Toertocht Rando La Champêtre (10-25-35-45-55-65 km) te Libin op 27-05-2012 tijdens een weekend te Daverdisse van vrijdag 25 tot en met maandag 28 mei 2012 (Pinksteren).

De toertocht 18ième Rando la Champêtre zou ook als ondertitel “De rush naar het everzwijn” kunnen meekrijgen. Als je wil weten wanneer en hoe we dit beest te zien kregen, dan moet je nu verder lezen.

Het verhaal begint eigenlijk al op vrijdagavond wanneer 25 bikers van diverse pluimage neerstrijken in de Gîte d’Etape te Daverdisse. Voor mij na een rit van dik 170 km. Ik was de laatste die toekwam om 22.30 u, wat volgens één van de deelnemers rechtvaardigde mij om te dopen van StrammerMax tot Alitalia (Always late in time, always late in arrival). De enige mensen die ik eerder al eens ontmoet had waren Offshore, de organisator, en Koppigaard en diens bikemakker, de bionische man uit Bertem. Door mij ooit in een schrijfseltje zo genoemd, toen hij me na een valpartij tijdens een toertocht toevertrouwde dat hij pas een knieprothese had “laten steken”! En later deze mensen nog op mijn pad tegengekomen! De wereld is klein. Een geplande nachtrit over de vaste route van Daverdisse, voor wie daar nog zin in had, moest nog beginnen, maar er waren maar vier gegadigden. Na een lange werkweek en het vooruitzicht van zware tochten in een onbekende streek heb ik daar voor gepast. Ik had m’n lampen trouwens thuis gelaten. Op zaterdag hoefden we niet al te vroeg op te staan, vermits er die dag in het enige lokale winkeltje uit grootmoeders tijd, pas vanaf 8.30 u brood voorhanden was. Daarna werd een plaatselijke toertocht gereden op basis van een GPS-track. Me aangesloten bij de groep mindere en oudere goden, negen in totaal. Er werd rustig gereden en er werd steeds gewacht op achterblijvers. Het werd een prachtige rit van zo’n 50 km lang. Er was een tussenstop voorzien in een café annex eethuisje aan het stationnetje van Graide, waar de waardin bereid was gevonden om voor spaghetti te zorgen, ook al stond die niet op de kaart! Maar met de charmes van Offshore en voor 25 personen zal het de moeite geweest zijn om een pot water te koken en alzo een extra centje te verdienen in dat godvergeten gat. Genoten van dit lekkere bord spaghetti in een blakende zon. Om dan weer op pad te trekken in de weidse natuur. Een barbecue in de gîte en gezellig samenzijn op het grasplein sloot de eerst dag van dit pinksterweekeinde met stralend weer af.

De volgende dag, pinksterdag 27 mei 2012, komt dan de parel aan de kroon van dit lange weekeinde met de Rando la Champêtre vanuit het in kermissfeer gedompelde Libin. De rush naar het everzwijn kon beginnen! Vroeg opstaan is geen probleem, vermits de plaatselijke kerklokken om exact zeven uur iedereen in Daverdisse het bed uit jagen! Maar er was al eerder gewemel in de kamers. Het duurt dus niet lang eer we met 25 rond de tafel zitten voor een stevig ontbijt met stokbrood uit het winkeltje en uitgebreid beleg waarvoor Offshore had gezorgd. De koffie was wel niet te drinken, het lepeltje bleef recht in het kopje staan en je haar, als je het al had, ging terstond rechtop staan bij de eerste slok! Na de afwas vertrekt iedereen met de wagens richting Libin, zo’n 12 km verderop. Offshore vertrok vroeger om als eerste iedereen bij aankomst na de tocht op te kunnen vangen! Er worden weer groepjes gevormd. De meesten wensen het onderste uit de kan en gaan voor de 65 km. Voor mij lijkt 45 km me in deze heuvelachtige streek en in verhouding tot mijn kunnen, voldoende, zodat ik me aansluit bij Anneke en Peter, de bionische man. Een bord aan de inschrijving meldt trouwens een werkelijke afstand van 48 km! Indien het wil vlotten, zal Peter wel de extra lusjes voor de 55 km mee op zijn palmares schrijven. Om 8.30 u zijn we ingeschreven en kunnen we op pad! Het is even wennen aan de combinatie van zeldzame pijltjes, die best niet verward worden met deze van de wandeltochten, en de op de grond gekalkte witte pijlen.

Na een kort stukje over een asfaltbaantje, om het dorp te verlaten, duiken we links de bossen in om er bijna niet meer uit te komen! Want op enkele schilderachtige plekjes na, zullen we nog weinig bewoonde wereld tegenkomen en als het niet in de bossen is, dan rijden we door open vlaktes en velden. De zon staat aan een blauwe, wolkenloze hemel, het wordt al lekker heet en belooft een prachtige dag te zullen worden. Gedurende de eerste zeven kilometers gaat het al langzaam maar zeker bergop, met hier en daar kuitenbijters die een stevige inspanning vragen. Rustig naar boven trappen en zich niet opblazen is de boodschap. Ik krijg van Peter te horen dat ik blijkbaar goed meekan. Het is ook nog maar het begin en het kan snel veranderen! Na 7 km splitst de kidstoer van 10 km zich af van de rest, maar we kunnen hopelijk wel meer aan dan dat, zodat het voor ons rechtsaf gaat, het asfaltbaantje over en direct weer de bossen in. Een kilometer verder gaat de lange toer van 65 km zijn eigen richting uit, waar de echten een extra lus van 4 km voorgeschoteld krijgen. Daardoor kunnen we weinig voorsprong opbouwen en zien we een aantal uit ons gezelschap terug aan de eerste bevoorrading die op 9 km en midden de bossen is opgesteld. Er liggen koeken, peperkoek en chocolade. De bananen en appelsienen zijn blijkbaar wel erg gerantsoeneerd in deze regionen, want in minuscule stukjes versneden! Na het bekijken van de routekaart worden GSM-nummers uitgewisseld, want Peter zal ons tot aan de tweede stop vergezellen, daar de 55 km op gaan met de hoop weer bij ons te kunnen aansluiten na zijn extra lus.

Tot aan de tweede stop krijgen we een bonte mengeling van alles wat een biker graag onder de wielen van z’n fiets ziet passeren! Stevige klimmetjes over rotspaadjes en de doortocht van een kaalgekapte vlakte waar de bloeiende brem is opgeschoten tussen de resten dood hout die indertijd na de kap zijn achtergebleven. We rijden met de fiets over oude takken die samengeklit zijn en de bodem bedekken, verstopt onder het jonge opgeschoten groen. Een diep putje heeft Anneke bijna letterlijk liggen, maar ze laat zich niet uit het lood slaan. Intussen schijnt de zon ongenadig op ons neer. Er volgen leuke afdalingen over rotsachtige paadjes. Hier en daar leiden de bospaden ons langsheen riviertjes en beekjes. Daar waar er water over de weg loopt krijgen we een frisse douche van modderspatten. We rijden geregeld onder kleine bruggen en één keer door een langere tunnel onder de spoorweg door. Wie hier de trein neemt krijgt een mooi landschap te zien. Een prachtig pad voert ons naast een kabbelend riviertje door een adembenemend mooie omgeving. Sommige klimmetjes zijn zwaar en vragen een grote inspanning in deze hitte, maar de schoonheid van de natuur en de uitgestrekte bossen zijn de beste beloning voor de geleverde inspanning.

De tweede stop dient zich na 25 km aan naast een asfaltbaan midden het groen. Alsof het allemaal op voorhand berekend was, krijgen we hier ook weer een aantal deelnemers uit ons gezelschap te zien! Iedereen is enthousiast over het reeds gereden deel van de tocht. Niets dan glunderende gezichten. Er is hetzelfde aanbod als aan de eerste stop, maar de porties zijn iets groter versneden! Peter komt vertellen dat hij verderop zal afslaan op de lus van de 55 km. Als hij iets sneller rijdt kan hij Anneke en mij weer oppikken verder op het parcours. We vertrekken samen met Geert en Kurt die de 65 km volgen. Na de tweede stop worden we al direct een lange afdaling over een met stenen en rotsjes bezaaid pad af gejaagd. Geert en Kurt, Erling en Chantal vliegen ons voorbij. Naar beneden betekent meestal nadien ook weer naar boven. We krijgen een prachtig smal paadje dat ons op en af over enkele bultjes en stevige wortels vlak naast een afgrond door een donker bos loodst. Wat een belevenis! Een ouder echtpaar op wandel maakt zich smal om ons te kunnen laten passeren. Ook op enkele andere plaatsen delen we het pad met groepjes wandelaars. We rijden voorbij een soort vijver waar banken onder de bomen staan. Een pleisterplekje voor mensen die op deze pinksterdag komen genieten van het mooie weer.

Op 33 km gaat voor mij het licht even uit wanneer we een tergend lange klim voor de wielen krijgen! Eerst gaat het nog, in de schaduw onder de bomen, maar op een open plek schijnt de zon genadeloos! Anneke en ik houden even halt om te rusten en te drinken. Wanneer Anneke traag maar zeker de helling bestijgt, moet ik even verder weer halt houden en naar adem happen. Een jonge Waal rijdt me voorbij, maar houdt het even verder ook voor bekeken, gaat in het gras zitten en doet z’n helm uit. Het zweet gutst ook uit mijn helm tot we even hoger weer tussen de bomen rijden. Om na een flauwe bocht te zien dat het verder nog lekker naar boven stijgt! Ik ben aan het einde van m’n Latijn en doe een stukje te voet, de jonge Waal ook te voet in m’n zog, terwijl ik Anneke achter de top zie verdwijnen. Enkele moedigen van de Woody Woodpecker Bikers uit Florennes steken me in hun opvallend gele pakken voorbij. Onder hen een meisje dat ik daarstraks ook nog te zien heb gekregen. Volgen nog twee potige kerels waarvan de tweede me in het Frans begroet. Eens de top voorbij zie ik Anneke tegen een boom zitten. Na de zware klim treffen we de splitsing voor de extra lus op de 55/65 km. Voor ons gaat het er op de route van 45 km rechtdoor.

Het wordt gelukkig wat vlakker, zodat ik een beetje kan recupereren. Korte klimmetjes worden gevolgd door plezante afdalingen. Na zo’n klimmetje zien we Peter terug staan. Via een afdaling razen we naar beneden. De twee jonge kerels in spierwitte pakken, die daarnet aan de kant stonden, rijden me weer voorbij. Ze staan weer stil na de oversteek van een asfaltbaan waar we links het bos in moeten. Even verder rijden Peter en ik verkeerd naar beneden doorheen een slijkerige holle weg, terwijl Anneke die even achterop volgde correct naar rechts en naar boven afslaat. We rijden ons vast op een hoop gerooide sparren die op het pad gesmeten zijn. De twee jonge witte kerels volgen en rijden ook verkeerd. Even te voet door het dode hout en tussen de bomen naar boven om op het correcte pad uit te komen, het geroep van Anneke tegemoet.

Niet ver voor de derde bevoorrading, die zich na 39 km aandient, krijgen we een vettig stuk met door water oververzadigd mos. De wortels van de bomen zijn bekalkt om de juiste weg te wijzen door dit gehavende stukje. Jammer genoeg moet ik van m’n fiets zodat ik ondanks de waterdichte sokken toch met natte voeten kom te zitten. Eens dit natte stuk voorbij dient zich een splitsing aan met een afzonderlijke lus voor de 65 km. Voor ons gaat het naar boven om uit te komen aan de derde stop. Daar treffen we weer een aantal anderen uit ons gezelschap, waaronder Geert, Kurt en mijn kamergenoot Harry. De jonge Waal die daarstraks in mijn zog in de hitte afgepeigerd te voet naar boven wandelde, staat er ook. Het aanbod is zoals aan de andere stops. Het frisse gesuikerde water is welgekomen. Alle moed bijeen geschraapt om de laatste etappe aan te vatten. Intussen is er een grote delegatie van onze groep gearriveerd.

We worden al direct een zware klim op gestuurd. De jonge Waal heeft zich net voor de top weer in het gras gezet. Hij heeft het duidelijk gehad voor vandaag! Even verder is het voor mij toch even te voet, moe als ik ben, terwijl Harry zich met een laatste krachtinspanning over de top trekt. Anneke is voorop en Peter nog op komst. Volgt een megabangelijke afdaling over een keihard opgedroogd en goed van stenen voorziene pad! Vroeger zou ik hier voor gepast hebben! Maar ik voel de hete adem van de anderen uit ons gezelschap in m’n nek wanneer ze mij bijbenen. Omdat dit me zenuwachtig maakt ga ik in een flauwe bocht even aan de kant om de trein te laten passeren, zodat ik de rest van de afdaling tegen m’n eigen tempo kan afleggen. Het gaat een asfaltbaan over en aan een paadje, afgeboord door een houten leuning aan de aanvang van een wandelweg, door enkele haarspeldbochtjes pijlsnel naar beneden. Het scheelt niet veel of ik ga er uit de bocht! Het meisje van de Woody Woodpeckers komt ook naar beneden gesjeesd en krijgt het ook even moeilijk in de bochtjes. Doordat ik me niet als een kamikaze naar beneden stort zoals sommige anderen, raak ik Anneke en Peter even kwijt. De afdaling eindigt in een nog steiler stukje en ik stort me met doodsverachting naar beneden om dan de remmen dicht te smijten wanneer ik beneden uitkom aan de rand van een rijweg. “Nog een gek”, zie ik de dagjesmensen en wandelaars ter plekke denken. Want aan de andere kant van de weg ligt een schilderachtige plek met een vijver naast een riviertje onder de bomen, een pleisterplekje voor een zonnige zondag.

Prachtige bossen, afgewisseld met mooie vergezichten, worden ons deel. De mensen uit Libin hebben ons een mooie tocht in hun prachtige natuur voorgeschoteld. Bij momenten kan je het dennenhout zelfs ruiken. Bospaadjes voeren ons langsheen kabbelende beekjes en houten bruggetjes van boomstammen loodsen ons over murmelende riviertjes. Een beeld om vast te leggen in het geheugen om deze dag nooit nog te vergeten. Anneke en Peter rapen me weer op. Vanaf 42 km krijg ik het toch zwaarder te verduren. De vals platte hellingen, bezaaid met wortels en keien, maken het me lastig en tergend langzaam kruip ik naar boven op enige afstand na m’n twee kompanen. “Het zal nog niet de laatste helling zijn”, hoor ik Anneke zeggen, wanneer Peter weer een lus voor de 55 km is op gegaan. Inderdaad, want op de rand van bos en velden dient zich een kiezelpad aan waarover we langzaam naar boven kruipen in de verzengende hitte. Ik moet even denken aan de jonge Waal die daarstraks afgepeigerd onder de bomen zat! De laatste kilometers, zo tot 45 km, zijn zwaar, vooruitkomen vraagt een grote inspanning.

Dan passeren we plekken in het bos die ik vanochtend ook te zien heb gekregen, evenals de poort naar een weide toe. Dat betekent dat het einde nadert! Eens weer in het bos zie ik twee meisjes op een bike naderen. Anneke staat verderop naast een boom. Ze is even het noorden kwijt en staat te wachten. Een pijltje aan een boom wijst naar rechts. Op deze plek vervoegen we weer de route van 25 km. Het einde komt in zicht, nog een vijftal kilometers te gaan. Ik merk in mijn ooghoeken dat een biker mij al een tijdje volgt in een klim. Aan een slijkerig en lastig stukje krijg ik het even moeilijk, net als hij wil voorbijsteken en daardoor ook van de fiets moet! Het blijkt Duvelbiker uit ons gezelschap te zijn. Nu rijd ik al zo lang alleen en net op dat lastige stuk krijg ik iemand in m’n wiel! Het was de laatste stuiptrekking. Vanaf nu gaat het lekker snel naar beneden en rijden we vanuit het bos de open velden in. Naar links een asfaltbaan op die ons tegen een lekker tempo naar beneden voert. Duvelbiker rijdt een honderd meter voorop naast Anneke. Via het asfaltbaantje rijden we opnieuw Libin binnen. Het tellertje klokt 50 km af.

Om daar aan de bikewash Geert en Kurt weer te treffen. De slangen geven overvloedig water en het stof op de fiets is snel weer weg. Ook Erling en Chantal, Joepie en Annemarie komen toe. En als Harry een tuinslang ziet, dan neemt hij bij dit warme weer graag iemand te grazen! Met z’n allen het straatje in naar boven tot aan de feesttentjes waar gisteren La bande à Lolo optrad! Plots worden we met z’n allen geconfronteerd met een everzwijn, le sanglier! Aan het spit! Het dier heeft deze editie van de feesten in Libin niet overleefd! Dit dier was ook de reden waarom we tijdens de rit de tijd in de gaten dienden te houden! Want Offshore had tickets gekocht voor elke deelnemer! Voor 12,00 euro kon je een portie everzwijn met saus en diverse soorten groenten en een aardappel in de schil eten! Ingecalculeerd in de prijs van ons verblijf! Maar slechts tot 14.00 uur! Deze tocht was dus een rush naar het everzwijn! Want iedereen wilde uiteraard wel van “le sanglier” eten! En met enige verlegenheid moet ik toegeven dat deze portie marcassin ook mijn keuze voor de 45 km mee bepaald heeft! En dat bleek onnodig. Het moet een stevig uit de kluiten gewassen dier geweest zijn, want om 15.30 u was het nog niet volledig door de gemeente verorberd en schoven er nog mensen aan! Offshore stopte iedereen die toekwam een bonnetje in de handen. Fietske vastgelegd aan een hekken en maar direct mijn prijs in ontvangst gaan nemen. Want die had ik nu toch wel verdiend. De tocht kon niet beter afgesloten worden dan met een portie wild en een lekker streekbier onder een tentje aan een tafel in het gezelschap van de anderen uit de groep. Afscheid genomen van Kurt en Geert. Zij vertrokken huiswaarts en morgen naar Oostenrijk om er deel te nemen aan de Alpen Trophy! Dat zal andere koek zijn dan Libin! Met zo’n binken was ik vandaag op pad! Een bont gezelschap van allerlei leeftijden en condities. Van Alpen-Trophy-rijders en geoefende bikers tot zondagsrijders zoals den deze. Anneke en Peter blijven volgen was voor mij een goede motivatie om deze niet simpele tocht tot een goed einde te brengen en de grenzen van m’n kunnen weer een beetje te verleggen. Het streekbier nog wat laten verdampen en dan weer naar Daverdisse langsheen de schilderachtige baan. Ze slingert zich over hoogten doorheen de bossen en de velden en passeert het boekendorp Redu. ’s Avonds zorgde Harry nog voor pasta met tomatensaus en de dag werd besloten in de tuin rond een kampvuurtje. Op een mooie pinksterdag, samen in de zon!

Op pinkstermaandag kon de toertocht van Redu gereden worden op tracks die de organisator Daniel daarvoor ter beschikking had gesteld. Maar omdat ik na een lange klim al stevig op m’n adem diende te trappen en één en ander wat chaotisch verliep, vond ik het raadzamer van op m’n stappen terug te keren dan paniekerig achter de groep aan te hollen. Een sms-je gestuurd dat ik m'n plan zou trekken. Achteraf kreeg ik te horen dat Willy en Koppigaard toch de route van 35 km op hun gemak hadden gereden. Jammer, maar helaas! ’s Namiddags de gîte opgeruimd en afscheid genomen. Wegenwerken op de E 411 ter hoogte van Rochefort en net voor het Viaduc de Beez, evenals een ongeval 9 km verderop deden de terugrit met anderhalf uur uitlopen. Maar niets kon dit prachtige weekend nog verpesten. Met dank aan Offshore voor de goede zorgen!

Deze tocht maakt als eerste deel uit van een vierluik. Op zondag 17 juni kan je uw hart ophalen in Transinne, op zondag 8 juli in Redu en op zondag 12 augustus in Glaireuse. De kans is groot dat ik op 8 juli naar Redu trek.

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you en op mountainbike.be!

Een filmpje van de editie 2011 van Cristalpbiker van MTB Overijse

29-05-2012 om 00:00 geschreven door StrammerMax

3-Action-Classic (15-25-45-70-85-110 km) van Wolfsdonk Oep Wiele te Langdorp op 20-05-2012.

Na mij, ondanks het verlengd weekend van hemelvaart, drie dagen te hebben opgesloten voor noodzakelijke werkzaamheden voor de job en daardoor onder anderen de Herdermarathon aan mijn neus te hebben laten voorbijgaan, was ik maar wat blij eindelijk nog eens buiten te kunnen komen. Het vorige weekend was er ook al één zonder fiets geweest! Het was al drie jaar geleden dat ik de 3-Action-Classic van Wolfsdonk Oep Wiele nog was komen rijden en Langdorp twee keren links had laten liggen ten voordele van de rit in Waver. Maar ik kon me de zaal met de inschrijving en het plein met de tafeltjes en stoelen, nog perfect voor de geest halen. Omdat ik evenmin graag voor dag en dauw uit m’n bed kom, was het 09.35 u toen ik er aan kon beginnen, nadat ik door parkeerwachters verwezen werd naar een plekje op een gemaaide weide achter een oud huis. Verschillende velden deden dienst als parking! De straat genoteerd, want het zou niet de eerste keer zijn dat ik mijn vehikel na afloop niet meer kon terugvinden!

We vertrokken via een zompig weidepaadje waar het ondanks de late start nog even filerijden was. Tot 6 km volgden paadjes doorheen de velden, korte wegeltjes door stukken bos en asfaltbaantjes door de bewoonde wereld elkaar op. We verlieten Wolfsdonk en kwamen Blauberg binnen waar ik aan een bruggetje over een beek te maken kreeg met een tegenligger. Na nog een stukje bos kwamen we uit aan een kruispunt van asfaltbaantjes ter hoogte van de Onze-Lieve-Vrouwkapel op het grondgebied Aarschot. Daar ging het naar links een verhard pad op. Tot 10 km volgde eenzelfde mengeling van veldwegen en bospaden, aan elkaar gebreid met stukjes over asfaltbaantjes. Intussen reden we op het grondgebied van Scherpenheuvel-Zichem. Omstreeks 10,75 km had een fotograaf van MTB-You zich in de kant van een pad tussen weiden en bos genesteld om de deelnemers voor de eeuwigheid vast te leggen. Een dikke tien kilometer op een klein halfuur, dat was niet slecht voor den deze! Dat ging hier lekker! Maar ik realiseerde me dat de kans groot was dat het niet zo vlot zou blijven gaan!

Mijn gedachten waren nog niet koud of van 11 tot 13 km kregen we een mooie technische track te verwerken die zich op en af door het bos slingerde. Met korte bochtjes rond bomen en wat draai- en keerwerk, hetgeen wat stuurvaardigheid vereiste. Daar ging het voor mij al meteen wat trager! De twee leuke kilometers over mooie bospaden werden besloten met een korte maar steile afdaling. Dit alles nog steeds in Scherpenheuvel. Tot 14 km volgden enkele assenwegen en asfaltbaantjes in een woonwijk. Een korte maar mooie track voerde ons naar een plek die Hoge Eiken heet, waarna een assenweg ons tot een fietspad naast een hoofdbaan leidde. Even verder ging het weer de bossen in over een zompig pad waar in het verleden ooit kwistig steenpuin werd gestort. Het tellertje toonde 17 km en de klok 10.45 u. Na enkele pittige off-road-beklimmingen bereikten we via een bos en een steile afdaling over een gehavende track op de spoorwegberm, de spoorweg in Herselt. Die afdaling over dat uitgedroogd en keiharde paadje boezemde me weinig vertrouwen in. Er reed nog een jonge knul te stuntelen, terwijl zijn maten beneden aan de spoorweg stonden te wachten. Via de overweg ging het dan het spoor over. Daar stond een bord aan een startpunt van een vaste route van het parcours “De Merode”. Ik had er toen 19 km op zitten.

We werden naast een boerderij een private weg op gestuurd die eenmalig voor de gelegenheid was opengesteld, om een jaagpad langs de boorden van de Demer (vermoed ik) te bereiken. Van 20 tot 22 km reden we langsheen de Demer en werden de blote benen gegeseld door de netels die hoog in de bermen waren opgeschoten. Het hoge gras toonde dat hier weinig passage was! We lieten het jaagpad links liggen en werden een hobbelig paadje doorheen een weide op gestuurd. Niet zo m’n ding, dat gehobbel dat afremmend werkt! Op dat ogenblik reden er hier nog vrij veel bikers rond, ik was er beslist niet alleen. Toen ik even halt hield om even te rusten en te lurken aan het slurfje van de drinkzak, arriveerden een drietal bekenden met Rubber-12 in hun zog. Enkele woorden gewisseld en spoedig weer op pad over de landelijke assenwegen die ons voor de wielen kwamen. Op 25 km kreeg ik hen weer te zien, want bood zich de eerste bevoorrading aan op een plek naast een grote rustige baan en die me nog bekend voorkwam van eerdere edities of vanuit andere tochten in deze streek. Keuze genoeg aan de stop: peperkoek, speculaas, wafels, cake met en zonder chocolade, bananen en appelsienen.

Na de rust ging het de grote baan over en bracht een zompig bospad ons weer richting de spoorweg en het bos in. Daar volgde een mooie technische track met enkele stevige beklimmingen. Op één plek was het daarbij afstappen omwille van een dikke wortel die ook twee Nederlandse voorliggers liggen had. En even verder nogmaals omdat ik de verkeerde kant koos en geconfronteerd werd met een verticaal hoogteverschil van een halve meter. Na 29 km komt er een einde aan dit zware intermezzo. Na 31 km diende zich een splitsing aan tussen enerzijds de 45 km en anderzijds de 70-85-110 km. Het aantal bikers was intussen al meer uitgedund. De rijder die me inhaalde koos voor de 45. Dan zou ik binnen een dikke tien kilometer alweer bij af zijn! Dus gekozen voor de route van 70 km waarvoor ik me ook had ingeschreven. De plek kwam me bekend voor, want we reden naast een kerk aan de rand van Aarschot richting de Demer. Het ging de wandelbrug over de Demer op en dan naar links van Aarschot weg.

Veldwegen en wat bos brengen ons naar een straat die luistert naar de namen Wijnberg en Rommelaar. We dalen de Wijnberg af via een off-road-paadje dat uitkomt in een straat die Pals heet. De plek komt me bekend voor van eerdere tochten die vaak langs hier in de andere richting naar boven kruipen. Het gaat er rechtsaf. Een biker in een wit pak dat schittert in de zon, steekt me voorbij. Want het is intussen behoorlijk heet, zelfs zwoel, geworden. In tegenstelling tot vanochtend toen de hemel nog betrokken was. Zoals te verwachten was, gaat het aan het einde van de Pals rechtsaf en de Wijnberg op, langzaam klimmend en afgesloten door een steiler stuk waar het voor mij even te voet is. De 35 reeds afgelegde kilometers zijn niet in mijn fietspak gekropen. De mooie tracks door het bos voeren ons voorbij het vervallen en overwoekerde huis dat er op de heuvel staat. Een vader en zijn zoontje zijn er op wandel.

Veldwegen brengen ons doorheen het landelijke Aarschot. Na 40 km tref ik de splitsing tussen de 70 km en de 85-110 km, na de doortocht van een omgeploegd veld aan een dropke tussen de struiken. Ik meen me te herinneren dat de nachtrit van de Rillaarse Bikers hier ook passeert, maar dan in de andere richting. Twee bikers steken me voorbij net voor dat dropke. En het zou kunnen dat ik me hier vergist heb en achter die twee ben aangegaan in plaats van te kiezen voor de 70 km. Sinds de afsplitsing van de 45 km had ik nog slechts vijf bikers te zien gekregen, drie solo en het duo aan het dropke, allemaal snelle jongens. Een veldweg brengt me tot een straat die Huiskens heet, waar we stevig naar boven moeten klimmen tot aan de Leuvenseweg. Het is puffen geblazen in de hitte. Mijn windvest had ik daarstraks aan de inrit van een huis in een veldweg reeds uitgespeeld. Even verder wordt mijn vermoeden bevestigd en passeren we het grote fruitbedrijf dat niet ver van de snelweg gelegen is en waar de nachtrit ook voorbijkomt. Na een kort stukje over het kiezelpad naast de snelweg duiken we naar links naast een boomgaard de bossen in. Een jonge snelle kerel steekt me gezwind voorbij en verdwijnt tussen de bomen.

Na 42 km kom ik weer uit het bos tevoorschijn om een gehavend paadje naast een veld op te gaan. Ik had niet gemerkt dat er een snelle jongen in aantocht was. Toen ik het merkte en plaats wou maken, wat niet evident was op dat gehavende paadje, was het al te laat! De kerel had geen geduld, stak voorbij, maar had niet gemerkt dat er diepe voren in het gras verborgen lagen! Ik hoorde een hoop tumult achter mij, keek om en zag nog enkel een helm boven het gras uit steken! Ik maak altijd plaats, maar ik moet er wel de kans toe krijgen! “Ja, het is mijn eigen schuld, ik had de diepe voren in het gras niet gezien”, zei de gevallen held. Hij nam zelfs nauwelijks de tijd om eventuele schade aan zijn fiets te controleren. Pas toen ik vroeg of er niks aan z’n fiets was, merkte hij dat er een spaak afgebroken was! En weg stoof hij, alsof hij op tijd thuis moest zijn! Ons traject volgde stukken van een wandelweg die luistert naar de naam Rillaarse Heuvelspad. Even later kwamen we na een leuke afdaling uit in de Tienbunder, de kiezelweg die langs beide zijden van de snelweg loopt. Het tellertje klokt 44 km af. Het gaat de brug onder en langs de andere kant van de snelweg de Tienbunder weer naar boven. Ik herinner me de stevige klim in het duister tijdens de nachtrit van de Rillaarse Bikers van enige weken geleden op deze plek. Even verder duiken we links weer de bossen in en volgen voor mij enkele stevige klimmetjes in de bossen van de Tienbunder.

In de Tienbunder rijden we voorbij de plek waar andere tochten over een beenharde afdaling naar beneden gaan. Hier moet ook ergens de beruchte “monté impossible” liggen, een klim vol venijnige wortels. Eens het bos weer uit rijd ik door zonovergoten velden en tref na 48 km de tweede bevoorrading aan een kapelletje aan een kruispunt van enkele betonbaantjes. Een moeder en haar twee dochters nemen er de honneurs waar en zorgen voor hetzelfde lekkers als op de eerste stop. Op deze plaats stonden ook de Rillaarse Bikers met hun bevoorrading. Groot is mijn verbazing wanneer ik enkel splitsingsborden voor de 85 en de 110 km opmerk. Geen 70 km te zien! Volgens de moeder komen enkel de twee grootste afstanden hier voorbij! Ik moet dus ergens wat gemist hebben! Terugkeren leek me geen optie. De nodige krachten opgedaan, onder anderen met een brikje gel van 3 Action, en de dorst gelest om vervolgens de richting van de 85 km op te gaan, in de hoop de 70 nog ergens te zullen kunnen oppikken!

Eens weer op weg vraagt een biker me welke afstand ik volg. Want hij had me uit een andere straat zien komen. Een lastige vraag, de 70 willen volgen en op de 85 zitten! Na enkele veldwegen duiken we de bossen van de Leiberg in en volgt een plezante afdaling over een smalle track naast een kloof in de bossen. Enkele weken geleden reed ik hier ook, maar dan in het donker! Het tellertje toont 52 km. Na de afdaling volgt een stevige klim om de Leiberg weer op te geraken en arriveren we in een brede straat, eigenlijk een groot kruispunt, aan een kapelletje in Aarschot. Ik zie de biker van daarnet aan een winkeltje staan. Hij zal honger of dorst gehad hebben! Het gaat naar links de straat in die steil naar boven klimt en waarlangs gloednieuwe huizen gebouwd staan. Enkele jaren gelden waren deze nog in aanbouw. Aan het aantal geparkeerde wagens te zien zijn alle huizen intussen bewoond. Een gek gezicht, al die geparkeerde auto’s in zo’n steile straat. De straat komt boven uit aan één of andere merkwaardige toren. Ik zie de biker van daarnet weer naderen wanneer ik om de toren rijd. We rijden een track door de bossen op en even verder kom ik uit aan een bekende plek! Daar gaat het smalle pad over een beenharde ondergrond naar beneden tot een druk kruispunt aan de oprit van de snelweg. Een vaste route gaat hier in de andere richting naar boven en ik ben hier eens serieus tegen de grond gegaan en heb daar lange tijd een pijnlijke knie aan over gehouden! Dus stap ik er nu liever even af!

Het drukke kruispunt over en aan de overkant de straat over en weer de bossen in, waar het weer even klimmen is en de biker van daarnet definitief uit mijn leven verdwijnt. Even verder volgt een plezante afdaling over een mooie geasfalteerde holle weg. Een straat draagt er de naam Liedeberg. Bergen alom hier! Er liggen 55 km achter me. We duiken een track naar boven op en zien de ernaast gelegen holle weg meer en meer in de diepte verdwijnen. Tot 57 km kunnen we genieten van de mooie tracks in de bossen rond het zogenaamde crossparcours van Aarschot, waarbij we links de daken van de huizen in de diepte kunnen zien liggen. Een mooie plek om te rijden. Even later komen we naast de American Bar Extreme (Gelrode) van het bos uit op een grote baan. Op 59 km bereik ik weer de boorden van de Demer en rijd tot 61,5 km langs de oever van de rivier in de richting van Aarschot.

We steken de Demer over via een paadje dat naast de spoorweg mee over de spoorwegbrug loopt aan het station en doorheen een geïndustrialiseerde omgeving. Even verder staat op een zonnige plek een ouder echtpaar met de derde bevoorrading klaar onder een gele tent. Ik zal er een van de laatste passanten geweest zijn! Maar de mensen houden hun stand bemand tot de afpijlers hen van hun taak ontheffen. Ze maken er geen probleem van met dit mooie weer, of ze nu hier buiten zitten of thuis! Een banaan en een stuk cake gegeten en het nodige vocht binnengedaan bij dit hete weer! Het werd trouwens tijd dat het wat warmer werd en we eindelijk de korte broek weer kunnen bovenhalen! Afscheid genomen van de vriendelijke mensen en nog een banaan meegekregen voor onderweg. Want mijn hoop om nog terug op de 70 km te geraken werd hier meteen de kop ingedrukt! Vanaf hier nog een 20 km te gaan! De nog af te leggen afstand verdubbeld te zien worden, dat was een koude douche op een hete zondagnamiddag! De donderslagen bij heldere hemel waren voor ’s avonds!

We rijden in de omgeving van de spoorweg doorheen een ongezellige geïndustrialiseerde wereld, waar toch ook enkele mooie villa’s neergepoot zijn. Bij somber weer moet deze buurt er troosteloos uit zien! Ter hoogte van de Gijmelenhoek duiken we na 65 km weer de bossen in ter hoogte van een soort zigeunercamping. Even verder waarschuwt een bordje voor spelende kinderen. Te zien aan de rotzooi die er ligt zou enige opvoeding en milieubewustmaking aan die spelende jeugd goed besteed zijn! Er volgt in ieder geval een mooi traject met klimmetjes en afdalingen doorheen de bossen die hier en daar slachtoffer zijn van achtergelaten rommel. Samen met het warme weer zijn ook de insecten weer tot leven gekomen. Bij een korte stop in het bos word ik als het ware overvallen door de muggen. Naast de netels van daarstraks een nieuwe aanslag om mijn blote kuiten! Na 67 km komt er een einde aan de doortocht van het bos en een kilometer verder word ik in een straat staande gehouden door een jonge kerel naast een bestelwagen die me een flesje Guarana van 3 Action toestopt. Die drankjes met muntsmaak kocht ik vroeger al wel eens van een vriend die deze toen verdeelde via zijn wielersite, maar intussen met die site gestopt is. Een kort babbeltje met de man ter plekke en dan weer op pad. Volgens de man staat er even verder op een boom dat het nog 18 km is. Er staat inderdaad 18 op de boom bij de ingang van een bos geschilderd, maar ik weet niet of het met de tocht te maken had!

Even verder rijd ik voorbij het station van Langdorp. Ik meen er een bekende collega te zien wandelen die in Schoonderbuken woont, maar het blijkt iemand te zijn die er goed op lijkt. We duiken het bos in over een smal paadje dat ons naast het verlaten voetbalterrein van Wolfsdonk Sport voert. Ik heb er 69 km op zitten en begin echt doodmoe te worden wanneer die 18 van daarnet weer door m’n hoofd spookt! Een asfaltbaan over en weer naar boven kruipen over een breder off-road pad. Wat ik niet voor mogelijk hield, gebeurt dan toch en ik krijg nog twee bikers te zien die me langzaam inlopen. Ik zie het even niet meer zitten en houd stil wanneer het tweetal in groene pakken gehulde mannen langzaam maar zeker naar boven kruipt. Als ik het me goed herinner passeerden we even verderop een kasteel in de bossen en de bekende poort waar “Bosberg” op staat. Dan gaat het in een holle weg razendsnel naar beneden, maar ik weet dat je halverwege moet oppassen, omdat de tochten daar vaak naar links weer naar boven gejaagd worden. Ik heb hier ooit eens gemist en moest toen net zoals een aantal anderen weer het hele stuk naar boven! En terwijl ik dan via het juiste pad naar boven klom, zag ik nog anderen de pijlen voorbij naar beneden razen.

Tot mijn verbazing zie ik de twee binken die daarnet zo zelfzeker naar boven kropen te voet staan. Kettingbreuk! Of ik geen kettingpons bij me heb! Met dat gereedschap heb ik al menig andere uit de nood kunnen helpen. Het blijken twee Nederlanders te zijn, in groene pakkies, waarvan één van een donker type, een hele of halve Surinamer met een zwart baardje. Zo’n donkere types kom je niet vaak tegen onder een helm! Zijn blanke maat kan goed met de kettingpons overweg en heeft zelfs de powerlink die ik uit m’n rugzak had opgediept niet nodig! Nog geen vijf minuten later zijn we weer op pad. Het tweetal met de zekerheid dat ze me weer zullen treffen in het geval ze nog eens pech zouden hebben! Het tellertje toont 70 km en ik moet echt al m’n moed bijeenrapen om aan de resterende 15 te beginnen! Maar het zal nog de moeite waard blijken te zijn! De Wolfsdonkers hebben blijkbaar het mooiste voor aan het einde bewaard! Want de laatste 20 km waren om van te snoepen. Van 70 tot 73 km volgt een zeer mooi stuk over een goed te berijden track die zich door de bossen slingert. Daar kan je de bikers die voor je zijn of nog achter je komen een aantal keren te zien krijgen! Nog niet zo heel lang geleden heb ik hier nog gereden. Tot mijn verbazing rijdt er nog een groepje van vijf over de S-vormige lussen. Twee afdalingen staan als gevaarlijk gemarkeerd. De eerste is geen probleem, enkel wat hoogteverschillen door een aantal uit de kluiten gewassen wortels. Bij de tweede betrouw ik het halverwege niet meer zo goed omwille van de diepe groeven in de keiharde ondergrond en de knarsende geluiden van m’n remmen! Het vijftal van daarnet komt wel naar beneden gesjeesd. Dat jonge geweld hoeft nergens naar te kijken en ligt waarschijnlijk niet wakker van gebroken botten waardoor ze van school kunnen wegblijven! Even verder gaat het rustiger naar beneden en brengt het pad ons tot aan de voet van de heuvel bij een spoorweg.

Tot 78 km is het feesten geblazen en krijgen we niets anders dan plezante en goed berijdbare tracks voor de wielen. Ondanks de vele kilometers in de benen en de uitputting, slaag ik er zelfs nog in de stevige molshopen die we nog krijgen te overwinnen. Een mooi stukje om af te sluiten is altijd meegenomen, want dat blijft bij de bikers in het geheugen hangen! We komen uit de bossen tevoorschijn aan de Heimolen op de Molenheide, gelegen aan Den Ouden Stokt. Hier heb ik ooit tijdens een tocht de foto verpest van een m’as-tu-vu-koppel dat zijn cabrio met de molen op de foto wilde! Ik sta daar ook bij op! In het bos schrik ik me een hoedje wanneer ik een Wolfsdonker met zijn bike de hoek om zie scheuren. Maar deze mannen staan niet zoals elders al te trappelen om zelfs voor het vertrek van de laatste deelnemer de pijlen al op te halen! Zij houden er rekening mee dat trageren en deelnemers op de lange afstanden ettelijke uren onderweg zijn. Mijn vergissing even toegelicht, enigszins beschaamd over het feit dat ik er weer een dagtocht van aan het maken was! Maar de tamtam had al de ronde gedaan! Volgt een mooie lus in de buurt van de Heimolen, over zandgrond die net niet te los lag en goed te berijden singletracks doorheen de bossen. We krijgen de molenwieken nog eens te zien en draaien op 81 km weer het bos in op een plek waar een bordje de laatste 5 km aankondigt! Volgen nog wat bos, afgewisseld met enkele straten. Op 2 km voor het einde zie ik aan de oprit van een huis de bekende doorzichtige vuilzakken vol bekers en sinaasappelschillen staan. Hier moet een Wolfsdonkse biker wonen die met de onaangename resten van een bevoorrading opgezadeld is geworden geweest!

Via een servitudenpaadje kom ik afgepeigerd weer uit in Wolfsdonkdorp. De bikewash was nog operationeel, maar gebruik was overbodig, wegens weinig vervuiling, en thuis neem ik m’n fiets toch nog eens onder handen. Er zaten nog een paar groepjes bikers en de verkopers van drankbonnetjes waren nog actief. Een fris drankje was meer dan welkom! Zoals te verwachten was, stond m’n auto nog moederziel alleen naast de pas geplante appelboom. Een medewerker kwam de achtergelaten flyers oprapen. Of de tocht mooi was? Ja, zeker de laatste 20 km! En als ik hier in de streek kom rijden passeer ik na afloop altijd eens in Scherpenheuvel. Voorbij de kerk van Testelt gereden waarlangs ik daarstraks per bike was gepasseerd. Ze lijkt wat op de plompe kerk van Zichem! Om in Scherpenheuvel de bike weer van de auto te halen, tot aan de basiliek te rijden en een kaars te branden voor m’n oude vader. En tot heil van alle bikers voor veilige ritten. En omdat ik meer in het offerblok gestoken heb dan strikt nodig, zouden al uw zonden meteen ook moeten vergeven zijn! Via Zichem, zelfs een stukje Tessenderlo en Geel-Zammel ging het in Geel weer de snelweg op. Een plek die omwille van de werken en de gevelde bomen thans onherkenbaar geworden is, op de watertoren na! Mijn bike nog proper gemaakt terwijl het in de verte donderde en de plaats waar ik 40 km verder werk overspoeld werd door een kleine zondvloed! Zelf geen druppel gezien!

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you en op mountainbike.be!

De foto's van de Heimolen en de Orleanstoren te Aarschot zijn te zien op: Toer de Frans!

22-05-2012 om 00:00 geschreven door StrammerMax

De afdaling van twee kilometer duurde 4 minuten en 27 seconden. Het leverde Marcelo Gutierrez de tweede plaats op. In totaal waagden 50 renners zich aan de ijzingwekkende tocht. U ziet in het filmpje overigens meer dan duizende trapjes voorbijflitsen.

El descenso urbano mas extremo y dificil que haya corrido. Imagenes tomadas el viernes 11 de mayo en Monserrate, uno de los sitos turisticos mas importantes de Bogota la capital de Colombia.

RedBull Devotos de Monserrate 2012 por Marcelo Gutierrez-Awesome downhill round in Monserrate

RedBull Devotos de Monserrate, Sebastián Alfaro on board

15-05-2012 om 17:33 geschreven door StrammerMax

Om 9.15 u met z’n allen vertrokken. Via een veldweg doken we al direct het bos in waar we een mooie track voor de wielen kregen. Mij toch wat ingehouden waar het naar beneden ging, omdat de grond er toch nat bij lag. Mij aan de kant gezwierd om enkele jonge kerels te laten voorbij gaan. Die wipten gezwind over enkele boomstammen. Indien ik zo’n kunstjes zou proberen, ik lag direct op mijn voorgevel! Na 2 km kwamen we weer in een straat van de wijk waarin de startplaats ligt. Vorig jaar stond ik daar geparkeerd. Daar was het meteen klimmen geblazen en boven op het kruispunt stonden Rubber, Fokske en Dennis aan de kant. Dennis had te kampen met een kettingbreuk. Hij was de eigenaar van het eindje schakels dat ik op straat had zien liggen en zijn ketting meteen inkortte met vijf centimeter. Omdat mijn technische bijstand tot de derde macht die van Rubber en Fokske nog niet kan evenaren, maar meteen verder gereden. Die kerels zouden me dadelijk toch weer inhalen.

Mijn oude knoken, die de laatste tijd veel nachtrust moeten ontberen, werden al snel zwaar op de proef gesteld door de opeenvolgende klimmende en dalende veldwegen die ons doorheen deze mooie streek voerden. Het trio, man, vrouw en kind, van het Waasland Mountainbike Team en dito School, kwam ik voor de derde keer op korte tijd tegen op een toertocht! Tegen hun kunde kan ik niet op! Op 5 km werden alle registers dan pas echt goed opengetrokken en diende zich een zware klim door de Vossebeekweg aan, beloond met een mooie afdaling. Reeds na 7 km werd een extra optionele lus van 5 km aangeboden. Vermoedend dat het trio metgezellen, dat mij intussen na het herstel van de ketting weer was voorbijgestoken, deze optie niet aan zich zou laten voorbijgaan, ook gekozen voor dit extraatje. Dat was geen verkeerde beslissing, want de lus opende met een plezante afdaling doorheen een vrij woeste holle weg. De situatie werd even penibel toen dat verdomde zeem van m’n fietsbroek tijdens het afdalen achter m’n zadel bleef haken en ik daardoor mijn kont niet meer in zitpositie kreeg, terwijl mijn wielen over stenen en keien denderden!

Eens beneden, ging het een grote baan over om onze weg te vervolgen over een breed kiezelpad naast het beekje de IJse, waar Overijse zijn naam aan dankt. Dat deze extra lus lekker vlak scheen te zijn, kon ik al direct in mijn dromen opbergen. Tegen mijn orgel! Eens van het grindpad af, ging het al weer snel stevig op en neer over landelijke gehavende asfaltbaantjes en enkele mooie holle wegen. Volgde een track op de rand van een bos, gelegen op een heuvel die luistert naar de naam Koningsberg met links naast de bosrand mooie villa’s van rijke mensen. In dit bos liggen allicht mooie paadjes voor de lokale biker die zijn streek kent. Tot 12 km kregen we landelijke wegen in een glooiend landschap die ons over heuvels voerden met mooie vergezichten onder een spijtig genoeg loodgrijze hemel. Op 17 km kregen we een knappe afdaling door een holle weg die luistert naar de naam Zavelstraat in, ik vermoed, Huldenberg. Het viel me op dat de bewoning in deze streek vaak tot vlak aan de bosrand reikt en dat de straten van asfalt plots overgaan in een onverharde holle weg, hetzij klimmend, hetzij lekker naar beneden razend.

Ik had voor de verandering in de winkel eens gekozen voor witte overschoentjes! Den Rubber had deze bij het vertrek ook opgemorken en er zelfs een foto van gemaakt! Eigenlijk vond ik me daar wel sexy mee staan! Dat is natuurlijk een illusie. Er is daar een spreekwoord over! Iets van een (oude) aap en een gouden ring! Of meer concreet vertaald: een olifant op witte sokken, blijft een olifant. Alsof ik met witte overschoentjes het ranke lichaam van een twintigjarige zou herwinnen! Lang wit zijn ze ook niet gebleven. En ondanks het feit dat ik ze twee maten te klein had gekocht opdat ze goed over de schoenen gespannen zouden blijven zitten, schoten die verrekte rotdingen er geregeld toch weer af bij elk rondje modderdabben.

We bereikten een pad naast een riviertje, waar het even afstappen was om door een van water verzadigde ondergrond te ploeteren in het zog van redelijk wat anderen die hier ook onderweg waren. Op deze plek kwamen we na 18 km het natuurgebied Rodebos en Laanvallei binnen. Die houten sperbareel aan de voet van het donkere Rodebos, kon ik me nog goed herinneren van de vorige keer en uit andere tochten die hier passeren. Tenzij je heel behendig bent, moet je afstappen om door de smalle doorgang te geraken, waardoor je geen aanloop kan nemen voor de klim. Het was een troost dat iedereen hier te voet ging. Zelfs de jongere kerel, met op z’n zwarte broek de sporen van een val in het slijk, die enkele verdienstelijke pogingen waagde om weer op de fiets te gaan zitten, moest uiteindelijk het onderspit delven tegenover een wortel. Toen ik hijgend bijna boven was, kwam er toch een kei voorbij gefietst, en die kerel was niet meer van de jongste! Paadjes voerden ons doorheen een prachtig stukje bos en omstreeks 21 km voorbij een soort zigeunerkamp. Er stonden daar een aantal wagens met Franse nummerplaten.

Op 23 km volgde, gelegen op een plek waar een vaste route het bos in duikt, een afdaling van 15 procent. Niet aan mij besteed om mij daar als kamikaze van een dertig centimeter hoog dropke te werpen en dan tegen 15 procent naar beneden te sjezen! Een kilometer later troffen we de bevoorrading op een kruispunt van landelijke betonbaantjes, ik vermoed te Ottenburg in de buurt van de Loswegstraat. Een drummer gaf er van katoen onder een Aquarius-tent, maar het godendrankje zelf was nergens te bespeuren. Tot twee in blauw gehulde jonge snaken een hele kar verse voorraad aanvoerden! De bevoorrading was tip top! Appelsien, banaan, cake, peperkoek en vooral de ronde koekjes met chocolade konden mij bekoren. Op de plaats van de stop was ook de splitsing tussen de 35 km enerzijds en de 50-60 km anderzijds. Ik was al een tijd onderweg, maar bij kiezen voor de korte toer zou het plezier al binnen tien kilometer afgelopen zijn. En zou den Rubber mij voor watje verslijten! Door de bordjes ter plaatse was het duidelijk dat de grote toeren hier een tweede maal zouden passeren. Een biker die niet goed wist hoe het nu verder moest, gewezen op het bordje “retour”. Die had het grootste deel van zijn 60 km al achter de wielen!

Eenzaam de richting van de lange ritten uit gegaan en al direct kunnen genieten van een knappe track doorheen de bossen, om uit te komen aan een open plek waar bomen gerooid waren. Het paadje liep er al hobbelend neerwaarts over het gehavende terrein. Ik kreeg er het gezelschap van enkele andere bikers. Een megabangelijke afdaling, alwaar ik een hele meute Cameleonbikers (M/V) achter me aan kreeg, bracht ons naar de Florivalstraat die enkele meters verder van naam veranderde in Rue de Florival, op de grens van Ottenburg en Archennes (Grez-Doiceau). Jakkes, deze plek was me bekend van andere tochten! Dat betekende dat we in de buurt van Pécrot waren en seffens stevig de hoogte zouden in gejaagd worden! Het tellertje toonde hier 26,5 km.

We werden inderdaad ter hoogte van het stationnetje van Florival, de spoorweg over gestuurd via een overgang, speciaal bedoeld voor wandelaars en bikers. Maar in plaats van de track in een holle weg op een vaste route opgestuurd te worden, waar halverwege een gedenksteen staat voor burgers uit Gastuche, die tijdens de oorlog stierven bij een bombardement, moesten we links afslaan. Die holle weg vergeet ik nooit. Ooit reed ik hier tijdens een toer vanuit Loonbeek in helse weersomstandigheden met striemende regen en wind! Geen mens was er toen te zien! Deze plek herbergt zeer vele paadjes, want diverse tochten komen hier voorbij, en allemaal op een andere manier. Deze keer ook weer anders. Want we werden niet direct naar boven gestuurd in de holle weg, maar wel naar links toe op een paadje dat zich op de flank van de helling bevond. Links beneden kwam de rijbaan alsmaar lager te liggen, terwijl de track ons langzaam naar boven voerde doorheen de knappe omgeving. Volgens een kaart reden we in het Bois de la Hocaille.

Dan ging het voor mij tergend traag naar boven over een brede kiezelweg die luistert naar de naam Val Vert en waar de mooie villa’s van rijke mensen verscholen liggen tussen de bomen. Alleen de inrijpoorten verraden dat er huizen staan. En eindelijk zag ik in de verte achter me nog eens een biker naderen. Een slijkweg bracht me weer tot in het open veld met mooie vergezichten. Op 30 km trof ik midden de velden de splitsing tussen de routes van 50 en van 60 km. Een jonge snaak die me daarnet nog had ingehaald zag ik in de verte op de toer van 50 km verdwijnen en deze grote Jan dook de 60 km op! Alsof ik al niet lang genoeg onderweg was! Het ging bij aanvang een slijkerige veldweg op om daarna gedurende enkele kilometers te kunnen genieten van de doortocht van een private jacht in het Bois de la Hocaille. Dit alles afgesloten met een mooie afdaling om na 35 km via de Rue de Weert Saint-Georges en de Rue du bois brûlé weer een stukje bewoonde wereld te bereiken. Even opzoeken achteraf leert me dat we in Nethen (Grez-Doiceau) waren. Ik denk dat mijn kompanen dan al achter hun glas bruine aan de après zaten!

Via een paadje met enkele uit de kluiten gewassen plassen, op de rand van veld en bos, bereikten we na 37 km de plek waar een grote villa op een kaal domein staat, door stokoude muren omzoomd en met de resten van wat eens een poortgebouw geweest is. Ik schat dat de Meerdaalwoudroute vanuit Heverlee ook deze plek aandoet. Links van het domein kruipt een prachtige holle weg tergend langzaam naar boven. Maar we werden naar rechts gestuurd in de richting van de Rue de Savanel. Opgeschreven om de plek op kaart te kunnen lokaliseren. Een kasseiwegeltje leidde me voorbij de stokoude, deels reeds ingestorte ommuring, waarbij ik tussen de bomen een oud kasteel meende te kunnen zien. Dat zou het Kasteel Savanel zijn. Tot 39 km worden we een meer bewoond gebied van Grez-Doiceau doorheen gestuurd. Dat moet dus Nethen geweest zijn. Dat alles over straatjes die ferm op en neer gaan! De doortocht werd afgesloten met een vermoeiende klim over een gehavend kasseibaantje waarlangs schilderachtig gelegen huizen links hun stek gevonden hebben en uitkijken op de bossen rechts. We passeren een kruisbeeld waar een bordje meldt dat wie hier vroeger voor ons baden er thans begraven liggen. Dan ging het even naar beneden en doken we naast een paar glasbakken naar rechts een track in over uit de kluiten gewassen rotsen in een holle weg doorheen de bossen. Stenen, groeven, slijk en plassen maakten er het rijden lastig. Spijtig genoeg hebben ook onverlaten deze mooie locatie ontdekt om er sluik te storten. Of het hier was, kan ik me niet meer herinneren, maar op een paadje vol diepe voren en spleten en tussen twee prikkeldraden, had ik het toch niet zo begrepen. De koeien in de weide kon het geen moer schelen. Ze sch.ten waar ze stonden!

Een mooie veldweg brengt ons doorheen een schilderachtig landschap met prachtige vergezichten tot een kruispunt van betonbaantjes in het liefelijke Bossut, waar enkele mooie huizen in alle rust gezellig bij elkaar staan te wezen! Een dure villa met aparte toren in aanbouw, staat nog steeds in dezelfde onafgewerkte staat. Even verder komen mensen toe met allerlei attributen. Er staan al een aantal rozen opgesteld met mensen die in de buurt daarvan op stoelen zitten. Een schietwedstrijd? Pijl en boog? Vuurwapens? Joost mag het weten! Via een stuk vettig bos en naast een voetbalveld met keurig onderhouden grasmat bereiken we weer de meer bewoonde wereld. Een veldwegeltje leidt me naar een kasseiwegeltje in het midden van nergens. Waartoe dient het? Naar waar heeft het overwoekerde paadje ooit geleid? Ik bereikte de spoorweg en kon een ranke kerktoren boven de bomen zien uit steken. Via een smal bruggetje ging het de spoorweg onder om een prachtig zicht te krijgen over de gele koolzaadvelden in volle bloei. Het tellertje toont 45,5 km. In de verte zie ik een soort kasteel staan. Het gaat de spoorweg over en ik passeer een groot wit huis met statige inrijpoort in een bocht van de straat. Deze plek heb ik nog al gezien! Tot 48 km rijden we doorheen een meer bewoonde wereld in de buurt van de spoorweg. Waaruit ik besluit dat aan de lus zo stilaan een einde zal komen. Aan een tweede overweg tref ik langsheen het spoor een wirwar van koterijen, waaronder een verlaten duivenhok. Een biker vliegt me voorbij en foetert op de slagbomen die naar beneden gaan. Even verder zie ik hem weer. Hij roept me toe dat de bevoorrading niet ver meer is en gaat er met een razende vaart vandoor! Seffens zal blijken dat hij vandaag dit stuk van de toer in de gaten hield. Ik herken het brede grindpad waar we de Dijle kruisen en verderop de bossen in duiken.

Voor ik weer van de koekjes met chocolade kon knabbelen, moest ik eerst nog een paar keren klimmen in het bos, om dan via een servitude tussen tuinen de stop voor de tweede maal te bereiken. Buiten mannen van MTB Overijse, in de aanslag om pijlen op te ruimen, was er nog één biker aanwezig. De jongens van Aquarius worstelden met de frigo’s om ze weer in hun bestelwagen te krijgen. Ik had er exact 50 km op zitten. En ik was goed moe! Twee chocoladekoekjes keken me aan! “Take me, take me!” Snel weer op pad. Snel is een relatief begrip voor mij tijdens toertochten! Het begon sterk op een dagtrip te lijken!

Tot 53 km volgde de doortocht van Ottenburg (Huldenberg) met nog een kilometer verder een formidabele afdaling over een pad vol stenen! In de verte bleef ik de biker van aan de stop zien en dat zou het geval blijven tot de finish. Blijkbaar ben ik dan toch niet de enige traagrijder! Op 55 km werden mijn vermoeide leden andermaal zwaar op de proef gesteld toen ik met veel moeite al hijgend naar boven kroop over de Oude Abt, een geasfalteerde holle weg. Die oude abt zal ook niet gemakkelijk boven zijn geraakt! Alsof MTB Overijse mij niet wilde laten gaan, moesten we links naar boven een veldwegeltje in, waar een bordje “privé” de toegang aan anderen ontzegt. Volgde tot 61 km ettelijke kilometers singletrack en paden doorheen een mooi bos. Ik vermoed in privaat bezit. Hier en daar waren linten gespannen. Vage herinneringen van de vorige editie kwamen weer boven. De stevige klimmetjes werden hoe langer hoe zwaarder en het was beslist geen makkie om dit vermoeiende stuk na zo’n lange rit nog te moeten bedwingen. Het verlangen naar de eindstreep begon het te winnen op het genot van de omgeving. Het was zo stilaan welletjes geweest.

Einde in zicht? Dag Jan! De steile Waaienbergstraat in een verlaten wereld, kon ik langzaam maar zeker overwinnen. De biker van aan de stop zag ik enkele honderden meters voor me te voet wandelen. Bijna 62 km! Nog 3 te gaan! Vergeet het! We doorkruisten Tombeek, stevig op en af doorheen enkele straten! Om dan nogmaals reeds halfdood een klim over een holle weg voor te wielen te krijgen. Kasseitjes gingen aan de laatste huizen over in onverhard. De moed zonk me in de schoenen toen ik uitgenodigd werd om de Venusberg te bedwingen! Een pracht van een holle weg, daar niet van, over en tussen stenen en over een soort van dwarsbalkjes die er gelegd werden om de erosie tegen te gaan. Er kwam geen einde aan. Na elke zachte bocht kwam er nog Venusberg! Wel, ik ben tot aan het einde geraakt zonder voet aan de grond te zetten! Wat toch wel een prestatie was na meer dan 60 km afgepeigerd te zijn geworden geweest!

Volgden nog een stukje over kasseien, nog enkele klimmetjes over paadjes en de doortocht van een wijk in Overijse. Aan de verkeersremmers in de straat merkte ik dat we in de buurt van af waren! Maar die mannen van Overijse lieten ons eerst nog alle hoeken en kanten van de omgeving zien. Na 69 km bereikte ik halfdood de aankomst. Mijn metgezel sinds de tweede stop stond te knoeien aan de bikewash. Kraantjes open, kraantjes toe! Je moet natuurlijk aan het oranje uiteinde van de spuitkop draaien! Ik herinner me van vorig jaar dat er toen bij mijn aankomst evenmin nog veel bikers waren, maar dat ik er nog met iemand aan de praat geraakt was tijdens het eten van een pistolet! Nu was er niemand meer, geen fiets meer te bespeuren! Vuil de auto in gekropen en huiswaarts. Nog tot laat m’n fiets en kleren gewassen, m’n spullen weer proper gemaakt en gezorgd voor iets eetbaars. Om daarna als een blok in slaap te vallen!

Een mooie rit, veel afwisseling wat het parcours betreft, duidelijk afgepijld en een ideale verhouding tussen off-road en recuperatiestrookjes over asfalt waar het toch nog steeds makkelijker klimmen is dan over bos- en veldwegen. Verzorgde bevoorradingen en aan mijn tempo kunnen rijden zonder afgejakkerd te worden door de opruimploegen. Voor mij geen makkie! Jammer van het sombere weer, maar gelukkig geen regen gehad. Na de eerste stop werd het wel een eenzame rit!

Het verslag van deze toertocht kan je ook lezen op mtb-you en op mountainbike.be!

De onderstaande foto's van de poort van het Château Savanel en een holle weg nabij Nethen zijn te vinden op het blog Wandelgroetjes uit Borgloon van Johnny en Christiane.

08-05-2012 om 00:00 geschreven door StrammerMax

Toertocht (15-30-45-60-75-90-100 km) van Straf in Bergaf te Opwijk op zondag 29-04-2012.

Het zou een memorabele dag worden. Al van bij het opstaan. Om vijf uur uit mijn nest gekomen! Hoe gek kan een mens wel zijn! Toen alles klaargezet was en ik mijn uitgebreid ontbijt achter de kiezen had, mijn fiets buiten gehaald om vast te stellen dat de band zo plat als een vijg stond! Een notubes zonder goedje in! Op dit vroege uur dan maar midden op het voetpad een binnenband gestoken en van de gelegenheid gebruikt gemaakt om een nieuwe Fat Albert die ik nog had liggen, te plaatsen. En die zou zijn werk kunnen doen! Bijna drie kwartier later dan voorzien naar Opwijk vertrokken en een uur later dan voorzien vertrokken voor de toer. Ik had me ingeschreven voor de 100 km met de mededeling dat het er waarschijnlijk slechts 75 zouden worden! Om 8.30 u was ik op weg! De nacht van vrijdag op zaterdag had het hard geregend en dat zouden we geweten hebben!

De eerste 3 km bracht de tocht ons vanuit Droeshout over beslijkte veldwegen om op 4 km een houten bruggetje te passeren op de vaste route naast de tuin van een huis. Een bruggetje dat gemaakt is met afzonderlijke planken en verstevigd door kippengaas. We passeerden een oud verwaarloosd huis en de weide waar eind juli de Waaienbergkermis opgesteld staat om zo na 5 km Paddebroeken te bereiken. Vanaf hier reden we zo’n 2 km over een smal paadje dat meerdere bochtjes maakte op de grens van een weide en een bos. Zacht klimmende veldwegen, gevolgd door idem dito afdalingen werden ons deel. Pas na 10 km kregen we een kort stukje asfalt te zien. Ter hoogte van Mollem (Asse). Daar ging het aan de Boegtweg (iedereen doet zijn boecht weg), een buurtweg met naam en ter breedte van een singletrack, een veldweg op die door de boer mee omgeploegd was. Om via een baantje de spoorwegovergang te Mollem te bereiken. Dit deed me vermoeden dat we de toer in de omgekeerde richting reden in vergelijking met de vorige keer. Want toen heb ik op deze plek even halt gehouden, en dat was later op de tocht en toen kwamen we van de andere kant. Tenzij dat het tijdens de Boerenbike was indien die hier ook passeert.

Even verder bereikten we het rode asfalt fietspad langsheen een grote baan. Een wegwijzer toonde dat we op 14 km van Brussel waren en op dat ogenblik klokte het tellertje ook 14 km af. Enkele kleine groepjes snellere rijders staken me voorbij. Een paadje leidde ons doorheen een mooi stukje bos. Een kilometer verder splitste de toer van 45 km zich af van de grotere afstanden. Even verderop (na 16 km) passeerde ik een schuur alwaar de bevoorrading van de Boerenbike vanuit Droeshout ooit stond. Aan een grote open plek onder knetterende hoogspanningslijnen aan een straat die Heerveld heet op de grens van Asse en Kobbegem. Er staat een filmpje op YouTube waarop ik aan die stop te zien ben! En slechts enkele weken geleden kwam ik ook op deze plek tijdens de toertocht vanuit Ganshoren op 25 maart. Even verder ging de veldweg over in asfalt en reden we voorbij enkele mooie huizen aan de rand van Kobbegem (Asse). Op 17 km reden we al klimmend over kasseitjes het schilderachtige Kobbegem binnen, alwaar de kerk nu was ingepakt met zeildoeken voor herstel of renovatie. Hier stond achter de kerk ooit de bevoorrading van een tocht. Na een klimmetje door een straat langsheen de school bereikten we weer de velden.

Op 19 km volgde midden in de velden een splitsing waar de 75-90-100 km hun eigen weg gingen. Voor de grote afstanden ging het naar links waar we in de verte een tentje konden zien staan. Daar was de eerste bevoorrading, op een winderige plek, onder een tentje dat opgesteld stond voor één of ander houten staketsel. Er troepten beslijkte bikers samen naast een grote plas en de mannen van Straf in Bergaf hadden het er druk om drank en fruit aan te vullen. Je kon er bananen en partjes appelsien eten, wafels en cake kiezen en sportdrank drinken. Ik arriveerde er omstreeks 10.00 u. Onmiddellijk na de stop splitste de route van 90 km zich af van de 75-100 km. We reden er een lusje over het Dertienbunders-wandelpad dat zich daar door een mooi landschap slingert en mij ook bekend is van de Boerenbike en de toertocht vanuit Ganshoren. Ik moest er mij even smal maken voor twee bevallige joggende dames die net als ik geconfronteerd werden met de modderige toestand van het paadje, maar dat niet aan hun hart lieten komen!

Op 23 km volgde de doortocht van Relegem (Asse) over een stukje asfalt, gevolgd door een zachte klim over een veldweg. Het aanzwellend geluid van auto’s deed vermoeden dat we in de buurt van de Brusselse ring reden. Na 25 km reden we er vlak naast, ter hoogte van afrit 9, Jette. De automobilisten zullen zich wel afgevraagd hebben wat die kerel daar met z’n fiets uitspookte op dat hobbelige weidepaadje naast de pechstrook! Ik herkende de plek van de grappige foto die de mannen van Straf in Bergaf hadden gepost op het forum. Gemaakt tijdens het uitpijlen. Een gevarenbordje met een pijl die wijst in de richting van de snelweg en twee bikers zogezegd in de aanslag om de snelweg over te steken! Lang kregen we de snelweg niet te zien, want we doken een bos in om daar een track mee te kunnen pikken. Deze eindigde aan een plek die er zelfs bij droog weer nat bij ligt, omdat het pad er door een beekje loopt, in een soort put die begroeid is met reusachtige berenklauw. Daarna krijg je een korte, stevige klim naar de weg toe, waar het voor de meesten te voet is, aan een brug van de snelweg.

Tot 28 km volgde de doortocht van het Laarbeekbos. De paden lagen er daar zeer vettig bij. Daardoor hadden de uitpijlers een aantal bulten links laten liggen. Het pad liep er naast een diepte, zodat een schuivertje best achterwege kon blijven. Toch maar voorzichtig gebleven, waardoor ik maar traag vorderde. Een biker die me daarstraks had ingehaald stond er te wachten. Hopelijk niet om zich in mijn geklungel te verkneukelen! De doortocht van het Laarbeekbos eindigde via een bredere weg waar de regen van de afgelopen dagen de bodem had veranderd in een modderige pap. Er liepen nochtans een wandelend echtpaar en lopers. Mijn aandacht werd getrokken door een tapijt van witte bloemen dat de bodem onder de bomen bedekte. Mooi om zien. De bloemen verspreidden een ajuinachtige geur. Spijtig genoeg moest je er het geluid van de snelweg, die rechts in de hoogte passeerde, er bij nemen. De toer van Ganshoren passeerde hier ook, kort na de start en kort voor het einde op de terugweg om het Laarbeekbos in te duiken.

Aan de rand van het Laarbeekbos ging het naar rechts via een brug de snelweg onder om dan weer naar boven te klimmen tot in het open veld. Van daar kregen we een zicht op de snelweg ter hoogte van de verkeerswisselaar aan de afrit Koekelberg. Schuin links achter me zag ik de Basiliek van Koekelberg staan. Zeer bizar dat je vanaf dit landelijke wegeltje de stad Brussel kan zien liggen. Dan ging het naar rechts om de heuvelrug af te dalen. Beneden in de weiden waren mensen in de weer met paarden en pony’s. Een klim over een veldweg en asfalt bracht ons tot de Schapenbaan in Zellik (Asse). Tot ruim 35 km reden we door het landelijke Zellik en konden er genieten van vele schilderachtige plekken. De veldwegen en verharde paden lagen er hier minder vettig bij dan tot hiertoe het geval was. Vanaf de Kerkweg hoorde ik in de verte weer het geluid van de Brusselse ring. Na 37 km reden we weer even langs de snelweg tot in Bekkerzeel (Asse) en langsheen een stokoude manege die nog bewoond is, te zien aan de nieuwe ramen. Spijtig genoeg is het geluid van de snelweg alom tegenwoordig. Als je daar over rijdt besef je eigenlijk niet hoeveel moois ongezien aan je voorbijtrekt.

Na 38 km toonde een straatnaambordje me dat ik in Sint-Ulriks-Kapelle (Dilbeek) reed, waarna een wegeltje mij tot aan een grote baan bracht. Daar stond net als vorige keer de tweede bevoorrading, verzorgd door twee dames en een man die me nog kenden van de vorige keren en sinds mijn deelname aan de Brugbergrace in Humbeek (2009) in een ploegje met bikers van Straf in Bergaf. Dit laatste is er de oorzaak van dat ik elk jaar weer naar hier kom. En eind juli ook naar de Boerenbike, tijdens de Waaienbergkermis, in een grote tent op een godvergeten weide, waar de wereld dichtgekleefd is met krantenpapier, opdat men er niet af zou vallen! Aan de stop is er weer keuze genoeg om te knabbelen. Een stuk fruit en een partje cake met chocolade gegeten, sportdrank en een Redbull gedronken. Ik word aangesproken door een biker uit Ekeren die mij herkent aan mijn Stabroekse outfit. Na een korte babbel vertrekt hij weer. Ik vermoed dat hij de rit van 100 km reed en voor de tweede keer aan deze stop passeerde. Spijtig genoeg heeft hij zijn nicknaam van op het forum niet gezegd, zo hij er al actief op is. Voor de rijders van de 100 km begint en eindigt hier een extra lus van zo’n 26 km zodat zij deze stopplaats twee keren aandoen. Nog een paar woorden gewisseld met de mensen die hun zondag opofferden om ons van wat lekkers en drinken te voorzien en daar in de kou stonden, en dan weer op pad. Het was intussen al middag geworden.

Direct na de stop werden we ter hoogte van een elektriciteitscentrale het Borrébos in gestuurd. Door de verzopen toestand van de paadjes was dat draaien en keren tussen de boomstammen deze keer niet aan mij besteed, in tegenstelling tot enkele jonge gasten die toch rijdend vooruit kwamen. Daardoor viel het me op wat een wirwar van omgevallen bomen daar ligt! Alsof er daar ooit een storm door heeft geraasd! Het is daar echt laveren tussen levend en dood hout! Maar al die omgevallen stammen daar verwijderen zonder de rest om zeep te helpen met bostuigen zal moeilijk gaan! Het gevaarlijke korte dropke was er nog steeds. Daar raak je zelfs te voet bijna niet op of af! Aan het geluid te horen waren we weer in de buurt van de snelweg. Als klap op de vuurpijl begon het steviger te regenen. Tot hiertoe had het altijd lichtjes geregend, wat op de duur de toestand van de ondergrond ook niet ten goede kwam. Dan een smal hobbelig paadje vol putten op de flank van een helling en achter een bedrijf door, over een van water verzadigd pad tot in de Assestraat in Sint-Ulriks-Kapelle, en dit na 41 km. Een kilometer verder reden we over de buurtweg Kerselaarspad. Wat een zooi was het daar! De tocht begon voor mij ook meer de allure te krijgen van een duathlon: een stukje fietsen, een stukje lopen, lees modderdabben… De bikers van het 3D-CAD-works team, de makkers van onze onfortuinlijke Ward, die vanochtend samen met mij vertrokken waren, staken me weer voorbij. Zij zullen voor de grootste toer gegaan zijn en de bevoorrading van daarnet voor de tweede keer gepasseerd zijn.

Het zompige wandelpad Mulweg brengt me door Bekkerzeel tot aan een straat die Boterberg heet. De regen zette intussen een fikse domper op het plezier van deze glibberige tocht, waardoor ik minder oog kreeg voor de omgeving. Tot 50 km brachten weidepaadjes en schaarse asfaltstroken me doorheen deze landelijke streek. Ik kreeg het zwaar te verduren. Op sommige stukken in klimmetjes vorderde ik sneller te voet dan al rijdend. Want door de tussen de noppen vastgeklitte modder slipte m’n achterwiel telkens door, zodat ik niet vooruitkwam ondanks alle moeite. De lekke band van vanochtend was een zegen geweest, want zo had ik vooraan toch een gloednieuwe, goed van noppen voorziene, buitenband gestoken. Een eenzame jonge kerel stak me voorbij en zal aan mijn vertrokken gezicht gemerkt hebben dat ik doodop was. “Het ligt er heel zwaar bij hé”, zei hij tijdens het passeren. Maar met zijn jonge benen had hij daar duidelijk minder last van!

Een baantje bracht ons naar de Terlindenvijverstraat, een naam me bekend van de toertocht uit Ganshoren. De mooie vijver baadde in grijze regen en zag er somber uit. Hoopvol was dat in de verte de hemel blauw kleurde. Ik vervolgde mijn pad door de zeer landelijke omgeving met bitter weinig bebouwing en doorheen een glooiend landschap van weiden, velden en stukjes bos. Ik heb het enkel niet zo begrepen op de paadjes tussen twee prikkeldraden, zeker niet in deze glibberige omstandigheden. Maar ik moest voort, want ik was al tergend lang onderweg! Omstreeks 54 km kreeg ik een zeer mooie, maar jammer genoeg vandaag ook zeer slijkerige track tussen de weiden onder de wielen geschoven (sic) in een prachtige streek. De zon was beginnen schijnen en nu kreeg ik het nog verdomd warm ook! Witte bloemen stonden langs de kant in een holle weg terwijl voor mij een andere biker de smurrie ook noodgedwongen te voet trotseerde. In de velden speelden twee oudere mannen met een telegeleid vliegtuigje, net toen er een echt vliegtuig opsteeg! Dat was een grappig gezicht! Alsof ze het echte vliegtuig onder controle hadden! Het tellertje toonde 54 km.

De doorgebroken zon bracht ook insecten mee. Onder hoge struiken langs de kant van een veldweg vlogen honderden vliegen, een soort kruising tussen een mug en een vlieg. Dat zou de maartse vlieg zijn. Niet interessant als men tijdens het klimmen naar adem moet happen! Vettige weidepaden brachten me na 57 km tot aan een stukje bos waarnaast een schoolgebouw staat. De toer van Ganshoren passeert hier ook. De van de speelplaats weggewaaide rommel ligt er schandelijk in het bos en het plastieken zakje vol lege blikjes hangt er ook nog schaamteloos in een boom! Misschien kunnen de leraren in de school eens wat strafstudies uitdelen en de rotzooi laten opruimen! Op 61 km bereikte ik de Broekeweg (speciaal in het parcours opgenomen voor Phille81, een doordenkertje voor hem), de Koensborre en de Putberg in Asse. In tegenstelling tot tijdens de toer van Ganshoren, toen we daar van de andere kant toekwamen, krijgen we het kasteel Putberg niet van dichtbij te zien. Tegenover het kasteel liggen trouwens ook een aantal mooie tracks in een stukje bos verscholen. We worden een kasseiwegeltje op gestuurd en dan langs de rand van de bossen achter het kasteel, voorbij een private achteringang over glibberige paden. Tussen de bomen door konden we in de verte een glimp van het kasteel opvangen. Even kreeg ik de indruk dat we terug in de richting van tracks daar zouden gestuurd worden, maar dat was niet zo. Het hoefde nu ook niet perse in deze natte omstandigheden.

In de buurt van de Putberg troffen we de derde bevoorrading. Bemand door, ik vermoed Meng, die ik vorige zondag nog aan de stop tijdens de tocht vanuit Lot gezien heb. Hij had er het gezelschap van een dame (Straf in Bergafster Marijke?) en enkele nog jonge snaken die in de weer waren met de tent die stond te drogen in de zon. Alle lekkers zoals aan de andere posten was nog voorhanden. Er stond nog een jonge beslijkte biker die me wat moed insprak met de woorden “nog een beetje afzien en het lukt wel”! Zijn maat was nog achter, maar hij besloot toch om te vertrekken. Afscheid genomen van de vriendelijke bende aan deze stop en weer de lijdensweg op!

Dan ging het een stukje over het Kruisborrewandelpad om door een modderbrij naar boven te moeten klimmen tot in een straat die Platijn (Asse) heet. Op deze schilderachtige plek ligt, aan het kruispunt van landelijke baantjes in het Pajottenland, het gastronomisch restaurant Hof ten Eenhoorn. De enkele mensen die achter de ijzeren poort op het terras genoten van de zon keken maar bedenkelijk in de richting van deze beslijkte afgepeigerde biker! Ik kreeg visioenen van een lekker stukje wild in jagersaus met bakgroenten en kroketten, terwijl ik slechts beschikte over enkele energierepen en wat druivensuiker uit de Aldi! Damned! De makker van de biker van aan de stop stak me voorbij. Hij zag er ook moe uit. We werden de Zavelput in gestuurd en een modderpaadje bracht me doorheen de velden tot aan de Kruisborrekapel met alle kleinere witte kapelletjes in de omgeving ervan. Een paradijselijk plekje in dit tranendal. De keuze tussen “gewoon” en “extreem technisch” die ons op twee bordjes werd aangeboden, was snel gemaakt. Gewoon was al technisch genoeg vandaag en ik vermoedde dat de andere optie me langsheen het Kruis van Sjat zou sturen en aan die rottige wortel daar had ik nu echt geen behoefte! En Sjat had ik tijdens de toer vanuit Ganshoren nog gezien! Zijn kruis, ja, dat scheen ik vandaag wel te dragen!

Via de Kruisborreweg ging het weer kruipend naar boven, terwijl een vrouw op wandel mij vanachter een kapelletje gadesloeg en me puffend naar boven zag stompen. We bereikten Taverne De Koekoek langsheen een drukke grote baan, dat zou volgens een kaartje de Edingsesteenweg zijn. De grote baan over om naast de parking van De Koekoek het Kruisborrewandelpad weer op te rijden, deze keer naar beneden doorheen het bos, langsheen de blinde muur van een hoeve en over een paadje tussen twee bomenrijen. Hier heb ik tijdens een toertocht, ik vermoed de Boerenbike, ooit een meiske leren kennen toen ik haar wilde helpen met een doorslaande ketting tijdens een evenzeer vettig tochtje. Later heb ik haar nog eens teruggezien tijdens een toertocht vanuit Aarschot (Bekaflaan), waar we lang zijn blijven plakken in het gezelschap van de Bierbikers. Sindsdien heb ik het kind niet meer gezien. Vorig jaar kwam de Boerenbike ook deze plek voorbij en kregen we hier op dit stukje vaste route enorm veel tegenliggers van de toertocht vanuit Borchtlombeek-Roosdaal. Het tellertje toonde 65 km en het vroeg me veel moed om het niet op te geven. Het enige wat me recht hield was dat ik geen andere keuze had dan door te zetten!

Ik had het nu wel zo stilaan gehad, al die beslijkte glibberige paadjes. Deze toer is in gewone droge omstandigheden voor mij al geen makkie wanneer ik mijn logge leden over de heuvels van het Pajottenland trek. Bij de aanblik van elke volgende klim zonken de moed en de modder me in de schoenen! Na het kruisen van een asfaltbaantje in een bocht van een veldweg doorheen een weide ging ik na 70 km in staking! Mijn fiets aan de kant gelegd, een energiereep verslonden en mij vol druivensuiker gepropt! Ik was nog de enige die hier rondreed, iedereen had zelfs de après al achter de rug! Of toch niet? Want toen ik alles weer ingepakt had, zag ik nog een biker komen die zelfs mijn naam riep en vroeg of ik hem nog kende. Phille81, mijn deus ex machina, mijn redder in nood, heeft me opgeraapt toen ik op sterven na dood was! Hij reed de route van 100 km. Op 30 oktober 2011 sprak hij me aan toen ik even halt hield tijdens de toertocht in Bierbeek en op 11 november zag ik hem terug in Beringen bij de Stalse Moosdabbers. De immer vriendelijke Phille81 heeft me op sleeptouw genomen en waarschijnlijk omdat er op het einde nog een keuze gelaten werd tussen “modder” en “asfalt” bereikte ik na exact 75 km weer de tent op de weide aan de kerk van Droeshout.

Daar volgde zoals steeds de gemoedelijke ontvangst door de mannen van Straf in Bergaf. Een goed uitgeruste bikewash met veel slangen was nodig, want door de smurrie en het slijk waren onze bikes onherkenbaar geworden. De douche was koud, er waren blijkbaar wat problemen met de boiler, maar beter een koude douche dan geen! We konden dan toch proper in de auto kruipen! Maar eerst nog lekker in de zon gezeten met een drankje. Want de vorige ontmoetingen waren maar kort geweest en nu was er ruimte voor een langere babbel met Phille81 en de mannen van Straf in Bergaf die ons een drankje en een zakje met staaltjes aanboden. Aan de gemoedelijkheid van deze mensen merk je dat zij geen toertocht organiseren om hun clubkas te vullen, maar om andere bikers een leuke zondag te laten beleven of kennis te laten maken met de streek waarin zij wonen. Zij zijn lang met de voorbereidingen bezig en dat de regen op het allerlaatste moment het parcours in een modderige glijbaan veranderde, daar kan niemand wat aan verhelpen. De derde editie is een memorabele natte uitgave geworden. De kinderen van de Bergaffers amuseerden zich met de walkietalkies die hun vaders daarstraks gebruikten om het parkeren in goede banen te leiden. De gemoedelijke babbel met Phille81 en de uitgelaten sfeer op de zonnige weide deden de inspanningen en het soms binnensmonds vloeken op de slijkerige paadjes van de afgelopen dag vergeten en mij er aan herinneren waarom ik vandaag voor Opwijk gekozen had! Thumbs up voor Straf in Bergaf! Eens thuis nog de moed gehad om m’n fiets nog eens goed te wassen en m’n spullen weer proper te maken. Het is een lange dag geworden!

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you en op mountainbike.be!

Voor een verslag van Ixxel: klik hier!

Op de foto's: de Kruisborrekapel, Het Kruis van Sjat en de Kapel van Onze-Lieve-Vrouw-van-zeven-smarten te Asse, nabij de Edingsesteenweg.

01-05-2012 om 00:00 geschreven door StrammerMax