Toertocht (15-35-50-65-85-100 km) van Straf in Bergaf te Opwijk op zondag 27-04-2014.

Sinds ik ooit met bikers van Straf in Bergaf uit Opwijk deelgenomen had aan de “4 uren Brugbergrace” in Humbeek en de Daan-TT gereden had vanuit Mazenzele, een gehuchtje van Opwijk, ben ik vaste klant van de jaarlijkse toertocht vanuit Droeshout-Opwijk.  De bikers van Straf in Bergaf namen de toertocht van Daan over toen deze fietsenhandelaar uit Lebbeke de organisatie daarvan wenste te stoppen teneinde deze rit niet te laten verloren gaan.  Inmiddels was het al de vijfde keer dat deze plaatsvond en ik heb geen enkele editie gemist.  Het aanbod aan afstanden (15-35-50-65-85-100 km) is groot en ik heb er in den beginne ooit het maximum uitgehaald, maar aan de grootste afstanden waag ik me toch niet meer.  Zelfs de kleinste nazaten van de Straf in Bergaffers waren ingeschakeld en stonden bij hun vader in fluojasjes de mensen naar de start te verwijzen.  Me ingeschreven voor de 65 km met de gedachte dat het eerder wel eens “maar” 50 km zou kunnen worden!

We verlieten het terrein van de parochiezaal naast de kerk van Droeshout om na een kort eindje langsheen de Steenweg op Vilvoorde rechtsaf de velden in te slaan.  Reeds op 1,50 km van de start troffen we de eerste splitsing tussen de 15-35 km en de 50-65-85-100 km.  Door de lange periode van droogte lagen de paden er beenhard bij.  Maar het kan hier anders zijn!  Enkele jaren geleden had het de ganse nacht van zaterdag op zondag geregend en dat was een helse editie!  Menig biker is toen tijdens de rit gestorven.  Naar het einde toe had ik op een gegeven moment zin om naast de kant van het pad te gaan zitten en te staken!  Phille81 heeft me toen opgeraapt en dank zij hem heb ik het uitgehouden tot aan de aankomst!  Helaas heb ik Phille sindsdien niet meer gezien.  Rugpijn houdt hem van de bike weg.  Spijtig!  Het was één van de bikers die steeds de moeite deed om zijn wedervaren na een toertocht kond te doen op de fora.  Hij deed ook altijd moeite om te antwoorden op een vraag of wat informatie te geven over de streek waarin hij woont en toert.

Harde veldwegen, paden en grassporen voerden me over de Waaienberg naar Paddebroeken om er op 4 km reeds een tweede splitsing te vinden tussen de 15-35 km en de grotere routes.  Vanaf hier kwam ik toe op een bekend plekje, meer bepaald de singletrack die zich met een haakse bocht verder slingert tussen een bos en een weinig vertrouwen inboezemende prikkeldraad.  Ik ben er nu aan gewend, maar tijdens die Daan-TT en mijn eerste kennismaking met deze streek vertrouwde ik die smalle veldpaadjes tussen de prikkeldraden voor geen meter!  Vaak dan nog gecombineerd met een lastig klimmetje of diepe sporen!  Een veldspoor voerde vervolgens tot het Hellepad, een wandelweg.  We reden even over een track door een strook van het Kartelobos waarna enkele stevige klimmetjes over lokale buurtwegen met naam, zoals de Karteloweg, me op 7 km door het stoffige Asse loodsten.  Op het kaartje van Jari op Google-Maps kan je dat netjes volgen!  Na een stukje asfalt als recuperatie was het klimmen geblazen in het Wolfstraatje, een zandpad, om na 9 km de derde splitsing te treffen tussen de 25-35 km en de rest.  Voor deze editie waren er heel wat splitsingsborden nodig geweest, allemaal even netjes afgewerkt met vermelding van de afstanden en grote pijlen.  Toen ik na de klim even stond uit te blazen in de Mollemseweg, kwam Peter uit Bertem voorbij gereden.  Nu ik na de winter de eigen streek weer verlaat kom ik opnieuw de bekenden van vroeger tegen.  Met Pinksteren zal hij er ook weer bij zijn wanneer een groep bikers die elkaar op tochten leerden kennen op jaarlijks weekend trekken, deze keer in Arbrefontaine.  Los van Peter had ik de organisator van deze weekends ook leren kennen na nachttochten.  De wereld is klein!

Een stoffig pad leidde tot enkele huizen en een rustoord aan de straat Waarbeek in Asse waar we het rondpunt kruisten om een veldweg in te slaan.  Assenwegen op en af voerden me op 13 km tot de splitsing tussen de 50 km en de 65-85-100 km.  10.20 u.  Even getwijfeld tussen de 50 km en de grotere afstanden.  Ik vermoedde dat Jari hier ook onderweg was en zou kiezen voor de 50 km.  Ik had bewust niet afgesproken omdat deze rit voor mij toch wel zwaar is en ik vreesde dat hij te vaak op mij zou moeten wachten.  Toch maar gekozen voor de 65 km waarvoor ik me had ingeschreven.  Ik kwam toe op een bekend plekje, op een kruispunt van assenwegen ter hoogte van Heierveld nabij Walfergem waar ooit de bevoorrading van de Boerenbike opgesteld stond.  Er staat daar nog een filmpje van op internet waarin ik te zien ben.  De plek ligt aan de rand van open velden waarin pylonen van een hoogspanningslijn staan.  De assenweg leidde me door de velden tot in het rustige schilderachtige Kobbegem waar de splitsing kwam tussen de 65 km en de 85-100 km op 15 km van het vertrek.  Omdat een mens niet altijd het onderste uit de kan kan hebben, mij gehouden aan mijn vooropgestelde keuze en de langste routes hier letterlijk en figuurlijk links laten liggen!  Ik reed door het dorpscentrum en vatte de klim in de straat van het schooltje ’t Ressorke aan.  Nadat ik een assenweg was opgereden naar de open velden toe zag ik aan de horizon het silhouet van de basiliek van Koekelberg opdoemen.  Het is altijd bizar om vanuit zo’n landelijke omgeving als deze de symbolen van ’s lands hoofdstad te kunnen zien staan!  Even later passeerde ik langs de hoeve Hof Ter Velde met een prachtig uitzicht over een open landschap, badend in de lentezon.

Een kasseitje leidde tot in Hamme-Merchtem en werd gevolgd door een off-roadklim naar een hoogvlakte van waaraf je nu ook het Atomium kon zien staan schitteren in de zon.  17,50 km.  Rijdend over assenwegen bereikte ik Relegem (Asse) om er op 19 km het dorpscentrum te doorkruisen.  Ter hoogte van Smiskensveld ging het een zanderige veldweg op in de richting van de Brusselse ring E40.  Een Bierbiker en een Herder staken me er voorbij.  We bereikten een pad evenwijdig met de snelweg dat er gehavend bij ligt met wat putten, voren en wortels.  Ik reed er tijdens de afdaling achter een andere rustig rijdende man toen ik me een hoedje schrok omwille van twee tot drie snelheidsduivels die zonder verwittiging rakelings voorbij zoefden.  In plaats van even te waarschuwen alvorens te passeren!  Eén verkeerd manoeuvre en iedereen ligt tegen de grond!  De afdaling eindigde in de bizarre bosput waar het altijd wat vochtig is en reusachtige bereklauwen groeien.  Er was daar ook een samenscholing van motorrijders, klaar om de bossen met hun tuigen onveilig te maken!  Na te voet weer uit de put te zijn geklauterd ging het over een veldweg de snelweg onder om aan de andere kant via een paadje naast de Health City uit te komen op de Steenweg op Brussel, vlak naast de E40 op de grens met Jette.  Toen ik er even halt hield zag ik daar mensen op een vangrail zitten en pas een tijd later, toen ik auto’s over glasscherven hoorde rijden, kreeg ik in de mot dat daar twee auto’s tegen elkaar gebotst waren en de derde na uitwijken voor de twee vorigen tegen een verlichtingspaal!  Er arriveerde een politieman met de motor.

De snelweg weer onder om aan de andere kant het struikgewas in te duiken.  Helaas wordt deze plek gebruikt als sluikstort en ook het achterliggende bos ligt er niet altijd even fraai bij, alhoewel het deze keer meeviel.  We bereikten de uitlopers van het Laarbeekbos van Jette en Ganshoren waar zich omwille van enkele hoge begroeide oude zandheuvels een speeltuin bevindt voor motoren en mountainbikers.  Voor zolang het nog duurt, want indien er toch werk zou gemaakt worden van een verbreding van de Brusselse ring, dan verdwijnt deze plek definitief onder asfalt!  Er was daar ook een grote groep mensen present die aan het spelen was met telegeleide auto’s die ze door de diepe sporen lieten rijden.  De parcoursbouwers hadden zich op voorhand op de fora verontschuldigd niet het onderste uit de kan gehaald te hebben uit het Laarbeekbos.  De diepste putten waren nog te nat om er een toertocht door te jagen.  Voor mij was het uitgezette parcours daarom ideaal, want te technisch is toch niet aan mijn oude knoken besteed.  Paadjes voerden mij op en af over de oude keiharde zandhopen.  De meest steile afdaling over een uitgespoeld spoor heb ik te voet genomen.  Ik was er helemaal alleen op pad en een doodssmak zag ik niet zitten!  Het academisch ziekenhuis van Jette is niet ver af, maar dat wil niet zeggen dat ik persé een poging hoefde te doen om er ook binnen te geraken!  Ook de even steile klim die volgde was niet voor mijn pannenkoekenniveau bestemd!  Na het overschrijden van een laatste bultje, met in mijn zog dan toch nog twee bikers, arriveerde ik na 24 km op meer open terrein.

Na opnieuw onder de snelweg te zijn gepasseerd reed ik op een veldweg met links van mij uitzicht op de verkeerswisselaar van Groot-Bijgaarden in de diepte en zicht op de basiliek van Koekelberg en de hoge flatgebouwen met gekleurde gevels in Ganshoren.  In Ganshoren vertrok vroeger ook een toertocht recht het Laarbeekbos in na het kruisen van de spoorweg, maar na één keer te zijn afgelast omwille van het winterweer is deze blijkbaar een stille dood gestorven.  Korte tijd later bereikte ik de rand van de bewoonde wereld van Zellik om er op 25 km van het vertrek de eerste bevoorrading te treffen aan de Jan Longinstraat en de Jan Leostraat!  In het gezelschap van enkele andere bikers en de Bergaffers de inwendige mens versterkt met fruit, knabbeltjes en een drankje.  11.30 u.  Na de stop ging het Zellik door om aan het station de spoorweg te kruisen via een pad dat als een helix de hoogte in gaat naar een brug toe.  Dat doet me altijd denken aan de lessen van wetenschappelijk tekenen waar we ooit zo’n ding op papier dienden te zetten en dan nog de hellingsgraad moesten berekenen om exact boven het startpunt te kunnen eindigen!  Een smal servitudepad leidde naar de kerk en op het daaropvolgende klimmende paadje tussen draadafsluitingen kreeg ik te maken met twee tegenliggers.  28 km.

Het ging een bos in naast de snelweg waarna een afdaling door dat bos, overgaand in gras en tenslotte in beton me tot aan de Kerkweg in Groot-Bijgaarden (Dilbeek) voerde.  Ook al wordt van Dilbeek gezegd dat het een met Brussel vergroeide verstedelijkte gemeente is, de omgeving op deze plek was zeer landelijk en schilderachtig met enkele grote oudere villa’s tussen groen.  Na het kruisen van een straat en de snelweg volgden klimmende sporen door gras en velden.  Op 31,75 km trof ik er op de middag een splitsing tussen de 65 km en de 85-100 km ter hoogte van de dicht bij de snelweg gelegen Salons Waerboom, een complex met feestzalen en hotel.  Ik stond toen in de Kortemansstraat in Groot-Bijgaarden (Dilbeek).  Een holle weg voerde me naar de Brusselsestraat in Sint-Ulriks-Kapelle (Dilbeek).  Daar stond bij vorige edities de bevoorrading op een kleine parking in een bocht naast de weg en was er een afsplitsing voor een lus voor de grootste afstanden die er twee keren passeerden.  33,50 km.  Het zogenaamde Borréboske werd niet aangesneden.  De paadjes zijn er naar de bliksem en het ligt er vol kris kras door elkaar omgevallen boomstammen.  Daar valt nog weinig leut te beleven.  Leuke servitudes voerden me door Sint-Ulriks-Kapelle langs mooie plekjes en in een open landschap tot ik op 36 km een strook bos naast de snelweg bereikte.  Ter hoogte van de Assestraat kruiste ik de snelweg en trof er de splitsing tussen de 65-85 km en de 100 km op 36,50 km van het vertrek.  Na een veldspoor kwam er een kilometer verder opnieuw een splitsing tussen de 50-65-85 km en de 100 km.  Hier kreeg ik eventjes terug meer bikers te zien omdat ik me opnieuw op het parcours van de 50 km bevond.

Een zware asfaltklim voerde me in de richting van Asse tot we even voor een witte kapel de buurtweg Lantierenhoutweg in werden gestuurd.  Eerst even verder gereden tot aan de kapel van Petrus Ascanus, martelaar van Gorcum, op de hoek van de Petrus Ascanusstraat en de Pastinakenstraat.  Er kwam een afdaling over een eerder onbetrouwbaar pad vol diepe groeven in de richting van de Terlindenvijver om er op 40,50 km nogmaals een splitsing te zien tussen de 50-65-85 km en de 100 km.  Er liep een sms binnen en ik vermoedde zo halvelings dat deze van Jari kwam.  Inderdaad.  Hij was gearriveerd.  Gemeld dat ik op de toer van 65 km was en nog 25 km te rijden had.  Dat ging dus nog even duren, het had geen zin van op mij te blijven wachten.  Halvelings al afgesproken voor de nachttocht in Sint-Niklaas vrijdagavond!  Nog even gevraagd of de rit hem hier bevallen was, vermits ik vermoedde dat hij deze nog nooit gereden had.  “Super”, was het antwoord.  Het ging een veldspoor in, gevolgd door een paadje op een rode vaste route, een door geulen gehavend spoor op en tenslotte een keienpad tot vlak naast de Kruisborrekapel op 42 km.  13.10 u.  In tegenstelling tot anders dienden we niet te klimmen in de Kruisborreweg om er de drukkere Edingsesteenweg te kruisen, maar ging het na de kapel rechtsaf een grillige track onder de struiken in.  Mijn vermoeden werd bevestigd toen ik even verderop het Kruis van Sjat passeerde.  Dat kruisbeeld staat daar naast een steil pad vol wortels dat we nu konden afdalen.  Bij andere tochten of eerdere edities was het hier altijd klimmen en voor mij te voet!

De Kruisborreweg in Asse, die loopt van de Edingsesteenweg naar de 17de-eeuwse Kruisborrekapel, ontwikkelde zich in de loop van de 20ste eeuw tot een echte ommegang met diverse kapellen, de 'weg oem' of 'Kapellekensweg' genoemd. Naast de weg- of veldkapellen waren er oorspronkelijk ook nog een aantal boomkapelletjes, die intussen verdwenen zijn. Langs de veldweg bevindt zich ook een overluifeld houten kruis met een smeedijzeren Christus, in de volksmond het 'Kruis van Sjat' genoemd. 'Sjat' was de bijnaam van Louis Moerenhout (1868-1957), smid en wagenmaker, die het kruis vervaardigde. Het kruis werd in 1976 hersteld door de plaatselijke heemkring Ascania.

Eens het Kruis van Sjat voorbij was het weer klimmen om dan toch de Edingsesteenweg te kruisen en rechtsaf te slaan.  Na de tocht zou ik vernemen dat hier door de gemeente Asse een omlegging van het parcours verplicht werd omwille van een wielerwedstrijd die de gebruikelijke kruising van de Edingsesteenweg passeerde.  Een servitudepad door velden leidde naar het einde toe dwars door de tuin van een nog recent gebouwd huis.  De bewoners hadden een bordje gehangen met de vraag om het paadje door “ons bos” te willen gebruiken in plaats van de erfdienstbaarheid, teneinde rust en privacy te garanderen.  Allicht ook om het ruïneren van hun gazonnetje te vermijden.  Er zal die zondag heel wat passage door “hun bos” geweest zijn!  De tocht voerde me naar Asbeek waar ik ter hoogte van Platijn de taverne Hof Ten Eenhoorn passeerde op 45 km om 13.30 u.  Even later stak me voor de vierde en laatste keer vandaag dezelfde biker voorbij, iemand in een geel truitje met publiciteit voor Ename op z’n rug!  Dat moet een kerel geweest zijn die de route van 100 km reed en me telkens weer inhaalde!  Hij hield er een stevig tempo in!

Ik reed over een pad langsheen lagergelegen paardenweiden vol boterbloemen.  Het is de moeite van op die herkenbare plek eens halt te houden en rond te kijken naar de knappe omgeving en de glooiende groene weiden omzoomd door bomen.  Prachtig is het daar!  Het ging een strook bos door, gevolgd door een klimmetje over de velden en ik vond het raar dat ik van links op het baantje verderop een biker zag rijden die me al een tijd geleden voorbijgestoken had.  De reden was snel duidelijk.  Daar waar de veldweg uitkwam op een asfaltbaantje werd de keuze gelaten tussen “technisch” linksaf en “normaal” rechtsaf gewoon verder op het parcours na 46,75 km.  Gekozen voor linksaf in het zog van drie anderen.  We werden een track in het bos op gezonden ter hoogte van het kasteel Putberg in Asse.  Na het klimmetje ging het steil naar beneden, waar één van de vorige bikers te voet ging en een andere weer terugkeerde om zijn aanloop te nemen.  Teneinde nekbreuk te vermijden ben ik er veiligheidshalve ook te voet naar beneden gewandeld.  Wat volgde was de mooie singletrack die er door het imposante bos aan de Putberg loopt.  Om dan weer uit te komen aan bordje met de keuze technisch of normaal.

Even verderop bereikte ik na een veldweg de tweede bevoorrading die er na 48,50 km opgesteld stond op het grasveld voor de schuur van een huis waar ze bij eerdere edities ook al gestaan had.  14.00 u.  Er waren nog enkele Straf in Bergaffers aan de slag, waarvan ik alleen degene ken die als schuilnaam Meng heeft.  De mannen kregen complimenten van een biker die de tocht voor het eerst reed.  Er was nog van alles te knabbelen, waaronder de lekkere chocoladecake.  Ondanks het toch al gevorderde uur kwamen er nog anderen toe die allicht op de langste routes reden.  Afscheid genomen en weer op pad.  Onmiddellijk na de eerste zandweg kwam een splitsing tussen de 50-100 km en de 35-65-85 km.  Op het bord stonden ook de nog af te leggen afstanden.  Dat is een goede zaak, want sommige mensen die afgepeigerd zijn denken in te kunnen korten door de route van een kleinere afstand te beginnen volgen!  Maar de rijders op de 50 km hadden nog 22 km voor de boeg, terwijl er voor de 65 km nog slechts 17 km te rijden waren!  Veldwegen en sporen, gevolgd door een afdaling met enkele gevaarlijke geulen waarvoor werd gewaarschuwd, leidden me tot aan de Grotendriesstraat in Meldert (Aalst) op 52 km.  Na enkele servitudes ging het een kilometer verder via een houten trap een knap stuk bos in waar een paadje over een aantal bruggetjes door het bos slingerde.  Vanaf een volgend knap weidespoor had men een mooi zicht op een groen bos op een plek waar nergens huizen te zien waren.  Een singletrack leidde daarna door een strook bos waar de bodem begroeid was met een tapijt van blauwe wilde hyacinten.  Uiteindelijk arriveerde ik in Veldekenslos te Affligem.

We kregen enkele baantjes voor de wielen en dan doken we tussen twee muren een achterliggend veldspoor in.  Ik vroeg me af waar ze de paadjes allemaal bleven halen!  Achteraf zou ik het antwoord op mijn vraag krijgen!  Je moet een goed kenner van de streek zijn om al die wegeltjes te weten liggen!  De paden voerden me tot aan de Putveldweg in Meldert op 58 km van het vertrek.  Het was al 15.00 u!  Ter hoogte van het legendarische Café Kravaalbos Bij Stinne ging het een bospad in op een blauwe vaste route  59 km.  Stinne tapte er nog pinten toen ze 90 jaar was in 2010.  Een jaar later overleed ze.  Het café bleef bestaan omdat vijf mannen er voor zijn blijven zorgen.  De voetbalploeg StinneBoys hebben er hun vaste stek!  Er stond een grote tent buiten en er was redelijk wat beweging van wandelaars.  Na een klim over een zanderig spoor reed ik het Kravaalbos binnen over een mooie singletrack tot aan de Huizekensstraat in Meldert.  Geen enkel huis staat er op dezelfde rooilijn en oud en nieuw, klassiek en modern door elkaar!  Typisch Vlaams!  Twee keren rechtsaf om nogmaals een klim richting het Kravaalbos voor de wielen te krijgen.  In het bos zelf was het nogmaals stevig klimmen over een pad met bij momenten diepe sporen tussen de blauwe boshyacinten.  Ik kwam er enkele keren dezelfde jogger tegen en drie jonge gasten waren er vanuit het bos foto’s aan het maken van de achterliggende open ruimte.  Tot 62,50 km kon ik genieten van het mooie ritje door dit knappe bos.  Op het kaartje van Jari kan je goed zien waar Café Bij Stinne gelegen is.  Het parcours maakte er een bocht van bijna 360 graden.

Na het verlaten van het Kravaalbos ging het veld- en zandwegen op.  We staken de Steenweg over om zo tot het kerkje van Mazenzele te rijden.  Toen ik hier destijds de Daan-TT kwam rijden stond ik nabij de kerk geparkeerd op de plek waar nu een reeks nieuwe huizen is gebouwd.  De kerk zag er toen zeer vervallen uit en ik had toen geschreven dat het jammer was dat ze zo stond te verkommeren.  Intussen is ze helemaal opgeknapt en in haar oude luister hersteld!  Alsof iemand mijn tekst gelezen had!  Er zijn nog kerkjes in deze streek gerestaureerd, zoals Sint-Gudula in Merchtem-Hamme waar ik ook al per bike ben gepasseerd tijdens toertochten.  Vanuit Mazenzele was het nog slechts een steenworp van Droeshout waar ik na 67,50 km arriveerde.  Ik durf niet schrijven hoe laat!  Ik werd er onmiddellijk gespot door Boxer waardoor ook Svekken en Jakke naar me toe kwamen.  Deze Goodfellas uit Dendermonde stonden net op het punt om huiswaarts te vertrekken.  Ik was content dat ik hen nog even te zien kreeg.  Eind juli zal ik hen wel weer kunnen spotten op de Boerenbike in Opwijk waar ze elk jaar trouw present zijn.  Later nog na de Halloween-nightride in Zele!  Of hoe je door de mountainbike fijne mensen leert kennen, want die kerels zijn altijd even vriendelijk!  Ook de beruchte Streets werd er bij gehaald.  Een paar woorden met hem gewisseld, want de mens was mee aan het helpen opruimen.  Ik kreeg zelfs prompt wat te drinken aangeboden en als laatste op de après heb ik me ook nog twee broodjes hamburger aangeschaft.  Intussen reeds afgekoeld, maar ze smaakten.

Nog even staan praten met Bergaffer Dirk terwijl iedereen er in de weer was met het sorteren van leeggoed, het afbreken van de zelf in elkaar gestoken douchecabine, het opvouwen van de tenten en het opruimen van een staketsel waar een groot spandoek van de club aan was bevestigd.  Dat had de afgelopen tijd in de voortuin van één van leden gestaan om de tocht aan te kondigen.  Toen ik opmerkte dat er bij zo’n toertocht toch veel komt kijken en de organisatie blijkbaar toch op wieltjes liep en iedereen in de weer was, vertelde Dirk dat organiseren er bij iedereen van jongs af aan in zat.  De club is ontstaan uit de plaatselijke KLJ toen deze mannen de jeugdbeweging zo stilaan ontgroeiden maar elkaar niet uit het oog wilden verliezen en aldus samen begonnen te mountainbiken.  Allicht zullen velen ooit leider geweest zijn en dan moet je in staat zijn om te organiseren.  Er liepen trouwens nu heel wat kinderen rond, want de lokalen van de jeugdbeweging liggen achter de parochiezaal.  Allicht is zo de opvolging door de volgende generaties verzekerd.  Ook eens gevraagd hoe ze er in slagen van al die paadjes te weten liggen!  Blijkbaar is er één van de leden die de hele streek kent als zijn broekzak en zelfs zonder voorbereiding een rit met de club kan leiden in gelijk welke richting!  Hij had op korte tijd een omlegging van het parcours in Asse tengevolge van de wielerwedstrijd uit zijn hoge helm getoverd.  Zo iemand is goud waard voor een club natuurlijk!  Afscheid genomen, onder anderen van Kris bij wie ik me daarstraks had ingeschreven, en m’n nog eenzaam in de parkeerweide achtergebleven auto opgezocht.  Tevreden weer naar huis gereden en blij dat ik er ook deze keer weer bij was kunnen zijn, met prachtig weer en op een toertocht georganiseerd door een groep enthousiaste rakkers vanaf dat godvergeten plekje in Droeshout.  Met groeten aan de Bergaffers die ik niet te zien kreeg, zoals Mojobiker en Dr. Gonzo en alle andere mannen in de groene pakken!  ’s Avonds zouden alle medewerkers nog aanschuiven voor een afsluitende barbecue, zo’n 70 mensen die bij dit alles betrokken waren en voor 1231 deelnemers een knappe zondag in elkaar staken!  Allicht tot op de Boerenbike op de laatste zondag van juli!

Jari registreerde de route van 50 km op Google-Maps: klik hier!

StrafinBergaffer Mojobiker maakte een filmpje tijdens de voorbereidingen: klik hier of kijk onderaan!

Voor foto's: klik hier!

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you.be en op mountainbike.be en op mtbwijzer.be!

StrammerMax

29-04-2014 om 00:00 geschreven door StrammerMax

Toertocht “Fiets je Rot, red de Middenvijver" (40 km) te Antwerpen-Linkeroever op zaterdag 26-04-2014.

Jarenlang mocht de natuur op Linkeroever haar gang gaan. Er waren bomen en struikgewas, plassen en struwelen. De natuur werd ongemoeid gelaten, ijsvogels vlogen heen en weer terwijl de seizoenen kwamen en gingen. De biodiversiteit nam toe, de rijkdom groeide. Het werd niet voor niets het “laatste wandelparadijs” genoemd. Het was ook een van de zeldzame gedoogzones waar honden (en hun baasjes) nog los mochten rondlopen. Jeugdbewegingen vonden er de vrije ruimte. Wandelaars voelden er zich thuis. Honden konden er nog putten graven en zwemmen en sociaal zijn. Net als de mensen. Er was niets geregeld, men regelde het zelf. De gemeenschap zorgde voor het opruimen van zwerfvuil, men hield zelf een oogje in het zeil. De menselijke waarde van het gebied was groot.

Het terrein, eigendom van Waterwegen en Zeekanaal, werd in concessie gegeven voor twintig jaar aan een privé bedrijf dat op dit terrein mega festivals zoals Laundry Day wil organiseren. Daar wordt laconiek bij verteld dat “er vroeger niets was” en dat het gebied nu 'opgewaardeerd' zal worden. Dit opwaarderen omvat de intentie tot het aanleggen van permanente betonnen wegen, het plaatsen van een omheining, geluidsoverlast, hopen afval van de festivalgangers, verkeersellende, ...

De toertocht “Fiets je Rot” maakte deel uit van het evenement “Red de Middenvijver”.  Er was ook een “Ren je Rot” voor honden en een “Vlieg je Rot” voor modelvliegtuigjes.  Dit alles genaamd naar het nabijgelegen natuurgebied Het Rot dat samen met de grote grasweide aan De Middenvijver bedreigd wordt door de aanleg van de Oosterweelverbinding voor het sluiten van de ring om Antwerpen en de mogelijke komst van mega-evenementen zoals Laundry Day en andere muziekfestivals.  De stad heeft namelijk haar oog laten vallen op de grote grasvlakte die tot op heden toe gebruikt en ook in ere gehouden werd door de bewoners die er kwamen biken, met hun hond wandelen of met hun modelvliegtuigen spelen.  Ook het nabijgelegen Sint-Annabos gaat voor negentig procent tegen de vlakte indien de Oosterweelverbinding er komt.  Er is geen betere manier om de mensen bewust te maken van deze dreiging dan ze kennis te laten maken met de natuurpracht die deze plekken bieden zo dicht tegen de stad.  Menig biker verbaasde zich na afloop dan ook over het feit dat er nog zo veel off-road te vinden is op Antwerpen-Linkeroever.

Mijn auto geparkeerd op een verlaten asfaltweg ter hoogte van het rondpunt voor de bebouwde kom van Zwijndrecht in de buurt van het schelpvormige gebouw dat er tussen de tramsporen staat.  Er stonden daar in de buurt tenten voor de Bloesemfeesten.  Na het kruisen van de snelweg was ik na 1,75 km aan het tentje op De Middenvijver wat ik bij het passeren al had zien staan achter de strook bomen langsheen de Blancefloerlaan.  De toertocht was aangekondigd als “basic”, dus zonder voorzieningen zoals bevoorrading, bikewash en douches, maar ook volledig gratis.  Een formuliertje ingevuld aan de actietent en wat uitleg gekregen van een dame van het organiserend comité.  Om 12.45 u was ik op pad.  Ik diende de weide te kruisen in de richting van een houten slagboom aan de toegang tot Het Rot aan De Middenvijver.  Assepaadjes voerden me doorheen een zanderig bebost gebied waarbij ik tot vlak naast De Middenvijver passeerde in het gezelschap van nog drie andere bikers.  De wegeltjes brachten me tot aan de Charles Decosterlaan waar we een singletrack in reden.  Deze laan is een invalsweg vanaf de snelweg naar Antwerpen toe.  Daarna voerden assewegen ons doorheen een bebost gebied dat gelegen was tussen knappe waterpartijen links en de Charles Decosterlaan rechts.  Allerlei vogels zaten er op het water, waaronder ook een grote witte zwaan.  De omgeving was er zeer mooi.  Op 4,75 km reed ik in de omgeving van de verkeerswisselaar Antwerpen-West.  Een biker met een Nederlands accent keerde op zijn stappen terug omdat hij een pijltje naar een graspaadje toe gemist had.

Even verder ging het de Blancefloerlaan op en na 5,75 km rechtsaf een nieuwe woonwijk in.  Er wordt langsheen de Blancefloerlaan in de richting van de stad nogal verwoed gebouwd.  De straat ging over in een off-road-paadje dat me tot aan het Galgenweel, een grote waterplas, voerde.  In de verte zag ik de frietzakken staan, zoals het nieuwe gerechtshof hier genoemd wordt omwille van de rare vorm van de daken.  Vanaf hier reden we over de zanderige paden langsheen het Galgenweel.  Er voeren zeilers op het water, langs de kant zaten vissers en zelfs al de eerste zonnekloppers, terwijl anderen aan het joggen waren.  Er reden me twee bikers voorbij in de bocht omheen de waterplas.  Even verderop werd mijn aandacht getrokken door een gedenksteen die de naam van Kay Maartense vermeldde (9/3/1988 – 6/12/2012), verdwenen na een reddingspoging van zijn vriend in de Schelde.  Hun lichamen zijn tot op heden niet gevonden.  Het kiezelpaadje naast het Galgenweel had ik ook bereden tijdens de nachttocht van de Sint-Petrusschool te Bazel.  Van hier heb je een mooi zicht op de skyline van Antwerpen.

Ik kwam uit op een straat en daar moesten we rechtsaf de fietstunnel in die in de rand van de Kennedytunnel de snelweg kruist.  Maar ik ben eerst linksaf gereden om te zien waar ik me ergens bevond.  Dat bleek de Beatrijslaan te zijn.  Ik ben er langs gereden tot aan de Galgenweellaan.  Er stonden al dranghekkens voor de Antwerp Ten Miles die daags nadien gelopen zou worden.  Vanuit de bebouwde kern van Antwerpen-Linkeroever kwam een zeer grote colonne motorrijders voorbij gereden.  Dat waren er honderden!  Op mijn stappen teruggekeerd en voor het eerst in mijn leven ben ik door de fietstunnel van de Kennedytunnel gereden richting Antwerpen-Centrum, Hoboken en Wilrijk.  Er is zelfs een heel netwerk van fietstunnels en een lift die je naar de tunnel onder de Schelde richting Antwerpen-stad brengt!  Voor fietsen, brommers en voetgangers!  Wij reden echter gewoon rechtdoor en bleven op de Linkeroever om weer uit te komen op de Beatrijslaan die daar ook de snelweg kruist.  Wij hadden dus net zo goed over de brug kunnen rijden!  Omdat ik een pijl rechtsaf mistte, ben ik bijna tot in Burcht gereden en op mijn stappen teruggekeerd.  13,50 km om 13.40 u.

Het ging rechtsaf naast een plek waar bouwwerken gingen beginnen en over een braakliggend terrein met rechts achter de bomen de snelweg en links een dijk waarachter de Burchtse Weel moet gelegen hebben.  Ik ben tot aan de dijk gereden en bovenop gaan kijken, maar ik zag enkel grasland en bomen.  Er kwamen nog drie bikers toe en na de overtocht van het open terrein doken we een knappe singletrack in door laag groen en struikgewas.  We bereikten van tussen de struiken en bomen het gloednieuwe asfaltpad dat over de dijk liep.  Op de grens met Zwijndrecht ter hoogte van enkele waterpartijen reden we het gebied van de Burchtse Weel in.  De nachttocht vanuit Bazel passeerde hier ook.  16 km.  We bereden eerst de paadjes die hier in een strook bos liggen en van 17 km tot 18 km volgde een zeer knap spoor doorheen het gras.  Het liep evenwijdig met de snelweg die aan onze rechterhand door veel groen en bomen aan het zicht werd onttrokken.  Aan het einde ervan ging het rechtsaf op een assenweg en twee bruggen van de snelweg onder naar een KMO-zone toe.  Op de Antwerpsesteenweg in Burcht kruisten we via een brug de spoorweg.  19 km om 14.00 u.  We reden enkele straten van Burcht door en verlieten de bewoonde wereld aan een pompstation.  Het ging eerst een plezante singletrack op tussen laag groen.  Van daar doken we het groene gebied in dat gelegen is tussen de spoorweg rechts en de in de verte gelegen Blancefloerlaan links.  Ik kon het schelpvormige tramhuisje in de buurt van waar mijn wagen geparkeerd stond in de verte zien.  We reden dan over het open terrein met bomenpartijen om voor de snelweg linksaf te gaan van de spoorweg weg in de richting van de Blancefloerlaan.  Er kwam daar nog een biker toe.

Ik reed voorbij het uiteinde van het asfaltbaantje naast de Blancefloerlaan dat doodloopt op de snelweg nabij de verkeerswisselaar Antwerpen-West en zag in de verte m’n auto geparkeerd staan.  21 km.  We reden naast de snelweg onder de Blancefloerlaan om via een track die tussen de snelweg en een bos over een soort dijk liep de Dwarsstraat op het grondgebied Zwijndrecht te bereiken.  Dat is een straat onder de bomen die vertrekt van aan het rondpunt voor de bebouwde kom van Zwijndrecht en doodloopt op de snelweg.  Op 22 km passeerde ik daar een filiaal van Basic Fit.  We doken rechtsaf een paadje in tussen de struiken om in een open met bomen begroeid zanderig gebied te komen.  Daar lagen zeer plezante paadjes en singletracks die over zanderige vlakten en door stroken bos voerden.  Soms over heuveltjes en bulten.  In ieder geval een echte speeltuin voor mountainbikers.  Ook voor andere doeleinden, te zien wat er op de grond lag aan het einde van een doodlopend paadje dat ik per vergissing was in gereden.  Omdat ik ergens een pijltje gemist had op de wirwar van wegeltjes heb ik een bepaald stukje twee keren gereden.  Tot 28 km konden we genieten van deze mooie plek.  We verlieten ze via een grasspoor naast de snelweg en tussen de struiken.

Dan moesten we een trap af, geconstrueerd uit oude dwarsliggers van een spoorweg om uit te komen in een net straatje, kassei met aan weerszijden een betonnen strook.  Er stonden daar drie eenzame huizen, waaronder de Bed and Breakfest ’t Vliethuys in de Polderstraat 258 te Zwijndrecht.  Met zicht op niets dan groen.  Vlak na het derde huis ging het linksaf een grasspoor in dat “Het Vredespad” gedoopt was.  Dit leidde naar het zogenaamde Vredesbos met eerder laag groen in Zwijndrecht.  Er liepen een aantal wandelaars.  Via een knap zanderig pad onder de bomen kwam ik weer uit in de Polderstraat die er naast de expressweg E34 ligt.  Dat is het einde van de expressweg die via de Charles Decosterlaan de Linkeroever binnen duikt.  30 km.  Samen met twee andere bikers stak ik de expressweg over ter hoogte van verkeerslichten.  Aan de overkant ging het een hele tijd evenwijdig met de expressweg op een baantje, eerst asfalt, daarna steenslag in de richting van de stad.  Op 33 km bereikte ik de Charles Decosterlaan en dienden we rechtsaf te slaan.  Een asseweg voerde me tussen een gracht in de diepte links en een bos rechts tot aan de Scheldedijk.  Aan de overkant an de gracht liepen in de diepte over een spoor drie wandelaars.  Even rondgereden in de omgeving van de Scheldedijk, niet wetend dat het parcours me later weer hierlangs zou brengen!

Het ging linksaf en ter hoogte van een pompgemaal neerwaarts en het natuurgebied Blokkersdijk in.  Een mooi pad leidde me door dit bosrijke gebied of er langs over een zanderige ondergrond.  Links naast een waterpartij lagen broedgebieden voor watervogels.  Het pad dook opnieuw het bos in en na een bochtje naast een prikkeldraad trof ik een stukje met veel wortels.  Uiteindelijk reed ik over een grasspoor naast de bosrand om weer uit te komen op de Scheldedijk ter hoogte van de plek waar we Blokkerdsdijk daarnet waren in gereden.  We reden even over de dijk om dan naar beneden toe het imposante Sint-Annabos binnen te rijden.  We genoten daar van een wirwar van paadjes onder hoge bomen.  Nooit geweten dat hier zo’n knap gebied lag.  Even kwam ik op 38 km langs een parkeerplaats aan de ingang van het bos ter hoogte van een manege om weer bospaadjes in te slaan.  Twee infoborden die ik onderweg tegenkwam dienden het te ontgelden in verband met de aanleg van de Oosterweelverbinding en de vernieling van deze natuurgebieden.

Een paadje leidde me weer naar de bewoonde wereld naar straten zoals Le Corbusierlaan en De Heemlaan, enkele doodlopende straten van een kleine villawijk nabij één van de grotere lanen op de Linkeroever.  40 km.  In het gezelschap van een echtpaar reed ik dan over een grasspoor op de middenberm van de August Vermeylenlaan om net voor de toegang tot de Waaslandtunnel of “konijnenpijp” over te steken naar de Halewijnlaan toe.  We doken een doodlopend zijstraatje in en arriveerden weer op de grote grasvlakte aan De Middenvijver.  Gedurende 43 km hadden we kennis kunnen maken met vele open ruimten die hier op een boogscheut van een grootstad enkel door insiders en plaatselijke bewoners gekend zijn!  Of hoe je met de mountainbike nieuwe horizonten kan ontdekken op plaatsen waar je ze niet verwacht!

Groot was mijn verbazing toen ik tijdens een gesprek met een van de dames ter plaatste te horen kreeg dat heel dit parcours uitgestippeld en uitgepijld was door slechts twee mensen, zij en haar echtgenoot!  Van 16.00 u tot 21.30 u hadden zij daags tevoren de pijltjes gehangen en ’s ochtends alles nog eens gecontroleerd.  Deze mevrouw was wel opgegroeid op Linkeroever, maar om zo’n tocht uit te zetten moet je toch beschikken over een uitstekende terreinkennis!  Zij was tevreden over de opkomst en vooral ook over de vele positieve reacties van de deelnemers.  Velen hoopten dat het niet bij een eenmalige organisatie zou blijven, zolang het nog kan tenminste.  Er waren ook nog hondenliefhebbers met hun viervoeters present en zij konden deelnemen aan een soort wedstrijd.  Het was boeiend om nadien het gedrag van de dieren te observeren.  Een kleine hond kwam uitdagend een balletje voor uw voeten rollen opdat je het zou wegwerpen.  Tegen de duur kwamen alle andere honden meespelen!  Tenslotte kon je ook de petitie ondertekenen ten guste van het behoud van De Middenvijver.  Opdat op zijn minst deze grote grasvlakte zou gespaard en vrij toegankelijk blijven voor de bewoners indien de Oosterweelverbinding er toch zou komen!

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you.be en op mountainbike.be en op mtbwijzer.be!

Kijk ook eens naar de site: http://www.reddemiddenvijver.be/

StrammerMax

28-04-2014 om 17:00 geschreven door StrammerMax

Paasmaandagtocht (30-40-45-55 km) van MBC ’t Zonhoekje te Zele op maandag 21-04-2014.

Daags na de toch wel redelijk zware toertocht La Trace d’Hez in het Waals-Brabantse Tangissart, richting Zele voor de paasmaandagtocht van MBC ’t Zonhoekje die ook al een vaste waarde begint te worden op mijn jaarlijkse lijstje.  Traditiegetrouw me geparkeerd in de Veldekensstraat op enige afstand van de tent aan de sportterreinen aan Veldeken.  De tent was iets anders opgesteld dan vroeger, ik vermoed omwille van een nieuwe grasmat, want het grastapijt van de sportvelden zag er smetteloos groen uit.  Het was even drummen omdat op het ogenblik van mijn komst aan de start gemanoeuvreerd werd met een aanhangwagen die een friet- en hamburgerkraampje herbergde dat er ook de vorige jaren present was.  Er moeten bij mijn inschrijving al meer dan 400 deelnemers geweest zijn, want deze keer voor mij geen bonnetje van de paashaas voor een chocoladen ei na afloop!  Om 9.30 u kon ik van start gaan op deze zonnige paasmaandag.  Toen ik vertrok kwam  Jari net toe aan de inschrijving, en had ik toen geweten wat ik later zou te horen krijgen, dan had ik even gewacht in plaats van al te vertrekken met de wetenschap dat zijn jongere benen mij spoedig in zouden halen.

Landelijke paden met een mix van asfalt, hard droog zand en sporen doorheen gras brachten me naar de Kammershoekwegel en de Gratiebossen, twee van de buurtwegen met naam.  Mooie paden brachten me naar Berlare waar we door de velden en stroken bos geleid werden, ondermeer over het Bareldonkpad op 7,75 km.  Op 8 km reed ik voorbij het Donkmeer in Overmere waar de horecazaken ontwaakten en er gepoetst werd om de klanten op deze extra vrije dag in de beste omstandigheden te kunnen ontvangen.  Een klinkerwegel leidde met tot aan het recreatiedomein Nieuwdonk alwaar ik een splitsing trof tussen de routes van 30-40 km en 45-55 km.  Toen ik er even halt hield kwam Jari toe.  Hij was de vorige dagen ernstig ziek geweest en vond het raadzamer zich te beperken tot de route van 30 km.  Even geopperd om de route mee te fietsen en er nog een tweede stuk alleen aan toe te voegen, maar uiteindelijk zijn we elk onze weg gegaan.  Lang zal het niet duren voor onze wegen nog eens zullen kruisen.  10.10 u.

Assewegen en landelijke baantjes voerden me door het land van Overmere en ik had intussen gemorken dat de richting van de tocht omgekeerd was in vergelijking met de vorige keer.  Op 12 km reed ik de sporthal van Overmere voorbij.  Ter hoogte van een kapelletje ging het een hobbelige buurtweg, een grasspoor op om op 14 km toe te komen op het grondgebied van Kalken-Laarne.  Tot 16 km doorkruiste ik het centrum via iets drukkere straten.  Aan de rand van de bebouwde kom verliet ik de drukke Provinciebaan om er een betonpad in te rijden dat deel uitmaakt van een blauwe vaste route.  Een zandpad, het Zeypestraatje, leidde me op 17,50 km naar het Peperstraatje in Laarne.  Daar stonden ook wagens met fietsdragers geparkeerd en te zien aan de tweewielige passanten was hier een toertocht voor wielertoeristen aan de gang.  Op de grens met Wetteren ging het vanaf een drukke steenweg een asseweg in, daarna een stukje door een bewoonde wereld om Wetteren weer te verlaten via een asfaltbaantje doorheen een knap groen landschap.  De villaatjes die er aan één kant van de weg gebouwd stonden hadden een mooi uitzicht over de groene velden en bomen.  20,50 km om 11.00 u.

Het asfalt ging over in een asseweg en rijdend doorheen een landelijk open landschap bereikte ik op 21,75 km de omgeving van de Kalkense Meersen.  Een asseweg werd gevolgd door een vrij lang keihard grasspoor vol bulten en putten.  Het einde ervan liep na een bocht naast een beek en was sterk gehavend met diepe voren en putten.  Een landing in het water sprak me niet aan!  Ik kwam uit op een betonbaantje waar wielertoeristen en fietsers reden naast de Kalkense Vaart op 24 km van de start.  Ter hoogte van de sluis aan de monding in de Schelde ging het linksaf het jaagpad op.  Je had er een zicht op de huizen en de kerktoren van het op de andere Scheldeoever gelegen Schellebelle.  Ik bereikte De Aard of Het Aardeken en bemerkte daar een eigenaardige constructie in een weide.  Meer bepaald het Salicetum van Will Beckers.  Een salicetum of wilgenarboretum is een levende verzameling van verschillende wilgensoorten en/of -rassen.  Een salicetum is een wilgencollectie of een wilgenbos.  Het betreft hier een vlechtwerk van wilgentakken en maakt deel uit van de kunstcollectie Beeldenstroom 2012.  Het bizarre vlechtwerk even van nabij gaan bekijken.

Kunstenaar Will Beckers creëerde hier de ultieme combinatie tussen kunst en natuur. Op en rond 15 oude knotwilgen maakte hij een organisch vlechtwerk van duizenden wilgentenen. De komende jaren zullen zoveel mogelijk soorten wilgen ( geslacht Salix) verder vervlochten worden. Vandaar de naam van het kunstwerk 'Salicetum', wat wilgencollectie betekent.

Aan het einde van De Aard bereikte ik de aanlegplaats van het veer over de Schelde naar Schellebelle ter hoogte van het Café De Schelde.  Er stond een tent met een infostand van Natuurpunt en een groep mensen stond te wachten om na de passage van een binnenschip op de veerboot te kunnen stappen.  Een biker sprak me aan met de vraag of ik die pijltjes aan het volgen was en waar die toertocht dan wel vertrok.  Hij had ze onderweg opgemorken en was ze beginnen te volgen.  Ik heb hem achteraf nog in Zele aan de tent zien zitten.  Waaruit kan worden besloten dat hij daar een hele tijd moet zijn blijven plakken!

Het ging een asseweg op, weer van de Schelde weg, en na de doortocht van een strook bos bereikte ik het gehucht Uitbergen van Berlare.  30 km.  Na het passeren van de kerk diende ik een servitude in te slaan en die leidde me naar de plek waar vroeger de bevoorrading stond toen de toer in de andere richting werd gereden.  Vorig jaar was daar het splitsingsbord verkeerd opgesteld, waardoor de gegadigden voor de korte toer op de lange rit reden en omgekeerd!  Tegen dat ik er arriveerde was dat in orde gebracht.  Ooit ontmoette ik er de beruchte Nothing ’s Impossible, de eenbenige biker die samen met enkele handbikers de Mont Ventoux beklom en waarover vorig jaar een knappe reportage werd uitgezonden tijdens een rustdag in de Ronde van Frankrijk.  Die kerel is zwaarder gewend dan de Mont Ventoux!  Vanaf die plek bereikte ik een baantje dat er naast de Schelde voert.  Alle afstanden liepen er weer samen.  We verlieten het jaagpad naar een strook bos toe en eens weer in een open landschap diende zich de bevoorrading aan op 32,75 km en exact op het middaguur!

De bevoorrading was opgesteld nabij het Riekend Rustpunt aan de Sluis in Berlare, het vermoedelijk enige mestmuseum in Vlaanderen!  Piepklein ter grootte van een kapelletje met vrije toegang.  De plek verhaalt ondermeer het vervoer van stedelijke menselijke mest naar de boerenbuiten over de kanalen in lang vervlogen tijden.  Ik kwam er Danny tegen in wiens zog ik ooit gereden had en wie ik nadien nog tegenkwam op andere, soms zware toertochten, en op de langste afstanden.  Het was sinds de toertocht Afrit 16 van de Brandweer Heverlee op Gasthuisberg geleden dat wij elkaar nog gezien hadden.  Nu kon hij vertellen over zijn fietsvakantie in Spanje die hij toen nog voor de boeg had.  De bevoorrading werd verzorgd door een groep dames die er best plezier in hadden van bananen te snijden en water om te toveren tot sportdrank.  Verder nog lekkere knabbeltjes zoals peperkoek en cake.

Na de stop volgden vanaf het Riekend Rustpunt enkele mooie off-road-paden doorheen een bos naast private domeinen.  In dat bos waren zelfs enkele opmerkelijke hoogteverschillen, doch niet voor ons bestemd wegens privé.  We verlieten het bos ter hoogte van een Scheldedijk waar we in de diepte naast reden.  Even gestopt en boven op de dijk gekropen waar een gloednieuw asfalt fietspad lag.  Enkele jaren geleden lagen hier veel omgekapte bomen en was deze plek een echte ravage.  Dat moet te maken hebben gehad met het verleggen van dijken voor het zogenaamde sigmaplan voor de Schelde.  Dat is de reden waarom het jaagpad ook nu nog op sommige plaatsen onderbroken is.  Ik bereikte de rand van de bebouwde kom van Berlare waar iemand van het verkeersbord Berlare-city gemaakt had en reed de Saros-Neringwegel in, een lokale buurtweg.  Even vreesde ik dat de parcoursbouwers het speelbosje links lieten liggen, maar we werden er uiteindelijk toch naartoe geleid.  Van 37 tot 38 km konden we ons hartje ophalen op het terrein met enkele met bomen begroeide oude zandhopen en op en neer rijden over de zanderige paden die er over de heuveltjes liepen.  De plek ligt vlak naast de basisschool met de toepasselijke naam Ten Berge.  Na het verlaten van deze speelduintjes kwam er een splitsing tussen de 40-55 km en de 30-45 km op een pleintje aan de Galgenbergstraat te Berlare.  Gekozen voor de langste toer die me van hier over assewegen door een open landschap voerde.

Via de Turfputstraat in Berlare bereikte ik op 40 km de Kasteeldreef, dat is een kiezelpad dat vermoedelijk ligt op de plaats waar vroeger de toegangsdreef naar één of ander kasteel zal gelegen hebben.  Via straten en enkele bizarre smalle steegjes met oude opgeknapte huizen bereikte ik op 42 km het natuurgebied Berlarebroek.  Dat zijn de restanten van oude onder water gelopen turfputten die dateren uit de tijd dat turf werd gestoken als brandstof.  Ik kreeg toch nog twee bikers te zien en een derde die zijn fiets op een picknicktafel had gelegd voor het herstellen van een lekke band!  12.50 u.  De doortocht van Berlarebroek was kort van duur en beperkte zich tot een wegel recht op recht.  Op 43 km reed ik de kasteelhoeve met de opmerkelijke schuur voorbij, eventjes door een villawijk met de nette woningen van meer begoede inwoners en de asseweg Bareldonkstraatje in.

Assewegen en buurtwegen leidden me daarna doorheen een groene omgeving.  Op 45,50 km arriveerde ik aan een bekende plek die ik me herinnerde van de voorgaande edities.  Meer bepaald de veldwegen tussen de pas omgeploegde velden achter het Berlarebroek.  We reden er de lange singletrack in die de grens vormt tussen het bos van het broek en de achterliggende velden.  Een bepaald hobbelig spoor dat er nu keihard bij lag.  Het viel me op dat de omgeploegde aarde er zeer grof uit zag met een lichtbruine kleur.  Geen fijne omgewoelde aarde, maar van die grote brokken kleiachtige grond.  13.00 u.  Het ging dan over een pad recht op recht door Berlarebroek om weer uit te komen in de straat.  Het pad gaat naar de straat toe even de hoogte in en werd versperd door enkele koppels gepensioneerden op hun zondags fietstochtje die te voet naar boven strompelden.  Na een stukje door de bewoonde kern van Berlare ging het op 47 km een grasspoor op dat me voorbij een vijver leidde.  In het naastliggende veld stond ik bijna oog in oog met een ranke reiger.

Even later reed ik door een strook bos met enkele buitenhuizen ter hoogte van het Blanquartsveld in Berlare.  Linksaf over een stukje beton in het gezelschap van fietsers die daar reden, om dan de asseweg Weepstraat in te slaan, één van de vele onverharde buurtwegen die hier liggen.  Daar kreeg ik nog een tweede reiger te zien die opvloog vanuit een gracht.  Op 51 km bereikte ik omstreeks 13.30 u de Quote, een landelijke baan in Berlare, en reed er voorbij Den Draver, een restaurant dat er eenzaam in de velden staat.  Vanuit een volgende asseweg zag ik een derde reiger tussen de koeien in een weide staan.  Toen ik er even halt hield kwam er nog een meisje per bike voorbijgereden.  Even later bereikte ik de Waterhoek en reed er voorbij de Taverne Het Veerhuis naast de Scheldedijk.  Op deze plek liepen veel mensen rond.  Het veer over de Schelde in Berlare-Appels is het oudste in de streek.  Het wordt al vermeld in het verdrag van Verdun (843).  Het Veerhuis was ook het eerste palinghuis van de streek en één van de filmlocaties van het boek 'de Terleurgang van de Waterhoek' van Stijn Streuvels waar Willeke van Amelrooy als Mira de harten sneller liet slaan.  53 km.  Op dit late uur kreeg ik toch nog even het gezelschap van een koppel bikers.

Ik werd richting het jaagpad naast de Schelde gestuurd, eerst over gras en daarna over asfalt.  Op het water voer een speedboot die een waterskiester voorttrok.  55,50 km.  Een groepje van vijf snelle jongens in identieke pakken stak me er nog voorbij.  De laatste veldwegen leidden me opnieuw richting Zele en na het oversteken van de drukkere Keltenlaan bereikte ik opnieuw de tent aan Veldeken.  Om 14.00 u en met 57,50 km op het tellertje.  Ik had deze keer pech want de man in het hamburgerkraampje was zijn keukengerei reeds aan het proper maken.  Geen pakje friet of hamburger meer!  Het had me anders wel gesmaakt.  Me nog wat te drinken gekocht en buiten in het zonnetje gaan zitten terwijl de mensen van MBC ’t Zonhoekje zo stilaan met de opruim begonnen.  Zele is niet het Mekka van de mountainbike, maar ik had me toch aangenaam geamuseerd op deze zonnige feestdag.  De organisatie was in orde, de afpijling duidelijk en het parcours zoals we konden verwachten.  Pas tijdens het naar huis rijden drong het tot me door dat het de dag nadien weer werken geblazen zou zijn en dat met de rit in Tangissart gisteren en deze in Zele de paasdagen van 2014 weer definitief tot de herinnering zouden behoren.

Jari zorgde voor de route van 30 km op Google-Maps: klik hier!

Voor twee filmpjes van deze toertocht, klik hier: film 1 en film 2 of kijk onderaan!

StrammerMax

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you.be en op mountainbike.be en op mtbwijzer.be!

Het Salicetum van Will Beckers te Schellebelle door Raf De Graeve

Toertocht te Zele op paasmaandag 21-04-2014 door Gino Goole

Toertocht te Zele op paasmaandag 21-04-2014 door Tom De Moor

24-04-2014 om 00:00 geschreven door StrammerMax

La Trace d’Hez (12-28-35-55-75 km) te Tangissart op paaszondag 20-04-2014.

“Ici on entre pour louer le Seigneur et on sort pour aimer ses frères!”  Tangissart is een klein gehuchtje dat deel uitmaakt van de gemeente Court-Saint-Etienne in Waals-Brabant.  Elk jaar heerst er op de derde zondag van april in het centrum een grote drukte, want dan komen bikers van heinde en verre naar dit godvergeten oord om er een toertocht met naam en faam te rijden.  La Trace d’Hez werd deze tocht gedoopt naar de naam van het beekje Le Ry d’Hez dat deze plek bespoelt.  Allen komen naar hier om er in het spoor van de Hez te genieten van een van de prachtigste tochten in een mooie streek die mijn hart wist te veroveren na de eerste keer dat ik hier kwam rijden.  Sindsdien heb ik geen enkele uitgave meer gemist.  Zelfs het verbod van de dokter omwille van een gewollen en ontstoken Achillespees kon mij niet van Tangissart weg houden!  Nog liever wat pijn verbijten dan dit te laten passeren!  Omdat ik raar of zelden medicamenten neem helpen ze dan ook vrij snel wanneer ik ze zoals nu dan toch eens moet innemen.  Veel last heeft Achilles dan ook niet verkocht, enkel naar het einde toe begon mijn rechterenkel pijn te doen.  Vermits de chronorijders gezamenlijk om 8.00 u van start gaan stonden langsheen de Rue de Chévelipont, de hoofdweg door het dorpje, de auto’s reeds bumper aan bumper geparkeerd, tot bijna in het verderop gelegen Villers-La-Ville toe!  Ik vond pas een plekje op ruim 1,50 km van de start verwijderd!  Me ingeschreven in de Salle Notre Dame en om 9.30 u was ik op pad voor de mooiste parel aan de Waals-Brabantse kroon der toertochten die er nooit exact hetzelfde uitziet als de vorige editie!  Een mooier geschenk voor mijn verjaardag rond deze tijd kan ik niet bedenken.

Het viel me al direct op dat de richting van de tocht omgekeerd was.  Aldus verlieten we het dorp via enkele straten en kruisten we de hoofdweg om het gehucht La Roche, eveneens behorend tot Court-Saint-Etienne, te bereiken.  La Roche en Tangissart liggen op de beide hellingen die de Ry d’Hez er in de loop van de geologische geschiedenis heeft uitgesneden in het landschap.  We reden er door schilderachtige straatjes en servitudepaadjes om op 4,75 km een eerste stevig klimmetje voor de wielen te krijgen.  Dat was nog maar klein bier tegen de zware bosklim die we tussen 5,75 km en 6,50 km te verwerken kregen.  De klim bracht ons op de hoogvlakte waarop we in de verte de imposante pyloon-zendmast van Court-Saint-Etienne konden zien staan.  Na enkele zanderige veldwegen en nog een stevige bosklim kwamen we op 9,50 km weer boven tot vlak naast de pyloon om er rechtsomkeer te maken voorbij de knappe oude witte gesloten hoeve met daarachter de gloednieuwe stallingen en weer het bos in te duiken.  Een leuke afdaling bracht ons tot naast de Ry d’Hez, waarna we weer zwaar naar boven gejaagd werden en nogmaals naar beneden over een meer technische singletrack met sporen en wortels.  Geen rust werd ons gegund toen we tot 13,50 km weer zwaar dienden te klimmen.  Toen ik even aan de kant ging, reed Peter uit Bertem mij voorbij, maar hij was zodanig aan het zwoegen dat hij mij niet zag staan.  Er volgde nog een nijdige klim op een smal paadje tussen twee poortjes tot 14 km.  Boven kwamen we uit aan enkele huizen en heb ik dan toch enkele woorden met Peter gewisseld toen hij stond te wachten op zijn maat die halverwege aan de ketting van zijn fiets stond te morrelen.  Daarna konden we even uitblazen tijdens gelukkig een afdaling tot aan de spoorweg beneden in La Roche.  Tot zelfs daar stonden wagens met fietsdragers geparkeerd.

Ter hoogte van de spoorwegovergang kwam de splitsing tussen de route van 12 km en de andere ritten van 28-35-55-75 km op 14,75 km van het vertrek om 10.50 u.  Het ging de track tussen de spoorweg en struikgewas in over een rotsachtige ondergrond.  Tot 17,75 km konden we even weer op adem komen op de eerder vlakke brede boswegen op het grondgebied van Villers-La-Ville.  Doordat ik hier al meerdere tochten, ook vanuit andere plaatsen, gereden heb, kan ik aan de omgeving soms zien waar ik me ongeveer bevind.  Een plezante afdaling bracht me tot aan de rand van een privaat domein met grote vijvers.  Ze werd gevolgd door nog een bijzonder knappe afdaling tot beneden op de hoofdweg, de Rue de Chévelipont, op de grens tussen Court-Saint-Etienne en Villers-La-Ville.  Een politieman en een seingever hielden voor de overstekende bikers het verkeer stil zodat we aan de overkant het bos in konden duiken achter de eenzame villa die daar staat.  Via dat pad kropen we opnieuw naar boven en ik was apetrots van op mijn fiets te kunnen blijven zitten terwijl ik een jongere kerel af zag stappen!  Dit bospad gaat boven aan de eerste huizen over in een kasseibaantje dat eens de top voorbij naar beneden duikt, recht het centrum van Tangissart weer in.  Een bizarre straat waar de oude rijhuizen op een helling tegen elkaar leunen!  Toen ik beneden aan de dranghekkens even halt hield vroeg een jonge kerel van de organisatie me of ik er dan al mee ging stoppen!  Ik vertelde hem dat ik even op adem wilde komen alvorens de strijd aan te gaan met wat ik daarstraks aan de start had zien staan!  Want die jongen stond met volle teugen te genieten van alle opgedaagde deelnemers die er dienden te rijden over een metalen brug die hij en zijn kompanen in het centrum voor de gelegenheid in elkaar hadden geknutseld met het materiaal van een stelling voor bouwvakkers.  Aan het enthousiasme en de inzet van de inrichtende club zal het beslist niet liggen!  Ze stond op 20 km van het vertrek en ik reed er om 11.15 u over.  Nog een andere man riep me toe dat er zodadelijk een bevoorrading kwam en die stond even verder opgesteld op een oprit (naar het kerkhof?) op 21,50 km van het vertrek.  Men had geleerd uit de vorige editie toen de chronorijders in hun haast hun rotzooi langs de kant van het bospad achterlieten en medewerkers dat allemaal dienden op te ruimen.  Er was keuze genoeg aan fruit en lekkers, alhoewel ik pasta en taart waarvan anderen spraken wel niet meer gezien heb!

Na de stop volgde een klim over een betonbaantje om boven een servitudepad links in te slaan.  Daar ging het lekker naar beneden tot aan een bruggetje over een beek om een woest bospad op te rijden waar wandelaars met kinderen rondliepen.  Een zware bosklim en een plezante afdaling over een pad met kleine rotsachtige stenen volgden om uit te komen aan het kruispunt van grote wegen aan de ruïnes van de abdij van Villers-La-Ville.  Rechtsaf het bos in op het grondgebied van Baisy-Thy (Genappe) om het mij stilaan bekende bospad vol stenen in een zachte, maar lange en daardoor toch stevige klim te berijden.  Het pad gaat bovenaan over in een stevig klimmende singletrack doorheen een knap woud waar de bodem thans blauw kleurde door de in bloei staande geurige wilde hyacinten.  Van 24 km tot 25 km konden we genieten van deze natuurpracht.  Eens over de top volgde een knappe afdaling door het bos en langsheen een kleine kloof waar ik wijselijk even te voet ben gegaan omwille van de steile helling vol gevaarlijke wortels teneinde de kans op gebroken botten uit te schakelen.  De rijder die in de verte achter me kwam nam dezelfde beslissing.  Deze plek is geschikt voor doorwinterde bikers of jonge knullen, niet voor mensen die reeds met één been in het rusthuis staan en wiens techniek het niveau pannenkoek niet overschrijdt!  Eens weer op veilige grond trof ik de splitsing waar de 28 km zich losmaakte van de 35-55-75 km op 26 km van het vertrek.  12.20 u!

Na een knap bospad volgde de oversteek van een drukkere betonbaan waar we eerst even dienden langs te rijden om op 27 km weer naar boven het bos in gejaagd te worden.  Het pad gaf uit op een hoogvlakte waar de bloeiende koolzaadvelden de omgeving geel kleurden.  Er vloog een kerel over met een gemotoriseerde deltavlieger.  Op 28 km trof ik de splitsing tussen de 35 km en de 55-75 km.  12.30 u.  Even overwogen wat de opties waren.  Voor 75 km zou ik te lang onderweg zijn, 35 km was wat weinig, dus de gulden middenweg gekozen en voor de 55 km gegaan.  Er kwam een afdaling door de velden waarna ik het bos in dook over de lastige singletrack aan de Sentier du Ry Saint-Bernard, eentje vol diepe groeven.  Ik heb hier bij een toertocht in deze streek, vermoedelijk vanuit Baisy-Thy, bij slecht weer ooit tot aan mijn knieën in het water gestaan!  Ik kreeg er een jogger en twee wandelaars als tegenliggers.  Het pad leidde me weer in de richting van Villers-La-Ville.  Opeens werden we vanaf het pad naar rechts verwezen waar we via een reusachtig wasbord over twee grote bulten en putten naar een ander pad werden geleid.  Op 30 km reed ik daar langs een enorm lange uit grove steen opgetrokken overwoekerde muur die dwars doorheen het bos één of ander groot domein met een kasteelhoeve begrenst.  Er kwamen toch nog drie bikers achter me aan.  In hun zog bereikte ik het in het bos gelegen kapelletje van Sainte Apolline.  We werden naar links verwezen en mijn mond viel open van verbazing bij het zien van wat mij voor de wielen kwam.  Een pracht van een track die zich heen en weer neerwaarts slingerde doorheen een half holle bosweg.  Zo mooi dat hij zelfs een naam meekreeg.  Met veel plezier dook ik er La Descente du Cigalon in.

Ik kwam uit in de bewoonde wereld van Villers-La-Ville in de schilderachtige omgeving van de Rue Jules Tarlier, reed er even langsheen de lokale sportvelden en voorbij een bos om via holle wegen Les quatre chênes te bereiken.  Dat is een kruispunt van onverharde wegen met op elke hoek een oude eik.  Op een bank zaten de twee wandelaars die ik daarstraks op de lastige singletrack had gezien.  33 km om 13.00 u.  Een assenweg bracht me over een open vlakte tot La Houlette, een landelijk baantje waar een domein van een plaatselijke rijkaard en enkele eenzame huizen bij elkaar staan op het grondgebied van Baisy-Thy.  Net voor de bebouwde kom van Sart-Dames-Avelines ging het rechtsaf de velden in.  Sart-Dames-Avelines, de dichterlijke naam van een gehuchtje van Villers-La-Ville waarvan de lengte omgekeerd evenredig is met het aantal inwoners.  34 km.  We reden er op en af doorheen het prachtige Bois d’Hez langsheen blauwe tapijten van wilde hyacinten en naast een kronkelend beekje.  Het pad bracht me op 36,50 km terug tot de bewoonde wereld waar ik ter hoogte van de Rue Ry d’Hez in Baisy-Thy een grotere drukkere baan diende te kruisen en even te volgen.  Er reed een groep kerels met moto’s voorbij.  Ter hoogte van een oude witte gerenoveerde gesloten hoeve met daarachter grote nieuwe stallen en hangars en een betonnen middenplein ging het rechtsaf van de hoofdweg af.  Deze plek ben ik al meer gepasseerd tijdens tochten in de streek.  Er staken me daar toch nog twee bikers voorbij omstreeks 13.30 u, gevolgd door nog eentje en een groep van twee.

Het ging vervolgens eventjes door de bewoonde kern van Baisy-Thy (twee huizen en een half) om er een splitsing tussen de routes van 35 km en 55-75 km te treffen ter hoogte van een zeer oud huis in renovatie dat tegen de voet van een helling is gebouwd.  Het is al iets meer opgeknapt dan enkele jaren geleden toen ik me afvroeg wie er geld wilde investeren in zo’n krocht!  38,50 km.  Het ging linksaf een smal kasseibaantje op en over een veldweg tussen de paardenweiden.  Op 40 km ging ik letterlijk het hoekje om om twee dames en een man te zien die me enigszins verwonderd aankeken en geen bikers meer verwacht hadden aan de voor mij tweede bevoorrading.  Er waren nog eierkoeken, partjes sinaasappel en blikjes Jupiler frisdrank ter beschikking.  Ik was zelfs nog niet de laatste, want even later kwam er nog een trio, twee jonge mannen en een vrouw, toe.  Het was grappig toen ik één van die kerels aan de Waalse dames “hedde gij de l’eau”hoorde vragen!  Antwerps Frans, ofte Frantwerps!  Nadat hij zijn water had gekregen ging hij lekker op zijn kont in het gras zitten.  De bevoorrading stond opgesteld tegenover de lange muur van één of andere kasteelhoeve.

Na het eten van twee eierkoeken en een partje peperkoek, doorgespoeld met Jupiler, werd ik weer naar boven het bos in gejaagd om landelijke wegen in open veld op een hoogvlakte te bereiken.  Heel in de verte zag ik de grote pyloon van daarstraks staan.  Dat is een enorm gevaarte dat met grote betonnen voetsteunen in de grond is verankerd.  Het verwondert me dat dit alles niet omvergeblazen wordt als het stormt.  Assenwegen voerden me in de richting van de autoweg N25 waar een onderdoorgang voor landbouwverkeer voorzien was ter hoogte van de Chemin del Wastez ergens tussen Ways en Bousval, beiden gehuchtjes van Genappe.  42 km.  Vanaf daar volgde de doortocht van een groot privaat bos waar bordjes wel vrije toegang op het pad toestonden.  Dat was voorzien van een lage bareel.  Er passeerde ook een wandelweg, Le promenade du Dauphin, herinnerend aan het verblijf van een Franse koning op het kasteel van Genappe.  We reden er doorheen een zeer mooie omgeving.  Aan het einde van het pad reed ik over een strook met kiezel tussen gerenoveerde gebouwen van het Domaine De Ways-Ruart.  Via een oud kasseibaantje bereikte ik een asfaltbaantje dat me vrij bekend voorkwam.  Mijn vermoeden van daarstraks, toen ik in de verte een watertoren zag staan, werd nu bevestigd.  Want ik reed voorbij de uitlopers van een golfterrein.  Hier heb ik ooit in de gietende regen gereden!  Even later ging het weer rechtsaf een kasseibaantje op doorheen het private domein Ways-Ruart.  Een duo en een enkeling reden me op dit late uur nog voorbij.  Op een kruispunt van boswegen met een op een heuvel gelegen vrij grote boskapel trof ik de splitsing tussen de 55 km en de 75 km op 45,75 km van het vertrek.  14.30 u.  Het was al veel te laat om nog aan de 75 km te beginnen en in deze streek is 55 km voor mij al meer dan genoeg!

Een knap bospad voerde me langsheen tapijten van blauwe hyacinten naar een bruggetje ter hoogte van een schilderachtige vijver waaruit een riviertje met enkele watervalletjes stroomde.  De vijver zelf lag op privaat domein.  De omgeving zag er uit als in een sprookje.  46 km.  “Hedde gij de l’eau” reed me in het gezelschap van z’n vriend en vriendin voorbij.  Tijdens een bosklim kreeg ik een niet onknappe dame die met een onooglijk klein hondje op wandel was als tegenligger.  Daarom even afgestapt om langer van het uitzicht te kunnen genieten.  De klim eindige ter hoogte van alweer een grote kasteelhoeve, de Ferme d’Agnissart te Sclage.  Er volgde een knappe afdaling over een smalle holle singletrack op de Promenade de Bousval.  Eens op open terrein merkte ik dat ik hier ooit in de andere richting had gereden (lees gewandeld) en dat was andere koek!  Een knap bospad met enkele te overwinnen wortels leidde tot in de Chemin de l’Alfer te Sclage (Genappe).  Toen ik er even halt hield kwamen er nog drie bikers toe, waaronder het koppel dat ik heel in het begin had zien rijden en waarvan de vrouw altijd zeer langzaam maar zeker de hellingen op reed.  Ik vermoed dat zij ook de 55 km reden en door mijn veelvuldig stoppen hadden ze me weer weten in te halen.

Vanaf Sclage volgde een zeer zware bosklim over een assenweg en in een hol pad tot op een hoogvlakte in Bousval.  49 km.  In het gezelschap van het koppel bereed ik paadjes op en af tot in Bousval en over een oude spoorbedding tot 53 km.  De vrouw reed voor me uit, de man achter me.  Op 54 km kwam er opnieuw een zware klim in een holle weg met wortels, keien en takken.  De man reed voorop en wachtte boven op zijn vrouw.  Omwille van de lengte en de zwaarte had zij wat tijd nodig om boven te geraken en op deze plek ben ik hen kwijtgespeeld.  Ik zag de man rechts het bos in gaan en op zijn stappen terugkeren.  De reden was snel duidelijk: een korte steile zanderige drop neerwaarts!  Goed voor jonge kerels.  Door eventjes verder te rijden tot de bosrand kon je er ook geraken.  Daar kwam nog een biker voorbij en het zou snel duidelijk worden waarom.  Ik dook de afdaling van de holle weg in en die kwam uit op een open grasspoor waarvan ik me herinnerde dat het vroeger aan het begin van de tocht kwam.  Eens het bos weer in kwam ik op een kruispunt van mooie holle wegen waar de toertocht vanuit Mont-Saint-Guibert enkele weken geleden een splitsing had tussen de twee langste trajecten.  Het ging nu linksaf een ferme klim in een holle weg op  Even later kwam ik na een afdaling op de hoogvlakte van Bousval weer uit op de plek waar de man ter hoogte van de drop op zijn vrouw had staan wachten.  Dat verklaarde meteen waarom ik er daarnet nog een biker had zien passeren.  Ik had al twee jongens op hun moto’s door het bos zien rijden en een daarvan stond voor de drop te aarzelen.  Die had zin om zich te verongelukken!  Doe ik het of doe ik het niet, naar beneden rijden!  Hij deed het niet!

Het ging verder doorheen de velden op de hoogvlakte tot aan La chapelle-du-try-au-chêne, een kapel die moederziel alleen tussen de velden langsheen een asfaltbaantje staat.  56 km.  De kapel van de dries aan de eik.  De boom die er vroeger stond was geen eik en hij legde op 14 juli 2010 het loodje tijdens een storm.  Op 21 maart werd er een nieuwe boom geplant, een Quercus Robur, wat zoveel wil zeggen als een “robuuste of sterke eik”.  De kapel en haar omgeving zijn een kenmerkend en beschermd dorpsgezicht van Bousval.  Elk jaar wordt er op pinkstermaandag een bedevaart naartoe gehouden.  De deur stond open en ik ben er even binnen gegaan.  Vooraan zat een oude man te bidden.  Boven het altaar hing de leuze“Ici on entre pour louer le Seigneur et on sort pour aimer ses frères”.  “En faisant des tours de VTT” heb ik er bij gedacht.  Geen passender uitspraak op de zondag van Pasen!

Verderop trof ik toch nog een laatste splitsing waar de 75 km zich nog eens losmaakte van de 28-35-55 km op 56,50 km van het vertrek.  Ver kon ik niet meer van Tangissart zijn, maar net zoals de Heer Jezus Christus de beste wijn schonk aan het einde van de bruiloft van Kana, zo hield La Trace d’Hez het beste van de tocht als afsluiter!  Want we doken een afdaling in, benoemd als “Le Tobogan” (de schuifaf of glijbaan), een enorm knappe singletrack die zich met vele kombochtjes de dieperik in stortte en de bikers bijna letterlijk het dorp van Tangissart in katapulteerde!  Uit de commentaren maak ik wel op dat er daar een deelneemster is gevallen met enkele gebroken ribben als aandenken!  Zoals zo vaak was ik weer de laatste om aan te komen.  Ik heb dus het langst plezier gehad van mijn zes euro inschrijving!  Dat heb je als je om de paar kilometer stil houdt om rond te kijken.  Op het plein voor de Salle Notre Dame zag ik geen bikes meer staan en de mensen waren bezig met de opruim.  De metalen brug was al opgebroken en ik zag de guitige kerel die me daar daarstraks aansprak in de weer met het opruimen van de nadarhekkens.  Ik ben dan maar meteen huiswaarts getrokken.  Mijn auto stond nog moederziel alleen op de rijweg naast het riviertje La Dyle (de Dijle dus), bijna in Villers-La-Ville.  Deze editie van La Trace d’Hez was het mooiste paasei dat ooit in mijn mandje heeft gelegen!  Voor de volle honderd procent aanbevolen wat parcours, organisatie en enthousiasme van de inrichtende ploeg betreft!

Lees ook het regionale nieuws: klik hier!

Promofilmpje van de lokale TV met beelden van een eerdere editie: klik hier!

StrammerMax

Het verslag van deze toertocht kan u ook lezen op mtb-you.be, op mountainbike.be en op mtbwijzer.be!

De onderstaande foto's dateren van de editie 2010 en werden gemaakt door Schijfrem.

23-04-2014 om 00:00 geschreven door StrammerMax

Toertocht (35-45-55 km) van de Vierschaarfeesten te Waasmunster op zondag 13-04-2014.

Omdat ik op zaterdag de avondrit-nightride van de Rillaarse Bikers vanuit Rillaar had gereden en gewoontegetrouw weer als laatste was gearriveerd, nota bene om middernacht, en nadien nog een babbeltje maakte met Patje2 en Bulls69, was de nacht weer ultra kort!  Nadat we de zondag voordien in Vessem een groot stuk van de toer samen gereden hadden, zouden we dat vandaag nog eens overdoen tijdens de toertocht van de Vierschaarfeesten te Waasmunster.  Ik had met Jari afgesproken dat ik zou bellen wanneer ik thuis met de wagen naar de start vertrok, dan had hij nog tijd genoeg om ginder te geraken.  Een parkeerplekje gevonden in de berm naast de grote baan op nagenoeg dezelfde plaats als vorig jaar en de weg naar de start kon ik me nog perfect herinneren.  Deze was op de speelplaats van de gemeenteschool aan de kerk.  Me ingeschreven en nog eventjes gewacht op m’n compagnon.  Ik keek uit naar deze rit van de Ronde van het Waasland van de Vierschaarfeesten Waasmunster en het was de beste optie na de uitputtingsslag van gisteren.  Er waren ritten van 35-45-55 km en in deze vlakke streek zou de langste toer nog wel lukken!

Omstreeks 9.45 u zijn we vertrokken waardoor het al vrij rustig was op het parcours.  Het ging het dorp uit over veldwegen, voorbij een kapelletje, en over enkele vrij zanderige paden.  Dan over een dijk tussen de Durme, die daar slechts het uitzicht heeft van een smalle beek, en een grote vijver.  Het werd al direct duidelijk dat de richting van de toer tegengesteld was aan deze van vorig jaar.  Op 6 km kwam er een splitsing tussen de routes van 35 km en deze van 45-55 km.  Voor de langste ritten ging het nog even verder over de dijk tot we er van af reden ter hoogte van de snelweg E17.  Er volgde een redelijk lange strook asfalt over een baantje evenwijdig met de snelweg die daar over een berm in de hoogte loopt.  We bogen rechtsaf een graspaadje in tot 10 km van de start omstreeks 10.20 u.  Landelijke paden in de omgeving van de snelweg zoals de Oudeheerweg-Ruiter brachten ons op 14 km tot aan het zogenaamde Oud Vliegveld.  Dat is een open plek waardoor een aantal oude betonbanen lopen.  Er is daar ooit deining geweest (en misschien nog steeds) omdat de voormalige textielmagnaten Jan en Martine De Clerck er onrechtmatig een buurtweg inpalmden en deze verlegden rond hun domein met villa en stoeterij.  “Anthonieke, wij houden van u!”  De ouderen onder ons zullen zich de ontvoering van zoon Anthony De Clerck nog wel herinneren!  Niet dat deze ontvoering wat met die buurtweg te maken had, maar allicht om losgeld te kunnen ontfutselen aan een rijke familie!  We reden over de oude betonbanen en over het nette asfaltbaantje naast de stoeterij.

In 1939 werd hier een hulpvliegveld aangelegd dat korte tijd in gebruik was door de Militaire Luchtvaart. Het vliegveld wordt in heel wat publicaties als “Belsele” aangeduid, maar lag wel degelijk op Waasmunster. Heel even landden de Belgische Battles daar op 10 mei 1940, vooraleer verder te vliegen naar Aalter, vanwaar ze hun missie naar het Albertkanaal vlogen (zie ook ’s Herenelderen en Vroenhoven, Limburg). Waasmunster werd ook als hulpvliegveld gebruikt door de Luftwaffe, maar er stonden nooit operationele gevechtseenheden gestationeerd. Na de oorlog werd het terrein ondermeer gebruikt voor de stockage van oorlogsvoertuigen. Een deel van het terrein is nu eigendom van de familie De Clercq die er ondermeer een stoeterij bezit, een ander deel kan nog bezocht worden door de straat “Oud Vliegveld” te volgen.

We kregen er ook een plezant stukje bos van de Patotterij op de grens met Belsele voor de wielen met enkele genietbare singletracks en een zanderig pad met bochtjes en wortels dat ons in de richting van de snelweg voerde.  Er lag daar wel wat rotzooi op de grond die bewijst dat het bos ook voor andere doeleinden gebruikt wordt ter hoogte van de parking aan de afrit Waasmunster!  Daar hebben we op de grond ook een verloren fietscomputertje opgeraapt en dat bij aankomst ingeleverd.  18 km om 10.50 u.  Eens het bos weer uit reden we op een hoogte evenwijdig met de snelweg die daar links in een soort sleuf ligt en de bosrand rechts.  We reden weer westwaarts van de oprit Waasmunster weg om deze op 19 km de kruisen via de verkeersarme brug ter hoogte van de Oudeheerweg-Ruiter en zo het domein van De Vaag te bereiken.  Dit is het speelbos van de gemeente Waasmunster, grenzend aan een stukje schrale heide. De Vaag is gelegen tussen de E17, de Oudeheerweg-Heide en de Baudelodreef. Sinds kort staat Natuurpunt Zuid-Waasland in voor het natuurbeheer van het 9 hectare grote gebied, om de bijzondere natuurrijkdom van het gebied met heide en bossen de beste kansen te geven, terwijl de speelfunctie gestimuleerd wordt.  We bereden tot 21 km enkele mooie zandwegen over De Vaag onder anderen achter het grote witte kasteel De Roos. Blijkbaar heeft daar ooit een oplichtersduo dat 90 miljoen euro van de bank Crédit Lyonnais verduisterde gewoond! Zij bezaten ook het kasteel van Schelderode dat ik al te zien kreeg tijdens de toertocht vanuit Oosterzele.

We reden opnieuw naar de snelweg toe om er langs deze kant in de hoogte weer naast te rijden, opnieuw in de richting van de oprit Waasmunster.  Het viel op dat, zoals elders, grote stroken bomen op de snelwegbermen waren gerooid en daardoor de lager gelegen singletracks naar de bliksem geholpen zijn op beide kanten.  Men heeft er de uitheemse vogelkers uitgeroeid waarvan gevreesd werd dat deze het nabijgelegen natuurgebied zou overwoekeren.  Het pad, hoog boven de snelweg, dook naar de afrit toe eerst nog een zeer knap stukje bos in waar we getrakteerd werden op enkele leuke tracks en paadjes.  We kwamen uit in de Patotterijstraat, de grote baan die Belsele met Waasmunster verbindt, ter hoogte van het op- en afrittencomplex Waasmunster, staken de snelweg over en reden het spoor in dat er naast de afrit vanuit de richting Sint-Niklaas ligt.  Hier had ik daarstraks bij het toekomen een treintje bikers zien rijden.  We reden er dan verder evenwijdig met de snelweg over een gehavend asfaltbaantje om er op 24 km een splitsing te treffen tussen de 35 km en de 45-55 km.  Landelijke wegen, van fijne kiezel voorziene fietspaadjes, een brede zandweg vol diepe voren en dreven voerden ons dan doorheen het land van Belsele.  Vorig jaar liepen hier ook vele wandelaars rond die er op het erf voor een moderne schuur hun pauzeplaats hadden.  We passeerden er de bizarre Kennel van Rialfo, een lang smal modern kasteel waar rashonden en alpaca’s gefokt en verkocht worden.  De tuin loopt er vol van deze dieren.  De zaak werd opgericht door Alfons Van Roeyen.  Wie inzoomt op het kaartje (zie onderaan) kan diens naam daarop zien staan!

We reden opnieuw door een landelijke omgeving en over een mix van paden in de richting van de snelweg om er op 29 km de bevoorrading te treffen.  11.30 u.  Er was nog wat beweging van toekomende, vertrekkende en knabbelende bikers.  Er was veel keuze aan knabbels en dat smaakte zo tegen het middaguur!  Het fruit was grotendeels door de voorgangers verslonden, maar er lagen verschillende soorten koeken, wafels en cake waar we ons te goed aan hebben gedaan!  Nog een biker gesproken waarmee ik bij de toertocht in Merksplas een babbeltje had gedaan.  Na de bevoorrading dienden we de snelweg opnieuw te kruisen.  De passanten keken maar raar op toen die gekke mountainbikers op het hobbelige grasspoor naast de weg reden in plaats van over het asfalt biljartlaken!  We doken na de brug steil van de berm het naastliggende bos in en dienden daarbij een plas stinkend water te doorwaden, restwater van één of andere afvoer van de brug, de enige plas in het Waasland!  Er volgde een knap stuk bos met amusante paden en singletracks.  Halverwege dienden we een bruggetje te nemen dat bestond uit twee overlangs doormidden gezaagde boomstammen.  Jari reed er gewoon over, maar ik riskeerde het niet.  Ik zou gegarandeerd in de spleet tussen de twee stammen beland zijn en die was iets breder dan een fietsband, dus dat zou verkeerd afgelopen zijn!  Ik herinner me de plek van vorig jaar, maar toen kwamen we van de andere kant.  Op 32 km verlieten we de strook bos en kwamen in een meer bewoonde, doch wel nog steeds bosrijke omgeving.

Tot 37 km reden we doorheen deze bosrijke bewoonde streek.  Daar woonden beslist geen arme mensen in de riante optrekjes, het ene al groter dan het andere!  Zo’n grote huizen en dan nog een tuinhuis nodig hebben!  Het deed me de opmerking ontvallen dat ik duidelijk in de verkeerde nest geboren ben!  Alhoewel, wat zou ik met zo’n kast van een huis moeten aanvangen!  Als iedereen zich zulke oppervlakte zou menen te moeten toe-eigenen, dan zou er niet genoeg plaats zijn voor de miljarden bewoners van deze aardkloot!  We reden ook door de bizarre holle wegen die deze residentiële wijk doorkruisen.  Ik vermoed dat het resten zijn van een voormalige spoorwegbedding.  Op een gegeven plek dienden we een trapje met een viertal treden te bestijgen op het traject van een vaste route.  Een metalen poortje moest wie van de andere kant kwam behoeden voor ongelukken.  Vanaf dan volgden servitudes tussen villa’s en tuinen die vaak een verbinding vormden tussen doodlopende straten.

Op 38 km reden we de Dommelstraat in alwaar de 55 km apart ging op 38 km van het vertrek.  Hier kregen we een beetje hetzelfde stramien als na de pauze, te beginnen met een assenspoor doorheen een grasvlakte, landelijke wegen en servitudepaden langsheen tuinen en domeinen met sporadische bewoning.  Op 44 km bereikten we opnieuw de dijk langsheen de Durme waar we kort het jaagpad bereden.  Er stond weinig water in de rivier die vol slik lag.  We verlieten even later opnieuw de dijk via een betonnen trapje om een iets lastiger te berijden smal met stenen en wortels bezaaid paadje te treffen, gevolgd door een gehavende landbouwweg.  We arriveerden opnieuw in de Dommelstraat op ongeveer dezelfde plek als waar de extra lus was begonnen om het gemeenschappelijke parcours weer te vervoegen.  Dat bracht ons over landelijke baantjes opnieuw richting de Durme waar we nu een tijd het jaagpad bleven volgen.  Na nog enkele landelijke baantjes kwamen we in de meer bewoonde wereld en doorkruisten het park van het kasteel Blauwendael om de speelplaats van de school via een achterpoortje te bereiken met 54 km op het tellertje omstreeks 13.00 u.

De hotdogs waren helaas uitverkocht, dus moesten we ons tevreden stellen met een drankje.  Nog eventjes met Jari nagepraat over de gereden rit tot het wat te fris begon te worden buiten aan de tafeltjes.  Het was mooi weer om te fietsen, maar er stond toch een stevige wind en die maakte het koud wanneer de zon achter de wolken wegdook.  Er zat nog een grote delegatie van de Waasland Mountainbike School.  Toen de mensen van de organisatie zo stilaan met de opruim van de tafels en de stoelen begonnen na het ontmantelen van de bikewash, hebben we elk onze wagen opgezocht en zijn huiswaarts vertrokken.  We hadden hier kunnen genieten van een vlakke rit wat na de inspanningen van gisteren in Rillaar welkom was.  De afpijling was duidelijk en in orde, het parcours bracht genoeg afwisseling met enkele mooie stroken bos, de bevoorrading was meer dan voldoende en de organisatie piekfijn in orde.  Het mooie weer en het sympathieke gezelschap onderweg maakten het eens zo plezant.

Jari zorgde voor de route van 55 km op Google-Maps: klik hier!

Onderaan staan drie filmpjes van de editie 2012.

StrammerMax

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you.be, op mountainbike.be en op mijn site mtbwijzer.be!

Ronde van het Waasland te Waasmunster op 15-04-2012 door TheBen505 (deel 1)

Ronde van het Waasland te Waasmunster op 15-04-2012 door TheBen505 (deel 2)

Ronde van het Waasland te Waasmunster op 15-04-2012 door Neo Weed

16-04-2014 om 00:00 geschreven door StrammerMax

Avondrit-nightride (25-36-46-65 km) van de Rillaarse Bikers te Rillaar op zaterdag 12-04-2014.

Op zaterdag 12 en zondag 13 april organiseerden de Rillaarse Bikers hun vijftiende editie van hun intussen genoegzaam bekende mountainbikeweekend vanuit de Zaal Kortakker in Rillaar.  Traditiegetrouw meegedaan aan de avondrit-nightride, primo omdat ik wel graag ook eens een nachtrit rijd en secundo om de drukte op zondag te vermijden, want dan zou ik me als mindere god alleen maar zenuwachtig maken op de moeilijker en bochtiger singletracks op de plaatselijke hellingen.  Het bleek een goede keuze te zijn, want veel bikers heb ik zaterdag niet op het parcours gezien (47 heb ik er geteld), zodat ik rustig kon rijden of wandelen (sic)!  Ik werd wel sinds vrijdag geplaagd door rugpijn, maar ondanks dat had ik geen zin om thuis te blijven.  Net zoals vorig jaar een parkeerplekje ingenomen nabij de chirolokalen even verderop, ook al was de kleine parking daar deze keer deels bezet door drie grote containers met oud papier.  Er waren nog enkele andere bikers die deze plek ontdekt schenen te hebben.  Aan de inschrijving Jari en diens maat nog gezien, maar deze laatste zag er een jong en vinnig baasje uit, dus in hun spoor rijden was bij voorbaat al geen optie.  Er was wat onduidelijkheid over het sluiten van de inschrijving voor de rit van 65 km, 17.00 u of 18.00 u, vermits de extra lus niet met reflecterende pijlen was uitgezet, maar toch een optie genomen op de grootste afstand.  Het blijft immers tot 21.00 u licht, dus ik had nog wel wat tijd, en omdat ik over degelijke verlichting beschik moest dat haalbaar zijn, zelfs zonder reflectoren.  Om 17.15 u was ik op pad voor enkele uren en zoals kon verwacht worden na enige tijd de laatste op het parcours aanwezig.

Het ging Rillaar uit en deze keer niet via het graspaadje achter de startplaats, maar verder rechtdoor de Kortakker om aan het einde daarvan al direct de splitsing te treffen tussen de 25 km en de 36-46-65 km aan de Wijnberg.  Daar werden we naar boven gestuurd om er te kunnen rijden over de poederdroge singletracks op en af over de flanken van wat de locals naar ik meen de Konijntjesberg noemen, gelegen aan de straten Wijnberg en Rommelaar.  Dat was voor mij al een eerste moeilijke opgave.  Er reed daar ook iemand met een quad, vermoedelijk van de organisatie, en tussen de bomen door zag ik nog een biker naar boven rijden.  Dan ging het het bos op de Wijnberg door.  Omdat ik, eens boven, naar links werd afgeleid over een graspad en dan naar beneden richting de Rommelaar, vermoedde ik dat ik de plek waar ik de biker naar boven had zien rijden aan het einde van de rit zou komen en we hier weer zouden passeren richting de aankomst.  Dat bleek nadien zo te kloppen.  Op 4 km reed ik de Demerhoeve voorbij, haalden drie bikers me in en kwamen de verschillende afstanden weer samen.  Servitudes, soms van een zeer smal kaliber, voerden met tot aan de Langestraat in Rillaar.  Via de Zoot verlieten we de bebouwde kom van het dorp om in een mooi bospad nogmaals een splitsing te treffen waar de 25 km apart ging van de 36-46-65 km op 6,50 km van de start.  Eén biker koos voor de 25 km en een tweede in een smetteloos wit pak volgde mij voor de grotere afstanden.

Sporen doorheen het gras en veldwegen brachten me tot in Scherpenheuvel-Zichem om na de doortocht van een strook bos samen met nog een eenzame biker de Krekelbroekstraat-Brielstraat te bereiken in Messelbroek (Scherpenheuvel-Zichem).  8,50 km.  Een grasspoor door de velden, de Krijkelenbergvoetweg, bracht me naar een bos waarin een huis en enkele chalets gebouwd waren.  Samen met een groepje van drie stond ik daar aan de voet van een bosklim.  Eens deze achter de rug konden we tot 10,75 km genieten van heerlijke paadjes op en af doorheen een knap stuk bos.  Na een asfaltbaantje en een zacht klimmend smal assenwegeltje dook ik met nog drie anderen, waarvan de laatste een opvallende wit-groene fluobroek droeg, rechtsaf een volgend bos in.  Ook hier volgde tot 13 km een knap stukje parcours met enkele stevige klimmetjes in de bossen.  In dit bos stak Patje2 me voorbij met in zijn zog nog een snelle jongen.  Toen ik aan Patje2 vroeg of hij weer zinnes was van de toer twee maal te rijden, riep hij me toe dat hij de 65 km aan het rijden was en dan de 25 km er nog zou aan vast knopen!  Het was vriendelijk van hem mij moed in te spreken door te zeggen dat ik mijn geplande 65 km wel rond zou maken!  Gewoon rustig rijden!  Ik kwam het bos weer uit ter hoogte van een hoeve waar de jonge vader en moeder met hun kind op de binnenplaats zaten.  Met drie bikers bereikte ik de Binnenweg in Messelbroek.  Daar volgde vanaf de Schuttersweg een zware bosklim vanuit het open veld vanaf de plek waar bij eerdere edities de bevoorrading stond en waar ik destijds Bruce Wayne van het forum leerde kennen.  Ook een trouwe deelnemer van deze nachtrit!  Vorig jaar heb ik hem te zien gekregen aan de stop, deze keer heb ik hem gemist, ook al was hij aanwezig.  Met twee bikers de klim aangevat, maar zelf halverwege moeten staken, terwijl de twee anderen lustig naar boven kropen.  Boven kregen we een kort lusje over een track door het lokale bos voor de wielen.  14 km.

De Keibergsevoetweg bracht me vervolgens tot weer een knap bos waar we op 15 km ons hart konden ophalen op leuke droge singletracks.  Omstreeks 17 km reed ik door een stukje meer bewoonde wereld in de omgeving van de Vossekotstraat te Scherpenheuvel.  18.50 u.  Na de oversteek van een grote baan, ik vermoed volgens de kaart de baan van Rillaar naar Scherpenheuvel, reed ik door meer open velden waar vier boeren met hun tractoren in de weer waren met ploegen en spuiten van mest!  Er volgde nog een stukje doorheen een meer bewoonde wereld en enkele landelijke voetwegen doorheen gras en velden.  Op 19 km reed ik weer een bos in waar we bochtige singletracks op een heuvel (de Hoensberg?) dienden te bedwingen.  De ondergrond zag er uit als bladgrond.  Vermoedelijk een stuk bos waar weinig gereden wordt en de paadjes voor de gelegenheid vrijgemaakt waren!  Ik kreeg er even het gezelschap van een vader met zijn zoon en dochter (of was het de moeder?).  Na de doortocht van dit bos bereikte ik de bebouwde kom van Schoonderbuken (Scherpenheuvel-Zichem) in een straat die open lag voor wegenwerken.  Rechtsaf een voetweg in, gevolgd door de oversteek van een grote baan, de Schransstraat, om zo Oudenbos in Rillaar (Aarschot) te bereiken.  Daar trof ik na 21 km de eerste bevoorrading om 19.15 u.  Alles stond opgesteld onder twee tenten, met zelfs het logo van de Rillaarse Bikers er op gedrukt, op de oprit naast een eenzaam huis!  Je kon er eten van bananen en in stukken gebroken Leo-wafels, water en sportdrank drinken.  Ook de aanwezige muziek, deze keer zachter dan anders, en discolampen waren als van oudsher present.  Terwijl ik er even verpoosde kwamen er nog 11 bikers toe.  De webcam waarmee aan de inschrijving beelden van de bevoorrading te zien waren op een groot scherm kon ik niet spotten!

Na de pauze reden we kort over de Schoonderbeukenweg om een zware klim door de velden voorgeschoteld te krijgen.  Niet heel steil, maar wel lang!  Naar het laatste stukje toe zag ik een biker naast z’n fiets lopen en dat was het sein om diens voorbeeld te volgen!  We kwamen weer uit in Oudenbos en via deze straat bereikten we het grindpad dat evenwijdig loopt met de snelweg E314 en daar luistert naar de namen Groenstraat en Donk.  Nu reden we hier lekker lang naar beneden, tijdens andere toertochten is het hier meestal klimmen geblazen!  Aan het einde van het pad trof ik op 25,50 km een splitsing tussen de 25 km en de 36-46-65 km.  Voor de grootste afstanden ging het de snelweg onder naast de grote baan die Rillaar met Tielt-Winge verbindt om dan de Tienbunder in te slaan die aan de andere kant evenwijdig met de snelweg verder loopt naast het Tienbunderbos.  Daar trof ik onmiddellijk na de vorige de splitsing waar de 65 km zich losmaakte van de 36-46 km op 26 km van de start.  19.45 u.  Ik was intussen al een hele tijd op pad en twijfelde even of ik de langste afstand wel op zou gaan.  Ik rekende er op van tot 21.00 u daglicht te hebben.  Toch maar gekozen voor de langste toer.

Die bracht me naar Houwaart (Tielt-Winge).  Vanuit de Haldertstraat ging het de bossen in tot aan de Solleweg, gevolgd door een stevige klim tot aan de Kaaskorf.  Dat zijn allemaal assenwegen in een bos met sporadische bebouwing.  Er kwam een wagen aangestoven met een bike op de fietsdrager.  Misschien iemand die daar woont en de rit achter de rug had.  Vanaf het kruispunt van assenwegen ging het door het bos weer lekker naar beneden, onder anderen over een pad waarnaast een kleine track iets meer in de hoogte gelegen is en door meerdere toertochten in deze streek wordt aangedaan, tot ik opnieuw in de Haldertstraat uitkwam.  Rechtsaf en even verder weer rechtsaf om opnieuw naar boven gejaagd te worden over een stevige helling naar hetzelfde bos toe.  We reden er over een groene vaste route.  Het ging linksaf een holle weg in waar zeer diepe sporen meestal vol water staan.  Nu stond alles er zo goed als droog.  Tijdens afgelopen zomer reed ik er nog in het spoor van Peter tijdens de toertocht vanuit Wijgmaal en waarvan de laatste lus de zwaarste is richting Holsbeek.  Er volgde nog een zware klim tot aan de Wijngaardstraat en dan nog eentje, maar deze keer over het asfalt van de Houwaartsebergweg!  31 km om 20.15 u.  We verlieten weer het asfalt om te rijden over de zanderige paden op de Wijngaardberg.  Op 33 km weer een stevige klim naar een boomgaard toe.  Op deze plek heb ik tijdens een andere toertocht (Bekkevoort?), toen we van de andere kant kwamen, ooit eens mijn enige binnenband afgestaan aan een jonge kerel die daar met pech stond en wij vermoedelijk de laatste twee op het parcours waren.  In de hoop zelf niet meer lek te rijden!  Eens boven in de boomgaard arriveerde ik op een asfaltbaantje waar een bordje stond met een kaart van de plaatselijke vaste routes (rood en blauw op die plek).  Ik meen tijdens een afdaling over asfalt ook Houwaartsgat te zijn gepasseerd.  Daar ontbrak ergens een pijl en een nog een late biker riep me tijdens het voorbijvliegen toe “dat het zo wel juist zou zijn, zeker”!

Verderop ging het weer een strook bos in waar bochtige paadjes dienden genomen te worden in de buurt van een zeer diepe zandput.  Lastige paadjes met veel bochtjes op hellingen op en af.  Er waren kinderen van een jeugdbeweging of vakantiekamp aan het spelen, ook al begon het donker te worden.  Aan een kruispunt van zandwegen rees er twijfel over de opstelling van de pijlen.  Gelukkig waren hier zoals elders kalksporen op de grond aangebracht zodat ik de vermoedelijk juiste richting uit kon.  Het ging neerwaarts in een holle weg en ook daar wezen alle pijlen de andere kant uit!  Ik vermoed dat een flauwe plezante, misschien de kinderen die daar boven speelden, alle pijlen in dit pad hadden omgedraaid.  Ik kwam beneden uit aan een eenzaam huis in een wegeltje dat Grootveld heet.  36,50 km.  Ik panikeerde toch wel even toen ik zag dat dit straatnaambordje Holsbeek vermeldde!  De laatste lus van de toertocht in Wijgmaal gaat door Holsbeek en Wijgmaal ligt tegen (is deelgemeente van) Leuven!  Ik hoopte door de invallende duisternis geen splitsing gemist te hebben of door de verwarring van de pijlen niet op het parcours van de 82 km gesukkeld te zijn!  Want dan was ik nog niet thuis!  Of stel u voor dat ik nog naar die onmogelijke beruchte Zounc en het Sukkelpad in Holsbeek zou gestuurd worden!  Achteraf gezien ligt het Grootveld in Nieuwrode en dat is blijkbaar een deelgemeente van Holsbeek.  De Zounc ligt daar nog een heel eind af!

Vanaf de Kriesberg (Holsbeek, Nieuwrode dus), een naam die me bekend in de oren klonk van andere tochten, ging het weer over boswegen omstreeks 38 km.  Ik kwam uit op een plek die ik van vorig jaar herkende omdat op die plaats de splitsing was waar de 45 km toen apart ging.  Nu kwam ik uit het pad waar ik toen in moest.  Het betreft een kruispunt van veldwegen op de rand van bos en velden waar zeer brede en diepe voren zijn en bij nat weer een immens grote plas water staat.  Vorig jaar was het hier één kleiachtige blubber omdat het in de vooravond was beginnen regenen, nu lag alles poederdroog.  Even verder arriveerde ik aan een eenzaam huisje en daar kwamen de routes weer samen.  Op 39 km om 21.15 u even staan sakkeren omdat ik vanaf een kort asfaltbaantje linksaf moest en blijkbaar op het erf van een huis terechtkwam.  Nog eens terug gereden en opnieuw geprobeerd, maar geen alternatief te zien!  Mijn felle lichten schenen recht een groot venster zonder gordijnen van het huis binnen waar de vrouw des huizes zich verdwaasd uit de zetel oprichtte!  Nog eens teruggekeerd!  Er liep wel een soort paadje door het gras naast een afsluiting met cipressen, maar ik zag in de verte geen pijlen.  Nogmaals teruggekeerd.  De vrouw die daar woonde was intussen naar buiten gekomen en merkte dat het pijltje dat er stond gedraaid was!  Nog niet zo lang geleden, want ze was net nog met de wagen weggereden en teruggekeerd.  Nog een tijdje met die mevrouw staan praten.  Ze gaf wat uitleg over de plaats waar ik me bevond ten opzichte van de snelweg (links), van Rillaar (voor) en van de Wijngaardberg (rechts).  Recht voor waren wel geen huizen meer, enkel bossen, maar als ik altijd rechtdoor aanhield zou ik in Rillaar uitkomen.  Ze was bezorgd over het feit dat ik hier nog rond reed in het donker, voor eventuele valpartijen en of ik mijn gsm wel bij had voor in geval van nood, maar ik maakte haar duidelijk dat het een nachtrit was, dat ik daar op voorzien was en het niet de eerste keer was dat ik bij nacht door de bossen fietste.  Een zeer vriendelijk mens!  Als ik er bij leven en welzijn volgend jaar nog zou passeren zal ik nog eens tot aan haar venster rijden om goedenavond te wensen!  Ik had de naam van het straatje moeten vragen!

Het was effectief rechtdoor en ik trof weer pijltjes en plots een fel licht achter me!  Deze biker had dus geluk dat ik net de pijlen weer in de juiste richting had gezet!  “Ik dacht al dat ik de enige gek was die hier nog rond reed”, zei hij bij het passeren.  In zijn kielzog dook ik de paadjes en grassporen op die me kriskras doorheen een boomgaard loodsten.  Vorig jaar moet ik hier ook gereden hebben, maar meer naar het einde toe, en kwam ik hier nog drie late jonge gasten tegen.  Na de doortocht van de boomgaard in bloei kwam er een snelle afdaling over een harde zandweg.  We reden ook voorbij een kapelletje, ik vermoed Sint-Jozef-onder-de-linden dat daar ergens op een helling staat, alhoewel Onze-Lieve-Vrouw-van-gedurige-bijstand werd aanroepen op de gevel!  Om na een stukje over asfalt een singletrack in een bos op te gaan die leidde naar een asfaltbaantje doorheen hetzelfde bos.  Op 41 km arriveerde ik weer in de Kaaskorf, maar hier ligt een wirwar van wegeltjes die allemaal die naam dragen!  Er staan hier zelfs veel buitenhuisjes, maar die kregen we niet te zien!  Er volgde nog de doortocht van een pikdonker bos over een goed berijdbaar pad waarna ik op 43 km arriveerde aan het kapelletje op een kruispunt van een betonbaantje en kiezelwegen, onder anderen de Jennekensstraat waar ik uit kwam.  Hier heeft ook een aantal keren de bevoorrading van de Rillaarse Bikers gestaan of deze van andere tochten.  Het is een bekend herkenningspunt dicht bij de snelweg.  21.30 u.  Ik zag twee rode flikkerende achterlichtjes verdwijnen en dat waren bikers op de route van 46 km.  Op de grond maakten grote kalklijnen met de vermelding van de afstanden duidelijk dat de 65 km hier apart diende te blijven van de 48 km.  Er was op geen kalk bespaard!  Voor alle zekerheid nog twee aankomende bikers tegengehouden om te vragen welke route ze volgden.  De 48 km!

Allicht volgde hier nog een extra lusje voor de 65 km, dus de gekozen afstand aangehouden.  Even verderop werd ik een privaat terrein op gestuurd wat door sommigen omschreven wordt als de “Zwitserse weide” omdat we er door een weide gestuurd werden die op een helling gelegen is.  Ik heb hier eventjes gewandeld, want nu nog door dat gras stompen zag ik niet direct zitten!  Ook het privaat bos dat volgde was een karwei in het donker tussen de dicht op elkaar staande bomen en over een bodem van mulle bladgrond en lagen afgevallen naalden.  Vorig jaar stond hier de (eerste) bevoorrading en na de doortocht van het bos bereikte ik effectief de tweede stop!  De tocht verliep dus deels in de andere richting en deels over nieuwe stukken.  De stop, enkel bedoeld voor de langste tocht, was zoals te verwachten reeds verlaten, maar er stonden toch nog bekertjes drinken klaar voor onverwachte laatkomers zoals ik!  Waarvoor dank.  Het was hier dat ik vorig jaar Bruce Wayne nog te zien kreeg en de Rillaarse Bikers bakten hier toen zelfs curryworsten!  44 km om 21.50 u.  Van vorig jaar herinnerde ik me dat we het privaat terrein dienden te verlaten via de grote poort.  Na een kort stukje asfalt ging het door een stikdonker bos en over een gehavende veldweg vol diepe sporen tot ik uitkwam aan een brug over de snelweg, ik vermoed in de omgeving van het kapelletje aan de Jennekensstraat dat nu achter me lag.  Aan de overkant van de brug was een splitsing voor de 36 km rechtdoor en de 46-65 km linksaf naar een asfaltbaantje dat zich van de brug naar beneden stortte tot op het niveau van de snelweg E314.  Vanaf hier trof ik weer de reflecterende pijlen die op de extra lus voor de 65 km ontbraken, maar dat had voor mij geen moeilijkheden opgeleverd, tenzij dan degenen waar aan geprutst was geweest in Nieuwrode.  10.00 u.

Het ging weer een heel stuk langsheen de E314, eerst over gehavend asfalt, met nog een biker die me inhaalde, en daarna over een grasspoor in de richting van de afrit Aarschot.  Op de plaats waar het asfalt eindigde halt gehouden om de batterijen van mijn lampen te vervangen.  Er reed me toen nog een biker zonder boe of bah voorbij, iets wat ik zelf nooit zou doen, want iemand die langs de kant staat kan af te rekenen hebben met pech en laat je zeker bij nacht niet aan zijn lot over.  De route boog weg van de snelweg en samen met nog een zeven late rijders dook ik een bos in voor enkele leuke lussen over een bospad vol bulten en putten van één of ander crossparcours, mooi te zien op de bijgevoegde kaart van Google-Maps na inzoomen!  49 km.  Na het inslaan van de Hogeweg in Aarschot kregen we nog bijzonder leuke en goed te berijden paden in het bos en door de velden voor de wielen, vaak over stukken privaat terrein.  Deze brachten me tot in de Muizenstraat waar we de grote baan van Aarschot naar Rillaar dienden te kruisen naar de Wijper toe.  52 km om 22.45 u.  Plezante paden en servitudes leidden weer tot de omgeving van de Wijnberg-Rommelaar waar we tot 55 km weer over de flanken gejaagd werden doorheen het bos tot 55 km.  Wat een karwei op dit late uur!  Ook al was ik dicht bij de start, ik had nog tien kilometer te gaan!

Vanaf dan ging het door een meer bewoonde en ook vlakkere wereld en weer zuidwaarts in de richting van de snelweg.  Ter hoogte van de Steenberg zag ik iemand  met een quad en enkele mannen bezig aan de hoek van de straat, vermoedelijk Rillaarse Bikers die daar met één of ander bezig waren.  Ik passeerde het vlak naast de snelweg gelegen Betterfruit op 60 km om 11.30 u.  Toen ik vanaf een asfaltbaantje weer een verhard pad in wou gaan zag ik nog twee bikers met felle lampen achter me opdoemen!  “Ge moet voor ons niet opzij gaan, want wij zijn ook bekaf”, hoorde ik een bekende stem zeggen.  Het was Patje2 in het gezelschap van Bulss69!  In plaats van na de 65 km de rit van 25 nog bij te nemen, had Patje samen met hem nog de volledige 46 km er bij genomen!  De laatste kilometers samen met hen afgelegd.  Op een veldpad nog op het laatste moment kunnen uitwijken om een argeloze egel het leven te sparen!  Dan nog werden we op een bepaalde mij niet onbekende plek een nijdige helling naar een bos toe op gestuurd.  Vanaf halverwege te voet.  Ik hoorde ook Bulls69 sakkeren op zijn versnellingen en noodgedwongen afstappen.  Eens weer in de Schoonderbeukenweg zag ik Patje linksaf slaan terwijl Bulls69 rechtdoor reed.  Naar huis, vermits hij hier woont?  Ik werd gedurende de laatste kilometers nog zwaar op de rooster gelegd met de passage van droge tracks op een bosrijke helling.  Omdat ik Patje wilde bijhouden nog de moed gehad om zo veel mogelijk te rijden ondanks de zeer korte bochtjes.  Maar ik was zo moe dat ik het laatste stuk door dit bos toch even gewandeld heb!  Kort draaien en keren rond stammen met korte bochtjes, putten, bulten, in mulle grond en dan nog op een schuine helling was niet meer aan mij besteed na 65 km.  De laatste kilometers heb ik Patje dan toch nog moeten lossen.  Uiteindelijk kwam ik weer toe in de bewoonde wereld en was ik opgelucht dat ik de weerkaatsing zag van de groene verkeerslichten op de hoek van de Kortakker en de Diestsesteenweg om na 69 km de start weer te bereiken!  Het was verdomme middernacht!  Het werd voor mij zware kost aan een traag tempo, maar ik had me goed weten te amuseren ondanks de rugpijn en de pijnlijke voeten waar ik de laatste tijd veel last van heb!  De Strammer wordt oud!  Het was ook interessant om deels bij daglicht te rijden om de omgeving te zien en deels bij nacht om er toch een nachtrit van te maken.

Er stonden buiten geen fietsen meer, maar het zou me verwonderd hebben dat Patje2 direct zou vertrokken zijn.  Ik zag binnen in de zaal bikes staan en liggen, dus heb ik de mijne ook mee naar binnen genomen.  Zelfs de quad waarvan eerder sprake werd nadien de parochiezaal binnen geduwd voor de nacht!  Patje en Bulls waren nog aanwezig en nog een handvol andere bikers, waaronder een delegatie uit Messelbroek die ik als laatsten onderweg had gezien.  Ik was content dat er nog drank verkrijgbaar was, want dat was welgekomen.  Nog even nagepraat en tegen dat de fiets op de auto stond en ik naar huis kon vertrekken was het bijna 01.00 u!  De GPS zodanig ingesteld dat hij me niet via de E314 zou sturen, want dat is dik 35 km extra, maar omwille van een omleiding in Aarschot toch nog even moeten zoeken naar de weg huiswaarts over Herselt en Olen.  Tegen dat ik me thuis wat gewassen had was het 03.00 u!  Om de volgende ochtend vroeg op te staan om in Waasmunster te kunnen gaan rijden!  Hoe gek kan een mens zijn!

Jari zorgde voor de route van 46 km op Google-Maps: klik hier!  Hij wist me ook te vertellen dat de spaghetti die je bij aankomst kon kopen lekker was!  Daar durfde ik zo laat niet meer naar vragen!

Foto's van de toertocht op zondag door Polarbear vind je hier!

StrammerMax

Dit verslag is ook te lezen op mtb-you.be, mountainbike.be en m'n site mtbwijzer.be!

De onderstaande foto's dateren van de editie 2008 tijdens de beklimming van de IJsbeek aan de Haldertstraat en het Solveld in Tielt-Winge.

Nightride van de Rillaarse Bikers op 12-04-2013 door JB

Nightride van de Rillaarse Bikers op 12-04-2014 door Ruud

Toertocht van de Rillaarse Bikers op 13-04-2014 door MTB Maniacs

15-04-2014 om 00:00 geschreven door StrammerMax

Beerze Brave Veldtoertocht (25-35-50 km) van MTB Vessem te Vessem op zondag 06-04-2014.

Ook al was ik op zaterdag niet gaan rijden en naar mijn maatstaven op tijd, lees voor middernacht, gaan slapen, het deed toch pijn toen op zondagochtend de wekkerradio van zijn tak begon te maken.  Het wakker worden verliep redelijk vlot, maar op het ogenblik dat ik wenste te vertrekken, was er toch weer iets wat roet in het eten kwam strooien.  Had ik gisterenavond mijn voorband nog opgepompt, omdat deze na verloop van een week altijd leegliep, nu stond de achterband zo plat als een vijg!  Deze fiets is nagelnieuw, maar stond al een tijdje in de winkel te koop, en allicht is het product in de notubes-banden aan vervanging toe.  Ik vermoed niet dat er een lek in de banden zit, want anders zouden ze veel sneller leeglopen.  Na oppompen blijven ze immers gedurende de hele rit op sterkte!  Gezien bij de meeste mensen een lichte stress op de darmen werkt, kon ik daarna ook weer al m’n fietskleren afstropen om noodgedwongen de pot op te zoeken.  Dat heeft natuurlijk ook z’n voordelen, want wat daar in valt hoef je niet mee te slepen tijdens de rit!  Enfin, ik vertrok weer ruim een half uur later dan voorzien richting het Nederlandse Vessem, nabij Eindhoven en niet zo ver van de Belgische grens gelegen.  Nadat vorig jaar een biker van MTB Vessem mij voor het begin van de lichtjestocht in Esbeek een flyer van de tocht van zijn club in de handen had geduwd en deze had aangeprezen, was ik daar toen al naartoe getrokken en dat was me goed bevallen en dus voor herhaling vatbaar.  De tocht voert eigenlijk omzeggens voor de volle honderd procent door de bossen en ik heb niet liever dan dat!

Ik kreeg een parkeerplek toegewezen op nagenoeg dezelfde plek als vorig jaar en kon me de weg naar de start over een zandweg door het bos nog levendig herinneren alsof het gisteren was!  Me ingeschreven in het lokaaltje aan de sportvelden van het sportpark De Lille, waar je een handig doorslagje van uw inschrijvingsbewijs met vermelding van een noodnummer kon meenemen, samen met een bonnetje dat recht gaf op een gratis Beerze Bier in De Gouden Leeuw op 2 km voor de aankomst na afloop!  Alles veilig opgeborgen, want vooral dat laatste mocht niet verloren raken!  Om 09.45 u was ik op weg, benieuwd naar wat de mannen van MTB Vessem voor ons in hun petto hadden op deze veelbelovende zondag begin april.  Na een superdroge singletrack, over bijna bladgrond uit een droge bloempot, tussen de stammen van dennenbomen naast de sportvelden, bereikten we onmiddellijk de lokale bossen.  We konden er rijden over zandpaden en singletracks à volonté.  De ondergrond lag er zeer droog bij.  Na 6,50 km kruisten we een zandweg die luisterde naar de naam Klein Halfmijl op de rand tussen bos en velden en volgens de kaart gelegen op het grondgebied van Oerle (Veldhoven).  We doken er opnieuw volop de bossen in via de zandweg Grote Vliet over of in de buurt van een vaste groene route.  Kort daarop kwam er een eerste splitsing tussen de routes van 25 km en van 35-50 km op 6,75 km van het vertrek.  Na de doortocht van een strook bos en het dokkeren over een pad vol putten kwam er al snel een tweede splitsing, deze keer tussen de trajecten van 35 km en van 50 km op 8,00 km van de start.  Gekozen voor de langste rit.

Een halve kilometer verder kwam ik even weer uit de bossen tevoorschijn op een landelijk asfaltbaantje.  Op het volgende kruispunt stonden twee seingevers en ging het linksaf op een volgend rustig asfaltbaantje om een kilometer verder nogmaals twee seingevers te treffen op een kruispunt.  Van 8,50 km tot 10 km reden we zo eventjes over rustige asfaltbaantjes doorheen een landelijke omgeving in open velden en langsheen enkele verloren gelopen boerderijen.  Daarna doken we weer de bossen in en konden er rijden over knappe singletracks waarvan sommigen deel uitmaakten van een lokale groene vaste route.  Op één daarvan was het wippen of stappen over een aantal stammen van omgevallen bomen.  Het feestje met singletracks en bospaden ging zo verder tot ik na 12,75 km de bosrand bereikte naast een baantje waar aan de overkant de camping Molenvelden gelegen was, uitgerust met een grote speeltuin.  Samen met nog een biker en een koppel wandelaars dat van de camping kwam en die ik later nog op mijn pad zou treffen, dook ik weer de bossen in.  Daar konden we genieten van de vele paadjes in de bossen van het domein Molenvelden.  Op 16 km kwam er de oversteek van een door twee seingevers bewaakt landelijk baantje en dook ik de Paddenweg in, vermoedelijk in Zandoerle (Veldhoven).  Vanaf deze plek konden we rijden in de bossen van het domein Halfmijl.  10.40 u.  Het eerste halfuur na de start kreeg ik nog bikers te zien, maar nadien was het zeer kalm geworden op het parcours.  Dat was te verwachten vermits er maar tot tien uur kon worden ingeschreven en iedereen die na mij aan de start verscheen me inmiddels had ingehaald.  Op 18 km kwam daar dan toch nog iemand in mijn wiel hangen en niet de eerste de beste.  Het bleek niemand minder dan Jari te zijn, waarvan ik zo stilaan kan beweren dat hij een vriend geworden is die ik graag tijdens toertochten op mijn weg ontmoet.  De rest van de rit hebben we samen uit gereden, ook al kreeg ik het tussen de 35 km en de 45 km lastig om hem te kunnen blijven volgen!

We troffen tijdens onze rit niets dan bospaden en singletracks die ons na omzeggens 22 km voorbij de vijvers Groot- en Kleinmeer voerden.  11.00 u.  Helaas begon het te regenen, maar het bleef gelukkig beperkt tot een bui met enkele druppels.  Terwijl Jari stopte om zijn regenvestje aan te trekken ben ik rustig blijven verder rijden om wat op adem te komen.  Omdat hij blijkbaar toch ergens een pijltje had gemist in een haakse bocht en op zijn stappen was moeten terugkeren, bereikte ik na een aantal boswegen, bezaaid met grote keien, alleen de pauzeplaats op 25 km van het vertrek.  Ze bevond zich langsheen een pad midden in het bos.  11.15 u.  Na enige tijd kwam m’n makker dan toch toe, gehuld in zijn knalgele regenjasje en met in zijn zog nog een late starter.  Aan de stop nog een babbel gehad met de biker van MTB Vessem die me vorig jaar de flyer had toegestopt in Esbeek en waarmee ik op het terras van De Gouden Leeuw nog had zitten napraten na hun toertocht hier voor de eerste keer gereden te hebben.  Hij is er de oorzaak van dat ik deze genietbare tocht door de bossen leerde ontdekken.  Alles aan de stop was nog aanwezig met bananen, honingwafeltjes, koeken en sportdrank om weer op krachten te komen.

Samen met Jari weer op pad voor de tweede helft van de tocht.  Kort na de stop werd mijn aandacht getrokken door een man die achter een afsluiting in de weer was met één of andere werkje en gehuld was in een bizar pak met masker en hoed!  Toch niet bezig met giftige stoffen?  Tot ik in de gaten kreeg dat deze imker bezig was met zijn bijenkorven!  Van na de stop troffen we zeer mooie singletracks, afgewisseld met soms zanderige bospaden, en dat feestje bleef duren tot aan de splitsing van de routes van 25 km en 35-50 km op 29 km van het vertrek.  Op deze plek waren nog steeds twee seingevers present om ons naar de overkant van een iets drukkere baan te begeleiden.  Na nog een reeks singletracks ging het de zandweg op die ons omstreeks 30 km door een vrij toegankelijk militair domein voerde.  Daarop volgde nog eens een lange aaneenschakeling van leuke singletracks tot aan de splitsing tussen de routes van 35 km en 50 km op 34,50 km van het vertrek.  Mij even afgevraagd welke keuze Jari zou maken, maar hij ging gezwind de richting van de langste rit uit.  12.00 u.

Was hij tot hiertoe vaak in mijn wiel blijven rijden, en hij is eigenlijk de enige waarvan ik dat kan verdragen, want ik houd er niet van dat iemand in mijn wiel blijft hangen, nu reed Jari een hele tijd voorop.  Vermits de vermoeidheid zich begon te laten gevoelen, kreeg ik het bij wijlen lastig om hem te kunnen blijven volgen.  Het was dus even op de tanden bijten, vooral dan op die enkele plekken waar we met tegenwind te maken hadden.  We kregen niets dan een afwisseling van boswegen en singletracks voor onze wielen geschoven in een vaak zanderige omgeving.  Omstreeks 35 km volgde een leuke singletrack die een iets meer technisch karakter had met enkele bulten op en af en veel boomwortels.  We kregen ook een door boswerken enigszins gehavend paadje voor de wielen waar het laveren was tussen de achtergelaten resten van omgehakte bomen.  Tot 41 km reden we door niks anders dan de bossen.  Zo nu en dan werden we overvlogen door de vliegtuigen die vanaf Eindhoven opstegen.

Gedurende de laatste tien kilometer kregen we een afwisselend parcours van stroken bos en korte stukjes doorheen een meer bewoonde wereld in een open omgeving over veldwegen op de rand tussen bos en velden.  Intussen was de zon meer doorgebroken en was het heerlijk rijden.  Bij het inrijden van een bos vanaf het fietspad naast een iets grotere baan, zagen we onder een schuilhuisje een aantal mannen van MTB Vessem zitten, dezelfden die we daarstraks aan de stop gezien hadden.  Klaar om de pijlen op dit deel van het parcours op te ruimen na onze doortocht.  Vorig jaar zaten zij daar ook te wachten toen ik er passeerde.  Kwestie van één van de sponsors van de club nog met een bezoek te vereren werden we doorheen een loods van de firma Verkooyen Machines geleid!  Voor graafwerken groot en klein moet je bij Verkooyen zijn!  In alle maten en soorten stonden ze er!  Wanneer het tellertje de 50 km naderde bereikten we het dorpscentrum van Vessem en werd onze inspanning beloond op het buitenterras achter De Gouden Leeuw!  Hier konden we de beloofde pint Beerze Bier achter de kiezen gieten.  Maar eerst nog kennis gemaakt met de moeder van Jari die de rit van 35 km achter zich had en daar op hem zat te wachten.  Deze plek, dicht bij de Beerze, was immers interessanter dan de aankomst twee kilometer verder.  Moeder Jari is ook beroepsmatig met sport bezig en wat is er leuker dan dat moeder en zoon elkaar kunnen ontmoeten na het beleven van een gemeenschappelijke passie.   Er zaten nog een deelnemer en twee mannen van MTB Vessem aan de tafel en zij toonden al direct belangstelling voor de manier waarop Jari met een applicatie zijn ritten registreerde op Google-Maps.  De mannen die de pijlen hadden opgehaald kwamen ons vragen of we er bezwaar tegen hadden van het laatste stukje via de weg te rijden.  Daar konden we na de mooie rit wel mee leven, zodat deze mensen ook de laatste pijltjes konden wegnemen.  Het was tenslotte voor iedereen zondag en allicht moeten de meesten ook morgen weer aan het werk.  Bij het nog genieten van een tweede pint Beerze konden we nog napraten over de gereden rit en al uitkijken naar het moois dat ons de komende lente en zomer bij leven en welzijn nog te wachten staat.

Het sportpark De Lille ligt eigenlijk langsheen dezelfde straat als De Gouden Leeuw, even verder dan de plaats waar deze de bossen in duikt.  Zo ver dienden we niet te rijden, want bij het in rijden van het bos konden we rechtsaf de weg in waar verderop onze auto’s geparkeerd stonden.  Om van daar de rit huiswaarts aan te vatten.  Op de terugweg nog een ommetje gemaakt via Postel en Mol-Rauw om daar in een eethuisje de inwendige mens nog te versterken buiten aan een tafeltje, waarbij ik warempel een zomergevoel kreeg.  Dat kon ook moeilijk anders na deze knappe en degelijk georganiseerde toertocht in het bosrijke Vessem.  Hoogtemeters moet je er niet komen zoeken, net zo min als technische hoogstandjes, maar een rit die bijna integraal doorheen de bossen voert moet toch menig mountainbiker weten te bekoren.  Mede dank zij het aangename gezelschap onderweg en na afloop kon ik deze Beerze Brave Veldtoertocht weer toevoegen aan het lijstje mooie herinneringen uit mijn leven.

Jari zorgde voor de registratie op Google-Maps: klik hier!

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you.be, mtb-you.nl, mountainbike.be, mountainbike.nl en mtbwijzer.be!

Beerze Brave Veldtoertocht Vessem 06-04-2014 door MTB Roermond (deel 1)

Beerze Brave Veldtoertocht Vessem 06-04-2014 door MTB Roermond (deel 2)

Beerze Brave Veldtoertocht Vessem 06-04-2014 door MTB Roermond (deel 3)

08-04-2014 om 00:00 geschreven door StrammerMax

Toertocht 18ième VTT Jean Michel (15-25-35-45 km) van Les Blancs Bastons de Borniveau te Bornival (Nivelles) op zondag 30-03-2014.

Van Bornival had ik nog nooit gehoord, tenzij ooit gezien dat er elk jaar een toertocht wordt georganiseerd.  Bornival is een piepkleine deelgemeente van Nivelles (Nijvel) in Waals-Brabant op de grens met Henegouwen.  Ik ben al wel vaak gaan rijden in de streek van Genappe, ook niet zo ver van Nijvel gelegen, in Dworp (Huizingen) en Lasne, allemaal plaatsen die in dezelfde omgeving liggen.  In het meer zuidoostelijk gelegen Bornival was ik nog nooit geweest.  Dank zij deze toertocht herbeleefde ik een herinnering uit mijn kindertijd toen er in de repen chocolade Jacques prentjes zaten.  Die prentjes waren gegeerd, want ze waren soms nuttig indien je “voor de school een prentje moest zoeken” over één of ander onderwerp!  Op één zo’n prentje stond toen een foto van een bijzonder waterbouwkundig bouwwerk uit anno 1968, ik vermoed zelfs uniek in de wereld, waarvan het nut gedeeltelijk verdween van op het ogenblik dat het in gebruik werd genomen.  Het resultaat van de typische wafelijzerpolitiek in het toenmalige België!  Elke investering in Vlaanderen diende gecompenseerd met een gelijkaardig project in Wallonië of omgekeerd!  Bijna een halve eeuw later kreeg ik deze zondag in werkelijkheid te zien wat er toen op dat prentje stond!

De GPS liet me 105 km rijden met drie keren een wisseling van snelweg, zodat de rijdtijd nog meeviel.  Alleen naar het einde toe stelde ik me vragen toen ik na het nemen van de afrit een smal asfaltbaantje door de velden in gestuurd werd waar twee wagens elkaar nauwelijks konden passeren!  Bornival ligt dan ook enigszins afgezonderd van de drukke wereld ergens tussen glooiende velden.  Een man met snor verwees de nog aankomende bikers naar straten verderop en een manege waar nog parkeerplaatsen beschikbaar waren.  Zo stond ik 1,50 km van de start verwijderd in de graskant naast een kasseibaantje.  Het vertrek was vanuit de Salle des Fêtes op een binnenplein achter een stokoude muur.  Een oud opgeknapt gebouw met één zaaltje en een keuken waarnaast in een nieuwere optrek sanitair was bijgebouwd.  Aan enkele dranghekkens hing een plakkaatje“parking bike gardé”, maar er was geen bewaker te zien.  De auto ernaast trok m’n aandacht.  Hij was volgestouwd met broodjes, pistolets en Frans brood!  Dat opende perspectieven voor iets eetbaars na de rit!  Binnen werd mijn aandacht getrokken door een grote affiche van de toertocht van Straf in Bergaf uit Opwijk.  Op de tafels lagen folders in de beide landstalen en flyers voor toertochten in de beide landsgedeelten.  Me ingeschreven met“cinq euro pour le 45 km”, benieuwd naar wat deze streek te bieden had.

Toen ik om 9.50 u vertrok kwam er een jonge kerel toe die alleen met een tandem reed.  Hij en zijn makkers zou ik later nog tegenkomen op het parcours.  We reden Bornival uit over landelijke wegen.  Aan een zacht klimmend grasspoor met hoogteverschil naar een onverhard pad toe was het even wachten totdat de oudere wandelaars van een groep naar beneden geraakt waren.  Na een ietwat nat bospad trof ik een eerste splitsing tussen de routes van 15-25 km en 35-45 km op 4,50 km van het vertrek, inclusief de 1,50 km van de auto naar de start.  In de omgeving hing een sterke geur van ajuin.  Eerst even verder gereden om te zien welke naam er op een na boswerken in de prak gereden bord stond om vast te stellen dat we daar op de grens met Arquennes (Seneffe) stonden en dus ook op de grens tussen Waals-Brabant en Henegouwen.  We werden een modderige klim door het bos op gejaagd waar de hellingen links en rechts groen en geel kleurden door honderden paasbloemen die er in het wild als bodembedekker groeiden.  Vorige zondag tijdens de toertocht vanuit Mont-Saint-Guibert had ik bij toeval één paasbloem in het bos zien staan, hier stonden ze in massa bij elkaar.  Nog nooit gezien!  Ook de witte bosanemonen begonnen open te komen.  Kort na de vorige trof ik al snel een tweede splitsing tussen de 15-45 km en de 25-35 km toen ik vanuit het bos een asfaltbaantje bereikte.  Linksaf voor de langste toer.  10.20 u.

Er volgde een baantje en harde assenwegen die me in de richting van een knap parkdomein voerden dat blijkbaar vrij toegankelijk was.  Er stond een groot rotsblok met daaronder een doorsteek in een weide die de indruk gaf regelmatig gemaaid te worden.  Het pronkstuk in het midden was wel afgesloten door twee poorten waarvan eentje geopend werd om een Porsche met buitenlandse nummerplaat te laten wegrijden.  De auto was navenant het gebouw, want van achter de bomen doemde voor mij het prachtige Château De La Rocq (1390) op.  Men kan er zalen huren voor business-meetings en feestelijkheden.  Gelegen in een prachtig groen kader in Arquennes, badend in de lentezon.  9,75 km.

We reden via een oude poort het domein weer uit om het jaagpad langsheen het oude kanaal Charleroi-Brussel te bereiken.  Tot omzeggens 15 km reden we langsheen dit kanaal over een wisselende ondergrond van degelijke asfalt, steenslag en oude beschadigde asfaltstroken, maar meestal verhard en in een rustige omgeving.  Op 12 km zag ik bikers van aan de andere kant van het kanaal een brugje oversteken ter hoogte van een sluis.  Hier vervoegden de kortere afstanden opnieuw het parcours.  Aan een bruggetje ter hoogte van een volgende sluis splitste de 15 km zich weer af van de rest op 14 km van het vertrek.  Op deze oude kanaalarm liggen over een afstand van 2 km maar liefst 16 sluizen om een hoogteverschil van 60 m te overbruggen.  Het ging nog eventjes verder langsheen het oude kanaal in een mooie en rustige omgeving om tenslotte uit te komen op een drukke baan om dan samen met het verkeer het kanaal via een brug te kruisen.  Aan de overkant linksaf.

Daar kreeg ik dan het bouwwerk te zien dat ik me herinnerde van uit de lessen aardrijkskunde uit de lagere school en het prentje uit de reep chocolade Jacques!  Ik kreeg er namelijk het zogenaamde hellend vlak van Ronquières in vol ornaat te zien.  Deze scheepslift werd gebouwd om de 16 sluizen op het oude kanaal te vervangen.  Het dorp Ronquières maakt deel uit van de gemeente Braine-Le-Comte ofte’s Gravenbrakel in het Nederlands, gelegen in Henegouwen.  We reden voorbij het voormalige station, door enkele klimmende straten naast oude statige rijhuizen om er een splitsing te treffen waar de 25 km zich losmaakte van de 35-45 km op 16 km van het vertrek.  We werden nog verder naar boven gejaagd, een woeste servitude tussen muren en tuinen in, om uit te komen aan een trapje via hetwelk we een asfalt fietspad bereikten.  Dit was aangelegd op een soort aarden wal waarop ooit de spoorlijn van Braine-Le-Comte naar Enghien moet hebben gelegen, getuige de oude seinen en betonnen palen die hier en daar stonden te kwijnen onder de tand des tijds.  Opgeheven in 1984.  Het pad voerde me door een mooie streek en een heuvelachtig landschap evenwijdig met het meanderende beekje La Senette (de Zinnik) dat met vele bochtjes doorheen het landschap slingerde.  Een op de grond gespoten aanwijzing kondigde de eerste bevoorrading aan.

Deze stond naast het fietspad opgesteld op 18 km van het vertrek op de grens met Ecaussinnes-d’Enghien (Ecaussinnes, Henegouwen).  Speciaal het straatje achter de stop in gereden omdat ik van daar niet kon lezen wat er op het bord stond.  11.10 u.  Enkele mensen waren er druk in de weer met het aanvullen van de voorraad bananen, appelsienen, gedroogde vruchten, wafels, chocolade en bekertjes drank.  Keuze genoeg weliswaar, doch alles iets te minuscuul versneden!  Aan de stop was meteen een splitsing tussen de routes van 35 km en van 45 km.  Voor mij ging het tot 21 km verder over de oude spoorbedding, maar hier was het paadje veel smaller en liep tussen laag groen links en rechts.  Buiten de man met wie ik aan de stop was vertrokken volgden er geen andere bikers.  De track eindigde met een klimmetje over asfalt om uit te komen in een open landschap met in de verte de toren van het hellend vlak van Ronquières.  Vanaf hier volgde een redelijk lang stuk over asfalt, wel met mooie uitzichten, met daarna een klim over een lang kiezelpad doorheen de velden.  Het kiezelpaadje eindige boven in de Rue du Cochant (du soleil dans l’ouest als verklaring).  23 km om 11.40 u.

Tot mijn teleurstelling reden we tijdens het zachte klimmetje over asfalt dat volgde de toegang tot het bos van het Domaine du Bonhomme de Fer voorbij!  Maar verderop ging het dan toch linksaf en keerden we op onze stappen terug om voorbij de plek te rijden die ik daarnet van op de weg had zien liggen.  Vanaf deze plaats werd de toer bijzonder interessant voor wie graag in de bossen rijdt!  We kregen er een knappe singletrack voor de wielen die na een tijdje over een smalle richel lichtjes de hoogte in klom waarbij je links en rechts in de diepte kon kijken.  Gedurende ettelijke kilometers konden we met volle teugen genieten van de doortocht van dit knappe domein.  Het was er niet alleen genieten, maar ook afzien, voor mij dan vooral op 26,50 km toen we een stevige klim voor de wielen kregen!  Ik zag een jonge kerel te voet naar boven wandelen en even verder stonden zijn vrienden op hem te wachten.  Het waren een zestal jongens waarvan er twee met de tandem onderweg waren die ik aan de start had gezien.

De Bonhomme de Fer is de naam van een ietwat bizarre plompe borne of geodetische grenspaal die diende om België in kaart te brengen tijdens de negentiende eeuw.  Hij markeert de zuidpunt van het zogenaamde Bois de la Houssière in Braine-Le-Comte, het machtige woud waar we in vertoefden.  De borne zelf kregen we niet te zien.  Ook hier midden in het bos vaak verharde of semi-verharde paden.  Maar de omgeving was er de moeite waard.  Vele paden en wandelwegen droegen er namen.  Zo sloegen we op een gegeven moment de Sentier d’Henripont in op 29 km van de start.  Henripont is een gehucht van Braine-Le-Comte.  Eventjes reden we over een asfaltbaantje, de Allée de la Dinzelle, doorheen het bos waarna we weer off-road gestuurd werden in de Sentier De Mon Plaisir over een zachte, maar toch ferm zware klim.  Twee bikers raakten er netjes boven, maar de man die voor me reed stapte op een bepaald ogenblik af en ik volgde noodgedwongen zijn voorbeeld.  Ik had er net een dipje en het wilde niet lukken van rijdend tot boven te geraken.  De ondergrond was er ook wat glibberig door een laagje modder en wortels!  31 km.

We reden nog steeds in het Bois de la Houssière en kregen enkele zeer leuke afdalingen voorgeschoteld.  Tussen de bomen door zag ik een vos wegvluchten!  Opnieuw een stevige klim.  Wat was ik fier dat ik de jonge kerel van daarnet al kort na aanvang af zag stappen, terwijl ik verder in het spoor van zijn vrienden, onder anderen deze met de tandem,  mee al rijdend tot boven geraakte!  Eigenaardig dat het me net niet lukte en nu dan weer wel!  Als ik anderen zie zwoegen tijdens een klim heb ik zelf ook meer moed om door te gaan.  Ben je alleen, dan heb je gemakkelijker de neiging om de pijp aan maarten te geven en af te stappen!  Zijn vrienden stopten boven terwijl ik direct de afdaling aanvatte over een stevig beworteld pad in een knap stuk bos.  Terwijl ik beneden even stond te wachten kwamen de jongens de helling af gereden.  Je moet het maar doen met een tandem!  34,50 km om 12.45 u.  Een halve kilometer verder werden we nogmaals op de proef gesteld tijdens een zware bosklim tot aan Mon Plaisir in de omgeving van het gelijknamige vakantiepark wat we niet te zien kregen.  Na de oversteek van een baantje arriveerde ik aan de tweede bevoorrading op 36 km van het vertrek.  Ik arriveerde er om 12.55 u en ik had aan de start een bordje zien hangen dat meldde dat de tweede stop tot 13.45 u open bleef.  Ik was dus nog op tijd!

De tweede stop werd waargenomen door vier oudere dames waarvan drie zich gezellig keuvelend in hun zeteltjes hadden genesteld en de vierde bananen sneed en dikke repen chocolade in brokken trachtte te breken, zeggend dat ze daar niet zo goed in was.  De zes jongens met de tandem stonden er ook en nog enkele andere late rijders.  Er was direct ambiance over en weer tussen de oudere dames en de jonge gasten die hun zakken wel vol brokken chocolade hadden willen steken.  En of ze straks na de rit nog eens mochten passeren!  Volgens één van de dames hadden we nog zo’n 9 tot 11 km voor de boeg, hetgeen kon kloppen volgens mijn tellertje.  Ik kon toen niet weten dat het er in werkelijkheid meer zouden zijn, zelfs met aftrok van de afstand van aan de auto!  Ik zou afgepeigerd toekomen!  Ter hoogte van de stop was ook een splitsing tussen de 25-35 km en de route van 45 km.  Om 13.00 u weer op pad in het zog van de jongens op de 45 km en een koppel, man en vrouw, die de route van 25 km reden en die ik verderop nog even te zien zou krijgen tijdens een fikse klim.  Want ook direct na de stop volgde een ferme klim in het bos die voor het laatste stuk even te voet was.  Gevolgd door de doortocht van een dorpje, ik vermoed Virginal-Samme (Ittre), over ferm klimmende en dalende servitudepaadjes die tussen de huizen liepen die op hellingen waren gebouwd.  De twee jongens met de tandem hadden vermoedelijk een pijl gemist want doken plots van elders weer op.  Tijdens een korte fikse klim raakten ze in de problemen en stopten ze om aan hun fiets te morrelen.

Ik diende een grasspoor in te duiken, fel naar beneden toe, om daarna een hoogvlakte te bereiken.  Daar was het eerst zacht klimmen om daarna een fikse afdaling voorgeschoteld te krijgen die vanuit een smal spoor tussen struikgewas en een huisgevel plots een drukkere baan op schoot.  Daar stonden wel twee seingevers op uitkijk om ongelukken te voorkomen.  Het ging dan een stukje langsheen deze grote baan om op 40 km het Bois des Rocs in te duiken.  Hier konden we genieten van een bijzonder knap stukje bos met rotspartijen en rijden naast een beekje, vermoedelijk weer La Senette, dat zich met vele bochtjes doorheen het bos slingerde.  Een groepje bikers dat ik aan de stop had gezien, familieleden van verschillende leeftijden, stond aan de kant voor het herstellen van een lekke band.  De doortocht van het Bois des Rocs werd wel afgesloten met een voor mij onmogelijke bosklim op 40,75 km.  Ik kwam uit achter de garages die achterin de tuinen staan van rijhuizen van Fauquez, een gehucht van Virginal-Ittre in Waals-Brabant.  De jongens van de tandem zaten te wachten om door de pechdienst opgehaald te worden.  Ik diende er de Rue Maurice Brancart in te slaan.  Verderop zag ik weer gelijkaardige rijhuizen staan waarvan de achterzijden uitkeken op glooiende velden.  Bizar, zo’n reeks huizen midden de velden!

Fauquez is een gehucht langs het kanaal Brussel-Charleroi waar men op een hoogte een ongewone kapel aantreft uit 1929. Ze werd gebouwd met naast elkaar geplaatste platen marbriet wat een ongewoon kleurenspel veroorzaakt. Vandaag is de ‘kapel’ verbouwd tot woning, pannenkoekenhuis, receptiezaal en theater. De "Glazen kapel", voorheen de Sainte-Lutgardekapel, werd opgetrokken in het begin van de 20e eeuw, een periode van grote bloei in het gehucht Fauquez, dat zijn glorietijd dankte aan de geniale uitvinding van Arthur Brancart: marbriet.  Marbriet is een maximaal ondoorzichtig gemaakt glas in verschillende kleuren en een imitatie van marmer. Het werd intensief gebruikt in de art-decostijl.  De glasfabriek van Fauquez, die marbriet produceerde vanaf 1919, kende een overweldigend succes. Brancart, de verlichte en paternalistische ondernemer, transformeerde de industriële site in een leef- en werkgemeenschap. Hij liet verschillende woonwijken bouwen voor de arbeiders, een medische hulppost, een school, een station, een feestzaal met bioscoop, een kapel en verschillende diensten die toelieten om praktisch zelfbedruipend te leven.  Op zijn hoogtepunt telde de fabriek 3.000 werknemers en moest beroep doen op buitenlandse werkkrachten. Zestig jaar later, in 1979, stopte de productie en de site werd definitief gesloten.  De oude Sainte-Lutgardekapel of Glazen kapel werd mooi gerenoveerd door de nieuwe eigenaar, samen met de gevel van de feestzaal. Het blijven getuigen van een uniek industrieel verleden. De zeer kleurrijke gebrandschilderde ramen van de Saint-Pierrekerk in Virginal (Ittre) werden ook gemaakt in de oude glasfabriek van Fauquez.

Na een asfaltbaantje ging het een servitude in die liep tussen de huizen in een straat en volkstuintjes aan de overkant aan een beek in een eerder kale vlakte naast het kanaal Brussel-Charlerloi.  Een zeer merkwaardige plek in Ittre!  42,50 km.  Ik diende in de richting van de boogbrug te rijden die ik al van ver tussen de bomen had zien staan.  Via deze brug kruiste ik het kanaal om de Rue de Bornival in te rijden.  43 km.  Ik vermoedde zodadelijk weer de aankomst te bereiken, maar dat bleek een misrekening!  De Rue de Bornival had voor mij bij aanvang een zeer steile helling naast het riviertje de Ry De Fauquez in petto.  De straat ging over in een zachte, maar tergend lange klim, eerst over asfalt en dan overgaand in een assenweg.  Rechts van me was een boer met de tractor aan het werk op zijn veld.  Ik reed er door een glooiend landschap met knappe vergezichten, maar de vermoeidheid begon door te wegen!  De lange klim in de Rue de Bornival eindigde op een redelijk drukke baan, volgens de kaart de Chaussée de Soignies, die Nijvel met Ronquières verbindt.  Ik voelde mij niet gerust zo op de kant van die baan met snel rijdende auto’s.  Op de grens met Ronquières (Braine-Le-Comte) en aldus de grens tussen Waals-Brabant en Henegouwen, ging het gelukkig opnieuw de velden in.

Net toen ik linksaf een afdaling wilde aanvatten, zag ik een groep bikers naderen, ik vermoed de familie die daarstraks met een lekke band aan de kant stond.  Er kwam dan die fikse afdaling onder de bomen en over wortels, zelfs onder een klein bruggetje, vermoedelijk onder de oude spoorwegbedding.  Ze werd opgevolgd door nog een lange afdaling over een woest landelijk kasseibaantje waar twee kerels me inhaalden.  Er kwamen nog enkele afdalingen over idem dito baantjes.  Toen ik even halt hield staken een man en vrouw me voorbij en zonk de moed me in de schoenen.  Want wij werden aangekeken door een vrij steile klim over een gehavend pad met losliggende grote rotsachtige stenen.  Zoals reeds gezegd doe ik altijd meer moeite wanneer ik anderen bezig zie met klimmen en dank zij het tweetal voor me ben ik al rijdend tot helemaal boven geraakt terwijl ik het alleen halverwege zou hebben opgegeven.  Na de klim kwam er een lang grasspoor over een hoogvlakte van waaraf men knappe vergezichten had.  Ik was moe, er mocht zo stilaan een einde aan komen, want mijn tellertje had intussen de 50 km al overschreden!  In het zog van het tweetal kreeg ik het oude kasteel van Bornival te zien op 51,50 km om 14.40 u.  Met aftrok van de afstand auto-start had de toer dus 50 km geduurd, langer dan de voorziene 45 km!  Bekaf bereikte ik luttele honderd meter verder de achter de oude muur verborgen Salle de Fête!

Het groepje jongens met de tandem zat nog buiten bij elkaar.  Verder nog een aantal anderen waarvan ik sommigen aan de tweede stop had gezien.  Een oude man zat binnen achter de kassa waar je bonnetjes kon bestellen.  Bij de man met de snor van vanochtend kon ik terecht voor een kommetje soep en bij een jong meisje voor glazen drinken.  De pain-saucisse was helaas niet meer verkrijgbaar wegens geen braadworsten meer, dus werd het een hot-dog met alles er op en er aan.  Ik kreeg van de vriendelijke dame zelfs drie worstjes tussen het broodje geserveerd met een “bon appétit”!  Geen papperige sandwich zoals zo vaak, maar een versgebakken groot broodje.  De soep smaakte zeer pittig en het broodje was welgekomen.  Ik was niet de laatste, want er kwam nog een man toe die zichzelf een glas en een hot-dog kocht, waarna de vrouwen hun winkeltje konden sluiten wegens uitverkocht.  Het was gezellig zitten in de warme lentezon ondanks de eerder groezelige aanblik van de binnenplaats achter die stokoude ommuring.  De Salle de Fête, een te chique naam voor het zaaltje van het lokale feestcomité van dit godvergeten oord in Waals-Brabant.  Ik vermoed dat het eerder oudere ledenbestand van dit comité zal bijgestaan worden door lokale bikers voor het uitzetten van hun toertocht.  Het geheel was in ieder geval verzorgd georganiseerd door zeer vriendelijke mensen met een degelijke afpijling van het parcours.  Ondanks het redelijk aandeel aan verharde paden, enkele langere eentoniger stukken langsheen het kanaal Brussel-Charleroi en de oude spoorwegbedding, was dit een mooie toertocht doorheen een afwisselende omgeving met enkele stevige stukken en beslist zeer vermoeiend.  In ieder geval een geslaagde kennismaking met deze streek.  De korte nacht na de nachtelijke lichtjestocht in het Nederlandse Esbeek en de ingang van het zomeruur zullen er ook wel voor iets hebben tussen gezeten, maar ik was doodop!  Op twee na als laatste opgestapt om dan nog anderhalve kilometer te moeten klimmen richting de auto.  In Bornival ben ik gestorven!

Achter de heg rond de manege stond nog een deelnemer een hele uitleg in ’t Frans te doen met zijn gsm alvorens samen met zijn zoontje te vertrekken.  Hij wuifde nog bij het wegrijden naar deze onbekende Vlaming.  Ik had hen onderweg ook te zien gekregen.  Het autootje waarin ik vanochtend de broodjes gespot had kwam met enkele dames voorbijgereden.  Ze raapten de achtergelaten flyers en eventueel ander vuil op om later geen klachten te krijgen van de schaarse bewoners.  En de rust keerde weer over het piepkleine Bornival.  Tijdens de rit huiswaarts kreeg ik het wat moeilijk ter hoogte van Mechelen, op de ring rond Antwerpen was het vrij druk, maar een ruim uurtje later was ik weer thuis.  Om de zondag te besluiten met het proper maken van de fiets, de was, een douche en een hap eten en na nog geen vijf minuten lag ik lekker te ronken in mijn bed!

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you.be en op mountainbike.be en op mtbwijzer.be!

01-04-2014 om 00:00 geschreven door StrammerMax