We kregen bij aanvang onverharde bosdreven voor de wielen waarlangs tussen de bomen toch huizen gebouwd zijn.  Omstreeks 3 km kwam er een eerste splitsing tussen de routes van 25 km en van 40 km.  Een aantal onverharde wegen brachten me omstreeks 5 km tot aan de Wildertse Duintjes nabij de spoorweg.  Omdat ik problemen had met m’n lurkzak, te hard aan de speen getrokken zodat al het water uit het slurfje gutste, speelde ik rubber al snel kwijt.  We doken rechtsaf de bossen in en van 5 tot 7,75 km konden we met volle teugen genieten van de plezante tracks en paadjes die de Wildertse Duintjes rijk is!  Het was in ieder geval een amusante opener van deze tocht.  Twee eigenaardig opgehangen pijlen op een bultje gaven wel aanleiding tot twijfel.  Na het verlaten van deze speeltuin bereden we opnieuw onverharde bewoonde bosdreven.  Na 9 km kwam er een einde aan een plaatselijke lus, want bereikte ik het asfaltbaantje langs waar ik het College bereikt had.  Een gevarenbordje had daar niet misstaan op de plaats waar het verkeer richting de start het parcours kruiste!  Maar ik herinnerde me nog van vorig jaar dat ik daar zowel met de auto als de fiets goed uit diende te kijken!  Omstreeks 9.55 u reed ik nog steeds in het gezelschap van vele anderen.  Blijkbaar was de regen geen reden geweest om thuis te blijven, alhoewel ik vermoed dat velen iets later vertrokken waren dan gebruikelijk.  Er stak wel een stevige wind op.

Even verderop was de oversteek van de Huijbergsebaan toch bewaakt door twee seingevers.  Het ging een pad in naast de bosrand wat me tot mijn verbazing tot een bekend plekje bracht, meer bepaald het boswachtershuisje nabij het Stappersven in Kalmthout, gelegen aan een bocht in het bospad.  Daarop had zich een singletrack gevormd die vanuit het bos de heide in dook om op 12 km uit te komen aan de Verbindingsstraat, de bekende asfaltweg die nabij het Stappersven door de Kalmthoutse Heide loopt, van Kalmthout tot Kalmthout-Hoek, een plek die wat geïsoleerd ligt van de gemeente.  Buiten de kaalheid en hier en daar een zwarte stronk waren de sporen van de zware heidebrand van enkele jaren geleden (mei 2011) inmiddels onzichtbaar door het opgeschoten heidegras.  Het ging rechtsaf het asfaltbaantje op en omstreeks 13,50 km verlieten we linksaf de Verbindingsstraat om vlak voor Kalmthout-Hoek het bos en de heide in te rijden.  10.15 u.  Plezante paadjes en singletracks voerden de bikers door stroken bos langsheen de heide.

Op 15,50 km bereikte ik een splitsing tussen de routes van 25 km en 40 km.  Aan het kabaal van mijn gsm in m’n rugzak te horen bevond ik me nabij de Nederlandse grens.  Voor de langste route volgde hier een kleine extra lus vanaf de Groenendriesstraat in Kalmthout.  Net voor het bereiken van de splitsing op een zanderig pad had ik me even aan de kant gezet en meende ik Jari te zien passeren.  Ik heb nog geroepen, maar hij sjeesde lustig door.  10.20 u.  Het lusje bracht ons doorheen een open omgeving en langsheen een manege met een schuur met een naar boven uitschuifbaar dak.  Ik had er af te rekenen met een stevige tegenwind.  Twee kilometer later bereikte ik weer het paadje waarlangs de bikers van de 25 km gestuurd werden en vanaf een paadje naar rechts over een dikke wortel reed ik weer op het gemeenschappelijke parcours in het bos.  Op 18,75 km trof ik weer een splitsing tussen de 25 km en de 40 km op een bospad.

Voor de langste toer kwam er een knappe singeltrack over enkele bultjes op en af.  Ik kwam er achter een bij nader toezien vermoedelijk Nederlandse vrouw te hangen.  Een eindje verder misrekende ze zich aan een stevige heuvel en dreigde stil te vallen.  Toen ik me naar links smeet in de hoop zelf de top nog te halen, schrok ik me een hoedje door een biker die ook mij wou inhalen.  Ik uitte mijn ongenoegen over het feit dat hij wel iets had mogen zeggen alvorens zo onverwacht in te halen.  Bovendien viel hij dan nog stil.  Vlak voor de top lag wel een verraderlijke wortel, ik zou het vermoedelijk evenmin gehaald hebben zonder zijn komst.  Het bleek ook een Nederlander te zijn.  Het was grappig toen hij zich omkeerde en met een uitgestreken gezicht zei dat het te steil was!  Ik heb nog eens lachend omgekeken naar de vrouw achter me.  Hopelijk heeft ze niet gedacht dat ik op haar fulmineerde!  21 km.

Het werd donker en begon helaas stevig te regenen op 22 km omstreeks 11.00 u.  We reden toen over de Staartse Heide.  Toen ik even halt hield zag ik de vrouw van daarnet weer in mijn zog verschijnen.  De regen ging over in een heuse stortbui en samen met enkele bikers van onder anderen Van Trier uit Kalmthout vond ik het raadzamer van even te schuilen in het bos.  We stonden daar namelijk net op het punt van een open heidevlakte in te rijden.  Sommigen reden wel gewoon voorbij het regengordijn in, een andere biker die even gewacht had keek ons aan en vertrok met enige twijfel, zeggende dat we anders kou zouden beginnen krijgen.  En hij verdween in de gietende regen!  Twee bomen die in onze nabijheid door de wind tegen elkaar knotsten gaven een onheilspellend geluid en er viel een stuk tak naar beneden tussen de varens.  Het was niet normaal, die stortbui, en we moesten even geduld oefenen eer het weer opklaarde.  Ondanks het schuilen was m’n regenjasje drijfnat.

We reden daarna over een geblust zanderig pad over de open heide, gevolgd door een omwille van de stortbui vettig geworden bospad, zodat de modderspatten naar alle kanten vlogen.  Samen met een meute doornatte bikers bereikte ik de bevoorrading op 24,50 km van het vertrek omstreeks 11.15 u.  Ondanks het toch al gevorderde uur was er nog veel beweging op de pauzeplaats.  Vermoedelijk waren de meesten later vertrokken en hadden gewacht tot de regen van deze ochtend overgewaaid was.  Ondanks dat stond één van de Hoekse Trappers kwistig bananen uit te delen, bevreesd om anders met te veel overschot te blijven zitten.  Hij duwde me prompt een tweede exemplaar in de handen.  Verder heb ik nog een kommetje soep gedronken, een frangipanegebakje gegeten en een beker frisdrank verwoest.  Van een karige bevoorrading was hier dus geenszins sprake!  Die mannen hadden in ieder geval genoeg bananen besteld, want ook in de zaal na afloop werden ze nog uitgedeeld onder de deelnemers en de medewerkers.  Een aantal Hoekse Trappers hadden zich aan de bevoorrading omwille van de regenbui teruggetrokken in de laadruimte van een kleine vrachtwagen waarmee het materiaal naar de stop was gebracht!

Na de stop ging het letterlijk rechtsaf het hoekje om voor de nog resterende 17 km, aldus een bordje.  Tot 29 km volgden mooie maar weliswaar goed nat geworden paden door de bossen van de Staartse Heide.  11.35 u.  Een vettig bospad onder hoge bomen kwam me bekend voor en even later reed ik inderdaad voorbij het beeld van de Heilige Teresia aan het groene poortje in Huijbergen.  In de tegenoverliggende Vijverstraat trof ik op 29,75 km een splitsing tussen de routes van 25 km en 40 km.  Zelfs als je de kleine toer rijdt zou je hier zeker de richting van de 40 km moeten kiezen, want deze extra lus gaat namelijk over de Pilberg.  In Nederland is men blijkbaar overal de bekende groene bordjes aan de toegangen tot de natuurgebieden aan het vervangen door nieuwe bruine bordjes met de vermelding van de naam van het gebied dat men betreedt.  Eindelijk weet ik nu exact over welke heuvel het hier gaat!  Meerdere tochten doen de Pilberg aan, maar slechts de heuvel zelf, terwijl deze toer tot maar liefst 33 km ook een zeer knap stuk van de bossen rondom benutte, tot vlak tegen de tennisterreinen toe die men op andere tochten vanuit de hoogte ziet liggen.

Op de zanderige helling van de hoogste heuvel stond de biker met de KBC-fietsbroek die ik al had zien toekomen op de plek waar we voor de stortbui hadden staan schuilen en ook aan de stop gezien had.  Hij tastte naar zijn kuiten.  Ik vroeg hem of hij gevallen was, maar blijkbaar had hij last van krampen in zijn kuiten!  Bij het beklimmen van een volgende helling zag ik links van me een man die in de weer was om een put te graven met een schopje en een metaaldetector bij zich had!  Aan de twee mannen die op de top wachtten en de KBC-biker die achter me aan was gekomen gevraagd of ze wisten wat die kerel daar aan het doen kon zijn.  Maar zij hadden niet opgemerkt dat hij een metaaldetector bij zich had.  “Misschien is hij zijn fiets aan het zoeken”, grapte de KBC-biker!  Hij moet toch wel last gehad hebben van krampen in zijn kuiten, want ik ging een aantal keren aan de kant, maar hij wou me niet voorbijsteken op de mooie singletracks die we rondom de Pilberg nog voor de wielen kregen.  Hier konden we in ieder geval genieten van één van de knapste stukjes van deze toertocht met meer dan 3 km plezier!

We kwamen weer uit het bos tevoorschijn ter hoogte van de Hollandseweg in een meer open landschap.  De seingever daar had een parasol in de grond geplant om zich te beschermen tegen eventuele regen!  Even verderop ging het rechtsaf een vettige veldweg in.  De KBC-biker moet echt wel last gehad hebben van krampen, want de kerel reed gewoon rechtdoor en hield het dus blijkbaar voor bekeken.  Op het slijkpad in open veld kreeg ik veel tegenwind te verduren.  Ik passeerde een grenspaal en reed dus opnieuw België binnen om uit te komen in een stukje van de Groenendriesstraat in Kalmthout.  35 km.  Van daar ging het een stukje over de Verbindingsstraat en via de Achterstehoevestraat doken we een laatste stuk bos in voor de laatste kilometers fietsplezier.  Op een vettig pad op de rand tussen bos en veld wandelde een jonge vrouw met haar baby in een draagzak op haar buik.  Via een vettige veldweg met enkele grote plassen bereikte ik de parkeerweide waar m’n auto stond en opnieuw het College van Essen.  Omstreeks 12.30 u met 42,50 km op het tellertje.

Gebruik gemaakt van de bikewash, want dat was nodig!  Omdat ik het niet zag zitten van zo onder de modderspatten in de auto te kruipen, eerst gaan douchen in de sporthal met een nette infrastructuur en lekker warm water.  Tijdens het afdrogen en aankleden een praatje gemaakt met een jonge kerel die ook was komen douchen.  Hij vertelde me dat hij kettingbreuk had voorgehad en tevreden was dat een biker hem weer op weg had geholpen met een powerlink.  Dat het tijd was voor een investering en hij zich een kettingpons zou aanschaffen.  Ik vertelde hem dat ik content was dat ik me deze ochtend niet thuis had laten houden door de regen.  Ook al stonden er bij mijn aankomst nog redelijk wat fietsen in de parking, de zaal was na mijn wasbeurt zo stilaan aan het leeglopen en de medewerkers maakten al aanstalten om de leeggekomen tafels en stoelen op te ruimen.  De blonde vrouw die de bestellingen in de zaal opnam en bracht, herkende ik nog van vorige keer.  Dat betekent dat er weer een jaar achter ons ligt!  Me nog een kop lekkere soep met beschuit en een frisdrank aangeschaft.  Omstreeks 14.00 u weer huiswaarts.  Een koppel Nederlanders die voor hun wagen een parkeerplek vlak in een voetbaldoel hadden toegewezen gekregen, waren druk foto’s aan het maken van hun auto in de goal!  Omdat ik voor de verandering eens wat vroeger weer thuis was, de tijd genomen om mijn fiets en vuile auto eerst eens onder handen te nemen.  Eer mijn spullen opgeruimd en gewassen waren en ik iets eetbaars achter de kiezen had, was het alweer tijd om nog even naar tv te kijken.  Op tijd te bed na enkele vervelende werkweken en een druk bikeweekend met weinig slaap!

Het was een mooie tocht vanuit Essen-Hoek in een bosrijke streek met enkele zeer plezante stukken zoals de Wildertse Duintjes, de Staartse Heide en de omgeving van de Pilberg in Huijbergen.  Ondanks de regen ’s ochtends en de stortbui onderweg heb ik toch veel deelnemers gezien, dus de tocht van de Hoekse Trappers kon toch op de nodige belangstelling rekenen!

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you.be en op mtb-you.nl en op mountainbike.be en op mountainbike.nl!

31-10-2013 om 00:00 geschreven door StrammerMax

Via één van de toegangen tot het sportcomplex werden we naar de straat geleid om even verder het knappe park van Merksplas in te rijden.  Daar ging het een bruggetje over en voerden de paden onder de imposante beuken me naar een grasspoor dat me naar Hoekeinde bracht.  Rechtsaf en linksaf de Slagmolenstraat in, waarna de Lochtenberg me over asfalt en een onverharde assenweg tot aan de grote baan van Hoogstraten naar Merksplas bracht.  Twee seingevers zorgden daar voor de oversteek van deze vrij drukke weg.  Ik bereikte de Veldenbergstraat en reed langs het kampeerverblijf Molenzijdse Heide, enkele bedrijven van de lokale KMO-zone en de filialen van enkele grote winkels.  Zoals vorig jaar reden we dan over het terrein van één van de bedrijven van de KMO-zone om zo een volgende straat te bereiken, langsheen Wegenbouw Vermetten en verderop een klein poortje in een afsluiting door.  Van 5 tot 6 km troffen we daar een mooie, weinig bereden, want volgens mij op private grond gelegen, singletrack in een knap bos dat gelegen is langsheen De Gracht in een uitloper van Merksplas-Kolonie.  Samen met een vijftal andere bikers reed ik er over een bruin tapijt van gevallen herfstbladeren.  Ondanks het zonnige en redelijk warme weer was het duidelijk te zien dat de herfst nu volop bezig was!

Het ging weer een poortje door en we doken een korte helling af om het pad te bereiken dat er naast De Gracht loopt, een brede waterloop die door Merksplas-Kolonie loopt.  Tot ruim 7 km reed ik hier ook over een tapijt van herfstbladeren die de ondergrond aan het oog onttrokken.  Uit ervaring weet ik dat hier enkele zompige plekken liggen, maar de paden lagen er goed vast bij.  Halverwege werd een klimmetje op de naastliggende dijk aangesneden.  Ik bereikte de grote baan die Merksplas met Rijkevorsel verbindt en daar maakten we aan de andere kant van De Gracht rechtsomkeer om direct weer de bossen in te duiken.  Een treintje van zes bikers laten passeren alvorens de plezante bultjes en heuveltjes die hier naast een vijver liggen aan te snijden.  Een vrouw had er wat last met de bultjes en de tracks die er hier wat zompiger bij lagen.  Zoals ik verwacht had trof ik er ook de splitsing tussen de kidstoer-25 km en 40-50 km op 8 km van de start.  In tegenstelling tot vorige keer, toen we recht op recht naar de grote baan reden, was hier nu ook een singletrack uitgepijld.

Seingevers hielpen me over de drukke baan naar Rijkevorsel en tot 9,5 km volgde het parcours weer De Gracht, maar nu over een woester singletrack die deel uitmaakt van een vaste route.  Bladeren, wortels en enkele bultjes werden er ons deel.  In het zog van een treintje van vijf bereikte ik de bredere dreven die er het terrein van een boomkwekerij doorkruisen op de grens tussen Merksplas en Beerse.  We kruisten de Beersebaan en via nog een zandweg bereikten we het fietspad naast de zandweg Ossenweg op 10 km na de start omstreeks 13.30 u.

Na de bocht ging het direct rechtsaf het bos in om via bredere paden te arriveren op de Blakheide op de grens tussen Beerse en Rijkevorsel.  Daar reden we over het brede zandpad om daarna rechtsaf te slaan en tot 14 km te kunnen genieten van de knappe singletrack die er naast een manege voert.  13.45 u.  Op het enkele jaren geleden geasfalteerde baantje naast de afsluiting van de camping Breebos ging het rechtsaf over een smal paadje op privaat terrein om de grote baan van Merksplas naar Rijkvevorsel weer te bereiken.  Daar stonden weer seingevers om een veilige oversteek te garanderen.  Het ging de knappe singletrack op die bij aanvang over een soort dijk loopt.  Via een korte helling reden we de dijk af en vervolgden onze weg op een paadje dat er langs loopt.  Deze track loopt dan verder door het bos en maakt deel uit van de rode vaste route die we tegen de richting in bereden.  We arriveerden op een breed bospad in Merksplas-Kolonie en bereikten de Zandweg in Rijkevorsel, een bospad dat links naar Achtel leidt.  Daar reed me een lange trein van zeker 15 bikers voorbij.  We sloegen echter rechtsaf en bereikten één van de typische klinkerdreven van Merksplas-Kolonie.  Het ging er een track op die evenwijdig met deze weg loopt om de baan Merksplas-Hoogstraten te bereiken ter hoogte van Papenvoort op de grens tussen Merksplas en Wortel.  Twee seingevers stonden daar weer op post.

Even verderop sloegen we rechtsaf in de Kolonie, een lange klinkerweg die vanaf De Diepte (bord intussen spoorloos verdwenen) naar de gevangenis van Wortel-Kolonie voert.  Aan het kapelletje ging het echter rechtsaf een baantje op waarvan de aanzet enkele jaren geleden van beton werd voorzien.  Beton ging over in een assenweg op de rand tussen bos en velden.  Ik bereikte een splitsing tussen de kidstoer (rechtdoor) en de andere afstanden 25-40-50 km (linksaf) op 20 km van de start.  Daar was het even optornen tegen de wind op een assenweg door de open velden.  Ter hoogte van een serrecomplex doken we een singletrack in die ons naar een paadje leidde dat ons door de bossen van Wortel-Kolonie voerde.  Op 23 km van de start arriveerde ik aan de bevoorrading die ondergebracht was in een proper, maar krakkemikkig stokoud schuurtje, vlak naast het hoofdgebouw van de gevangenis achter een metershoge draad!  14.15 u.  Er was nog veel beweging aan de stop, er bleven bikers toekomen, waaronder enkele bikers van Forza Turnhout die ik gisteren in Wiekevorst ook had gezien.  Twee dames zorgden er voor sportdrank en suikerwafels.

Niet al te lang blijven staan.  We dienden op onze stappen terug te keren en ik zag dat de gevangenen achter de omheining gelucht werden.  Het ging opnieuw de bossen in om direct de splitsing te treffen tussen de routes van 25-40 km en 50 km.  Gekozen voor de langste toer en ik was niet de enige.  14.30 u.  We doorkruisten één van de imposante bosdreven en daarna ging het linksaf om op 24,50 km het knappe Bootjesven te passeren.  Dat is een klein meer met middenin een eilandje.  Er liepen veel wandelaars rond.  In de winterperiode tijdens een periode van hevige vorst wordt deze plek dankbaar gebruikt door schaatsers en kinderen om in de sneeuw te spelen.  Eens Bootjesven voorbij ging het rechtsaf een bospad in dat me tot aan het Grenspad voerde.  Dat pad ligt pal op de grens tussen België (Wortel-Hoogstraten) en Nederland (Castelré-Baarle-Nassau).  25,25 km.  Ook hier liepen veel wandelaars.  Ik vermoed dat er een georganiseerde wandeltocht plaatsvond!  Vanaf hier kregen we een lus voor de wielen, want aanstonds zou ik deze plek weer passeren.  Het ging linksaf het Grenspad op richting Wortel-city en we bereden dit zeer zanderige pad gedurende meer dan een kilometer tot aan de singletrack rechtsaf aan de bosrand en die daar de grens overschrijdt.  Nog een zanderig pad leidde me voorbij twee eenzame Nederlandse huizen in de richting van de zogenaamde Rooie Weg, de landelijke asfaltbaan die van Minderhout naar Baarle-Hertog voert.  Zo ver reden we echter niet, want het ging snel weer de bossen in voor een lus onder statige bomen, tussen struiken en doorheen de velden.  Ook hier veel wandelaars en nog steeds voorbijstekende bikers.  Op 29 km bereikte ik weer het Grenspad en kwam er een einde aan een lusje van een viertal kilometer op Nederlandse bodem.  14.50 u.

Het ging weer het Grenspad op, maar nu in de andere richting over het parcours van de vaste rode route die hier ook passeert.  Het was een heel eindje tot rechtsaf in de Torendreef, een zandweg waarnaast een korte track achter een draad loopt.  Aldus hadden we het hele natuurgebied rond Bootjesven omcirkeld!  Ik bereikte de assenweg die luttele jaren geleden niet meer was dan een bijna onzichtbaar spoor door hoog gras, maar opnieuw opengemaakt en verbreed werd.  Zo arriveerde ik in Staakheuvel op de grens tussen Wortel en Merksplas, waar een kort, stokoud en verzakt kasseiwegeltje helaas samen met enkele omgevende wegen recent door beton werd vervangen.  32 km om 15.00 u.  Het was duidelijk dat we regelrecht naar het speelbosje op de groene vaste route geleid werden!  Tot 35 km konden we inderdaad ons hartje ophalen op een technische track vol bultjes en korte bochtjes.  De vaste routes werden hier geopend kort nadat ik met biken was gestart en deze plek was de nagel mijner doodskist toen ik er met een collega rondjes kwam rijden!  Ik heb nu toch ook nog één keer voetje aan de grond moeten zetten, de plaatsen waar ik aan de kant ging om andere te laten passeren en de plek waar een drietal, dat me ingehaald had, het pad versperde doordat één hunner aan zijn bike stond te morrelen, niet meegeteld!  In den beginne had ik in elk bochtje wel prijs!  Ik heb dus blijkbaar dan toch wat bijgeleerd!

Om 15.15 u lag dit bijzondere paadje achter de rug en passeerde ik op een asfaltbaantje de in de bossen gelegen Reva-verffabriek.  De hemel overtrok en ik hoopte dat regen uit zou blijven!  Even voorbij Reva ging het rechtsaf de open velden in over bredere assenwegen in Merksplas.  Ik bereikte een betonbaantje en net voor we het Graafsbos in doken werd ik voorbijgestoken door een groepje van acht bikers van Het Vliegend Wiel uit Lille.  Daar waren een paar dames bij en die hielden er flinke vaart in, ook al leken ze me toch niet meer zo jong te zijn!  Ik bereikte een volgend asfaltbaantje dat me naar de manege leidde waar het kroonjuweel van deze tocht gelegen is.  Want op het terrein van dit paardengedoe werden we na 40 km over een grote zandberg gejaagd.  Er was een pad op opengemaakt, vermoedelijk door een bulldozer, maar de ondergrond was vrij nat.  Had ik tot hiertoe vaak alleen gereden, alhoewel ik altijd andere bikers te zien kreeg, het moest weer lukken dat ik uitgerekend hier een man of tien achter mij aan kreeg, net nu het voor mij wat lastiger ging worden!  De wet van Murphy!  15.40 u.  Na de zandberg ging het weer het bos in over een weinig bereden paadje.  Het was duidelijk dat iedereen, behalve de kids, over de berg gejaagd werd, want ik trof nog een splitsing tussen de 25 km en de 40-50 km op 41 km van het vertrek.

Tot 43 km volgden er een aantal lange bospaden waar zich tussen de herfstbladeren sporen als singeltracks hadden gevormd.  Intussen zag de hemel weer blauw en scheen de zon opnieuw!  Een bordje meldde me dat ik privéterrein betrad en even later reed ik voorbij een eenzaam in de bossen gelegen oude villa die langs de grote baan van Merksplas naar Weelde ligt.  Twee in goed opvallende fluojasjes gestoken jonge gasten zorgden voor een veilige oversteek van deze drukke baan, die hier overigens door schilderachtige bossen loopt.  Aan de overkant reed ik de bizarre ingang van het Zwart Goor in.  16.00 u.  Ik reed langs de vijver van het Zwart Goor met de bizarre stenen brug en een klein stenen gebouwtje dat in de vijver staat!  Het weinig beroerde paadje lag op die plek nat en zompig!  Op 44 km kregen we een track in een donker dennenbos voor de wielen.  De bodem was één tapijt van naalden.  Daarna passeerde ik de gebouwen van het Zwart Goor, een dienstverleningscentrum voor volwassenen met een handicap, ontstaan uit een internaat en school voor verstandelijk gehandicapten.  Tot ruim 47 km reed ik vervolgens over tapijten van bruine herfstbladeren in de machtige bossen van dit domein.  16.15 u.  Een halve kilometer verder reed ik nogmaals langsheen de vijver en ook daar trof ik een nat en zompig pad.

Ik kwam weer toe op de grote baan waar ik staande werd gehouden door de laatste twee seingevers tot de baan vrij was!  In het lange bospad dat volgde keek ik halverwege achterom en zag nog steeds de opvallende fluojasjes van de seingevers!  Er volgde nog een biker, maar dit was dan toch de laatste die ik te zien kreeg!  48 km.  Een bosweg en een zompig pad naast een waterpoel brachten me weer tot in het park van Merksplas.  Na enkele paadjes doorheen dit park arriveerde ik weer aan de ingang van het sportcomplex.  Het waren dezelfde twee mannen van de vorige keren die de bikewash voor hun rekening namen!  Dan een warme douche genoten in de nog vrij nieuwe infrastructuur van de sporthal.  Daarna in het gildelokaal nog een kop lekkere soep gedronken en bij een frisdrank wat uitgerust na deze mooie rit, terwijl de mannen van de Midweek Specials al met de opruim bezig waren.  De toertocht in Merksplas is en blijft een aanrader en ik geniet elk jaar weer opnieuw van de paden en de bossen waar ik mijn eerste schreden in het wereldje van het mountainbiken zette!  Helaas wachtte mij op mijn werk nog een minder aangename taak, want daar moest ik mijn bureau nog half leegmaken voor een uit te voeren werk.  Niet te schatten wat er allemaal binnen steekt!  Bij het ter perse gaan van dit verhaal is dat werk reeds achter de rug en mijn bureau weer netjes op orde!  Ik ben zeer content met wat de werkman voor mij in orde heeft gebracht en heb het reeds met veel plezier in gebruik genomen!

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you.be, op mtb-you.nl, op mountainbike.be en op mountainbike.nl!

30-10-2013 om 00:00 geschreven door StrammerMax

De tocht vertrok over een smal paadje naast de voetbalvelden.  De vrouwelijke helft van het koppel in wiens zog ik was vertrokken, schoof er weg in één van de haakse bochten.  Bij aanvang van de tocht kregen we een aantal veldwegen voor de wielen geschoven.  Op 2 km kruiste ik een beek via een smal bruggetje.  Op het water lag een vlot verankerd waarop een door een knipperlicht verlichte figuur met doodskop ons schrik probeerde aan te jagen!  Op 3 km doken we een bos in voor een bochtige singletrack met enkele bultjes.  Doordat de track zich in grote lussen door het bos slingerde kreeg je geregeld de lampjes te zien van de treintjes bikers die voor en achter reden.  Het was in ieder geval een plezant paadje.  Ik reed er weer in het zog van de vrouw die ik daarnet had weg zien schuiven.  Bij het weer verlaten van het bos zijn we verkeerd rechtsaf geslagen en zagen voor ons de bikers die nog komen gingen het bos in duiken.  Ik heb er nog even aan getwijfeld om die singletrack nog eens een tweede keer te berijden, maar heb samen met de vrouw toch maar rechtsomkeer gemaakt.  We hadden gewoon rechtdoor moeten rijden, de velden in.

De vrouw stopte bij haar mannelijke partner, dus ik alleen verder.  Ik ergerde me even aan een aantal treintjes wildebrassen, waaronder eentje van Forza Turnhout, die rakelings passeerden en te snel weer invoegden op een pad dat dan nog dik vier meter breed was!  Een mens kan niet meer doen dan uiterst rechts houden!  Veldwegen en servitudepaadjes werden ons deel.  In de verte zag ik soms de rode achterlichtjes van de bikers die me ingehaald hadden door het landschap trekken.  Omstreeks 7 km bereikte ik in de velden een zanderig paadje waarvan de ondergrond door de regen van de afgelopen tijd geblust was.  20.00 u.  Het paadje bracht me tot op een asfalt fietspad op een oude treinbedding tot aan een straat die Pastoorsbos heet.  Even verder dienden we na 8,5 km een drukke baan te kruisen, ik vermoed deze die Noorderwijk met Morkhoven verbindt.  Beiden deelgemeenten van Herentals.  Servitudes en wegeltjes die hier en daar door enkele stroken bos voerden, brachten mij tot aan de buitensporig fel verlichte Zandkapel van Onze-Lieve-Vrouw-op-het-Zand (Noorderwijk).  Ik had gezien dat een pijl rechtsaf wees, vlak voor de kapel, maar ben er even naartoe gereden om te zien waarom dit gebouw zo in het licht diende gezet te worden.  Het was grappig dat ik daardoor een aantal andere bikers, die nietsvermoedend het toegangspad naar de kapel op reden, achter me aan kreeg!  10,50 km.

Kort daarna kregen we een leuke singletrack in een bos over een soort van crossparcours met bulten en bochtjes om op 12,50 km weer te arriveren op het asfalt fietspad op de oude spoorwegbedding.  We dienden dit te volgen tot aan een woonwijk met witte huizen en bereikten dan de Goorstraat en Broekhoven in Morkhoven.

Daar ging het een betonbaantje op.  In de verte zag ik licht en wat drukte en ter hoogte van een schraag vol verlichte pompoenen en fakkels dienden we een plastieken tunnel binnen te rijden.  De weerkaatsing van een flikkerlicht op de plastieken wanden zorgde voor een bijzonder effect.  Eens de tunnel uit arriveerde ik aan de bevoorrading op een open plekje achter bomen en struiken naast de weg, dezelfde plek als waar ze ook de vorige jaren altijd stond, op 16 km van de start.  In tegenstelling tot vorig jaar, toen ik als laatste ben vertrokken en hier alleen stond, heerste er nu nog een grote drukte.  Er was soep en sportdrank om te drinken, fruit, wafels en cake om te eten.  Omdat het intussen ook steviger was beginnen regenen ben ik niet lang aan de stop blijven staan.

Een vrij vettig pad bracht me na de bevoorrading tot in de Godinstraat te Wiekevorst.  Op 18 km werden we verwelkomd, of misschien beter uitgedaagd, om het spookbos te betreden.  Hier liep een bijzonder smal paadje tussen dicht op elkaar staande dennenbomen.  Kleine spoken en maskers, soms met flikkerende oogjes, keken je aan.  In de verte hoorde ik een eigenaardig geluid en gegil van iemand die duidelijk geschrokken was.  Het was er lastig rijden zo rakelings langs de boomstammen, omdat het paadje zo smal was en het nemen van de korte bochtjes niet zo eenvoudig was!  Ik schrok toch wel even toen ik de plaats van het rare geluid passeerde!  Hier moet een bladblazer verstopt gestaan hebben die aangeschakeld werd met een bewegingsdetector!  Even na mij passeerde er een treintje bikers, zodat het ding een tijdje aan de gang bleef!  Tijdens een eerdere editie lagen hier matrassen onder de bladgrond verstopt om de mensen aan het schrikken te brengen wanneer ze plots schenen weg te zinken!  Op 19 km kwam ik dan toch heelhuids en wel weer uit het spookbos tevoorschijn!

Ik werd naar een vrij vettig pad geleid en reed daarna door een woonwijk om na het kruisen van een grotere baan op 20 km de splitsing te treffen tussen de routes van 20 km (die dus zo goed als aan haar einde was) en 30 km.  Het was slechts 21.00 u en ondanks de regen had ik nog geen zin om er al een punt achter te zetten.  Ik was ook al vuil omwille van de spetterpaadjes dus kon ik even goed nog een tijdje doorgaan.  Ik arriveerde op een grote baan die naar de toepasselijke naam van Pompoenstraat luisterde en dus niet in deze tocht mocht ontbreken.  Via de drukkere Wiekevorstsesteenweg reed ik een bewoonde kern van Heist-op-den-Berg binnen.  We verlieten de baan en doken een bos in waar huizen en buitenhuizen langs onverharde paden achter het groen verborgen stonden.  Op 23,50 km konden we genieten van een mooie singletrack in een bos nabij de Double D Ranch in de Haagstraat te Heist-op-den-Berg.  Ik ben er wel eventjes aan de kant gegaan omdat er een lang treintje snellere bikers naderde.  Vanaf hier volgde een stuk met redelijk veel asfalt.  Omstreeks 26 km reed ik weer in de Haagstraat die op die plaats niet meer is dan een zeer vettig pad.  Er stak me nog een eenzame biker voorbij.  Omstreeks 21.25 u reed ik in de Wortelbaan om een grasspoor tussen de bomen te bereiken.  Ook hier even plaats gemaakt voor een treintje bikers achter me.

Rechtsaf en onmiddellijk weer linksaf om te dokkeren over de kasseitjes van de Wilgenweg.  Daarna volgde omstreeks 28 km een weg voor landbouwverkeer, bestaande uit twee betonnen sporen.  Dit was het teken dat de rit naar zijn einde liep, want via deze paden vertrekt de dagrit van De Wiekers begin augustus.  Vanaf dit betonspoor doken we opnieuw een bos in voor een singletrack en paadjes.  Van uit het bos ging het een spoor op dat zich over een grasvlakte slingert.  Hier was de versiering, theelichtjes in glazen potten, al ten prooi gevallen aan de regen en uitgedoofd, ook al was die intussen al opgehouden zodat mijn kleren onderweg al wat hadden kunnen drogen.

Na de oversteek van de grote baan arriveerde ik weer aan het sportcentrum en heb ik meteen m’n spullen in de auto gelegd.  Het bleek echter nog niet gedaan, want we werden voor de hondenschool een paadje in gestuurd en nog een eindje door een voor de gelegenheid met pompoenen en spoken versierd bos gestuurd, toch nog goed voor meer dan een kilometer.  In de laatste grote pompoenen waren de letters “De Wiekers” en “Dank en tot ziens” uitgesneden.  Om 21.45 u was ik na een 32 km weer bij af.  Zeggen dat ik vorige keer pas om 22.00 u aan de bevoorrading arriveerde!  Mijn fiets in bewaring gegeven en in de kantine iets gehaald om te drinken.  De kleine ongezellige voetbalkantine in het betonnen hok naast de speelvelden zat nog barstensvol natte bikers!  Ik kon Patje2, Bulls69, diens broer en schoonzus, die me onderweg nog voor de stop ingehaald hadden, niet spotten.  Mijn glas buiten gaan leegdrinken.  Het was immers zeer warm voor de tijd van het jaar en ik was blij dat ik geen lange broek had aangetrokken!  Ik zou me te pletter gezweet hebben onderweg.  Ik had de intentie van op tijd huiswaarts te keren, vermits ik tijdens de week al veel te weinig slaap, maar er kwam iemand bij me staan die ik niet onmiddellijk kon plaatsen.  Zijn tenue gaf meer duidelijkheid.  De biker bleek tot het gezelschap van de Weetabix-Watjes te behoren!  Even met de man staan praten tot drie mij beter bekende kompanen van zijn gezelschap arriveerden.  Ik ben dan toch mee terug naar binnen gegaan om nog een glas te drinken.  Mijn intentie om op tijd in bed te liggen kon ik opbergen, maar in ruil kreeg ik toch nog een amusante voortzetting van de avond.  De Watjes blijken elkaar immers al zeer lang te kennen en voor ze met biken begonnen waren het in hun jongere jaren fervente windsurfers.  Danny diste veel herinneringen op over buitenlandse uitstapjes in gammele autootjes voor surfavonturen, over meegenomen tenten zonder piketten of binnentent waar de andere campinggasten los onderdoor konden kijken!  Dos piquetas por favor!  Goed dat Weetabix mij af en toe wat verduidelijkende commentaar gaf om één en ander te kunnen begrijpen!  Patje2 en Bulls69 waren blijkbaar toch nog ter plekke, want toevallig zag ik hen vertrekken toen ik even achterom in het zaaltje keek.  Met al die verhalen waren wij dan toch weer bij de laatsten om huiswaarts te keren.  De laatste bikes stonden bij elkaar tegen een muurtje en met een “bedankt om te komen, tot volgend jaar”, werden we uitgeleide gedaan door de laatste Wiekers die buiten nog op post waren!

De omgeving van Wiekevorst leent zich niet voor het uitzetten van een megabangelijke mountainbiketocht, maar ondanks dat zaten er toch een aantal knappe stukjes in het parcours met enkele te smaken stroken bos en singletracks.  Zulke tocht moet het ook hebben van de sfeerschepping.  Ik had wel het gevoel dat er vorig jaar meer werk gemaakt was van de versiering, maar het kan ook zijn dat deze dit jaar op sommige plekken wat te lijden had van de regen.  De elektrische kaarsvlammetjes geven minder licht dan echte theelichtjes en echte kaarsjes worden dan weer geblust door de regen!  Het moet allemaal wel veel tijd vragen om alles in elkaar te knutselen, zoals dat vlot op de Wimp, de tunnel, de spoken met knipperende oogjes, de luidruchtige surprise in het spookbos, het uithollen van alle pompoenen, het alle materiaal ter plaatse brengen en weer opruimen!  Dat alleen al verdient het nodige respect voor deze vlekkeloze organisatie!  De Wiekers hebben er in ieder geval een amusante avond van gemaakt en ik had de indruk dat er heel wat bikers op deze vrijdagavond naar Wiekevorst waren afgezakt om met eigen ogen te komen zien wat ze voor ons in hun petto hadden!  Allicht tot volgend jaar, in augustus voor de dagrit en/of oktober voor de nightride!

Het verslag van deze nightride is ook te vinden op mtb-you.be en op mountainbike.be!

29-10-2013 om 00:00 geschreven door StrammerMax

Vanaf 5,75 km reden we dan gedurende een kilometer op een graspaadje vlak naast de spoorweg.  Aan de andere kant van het spoor ligt een asfaltbaantje dat ik al wel eens berijd wanneer ik met de fiets naar de start rijd van toertochten in Kalmthout of Essen.  Daar waar de antitankgracht via een duiker onder het spoor gaat boog het paadje linksaf de bossen in.  Het voerde ons langsheen de antitankgracht met op onze linkerhand niets dan bos met hier en daar een open plek.  Het paadje lag er goed hard bij, maar er waren hier en daar wel dikke wortels.  We werden met de hulp van een politieman de drukke Kalmthoutsesteenweg over geholpen om onze rit langsheen de antitankgracht te vervolgen.  Mij vielen een aantal bunkers op die nog in relatief goede staat verkeerden.  Omstreeks 8 km volgde een zeer kort stukje over asfalt (Oude Galgenstraat?) om na de bocht rechtsaf weer het bos in te gaan tot aan de antitankgracht.  Deze begeleidde ons verder tot in Putte-Stabroek waar een tweede politieman, geholpen door een seingever, ons de Ertbrandstraat hielp kruisen.  Het ging aan de overkant de Oude Ertbrandstraat in om er de splitsing te vinden tussen de routes van 15 km en 28-43 km.  Hier was ik na 10,50 km weer op bekend terrein.  Er volgde nog een laatste stukje langsheen de gracht tot aan de grote baan die Putte-Stabroek met Stabroek verbindt en daar luistert naar de naam Driehoek.  De “bloembakkenstraat” met de verkeersremmers voerde me naar het houten brugje over hetwelk we het Moretusbos in doken.

In het Moretusbos reden we over de brede dreef onder de imposante beukenbomen en op 12 km voorbij het kasteel Ravenhof.  De lokale bikers weten in dit bos vele paadjes liggen die beslist de moeite waard zijn, maar men zal daar niet graag 1300 man zien over gevlamd komen!  We overschreden de Belgisch-Nederlandse grens die pal door het domein loopt om aan de overkant van het kasseibaantje het asfalt bosfietspad op te gaan dat er naast het zomerhuisje loopt.  Het kasteel staat op Belgische bodem, de op een heuveltje gebouwde gloriette staat in Nederland.  In plaats van het fietspad te blijven volgen dat rechts afbuigt en uitkomt op de grote baan voorbij de bebouwde kern van het Nederlandse gedeelte van Putte (Woensdrecht) ging het rechtdoor een bospad in.  Een singletrack leidde me voorbij het kerkhof aan de bosrand en achter de zogenaamde Geldberg, van waar de Graven van Moretus destijds hun landgoed konden overzien en waar volgens de legende hun centen begraven lagen!

Op 14 km trof ik na een bocht in deze singletrack onverwacht, want niet aangekondigd, een fotograaf aan.  Die had zich met stoeltje, statief en duur fotoapparaat in het bos genesteld voor het maken van kiekjes.  Bij elke passage van een biker gaf het toestel enkele klikken zodat elkeen meer dan één keer vereeuwigd werd.  Het was al een hele tijd geleden dat ik Guy nog gezien had.  Dat moet van vorige winter geweest zijn!  We hadden elkaar vorig weekend wel mislopen in Bergen-op-Zoom en eerder nog in Maarheeze in Nederland.  Hij had veel te vertellen, over het maken van foto’s tot boetes voor loslopende honden en roken in de bossen toe!  Ik ben er dan ook blijven staan van even over tienen tot 10.45 u!  Intussen passeerden er vele bikers van allerlei slag.  Snelle jongens, stoere jongens, trage treintjes met vaders, moeders en kinderen.  Er waren enkele bikers bij die al ferm rood aangelopen waren en afgepeigerd na dit korte stukje intro!  Een dame maakte een cruciale fout!  Zenuwachtig geworden door een groepje achter haar rijdende mannen van een club, hield ze halt in het bochtje vlak voor de lens van de fotograaf!  Die gasten hebben dus geen foto!  Toen de fotograaf dat naar die mannen riep, keerde de vrouw op haar stappen terug en deed dat stukje nog eens over!  Zij heeft wel een foto, een stuk of tien zelfs, aan het aantal klikken te horen!  Er priemde een waterzonnetje door de bomen en een vlaagje wind deed een massa eikels van de bomen naar beneden vallen!

Afscheid genomen van Guy en weer op pad.  Door het lange gesprek hoorde ik thans weer bij de hekkensluiters, want er kon tot halfelf worden ingeschreven!  Eens de bocht voorbij kreeg ik een vrij modderig stuk voor de wielen, maar het was van korte duur.  We kwamen uit op een kiezelpaadje ergens achter het Moretusbos op Nederlands grondgebied, een plek mij onbekend.  Op 15 km reed ik vanaf dit pad de bossen van het Landgoed De Reeberg in.  Na een singletrack volgde daar de splitsing tussen de routes van 28 km en 43 km op 16,50 km na het vertrek.  Een duo jongere mannen dat er toekwam, waarvan duidelijk een meer ervaren biker en een beginneling, pleegde overleg voor de te volgen route.  Ze kozen elk een andere rit.  10.55 u.  Ik kreeg de meer ervaren biker achter me aan en merkte dan dat ik een bekend paadje was in gereden.  Het maakt deel uit van het toertje dat ik hier al eens op eigen houtje kom rijden.  Ik vraag me af of ik het nog zou kunnen rijden, want het is een hele tijd geleden dat ik het nog eens afgelegd heb en de aanwijzingen die er destijds waren zijn intussen al door erosie verdwenen.  Een zanderig pad waarvan de ondergrond geblust was door de regen van de afgelopen week, met hier en daar nog een paar natte stukken, bracht me op 18 km tot aan een draadafsluiting.  Ik vermoed van de politieschool van Ossendrecht of anders een stuk militair domein van Woensdrecht.  Ik ben hier ooit al verzeild geraakt bij het in het wilde weg rijden doorheen deze bossen, want hier liggen ontelbare paadjes verscholen in het groen.

We dienden het zanderige pad te volgen dat evenwijdig met de afsluiting loopt.  Op 19 km verwijderde het pad zich van de draad en bereikte ik de bossen van Stoppelbergen.  Dat opende perspectieven, want hier ligt een echte speeltuin van paadjes te wachten op de bosfietser!  Daar werd dan ook dankbaar gebruik van gemaakt door de parcoursbouwers.  Sommige paadjes maken er deel uit van het tochtje dat ik hier op eigen houtje al eens rijd, maar waren soms niet te herkennen omdat ik ze in de andere richting kreeg voorgeschoteld.  Het brede bospad waar de diepe gracht, bijna een kloof, afbuigt, was me bekend en na een groep tegemoetkomende wandelaars te zijn gepasseerd, reed ik voorbij de achter een betonnen afsluiting gelegen buitenhuisjes van de kampeerplaats Athena.  De dubbele afsluiting, eerst draad en na een niemandsland beton, moet ongenode blikken buiten houden!  Het betreft hier namelijk een naturistencamping!  Het was niet koud, maar om in dit jaargetijde buiten in uw blote bast rond te lopen moet toch niet aan te raden zijn!  Nochtans stonden er redelijk wat wagens op de parking even verderop.

Daar bereikte ik het kruispunt van de Plaatsluis en de Zandvlietseweg.  Via dit laatste asfaltbaantje bereikte ik de “hoofdingang” van Stoppelbergen aan de houten boswachtershut die pal op de grens van Woensdrecht (Nederland) en Zandvliet (België) gelegen is.  Er staan hier in de omgeving dan ook meerdere grenspalen.  Het ging weer de knappe bossen in om er te genieten van de vele paadjes met af en toe enkele bultjes om te overschrijden.  Sommige paadjes waren me bekend van m’n eigen plaatselijke rondje.  Op 23,50 km bereikte ik de brede zandweg aan de rand van een grote open plek in een soort heidelandschap en doken we aan de godvergeten vuilnisbak die hier ten behoeve van de wandelaars is neergepoot, een singletrack in die me bekend is.  Knappe zanderige paadjes werden m’n deel tot aan de eenzame zitbank op een kruispunt van zandwegen (25 km) waar ik al eens gebruik van maak om er even te rusten, een energiereep te eten en te luisteren naar de stilte en het geruis van de wind in de bomen.  Een kilometer verder bereikte ik weer het asfalt fietspad naast de zandweg Scheidreef aan de Kleine en de Grote Stoppelbergen pal op de landsgrens.

Aan het einde van dat pad ging het langsheen een diepe gracht die hier loopt om dan rechtsomkeer te maken en af te slaan naar een andere gedeelte van de Stoppelbergen waar op Belgisch grondgebied ook vele knappe paadjes liggen op de grens tussen Berendrecht en Zandvliet.  Ik kon dus vermoeden wat we hier voor de wielen gingen krijgen.  Ik kon er twee jonge gasten die met hun bike boven op een zanderige heuvel stonden, imponeren door fietsend tot boven te geraken.  Even later kwam “de put” waar je lekker naar beneden en naar boven kan stuiven.  Toen ik een jaar of zes geleden hier de eerste tochten kwam rijden en deze plek nog niet kende, ook al heb ik er bijna mijn hele leven op een boogscheut van gewoond, was het altijd stoppen en me afvragen “doe ik het of doe ik het niet”?  In het begin was het “niet”, daarna reed ik er wel naar beneden maar geraakte ik niet al rijdend tot boven en nu is het een fluitje van een cent en kon ik nog eens een tweede keer uitpakken bij die twee kerels!  28,75 km.  Even later staken ze me dan wel voorbij met nog een derde in hun zog.

Het ging rechtsaf op de plek waar “mijn” rondje rechtdoor gaat richting Moretusbos, om via een brede zandweg een ander kruispunt van boswegen te bereiken aan het achterpoortje van de Ruige Heide, dat is zowel de naam van een kampplaats voor jeugdkampen als de naam van een klein natuurgebied in Zandvliet aan de voet van de snelweg A12 van Antwerpen naar Bergen-op-Zoom.  We kregen een knap stukje voorgeschoteld in deze Ruige Heide door een strook bos en langsheen een zandvlakte.  Daar wees een pijltje naar rechts, maar er was geen duidelijk spoor in het zand te zien.  Ik ben er gewoon linksaf het pad blijven volgen en dat bleek een juiste gok te zijn.  Ik veronderstel dat het verhangen van de pijl een plagerij was van de talrijke kinderen van een jeugdbeweging die er aan het spelen waren.  Alhoewel ze verder goed opgevoed en beleefd bleken te zijn, want netjes aan de kant gingen als ik passeerde.  Ik kwam uit in de Putsebaan en daar hing een bordje richting de bevoorrading.  Ik had onderweg al een paar keren gedacht dat die er niet zou komen vermits ik al ruim over de helft van de afstand zat, maar vermoedde toen dat dit de tocht was waar de stop zich op de speelplaats van de verlaten en in 2010 deels afgebrande bosschool bevond.  Die staat op de grens tussen Zandvliet en Berendrecht.  Dat bleek inderdaad zo te zijn en ik bereikte de Bosschool op 30,50 km van de start.

Een aantal dames zorgden er voor de knabbels en het drinken, althans voor wat er nog van restte!  Want de vorige bikers hadden als een trein termieten bijna alles verslonden wat hier te eten viel zodat er enkel nog fijne koekjes overbleven die eerder thuishoren op een theekransje dan bestemd te zijn voor de stoere bikkels op een mountainbike!  Geen erg, de lekkere tomatensoep maakte veel goed en ik kreeg zelfs nog een tweede portie aangeboden.  Een man die voor het eerst sinds lang na een botbreuk weer op de bike geklommen was, zat op een muurtje om met de dames te babbelen.  Intussen kletterden de vallende eikels op de luifel waaronder de bevoorrading was opgesteld.  Toen ik mijn bekertje soep stond te lurken kwam daar een mij bekende biker toe!  Jari was in het gezelschap van een vriend die pas de sport weer had opgenomen.  Hij had me ooit eens aangesproken tijdens een rit en toen was ik er zeker van dat ik hem al eerder op tochten had zien rijden.  Bovendien had ik kort tevoren bij toeval zijn profielfoto van Facebook eens aangeklikt.  Die verschijnen tegenwoordig in de kantlijn van sites die in het profiel van de gebruiker vermeld worden en ik klik daar af en toe eens op om te zien of er geen bekenden tussen staan.  Hij bleek niet alleen een vriendelijke kerel te zijn, maar houdt er bovendien dezelfde mening op na wat het beleven van een toertocht betreft.  Niet zoals velen over het parcours vlammen en alles geven om het wiel van de makkers niet te verliezen, en dan bij aankomst niks gezien hebben van wat er onderweg te beleven valt, maar wat later vertrekken, rustig kachelen en genieten van de rit en de zondag!  Beter gezelschap voor de resterende aangekondigde 14 km kon ik dus niet hebben!  Er kwamen nog twee bikers toe, maar dat waren mannen van de Kapelse club die de pijlen aan het ophalen waren!

Kort na de bevoorrading troffen we een splitsing tussen de routes van 28 km en 43 km.  De kameraad van Jari koos voor de korte toer.  Later zou blijken dat hij ergens verkeerde pijlen was beginnen volgen en nog later dan wij toekwam.  Hij had even goed met ons mee kunnen rijden, want het nog te rijden verschil voor de beide afstanden was maar 4 km!  Er hingen in de bossen hier inderdaad nog andere gele pijltjes van vermoedelijk één of andere wedstrijd die hier soms gereden wordt.  We bleven nog even in de bossen van Stoppelbergen rijden in de richting van de Ponderosa.  We dienden de ferme bult met wortels te overschrijden die min of meer de grens vormt met het Moretusbos.  35 km.  Daarna reden we over een zandpad waar enkele diepe plassen over de hele breedte van de weg lagen.  We reden de afslag die naar het Oud Broek leidt voorbij.  Daar staat gewoonlijk een kolossale plas die het hele kruispunt inneemt.  Het zandpad bracht ons tot in de bosrijke Kraaienberg (Berendrecht).  Vandaar ging het even over het asfalt van de onbewoonde Steenovenstraat, midden de bossen, om linksaf te gaan en via een bosweg en een zanderig pad een kleine manege te passeren waarvan de brievenbus een heel eind verder staat op het kruispunt van de bosweg en de Konijnendreef.  38 km.  Jari, die voorsprong had opgebouwd, stond daar op mij te wachten.

Hier hadden we het knapste deel van de tocht achter de rug.  We sloegen rechtsaf de verkeersarme Danckerseweg in waar de slagboom blijkbaar vervangen was door een landbouwsluis zodat er geen gewone wagens in kunnen.  Dit betonbaantje loopt dwars doorheen een open poldervlakte en daar krijg je vaak af te rekenen met tegenwind.  We kruisten de antitankgracht en bereikten de grote baan van Putte naar Stabroek ter hoogte van De Neus.  Bij het oversteken begon er iemand luid te claxonneren en ik vermoed dat het een clubmakker van De Papegaaien was, ik gok op Steve, maar ik kon het moeilijk zien.  We reden voorbij de voetbalvelden en werden dan linksaf nog even door het Elzenbos geloodst, door enkele smalle straatjes van Putte-Stabroek, om dan langs de rand van het Elzenbos weer uit te komen op het wegeltje van daarnet.  Volgens de kaart is dat het Hasenpad, enkel te voet en per fiets te gebruiken!  Na het kruisen van de ’s Hertogendijk bereikten we het verkeersarme deel van de Parijseweg die daar ook door de open velden en langsheen paardenweiden loopt.  Eens de grens met Hoevenen voorbij doken we linksaf het bos in dat er op de grens met Kapellen ligt en een uitloper is van het park van Kapellen.  Een mooie lange singletrack bracht ons weer tot in de bewoonde wereld.  We arriveerden in de Streepstraat en omstreeks 13.00 u zo weer aan het Koninklijk Atheneum.

De bikewash was nog operationeel en er heerste nog een grote drukte van après-bikers.  Rubber-12 en Patrick gespot.  Nog een glas gedronken in het gezelschap van Jari en diens maat.  Hij toonde een interessante applicatie waarmee je per datum een overzicht krijgt van alle te rijden toertochten binnen een straal van 100 km van de ingestelde woonplaats!  Na hun vertrek ben ik dan bij de vier Weetabix-boys gaan zitten die ik voortaan zal omdopen tot de Watjes omdat dit op hun nieuwe tenues staat!  Die gasten zaten daar al van even over tienen en waren al goed vrolijk!  Vooral Watje Danny (ik meen toch dat hij zo heet) had het al ferm vlaggen!  Een après-bike met ambiance is WTC Kapellen niet vreemd, want zij engageren Walter en Wiske van Double W om het geheel muziekaal op te vrolijken!  De gevolgen bleven niet lang uit.  Een biker uit Heide Kalmthout gaf een staaltje van Oostenrijkse dansen, je weet wel, dat kuiten- en billengeklets, weg boven op een tafel.  Toen iemand daar een nummertje karaoke met “I did it my way” te horen gaf, ook al was het niet aan te horen, begonnen er twee binken van Van Trier uit Kalmthout zelfs bijna te janken!  Het was daar een vrolijke boel binnen!  De handtastelijkheden namen toe met de hoeveelheid geledigde glazen en toen de polonaise werd aangevat, maar dan boven op de tafels, was het zo stilaan tijd om de stekker uit te trekken en de tap dicht te draaien alvorens het gênant begon te worden!  Intussen waren de goede zielen van WTC Kapellen buiten al bezig met de opruim van de bikewash en de dranghekkens.  Om kwart voor drie ben ik dan samen met de twee laatste Watjes huiswaarts gereden om daar omstreeks 15.00 u te arriveren.  Met een ijle kop mijn fiets nog proper gemaakt en ’s avonds gevochten tegen de slaap!  Van de buurman kreeg ik te horen dat er toch zo’n 1350 deelnemers naar Kapellen waren gekomen.

Een plezante dag beleefd met een knappe toertocht over weliswaar redelijk wat bekende paadjes in het mooie Stoppelbergen op de grens tussen België en Nederland.  Een mooi uitgezet parcours, degelijk afgepijld, alhoewel op sommige plaatsen redelijk schaars, maar de fluopijlen vielen van ver goed op.  Het gebruik van hier en daar een pijl van de VWB was soms wel wat verwarrend.  Minpunten waren het ontbreken van een bewaakte fietsparking en de afwezigheid van gewone slangen aan de bikewash.  Sommigen hebben een aversie tegen hoge druk.  Aangenaam gezelschap onderweg met de fotograaf en het laatste derde van de tocht met de Jari.  Alles afgesloten met een après om u tegen te zeggen.  Als men nu nog zou overeenkomen met Wouwse Plantage om niet op dezelfde zondag te organiseren, was het helemaal knap!  Want elke niet gereden toertocht in deze streek is een gemiste kans om van moois te kunnen genieten.

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you.be en mtb-you.nl en mountainbike.be en mountainbike.nl!

21-10-2013 om 00:00 geschreven door StrammerMax

Omdat uitgerekend net vandaag op mijn werkplek een werkje diende uitgevoerd te worden dat wat verhuis en stof meebracht en ik wou vermijden van op zaterdag nog eens terug naar ginder te moeten voor de opruim, was het alle hens aan dek om het zaakje weer proper te krijgen.  Daardoor was ik pas zeer laat aan de inschrijving.  Om exact één minuut voor negen wandelde ik de Stayokay binnen.  De dames ter plekke maakten net aanstalten om alles op te ruimen.  Ik kreeg een plastiek zakje aangereikt met alles wat ik nodig had: een polsbandje, een knap stuurbordje met mijn persoonlijk nummer 107, bandjes om het bordje aan het stuur te bevestigen en een zelfklever met het logo van de Mellowbikers.  Aan de bewaakte fietsparking kwam ik Niels (Viperworldcup) tegen en hij had voor mij een t-shirt en jasje met het opschrift van de Mellowbikers liggen dat ik een tijd geleden had besteld.  Dat zou ik straks wel ophalen, dan kon ik nu meteen vertrekken, vermits ik alweer de laatste op pad was.  Helaas was het vanaf een uur of vijf in de vooravond beginnen regenen en had het sindsdien niet meer opgehouden.  Even over 21.00 u dook ik de donkere bossen aan de rand van Bergen-op-Zoom in.  Een biker die aan zijn tweede ronde begon stak me voorbij.

Ondanks de regen lagen de bospaadjes er behoorlijk, zelfs goed te berijden bij.  Deze streek is vrij zanderig en kan na een periode van droogte dus wel wat water aan alvorens het hier baggeren geblazen is.  Door de regen lagen de meest zanderige stroken die we hier en daar voor de wielen kregen er zelfs ideaal bij, terwijl men daar in de zomer als door een zandbak rijdt!  De bossen in de streek van de Brabantse Wal zijn bij nacht niet toegankelijk en net zoals op de meeste andere plaatsen dient men voor het organiseren van toertochten vergunningen aan te vragen voor het mogen passeren van bepaalde bos- en natuurgebieden.  Daarom opteren de Mellowbikers steeds voor een tocht op eigen terrein, dus binnen de grenzen van de gemeente.  Daardoor is de beschikbare oppervlakte voor de tocht vrij beperkt en tracht men er zo veel als mogelijk de paadjes te gebruiken.  Vandaar dat ik zo af en toe eens een fel fietslichtje in de verte uit de andere richting zag afkomen, alsof ik te maken ging krijgen met een tegenligger, om dan verderop te moeten links of rechts afslaan.  De nachtrit is daardoor slechts 22 km lang.  Er is wel de mogelijkheid om de toer twee keren na elkaar te rijden.  Wie om 19.00 u bij valavond vertrekt krijgt dus nog iets te zien van de omgeving en kan daarna alles nog eens in volstrekte duisternis overdoen.  Het is geenszins vervelend of saai om deze bijna volledige off-road rit nog eens een tweede keer te rijden.  Omwille van mijn late start en het slechte weer had ik al wel snel besloten van het bij één rondje te laten!

Het eerst deel van de tocht bestond uit vrij vlakke smalle bospaadjes en singletracks tussen de stammen van de geurige dennenbossen.  Hier en daar passeerden we meer open plekken in een soort van heidelandschap over paden met een zanderige ondergrond en soms doorheen hoog opgeschoten grassen.  Het was stikdonker en we reden er door een zo goed als onbewoonde wereld.  Slechts twee keren kreeg ik bij het kruisen van een open vlakte eerst links en daarna rechts van mij eenzelfde verlicht gebouw te zien, wie weet de Stayokay zelf.  Slechts één keer raakte de toer eventjes de bewoning ter hoogte van een manege aan de rand van het bos, een plek die ik al te zien kreeg bij dagtochten in deze streek en de marathon van Bergen-op-Zoom van TC De Markies in februari.  Had ik op de terugweg van m’n werk en op weg naar hier wat gesakkerd op het slechte weer, het deed me deugd van buiten te kunnen zijn en de frisse wind en de regen deden even de beslommeringen van de afgelopen drukke week vergeten.  Alhoewel ik bij momenten ook wel eens dacht van “waar ben ik nu eigenlijk toch mee bezig” van hier rond de toeren in de regen terwijl ik thuis lekker warm en droog had kunnen zitten!  Maar ik kon het niet maken van de Mellowbikers figuurlijk in de kou en letterlijk in het nat te laten staan na alle tijd en energie die ze in hun geesteskind hadden gestoken!  Na afloop is een mens toch altijd weer tevreden van de energie opgebracht te hebben van te komen en slecht weer houdt me in principe nooit tegen van ergens deel te nemen.

Aan de zeldzame oversteken van de asfaltbaantjes die door dit bosgebied lopen stonden seingevers die de regen trotseerden, waarvoor dank.  Best te mijden paaltjes waren hier en daar voorzien van flikkerlichtjes.  Er staken me toch nog enkele bikers voorbij die aan hun twee ronde bezig waren!  Na een eerder vlakke intro werd het parcours rond het middengedeelte van de nachtrit vanaf een kilometer of tien pittiger met een aantal te overschrijden heuveltjes.  We kregen er ook meer af te rekenen met kwistig van boomwortels voorziene paden.  De zandstroken lagen al wat vaster door de regen.  Op een bepaald ogenblik bemerkte ik een verlichte plek in het bos en omstreeks 22.00 u bereikte ik na een kilometer of 12 de bevoorrading.  Het geheel ook daar tot in de puntjes verzorgd met een spandoek met logo en de vermelding “bevoorrading”.  Peperkoek, koeken en sportdrank stonden er op het menu.  Ik had wel te doen met de drie Mellowbikers die daar in hun regenjassen onder een open tentje stonden.  De twee bikers die aan hun tweede ronde bezig waren en me daarnet hadden ingehaald stonden weer op het punt van te vertrekken.  Er kwam nog een duo toe, waarvan één een pak droeg van de Kaaimannen uit Roosendaal en enige tijd later nog een tweetal doorweekte rijders.  Wat peperkoek en koeken geknabbeld en doorgespoeld met twee bekertjes sportdrank.  Daarna in het zog van de Kaaimannen weer op pad.

Ook na de pauze kregen we nog enkele pittige heuveltjes voor de wielen, paden met wortels, bospaadjes en singletracks.  Ik trof een traagrijdende biker die ik op een breed zandwegeltje voorbij ben gegaan.  Op een plek waar het parcours een bocht naar rechts maakte ben ik rechtdoor een singletrack in gereden en heb ik even halt gehouden voor een sanitaire stop.  Terwijl ik daar stond zag ik lichtjes naderen.  Het was de trage biker die passeerde.  Even later hoorde ik getoeter en stopte er een auto.  Dat was iemand die op zoek was naar twee verloren gereden bikers!  Het moet niet eenvoudig geweest zijn van met de auto op die bospaadjes te rijden!  Weer op weg.  Aan een afslag van een asfaltbaantje weer naar het bos toe stond de trage biker te praten met de seingever.  Even verder reed ik op een smal pad pal naast een verkeersweg, ik vermoed de snelweg.  Toen ik even aan de kant stond stak de trage biker weer voorbij en vanaf deze plek heb ik de rest van de tocht in diens zog afgelegd.  Er kwamen nog enkele heuveltjes en wortelpaden en een singletrack met een paar korte bochtjes.  Dit alles steeds in de bossen!  Omstreeks 23.00 u bereikten we weer de Stayokay.  Er rest me van nog te zeggen dat het parcours schitterend was afgepijld.

De slangen aan de bikewash gaven weinig druk, zeker wanneer ze samen gebruikt werden, maar doordat de fiets nat was kwam alle vuil goed los.  Mijn fiets toevertrouwd aan de bewaakte parking en omdat je hem zelf weg kon zetten slotvast gestald aan een dranghekken.  In de kantine van de Stayokay was men net begonnen met het trekken van de nummers voor de tombola.  Mij ergens aan een tafeltje gezet om wat te bekomen van de natte rit.  Aan een tafel links van mij zat een groepje bikers die al goed boven hun theewater waren!  Te veel kabouters, zoals de Nederlanders dat hier noemen, naar binnen gegoten!  Ik kon hun kabaal en idiote lachen niet zo appreciëren!  Ze hadden blijkbaar nood aan aandacht!  Zo’n mensen zou je eigenlijk eens moeten kunnen filmen en ze daarmee achteraf confronteren!  Eén van hen had wel geluk, want won de hoofdprijs!  Ach ja, het zal ook wel wat aan mij gelegen hebben van na een vervelende werkweek en een drukke vrijdag zo hebben moeten jagen om hier nog tijdig te geraken en dan nog moeten afrekenen hebben met hondenweer!  Ik kreeg Richard uit Roosendaal nog eens te zien, dat moet van de vorige winter geleden zijn.  Allicht kruisen onze wegen vanaf nu weer eens meer nu de toertochten in de eigen streek hervatten.  Vorige zondag zag ik Lies nog rijden in Chaam!  In een afzonderlijk zaaltje kon je een kommetje soep verkrijgen.  Je kreeg er zelfs nog een muts van La Chouffe bovenop!  De soep mocht er wezen, lekker heet en met grote stukken vlees er in!  Ik kikkerde er meteen weer van op!  Daar nog even een praatje gemaakt met Jan en Rubber-12.  Ik denk dat het de eerste keer is dat ik hem dit jaar te zien krijg!  Ook Niels kwam binnen om me het jasje te brengen, maar hij werd snel al weer voor één of ander weggeroepen.

Er kwam een biker binnen die er niet gelukkig uit zag en uit flarden van wat er gezegd werd kon ik opmaken dat zijn bike gestolen was!  Het bleef niet bij dit alleenstaand geval, want spoedig bleek dat er al drie bikes gestolen waren, zelfs met fietsdrager en al van de auto gehaald!  Eén van de Mellowbikers is daarop zelfs gaan checken of de fietsen en dragers van de buiten geparkeerde wagens wel slotvast waren!  Moeten meemaken dat uw bike gestolen wordt is verre van aangenaam.  Het is me ook overkomen, meer bepaald in Hoogerheide, en daar ben ik wel een tijd ongelukkig door geweest, temeer daar ik altijd veel tijd stak in het onderhoud van de fiets!  Laten we hopen dat de daders gevat worden!  Het is jammer dat een mens zijn fiets bijna aan zijn lichaam moet vastketenen om er zeker van te zijn dat hij niet gejat wordt!  Omstreeks middernacht ben ik weer huiswaarts gereden.  Mijn nat pak nodigde niet uit om veel langer te blijven.  Leo, die ik tijdens de rit aan een oversteekplaats al eventjes had gezien, was nog in de weer met het opruimen van de dranghekkens.  De groep lawaaierige bikers van daarstraks stonden ook bij hun fietsen.  Hoe ze zijn thuis geraakt mag Joost weten!  In de Molenzichtweg hing ik nog even achter twee mannen die met hun fiets weer huiswaarts reden.  Thuis wachtte dan nog de opkuis van de natte spullen en zo was het toch weer laat eer ik te bed was.

Het was een leuke rit, ik ben tevreden dat ik er weer eens bij kon zijn.  Alles was tot in de puntjes voorbereid en bij deze dank ik de Mellowbikers voor de organisatie van deze nachtrit.  Vooral voor hen vond ik het jammer dat de regen roet in het eten strooide, alhoewel blijkbaar bijna alle ingeschrevenen opdaagden.

Het verslag van deze nachtrit is ook te lezen op mtb-you.be, op mtb-you.nl, op mountainbike.be en op mountainbike.nl!

13-10-2013 om 00:00 geschreven door StrammerMax

Het uitzicht werd belemmerd door de mist waarachter de zon duidelijk moeite deed om door te breken.  Er waren heel wat bikers voor deze tocht opgedaagd en ze hadden soms lange treintjes gevormd.  Er reed me ook een club voorbij die zeker met tien deelnemers present was.  Gekozen voor de 55-80 km die gebruik maakte van leuke singletracks over een aantal bultjes in een bos, alvast een knap stukje van de tocht!  Ik arriveerde op een plek die Kwaaiburg heette zo omstreeks 10 km.  Veel bos en niets dan singletracks, onder andere op het parcours van een zwarte vaste route.  We kregen enkele zeer mooie stukken omstreeks 12 km en 15 km met vele bultjes op en af over amusante singletracks in echt knappe bossen.  9.20 u.  Dan volgde de oversteek van een grotere asfaltbaan met echter weinig verkeer en reed ik langsheen een draadafsluiting van vermoedelijk een militair domein.  Er kwamen bospaden met enkele uit de kluiten gewassen bulten.  Toen ik boven op zo’n bult even halt hield hoorde ik iemand uit een treintje roepen dat er een Mont Ventouxtje op komst was, ook al kon je de bult pas op het laatste moment zien liggen.  Op 17 km van het vertrek trof ik weer een splitsing tussen de routes van 30 km en 55-80 km op een brede zandweg.  We reden toen in de omgeving van de Chaamse bossen nabij Alphen. Op een gegeven ogenblik reed ik over een heide waar schapen graasden achter een verplaatsbare omheining.  Het door de mist bedauwde spinrag maakten de kleine dennen tot kerstbomen.  Dan zie je maar pas hoeveel spinnen er zijn!  Na ruim 20 km staken Ward en zijn maten van 3D-CAD-Systems, waarvan ik er een aan de start al had gezien, me voorbij ter hoogte van de Maastrichtsebaan, een zandweg midden de bossen.  Het zijn mannen die in deze streek wonen, langs beide kanten van de grens!  9.45 u.  Ik was nog steeds in het gezelschap van grote groepen bikers.  Langs de kant van de bospaden stonden vaak indrukwekkende paddenstoelen.

Bospaden voerden me langsheen een kleine bosvijver en brachten me tot aan de eerste bevoorrading nabij het Recreatiepark ’t Zand op 23,50 km van de start omstreeks 10.00 u.  Er waren daar nog veel bikers present.  Vermits ik gewoonlijk altijd vrij laat start op toertochten, was het lang geleden dat ik nog een pauze had getroffen waar het zo druk was!  Je kon er kiezen uit fruit, zoete broodjes en krentenbollen.  De plaatselijke bakker moet veel werk gehad hebben!  Na de pauze vertrokken we over het strand naast de vijver van ’t Zand en ik werd er begroet door een biker die wachtte op z’n maat.  Pas achteraf merkte ik het opschrift Suskewiet op z’n tenue!  Dat moet dus een biker uit de omgeving van het Belgische Westerlo geweest zijn.  Ik weet niet of hij me kende, want ik kom deze mannen (en vrouw) al wel eens tegen op toertochten.  Sinds de stop was de mist opgetrokken en kregen we de zon te zien.  Eens de vijver voorbij volgden weer veel singletracks doorheen de bossen met omstreeks 25 km de passage van enkele zeer leuke bulten, waarvan sommigen met een zanderige ondergrond.  Een jonge vrouw voor me aarzelde om naar beneden te rijden en stond te wachten tot ze te voet kon afdalen, wat niet evident was met de treintjes die elkaar snel opvolgden!  Op 29 km diende ik een asfaltbaantje te kruisen.  In de verte hoorde ik een ziekenwagen.  Dat voorspelt nooit veel goeds tijdens een toertocht, alhoewel ik nadien toch niks vernomen heb over mogelijke ongevallen.

Het ging verder doorheen de Chaamse bossen, horend bij de Baronie van Breda en ik trof na een eerder rustig stuk plots weer veel meer bikers op m’n weg.  Dat was eens wat anders dan mijn soms vrij eenzame ritten wegens mijn laat starten en traag rijden!  Misschien reden alle afstanden hier weer samen?  Ik trof een zeer lang en moeilijker te berijden grasspoor dat de aanloop was naar een volgend bos.  Daar reden we in de buurt van een asfaltbaantje dat er door de bossen liep en dankbaar gebruikt werd door grote groepen wielertoeristen.  Van tussen de bomen door zag ik op dat baantje een ziekenwagen rijden.  Er stond verderop wel een groepje bikers samengetroept, maar ik merkte daar toch niets abnormaal.  Ik kwam ter hoogte van nog een asfaltbaantje het bos uit en trof daar de splitsing tussen de routes van 30 km en 55-80 km.  Dat verklaarde de grotere drukte aan bikers, ik was weer op het gemeenschappelijke parcours!  Ik had er toen ruim 32 km op zitten omstreeks 10.45 u.

Aan een bospad dat een klein asfaltwegeltje kruiste waren paaltjes geplaatst en de biker die achter mij reed kwam ten val doordat hij met zijn stuur de paaltjes raakte.  33 km.  Vanaf hier volgden woester tracks door donkerder bossen met rond 34 km de passage van een klein bosmeer.  Van dan volgden bospaden waar meer snelheid kon gemaakt worden en dienden we op één plaats af te rekenen met wat modder.  Op 36,50 km hoorde ik plots m’n naam roepen en dat bleek Lies uit Roosendaal te zijn.  In het gezelschap van een vriendin.  Het moet van vorige winter, dus van begin dit jaar geleden zijn dat we elkaar nog te zien kregen.  Het is ook vooral in de winterperiode dat de tochten in de eigen grensstreek georganiseerd worden.  Van uit het bos reden we hier een fietspad op dat naast een grote baan liep.  Aldus reden we even over de Gilzeweg waarvan de naam veranderde in Chaamseweg, zijnde de verbindingsweg tussen Gilze en Chaam.  Hoe zou het ook anders kunnen!  Op 38 km dienden we deze baan te kruisen en reden we de Ulvenhoutse bossen in.  Dat deden we met een knappe entree waarbij we een open stuk doorkruisten waarbij de dennenbomen van de omringende bossen zich aftekenden tegen een blauwe hemel.  Brede bospaden voerden me doorheen een licht bos met dennen en loofbomen.  Ik reed Lies en haar vriendin nog eens voorbij toen ze halt hadden gehouden om hun jasjes uit te trekken nu we konden genieten van een beetje zonnewarmte.  Omstreeks 11.20 u overschreed ik de 40 km en was ik halfweg, vermits ik mijn zinnen had gezet op de langste afstand.

Na een reeks bospaden van allerlei slag kwam de splitsing tussen de routes van 55 km en van 80 km op 43 km van het vertrek.  Om 11.30 u koos ik er voor de langste rit.  Paden voerden me doorheen het Ulvenhoutse bos.  Ik was benieuwd naar hoeveel bikers ik nu nog te zien zou krijgen.  Net voor de plaats waar het pad versperd was door een omgevallen boomstam kreeg ik de eerste te zien.  Omstreeks 46 km kwam er een lastig grasspoor dat tussen een strook bomen en een beek naast de snelweg liep ter hoogte van het knooppunt Sint-Annabosch.  Ik kwam uit in de Royaaldreef en moest rechtsaf onder de brug van de snelweg.  Terwijl ik daar even halt hield kwam er nog een biker voorbij en samen met twee anderen dook ik weer een strook van het Ulvenhoutse bos in.  Het bos had hier meer de allure van een park met imposante beukenbomen.  Een bordje waarschuwde ons voor loslopende honden.  Er wandelden hier inderdaad redelijk wat mensen met honden.  Op een kaartje is te zien dat deze strook bos grenst aan de bewoonde kern van Ulvenhout, vandaar!  Het parcours volgde hier knappe dreven waarbij we een aantal beken kruisten over houten bruggetjes.  Tot 50 km kon ik hier genieten van mooie paden.  Drie bikers staken me er voorbij.  Het ging weer dezelfde brug van de snelweg onder in de Royaaldreef en dan rechtsaf.  De lus in dit deel van het Ulvenhoutse bos eindigde met een bijzonder lange singletrack op een soort dijkje tussen de bomen aan de rand van het bos en open veld waarop men een knap uitzicht had!  Een mooie plek!

Op 54 km kreeg ik af te rekenen met een lastig en moeilijker te berijden grasspoor waar ik het gezelschap had van twee andere rijders.  Samen met een andere biker die op zijn stappen terugkeerde omdat hij dacht een pijltje gemist te hebben, bereikte ik na een klinkerbaantje de tweede stop ter hoogte van een manege in de Geerbroekseweg nabij Ulvenhout.  De tweede pauze stond op 55 km van de start.  12.30 u.  Er stonden nog vier andere bikers, waarvan een vrouw met grote gestalte en haarvlecht en die veel te vertellen had!  Er brandde een houtvuur en fietsenmaker Van Engelen was present voor de pechvogels.  Om weer op krachten te komen was gezorgd voor hetzelfde aanbod als aan de eerste stop met fruit, krentenbollen en zoete broodjes.  Na de stop ging het de Anneville-laan in, waarvan de naam al even chique is als de villa’s van de meer begoede Nederlanders die er stonden.  Verderop zag ik links in de verte de grote champignonkwekerij De Morgenstond staan en reed ik enkele hoeven voorbij.  Omstreeks 57 km diende ik een drukke grote baan te kruisen, waarna een verharde bosweg me voorbij Landgoed Ulvenhout voerde.  Ik veronderstel een complex met feestzalen.  Daar ging het opnieuw de bossen in waar in deze streek geen einde aan leek te komen!

Omstreeks 58 km volgden enkele lange tracks in het meer open gebied van de Chaamse Beek langsheen bos en velden.  Om 13.00 u overschreed ik de 60 km en had driekwart van de tocht achter me.  Een kilometer verder waarschuwde een bord aan een veerooster me dat ik een gebied betrad met loslopende dieren.  Maar buiten hun uit de kluiten gewassen hopen uitwerpselen was er niets van te bespeuren.  Een lange singletrack voerde me door de Strijbeekse Heide, een gebied met rechts van me inderdaad bruin geworden heideplanten en een ven op een open plek.  Er liepen daar ook redelijk wat wandelaars rond en een biker in witte short stak me voorbij toen ik even aan de kant halt hield.  Een track leidde me doorheen laag groen met rechts van me een grote vijver.  Zanderige dreven brachten me tot aan Het Smokkelaartje, een pannenkoekenboerderij op het kruispunt van de Grazenseweg en de Goudbergseweg te Strijbeek.  Er zaten heel wat mensen op het terras achter de zaak.  64,75 km om 13.15 u.  Deze plek ligt op een boogscheut van de grens met het Belgische Meersel-Dreef.  In het zog van nog drie bikers bereikte ik de derde bevoorrading op 65 km van het vertrek.  De drie bikers van daarnet stonden daar ook en er kwam er nog een toe die tot het groepje behoorde en het had moeten lossen.  Een jonge vrouw en dito man verzorgden er spijs en drank.  Vooral de laatste viel op door zijn met gel opgestoken paars gekleurde middenstrook van zijn kapsel!  Het meisje vertelde dat ondanks het relatief grote aantal deelnemers, er slechts weinigen gekozen hadden voor de rit van 80 km.  Een bordje kondigde aan dat we nog 15 km te rijden hadden.  13.30 u.  Niet al te lang blijven staan.

Na een veldweg ging het weer het bos in, passeerde ik een vijver en een palmveld en werd de tocht verder gezet over lange zandwegen die me langs bos en velden brachten.  Op 68,50 km bereikte ik een landelijk asfaltbaantje waarvan de naam veranderde van Meerleseweg in Grazenseweg.  Asfalt ging over in een zandweg en ter hoogte van de kruising van een beek zag ik een grenspaal staan.  Ik bevond me toen midden in de open velden.  69,50 km.  Het eerste huis dat ik tegenkwam gaf me een déjà-vue-gevoel en dat gevoel werd nog versterkt toen asfalt- en betonbaantjes me naar het Oosteneind voerden.  Ik bevond me op Belgisch grondgebied in Meerle (Hoogstraten) en langs hier reed ik vroeger al wel eens vanuit Hoogstraten met de fiets naar De Mosten.  Na een stukje over asfalt dook ik op 70 km een paadje van een privaat bos in.  Een track leidde me door dit bos en bij het verlaten ervan werd ik aangesproken door een wielertoerist met de vraag of ik verdwaald was!  Hij had namelijk nog nooit iemand uit dat paadje zien komen!  Toch niet, ik volg gewoon de pijltjes!  Ik moest al direct afscheid nemen van de wielertoerist, want voor mij ging het linksaf richting een aantal zanderige veldwegen.  72,50 km om 14.00 u.  Een zeer lange veldweg leidde me doorheen een open vlakte met weiden waarin hier en daar vijvers lagen.  Er waren enkel gebouwen te zien ver aan de horizon in deze streek op de grens tussen België en Nederland.  Ik was dan toch nog niet de laatste, want in de verte zag ik achter me nog een biker naderen.  74 km.  Het ging rechtsaf op een track doorheen gras met wat bultjes en putten en aan een kruising met een asfaltbaantje kregen we mannen van de organisatie te zien die bezig waren met het verwijderen van de pijlen van het begin van de tocht.  We moesten volgens die mannen gewoon rechtdoor rijden en zeer onverwacht bereikte ik na 76 km de aankomst omstreeks 14.10 u.  Op de parkeerweide stonden nog slechts enkele auto’s.  Meteen m’n fiets op de drager geplaatst.

Buiten heel wat medewerkers waren er nog slechts weinig bikers aanwezig.  Buiten onder het dak van een schuur waarvan de muren waren afgebroken stond een tapinstallatie.  Omdat ik zo laat was heb ik m’n kaartje met noodnummer niet meer ingeruild voor een pannenkoek.  De hamburgers die er gebakken werden konden me daarentegen wel bekoren.  Ik heb er twee binnengespeeld en doorgespoeld met twee frisdranken.  Nog een uurtje in de zon blijven zitten terwijl de opruim volop bezig was.  Bij het wegnemen van een hekken viel een vouwtafel die er tegen was gezet met veel lawaai tegen de grond.  “Daarom heet dat dan ook een klaptafel”, hoorde ik de Nederlander naast me zeggen!  Even over drie uur ben ik dan weer huiswaarts getrokken over de mij bekende E19.  Want ik werk niet zo heel ver van Chaam, maar dan langs de Belgische kant van de grens!  Ik heb genoten van deze lange, mooie tocht met veel bossen en singletracks.  Bijna volledig off-road, met uitzondering van het stukje over Belgische bodem.  Degelijke afpijling en goede organisatie.  Van de accommodatie zoals de bikewash en de douches heb ik geen gebruik gemaakt.  Wie nog eens in deze streek wil rijden kan terecht op zondag 13 oktober in Ullicoten, een gehucht van Baarle-Nassau.  Maar ik trek naar Hoogerheide, dat is dichter bij huis en daar kan ik met de bike naartoe!

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you.be, op mtb-you.nl, op mountainbike.be en op mountainbike.nl!

12-10-2013 om 00:00 geschreven door StrammerMax

Het ging een veldweg naast de weide in om zo een paadje naast de Kleine Nete te bereiken. Daar werd ik begroet en toegeroepen door kinderen die aan het kajakken waren. “Goed bezig”, riep er eentje! “Jij ook”, riep ik terug. Twee weken geleden heb ik hier zelf nog aan het roeien geweest. Tot 1,50 km reed ik zo op een smal spoor naast de waterloop en onmiddellijk daarna trof ik op een betonbaantje een eerste splitsing tussen de routes van 28 km en van 34-44 km. Voor de rit van 44 km ging het over een paadje op de rand tussen bos en velden en over een singletrack in een dennenbos. Aan een kruispunt van boswegen kwam na 3,50 km al een tweede splitsing tussen de 38 km en de 44 km. Er kwam daar een vrouw te paard voorbij gewandeld. Gekozen voor de 44 km die opende met een vrij bochtige singletrack tussen de bomen en een veldweg. Daarna een iets moeilijker te berijden singletrack, moeilijker omwille van de kurkdroge ondergrond van bladgrond. Ik had de indruk dat dit paadje speciaal voor de gelegenheid weer opengemaakt was! Op 5 km bereikte ik een onverharde bosdreef met aan de rand een asfalt fietspad. Het was de bedoeling van over de zandweg te rijden, maar omwille van een twijfelachtig opgehangen pijl reden alle bikers over het fietspad! Op dat ogenblik reed ik over het grondgebied van Geel en in de omgeving van het Provinciaal Domein Prinsenpark te Retie. We doorkruisten daar een mooi bosgebied en ik reed er voorbij een vijver.

Er volgden een reeks paden tussen de velden, paden die aan weerskanten afgeboord waren door grote bomen en struikgewas, zodat je de indruk had van door de bossen te rijden, om op 9 km opnieuw een echt bos te bereiken. 14.00 u. Een bospad en een veldweg, recht op recht, voerden me op 10 km weer tot een stukje bewoonde wereld, onder anderen door een straat die Nelis heet in Geel-Ten Aard. Vrij snel ging het weer off-road over vrij lange, zeer zanderige paden doorheen stroken bos en langsheen velden. Op 13,50 km bereikte ik zo de Breevensedijk, nog steeds in Geel. Ik had het gevoel dat ik nabij het bruggetje over de waterloop en het asfaltbaantje dat ik bereikte eens even van het parcours diende af te wijken! Achter een flauwe bocht trof ik daar de Watermolen van Brustele (Kasterlee) op de Kleine Nete. Ik hoorde een biker tegen z’n maat zeggen dat ze bijna weer aan de plek van de start waren! Deze plek is volgens de kaart inderdaad niet ver van Houtum. Op 14,50 km dienden we de drukke Geelsebaan te kruisen ter hoogte van verkeerslichten naar de Zaardenstraat toe. Een wielertoerist vroeg me daar welke toertocht ik aan het rijden was. 15 km om 14.30 u. Een zandweg, een grasspoor en een landelijk betonbaantje brachten mij tot aan het voetbalveld van FC Mastentop, home of the boys in green! 17,75 km.

Van het voetbalveld ging het naar een bochtige singletrack doorheen een bos dat op bepaalde plaatsen ontsierd werd door sluikafval, waaronder een kartonnen doos met daarin en ernaast lege flessen van schuimwijn! Een feestje gebouwd in het bos en de rommel voor een ander gelaten? De singletrack gaf uit op een bosweg waar naar het einde toe een enorme hoop zand tot tussen de bomen was gekieperd! Joost mag weten waarom! Om de naam van het pad eer aan te doen misschien. Want de onverharde weg luisterde naar de naam ’t Zand! Ik passeerde het restaurant Koningsbos in Koningshof en doorkruiste de wijk Goor van Kasterlee. Aan het gehucht Hukkelbergen, op de grens van Kasterlee en Lichtaart volgens de kaart, dook het parcours een donker bos in. Daar konden we genieten van zeer knappe paadjes die deel uitmaken van een vaste route. In de bossen die we doorkruisten stonden wel veel buitenhuisjes verscholen. Bijna 21 km omstreeks 15.00 u. Er volgden nog redelijk natte paden doorheen een stuk bos waar zeer oude krakkemikkige buitenhuisjes stonden, sommigen niet meer dan een oud betonnen kot. Een halve kilometer verder bereikte ik de bevoorrading die ondergebracht was in een gebouw van ’t Boslicht, een afgelegen kampplaats in Koningsbos te Kasterlee-Goor. Ik vraag me af of dit oude lange gebouw, opgetrokken uit betonplaten, nog dienst doet, want dat lijkt me toch niet meer van deze tijd. Alhoewel het er misschien nog altijd droger is dan in een tent! Twee mannen en de vrouwelijke wederhelften van de Wielertoeristen Kasterlee zorgden er voor de bevoorrading met fruit en lekkere cake. Er waren nog slechts enkele bikers, zodat de dames gezellig bij elkaar zaten en druk in gesprek waren! Later heb ik hen nog teruggezien in de tent in Houtum.

Vanaf de stopplaats ging het over het onverharde pad Koningsbos en troffen we onmiddellijk de splitsing tussen de routes van 28 km en 38-44 km. Er volgde een genietbaar stukje over een deel van het blauwe vaste parcours waarbij we twee uit de kluiten gewassen heuvels dienden te overschrijden. Ik kwam er uit het bos tevoorschijn ter hoogte van gigantische wegenwerken. Ik vermoed dat deze deel uitmaken van dezelfde werken in Geel voor de aanleg van een nieuwe noord-zuid-verbinding. De nieuw aan te leggen weg lag verstopt achter immense zandhopen. Ook de plek waar ik daarstraks Kasterlee vanuit Turnhout binnenreed was helemaal van uitzicht veranderd! Ik vermoed dat door deze werken zelfs de vaste blauwe route is moeten omgelegd worden! Binnen afzienbare tijd zal de hele omgeving er hier heel anders uit zien! Ook de plek rond de watertoren in Geel-West herken je nu al bijna niet meer terug! Daar sneuvelden wel veel bomen! Vanaf 23 km volgden nog plezante paden op en af doorheen de bossen op het traject van de vaste blauwe route en reden we rond in het Provinciaal Domein De Hoge Mouw. Om dit gebied te sparen wordt een tunnel van 500 meter aangelegd.

Vanuit de Holle Weg dienden we de drukke Lichtaartsebaan te kruisen naar het Sint-Lutgardispad om daar een splitsing te vinden tussen de routes van 28-38 km en 44 km op ruim 25,50 km van het vertrek. Ik hoorde mannen voetbal spelen ergens in de bossen. We konden er genieten van knappe singletracks in de bossen in de omgeving van de zandwegen Dressenstraat en Boskabouterpad. Vanuit dit pad kon ik die mannen zien voetballen tussen de bomen. Ik veronderstel dat daar een bivak was van een jeugdbeweging. In de omgeving stonden ook buitenhuizen verscholen tussen het groen. Op 27,50 km kwam ik na een extra lusje van 2 km weer op het gemeenschappelijk parcours. 15.40 u. Er kwamen nog meer leuke singletracks doorheen de plaatselijke bossen tot ik op 28 km arriveerde op een betonbaantje met in de verte een grote poort. Dat bleek één van de ingangen van het recreatiedomein De Hoge Rielen te zijn. Een bospad bracht me tot aan een tunneltje met beperkte hoogte onder de drukke Noordlaan. Er hangen kettingen voor de tunnel om de maximumhoogte te markeren! De plek was me niet onbekend. Tijdens de marathon van MTB Mastentop vorig jaar, bij zeer slecht weer, werd ik er samen met een andere deelnemer geconfronteerd met verdwenen pijlen. Dat was aan het einde van de tocht en toen zijn we onder het tunneltje gereden en kwamen toe in het centrum van Kasterlee. Van daar kende ik de weg naar de aankomst. Mijn tellertje klokte er nu 30 km af.

Een kiezelpaadje leidde me langsheen paardenweiden tot aan de Hazenberg. Op die plaats hebben de mannen van MTB Mastentop één van de bevoorradingen van hun marathon staan. Dat stemde hoopvol, want ik herinnerde me van toen dat we net voor deze stop een aantal interessante paden in het bos voor de wielen kregen. Daar konden we nu ook tot 32 km van genieten. Ook op 33 km troffen we een zeer leuke singletrack met bochtjes en bultjes. Kort daarna diende ik de grote Turnhoutsebaan, de grote verbindingweg van Kasterlee naar Turnhout en de oprit van de E34, te kruisen. Aan de overkant ging het een assenweg in die gelegen is tussen de gevel van een stokoud magazijn en een strook bos. Zeer genietbare en goed te berijden paadjes voerden me doorheen dit bos tot aan de Kattenberg in het gehucht Grootrees waar ik na 35,50 km een betonbaantje op moest. Dat baantje werd dankbaar gebruikt door fietsers en wielertoeristen. Er kwam nog een stukje woest bos met in het groen verscholen buitenhuisjes tot een volgend betonbaantje in een meer open omgeving, de Boekweitbaan. 37 km. Landelijke wegen en stroken bos stonden nu op het menu.

Na 41,50 km kwam ik uit het bos tevoorschijn en daar stonden twee Kastelse Wielertoeristen, allicht in de aanslag om met het opruimen te beginnen. Ze wezen me de te volgen richting aan. Ik doorkruiste dan een betere woonwijk met keurige en soms uit de kluiten gewassen villa’s van gefortuneerde mensen. Groot was mijn verbazing van na 42,50 km nog een splitsing te treffen tussen de routes van 28-38 km en 44 km. In plaats van linea recta naar de aankomst te worden gestuurd, werden we nog getrakteerd op niet te versmaden singletracks over plezante bultjes. Ik was content dat alle pijlen nog hingen tot aan het einde. Toen ik weer toekwam in een straat, verwezen enkele mannen van de club me naar een servitudepaadje met de woorden “je bent er bijna”! Omstreeks 17.00 u arriveerde ik na 47 km weer aan de tent.

Teneinde de mensen van de bewaakte parking niet meer te belasten heb ik m’n fiets maar meteen op de drager geplaatst en vastgelegd met een slot. In de tent was nog heel wat drukte, enkele late bikers en vooral veel medewerkers. Enkele dames waren vlot in de weer met het bakken van hamburgers en hun winkeltje draaide uitstekend, ook vanwege de eigen clubgenoten. Een hapje was welgekomen, dus me ook maar een broodje hamburger gekocht. Ik kreeg er zelfs nog een niet verkochte sandwich als extra bovenop. Alles nog doorgespoeld met twee frisdranken. Buiten was één van de mannen bezig met het ontmantelen van de totempaal. Alles kon weer opgeborgen worden tot de volgende uitgave! Ik zat daar binnen lekker droog en warm en ben daar nog een uurtje blijven genieten van de gezellige drukte in de tent. Aan het gelach te zien, hadden de dames van aan de stop het ook naar hun zin! Omdat aan alles ooit een einde moet komen heb ik omstreeks 18.00 u afscheid genomen van Houtum Kermis en ben weer huiswaarts gebold. Omdat de fiets op zondag weer gebruikt zou worden en de rest enkel wat te lijden had gehad van stof, had ik thuis ook zo goed als geen opkuis meer!

Deze negende Houtumse Mountainbiketocht was zeker de moeite waard met een degelijke organisatie, een duidelijk afgepijld parcours over paadjes die minder bekend zijn en buiten het parcours van de vaste routes liggen. Veel paden van diverse slag en singletracks in deze bosrijke streek. Een parcours dat voor iedereen geschikt is met op enkele plaatsen voor de liefhebbers meer technische tracks met wat kort bochtenwerk.

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you en op mountainbike.be!

07-10-2013 om 00:00 geschreven door StrammerMax

De Acht van Zelem (28-42-54-75 km) van Zelem Cycling te Zelem-Halen op zondag 29-09-2013.

Deze zondag maar op tijd opgestaan om richting Zelem-Halen te trekken om er deel te nemen aan de toertocht van Zelem Cycling, de Acht van Zelem, die al een aantal jaren op mijn lijstje van “niet te missen” staat.  Vermits men voor de lange afstanden van 54 km en 75 km maar tot 9.30 u kon vertrekken en de rit naar ginds toe toch wat tijd in beslag neemt, was het zaak van thuis tijdig te vertrekken.  Toch maar over Lummen gereden zoals de GPS aangaf, alhoewel een met een bike geladen wagen die me had ingehaald de snelweg verliet in Beringen-Paal.  Bij het weer naar huis keren stuurde de GPS me daar weer op de snelweg en dat is toch zo’n dikke tien kilometer korter.  Een weet voor later!  Een parkeerplek gevonden in de Linkhoutsestraat op exact dezelfde plaats als vorig jaar!  Op 15 augustus was ik hier nog gepasseerd tijdens de toertocht vanuit Herk-De-Stad.  De bike toevertrouwd aan de mannen van de bewaakte parking en nadat ik me had ingeschreven in de cafetaria van Sportcentrum De Kambergen en een polsbandje om had gekregen, was het toch alweer 8.45 u eer ik kon vertrekken.

Het ging het dorp uit via de Weyerstraat, een naam die me nog bekend in de oren klonk van tijdens de tocht vanuit Herk-De-Stad.  Het ging er de spoorweg over en op 2 km van de start doken we de velden in en reed ik aan de bosrand voorbij een groot huis met een lange witgeschilderde gevel, vermoedelijk een gerestaureerde hoeve.  Ter hoogte van een wit poortje naar het domein rond dit huis ging het een bruggetje over en de bossen van de vallei van de Zwarte Beek in.  Er volgden boswegen en een singletrack evenwijdig met de spoorweg onder lage bomen en langs weiden.  Daar kwam ik vorig jaar Edg tegen, maar sindsdien heb ik deze biker nooit meer gezien.  Ik kwam weer uit de bossen tevoorschijn in de Molenstraat, een brede rustige asfaltbaan op de grens tussen Zelem-Halen en Schaffen-Diest.  5,70 km.  Deze plek riep weer herinneringen op aan de tocht vanuit Herk.  Van 7 km tot 8 km volgde een redelijk technische track met veel bochtjes rond bomen en een paar stevige heuveltjes.  Op een plek waar we eerst naar boven gejaagd werden over zo’n bult en weer naar beneden moesten komen over een mij weinig vertrouwen inboezemende wortel, hadden de fotografen Devlaminck van mtb-you zich opgesteld voor het maken van foto’s.  Omstreeks 9.30 u even halt gehouden voor een babbel met deze mensen.  Ik had de wortel met reden niet vertrouwd, want blijkbaar waren er al enkelen gevallen en toen ik daar stond maakte één van de passanten een fikse duik.  Hij ontsnapte maar op een haar na aan een smak tegen een boomstam!  Vermits de man weer direct rechtstond en vertrok zal de schade niet erg groot geweest zijn!

Helaas kon ik niet te lang blijven staan, want ik had mijn zinnen gezet op de langste toer en had bijgevolg nog heel wat kilometers in het verschiet!  Na de foto volgde nog heel wat draaien, keren en klimmen in het bos tot ik omstreeks 9 km arriveerde op een asfaltbaantje, de Barenbergseweg in Schaffen.  Ook deze naam was me bekend van andere tochten in deze streek.  Na een veldweg trof ik de eerste splitsing tussen de routes van 28 km en 42-54-75 km op 12 km van de start.  Afwisselend bereden we nu bospaden en veldwegen, soms zacht klimmend, wat toch een inspanning vroeg.  Omstreeks 13,75 km diende ik ter hoogte van de Postbaan de drukkere Diestsebaan-Wezelbaan te kruisen en even verder reed ik dwars over het erf tussen een eenzaam huis en het bijhorende hondenhok met een driftig blaffende bewoner in de buurt van de Rauwbergstraat (Schaffen)!  Op 1 september passeerde ik hier nog tijdens de toertocht van de United Bikers vanuit Diest, toen was de hond niet aanwezig, en stond hier in de omgeving hun tweede bevoorrading.  Even later kwam ik omstreeks 15 km toe op het terrein van de bekende boomkwekerij in Schaffen.  Na een kort stukje over de boomkwekerij reed ik voorbij de velden vol imposante zonnepanelen aan de Kelbergenstraat.  Als dat overeenkomt met wat ik daar op het web over gevonden heb zou die firma die deze panelen daar opgetrokken heeft de lijst van de provincie Vlaams-Brabant met grootverdieners aan groene stroomcertificaten aanvoeren met 841.500 euro per jaar!  Met dank aan Freya!

We kruisten de Kelbergenstraat en reden de Peerstraat in om daar mooie singletracks te treffen, onder anderen op de gronden van de boomkwekerij die ook door een vaste route wordt doorkruist.  Op 17,75 km werden de registers pas echt goed opengetrokken tijdens het passeren van de uit de kluiten gewassen bulten in het bos van het zogenaamde Steenkot, de door de natuur weer ingenomen restanten van een vroegere ijzerzandsteengroeve.  Eventjes werden we de straat op gestuurd om dan weer in de bossen van het Steenkot te verdwijnen.  Beneden langs de kant van de weg zat een biker aan zijn fiets te morrelen.  Na de passage van het Steenkot volgden nog heel leuke singletracks, soms zacht en dan weer stevig op en af tot 19,50 km.  10.30 u.  Op 20 km van de start was het klimmen geblazen over het asfalt van de Schellekensberg in Schaffen-Vleugt.  Daar staan mooie stulpjes van meer gefortuneerde mensen.  Eens boven kwam ik uit op een grotere baan (Hasseltsebaan?)  om er de splitsing te treffen tussen de routes van 42 km en 54-75 km op 20,75 km van het vertrek.  Na het passeren van de Baanhuisstraat, de doorsteek over een veld met een beenhard spoor en het oversteken van een baantje, bereikte ik de eerste stop, vermoedelijk exclusief voor de langste routes, die opgesteld stond in een weide.  Zoals de vorige jaren werd ze bemand door een aantal mensen, waaronder een Duitstalig koppel en stond daar die enorm grote knappe zwerfwagen met alles er op en er aan!  Dat is in elk geval comfortabel voor de mensen die voor de bevoorrading moeten zorgen!  Alles meteen bij de hand!  10.45 u.  De bananen, cake, suikerwafels, koeken met ingebakken brokjes chocolade, de sportdrank en het water smaakten lekker tijdens deze pauze en bij dit prachtige, zonnige weer.

Na de stop doken we vanaf de groene weide een bos vol varens in.  Ze leken mij dit jaar kleiner uitgegroeid te zijn in vergelijking met vroeger.  In dit varenbos waren voor ons verschillende plezante wegeltjes uitgekozen.  Soms denk ik daar aan terug en dan weet ik niet meer tijdens welke tocht we deze plek passeren!  Van tussen de varens werden we dan een dicht dennenbos in gestuurd om er tot 24,75 km amusante paadjes te treffen.  Na dit bos volgde de overtocht van een maïsveld over een smal spoor tussen de planten die boven uw hoofd groeiden en waarvan de stengels tegen je ellebogen beukten!  Het was niet evident van daar te rijden en er voor te zorgen dat die verrekte stengels nergens achter bleven haken!  Maar speciaal was het in ieder geval!  Kort doorkruisten we dan een meer open landschap om snel weer knappe singletracks tussen struiken en door bos te treffen.  26,75 km om 11.10 u.  Een hard en hobbelig graspad bracht me tot de Kriekelswarande en via de Schaffensesteenweg bereikte ik de grens met Beringen-Paal.  Daar ging het even doorheen een kale woonwijk en via een graspad bereikte ik, zoals te verwachten was, de Klitsberg.  Omstreeks 29,50 km staken Karel en Raf me daar voorbij.  Dit tweetal ben ik de laatste maanden al meermaals tegengekomen in deze streek!

Het was ferm naar boven kruipen om dan het knappe bos op de top te kunnen doorkruisen.  Daarbij passeerden we het witte Klitsbergkapelletje op 30 km van het vertrek om 11.30 u.  Ik vorderde maar traag en het beterde er hier niet op!  Want we werden in lussen over de beboste flank van de berg gestuurd en dat resulteerde in een vijftal serieuze klimmen waarbij we een aantal keren de voet van de grote watertoren op de top passeerden.  De mannen van Zelem Cycling zouden hier voor mij gerust een chickenway mogen voorzien, want na 30 km is dat voor mij hier al te zware kost!  De afdaling, en dat ging gemakkelijker, bracht me tot vlak bij het Dienstencentrum De Klitsberg met een aantal afzonderlijke kabouterhuisjes voor de bejaarden van Beringen-Paal.  De Kriekelswarande voerde me voorbij een Bed en Bokes tot aan de zeer drukke Beringenbaan waarlangs ik na de toer weer huiswaarts zou rijden tot aan de E313 in Beringen-Paal om daar de snelweg op te rijden.  Op 34,50 km stak ik deze drukke weg in Schaffen over om er eventjes over het fietspad te rijden richting Paal.  Rechtsaf de Venusbergstraat in en op deze zandweg overschreed ik korte tijd later de grens met Meldert-Lummen om dan via een brede assenweg en een grasspoor de top van de Venusberg te bereiken.  36,50 km om 12.00 u.  Ik werd er begroet door een jogger die er zijn rondje aan het lopen was.  Ik ben al meerdere keren op deze speciale plek gepasseerd.  Rondom zie je een vlakte omzoomd door niets dan bomen en nergens sporen van bebouwing.  Op die plek is het altijd rustig.  Een afdaling over een assenweg in een holle weg bracht me tot in een straat waar aan een huis een pijltje door een flauwe plezante was omgedraaid naar de verkeerde richting.  Maar omdat ik me flarden van het parcours herinnerde en een mountainbiker altijd kiest voor off-road, heb ik me daar niet aan laten vangen.  Rechtsaf naast de tuin van het huis de velden in!  Ik heb het pijltje maar laten hangen zoals het hing, vermoedelijk was ik nu al de laatste op het parcours!  Na een zachte klim over een graspad trof ik boven aan een bos opnieuw een pijl en kon ik gerust zijn.  De rit voerde me van daar doorheen een vrij donker bos, waarna ik weer een drukke baan diende te kruisen.  Op 38,50 km ging het daar de velden in.

Omstreeks 40 km reed ik over een asfaltbaantje door het bos en de Heesstraat over op de grens tussen Melder-Lummen en Zelem-Halen.  Daar kreeg ik tot mijn verwondering dan toch nog een biker te zien!  Hij stak me niet voorbij, dus ook een trage zoals ik!  Er volgde een stukje asfalt als recuperatie en na 41 km bereikte ik omstreeks 12.30 u de tweede bevoorrading op een grasveldje naast een asfaltbaantje.  Er stonden toch nog enkele bikers, want alle afstanden passeerden hier.  De mensen ter plekke waren bezig met het inpakken van hun tent, niet omdat ze al naar huis wilden, maar omdat ze er omwille van de wind meer last dan baat van hadden!  Ik kreeg er te horen dat de stop er tot 14.00 u zou open blijven.  De trage biker kwam ook toe en zei me dat hij blij zou zijn wanneer hij weer terug bij af zou toekomen!  Ik heb er nog even staan praten met twee mannen van de organisatie, zeer vriendelijke mensen trouwens.  Eén ervan had tijdens de vakantie een paar dagen doorgebracht in de streek van waar ik afkomstig ben en verwonderde zich over het feit dat daar toch nog redelijk wat bossen zijn.  Hij noemde plaatsen als Brasschaat en Rijkevorsel.  In Rijkevorsel was vandaag ook een tocht, maar omdat ik in die streek gemakkelijk op eigen houtje kan biken, omdat ik daar in de buurt werk en destijds mijn eerste ritjes reed, verkoos ik toch om naar Zelem te komen.  Eén van de mannen opperde dat hun tocht toch wel een mooie was en dat het niet terecht zou zijn indien iemand zou beweren van niet!  En gelijk had hij!  Met een “bedankt om deel te nemen”, namen de mensen afscheid bij mijn vertrek.  Het zijn zij die dank verdienen om voor ons deze rit te organiseren!

De rit ging verder via de Galgenbergstraat in Zelem-Halen om nadien omstreeks 42 km een zeer mooie singletrack te treffen langs velden en door een stuk bos met een rotsachtige afdaling, gevolgd door een afdaling in een holle weg.  Dit leverde tot 46,50 km een zeer mooie stukje van de tocht dat eindigde met een afdaling in een holle weg tot op de plek waar de Zelemsebaan in Meldert-Lummen overgaat in de Meldertsestraat in Zelem-Halen.  Ik kreeg er toch nog een biker te zien.  We dienden even deze grotere, maar rustige baan te volgen om dan weer het bos op te zoeken en te rijden over diverse paadjes met wat draaien en keren tussen de bomen tot op de grens met Linkhout-Lummen.  Omstreeks 13.00 u klokte ik daar 50 km af.  Toen ik even halt hield passeerden er nog twee deelnemers, een vader en zijn zoon die ik aan de stop had gezien en even later nog eentje in een blauw shirt.  Omstreeks 51 km volgde een zeer technische singletrack met korte bochtjes in een droog bos tot aan een woonwijk die ik in het gezelschap van nog een eenzame rijder bereikte.  Nadien volgden weer bospaden en via de Mierenbergstraat in Linkhout, op die plek een asfaltbaantje in het bos, bereikte ik de voet van de E314 op een plaats die ik herkende van recente toertochten in de streek.  Na aankomst heb ik nog wat rondgetoerd in de omgeving van de start en gezien dat deze plek slechts op een boogscheut van De Kambergen gelegen is (Linkhoutsestraat – Donderbosstraat – spoor over en je komt er).  Het ging linksaf en aan het volgende kruispunt met een straat naast een brug van de E314 trof ik de splitsing waar de 75 km apart ging van de 28-42-54 km en dat op 53 km van het vertrek.  Ondanks het late uur, het was al 13.30 u, toch maar besloten om de langste route te kiezen met het risico dat de opruim van de pijlen al gestart was!

De extra lus begon met slalommen tussen dunne stammen van berkenboompjes in een bosje, gevolgd door knappe bospaden en singletracks in de omgeving van het parcours van een vaste route.  Uiteindelijk kwam ik uit op de track die in de hoogte evenwijdig met de snelweg loopt en door de meeste tochten in de streek wordt opgenomen in het parcours.  Van 56 tot 57 km reed ik over deze track tot het linksaf ging voor een leuke afdaling tot aan een asfaltbaantje.  Daar kreeg ik bekende torens in het vizier, meer bepaald de watertoren en de kerktoren van de Sint-Ferdinandschool in Lummen.  Net zoals tijdens de toertocht vanuit Diest op 1 september passeerden we langs de achterzijde van de school.  De tocht vanuit Herk-De-Stad ging zelfs dwars over het schooldomein.  De Broeders Van Liefde zijn mountainbikers blijkbaar gunstig gezind, want ook in Sint-Job-in-‘t-Goor komen verschillende tochten over het privaat terrein en in het bos op het schooldomein van Kristus Koning.  Sint-Ferdinand herbergt een landbouwafdeling en ziet er op sommige plaatsen eerder uit als een hoeve, me koeien incluis!  Tussen de school en haar oefenvelden loopt een paadje over een vals plat waar het altijd stevig klimmen is.  Ik kwam weer uit op de track in de hoogte naast de snelweg en reed het kerkhofje van de broeders voorbij.  Daar waren net twee bezoekers.  Dat kerkhof had ik vroeger al bij toeval ontdekt, het was een vreemde plek voor zo’n kerkhof, maar het is pas van 15 augustus dat ik aan de weet kwam dat hier een school is waar het deel van uitmaakt!  In Sint-Job is zo ook een kleine begraafplaats op het schooldomein.  De broeders worden blijkbaar begraven op de plek waar ze geleefd en gewerkt hebben!

De singletrack naast de snelweg, die daar in een sleuf ligt, kwam uit in de Sint-Ferdinandstraat die na het kruisen van de snelweg via een brug overgaat in Vandermarckestraat, een plekje dat ik na recente passages zo stilaan begin te kennen!  Daar doken we aan de andere kant weer de track naast de snelweg in.  Op 60 km verwijderde het parcours zich van de toch wel lange singletrack recht op recht naast de snelweg.  We kregen dan een technisch paadje op een zelf vrijgemaakte strook tussen deels geknotte bomen over een met sprokkelhout bezaaide bodem en met een lange aaneenschakeling van korte bochtjes en over bultjes.  Dat is niks voor mij en ik houd niet van zulke artificieel aangelegde paden!  Aan het einde van zo een lange rit heb ik daar ook geen behoefte meer aan!  Maar in een toertocht moet voor ieder iets leuks zitten, er zijn er allicht die wel graag zo rijden!  Na deze bizarre strook volgde een mooie singletrack in het bos en langsheen struikgewas, reed ik naast de afsluiting van een kerkhof en kwam ik uit aan het enorm grote, mooie en prachtig aan de bosrand gelegen huis op de hoek van de Windmolenstraat en Fortuinstraat in Lummen.  Het zal ook wel een fortuin waard zijn!  62 km om 14.40 u.  Van hier af volgden singletracks in een door boswerken gehavende strook bos en die al bij al nog behoorlijk goed te berijden waren.

Nadat ik al een tijdje naast een groene afsluiting midden in het bos gereden had, begon mijn eurocent te vallen!  Hier was ik recent nog gepasseerd, maar komende van de andere kant!  Inderdaad, eens het bos uit kwam ik uit in de Beukeboomstraat naast de Beukenboomkapel op de top van de Willekensberg!  Ik ben er naartoe gereden en heb er, net als op 15 augustus, wat in het logboek geschreven.  De kapel was open en mensen waren er rozenhoedjes aan het bidden!  Bijna 64 km om 14.25 u!  Na het kruisen van de straat kreeg ik een afdaling in een holle weg voor de wielen, maar nadien was het weer naar boven kruipen tot de top van de Willekensberg achter het restaurant Beukenhof.  65 km.  Toen ik daar even halt hield kwam er van weet ik waar een man van het organiserende Zelem Cycling naar me toe.  Op deze plek had namelijk de derde bevoorrading gestaan, maar die was inmiddels opgedoekt.  Geen erg, ik had zelfs op de tweede stop gezegd dat de bevoorrading niet op mij hoefde te wachten, want dat ik blijkbaar maar traag vorderde, maar toch de grote rit had willen rijden.  Als de pijlen maar bleven hangen!  Maar dat was misschien ook een probleem!  Tot aan een asfaltbaantje naast de snelweg zouden ze zeker nog hangen, maar daarna was een vraag!  Geen erg, dat is me al meer overkomen, ik zou m’n plan wel trekken, desnoods over de weg tot aan de aankomst!  De Duizendjarige Eik die in de omgeving van de Willekensberg staat lieten we blijkbaar links liggen en ik vervolgde mijn weg door de bossen.  Op 68 km volgde daar nog een redelijk zwaar stukje en op 69 km arriveerde ik inderdaad aan de voet van de snelweg in de Goerenstraat in een omgeving waar ik nog al getoerd had tijdens eerdere tochten.  14.45 u!

Hier waren de pijlen inderdaad opgeruimd, maar de kalksporen waren voldoende om me tot de volgende singletrack te leiden die na enige tijd uitkwam aan de spoorweg ter hoogte van een tunneltje voor fietsers en voetgangers op 71 km van de start.  Daar ben ik in 2011 ook gestrand zonder pijlen.  Het tunneltje onder, dat herinnerde ik me nog, maar de vraag was dan, naar links of naar rechts!  Ik heb gekozen voor links, maar als ik mijn verhaaltje van vorig jaar herlees, dan had ik rechtsaf gemoeten en had ik waarschijnlijk de weg kunnen vinden.  Ik moet daar vlak bij De Kambergen geweest zijn!  Ik ben linksaf gegaan en ben tot aan een grotere baan gereden, de Linkhoutstraat.  Daar gekozen voor de richting Lummen en de weg naar Halen gevraagd aan een jonge knul die daar neerzat op het voetpad en met zijn i-pad bezig was.  Blijkbaar reed ik in de verkeerde richting!  Rechtsomkeer gemaakt en aan een rondpunt moest ik linksaf, dan aan de lichten rechtsaf!  Dat rondpunt liet lang op zich wachten en ik passeerde zelfs de omgeving van het Schulensmeer!  Volgens de kaart ben ik blijkbaar door heel Linkhout gereden.  Aan de lichten de weg gevraagd naar De Kambergen aan een man met hond.  Dan moest ik in de deelgemeente Zelem zijn, niet hier in Halen!  Terug naar het rondpunt en daar rechtdoor.  Verderop zou ik wel een pijl vinden richting De Kambergen.  Via de Vinnehoekstraat bereikte ik effectief de plek waar ik wezen moest met omwille van mijn ommetje 80 km op de teller!

Aan de sporthal was niet veel leven meer te bespeuren.  Ik heb nog een plaatselijk rondje gereden, mij op een bank gezet in vermoedelijk de Donderbosstraat, de spoorweg achter me, om daar enkele energierepen te verslinden.  De stilte werd enkel onderbroken door het ruisen van de bomen en een passerende trein.  Nog wat verder gereden om uit te komen in de Mierenbergstraat waar daarstraks de 70 km apart ging!  Daar verwijst een pijl naar een vliegtuig Lancaster AR F2, maar het pad ernaartoe is afgesloten door een poort.  Ik heb dat al eerder gemerkt.  Wat valt daar eigenlijk te zien?  Nog eens in de andere richting gereden tot in de Breedvenstraat en gemerkt dat ik hierlangs weer naar af had gemoeten!  De plaats teruggevonden waar ik in 2011 twijfelde!  Het moet toch wel een zware tocht zijn, vermits ik er blijkbaar jaar na jaar mijn tijd voor nodig heb!  Ik neem natuurlijk wel de tijd om te gaan kijken naar wat me interesseert, terwijl de meesten overal voorbijflitsen!  Ik kan de verschillende plaatsen nu wat beter situeren, zeker nu ik er deze zomer toch een aantal keren getoerd heb, maar tegen de volgende editie zal ik dat toch weer allemaal vergeten zijn!  Het is en blijft een knappe tocht en bij leven en welzijn zal ik hier volgend jaar weer komen rijden!

01-10-2013 om 00:00 geschreven door StrammerMax