Toertocht (35-45-55 km) van de Vierschaarfeesten te Waasmunster op zondag 14-04-2013.
Na op vrijdag en zaterdag de nachtritten in Borchtlombeek en in Rillaar gereden te hebben was het op zondag slechts na luttele uren slaap om acht uur uit de veren om te gaan rijden in Waasmunster. Mij met bekwame spoed klaargemaakt en in tegenstelling tot zo vaak was ik deze keer wel op het vooropgestelde uur de deur uit. In Waasmunster kon ik met mijn wagen aansluiten achter de vorige deelnemers op een parkeerplek in de berm langs de grote baan. De tocht ging van start op de speelplaats van de gemeenteschool tegenover de kerk. Ik zal bij de laatste vertrekkers geweest zijn en om 10.00 u was ik op weg op eindelijk eens een zonnige zondag.
Het ging het dorp uit richting de dijk naast de Durme. Na 3 km het jaagpad op, aanvankelijk over een asfalt paadje, daarna overgaand in onverhard. Ik kreeg een hele bikende familie achter mij waarvan één van de zonen op een cyclocrossfiets niet te houden was! Op 3 km verlieten we de dijk en ging het via een servitude achter enkele huizen. Om even verder weer dezelfde dijk te bereiken. Van 5 tot 8 km voerde de route ons langs en over deze dijk, waarbij af en toe een zijsprongetje gemaakt werd voor mooie stukjes off-road. Dan trof ik de eerste splitsing waar de route van 35 km zich losmaakte van de 45-55 km. Er volgde een goed te berijden paadje tussen de bomen in een lagergelegen gebied. Een vettiger paadje leidde me zacht klimmend tot in de landelijke Pelkenstraat waar het verder over asfalt zwetend naar boven kruipen was.
Tot 13 km volgden afwisselend asfaltbaantjes en onverharde paadjes elkaar op, terwijl we in een bosrijke omgeving langsheen de villas van rijke mensen reden. Dan kwam er een leuk spoor van zon halve kilometer in het gras langsheen een afsluiting en doorheen de open velden, badend in de zon. Tot 15,5 km hetzelfde verhaaltje als daarnet. We troffen er asfaltbaantjes, onverharde servitudes en wandelpaadjes doorheen een bosrijke bewoonde wereld en reden er op sommige plaatsen tegen de richting van de vaste blauwe route in. Op 15,5 km ging het op deze blauwe route een houten trapje af naast een ferme boomstam om zo op een voormalige spoorwegbedding, omzoomd door bomen, terecht te komen. Op 17 km ging het ter hoogte van een kapelletje het bos weer in. Er volgde een nog knapper, woester stuk doorheen de oude spoorbedding die er de allures had van een holle weg. Ik meen hier ooit gepasseerd te zijn tijdens de Halloween-nachtrit vanuit Zele op 31 oktober 2011. Toen hingen daar spoken in de bomen te flikkeren!
Op 20,75 km volgde een strook bos waarin enkele singletracks werden aangedaan. De plek lag niet ver van de snelweg ter hoogte van de afrit Sint-Niklaas. Op een van de paadjes lag een houten bruggetje, geconstrueerd met twee zeer dikke houten balken en voorzien van een leuning. De spleet tussen de balken was zodanig breed dat het me veiliger leek van de brug te voet te kruisen, eerder dan met de fietsbanden in de spleet terecht te komen! Er volgden nog enkele knappe singletracks naast de snelweg en dan was het naar boven kruipen om uit te komen op een asfaltbaantje naar een brug over de snelweg toe. Aan de overkant ging het weer de zijkant in om via een steil paadje naar beneden te duiken in de richting van een stukje bos. Uiteindelijk arriveerde ik op een asfaltbaantje dat er evenwijdig liep met de snelweg en dat we dienden te volgen. Bij het naar Waasmunster rijden had ik van op de snelweg al gezien dat daar bikers reden. Aan het einde van dit baantje trof ik de splitsing tussen de routes van 35-45 km en van 55 km, dit op bijna 25 km van de start. Het was toen 11.40 u.
Ik had me voorgenomen om de toer van 45 km te rijden, aangezien ik al twee vermoeiende nachtritten had gereden tijdens de voorgaande nachten met weinig slaap! Maar zoals zo vaak heb ik dan toch maar gekozen voor het onderste uit de kan en ben ik de richting van de 55 km op gegaan. Soms moet ik dat aan het einde van een rit bekopen door nog amper vooruit te kunnen, soms lukt het zonder veel problemen. Deze keer had ik na afloop geen spijt van mijn keuze, ook al had ik het gevoelen dat de extra lussen voor de grote toer eerder neerkwamen op kilometers vreten. De rit werd verder gezet op landelijke asfaltbaantjes waar op dat ogenblik ook een wandeltocht aan de gang was. Er liepen daar heel wat wandelaars rond, al dan niet met kinderen of honden. Het asfaltbaantje ging over in een kiezelweg. Even verder passeerde ik een plek waar bij een eerdere toertocht mijn ogen bijna uit hun kassen vielen. Er staat daar namelijk een bizar langwerpig kasteel en op het grote grasplein er voor lopen in- en uitheemse dieren rond, waaronder lamas! De plek luistert naar de naam Kennel van Rialfo. Eens de kennel voorbij stond er een bordje dat een bevoorrading aankondigde, maar dat bleek deze voor de wandelaars te zijn!
Na een bocht naar links ging asfalt weer over in onverhard. Figuurlijk, want het zandpad lag er kurkdroog en beenhard bij en voorzien van een aantal diepe sporen. Ook hier nog steeds wandelaars waarmee ik bij wijlen hetzelfde spoor moest delen, teneinde de diepe groeven in het pad, waar dan toch water was blijven in staan, te kunnen ontwijken. Eens de laatste wandelaars ingehaald arriveerde ik na een kort stukje tussen de bomen op een asfaltbaantje vlak naast de snelweg. Aan het grote bord te zien op 400 meter van de afrit Waasmunster. Het ging rechtsaf om dit asfaltbaantje naast de snelweg te blijven volgen. Voor de wandelaars was het aan een afsluiting rechtsaf, voor mij ging het rechtdoor om een smal grasspoor op het talud van de snelweg op te gaan, in de richting van het oprittencomplex. Daar had ik bij het toekomen van op de snelweg de treintjes bikers naar boven zien rijden. Die waren toen dus ruim halverwege!
Het ging via de brug de snelweg over en aan de andere kant rechtsaf het bos in. De pijl daar was zodanig opgehangen dat hij de indruk gaf dat je de afrit op moest rijden als spookbiker! In het bos lagen zeer knappe singletracks en paden. Ik kreeg er twee tegenliggers. Een jonge knaap die zijn nog kleinere broer richtlijnen gaf. Beiden in een mooi nieuw rood-wit fietstenue gestoken. Jong geleerd is oud gedaan. Zij hebben nog een heel leven om van hun bike te genieten! Mijn clubtenue is door het overvloedig gebruik zo stilaan aan vervanging toe, de kleuren flets geworden. Ik kon van dit mooie stukje parcours genieten tot zon 31 km. Een assenweg voerde me nadien doorheen een bos met aan mijn rechterkant een grote poort naar een enorme villa, eerder een kasteel, toe. Even later bereikte ik de bevoorrading op 31,5 km van de start. Ze stond van het pad af opgesteld in de tuin van vermoedelijk een klooster, ondergebracht in een vrij modern gebouw met weinig ramen en witte muren. Er stonden nog een zevental bikers te eten van de bananen, koeken en letterkoekjes. Sommigen hadden interesse voor mijn Lapierre-fiets. Aan de start stond er iemand met een standje van deze fietsen. Aangezien ik samen met enkele andere bikers de richting van de 55 km was op gegaan en sindsdien geen andere deelnemers meer te zien had gekregen, vermoed ik dat ik als laatste arriveerde. Vandaar kreeg ik van één van de mannen ter plekke de nog twee overgebleven hele bananen mee voor onderweg! Omstreeks 12.15 u weer op weg.
Er volgden zandwegen waarvan op kleine bordjes de naam van de buurtweg vermeld stond. Dat zie je tegenwoordig meer in bepaalde streken. En gelukkig is er voor gezorgd dat die bordjes overal gelijkvormig zijn! Zo bereed ik de zanderige Baudelodreef en bereikte ik het natuurgebied De Vaag. Dit is het speelbos van de gemeente Waasmunster, grenzend aan een stukje schrale heide. De Vaag is gelegen tussen de E17, de Oudeheerweg-Heide en de Baudelodreef. Sinds kort staat Natuurpunt Zuid-Waasland in voor het natuurbeheer van het 9 hectare grote gebied, om de bijzondere natuurrijkdom van het gebied met heide en bossen de beste kansen te geven, terwijl de speelfunctie gestimuleerd wordt. Ik vermoed deze zanderige paadjes ook al bereden te hebben tijdens de nachttocht vanuit Zele. Omstreeks 34 km ging het de snelweg over en trof ik een track hoog boven op de berm, de snelweg in de diepte, om terug te keren in de richting van de afrit Waasmunster. Het ging dan over leuke paden het bos in dat hier bezaaid lag met zeer veel dood hout en afgevallen takken, nog steeds in de richting van de afrit en tot achter de kleine parking die daar ligt. Daar gebeuren in het bos ook andere dingen dan biken, te zien aan wat er op de grond ligt!
Op 36 km kon ik genieten van een knappe singletrack in een dennenbos, nog steeds in de nabijheid van de snelweg. Een kilometer later reed ik voorbij enkele grote domeinen met grote huizen, eerder kastelen, over asfalt, afgewisseld met assenwegen. Tot 38 km kreeg ik op een veldweg in een meer open gebied af te rekenen met felle tegenwind. Landelijke wegen over een afwisselende ondergrond werden mijn deel, de felle wind ook! Omstreeks 40 km volgde een zachte klim voorbij de renstal Bouchouthoeve. In de verte hoorde ik het geluid van de snelweg. Een assenweg in, voorbij een mooi gelegen huis, om van daar de snelweg ook te kunnen zien liggen. Via een brug er onder door om een pad over een met gras begroeide dijk achter een aantal huizen te bereiken. Hier ligt het gebied Ten Rieland aan de Durme. Er volgde een redelijk lang stuk asfalt, evenwijdig met de snelweg die op die plaats op een zeer hoge berm gelegen is aan de rechterkant. Links een open landelijke omgeving met toch ook wat bomen. Ik arriveerde aan de derde splitsing tussen de 35-45 km en de 55 km op 43,5 km na het vertrek. De 35-45 km werden naar links gestuurd, van de snelweg weg, doorheen een met bomen omzoomde dreef. 13.00 u.
Voor mij ging het verder rechtdoor over het asfalt evenwijdig met de snelweg, en dit voor toch wel ettelijke kilometers. Op 45 km ging het linksaf het jaagpad langsheen de Durme op. Dat eerst over een strookje gras, dan over beenharde sporen en over gebarsten oude asfalt om op 47 km een grote vijver aan de linkerkant te passeren. Naar het einde toe volgde weer een grasspoor om van de dijk af te rijden aan de rand van een KMO-zone. Hier grenst de natuur aan de beschaving, want naast het laatste bedrijf lag een soort rietkraag. Het tellertje toonde 48 km om 13.30 u. Na het doorkruisen van het bedrijventerrein volgden tot 49 km zanderige veldwegen, waaronder een stuk van de reeds eerder bereden Baudelodreef en de Uilenhoek. Vanaf de Damsakker zag ik de grote kasteelvilla van vlak voor de bevoorrading weer staan tussen de bomen. Ik had dus een grote lus achter de rug. Daarom dat ik daarstraks van kort na de start aan de bevoorrading bikers in de open velden zag rijden, terwijl ik zelf de andere kant werd uit gestuurd. Op 50 km zaaide ik als een hond in een kegelspel enige onrust in een groot gezelschap dames die elk met hun hond of honden op wandel waren!
Ik passeerde in een strook bos het kapelletje van Onze-Lieve-Vrouw-hulp-der-christenen dat ik vroeger al wel eens te zien heb gekregen om dan het Schietakkerstraatje in te duiken en over de kasseitjes naar beneden te dokkeren in het bizarre hellende straatje met rijhuizen. Hiermee had ik weer de meer bewoonde wereld bereikt. Ik arriveerde in een pas met klinkers heraangelegde straat om het kasteelpark Blauwendael met fontein in te gaan. Enkele dolomietpaadjes voerden me voorbij een vrij nieuwe fitometer. Het tellertje toonde 53 km zodat ik niet verwacht had weer bij af te zijn. Daardoor moest ik mijn remmen dichtknijpen voor een kleine dreumes die met zijn loopfietsje uit het steegje naar de speelplaats van de school toe kwam gereden.
Er zaten nog enkele groepjes bikers aan de tafeltjes op de speelplaats, maar de meesten waren inmiddels al weer thuis. De wind had de flyers over de speelplaats verspreid. De mensen die deze tocht op poten hadden gezet begonnen zo stilaan met de opruim. De tuinslangen aan de bikewash gaven weinig druk, daar kreeg je de fiets niet mee schoon. Erg vuil was hij trouwens niet geworden op het droge parcours. Nog twee flesjes frisdrank soldaat gemaakt, kort even gebabbeld met één van de inrichters, genoten van het zonnetje en omstreeks 14.30 u mijn auto weer opgezocht. Die stond nu eenzaam in de berm langsheen de grote baan geparkeerd. Thuis de fiets nog schoongemaakt in een stralende zon, waarmede een einde kwam aan een vrij druk fietsweekend! Deze toer van de Vierschaarfeesten in Waasmunster was goed uitgepijld en er kwamen een aantal mooie stroken bos en singletracks in. De warme zon deed deugd en de mensen in Waasmunster hebben me in ieder geval een mooie zondag bezorgd. Waarvoor dank.
Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you.be en op mountainbike.be!
|