Het ging vanuit het verstedelijkte centrum voorbij het klooster Mariadal waar het klokje driftig klepte op deze grijze zondagochtend. Ik reed een molen voorbij, zoals elke zichzelf respecterende Nederlandse gemeente er allicht een heeft. Op 3 km na de start ging het een grote parking over en kwam de eerste off-road onder de vorm van een graspaadje langsheen een waterpartij, een soort stadsgracht. Dit tot ongeveer 3,90 km. Op die korte afstand hadden mij toch een twintig bikers ingehaald, daarna ben ik de tel verloren, dus de tocht kon toch op belangstelling rekenen. Allicht veel mensen uit de eigen streek die op deze dag geen zin hadden voor een verre verplaatsing naar tochten met meer hoogtemeters. Zelf was ik naar hier gekomen uit sympathie voor De Kaaimannen die me sporadisch al eens voorbijsteken op lokale tochten, in het bijzonder voor Nielsvo, mij bekend van het forum, doch slechts één keer in levende lijve te zien gekregen. Ik had nog nooit een tocht van hen gereden, ook niet vroeger toen er nog vanuit het Theehuis Visdonk gestart werd. Deze zondag was de tweede editie van de citytocht! Hoog tijd dus om eens mee te komen doen! De andere opties in Ravels-Eel, Oud-Heverlee (beiden vroeger al gereden) en Lennik daarom voor een keer links laten liggen. Mijn keuze bleek nog niet zo slecht, want de conditie bleek niet al te goed te zijn, zodat deze trip voor vandaag meer dan volstond!

Het ging een bruggetje over om een graspad in open veld te bereiken. Het was toch redelijk inspannend rijden en soms stompen over de zompige grassporen. Na afloop kreeg ik dan nog te horen dat het parcours er vorig jaar veel lastiger en natter bij lag! Op 5 km van de start reed ik in de omgeving van de snelweg die Roosendaal passeert. Er volgde een strookje asfalt in de buurt van de Vinkenbroekstraat tot vlak nabij de spoorweg. Via de straat naast de spoorweg ging het de brug van de snelweg onder. 9.50 u na 6,5 km. De route verwijderde zich weer van de snelweg om een graspad naast weer een waterloop te bereiken. Op 8 km moesten we daar doorheen een beekje rijden dat in de waterloop uitmondde. Een bordje toonde de plek waar het beekje doorwaadbaar was teneinde zonder natte voeten verder te kunnen. Het ging verder over een grasspoor naast de waterloop en achter lage appartementen aan de stadsrand. Er stonden daar ook redelijk nieuwe woningen die met hun voeten letterlijk in het water gebouwd waren. In plaats van zicht op een tuin, vanaf het terras zicht op een vijver. Ik bereikte samen met anderen opnieuw de spoorweg. Daar werden we een lange smalle track op gestuurd die over een grasdijk liep tussen de huizen links en de spoorweg rechts. Een soort van natuurlijke geluidsmuur. Aan het einde van de dijk, die uitgaf in een straat, stond een seingever. De slagbomen gingen voor mijn neus dicht en enkele seconden later raasde er een trein voorbij. Het was een Belgische trein, ook al had ik onlangs gelezen dat de verbinding tussen Essen en Roosendaal was opgeheven! 9,30 km.

We werden naar een volgende graspad geleid. Hier was meer behendigheid vereist, want het pad liep over de schuine grashelling naar een water toe. Ik was er niet altijd gerust in en hoopte niet te schuiven. De kleine tuinen van de huizen die een stuk hoger stonden, gaven er uit op het water en de tuinhuisjes stonden tot vlak op de oevers. Een schilderachtige plaats om te wonen. In de zomer gezellig langs de waterkant! Het graspad eindigde op een plaats met ferm wat slijk en drek dwars op een vrij schuine helling en daar leek het me veiliger van even te stappen. 11,75 km. Er kwam nog van dat onder de vorm van een spoor op een schuin hellende dijk met hier en daar wat slijk om door te baggeren. Dit tot 13 km na de start. In de eerstvolgende straat die we bereikten lagen dan ook ferm wat klodders van de banden gevlogen modder. Het ging dan even door een woonwijk met allemaal eendere huizen. Gevolgd door een grasberm op 13,13 km.

Nogmaals de spoorweg over om doorheen een soort wandelbos met smalle spichtige jonge bomen over grindpaadjes gestuurd te worden. Daarna weer naast een waterloop, waaraan hier geen gebrek schijnt te zijn, over een onverhard wegeltje tot aan een grotere baan. Hier deelde ik het pad met wandelaars. Aan die grote baan stonden verkeerslichten en de plek kwam me bekend voor. Hier in de buurt ligt de startplaats van een ooit in het verleden gereden toertocht waar ik aan het einde gewoon een heel eind voorbij de aankomst was gereden! Van de Audax Club Nederland? We dienden even het naast de baan gelegen fietspad te volgen dat hier bestaat uit een soort verhard dolomiet. Tot 18 km reed ik over verharde paadjes doorheen nog een soort park aan de stadsrand. Hier en daar zag je tussen de bomen door huizen staan en er liepen wandelaars rond. Een halve kilometer later doken we vanaf een grotere baan een uitnodigend bospad in tussen de grote bomen aan de rand van het domein Visdonk. Maar het was van korte duur, want we werden er direct weer uit gestuurd. Tuk om het bospad verder te blijven volgen in het spoor van andere bikers, had ik die pijl naar links bijna gemist! We werden niet zonder reden weer van het bospad weg gestuurd, want aan een nieuwgebouwd chalet stond de bevoorrading op 19 km van het vertrek. Ik had geluk, want Niels zorgde daar voor de knabbels! Bananen, kleine repen Mars en chocolade. Hij zou dan tenminste toch weten dat ik voor de toer van zijn club had gekozen. En bovendien had ik een gesprekspartner. Hij was vrijdagavond ook de schemertocht in Hoogerheide komen rijden en zo hadden we al direct een onderwerp van gesprek. Ondanks het feit dat er intussen een waterzonnetje scheen, was het toch maar fris en winderig aan de stop. Niels bibberde bijna uit zijn Kaaimannenpak! Er zit dan ook niet veel vet aan die kerel! Zoals naar gewoonte was ik weer bij de laatsten. Een andere Kaaiman kwam zeggen dat er nog een vijftal bikers op komst waren. Er kon zo stilaan gedacht worden aan het opruimen van de stop. Samen weer op pad met een bikend echtpaar. 11.00 u.

We werden weer naar het bospad in het domein Visdonk gestuurd. Na een stukje bos volgde dan op 20 km van het vertrek de splitsing tussen de routes van 25 km en van 45 km. Het echtpaar koos voor de kleine toer rechtdoor, voor mij ging het rechtsaf een smalle track in. Kort na de splitsing stak me nog een biker voorbij en dat was de laatste deelnemer die ik te zien kreeg. Tot 23 km volgden bredere zandwegen die zich tussen rijen bomen doorheen een meer open landschap slingeren, nog steeds in Visdonk. Bordjes toonden dat ik me op het parcours van een vaste route bevond. Om dan een mooi dennenbos in te duiken, overgaand in overwegend loofbos over bredere droge paadjes. Met een waterzonnetje dat tussen de kale takken door scheen. Het spoor dat de bikers gevormd hadden was doorploegd door paardenhoeven en in de verte zag ik de daders wandelen. Twee vrouwen te paard. Op 24,5 km toonde een houten bord me dat ik de bosrijke Muizendreef bereden had en liet ik de bossen van Visdonk achter me. Zoals te verwachten was bleek ik me te bevinden op de vaste route van Rucphen. Het ging een straat over om direct weer de bossen in te duiken. De twee paarden sloegen rechtsaf een ruiterspad in, voor mij ging het rechtdoor op een track voorbehouden voor bikers en waar een bordje duidelijk maakte dat paarden daar verboden waren. Ieder zijn paadje in het bos!

De singletrack daar had een iets uitdagender karakter omwille van de vochtige ondergrond en de vele bultjes kort op elkaar. Intussen had ik mijn draai weten te vinden en ging het een stuk vlotter dan na de moeizame start. Na de oversteek van een baantje bereikte ik een singletrack op de groene route en was ik weer op het terrein van Visdonk. 11.45 u. De Kaaimannen loodsten me vervolgens over onverharde veldwegen langsheen verschillende paardenweiden om de volgende bossen te bereiken. Op 26,5 km kwam ik weer in de meer bewoonde wereld na het mooie stukje over Rucphen en arriveerde ik in een landelijk straatje ter hoogte van de Stal Rozenven (koeien) van de familie De Laat, aldus een groot bord. Van de straat Rozenven ging het naar Katteven en genoot ik tot 28,3 km van de wind in de rug. Ter hoogte van een druk bezochte plek van één of andere hondenschool, in Katteven dan nog, ging het de velden in om even later weer de meer bewoonde wereld te bereiken. Aan de oversteek van de Roosendaalsebaan, nog steeds in Rucphen, was de seingever al half in slaap gedommeld, zittend aan de kant van de weg, en excuseerde zich omdat ik al over was voor hij er erg in had! Ik kon hem melden dat ik met quasi zekerheid de laatste onderweg was en dat hij de winkel kon sluiten! Eens de baan over bereikte ik onmiddellijk de grens tussen Rucphen en Roosendaal. We werden een onverhard paadje in gestuurd om uit te komen in de Krampenloop (wie krampen voelt opkomen kan vaak soms best lopen!) met opgestuwde klinkers. Om zoals bij aanvang naar graspaden gezonden te worden die zich langsheen de waterpartijen tussen de huizen door Roosendaal slingeren.

Op een plek waar het gras vol krokussen stond hadden de pechvogels die in het spoor van de rijders stonden de noppenbanden niet overleefd. Via een graspaadje ging het weer langsheen een brede gracht en in de verte zag ik de laatste seingever in fluojasje uit zijn wagen komen toen hij me zag naderen. Ik zag er geen pijl hangen, maar het ging naar de overkant naast een betonnen wand om weer het pad door het gras naast het water te volgen. Volgens de Kaaiman naderde ik zo stilaan het einde van de tocht. Ik reed een vrouw voorbij wiens hondje zijn hoopje dropte naast de andere. Want een zakje voor het kakje schijnt hier nog niet ingeburgerd te zijn, getuige daarvan de bruine hoogtecentimeters, best te mijden met banden en schoenzolen. Dat soort drek kunnen we best missen tussen de noppen! Er volgde een servitude tussen rijen bomen met zowel links als rechts achter die bomen huizen in straten die haaks op de servitude uitkwamen. Een bizar pad! Dan doorheen een park met jong aangeplante bomen, de plantgaten nog goed zichtbaar. Er volgde een smal paadje omheen een vijver om via een bekrokust graswegeltje een villawijk van meer gefortuneerde Nederlanders te doorkruisen. Aan een soort pleintje aan de ingang van de wijk stond een delegatie Kaaimannen die me de te volgen richting aanwezen.

Ik diende er een singletrack te volgen die tussen bomen evenwijdig liep met het fietspad naast een straat. Ook hier enkele bruine hoogtecentimeters. Het ging in de richting van de snelweg om net voor het Visdonktunneltje onder die snelweg rechtsaf gestuurd te worden over een betonnen fietspad dat er naast een geluidsscherm loopt. Daar staan enkele grote appartementsblokken op luttele meters van de snelweg. Van dan af ging het een hele tijd evenwijdig met de snelweg, met hier en daar een zijsprongetje. Ter hoogte van een oudere woonwijk waar de straten genoemd zijn naar Belgische provincies ging het fietspad samen met de snelweg de hoogte in om een spoorweg te kruisen. Kort daarop werd de keuze gelaten tussen Hazenpad en Heldenpad! Dit laatste bestond uit een steile afdaling vanaf het in de hoogte gelegen fietspad. Teneinde nekbreuk aan het einde van de rit te vermijden, toch maar niet de held maar de haas uitgehangen en via de voor normale stervelingen bedoelde weg weer lager gelegen oorden opgezocht. Via de stedelijke Roosendaalse straatjes bereikte ik weer de Veestallen met 38,5 km op de teller. Het was plezant geweest om het op zijn Vlaams te zeggen!

Daar werd mijn redelijk proper gebleven fiets vakkundig afgespoten door een Kaaiman die in al zijn heftigheid ook zijn Kaaimaten bijna mee nat spoot. In het achter het café gelegen zaaltje was geen leven meer, maar voorin des te meer. De meeste deelnemers hadden reeds het hazenpad gekozen, maar Richard en Lies waren nog present in het gezelschap van Kaaimannen, al moesten zij met spijt vertellen dat de voorraad Belgische bieren reeds door de keelgaten der rijders verdwenen was. Het werden dus pintjes. Gelukkig zijn de Nederlanders er van afgestapt van deze te tappen in colaglazen! Ik heb me zelden zo vermaakt tijdens een après dan daar in Café De Veestallen. Maar van Richard mag ik er niet te veel over schrijven! Samenvatten in één enkele zin! Enkele jaren geleden is De Veestallen door de waard overgenomen van vroegere Belgische uitbaters. Fabiola hing er nog aan de muur, volgens de waard, de koningin die in Zwitserland was verongelukt met een auto! Hij bedoelde Astrid! En er hing nog een Vlaamse spreuk! Kennis gemaakt met de rustige joviale Biezem01 en tijd gemaakt voor een babbel. Het is te zeggen, ik heb hem al eens eerder gezien na de toertocht in Kalmthout-Achterbroek (19-02-2012) in het gezelschap van Richard en Lies. Maar toen kende ik zijn schuilnaam niet. Hij zoekt weer de baan op met de koersfiets na het winterseizoen. Hopelijk duurt het weer geen jaar voor ik zijn pad nog eens kruis. Het is godgeklaagd dat ik zo traag rijd, waardoor een ritje met anderen er voor mij niet in zit! Geen zin om al naar huis te gaan! Er werd muziek gespeeld door een DJ en het was fijn praten met Niels, enkele andere Kaaimannen en Richard. Lies kreeg hem niet mee naar huis! Ik kon een opkikker wel gebruiken! Na gisteren de uitvaart te hebben bijgewoond van een buurman van enkele huizen verder in de straat! Slechts 52 jaar en altijd super vriendelijk als je hem tegenkwam! En dan plots weg! Voor altijd! De grens tussen verdriet en vreugde is broos. Een reden te meer om te genieten van gewone zondagen met ritjes van bikers voor bikers. Voor de fun, niet voor het geldgewin. Met de luttele opbrengst wordt de sportieve prestatie van een kind gesponsord! Op het Kadeplein stond intussen een klein kraampje met Vietnamese loempia’s in pikante saus. Iets eetbaars zag ik wel zitten en die Aziaat moet per slot van rekening ook leven! Alles opgesmikkeld aan de auto. Via de lokale wegen weer huiswaarts en daar restte nog enkel de was en de plas! Ik heb er nog plezier van als ik aan vorige zondag terugdenk! Bij De Kaaimannen in De Veestallen, daar is geluk heel gewoon!

StrammerMax

Uit BN De Stem:

ROOSENDAAL - De City Mountainbike Tocht door Roosendaal trok zondag ruim 250 deelnemers. Het was 's morgens een komen en gaan van bikers bij café De Veestallen aan de Kade. Niet alleen uit Roosendaal kwamen vele bikers voor dit zondagochtendritje van 29 of 38 kilometer, maar ook Belgen en Zeeuwen waren gekomen om aan de rit van de wielervereniging De Kaaimannen mee te doen. De deelnemers betaalden 4 euro. Een deel van de opbrengst gaat naar goede doelen. Voorzitter Frank van Akkeren van de Kaaimannen ontving na afloop de 11-jarige Hugo van Overveld uit Roosendaal, die op 14 september deelneemt aan de Col Sensation en te voet de Mont Ventoux op gaat om een sponsorbijdrage te leveren in de strijd tegen kanker. "Zijn vader is ernstig ziek en hij krijgt van de wielervereniging De Kaaimannen een fikse sponsorbijdrage", aldus Van Akkeren. "Het was een leuk parcours, maar soms wel wat erg veel blubber, zoals in de buurt van De Stok. Maar dat hoort bij deze sport", aldus een van de deelnemers tijdens de tussenstop in Visdonk.

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you.be, mtb-you.nl, mountainbike.be, mountainbike.nl, nogmaals op mountainbike.nl en Stander.info!