burcht (Zwijndrecht) in.  Enkele straten en verharde paden doorheen een parkgebied werden ons deel tot 11,50 km met de snelweg nog steeds in de verte.  Tot 14 km doorkruisten we de meer bewoonde wereld van Burcht, waarna het ter hoogte van de Burchtse Weel een graspaadje op ging.  Dat paadje liep vanaf een gegeven plaats tot vlak naast de snelweg.  Even verderop ging het via twee bruggen de E17 onderdoor, samen met de spoorweg.  Ik reed intussen in het zog van de man en de vrouw die ik aan de start had gezien.  Ik had hen voordien ergens een pijltje zien missen dat onduidelijk naar een smal serivutudepad in het dorp wees, had nog geroepen, maar ze waren al te ver om het nog te horen!  Als we die plek op een kaart lokaliseren, dan betekende dit dat we in het niemandsland ter hoogte van de verkeerswisselaar Antwerpen-Linkeroever reden.  Na nogmaals de doortocht van een KMO-zone bereikten we op 16 km de Antwerpse gemeente Zwijndrecht.  Daar kwam er een splitsing tussen de 35 km en de 45 km (voor de toertocht van de zondag).  Even gewacht op het koppel dat ik intussen had ingehaald.  Zij opteerden voor de 35 km en ik heb dat dan ook gedaan, mede omdat ik in de kalender gezien had dat de grote afstand voor de nachtrit 35 km betrof.

Er volgde de overtocht van een grote zandvlakte en tot mijn verbazing arriveerden we na 17 km op de Blancefloerlaan, de grote invalsweg naar Antwerpen-Linkeroever en ter hoogte van het bizarre gebouw van De Lijn dat opgetrokken is tussen de tramsporen van de tramlijn die Merksem met Zwijndrecht verbindt.  Nooit verwacht dat ik deze plek met de bike aan zou doen!  We reden een eindje over het fietspad naast deze baan, de snelweg weer over, om zo de bevoorrading te treffen voor één van de gloednieuwe gebouwen van de daar gelegen KMO-zone.  Er waren bananen en peperkoek om te eten en zoete sportdrank om te drinken.  Ondanks het feit dat de mensen ter plekke slechts bijzonder weinig deelnemers te zien hadden gekregen, men sprak van een zestig bikers, waren ze enthousiast bezig met hun taak.  Toen ik daar samen met de man en de vrouw even stond uit te blazen, kwamen er toch nog vier andere rijders toe.

Na de stop reden we spoedig op de oever van de Schelde.  Het was bizar van tijdens een nachtelijke toertocht vanaf Sint-Anneke, zoals de Linkeroever hier gekend is, de verlichte stad Antwerpen met de kathedraal en de boerentoren te zien liggen.  De stad aan de stroom waar ik enkele jaren van mijn prille kindertijd heb gewoond op de benedenverdieping van een oud herenhuis in kamers met hoge zolderingen.  Intussen een halve eeuw geleden.  We bereikten een grote baan, ik vermoed de Beatrijslaan, en in het zog van een tweetal mannen dat ik aan de stop had zien toekomen en het koppel, reed ik veel te ver.  We hadden het pijltje rechtsaf niet zien hangen.  We zagen de twee mannen terugkeren, zelf ook rechtsomkeer gemaakt, het koppel hield even halt.  In de verte zag ik de twee kerels afslaan, waarna ik even gewacht heb tot de man en de vrouw me het te volgen paadje in konden zien rijden.  Op 22 km volgde vanaf hier een graspaadje dat ons naar een strook bos voerde op de grens tussen Antwerpen-Linkeroever en Zwijndrecht.  Enkele plezante singletracks voerden ons langsheen dicht op elkaar staande boomstammetjes.  Ook hier een pijltje gemist, maar daardoor kwam ik te weten dat ik in het Neuzenbergbos aan het rijden was.  Aangeplant in 1984.  Na het bos volgden nog een wegeltje met enkele bochtjes over een open terrein met hoog opgeschoten gras.  Ook hier waren de pijltjes niet altijd goed te zien!

Asfalt en een fietsweg langsheen de Schelde voerden opnieuw in de richting van Burcht.  Op 25 km van het vertrek reden we daar langsheen de kerk die zo goed als op de oever van de Schelde gebouwd is, een schilderachtige plek.  Vanaf de kerk volgde een leuk smal paadje tussen twee rijen bomen met enkele bultjes op en af.  De man en de vrouw reden nu voor mij.  We doorkruisten een industrieterrein en bereikten Burcht waar we op 28 km de Kruibeeksesteenweg dienden over te steken.  Een pijltje linksaf verkeerd ingeschat waardoor ik hobbelend over een veld reed.  Het koppel dat nu volgde had ook door dat er iets niet klopte en dat we de zandweg naast het veld hadden moeten nemen.  Die lag er gehavend bij en werd halverwege nog versperd door een werfkeet, ik vermoed een mobiele pompinstallatie.  Dat het er zo zanderig en stoffig was werd korte tijd later duidelijk toen we het terrein van vermoedelijk een cementfabriek op reden.  Bij het met de auto naar huis rijden ben ik daar nadien nog gepasseerd.  Een meer bewoonde wereld en helaas het zoveelste industrieterrein werden tot 32 km ons deel.  Uiteindelijk arriveerden we op dezelfde plek aan de wegenwerken ter hoogte van het kasseibaantje, de plaats die we bij aanvang hadden getroffen na 5 km.  De dame van het tweetal merkte op dat we van hier nooit na 35 km weer in Bazel zouden zijn!

Het ging eventjes langsheen een baan, ik vermoed in de buurt van de Molenstraat en de Scheldelei in Kruibeke volgens een kaartje, maar het blijft een gok.  De dame moet moe zijn beginnen te worden, want het tweetal hield even halt toen we een donker breed pad naast een dijk in sloegen en van dan af ben ik hen jammer genoeg uit het oog verloren.  Er volgde immers een tergend lang stuk in volstrekte duisternis over een brede weg van opgespoten grond naast een hoge dijk die alles aan het zicht onttrok.  Ik vermoed dat we evenwijdig met de Schelde weer richting Bazel reden.  Op een desolate plek ging het linksaf over een landelijk baantje tot ik na 34,75 km een steile dijk werd opgejaagd naast een recent aangelegde trap.  Ik begon al te vrezen dat ik opnieuw aan de tocht begonnen was, want bij aanvang hadden we ook zoiets voor de wielen gekregen.  Linksaf op de dijk over een breed grasspoor doorheen een verlaten donkere omgeving.  Dat spoor ging na enige tijd over in een smaller en bijwijlen gehavend grasspoor dat tergend lang over dijken liep.  Soms werd het even verlaten om over een asfaltbaantje te rijden.  De aanwijzingen waren hier vaak minimaal, soms enkel beperkt tot een veeg kalk op de grond!

Aan mijn linkerhand zag ik vanaf de dijk de Schelde liggen met slijkerige slikken in inhammen en op de andere oever de lichtjes van bedrijven.  Aan mijn rechterhand een landschap met grote en kleine waterplassen zoals ik ze bij aanvang had gezien.  Als ik stil stond hoorde ik ondanks de duisternis de geluiden van vogels.  Het ging steil naar beneden over beton in de richting van een oranje verkeersbord “omleiding” naar een pad tussen de waterplassen, broedplaats voor vogels, toegang verboden.  36,80 km.  Via het pad bereikte ik een kasseibaantje op een dijk door een bizar bos dat doorsneden werd door een grachtenstelsel in een onbewoond gebied.  De winterstormen moeten hier blijkbaar ferm huisgehouden hebben, want de straatverlichting werkte niet, een dikke elektriciteitsdraad hing op diverse plaatsen tot vlak boven de grond en er lagen nog verschillende afgeknakte bomen langs de kant.  Via het kasseiwegeltje bereikte ik een soort dolomieten pad dat gelegen was tussen de strook bos en een straat met grote villa’s waarvan de bomenrijke tuinen tot tegen het pad reikten.  Het pad voerde me tot aan een bruggetje over een waterloopje aan een grote vijver aan de rand van de bewoonde wereld.  Via de brug bereikte ik een soort van parkdomein waarin een kasteel Wissekerke ligt en waar duidelijk een feest aan de gang was.  Daar werd ons nog een klimmetje voor de wielen geworpen.  Ik reed de grote kasteelpoort onder tot op een knap dorpspleintje en na 41 km was ik weer in de school.  23.40 u.

Een man van de organisatie kwam vragen of ik de bikewash of de douches nog wenste te gebruiken.  Dat was niet nodig.  Mijn bike was relatief proper gebleven en moest de volgende dag weer dienen, daar was ik niet zinnens van veel werk aan te besteden.  Me wassen zou ik thuis wel doen.  Binnen zat nog een viertal bikers en het duo mannen van aan de stop in wiens zog ik te ver de Beatrijslaan was opgereden na de pauze.  Met dit tweetal nog een praatje gemaakt tot ze huiswaarts trokken.  De man en de vrouw in wiens gezelschap ik zo lang had gereden niet meer gezien.  Ik was nochtans niet de laatste, want na mij kwamen er nog twee mannen toe in de kantine.  Ik had wat te doen met de mensen die er nog aan het werk waren, alhoewel de lage opkomst hun enthousiasme blijkbaar niet had weten te doven.  Ik vrees toch dat de mensen van Sint-Petrus uit een ander vaatje zullen moeten tappen wil hun nachttocht niet ten dode opgeschreven zijn.  De streek hebben ze niet mee, zo op de rand van een grootstad met de uitlopers van de Antwerpse haven langsheen de hier weinig schilderachtige Schelde.  Maar een toertocht over industrieterreinen en door eeuwige werken geplaagde en vaak opgespoten gronden in een desolate streek stemt me nu niet bepaald vrolijk.  Ondanks dat heb ik me toch weten te amuseren en kon ik hier mijn in Nederland aangekochte nieuwe blauwe ventiellampjes eens uittesten.  Al bij al heb ik mijn komst naar Bazel dus niet betreurd.  Jammer voor de lage opkomst.  Het werk dat de mensen er in gestoken hebben blijft hetzelfde, ik twijfel ook niet aan de goede bedoelingen, maar aan de organisatie van deze nachtrit zal toch wat moeten gesleuteld worden!  Zoals iemand in zijn beoordeling schreef, misschien best eens elders toertochten rijden of zijn licht (what’s in a word) eens opsteken bij clubs die ervaring hebben met het organiseren van nachttochten.  In plaats van via de snelweg langs de lokale wegen huiswaarts gekeerd, waarbij ik, tot zelfs redelijk ver van de start, plaatsen passeerde die ik daarstraks met de bike had aangedaan.

Het verslag van deze toertocht kan je ook lezen op mtb-you.be en op mountainbike.be en op mtbwijzer.be!

17-03-2014 om 00:00 geschreven door StrammerMax

Toertocht (15-30-44 km) van Pek en Slik te Essen-Nieuwmoer op zondag 09-03-2014.

Het was van 2011 geleden dat ik de toertocht van Pek en Slik in Essen-Nieuwmoer nog eens gereden had.  Vermoedelijk had ik deze eerder nog al gereden, maar ik kan daar niet direct wat over terugvinden.  In ieder geval meende ik me de startplaats nog te kunnen voorstellen en dat bleek te kloppen!  Op het terrein achter de Garage Akkermans langsheen een grote baan op de hoek met een straat naar een KMO-zone toe.  Er werd een mooie warme lentedag beloofd, dus met de fiets van thuis uit vertrokken.  Het had niet veel gescheeld of ik had thuis kunnen blijven, want ik was de vrijdag voordien zonder bike komen te vallen!  De Turner Flux heeft zo goed als onherstelbare schade opgelopen omdat het bewuste onderdeel niet meer gefabriceerd wordt.  De fietsenmaker zoekt naar een oplossing, maar de fiets is zeker al voor langere tijd buiten gebruik.  Met de Lapierre Zesty was ik vrijdag in panne gevallen ergens tussen Wortel en Merksplas tijdens het voorbereiden van een fietstocht voor collega’s en een goedhartige kerel die me langsheen de drukke baan naast m’n fiets zag wandelen heeft me met zijn bestelwagentje naar Hoogstraten gevoerd!  Waarvoor dank.  Met de oude Minerva Starlight nog buiten komen zie ik niet zitten!  Dat is van internet terug overstappen naar morsesignalen!  Ik had een vervangfiets kunnen krijgen bij BikeAholic, Abtsdreef 13, 2940 Stabroek (sluikreclame), maar de zaakvoerder stelde me een nog voorhanden zijnde “koopje” voor.  Na een testritje is het koopje mijn nieuwe bike geworden.  Dennis heeft alles nog afgesteld zodat ik met een gebruiksklare fiets uit de winkel kon vertrekken.  Daarmee is mijn zesde bike in acht jaar tijd een feit!  Daarvan zijn er wel twee tweedehands, waarvan de Minerva en de Turner, en van de vier nieuwe was er eentje total loss na een aanrijding met een auto en werd mijn knapste pronkstuk na een toertocht in Nederland gestolen!  Het wordt hier in de streek zelfs nog gortiger, want ook tijdens deze toertocht werden fietsen en fietsdragers gestolen!  Er is hier echt een bende actief die alle toertochten afschuimt!

Het was nog koud toen ik ’s ochtends rond achten thuis met de fiets vertrok voor mijn 21,50 km lange tocht langsheen de spoorlijn Antwerpen-Essen richting Wildert en van daar naar Nieuwmoer.  De start zonder problemen gevonden.  Ik had de indruk dat er niet veel geparkeerde wagens stonden, maar blijkbaar waren er meerdere locaties.  De mannen van Pek en Slik kregen zo’n 1000 deelnemers over de vloer.  Naast een toertocht (kids-30-44 km) (slik) kon je ook kiezen voor een wegrit van 70 km (pek).  Het was al 9.30 u toen ik aan de tocht kon beginnen.  We verlieten de KMO-zone en aan het einde van de weg troffen we na 0,50 km reeds de afsplitsing van de kidstoer van 15 km.  Op 1 km doken we het eerste bosje in over een superdroge singeltrack, bijna pure bladgrond, en reden we over het terrein van een plantenkwekerij.  Kort daarop kreeg ik even het gezelschap van Josk.  Na 3 km bereikte ik in zijn zog een strook bos waar we een leuke hard aangereden singletrack over de bultjes van een soort crossparcours voor de wielen kregen.  Plezant!  Enkele landelijke baantjes door Horendonk voerden ons over een bruggetje aan een kapelletje tot over de Nederlandse grens.  Daar ging het de Turfvaartstraat in, een zandweg doorheen het bos.  6 km.  Het ging lekker snel, maar hier diende ik Josk dan toch te lossen toen hij zijn wagonnetje aan een treintje snelle jongens haakte.

Een knap zanderig bospad voerde me naar een asfaltbaantje waar we rechtsomkeer maakten om opnieuw het bos in te duiken.  Een bordje maakte me duidelijk dat ik in het domein Visdonk reed, dat moet dus in Roosendaal geweest zijn.  Tot 8,50 km kon ik rijden over een mooie singletrack en een zandweg in het bos.  Verderop was het wat klungelen op een eerder technische singletrack met bulten en wortels en jonge dunne boompjes die vlak naast het pad waren opgeschoten.  Hier was nog niet alle modder opgedroogd.  Sommigen gingen er in het decor toen ze met hun stuur achter de jonge twijgen bleven hangen.  Een kilometer verder reden we over een asfaltbaantje Rucphen binnen.  Ter hoogte van de Nederheide kregen we een korte track voor de wielen en via dit asfaltbaantje bereikten we de Achtmaalsebaan.  Op 12 km van de start werden we daar door twee seingeefsters naar de overkant geholpen.  Daar doorkruisten we eerst een knap open heidelandschap en ging het vervolgens over een singletrack in Visdonk.  Eentje met veel lage bultjes en putten, alsof men over een wasbord reed.  Zulke paden zouden we nog voor de wielen krijgen en ik houd er niet zo van, dat is slecht voor de rug!  Gelukkig waren het telkens maar korte stukjes.  Bovendien waren ze ook vaak nog goed voorzien van wortels.  Na het wasbord kwam er een eerste splitsing tussen de routes van 30 km en van 44 km op een kruispunt van zanderige boswegen.  12,75 km om 10.20 u.

Gekozen voor de langste route en dat bleek een prima optie, want er kwam een knap stuk dennenbos waar we tot 14,50 km ons hartje konden ophalen op een mix van paden en tracks in de buurt van een vaste route.  Na even uit het bos te zijn geweest volgde nogmaals een wasbord-singletrack en een mooi bospad.  Eerder brede zandwegen voerden de bikers vervolgens doorheen de Rucphense bossen.  Na 18 km bereikte ik het kruispunt van de Postbaan en de Keijtenburgstraat ter hoogte van een voetbalveld met spelers in actie.  Via de Postbaan en de Kromme Elleboog (sic) werden we eventjes over asfalt naar het volgende bos geleid.  Bij het inrijden daarvan ontmoette ik de zoon en de moeder die ik tijdens de toertocht in Hoogstraten uit de nood had geholpen met een binnenband.  19 km.  We passeerden de camping De Posthoorn, in de omgeving waren wel meer campings, en een soort bonte beestenboel, een omheinde plek in het bos waar allerlei dieren rondliepen.  Ik ben daar nog al gepasseerd, allicht tijdens toertochten vanuit Roosendaal.  20 km.

Zand- en veldwegen voerden de tocht op 22,50 km tot aan de Rucphense Heide ter hoogte van Meerven.  Toen ik daar even halt hield kwam de Jari naast me staan.  Hij had het behangpapier en de lijmkwast de rug toegekeerd omwille van het goede weer!  Wat heb je aan een mooi interieur als je tijdens de week uit werken bent en tijdens het weekend op de bike zit!  Weinig!  Tot maar liefst 24 km konden we plezier maken met het overwinnen van enkele uit de kluiten gewassen bulten op een singletrack op en af en boswegen in de buurt van een rode vaste route.  Op 26 km reden we op deze vaste route een hele tijd over een soort ondiepe holle wegel met enkele haakse bochten.  Ik herinner me die bizarre maar knappe plek van vroegere passages.  Het zou wel eens kunnen dat die track daar destijds bewust is uitgegraven bij het aanleggen van het vaste parcours!  Eens daar voorbij kreeg ik even het gezelschap van SilverFokske toen ik gestopt was omdat ik even het noorden kwijt was en van op een zandheuvel zowel voor me als rechts pijlen zag hangen.  Gewoon een korte lus om twee heuvels mee te kunnen nemen!  Het begon ook ferm warm te worden!  Er volgde een plezante track op en af.  Net toen een passerend biker me gevraagd had of er een bevoorrading was op deze tocht, kregen we tussen de bomen een groep bikers aan een tentje te zien.  De bevoorrading kwam ruim over de helft op 28 km van het vertrek.  11.35 u.  Je kon er eten van wafels, prinskoeken en sportdrank.  Ook de soep was lekker, ook al had je door het mooie en warme lenteweer een zomergevoel en daardoor geen warme drank nodig!  SilverFokske en Jari waren nog aanwezig, dus konden we babbelen tijdens het knabbelen!

Na de stop volgde bij aanvang redelijk wat asfalt.  Tot 30 km over landelijke baantjes in een bosrijke omgeving en tot 31 km over een asfalt fietspad dwars doorheen een bos.  Dan ging het opnieuw off-road doorheen de bossen over een aantal heuveltjes tot aan een grote visvijver.  Eens daar voorbij werden ons een knap bospad en amusante singletracks voor de wielen gegooid.  Op 33,50 km arriveerde ik op een eigenaardige plek waar een soort met bomen begroeide aarden wal te zien was.  Er passeerde daar ook een groene vaste route en aan de plaatjes te zien een van Vlaamse makelij.    Op 34 km staken we een door seingevers bewaakte baan over om een bosdreef in te rijden.  Een mix van paadjes werd er ons deel, afgesloten met de overtocht van enkele bulten.  Na een smal paadje, recht op recht doorheen laag groen, trof ik weer een duo seingevers.  38 km.  Een daarvan was Toine die me een mail had gestuurd nadat ik het in het verhaaltje over de Adrie van der Poel Classic vanuit Putte-Woensdrecht op 12 januari gehad had over een “opvallend grote groep bikers  in blauwe pakken” waarvan één biker me had aangesproken.  Een mail om te melden dat zij Pek en Slikkers waren!  Dat was een goede reden om hier hun tocht eens te komen rijden!  En laat dan net nu mijn fiets het begeven hebben!  Waarna ik dat probleem op een drastische wijze heb opgelost!  Toine en zijn clubgenote konden zo stilaan een punt zetten achter hun taak.  Want als ik passeer, dan volgen er nog slechts weinigen!  Alhoewel er nog enkele mannen uit het paadje kwamen gereden.

Volgens Toine had ik nog een vijftal kilometers voor de boeg en zoals hij gezegd had bereikte ik via de Bosdreef al snel een weekendzone met chalets tussen de bomen.  Tot 40 km reden we er over verharde steenslagwegen om er het bos te verlaten via de Koekoekstraat, de Rue Biscuibiscuit!  De zanderige Sijzenlaan voerde me naar de Venetiaanse Heide, een landelijk asfaltbaantje met een poëtische naam en de Magermanse Heide, een zandpad doorheen een bos.  Eens weer in open velden hoorde ik het zoevende geluid van de wieken van windmolens.  42,50 km.  We reden nog over twee zandhopen van een crossparours in een weide en letterlijk in de schaduw van de molenwieken.  Een mooi grasspoor leidde tot aan een villa met niet onderhouden tuin die te koop stond.  Daar kondigde een bordje de laatste af te leggen kilometer aan.  Ik bereikte weer de KMO-zone en na 45 km was ik om klokslag 13.00 u weer bij af.

Het mooie weer had er voor gezorgd dat er nog vele bikers buiten van hun pint zaten te genieten in de zon!  Toen ik mijn fiets aanbood bij de bewaakte parking werd me gevraagd of ik wenste dat hij werd schoongespoten.  Dat was niet nodig, vermits hij niet al te vuil was en ik er toch nog mee naar huis moest rijden.  SilverFokske gespot die bij een collega zat en nog enkele andere bikers die net huiswaarts vertrokken.  Van één van die mensen bleek de fietsendrager te zijn losgewrikt en gestolen, voor die enkele keer dat die mens niet met de bestelwagen was gekomen!  Dus ook hier dieven actief.  Weetabix en zoon namen de vrijgekomen stoelen in.  Een glas donkere besteld en het bij de inschrijving meegekregen bonnetje ingeleverd voor een pannenkoek met bruine suiker.  Lekker dik en ter plekke van deeg gebakken.  Geen opgewarmde voorgebakken scharminkeltjes uit het warenhuis waar je los doorheen kan kijken!  Ze waren zodanig lekker dat Weetabix en ik er nog eentje extra zijn gaan schooien toen we zagen dat de mensen naar huis begonnen te vertrekken.  En nog gekregen ook!  Later werden er zelfs nog uitgedeeld!  Het was er zalig zitten onder een blauwe hemel in een warme zon.  Alsof het al zomer was!  Terwijl we daar genoten van deze mooie zondag kwam de politie twee maal toe voor aangiftes van diefstallen!  De fiets van SilverFokske zal niet gestolen worden!  Met het nieuwe knalgele frame valt die te fel op!  Zo’n opvallende fiets zal een eerste teken van een opkomende midlifecrisis zijn!  Een Harley Davidson zou overkill zijn!  Een mooie afwisselende tocht, een geslaagde après, een vlekkeloze organisatie en prachtig weer maakten er een fijne zondag van.

Enigszins beneveld door twee kuipen donkere vroeg de terugtocht huiswaarts iets meer moeite!  Het was zalig van te zien hoeveel mensen op deze schitterende dag waren buiten gekomen om te genieten van het mooie weer.  In Heide-Kalmthout reden enorm veel fietsers rond.  Mensen waren op wandel, met honden, paarden tot pony’s aan de leiband toe.  Een ommetje gemaakt via Putte-Stabroek om er aan het kraam een halve kip te verslinden, teneinde de donkere te neutraliseren.  Ook daar volle terrassen en veel geloop aan het kasteel Ravenhof in het Moretusbos.  Helaas is dit één van de laatste tochten in de eigen streek.  Nog twee te gaan in Roosendaal en dan is het weer wachten tot de volgende winter.  Aan de dames van het kippenkraam alvast gemeld dat het misschien even zal duren eer ik er nog eens passeer!  Deze zondag was goed voor 92,50 km in de zon.  Waardoor meerderen mij vandaag vroegen of ik op skivakantie was geweest omwille van m’n bruine tint!

Jari zorgde voor de rit op Google-Maps: klik hier!

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you.be en op mtb-you.nl en op mountainbike.be en op mountainbike.nl en op mtbwijzer.be!

De onderstaande foto's dateren van de editie 2012!

11-03-2014 om 00:00 geschreven door StrammerMax

Hollywood laat oog vallen op het kasteel dat we al eens passeren tijdens onze toertochten!

06/03/2014 BRECHT (2960) Het al jaren leegstaand ‘spookkasteel’ Nottebohm aan de Brasschaatbaan in Brecht duikt volgend jaar op in een film van de Amerikaanse topregisseur Tim Burton, boezemvriend van Johnny Depp. 

Toen de Amerikaanse auteur Ransoms Riggs in 2011 aan zijn boek 'Miss Peregrine’s home for peculiar children' werkte, botste hij op het internet op een foto van het vervallen kasteel Nottebohm, gemaakt door de Nederlandse ‘urban exploring’- fotograaf Martijn Zegwaard. Urban explorers zijn mensen die verlaten gebouwen fotograferen.

Riggs viel als een blok voor de eclectische cottagestijl. Aan de hand van de foto fantaseerde de auteur verhalen rond het ‘creepy’ kindertehuis dat hij voor ogen had. 'Miss Peregrine’s home for peculiar children' groeide uit tot een bestseller, wat dan weer de aandacht wekte van Tim Burton, een regisseur met een voorliefde voor donkere fantasieverhalen, zoals 'Edward Scissorhands' en 'Corpse Bride'. Hij gaat het boek rond het kindertehuis verfilmen.

Toch is het onwaarschijnlijk dat Burton in Brecht komt draaien. De gebouwen voor zijn film 'Sleepy Hollow', die dezelfde gothic-horrorstijl uitstralen, liet hij nabouwen in Engeland.

Fréderic Nottebohm, nazaat van de belangrijke Antwerpse handelaarsfamilie die het kasteel in 1908 liet bouwen als buitenverblijf, kan er niet om lachen. “Sinds dat boek dringen groepen Engelstaligen en Nederlanders hier constant binnen”, sakkert de opzichter van het kasteel. “De eigenaar wil dat dit stopt!”

Bron: Gazet Van Antwerpen

07-03-2014 om 01:06 geschreven door StrammerMax

Toertocht (35-58 km) van de Dendermonde Rugby Club te Sint-Gillis-Dendermonde op zondag 02-03-2014.

Ik ben niet zo’n fan van de toertochten in Oost-Vlaanderen, maar uit sympathie met de inrichters en de mannen die het parcours uitzetten en omdat ik ook de eerste editie van deze tocht vorig jaar op mijn palmares had geschreven, toch maar eens afgezakt naar Sint-Gillis-Dendermonde.  Om er de toertocht te rijden van de Dendermondse Rugby Club, uitgezet door de Goodfellas Mountainbike Friends, een lokaal vriendenclubje, die daarvoor vorig jaar warm gemaakt werden omdat één van die bikers een zoon heeft die rugby speelt.  Ik heb enkele Goodfellas leren kennen via het mountainbikeforum en via de mannen van Straf in Bergaf uit Opwijk.  Ik kom hen elk jaar ook wel enkele keren tegen op de toertochten vanuit Opwijk, waar zij trouwe deelnemers zijn aan de Boerenbike, de Halloween-nachttocht in Zele en de Hoebelbike in Vlezenbeek.  Een groepje enthousiastelingen waar je altijd vrolijk van wordt wanneer je hen tegenkomt.  Aan hun inzet om een toertocht uit te zetten in de omgeving van een stad en in een streek die zich daar geografisch minder toe leent zal het dus zeker niet liggen!  Ondanks dat werd het net zoals vorig jaar, en toen was het ook nog zeer slecht weer, voor mij een zware en lange tocht!  Een eenzame tocht ook, want buiten vlak na het vertrek heb ik geen andere bikers gezien, tenzij twee aan de bevoorrading die mij nadien niet meer ingehaald hebben.  Het was dan ook even over 10.00 u toen ik vertrok.

Vanaf het sportcomplex achter een straat met rijhuizen nabij het verstedelijkte centrum van Sint-Gillis ging het een met houtsnippers bedekt paadje op naast de voetbalvelden om een track in een strook bos te bereiken.  Daarna volgde een zompige intro op een grasspoor naast een beek tot aan de oversteek ervan via een bruggetje op 1,50 km om een veldweg te bereiken.  Verderop was één en ander me onduidelijk omdat het parcours linksaf boog terwijl er rechtsaf de mogelijkheid werd geboden om een “testparcours voor de schokdempers” te kiezen, aldus de veelzeggende tekening erbij.  Aan het einde van de tocht zou ik dezelfde plek bereiken waarna duidelijk werd dat deze extra schokdemperlus weer uitkwam aan het vertrek.  Er volgde een iets drogere veldweg en de doortocht van een slijkstrook op 3,50 km.  Daar kreeg ik het enige gezelschap gedurende de ganse tocht van een vijftal bikers die me er inhaalden.  Een natte veldweg leidde me naar Denderbelle (Lebbeke) en voorbij een boerenhof met gedichten op de gevels op de oever van de Dender.  Ter hoogte van een weg die “Veer” heet trof ik de eerste splitsing tussen de routes van 35 km en van 58 km op 6 km van de start.

Samen met een gewone fietser en een biker die vermoedelijk op eigen houtje onderweg was, diende ik te voet via de loopbruggetjes op de sasdeuren van het Sas van Denderbelle de Dender te kruisen.  Het ging linksaf naast de Dender over een door fietsers, wielertoeristen en joggers gebruikt jaagpad richting Mespelare, rechtsaf naar de Singelweg om de drukkere Ouburg over te steken omstreeks 8 km.  Vanaf 10 km volgde een mix van droge en natte veldwegen op het grondgebied van Schoonaarde waar we omstreeks 11 km de spoorweg kruisten.  De tocht voerde me door een landelijke omgeving om drie kilometer verder weer naast de spoorweg uit te komen in de Frans Vertongenstraat te Oudegem (Dendermonde) ter hoogte van enkele industriële vestigingen aan de andere kant van het spoor.  Aan de spoorwegovergang in de Oudegemsebaan, waar een vrachtwagen aan het manoeuvreren was, ging het linksaf en onmiddellijk weer linksaf de baan over en een doodlopende straat in die overging in een onverhard wegeltje.  De rit voerde me vervolgens door Oudegem en Appels en eventjes langsheen de Steenweg op Aalst, om een landelijke onverharde weg te bereiken.  Op 16,50 km ging het dan gedurende een kilometer opnieuw over het jaagpad langsheen de Dender, allicht hetzelfde pad dat het Sas van Denderbelle passeert.  We dienden verplicht te voet nogmaals de Dender te kruisen over een metalen voetgangersbruggetje naast de grote spoorbrug over de waterloop.  Vorig jaar stond hier de eerste bevoorrading in weer en wind en een koude ijsregen!  Deze keer stond er niets.  Ofwel was ze al opgeruimd, ofwel stond ze elders.  Ik heb achteraf gelezen dat de kleine bevoorrading deze keer na de grote kwam, maar ze zal al opgeruimd geweest zijn, wat begrijpelijk was vermits ik de laatste en langste onderweg was!

Het ging verder over een asfalt baantje evenwijdig met het spoor om dit aan de eerstvolgende overweg te kruisen en aan de overzijde op onze stappen terug te keren over een veldweg en zompig grasspoor.  We werden een paadje op gestuurd dat zich aan de spoorweg tussen boomstammetjes op een berm voortslingerde en waar het lastig rijden was omwille van de korte bochtjes en de dicht op elkaar staande boompjes en struiken.  Daarna volgde een vermoeiend stuk stompen over een verzadigd grasspoor in een open gebied met bomen, ik vermoed een soort overstromingsgebied naast een dijk.  Op die begroeide dijk trof ik na 20 km een tweede splitsing tussen de 35 km en de 58 km die daar als 55 km stond aangekondigd.  Even getwijfeld of ik wel de langste toer zou blijven volgen.  Het was intussen al 11.40 u en ik was dus al tergend lang onderweg geweest.  Mijn voornaamste zorg was dat de pijlen zouden blijven hangen, want niet alle toertochten worden logischerwijze van begin tot einde ontpijld!  Ondanks het feit dat de tocht al veel van mijn krachten had gevergd had ik weinig zin om er te snel een punt achter te zetten.  Er dus toch maar voor gekozen om nog 38 km te rijden in plaats van binnen 15 km weer bij af te zijn.

Voor de lange toer ging het rechtsaf en even verderop betreurde ik toch eventjes mijn keuze.  Want er volgde een omzeggens niet te rijden modderstrook op een met putten bezaaid pad vol modderpoelen!  Voor jonge kerels of technisch begaafden zal dit geen problemen opgeleverd hebben, maar voor deze vermoeide Pinokkio die daags voordien van 7.00 u tot 19.00 u aan het werk was geweest, was te voet een betere optie!  Ik kwam van tussen de bomen en struiken uit aan de rand van velden waarna verharde en semiverharde landelijke wegen me over het grondgebied van Sint-Gillis-Dendermonde voerden.  Op 22,85 km werd ik over een paadje gestuurd dat langsheen een grote visvijver liep waar zich op diverse plekken vissers langs de kant hadden neergezet.  In de verte zag ik een plompe kerktoren staan, vermoedelijk van de Onze-Lieve-Vrouwekerk te Dendermonde.  12.00 u.

Een paadje over een dijk voerde me daarna door een knappe omgeving tot op een plek waar graafwerken aan de gang geweest zijn, getuige daarvan een kraan.  Op 24 km werd daar de keuze gelaten tussen de opties “pussy” en “technisch”.  Dat “technisch” bestond uit een korte bijna loodrechte klim op een zandhoop en een afdaling aan de achterzijde ervan.  Na het verlaten van dit terrein doken we een speelbos in ter hoogte van scoutslokalen.  Een kronkelig paadje leidde me doorheen een strook bos tot aan een dijk langs de Oude Dender waar we op en af gestuurd werden over een paadje dat zich met vele S-vormige bochtjes tussen de bomen aan de bosrand slingerde.  Dan ging het de dijk op tot aan een eenzaam huis waar ik vorig jaar met enkele andere bikers een pijltje had gemist ter hoogte van de brievenbus van dat huis.  We dienden er een bocht van bijna 360 graden te maken en een aardeweg in te rijden.  Deze was in ieder geval beter berijdbaar dan vorige keer, want toen was het hier modderdabben!  Het pad bracht me na 25 km tot op een dijk naast de Dender.  Ik reed er onder de Ooiebrug en voorbij enkele oude huizen aan de voet van de Gentsesteenweg die er in de hoogte langs loopt.  Een krakkemikkig oud witgeschilderd hoekhuis met een met mos begroeid dak stond er te koop.  We reden het straatje in dat overging in een veldweg tot aan de Scheldedijk in Dendermonde.

Ter hoogte van een zigeunerkamp met een handvol woonwagens kregen we op 28,50 km nogmaals een speelbosje voor de wielen.  We doken er van de weg naar beneden om er enkele natte maar redelijk te berijden paadjes voorgeschoteld te krijgen in een strook bos.  Even later diende ik onder een brug te rijden waar vorig jaar de bevoorrading stond opgesteld.  Nu niets daarvan, misschien al opgeruimd, deden enkele bandensporen me vermoeden.  Het ging verder langsheen de Dender tot aan de Killeweg die uitkwam op de zeer drukke Mechelsesteenweg.  Toen ik daar op de hoek even halt hield staken me twee bikers voorbij, de eersten die ik sinds kort na de start te zien kreeg!  Even later kwam er dan toch nog een bevoorrading op de parking van de AS Adventure langsheen de Mechelsesteenweg in Dendermonde.  12.40 u.  Samen met de twee andere bikers, die zeiden dat er nog twee op komst waren, me te goed gedaan aan stukjes banaan, partjes appelsien en sportdrank.  Ik ben dan nog voor dit tweetal weer vertrokken en heb het niet meer weergezien, evenmin als de twee anderen waarop ze nog schenen te wachten!

Na de stop ging het de Dendermondse Brug over en een eindje over een drukke baan richting Grembergen.  We doken er een volgend speelbosje in waar een parcours was uitgezet op de oever van de Schelde.  Een zompig graspad op een dijk naast een gracht bracht me tot in de Grootbroekstraat in Grembergen.  Op dit graspad diende ik uit te wijken voor een voederbak en drinkplaats die op een aanhangwagen midden op de dijk was neergepoot ten behoeve van de schapen en de lammeren in de naastliggende weide.  35 km.  Ik reed toen in de nabijheid van het Gremberger Broek aan de Schelde.  Een paadje leidde me tussen de bomen evenwijdig met een grote baan die in de hoogte lag en waarvan ik dus niks kon zien, enkel kon horen.  Aan het einde ervan werden we de hoogte in gestuurd om te arriveren in de brede grasberm naast de Rijksweg die vanuit Sint-Niklaas naar Dendermonde loopt en via dewelke ik daarstraks met de auto naar de start was gereden.  Vanaf 37,50 km reden we hier een tijdje over een zompig grasspoor in deze berm langsheen deze weg.

Het ging weer rechtsaf naar beneden toe in de richting van een graspad en een lange track recht op recht tussen twee rijen bomen.  Aan de linkerkant de Rijksweg en rechts van me een brede gracht waarachter een betonbaantje.  De ondergrond lag er zompig bij, maar het pad was berijdbaar, in tegenstelling tot de vorige editie toen er geen beginnen aan was.  Toen lag het er zo slijkerig bij dat ik van pure ellende een plek opgezocht heb om de gracht over te kunnen steken om op het betonbaantje te kunnen rijden!  We werden linksaf weer naar boven gestuurd waar kon gekozen worden tussen gemakkelijk, wat al steil genoeg was, en extreem over een nog steiler kronkelend paadje, om weer op de Rijksweg uit te komen.  Op 39 km van de start kruisten we op een brede asfaltstrook naast de Rijksweg de Schelde via de Vlassenbroekbrug.  In de verte zag ik achter mij een fietsend gezin met kleine kinderen de brug op rijden.  Tot 40 km ging het dan over het fietspad langsheen deze grote baan richting Lebbeke waar ik op een drukke kruising de verkeerslichten genegeerd heb omdat die ostentatief voor mij op rood bleven staan, ondanks op de knoppen te drukken!  Na afloop zou ik de plek met auto op weg naar huis weer passeren.  Eens die kruising voorbij ging het rechtsaf een kasseibaantje op en doorheen een woonwijk van Sint-Gillis op 41 km.  Een assenweg naast de afsluiting van een bedrijf bracht me tot voorbij de voetbalvelden van FC Lutterzele.  42 km.  Van hieruit ging het door de straat Hoeksken in heraanleg.  Ter hoogte van de spoorwegovergang in de Winningstraat aan de rand van Sint-Gillis trof ik de derde splitsing tussen de 35 km en de 58 km op 43 km van het vertrek.  Ik herinnerde me deze plek van vorig jaar!

Het ging de spoorweg over en linksaf.  Ik kwam er nog twee tegenliggende bikers tegen die de extra lus allicht net achter de rug hadden.  Een brug onder en verderop rechtsaf een zandweg vol plassen in.  Deze zandweg liep vlak naast een drukkere baan die in de hoogte op een berm lag, zodat je er niets van te zien kreeg.  Helaas lag er op een drietal plekken ferm sluikstort dat er door onverlaten van de weg af was neergekieperd.  Bouwpuin en een afgedankte kast.  Onbegrijpelijk in deze tijden!  Het pad liep tot vlak voor een (andere) spoorweg, volgens de kaart op de grens met Lebbeke, en boog naar rechts af onder de rijbaan die er via een brug het spoor kruiste.  Ik meende mij van vorige keer te herinneren dat het aan de andere kant weer evenwijdig met de weg was in de richting van waaruit we kwamen.  Maar ik trof er geen pijl en de landbouwweg lag er uiterst modderig bij met grote plassen.  Niet uitnodigend dus om er in te rijden.  Eventjes verder gereden over asfalt, maar geen pijlen meer te zien.  Daarom achtte ik het raadzamer van via de gekomen weg weer terug te keren, vermits ik wist dat we weer aan het spoor in Lutterzele zouden arriveren.

Het spoor weer over om er dan evenwijdig mee in de richting van Sint-Gillis te rijden.  Het landelijke wegeltje eindigde tussen enkele huizen die uitkijken op het spoorwegemplacement op de rand van Sint-Gillis.  Van daar trof ik een fietsweg door de velden en evenwijdig met een enkelsporige spoorlijn met aan mijn rechterkant het schijnbaar nog gloednieuwe Sint-Blasiusziekenhuis, aan het zicht onttrokken door hoge begroeide zandbermen.  Het ging linksaf het spoor onder via een bruggetje, voorzien van een mensluis op het Ros Beiaard Ruiternetwerk, een door paaltjes geblokkeerde doorgang die enkel paarden, fietsers en wandelaars doorgang biedt.  49,50 km.  Er volgden servitudes doorheen een soort park en rond een vijver tot aan een appartementsgebouw aan de rand van de bewoonde wereld van Dendermonde en dat uitkijkt op nog een vijver met aan de kant ruïnes van oud metselwerk.  Een bordje toonde dat ik me in het natuurgebied Kalendijk bevond. Van tussen de bomen kreeg ik zicht op de gerestaureerde Mechelse Poort op de andere oever van de gracht en de restanten van vervallen en overwoekerd metselwerk van wat ooit een spoorwegbrug moet geweest zijn.  50,75 km.  Er volgden met houtsnippers bedekte paadjes tijdens een lusje door Kalendijk.  Ik werd dan over de overstroomde dolomietpaadjes van een park gestuurd rond een aantal waterpartijen om de eveneens gerestaureerde Brusselse poort te bereiken op 52,50 km van het vertrek.  Het ging eventjes een drukker gedeelte van de stad door langs huizen en flatgebouwen die gedoopt werden met namen van personages uit de Jommekesboeken, langsheen het spoor in de Diepestraat en de Wastijnestraat in.  Om dan naar een naast een groezelige fabriek gelegen blubberspoor gestuurd te worden waar we verwelkomd werden met een bordje waarop een foto van een stukspringende lamp met de vraag “Is uw licht al uit?”.  Wat een zooi op die plek!  We reden er opnieuw in de richting van Denderbelle.  Vanaf de straat ging het een kasseibaantje op, de Donaustraat, op 56 km van het vertrek!  Achter mij dokkerde ook een oudere man met zijn gewone fiets over de kinderkopjes.  Ter hoogte van een huis in verbouwing sloeg het parcours rechtsaf een vettig weidepad in en bereikte ik het “testparcours voor dempers” van kort na de start!  Linksaf tussen de struiken bereikte ik na 58 km en met een grote zucht van verlichting weer de sportterreinen van de rugby!

Ik zag mannen in de weer met de opruim van de bikewash!  Het was intussen ook al 15.15 u!  Ik ben binnen niks meer gaan drinken omdat ik verlegen was van te moeten tonen dat ik zo tergend lang onderweg was geweest!  Ik heb trouwens geen connecties met de rugby en de Goodfellas zullen onderweg geweest zijn voor het ophalen van de pijlen.  De pijl aan mijn geparkeerde auto was inmiddels weg.  Want bij gebrek aan parking had ik mij achter een boompje en lantaarnpaal weten te wringen.  Die kerels zal ik de komende lente en zomer allicht nog wel eens ontmoeten.  Tijdens het opladen van mijn beslijkte bike nog twee energierepen soldaat gemaakt om weer op krachten te komen.  Want ook al durf ik wel eens beweren dat Oost-Vlaanderen minder mountainbikewaardige troeven in petto heeft dan andere streken, dit is een van de zwaarste tochten op mijn jaarlijks palmares!  Omwille van de modder nadat het de afgelopen week toch enkele avonden ferm geregend had en de technische lusjes die niet zo aan een pannenkoek als ik besteed zijn!  Ik houd niet zo van eerder kunstmatig aangelegde trajecten met korte bochtjes rond bomen of klimmetjes gecombineerd met bochtjes, terwijl anderen daar soms net wel van houden.  Ik zou deze tocht eens willen rijden in de zomer, in droge omstandigheden, want dat kan soms een wereld van verschil maken!  De Goodfellas hebben in elk geval de verdienste om er in te slagen van een toertocht in elkaar te steken in het gebied tussen de Dender en de Schelde aan de rand van een grote stad en er een aantal stukjes in te steken waar de technisch begaafde rijder zijn gangen kan gaan en vermoeid kan thuiskomen!  De afpijling was duidelijk en de algemene organisatie in orde.

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you.be en op mountainbike.be en op m'n website mtbwijzer.be!

05-03-2014 om 00:00 geschreven door StrammerMax