Toertocht (25-42-62 km) van TeBeO Werchter te Werchter op zondag 25-05-2014.

Op de zondag van de regionale, federale en Europese verkiezingen eerst onze burgerplicht gaan vervullen waarna we vanaf onze plaats van afspraak in Zwijndrecht richting Werchter vertrokken voor het rijden van de toertocht van TeBeO (25-42-62 km).  Omwille van de verkiezingen kon je hier uitzonderlijk op een zondag tot 13.00 u starten.  Dat had volgens de organisatoren aan de eerste stop tot gevolg dat het starten gespreid verliep.  De meesten zijn blijkbaar eerst komen toeren en waren vroeg op pad, vermits er omstreeks 9.00 u al een eerste golf bikers aan de bevoorrading arriveerde, een uur eerder dan gewoonlijk.  Een parkeerplekje gevonden in een zijstraatje van de Tremelobaan in de omgeving van de chirolokalen.  De bikeparking was hier goed georganiseerd met een polsbandje en een bandje aan je fiets met hetzelfde nummer en dat zowel voor als na de rit kon dienen.  Voor ons enkel voor de rit, want bij aankomst was alles begrijpelijkerwijze al opgeruimd en ingepakt!  Ingeschreven en om 11.30 u waren Jari en ik op weg.

We verlieten het dorp via enkele straatjes en veldpaden die af en toe een strook bos doorkruisten.  De mannen van de organiserende club hadden vooraf de grasmachine gehanteerd want op diverse plaatsen was het hoge gras dat te tracks verstopte over een breedte van een meter of twee gemaaid.  Ondanks het feit dat we bij momenten stroken gras doorkruisten troffen we zelden van die hobbelige grassporen, de paadjes waren goed te berijden.  Tijdens de eerste kilometers kregen we even het gezelschap van een mij bekend biker, een kameraad van Peter, afkomstig uit Beersel, waarmee ik vorige zomer een après heb afgesloten op de speelplaats van een school toen men de stoelen letterlijk van onder onze kont uit kwam halen!  Anders hadden wij daar nu nog gezeten!  Eventjes reden we op de oevers van de Laak, hier een smalle diep ingesneden beek.  Van 5 tot 7 km reden we in een bos over een eerder technische singletrack met enkele bulten en vele korte bochtjes over een poederdroge bodem van bladgrond.  We troffen er resten van zandhopen en constructies die ooit gediend hebben voor een door kinderen aangelegd crossparcours.  Een eerder lastig grasspoor leidde ons naar een opvallende brug over de Dijle voor fietsers en voetgangers.  In een landelijke omgeving ter hoogte van de Pater Damiaanstraat in Ninde, een gehucht van Tremelo.  Er stond daar ook een beeld van deze missionaris.  Op de plaats van dit bruggetje mondt de Laak uit in de Dijle.  9 km.

Van 10 km tot 13,75 km kregen we redelijk wat grassporen onder de wielen, vaak over privaat terrein en netjes gemaaid!  Zo reden we ergens door het gras aan de voet van de hoge dijk langs de Dijle en door een strook bos.  De fietsers die in de hoogte over de dijk reden zullen zich wel afgevraagd hebben waarom die twee idioten daar beneden rondreden in plaats van over het jaagpad!  We reden een rondje in het chirobos waar de auto geparkeerd stond over een kurkdroge track met korte bochtjes en kwamen weer toe aan de rand van het centrum van Werchter en in de buurt van de start.  Grassporen over privaat terrein brachten ons weer tot op de dijk naast de Dijle.  Op 15 km kruisten we de rivier via een brug waarbij we aan de overzijde vele bikers zagen rijden die al op de terugweg waren en ook de brug over reden.  Het zou voor ons nog een hele tijd duren eer we hier opnieuw toekwamen!  Korte tijd later troffen we reeds op 17,50 km de eerste bevoorrading aan de toegang tot het Domein Ter Heide.  We waren verwonderd van zo snel een stop te treffen, maar vermits er twee pauzes waren kon dit kloppen na ongeveer een derde van de rit!  Ter Heide herbergt de zogenaamde Plas van Rotselaar, een meer dat overbleef na de zandwinning voor de aanleg van de E314 en ligt nabij het gehucht Heikant.  Aan de stop was sportdrank en water voorzien, je kon er eten van hele bananen, appelsienen en suikerwafels.  12.30 u.

Onmiddellijk na de stop troffen we de splitsing waar de 25 km zich losmaakte van de 42-62 km op 18 km van het vertrek.  Een grasspoor naast een beek, een straat en assenwegen voerden ons tot eventjes naast de Grote Losting, een lokale waterloop.  We kruisten de spoorweg en reden er even langs over het “Pad naar het Dievenmoleken”, een tunneltje onder en zo richting Wezemaal.  “Ik denk dat men ons naar boven gaat sturen”, merkte Jari op toen hij links in de verte bomen zag die abnormaal hoog waren!  Daar moest een heuvel onder zitten!  Wij hadden na de zware ritten van het weekend voordien gehoopt op een vlak parcours, maar toen ik bij het uitstippelen van de reisroute merkte dat Werchter een deelgemeente is van Rotselaar, werd deze hoop de kop ingedrukt!  Een volgende pijltje linksaf stuurde ons recht naar de heuvel, meer bepaald de Wijngaardberg.  Een paadje voerde er ons op en af over een aantal hoge puisten en voorbij de voet van het immense Heilig Hartbeeld uit 1926 dat uitkijkt over Wezemaal.  Uitkeek, want de bomen worden er hoe langer hoe hoger.  23,50 km om 13.00 u.  Ik ben hier nog ooit gepasseerd tijdens een toertocht, maar dat is al lang geleden.  Zouden ze daar in Wezemaal hoogheidswaanzin gehad hebben en een replica hebben willen maken van het beeld dat uitkijkt over Rio De Janeiro?  Deze kant van de Wijngaardberg wordt minder bezocht door toertochten.  Het is er nochtans de moeite!  Tot op 26 km van de start werden onze benen gedurende ettelijke kilometers zwaar op de proef gesteld op de glooiende paden in het indrukwekkende bos op de Wijngaardberg.  In lussen werden we steeds op en af de berg gejaagd!  Knap, maar zwaar!

Op 26,50 km troffen we de splitsing tussen de 42 km en de 62 km.  Ondanks het zware rondje Wijngaardberg toch gekozen voor de langste rit!  Wij vroegen ons al direct af of we daar geen spijt van moesten krijgen toen we een stevige klim in een holle weg op gejaagd werden!  De klim werd beloond met een lekker snelle afdaling doorheen de boomgaarden en gevolgd door opnieuw een fikse klim en een afdaling tot aan de voet van de snelweg E314.  Het ging de snelweg onder via de ecotunnel aan ’t Hellegat op 29,50 km.  13.40 u.  We voelden eerst grind en daarna het asfalt van ’t Hellegat onder onze wielen op het grondgebied van Holsbeek.  Om daarna te kunnen genieten van een knappe lange afdaling in een holle weg in deze mooie streek!  Aan het einde van de afdaling viel mijn oog op een groot bord dat vanuit onze rijrichting niet opviel en dat ons leerde dat we net de Beninksberg overschreden hadden.  Hopelijk heeft de maat van Peter dat bord ook gezien, want hij had gelezen dat de langste route de vier lokale heuvels aandeed, zijnde de Wijngaardberg, Middelberg, Heikantberg en Beninksberg.  Van deze laatste had hij nog niet gehoord!  Nu dus wel!  De Beninksberg is een Diestiaanheuvel, een voormalige zandbank of restant van de Diestiaanzee, een prehistorische zee die miljoenen jaren geleden tot hier kwam.

Na dit geologisch intermezzo staken we opnieuw de snelweg E314 over om terug in de richting van de Wijngaardberg te rijden.  Een asfaltbaantje leidde ons eerst evenwijdig met de snelweg, om dan linksaf te slaan richting de heuvel en rechtsaf op onze stappen terug te keren.  Een kort hol wegeltje leidde naar een spoor over hard zand dat ons tussen de boomgaarden op de flanken van de Wijngaardberg voerde met de snelweg links van ons in de diepte.  We kwamen uit op een rustig baantje ter hoogte van een rondpunt met een kapelletje in Wezemaal.  Tot 40,50 km reden we over een baantje evenwijdig met de snelweg om na een veldpaadje een strook bos te doorkruisen.  Dan diende zich de zeer steile helling naar de Middelberg toe aan, weliswaar over asfalt.  We doorkruisten een bosrijk gebied dat weliswaar ten prooi was gevallen aan bebouwing met villa’s van gefortuneerde mensen.  Daar stonden kasten van villa’s tussen!  Ik denk dat van sommigen de poort even veel gekost heeft als mijn volledige stulpje indertijd!  Ik ben duidelijk in de verkeerde stal geboren!  Aan het einde van een doodlopende straat stond op een rondpunt de tweede bevoorrading opgesteld met hetzelfde aanbod als aan de eerste pauze.  Op 46 km van het vertrek omstreeks 14.45 u.  De drie mannen die de post bemanden begonnen met de opruim van hun spullen toen de clubvoorzitter er met zijn bestelwagen arriveerde.  Nochtans waren we niet de laatsten om de stop aan te doen, want toen Jari en ik weer vertrokken kwamen er nog twee mannen toe.  Van de voorzitter hadden we daarnet gehoord dat de allerlaatste deelnemer die om 13.00 u was vertrokken een man was met een UCI-licentie.  Een prof dus!  Ik vermoed dat het deze was die toekwam, in het gezelschap van nog een maat.  Een tijd later vlamden ze ons voorbij!

We verlieten de bevoorrading via een paadje dat het bos in dook om daarna weer een mix van wegen met diverse ondergrond onder de wielen te krijgen: verhard, onverhard, assenwegen en asfalt.  Redelijk wat asfalt trouwens, want we doorkruisten omzeggens de hele villawijk alsof de bikers van Werchter ons alle plaatselijke onroerend goed vanaf een bepaalde prijsklasse wilden tonen!  Op 49 km volgde een onmogelijke klim op een smal pad tussen het struikgewas aan de bosrand en een weide die afgespannen was met schrikdraad!  De onzalige gedachte van een elektrische schok was een drogreden om af te stappen.  De echte reden was dat ik compleet murw was en niet meer vooruit geraakte, laat staan naar boven!  Na de beklimming van dit pad vervolgden we onze tocht doorheen de villawijk op de Middelberg over verharde wegen, onderbroken door onverharde stroken.  Een wegeltje door een strook bos kwam uit op de Steenweg op Gelrode en daar troffen we geen pijl aan!  Er waren twee opties: naar links of naar rechts!  Er kwam nog een duo bikers toe waarvan één de streek min of meer kende en wist dat het rechtsaf richting Aarschot ging.  Vandaar vermoedde hij dat het linksaf was.  Dat bleek te kloppen, een weinig verder troffen we op de grote baan een pijl linksaf.

Van hier af doorkruisten we nog een deel van de bosrijke exclusieve villawijk met riante stulpjes met exorbitante kadastrale inkomens.  56 km om 15.30 u.  Een knappe afdaling doorheen het indrukwekkende bos over de Heikantberg eindigde op 58 km in de Regastraat in Heikant.  Hiermee hadden we de vier beloofde lokale heuvels achter ons!  Jari stopte even omwille van pijnlijke handen en merkte daarbij de bizarre zitbank op die voorzien was van twee rollen met trappers!  Voor wie zin had in een rondje surplacen tijdens het zitten!  Wij hadden daar geen behoefte aan na bijna 60 km fietsen!  Later zagen we er in Werchter nog zo een staan!  Het ging nog een strook bos in waar we op 60 km opnieuw uit tevoorschijn kwamen op het jaagpad naast de Dijle.  Er stak ons nog een late biker voorbij en in diens zog reden we een 2 km over een spoor op het jaagpad tot we weer toekwamen aan de brug waar we bijna 50 km geleden over waren gereden en daar de tegenliggers gezien hadden die op de terugweg waren!  Enkele straten verder kwamen we weer toe aan het voetbalveld waar we nog even op een dood spoor geleid werden en de man die ons daarnet had ingehaald vruchteloos zagen zoeken.  Vermoedelijk was de toegang tot de velden daar alweer afgesloten.  Dus rechtsomkeer gemaakt en via de straat weer naar af.  Met bijna 65 km op het tellertje kwamen we omstreeks 16.15 u toe.

Aan de kantine was buiten de medewerkers niemand meer te zien.  Eén van die gasten die al een weinig boven zijn theewater was kwam nog even met ons staan praten.  Hij had zijn kiesplicht vervuld vlak voor het sluiten van de kiesbureaus!  Jari had honger, eten gaat er bij mij altijd in en de man gaf ons een gouden tip!  Bistro Sint-Jan nabij de kerk in het centrum van Werchter!  We zouden het gemakkelijk kunnen vinden en dat deden we ook!  Jari bestelde zich een lasagne en ondergetekende een spaghetti Sint-Jan, met bolognaisesaus, pitavlees en een spiegelei!  Man, dat was lekker!  Spijtig dat het zo ver af is, want anders zagen ze mij daar wel eens meer!  Wat kan het leven mooi zijn met eenvoudige, maar toch belangrijke dingen in het leven, zoals een tocht met de mountainbike in goed gezelschap, bij prachtig weer en afgesloten met een portie lekker eten.  De rit was zeer afwisselend, maar zwaar, met de Herdermarathon in Maarkedal van vorige zondag nog niet helemaal verdampt uit de benen!  Ik had me reuze geamuseerd.  Dat ik pas laat thuis was en m’n spullen nog proper diende te maken moest ik er wel bijnemen!

Jari registreerde de route op Google-Maps: klik hier!

StrammerMax

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you.be en op mountainbike.be en op mtbwijzer.be!

26-05-2014 om 23:40 geschreven door StrammerMax

Toertocht (25-45-60 km) van TWC De Grensrijders te Luyksgestel op zondag 18-05-2014.

Het deed pijn toen de wekkerradio op zondagochtend wild tekeer begon te gaan.  Stram en nog halfdood van de Herdermarathon te Maarkedal in de Vlaamse Ardennen van daags voordien vroeg het enige moeite om op te staan.  Omdat ik had afgesproken met m’n metgezel was het zaak van toch tijdig op de afspraakplaats te zijn om samen naar Luyksgestel te rijden om er de toertocht van TWC De Grensrijders te rijden.  Voor het Café De Drie Linden had de plaatselijke bakker van Heeswijk een tentje opgezet met allerlei lekkers.  Helaas heb ik pas na afloop gelezen dat dit zijn traktatie was ter gelegenheid van het honderdjarig bestaan van de bakkerij.  Ik heb er dus niet van geproefd!  Als sympathiserend en enige buitenlandse lid van een Nederlandse club kreeg ik hier met mijn kaart van de NTFU zelfs korting op de inschrijvingsprijs, wat in de eigen grensstreek niet gegeven wordt!  We waren pas ingeschreven om 9.45 u en omdat ik kort na het vertrek gemerkt had dat m’n makker zijn helm vergeten was, dienden we nog even op onze stappen terug te keren.  Tien minuten vertraging en 3 km extra kunnen niet opwegen tegen het mogelijk gevaar lopen van de grijze cel van de mens die goed op weg is van mijn beste vriend ooit te worden!  We hebben de laatste weken al heel wat toertochten samen uitgereden en dat schijnt ons goed te bevallen!

We verlieten Luyksgestel met zijn twee molens en na luttele 2 km doken we vanaf het Kapelletje aan de Kapeldreef het bos in.  We zouden er quasi niet meer uitkomen gedurende de volgende 60 km!  Paden en singletracks voerden ons tot aan de eerste splitsing waar de 25 km zich losmaakte van de 45-60 km op 5 km van het vertrek.  Niets dan bospaden dienden zich aan.  Kort na het vertrek werden we omstreeks 10.30 u al door een fotograaf in de lens gevangen.  Er volgden paden met een aaneenschakeling van hoge bulten alsof men over een wasbord reed, een beetje typisch voor deze streek.  Hoge bulten overschrijden deed ons pijn aan de door de Herdermarathon getormenteerde benen!  Van 7 km tot 9 km reden we langs en over een open heidevlakte met op sommige plaatsen volledig kale plekken.  Jari vermoedde dat hier misschien ooit een bosbrand geweest was en dat zou wel eens kunnen het geval zijn.  De omgeving bood een bizarre aanblik.  Op een gegeven ogenblik passeerden we ter hoogte van een hut een hoge netjes afgewerkte zandberm.  Smalle en bredere singletracks dienden zich aan tot we op 11 km door twee seingevers naar de overkant van een asfaltbaantje geleid werden nadat we een strook bos met nette buitenhuizen doorkruist hadden.

Zanderige paden werden vanaf de overkant ons deel.  We kregen ergens een schitterend paadje dat bestond uit twee sporen, gescheiden door een frisgroene met gras begroeide middenberm.  Met het zicht op het jonge groen van in blad geschoten bomen die zich aftekenden tegen een staalblauwe lucht kreeg je meteen het gevoel van zich op een verre vakantiebestemming te bevinden!  Alles baadde in helder zonlicht op deze mooie warme lentedag!  Na dit sublieme paadje diende zich een volgende splitsing tussen de 25 km en de 45-60 km aan.  Kort na de splitsing reden we naast een knappe kleine bosvijver en doken we een geurig dennenbos in.  De geur van dennenhout streelde er je neusvleugels.  Omstreeks 21 km kregen we enkele knappe over en weer slingerende singletracks op en af over enkele lokale puisten in de bossen en over de heide van De Stevensbergen.

De Stevensbergen is een klein natuurgebied van 24 ha bij Luyksgestel. Het ligt te midden van de Gemeentebossen van Luyksgestel (fusiegemeente van Bergeijk) en is een voormalig heideveld met nog enkele stuifzandresten. De Stevensbergen zijn eigendom van de Vereniging Natuurmonumenten. Natuurmonumenten heeft beheersmaatregelen genomen, zoals het kappen van vliegdennen om de heide te beschermen. Het gebied claimt het hoogste punt van Noord-Brabant te bezitten, maar komt met 43,7 meter daartoe nog 30 cm te kort. Hoewel er reliëf te vinden is komt dat door de stuifzanden. De hoogte vergeleken met de rest van Noord-Brabant is te danken aan een langzaam oplopen van het terrein in de richting van het Kempens Plateau, wat hier nog vele kilometers vandaan ligt. De Stevensbergen staat bekend als een rijk reptielengebied: men vindt er de Gladde slang en de Levendbarende hagedis. Op het terrein komt ook de Nachtzwaluw voor.

Na nog een portie bospaden en tracks bereikten we na 25,50 km omstreeks 11.20 u de bevoorrading.  Deze was opgesteld voor een grote vrachtwagen waarmee alles ter plaatse was gebracht.  De Grensrijders ter plekke waren al in de weer met de opruim, ook al was alles er nog verkrijgbaar.  De bananen waren door de voorgangers opgegeten, maar de appeltjes van oranje zoals mandarijntjes hier genoemd worden waren fris en smaakten lekker.  Er lag ook peperkoek om te eten.  Er was water, sportdrank en thee om te drinken.  Er kwamen drie Grensrijders per bike toe en aan hun uitleg te horen waren dat de mannen die de splitsingsborden kwamen ophalen!  Wij zouden ons dus mogen reppen!  Zo lang de afpijlers niet toegekomen waren, bleef de bevoorrading open.  Maar toen Jari en ik vertrokken merkte ik een grote groep Grensrijders links in het bos!  Ze zaten ons al op de hielen!  In Nederland wordt snel werk gemaakt van de opruim van de pijlen!  Daar moet je altijd vroeg uit je nest op zondag wil je rustig kunnen rijden!

Na de stop werden niets anders dan bospaden en singletracks ons deel, tot we op 33 km een grote baan dienden te kruisen.  12.00 u.  Een keten van singletracks voerde ons doorheen het stiltegebied Witrijt waarbij we op 36 km een splitsing troffen tussen de 25 km en de 45-60 km.  Omzeggens twee kilometer verder kruisten we een asfaltbaantje dat er door de bossen liep.  We dienden halt te houden voor een groep motorrijders die daar net passeerde.  Zo amuseert elk zich met zijn geprefereerd voertuig!  Ik reed vaak voorop met Jari in m’n spoor, hij is de enige waarvan ik dat kan verdragen zonder zenuwachtig te worden, en probeerde er een fiks tempo in te houden, als je mijn tempo al fiks kan noemen!  Ik vreesde namelijk dat de afpijlers ons zouden inhalen!  Na de overtocht van een stuk open heide en het rijden over paden met veel los zand, kwamen we in een zanderig bospad toe op de plek waar de 45 km en de 60 km apart gingen op 39 km van de start.  Even omgekeken naar m’n makker en die deed resoluut teken in de richting van de langste route rechtdoor.  12.20 u.  Het enige waar ik me zorgen over maakte was of de pijlen nog wel overal zouden hangen.

We hielden er een naar onze normen stevig tempo in en voelden bij het rijden over de zandhopen die zich hier en daar op onze weg aandienden de pijn en de vermoeidheid van gisteren in onze benen.  Op 42 km gebeurde dan toch waar ik al een tijd voor gevreesd had!  De redelijk grote groep Grensrijders die de pijlen aan het verwijderen waren kwamen binnen ons gezichtsveld!  De gedachte dat we nog dik 20 km moeite zouden moeten doen om deze mannen voor te blijven maakte me bezorgd!  Intussen schoven niets dan bossen aan ons voorbij en een mix van allerlei paadjes en wegen onder onze wielen.  Na 46,50 km kwamen we na de oversteek van de Witrijtseweg toe aan de tweede bevoorrading die opgesteld was voor het schuurtje naast de achtertuin van een huis.  Ook de afpijlers die in ons zog reden kwamen toe.  12.50 u.  Toch nog de tijd genomen om een appeltje van oranje en een stuk peperkoek door te spoelen!

De laatste etappe van onze ronde van Luyksgestel verliep op quasi dezelfde wijze als de rest van de toer met een opeenvolging van zandwegen, paden en singletracks door de schier oneindige bossen.  Deze keer in de omgeving van Weebosch.  Het tempo hoog gehouden, want alhoewel de Grensrijders ons wat voorsprong gegeven hadden door nog wat aan de tweede stop te blijven wachten, zij zaten ons al weer snel op de hielen.  Het was goed uitkijken geblazen om geen pijlen te missen, want elke verkeerde afslag betekende een verlies van onze voorsprong.  Op één plek hebben we die mannen ons toch doen inlopen, want daar ontbrak een pijl.  Twee brede stoffige assenwegen waarvan de bodem weerwerk bood aan onze banden, voerden ons in het gezelschap van de Grensrijders weer tot de bewoonde wereld van Luyksgestel.  We hebben ons goed vermaakt in de lokale bossen.  De afpijling was van wisselende kwaliteit en niet altijd even consequent.  Soms werd een afslag op het laatste ogenblik aangekondigd, dan weer tientallen meters van tevoren.  Op sommige delen van het traject hingen overvloedig pijlen, op andere plekken waren ze schaars en op sommige lange stukken had een bevestigspijl niet misstaan.  Er werden redelijk grote delen van vaste parcours in de omgekeerde richting gebold, wat niet altijd veilig is.  We ontmoetten enkele keren tegenliggers en op de bochtige tracks zou een aanrijding niet van de poes geweest zijn.  Positief was de bewaakte fietsparking, wat in Nederland geen evidentie is!  De bevoorradingen waren in orde en de algemene organisatie eveneens.

Het feit dat er naast De Drie Linden een snackbar was, zoals een frituur hier genoemd wordt, was een pak van ons hart vermits de inspanningen ons uitgehongerd hadden!  De zaak werd uitgebaat door een Chinees koppel zodat het bestellen van ons belegd broodje in Vlaams jargon niet van een leien dakje liep.  Wat bij ons een smoske genoemd wordt, heet hier namelijk een broodje gezond.  Er verschenen nog grotere vraagtekens boven de Chinese hoofden toen we ons nog een tweede broodje bestelden!  Ik voelde me content, want niets kon me op dat moment meer vreugde schenken dan het kunnen eten van een lekkere hap in het gezelschap van m’n kameraad na het rijden van een amusante rit in de bossen.  Toen we huiswaarts trokken viel me het grote aantal fietsers in de omgeving op, allen genietend van dit mooie weer!  Ook veel scooter-rolwagens, alsof er een toertocht werd georganiseerd door een rusthuis voor bejaarden!  Er wachtte ons nog een lange rit van 95 km huiswaarts en op de carpoolparking werden al halvelings afspraken gemaakt voor het volgende weekend waar ik al weer naar uitkijk.  Na het schoonmaken van de fiets en het wassen van kleren en biker kon ik van vermoeidheid de ene voet niet meer voor de andere zetten, en dan wordt de zevende dag een rustdag genoemd!  Rest de mooie herinnering aan deze rit met een foto er bovenop, één van de laatsten uit de reportage!

Jari registreerde de route van 60 km op Google-Maps: klik hier!

MTB Roermond maakte twee filmpjes: film 1 en film 2!  U vindt de filmpjes ook onderaan!

StrammerMax

Een woordje van De Grensrijders zelf:

Inmiddels zijn we weer een paar dagen verder en kunnen wij als vereniging terugkijken op een leuke zondagochtend waar het overgrote deel van de bezoekers heeft genoten van een mooie Atb-fietstocht. Hier heeft het weer zeker bij geholpen. We hebben ook leuke reacties mogen ontvangen over onze eenmalige partner. De bakker, wie zijn 100 jarig bestaan vierde, heeft een heerlijke toevoeging gegeven die zowel voor het vertrek als bij de finish een voldaan gevoel gaf. Bij de pauzes was het druk en dit zorgde wel eens voor wat logistieke problemen. Een van de deelnemers was gevallen. We hebben hem zo snel mogelijk weer terug gebracht naar de start waar hij met eigen vervoer en de hulp van familie een dokter kon bezoeken. Ook dit kan gebeuren en wij wensen hem een snel en goed herstel toe.

Onderweg werd een aantal fietsers op de gevoelige plaat vast gelegd. Dit gebeurde door fotograaf Mike. Hij voorziet regelmatig recreanten van de nodige actiefoto's, zodat de ego-muur thuis gevuld wordt. Om alle foto's goed te kunnen bekijken hebben wij een link toegevoegd www.bekijkenbestel.nl

Wil je nu vaker in deze mooie omgeving rijden? Dat kan! De infrastructuur is inmiddels zo goed dat je kunt kiezen uit veel vast uitgepijlde routes. Ook zijn er combinaties te maken met routes in Belgie. Totaal meer dan 130km uitgepijld fietsplezier. Indien je meerdere dagen wilt vertoeven in Luyksgestel of omgeving kan je op diverse plekken terecht om te overnachten. Bekijke de routes op onze site en met wat creativiteit kan je een leuke paar dagen in en om Luyskgestel mountainbiken. In het verleden hebben wij ook een wegrit aangeboden tijdens onze toertocht in mei. Dit noemen wij "De Stormloop". Een rit van 120 km waarbij je veelal op verkeersarme wegen rijd door het grensgebied. Wat ons betreft ook zeker de moeite waard om eens te komen verkennen. De route staat voor een groot gedeelte uitgepijld op het asfalt. Er wordt nogal wat aan de weg getimmerd en dan is dit lastig bij te houden. Ben je minder avontuurlijk ingesteld dan zijn de GPS gegevens een beter alternatief. Stuur een mail of laat iets weten op facebook. Tradioneel gaan we in november wederom een mooie zondagochtend verzorgen en dan hopen we weer op ieders aanwezigheid. Tot dan....

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you.be en op mtb-you.nl en op mtbwijzer.be en op mountainbike.be en op mountainbike.nl!

Toertocht te Luyksgestel op 18-05-2014 door MTB Roermond (deel 1)

Toertocht te Luyksgestel op 18-05-2014 door MTB Roermond (deel 2)

21-05-2014 om 00:00 geschreven door StrammerMax

Herdermarathon (35-45-60-80-100-120 km) te Schorisse-Maarkedal op zaterdag 17-05-2014.

Nadat ik de Herdermarathon gereden had in mei 2010, en gekozen had voor “slechts” 45 km omdat ik de streek niet kende, was ik er nooit nog komen rijden.  De streek ligt ook op bijna 100 km van de voordeur en de tocht is een zware kluif voor deze oude rakker.  Omdat ik er passeerde, eerst m’n makker Jari gaan oppikken.  Rijden in gezelschap geeft me altijd meer moed om door te zetten.  Wanneer ik alleen ben geef ik sneller op en ga ik gemakkelijker wandelen!  Eens van de snelweg af zagen we al snel welke streek er badend in de zon uitdagend op ons lag te wachten toen we de zwaar glooiende velden voor ons uit zagen.  Na veertien dagen niet meer op de fiets te hebben gezeten was het een vraagteken hoe ik deze tocht zou verteren.  In de omgeving van de startplaats werden we omgeleid en vond ik een parkeerplek in een zanderig omgeploegd veld.  Er was weinig beweging in de buurt van de startplaats.  Het was toen al wel 11.00 u, en ook al kon men tot 14.00 u starten, de grote meute zal al heel wat vroeger op pad zijn geweest.  Ons ingeschreven en de startnummers zoals uitgelegd op onze helmen gekleefd.  Net zoals vier jaar geleden zouden er onderweg blijkbaar foto’s gemaakt worden die dan gegroepeerd volgens startnummer te koop worden aangeboden.  Om 11.10 u waren we op pad voor de 60 km.

Het ging het weidepaadje naast de voetbalvelden op om daarna al direct een klim voor de wielen te krijgen, eerst over veld en nadien over verhard.  Via een nog natte vettige singletrack schoven we tussen de struiken weer naar beneden en werden we een eerste keer op de gevoelige plaat vastgelegd.  Daar als fotograaf een hele dag tegen een struik moeten zitten om bikers naar je toe te zien komen geraasd in een afdaling moet geen gezellige klus geweest zijn!  Op 4,50 km kwam er de eerste splitsing tussen de 80-100 km en de 120-60-45-35 km.  Een mengeling van landelijke wegen leidde ons doorheen het glooiende Vlaamse landschap.  Op 8 km kregen we een afdaling in een knappe holle weg voor de wielen die ons naar Puttene in Etikhove bracht.  Daar wachtte ons de beklimming over de dokkerende kasseitjes van de Eikenberg.  Was het om ons moed in te spreken, of was het om ons met de neus op de feiten te drukken, onderaan was een bordje geplaatst met de mededeling van we 650 m met een hellingspercentage van 7,50 % voor de wielen kregen.  Met de brandende zon in de nek.  We kregen het er verdomd heet van!  De beklimming werd beloond met de afdaling van een donkere singletrack die de naam “Hol van Pluto” had meegekregen.  Ik kreeg het nog warmer in dat hol, vooral toen ik na enkele doenbare worteloverschrijdingen mijn maat in een bochtje zag verdwijnen en tegen een aanzienlijke snelheid een wortel zag opdoemen waarachter een wel erg diep dropke!  “Laat u gaan Strammer, blijf van uw remmen”, heb ik toen gedacht, anders ligt ge met uwe lelijke smoel in ’t hol van Pluto tegen de grond!  Ik heb het zonder kleerscheuren overleefd en na het verlaten van het Hol hadden we al direct stof tot conversatie!

Een leuk kasseibaantje tussen groen voerde ons tot in Leupegem-Oudenaarde waar we tot 14 km konden genieten van een knappe omgeving.  Op een kerkwegel van betontegels heb ik in een bocht wel een man met zijn scooter onderuit doen gaan.  Als ge met zo’n vaart een bocht om komt gevlogen en dan nog de linkerkant van het pad berijdt, dan vraagt ge daar zelf om!  Met een afgebroken spiegel als souvenir!  Met mijn excuses, maar me uiterst rechts houden was het enige wat ik kon doen!  12.00 u.  Een mix van veldwegen en baantjes op en af bracht ons tot aan de eerste bevoorrading op 17 km van het vertrek.  Enkele herderinnen en spelende kinderen zorgden er op het betonnen erf achter een boerenhof voor zoute (chips en zoute stokjes waar ik niet van houd) en zoete (peperkoek, enkele soorten wafels en cake) knabbels, water en sportdrank.  Ik had al snel spijt dat ik me aan de bevoorrading ruim tegoed had gedaan aan spijs en drank, want met een pas gevulde maag werden we bij het hervatten van de rit, na een eindje de spoorweg te hebben gevolgd, op 19 km geconfronteerd met een zware klim over een kerkwegel in Etikhove (Maarkedal).  Een kilometer verder ging het de kasseitjes van de Taaienberg op.  Dit gedurende 500 meter met een stijgingspercentage van 6,50 %.  Fikse klimmetjes en afdalingen over road en off-road, onder anderen door de Kleistraat en de Donderij, leidden tot Nukerke (Maarkedal).  Daar passeerden we het Koetsenmuseum dat de private collectie van Johan Verdonckt herbergt.  Tegenover het museum ligt een privaat bos en daar was voor ons op 24 km een eerder technisch parcours uitgezet over een singletrack met vele bochtjes, putten en wortels.  Vanaf 25 km volgde een zware klim in de richting van het Muziekbos, onder anderen door de Rijkswachtdreef, naar de grens met de Oostvlaamse faciliteitengemeente Ronse, de koningin der Vlaamse Ardennen.  De doortocht van het Muziekbos, die aanvatte met een fikse klim over een bospad, was de reden van onze keuze van de 60 km.  Jari was hier niet lang geleden komen wandelen, vond het hier knap en wou dat alles nog wel eens te zien krijgen.  De doortocht van het imposante bos was uiteindelijk vrij kort van duur, maar we kregen er knappe paden op en af voor de wielen.  De doortocht eindigde met een zeer mooie afdaling, wel naast prikkeldraad, dus enige voorzichtigheid was geboden, tot in de straat Maneschijn in Ronse op 27 km.  We vervolgden de route in de Muziekbosstraat, Rue du Muziekbos en de Prolstraat, Rue du Prol!  In de Houtstraat kon je kiezen uit de opties “easy” en “hard”.  De eerste keuze bracht je over een steil dalend stuk asfalt tot in de Fortuinberg en dat was voor mij de beste optie.  Jari koos voor de harde aanpak en dook er op een steile neerwaartse track het zogenaamde “bos van den doktoor” in.  Achteraf wist hij me te vertellen dat het er daar zeer glibberig bij lag en het klimmen zo goed als niet te doen was omwille van de modder!

Helaas had ik niet gehoord dat Jari zinnens was van het bos in te duiken.  Groot was mijn verwondering dat hij me niet gevolgd was toen ik op de hoek met de Fortuinberg arriveerde!  Toch niet gevallen?  Of stukken aan zijn fiets?  Terug naar boven geklauterd, maar niemand meer te zien!  Intussen was hij natuurlijk al weer uit het bos en voor me op de route!  Teleurstelling!  Hij zou denken dat ik voor hem op weg was en nog sneller beginnen rijden om me bij te benen zodat ik het kon vergeten van weer aan te pikken!  Ach ja, het zij zo.  Het ergste was dat mijn motivatie ineens een ferme knauw kreeg om zo zonder mijn haas de hellingen op te klefferen!  Via de Kanarieberg overschreed ik op 30 km ter hoogte van een grote drukke weg de grens met Ellezelles en daarmee meteen ook de grens met Henegouwen en de taalgrens!  De lange Rue Slagkot bracht me in de richting van de Beaufaux waar we tot 32 km een stevige beklimming voorgeschoteld kregen over een off-road-pad, bezaaid met redelijk wat rotsjes en voorzien van diepe geulen.  13.55 u.  Eens boven ging het lekker weer naar beneden over een brede natte bosweg en een smalle singletrack.  Het naar beneden suizen was tof maar kort van duur, want al snel diende zich De Puist aan, een woest tegen 6 % klimmende bosweg die er nat en goed van stenen voorzien bij lag!  In het zog van enkele mannen zo goed en zo kwaad ik kon naar boven geklauterd, maar De Puist wist me te vloeren zodat ik het laatste meest steile stuk al wandelend diende af te leggen!  35,50 km.  Op een pad tussen bos en open veld telefoon van m’n makker.  Hij was aan de tweede stop en zou daar wachten.  Hij wist me te melden dat er nog een onmogelijke klim voor mijn wielen lag en ik er dra zou arriveren.

Die onmogelijke klim bleek de lastige Pottelberg te zijn, op 37 km van het vertrek.  De off-road klim in deze holle weg bleek bij aanvang tot mijn grote vreugde nog mee te vallen.  Vooral toen ik al rijdend de wandelende jongen voorbijstak die me in het Frans had aangesproken toen ik daarnet boven op De Puist stond uit te hijgen!  En omdat ik moeiteloos de natte plekken , dode takken en voren kon ontwijken!  Het was te mooi om waar te zijn dat ik zonder problemen boven zou geraken.  Een plek vol blubber met als enige uitwijkmogelijkheid het overschrijden van een zeer dikke wortel maakte een einde aan mijn pril rijdend geluk in deze holle weg.  Met als enige troost dat ook anderen vast bleven steken in de modder!  Zelfs naar boven wandelen over de gladde laag modder was niet simpel!  Toen we weer fel zonlicht te zien kregen op de top diende zich de tweede bevoorrading aan op een grasveld aan de uitgang van het bos.  Jari zat op zijn kont in het gras naast zijn fiets en de Pottelberg was al direct onderwerp van gesprek.  Blijkbaar had hij gezien hoe een vrouw als enige er in geslaagd was van al rijdend tot boven te geraken terwijl de mannen stil vielen of in het slijk bleven steken en gefrustreerd de duimen dienden te leggen voor het zwakke geslacht!  Zelf was hij in het slijk vast blijven zitten, daardoor zijn schoen kwijtgespeeld en had die weer moeten opvissen!  Ondanks het feit dat wij onderweg niet veel rijders hadden gezien, was het zowel aan de eerste als aan de tweede stop nog druk!

Na de pauze volgde de doortocht van het knappe indrukwekkende Brakelbos tot we in Opbrakel arriveerden.  Van daar volgden enkele kilometers beton als recuperatie tot aan de intocht van het Livierenbos waarin we van 43 km tot 45 km konden rijden.  De aanzet naar het bos betrof een zware klim in een singletrack!  Het Livierenbos of Bois de la Louvière is een bos op de grens van de Vlaamse Ardennen in Zuid-Oost-Vlaanderen en het Waalse Pays des Collines in Henegouwen. Het maakt deel uit van de bossengordel op de getuigenheuvels van de streek (waaronder het Brakelbos en de Everbeekse bossen). Het bosgebied ligt pal op de taalgrens in het gebied tussen de gemeenten Brakel en Vloesberg (Flobecq). Het bos ligt bijna volledig in Vloesberg (Flobecq), enkel de uitlopers ervan (onder andere op de 'Buistemberg') liggen in Brakel. Het bos is erkend als 'Grand Site d'Intérêt Biologique' en als Europees Natura 2000-gebied.  Ook hier kon je kiezen uit “easy” en “hard” op de paden en singletracks in het bos.  Jari koos voor “hard” maar keerde op zijn stappen terug omdat er een extra lus van 5 km mee gemoeid was.

Van uit het Livierenbos bereikten we omstreeks 15.15 u de Steenpaal en de Laaistok waar we een off-road helling van 8 % dienden te overwinnen!  Ondanks het hogere stijgingspercentage was deze helling nog behoorlijk te nemen omwille van de degelijk berijdbare ondergrond van het veldpad.  Eens boven ging het weer lekker snel naar beneden over een smal spoor vol diepe groeven.  Een zacht klimmende veldweg leidde tot de derde bevoorrading op bijna 51 km voor een grote witte hoeve ergens tussen Brakel en Maarkedal.  Ik herinnerde me deze plek nog van vier jaar geleden.  15.50 u.  Ondanks het reeds gevorderde uur was hier nog redelijk wat beweging.  Je kon merken dat de vermoeidheid bij de rijders op de langste afstanden begon door te wegen, toen ze soms wankelend van hun fiets stapten!  Aan de stop kon je genieten van hetzelfde aanbod als elders.  De Herders spaarden ons niet, want na de stop volgde onmiddellijk een zware klim over een steil pad onder de bomen over eigenaardige kasseitjes!  Die hadden meer de vorm van een ei en dat gaf een raar gevoel toen je er over reed.  Of wandelde, want ik raakte niet rijdend tot op de top, terwijl een vrouw, niet meer van de jongste, daar wel in slaagde!  Boven zijn we even gestopt om uit te hijgen!  Na een stukje over asfalt met nog een stevige klim en uithijgstop, kwam er een biker toe die me herkende van op het wereldwijde web.  Daarstraks, ter hoogte van het karrenmuseum had Jari al verteld dat er een biker passeerde die het over me had!  Ik kon het moeilijk geloven in een streek waar ik zelden toer.  Het bleek dezelfde man te zijn.  Maar blijkbaar is de papegaai op m’n truitje ook tot hier doorgedrongen en dan had ik vandaag voor het eerst m’n gloednieuwe pak met andere layout nog aan!  Ik wou er hier deftig voorkomen, mijn andere pak is nu wel echt versleten!  Ik moet zeggen dat dit pak van een andere fabrikant trouwens goed zit en zacht aanvoelt, ook al had ik er op het eerste zicht weinig vertrouwen in!  Wij keken beiden met ontzag naar deze biker op toen we hoorden dat hij de 120 km reed!  Zulke afstand uit rijden in deze streek is toch wel een sportieve prestatie om u tegen te zeggen!  Helaas weet ik niet wie hij was, maar bij deze proficiat en een groet voor deze vriendelijke mens tot onze wegen misschien ooit nog eens kruisen!

In het zog van de biker doken we een off-road stoffige veldweg in die ons naar het Bartbos en het Bos Terrijst  voerde.  Na een singletrack troffen we daar omstreeks 55 km zacht klimmende en dalende brede boswegen.  Mijn pijp begon zo stilaan te doven.  Tijdens de laatste kilometers volgden nog een aantal hellingen, op en af, zowel over asfalt als off-road, alsof de Herders ons totaal wilden breken door zelfs het laatste restant aan energie dat ons lichaam zou kunnen opbrengen op te eisen!  Om ons op de taalgrens in de Vlaamse Ardennen te doen sterven!  Ik ben er ook gestorven, want de doortocht van het laatste bos was voor mij de dooddoener!  Een bos waar de ondergrond er zeer vettig bij lag, goed voorzien van omgevallen bomen, takken en slijkpoelen.  We reden er over gehavende paden en singletracks.  De technisch begaafden konden zich hier in elk geval uitleven in het licht van het einde!  Het laatste oordeel werd hier voltrokken!  In het pad dat de toegang vormde tot dit bos hadden zich een tweetal fotografen neergezet die iedereen driftig vereeuwigden, tot zelfs met naast hen opgestelde automatische camera’s toe!  Ook midden in het bos had zich in het aanschijn van een glibberige afdaling naar een krakkemikkig bruggetje toe een fotograaf genesteld.  Hij heeft me al stappend moeten fotograferen, want ik was net voor de brug ferm beginnen te schuiven!  Zelfs in dit laatste bos werden we nog gemarteld met enkele zeer stevige beklimmingen!  De Herders kennen geen genade voor hun schapen!

Martelen is het goede woord, want we kwamen toe in een straat waar wagens met fietsdragers geparkeerd stonden!  Om de indruk te wekken dat het gedaan was!  Dag Jan!  We dienden eerst nog een lokale lus te rijden alvorens afgepeigerd te Herderweide weer te bereiken!  Om 17.00 u na 64 km!  Deze keer hadden we geluk, want we konden de hand leggen op letterlijk de laatste twee hapjes.  Een sandwich met braadworst en een croque monsieur!  Wat heeft deze laatste me gesmaakt!  Nog een tijdje nagepraat met m’n bikemakker die ik bij deze wil danken omdat zijn gezelschap me de motivatie heeft gegeven om door te bijten tot het einde toe.  Merci om regelmatig op mij te blijven wachten op de heuveltoppen in Maarkedal!  De auto opgezocht in het droge aardappelveld, waarna een nog redelijke lange rit huiswaarts wachtte!  Ondanks het feit dat ik ’s avonds letterlijk geen poot meer kon verzetten, was het een belevenis om nog eens naar hier te komen rijden!

Onderaan vindt u een filmpje van J. Moes (route van 45 km) en twee filmpjes van Ben505 (route van 120 km)!

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you.be en op mountainbike.be en op mtbwijzer.be!

Herdermarathon te Schorisse-Maarkedal op 18-05-2014 door J. Moes (rit van 45 km)

Herdermarathon te Maarkedal op 17-05-2014 door Ben505 (route van 120 km deel 1)

Herdermarathon te Maarkedal op 17-05-2014 door Ben505 (route van 120 km deel 2)

20-05-2014 om 00:00 geschreven door StrammerMax

BikeAholic Demo Dag op zondag 25 mei 2014!

Bent u bevreesd dat uw mooie zondag verknald wordt door de verkiezingen? Dat er niets anders op de televisie zal te zien zijn dan diagrammen en procenten? Dat de vertegenwoordigers van alle politieke partijen victorie zullen kraaien, ook wanneer ze grandioos verloren hebben? Vrees niet en maak hier kennis met de oplossing om er toch een zinvolle dag van te maken!

Op zondag 25 mei 2014 organiseert de fietsenzaak BikeAholic een unieke D(emo) Day waar u diverse fietsen kan komen uittesten.

Place to be: De Leeuw van Vlaanderen, Antwerpsebaan 413, 2040 Zandvliet.

U kan komen testen vanaf 10.00 u tot 16.00 u.

Onderaan dit bericht kan u de flyer vinden in bijlage!

Meer dan 20 testfietsen van de TOPmerken Kona, Lapierre en Eddy Merckx. Gratis te testen. Paspoort meebrengen aub.

Volgende testfietsen zijn beschikbaar:

• Eddy Merckx EMX-525 in alle maten
• Lapierre Prorace 227 in maat M
• Lapierre Prorace 329 in maat L
• Lapierre Spicy 527 in maat M
• Lapierre Cyclocross carbon disc in maat L
• Lapierre Zesty Trail 529 of 729 ei shock
• Lapierre XR 729 ei shock in maat S
• Kona Explosif maat 19’
• Kona Process 153 Deluxe maat L
• Kona Unit maat 19
• Kona Rove maat 56
• Kona HeiHei Deluxe maat 18
• Kona WO Fatbike maat 19
• Kona King Kahuna maat 19
• Kona Hei Hei Supreme maat 19
• Kona Precept 27.5 maat M

Facebookpagina van dit evenement: klik hier!

Website: www.bikeaholic.be

BikeAholic vindt u in de Abtsdreef 13, 2940 Stabroek.

Bijlagen:
BikeAholic Demo Day 25-05-14 flyer.pdf (617.5 KB)   

Toertocht (28-48-65 km) van de Sjotbikers te Hulshout op zondag 04-05-2014.

Na acht jaar biken blijk ik dan toch eindelijk zowel figuurlijk als letterlijk het pad gekruist te hebben van een metgezel met dezelfde ingesteldheid, iemand die graag en veel met de bike op pad gaat en voor wie de gemiddelde snelheid van nul of generlei waarde is.  Denkend aan hoe ik deze mens heb leren kennen kan ik niet anders dan besluiten dat toeval niet bestaat.  Net zo min als dat het toeval kan geweest zijn dat hij bij het verlaten van de snelweg met zijn auto achter mij reed!  Een betere timing was onmogelijk!  Voor de derde dag op rij had ik afgesproken met den Jari, deze keer aan de start van de toertocht van de Sjotbikers te Hulshout.  Vermits hij al vier en ik drie opeenvolgende dagen ter fiets hadden gezeten, werd gekozen voor Hulshout ten nadele van Overijse waar ik de vorige jaren telkens was gaan afzien!  Wij hoopten dus op plat, vooral plat!  Platter dan plat!  We kregen een parkeerplek toegewezen vlak bij het indoor-parcours.

Op exact het afgesproken tijdstip van 9.30 u waren wij ingeschreven voor de 48 km en startklaar.  Jari wist uit ondervinding dat de Sjotbikers niet goed afstanden kunnen meten en hun route langer is dan aangekondigd!  Na enkele paden en tracks in het bos naast de sportvelden bereikten we op 2,50 km het indoor-parcours dat voor de gelegenheid opengesteld was voor de mountainbikers.  Ik had er op voorhand een promofilmpje van gezien en gevreesd dat de heuvels en wasborden niet voor mijn oude knoken bestemd zouden zijn.  Met enige vrees reed ik dus het donkere heiligdom binnen, kwestie van te weten wat ik gemist zou hebben indien ik het overgeslagen zou hebben (denk over deze zin maar eens na)!  Het viel mee, alhoewel ik het kombochtje op het einde weinig vertrouwde.  Het was er wel ongezond donker binnen, een lamp meer zou er niet misstaan teneinde occasionele nekbreuk te vermijden!

We reden over het fietspad van de industriezone, over een als fietspad herboren oude treinbedding en over een mooie singletrack.  Op 4,50 km troffen we een eerste splitsing tussen de routes van 28 km en van 48-68 km.  Overwegend grassporen, soms van een hobbelig en uitputtend kaliber, voerden ons tot in Westerlo.  Van 10 tot bijna 13 km volgden we daar het kiezelpad langsheen de meanderende Grote Nete in het natuurgebied Beeltjens en Kwarekken tot aan de drukke De Merodedreef aan de toegangspoort naar het Kasteel De Merode.  We vervolgden ons pad op een smalle track naast de Nete met aan onze linkerkant het kasteel en rechts een grote vierkante vijver.  Wat ben ik blij dat ik daar het gras niet moet afrijden!  Assenwegen door het bos voerden ons naar Bergom (Herselt).  Knappe harde boswegen leidden ons daarna van 15 tot 17 km langsheen het Provinciaal Domein Hertsberg, waarna landelijke paden ons tot in Blauberg (Herselt) voerden.  Daar konden we omstreeks 23,50 km genieten van enkele mooie singletracks in stroken bos.

Via landelijke baantjes bereikten we een kruispunt van rustige wegen ter hoogte van een kapelletje aan de Kalkenvijverstraat en de Processieweg te Aarschot.  Dat moet in Wolfsdonk-Langdorp geweest zijn.  Nadat we een volgende bos in reden troffen we er op 24 km en omstreeks 11.00 u de bevoorrading.  De bananen waren door de voorgangers verslonden maar er waren nog partjes appelsien.  De mannen en vrouwen die voor de bevoorrading zorgden hadden er leut in.  Vooral degene die de Leo-wafels uitpakte en in stukken brak.  Wij reageerden dat hij ze niet in stukken hoefde te breken!  “Dan liggen er straks overal wikkels rondom in het bos”, reageerde de man!  “Wij hadden het niet over het uitpakken, maar over het in stukken breken!”  Waarop ik prompt een hele Leo-wafel in de handen geduwd kreeg!  Hij herinnerde zich Jari zelfs nog van vorig jaar, toegekomen bij de laatsten.

Vanaf 26 km reden we een volgens mij privaat bos in waar we op de smalle tracks met drie tegenliggers werden geconfronteerd.  Plezante paden voerden ons op en af doorheen een knap bosgebied.  Hier was het aangenaam rijden van 28 tot 30 km.  Intussen hadden wij tot onze niet geringe verbazing Scherpenheuvel-Zichem bereikt!  Volgens de kaart hadden wij zonet in het Rodebergbos te Testelt (Scherpenheuvel) gereden.  We hadden gerekend op plat, maar in dit bos kregen we toch enkele hellingen voor de wielen die ons de ritten van de vorige dagen in de benen deden voelen!  Als het zo voortging zouden we toch nog in Overijse terechtkomen!

Via een tunneltje ging het de spoorweg onder, doorheen een knap stukje bos en via assenwegen tot opnieuw aan de spoorweg die we via een brug kruisten om uit te komen in de Mertensheenstraat te Aarschot.  Er volgde een mix van diverse paden, off-road en doorheen stroken bos.  Ik voelde al een hele tijd de hete adem van twee bikers in mijn nek die het vertikten van mij in te halen, ook al hadden ze daar kans toe, en daardoor werd ik wat zenuwachtig.  In een bocht misrekende ik me daardoor en reed een droge gracht vol bladeren in.  Ik kon er door rijden zonder ongelukken, maar het pad ernaast ware toch efficiënter geweest!  37 km.  Vanaf 40 km volgde een niet te versmaden stukje route doorheen een bosrijke streek nabij Wolfsdonk naar Herselt toe, waar ook betonbaantjes door de bossen lopen.  Op 40 km staken we de Wolfsdonksesteenweg over ter hoogte van de opvallende watertoren met de sterk overkragende kuip in Herselt.  Achter de watertoren doken we een mooi stuk bos in waar we een houten bruggetje dienden te kruisen.

Vanuit dit bos bereikten we de bekende Goorstraat in Westmeerbeek, deelgemeente van Hulshout.  Helaas was de doortocht van het gebied Het Goor-Asbroek kort van duur.  Hier liggen een aantal paden in een bos dat op een bizarre wijze wordt doorsneden door een grachtenstelsel en waarin zeer vele kleine vijvers liggen waarlangs buitenhuisjes werden gebouwd.  Je herkent de omgeving direct als je er toekomt.  Na 45 km ging het omstreeks 12.30 u opnieuw veldwegen op.  Een kilometer verder bereikten we ter hoogte van een brug over de Grote Nete de grens tussen Westmeerbeek en Heultje-Westerlo, een plek die ik herkende van de toertochten vanuit Wiekevorst die hier passeren.  Jari en ik vroegen ons af of wij niet per vergissing de splitsing van de 68 km gemist hadden of ze onverhoeds waren op gereden!  Of dat het splitsingsbord voor de langste route vanaf een bepaald tijdstip werd weggenomen!  Onze gedachten waren nog niet koud, of de splitsing diende zich op 47 km aan ter hoogte van de volgende brug over de Nete.  De 48 km maakte zich er los van de 28-68 km.  Ik herinnerde me deze plek omdat ik er tijdens de tocht vanuit Wiekevorst ooit m’n multitool had gegeven aan een vader om een moer vast te draaien op de fiets van zijn zoontje, nog een klein dropke dat met zijn vader tochten reed.  Ik was het tweetal niet lang tevoren tegengekomen op de tocht in Mol van 21 juli en had daarover wat geschreven in het verhaaltje.  Over dat klein braaf ventje dat tussen al die grote mannen achter zijn vader over de paadjes reed!  Dat beeld van dat kleine ventje op zijn fietske staat in mijn geheugen gegrifd.  Helaas heb ik ze sindsdien niet meer gezien.

De richting van de 48 km gevolgd die ons nog een tijdje naast de Nete deed rijden, maar nu op de andere oever.  Kort nadat de route het jaagpad van de Grote Nete had verlaten doken we omstreeks 50 km de Herenbossen in.  Dat is eerder een parkdomein met assenwegen voor wandelaars en joggers.  We bereikten opnieuw de bewoonde wereld en via onder anderen de Paardenkerkhofstraat en enkele tracks, sporen en servitudes bereikten we de aankomst met 53,50 km op het tellertje.  Jari had me onderweg verteld dat hij en zijn maat vorig jaar door de langer dan aangekondigde afstand zodanige honger hadden gekregen dat zij aan het einde bij een frituur waren gestopt om te eten.  Het frituur had hij deze keer niet gezien.  Nochtans zouden we er volgens zijn route op het kaartje moeten zijn gepasseerd!  Hij heeft blijkbaar ook zijn toestel te laat uitgeschakeld, dat zie je aan alle bizarre lijntjes aan de aankomst!  In zijn haast om zijn fiets schoon te spuiten koos hij de verkeerde kant en kwam vast te zitten tussen de omheining rond het sportveld en de struiken!  Misschien dan toch beter het poortje gebruiken!  Een babbel bij een Sjotbikerbier sloot een extra lang verlengd bikeweekend op de gepaste wijze af.  De gedachte dat we morgen weer moesten gaan werken was de enige domper op deze zonnige zondag.  Ik ben content weer naar huis gereden na deze plezante rit van de Sjotbikers in goed gezelschap en ik kijk al uit naar volgende zaterdag!

De route op Google-Maps: klik hier!

Onderaan vindt u een filmpje over deze rit.

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you.be en op mountainbike.be en op mtbwijzer.be!

StrammerMax

Toertocht Sjotbikers Hulshout op 04-05-2014 door d_weazel

05-05-2014 om 00:00 geschreven door StrammerMax

Toertocht (25-45-55 km) van de KWB te Maria-Aalter op zaterdag 03-05-2014.

Nadat we daags voordien de nachtrit in Sint-Niklaas gereden hadden, afgesproken met Jari voor de toertocht van de KWB in Maria-Aalter.  Ik was nog al in deze streek komen rijden, maar niet deze tocht.  Maria-Aalter ligt toch een eind weg van Antwerpen, bijna 100 km, en dan werd ik vlak bij Aalter nog geconfronteerd met wegenwerken op de E40.  Omdat m’n maat ook was moeten omrijden diende hij gelukkig niet op mij te wachten.  Er was niet veel beweging aan de voetbalkantine van waar de tocht startte.  Omstreeks 13.15 u waren we ingeschreven en op pad.  We doken al snel via een paadje een strook bos in, maar de doortocht daarvan was kort van duur.  Bijna niets dan asfaltwegen voerden ons naar Ruiselede, waar we de boomkwekerij De Bel passeerden.  We reden onder anderen door de Planterijstraat in Doomkerke-Ruiselede.  Er volgde een stukje asfalt waarbij ik aan de linkerkant een aantal eigenaardige uitzonderlijk hoge huizen trof die samen één groot gebouw schenen te vormen.

We bereikten Wingene, waardoor we kunnen zeggen ook in West-Vlaanderen te hebben gereden!  Een assenweg voerde ons recht op recht doorheen het natuurgebied de Gulke Putten van 6 tot 7 km.  Te veel asfaltwegen voerden ons tot aan de Sint-Pietersveldstraat te Wingene.  De renovatie van de gebouwen bestemd voor het Centrum van Bijzondere Jeugdbijstand De Zande in de oude matrozenschool waren heel wat meer gevorderd in vergelijking met twee jaar geleden.  Toen stonden enkel nog oude buitenmuren recht.  Er is hier ook een penitentiair landbouwcentrum.  De omgeving doet me wat denken aan Merksplas Kolonie in m’n eigen streek.  We kregen ook een plek te zien waar vele antennes in velden bij elkaar stonden.  Op 13 december 1923 legde Koning Albert I de eerste steen van het zendstation te Wingene. De installaties werden op 3 oktober 1927 officieel in gebruik genomen.  Het zendstation omvat installaties voor punt-tot-punt verbindingen ten behoeve van de scheepvaart over heel de wereld.  Rond het hoofdgebouw zie je heel wat masten en antennes staan.  Het geheel van deze installaties werd recent geklasseerd.  Het domein rond de installaties wordt momenteel beheerd door de vzw Natuurpunt.

Het Sint-Pietersveld werd als landschap beschermd omwille van de bijzondere esthetische, historische, natuurwetenschappelijke en socio-culturele waarde.  Opvallend is de drevenstructuur met dambordpatroon en vierkante percelen. Daarnaast is ook het nog grotendeels gaaf bewaarde patrimonium van de instellingen Gemeenschapsinstelling voor Bijzondere Jeugdbijstand, Penitentiair Landbouwcentrum en de Radio Maritieme Diensten, een belangrijke historische troef met een mooie ontwikkelingsgeschiedenis. Bovendien vormen de aanwezige gebouwen een duidelijke verwijzing naar de pedagogische geschiedenis van de site.  Bijzonder is ook de aanwezigheid van klein historisch erfgoed in het landschap: boskantershuisjes, kapelletjes, kasseiwegen, masten, vijvers en kleine voormalige nutsgebouwtjes.

In de omgeving van het Sint-Pietersveld volgde dan toch een mooi stukje bos met enkele te smaken singletracks die ons opnieuw naar de Sint-Pietersveldstraat voerden.  Een asfaltbaantje voerde ons voorbij het Klippelhof, een historische hoeve aan Kliplo.  Toen we op 13 km een veldweg tussen hoge struiken in reden kwamen we samen met een derde biker achter een tractor te hangen die op weg was naar de velden.  Even later reden ons een tiental bikers voorbij terwijl we tot dan toe bijna alleen op pad waren geweest.  Veel meer deelnemers dan dit hebben we niet meer gezien.  Landelijke dreven brachten ons over de Bulskampveldroute naar Sint-Joris-Beernem.  Op 15 km van het vertrek kregen we de splitsing tussen de routes van 35 km en 45 km op een kruispunt van asfaltwegen op een brug.  Gekozen voor de langste route.  We staken de snelweg en de spoorweg over en toen we het asfalt inruilden voor een veldweg kwamen we nogmaals achter een landbouwtuig te hangen.  Zulke machines moeten veel geld kosten.

Het parcours bracht ons tot aan het kanaal van Gent naar Brugge waar we via het Miseriepad de jachthaven bereikten.  Op de oever liggen daar allerlei steile tracks op de kanaalberm, maar die werden ongemoeid gelaten.  De toertocht vanuit Knesselare van Fit en Fun in augustus passeert hier ook en dan wordt er wel gretig gebruik gemaakt van deze paadjes.  Men kan er dan kiezen uit “gemakkelijk” (zonder de paadjes) en “moeilijk”!  We staken via de hangbrug voor fietsers in Sint-Joris-Beernem (West-Vlaanderen) het kanaal over.  Op de andere kanaaloever ging het linksaf over een maar liefst 3 km lange singletrack die er over een met keitjes aangehard spoor door het gras op de oever loopt.  Twee snelle jongens staken ons voorbij.  We zagen hen nadien nog aan de stop.  Op een bepaalde plek lagen er kano’s in het gras.  Van 19,50 km tot 23 km reden we zo langs het kanaal om uit te komen op het grondgebied van Knesselare (Oost-Vlaanderen).  We vervolgden onze route op een assenweg langsheen het kanaal om het aan de volgende brug weer te kruisen.  Aan de overkant kwam er op 25 km de bevoorrading in de grote tuin van een huis die we omstreeks 15.00 u bereikten.  Er waren nog een paar andere bikers aanwezig.  Een drietal mensen zorgden er voor een drankje en knabbeltje, waaronder peperkoek, wafels en bananen.  Er hing een schommel aan een boomtak en ik vroeg me af hoe lang het zou duren eer een biker er op zou gaan zitten!  Niet lang!

Tot 27 km vervolgden we onze weg langsheen het kanaal om uiteindelijk toe te komen in de omgeving van het zogenaamde Jezuïetengoed.  Het ging rechtsaf en gedurende 2 km over een graspaadje terug in de richting van waaruit we kwamen.  We arriveerden in een bosrijke omgeving op een assenweg naast een ander kanaal om dan weer te rijden in de richting van waaruit we kwamen.  Dit kanaal was de Oude Vaart, een in onbruik geraakt gedeelte van het kanaal van Gent naar Brugge, dat in de loop der tijden vervangen werd door een nieuw stuk recht op recht, teneinde een aantal bochten en meanders te vermijden.  De oude kanaalarm bleef bewaard en er ontwikkelde zich in de loop der geschiedenis een natuurgebied.  We kwamen toe aan het Patersveld ergens tussen Knesselare en Aalter en waar enkele eenzame huizen stonden in het gebied van het Jezuïetengoed.  We sloegen linksaf en kwamen opnieuw uit op het jaagpad van het kanaal Gent-Brugge.  We hadden dus twee zeer grote lussen achter de rug om op luttele afstand verder weer naast het kanaal te arriveren.  Er volgden enkele asfaltwegen tot aan de oversteek van de spoorweg in een bocht ter hoogte van Nieuwendam nabij Aalterbrug.  Daar dienden we even baan te ruimen voor een tractor met wagon die wat moest manoeuvreren om in de bocht het spoor over te geraken.  Er zaten mensen in de wagon tijdens hun zaterdags uitstapje, Jari dacht voor een communiefeest.

Eens de spoorweg over volgden we het brede kiezelpad van het Jezuïetengoed dat er evenwijdig met het spoor loopt, onderbroken door een kort paadje tussen groen, om te arriveren aan het station van Maria-Aalter op 36,50 km van het vertrek.  16.00 u.  Tot 39 km volgde dan het beste stukje van de ganse rit toen we na het in rijden van een oude poort en een kort klimmetje de paden konden berijden van het Blekkerbos.  De paden in dit door droge grachten doorsneden domein met imposante bomen liggen er ongerept bij omdat het een privaat domein betreft.  Er moet hier ook een kasteel staan, maar dat kregen we niet te zien.  Het bos is gelegen langs de Blekkervijverstraat en wordt begrensd door het Jezuïetengoed, de spoorweg en de snelweg E40.  We dienden er twee bikers terug te roepen die ons een tijd geleden hadden ingehaald en net zoals wij aan de ingang van het domein misleid waren geworden geweest door een dubieus opgehangen pijl.  Verderop reden ze weer de verkeerde kant op!  Als het een privaat domein betreft is het toch een mooi gebaar dat de eigenaars het open stellen voor toertochten.  Want ook de toer vanuit Knesselare rijdt door het Blekkerbos.  De bevoorrading staat er zelfs opgesteld naast het zomerpaviljoentje wat we ook vandaag te zien kregen.  Het bos speelde of speelt ook een rol in de moord op de kasteelheer Stijn Saelens uit Wingene.  Men heeft er gezocht naar het moordwapen.

We kwamen opnieuw uit aan de spoorweg en bereden assenwegen in de richting van de snelweg, gevolgd door een singletrack op het terrein van een boomkwekerij naast de E40.  42 km.  Via de Planterijstraat arriveerden we aan de voet van een brug over de snelweg.  Er staan daar een paar huizen waarvan de ramen op de verdieping uitkijken op de brug.  Tijdens de toertocht van Knesselare stond hier een aangekleed geraamte vanuit één van die ramen zogezegd te wuiven naar de passanten.  Het stond er niet meer.  Misschien van een student geneeskunde die het weer mee heeft op kot!

We kruisten de snelweg om uit te komen in het deel van de Blekkervijverstraat dat aan de andere kant van de E40  ligt.  Daar hebben we niet opgelet en hebben een pijltje gemist.  Bij het naar huis rijden met de auto heb ik gezocht naar de plek waar we gemist hebben.  We hadden het domein van de Broeders Van Liefde in moeten rijden.  Op het domein van het Blekkervijverkasteel staat daar hun internationaal noviciaat.  Ik heb er ooit verbleven, niet dat ik broeder wilde worden, maar wel voor de cursussen in verband met het monitoraat van de vakantiekampen voor mentaal gehandicapte kinderen van de Broeders van Liefde.  Zij recruteerden daarvoor uit hun scholen.  Ik leerde er vrienden kennen uit heel Vlaanderen, maar verloor ze nadien ook weer allemaal uit het oog.  Het toeval wil dat we tijdens de nachtrit de dag voordien vanuit Sint-Niklaas aan de voormalige kazerne Westakkers passeerden waar die kampen plaats vonden.  Tien jaar lang ben ik er tijdens de grote vakantie leider geweest.  Zo brengt de mountainbike me terug op plaatsen uit mijn lang vervlogen jeugdjaren!  Ik heb er mooie herinneringen aan.  Door onze onoplettendheid hebben we daardoor allicht een klein stukje bos als afsluiter gemist.  Maar tijdens de rit van Knesselare ben ik er ook geweest.  Ook de broeders zijn mountainbikers gunstig gezind, want ik reed ook al over hun domeinen in Sint-Job-in-‘t-Goor en Lummen.  Omdat we bijna weer bij af waren zijn we niet naar de gemiste afslag gaan zoeken.  Dank zij de elektronica van Jari met zijn Google-Maps arriveerden we als laatste deelnemers omstreeks 16.30 u weer aan de voetbalkantine met de beloofde 45 km op het tellertje.

We kregen er nog een boterham met kaas aangeboden die we doorspoelden met een blikje ijsthee.  De rit voerde ons doorheen een mooie streek, maar het gehalte aan asfalt was te hoog terwijl stroken waar vermoedelijk meer kon mee gedaan worden onbenut bleven.  De toertocht vanuit Knesselare die ook deze streek aandoet, weliswaar met een parcours van 70 km, tapt toch uit een ander vaatje.  Dat was een minpuntje, zeker omdat we er een eind voor hadden moeten rijden van thuis uit!  Niettemin hebben we ons geamuseerd en genoten van onze fiets, het landschap en het prachtige weer.  Vermits het na elke rit nog beter blijkt te klikken tussen m’n fietsmakker en mij, maakten we nog dezelfde avond al een afspraak voor de rit van daags nadien!  Op de terugweg huiswaarts gekozen voor de expressweg en nog een ommetje gemaakt via de Pietendriesmolen in Knesselare omdat ik er een wegwijzer naartoe zag staan en ik er ooit met de fiets passeerde.

Jari registreerde de rit op Google-Maps: klik hier!

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you.be en op mountainbike.be en op mtbwijzer.be!

StrammerMax

04-05-2014 om 00:00 geschreven door StrammerMax

Nightride (37-53 km) van het Waasland MTB-Team te Sint-Niklaas op vrijdag 02-05-2014.

Voor de gelukkigen onder ons was het weekend van 1 mei een verlengd weekend met een optie op veel bikeplezier.  Zo was er op vrijdag 2 mei de nightride van het Waasland Mountainbiketeam vanaf de meest bijzondere locatie van waaraf een toertocht kan beginnen, meer bepaald de Grote Markt in Sint-Niklaas, het grootste marktplein in België.  De toertocht werd gehouden ter gelegenheid van de eveneens op het plein opgestelde meikermis.  Mijn auto op enige afstand van de start geparkeerd in de Parklaan, het heeft geen zin van door te dringen tot een stadscentrum, alhoewel er aan de Grote Markt een ondergrondse parking bleek te zijn.  Het inschrijven verliep in een tent op het marktplein waar ik omstreeks 18.20 u ben vertrokken in het gezelschap van m’n fietsmakker Jari.  Hij had al twee eerdere ritten in de benen, de nightride van Overmere eergisteren en de Duvel-familietocht gisteren.

We verlieten de stad via de grote autovrije winkelstraat, de Stationsstraat, en het zal niet vaak gebeuren dat daar groepen mountainbikers door rijden.  We hadden alle plaats in het midden van de weg.  We verlieten het centrum via het station waar een massa fietsen geparkeerd stond!  Reeds na luttele 3 km bereikten we de eerste off-road onder de vorm van een assenspoor, dan een stukje asfalt en weer een assenspoor door de velden.  Op 6 km troffen we een splitsing tussen de twee routes waar je kon kiezen uit 35 km dan wel 56 km.  Gekozen voor de langste route.  Een asfaltbaantje bracht ons op 7 km naar de Drielindenstraat op het grondgebied van Sint-Gillis-Waas waar we een kasseibaantje werden op gestuurd.  Wegen en paden door de velden van het Waasland voerden ons op 14 km tot in Vrasene (Beveren), gevolgd door veldpaden met steenslag tot het grondgebied van Nieuwkerken-Waas.  19,50 km om 19.30 u.  Daar reden we voorbij het station op de lijn van Antwerpen naar Sint-Niklaas.  Op 23 km dienden we de Grote Baan te kruisen.  Zo heet op die plek de hoofdweg die Antwerpen met Sint-Niklaas verbindt.  Even later reden we voorbij het cafeetje van bedenkelijke allure op een Y-kruispunt van grote wegen in de bossen.  De rechtse weg leidt naar het gehucht Velle in Temse.

De omgeving van Nieuwkerken riep bij mij herinneringen op uit lang vervlogen tijden toen ik monitor was op kampen van mentaal gehandicapte kinderen uit Het Strop in Gent die hun vakantie daar doorbrachten.  Wij verbleven toen op het inmiddels opgeheven militaire domein van de Westakkers dat toen op het grondgebied van Haasdonk gelegen was.  Ik meen dat dit stuk van Haasdonk later ooit bij Sint-Niklaas gevoegd is geworden geweest.  Tien jaar heb ik dat volgehouden, elke grote vakantie twee tot drie weken ginder.  Aan die kampen zijn de mooiste herinnering uit m’n jeugd verbonden.  Aan de overkant van de Grote Baan reden we de Jagersdreef in.  Vanaf 24 km begon daar het eerste feestje bij het induiken van de lokale bossen van het Vossekot die tussen de Westakkers en het recreatieoord De Ster gelegen zijn.  Plezante, soms zelfs vrij woeste singletracks, waarbij het struikgewas je in het gezicht sloeg, werden er ons deel.  Bij momenten diende je wel op te letten bij het passeren van diepe geulen die er door de bossen liepen.  Of bij het overschrijden van eerder gammele bruggetjes.  Het was in ieder geval een lust om er te rijden en amusant omdat ik niet snel toertochten in deze streek uitkies!  Op één van de assenwegen door het bos kwam plots een oude Citroën-geit geraasd en omdat we verderop een verkeerde afslag namen omwille van een dubieus opgehangen pijl, stonden we korte later achter die geit op de oprit van een buitenhuis dat na een doodlopend pad diep in het bos verscholen lag.  Je moet maar zin hebben om daar te gaan zitten of wonen!

Op 26 km bereikten we omstreeks 20.00 u de bevoorrading die volgens Jari ergens achter De Ster gelegen was op de oprit van een huis en zaak in brandstoffen.  Het was koud in vergelijking met de afgelopen weken en de vuurkorven kwamen goed van pas terwijl we ons te goed deden aan fruit, wafels, en cakejes met rozijnen.  Na de stop konden we verder genieten van te smaken singletracks in de bossen rondom.  Hier en daar passeerden we vrij vettige plekken waar de weinige regen van gisteren toch zijn werk had gedaan!  Volgens mijn maat ligt de grond hier altijd redelijk nat!  Jari merkte op dat we weer de oprit van het chalet met de geit achter ons zagen liggen.  Dat verklaarde waarom wij daarstraks zowel links als rechts bikers in het bos zagen rijden en begonnen te twijfelen aan de te kiezen richting!  Tot 34 km konden we ons mountainbikershart ophalen op de knappe singletracks in de redelijk woeste bossen van Haasdonk.  De lokale bikers zullen de paadjes tegen de duur wel kennen, maar voor wie hier maar zelden komt was dit een feest.  Dat feest eindigde met het verlaten van het bos in de Stuurstraat om 20.50 u.  Op 37 km reden we over een voormalige spoorwegbedding waar slechts een smal paadje tussen de struiken van overbleef naar een breder pad toe en volgde de doortocht van een gloednieuw industrieterrein waar nieuwe loodsen voor bedrijven in aanbouw waren.  Volgens de kaart moeten we toen dicht bij de grote baan van Antwerpen naar Sint-Niklaas gereden hebben nabij het opvallende Hotel Beveren.  Op een gegeven ogenblik kwam de bloedrode avondzon nog even van achter de wolken piepen alvorens ze definitief onder de einder zakte, wat de omgeving een bizarre aanblik gaf.

Landelijke asfaltbaantjes en veldsporen voerden voorbij het achter de bomen verscholen Hof Ter Saksen waar we de wegen van het parkbos aansneden op bijna 40 km van het vertrek.  Van daar ging het naar en door het centrum van Haasdonk.  Ik werd er begroet door een Nederlandse biker, maar kon deze eerst niet plaatsen.  Het was goed nieuws voor mij van vast te stellen dat Peter Willeboordse nog leefde!  Het enige contact indertijd was via het internet, hetzij mijn blog en zijn website of de mountainbikefora.  Ik ontmoette Peter dan toch in levende lijve aan de manege Stevenshof bij aanvang van de toertocht in Hoogerheide op 15 januari 2012 om hem nadien nooit nog terug te zien of er iets via het wereldwijde web van te vernemen, alsof van de aardbodem verdwenen!  Meer nog, op een bepaald ogenblik bleek zelfs zijn website foetsie te zijn!  Hij heeft me de reden in het voorbijrijden verteld.  Zelfs op luttele ogenblikken kan me blijkbaar de hoofdzaken bijpraten!  Hij bleek verhuisd en kwam daarom minder rijden in de grensstreek waar ik woon.  Maar hij is dus gezond en wel en nog steeds rijdend!

Peter was snel weer weg in het zog van zijn makker wanneer mijn aandacht getrokken werd door de restanten van een oud fort dat we passeerden.  Het Fort van Haasdonk op 44 km van de start.  Toen ik daar even halt hield zag ik een kind voorbij rijden dat beschikte over een recent nieuw gadget, meer bepaald de Monkey Lights die aan de spaken van een wiel kunnen bevestigd worden en naargelang het branden van de leds allerlei figuren zichtbaar maken!  Ik heb er thuis ook liggen, kunnen kopen via een actie van een krant en de KBC, maar ze zelfs nog niet uitgepakt wegens geen tijd en het feit dat ik me realiseerde dat deze toch niet zo goedkope dingetjes zeer smerig gaan worden als je met een bike door het slijk rijdt!  Toen ik daarover in gesprek was met één van de mannen die de jongen vergezelden, lette ik niet goed op en kwam vast te zitten in het mulle zand van een omgeploegd veld!  Even later stopte de man om de jongen en zijn maat op te wachten.

Eens weer in de meer bewoonde wereld hebben we een pijltje gemist ter hoogte van een rond punt.  Ik begrijp niet waarom de drie bikers die achterop kwamen niet eens geroepen hebben!  In plaats van de straat te volgen dienden we af te slaan op een smal pad dat ons naast een afsluiting in de richting van een donker bos voerde.  Omstreeks 50 km bereden we twee kasseibaantjes door een in duisternis gehulde omgeving zonder straatverlichting.  Achter de bomen en struiken de zwak verlichte ramen van villa’s.  Er staken ons twee bikers op een tandem voorbij, vergezeld van nog een derde makker in dezelfde uitrusting.  Tegen een behoorlijke snelheid!  Wij vroegen ons af hoe ze de paadjes in de bossen van Haasdonk met dat vehikel hebben kunnen bedwingen!  Van het kasseibaantje ging het een vrij hobbelig veldspoor op dat vervaarlijk dicht bij een diepe gracht lag.  We reden nog over een bizar breed pad met een ondergrond van wit zand in de buurt van paardenweiden, vermoedelijk een renbaan.  Omdat het intussen stikdonker was konden we van de rest van de omgeving niets meer zien!  Van hier af volgde nog een portie landelijke veldwegen, waarna we enkele kilometers op het fietspad naast een grote invalsweg opnieuw richting Sint-Niklaas reden.  Na de oversteek van de weg aan verkeerslichten reden we het centrum van de stad weer binnen om omstreeks 22.15 u de Grote Markt weer te bereiken met 57,50 km op het tellertje.

Onze fiets afgegeven aan de grote bewaakte parking die ook bemand werd door de allerkleinste Wase bikers in spé.  Op zo’n reusachtig plein is er plek genoeg voor een bewaakte parking, zelfs geheel aan het zicht van grijpgrage dieven onttrokken door zwarte plastiek.  Evenzo voor een bikewash!  Tuinslangen op de Grote Markt!  In de tent was de coverband The Norwegian Socks, de Noorse Sokken dus, reeds volop in gang geschoten.  Een beetje te luid naar onze zin, zodat wij terug buiten de tent zijn gaan zitten.  Ik heb daar wel kou geleden omwille van de nijdige wind.  Bij aankomst kreeg je een bordje tapas en een ijsje aangeboden, dat alles inbegrepen in de luttele drie euro inschrijvingsgeld!  De vriendin van Jari kwam nog naar de tent en uiteindelijk zijn we toch tot halftwaalf blijven zitten, tot de koude ons weer naar huis joeg!  Het was de eerste maal dat ik deze nachtrit meemaakte.  Vorig jaar om de een of andere reden laten passeren!  Het was de moeite waard om voor deze rit naar Sint-Niklaas te komen.  Meer afwisseling kan je niet vinden tijdens een toertocht: vertrekken in volle stad, rijden over landelijke sporen en wegeltjes, een feestje bouwen op singletracks in een woest bos en nadien in de tent.  En dan onderweg nog het gezelschap genieten van m’n makker!  De affiche beloofde “massaal veel singletracks” en dat was niet gelogen.  Ik lag ook weer pas “massaal laat” in mijn bed, maar net zoals de organisatoren moeite gedaan hadden om een tot in de puntjes geregeld evenement aan te bieden, moeten wij moeite doen om er van te komen genieten!

Jari zorgde voor de registratie van de route (57 km) op Google-Maps: klik hier!

Het verslag van deze avondrit is ook te lezen op mtb-you.be en op mountainbike.be en op mtbwijzer.be!

StrammerMax

03-05-2014 om 00:00 geschreven door StrammerMax