We werden in de richting van de spoorweg gestuurd om vlak er voor rechts af te slaan richting Essen en Nederland. Het spoor onder om de grote baan te bereiken en linksaf een asfaltbaantje op te gaan alwaar de slagbomen zich voor mijn neus sloten. Weer linksaf om een bekend asfaltbaantje te bereiken om na 2,5 km ter hoogte van het stationnetje van Wildert rechtsaf de bossen in gestuurd te worden. Daar ligt de voor bikers bekende speeltuin van de Wildertse Duintjes. Een bos, klein in oppervlakte, maar doorsneden door ontelbare paadjes over bultjes groot en klein. Van 2,5 tot 4 km kon iedereen genieten van de plezante paadjes die ondanks de sneeuw goed te berijden waren. Eens de Duintjes achter de rug werden we over een onverharde weg tussen een aantal buitenverblijven gestuurd. Van drie oudere bikers die me inhaalden ging er plots één ferm onderuit over een gladde plek. Gelukkig zonder veel erg. Verderop had ook een grote groep halt gehouden. Ik vermoed dat daar ook iemand van onderuit was gegaan.

Na een smal spoor moesten we een asfaltbaantje op in de omgeving van het in de bossen gelegen College. Linksaf een asfaltbaantje op en terwijl ik even aan de kant stond zag ik verderop in de bocht twee bikers onderuit gaan! Ik was dus gewaarschuwd om daar goed uit te kijken! Op 8,5 km splitste de kidstoer zich af van de routes van 30-40 km. Er volgde een bevroren en besneeuwde veldweg. Even later kregen we omstreeks 10 km vanaf een door bomen omzoomde veldweg met bevroren spoor het grote beeld op de toren van het College te zien. Het was lastig rijden over de bevroren gehavende veldwegen. Maar betere rijders gaven het voorbeeld: gewoon overal los over! Veldwegen waarvan de door tractoren stuk gereden bodem nu bevroren sporen opleverde voerden me tot voorbij de grote kerk van het onooglijke Essen-Hoek. Om even stil te worden, want hier rust sinds anderhalf jaar een collega met wie ik het goed kon stellen. Aan een grenspaal op 11,75 km overschreden we de Belgisch-Nederlandse grens en de naam van de straat, niet te zien omwille van het met sneeuw bedekte bordje, veranderde in Hollandsedreef. Een volgende lastige spoor over een gehavende veldweg leidde de bikers tot aan de Moerkantsebaan alwaar we de richting van Huijbergen en Hoogerheide uit werden gestuurd. Even verder kwamen we aan het kruispunt waar de baan vanuit Huijbergen splitst in de richtingen van Bergen-op-Zoom en van Wouw. Ik was toen 13 km van de start verwijderd.

Het ging de baan over om even verder rechtsaf de Walsestraat in te rijden. Die loopt recht naar de bossen toe. Even daarvoor kwam er na 15 km een splitsing tussen de routes van 30 km en 40 km op het kruispunt met de Overbergseweg. Maar er klopte daar misschien iets niet! Ofwel heb ik verkeerdelijk de 30 km gevolgd in plaats van de 40 km, ofwel stonden de splitsingsborden niet juist opgesteld! Want even verderop zag ik de bikers van de zogezegde 30 km na een lusje weer uit het bos komen, terwijl ik zelf over het asfalt van de Overbergseweg was gestuurd. Wetend dat hier in de bossen mooie paden en een heuvel liggen heb ik zo een mooi stukje gemist. Daarna ging het naar de Overbergsehoeve op het kruispunt van de gelijknamige weg en de Weg naar Wouw. Op deze plek staat de pauze van de Sirocco-toertocht vanuit Woensdrecht, één van de geliefde Nederlandse toeren in deze streek van de Brabantse Wal. 17 km om 10.30 u. Het ging de grote baan over om via een asfaltbaantje weer het bos te bereiken. Helaas, ook al was de singletrack die we er bereden zeer mooi, de toertocht liet de Tiestenberg figuurlijk links en letterlijk rechts liggen. Want in het bos liggen een paar ferme zandpukkels verborgen, evenals mooie paadjes. Daar was meer uit te halen geweest.

Na het passeren van de Tiestenberg bereikten we het Vijverstraatje in Huijbergen en kwam ik uit tegenover het groene poortje naast de heilige Teresia, restant van het nabije klooster dat omgebouwd is tot woongelegenheden. Het ging linksaf de Staartsestraat in en vanaf het volgende kruispunt kwam de bevoorrading in het vizier na 19,5 km omstreeks 11.00 u. Het tentje stond anders opgesteld dan bij de vorige edities om de medewerkers te beschermen tegen de wind en de sneeuw. Er werd lekkere hete tomatensoep uitgeschept, er waren wafels en dikke hompen lekkere peperkoek te eten en voor de kinderen K3-koeken, naast de gebruikelijke sportdrank. Er was nog beweging en ambiance rond de tent. Onmiddellijk na de stop volgde een splitsing tussen de 30 km en de 40 km nadat we een grenspaal naast de weg hadden zien staan. Voor de 40 km ging het rechtsaf linea recta naar de bossen van de Staartse Heide. Samen met drie andere rijders dook ik de bossen in en het zou een hele tijd duren eer ik nog deelnemers te zien kreeg.

Hier troffen we weer mooie singletracks in het grensgebied met de Kalmthoutse Heide. Pas op 23,5 km kwamen we even in de bewoonde wereld aan de ingang van de camping Staartse Duinen om linksaf onmiddellijk weer te kiezen voor het bos. Een kilometer verder kwamen we na boswegen en tracks uit op een grote open heidevlakte. Eens deze vlakte gekruist ging het linksaf over een modderige strook om een plek te passeren die ik recent nog aandeed tijdens een andere toertocht. Over een vrij lang bospad werd ik recht op recht weer naar de grens gestuurd om de Kalmthoutse Heide te bereiken. Tot 28,5 km hadden we daarmee het mooiste stukje van tocht achter de wielen om te arriveren in de Groenendriesstraat. Aan het einde van de volgende veldweg trof ik na 30 km nogmaals een splitsing tussen de routes van 30 km en van 40 km. Het was toen 11.50 u. De langste toer werd van Kalmthout-Hoek, dit is een wijk, eerder een paar huizen, die door de heide van het centrum ligt afgezonderd, weg gestuurd om een bekende plek te bereiken. Meer bepaald de plaats waar de zogenaamde verkeersarme Verbindingsstraat vertrekt. Deze asfaltweg gaat dwars door de Kalmthoutse Heide. Door de sneeuw waren de sporen van de jammerlijke brand van twee jaar geleden niet te zien. De verbrande bomen zijn intussen ook al een tijd gerooid.

Op de Verbindingsstraat kreeg ik eindelijk nog eens drie deelnemers te zien en toen ik het einde ervan naderde een groep van zes. Dit na 33,5 km. Hiermee hadden we een redelijk lang stuk asfalt achter de wielen. Het ging linksaf het brede bospad in om aan onze linkerzijde het gedeeltelijk bevroren en besneeuwde Stappersven te zien liggen. Het zou een mooi plaatje opgeleverd hebben indien het niet zo somber en grijs ware geweest! Twee snelle jongens haalden me in alvorens we naar links dienden af te slaan. Zoals verwacht reed ik luttele tijd later voorbij het jachthuis (36,5 km). Daar lagen nu geen grote plassen meer zoals vroeger. De tijd heeft de bodem terug geëgaliseerd. Ter hoogte van de Nolsebaan (Essen-Hoek) kwam ik weer in de meer bewoonde wereld die hier tot in de bossen reikt. Een wegwijzer verwees naar het nabije college. Er staken nog drie bikers voorbij en ik kon er zelf twee inhalen. Er zijn er blijkbaar toch die nog trager rijden dan ik! Met die twee in mijn kielzog dook in voor de tweede keer de Wildertse Duintjes in waar van 37 km tot 40 km nog leuke tracks waren uitgezocht. Om dan weer naar af geleid te worden en te ontdekken dat er zelfs in Wildert een door verkeerslichten beveiligd kruispunt is!

Aan de bikewash werd uw fiets zorgvuldig weer proper gespoten. Vuil dat vermengd is met sneeuw komt zo weer los, ook van uw schoenen! Vanochtend had ik gemerkt dat wanneer ik met mijn fietsschoenen in de sneeuw wandel, het ijs vastklit aan de hielen, zodat men het vervelende gevoel heeft van op hoge hakken te lopen. Niet dat ik met dat gevoelen vertrouwd ben! Mijn schone fiets in bewaring gegeven en binnen in de nostalgische zaal, alleen de zaal is al een reden om naar hier te komen, nog een donkere Westmalle en een frisdrank achter de kiezen gegoten. Het viertal dat rechts van me zat was al behoorlijk boven zijn theewater, te merken aan het aantal geproduceerde decibels! De tocht vanuit Wildert is misschien niet direct een wauw-evenement, en de mannen van ’t Pedalleke laten wel hier en daar wat potentiële funstukjes liggen, maar het gemoedelijk aangeboden en goed georganiseerd toertje kon me toch bekoren. Met de sneeuw als extra dimensie.

Via de spoorweg weer huiswaarts. De sneeuw op de verharde paden was intussen gesmolten. Vanaf het station van Heide-Kalmthout de richting van Putte-Kapellen opgezocht om op de Nederlandse grens met Putte-Woensdrecht het dampende kippenkraam nog eens met een bezoek te vereren. Voor een halve kip was het nog twintig minuten wachten, zodat ik ter plekke twee stevige kippenbillen verslonden heb. Vanaf het Ravenhof in Stabroek heb ik dan nog een eigen bekend rondje van een 20 km gereden in de richting van de bossen van het Nederlandse Stoppelbergen op de grens met Zandvliet. Met nog steeds de vallende sneeuw. Er was veel leven in de bossen, de sneeuw lokte iedereen buiten: kinderen van jeugdbewegingen die van de hellingen gleden, een groepje van vier mountainbikers en veel wandelaars waarvan een grote hond me speels achterna kwam. Maar met mijn gezaghebbende blik (sic) heb ik het dier weer richting zijn baas gestuurd. Uiteindelijk het lange rechte stuk huiswaarts aangevat en daar mijn fiets nog tijdens een heviger sneeuwbui proper gemaakt en gedroogd onder een afdak. 20 km heen, 40 km toer en 50 km terug, goed voor een 110 km sneeuwpret!

Het verslag van deze toertocht is al te lezen op mtb-you.be, mtb-you.nl, mountainbike.be en mountainbike.nl!

26-02-2013 om 00:00 geschreven door StrammerMax

Nadat deze tocht vorig jaar afgelast werd omwille van de winterse weersomstandigheden, deze zondag afgereisd naar de Nederlandse stad Bergen-op-Zoom om er deel te nemen aan de toertocht en marathon (32-42-52-62-90 km) van TC De Markies.  Parkeerplaats genoeg in de moderne wijk aan de rand van de stad, gelegen aan de Binnenschelde en met de allures van een kustgemeente.  Me In Den Kajuit ingeschreven voor de marathon van 90 km die ik met grote kans niet uit zou rijden vermits de afslag voor de laatste 30 km die richting Woensdrecht, Hoogerheide en Huijbergen gaat, vanaf een bepaald moment wordt afgesloten.  Het was intussen immers al 9.00 u en traag als ik ben zou ik daar net als de vorige jaren te laat arriveren!

De rit vertrok over het strand waar het mulle zand me al van bij aanvang parten speelde.  We werden al snel naar de dijk van de Geertruidapolder gevoerd waar ik het al knap warm kreeg tijdens het stompen door het van water oververzadigde gras.  Had ik bij het klaarmaken aan de auto toch maar mijn regenjasje bij aangetrokken omwille van de koude wind, een stuk kouder dan gisteren, en de natte mist, daar had ik nu al spijt van!  Ik zweette me al snel te pletter!  Op 2,5 km na de start trof ik de splitsing tussen de basislus van 32 km en de eerste extra lus voor de langere afstanden.  De toertocht wordt hier uitgestippeld met een basislus van 32 km waarop zes extra lussen aansluiten.  De eerste vier lussen waren ongeveer 5 km lang, de vijfde lus was 11 km lang en de zesde, exclusief voor de marathon, 30 km.

De eerste lus ging over de zogenaamde Molenplaat, dit is een natuurgebied dat aansluit op het Markiezaatsmeer.  Het zijn opgespoten gronden op een eertijds drooggevallen plaat in de Oosterschelde.  Het is er altijd zwaar trappen, zeker nu de grond overal vol water zat, en er is bitter weinig te zien in dit kale niemandsland.  Zeker nu er een dikke mist hing.  Daarom dat velen deze lus mijden en de plek altijd druk becommentarieerd wordt in de fora.  Tot 7,5 km voerde de tocht mij dus doorheen een eerder saai open grasland, omringd door een dijk, en diende ik enkele zeer natte passages te trotseren.  Het laatste stuk voerde me over een nooit door voertuigen bereden asfaltweg om omstreeks 9.30 u weer de plek te bereiken waar de lus was begonnen.  Daar verloor ik samen met enkele andere bikers even het noorden en was het onduidelijk waar het naartoe moest.  We dienden zelfs iemand terug te roepen die voor de tweede keer aan de lus dreigde te beginnen.  We moesten een honderdtal meter even op onze stappen terugkeren, vandaar dat ik bij aanvang bikers uit de andere richting zag komen, om dan de hoofdlus weer te bereiken.

Hetgeen nu kwam kon ik me nog goed herinneren van de voorgaande keren.  De rit voert de bikers daar immers over de bovenrand van een aan de linkerkant schuin naar het water toe hellende asfalt dijk, terwijl er rechts een draadafsluiting is.  Iedereen reed er dus tot 9 km achter elkaar over het smalle horizontale randje.  Aan het einde ging het recht naar beneden over het schuine asfalt.  Om op 10 km de Noordersluis te bereiken waar jolige seingevers het eventuele verkeer in de gaten hielden.  Tot 12 km volgde dan het laatste stuk van de eerder saaie aanzet om de stad te kunnen verlaten.  We reden er over de fietspaden langsheen enkele kalme lanen door het industriegebied aan de rand van Bergen-op-Zoom.  Eens voorbij de bedrijven ging het plots de hoogte in om een straat te bereiken die Koepel heet.  Daar stond een groot huis van een rijke Nederlander.  Het huis was gedoopt met een Franse naam.  De straat ging over in een smalle servitude en daar hield ik even halt.

Er kwam een biker te voet uit de andere richting en het probleem was al snel duidelijk toen ik de gebroken ketting in zijn hand zag bungelen.  In plaats van de pechdienst te bellen heb ik mijn kettingpons en een powerlink opgediept uit m’n rugzakje.  Tien minuten later was de fiets weer rijklaar, ook al was het even sukkelen om de verwrongen schakel los te krijgen, wat de interesse opwekte van een buurtbewoner en diens zoon.  De man had zijn zinnen gezet op de marathon van 90 km en was content dat hij zijn rit verder kon zetten.  Toen we weer vertrokken was het exact 10.00 u.  Eens een servitudepad voorbij verdween hij na een bocht in een veldweg tussen de bomen en uit mijn leven.  Veldwegen en servitudes leidden me voorbij Spinolaberg tot in Halsteren, waar ik na 14 km arriveerde.  Er volgde een stukje off-road langsheen een vijver, De Groote Melanen (?) en na een vettig weidepad bereikte ik een plek waar de tweede lus zich op 16,75 km afsplitste van de hoofdlus van 32 km.  10.15 u.  We reden er doorheen een soort park over een pad rond vijvers.  Op 18 km volgde een mooie singletrack op en af doorheen de bossen.

De track werd op 19 km afgesloten met de doortocht van een zeer modderige strook waar het noodgedwongen even te voet was.  Ik ben er even blijven staan om te zien hoe de bikers van een grote naderende groep het ervan af zouden brengen bij hun passage van deze vettige strook.  Sommigen zou ik aan de bevoorrading nog terugzien.  Al snel bereikten we het onlangs opnieuw aangelegde Fort De Roovere.  Dat is geen fort in de betekenis van een stenen bouwwerk, maar in de oude betekenis van een aarden schuilplaats voor legertroepen in door hoge zanddijken afgeschermde zones.  De kaalkap waarmee de herstelling in de vroegere staat gepaard ging, werd niet door iedereen in dank afgenomen.  Zeker niet door de plaatselijke mountainbikers die een deel van hun speeltuin hierdoor zagen verdwijnen.  Tot 22 km konden we er genieten van de nog overblijvende paadjes en tracks die zich langsheen waterpartijen tussen de bomen slingeren.  De houten doorsteek door een aangelegde vijver (zie foto onder) stond nu compleet onder water!  We maakten gebruik van enkele paadjes op de zwarte vaste route van Bergen-op-Zoom.  Tot aan km 24 volgt een lastige, brede bosweg door het domein Buitenlust waar het zwaar stompen is.  Hiermee komt er een einde aan de tweede lus.

Smalle en brede boswegen leidden me daarna tot aan het Tuincentrum De Heide, waar ik door seingevers naar het fietspad naast de drukkere baan geleid wordt.  Even gaat het langsheen deze baan en een lage brug onder om weer het bos in te duiken.  Daar berijden we stukken van de zwarte vaste route.  Ik krijg last met een doorslaande ketting telkens ik schakel.  Op 28 km tref ik omstreeks 11.15 u de eerste bevoorrading op een open plekje naast een asfaltbaan in het bos.  Bananen, sportdrank, warme thee en bouillon staan er op het menu.  Er is nog wat beweging waaronder een paar bikers die ik daarstraks door de slijkzone had zien ploeteren.  Ik ben er hooguit vijf minuten blijven hangen.  Het bos weer in om onmiddellijk daarna de splitsing te treffen voor de derde lus.  Daar ging het weer over paden van de zwarte vaste route met enkele stevige klimmen en dalen.  Met de sputterende ketting raakte ik moeilijk over de hoogste toppen.  Er reden nog enkele andere bikers rond en toen ik op een top even halt hield zag ik degene die na me kwam omvallen omdat hij een dikke wortel in de klim niet over geraakte.  Ik was wijselijk voor het onding gestopt.  Ik kreeg deze kerel nadien nog een paar keren te zien en hij had het evenmin onder de markt om over de hoogste bulten te geraken.  Nadien stak hij me in het zog van een snellere rijder voorbij en verdween.  Van 32 tot 43 km kregen we een knap stukje dat ons via zanderige paadjes over een grote open heidevlakte voerde en omheen een meertje.  Er liepen redelijk wat wandelaars rond op De Heide.  Intussen was het al bijna middag geworden.

Aan de Bemmelenberg ging het de spoorweg over en volgden we een breed pad naast een diepe gracht.  Dat zou wel eens De Zoom kunnen geweest zijn.  We kwamen even het bos uit, daar stonden twee seingevers, om via een kalme brug de snelweg te kruisen.  Deze plek herkende ik nog van vroeger en wellicht ook uit andere tochten.  Met nog eens twee seingevers op de uitkijk doken we aan de andere kant van de weg de bossen van Zoomland in.  Exact om 12.00 u na 36 km.  De leuke heuveltjes die links en rechts naast één van de bredere paden liggen waren helaas met linten afgesloten.  Spijtig!  Sommige tochten pijlen hier ook recht op recht af, maar de bikers die de plek kennen maken dan dankbaar gebruik van de heuveltjes.  Mooie bospaden leidden me doorheen de bossen van Zoomland.  Op 38 km passeerde ik in de buurt van De Zoom een hoeve waar de pauze van sommige andere toertochten altijd opgesteld staat.  Twee seingevers deden ons linksaf slaan op een asfaltbaantje en even verder ging het rechtsaf de bossen in over de groene vaste route.  Daar trof ik midden de bossen de splitsing tussen de routes van 32-42 km en 52-62-90 km.  Na 39 km om 12.15 u.

Droge paden leidden me gedurende de vierde lus “Boslust I” over de heide naar een bos toe.  Daar kreeg ik toch nog een groepje van vijf bikers te zien.  Er volgen bospaden en omstreeks 43 km reed ik voorbij De Nieuwe Kloof, een midden in de bossen gelegen complex met feestzalen.  Twee bikers stonden er langs de kant.  Na een lang recht pad doorheen een dennenbos trof ik na 44 km de splitsing waar de 52 km zich losmaakte van de 62-90 km.  De richting van de 62-90 km aangehouden voor de vijfde lus die “Boslust II” gedoopt was.  12.40 u.  Op 46 km kwam ik in het bos uit op een baantje dat Zurenhoek heet en kreeg ik een rijder van de inrichtende club te zien.  Hij vroeg me of alles in orde was.  Mijn vermoeden werd bevestigd, de man maakte aanstalten met de opruim van de pijlen.  Ik mocht dus een tandje bij steken!  Ik bereikte woeste bossen en achteraf heb ik op een kaart de reden daarvan gezien.  Hier bevond ik me op de rand van de uitgestrekte bossen van Wouwse Plantage.  Een tijdje kreeg ik een andere biker in m’n zog over redelijk gehavend, lastig en nat terrein.  Toen deze man me voorbijstak, riep hij me toe dat we geluk hadden, want dat men al begonnen was met het wegnemen van de pijlen!  Maar dat wist ik toen al!  Hij was meteen de laatste deelnemer die ik te zien kreeg.

Omstreeks 49 km kreeg ik enkele stevige klimmetjes over enkele ferme bulten voor de wielen.  Vermoeidheid begon de kop op te steken.  De marathon kon ik voor de zoveelste keer op rij wel vergeten!  Na 51 km kreeg ik op een paadje, evenwijdig met een asfaltbaan, de tweede stop te zien.  Twee oudere mannen hadden er voor de bevoorrading gezorgd!  Hadden, want alles was door de vorige bikers opgegeten.  Er was zelfs geen water meer.  Geen nood, water had ik genoeg bij en ik kreeg nog een banaan mee voor onderweg.  Volgens het tweetal had ik nog slechts een tien kilometer voor de boeg!  Toen ik het tweetal aan de stop vertelde van mijn gesukkel met de doorslaande ketting, gaven ze me de raad wat aan het moertje naast het remhendeltje te morrelen.  Misschien niet goed afgesteld!  Want ze hadden gezien dat de ketting, de cassette en de derailleurwieltjes gloednieuw waren!  Er kwam nog een biker toe, maar deze was bij toeval op het parcours geraakt en de pijlen beginnen te volgen.  Hij vroeg waar de tocht van start was gegaan.  Niet lang blijven staan, afscheid genomen van het drietal en weer op weg.

Na een pad recht op recht door het bos volgde een lang pad doorheen hoog bruin geworden gras om omstreeks 53 km een mooi stuk bos te treffen en een baan te moeten kruisen.  Daar zat de laatste seingever in fluojasje al klaar op zijn fiets om te vertrekken.  Op het brede pad aan de overkant van de baan trof ik de laatste splitsing waar de zesde lus voor de 90 km apart ging en dit op 55 km na de start omstreeks 13.30 u.  Een bordje verwees er naar een kaasboerderij.  Maar het splitsingsbord was er al aan de kant gezet.  Omwille van de tijd, de niet al te optimale conditie en een sputterende fiets, zat de marathon er voor mij ook deze keer weer niet in.  Toen ik even halt hield zag ik de man met het fluojasje in mijn richting komen gefietst.  Even verder gebeurde wat ik gevreesd had: ik vond geen pijlen meer!  Even omgekeken naar de man in het fluojasje en die wees de te volgen richting aan.  Zo loodste hij me enkele paden verder tot aan de oversteek van een grote baan waar nog twee seingevers stonden en weer pijlen hingen.

Nu volgden voor mij de laatste kilometers, beginnend met een vettig stuk aan de overzijde van de baan, waarbij ik enkele door de modder ploeterende wandelaars passeerde die uit het bospad kwamen.  Het bospad leidde me verder tot ik weer in een meer open omgeving kwam om ter hoogte van Hildernisse op een gehavend asfaltbaantje de spoorweg te kruisen.  Daar liep een echtpaar met twee kleine zonen op wandel.  Er volgde nog een zachte klim over een zompig pad naast het spoor waarbij ik voor me het silhouet van de stad weer te zien kreeg.  Door een open vlakte reed ik richting een dijk alwaar een kunstwerk naast een grote betonnen toren mijn aandacht trok.  Het bestond uit een betonnen zuil waarop emmers waren bevestigd.  “De emmer van toen is de buis van nu”, stond er op een bord.  Het kunstwerk moest herinneren aan de opening van een afvalwaterleiding want “de poepemmer van toen is nu vervangen door een rioolbuis”!  Die gekke Nederlanders!

Het ging nog via een houten brug over een waterloop om tot mijn ontzetting gedurende de laatste kilometers nog naar boven gejaagd te worden over een paadje doorheen een nat grasveld!  Dit zou de Beatrixberg kunnen geweest zijn.  De Nederlandse koningin, voor zolang ze het nog is, zal toch wel niet opgezet zijn met de rotzooi die er rond de zitbank boven op de top van haar berg lag!  Men had er wel een goed uitzicht over de omgeving en de stad.  Luttele ogenblikken later was ik weer In Den Kajuit.  Er waren al mannen bezig met de opruim van de bikewash, dus daar heb ik geen gebruik van gemaakt.

Ondanks dat er reclame voor werd gemaakt was er geen kabouterbier meer (La Chouffe voor de Vlamingen) in Den Kajuit, maar een frisse Vedett ging ook goed binnen, al weten ze hier wel van prijzen!  Me buiten onder het tentje nog een broodje hamburger en een kommetje hete soep gekocht.  Goed om op te warmen!  Ik was de laatste klant, want even later begonnen twee jongens alles op te ruimen.  Van één van de medewerkers kreeg ik nog zijn bonnetje voor een “broodje kroket” en dat broodje heb ik ook lekker achter de kiezen gestoken!  Dat kennen wij in België niet, een vleeskroket tussen een zachte sandwich!  En dan wordt er nog gevraagd “of er iets op moet”!  Het zaakje doorgespoeld met nog een tweede Vedett.  Zo waren de afgereden calorieën er snel weer bij!  Er was daar binnen nog een gezellige drukte, van medewerkers en andere klanten, zodat ik niet direct zin had om al huiswaarts te trekken.  Uiteindelijk heb ik een uur later dan toch in de koude mijn fiets weer opgeladen.  De mist was intussen verdwenen, er kwam zelfs een flauw waterzonnetje door.  Om niet dezelfde weg terug huiswaarts te moeten, de GPS ingesteld op “vermijd snelwegen”.  Via de lokale wegen kwam ik al snel op bekend terrein en vanaf Hoogerheide op de Putseweg richting de grens.  Eens die over zag ik de dampen van het kippenkraam op Belgische bodem.  Ik had wel zin in een gebraden kip voor vanavond, maar op zoek naar een parkeerplaats reed ik me hopeloos vast in de smalle straatjes van Putte!  Wat een gesukkel was me dat daar!  Er kunnen daar nergens twee auto’s passeren!  Er stond dan ook nog een grote vrachtwagen die de parking van het warenhuis niet op kon rijden!  Ik ben dan maar zonder kip verder huiswaarts gereden.  Om de zondag te eindigen zoals zo vaak met het wassen van de fiets, kleren en rijder.

Een sombere, vrij eenzame rit door aanvankelijk dikke mist en in de koude!  Met de beloofde 62 km bijna exact op het tellertje.  De organisatie was volledig in orde, van meegegeven noodnummer tot bevoorrading en overal seingevers aan de, zelfs rustige, oversteekplaatsen.  Spijtig dat ik de marathon gemist heb, maar de conditie was er niet en de fiets sputterde tegen.  Samen met de 53 km van zaterdag in het Limburgse Overpelt had ik aan de vooravond van een drukke werkweek (vandaar dit late verslag) toch genoeg kilometers in de benen!

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you.be, mtb-you.nl, mountainbike.be en mountainbike.nl!

23-02-2013 om 00:00 geschreven door StrammerMax

In het bos volgde een kleine lus over een singletrack om weer uit te komen op dezelfde plek. Even verder was er na een bospad op 6 km een eerste splitsing tussen de kidstoer en de 23 km enerzijds en de 33-40-52 km anderzijds. Een kilometer verder maakte ook de 33 km zich los van de twee grootste afstanden. Na een lange rit met de auto was de 52 km voor mij de meest logische keuze. Omstreeks 8 km vermoedde ik dat we de bossen in de buurt van Hobos in reden. Daar heb je een gemengd bos van dennen met aan weerszijden van de paden kale loofbomen, zodat de recht op rechte paden er toch veel licht krijgen. Twee bikers deelden er even mijn vrij eenzame tocht. Na 10 km bereikte ik een mij bekende plek waar een oude grenspaal uit 1770 zijn nieuwe stek vond. Een steen eigenlijk die vroeger de grens tussen Overpelt en Eksel markeerde. Om 12.45 u toch nog eens een andere deelnemer op mijn pad.

Het ging even een woonwijk in om vanaf de Diestersebaan op het grondgebied van Eksel rechtsaf een bos in te duiken. In dit bos liggen enorm veel singletracks verscholen die me na 12,5 km naar een overvloedig van wortels voorziene bospad voerden. Nadat ik deze wortels zonder veel problemen noch glijden onder mijn wielen had voelen passeren bereikte ik de plek waar de 40 en de 52 km scheidden, zegge op 13 km na het vertrek. Het ging daarna tot aan de rand van de bossen waar een wit kapelletje naast een grote baan staat op het kruispunt met de Weverstraat op de grens van de bebouwde kom van Eksel (14 km). Ik ben op die baan ooit gepasseerd toen ik huiswaarts reed van een toertocht in de streek, maar dat is al lang geleden. Terwijl ik even halt hield aan het kapelletje, kwamen er twee bikers uit het bos. We doken onmiddellijk weer het groen in over singletracks tot aan een voetbalveld (15 km) waar een biker me inhaalt en achterlaat. Ik zie hem verdwijnen in een vrij natte en lastiger singletrack die er evenwijdig loopt met een kalme grote baan. Het aantal bikers tellen had een doel! Er was na afloop van de rit namelijk een curryworst beloofd! Aangezien ik als trage voor dit soort zaken meestal achter het net vis, lees meer concreet, naast de frietketel vis, was het belangrijk van te tellen! Elke voorbijstekende rijder verminderde namelijk mijn kansen op een eetbare afsluiter!

De rit kon al niet meer stuk, want had me al van bij de start zo goed als continu door de bossen gevoerd, maar op 17 km volgde een memorabel stukje plezante singletracks op en af door een dennenbos. Daar in de buurt stonden de vier grote poten van een enorme hoogspanningsmast die tot hoog boven de bomen reikte. Niet te schatten hoe groot de oppervlakte was die deze pyloon overspande! Dat zo’n gevaarten recht blijven bij storm! Na een kleine lus over leuke paden passeerden we nogmaals de voet van de hoge mast. Ik kreeg er het gezelschap van twee anderen. Weer twee worsten minder! Het was genieten van nogmaals mooie singletracks op en af over bultjes groot en klein om uit te komen op de drukke Eindhovensebaan, de weg die Hasselt met Eindhoven verbindt, hier tussen Overpelt en Hechtel en ter hoogte van de autokeuring. Eens de baan over werd de volgende portie singeltracks aangesneden en verminderde mijn kans op een curryworst nogmaals met twee eenheden! Tot dik 21,5 km zeer mooie tracks op en af in dennenbossen met een goed berijdbare droge ondergrond. Om daarna nogmaals de Eindhovensebaan te moeten kruisen. Aantal bikers: +1. Aantal worsten: -1! Intussen was het al 13.45 u geworden. Traag als ik ben en dan nog al dat telwerk, deels een beroepsmisvorming, en het gesakker om een bij het schakelen doorslaande ketting! Een volgende collega bracht de tussenstand op 15 bikers!

Na een reeks bospaden bereikte ik op 23 km een plek waar ik in de verte bikers uit de tegenovergestelde richting zag komen, waardoor ik vermoed dat de verschillende afstanden hier weer samen kwamen. Ook omdat ik vanaf deze plek meer rijders te zien kreeg. Het ging een asfaltbaantje over om op de hoek van een bos weer tussen de bomen te duiken, een plekje mij bekend van eerdere edities of andere tochten. Een groepje van drie in een blauwe regenjasje gestoken rijders werd gevolgd door een duo en nog een groep van vijf. Niets dan bospaden werden ons deel tot omstreeks 26 km. Dezelfde ingrediënten, aangevuld met een snuifje singletracks tot 28,5 km om daar ingehaald te worden door drie curryworsten. Na een bocht op een bospad te hebben genomen zag ik achter me een ferm treintje naderen! Een ware aanslag op de frietketel onder de vorm van vijftien pittige rijders waarvan bijna de helft “Blauwe Kei” op hun kont had staan. Na nog eens drie exemplaren diende ik nogmaals een grote baan te kruisen.

Tot 30 km volgden redelijk vettige veldwegen met bij momenten slijk en plassen. Na een doornatte winter en de gesmolten sneeuw was het te verwachten dat niet de hele tocht over een droge ondergrond zou gaan. Samen met twee anderen bereikte ik een asfalt fietspad naast een zandweg waarop enkele zeer grote plassen stonden om op de plek waar ooit de bevoorrading van andere tochten stond (een keer in de zomer waar ik Bruce Wayne te zien kreeg en een keer in de winter met vuurkorf) met een metgezel het bos weer in te rijden (31 km). De ondergrond liet zien dat we zo stilaan de Witte Berg naderden. Er volgden nog bangelijke singletracks op en af en met het nodige bochtenwerk. Een echte speeltuin in het gezelschap van 8 anderen. En dan doemde de bevoorrading op. Maar in plaats van zich onmiddellijk op al het lekkers te kunnen storten, volgde eerste nog een proef! De Pelterplaaggeesten lieten namelijk iedereen in het zicht van de knabbelende voorgangers eerst de Witte Berg op rijden om op de top rechtsomkeer te maken en weer naar beneden gestuurd te worden. Een extra motivatie om boven en heelhuids weer beneden te geraken. Tijdens mijn eerste tochten in deze streek raakte ik hier nooit boven, maar gaandeweg leerde ik de beste weg naar boven kennen. Nu zie je trouwens veel beter dan vroeger een pad naar boven toe. Tussenstand van de voor mijn neus weggekaapte curryworsten: 15 + 42 = 57!

De bevoorrading op 32,5 km omstreeks 14.50 u was er eentje op “u” tegen te zeggen: bananen, appelsienen, frangipane, wafels, soep en drank in overvloed. Wie hier niets naar zijn zin vond is een moeilijke mens! Er was nog redelijk wat beweging en de rijders bleven toekomen. Zoals te verwachten was, werden we naar de achterkant van de Witte Berg gestuurd om daar weer naar boven gejaagd te worden. Of ik er langs die kant op geraak, verschilt van keer tot keer. Soms lukt het, soms niet. Omdat mijn voorgangster stil viel ter hoogte van de dikke wortel en vooral mede omdat mijn ketting weer onheilspellende geluiden maakte na het schakelen, is het een klim in twee beurten geworden. Ondanks het feit dat ik weet dat er na de top links een beter paadje tussen de bomen ligt, ontkwam ik bij de afdaling niet aan het losse zand. Weer naar boven op de tweede bult, rechtsomkeer en door het losse zand naar beneden. Dan direct weer naar boven, wat me nog nooit volledig rijdend gelukt is omwille van het mulle zand. Via het smalle paadje weer naar beneden om daar een ander dan het gebruikelijke bospad in te slaan. Er volgden bredere bospaden waarop sporen als tracks ontstaan waren en die me doorheen lichte en donkere bossen voerden. Hier was het iets drukker op de paden met een ruwe schatting van 12 metgezellen in de schier eindeloze bossen. Op een kort stukje waar we door een lint van tegenliggers gescheiden werden, zag ik de United Bikers-vrouw en enkele mannen die ik aan de bevoorrading had zien staan en nog al te zien kreeg op tochten in deze regio me tegemoet komen gereden.

Op 37 km kreeg ik vanuit het bos de bekende gecamoufleerde omheining van de Ford testbaan te zien. Het ging daar kort even langs. Aan de geluiden te horen werd er gereden. Brede en smalle boswegen waren voor ons uitgestippeld. Ik deelde ze met een zevental anderen. Mijn vermoeden werd bevestigd. Omdat het niet het eerste tochtje is dat ik hier rijd, begin ik zo stilaan te weten waar we naartoe gestuurd zullen worden, ook al zou ik die plaatsen niet op eigen houtje kunnen terugvinden! Omstreeks 37 km kregen we inderdaad de iets technischer singletrack op een hoogte in het bos voor de wielen. Op en af over een paar heuveltjes en doorspekt met vele korte bochtjes rond boomstammen. Wetend dat ik hier vorige zomer ooit heb rijden sukkelen, bracht ik het er deze keer met een sputterende ketting eigenlijk zeer goed van af. Slechts twee keer voetje aan de grond. Een klimmetje na een korte bocht haal ik enkel met veel geluk! Tijdens zo’n klimmetje zag ik lager plots een wiel de lucht in gaan. Daar ging er eentje over de kop! Hij moest even bekomen, maar er was een makker bij en een andere rijder daalde af om te zien of alles in orde was. Eens weer beneden brachten paden me weer tot aan de rand van het bos met aan de andere kant van het omgeploegde veld een hoek van de omheining van de testbaan.

Na 40 km trof ik weer een splitsing tussen de 23 km en de andere routes. Dit ter hoogte van het meer aan een zandgroeve. Tien bikers komen bij op de rekening van de frietpot. De singletrack loopt even naast de groeve, om opgevolgd te worden door bredere boswegen met twee sporen. Om dan het bos in te duiken over een singletrack en verderop even te raken aan de asfaltbaan door, ik vermoed, Lommelzand (41 km). Daarna bereikte ik weer een singletrack die door een veld gescheiden wordt van de omheining van de testbaan. Dit smalle pad voert er tussen een lage prikkeldraad en het bos naast een metalen uitkijkpost voor mensen die reeën willen observeren (42 km). In het gezelschap van nog een curryworst reed ik daarna voorbij het mooie nieuwe huis (manege) dat ik indertijd nog in aanbouw heb geweten. Het ging er rechtsaf. Als je er linksaf slaat, kom je aan het einde van het pad uit naast het voetbalveld van Lommel-Kattenbos. Ontdekt bij een andere tocht! Van 42,5 km tot bijna 44 km volgde de bekende track die naast de spoorweg loopt tot aan de eerstvolgende overweg ter hoogte van een kruispunt van zandwegen. Op het betonnen fietspad krijg ik nog eens vijf lotgenoten te zien.

Op 44,5 km kruiste ik de bekende rustige asfaltbaan door Lommelzand om een paadje naast een meer (van de zandgroeve?) te treffen. Dan volgde een iets vettiger stuk met de twee bekende dropkes, waarvan één met dikke wortel. Een dikke kilometer later reed ik er op de bekende zanderige singletrack in de buurt van het kruispunt van de grote wegen van Mol naar Lommel en Overpelt en van Hasselt naar Eindhoven, waar de spoorweg deze laatstgenoemde baan kruist. Vier bikers passeren me tijdens een korte stop. De laatste ervan was Jan uit Poppel, leren kennen tijdens een mountainbikeweekend in Daverdisse, georganiseerd door een gemeenschappelijke kennis. Minder dan half zo oud en drie maal zo snel als ondergetekende! Of zijn vader er bij was heb ik niet kunnen zien!

Het slot van de tocht bracht de bikers over de bekende en minder bekende, er liggen er immers zo veel, paadjes en tracks in de bossen van Holheide of Holven, waarbij we nog twee keer de drukke baan dienden te kruisen. Omstreeks 48 km hadden de parcoursbouwers enkele stukken singletracks vers aangelegd om de verbinding met bestaande paden te verzekeren. Het was er voor mij wat lastig rijden omwille van de losse omgewoelde ondergrond, als bladgrond in een bloempot, en enkele zeer korte bochtjes rond boomstammen. Hopelijk rijden de Peltercrossers deze verse paadjes wat meer in tijdens hun lokale ritten. Tot de laatste kilometers volgde nog een overaanbod aan singletracks in het bos naast het voetbalveld om in de nabijgelegen woonwijk rond de kerk van Holheide te arriveren. Schatting van het aantal geziene bikers tijdens de laatste etappe: 20. Dit brengt het totaal op 57 + 59 = 116. De door een aggregaat aangedreven bikewash was nog operationeel en in gebruik. En ik was, ondanks het eenzame einde, niet de laatste die toekwam. Het tellertje toonde 53,50 km.

Na de wasbeurt de fiets aan de auto afgedroogd met een vod, want thuis wassen kon ik vergeten omwille van nog een lange reis huiswaarts. En voor zondag stond de marathon in Bergen-op-Zoom (NL) op het programma. De beloofde curryworst werd me vanuit het keukentje naast de zaal vriendelijk aangeboden en doorgespoeld met een drankje. Na een warme douche in de barak van de voetballers wachtte me nog een ferme trip huiswaarts. Zoals steeds een ferme tocht in de bossen vol paden en singletracks. Degelijk uitgepijld met zagemeel als extra verduidelijking. Bevoorrading, bewaakte bikeparking, bikewash en warme douches allemaal prima geregeld. Een warm aanbevolen Peltercrosserspareltje in het bosrijke Overpelt.

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you.be en op mountainbike.be!

20-02-2013 om 21:24 geschreven door StrammerMax

Toertocht (15-27-45 km) van Berkenbeek te Wuustwezel op zondag 10-02-2013.

Toen ik op deze zondagochtend om zeven uur uit mijn bed kwam bleek het buiten wel koud, maar lekker droog te zijn. Ik had op zaterdag de toer in Houthalen-Helchteren willen rijden, maar omdat daar pas vanaf de middag kon gestart worden en ik ’s avonds voor een etentje was uitgenodigd, was de bike dan toch maar op stal gebleven. Een reden te meer om vandaag buiten te komen, ook al moet ik me de laatste tijd meer en meer motiveren om te gaan rijden en kijk ik geregeld nog eens om naar mijn warme bedje met de goesting om terug onder de warme dekens te kruipen in plaats van in mijn fietspak de koude te trotseren! Wakker worden en een boterham verorberen duurde weer erg lang en eer mijn fietske op de drager stond ging het al in de richting van negen uur! Eens goed en wel op de zogenaamde Blokjesweg (Kalmthoutsesteenweg) in Kapellen bleek het landschap bedekt met een wit tapijt dat dikker en dikker werd naar Kalmthout toe. Hoe dichter ik de school voor Buitengewoon Onderwijs Berkenbeek in Wuustwezel naderde, hoe witter de omgeving. Daar viel de verse sneeuw zelfs nog omwille van de wind van de boomtakken. Ik kreeg een parkeerplek toegewezen op een grasveld op het schooldomein en stapte uit in een sneeuwtapijt van ettelijke centimeters! En dat terwijl er thuis, amper 20 km verder, geen sneeuw te bespeuren was! Me ingeschreven in de sporthal, mijn papiertje in de urne voor de te winnen mountainbike gedropt en om 9.30 u was ik op weg.

Het ging kort over het schooldomein en een heuveltje op om de bochtige track doorheen het donkere dennenbos achter de school te bereiken. Wie een toertocht op deze wijze kan openen, zit al direct als gebeiteld. De track lag er nat bij en was goed te berijden. Dat was minder het geval met de wegen die daarna kwamen. Vanuit het bos werden we namelijk over een breed pad gestuurd tussen bomen. De sneeuw werd door de wind van de takken van de bomen in mijn gezicht geblazen! Op het brede pad hadden de vorige rijders al een spoor als een singletrack in de sneeuw gebaand. Enige honderden meters verder dienden we wel heel wat modder te trotseren op vettige wegen tussen stroken bos. Op een bepaalde plaats stonden zodanig brede plassen dat de bikers hun heil zochten over een smal paadje tussen dicht op elkaar staande dennenbomen in het naastliggende bos. Daar was rijden bijna onmogelijk omwille van de laaghangende dode takken. Om daarna weer op de hoofdweg uit te komen die er daar even modderig bij lag. Ik hoopte dat het niet de hele tocht van dat zou worden, want dan zou het al snel mijn keel gaan uithangen! Een strook modder is niet erg, maar als men een ganse tocht moet baggeren, dan vind ik er al snel niks meer aan! Gelukkig bleef het dabben van korte duur. Omdat ik maar moeilijk vorderde, niet op dreef geraakte en door mijn te lage snelheid geregeld kwam vast te zitten in de modder, staken velen me voorbij. Het zag er al snel naar uit dat ik weer bij de hekkensluiters zou arriveren vandaag!

Eens de modderige paden tussen de stroken bos achter de rug waren, arriveerde ik in een oogverblindend wit landschap met de opkomende zon aan een blauwe hemel. Bredere dreven tussen de velden brachten me na 4 km tot aan de Kalmthoutsesteenweg, waar een seingever de oversteek van de grote baan bemande. Bevrouwde eigenlijk! Gedurende een kilometer volgden er een aantal landelijke wegen, in een wit jasje gestoken, zodat het nauwelijks te merken was dat het asfaltbaantjes betrof. Een veldweg leidde me daarna naar een strook bos waarin buitenhuizen gebouwd stonden. Het tellertje klokte toen 7 km af omstreeks 10.00 u. Een groot bord leerde me na 8 km dat ik het Domeinbos Noordheuvel bereikt had. Gedurende een tweetal kilometer konden we de paden in dit bos onveilig maken. Om nadien het bos te verlaten en enkele veldwegen en asfaltbaantjes te treffen. Via de Deureindsedijk bereikte ik een door een wit tapijt bedekte drukkere baan. Tenminste, daar reden enkele auto’s. Pas toen ik de grote lantaarnpalen opmerkte, viel mijn eurocent! Dit was de grote Bredabaan! Nauwelijks herkenbaar, terwijl ik hier al zo vaak gepasseerd ben op weg naar of van het werk wanneer ik de E19 wil vermijden! Na 14 km stuurde deze toertocht mij omstreeks 10.30 u over de Bredabaan! Niet voor lang, want korte tijd later bemerkte ik een bord dat de grens met Gooreind-Wuustwezel aangaf, waarna we de baan dienden te kruisen om een zijstraatje in te gaan dat al snel overging in onverhard.

Mijn vermoeden bleek te kloppen. We werden naar het voormalige klooster van de Witte Nonnen, de zusters Franciscanessen, gestuurd. Op dit ogenblik staat enkel de ontwijde kapel nog recht. Zij zal de enige herinnering blijven aan wat hier ooit is geweest. De rest van de nog redelijk moderne gebouwen is recent met de grond gelijk gemaakt. Jammer, weer een herkenbare plek die geschiedenis is geworden. Kempens Landschap kocht het omliggende park en bossen (40 ha), om deze toegankelijk te stellen en te bewaren voor de toekomst. Van 15 tot 17 km reden we over de kronkelende paadjes van het kloosterpark, kregen we van ver de kapel even te zien en deden we delen aan van de bossen die achter het domein tussen de Bredabaan en het Militair Domein gelegen zijn. Soms konden we een glimp opvangen van de huizen van Gooreind.

Na 18,5 km kregen we na een lastiger bosweg met wat slijk een kleine stop. Ik vermoed ter hoogte van de Hoeve Heidebloem, op het domein van het klooster. Deze hoeve werd aangekocht door de gemeente. De bijhorende schuur brandde in januari 2012 af en een aannemer sloopte per vergissing een deel van de hoeve in plaats van de schuur! Twee dames van Berkenbeek trotseerden er de koude om de bikers te voorzien van een wafel en drank. Gekozen voor een lekkere AA-drink. Er was hier meer keuze dan op de hoofdstop van vele andere tochten. Er was nog wat beweging, een groepje van vier Nederlanders kwam er toe. Om 11.00 u weer op pad om via een bospad en een vettige natte track de weg naast het militaire domein te bereiken. Een door een dikke laag sneeuw bedekt kiezelpad leidde me tot 22 km langsheen het bos en tussen lage struiken langsheen de randen van het militair domein.

Van 23 tot 24 km volgde een singletrack doorheen het bos dat niet ver van het centrum van Wuustwezel gelegen is. Dat verklaart ook de vele wandelaars met kinderen die er rondliepen in de verse sneeuw. Ik vermoed dat dit het Uilenbos is. Het was er nog volop aan het sneeuwen omwille van de sneeuw die van de takken van de bomen woei. Ik ben hier ooit tijdens opendeurdagen eens een bike mogen komen testen van een lokale fietsenhandelaar. Of hij goed reed? Dat mocht wel voor een fietske van 6000 euro! Dat was wat duur voor deze sterveling! Uiteraard werden de bikers vanuit het bos naar de technische singletrack naast de vijver gestuurd. Ik ben daar nooit gerust! De track loopt er met een paar ferme hoogteverschillen en uit de kluiten gewassen wortels vlak naast het water dat een stuk dieper gelegen is. Volgens een vrouw aan de bevoorrading was dit de E10-plas. Een Nederlander vroeg haar naar de naam van de vijver die we gepasseerd waren. Maar volgens mij had zij het niet bij het rechte eind. De E10-plas ligt op de grens van Sint-Job en Brasschaat.

Eens deze plek voorbij ging het de Kampweg over, dit is de grote baan van Brecht naar Wuustwezel die dwars doorheen het militair domein loopt. Aan de andere kant van de weg doken we de bossen van Het Marum in via de onverharde Schietveldweg. Toen ik op 25 km even halt hield op het kruispunt met de Vloeikensstraat aan het begin van een singletrack, kwam daar in de verte een oude open legerjeep inclusief een daar op gemonteerd kanon aan. Met in het voertuig het gezin van de huidige eigenaar! Twee Nederlandse bikers moesten daar om lachen! “Met een geweer er op”, hoorde ik de ene zeggen, “en dat mag hier allemaal!” Het Marum (± 315 ha) is het meest noordelijke deel van het Groot Schietveld en ligt links van de Kampweg richting Brecht en is al militair domein sinds de jaren 1890. Het gebied was tot voor kort een veiligheidszone bij schietoefeningen tot 7.000 meter en dus niet toegankelijk voor het publiek. In het huidige militaire gebruik is deze veiligheidszone niet langer noodzakelijk. Het Marum kan dus als veilige wandelzone worden opengesteld, ook op momenten dat er in de rest van het Groot Schietveld wel militaire activiteiten plaatsvinden.

Een korte singletrack leidde me doorheen een klein stukje bos van Het Marum om op 26 km een woonwijk met eenvormige witte huizen te bereiken. Na de doortocht van deze woonwijk volgde een vettig pad naast een sloot en een zeer modderige strook tot aan een straat aan de rand van bebouwde kom van Wuustwezel. 27 km. Veldwegen en een paadje langsheen een beek en een bos (29 km) brachten me na 30 km tot in het centrum van Wuustwezel. Daar ging het over een servitude langsheen lage beukenbomen met knoesten van stammen. We reden ook door een dreef die er uit zag als de vroegere oprijlaan naar een kasteel, maar waar langs weerzijden achter een rij bomen een straat lag met villa’s. Het ging de Bredabaan over ter hoogte van Meubelen Hofmans. Op 31 km kwam op het middaguur dan de bevoorrading die opgesteld stond voor de chirolokalen in een nieuwe wijk. Daar was keuze genoeg uit warme soep, bananen, wafels, , cup-cakes en ander snoepgoed, te veel om op te noemen. Er was sportdrank en er stonden flesjes en blikjes drank. Zo’n rijkelijke bevoorrading krijg ik enkel nog te zien tijdens de toertocht vanuit Kruishoutem-Lozer begin september! Daar kan je zelfs yoghurt eten! Omdat het winderig en niet al te warm was, niet al te lang blijven staan. Ook al omdat ik duidelijk bij de laatsten was om daar toe te komen. Er werd dan ook gestart met het opruimen van de dranghekkens waartegen de bikes konden geparkeerd worden.

Op 33 km bereikte ik de speelbosjes in de omgeving van het crossparcours. Daar ligt een singletrack die op een heuvelrug omheen een diepe zandput ligt. We werden een aantal keren vanaf de heuvelrug naar beneden in de put gestuurd en weer naar boven. Vanaf het bos werden we door het veld naar het nabijgelegen crossparcours geleid. Daar liggen een aantal kunstmatig aangelegde zandhopen omheen een stukje bos vol singletracks. In droge omstandigheden is het plezant om hier rond te rijden, maar dat was door de smeltende sneeuw en de bijhorende nattigheid nu wel even anders! Doordat ik wegzakte in het tot slijk verworden mulle zand kon ik geen snelheid maken om over de hoogste heuvels te geraken, terwijl me dit anders doorgaans wel lukt. Veel plezier heb ik hier deze keer dus niet beleefd! Alleen de tracks doorheen het centrale bos lagen er goed berijdbaar bij, maar daar kreeg ik dan weer te maken met de vele korte bochtjes. Van 34 tot 36 km reed ik sakkerend rond over dit lastige stukje van de toertocht. Weer door de weide naar het speelbos van daarnet om er nog een funstukje met leuke bochtige natte paadjes en tracks mee te kunnen pikken.

Ik kwam uiteindelijk terecht in de onverharde Koekoeksdreef om daar na 37 km een splitsing te treffen tussen de routes van 27 en van 45 km. Het was de eerste splitsing die ik te zien kreeg! Er zal er allicht nog een geweest zijn, vermits ik al 37 km gereden had, maar die is me niet opgevallen! Het ging naar rechts over asfalt om daarna linksaf te moeten en nogmaals linksaf om over een veldweg terug te keren in de richting van waaruit ik gekomen was. De veldweg liep tussen de terreinen van een boomkwekerij en een privaat bos. Toen ik aan het einde van deze Mastendreef een sanitaire stop hield zag ik verderop een auto tussen de bomen staan. Mijn vermoeden werd bevestigd! Het moet de auto geweest zijn van de seingeefster die me veilig over de Nieuwmoersesteenweg hielp ter hoogte van de bizarre kapel van Sterbos. Dan ging het even over het fietspad naast de grote baan door Sterbos om via een straat de Kalmthoutsesteenweg te bereiken. Even verderop ligt daar pal naast de grote baan een bos met vele singletracks waarvan dankbaar gebruik gemaakt werd. In de sneeuw was duidelijk te zien waar iedereen had gereden en hoe sommige bikers bepaalde bochten hadden afgesneden. Ik kreeg er even het gezelschap van een andere rijder. Het tellertje klokte 40 km af.

Na de doortocht van dit bos ging het over een zompige zandweg over het terrein van de boomkwekerij waarna een stukje asfalt volgde over een landelijke weg. Ik werd door de laatste seingeefster nogmaals de Nieuwmoersesteenweg over geholpen. Links van me zag ik verderop de schoolgebouwen van Berkenbeek staan. Ver kon het niet meer zijn! Ik kreeg er nog een lastige dreef voor de wielen. Die dreef lag nergens effen, alsof er tanks door reden, en stond vol brede diepe plassen, zodat je soms over de rand moest laveren om te kunnen passeren, hopend dat, indien je zou omvallen, het niet langs de slechte kant zou zijn! Het was er ook ferm stompen door de modder. In de verte zag ik nog een biker naderen en die slaagde er niet in van me in te halen, iets wat zelden gebeurt! Ik was dus niet de enige die het hier knap lastig had! Uiteindelijk bereikte ik weer de Nieuwmoersesteenweg schuin tegenover de school en was de rit na bijna 45 km rond.

Op de plek van de bikewash waren overvloedig water spuitende tuinslangen ter beschikking. De jonge kerel die me zijn slang overhandigde wist niet goed hoe hij ze weer dicht moest krijgen. Mijn fiets was zo weer schoon! En met wat gepruts kon ik de slang doen stoppen. Er stonden nog redelijk wat fietsen in de bewaakte parking. De mountainbike was al verdwenen, door de winnaar mee naar huis genomen en ook met de andere kleine prijzen had ik geen geluk. Nog een boterham met kaas doorgespoeld met een frisdrank. Omdat ik geen bekenden spotte, buiten een mij onbekende man die ik al zo vaak op tochten gezien heb, ben ik spoedig weer huiswaarts gekeerd. De winterzon had intussen al een deel van de sneeuw rond m’n auto doen smelten. Toen ik thuis mijn auto stond te wassen, iets wat echt nodig was, werd ik aangesproken door iemand die veertien jaar geleden mijn levensweg kruiste en waarvan ik sindsdien nooit nog wat van gehoord of gezien had! De toen jonge knul stond voor de verscheurende keuze tussen een mogelijke professionele wielerloopbaan of hogere studies! Hij koos voor het tweede en woont nu sinds twee jaar op tweehonderd meter van mijn voordeur! Voorlopig nog, want hij verhuist voor zijn job voor enkele jaren naar Duitsland. Ik had de man al wel een paar keren zien toekomen met zijn koersfiets toen ik mijn bike stond te wassen, maar had geen benul van wie het was! De wereld is klein!

De toertocht vanuit Berkenbeek kreeg door de sneeuw wel een bijzonder cachet mee. Het is trouwens niet de eerste keer dat deze tocht in bar winterweer gereden wordt! Een echt superparcours kan je in deze streek niet uitzetten en hoogtemeters zijn er in deze landelijke omgeving niet te rapen, maar er komen toch een aantal plekken aan bod die niet door andere toertochten worden aangedaan. De organisatie was zoals steeds tiptop in orde met bikeparking, bikewash en een après waar je ook iets te eten kunt kopen. Het gebruik van verschillende soorten pijlen door elkaar kan bij sommigen misschien wel voor verwarring gezorgd hebben.

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you.be, mountainbike.be en mtb-you.nl!

15-02-2013 om 23:31 geschreven door StrammerMax

Toertocht (19-28-45 km) van de Hoogstraatse Wielertoeristen te Hoogstraten op zondag 03-02-2013.

Uit sympathie voor een aantal collega’s en oud-collega’s die lid zijn van de Hoogstraatse Wielertoeristen op deze zondag afgezakt naar één van de meest noordelijke plaatsen van de provincie Antwerpen. Daar ligt de stad (sic) Hoogstraten met haar deelgemeenten in de middelste “bult” van de provincie Antwerpen. Het parcours flirtte er bijgevolg met de landsgrens tussen België en Nederland die hier een grillig verloop kent. Het is de plek waar ik al 27 jaar mijn leven slijt tijdens mijn dagelijks werk en ook de plaats waar ik zeven jaar geleden mijn eerste ritjes met de bike reed. De tocht vertrok vanuit het Klein Seminarie, één van de drie grote scholen in deze landelijke gemeente. Parkeren kon op de speelplaats, de inschrijving was in de refter en de feestzaal was ingericht voor de après. Me ingeschreven met m’n oude lidkaart van de VWB die nog door de scanner geaccepteerd bleek te worden. Voor drie euro kon ik van start gaan. Na afloop zouden er 300 zwartrijders geteld zijn! Er waren 700 betalende deelnemers en iemand van de club heeft in de buurt van de bevoorrading staan tellen! Helaas zijn er blijkbaar zo veel mensen die drie euro te veel vinden als tegenprestatie voor de door de club geleverde inspanningen. Want daags tevoren waren deze mensen al van voor acht uur ’s ochtends in de weer om alles voor te bereiden. Er was ook gezorgd voor een zeer verzorgde afpijling, duidelijke splitsingsborden en bordjes die het nummer van de pechzones vermeldden.

Ik kreeg een parkeerplek toegewezen vlak bij de inschrijving en om 9.15 u kon ik van start gaan via het achterpoortje van de school om rechtsaf de nieuwe woonwijk te bereiken en na het kruisen van de Vrijheid de Gelmelstraat in gestuurd te worden richting Wortel. Ter hoogte van de jeugdgevangenis ging het een veldweg in en het bruggetje van de Mark over. Even verder een geherwaardeerde voetweg in, meer bepaald een smal veldwegeltje dat me langsheen de Laermolen en het geelgeschilderde Withof naar Minderhout voerde. Na 3,50 km ging het vlak voor de kapel rechtsaf om via de zogenaamde Rode Weg de landsgrens te overschrijven naar Castelré toe, een gehucht van Baarle-Nassau. Daar ging het linksaf een brede zandweg in die er nu vrij goed berijdbaar bij lag. Tijdens de zomermaanden kan dit pad een echte zandbak zijn! Eens voorbij een aantal schilderachtig gelegen oudere verbouwde hoeven ging het van het zandpad af de bossen in na 6,30 km. Daar ben ik ooit tijdens een eigen ritje met mijn schoen achter een verborgen ijzerdraad blijven hangen en ferm ten val gekomen! De littekens daarvan zijn nog steeds zichtbaar op mijn onderbeen. In het bos troffen we een natte maar goed berijdbare singletrack met enkele bochtjes en wortels om uiteindelijk weer op dezelfde bredere zandweg uit te komen en verder te fietsen in de richting van Hal. Daar splitste de kortste route van 19 km zich af van de trajecten van 28 en 45 km op bijna 8 km van de start.

Voor de langste routes ging het linksaf een pad in naast de rand van een bos om er daarna in te duiken. In dit bos liggen inderdaad een aantal mooie tracks verscholen en slingeren de paadjes zich tussen de stammen van de dennenbomen en over enkele kleine bultjes en putten. Op een bepaald ogenblik voerde de track ons tot vlak achter het voormalige klooster Mariaveld van de zogenaamde “Duitse nonnen” dat langsheen de Bredaseweg, de baan van Minderhout naar Meerle, gelegen is. Op een splitsing van singletracks trof ik daar de scheiding tussen de routes van 28 km en van 45 km. Even later kwam ik vanuit het bos het fietspad langsheen de Bredaseweg op gereden en ging het rechtsaf in de richting van Meerle. Vlak voor Café-Taverne ’t Heike dook ik na 11 km en omstreeks 10.00 u via de openstaande poort het privaat bos van Heerles Hof in. In deze statige bossen kregen we onbekende en weinig bereden paadjes voor de wielen. Omstreeks 13,5 km kon ik van tussen de bomen in de verte de Bredaseweg zien liggen. Gedurende maar liefst vijf kilometer konden we van deze unieke omgeving genieten, want pas op 16 km kwam ik er weer uit de imposante bossen tevoorschijn. Daarna voerden en veldweg tussen rijen bomen en een dreef langsheen een gracht me weer tot aan een asfaltbaantje, ik vermoed Heerle, ter hoogte van een straat die Habelaar heet, in de buurt van de zogenaamde Blauwbossen op de grens met Meerle en op een boogscheut van de landsgrens. 18 km omstreeks 10.30 u.

Het ging dan rechtsaf en even over het asfaltbaantje Heerle richting de Bredaseweg, terwijl ik links in het beukenbos vele bikers zag rijden over de bekende lussen. We verlieten het asfalt en werden naar de toegangspoort van de steenbakkerij Desta geleid. Via enkele paletten bakstenen bereikten we de zanderige terreinen achter de steenbakkerij en naast de visvijver. Na 19,5 km werden we over één van de lagere heuvels van het terrein van de bijbehorende manege geleid. Ooit aangelegd als parcours voor de paarden en goed voorzien van enkele uit de kluiten gewassen zandhopen, afkomstig van de afgravingen voor de ontginning van klei voor de steenbakkerij, fungeert deze omgeving sinds enkele jaren als decor voor de jaarlijkse veldrit Superprestige Hoogstraten. Dit jaar op zondag 10 februari, dus exact een week na deze toertocht. Vorig jaar vielen beide evenementen samen. Als echten werden we dus over een klein stukje van het parcours van de superprestige gestuurd! De houten paaltjes voor de parcoursafbakening stonden al klaar! En in augustus hebben op de terreinen van de manege de Antilliaanse Feesten plaats. In het zog van een andere tragere oudere biker kroop ik de heuvel op. De rest van het terrein deden we niet aan. Het zal er ook zeer zompig bij liggen na de dooi en de regen van de afgelopen weken. En de grote zandhopen zijn toch enkel weggelegd voor de echte bikkels.

Eventjes over het asfaltbaantje Blauwbossen om tegenover de manege opnieuw de bossen in te duiken en het private beukenbos te bereiken waarin een zeer lange track ligt die zich met ontelbare korte bochtjes tussen de boomstammen slingert. Voor mij reed een man aan mijn gebruikelijke tempo en achter me de man waarmee ik daarnet op de heuvel had gestaan. En aldus passeerde dit leuke pad onder mijn wielen tot omstreeks 22 km, onmiddellijk gevolgd door een singletrack. Deze leidde naar een straat die Gouverneursbossen heet om er na een haakse bocht in dit betonbaantje de gelijknamige bossen in te duiken. Dit over een bospad met enkele nattere plekken dat me gedurende bijna een kilometer recht op recht doorheen het bos voerde. Dit alles nog steeds in het gezelschap van andere deelnemers, waaronder een rijzige Nederlander die me in zijn fluoroze fietspak op een cyclocrossfiets voorbij vloog. Naar het einde toe staat er op een kruispunt van boswegen een groot huis verdoken tussen de bomen. We dienden er een straat (Gouverneursbossen?) te kruisen om de private oprit naar een huis toe in te rijden. Een huis dat me eerder doet denken aan een verbouwde kapel. Naast het huis af het omgeploegde veld in dat er zeer modderig bij lag, dus was het voor mij even lopen om het volgende bos in te duiken. Daar troffen we een leuke singletrack over enkele hogere bultjes en als ik het me goed herinner over een voor de gelegenheid zelf aangelegd bruggetje over de Mark.

Even later bereikte ik opnieuw de asfaltbaantjes van het landelijke gehucht Hal met het kapelletje en enkele eenzame boerenhoven. Onder een hangar op het erf van één van deze hoeven stond de bevoorrading opgesteld op 25 km van de start. Een fikse rukwind van tussen de gebouwen blies mijn bike omver en even later nog deze van iemand anders. De tomatensoep werd aangeboden in grote goed gevulde bekers. Die kon niet anders dan lekker zijn, wegens van de hand van één van mijn makkers. Ik had ze de vrijdag nog zien klaargemaakt worden! Verder nog een partje appelsien, een halve banaan en een wafel achter de kiezen gestoken en doorgespoeld met een beker iets te zoete sportdrank. Dit alles aangeboden door de Hoogstraatse Wielertoeristen (M/V) ter plekke. Hooguit een tiental minuten blijven staan en om 11.15 u was ik weer op pad. Wie de landkaart eens goed bekijkt ziet dat er op deze plek een stukje Nederland in België steekt, zodat we dra weer de grens over waren op een asfalt fietspad langsheen een zanderige veldweg om linksaf een zandweg in te slaan die na geruime afstand uitkomt op de Rode Weg, de volkse benaming van de baan die van Minderhout naar Baarle-Hertog voert. Zo ver reden we niet, want we doken haast onmiddellijk de naastliggende bossen in om er vergast te worden op een lange singletrack die zich evenwijdig met de Haldijk met de nodige bochtjes tussen de boomstammen slingert in dit grensgebied. Het was alsof er geen einde aan kwam.

Uiteindelijk kwamen we uit het bos tevoorschijn en werden door twee seingevers, die trouwens ook aan andere oversteken te vinden waren, veilig de Rode Weg over geholpen om via de tegenoverliggende zandweg het domeinbos Schootse Hoek te bereiken. Daar werden we over enkele bospaden en tracks gestuurd. Een mij bekende korte singletrack die er toch redelijk vettig bij lag in vergelijking met de rest, leidde mij tot aan het zanderige grenspad. Dit pad ligt, zoals de naam zegt, pal op de Belgisch-Nederlandse grens. Daar trof ik na 29,5 km en omstreeks 11.40 u de splitsing tussen de 43 km en de 19-28 km. Een biker sloeg af op de kortere routes richting Wortel en Minderhout, voor mij ging het linksaf over het grenspad richting Wortel Kolonie. Af en toe verliet de route het zanderige grenspad (in de zomer een echte zandbak) om de naastliggende stukken bos op te zoeken. Uiteindelijk bereikte ik de uitlopers van Wortel Kolonie op de landsgrens. Om er na 32 km voorbij het schilderachtige Bootjesven van de voormalige Rijksweldadigheidskolonie (lees landloperskolonie) te rijden. Vorige week nog werd hier duchtig geschaatst en gegleden op het dichtgevroren ven. Het winterzonnetje van vanochtend begon zo stilaan plaats te ruimen voor loodgrijze wolken.

Enkele typische dreven voerden me, deels over een stukje van de groene vaste route, over het prachtige domein van Wortel Kolonie. Eerst in een meer open gebied, daarna doorheen de statige bossen. Een groep ruiters kwam me tegemoet gewandeld en ze kozen verdomd nog het beste spoor op het zompige bospad. De mij bekende lastige dreef, omdat de bodem er vol stenen steekt, lag er nu helemaal gehavend bij omwille van bomenkap. Toen ik deze dreef bereed wist ik al direct hoe laat het was! Letterlijk bijna middag en figuurlijk omdat dit betekende dat ik naar het meer technische stukje op de groene vaste route geleid werd. Drie jonge snaken die me inhaalden wisten dat blijkbaar ook, want ik hoorde er iemand zeggen dat “hier het rottige stukje ging komen”! We bereikten inderdaad het in Merksplas gelegen Staakheuvel. Een bosrijke plek, doorsneden door enkele kalme baantjes waarlangs buitenverblijven staan in de buurt van de verffabriek Reva.

In de bossen ligt hier een stukje van de vaste groene route dat zich met ontelbare te korte bochtjes omheen de vele boomstammen slingert. Toen ik hier in den beginne met een kameraad op eigen houtje kwam rijden, kreeg ik hier altijd de doodsteek! Dat paadje was de nagel van mijn doodskist! Het trio van daarnet stond aan de kruising met een asfaltbaantje met pech langs de kant. Ze bleken toch niet zo jong te zijn als ik dacht! Ze gaven de indruk dat te zijn omdat ze zo mager waren! Panlatten die geen gewicht hoeven mee te slepen! Tot 36,5 km reed ik over de megabochtige singletrack van Staakheuvel tegen de richting van de groene vaste route in. Met slechts één keer voetje aan de grond te hoeven zetten, een persoonlijk record! Omstreeks de tijd dat ik met biken begon en deze vaste route kort daarna werd uitgezet, waren de optrekjes hier nog vrij nieuw. Het nieuw was er zeven jaar later duidelijk af en de omgeving bood maar een groezelige aanblik! Er stond ook redelijk wat te koop! Op 37,5 km om 12.15 u had ik het slingerpaadje achter de rug.

Vanaf de zandweg Pampa tussen de buitenhuizen bereikte ik een vrij natte singletrack die me weer naar de bossen en de dreven van Wortel Kolonie voerde. Op een asfaltbaantje stak het trio van daarnet me weer voorbij. Ze hadden het gezelschap van nog drie anderen gekregen. Linksaf een brede dreef in van waaruit ik de kenmerkende witte in erfpacht gegeven koloniehuizen in de verte kon zien staan. Op bijna 42 km bereikte ik de rand van de bebouwde kom van Wortel. Daar ging het een mij bekende zandweg in alwaar een bordje de laatste vijf kilometer aankondigde. De zon was weg en de wind speelde mij al een tijdje serieus parten. Het pad ging van zand over in verhard ter hoogte van de Torendreef die langsheen het landloperskerkhof doorheen de bossen naar Bootjesven loopt. Na het kruisen van de rustige Beukendreef bereikte ik Poeleinde in Wortel.

Een oude smalle voetweg leidde me voorbij een villa om een veldweg te bereiken die langsheen het schilderachtig gelegen en gerestaureerde huis van collega Joke leidt. Die veldweg lag er vrij modderig bij. Ik kwam uit achter de jeugdgevangenis van Hoogstraten en dokkerde over het kasseiwegeltje richting de grote baan van Hoogstraten naar Wortel en Merksplas. 44,50 km. De baan gekruist om de statige en pas heraangelegde Lindendreef te bereiken met zicht op de indrukwekkende toren van de Sint-Katharinakerk en bebouwd met fraaie woonhuizen uit oude en nieuwe tijden. Na 47,50 km bereikte ik weer de plaats waar ik vertrokken was.

Ondanks het feit dat ik in deze streek op eigen houtje zonder veel moeite een toer van 50 km of zelfs meer uit mijn hoge hoed zou kunnen toveren, kon deze tocht me toch zeer bekoren. Zeker het eerste deel over minder bekend terrein, met inbegrip van de anders ontoegankelijke private domeinen. De afpijling was prima in orde en zeer verzorgd met pijltjes die bevestigd waren aan in de grond gestoken stokjes. Duidelijk aangegeven splitsingen met een eindje na de splitsing telkens een bevestiging van de gevolgde afstand. Bevoorrading en organisatie zoals elk jaar tot in de puntjes verzorgd. Hoogtemeters kan je hier niet komen rapen, maar de tocht voert doorheen een afwisselend landschap met veel bos en mooie singletracks. En ondanks de recente dooi en een natte winter lagen de paden er vrij droog en goed berijdbaar bij.

Het verslag van deze toertocht is al te lezen op mtb.you.be, op mountainbike.be, op mtb.you.nl en op mountainbike.nl!

06-02-2013 om 00:00 geschreven door StrammerMax

Toertocht (12-24-34-44 km) van WTC De Spoortrekkers te Balen op zaterdag 02-02-2013.

Ook al zag het weer er ’s ochtends niet al te denderend uit, na verloop van tijd begon de lucht tekenen van blauw te vertonen en kregen we eindelijk nog eens wat zon te zien. Dus toch naar Balen afgezakt met de hoop op een droge rit van WTC De Spoortrekkers. Om 14.00 u was ik ter plekke en kon ik van start gaan. Aangezien de startlocatie temidden van de zanderige duinen van Keiheuvel gelegen is, zaten we op vijf meter van de start en na het afgeven van je inschrijvingsbewijs aan de man die daar had postgevat, onmiddellijk in de dennenbossen. Na een honderdtal meter ging het even nog een asfaltbaan over om de bossen aan de overkant in te gaan. Het verslag kan hier kort zijn, want gedurende zeven kilometer kregen de bikers niets dan singletracks voor de wielen geworpen. Met, zoals later nog enkele keren zou gebeuren, het kruisen van een brede zandweg waarnaast een betonnen fietspad was aangelegd. Het ging kort even over dit fietspad om weer de bossen in te duiken en op 8,5 km voorbij een tussen de bomen verscholen camping te rijden. Plezante paadjes op en af over heuveltjes in de dennenbossen werden ons deel.

Op 10 km bereikte ik samen met een duo een zanderige plek op de open heide en kwam er even vast te zitten in het mulle zand, in het zicht van een groep uitgelaten (met twee betekenissen) mannen die daar op wandel was. Op iets minder dan 12 km kwam aan een bos na een open plek de eerste splitsing tussen de routes van 24 km en 34-44 km. De kidstoer had zich al eerder van het parcours losgemaakt, maar we zouden deze nog een aantal keren opnieuw treffen. Want ook voor de kleinsten waren de mooiste paadjes uitgekozen. Ik was redelijk goed opgeschoten, want nauwelijks een half uur op pad. De United Biker en diens zoontje met wie ik al een tijdje haasje-over had gespeeld kozen voor de route van 24 km, ook al hoorde ik de vader nog een poging ondernemen om zijn zoon tot een langere afstand aan te porren! Maar die had daar geen oren naar. Zelf gekozen voor het parcours van de langste afstand en die bracht me na 13 km langsheen een zone met buitenverblijven in de bossen, eerder een soort kampement. Er waren mensen op hun bosgrond aan het werk en de honden die ze bij hadden maakten veel kabaal als er bikers passeerden. Die hebben zich de hele dag schor kunnen blaffen. De omgeving zag er maar rommelig uit. Niet te schatten hoeveel brol de mensen naast hun optrekje stockeren!

Er volgde een kort stukje eigenhandig aangelegde singletrack, te zien aan de omgewoelde ondergrond, om de verbinding te maken met een volgend bospad. Er volgden zeer leuke en superdroge zandpaden, boswegen en singletracks. Het was een plezier van nog eens droog te kunnen fietsen in de zonneschijn. Na 15 km trof ik de splitsing tussen de 35 km en de 45 km. Voor de langste route volgden mooie paden op en af doorheen de bossen waar het leuk op rijden was. Op 18 km voegden de twee afstanden zich weer samen. Ik was toen nauwelijks een uur onderweg. In de daaropvolgende dennenbossen trof ik twee keren een groepje van drie bikers die me voorbijstaken. Bossen en niets dan bossen werden m’n deel. Omstreeks 22 km voerde de route me langsheen een aantal eerder vervallen buitenhuizen, inclusief een half vernielde caravan, die vanuit het bos uitkeken op een open zandvlakte. Aan de overkant van deze vlakte zag ik een biker in wit-blauw pak tussen de bomen rijden. Even later reed ik zelf aan de overkant om het geheel nog eens van verder af te kunnen aanschouwen. Het paadje op de bosrand dook opnieuw tussen de bomen de bossen in om over te gaan in een singletrack die gevolgd werd door een donker bospad. Ook daar stonden een aantal chalets verscholen tussen de bomen, weliswaar in betere staat dan dezen van daarnet. Uiteindelijk arriveerde ik aan de rand van het Domeinbos De Most in Balen. Daar stond ik weer op het betonnen fietspad na dik 23 km omstreeks 15.30 u. Veel andere deelnemers had ik niet meer te zien gekregen. Enkel drie duo’s en twee keer een enkeling.

Aan het fietspad splitste de kidstoer zich weer af van de andere routes, waardoor de kinderen een redelijk zompige en iets lastiger en technischer singletrack, evenwijdig met het fietspad, bespaard bleef. Ik vermoed zelfs dat de kids over het fietspad gestuurd werden. Na dit vermoeiender intermezzo volgden weer ontelbare bospaden om van te genieten in dit mooie zachte en zonnige winterweer. Na bijna 27 km bereikte ik om 15.45 u de bevoorrading. Die stond in vogelvlucht niet ver van de start. In de verte zag je de geparkeerde wagens staan. Omdat het eerste deel van deze tocht omwille van de mooie omgeving en geliefde paadjes zo in de smaak viel en de stop niet ver van de starplaats lag, verkozen meerdere bikers de eerste lus twee keren te rijden in plaats van de hele toer te fietsen zoals hij uitgestippeld werd. Aan de stop was nog genoeg voorhanden. De uitgeschepte soep was al wat afgekoeld, er was keuze uit suikerwafels en gewone droge wafels en als fruit lagen er bananen. De mannen ter plekke waren al begonnen met de opruim.

Na de stop ging het de meer bewoonde wereld in en werden we in de richting van een in de steigers staande watertoren in Gerheide gestuurd. Even verder kreeg ik op een asfaltbaantje en landweg een fikse hagelbui te verwerken. Die ijzige bolletjes in mijn gezicht gekatapulteerd krijgen deed geen deugd. Was de fiets tot dan toe zeer proper gebleven, hier konden we helaas een kruis maken over een aankomst met een moddervrij rijtuig! Want ik trof er het eerste vettige stuk van deze rit onder de vorm van een modderige veldweg in de Lariëndijkweg die me op 30 km tot aan een grote baan in Mol (Mol-Wezel volgens de kaart) voerde. De meest vettige stroken toch maar even te voet gelopen teneinde mijn energie wat te sparen. Na een kort intermezzo doorheen een bewoonde wereld bereikte ik een bos waar particulieren druk in de weer waren met het vellen van bomen. Er waren nog ontelbare bomen gemarkeerd met witte en oranje tekens. We konden er nochtans zeer mooie paadjes berijden en daar zal dus vermoedelijk spoedig een einde aan komen wanneer alles kaalgekapt is! Helaas!

Van 31,5 km volgde een dikke kilometer zeer mooie paden doorheen ditzelfde bos, hier zonder gemarkeerde bomen, over bultjes en heuveltjes op en af. Om er na 33 km midden op een singletrack een splitsing te treffen tussen de 24 km en de 34-44 km. Ook al had ik in het begin flink gereden, intussen was het toch al bijna 16.30 u geworden! Na deze splitsing kreeg ik nog een groepje van drie jonge knullen te zien en passeerde ik twee bikers die ik aan de stop had gezien. Ze stonden aan de kant om een lekke band te vervangen. Ik heb ze nadien niet meer gezien. Het zou me niet verwonderen dat het kerels waren die al een tweede keer onderweg waren! Kort daarna trof ik op 34 km nogmaals een splitsing tussen de routes van 34 km en van 44 km ter hoogte van een grote baan. Ondanks het al gevorderde uur toch gekozen voor de afstand waarvoor ik gekomen was. Van 36 tot 37 km reed ik doorheen de bewoonde wereld over een door villa’s omzoomde asfaltweg om de Stappersdijk te bereiken.

Hier volgde nogmaals een vettiger doortocht naar een bos toe. Het baggeren werd echter al snel beloond met plezante singletracks op en af tussen de bomen. Ik kreeg er wel even het gezelschap van een knaap die daar met een motor over de paadjes aan het crossen was, maar hij had slechts een beperkt actieterrein uitgekozen om te spelen. Het geronk van de motor stierf dus al snel weer uit toen ik verder over de vele bospaadjes reed. Deze brachten me uiteindelijk naar een mij uit andere tochten bekende plek, meer bepaald het stuk bos dat door betonplaten van de omgeving is afgesloten. Bij een eerdere tocht (Off Road Bikers Mol, 15-09-2012) die hier passeerde stonden hier donkerbruine kalveren die aan kwamen gelopen toen ik er even halt hield. Toen ik ook deze keer even stopte stond er ineens een late biker naast me die vroeg hoeveel kilometer ik al had gereden. Zijn tellertje had het opgegeven. Wel, ik had toen 39 km en ver kon het dus niet meer zijn. Althans, dat vermoedde ik! Lang hoefde het ook niet meer te duren, vermits het intussen al bijna vijf uur was! Daardoor scheen de ondergaande zon me recht in de ogen, zodat het goed opletten was voor de pijlen!

Het ging rechtsaf naar de andere kant langsheen de betonplaten over een smal paadje om een waterrijke omgeving te bereiken met links een gracht die nu tot aan de randen vol stond en rechts een aantal vijvertjes en waterpartijen. De plek kwam me niet onbekend voor en mijn gok bleek de juiste te zijn, ook al kon ik me niet herinneren dat er aan de linkerkant ergens een grote hangar staat. Even later hoorde ik het geluid van een voetbalwedstrijd en kreeg ik de achterzijde van het vervallen casino van Mol-Gompel (1920) te zien. Ik rijd er dan altijd eens naartoe, ook al gaat de toer de andere kant op. Elke keer zijn er meer ruiten ingegooid en ziet het er meer verkommerd uit dan tevoren. Wraakroepend! Eerst alles laten verrotten om nadien fortuinen te spenderen aan de restauratie. Als dat er ooit van komt. Er schijnt discussie over de eigendom ervan te zijn. Alleen al voor de bizarre torentjes zou men het gebouw moeten behouden! En dan al de kleine arbeidershuizen die er rond staan! Spijtig genoeg zijn sommigen daarvan ook door mislukte opsmuk naar de knoppen geholpen. Zulke plekken zouden mits wat overheidssteun in hun geheel aangepakt moeten worden om ze voor de toekomst te bewaren. Op het plein voor het casino stonden aan de grote baan drie bikers die vermoedelijk verkeerdelijk naar links waren afgeslagen. Ik was er trouwens tijdens de heenrit naar de start gepasseerd omdat reeds in Wommelgem was aangekondigd dat de douaneparking langsheen de E34 in Postel afgesloten is, waardoor ik veiligheidshalve de afrit eerder had genomen. Blijkbaar is het dus bekend dat deze illegale afrit veelvuldig gebruikt wordt! Zo stond ik na 41 km omstreeks 17.00 u nog eens op deze merkwaardige plek in Gompel.

Het ging even over het fietspad naast de grote baan tot voorbij de glasfabriek AGC (vroeger Glaverbel) om de baan te kruisen en een al even merkwaardig en leegstaand gebouw met lange achterliggende loods te passeren in de Kievitsheide. Even verder is de hoofdingang van AGC. Op de plek waar we vroeger de zandpaadjes naar de bossen toe bereikten, staan nu al twee gebouwen van een nieuwe KMO-zone, waarvan de afsluiting tot aan de bosrand reikt. We werden er naar links een gehavend paadje in gestuurd om zo een singletrack naast de spoorweg te bereiken. Daar ging het een stukje langsheen om aan een onbewaakte overweg op een zandpaadje naar rechts gestuurd te worden in een mooi stukje bos over redelijk droge singletracks in de buurt van een plek die Wildnest heet. Ter hoogte van de spoorweg dienden we de baan van Balen naar Mol-Rauw te kruisen. Aan de rommelige bewaarplaats van spoorwegmateriaal stond een bordje dat de laatste 5 km aankondigde! Terwijl mijn tellertje reeds 45,50 km opgetekend had! Slik! Aangezien die laatste vijf kilometer inderdaad vijf kilometer waren volgens mijn tellertje, moet dit toch de exact gereden afstand geregistreerd hebben! 50 km in plaats van de aangekondigde 44! Een telfout van de parcoursbouwers of een vergissing van ondergetekende? De honderd meter naar het casino in Gompel kunnen het verschil niet gemaakt hebben!

Ik dook in ieder geval via een smal paadje weer de bossen in voor nog een portie te smaken singletracks waarbij ik de nu tot de rand toe gevulde bosvijver met naastliggende vervallen chalet passeerde. Deze plek kreeg ik nog al te zien tijdens tochten. Een konijn stoof in het halfduister en met een razende vaart van tussen de bomen en kruiste mijn paadje om het hazenpad te kiezen. Onmiddellijk daarna gingen mijn weinige haren rechtop staan toen een meer uit de kluiten gewassen dier woest in mijn richting kwam aangestormd om de aanval in te zetten. Te groot voor een haas of konijn! Het bleek een loslopende hond te zijn! Hij beet gelukkig niet in mijn kuiten zoals het mormeltje van een buurvrouw ooit presteerde met zijn vlijmscherpe tandjes, maar bleef lastig voor mijn wielen blaffend rondspringen. Een boze blik in de richting van zijn Nederlandse baas geworpen. Een tijd geleden heeft een meelopende grote hond tijdens een Nederlandse toertocht ooit kennis gemaakt met de noppen van mijn fietsbanden! Er volgden nog enkele speelse heuveltjes om uit te komen op een brede kiezelweg midden de bossen van Mol alwaar we de spoorweg dienden te kruisen en dus toepasselijk Spoorwegdreef heet. Hier had ik nog al bij andere tochten gereden. Er liggen in de omgeving van Mol zodanig veel paadjes in de bossen verscholen dat geen twee tochten in deze streek op elkaar gelijken! Ook het laatste deel van de tocht kon me zeer bekoren.

Korte tijd later bereikte ik na 50,84 km bij invallende duisternis dan toch de bewoonde wereld om er toe te komen in een rustige straat waarlangs ik daarstraks de start per wagen bereikt had. Eén van de medewerkers was al in de weer met het wegspuiten van de modder op de plaats van de bikewash, maar ik kon er nog gebruik maken van een zacht spuitende hogedruklans, zodat mijn fiets in een oogwenk weer rijklaar was voor zondag. Met een vod die ik toevallig bij had de ketting gedroogd. Omdat het al laat was deze keer de clubkas niet gespijzigd door binnen nog een glas te gaan drinken, zo daar nog iemand buiten de medewerkers zou geweest zijn. Waarvoor mijn excuses. Evenmin nog gaan douchen, maar mij snel omgekleed aan de auto. Buiten wat zweet was mijn lichaam gespaard gebleven van enige vervuiling.

Naar Mol-Rauw gereden om er als naar gewoonte wanneer ik in deze streek rijd, op de Postelsesteenweg het frituur Paseo met een bezoek te vereren. De uitbaters beginnen deze sporadische passant al te kennen! Er moeten daar nog solden geweest zijn, want ik kreeg een groot pak met een ferme kwak mayonaise! Ik heb amper iets meer dan de helft op gekregen! Gelukkig was het er druk zodat ik er met enige verlegenheid, maar buiten het zicht van de uitbaters, de rest in de vuilbak heb kunnen doen verdwijnen! De volgende keer maar een kleintje bestellen. De illegale afrit/oprit van de E34 in Postel richting Nederland was effectief versperd (tot einde augustus 2013!), maar richting Antwerpen bleek gelukkig wel nog open. Van dan restte mij nog een lange rit huiswaarts. Het blijft toch een heel eind rijden! Weer thuis de laatste rondjes van het WK veldrijden in Louisville Kentucky nog kunnen zien! Daar waren ze al aan het rijden toen ik een uur eerder in de Paseo in Mol-Rauw een frietje zat te eten!

De Spoortrekkers hebben in ieder geval vele bikers weten te bekoren met een puike organisatie: een gesmaakt parcours over vele tracks en bospaden, een droog parcours ondanks de overvloedige neerslag van de afgelopen winter, een degelijke afpijling, fietsbewaking en bikewash. Volgend jaar allen weer naar de 17 Eskadrille van het Lichtvliegwezenlaan (heb dat op je visitekaartje staan!) om de Balense bossen onveilig te maken! Warm aanbevolen!

Het verslag van deze toertocht is al te lezen op mtb-you.be en mountainbike.be!

04-02-2013 om 00:00 geschreven door StrammerMax