Toertocht (17-28-48-62 km) van WTC De Doortrappers te Halle-Zoersel op zondag 23-08-2015.

Ik had mijn zinnen gezet op de Oeterdalmarathon vanuit Neeroeteren, maar ik zag op tegen de autorit van 120 km. Jari was met vakantie aan zee maar zou toch de verplaatsing maken naar Halle-Zoersel voor de toertocht. Dus werd het de toertocht van WTC De Doorzetters. Ik had deze tocht nog nooit gereden, want de start was wel in de Lotelinglaan, maar niet vanuit de kleine voetbalkantine, doch vanuit de grote. Om 09.00 u was ik ingeschreven en klaar om te vertrekken. Jari zou later arriveren om 9.40 u en proberen van me in te halen. Het ging het dorp uit en voor me zag ik een vader, moeder en kind verkeerdelijk de oprit naar een huis in rijden in plaats van het servitudenpaadje ernaast! De pijl linksaf hing wat ongelukkig net aan die oprit. Ik zou dezelfde fout gemaakt hebben! We volgden een grasspoor, enkele landelijke baantjes en sloegen aan de Lage Weg een strook bos in. Op 5 km reden we door de meer bebouwde kom van Halle-Zoersel over servitudes, assenwegen en straten met mooie villa’s.

Op 5,50 km reden we het parkbos van het oude kasteel Hallerhof in, nu eigendom van de gemeente en ooit gemeentehuis. Tot 7,50 km reden we door dit mooie kasteelpark onder imposante bomen over diverse dreven en paadjes. We kregen het kasteel nog eens van ver te zien. De vijver er voor was redelijk uitgedroogd. Eens het domein weer uit werden we door twee seingevers een drukke baan over geholpen. Een assenweg voerde dan door het bos tot aan het Domein Martinus, een in het groen gelegen complex met hotel en feestzalen. Exact op 10 km van de start om 09.45 u. We reden dan door de streek van Liefkenshoek. Een zeer lange smalle track doorheen het bos tussen twee prikkeldraden leidde recht op recht tot aan de eerste splitsing tussen de 17 km en de 28-48-62 km midden in het bos op 11,75 km van het vertrek. Gekozen voor de langste routes die me tot in de onverharde bosweg Gescheurde Heide brachten. Ik zag er geen heide en er bleek niks gescheurd te zijn! Het ging dan de Lemmekensbaan te Schilde in om naar de antitankgracht te rijden. In steenslag aangelegde paden leidden ons in de buurt van de antitankgracht door de bossen. Weer aan de gracht gekomen was er de splitsing tussen de 28 km en de 48-62 km op 14 km van het vertrek. 10.00 u.

De 28 km kruiste de gracht. De langere routes reden dan een heel eindje naast de antitankgracht tot we uitkwamen op de drukke Turnhoutsebaan. Die ben ik vergeefs overgestoken, want we dienden gewoon naar de andere oever van de antitankgracht te rijden om daar op onze stappen terug te keren! Het was al vreemd dat net op deze plek geen seingevers stonden! 15 km. We reden weer een eindje naast de antitankgracht. Op 16 km kregen we de hoge heuvels aan het Fort van Schilde voor de wielen met enkele leuke klimmetjes op en af. We reden dan verder in lussen door de bossen in de omgeving van de antitankgracht om een aantal keren eventjes tot vlak naast de gracht te komen. We doorkruisten kort een villawijk en kregen dan beenharde bosdreven voor de wielen. Op 19,50 km kruiste ik daarbij de Leeuwkensweg. Op 21 km reed ik opnieuw naast de antitankgracht om nogmaals een lus door het bos te maken tot aan het Renier Schniederspad in Schilde. 22,50 km.

Een veldwegeltje bracht ons opnieuw tot aan de antitankgracht waar we de gehavende en van putten en bulten voorziene zandwegen aan het Fort van Oelegem bereden. Ze lopen er vlak naast de vijver van het fort. We passeerden daarna de chalets van de vissersclubs die er hun stek hebben. Op 24 km kwam ik toe aan de bevoorrading die stond opgesteld onder de luifel van een chalet aan de toegang tot een weide langsheen de Gescheurde Heide in Oelegem (Ranst). 10.45 u. Je kon er eten van bananen, wafels, cake en Sultanakoeken. De smaak van de sportdrank was niet zo mijn ding. Er was nog redelijk wat beweging aan de stop die verzorgd werd door voldoende veel mensen. Aan de pauzeplaats was meteen een splitsing tussen de ritten van 17 km en van 28-48-62 km. Het ging nog even verder in de omgeving van de antitankgracht vanaf de Knodbaan (Oelegem) en over een paadje door een weide evenwijdig met de gracht. Op 25 km passeerde ik de visvijver van de Rietvissers.

We waren nu vlak bij de op- en afrit Oelegem van de E34 en reden de Hallebaan in. Daar begint een singletrack die door een strook bos evenwijdig met een beek loopt. Harde wegen en paden voerden ons er door de lokale bossen. Op 27,50 km kwam er een singletrack door het bos die aan een kleine vijver passeerde. Er lagen daar een paar boomstammen over het pad, allicht om motoren te weren. Op 28 km kwam er nogmaals een splitsing tussen de 17 km en de 28-48-62 km ter hoogte van de Knodbaan. We doken opnieuw de bossen in om te fietsen in de richting van Liefkenshoek over een singletrack en leuke paadjes op en af. Op 29,50 km ging de 27 km apart van de 48-62 km. Voor de grotere afstanden kwamen er nu leuke en eerder woeste bospaadjes aan De Bergen en Flikkersteert, straten die er door de bossen lopen en waar huizen en buitenverblijven staan. Vanuit het bos zag ik het grote gebouw van de Residentie Halmolen staan en even later reden we er voorbij. Het gaat hier over een gloednieuw rusthuis. 32,50 km om 11.30 u. Een assenweg en een bospad voerden tot de splitsing tussen de 17-28 km en de 48-62 km op 33 km van de start.

Op 34 km kruiste ik de E34 ter hoogte van de Schildebaan en bereikte zo het grondgebied van Zandhoven. Anderhalve kilometer verder doken we het bos in. Leuke bospaadjes voerden ons over en weer tot aan het Sportcentrum Het Veld. 37 km. Het ging er onmiddellijk weer het bos in voor nog een portie plezante wegeltjes met hier en daar wat draaien en keren tussen de boomstammen. Op 38 km kwam ik uit de bossen tevoorschijn om de tocht verder te zetten door de open velden. We deden er asfaltbaantjes, assenwegen en zandsporen aan in de omgeving van de snelweg. Exact om 12.00 u overschreed ik de 40 km. Ondanks het reeds gevorderde uur waren er nog steeds veel bikers onderweg. Landelijke wegen voerden naar bospaadjes aan de Schegel. Op 42 km passeerde ik er een visvijver.

Op 43,50 km kruisten we nogmaals de E34 ter hoogte van de Boshuisweg in de buurt van het Boshuisje van Hendrik Conscience! Een stokoud, laag gebouwtje, langs een onverharde weg, verborgen in een bos. Het oogt pittoresk, maar op het eerste zicht ook bescheiden. Toch is dit één van de bekendste toeristische trefpunten van Vlaanderen. Halverwege de negentiende eeuw was Hendrik Conscience, de man die zijn volk leerde lezen, een regelmatige bezoeker van Zoersel. Hier, in het Boshuisje, zou hij het verhaal gehoord hebben dat hem inspireerde tot het schrijven van De Loteling. In elk geval situeerde hij hier zijn hoofdpersonages. Het verhaal is dat van Jan Braems, een jonge van bescheiden afkomst, die door loting vrijgesteld werd van militaire dienstplicht, maar zijn gunstig ‘lot’ verkocht aan een gegoede burgerszoon. Jan vervulde in diens plaats zijn militaire dienstplicht, maar werd tijdens zijn legerdienst blind. De Loteling werd in de jaren zeventig verfilmd, met Jan Decleir in de hoofdrol. We doken het Zoerselbos in naast de snelweg om er de paadjes te berijden. Boswegeltjes en tracks als een wasbord liepen er evenwijdig met de snelweg waarna een bospad me tot aan de Schegelbaan bracht. 45,50 km om 12.30 u.

Na een bosfietspad kwam er op 47,75 km een tweede drankbevoorrading in een open boshut. Twee dames zorgden er voor sportdrank en water. Ik had me al afgevraagd of hij me nog voor het einde zou inhalen, maar terwijl ik daar een bekertje stond te drinken kwam Jari er ook toe. Allicht waren wij de laatsten om er te passeren, zodat de dames konden beschikken. Ik denk anders dat wij niet als laatsten zijn toegekomen en dat er na ons nog enkele rijders op de kortere ritten zijn gearriveerd. 12.40 u. Na de tweede stop kregen we (te) veel asfalt voor de wielen! We reden door statige villawijken en voorbij het witte kasteel Zoerselhof. Op 51,50 km sloegen we het Gemeentebos in. De rit voerde ons over paadjes en voorbij enkele staties van een trimparcours in het parkbos. Op 53 km reden we voorbij het in de bossen gelegen tehuis Monnikenheide. Een asfaltbaantje leidde ons vanaf deze plek door het bos. We reden dan door de bosrijke bewoonde wereld weer naar af. Met exact de beloofde 62 km op het tellertje kwamen we daar omstreeks 13.30 u toe.

De bikewash was net opgeruimd en eigenlijk overbodig. Nog een drankje genoten buiten in het zonnetje. Daar stond een tapwagen. De hotdogs waren helaas uitverkocht. Omdat we honger hadden zijn we nog iets wezen eten in In De Wandeling. Zo stilaan begon de hemel te overtrekken en toen ik thuis onder een afdak mijn bike stond schoon te maken viel de regen met bakken uit de lucht. We hadden geluk gehad van een zonnige voormiddag te treffen! Er daagden zo’n 600 deelnemers op. Het was een leuke rit. Te veel baan in het begin en aan het einde. Het was leuk van nog eens een paar plekken terug te zien waar ik al een hele tijd niet meer geweest was zoals het Fort van Oelegem. De rest van de organisatie was in orde. Alleen de organisatie van de bewaakte fietsparking moet eens herzien worden. Best een aparte ingang en uitgang voorzien en één persoon die niks anders doet dan buitengaande bikers controleren. Je moest zelf je fiets wegzetten en de toegang was veel te smal om mensen in en uit de bewaakte zone te laten.

De rit van 62 km op Routeyou: klik hier!

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you.be en op mountainbike.be!

StrammerMax

27-08-2015 om 00:00 geschreven door StrammerMax

3^de Stenehei Toertocht (28-48 km) van MTB Club 33’ers te Dessel op zaterdag 22-08-2015.

Op zaterdag de derde editie van de Stenehei-toertocht van MTB Club 33’ers te Dessel gaan rijden. Zou de naam van de club op de gemiddelde leeftijd slaan of op de inhoud van de na de ritten geledigde glazen? De toer ging van start vanaf de gloednieuwe sporthal aan de Brasel in Dessel. Om 12.00 u vertrokken. Het parcours dook onmiddellijk de achter de sportvelden gelegen dennenbossen in. We bereden er zanderige tracks in het dennenbos en de heide die zicht uitstrekken achter de Brasel. Op 1,75 km passeerde de tocht via het servitudepad dat achter enkele huizen aan de Bergenstraat loopt en waar ook een vaste route passeert. Via een korte helling draai je dan rechtsaf het bos weer in. De Bergenstraat is de verlenging van de Brasel naar het dorp toe en in één van de huizen daar woont een collega. Op 2 km was er een splitsing tussen de routes van 28 km en van 48 km.

Vanaf de Broekstraat ging het de meer open velden in over een grasspoor van een rode vaste route. In de verte zag ik twee grote smalle betonnen torens staan. We kregen een bospad voor de wielen, volgden eventjes een baan en doken opnieuw de bossen in tot aan de Kleine Boeretang. We reden toen in de buurt van een rode vaste route. Weer even langs een baan om een volgende strook bos op te zoeken. Daar reden we van 5 tot 7,50 km over een zeer bochtige droge singletrack die er gelegen was tussen de straat en een grote waterplas, ik vermoed van het SCK Mol of één van die kernenergietoestanden in Dessel. Aan het begin van de track, die deel uitmaakt van een rood vast parcours, stond een (vast) bordje met de vermelding “zeer technisch”. We kwamen uit op een kanaaloever. Joost mag weten van welk kanaal, want er lopen er wel meer door Dessel. Volgens een kaart dat van Bocholt naar Herentals nabij Mol-Donk. We reden tot bijna 9 km over het asfalt jaagpad om dan een brug op te rijden op de grens tussen Dessel (Molsebaan) en Mol (Donk). Daar waar je linksaf van het kanaal weg diende te rijden stond een grote pijl met de vermelding MTB op de grond gespoten. Ik reed dan door een gebied dat een kruising was tussen een KMO-zone en een woonwijk om zo de Dijkstraat in Dessel te bereiken. 9,50 km. De eerlijkheid gebiedt me van te zeggen dat ik op mijn stappen ben teruggekeerd tot aan de pijl op het jaagpad. Omdat ik al zodanig veel verhard onder de wielen had gekregen begon ik te denken dat de club niet ook een wegrit had uitgestippeld met dezelfde pijlen! Dat bleek niet zo! Op 13,50 km stond ik dan weer in de Dijkstraat!

We sloegen een veldweg in en na het kruisen van een bruggetje over een beek reden we door een bosdreef die naar het einde toe tussen de bedrijven van de KMO-zone liep tot in Witgoor. We bereikten opnieuw het kanaal en reden vanaf 14 km over het jaagpad. Een passerend biker begroette me daar met naam, maar ik weet niet wie het was! Omstreeks 16 km verlieten we het jaagpad en werden we naar een singletrack gestuurd die er evenwijdig mee liep. Dit was weer zo eentje met veel bochten en ik was er al ooit gepasseerd tijdens andere tochten. De track was ruim een kilometer lang. Ter hoogte van de brug over het kanaal in Witgoor was een splitsing tussen de 28 km en de 48 km op 17 km van het vertrek vlak bij de bekende Sas 4-toren die uitkijkt op het grote kruispunt der kanalen in Dessel. Terwijl ik over de brug reed walmde de lekkere geur van versgebakken pannenkoeken me toe. Afkomstig van de er aangemeerde Pannenkoekenboot! Het ging een veldweg in op de rand van het bos waarna een singletrack op een blauwe vaste route ons recht op recht naar Den Diel bracht op de grens tussen Dessel en Mol-Postel. In deze omgeving liggen het Zilvermeer en het Zilverstrand. 20 km om 13.30 u.

Vanaf hier leidden paden ons op de grens tussen bossen en maïsvelden, langsheen boomgaarden en door een strook bos op de blauwe vaste route. De landelijke omgeving zonder gebouwen en door bossen ingesloten velden, maakte duidelijk dat we ons in de streek van Postel bevonden. We konden hier genieten van een mooi stukje parcours tot aan de Brasserie-Restaurant De Witte Haas aan Groesgoor in Dessel. Sommige toertochten maken hier een kleine lus in het bos achter het restaurant, voorbij een eenzaam huis en dan het bos in met houten poortjes en enkele leuke paden, om dan terug aan De Witte Haas uit het bos tevoorschijn te komen. Deze keer niet. 24 km om 13.45 u. We reden het bos tegenover het restaurant in en kregen dan ter compensatie wel een vrij lang en zeer mooi stuk parcours door het bos voor de wielen. Tegen de richting van een groene vaste route in over enkele knappe singletracks. We kwamen weer het bos uit aan het einde van Groesgoor waar een wegwijzer stond naar De Witte Haas en de Pannenkoekenboot. Op 25,50 km stak een grote groep Freebikers me daar voorbij. Er volgde nog een mooie singletrack in het bos tot in de Turkeiestraat in Dessel. Dat zijn allemaal straten die hier midden door de bossen lopen. 26,75 km.

We staken opnieuw een kanaal (Schoten-Dessel?) over op 27,50 km om aan de voet van de brug de bossen van het Groesgoor en Strimittenpad in te rijden. Mooie singletracks leidden ons door het bos op of in de buurt van een groene vaste route. Het ging er op en af over enkele zandduinen. We kwamen op 29,50 km weer uit het bos tevoorschijn ter hoogte van de chirolokalen van Witgoor en reden voorbij de voetbalvelden van Witgoor. Aan een bunker kwamen we weer op de oever van het kanaal terecht. 30 km. Na een kilometer over het onverharde jaagpad te zijn gereden doken we opnieuw de bossen in voor enkele mooie zanderige singletracks op de groene vaste route. Op 33 km van het vertrek kwam ik toe aan de bevoorrading die opgesteld stond op de oprit voor een huis. 14.20 u. Vijf dames zorgden er voor het aanbod. Er was nog wat beweging aan de stop. De zoete eetwaar, vooral een stuk appelcake, werd wel in erge mate belaagd door wespen! Van de sportdrank bleven ze weg!

Na een singletrack kwam er een splitsing tussen de 28 km en de 48 km op 33,50 km van de start. Van hieraf kreeg ik brede zandwegen op de rand tussen bos en velden. Via een houten poortje bereikte ik een kanaaloever. Ter hoogte van een soort vijver naast het kanaal ging het linksaf. Deze plek was ik nog al gepasseerd. Ik bereikte een oud kasseibaantje waarvan ik weet dat het uitkomt op een grote baan ter hoogte van de camping Campinastrand. We kruisten het kasseibaantje en reden in het bos over de singletrack die gelegen is boven op de kam van een soort heuvelrug. Daarna bereikten we weer het jaagpad naast het kanaal Schoten-Dessel. 36,25 km. Er volgden onverharde servitudenpaadjes en straten door een villawijk waarvan de straten namen van bloemen hadden. In één van die straten stonden fietsen op de grond geschilderd om een fietspad te suggereren. Ik vermoed dat hier in de buurt een andere toertocht start die ik ooit gereden heb, maar ik heb me al suf zitten piekeren over dewelke dat was. Ik vermoed dat we na afloop toen een drinkbus meekregen. 38 km.

We bereikten de lange singletracks die zich langs weerszijden van een oude waterloop, De Gracht, door een strook bos slingeren. Ik passeerde daarbij een camping, ik vermoed Berkenstrand, waar nogal wat lawaai geproduceerd werd tijdens één of andere animatie. Ik kruiste op een bepaald moment de Nachtegaallaan en die ligt dan weer op het grondgebied van Retie. Na nog een eindje onder de bomen naast de met eendenkroos bedekte gracht te hebben gereden kwam ik van onder de bomen tevoorschijn aan de ingang van de camping Campinastrand. 41 km. We zochten opnieuw de singletrack langsheen De Gracht op. De Gracht loopt hier bij momenten op de grens tussen Dessel en Witgoor. Ik kruiste de Zanddijk op 42,50 km en moest mijn remmen dichtgooien voor tegenliggers, een bejaard echtpaar op weg met de fiets op dit smalle paadje. Er volgde een kleine lus onder meer door een villawijk om opnieuw het paadje langsheen De Gracht te bereiken, maar nu op de andere oever. Ik kruiste de Kruisberg op de grens tussen Dessel en Witgoor en op 44 km reed ik even door de bewoonde wereld van Heide (Dessel) zoals de streek en de villawijk hier heten.

Van 44 tot 45 km reed ik door een nog landelijke omgeving met velden en weiden. Vanaf de veldweg die ik bereed zag ik in de verte een watertoren staan van hetzelfde type als dat er een staat aan de op- en afrit Geel van de E313 waar nu de nieuwe noord-zuidverbinding passeert. Er volgden zandwegen en straten van de villawijk Heide. Op 46,50 km kruiste ik vanaf de straat Kullender de drukke N18, de baan die vanuit Retie over Dessel naar Mol voert, en reed de Bleekstraat in. Eens die straat uit ging het rechtsaf en stond er een bordje dat de laatste 5 km aankondigde. 47 km. Een assenweg leidde naar de Vijverstraat met nette villa’s en huizen. Daar diende ik op mijn stappen terug te keren wegens het missen van een pijl. Ik diende linksaf een veldspoor in te rijden in de richting van een strook bos aan de lokalen van een jeugdbeweging. Daar konden we nog rijden over enkele zanderige singletracks. Na het kruisen van de Brasel op 50 km stond er een bordje dat de laatste 2 km aankondigde. De afsluiter van deze tocht bestond uit een aantal zanderige tracks en paden over enkele heuvels in het bos- en heidegebied aan de Brasel waar een vaste route passeert. Met 52,50 km op het tellertje bereikte ik exact om 16.00 u de aankomst. Toen ik me met een drankje op het terras had gezet kwamen er nog enkele bikers toe. Helaas ben ik de bij de inschrijving gekregen jeton vergeten om te wisselen voor een drankje! Het was daar goed zitten onder de parasols op deze warme zonnige zomerdag.

Het was een aangename toertocht en er werden een aantal mooie stukken parcours voorgeschoteld. Minpunten zijn dat er redelijk veel verharde wegen werden gevolgd, dat er nogal wat lange rechte stukken waren en dat voor de off-road-gedeelten bijna uitsluitend gebruik gemaakt werd van delen van de vaste routes. Ik schat dat er meer uit de streek kan gehaald worden. Ik had in ieder geval iets meer verwacht van deze tocht. Het kan ook te maken hebben met het feit dat ik het weekend voordien drie ritten in de provincie Luxemburg gereden had! Dan is het weer even afkicken als je opnieuw in de Kempen komt. Geamuseerd heb ik me in ieder geval en door het mooie weer kon de dag niet meer stuk!

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you.be en op mountainbike.be!

StrammerMax

24-08-2015 om 00:00 geschreven door StrammerMax

Rando des Roches et Marche Adeps (15-25-35-45-50-60-75-90 km) van Bik’er VTT Erneuville te Erneuville op zondag 16-08-2015.

De toertocht te Erneuville op zondag 16 augustus was het derde deel van ons drieluik Arville, Awenne en Erneuville. We hadden deze toertocht vorig jaar al eens gereden en tijdens het Pinksterenweekend met de GPS nog eens overgedaan. Omdat ons vakantiehuisje in Mièrchamps slechts op 3,50 km van het vertrek was, zijn Jari en ik met de bike naar ginder gereden. Jean-Paul zou later vertrekken, maar uiteindelijk heeft hij de toer niet gereden en is huiswaarts vertrokken. Jari koos voor de rit van 50 km, ondergetekende voor de 45 km. Wat we toen niet wisten was dat deze beide afstanden een totaal andere richting uit gingen. We reden apart zodat ieder aan zijn eigen tempo zou kunnen rijden. Dat was aan het vertrek geafficheerd, maar hadden we niet gelezen. Voor degenen die wensten was hier ook een chronorit van 75 km of 90 km. Wie niet fietste kon hier komen wandelen. Iets meer dan duizend bikers verschenen aan de start. Om 9.30 u waren we ingeschreven in de tent aan de Ancienne Ecole, thans een cafeetje. Iedere deelnemer kreeg een net stuurbordje met een nummer en de gevolgde afstand.

Ik verloor Jari al snel uit het oog. Het ging het dorp uit en vrij snel samen met de wandelaars naar het bos toe over een asfaltbaantje dat overging in een assenweg. De toertocht ging links het bos in terwijl het voor de wandelaars rechtdoor was. Er was hier een kort parcours over een singletrack met linten afgebakend en een fotograaf wist me er in zijn lens te vangen. Al snel kwam er een splitsing tussen de route van 15 km en de 25-35-45-50-60-75-90 km op 6 km van het vertrek. Keuze genoeg in afstanden dus! De splitsingsborden waren professioneel uitgevoerd, na de splitsing volgde nog eens een vermelding van alle afstanden en op plaatsen waar verschillende afstanden weer samen kwamen stond ook een bord om dat te melden! De organisatie van deze toer was tot in detail voorbereid! De rit ging voor mij even door een donker bos over een pad met redelijk wat wortels. Eens het bos weer uit trof ik op een veldweg de volgende splitsing tussen de 25-35-45-50 km en de 60-75-90 km op 7 km van de start.

Het vroeg wat behendigheid om te rijden over een smal paadje op en af naast een prikkeldraad op de rand tussen bos en velden. Via dit pad bereikten we het dorpje Lavoux. Een zware klim over asfalt leidde ons naar Hives (La-Roche-en-Ardenne). Terwijl ik zwoegend naar boven reed staken me geregeld Wacky Racers uit Knokke-Heist voorbij. Zij waren met een hele delegatie per bus naar hier gekomen en reden verspreid over de verschillende afstanden. Tijdens een rit over een modderige singletrack met redelijk wat plassen reed ik in het gezelschap van vele anderen. Op sommige plekken was het gewoon door het water wegens geen uitwijkmogelijkheden! Na deze track maakte de route van 25 km zich los van de 35-45-50 km. Ook hier nog steeds veel deelnemers onderweg. Na deze splitsing kregen we direct een bijzonder knappe afdaling over een grasspoor en een rotsachtig paadje. Daarna werd de vrij steile afdaling naar La-Roche-en-Ardenne aangesneden en het was voor mij al een hele prestatie dat ik deze al rijdend tot een goed einde bracht. Op 13 km reden we de stad la Roche in. 10.20 u.

Via enkele straten bereikten we het gekende rondpunt in het centrum alwaar twee seingevers ons verwezen naar de meest steile straat die hier op uitgeeft! Tot 15 km kregen we aldus een zeer zware klim voor de wielen om de stad weer uit te geraken. Eerst in een straat met huizen, dan lange tijd over asfalt in het bos, het laatste gedeelte 500 meter off-road over een veldweg vol keien. Ik genoot er het gezelschap van een groep met Vlaamse huishoudens, mannen, vrouwen en kinderen. Vermoedelijk ook Wacky Racers, alhoewel ze niet allemaal het tenue ervan droegen. Chapeau voor de kinderen die gezwind tot boven reden! Samen met hen even op adem gekomen alvorens de veldweg in te slaan! Eens goed en wel boven, doken we het bos in. 14,85 km om 10.45 u. In dat bos voelde ik me niet al te gerust tijdens een afdaling over de bovenrand van een helling. Die was op zich niet riskant, maar het spoor lag er nat bij en ik vertrouwde de schuinliggende boomwortels niet. Links van mij struikgewas op de hoogvlakte, rechts de dieperik met een bos op een helling. Eens het bos uit voerde het graspad nog een tijdje tussen de weiden tot aan een assenweg.

Na een korte klim over deze veldweg kwam de plaats waar de 35 km zich losmaakte van de 45-50 km op 16,50 km van het vertrek. Een knappe afdaling over een smal spoor leidde ons naar het volgende bos. Ter hoogte van een riviertje kon je opteren voor het wad dan wel voor de houten brug. 17 km. We reden dan door een woest bos. Al snel bereikte ik een plek waar het zwaar klimmen geblazen was in het bos en door een weide. Dat was voor mij even te voet vermits er geen mogelijkheid was voor een aanloop vanaf een gehavend pad. Ook de twee jonge bikers die vanaf hier tot aan de tweede stop in mijn buurt zouden blijven rijden gingen te voet. Rijden was moeilijk omwille van de velen stukken takken die er lagen en de natte glibberige bodem. We bereikten een hoogvlakte en eens van tussen de struiken uit stond daar in een weide het tentje van de eerste bevoorrading op 17,50 km van het vertrek met een knap uitzicht over de streek die baadde in de zon. 11.00 u. Er waren nog enkele bikers, waaronder de twee jonge kerels die van de streek waren, vermits ze de mannen van aan de stop kenden. Er kwamen nog bikers toe waarvan iemand een verloren smartphone en identiteitskaart kwam afgeven. Dat mensen dat zo los in hun achterzakje steken is niet te snappen! Ik neem zelf altijd slechts een kopie van mijn identiteitskaart mee! Bananen, appelsienen, cake, koeken en drank stonden er op het menu. Alles wel gemillimeterd maar met vriendelijke mensen onder het tentje!

Vlak na de stop was een splitsing tussen de 45 km en de 50-60-75-90 km. Voor mij op de 45 km kwam er een leuke afdaling tot aan een kruispunt van grote wegen. Het laatste stukje daarvan was voor mij te voet wegens te steil, vol haarspeldbochtjes en een ondergrond vol rotsen, stenen en wortels. Geen zin om mijn nek te breken! Eens op de weg stond daar een man die me vroeg hoeveel kilometer ik tot dan had afgelegd. Het waren 19 km, maar ik had er niet aan gedacht dat daar de heenrit bij inbegrepen was! Het was dan voor mij nog eventjes te voet tijdens een zware off-road-klim naar een bos toe op 20,50 km, waarna ik weer kon opstappen om tot 20,85 km de beklimming verder te zetten over een asfalt baantje tot in Petit-Halleux (La-Roche-en-Ardenne). Daar kreeg ik nog even het gezelschap van twee andere bikers. Een veldweg over een open hoogvlakte leidde dan verder naar Halleux (La Roche). 22,83 km om 12.00 u. Na een grasspoor kwam er een afdaling in een bosje waar we enkele zeer natte plekken passeerden.

Na door een riviertje te zijn gereden werd ik op de proef gesteld tijdens een zware klim over gehavend asfalt en een keienpad door de velden. De zeer lange klim duurde tot 25 km. Dan was het eventjes relatief vlak door de velden met knappe vergezichten. Op 25,75 km was er een splitsing tussen de routes van 45 km en van 50-60-75-90 km. Er kwam voor mij een zware klim door een pas gerooid bos. De natte ondergrond lag er bezaaid met takken en ik ging er noodgedwongen even te voet. De twee jonge kerels van aan de eerste bevoorrading waren ook afgestapt. Er volgde een lange klim door de velden tot in Ronchampay, een onooglijk dorpje langsheen de baan die vanuit La Roche naar Saint-Hubert leidt. Op 27,50 km kruisten we die baan en reden er eventjes door het dorp. Een moeder die in een stoel voor haar huis zat en haar twee spelende kinderen waren de enige levende zielen hier te zien. 12.30 u. Vanuit het dorp reden we over een keienpad tussen weiden vol koeien. Het was gemarkeerd met een bord “woonerf” ook al was daar geen huis te zien en fungeerde als een soort van toeristisch fietspad. Het pad liep evenwijdig met de grote baan en ik reed in de richting van La Roche, de baan aan mijn linkerkant. Ik reed een hele tijd over dat pad tot ik weer naar de grote baan toe diende te klimmen. Na even over het fietspad van deze baan gereden te hebben ging het rechtsaf een veldweg in. Op deze plek liep de rit van 45 km weer samen met deze van 35 km die hier de grote baan kruiste. 29 km om 12.40 u.

De veldweg leidde naar een bos waarin we een leuke afdaling voor de wielen kregen. Het laatste stuk ervan was vrij steil tussen de struiken en gaf uit op een asfaltbaantje. We kruisten een riviertje via een houten brug en kregen een korte en een lange afdaling over een grasspoor om uit te komen op een open plek naast een asfaltbaantje. Daar stond de tweede bevoorrading op 31,50 km van de start. 13.00 u. De twee jongens van aan de eerste stop stonden daar ook, waarvan één met een lekke band. Met mijn pompje bleek één en ander niet te lukken omwille van het dikke ventiel. Iemand van de organisatie heeft er dan een toestel bovengehaald, allicht om ballen op te pompen, dat kon aangesloten worden op de sigarettenaansteker in zijn wagen. Of het gelukt is weet ik niet, ik heb die jongens mij niet meer weten inhalen. Ik heb ze aan de aankomst nog wel gezien. Van de andere kant kwam er een biker van tussen de struiken een steile helling af gereden. Dat was de route van 25 km. Aan deze stop hetzelfde aanbod als daarstraks.

Vertrokken samen met de Franstalige kerel die daarnet de helling af kwam en mij uitlegde dat hij slechts de rit van 25 km reed en pas ’s middags vertrokken was wegens een feestje de avond voordien. Moet iemand van ginder geweest zijn, want hij kende de mensen die voor de bevoorrading zorgden. We kregen een lange klim over asfalt om dan omzeggens rechtsomkeer te moeten maken en het bos in te rijden en verder off-road te klimmen over een pad vol stenen. De Franstalige stak me opnieuw voorbij want had de afslag naar het bos toe gemist! Ik had de pijl op de grond ook maar op het laatste nippertje gezien! Eens de lange klim achter de rug kwam er een splitsing tussen de 25 km en de 35-45 km op 33 km van het vertrek. Een zware lange klim voerde over een vals plat tot op een hoogvlakte. Daar reed ik tussen struiken van brem, varens en paars bloeiende heide. Hier was het parcours gelukkig voor even relatief vlak en reed ik over paadjes door het bos en tussen de struiken. Vanaf open plekken had je soms een mooi zicht op de naburige dennenbossen.

Tot 36,50 km kon ik me lekker laten gaan tijdens een afdaling tot aan het Croix des Maquisards, een gedenkplaats voor slachtoffers en gefusilleerden van de Tweede Wereldoorlog. Mannen die zich daar verscholen hielden in een hut in het maquis om te ontsnappen aan de Duitse werkkampen maar er aangevallen en gedood werden. Maquis waren guerrilla-eenheden van de Franse verzetsbeweging (de Résistance) die gedurende de Tweede Wereldoorlog actief was. Er werd gewapend verzet gepleegd tegen de Duitsers en de leden van de Maquis zaten ondergedoken in de natuur van het Franse platteland; aan dit laatste ontleenden zij hun naam. De realiteit van “Alô, alô”! Een klim voerde me naar de heuveltop Croix des Maquisards (390 m) op een knap kruispunt van boswegen. Eindelijk kreeg ik er nog eens een biker te zien!

Een knappe maar weliswaar wat vettige afdaling in het bos leidde me tot op de rustige grote baan die van Mièrchamps (La Roche) naar Erneuville leidt en via dewelke we de start bereikt hadden. Hier staat een wegwijzer naar het Croix des Maquisards die ik al eerder opgemerkt had. 38 km. We dienden deze baan te volgen in de richting van Mièrchamps, wat aanleiding gaf tot een stevige klim. Op 38,50 km passeerde ik daarbij het vakantiehuisje waarin we gelogeerd waren. De fiets van Jari stond er nog niet, hij was dus nog niet gearriveerd, ook al had hij gehoopt van zonder mij sneller terug te zijn! Een blik door het raam geworpen: Evy, diens vriendin, lag lekker op de zetel te pitten. De auto van Jean-Paul was weg, zoals ik vermoed had was hij niet gestart en weer naar huis vertrokken. Besloten om verder te rijden naar Erneuville voor de laatste tien kilometer van de toertocht. Achteraf geen spijt van gehad, want ik ben nog een uur en een kwart onderweg geweest voor een knap stukje van de tocht en had zelfs nog een derde bevoorrading! 14.00 u.

Na de doortocht van Erneuville, een dorp van twee huizen en een half, volgde een lichte klim over een veldweg. Aansluitend was er een knappe afdaling door een privaat bos waarin de paadjes voor de gelegenheid vrij gemaakt waren. De ondergrond was er droog, als bladgrond in een bloempot. Het was er niet zo eenvoudig om te rijden, woest en met veel wortels. Naar het einde toe ook vrij steil! Op 40 km kwam ik uit op een asfaltbaan. Ik had niet verwacht van daar nog een derde bevoorrading te treffen! Er was daar zelfs nog heel wat drukte. Ik vermoed dat alle afstanden er passeerden zodat de rijders van de grote afstanden hier nog steeds toekwamen. Er waren daar ook veel medewerkers en die maakten er het beste van tot en met een barbecue toe! In het zuiden van het land maakt men van een mountainbiketocht altijd een heel feest! Ik werd er zonder het te merken nogmaals door iemand op de gevoelige plaat vastgelegd! Een man achter de tafels sprak me aan. Of er geen probleem was! Probleem? Hij vroeg zich af waar mijn maat dan wel was gebleven! Deze man had ons vanochtend blijkbaar met de bike naar de start zien rijden en gemerkt dat Jari aan zijn fiets (versnellingen en remmen) stond te prutsen terwijl ik een eind verder stond te wachten. Neen, geen probleem, we reden elk een andere afstand! Even ter plekke gebleven en een gesprek in gebroken Frans gevolgd met twee Vlamingen, vader en zoon, die van de kust naar hier waren gekomen! 14.30 u.

Na de stop kregen we een redelijk vlak stuk over een pad op de rand van de bossen en met knappe uitzichten. Het lag er hier en daar wel vrij nat bij met grote plassen. De rit voerde me tot aan enkele huizen in de Chaussée Marie-Thérèse (380 m hoogte) aan het riviertje La Bronze, een zijriviertje van de Ourthe. De plek kwam me bekend voor, allicht van mijn deelname vorig jaar. Tijdens een klim in een keienpad doorheen het bos kwam ik twee tegenliggers tegen. Ook deze plek herinnerde ik me van vorig jaar. Het pad kwam uit de bossen tevoorschijn en leidde naar een splitsing tussen de 25-35 km en de grotere afstanden. Ze kwam op 43 km van het vertrek op een plek met een mooi uitzicht. Voor mij ging het linksaf op en af over een pad in een privaat domein. Ik reed voorbij een kasteeltje in de richting van het poortgebouw met hoeve. Even een vriendelijke groet naar een oudere man die daar bij een spelend kind stond want ik vermoed dat het de heer des huizes was! Mensen die hun domein openstellen voor bikers verdienen waardering. Eens de poort uit kreeg ik het kasteel van Grainchamps nog vanuit een andere hoek te zien. De kleine jongen was me op zijn fietsje gevolgd!

Hij haakte dan toch af aan het begin van een zeer lange stevige klim in een veldweg. Deze bracht me naar een bos. Ook in dit bos volgde nog een tergend lange klim in een pad met diepe sporen over een vals plat. Ik herinnerde me de plek nog levendig van vorig jaar omdat mijn kaars daar aan het uitdoven was en ik toch kost wat kost boven wilde geraken zonder te stoppen! Deze keer ging het me in ieder geval beter af! Ik bereikte een kaalgekapte open plek in het bos en aan de rand ervan zag ik tussen de bomen door de kerktoren van Erneuville verschijnen. Een bordje kondigde de volgende editie op 21 augustus 2016 aan! Om 15.15 u bereikte ik na 46,50 km de aankomst.

In en om de tent heerste nog een gezellige drukte. Mij een drankje gekocht en even geduld geoefend voor een pain saucisse, vermits die jongens wat last hadden met de barbecue terwijl hun worsten en hamburgers als zoete broodjes verkocht geraakten. De Wacky Racers uit Knokke-Heist werden gehuldigd omwille van hun massale deelname en verre verplaatsing! Daarna ook het podium met de winnaars (M/V) van de chrono en de prijsuitreiking nog meegemaakt. Tijdens de ritten van de afgelopen dagen heb ik meermaals gedacht dat het misschien wel eens de laatste keer zou kunnen geweest zijn dat ik hier kwam omdat dit alles toch wel zwaar is voor iemand van mijn zwakke kaliber! Maar toen ik buiten op een bankje in de gezellige drukte tussen de andere bikers mijn broodje worst zat te verorberen in de warme zomerzon was ik toch content dat ik er ook deze keer weer bij was. Wat maakt het uit dat ik er lang over rijd, wat maakt het uit dat ik af en toe eens te voet moet stappen als de klim de zwaar of de afdaling te steil is? Er zijn er allicht nog heel veel die ik het nakijken zou kunnen geven!

Omstreeks 16.00 u heb ik de uitstekende bikewash gebruikt en de 3,50 km naar Mièrchamps weer aangevat. Onderweg diende ik nog even halt te houden voor een kudde overstekende koeien! Met 51 km op het tellertje was ik weer aan het vakantiehuisje. Jari was om kwart voor drie gearriveerd, hooguit een half uur eerder dan ik. In alle rust mijn spullen weer proper gemaakt. Jari had tijdens zijn tocht een zeer zware en 6 km lange klim vanuit La Roche voor de wielen gekregen en was onderweg voortgeholpen door een Nederlandse biker die bovendien fietshersteller was toen hij weer last kreeg met de versnellingen! Er wachtte ons nog een rustige avond en nacht vermits we gehuurd hadden tot maandagochtend. Op de terugweg naar huis op die grijze maandag hebben we nog een bezoek gebracht aan het safaripark Monde Sauvage in Aywaille-Remouchamps. Ik ben niet zo wild van wildparken, maar Evy wilde er graag eens naartoe en aangezien wij de vorige dagen onze zin hadden kunnen doen was het nu aan haar! Het heeft me nog een mooie foto met een parkiet op de schouder opgeleverd! Twee mannen stonden daar met tamme vogeltjes die voor een foto op je schouder werden gezet! Moet geld opbrengen natuurlijk. Die beestjes moeten werken voor hun eten! Je kan er een papegaaienshow, zeeleeuwenshow en roofvogelshow bijwonen en deels per wagen en deels te voet het park bezoeken. Het mooie vakantiehuisje in Mièrchamps, de mountainbikeritten in Arville, Awenne en Erneuville, het stuurplaatje, het vogeltje op mijn schouder, herinneringen aan een mooie zomer met uitgerekend dit weekend wat slechter weer…

Foto’s van de toertocht vind je hier!

Het verslag van deze toertocht is ook te vinden op mtb-you.be en op mountainbike.be!

StrammerMax

21-08-2015 om 00:00 geschreven door StrammerMax

Nightride 20 ième Nocturne des Lumçons (15-25 km) van Lumç’s Bike te Arville op vrijdag 14-08-2015.

Het is tegenwoordig droevig gesteld als je met de wagen ergens moet geraken en zeker wanneer je daarbij Antwerpen moet passeren! Zo waren wij op vrijdag twee uren later dan voorzien aan het vakantiehuisje dat we in Mièrchamps, een piepklein gehucht van La-Roche-en-Ardenne, gehuurd hadden voor een lang weekend met de bike. Ons geïnstalleerd en een maaltijd spaghetti genoten alvorens te vertrekken naar de twintigste uitgave van de Nocturne des Lumçons, de nightride van Lumç’s Bike te Arville (15-25 km). Arville is gelegen nabij Saint-Hubert waar het een deelgemeente van is, op een half uur autorijden vanuit Mièrchamps. Het was de eerst rit van het drieluik dat we dit weekend in deze streek zouden rijden. Voor zaterdag stond de rit in Awenne (Saint-Hubert) op het programma en voor zondag de toertocht in Erneuville, slechts 3,50 km van ons huisje gelegen.

De week was tropisch begonnen met op donderdagavond een zwaar onweer over heel het land. Het vocht dat daardoor in de grond zat was op vrijdag door het nog steeds vrij warme weer beginnen verdampen, zodat de kans op nieuwe regen en onweders er in zat. De lucht kleurde effectief donkergrijs aan de einder toen Jean-Paul, Jari en ik omstreeks 20.30 u vertrokken vanuit de lokale voetbalkantine nabij het kerkhof. Er waren ook nog vertrekkende wandelaars met keuze uit een tocht van 5 km of 10 km. We vertrokken in het zog van een aantal anderen, waaronder ook kinderen, via een fiks klimmende veldweg tussen de weiden. Eerst bleef Jean-Paul wat achter, dan hing ik weer aan de staart. De toertocht dook zo goed als onmiddellijk de bossen in over een mix van bospaadjes en smalle sporen. De soms fikse klimmetjes waren zelfs voor mij nog redelijk goed te rijden. Ze werden afgewisseld met leuke afdalingen over boswegen die soms goed voorzien waren van keien en rotsen, zonder risicovol te zijn. Op een bepaald ogenblik speelden we Jean-Paul kwijt.

Toen we even uit het bos kwamen zag de lucht er nog donkerder uit dan tevoren. De eerste lichtflitsen en donderslagen doorbraken de stilte van de bossen en er stak wind op. Toen we opnieuw de bossen in doken konden we onze fiets- en helmlampen goed gebruiken! Naar het einde van het bospad toe begon het ook flink te regenen. Gestopt om onze regenjasjes aan te trekken. Terwijl we daar mee bezig waren zag ik enkele bikers met hun felle fietslampen het pad komen op geklommen. Hier is nog de gewoonte dat bikers elkaar met een “bonjour” begroeten als ze passeren! We vervolgden onze tocht in de gietende regen. Ook al was dat niet zo aangenaam, het klank- en lichtspel dat we er bij kregen gaf aan deze toertocht wel een speciale dimensie! Geregeld lichtte het pad voor ons door de bliksem op, gevolgd door hevig gerommel. Intussen was het stikdonker geworden.

Op de paden waar het klimmen geblazen was gutste het water in beekjes naar beneden. Gelukkig lagen er overal vrij veel stenen op de paden zodat we gespaard bleven van een modderbrij. We vervolgden onze weg door het donkere bos tot aan de bevoorrading die zich op 12 km van de start aandiende. Er stonden nog twee bikers die ons daarnet ingehaald hadden. Fruit, knabbeltjes en sportdrank stonden opgesteld onder een tent, mannen van de club zorgden er voor het aanbod. Ondanks het feit dat we midden in het bos stonden was de stop voorzien van verlichting. We hebben er nog een tijd met die mannen staan praten. Omwille van het slechte weer vonden we het raadzamer van onze tocht te staken. Ook al omdat we gemerkt hadden dat de rit uitsluitend met op de grond gekalkte pijlen en lijnen gemarkeerd was! Daar blijft na zo’n stortbui weinig van liggen! De mensen van de organisatie hebben ons uitgelegd dat we slechts op drie kilometer van de startplaats waren en hoe we daar weer naartoe konden rijden. Jari had bovendien de GPS bij.

Na nog een eindje een bospad te hebben gevolgd bereikten we een grote baan. We moesten die schuin oversteken en aan een volgend kruispunt vonden we een wegwijzer richting Arville. Na een korte nachtrit van slechts 16 km kwamen we daar omstreeks 22.00 u toe. Helaas de moeite niet om er onze bike vuil en onze kleren en schoenen doornat voor gemaakt te hebben! Anderzijds was ik wel tevreden dat we vertrokken waren vermits we nu op zijn minst weten dat de rit de moeite waard is om nog eens te komen rijden indien we in deze streek verblijven. Het is immers het tweede jaar op rij dat we omstreeks deze tijd enkele dagen in La Roche vakantie hielden. Een tip voor wie de afstand van 25 km te kort vindt: rijd zowel de kleine als de grote rit of twee keren de grote rit. De eerste keer bij valavond en de tweede keer bij nacht. Dan kan je zowel genieten van de schoonheid van de streek als van de geneugten van een nachtrit. Jean-Paul had meer guts en reed de 25 km volledig uit. Hij bleef dan wel de volgende dag thuis omwille van het slechte weer! Bikewash en douches waren naar zijn zeggen in orde. Bij leven en welzijn hopen we ooit nog eens in Arville te starten in betere omstandigheden!

StrammerMax

19-08-2015 om 11:38 geschreven door StrammerMax

Toertocht (28-38-55-72 km) van Castori MTB Team te Awenne op zaterdag 15-08-2015.

Omdat onder anderen de Vlaamse mensen die er al jaar en dag wonen het niet meer zagen zitten om de organisatie ervan op zich te nemen, werd de toertocht van Awenne vorig jaar niet meer ingericht. Om te vermijden dat dit pareltje zou verloren gaan, nam het Castori MTB Team uit Brugge de organisatie ervan over. Naar zeggen van Corleone die we aan de stop even spraken, waren zij daar ruim anderhalve maand ter plekke mee bezig. Deze tocht was voor ons het tweede deel van het drieluik Arville, Awenne en Erneuville. Het weer hadden de mensen van Castori niet mee, want na het onweer van gisterenavond was het te veel blijven regenen. De lucht zag er grijs uit en nodigde niet uit om te gaan fietsen. Jean-Paul en Evy verkozen daarom van de doortocht van de Enecotour in Houffalize te gaan kijken in plaats van zelf te rijden. Jari en ik reden dan naar Awenne, vanuit ons vakantiehuisje in Mièrchamps hooguit een half uurtje met de wagen. Om 10.15 u waren we ingeschreven in het lokaal van de Cercle des Sabotiers, de Kring van de Klompenmakers.

We lieten de dorpskern van Awenne (Saint-Hubert) achter ons om vanuit de velden de bossen in te rijden. Daar kregen we een prachtig paadje voor de wielen dat ons vanaf een Mariagrot naast een riviertje leidde. Ik veronderstel de Lomme. Hier en daar troffen we wat rotsige stenen en wortels op ons pad om na goed 2,50 km reeds vergast te worden op een zware off-road beklimming naar een hoogvlakte toe. We reden doorheen de bosrijke streek met van 4 tot 5 km een zeer zware klim in een woest bos. Het pad waar we over reden lag vol met keien, kleine stukken rots en houtresten. Er staken ons nog bikers voorbij waaronder een gezelschap van drie heren en een dame van Pek en Slik uit Essen, wiens toertocht op ons jaarlijkse lijstje meestal de winterperiode einde maart afsluit! In hun zog reden we over een knappe hoogvlakte en een strook woest bos. Tot zo’n 10 km was het stevig klimmen over bospaden en tracks. Er zaten enkele stevige klimmetjes tussen en op sommige plaatsen lagen de paden er vrij nat bij omwille van het onweer van gisteren en helaas de regen van vandaag!

We kruisten een rijbaan. Van 10 tot 13,50 km konden we ons hartje ophalen tijdens een leuke afdaling over een lange bosweg van versleten asfalt en keien. Er passeerden daar ook vaste routes. Een biker met publiciteit van Sint-Jan-in-Eremo op zijn kont stak ons voorbij. Op 15 km kwamen we op een open plek uit de bossen tevoorschijn en bereikten we de eerste bevoorrading die opgesteld stond voor het museum van de Fourneau Saint-Michel, een soort Ardeens Bokrijk. Fruit en versnaperingen konden doorgespoeld worden met water en sportdrank. We hebben er even gepraat met Corleone, een biker van het inrichtende Castori-team. Helaas was het nog steeds licht aan het regenen, wat het plezier toch enigszins de kop in drukte.

Na de stop ging het een trapje af en een bruggetje over om langsheen één van de mooie vijvers van Fourenau Saint-Michel te rijden. Daarna ging het even over asfalt en kregen we een vrij zware bosklim voor de wielen. We reden over een hoogvlakte om daarna weer lekker te kunnen afdalen, gevolgd door een klim tot aan een eenzaam huisje. Daar zijn we even gestopt omdat Jari wat last had met de versnellingen van zijn fiets. 18,75 km om 12.40 u. Een afdaling over een woest pad doorheen het gras en over wat rotsen bracht ons op 19 km tot aan een grote baan. Dalen betekent meestal nadien weer moeten klimmen en dat was nu niet anders. Tot 20,50 km ging het weer zwaar naar boven in de bossen. Boven hadden we wel een knap zicht vanaf een open plek. We bevonden ons in de buurt van de “Dodenweg”. Een afdaling over een rotsachtige ondergrond leidde naar een grote baan.

Op 22 km van het vertrek was er een splitsing tussen de ritten van 28 km en van 38-55-72 km nabij het dorp Nassogne. Onze doelstelling was de toer van 38 km uit te rijden, dat zou voor ons in deze streek al zwaar genoeg zijn! Na de splitsing werden we de hoogte in gejaagd tot op de top van de Sol’van, een plek op 330 m hoogte. Alle heuveltoppen zijn hier voorzien van naambordjes. Een doornat keienpad leidde ons er door een bos. Verderop was het noodgedwongen te voet omdat onze fietsbanden op de glibberige natte en modderige ondergrond geen grip hadden. En omdat het voor mij veel te steil was! We kwamen toe in een woonwijk met nette villa’s van Nassogne. Ik herinnerde mij de plek van tijdens mijn deelname aan deze tocht in 2012. 24,75 km. We doorkruisten de dorpskern van Nassogne om weer de natuur te bereiken. Tijdens een lange natte afdaling over een smal paadje tussen struikgewas viel ik op 27 km om en met mijn kont recht in de braamstruiken!

Tijdens een bui van motregen bereikten we de tweede bevoorrading die opgesteld stond onder een afdak voor de garagepoort naast een woning in het dorp Masbourg. Een Franstalige man en een moeder met kind zorgden er voor alle lekkers. Er stond ook een Castoribiker te wachten om de pijlen op zijn deel van het parcours weer op te halen. Hij kon er zo goed als zeker van zijn dat wij de laatsten waren om hier te passeren. De wereld is klein, want de dame ter plaatse had nog school gelopen in de gemeente waar ik werk! Ze zal al wel lang daar in de streek wonen, want ze sprak al met een Franse tongval. Ze was de dochter van Marcel en Magda die tot twee jaar geleden de organisatie van de toertocht voor hun rekening namen. Zij baten vanuit Awenne vier vakantiewoningen uit in de omgeving van Saint-Hubert. Een tijdje staan praten aan de stop. Ik was al goed moe en vroeg me af hoe ik er drie jaren geleden in geslaagd was van hier de tocht van 55 km tot een goed einde gebracht te hebben!

Na de stop kregen we na een strook asfalt tot aan een grote baan voor de wielen. Daar hebben we na het oversteken een pijl gemist. Daardoor kwamen we op een moeilijk berijdbaar terrein terecht met een overwoekerd pad waarin zich diepe voren hadden afgetekend. We dienden ook te slalommen tussen gevallen boomstammen. Net toen ik begon te twijfelen of we niet verkeerd gereden waren, was er zelfs helemaal geen pad meer te bespeuren! Op onze stappen teruggekeerd. De Castoribiker had ons intussen tijdens het opruimen van de pijlen bijgebeend. Wij hadden een pijl rechtsaf gemist. Die verwees ons naar een smal bospaadje. De aanvankelijk lichte klim over een met schors bezaaid pad in een pas gerooide strook bos ging over in de zware beklimming van een pad waar de boswerken nog niet voltooid waren. Het lag er nog vol af te voeren boomstammen en de weg was er zodanig in de vernieling gereden dat normaal fietsen er niet mogelijk was, zeker nu niet nadat de regen er een modderpoel van gemaakt had! Ik heb er een heel eind te voet gewandeld want mijn pijp begon zo stilaan uit te gaan! Ik was wel opgelucht dat de biker die de pijlen aan het ophalen was niet meer te zien was, vermits er niet overdreven veel pijlen op dit deel van het parcours op te halen waren. Er werd namelijk ook gebruikt gemaakt van aanduidingen in kalk op de grond.

Eens boven kwam er een splitsing tussen de 28-38 km en de 55-72 km op 35 km van het vertrek. 15.00 u. Tijdens de laatste kilometers van de tocht dienden we nog een aantal stevige beklimmingen te overwinnen. Na de oversteek van een baan werden we nogmaals doorheen een strook bos gestuurd tot we de bewoonde wereld van Awenne bereikten. In de gietende regen hebben we in de straat voor het lokaal van de Cercle des Sabotiers onze fietsen proper gespoten. De bikers van Pek en Slik waren al ruim een half uur eerder gearriveerd. De dame uit het gezelschap bleek degene te zijn die bij hun toertocht in maart na afloop de pannenkoeken bakt! Er waren twee jonge gasten braadworsten aan het bakken onder een luifel en wij hebben met smaak een pain saucisse achter onze kiezen gestoken!

Ondanks het slechte weer hadden wij toch genoten van deze vrij zware rit die een honderdtal bikers had weten te lokken waarvan er 21 de langste tocht reden. Omdat op deze tocht meestal Vlamingen afkomen blijft het aantal deelnemers allicht beperkt. De meesten toertochten in deze streken moeten het hebben van enkele honderden deelnemers. Dat is niet zoals in Vlaanderen waar op sommige populaire tochten tot 2000 man afkomt! Wandelaars konden hier ook terecht voor een tocht van 7 km. De mensen van Awenne en het Castori MTB Team zorgden voor een amusante zondag. Hopelijk hebben ze de moed om de vele inspanningen die met het organiseren hiervan gepaard gaan later nog eens over te doen zodat het niet bij een eenmalige uitgave blijft en we hier later nog eens kunnen aantreden.

Op de terugweg naar huis vonden we gelukkig nog een Carrefour open in Saint-Hubert. Want Jari had gezorgd voor vlees en groenten voor een barbecue, maar houtskool was hij vergeten. De wasmachine die in ons vakantiehuisje beschikbaar was kon gouden diensten doen zodat wij onze spullen direct weer proper konden maken. Na het schoonmaken van de fiets konden we aan tafel en genieten van een rustige avond in het godvergeten Mièrchamps! Ook dank aan de mensen van Pek en Slik voor de achtergelaten energierepen! Wij hebben er een aantal van meegenomen. Zo kunnen we weer even voort!

Filmpjes van Luc De Bleecker (Massiboy): klik hier en hier of kijk onderaan!

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you.be en op mountainbike.be!

StrammerMax

19-08-2015 om 00:00 geschreven door StrammerMax

Toertocht Pleinkermis (15-35-50 km) van De Klievers te Holsbeek op zondag 09-08-2015.

Voor deze zondag een toertocht uitgekozen die ik nog nooit gereden had, ook omdat het intussen al een tijd geleden was dat ik in deze regio nog geweest was. Na de Hoebelbike-nightride op vrijdagavond en de Kapellerit in Knesselare op zaterdag ging het dus naar de toertocht (kids 15-35-50 km) van De Klievers te Holsbeek-Plein. De tocht wordt georganiseerd in het kader van de Pleinkermis met grote feesttent, paardenmolens en kramen. In een naburige straat was een parkeerweide voorzien, maar daar stonden maar weinig wagens. De bikewash was opgesteld in een afgesloten straat en afgeschermd met door plastiek beklede rasters om de omwonenden van vuil en nat te vrijwaren. De bewaakte bikeparking had ik bij het inschrijven in de tent niet gezien, die stond wat verstopt op de speelplaats van een school. Ingeschreven en om 9.30 u was ik op pad. De zon scheen, het beloofde een mooie dag te worden.

Het ging het gehucht Plein uit waarbij we op 1,75 km al direct dienden te klimmen in een straat. Het trio dat voor me reed, twee jonge vrouwen en een man, zou ik omwille van de vele splitsingen nog een aantal keren inhalen. Het ging de bossen in en er kwam een splitsing tussen de 35 km en de 50 km op 2 km van de start. Overal gekozen voor de lange toer van 50 km. Die ving aan met een steile afdaling en een stevige klim tot op een hoogte in het bos waar een gebouw van de drinkwatervoorziening tussen de bomen verstopt stond. Het ging dan nog twee keren zeer stevig naar beneden en naar boven tot we het Begijnenbos of Sint-Gertrudisbos in Kessel-Lo (Leuven) bereikten vanaf de in de bossen gelegen Koningsstraat. Op 3,50 km kwam daar een tweede splitsing tussen de 35 km en de 50 km met als enige bedoeling de zware klim over het ruwe kasseibaantje dat Sukkelpad gedoopt werd, op te nemen in de grote toer. Het werd me al snel duidelijk dat wie de zwaarste beklimmingen wilde vermijden hier overal kon kiezen voor de route van 35 km.

Op 5,50 km verlieten we het bos en reden we even over de betonnen ondergrond van de Chartreuzenbergweg in Holsbeek. Via een veldpad op de rand tussen bos en velden in een groen en glooiend landschap, reden we naar het Domeinbos Linden-Chartreuzenberg. In dit indrukwekkende bos kregen we een aantal knappe paden voor de wielen. Op 8,75 km kwam er bij het verlaten van het bos een splitsing tussen de 35 km en de 50 km. 10.20 u. Het trio van aan de start koos hier voor de 35 km en verdween uit mijn leven. Na de zware intro van deze toertocht kregen we vanaf daar iets gemakkelijker te berijden bospaden, slechts lichtjes op en af. Op 11 km konden we genieten van een bijzonder amusante afdaling in een knappe holle weg waar drie andere bikers me op de hielen zaten. We vervolgden de tocht over wegeltjes en sporen in het Lindenbos tot aan de oversteek van een baan. 12,75 km. Dan ging het nog gedurende een kilometer verder doorheen het bos tot aan een door een seingever beveiligde oversteek.

Een knappe afdaling en een stevige klim in een hol spoor leidde tot op een hoogte in het bos waar een watertoren tussen de bomen staat. Daar passeert ook een rode vaste route. Toen ik er even halt hield kreeg ik het gezelschap van Silverfokske. Net toen ik er in Vlezenbeek aan gedacht had dat het intussen al zo lang geleden was dat ik hem nog gezien had! Ik denk dat we bijna een kwartier bijgepraat hebben. Samen rijden is geen optie, voor de meesten rijd ik te traag. Eens weer op pad kwam Daniël me voorbij. Een paar woorden gewisseld tijdens het rijden. Hij reed vandaag net als ik zonder zijn maat. Maar ook Daniël is te snel voor mij. Intussen reden we verder doorheen het bos om er weer uit tevoorschijn te komen op het grondgebied van Kortrijk-Dutsel (Holsbeek). De toertocht vanuit Kortrijk-Dutsel heb ik ooit gereden, maar dat is lang geleden, meer bepaald op 14 maart 2010! Hier hadden we een mooi uitzicht op de knappe groene landelijke omgeving. Alle afstanden kwamen hier weer samen voor een leuke afdaling over een grindpad en een zware klim in een smal hol pad, de Delleput, tot boven op de Speelberg. De man van het koppel dat me daarstraks een keer of twee voorbijgestoken was stond boven te wachten op zijn vrouw die het laatste gedeelte van de Delleput noodgedwongen te voet besteeg. 18,75 km om 11.15 u.

Vanaf de top van de Speelberg volgde er een mooi parcours met veel afwisseling in Kortrijk-Dutsel. Tijdens een mix van landelijke asfaltbaantjes en veldwegen tussen de 20 km en de 23,50 km kregen we enkele keren een leuke afdaling voorgeschoteld. Het was er plezierig rijden in deze mooie landelijke streek. Een grasspoor werd gevolgd door een lange zware klim over een oude holle kassei en een grindpad. Om daarna even lekker van bil te kunnen gaan tijdens een snelle afdaling in een indrukwekkende holle weg om uit te komen in de Putweg te Holsbeek. Van 25 km tot 27 km reden we onder meer via een plezante afdaling over een kasseibaantje naar de grens met Lubbeek waarna een assenweg ons naar de Bensbergstraat voerde. Dit was eveneens een assenweg aan de toegang tot het Walenbos op het grondgebied van Tielt-Winge. 29,50 km om 12.00 u. Omstreeks 31 km dienden we daar zwaar in het bos te klimmen doorheen een knappe holle weg om uit te komen aan een achter de bomen verstopte drukke verkeersweg (Aarschotsesteenweg?). We reden dan verder door dit imposante Walenbos en konden lekker afdalen tot aan de bevoorrading.

De bevoorrading stond opgesteld onder een tentje aan de rand van een kasseiwegeltje dat hier door het Walenbos loopt. Ze kwam op 32 km van het vertrek. 12.10 u. Er was nog wat beweging van toekomende en vertrekkende bikers. Alles was voorhanden zoals bananen, appelsienen en cake, water en lekkere sportdrank. Een aantal mensen zorgden er voor één en ander. Ze hadden het bij momenten druk gehad, hoorde ik hen vertellen. Een vrouw zei dat er 200 deelnemers meer waren dan vorige keer! Voor de rit van 35 km restten nog 16 km, voor de toer van 50 km nog 21 km. Na de stop reden we het bos uit over het kasseiwegeltje tot aan een grotere baan, de Kasteeldreef in Tielt-Winge. Deze weg loopt er dwars door het bos. We bereikten zo Sint-Pieters-Rode (Holsbeek). Vanaf daar kregen we weer een stuk parcours met veel afwisseling over veldpaden en het ging er soms stevig op en af over fikse klimmetjes.

Op 38 km heb ik een pijl gemist en reed rechtdoor over een graspad een boomgaard op een hoogvlakte in tot ik aan de afsluiting van een weide niet meer verder kon. Ik was niet de enige, want toen ik terugkeerde kwamen er nog twee bikers aan gereden. Ik had de pijl linksaf gemist die wees naar een zeer smal hol spoor onder lage takken. Deze afdaling leidde naar het dorp en de kerk van Kortrijk-Dutsel. We reden er opnieuw de velden in om wat kilometers te malen over een aantal zandwegen die ons al zigzaggend door het landschap voerden. Zowel op 40 km als op 42 km konden we ons uithoudingsvermogen nog eens testen tijdens twee zeer zware beklimmingen in prachtige holle wegen. We reden naar een bos toe en op 43 km was daar een splitsing tussen de routes van 35 km en van 50 km. Ook de kidstoer passeerde hier, dus we hadden zo stilaan de terugweg weer aangevat.

We waren weer aanbeland in het Chartreuzenbos en ik passeerde het Chimaerahuisje. Ik noem dit boshuisje zo omdat ik hier ooit biker Chimaera en Rubber-12 ontmoette. Beiden waren fervente Turner-Flux-rijders. Dit exclusieve Amerikaanse merk van fietsen kom je hier niet vaak tegen. Ik kocht ooit de Turner-Flux van Rubber-12 over, maar na de breuk van een onvervangbaar onderdeel hangt de fiets werkloos aan de haak bij de fietsenmaker. Ik hoor of zie ook niets meer van de bikers uit die periode! We werden beproefd tijdens een zware klim over een extra lusje in het Chartreuzenbos na de splitsing aan het boshuisje. Op 45 km volgde een megaknappe afdaling in een woeste smalle holle kloof met stenen en takken naast het smalle spoor. Het was er zeer mooi. De kloof maakt deel uit van een groene vaste route. 45,75 km om 13.30 u.

Op 47 km kwam er een zware klim over een oud kasseipad in het Sint-Gertrudisbos tot op de Meesberg. Daar was een splitsing tussen de 35 km en de 50 km op 48,50 km van het vertrek. Voor de lange toer ging het weer het bos in voor eerst een afdaling en dan een stevige klim in twee vlak naast elkaar gelegen holle paden. Terwijl ik naar beneden raasde zag ik over de scheiding, die met bomen begroeid was, in het andere pad een biker te voet naar boven wandelen. Wandelen was ook mijn lot! Op 49,50 km kwam er een volgende splitsing tussen de beide afstanden. Mijn voornemen om de vermoedelijk lastige klim te mijden en de 35 km te volgen opgeborgen toen ik de naam van de beklimming op een bordje zag staan! Ik stond aan de voet van de alom geprezen Zounk, een zeer steil onverhard bospad dat boven uitkomt in een straat waarlangs villa’s in het immer donkere bos staan. Want de Zounk mocht op deze tocht niet ontbreken, ook al was het voor het grootste stuk te voet!

We reden nog door een aantal dreven met de namen van vogels in het Sint-Gertrudisbos en langsheen de in het groen verborgen villa’s van rijke mensen. Een bordje meldde de laatste klim in de Mereldreef, ook al kwamen er nadien toch nog een aantal korte maar minder steile hellingen. Uiteindelijk kwam ik weer uit het bos tevoorschijn en om 14.00 u stond ik na 53 km weer aan de tent op de Pleinkermis in Holsbeek. Het weer was tijdens de voormiddag beginnen omslaan en tijdens de laatste kilometers kreeg ik nog regen. Toen ik in de tent zat begon het pas goed te gieten! Het polsbandje met noodnummer mocht je inruilen voor een gratis streekbier. Gekozen voor een pint Kessels Blond. Er zaten veel kermisgangers in de tent. Er werd omgeroepen om de wagens in de straat te willen verplaatsen voor de rommelmarkt die pech had omwille van de begonnen regen en dat er nog mosselen te verkrijgen waren (in de refter van de school). Omstreeks 15.00 u huiswaarts vertrokken in de regen.

Besluit: deze toertocht was bijzonder knap en is me uitstekend bevallen. Ten onrechte ben ik hier nog nooit komen rijden over dit zeer afwisselende parcours met bij aanvang en aan het slot veel bos en met een genietbaar tussenstuk in een meer open landschap, met enkele zeer knappe holle wegen en zeer stevige klimmetjes. Het begin was voor mij wat te zwaar, maar ik vermoedde dat dit Begijnenbos in de tocht zou voorkomen vermits ik er al gepasseerd ben tijdens de toertocht vanuit Wijgmaal. Ik heb altijd een tien kilometer nodig vooraleer op dreef te komen terwijl het zwaarste stuk hier in het begin zat. Tenzij het parcours drastisch zou veranderen kan men deze moeilijkste stukken vermijden door bij aanvang tot aan de Chartreuzenweg te kiezen voor de route van 35 km of zelfs voor de kidstoer! De begeleide kidstoer ben ik kort na de start trouwens tegengekomen. De andere klimmetjes waren meestal doenbaar. Gewoonlijk ben ik meer gemotiveerd om de top ook te halen wanneer ik anderen voor me zie klimmen. Daardoor ben ik toch een aantal keren boven geraakt op plaatsen waar ik gevreesd had dat het niet zou lukken! De rest van de organisatie was prima in orde met zelfs seingevers aan de gevaarlijkste kruisingen met verkeerswegen. Bovendien kreeg je voor de slechts drie euro inschrijvingsgeld nog een gratis streekbier! Deze tocht is beslist een aanrader, ook al heeft hij vermoedelijk wat te lijden onder de concurrentie met de populaire Hoebelbike in Vlezenbeek en de toertocht over het militair domein van Grobbendonk.

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you.be en op mountainbike.be!

StrammerMax

14-08-2015 om 00:00 geschreven door StrammerMax

Toertocht (15-25-35-60-75-100 km) van Fiets en Fun te Knesselare op zaterdag 08-08-2015.

Het is een hele onderneming om vanuit Antwerpen tot in Knesselare te geraken! Omwille van file op de snelweg vanaf de verkeerswisselaar Destelbergen vanaf Gent via de lokale wegen naar de start gereden. Eigenaardig dat de GPS mij niet via de expresweg E34 stuurde, terwijl hij dat voor de terugweg wel deed! Vroeg opstaan was geen optie omdat ik na de nightride in Vlezenbeek de avond voordien pas laat te bed was. Door dit alles stond ik pas om 13.30 u aan de start voor de toertocht van Fiets en Fun vanuit de sporthal in de Prinsengoeddreef. Bij het vertrek ging het de sportvelden rond, kregen we een eerste grasspoor en reden we door de woonwijk. Aan de rand ervan kregen we ter hoogte van een servitudenpad reeds een eerste splitsing tussen de 15-25-100 km en de 35-55-75 km op 1,75 km van de start. Direct daarna kwam een tweede splitsing tussen de 15-25 km en de 35-55-75-100 km ter hoogte van een grote baan.

Na een eindje over het fietspad langsheen deze grote baan in de richting van Beernem te zijn gereden dook het parcours van 3 tot 4 km links graspaden tussen de maïsvelden in. Tot 6 km volgden zanderige hobbelige wegen in het open veld met hier en daar een haakse bocht. Uiteindelijk kwam ik weer uit op dezelfde grote baan. De rit voerde me tot op de kanaalberm waar het linksaf ging om een onverhard pad te volgen langsheen het kanaal van Gent naar Brugge. Aan de eerstvolgende brug staken we op 8 km het kanaal over om onze weg op de andere oever te vervolgen tot aan het Jezuïetengoed in Aalter. Vanaf daar ging het tot 10,50 km over een verhard fietspad weer evenwijdig met het kanaal of één van de zijarmen. Daar ging het rechtsaf over een grasspoor tussen de maïsvelden om te rijden in de richting van waaruit we kwamen. Ik werd er ingehaald door een viertal Bezembikers uit Kleit, aldus de tekst op hun fietspak. Later zou ik er nog te zien krijgen. Het toeval wil dat ik na aankomst bij mijn vertrek huiswaarts door iemand van die groep werd aangesproken. Want blijkbaar waren deze met velen naar hier afgezakt. Maldegem-Kleit is ook niet zo ver van Knesselare.

De rit over de hobbelige grassporen tussen de maïs leidde op 12 km naar de Oude Vaart, een na het rechttrekken van het kanaal Gent-Brugge in onbruik geraakte maar als natuurgebied bewaard gebleven kanaalarm. We reden op een pad naast de in het groen tussen de bomen verstopte vaart tot aan het Patersveld in Beernem. 13,50 km. Ik kreeg er even het gezelschap van een groepje jonge bikers. We werden over een veldweg weer naar het kanaal gevoerd, niet ver van de plek waar we eerder de maïsvelden waren in gereden, te zien aan een biker die nog aan de lus moest beginnen en afsloeg. 14 km. De rit maakte een tweede lus over een desolaat bedrijventerrein om weer uit te komen aan het Patersveld waar we eerder de Oude Vaart achter ons hadden gelaten.

Het ging daar linksaf een bospad in om de spoorweg te kruisen en het Jezuïetengoed te bereiken. Assenwegen, asfaltbaantjes en grassporen leidden ons doorheen dit groene domein. Op 19 km werden we in een strook bos over een soort crossparcours geleid. Daarna volgde tot 23 km de doortocht van het knappe Blekkerbos, het gedeelte dat tussen de snelweg en de spoorlijn gelegen is. We reden er over een aantal knappe bosdreven en tracks. Helaas is er een deel van het bos langsheen de spoorweg gekapt. Daar kon je kiezen uit “gemakkelijk” en “moeilijk”, de tweede optie leidde over de gehavende tracks doorheen het gerooide gebied.

Het groot boscomplex van het Blekkerbos is doormidden gesneden door de E40. De zuidelijke rand is gedeeltelijk verkaveld. Het Blekkerbos in Maria-Aalter kwam in het nieuws in februari 2012 toen het lijk van de Kasteelmoord van Wingene hier in het bos werd gevonden. Het lijk werd geïndentificeerd als de kasteelheer Stijn Saelens die enige tijd voordien verdween uit het kasteel Carpentier van Wingene.

Aan de rand van het bos troffen we aan een betonnen boshut of zomerhuisje naast een tennisveld de eerste bevoorrading op 23 km van het vertrek. 15.00 u. Fruit, cake, frisdrank, sportdrank en water werden er door een aantal medewerkers van onder een tentje geserveerd. Er was nog redelijk wat beweging omdat de rijders op de langste afstanden hier een tweede keer passeerden.

Na de pauze kruisten we de snelweg via de brug in de Blekkervijverstraat om zo Sint-Maria-Aalter binnen te rijden. Wat was ik blij van de snelweg verlaten te hebben vanaf Gent. Want ook hier stond het verkeer in de richting van Oostende drie rijstroken breed stil! Het domein van de Broeders van Liefde rond het Blekkervijverkasteel, waarin hun internationaal noviciaat is gevestigd, reden we deze keer gewoon voorbij. Geen toestemming van de broeders gekregen? Ze zijn mountainbikers anders gunstig gezind, want zowel in Sint-Job-in-‘t-Goor als in Lummen rijden toertochten door hun bosrijke schooldomeinen. We reden het dorp van Maria-Aalter door in de buurt van de start van een andere toertocht. Een fietspad leidde langsheen een drukkere baan, de Aalterstraat, dwars door een imposant bos. We kruisten de weg en reden het Domeinbos Hooggoed in op 27 km van het vertrek. Tot ruim 31 km konden we genieten van de doortocht van dit prachtige bos met slechts een kort asfalt intermezzo. 15.30 u. Ik kwam uit het bos weer tevoorschijn in de Krommekeerstraat in Ruiselede. Daar leunden enkele kleine gerestaureerde oude huisjes zusterlijk tegen elkaar aan.

Tot 32,50 km leidde een singletrack met vele bochtjes doorheen een speelbosje. Van de Planterijstraat ging het naar de Maria-Aalterstraat, een grote baan in Ruiselede. 34 km. We reden het grondgebied van Wingene op en voorbij de opvallende hoge blokken met eendere oude rijhuizen om dan rechtsaf voorbij een bareel het natuurgebied Gulke Putten in te rijden. Op die zandweg werd ik ingehaald door een grote groep van een zestal bikers. Rechts van mij stonden vier grote zendmasten van een radiozendstation.

De naam Gulke Putten zou betekenen 'gelijke putten' en is terug te vinden op 18de eeuwse kaarten. In het grote laatmiddeleeuwse Bulskampveld, het heidegebied ten zuiden van Brugge, waren talrijke vijvers te vinden, ontstaan door het afdammen van beken voor de viskweek. Dat de Gulke Putten bewaard bleven als heidegebied, heeft te maken met het Radio-Elektrisch Centrum in Wingene-Ruiselede. De omgeving van de zendmasten moest open en bosvrij gehouden worden. Er werd dus volop gemaaid en gekapt, zodat de heide bewaard bleef.

Ik bereikte het zogenaamde Sint-Pietersveld en toen ik achterom keek zag ik in de verte de volledig gerenoveerde witgeschilderde gebouwen van het Centrum voor Bijzondere Jeugdbijstand, de gesloten jeugdinstelling van Wingene-Ruiselede staan, de zogenaamde "Succursale" of matrozenschool. Enkele jaren terug stonden hier nog alleen buitenmuren overeind. In de omgeving doken we een knap groen loofbos met lage struiken in voor een ommetje over enkele mooie singletracks. Daarna doorkruisten we het schilderachtige Sint-Pietersveld van Wingene met de oude gerenoveerde witte opzichterswoningen tussen het groen. We troffen er ook enkele paden en tracks door het bos.

Aan het einde van een bosfietspad met keitjes kwam de splitsing tussen de ritten van 55 km en 75-100 km op 39 km van het vertrek. 16.15 u. Gezien mijn late start, het gevorderde uur en de lange rit weer huiswaarts gekozen voor de route van 55 km. Dat bleek nadien een goede keuze, want de tocht viel iets langer uit dan dat! Ik reed dan door een bos weer naar de bewoonde wereld en door het Lindeveld in Beernem naar de Torenweg in Ruiselede. Vanaf de drukkere Bruggesteenweg op de grens van de beide gemeenten ging het een grasspoor in. Lange assenwegen leidden me dan door de landelijke domeinen Kliplo en Bakensgoed.

Deze wegen leidden naar het Kasteel Schuurlo waar de bevoorrading van de tocht uit Maria-Aalter staat. Door de bosrijke omgeving kreeg ik het kasteel zelf niet te zien. We reden dan over de nauwe tussen de struiken gelegen singeltrack die evenwijdig met de straat Schuurlo loopt. 45 km. Via een singletrack onder lage takken reed ik dan in de richting van de snelweg E40. Die kruiste ik via dezelfde brug vanaf Maria-Aalter. Het verkeer was intussen weer op gang gekomen. De tweede bevoorrading was dezelfde als de eerste, maar ik ben er niet meer gestopt. Enkel het pad in gereden om op het bord te gaan zien in welke richting het nu verder moest. Ik zag dat de mensen van de organisatie de tent aan het afbreken waren. Ik zal allicht de laatste geweest zijn om hier te passeren. 47 km om 16.45 u.

Beneden aan de brug ging het linksaf de Planterijstraat in, gevolgd door een veldweg en weerom een singletrack onder laaghangende takken evenwijdig met de snelweg. Zo bereikte ik de dreef Drongengoed die naast de gelijknamige witte hoeve loopt. Van 49 tot 50 km reed ik over de brede assenweg naast de spoorweg langsheen een bosrijk gebied. Na het over rijden van een brug volgden veldwegen doorheen een knappe omgeving. Hier hadden iets meer pijlen niet misstaan teneinde op lange stukken duidelijk te maken dat men nog goed zit. Een pijl na een afslag op enkele twijfelachtige kruispunten had ook goed geweest. Ik passeerde het eenzame huisje in Tiengemeten om toe te komen in de woonwijk met keurige villaatjes. 52,75 km. Het ging dan even door de bewoonde wereld tot aan het station van Beernem. Daar was het even zoeken naar de volgende pijl tussen de onoverzichtelijkheid van de daar opgestelde kermiskramen. Ik herinnerde me vaag van eerdere deelnames dat we via de tunnel het spoor onder moesten. Dat was inderdaad zo.

Wegeltjes door een parkbos leidden dan tot op de kanaaloever. Daar werd de tocht over de singletracks op de afhellende met bomen begroeide kanaalberm geleid. Na zoveel kilometer was de fut er bij mij uit om al die klimmetjes al rijdend nog te nemen. Voor mij volgde tot 56 km dus een eerder lastig stukje! 17.30 u. Eens weer op het goed berijdbare jaagpad ging het naast de jachthaven de knappe fietsbrug over het kanaal in Beernem op. Daarna heb ik net voor het Watersportcafé De Kijkuit een pijl gemist. Die wees neerwaarts in de richting van de singletrack die op de oever loopt. Omdat ik die track verwachtte ben ik op mijn stappen teruggekeerd. De uitbaters van de Kijkuit zouden er wel voor mogen zorgen dat hun kajaks het pad niet versperren! Ik kon er met mijn bike over de boten kruipen! Tot maar liefst 62 km reed ik over de mooie tussen het groen gelegen, maar tergend lange singletrack naast het kanaal. Intussen had ik de beloofde 55 km al lang overschreden en begon ik me wat zorgen te maken!

Na de lange singletrack arriveerde ik op dezelfde plek waar ik op 4 km van de start het kanaal bereikt had in Sint-Joris-Beernem, waaruit ik kon besluiten dat de biker die ik daar toen gezien had de rit al bijna achter zich had, terwijl ik er nog moest aan beginnen. 17.50 u. Het was er zodanig rustig dat zelfs een konijn ongestoord op het asfaltbaantje kon zitten. Het ging opnieuw de velden in over een assenweg en landelijke asfaltbaantjes tot ik toekwam op een grote baan, pal op de grens tussen Sint-Joris-Beernem in West-Vlaanderen en Knesselare in Oost-Vlaanderen. We dienden over te steken in de richting van het kapelletje dat langsheen deze Hellestraat staat.

Na nogmaals de baan gekruist te hebben ging asfalt over in een zandweg en werd de tocht verder gezet over landelijke wegeltjes. Als intermezzo kregen we nog een track in een bos waarvan het weinig gebruikte pad duidelijk voor deze toertocht was vrijgemaakt. Net toen ik me begon af te vragen of er toch nog een einde aan deze rit zou komen, vermits we wegeltje in en pad uit gestuurd werden, bereikte ik een woonwijk. De toer werd afgesloten over de heuveltjes die zich op het met gras begroeid terrein naast het sportcomplex bevinden. Om 18.15 u kwam er na 67 km een einde aan deze tocht. 12 km meer dan voorzien! Het stof van de fiets gespoten aan de bikewash. Twee glazen icetea gingen goed binnen op deze warme zomerdag. Van één van de medewerkers kreeg ik te horen dat de tocht veel last had gehad van weggenomen of verplaatste pijlen en dat enkele leden continu op pad waren geweest om ze weer aan te vullen of juist te hangen. Misschien dat de rit voor mij daarom veel langer uit viel dan voorzien. Geen erg, buiten het feit dat ik nog een lange autorit voor de boeg had en dus heel wat later dan gehoopt thuis zou zijn. De terugtocht via de E34 en de E19 verliep gelukkig zonder problemen.

Bij het weggaan werd ik nog aangesproken door een Bezembiker, om ook eens naar hun toertocht in Maldegem-Kleit te komen. Dat zou op zaterdag 14 november zijn. Dan is het alweer winter. Dan kan ik nog eens terugdenken aan de rit van vandaag op een zonnige zaterdag doorheen een mooie streek. Er daagden 600 deelnemers op voor tochten tot 100 km.

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you.be en op mountainbike.be!

StrammerMax

12-08-2015 om 00:00 geschreven door StrammerMax

Hoebelbike nightride (25-35 km) te Vlezenbeek op vrijdag 07-08-2015.

Zoals stilaan de gewoonte is op deze vrijdagavond richting Vlezenbeek gereden voor de tiende editie van de Hoebelbike-nightride vanaf de binnenkoer van de oude Baljuwhoeve. Alleen vorig jaar hebben we forfait gegeven omwille van het extreem slechte weer. Jari opgepikt op de carpool in Puurs en vlot tot in Brussel geraakt. Deze keer was het op de parkeerweide iets minder uitkijken geblazen want de visitekaartjes van de koeien waren goed opgedroogd en half vergaan. We bleken naast de wagen van Bulls69 en diens schoonbroer geparkeerd te staan! Ingeschreven en om 20.30 u waren we op weg.

Het vertrek verliep zoals steeds naast de hoeve, door de achterliggende weide en via de veldwegen linksaf en rechtsaf. Kort na het vertrek dienden we een voor de gelegenheid in de velden opgetrokken metalen brug te beklimmen! We dienden dan een straat met fietspad te kruisen om de veldweg tegenover in te slaan tot aan een volgende straat. Daar ging het niet zoals de vorige keer rechtdoor, maar dienden we twee keren links af te slaan. Op 3 km passeerden we daarbij de Witte Hoeve. Wit geweest in ieder geval, want het gebouw ziet er, alhoewel nog bewoond, vrij onderkomen uit met kapotte dakgoten. We bereikten een hoogvlakte en kregen op 3,50 km de eerste splitsing tussen de routes van 25 km en van 35 km. Gekozen voor de langste afstand.

Vanaf de splitsing konden we genieten van singletracks door de weiden en paadjes met een hobbelige beenharde ondergrond. Van 4 km tot 5,50 km ging het daarbij stevig op en af. In de verte zagen we een enorm grote betonnen zendmast staan. Patje2 stak ons daar voorbij. Hij was in het gezelschap van Wim, een fietsmaat van collega-verslaggever Jordain. Hij joeg achter Bulls69 en maat, maar had pech! Want korte tijd later staken die twee ons voorbij nadat zij eerder waren vertrokken! Ergens een pijl gemist en een lus extra gereden! En maar gas geven om iemand proberen in te halen die achter je rijdt! Door de velden reden we in de richting van de zendmast en doorkruisten daarbij even de rand van de bewoonde wereld van Sint-Laureins-Berchem, net zoals Vlezenbeek een deelgemeente van Sint-Pieters-Leeuw.

Vanaf daar kregen we voornamelijk assensporen voor de wielen. Overwegend landelijke asfaltbaantjes langsheen weiden met koeien voerden vanaf de grens met Halle ter hoogte van een beek tot in het dorp van Sint-Pieters-Leeuw. Na de doortocht van het centrum kwam reeds de eerste bevoorrading voor het lokaal van een schuttersgilde. 9 km om 21.00 u. Een jongedame zorgde daar voor de aanvoer van bananen, appelsienen, watermeloen, cake, frisdranken en sportdrank. Er was nog wat beweging aan de stop, maar vermits je hier al vanaf 18.00 u kon vertrekken, was de grote meute al voorbij. Na de stop reden we door enkele lange dreven van het Park Coloma en langsheen enkele knappe vijvers en keurig onderhouden uitgestrekte grasvelden. Het kasteel, eigendom van de gemeente, kregen we niet te zien, net zo min als de grootste rozentuin van Europa die op het kasteeldomein werd aangelegd.

Er volgden servitudes op en af door Sint-Pieters-Leeuw met een wel erg stevige klim in de Gaspeldoornstraat. Na een klim over een assenweg bereikten we een rustige grote baan tegenover een huis waar op de oprit een uit een boomstam gehouwen beeld stond, het hoofd van een soort kabouter of bosgeest. Met een wel erg grote neus. 12,50 km om 21.20 u. Landelijke paden en sporen door de velden volgden. Toen we op 15 km een grote baan moesten kruisen hebben we een pijl gemist. We dienden aan de overkant onmiddellijk rechtsaf een paadje in te slaan en zijn even rechtdoor gereden over het fietspad. Toen ik een eind verder aan de volgende straat geen pijlen zag staan, vertrouwde ik het zaakje niet en zijn we teruggekeerd. We waren niet alleen die fout reden, want er kwam nog een groep van drie Franssprekenden toe.

Vanuit de bewoonde wereld doken we opnieuw de velden in over zanderige beenharde paden. Rechts van ons zagen we een kleurrijk verlichte koeltoren staan, links vermoedelijk een ziekenhuis. Intussen was het pikdonker geworden. We werden er natgespoten door sproeiers die in de velden waren opgesteld! In deze omgeving kregen we het gezelschap van nog redelijk wat andere bikers. Wij komen op de meeste avond- en nachttochten nog slechts weinig echte nachtrijders tegen. De meesten rijden blijkbaar in de vooravond en zijn voor het donker weer binnen. 18 km om 21.50 u. We kregen veldwegen voor de wielen. Net voor het in rijden van een grasspoor hoorde ik een grote groep naderen. Ik heb die rijders van Damateurs uit Sint-Anna-Pede maar eerst laten passeren! En ze bleven maar komen! Het was wat lastig rijden op dit pad omdat je door de hoge veldbloemen, gras en de invallende duisternis het spoor zelf nog nauwelijks kon zien! Het pad kwam uit op de grote invalsweg die vanaf de snelweg naar Vlezenbeek voert en waarlangs we de start bereikt hadden.

We reden door de meer bewoonde wereld van Vlezenbeek om op 19 km een grote baan te kruisen. We reden een bos in waar met linten een parcours was uitgezet op een heuvelflank. Met een paar diepe kuilen en stevige kuitenbijters. Dit betekende dat we het terrein van de boomkwekerij en tuincentrum Inter-Arbo te Vlezenbeek bereikt hadden. 22 km. Eens het bos uit was tussen de plantvakken een crossparcours uitgezet met wasborden en andere hindernissen. Zulke artificieel aangelegde toestanden, dat is niks voor mij en enkel goed om mijn nek te breken. Dus ik heb hier en daar gekozen voor een chickenway! Het parcours eindigde tussen de vakken met tuinplanten. In de grote serre stond aan de onthaalbalie de bevoorrading opgesteld. Zoals altijd ruim met fruit, cake en drank, verzorgd door enkele dames. Een grote doodbrave Duitse Scheper probeerde er een graantje mee te pikken. Een stuk cake dat op de grond viel werd direct vakkundig opgekuist! Er waren nog bikers aanwezig en dat zorgde voor wat ambiance. De stop kwam op 23 km van het vertrek en wij waren daar omstreeks 22.15 u.

Het ging na de pauze de grens met Itterbeek (Dilbeek) over en de tocht bracht ons op 24 km tot aan het café In de Linde op de hoek met de Lenniksebaan, dezelfde baan als waarlangs Inter-Arbo en de nog te passeren Brouwerij Lindemans gelegen zijn! Alle cruciale spots in dezelfde straat! Want het was de bedoeling dat je het café via de voordeur binnen reed en er langs de achterdeur weer buiten kwam! Hoeveel tijd er tussen die twee handelingen verstreek, hing af van biker tot biker! Boerderijen, brouwerijen, boomkwekerijen en slijterijen, het wordt allemaal onveilig gemaakt tijdens de Hoebelbike! Voor mij hoeft het niet zo nodig, want ik kan niet konijnspringen om de ingang van het café binnen te rijden. Ook die steile metalen glijbaan bij het buiten rijden vertrouw ik niet. Ik kan zo stilaan de leeftijd als excuus beginnen inroepen!

Na de doortocht van het café volgde een snelle afdaling over een stoffige veldweg. De drie jonge kerels die we in Inter-Arbo hadden gezien en waarvan ik er één had horen vertellen dat hij nog maar een maand met mountainbike bezig was, stoven met veel stof voorbij. Nadien bereikten we donkere graspaden. Op 29 km reden we doorheen een strook bos over een grasspoor dat kwistig voorzien was van brokken steen. Ter hoogte van de volgende baan die we kruisten troffen we een biker aan die zonder licht op pad was, niet al te slim als je het mij vraagt! Vertrek dan vroeger! Het was nog een jonge knul. 23.00 u.

Stoffige poederdroge veldwegen en weidesporen op en af voerden ons tot aan de Brouwerij Lindemans. Vorige keer was hier een bijkomende loods in aanbouw. Die was nu keurig afgewerkt en in gebruik genomen. De te volgen weg werd gemarkeerd met tot muren netjes opgestapelde lege bierkratten en linten. Er was een hindernis uit paletten opgeworpen. Ik vroeg me af of hier tijdens de dagrit op zondag weer van dat lekker spul zou geschonken worden, een soort kruising tussen bier en schuimwijn: de Lindemans Faro! 30,85 km. Een stoffige veldweg leidde ons door de Laarbeekvallei om uit te komen aan het Revalidatiecentrum Inkendaal. Ziekenhuis Inkendaal is een gespecialiseerd revalidatieziekenhuis dat zich richt tot patiënten met neurologische, locomotorische en cardio-pulmonaire aandoeningen. Een hele mond vol en dus alle redenen om er beter weg te blijven!

We doken het naastliggende bos in om er te rijden over weinig gebruikte paden tussen hoog gras. Ik vermoed dat hier ook een eindje over privaat terrein werd gereden en zo goed als door de tuin van een huis. 32,50 km. Het ging al snel weer de landelijke omgeving in waar zandwegen ons in het nachtelijke duister en met veel stof weer naar de weide achter de Baljuwhoeve voerden. Om 23.30 u kwamen we daar na de beloofde 35 km toe.

De bikewash stond deze keer in de afhellende straat zelf opgesteld wat voor een goede waterafvoer zorgde. Er waren veel tuinslangen met ideale waterdruk voorhanden. Ons nog een broodje pens en drankje gepresenteerd op de binnenkoer. Het polsbandje kon je inleveren voor een plastiek tas met goodies, waaronder de klassieke waardebon voor een Hoebelboom van Inter-Arbor. Wie voldoende keren deelneemt kan een heel bos aanplanten! Nog nagepraat met Patje en Wim. De te luide muziek en het late uur dreven ons weer huiswaarts, want wij hadden nog een lange rit voor de boeg. Op de massagetafels lagen toen nog steeds mannen die onder handen werden genomen door vrouwenhanden. Zoals steeds was de Hoebelbike-nightride op alle vlak weer perfect in orde en hadden we kunnen genieten van het mooie Pajottenland en het gewemel rond de hoeve. Ferm dat enkele plaatselijke bedrijven daar aan meewerken en zich op deze wijze weten te promoten. Op de terreinen van Inter-Arbor kon je op zaterdag deelnemen aan een cross over het daar aangelegde parcours. Op zondag organiseerde Hoebelbike de dagtochten van 25 km tot 100 km. Maar deze keer had ik mijn zinnen gezet op de nog nooit eerder gereden toertocht in Holsbeek. Ook al zag de lucht er bij het vertrek dreigend grijs uit, alsof het na een warme dag zou gaan onweren, we hebben geen druppel gezien, tenzij dan aan dat veld met de sproeiers.

Artikels uit de nieuwssite van Sint-Pieters-Leeuw: klik hier voor de nachtrit en hier voor de dagtochten!

Artikel uit Het Laatste Nieuws: klik hier!

Filmpje van Kurt Pappaert: klik hier of kijk onderaan!

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you.be en op mountainbike.be!

StrammerMax

Hoebelbike-nightride 07-08-2015 door Kurt Pappaert

10-08-2015 om 00:00 geschreven door StrammerMax

Toertocht (20-40-60-80 km) van Het Vliegend Wiel te Lille op zondag 02-08-2015.

Ik kon me nog vaag de startplaats aan de Balsakker van de toertocht van Het Vliegend Wiel te Lille herinneren van vorig jaar. Ik kreeg een parkeerplek toegewezen op een voormalig voetbalveld dat er eerder als een aardappelveld bij lag. Me ingeschreven in de kantine en om 9.00 u was ik alleen op pad. Jari zou later vertrekken en me proberen in te halen. Het ging het dorp uit via een zandweg, een track door een bos achter de sportvelden, paden, enkele servitudes en een lange betonnen weg in de richting van de Visbeekvallei. Op 3,50 km kruisten we de snelweg E34 waar even verder asfalt overging in een zandweg bij het in rijden van de bossen waarin buitenhuizen verstopt staan. Van 6 km tot 7 km reden we over de bekende knapste singletrack van de rode vaste route aan de Lilse Golf Club. De daaropvolgende track leidde tot een eerste splitsing tussen de 24 km en de 45-63-80 km op 8,50 km van het vertrek. Tot 12 km kregen we de brede zandwegen tussen de buitenhuizen voor de wielen om zo de rand van de bewoonde wereld van Wechelderzande (Lille) te bereiken. Hier staken drie Bierbikers me voorbij. Het ging even het dorp door, voorbij de voetbalvelden van KFC De Vrede nabij Speelstad, en over het smalle spoor richting het kerkhof. 13,80 km om 9.45 u.

We kruisten de hoofdweg door Wechel om aan de overkant een minder gebruikte en dus iets lastiger te berijden singletrack te treffen die zich met enkele bochten over een aantal heuveltjes slingert. Dennenappels en takjes op de grond. Eens daar voorbij kwam er op 14,50 km een tweede splitsing tussen de 24 km en de 45-63-80 km. Tot 16 km reden we door meer bewoond gebied over servitudes en sporen door stroken bos. Deze leidden naar nog een singletrack om uit te komen op een asfaltbaantje, het Achterste Moereind, een weinig gebruikte weg die zelfs onverhard is doorheen een strook bos en evenwijdig loopt met de E34. Op 19 km kruisten we nogmaals de snelweg. Een assenweg en asfaltbaantje brachten ons naar een industrieterrein van de Achterstenhoek in Lille. In een loods van één van de bedrijven was de eerste bevoorrading op 21 km van het vertrek. Fruit, peperkoek, speculaas, wafels met chocolade en sportdrank stonden er op het menu. De mensen achter de tafels hadden de handen vol, want er waren nog veel bikers, ook al was het op het parcours zelf schijnbaar niet overdreven druk. 10.10 u.

Het ging de Visbeekvallei langs waarbij een assenweg en zandweg ons naar de derde splitsing tussen de 24 km en de 45-63-80 km voerden op 24 km van het vertrek. Die kwam er even voorbij het motorcrossterrein van MC Lille aan het einde van de onverharde Rooverstraat. 10.30 u. Voor de langste ritten was het rechtsaf waarna de zandweg overging in asfalt. Op 26,75 km doken we het bos in over een mooie singletrack. Omstreeks 27,50 km passeerde ik de zogenaamde 14 Kapellekens aan de Vispluk in Vorselaar. Afgelopen week stond daar “de stoel” uit het tv-programma “Duizend Zonnen”. De kapelletjes, en het zijn er vijftien, dateren uit 1860 en wat ze met een beerput te maken hebben kan je hier lezen! 10.45 u. We werden de drukkere Vispluk over geholpen door een seingever om aan de overkant onze weg te vervolgen over een bospad. Dit leidde ons naar het kasteelpark van Vorselaar waar we een knap stukje parcours voor de wielen kregen. De tocht werd ook over het daar gelegen speciaal voor mountainbikers aangelegde permanente crossterrein geleid. Met leuke heuveltjes en bochten. We reden daarna een eindje over de Kasteeldreef om op 31 km het Kasteel van Vorselaar zelf te passeren. We kwamen dan langsheen de rand van het park naar een vrij woeste, weinig gebruikte gehavende veldweg waar het wat lastiger rijden was. Het pad slingert zich door de weiden en enkele stroken bos. Daar waar het overgaat in een gewone veldweg loopt het pad naast de Kleine Nete. Daarna ging het over in een zanderige weg. Aan een kruispunt van zandwegen was een splitsing tussen de routes van 45 km en van 63-80 km op 35,50 km van het vertrek. Even gestopt en een bericht gestuurd naar Jari om te melden dat ik de richting van de 63-80 km uit ging. 11.15 u.

Het ging verder over de zandweg tot aan de plek waar deze de drukke baan van Poederlee naar Herentals kruist. Vorig jaar stond hier de tweede bevoorrading. Deze keer enkel een seingever. Na een strook asfalt ging het in de richting van Herentals weer het bos in. Daar reden we een hele tijd in de bossen op het grondgebied van Herentals en Lichtaart-Kasterlee. Er lagen daar een paar serieuze kuitenbijters en vermoeiende zandwegen op ons pad! We passeerden daarbij de bekende klim en afdaling op de rode vaste route naast het kerkhof nabij de spoorweg. Maar in plaats van gebruikelijk rechtsaf het bos uit, dienden we linksaf te slaan om de tocht verder te zetten over het bospad. Op 40 km ontmoette ik daar een “oude bekende”. Het was zodanig lang geleden dat ik hem zag dat zijn voornaam mij ontsnapte, zijn achternaam wist ik nog wel! Leren kennen als ploegmakker tijdens de tien uren van Grobbendonk. Nadien nog geregeld gezien en hem onder anderen moeten afhalen op de spoed in het ziekenhuis van Halle na een valpartij tijdens de Hoebelbike in Vlezenbeek! Goed van te weten dat hij nog gezond en wel is. Terwijl ik met Marc stond te praten kwam Jari toe waardoor mijn half uur voorsprong bijgebeend was. Korte tijd later arriveerden we na nog een vermoeiend stukje parcours aan de tweede bevoorrading op 41,75 km van het vertrek, exact op de middag.

Er was wat ambiance vooral omdat één van de aanwezige dames bedenkelijk keek naar het vervolg van de tocht die aanving met een korte steile klim. Indien zij boven geraakte dan zou ik wel afgaan indien ik zou moeten wandelen. De vrouw geraakte boven! “Met motivatie lukt het wel”, zei één van de Vliegende Wielmannen! “Het probleem is dat ik niet gemotiveerd ben”, was mijn repliek. Ik ben uiteindelijk toch al rijdend boven geraakt. Aan de stop hetzelfde ruime aanbod als aan de eerste bevoorrading met fruit en koeken. Vertrokken in het zog van Marc. Op het eerste bospad dat we bereden kregen we een ree te zien die wegvluchtte tussen het struikgewas. Op 43 km kregen we de splitsing tussen de 63 km en de 80 km. We hadden de 80 km willen rijden, maar een kleine rekensom leerde dat ik dan nog een hele tijd onderweg zou zijn. Vermits we ook daags voordien al een toer van 50 km hadden gereden, leek ons de 63 km een betere optie.

Bij aanvang hadden we anders een beetje spijt van onze keuze. Het parcours verliep namelijk over een betonbaan tot aan de spoorweg en een zand- en assenweg naar, naast en van de Kleine Nete weg. Daardoor liep het aantal afgelegde kilometers op korte tijd snel op! In een oogwenk zaten we aan 48 km en weer op het met de 80 km gemeenschappelijke parcours. De lus over Lichtaart hadden we daarmee overgeslagen. Landelijke betonbaantjes tussen de velden leidden ons tot Wespedongen in Kasterlee. Daar stond een grote sproeier op een maïsveld maar het bereik was te kort om er verkoeling onder te vinden. 49 km. We naderden opnieuw de grens met Lille. Tot 52,50 km konden we genieten van mooie singletracks door de bossen, afgewisseld met betonbaantjes en zanderige veldwegen. Vanaf dan kwamen er servitudes en grassporen doorheen het meer bewoonde deel van Poederlee. Op 56,50 km doken we opnieuw resoluut de bossen in voor tracks en paden die op 58 km voorbij de Heggekapel voerden. 13.00 u.

Op 59 km kruisten we de Herentalsesteenweg, de grote baan die vanuit Oostmalle over Wechelderzande, Lille en Poederlee naar Herentals leidt. Na de oversteek werden we zelfs het bos in gestuurd voor een ultra korte lus enkel en alleen om er een met dennen begroeide zandhoop over gejaagd te worden! Dan na een eindje verhard opnieuw het bos in voor nog leuke paadjes langsheen en door de bebouwde kom van Poederlee. Een bordje kondigde de laatste 3 km aan. Deze laatste kilometers leidden ons nog door een strook bos en de laatste singletracks weer naar de sportterreinen aan de Balsakker. Met 64 km op het tellertje kwamen we daar om 13.30 u toe. De bikewash was overbodig, er hing enkel wat stof aan de fiets! Ons nog een drankje en een belegde boterham aangeschaft. Omdat de drie Bierbikers de route van 80 km gereden hadden, kreeg ik ze eindelijk nog eens op de après te zien! Vermits ze zeer snel rijden zijn ze meestal al weer naar huis wanneer ik arriveer! Dus was er nu gelegenheid tot een korte babbel met, als ik het goed heb, Theo, Marc en Hilde. Laatstgenoemde moet wat biken betreft beslist niet onderdoen voor haar mannelijke collega’s! Zij geeft heel wat kerels het nakijken door haar duizelingwekkende snelheid. Het was een mooie tocht, prachtig weer en een prima organisatie. Sommigen hadden kritiek dat er meer uit de streek kan gehaald worden. Er kunnen inderdaad nog meer singletracks en mooie paden gevonden worden, maar dan komt men weer aandraven met het argument dat te veel de vaste routes gevolgd worden. Het is beslist niet gemakkelijk om als organiserende club iedereen tevreden te stellen.

Route van 80 km: klik hier!

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you.be en op mountainbike.be!

StrammerMax

04-08-2015 om 22:56 geschreven door StrammerMax

24^ste Rochustochten (25-35-50 km) van WTC De Zwervers te Oosterzele op zaterdag 01-08-2015.

Nadat ik hier vorig jaar noodgedwongen verstek had moeten laten gaan op de eerste augustusdag van 2015 opnieuw deelgenomen aan de 24^ste editie van de Rochustochten door WTC De Zwervers vanuit de sporthal De Kluize in Scheldewindeke-Oosterzele. Met drie naar hier gekomen: Evy reed de 25 km, Jari en ik de grootste afstand van 50 km. Een parkeerplekje gevonden langsheen de vrij drukke straat, ingeschreven en om 13.10 u waren we op weg. Het ging het dorp uit via enkele servitudes en straten. Op 2,50 km troffen we de eerste off-road. Nadat we de velden bereikt hadden kruisten we de spoorweg en op een kruispunt van landelijke betonbaantjes troffen we een eerste splitsing tussen de routes van 18-25 km en 35-50 km. Hier scheidden dus onze wegen op 3 km van het vertrek.

Voor ons ging het rechtsaf de velden in over afwisselend road en off-road paden in een landelijke omgeving. Via de veldweg Asselkouter bereikten we de grens met Merelbeke om ter hoogte van de Boterhoek weer eventjes Oosterzele in en uit te rijden. We sloegen de veldweg Doelwegel in die langs de oude hoeve Den Doel loopt. 7 km. Via een betonbaantje bereikten we de straat Zink, genoemd naar het middeleeuws Kasteel Ter Zinkt. Dan ging het linksaf de velden in om de stevige klim aan te vatten over een veldweg overgaand in een kwistig met stenen bestrooid pad doorheen een strook bos, zijnde een buurtweg met als naam Stuivenberglos. Een grasspoor leidde voorbij voetbalvelden tot aan de Sint-Bonifatiuskerk op het Muntplein in Munte-Merelbeke. 9 km. Eens de kleine landelijke kern van Munte achter de wielen ging het rechtsaf kort klimmend voorbij de Clays Van Muntestedehoeve tegenover de Asselkouter de velden in over de Houtenmolenwegel, een zanderige veldweg in de omgeving van enkele bizarre oude militaire zendmasten. Na 10 km was daar een splitsing tussen de 18-25 km en de 35-50 km.

Veldwegen leidden over een hoogvlakte met enkele mooie paden en met zicht op de Prinsenmolen in Baaigem (Gavere) die we even later voorbij reden. Op een pleintje in de dorpskern van Baaigem stond de eerste bevoorrading met fruit, koeken en sportdrank. Ze kwam al op 13 km van de start en we arriveerden daar om 14.00 u. De tocht voerde ons daarna weer langsheen de Prinsenmolen en het grote huis er tegenover om dan linksaf een afdaling te treffen over kasseitjes. Eens beneden ging het de buurtweg Gescheetwegel in! Een gescheet is een Gents scheldwoord voor een grasgeit! We zullen maar zwijgen over de meervoudsvorm voor grasgeiten! We reden terug in de richting van de bizarre zendmasten die we nu aan de rechterkant hadden. Een fiks klimmetje over een graspad tussen de struiken bracht ons er naartoe. Het ging linksaf over de veldweg die er langs loopt om dan een afdaling te krijgen richting de Torrekensstraat waar in de hoogte nog twee van die masten staan en zo opnieuw de Hundelgemsesteenweg in Munte-Merelbeke te bereiken. Een plezant graspaadje leidde vervolgens doorheen een mooie groene omgeving om na 18 km van het vertrek uit te komen op een assenweg. Even later passeerden we weer het kruispunt met De Zink op de plaats waar de lus in de richting van de eerste stop begonnen was. Volgde de leuke Drieswegel, een grasspoor door de velden. Trage wegen voerden tot een splitsing tussen de routes van 18-25 km en 35-50 km op 19,50 km van het vertrek op een betonbaantje ter hoogte van de Bottelaredries in Bottelare-Merelbeke. We reden vanuit een smal straatje langs lokalen van de jeugdbeweging het dorpsplein aan de Sint-Annakerk langs.

Er volgde een rondje door de landelijke omgeving van Bottelare over trage wegen en servitudes, onder anderen door een gehuchtje dat “t Kleingent heet, waar we de buurtweg Kleingentwegel in sloegen. Uiteindelijk arriveerden we opnieuw in de bewoonde kern van Bottelare waar we aan een oud schoolgebouw in de Ridder A. Stas de Richellelaan arriveerden. Een ronkende straatnaam, genoemd naar een voormalige burgemeester van Bottelare. Aan de school was een splitsing tussen de routes van 35 km en van 50 km op 23,50 km van het vertrek. Het parcours bestond vanaf hier uit landelijke wegeltjes, waaronder een kasseibaantje, graspaadjes en soms tot zeer smalle servitudes tot aan de Sint-Aldegondiskerk in Lemberge (Merelbeke) waar we na 26,50 km arriveerden. 15.00 u. Een landelijke assenweg naast vermoedelijk een aantal militaire gebouwen, voormalige slaapzalen, leidde vervolgens tot aan een kapelletje op een kruispunt van wegen in Gontrode (Melle). 28,75 km. Daar reden we door een straat met de uit de kluiten gewassen huizen van rijke mensen om naast een bosgebied snel weer in een meer open landschap tussen licht glooiende velden te komen. Vanaf de landelijke paden die volgden zagen we de kerk van Bottelare weer staan. Hoofdzakelijk grassporen en een assenweg leidden ons omheen het dorp. Op 33 km werden we ingehaald door een grote groep bikers die ik net voordien in de verte langsheen de militaire slaapplaatsen had zien rijden.

Een assenweg waarlangs in een weide een zwart gespikkeld wit paard stond, voerde naar Moortsele (Oosterzele). Daar stond de tweede bevoorrading opgesteld onder een tentje op het Tramplein. Ze kwam op 34,50 km van het vertrek en voor ons om 15.30 u. De groep van daarnet stond er nog en er kwam nog één biker alleen toe. Vader en zoon zorgden er voor het aanbod. Een tijd met die man staan praten, hij had veel te vertellen! Na het kruisen van de spoorweg volgde een stevige klim over een betonbaantje. Boven kwam een splitsing tussen de 18 km en de 25-35-50 km op 35 km van de start. Na een veldweg volgde al snel een volgende splitsing waar de route van 50 km zich losmaakte van de 25-35 km. In de verte zag ik het dak van het huis dat me al sinds mijn eerste passage hier intrigeert! Een veldweg voerde ons voorbij dat schijnbaar verlaten grote huis met groene luiken van een zekere Dokter Van De Velde, oogziekten, aldus een plaatje op de poort. Het staat tegen de rand van een bos met een achterbouw die tot in het bos reikt. De tuin staat vol netels, maar het huis zelf ziet er te goed onderhouden uit om verlaten te zijn. Het huis staat in de Boonakker in Landskouter (Oosterzele). 37 km om 16.00 u.

We kruisten de rustige Geraardsbergsesteenweg om aan de overkant de velden in te rijden. Als je achterom kijkt heb je een prachtig zicht op de glooiende velden en het bos achter de dokterswoning. Landelijke wegen en een servitude over brede betontegels leidde voorbij de achterzijde van de kerk van Gijzenzele (Oosterzele). 39 km. Hier start de bunkerroute, dat is een bunkerwandeling in de gemeente Oosterzele. De bunkerroute start aan de kerk van Gijzenzele en loopt langs verschillende bunkers die deel uitmaakten van het Bruggenhoofd Gent, een verdedigingslinie die midden de jaren 30 werd opgetrokken. Asfaltbaantjes voerden omstreeks 40 km door Gijzenzele en aan de rand van het dorp voorbij de boomkwekerij Kris De Backer waar de geur van de rozenvelden onze neusgaten streelde. Die boomkwekerij ligt pal naast de zogenaamde Molenbunker op het kruispunt van de Gijzenzelestraat en de Wettersesteenweg. Deze bunker zat vroeger deels ingegraven in de heuvel van een molen die er had gestaan en na een brand werd afgebroken. Vandaar zijn naam! 41 km om 16.15 u.

Het ging rechts tussen de boomkwekerij en de grote baan een veldweg in die evenwijdig liep met de Wettersesteenweg, de drukke baan met daarop de op- en afrit Wetteren van de E40. Na de veldweg ging het even linksaf een baantje op om dan weer rechtsaf een trapje op te moeten naar een hobbelig grasspoor toe. Daarna reden we door de bebouwde kom van Oosterzele en kwam er na 45 km nog een splitsing tussen de routes van 18-25 km en 35-50 km. 16.45 u. Voor de langste route kwam er een ommetje doorheen twee stroken bos over paadjes die er nog nat bij lagen. We kwamen weer uit op quasi dezelfde plek van de splitsing. Even later ging het net voor een tot woonhuis omgebouwde molenromp rechtsaf een smalle servitude in en volgde een afdaling tot in de Keiberg. Daar staat een oude vervallen kapel naast een krotwoning. In een bocht van een straat kwam er op 46 km nog een splitsing tussen de 18 km en de 25-35-50 km. Een veldweg leidde tot de grens met Scheldewindeke waar we enkele mooi gelegen huizen voorbij reden. Een betonnen fietspad door de open velden bracht ons na de beloofde 50 km weer aan de sporthal. De bikewash was nog beschikbaar maar overbodig. 17.00 u.

Er was nog wat beweging aan de sporthal die zodanig ruim is dat zelfs de bewaakte fietsenstalling binnen is. Evy zat op ons te wachten. Het bij de inschrijving ontvangen bonnetje voor een gratis consumptie ingewisseld en er ons een belegd broodje bij gekocht. Eén van de Zwerver-dames stond daar namelijk een werk van barhartigheid te doen: de hongerigen spijzen! Zij belegde een groot zacht broodje met een dikke snede hesp, sla, tomaat en ketchup. Dat smaakte prima na zo’n rit! Na terugkeer zijn we in Sint-Niklaas nog op de Grote Markt wat wezen eten. Voor de lol eens via de zeer rustige lokale wegen weer naar Hoogstraten gereden. In Antwerpen stond op de hoek van de Noorderlaan en de IJzerlaan een appartement in brand. Het was niet voor iedereen een mooie dag, net zo min als voor het Nederlandse gezin waarvan de vader en moeder vanochtend op de E17 bij een ongeval stierven en waarvoor ik voor alle zekerheid op de heenweg ben omgereden via Haasdonk.

De rit in Oosterzele voert steeds door een mooie streek, zeker als het mooi waar is zoals deze keer. Wel redelijk wat verhard, maar omdat je steeds knappe landschappen te zien krijgt stoort dat niet. De organisatie is prima. Er zou wel eens mogen gezorgd worden voor wat variatie in het parcours, want de toer is jaar na jaar volledig identiek. Niet dat ik er daardoor minder van geniet. Misschien de vroegere lus via Schelderode en Semmerzake nog eens inlassen. Verder is de organisatie prima in orde.

Parcours van 50 km: klik hier!

Onderaan staat een filmpje van Tom de moor (editie 2014).

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you.be en op mountainbike.be!

StrammerMax

Rochustochten van WTC De Zwervers (02-08-2014) door Tom de moor

03-08-2015 om 00:00 geschreven door StrammerMax