Toertocht (15-21-37-55 km) te Mont-Saint-Guibert (Waals-Brabant) op 29-05-2011: 8ième VTT des Hayeffes vanuit het Institut Notre Dame.

Vorige zondag ben ik ook naar Mont-Saint-Guibert gekomen om er net zoals vorig jaar de toertocht te rijden.  Daarom had ik geen moeite om de vertrekplaats te vinden, ergens achteraan in een straat die dan overgaat in een afdaling over een kasseiweg in een holle weg onder de bomen.  Een parkeerplaats versieren is daar minder evident.  Omdat ik eerst Devil Biker nog was gaan ophalen waren wij laat ter plekke en zijn we omstreeks 10.00 u gestart.  Net toen ik wilde wegrijden zag ik rubber-12 daar toekomen om zich in te schrijven.

Het vertrek was via een singletrack in een holle weg, daarna uitgevend tussen de velden.  Vorig jaar had het rond deze tijd fel geregend en was het door de aard van de grond overal superglad.  Nu lag diezelfde ondergrond er kurkdroog, stoffig en beenhard bij.  Ik voelde al snel dat het vandaag niet goed zou gaan.  Pijn in m’n billen en moeizaam stompen tegen de felle wind in waren m’n deel.  Na enkele kilometers kreeg ik het gezelschap van rubber-12, maar na het wisselen van twee woorden en een half diende zich een helling aan en raakte ik direct achterop.  Bovendien werd rubber meegezogen door een groepje snelrijdende bikers en heb ik hem niet meer weergezien.

Ik had het zwaar te verduren en toen ik merkte dat het al middag was en ik volgens m’n tellertje nog maar een peulschil van de afstand had gereden, ging mijn weinige haar rechtop staan onder m’n helm!  Het zou weer een daguitstap worden vandaag!  Ik was vorig weekend in Waver al lang onderweg geweest en deze toer was nog langer!  Niet dat ik daar treurig om was!  De enige die er hinder van kon hebben was den Devil, want die was genoodzaakt van op mij te wachten na aankomst!  En de moeite van de inspanning werd beloond met het genot van de streek waar ik doorheen reed.  Want elke keer dat ik hier kom valt mijn mond open van verbazing wanneer ik vaststel dat het hier toch zo mooi is.  Als België toch ooit uiteenvalt, dan zijn we wel dit mooie deel van ons land kwijt en zouden we een buitenlandse toer rijden!  Want ergens in de tuin van een huis wapperde de vlag met de Waalse haan.  Je rijdt door bossen, dan kom je ineens weer in het open veld met mooie vergezichten, je kruipt naar boven om dan weer naar beneden te kunnen razen in een holle weg of je dokkert over de kasseien van een godvergeten veldweg.

De eerste bevoorrading stond aan het hek van een industriële loods.  Je kon er drankjes nuttigen met alle mogelijke kleuren, er waren stukjes banaan, appelsien, wafels, cake en zelfs brokken chocolade.  Als je van alles eens proefde kon je er weer tegen.  Er was wel niet goed aangeduid in welke richting je moest vertrekken, want velen reden rechtdoor tot aan een stel verkeerslichten, of was het een spoorwegovergang, om vast te stellen dat er daar geen pijlen hingen, en te moeten terugkeren.  Kort daarna, aan een spoorwegovergang, had ik het splitsingsbordje laag tegen de grond niet zien staan, terwijl er langs de andere kant links pijltjes hingen, met daarbij een bordje “37 km retour”.  Al goed dat ik ben teruggedraaid om zeker te zijn, of ik had een groot stuk van de tocht gemist.  Je moest er namelijk naar rechts in een onopvallend paadje achter de huizen.

Na de bevoorrading heb ik geen bikers meer gezien, tot na de afsplitsing van de 55 km.  Daar stak me in een stoffige zandweg een jonge kerel voorbij, even later gevolgd door nog twee van z’n kompanen.  Daarna moesten we in een groot loofbos naar boven kruipen over een helling vol grote wortels.  Ik zag de laatste jonge kerel nog over de top verdwijnen terwijl ik zelf noodgedwongen moest afstappen.  Want na de reeds geleverde inspanningen was deze klim voor den deze wat te zwaar.  Het wortelpad lag naast een kleine kloof die ik me herinnerde van uit de onlangs gereden “La Trace d’Hez” vanuit Tangissart.  Je ziet nog een stukje van die kloof op een foto van Schijfrem.  Het pad door het bos ging over in een wel erg vervaarlijke singletrack met zeer diepe voren, niet zo m’n ding.  Ik denk dat het hier was dat ik vorig jaar te voet doorgewaad ben en bijwijlen tot aan m’n knieën in het water stond, zo’n slecht weer dat het toen was!  De track ging over in een kasseiweg door het bos om uit te komen aan het kruispunt met de cafés, vlak bij de ruïnes van Villers-la-Ville.  Daar stond de parking vol motoren waarvan de berijders de caféterrassen hadden ingepalmd (van Palm gesproken).  Vorig jaar was hier de splitsing tussen de 37 en de 55 km.  Het kon niet missen dat ik het zwaar had, want bij nalezen van m’n verslag van vorig jaar, merkte ik dat ik toen voor de 37 km gekozen heb, en nu dus voor de 55 km, ook al heb ik even staan twijfelen bij de splitsingsborden of 37 al wel niet welletjes zou zijn!  Meteen merkte ik dat we de toer van vorig jaar in omgekeerde richting reden, want toen kwamen we uit het bos, moesten de baan oversteken en dan de kasseiweg in het bos beklimmen.  Nu kwamen we die kasseiweg afgereden.  Vorig jaar was dat daar één natte gladde zooi!

Eerder tijdens de rit had ik al plaatsen herkend van de toer vanuit Tangissart en me de vraag gesteld waarom men het Bois de la Tassenière (opgezocht op internet) letterlijk links liet liggen.  Want enkele weken geleden stonden die bossen daar vol blauwe bloemen.  Maar ik vermoed dat we er toch stukken van aangedaan hebben, vermits we later voorbij La Chapelle du Try-au-Chêne reden.  Daar passeer je tijdens de eerste kilometers vanuit Tangissart en ze is te zien op de foto van Schijfrem.  Ik ben er gestopt om een affiche te lezen die er op de stam van de eik bevestigd was, net zoals de twee bikers op de foto.  De auto was van een man die even verderop in het veld aan het spelen was met een télégeleid vliegtuigje.  De affiche kondigde een dienst aan ter gelegenheid van Pinksteren.  Die eik, dat kon ik wel onthouden, en ook dat de kapel volgens de affiche gelegen was in het gehucht Bousval.  En tegenwoordig met internet kan je dat even intikken op Google om er alles van te weten te komen.  “Try” is een oud Frans woord dat in het Nederlands zo veel betekent als “dries”, de naam van een voor gemeenschappelijk gebruik bedoelde grond.  Het gaat dus over de Kapel-aan-de-dries-aan-de-eik.  Dat is nog erger dan Sint-Job-in-‘t-Goor!  De eik is echter niet meer!  Vorig jaar stond hij er nog, maar vermoedelijk heeft hij de één of andere herfststorm niet overleefd.  Het blijft toch een bijzondere plek en te zien aan al wat er over de kapel op internet staat heeft ze toch wel een historische betekenis voor de streek.  Het andere vervallen kapelletje op de foto’s van Schijfrem viel goed op toen het opdoemde in het kale landschap aldaar.  Moest ik een gefortuneerd man zijn, ik liet het restaureren.

De tocht voerde ons door gemeenten als Grez-Doiceau, Court-Saint-Etienne (Hof van de Heilige Steven), Bousval, Baisy-Thy en nog andere gehuchten waarvan ik de naam intussen weer vergeten ben.  De laatste twee zijn deelgemeenten van Genappe (Genepiën).  We kregen weer mooie vierkantsboerderijen te zien, waarvan een mooie witgeschilderde hoeve.  En naar het einde toe ook een villa die naast de gerestaureerde resten van een oude burcht stond.  En dan weer kicken op de mooie holle wegen, hetzij hijgend en puffend naar boven, hetzij lekker bollend naar beneden.  De watertoren in de verte verraadde dat ik in de buurt van het golfterrein van Waterloo was, alwaar we dan ook passeerden.  Ik aanzag de trolleys eerst voor kinderwagentjes!  De “holes” werden er niet alleen gebruikt door de golfers, maar ook door twee uit de kluiten gewassen konijnen die ik er zag wegvluchten naast een mooi vijvertje vol waterlelies.  Hier stak me nog een biker voorbij.  In het totaal heb ik na de eerste bevoorrading nog slechts zes bikers gezien, het groepje van drie aan de kloof, en drie snelle jongens apart.  Zij zullen nogal lachen met m’n gemiddelde!  Ook aan de tweede bevoorrading stond ik moederziel alleen chocolade te smikkelen!  Vlak daarna reed je die burcht voorbij.  Ik kauwde toen nog op de laatste noot uit de chocolade!  Op een track door weiden even opzij en gestopt voor drie amazones!  Liever geen stamp van een paard!

Ik ontving een sms van rubber-12 die meldde dat hij het hazenpad koos en huiswaarts vertrok.  Ik had toen nog bijna 20 km voor de wielen!  Een tijd later weer gebieb!  Dat was den Devil die al ongerust begon te worden en gedacht moet hebben dat ik hier of daar in een holle weg lag te zieltogen!  En maar afzien en optornen tegen de wind.  Tijdens de laatste kilometers reden we zigzaggend door de open velden, want ik kreeg altijd die enorm grote antennemast te zien.  Vorig jaar reden we er pal naast.  Als je daar naast staat zie je pas echt hoe enorm hoog hij is.  Dat dit gevaarte niet omgeblazen wordt in een storm is me een raadsel.  De tocht eindigde waar hij vorig jaar begon, via een singletrack door de weiden die uitmondt in een prachtige track door een holle weg met metershoge wanden.  Imposant als je eens naar boven kijkt.  Nu alles kurkdroog, vorig jaar één gladde bedoening.

Ik heb m’n polsbandje onmiddellijk ingeruild voor een une Leffe brune, want ik was echt toe aan wat vocht!  Ik was in ieder geval de allerlaatste om te arriveren terwijl het schoolfeest in alle hevigheid was losgebarsten.  Het was een zware beproeving, alhoewel La Trace d’Hez me nog zwaarder leek terwijl er hier meer asfaltstukjes in kwamen, maar de schoonheid van de streek maakt alles goed.  Op de terugweg naar huis stonden we op de Brusselse ring in de file tengevolge van een ongeval en op de ring om Antwerpen was de afrit naar de E34-E313 volledig afgesloten omwille van dezelfde reden, zodat ik noodgedwongen over Brecht naar Turnhout ben gereden.  Om zo te vermijden van aan de afrit in Deurne tot het rond punt in Wommelgem hopeloos te moeten aanschuiven.  Het werd dus effectief een daguitstap!

Noot: volgens Wikipedia werd "de eik", want in werkelijkheid was de huidige boom geen eik meer, op 14 juli 2010 geveld tijdens een storm!  Klik op de kleine foto voor een link naar Wikipedia.

Mountainbiker Schijfrem maakte een mooie fotoreportage, een waar beeldverslag van deze toer.  Om zijn foto's te bekijken: klik hier!

Track van de toer (Schijfrem): http://connect.garmin.com/activity/88693378

Lees dit verslag en andere reacties ook op mountainbike.be!

Phille maakte een kortfilm in de echte zin van het woord:

 

Een filmpje over deze toer van de hand van Phille:

 

MStG from Philippe Duthoit on Vimeo.

30-05-2011 om 23:35 geschreven door StrammerMax

Dit filmpje werd gemaakt door mountainbiker Phille:

20110522 Zoenkers in Wavre from Philippe Duthoit on Vimeo.

30-05-2011 om 22:10 geschreven door StrammerMax

27-05-2011 om 23:45 geschreven door StrammerMax

26-05-2011 om 20:28 geschreven door StrammerMax

Toertocht (15-25-35-50 km) 9ième Rando de l’Athenée te Wavre.

Vandaag ook naar Waver gekomen voor de 9ième Rando de l’Athenée Maurice Careme.  Deze laatste zou in Vlaanderen Maurits Vasten geheten hebben!  Toen ik met de auto toekwam in de Avenue des Mésanges (Mezenlaan?) zag ik Bierbiker Pierrot le fou (Pieter de zot?) op zijn fiets zitten, in gesprek met iemand in een auto.  En ik kreeg hem nogmaals te zien toen ik aan de startplaats arriveerde na me klaargemaakt te hebben aan de auto.  Ik stond quasi op hetzelfde plekje als vorig jaar, aan de achterzijde van het atheneum, aan de kleuterklassen, in de naar boven klimmende Avenue Henri Lepage (opgeschreven bij het weer naar huis rijden voor volgende keer).  Voor me waren twee Zone-bikers hun fietsen aan het afladen en die kerels hadden veel lawaai bij, zoals ze tegen elkaar bezig waren.  Misschien dachten ze dat ik van bezuiden de taalgrens was en hen niet verstond!  Een biker kwam flyers uitdelen voor de toertocht van z’n club.  Me ingeschreven en de gekregen kalender 2011, het doosje Biocure vitaminepillen en de verfrissende en verzachtende Algi-cool-gel eerst in de auto gaan leggen om dat niet te hoeven meenemen.  Deze twee laatsten kregen we onlangs ook na de toertocht van Straf in Bergaf in Opwijk.  Om 9.40 u kon ik er aan beginnen!  Ik ben vertrokken in het zog van een groepje van acht Franstaligen die ik gedurende de rit nog geregeld zou ontmoeten.

Ik zag dat de start niet langs dezelfde weg vertrok als vorig jaar, toen moesten we via die kleuterklassen de straat oversteken en een paadje inslaan.  Waarschijnlijk werd de toer van vorig jaar in omgekeerde richting uitgepijld.  Zeer rustig gereden, want een toer van 50 km in deze streek is voor mij niet min.  En we moesten zeer vaak naar boven klimmen.  We konden ook geregeld met veel vaart naar beneden rijden, maar dat was altijd veel sneller voorbij dan het klimmen!  Een paar keren ben ik toch niet al fietsend boven geraakt.  De eerste keer was een off-road klim in het bos waar ik mijn krachten toch niet wenste door kwijt te spelen.  Een vader en zoon voor me gingen ook te voet.  De biker achter me raakte wel boven, maar ik moest hem wel waarschuwen voor twee motorrijders die uit de tegenovergestelde richting af kwamen rijden.  Ze reden wel kalm, ze zullen gezien hebben dat er nog ander verkeer in het bos reed!  Ik heb nog motorrijders zich zien amuseren op hun parcours tegen een helling in de bossen.

Het parcours beschrijven is niet eenvoudig, in die 50 km zat een afwisseling van zeer veel verschillende paadjes.  Er waren de asfaltklimmetjes over rustige baantjes, het moeizaam klimmen in prachtige holle wegen om na de top lekker naar beneden te kunnen razen.  Dan reden we weer in groene loofbossen om bij het uitkomen ervan getrakteerd te worden op een mooi vergezicht.  Twee keren reden we onder de snelweg door via tunnels voor landbouwverkeer.  Zo kon ik op deze zonnige zondag nog eens rijden door deze schilderachtige streek.  Eén van de straatnamen die ik me nog herinner is de Vieux Chemin de Wavre.  Daar was het klimmen geblazen!  We zijn ook Chaumont-Gistoux gepasseerd en door Gistoux gereden.  We kruisten de Dijle nabij het stationnetje van Gastuche, waar ik een twee weken terug nog gereden heb tijdens de toertocht vanuit Overijse.  Daarna langs de spoorweg.  Ik zou gezworen hebben dat we de holle weg op de vaste route in Pecrot zouden voor de wielen geworpen krijgen, ik vermoed dat dit de lianenklim is, met die gedenksteen halverwege, maar dat bleek niet zo te zijn.  Wat me opviel waren de vele gesloten hoeven, in toestand van verval, waar een begin gemaakt was met de restauratie.  Het golfterrein van Waver zijn we gepasseerd en ook de plek met die grote antennes en enorme nieuwbouw die daar opgetrokken is.  Wat is dat daar eigenlijk?

Tijdens een afdaling over een smalle track hing ik achter een jonge man en zijn vrouw.  Ze reed net zoals ik behoedzaam naar beneden.  Toen voelde ik de hete adem van een snelle kerel in m’n nek en hoorde het kraken van z’n remmen als om te zeggen “kan het niet wat sneller”.  “Je passe à droite”, zei hij, voegde de daad bij het woord en stak ons beiden voorbij.  Maar net op die plek was een diepe voor in het pad!  Die kerel ging nogal een gang!  Gelukkig kon hij z’n fiets onder controle houden en zich recht houden!  Ik begrijp niet dat zo’n mensen niet wat meer geduld kunnen opbrengen.  Tijdens een afdaling in een holle weg met redelijk wat keien werd ik voorbijgestoken door een biker met spleetogen (de eerste keer dat ik een Chinees tegenkom op een toertocht) die nochtans al een tijd achter me had gehangen!  Doordat ik me rechts op het pad wilde houden kwam ik terecht op een stuk met grote losse stenen!  Daar scheelde het niet veel of ik was zelf op m’n bek gegaan toen m’n fietske over die grote keien vloog!  Degene die volgde hield terstond wat in!

De eerste bevoorrading kwam na een 15 km.  De mensen daar hadden waarschijnlijk in de gaten dat ze er met hun voorraad niet gingen komen.  Want de appelsienen, bananen en cake werden in kleine stukken gesneden.  Een vrouw vulde een schaal met wafels die ze eerst op de vierkantjes in stukken had gesneden!  Grappig eigenlijk, zo’n schaal vol met uit de kluiten gewassen kruimels!  Het achttal Franstaligen stond hier ook te smikkelen.  Aan de afsplitsing van de 50 km stonden ze te wachten en ben ik de grote afstand opgedraaid.  Van dan af heb ik niet veel bikers meer gezien.  Het traject liep door een bos en daar ben ik even verkeerd gereden aan een plek waar een aantal boomstammen over het pad lagen.  Maar ik hoorde andere bikers en merkte zo dat ik verkeerd zat.  Het pad eindigde trouwens op een open plek in het bos waar ik geen pijlen meer bespeurde.  Een weinig verder moesten we steil naar boven in een wel zeer smalle holle weg vol los zand.  Daar viel niet te fietsen.  Ik zag voor me nog twee bikers die te voet naar boven kropen.  Ik denk niet dat daar iemand rijdend naar boven is geraakt.  Na de middag stak er ook nog een felle wind op.

In het centrum van een dorp kwam ik de acht Franstaligen weer tegen die vanuit de andere richting kwamen.  Ik vermoed dat de 35 en de 50 km hier weer samen kwamen.  Of waren ze te ver gereden of hadden ze een stuk afgesneden?  Aan de tweede bevoorrading op 38 km stonden ze ook toen ik daar toekwam.  Maar daar was alles uitverkocht, op wat cake na.  Er was zelfs geen water meer!  Voor mij met m’n lurkzak van twee liter was dat niet zo erg, maar de drinkbussen van de acht waren zo goed als leeg!  Ze vroegen al grappend of ze dan bij de aankomst geen acht pinten konden krijgen!  En daar hoorde ik dat er bij die acht twee oud-leerlingen van het atheneum waren.

Weer in het zog van de acht gereden.  Eén ervan met een rood truitje bleef altijd wat achter.  Hij zal een gelegenheidsrijder geweest zijn.  Tot ik hen toch weer uit het zicht verloor.  Tijdens het laatste stuk moesten we over een aantal wegen waar uitermate kwistig met kiezel was gestrooid.  Daar stond achter een prikkeldraad een gloednieuwe kleine zuil met een kruisbeeld op.  In de zuil was een metalen deurtje.  Ik vermoed dat daar de as van de één of andere zijn laatste rustplaats heeft gevonden in een urne.  Er stond een bord naast, maar ik heb alleen de achternaam Lannoy onthouden.  Zeer bizar!  Volgens Wikipedia is er in Waver wel een Henri Lannoy geboren, dirigent van verschillende blaasorkesten.  Die overdadige kiezel was niet zo interessant om met de bike te berijden!

Ook naar het einde toe werden we nog geregeld naar boven gejaagd over asfaltwegeltjes en verharde paden.  Volgde nog een paadje naast met draad afgespannen terreinen, de tuinen van een aantal villa’s, om uit te komen op een plek waar een kolossale nieuwe villa tussen de bomen stond.  Die lijden daar beslist geen armoe!  Aan een plek waar twee kapelletjes tegenover elkaar stonden, aan de ingang van een privé-domein, weigerde m’n versnellingen in de klim en was het even te voet.   Een asfaltbaantje ging aan een huis over in een met stenen bezaaid bospad.  De huizen staan hier letterlijk op de rand van de bossen!  Dit bospad luisterde naar de lange naam Avenue de la Procession des Reliques.  Vandaar die kapelletjes waarschijnlijk.  Het deed me denken aan de jaarlijkse Heilig Bloedprocessie in de stad waar ik werk, vandaar dat ik het onthouden heb.  Tussen de bomen door zag je aan de linkerkant mooie nieuwe villa’s staan met tuinen op de hellingen en van mensen die duidelijk niet hoeven wakker te liggen van hun inkomen!  En zo rukt de bebouwing almaar op.  Hopelijk blijft de Avenue de la Procession gespaard van een asfaltlaag!

Tijdens de laatste kilometers passeerden we nog sportvelden waar het een drukte van belang was, zo veel sporters die daar bezig waren.  Een paar Noordafrikaanse types hadden er de inhoud van een metalen vuilbakje in de fik gestoken.  Kwestie van de dag door te komen zeker?  Eén keek toch enigszins verlegen toen ik met een bedenkelijke blik voorbijreed.  Na bijna 54 km was ik weer aan het atheneum.  Een oudere vrouw verkocht me er bonnetjes voor twee glazen cola waar ik aan toe was.  Toen ik buiten in de zon zat zag ik dat er nog vier Bierbikers zaten, waaronder Pierrot le fou.  Degene die ik vanochtend buiten Pierrot nog gespot had was blijkbaar al naar huis vertrokken.  Het achttal Franstaligen zat ook nog bijeen om een paar pinten te drinken.  Nog afscheid genomen van de Bierbikers en dan huiswaarts.  Mijn auto was ver nog de enige die er sinds vanochtend stond.  Toen ik vertrok zag ik dat ook één van het groepje van acht z’n bike in z’n auto aan het laden was.  En zo was ik weer één van de laatsten om huiswaarts te keren.  Zeer mooie rit, voor mij redelijk zwaar, maar rustig gereden, zodat ik niet kapot arriveerde.  De gemiddelde snelheid van de Bierbikers gehoord hebbende, zal ik over die van mij maar wijselijk zwijgen!  Mooi parcours, veel afwisseling en veel klimmetjes.  Goed afgepijld met geel-zwarte pijlen, jawel, in combinatie met op de grond geschilderde pijlen.  Binnenkort is er nog zo eentje vanuit Mont-Saint-Guibert!

Op de foto het station van Gastuche (Grez-Doiceau) in 1995.
  

Lees dit artikel ook op mountainbike.be !

23-05-2011 om 17:17 geschreven door StrammerMax

Toertocht (18-35-50-55-60 km) te Stekene van WTC Blijf Jong.

Op deze zaterdag vanuit Hoogstraten naar huis gereden om daar m’n fiets op te halen en me snel om te kleden om in Stekene te komen rijden.  Me nog net op de valreep kunnen inschrijven.  Me pas daarna klaargemaakt en omstreeks 14.00 u zat ik op de fiets.  Net voor mij was nog een tweetal mannen vertrokken.  Ik heb gedurende de hele rit maar tien bikers gezien, de meesten per twee en een paar enkelingen.

Bij de start merkte ik dat m’n kilometertellertje geen kik gaf!  Even gecontroleerd en vastgesteld dat het metalen verklikkertje van de spaak verdwenen was!  Een vervelende zaak, omdat ik toch altijd graag een idee heb van de nog te rijden kilometers.  Dat zette al meteen een domper op deze rit.

Het begin van de rit voerde ons uit het centrum van Stekene weg.  We volgden kiezelwegen, afgewisseld met asfaltbaantjes en rustige wegen.  Hier en daar doken we een stuk bos in.  Het viel me al direct op dat je verdorie goed moest uitkijken, ook op de rustige wegen, de kiezelbaantjes en in de bossen.  Want overal reden hier auto’s!  Zelfs op de meest onmogelijke plaatsen waar ik me afvroeg wat die mensen daar in godsnaam met een auto kwamen zoeken!  Het feit dat hier overal buitenverblijven staan zal daar mee te maken gehad hebben.  Het was niet druk, maar aan elke hoek kon je je aan iets verwachten!  Zeer vervelend trouwens!

Het parcours kon me minder bekoren dan elders, maar ik weet dat ik in Oost-Vlaanderen niet voor de wielen krijg zoals wat ik bijvoorbeeld gewend ben in de Antwerpse Kempen, Limburg en het zuiden van Nederland.  Veel veldwegen en kiezelpaden, weinig singletracks.  De eerste singeltrack liet lang op zich wachten en was in een mum van tijd achter de rug!  Een mooi stuk dat in het eerste deel van de toer verwerkt was, betrof de passage van het Natuurdomein Wullebos.  In dit bos kregen we mooie tracks en paden voor de wielen.  Ook het stuk langs de boorden van een of andere vaart was mooi.  In een bocht van de vaart stond een plakkaat met de tekst van een gedicht.

De eerste bevoorrading had ik bijna gemist, want de pijl naar rechts hing aan de linkerkant van de weg op een hoogte hoger dan de verkeersborden!  Op m’n stappen teruggekeerd omdat ik aan het einde van de weg geen pijlen kon bespeuren.  Twee dames stonden er met bananen, chocolade, lekkere cake, water en sportdrank ik een scoutslokaal.  Ondergebracht in wat volgens mij een afgedankt stationsgebouw was, ook al was er geen spoorweg te bekennen.  Maar het aangelegde fietspad doet me vermoeden dat hier vroeger een spoorlijn was waarover later een fietsroute werd aangelegd.  Er waren nog drie andere bikers aan de stop.  Na de bevoorrading volgde een mooi stukje door de natuur met een aantal zandwegen.  Door de droogte lag het zand er op verschillende plaatsen los bij, maar het was doenbaar om er door te geraken.

Toen we de E34 naderden werd ik voorbijgestoken door nog een eenzame biker.  Even gestopt om te zien wat de oorzaak was van het tikkend geluid aan m’n voorwiel.  Om dan vast te stellen dat ik daarstraks toch niet goed gekeken had, want de verklikker van m’n tellertje was wel nog op een spaak aanwezig!  Het stond gewoon schuin na het proper maken van m’n fiets vorige zondag.  Het staat er nog niet lang op en het hangt dichter bij de as dan gebruikelijk!  Gewoon er over gekeken!  Helaas daardoor een deel van de registratie gemist!  Toch content dat het niet verloren was!  Ik schrok me geregeld een hoedje, want op de weg die naast de snelweg loopt staken me geregeld auto’s voorbij en door het geluid van het verkeer op de snelweg en de wind die in je oren speelt, hoor je die niet aankomen.  En de weg was daar nu niet bepaald breed.

Via een fietstunneltje moesten we de E34 onderdoor.  Aan de andere kant was opschudding.  Er stond een brandweerwagen!  Er zal daar toch geen ongeval gebeurd zijn zeker?  Ik werd tegengehouden door een brandweerman.  Het was te gevaarlijk, je zag niks door de dichte rook, zei hij.  Verderop was een bermbrand.  Het is de eerste keer dat m’n tocht onderbroken wordt door een brand!  De streek niet kennende was dat voor mij natuurlijk een dik probleem!  Een vrouw die verderop woonde vroeg aan de man of ze via een bepaald kruispunt ter plekke kon geraken.  Dat bleek zo.  Ik ben dan ook via de grote baan, ik vermoed dat deze Heistraat heette, tot aan het eerstvolgende kruispunt gereden, wat trouwens een heel eind was, en ben daar rechts afgeslagen.  Verderop zag ik dan terug pijlen hangen.  Ik heb toch de moeite gedaan om terug tot aan de E34 te rijden, alwaar ook een brandweerman me tegenhield.  Dat was net op de plek waar de toertocht weer naar links afboog.  Goed dat ik die moeite gedaan heb, zo niet had ik toch wel enkele kilometers gemist, vermits het parcours naar links en rechts draaide alvorens de plek te bereiken waar ik de eerst pijl weer had zien hangen.  Als deze droogte nog lang blijft duren kan het goed zijn dat we nog meer met zulke brandjes geconfronteerd worden!

Paden door de velden en stukken bos, voerden me richting tweede bevoorrading.  De drie mannen daar waren al met de opruim bezig en in de weer met het opvouwen van hun tentzeilen.  Alles was er nog voorradig.  De chocolade lag wel te smelten in de zon!  Ik vermoed dat ik de laatste was om er te passeren, want ik had al een hele tijd niemand anders meer zien rijden.  Ik schrok er wel van daar te horen te krijgen dat ik nog 20 km voor de boeg had!  Ik was al een hele tijd onderweg.  Ik rijd nu wel niet snel, maar zo traag nu toch ook weer niet!  Volgens één van de mannen lagen de paden er in De Klinge wel zanderig bij, maar dat bleek nadien best mee te vallen.

Het laatste deel van de tocht was hetgeen me het meest kon bekoren.  Want we reden nu in de buurt van de Nederlandse grens die we ook even zijn overgestoken.  We kregen ettelijke kilometers voor de wielen geschoven in de bossen van De Klinge.  Een mooi en groot gebied met zandwegen, smalle paadjes en het uitzicht op vijvers en waterpartijen die er nu wel uitgedroogd bij lagen.  Heel rustig, geen last van auto’s die plots konden opduiken.  Er zaten daar wel kuitenbijters op het parcours, letterlijk dan, want ik werd op een bepaald moment achternagezeten door een klein mormel dat lawaai maakte alsof het mij ter plaatse zou gaan verscheuren!

Na de doortocht van De Klinge voerde de rit me terug richting E34 waar we nu via de brug over moesten.  Beneden vond ik geen pijlen meer!  Er hing een kleiner soort pijlen wat ik ben beginnen volgen.  Maar ik merkte aan de verkeersborden dat ik richting Sint-Gillis-Waas reed en verder van Stekene weg!  Vermits het al laat genoeg was en mijn te laat opgezet tellertje 42,91 km aangaf, kon dat niet kloppen.  Teruggedraaid en richting Stekene gereden.  Ik herkende gelukkig de wegen waarlangs ik ’s ochtends met de auto gepasseerd was en ben dan zo naar de start gereden.

Als anderen hier melden dat de bepijling beter was dan vorig jaar, dan moet het toen wel erg geweest zijn!  Want een belangrijk minpunt van deze tocht, wat het voor mij voor een stuk vergald heeft, was de bepijling!  Die was beneden alle peil!  Ik ben tientallen keren verkeerd gereden!  In het begin maak je je daar niet druk om, dat gebeurt wel eens op elke toertocht, maar tegen de duur begint dat mateloos te ergeren!  De donker oranje pijlen vallen echt niet goed op!  Zeker niet in een donkere omgeving zoals een bos.  Soms was het niet duidelijk welke van twee wegen je diende in te slaan.  Het ene was een oprit naar een verwilderde tuin, het andere een servitudeweg.  Die eindigde in een omgeploegd veld.  Bleek er halverwege aan een bruggetje een pijl te hangen die naar links wees.  Je moest daar een smal paadje naast een veld in.  De pijl was amper te zien in het donker!  Pas de tweede keer heb ik hem met veel geluk zien hangen!  Om duidelijk te zijn moet er voor een bocht, in de bocht en na de bocht een pijl hangen.  Dan is er geen twijfel mogelijk.  De bepijling was niet consequent.  Soms hing de pijl in de bocht, dan weer 50 meter er voor, één keer zelfs honderd meter, zodat je tegen dat je aan de afslag was gekomen, vergeten was naar waar hij wees en terug moest!  Bij elke afslag vraag je je dan af: is het hier of pas verder?  Er hingen pijlen op plaatsen waar twijfel was omdat er meerdere paadjes vertrokken!  Als er dan na de afslag nog een pijl hangt, ben je zeker!  Maar geen pijl te zien!  Op lange stukken hingen geen pijlen, zodat je begon te twijfelen of je wel goed zat!  Sommige stukken waren degelijk afgepijld, op andere delen van de tocht was dat echt ondermaats.  Deze toer was zeker niet afgepijld door mensen die gewend zijn van mountainbiketochten te rijden!  Want voor een biker telt ook elk klein paadje als een mogelijkheid.  Wij kregen voor de afpijling van onze jaarlijkse nightride toch zeer goede commentaren.  Akkoord, dat is maar 30 km, dus de helft, maar ik vermoed dat men met verschillende ploegen afpijlt.  Met alle respect voor de mensen die de bepijling gedaan hebben, want 60 km pijlen hangen is niet niks, maar dat zou toch duidelijker mogen gebeuren.  Dus de suggesties zijn: de pijlen bewerken met fluoverf, zodat ze beter opvallen, pijltje voor, in en na de afslag en af en toe een pijltje op lange rechte stukken.  Ik denk trouwens dat er nog opmerkingen over gekomen zijn, want één van de mannen aan de tweede bevoorrading vroeg zelf of alles voldoende duidelijk was.  Hij zou m’n opmerkingen overmaken aan de organisatoren.  Ik was naar het einde toe eigenlijk boos, maar het kan een samenloop van omstandigheden geweest zijn: me moeten haasten om nog op tijd te zijn voor het sluiten van de inschrijvingen, m’n tellertje dat niet werkte omwille van het verklikkertje waarvan ik vermoedde dat het verloren geraakt was, wat dan niet zo bleek te zijn, het vaak moeten terugkeren omwille van de pijlen, de bermbrand en geen pijlen meer gevonden aan het einde.  Ik vermoed dat ik een pak meer dan 60 km gereden heb!  Verder was alles prima georganiseerd, daar valt geen kwaad woord over te vertellen, en de tocht deed verschillende mooie plekken aan.

Lees dit verslag ook op mountainbike.be!

Foto's van blog "Het Stapperke"!

16-05-2011 om 20:03 geschreven door StrammerMax

Wouter Weylandt (Gent, 27 september 1984 – Mezzanego, 9 mei 2011) was een Belgisch wielrenner. Hij kwam sinds 2011 uit voor Team Leopard. Hij werd beschouwd als een van de grootste Belgische talenten voor de sprint en de noordelijke klassiekers.

In zijn eerste jaar als prof werd bij hem voor de start van de Tour Down Under in 2005 klierkoorts vastgesteld. Pas aan het einde van het seizoen 2005/2006 kon hij terugkomen. Hij behaalde een overwinning in de GP Briek Schotte.

Hij won de 17de etappe van de Ronde van Spanje 2008 die in een massasprint eindigde.

In de derde etappe van de Ronde van Italië 2010 won hij, na een bewogen derde etappe door Zeeland, in Middelburg de spurt van een door wind en valpartijen uitgedund peloton.

In de derde etappe van Ronde van Italië 2011 maakte hij op 9 mei 2011 een ernstige val tijdens een afdaling van de Passo del Bocco. Weylandt zou met zijn pedaal achter een muurtje zijn blijven haken, waarna hij viel en twintig meter over het asfalt schoof. Na vele pogingen tot reanimeren werd door de Giro-dokter bevestigd dat hij overleden was. Later bleek dat Weylandt overleed ten gevolge van een schedelbreuk.

Rennersfiche van Wouter Weylandt










 

Video on YouTube by Oldiescreep.

10-05-2011 om 22:11 geschreven door StrammerMax

Toertocht (25-35-50-60 km) te Overijse van MTB Overijse.

Vandaag weer vroeg uit de veren, maar omdat ik ’s morgens nogal veel tijd nodig heb om wakker te worden, was ik pas even over negen uur ter plekke.  De start was ideaal gelegen, vlak bij de afrit van de snelweg.  Ook al werd ik in het begin van de rit aangesproken door een kerel in een auto die de startplaats niet kon vinden.  De borden “parking” niet gevolgd, maar naar de andere kant afgeslagen in de hoop daar meer kans te hebben voor een parkeerplek.  Dat was een goede gok.  Ik stond trouwens op het parcours geparkeerd, want de bikers kwamen er uit een zandwegeltje en moesten dan links de straat op naar boven en dan weer links in een straat die “Speelberg” heette.  Aan de start nog een aantal Bierbikers gezien.  En Pierrot le fou heeft dan toch zijn vorige zondag in Opwijk vergeten sporttas terug!  De Bierbikers zijn me later nog voorbijgestoken, maar ik stond uit het zicht achter een boom om een treintje te laten passeren op een smal paadje.  Omstreeks 9.20 u was ik op weg voor de toer.

In het begin zeer traag gereden (alsof ik ooit snel zou rijden) en dat was een goede keuze, want ik zou m’n krachten nog meer dan nodig hebben.  De aanvang van de tocht bood een afwisseling van veldwegen, asfaltbaantjes, smalle paadjes door velden en weiden en tracks door de bossen.  De eerste kilometers waren er toch nog redelijk wat bikers onderweg, hoewel alles goed uit elkaar werd getrokken.  Natuurlijk kreeg ik op de brede wegen niemand te zien, terwijl ik uitgerekend op de plaatsen waar ik wat meer onzeker was, een sliertje achter me aan zag komen!  Me smal maken of even aan de kant en wachten waren de enige opties.  Een paar steile afdalingen over wortelpaden waren ook niet aan mij besteed.  Liever te poot dan botten breken!  Het ging in ieder geval beter dan twee jaren geleden, toen heb ik hier afgezien, maar vermoedelijk was ik toen nog met m’n oude bike en nu heb ik degelijker materiaal.

Aan de voet van het natuurgebied Rodebos en Laanvallei, volgens internet gelegen in Sint-Agatha-Rode (Huldenberg), omstreeks de vijftiende kilometer van de rit, moest ik na het passeren van de slagboom van de fiets.  Maar ik was daar niet de enige!  Ik heb toch iemand gezien die zonder verpinken van beneden tot boven fietste en die man was toch niet meer van de jongste.  Zelfs te voet vroeg het klimmen een zware inspanning in deze warmte!  Daarna kregen we weer mooie paden door de bossen  en de velden voorgeschoteld, mooie singletracks en holle wegen en de bekende kasseiwegeltjes in deze mooie streek.  Onderweg werd ik aangesproken door Kevin_V die met zijn maat onderweg was.  Maar omdat ik niet van de snelste ben en hij zijn maat niet wilde kwijtspelen, was het gesprek van korte duur.  Maar het was leuk van hem nog eens te zien, want dat was intussen een hele poos geleden.   Aan de bevoorrading heb ik hen ook nog even gezien, maar daar scheidden onze wegen, want ik had tijd genoeg voor een grotere toer.  De Aquarius was een welgekomen verfrissing!  Wardje en zijn maten van 4-CAD-systems kwamen er ook toe, maar zij hadden toen de lus van de grote afstand er al op zitten (voor de grote toeren passeerde je twee keren aan dezelfde bevoorrading).  Het zweet stroomde uit z’n helm, maar hij zei dat het de moeite waard was.

Dat was het inderdaad, want we doken al snel Waals-Brabant in ter hoogte van Archennes en reden dan richting Nethen.  De doortocht van Nethen had ook wel wat!  Via servitudewegen tussen huizen en smalle kasseipaadjes werden we door het dorp geleid.  Ik herkende stukken van de toer vanuit Loonbeek (ook Huldenberg) die ik al twee keren gereden heb.  Ik denk dat we ook in de buurt van de vaste Meerdaalwoudroute hebben gereden, te zien aan de grote villa op het ommuurde terrein met de poort met twee grote pilaren.  Als je naar links gaat kom je in een holle weg terecht waar het zwaar klimmen is omwille van het losse zand.  Maar wij moesten naar rechts een brug van de Nethen over.  Ik zag het aan de weg waarlangs we het stationnetje van Pecrot naderden dat ik hier nog al geweest was, maar in plaats van daar over het spoor naar boven gestuurd te worden, moesten we eerst nog even een ommetje maken naar links toe.  Even verder doken we de bossen in en kwamen we dan toch uit op de klim in een holle weg, gelegen op de vaste route, bekend om de gedenksteen onder een soort kapelletje halverwege.  Ik ben deze keer zonder stoppen tot boven geraakt.  Gewoonlijk moet ik halverwege even uithijgen!  De eerste keer dat ik in Loonbeek kwam rijden was het verschrikkelijk slecht weer en leek deze holle weg eerder op een bergriviertje!  “Welke gek komt hier nu in zo’n weer biken” heb ik toen nog gedacht.  Van Nethen ging het richting Bossut.  Dan weer doken we een stuk bos in, daarna reden we in het open veld.  Ik neem nooit een fototoestel mee, maar onderweg waren er vele schilderachtige plekjes die een prachtige foto zouden hebben opgeleverd: een zanderig pad, velden rondom en een eenzame boom tegen een blauwe achtergrond.  Of de grillige stam van een boom in een door bomen overspannen holle weg!  Wat wonen sommige mensen hier toch op prachtige plekken.  We staken weer de spoorlijn over ter hoogte van het station van Gastuche (nog nooit van gehoord en proberen te onthouden met een ezelsbruggetje: gas tussen, omdat ik misschien toch wat meer gas had moeten geven)!  Daarna reden we door een soort dreef in een park.  We reden via een bruggetje over de Dijle.  Een koppeltje had zich een plaats in het gras uitgekozen.  Ze hadden geen schilderachtiger plek aan de oever kunnen uitkiezen.  In de zon en het groene gras en onder een blauwe hemel.  Zo’n schitterend weer!

In een bocht hing een pijl wat ongelukkig en ik was niet zeker, want even verder was er keuze tussen links en rechts.  Daar was ook een wandeling uitgestippeld, want ik zag twee mannen en verder nog een grote groep op pad.  Ik heb de verkeerde keuze gemaakt en ben rechts afgeslagen.  Dat leverde mij het extraatje van een met stenen bezaaid pad dat overging in een kasseiwegeltje dat uitkwam op een grote baan.  Halverwege een stuk bos stonden zelfs een paar oude huizen, zij aan zij, in het midden van nergens.  Waar de mensen het al gaan zoeken om te wonen!  Ik zag geen pijlen meer, en moest dus dat stukje weer naar boven kruipen.  Op sommige langere stukken had een pijltje meer wel zinvol geweest, dan ben je zeker dat je goed zit!  Sinds de bevoorrading waren niet veel bikers me nog voorbijgestoken.  Daardoor kon ik zo snel of zo traag gaan als dat ik wou.  Ik heb toch ruwe paadjes bereden waar ik enkele jaren geleden voor gepast zou hebben!  Ik heb dus iets bijgeleerd!  En zo reed ik verder door deze prachtige mountainbikespeeltuin, terwijl de vermoeidheid zich toch begon laten te gevoelen.

Het duurde een hele poos eer ik weer aan de bevoorrading was.  Daar was intussen al heel wat opgeruimd, de Aquariustent was verdwenen.  Er kwam een biker toe die volgens zijn zeggen de 60 km voor de tweede keer aan het rijden was!  Na de bevoorrading moesten we linksaf en dan over een zanderig pad naar beneden.  Een man en een vrouw die daarnet nog aan de bevoorrading stonden keerden op hun stappen terug.  Want aan het einde van de weg hing geen pijl.  Blijkbaar hadden we er alle drie over gekeken, want halverwege wezen twee pijltjes naar rechts naar een smal paadje tussen weiden.  Waarschijnlijk te veel met het hoofd omlaag gereden om de stenen op het pad in de gaten te houden!  Bij aankomst hoorde ik andere mensen vertellen dat ze daar ook gemist hadden.  Maar het jongste lid van MTB Overijse zei dat hij was gaan checken en dat daar effectief twee pijlen hingen.  En dat klopt.

Volgens mijn tellertje had ik vanaf de tweede stop nog zo’n 17 km te doen, maar het waren er nog zeker vijf meer.  Ik heb nog een hele tijd in het kielzog van het koppel van daarnet kunnen blijven hangen, maar uiteindelijk ben ik hen dan toch kwijtgespeeld.  We passeerden nog een natuurgebied met dezelfde naam als de straat, op grondgebied Overijse, maar ik ben die naam vergeten.  Toen ik zo rond de 50 km had, werden we over privéterrein geloodst.  Dat was een mooi bos waar een singletrack ons eerst naar boven voerde en dan langzaam slingerend weer naar beneden.  De doortocht van dit privédomein gaf zeker een meerwaarde aan het laatste deel van de tocht.  Ik heb er een goede daad gedaan en twee stopjes van flesjes Aquarius opgeraapt, vermoedelijk uit een achterzak gevallen.  Omdat er vorige week in een topic nogal wat over te doen was.  Ik kon even goed de moeite doen van ze op te rapen.  Rond de 55 km kregen we nog een mooie holle weg voor de wielen geschoven, langzaam klimmend en voorzien van een soort trapjes om de erosie tegen te gaan.

Ik begon nu wel echt moe te worden.  Terwijl in het laatste stuk toch nog een paar stevige en lange klimmetjes zaten.  Mijn tellertje toonde 60 km, maar ik was nog niet terug bij af.  We moesten nog over een zanderig pad door de velden.  Ik hoorde in de verte het geluid van de snelweg en dat was het teken dat het niet ver meer kon zijn.  Ik herkende de Speelberg met de verkeersremmers, waar m’n auto ergens stond, maar nog was het niet gedaan.  Want we werden nog door een stukje Overijse geloodst.  Ik was bekaf, tijdens de laatste vijf kilometers is het licht uitgegaan.  Ik kwam aan 65 km.  Ik heb er ook rijkelijk de tijd voor genomen, maar dat is niet voor publicatie vatbaar.  Ik denk dat ik als laatste ben toegekomen!  Twee cola’s en twee pistolets aan gunsttarief waren welgekomen.  Ik kon wel iets eetbaars gebruiken!  Na een babbeltje met een biker uit Gent hebben we plaats gemaakt voor een gezelschap van ouders met kinderen die aan het sporten waren op de velden.  Om tevreden weer naar huis te rijden na een mooie rit in een prachtige streek.

Lees dit verslag ook op mountainbike.be: klik hier!

09-05-2011 om 13:50 geschreven door StrammerMax

06-05-2011 om 01:12 geschreven door StrammerMax

Zondag 12 juni 2011

Let's Ride zomer toertocht (open voor iedereen)!

Omdat er tijdens de zomer periode weinig tot geen tochten zijn wilde wij een let's ride! opzetten met als doel een gezellige tocht te rijden in de mooie omgeving van Bergen op Zoom e.o. Inmiddels zijn we de laatste hand aan het leggen aan een afwisselende route door dit mooie gebied en één van de volgende keren wordt de uiteindelijke route vastgelegd op de gps.

Waarom een gps-route?

Een route uitgezet d.m.v. gps omdat we slechts een klein groepje vrienden zijn die samen fietsen en nog niet de mogelijkheid hebben een complete toertocht met bepijlling te organiseren. Toch willen we mtb-ers die niet zo bekend zijn met deze omgeving de kans bieden om wat andere plekjes te zien dan de standaard groene en zwarte route die hier liggen. Uiteraard is het onvermijdelijk dat toch delen hiervan aangedaan worden maar vaak wijken we er vanaf. Vandaar een tocht uitgezet met behulp van de gps. Het is dus niet verplicht een gps in bezit te hebben, men wordt ingedeeld in groepjes waarbij er altijd iemand meerijdt die in bezit is van een gps!

Zelf hebben we een aantal man die in het bezit zijn van een gps en daarnaast hopen we op mtb-ers die komen en in het bezit zijn van een gps dat die het ook goed en leuk vinden dat er een aantal man met hun meerijdt! Zodoende kunnen we gezamenlijk een leuke tocht rijden!

Met vriendelijke groet:

de Mellowbikers

Vertrekplaats en eindpunt Stayokay!, waar men de mogelijkheid heeft om nog wat na te praten of wat te drinken.

Stayokay
Boslustweg 1
4624 RB Bergen op Zoom

Vertrek omstreeks 09:00-09:30 uur

Afstand 35 á 40 km.

Topic op het Nederlandse forum: klik hier!

www.mellowbikers.nl

03-05-2011 om 21:28 geschreven door StrammerMax

02-05-2011 om 21:15 geschreven door StrammerMax

Toertocht in Opwijk (15-30-50-60-75-85 km) van Straf in Bergaf.

Vandaag (gisteren dus) ook naar Opwijk gekomen. Sinds ik enkele jaren geleden meegedaan heb met de Brugbergrace in Humbeek in een ploegje met een aantal bikers van Straf in Bergaf, is het bijna een jaarlijkse traditie geworden om naar hier te komen voor deze toertocht. Parkeerplaats gevonden in een naburige straat, samen met andere met fietsen beladen auto’s. Toen ik me naast de auto stond klaar te maken, kwamen MTBiker from Berendrecht en Enigma voorbij gereden. De eerste bekenden uit de eigen streek die vandaag mijn pad kruisten. Me ingeschreven bij Mojobiker met de intentie de 85 km of de 75 km af te leggen. Ik kreeg de opmerking dat ik er dit jaar vroeger bij was! En dat zou ik later nog twee keren mogen horen! Vorig jaar was ik ook de allerlaatste om te arriveren, toen alles al bijna opgeruimd was! Omstreeks 9.00 u was ik onderweg. Het was nog behoorlijk koud, ook al beloofde het een mooie zonnige dag te worden. We passeerden de straat waar ik geparkeerd stond en ik zag daar een aantal bikers van V’lox Kapellen zich klaarmaken. Maar ik was er al voorbij voor m’n eurocent viel!

De toer was niet volledig dezelfde als die van vorig jaar. Ik herkende wel bepaalde plaatsen terug van de vorige edities en het viel me ook op dat bepaalde trajecten in de omgekeerde richting werden bereden. Zo kwam dat stukje bos met die draaiende en kerende singletrack voor de tweede bevoorrading, terwijl we dit de vorige keer erna gepresenteerd kregen! Als ik het goed begrepen heb is dit het Borrébos. Je moest er in elk geval goed kunnen sturen en je fiets tussen de dicht op elkaar staande boomstammen laveren. Dat was voor mij niet altijd even simpel. Je moest er ook opletten voor groeven en putten. Nadat we de snelweg overgestoken waren via een vrij steile brug, kregen we daar een crossparcours voor de wielen geschoven. Dat zou het Laarbeekbos zijn (volgens internet op het grondgebied van Jette). Daar was het voor mij op sommige plekken te voet naar boven. Aan de voet van zo’n klim stond een biker die door kracht te zetten zijn ketting klem had getrokken. Het wiel uitnemen lukte niet meer. Hij ging brute kracht gebruiken met het risico zijn ketting over te trekken. Het zal toch gelukt zijn, want op de brug over de spoorweg, waar je langs zo’n spiraal naar boven moet, heeft hij me weer ingehaald. Ook sommige afdalingen betrouwde ik niet. Liever te voet dan de held uit te hangen, te verongelukken op die beenharde ondergrond en maanden niet meer te kunnen fietsen. Ik heb met afgunst gekeken naar een biker die het allemaal feilloos aankon. Schijnbaar moeiteloos klom hij naar boven. Maar ja, die kerel was misschien maar een jaar of 25. Na een leven zonder sport is het al een hele prestatie dat ik doe wat ik doe. Aan het einde van die track door het Laarbeekbos, op die natte plek in de put, vlak voor een helling, net voor je via een tunnel weer onder de snelweg duikt, keek ik eens achterom en zag daar rond die boom in het midden reusachtige bladeren van berenklauw staan.

Het parcours bracht veel afwisseling. Er waren de stoffige veldwegen, tracks door stukjes bos, asfaltbaantjes op en af, servitutenpaadjes die van tussen huizen naar het achterliggende land trokken, zelfs een achtersteegje in een stad (Asse?), de doortocht van een stukje stad en de klassieke singletracks tussen twee prikkeldraden of smalle paadjes tussen weiden. Daar moet je vaak oppassen om niet in voren te sukkelen. Deze paadjes kwamen vooral tijdens de laatste 30 km. Er was ook een paadje waar je omwille van de dichte begroeiing door lage struiken en de bochtjes niet kon zien waar je terecht kwam. Daar waren bij momenten ook diep uitgesleten voren die ineens voor je opdoemden. Soms moest je stevig klimmen, dan weer kon je lekker naar beneden razen.

Rubber-12 had me inmiddels bijgebeend voor de eerste stop. Ik stond toen net even te praten met een man die zich afvroeg waar al die bikers vandaan kwamen en welke afstand er diende afgelegd te worden! Je kan kiezen: van 15 tot 85 km! Rubber was een kwartier later vertrokken. De eerste keer dat je kon kiezen uit “technisch” en “gewoon” dat eerste geprobeerd. Over dat houten bruggetje en dan naar boven. Daar was het toch te voet! Maar ik niet alleen! De tweede keer heb ik er voor gepast. Ik vermoed dat dit de wortelklim was aan dat kruisbeeld, te zien aan de diverse kapelletjes die er in de omgeving stonden. Daardoor was ik Rubber weer even voor. Aan de volgende splitsing even overlegd en het leek me het beste dat ik zou kiezen voor de 75 km. Hier scheidden dus tijdelijk onze wegen. Even later kreeg ik het gezelschap van SilverFokske, van net voor het Borrébos tot een stuk na de tweede bevoorrading. Hij volgde de 60 km omdat hij later op de dag nog andere beslommeringen had. Op de tweede bevoorrading hadden ze de Papegaai ook al verwacht, maar niet zo vroeg op de dag! Net zoals op de eerste bevoorrading kon je er appelsien en bananen eten, en enkele soorten cake en wafels. Keuze genoeg.

Nadat SilverFokske de richting van de 60 was opgedraaid en zijn tempo dus weer wat kon opdrijven in plaats van zich aan te passen aan deze traagrijder, heb ik lange tijd vrijwel alleen gereden en ben ik door slechts enkelen ingehaald. In het Laarbeekbos zag ik ineens de rubber naar boven komen geklommen. Hij had me met zijn 10 extra kilometers toch weer weten in te halen.  Een tijd in het spoor van Rubber gereden, maar ineens was hij weg toen ik moest wachten om een baan te kunnen kruisen.  Na het passeren van het erf van een manege volgde een lus over een paadje tussen de weiden, inclusief naastliggende voor! Daarna weer naar beneden en naar rechts. Daar heb ik een pijltje gemist in de afdaling, want ik kwam terug aan die manege uit! Moest ik dat hele stukje weer naar boven kruipen! Pijltje stond kort boven de grond en wees naar een paadje links! Verder kwamen we een bos uit, links zag je een brug, en was ik wat in verwarring door een splitsingsbord dat een weinig schuin stond, maar niet voor ons bedoeld was. Ik kon me ook niet meer herinneren of ik er al gepasseerd was. Dat had zo moeten zijn. Toen ik daar stond te twijfelen kwamen er twee Nederlandse bikers toe. Toch maar rechtdoor gereden. Wat verder stonden de Nederlanders aan de kant. Kreeg ik die twee kerels achter me aan in een afdaling, gevolgd door een klim over zo’n paadje tussen prikkeldraden! Inclusief de bijhorende voor! Van pure zenuwachtigheid bleef ik natuurlijk steken! Maar ze namen het me niet kwalijk! Ook eerder op de grote baan aan de wegenwerken in Essene even getwijfeld. Maar ik ben daar de biker die voor me reed blijven volgen.

Even verderop stond de derde bevoorrading. Er stonden twee bikers, waaronder de Rubber.  De mensen daar kenden me nog van vorig jaar, toen stonden ze ergens langs de kant van de weg, omdat ik toen de hekkensluiter was geweest! Dat had nu ook het geval kunnen zijn, maar net toen Rubber en ik weer vertrokken, kwam er nog een groepje van drie toe. En tijdens de laatste vijf kilometer ben ik nog ingehaald door een delegatie stevig doorrijdende Bierbikers! Zij moeten dus ook nog na mij aan de derde stop gepasseerd zijn.  Na een klim over een track tussen de weiden speelde ik Rubber weer kwijt. Hij wou de derde biker die ook aan de bevoorrading stond proberen in te halen, zo bleek later. Maar hij heeft deze niet meer gezien!

Op een stoffige track door weiden zag ik een vogel aan de kant zitten die nogal veel kabaal maakte. Een tweede vloog er door de lucht. En dan moest ik ineens een noodstop uitvoeren! Dat scheelde geen millimeter! Want ineens merkte ik hun kuiken op dat op het pad voor mijn wielen liep! Dat beestje heeft veel geluk gehad van geen Fat Albert voorband en Nobby Nick achterband aan een frame met daarop nog een zwaargewicht over zich heen te krijgen! Het zou dit alles niet overleefd hebben! Eén van de vogels bleef nog een tijd voor me uit vliegen! Tot ik ver genoeg van hun kleintje weg was! Ouderlijke zorgen, het is duidelijk niet alleen des mensen! Ik vraag me af wat voor vogels het waren: wit met een donkere kop en een soort scheidingsstreep tussen de twee kleuren. Het moet je als vogel maar overkomen van doodgereden te worden door een Papegaai!

De kilometers telden intussen op en na exact 75 km was ik weer bij af, ook al had Mojo me bij de start gezegd dat het iets meer was, maar dat alle mooie stukken ook in de toer van 75 km zaten. We kregen nog een plastiek zakje aangereikt met staaltjes van vitaminen, douchegel en gel voor pijnlijke spieren. Babbeltje met een Straf in Bergaffer, clubgenoot van tijdens de Brugbergrace. Daarna liep ik Carlito de Bierbiker tegen het lijf. Hij had de toer gereden met z’n vrouw op de tandem. Ik heb onderweg trouwens nog een man en een vrouw op een tandem zien rijden. Ik ben hen twee keren tegengekomen. Van Dr.Gonzo kreeg ik dan voor de derde keer vandaag te horen dat ik er vroeg bij was! Maar Rubber en ik, wij waren bijlange nog niet naar huis! Waarom zou je gaan lopen als een kleine meisje vriendelijk komt vragen of je nog wat wil drinken! Ja, ook de klein mannen van de Straf in Bergaffers droegen hun steentje bij. Streets kwam langs voor een babbel, dan Dr.Gonzo, terwijl crash biker mee aan de opruim bezig was. Pierrot le fou van de Bierbikers had ons gespot en kwam ons vertellen over zijn trainingen. Streets kwam zelfs vragen of wij daar niets zochten te kopen? Kopen? Een huis om te blijven wonen! Enfin, ik durf het bijna niet te schrijven, maar wij zijn pas om halfzes weer naar huis vertrokken! Naast vorig jaar het record van de laatst gearriveerde, deze keer dan het record van de langste après ooit! Vlot thuis geraakt. Op de A12 was in de andere rijrichting wel een ongeval gebeurd. Die mensen hun zondag eindigde minder leuk! Thuis nog de moed gehad om m’n fiets proper te maken.

De mensen van Straf in Bergaf hebben een mooie toer weten aan te bieden. Dank daarvoor. Het vele werk dat ze er in gestoken hebben werd beloond met 1077 deelnemers die in Opwijk en omstreken hebben kunnen genieten van een mooie zonnige zondag. Een leuke dag beleefd. Tot de volgende keer, of misschien eerder al tijdens de Boerenbike. Ook een leuke belevenis tijdens de Waaienbergkermis in de zomervakantie!

Lees hier dit verslag en andere reacties op mountainbike.be!

Foto's op www.strafinbergaf.be!

02-05-2011 om 20:30 geschreven door StrammerMax