Danny MacAskill's Imaginate by RedBull

30-11-2013 om 11:49 geschreven door StrammerMax

Toertocht (25-45 km) van het ATB Team Sirocco te Woensdrecht op zondag 14-11-2013.

Het gebeurt maar enkele keren per jaar dat ik tijdens het weekend verplicht moet gaan werken, tenzij ik vrijwillig met m’n werk bezig ben in drukke periodes als het echt nodig is, maar het weekend van de toertocht van ATB Team Sirocco te Woensdrecht (25-45 km) valt jaarlijks samen met zo’n verplicht nummertje.  Vorig jaar moest ik daardoor na de tocht nog aan het werk, dit jaar had ik op zaterdagavond het spek aan mijn been.  Omdat ik daarna nog de laatste hand diende te leggen aan een werkje dat geen uitstel meer duldde, was het na thuiskomst al 3.30 u eer ik mijn nest lag!  Drie uren later was ik alweer op want de toertocht voor doven en slechthorenden (sic) vanuit het Café Non Plus Ultra in Woensdrecht wou ik niet missen!  In slaapdronken toestand enkele sandwiches achter de kiezen gestoken en omstreeks 8.00 u thuis met de fiets vertrokken, goed voor een rit van 20 km en met de Belgisch-Nederlandse grens exact in het midden!  Een uurtje later was ik in Hoogerheide en van daar ging het direct Woensdrecht binnen.  Door de koude buitenlucht op deze sombere zondagochtend was ik al snel klaarwakker.  Pas in Hoevenen kwam ik een groepje mannen tegen die anderen stonden op te wachten voor een ochtendlijke rit.  Eens de grens over werd ik op het fietspad langsheen de Putseweg wel ingehaald door twee grote groepen bikers die ook richting Woensdrecht reden.  Er passeerden ook redelijk wat auto’s met bikes op de fietsdrager.  Ter hoogte van het café troepten vele bikers samen.  De inschrijving verliep vlot en om 9.15 u kon ik van start gaan.

Vanaf Non Plus Ultra, zoals de naam het zegt gelegen aan de rand van de bewoonde wereld, ging het de kale Noordpolder in via een asfalt landbouwwegeltje.  In de buurt stond een grote windmolen en je had er een goed zicht op de koeltorens van de kerncentrale van Doel aan de horizon op Belgische bodem.  Ik kreeg er tegenliggers en later zou duidelijk worden waarom!  De toer eindigde namelijk over hetzelfde pad als waar hij begon.  Die gasten moeten dan toch hard gereden hebben van nu al terug te zijn!  Aan het eerste kruispunt van veldwegen ging het linksaf en kregen we enkele goed vettige stroken voor de wielen.  Op 3 km diende zich een eerste strook bos aan met enkele uit de kluiten gewassen bulten.  Omdat er veel mensen onderweg waren was ik opgeslokt door één lange trein bikers en was er geen tijd om aan mijn gebruikelijke slakkengangetje te rijden.  Daardoor moest ik al snel op mijn adem trappen!  Dat met zovelen rijden had wel eens zijn charme en het was een troost van te zien dat er nog grotere knoeiers dan ik tussen reden!

Het bos was van korte duur en op het volgende spoor doorheen de velden diende zich “de” wortel aan die bij elke editie weer aanleiding geeft tot oponthoud.  Deze wortel zorgt voor een vrij aanzienlijk hoogteverschil in een korte afdaling en velen verkiezen afstappen boven het risico op over de kop gaan bij een verkeerd manoeuvre.  Een ongeduldige stak de rij voorbij en wipte gezwind naar beneden zonder ook maar iemand anders te hinderen!  Mooi gedaan, hij was zeker van zijn stuk.  Na de wortel diende een drassige grasvlakte gekruist te worden, waarna een modderig pad ons tot een smal spoor tussen hoog struikgewas en een prikkeldraad voerde.  Daar was het even treintje rijden tot we op 4 km het asfalt van de licht klimmende Heistraat bereikten.  Even binnensmonds gefoeterd op de man die net voor mijn wiel in het laatste strookje los zand bleef vast steken!  Samen met vele tientallen anderen bereikte ik klimmend over deze strook asfalt het eerste echte stuk bos.

Daar diende zich een eerste knappe singletrack aan in een dennenbos.  De bodem lag nog wak na de regen van de afgelopen tijd, maar de ondergrond lag alweer stukken beter dan tijdens de toertocht vanuit Ossendrecht veertien dagen eerder na een dag en nacht met veel regen.  De lange trein was bij het ingaan van het bos meteen in stukken gebroken zodat ik het smalle paadje in alle rust kon berijden zonder de hete adem van snellere rijders in de nek te voelen!  Het was er leuk rijden over enkele bulten op en af.  Na een bochtje was er plots een grote opstopping op een paadje op de rand tussen bos en veld.  Het overkomt me zelden dat ik in het bos moet aanschuiven!  Eentje die geen zin had om aan te schuiven ploegde zich door het wakke zand van het naastliggende pas omgeploegde veld.  Aan de omgeving te zien vermoedde ik al wat de oorzaak was en inderdaad, verderop moesten we het beekje door dat er vanuit het bos de velden in gaat.  Voorbij de beek diende zich aan het einde van het pad de eerste splitsing aan tussen de routes van 25 km en van 45 km op 7 km van de start.  Ik had de indruk dat er wel erg veel bikers voor de korte toer kozen!  Waarom kiezen nu al die gozers maar voor een klein ritje?  Het zou achteraf duidelijk worden!  Op dezelfde plek eindigde ook de extra lus van de 45 km zodat al wie die lus achter zich had ook de richting van de 25 km uit reed!  Daarom ook was het op deze plaats zo druk.

Voor de rit van 45 km was het rechtsaf over een smal paadje naast een gracht waar we verderop geconfronteerd werden met het stuk rioolbuis dat een beekje vanuit het bos in de gracht uit doet monden.  Het ging weer de bossen in waar we een hele tijd konden van genieten.  Hier en daar kregen we af te rekenen met wel erg natte plekken.  Op 12 km doorkruisten we eventjes een heidelandschap om nadien een vrij vettig bospad over gestuurd te worden.  Ik vermoed dat we toen in de buurt van het Mollercollege reden.  Deze school ligt een eindje van de Putseweg af en midden in de bossen.  Later reden we effectief de kleurrijke gevel van de nieuwbouw voorbij.  Ook hier was het duidelijk dat deze tocht op veel belangstelling kon rekenen, want er reden weer lange treintjes door de bossen waardoor ik werd opgeslokt of die ik eventjes liet passeren.  Laten passeren was eigenlijk geen optie, want dan moest ik soms lang wachten om een gaatje te vinden om weer van start te kunnen gaan.  Na 13 km bereikte ik omstreeks 10.15 u opnieuw de plek van de eerste splitsing.  Na een extra lus van 7 km vervoegde ik er de basislus van 25 km.

Tot 15 km konden we rijden over enkele plezante uit de kluiten gewassen bulten en aan de omgeving te zien vermoedde ik dat we in de bossen reden in de omgeving van de Volksabdij Onze-Lieve-Vrouw-Ter-Duinen.  Op de hoogste bult met een vrij zanderige ondergrond naar de top toe, raakte ik net niet rijdend tot boven.  Boven even staan wachten en het waren uitzonderingen die rijdend tot op de top geraakten.  Eentje daarvan viel dan boven toch nog om en ging in het zand liggen!  Het was grappig van al het gewemel op deze zandhoop even te blijven gadeslaan!  Toen ik me uiterst links hield omdat er een aantal rechts aan het inhalen waren, schrok ik omdat er toch nog iemand links probeerde voorbij te kruipen net op het ogenblik dat ik nog meer naar links probeerde uit te wijken.  Eventjes luid gefoeterd!  Ik weet niet of die mens dat gehoord had, maar hij durfde niet meer inhalen!  Even verderop, waar het kon, heb ik me dan heel smal gemaakt zodat hij kon passeren.  Het bleek nog een vrij jonge kerel te zijn en hij zei “dank u” bij het inhalen.  Ik kreeg al direct wroeging van mijn uitvalletje, te wijten aan het feit dat ik me rot schrok.  Ja, het was druk op de smalle paadjes!  We verlieten het bos ter hoogte van de Onze-Lieve-Vrouw-Ter-Duinenlaan in Ossendrecht, werden over geholpen door een seingever en naar het rondpunt op de Putseweg geleid.  Daar stonden weer seingevers om de bikers tegen te houden alvorens de Abdijlaan richting Huijbergen in te slaan ter hoogte van Restaurant Jagersrust.  Aan de overzijde van de straat reden enorm veel tegenliggers over het fietspad!  Dat betekende dat ik daar straks ook zou passeren!

Halverwege sloegen we de singletrack in ter hoogte van een toegang tot het natuurgebied Kortenhoeff, aldus één van de nieuwe bruine bordjes.  Die singletrack loopt evenwijdig met de weg richting Huijbergen.  Toen ik er even aan de kant ging reed daar net de bevallige bikester in het zwart-paarse pak voorbij die twee weken geleden uitvoerig op de gevoelige plaat werd vastgelegd door fotograaf Guy!  Er volgde nog een stukje asfalt en we maakten rechtsomkeer aan het rondpunt om zo de toegang tot de Camping Staartse Duinen te bereiken.  Op die plek was er een splitsing tussen de routes van 25 km en van 45 km op 18 km van het vertrek.  De korte rit ging linksaf de bossen in, de langste rit rechtdoor op de grens tussen het Nederlandse Ossendrecht en Kalmthout in België.  10.40 u.  Tot 23,50 km troffen we zeer leuke paadjes in de bossen rond de Staartse Heide, hier en daar met een gebluste zanderige ondergrond.  Vooral van 19 tot 22 km konden we genieten van een aantal bijzonder knappe tracks op en af door de bossen.  Daar sloten bredere zandwegen in een meer open landschap op aan.  Er zijn wel meer toertochten, ook vanuit België, die deze zone bezoeken.  Op 23,50 km kruisten we een in het bos gelegen baantje.  11.00 u.  Boswegen brachten me naar een kwistig met bladeren bestrooide natte bosweg en dat was het teken dat we het groene poortje aan het beeld van de Heilige Teresia in Huijbergen naderden.

Dat groene poortje is telkens het sein dat het feest gaat beginnen, want in het Vijverstraatje tegenover ligt de toegang tot de bossen rond de Pilberg en de Tiestenberg.  De afslag naar de Pilberg lieten we letterlijk links liggen om te genieten van veel ander moois dat hier in de bossen verscholen ligt en door vele andere tochten vaak niet wordt aangedaan.  Bovendien liggen hier zodanig veel paadjes dat geen twee tochten die hier passeren er hetzelfde uit zien!  Van 24 tot 27 km kregen we vele van de knappe heuvelachtige paadjes in de omgeving van de Tiestenberg voor de wielen.  Daar zitten enkele ferme zanderige hellingen tussen en met enige moeite raakte ik toch al rijdend helemaal tot boven.  Alleen al voor deze enkele kilometers is deze toertocht de moeite waard en van dit stukje heb ik dan ook het meest genoten.

Eens het bos weer uit reden we eventjes over het asfalt waarbij je aan je linkerkant de bossen en de zanderige helling van de lokale berg kon zien liggen.  Seingevers hielpen ons naar de andere kant van de Weg naar Wouw alwaar in de Overbergsestraat de bevoorrading stond opgesteld op het erf van de Overbergse Hoeve op 27,50 km van de start.  11.20 u.  Deze plaats situeert zich op de grens tussen Huijbergen in Nederland en Essen in België.  Voor de schuur waren mensen in de weer met het klaarzetten van sportdrank, hete thee, bananen en granenkoeken.  Eindelijk, na zovele jaren diens postjes op het Nederlandse forum gelezen te hebben, kreeg ik daar VanBiLL.com voor het eerst eens te zien!  Hij had me al meermaals op lokale toertochten gezien, maar als een racert een slak voorbij zoeft, dan is een ontmoeting wel extra kort van duur!  Hij en zijn fietsmaat Crapton zijn trouwens geen “gewone” bikers!  Die kerels malen op een jaar tijd vele kilometers af, kennen elk paadje in de wijde omgeving van Bergen-op-Zoom en nemen deel aan gerenommeerde buitenlandse wedstrijden.  Ze foeteren op de groene jongens, soms op de trage bikers of degenen die geen vin sneller trappen wanneer ze een heuveltje naderen en dan stil vallen, maar steeds met een kwinkslag voor wie tussen de regels kan lezen!  Mensen die niet verlegen zijn om hun mening te zeggen, maar tegelijk alles ook weer met een knipoog relativeren.  Daarom liggen ze al lang in mijn bovenste schuif, ook al ken ik hen verder niet en kom ik als kluns nog niet tot aan hun enkels.  Ondanks hun palmares en hun uitmuntende kennis van de lokale aardrijkskunde, nemen ze toch nog steeds deel aan de plaatselijke toertochten.  Het zal zijn uit sympathie voor de lokale organisatoren en zich laten meedrijven met het bont allegaartje deelnemers geeft aan een rit toch nog altijd een extra dimensie die je niet vindt tijdens een ritje solo.  Ik kwam er nog een bekende tegen, JP uit Grimbergen en fervent nachtrijder!  Zelfs vanuit Brussel was men naar Woensdrecht afgezakt!  En eerder had ik tijdens de rit zelfs twee clubmakkers van mijn eigenste Papegaai Bike Team gezien, waaronder de voorzitter himself!  Op de stopplaats was ook een fietsenmaker present voor wie materiaalpech had!  Een kwartiertje blijven hangen en dan weer op pad.

Linksaf het straatje in en dadelijk weer de bossen in om er een splitsing tussen de 25 km en de 45 km te treffen op 28 km van de start.  Op 29 km leidde de knappe zanderige track met enkele bekende bulten met wortels ons tot op de open heide tot vlak bij de omheining van de vliegbasis Woensdrecht.  Het gebeurt me maar zelden, maar hier ervoer ik, net zoals nog een aantal keren vandaag, de teleurstelling wanneer je aan een heuvel alle registers open trekt, het gevoel krijgt van “het gaat me hier lukken” en dan van de fiets gedwongen wordt omdat de rijder voor je stil valt in het klimmetje.  Het ging eventjes langs de omheining en het bos weer in over leuke singletracks.  31 km om 11.55 u.  Tot 34 km konden we plezier maken op de bospaden en de tracks op de Kooiheide nabij de vliegbasis.  Het werd rustiger omdat de meeste snelle jongens intussen al voor me op het parcours reden.  We naderden weer de bewoonde kern van Huijbergen en via een paadje dat Eiland heet bereikten we opnieuw de Abdijlaan.  Ik meen dat we bij eerdere edities dan de Huijbergseweg in reden en daar weer de bossen in doken in de omgeving van de vliegbasis.  Dat was nu niet zo.  VanBiLL.com had me al verteld dat de toer niet helemaal dezelfde was als in de vorige edities omwille van het verbod om bepaalde zones te betreden.

Van 35 km tot 37 km reden we van het rondpunt in Huijbergen tot aan het rondpunt op de Putseweg, het traject waar ik daarstraks de massa tegenliggers had zien rijden.  Nu had ik als enige gezelschap een niet al te jonge vrouw die langzaam maar zeker haar rit reed.  De seingevers aan het rondpunt hadden intussen hun biezen gepakt.  Het ging opnieuw de Onze-Lieve-Vrouw-Ter-Duinenlaan in waar we op 37,50 km de ingang tot de Volksabdij passeerden en op 38 km rechtsaf een vochtig bospaadje in sloegen.  Daardoor zat er iets meer asfalt in deze tocht dan we gewend zijn.  De ondergrond was er nog wak en het vroeg wat duwwerk om er te rijden.  Op 39 km reed ik voorbij de visvijver van ’t Spanjooltje.  Aan een brede zandweg verderop waren twee jonge knullen hun motoren van een aanhangwagentje aan het halen!  Als ze maar geen boswachter tegenkomen!  Rond 40 km kreeg ik nogmaals een zwaar te berijden singletrack met wakke ondergrond voor de wielen die me tot in de bossen van de Vluchtheuvel nabij Calfven bracht.  Daar passeerde twee weken geleden ook de tocht vanuit Ossendrecht, maar komende uit de andere richting.

Ik reed achter de bizarre gebouwen van De Luchtballon, een vakantieverblijf voor kinderen met astma op een voormalig militair terrein.  Hier vertrok vroeger ook een toertocht, maar na twee opeenvolgende afgelastingen omwille van zwaar winterweer, hielden de mensen het hier voor bekeken.  De tocht werd wel vervangen door een tocht vanuit Hoogerheide, georganiseerd door De Grensrijders Ossendrecht, dit jaar helaas letterlijk in het water gevallen omwille van de zondvloed op 13 oktober.  En niet zozeer die zondvloed, maar een onregelmatig terugkerende lek in keuken en badkamer, zelfs na het vernieuwen van de roofing, hield me toen thuis en deed me van ellende weer in mijn bed kruipen!  Intussen lieten de buren toevallig de sinds drie jaar beloofde bekleding op de muur aanbrengen.  Dus maar hopen dat de ellende voorbij is.  Via de Bergstraat bereikte ik de meer bewoonde wereld van Calfven waar de seingever nog op post was.  Calfven weer uit en de Noordpolder Woensdrecht in waar we vanaf de Peerenbergscheweg op de brede zandwegen in de open velden van de Noordpolder te maken kregen met letterlijk veel tegenwind.  Ook de vroegere uitgaven eindigden over een weg in de open vlakte met telkens veel tegenwind!  Via de Brilseweg waarlangs we vanochtend de Noordpolder waren in gereden bij de start, bereikte ik na dik 45 km opnieuw het Café Non Plus Ultra.  Buiten Patrick Enigma nog gezien die proper gewassen weer huiswaarts trok!  Ik was moe, ook al had ik gerust nog een tijdje door kunnen gaan in deze mooie streek als een volleerd Duracell-konijn.

Het moet zijn dat men in de Non Plus Ultra van mening is dat vele mensen uit de streek van de Brabantse Wal potdoof zijn, want de muziek galmt er altijd loeihard uit de boxen!  Vaak dan nog de echte Nederlandse hoempapamuziek of bij gebrek daaraan een dosis smartlappen a là André Hazes.  Ik heb er dan ook noodgedwongen luidkeels mijn drankje besteld.  Ik werd er nog begroet door Dennis, Jan en Berten die er twee weken geleden in Ossendrecht ook bij waren en zelden een lokale tocht ongereden laten!  Zij hadden ook al de douches gezien en vertrokken proper weer naar huis.  Een stiller plekje meer achteraan in de zaal opgezocht.  Daar kreeg ik Lies te zien die in gesprek was met een fietsgenoot.  Een aantal mannen in lichtblauwe pakken met de tekst “Scheldestroom” op hun dijen geobserveerd die al duidelijk boven hun theewater waren en de nodige decibels toevoegden aan de hoempapa!  Waarom wordt dat eigenlijk theewater genoemd?  Dat is toch het laatste waarvan men dronken zou worden!  De schrik sloeg me om het hart wanneer één van die potige kerels mij in de gaten kreeg en de anderen in mijn richting deed kijken, net toen ik op het punt stond te vertrekken!  Zouden zij mijn kritisch bedenkelijke blik gespot hebben?  Oef, neen, het bleken Grensrijders te zijn en ze meenden den Strammer herkend te hebben, de onverlaat die omwille van de zondvloed de tweede editie van hun toertocht onlangs links had laten liggen.  Hierboven kunnen ze lezen waarom en ze schenen het ook niet aan hun hart te laten komen!

Om halftwee huiswaarts waarbij me nog een slopend ritje van 20 km wachtte.  Ik was zodanig moe dat ik zelfs het kippenkraam op de grens in Putte niet met een bezoek vereerd heb om er ter plekke op straat zoals gewoonlijk een halve vogel af te kluiven!  De fiets proper gemaakt en onder de douche gekropen.  Na het eten de afwas nog moeten doen was een beproeving met ogen die bijna toevielen van de slaap en tijdens het feuilleton op zondagavond, het enige waarvoor ik buiten het nieuws de tv voor opzet, ben ik herhaaldelijk ingedommeld!  En zeggen dat men zondag een rustdag noemt!

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you.be en op mtb-you.nl en op mountainbike.be en op mountainbike.nl!

26-11-2013 om 17:29 geschreven door StrammerMax

Toertocht (15-30-40 km) van de Wijnegem Bicycle Club te Wijnegem op zondag 17-11-2013.

Het was een moeilijke keuze voor deze zondag.  Er viel moois te beleven in Kalmthout, in Vorselaar en verder van huis in Leernes, Roosdaal en Rotselaar.  Over de grens ook tochten in Budel en Galder.  Maar omdat ik er via het forum indertijd enkele bikers van leerde kennen, viel mijn keuze voor het derde opeenvolgende jaar op de toertocht van de Wijnegem Bicycle Club vanuit hun thuisbasis Wijnegem.  Het is niet voor de hand liggend om vanuit een gemeente, gelegen aan de rand van een grootstad, een toertocht te organiseren.  De uitwijkmogelijkheden zijn beperkt!  Thuis met de bike vertrokken om 8.00 u en een uur later en 17 km verder was ik aan de start in de lagere school nabij het Albertkanaal.  Ondanks het feit dat de tochten in Kalmthout en Vorselaar elk jaar veel deelnemers aantrekken, bleek in Wijnegem toch ook een groot aantal bikers present.  Na afloop hoorde ik spreken van een 900 deelnemers.  De inschrijving verliep vlot en om 9.15 u was ik op weg.

Het ging Wijnegem uit via enkele straten en door twee seingevers werden we de drukke Turnhoutsebaan over geholpen om er het gemeentelijke park in te duiken.  Natte boswegen voerden me doorheen het park.  Ook hier had een knoest van een boom de eerste najaarsstorm van enkele weken geleden niet overleefd.  Ik passeerde het vervallen Wijnegemhof.  De Jan Vlemincktoren in het park van Wijnegem vormt een overblijfsel van het 16de-eeuws kasteel Wijnegemhof, dat gebouwd werd door de familie Vleminck.  Blijkbaar is er geen interesse om het gebouw te restaureren.  Of geen geld!  Het staat jammerlijk te verkommeren.  Bij het verlaten van het park over een dolomieten wegeltje werden we de baan over geholpen door een seingever, om even verderop de baan nogmaals te moeten kruisen bij een volgende seingever.  Een natte veldweg bracht me tot aan een volgend baantje waar ook een seingever op wacht stond in een bocht van de weg.  Met dank aan deze mensen om daar voor ons op deze grijze zondagochtend post te vatten!  Even verder passeerde ik een groot oud verlaten herenhuis en dook ik de landelijke Sumbekestraat in op het grondgebied van Wommelgem.  De straat ging verderop over in een zandweg ter hoogte van een eenzaam huis.  In de verte hoorde ik het geluid van de snelweg E313-E34.  3,20 km.

Aan de Keerbaan in Wommelgem kruisten we via een kalme brug de snelweg ter hoogte van de parking die gelegen is tussen de afrit Wommelgem en de verkeerswisselaar van de E313 en E34 te Ranst.  Na 4 km doken we een zanderig pad vol plassen in dat ons over het terrein van een boomkwekerij voerde.  Voorzichtig langs de zijkanten doorheen de wegbrede plassen gelaveerd omdat ik geen zin had om al van bij aanvang met natte voeten te zitten!  Kwam daar dan toch een kwast voorbijgevlogen die het water naar alle kanten deed spatten!  Het zandpad werd gevolgd door een stukje asfalt om ter hoogte van de Taverne Klein Schawijck een smalle track in te duiken die me langsheen struikgewas naar het wandelbos Zevenbergen leidde.  6 km.  Ter hoogte van een kerkhof doken we het Zevenbergenbos in.  Een mooie lange singletrack, recht op recht, en een bospad leidden me naar het einde toe tot vlak naast de snelweg waar ik de grote borden richting Luik-Aachen en Turnhout-Eindhoven tussen de herfstbladeren door kon ontwaren.  Eens het bos uit dienden we nogmaals de snelweg te kruisen ter hoogte van de verkeerswisselaar in Ranst op 7,50 km van de start.

In de Vaartstraat troffen we een eerste splitsing tussen de kidstoer (15 km) en de ritten van 30-40 km op 8 km van het vertrek.  9.50 u.  Voor ons ging het rechtsaf in een autoluw pad en daar stond iemand van de organiserende club zich te verkneukelen op wat voor ons komen ging!  “Smeer de beentjes maar al in”!  Op 8,50 km doken we een koker onder de E34 in om uit te komen in de zone die ingesloten wordt door het op- en afrittencomplex van de verkeerswisselaar Ranst.  Daarin liggen enkele paadjes die wel de moeite zijn, maar het offer om er te geraken is toch van bedenkelijk allooi!  Omdat het pad er naartoe één grote blubber en zooi is waar geen mens al fietsend doorheen komt!  Eén biker van een duo jonge kerels dat even voor mij op pad was, heeft dat aan den lijve moeten ondervinden.  Het kan te maken gehad hebben met de in Nederland over Zwarte Piet gevoerde polemiek, maar die kerel was toch iets te vroeg en had geen schmink nodig gehad!  Ik heb het niet zien gebeuren, maar de onfortuinlijke kerel is vermoedelijk over de kop gegaan, met zijn tronie regelrecht de wakke blubber in!  Zijn gezicht zag echt compleet zwart!  Er werd nochtans niet mee gelachen.  Ik vermoed dat iedereen die er strompelde of reed met de gedachte speelde dat het net zo goed hem of haar had kunnen overkomen!  De meerwaarde van deze vettige strook, buiten het kunnen bereiken van de zogenaamde Leffeberg, ontgaat me volledig.  Wat een smurrie daar tussen de bomen met dan nog een diepe put waarin een stuk rioolbuis lastig ligt te wezen en een afsluiter met een onmogelijk vettige klim tot het natte graspaadje waarover iedereen naar de Leffeberg slierde.  Daar was het even aanschuiven en omdat het spoor over de Leffeberg door de mannen van Wijnegem onder handen was genomen, lees gesaboteerd was geweest met de plaatsing van houten balkjes, raakte niemand er boven.  Zeker niet in deze natte omstandigheden.  Veel bonnetjes voor een gratis Leffe zullen er dus niet uitgedeeld geworden geweest zijn!

We reden nog een rondje in dit niemandsland van waaruit je de verkeerswisselaar eens uit een heel andere hoek te zien krijgt en passeerden weer de top van de Leffeberg om er naar beneden te rijden.  Daarna de brug van de verkeerswisselaar weer onderdoor en dan over een stuk vangrail kruipen om uit te komen op een asfaltbaantje.  10 km om 10.10 u!  Dat is kunnen!  We reden richting de bewoonde wereld en over de brug over het Albertkanaal te Oelegem waar de weg open ligt voor wegenwerken.  Daar is namelijk onlangs een nieuwe brug over het kanaal geschoven, pal naast de oude, en men is bezig met het maken van de aansluitingen op de bestaande weg!  Van 11 tot 12 km volgde de doortocht van de bewoonde kern van Oelegem tot aan de gelijknamige op- en afrit van de E34.  Aan de overkant van de straat doken we een stuk bos in over een smal paadje dat er naast een nog ongerept stuk van de antitankgracht ligt.  Op de plek waar wij weer uit het bos kwamen liepen veel tegenliggende wandelaars van een georganiseerde tocht en arriveerden we op 14 km in de landelijke Knodbaan (Oelegem).

Linksaf een vettig bospad in met vele plassen.  Dat moet in de omgeving van het Fort van Oelegem geweest zijn.  Op 14,50 km trof ik er omstreeks 10.30 u de splitsing tussen de 30 km en de 40 km op een kruispunt van bospaden.  Ondanks het ongezellige, mistige, donkere en groezelige weer toch maar gekozen voor de langste toer.  Rechtsaf een paadje in over enkele hoogteverschillen.  Er volgden natte bospaadjes en bredere wegen in de met herfstbladeren getooide bossen die er met dit sombere weer alles behalve gezellig bij lagen.  Op 16,50 km bereikte ik een bekende plek waar de tocht de Liefkenshoek kruist en waar wel meerdere tochten in deze regio passeren om er de bossen van Halle-Zoersel in te duiken.  Tot 17,75 km bereed ik paden in de nu troosteloze bossen om uit te komen aan Halmolen in Halle-Zoersel.  Na de doortocht van een bosrijke villawijk volgde op 19 km een zeer plezant slingerpaadje, nog steeds in de Halse Bossen aan Liefkenshoek, de straat die we nogmaals kruisten.  Ik kreeg er nog eens een Zwarte Piet te zien, maar deze keer een echte!  Donkerkleurige types kom je niet zo vaak tegen op toertochten.  En dit was dan nog een vriendelijke jongen, want één van de weinigen die me begroette tijdens het passeren!

In diens zog reed ik door de bosrijke wijken van Halle en voorbij de Lievekenshoeve om het er tegenover gelegen servitudepaadje in te slaan.  Dat leidde me voorbij het Domein Martinus, een in de bossen gelegen complex met hotel en conferentie- en feestzalen.  Via een vrij goed te berijden pad door de Halse Bossen bereikte ik op 22,50 km het Renier Schniederspad aan de antitankgracht in Schilde.  11.00 u.  We kregen er onverharde bospaden onder de wielen waarlangs jammer genoeg achter het groen verborgen villa’s van rijke mensen gebouwd werden.  Vele stukken bos zijn hier dan ook privé en bijgevolg verboden terrein.  Op 23 km troffen we er toch enkele leuke speelbultjes in een lokaal speelbos waar ook kleine scoutsjongens zich aan het amuseren waren.  Als laatste wagon van een treintje reed ik er op en af over de heuveltjes!  We kwamen weer uit op het pad naast de antitankgracht en bereikten zo het Fort van Schilde met opnieuw enkele springbultjes in de buurt van de chalet van Vissersclub De Zonnebaars.  Daar stond zoals tijdens de vorige edities de bevoorrading opgesteld op 25 km van het vertrek.  11.15 u.  Zoals voorheen werd de soep er luidkeels aangeprezen door een Wijnegemnaar.  Ook de andere clubleden hadden veel te vertellen tegen elkaar en stonden op wacht bij de vuilbakken opdat het afval netjes gescheiden zou blijven!  Elke nonchalante biker kon dusdanig onmiddellijk bij zijn lurf gevat worden!  Op het menu stonden naast de soep ook bananen, suikerwafels en sportdrank.  Er was nog redelijk wat beweging aan de stop.

De tocht vervolgde op de andere oever van de antitankgracht waarbij we kort daarna de drukke Turnhoutsebaan dienden te kruisen naar de Prins Boudewijnlaan toe, nog steeds in Schilde.  Verder langsheen de zich door de bossen slingerende gracht tot aan de oversteek van een kruispunt van wegen ter hoogte van de Brasserie Mano en Café Den Inslag om er op 27 km de Loze Visser in te duiken.  Dat is een paadje dat langsheen de antitankgracht loopt en waarlangs aan beide zijden buitenverblijven, het ene al krottiger dan het andere, gebouwd staan.  Ze werden bewaakt door ganzen die zich vijandig en blazend opstelden naar de passanten toe.  Het ging nog een eindje naast de antitankgracht tot aan de splitsing tussen de 30 en de 40 km aan een bunker ter hoogte van de Ketelstraat die doodloopt op de gracht in ’s Gravenwezel op 29 km van het vertrek.  11.45 u.

Een kleine kilometer verder, na de oversteek van een baantje, draaide het parcours weg van de antitankgracht.  We reden een dolomieten paadje op dat zich doorheen een strook bos en langsheen twee kleine vijvertjes slingerde.  Vanaf een brede dreef met imposante beuken draaiden we het Kwikaardstraatje in, een lange smalle assenweg tussen enkele grote domeinen om uit te komen in de Zevenbunderstraat in ’s Gravenwezel.  Na de oversteek van een betonbaantje reed ik over een smal grasspoor het kerkhof voorbij.  Er reden nog steeds andere bikers in mijn nabijheid.  32 km.  Na een eindje door een soort van parkdomein, de kruising tussen een park en een bos, dienden we de drukke baan nabij het centrum van ’s Gravenwezel te kruisen.  Rechts van mij zag ik in de verte de kerk staan.  Weer de bossen in om op 33,50 km voorbij het Kasteel van ’s Gravenwezel te rijden, verstopt achter hoge hagen.  12.00 u.

Ik kreeg nog steeds andere deelnemers te zien en vanaf 35 km kreeg ik zelfs het gezelschap van Jari wiens pad de laatste tijd het mijne wel eens meer kruist.  Om bij te blijven moest ik mijn tempo wel de hoogte in jagen.  Maar vanaf hier reden we voornamelijk over asfalt in een meer bewoonde wereld.  Na een bosdreef waarlangs villa’s gebouwd staan in de omgeving van het Schildewandelpad staken we de drukke Gillès de Pélichylei over en reden we de Boterlaarbaan in.  Op 22 september reed ik nog in deze omgeving naar het einde van de toertocht vanuit Schoten toe.  We bereden nog bosrijke straten met grote villa’s van rijke mensen.  Omstreeks 39 km kwamen we uit op de drukke Houtlaan om er via de grote brug het Albertkanaal over te steken.  Een bordje kondigde de laatste twee kilometers aan en luttele tijd later reden we naast het Albertkanaal en omstreeks 12.30 u waren we na 41,50 km weer bij af.

Het voordeel van het feit dat ik Jari pas tegen het einde van de rit ontmoette was dat er nu wat tijd was voor nog een babbel bij een glaasje.  Over de gereden tocht, over onze fiets en over zaken waarmee we momenteel bezig zijn in ons leven naast de fiets.  Ik rijd meestal en eigenlijk nog het liefst alleen, aan mijn eigen tempo, maar het is altijd plezant van na de rit nog bekenden te zien voor een babbeltje als afsluiter.  Daarom dat een deelname aan een toertocht toch nog altijd een meerwaarde biedt dan een ritje op eigen houtje.  Zelfs al kom je geen bekenden tegen, je ziet dan nog altijd gelijkgezinden om je heen of leert nieuwe mensen kennen.  Na het vertrek van Jari nog een redelijke lange babbel gehad met Cheeseman!  Hij leek van de aardbodem verdwenen, maar blijkt levend en wel.  De mannen uit Wijnegem zijn eigenlijk een wielertoeristenclub met slechts enkele mountainbikers en Cheeseman had zich op de koersfiets gestort als voorbereiding voor een intussen gereden rit naar Assisië!  Zoals zijn naam doet vermoeden waren de lekkere kaasblokjes op de tafels afkomstig uit zijn zaak.  Bent u in de buurt, breng dan eens een bezoekje aan www.kaashandelfransen.be in de Schildedreef 21 te Schilde of aan zijn kraam op één van de lokale markten.  Of zet eens een kaasplank op tafel voor uw bikemakkers of de vergadering van uw club!  Ik weet nu ook wie Bikesmurf is!  Een schuilnaam krijgt daardoor een gezicht!

Op de bevoorrading hoorde ik één van de helpers zeggen “dat het raar ging zijn van hier volgend jaar niet meer te staan”.  En toen ik me klaarmaakte om weer huiswaarts te trekken ving ik nogmaals met een half oor op dat dit voorlopig de laatste editie was van de tocht vanuit Wijnegem.  Waarschijnlijk een beetje het bekende verhaal: te weinig helpers, mensen die in shiften of weekends moeten werken of gewoon geen zin hebben en waardoor de organisatie te veel gedragen moet worden door een kleine groep.  Als deelnemer valt dat niet op, want alles leek me hier zeer goed geregeld en met voldoende helpers, maar je ziet natuurlijk niet wat er allemaal aan vooraf is gegaan.  Wie weet krijgen ze er later toch weer terug zin in om een tocht op poten te zetten.  Misschien is het onvermijdelijke toch te vermijden!  Dat hoopte ik ook voor een private aangelegenheid, maar tijdens de rit naar Wijnegem merkte ik dat mijn hoop vruchteloos is gebleken.  Dat bezwaarde wel mijn gemoed tijdens de tocht en het sombere weer op deze grijze zondag deed daar nog een schepje bovenop!  De tocht in Schoten op 22 september en deze in Wijnegem op 17 november zullen altijd verbonden blijven met deze nare herinnering!  Ach ja, elk einde is ook weer een nieuw begin en na de grijze dagen schijnt ooit weer de zon…

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you.be en op mountainbike.be!

18-11-2013 om 00:00 geschreven door StrammerMax

Tot 3 km reden we over het fietspad langsheen de grote baan langs dewelke ik Eksaarde had bereikt en waar ik groepen bikers als tegenliggers had gekregen en overschreden we de grens met Moerbeke.  Links van mij zag ik achter een rij bomen ook bikers de andere richting uit rijden en het zou een hele poos duren eer ik daar ook passeerde!  We dienden de baan te kruisen naar een betonbaantje toe dat ons naar een eerste off-road-graspad tussen bomenrijen leidde, gevolgd door een veldweg en nog een graspaadje over private grond.  Ondanks de regen van de afgelopen tijd was dit eerste stukje, op een paar modderige plekken na, goed te berijden.  In ieder geval stukken beter dan het geploeter daags voordien in het Nederlandse Ossendrecht!  De pijlen vielen wel niet goed op en de wijze van bevestiging had ik nog nooit eerder gezien!  Ze zaten namelijk met rond een boom of paal gedraaide plastiekfolie vast!  Dat moet een heel werk geweest zijn om op die wijze de hele tocht uit te pijlen!  In bochten was ook gebruik gemaakt van kalklijnen om de juiste richting aan te geven.

Omstreeks 5,75 km reed ik een stukje langsheen de Moervaart die we via een brug dienden te kruisen om er een eerste splitsing te treffen tussen de routes van 28 km (links), 47 km (rechtdoor) en 55 km (rechtsaf) ter hoogte van de Heirweg in Moerbeke.  Gekozen voor de langste toer.  Het ging eerst een tijd over het fietspad langsheen een vrij drukke weg om dan over de jaagpaden langsheen twee waterlopen, ik gok op de Moervaart en het Kanaal van Stekene, geleid te worden.  De tweede waterloop betrof een smal kanaaltje waar de bruggen tot vlak boven het wateroppervlak kwamen en dus onbruikbaar voor scheepvaart!  Op 9 km bereikte ik een eenzaam huis waar voor een lage brug een bootje in het kanaal aangemeerd lag.  Na het verlaten van het jaagpad kregen we dan toch een strook bos, helaas kort van duur.  Een landelijk baantje bracht me naar Klein-Sinaai (Stekene).  Intussen had ik op het traject van de langste route al zo’n 16 bikers geteld.  We dienden een grote baan te kruisen richting een straat die Polken heet.

Even verder ging het een zandweg in en ook al passeerde ik er een in het bos gelegen grote villa en enkele buitenhuizen, toen ik aan het einde van het pad even omkeek zag ik een groot bord met “Verboden woongebied” staan!  Illegale bouwsels misschien?  Ik reed er een vijver voorbij en dook omstreeks 12 km een stuk bos in waar we konden genieten van enkele singletracks.  Na een brede zandweg, de Pannenhuisstraat, onder de wielen gekregen te hebben sloot de extra lus weer aan op het gemeenschappelijke parcours, want daar kwamen ook bikers vanuit een andere richting toe.  Na een kasseibaantje en een bredere assenweg bereikte ik op 15 km het Wullebos.  In het zog van twee jonge snaken reed ik er over een zompige singletrack die helaas bijna recht op recht door het bos liep en na het passeren van een plas uitgaf op een asfaltbaantje naast de Expressweg E34 in Klein-Sinaai (Stekene).  Met 15,70 km op het tellertje was de doortocht van het Wullebos dus kort van duur.  Het ging linksaf op het asfaltbaantje evenwijdig met de Expressweg.  Toen ik voorbij een volgend bospad, dat op het baantje uitgaf, voorbij reed, zag ik een biker sukkelen om langsheen struikgewas een grote plas, die de hele breedte van het pad in beslag nam, voorbij te geraken.  Deze man was duidelijk van het parcours afgeweken!

Het ging nog een tijd over het asfaltbaantje naast de Expressweg en samen met bikers van allerlei slag, jonge gasten en ouderen, dames en heren, dook ik een volgende strook Wullebos in.  Daar kregen we van 18 tot 19 km een plezante singletrack met bochtjes en bultjes, overal droog en goed te berijden.  Een betonbaantje en een assenweg voerden me daarna tot aan een volgend bos waar een mooi pad me langsheen enkele buitenhuizen voerde.  Een strook beton, een grindpad en een zandpad dat langsheen een bos liep brachten me tot aan de velden.  Hier dienden we wel een aantal plassen te ontwijken.  Tot 22 km was het vervolgens stompen geblazen om een graspaadje te bedwingen en zo omstreeks 11.00 u de bewoonde wereld van Moerbeke te bereiken.

Op 24 km kruiste ik de Moervaart om een lang recht veldspoor op te gaan dat evenwijdig liep met de grote baan langs dewelke ik vanochtend de start had bereikt en waarlangs de toertocht de eerste 3 km vertrok.  Toen al zag ik daar bikers rijden tegen mijn richting in.  Een enigszins saai stukje, omdat het toch een hele tijd recht op recht rijden was, zo’n dikke 2 km lang,  Het vroeg anders wel degelijk een inspanning om er vooruit te komen, want de ondergrond was er redelijk zompig met bij momenten enkele vettige stroken.  Landelijke met steenslag verhard baantjes brachten me tot in de Olentgracht te Eksaarde.  Op 28 km bereikte ik de bevoorrading die opgesteld stond in de poort van een hangar.  Er stonden soep, fruit, wafels, water en sportdrank op het menu.  Er dankbaar gebruik van gemaakt, want ik had honger.  Net zoals gisteren kruiste mijn pad dat van Jari en de zware modderige tocht in Ossendrecht met hagelbuien inclusief, was direct onderwerp van gesprek.  We hadden elkaar gisteren maar heel even en kort na de start gezien en omwille van het zware parcours en een langere afstand was ik een heel eind later binnen, ook al had ik één lus van de langste toer links laten liggen.

Samen met Jari vertrokken, waarbij een verharde weg ons weer tot aan de Moervaart bracht.  Op 31 km troffen we daar een zompig en glibberig pad evenwijdig met de vaart.  Omdat de biker voor me zich vast reed in het slijk en ene die me voorbijstak van links naar rechts slierde door de modder, viel ik helaas zelf ook stil.  Omdat ik al wie ik zag passeren van hot naar her zag glijden en stilvallen, leek het me raadzamer van even te voet te wandelen om zo mijn krachten wat te sparen in plaats van me te pletter te trappen.  Daardoor speelde ik mijn metgezel kwijt net voor de splitsing tussen de 28 km en de 47-55 km ter hoogte van de Daknambrug in Daknam (Lokeren).  Op die plek vloeien de Zuidlede en de Moervaart samen tot de Durme.  De Gentdam gaat er over in de Pontweg aan een oud huis met nieuwe achterbouw.  Verderop links in de Pontweg staat een mooi gerestaureerd huis, naast het Durmehof.  Deze Art-Nouveau-villa kreeg als naam “Mijn Droom” en wordt ook het Boerenkasteeltje genoemd.  Ik herinnerde me deze plek van uit de toertocht van WTC De Bijle Spurters tijdens de Bijlkenskermis op 24 augustus vanuit Puttenen-Lokeren.

Het ging rechtsaf de Pontweg in om daarna weer landelijke paden te bereiken die me omstreeks 34 km langsheen een vijver voerden waar vissers hun hobby uitoefenden.  Voor mij begon daar een korte zompige singletrack langsheen de Durme in Lokeren.  Omstreeks 35 km reed ik naast de Durme onder de Heirbaanbrug, een plek die ik me nog herinnerde van in augustus.  Toen kwam ik daar uit de andere richting en ging het vanaf daar een eindje langsheen de Durme.  Een kilometer verder reed ik over de nieuwe fietsbrug nabij het station van Lokeren om er het park Ter Beuken in te rijden.  In dat park was voor ons tot maar liefst 38,50 km een leuk parcours uitgezet over een aantal tracks, paden en enkele lokale heuvels.  Dit amusante stukje eindigde naast de Kunstacademie Ter Beuken waar we nog eventjes doorheen een bos reden om zo het centrum van Lokeren te doorkruisen in de omgeving van het station.  Ik maak zelden toertochten mee die zo’n verstedelijkt centrum aandoen.  Nabij Diest is er ook een tocht die eventjes het stadscentrum aandoet en de paden achter de resten van de stadsomwalling.

Op 39 km reed ik weer even langsheen de vaart en de velden in ter hoogte van het natuurgebied aan de De Buylaers, een bos dat doorsneden wordt door een grachtenstelsel.  Alle beken stonden er goed vol water!  Vanuit dit bos bereikte ik het stadspark Verloren Bos in Lokeren.  We verlieten dit bos met kasteel via Aardeken om zo tot in de Uebergdreef te rijden.  Daar hadden de mannen van de Gezôarse Feesten van 41 km tot 42,50 km een technisch parcours uitgezet op het talud van een brug met vele korte bochtjes op hellingen.  Het was daar draaien en keren tussen de bomen en klimmen tegelijk!  Na dik 40 km was dit aan mij helaas niet meer besteed!  De kerel die een eindje achter me reed ging het in ieder geval beter af!  Op sommige plekken lag er jammer genoeg ook veel sluikstort van nestbevuilers!  De liefhebbers van technische stukjes konden hier hun hart ophalen.  12.50 u.

Servitudes tussen afsluitingen en tussen een afsluiting en een beek brachten me tot in de omgeving van de Kluisstraat.  De tocht voerde me daar doorheen een bosrijke woonzone waar statige villa’s en stokoude, soms piepkleine huizen elkaar afwisselden.  Een enigszins bizarre omgeving!  Aan het einde van de Daknammolenstraat trof ik de splitsing tussen de routes van 47 km en van 55 km op 44 km van het vertrek.  De toer van 55 km blijven volgen.  In de Kriktestraat herkende ik de nieuwbouwvilla die daar onafgewerkt staat te verkommeren.  De gevel groen door mosvorming van water dat van een onafgewerkt dak zonder goten langs de muren naar beneden stroomt!  Wat een verspilling!  Het ging de drukkere Sinaaistraat in om even verderop rechtsaf een veldweg in te slaan die me tot aan de spoorweg voerde.  Op die plek stond de bevoorrading van WTC De Bijle Spurters.  Rechts staat verderop een opvallende watertoren.  46 km.  Na een stukje over het betonnen pad naast het spoor ging het weer linksaf een assenweg in, de Doornijkstraat op het grondgebied van Waasmunster.  48,75 km om 13.15 u.  Na de oversteek van de Hulstbaan die naar Daknam voert, reed ik een hele tijd over het fietspad naast een gracht in de lange Leestraat.  Aan die kant staan de huizen achter de gracht en zijn door betonnen bruggen met de straat verbonden.  Ik herkende de plaatsen nog van in augustus.

Ter hoogte van de Heirstraat ging het rechtsaf waarna een veldpad me tot in Zwaanaarde voerde waar ik het Restaurant Keysershof passeerde.  Dat ligt naast de Moervaart en pal op de grens tussen Sinaai (Sint-Niklaas) en Eksaarde (Lokeren).  Op 51,50 km van de start reed ik daar voorbij een kruisbeeldje met foto dat herinnert aan de dood van een zekere Tom Waterschoot die daar op 24-jarige leeftijd verongelukte (05-10-2008).  Rechtdoor over het fietspad van de Nieuwe Baan in Eksaarde om verderop de baan te kruisen en een knappe dreef in te rijden.  Een veldweg en een assenweg brachten me tot in het natuurreservaat De Linie waar een leuk paadje zich doorheen een strook bos slingert.  Er stak me daar toch nog een andere biker voorbij en ik deelde er het pad met enkele wandelaars.  53 km.  Mijn geheugen had me niet in de steek gelaten en even verderop bereikte ik inderdaad de Kruiskapel of Verre Kapel van Eksaarde, gelegen op een schilderachtige plek onder de bomen.  De Liniewegel, een mooi pad door de velden en doorheen enkele stroken bos en dat deel uitmaakt van een vaste route, bracht me tot op een smal kiezelpaadje dat er door de open velden slingert.

Een singletrack in de omgeving van een vijvertje bracht me tot aan voetbalvelden via dewelke ik weer het Uilennestje bereikte.  Na 57,50 km om 14.00 u.  Ik werd er onmiddellijk aangesproken door een mij onbekende man die er aan het braadworsten- en hamburgerkraampje stond aan te schuiven!  Hij had in het verhaaltje over de Halloween-nightride in Zele gelezen dat ik zinnens was van naar hier te komen.  Ja, sommige mensen onthouden blijkbaar goed wat er over hun streek geschreven wordt!  Een biker van de Trotinetten had me na het schrijfseltje over de tocht van de Bijle Spurters aangeraden om hier eens te komen rijden om vast te stellen dat Oost-Vlaanderen meer te bieden heeft dan dat ik vermoed!  Ik rijd graag door bossen en ik zal daarom nooit een fan worden van de Oost-Vlaamse tochten!  De bike heeft wel als voordeel dat het een ideale manier is om kennis te maken met andere streken.  Het viel me zo op dat er rond Lokeren nog veel open ruimte is, zonder sporen van bebouwing.  Daar heb je geen besef van als je met de wagen rijdt.  Dan kom je enkel op de grote verkeerswegen.

De bewaakte bikeparking om de hoek ontdekt en omdat ik honger had heb ik me meteen zelfs twee broodjes hamburger aangeschaft en binnen in het zaaltje doorgespoeld met twee drankjes.  Als dessert dan nog de pannenkoek!  Er was nog veel drukte en ambiance binnen, waaronder een grote luidruchtige delegatie van Mobibikes Lokeren.  Nog eens teruggedacht aan de knapste stukjes van het parcours zoals het Wullebos, bizar genoeg het stadspark De Beuken en het technische parcours midden het stadscentrum, de mooie omgeving van de Kruiskapel en de landelijke paden in het land van de Moervaart en de Durme.  De organisatie was verder netjes in orde en ik vermoed dat deze tocht op heel wat belangstelling kon rekenen.  Omstreeks 15.00 u huiswaarts gereden en de schoonmaak van fiets en kleren zette een punt achter dit verlengd weekend!

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you.be en op mountainbike.be!

16-11-2013 om 12:14 geschreven door StrammerMax

De tocht voerde ons het dorp uit en voorbij een gloednieuwe eenzame hoeve richting Calfven.  Kort nadat we daar na een kleine 2 km de bossen in doken werden we al digitaal vastgelegd door de fotograaf Guy van MTB-You!  Daar zo’n half uurtje blijven staan buurten en wat uitleg gekregen over de fotocompositie met een achtergrond van door een waterzonnetje beschenen herfstbladeren aan de bomen van de bosrand.  Want een foto die voor ons goed genoeg is hoeft dat niet te zijn voor een fotograaf met een professionele achtergrond.  Ik begin nu ook meer te begrijpen waarom Guy in de bossen postvat voor zulke fotoreportages.  Want een pittig jong vrouwke, in een mooi zwart en paars-roze pak, kreeg extra aandacht en nadien ook alle vijf de foto’s online!  Guy maakt namelijk altijd meerdere opnames per biker en plaatst dan nadien de besten op de site!  Omstreeks 10.00 u afscheid genomen, want intussen waren er al hele horden bikers gepasseerd en zou ik met quasi zekerheid al weer bij de laatsten zijn om straks te arriveren!  Gelukkig werden we al bij aanvang gefotografeerd, want de singletrack die we voor de wielen kregen lag er bijzonder slijkerig bij zodat man en bike niet lang proper bleven!  Het was bij momenten echt dabben door de smurrie en terwijl ik me even aan de kant had gezet om snelleren te laten passeren, kwam ook Jari daar voorbij gereden.  Kort daarna trof ik een eerste splitsing tussen de 20 km en de 45-55 km nabij Calfven op een kleine 3 km van het vertrek.

We vervolgden de tocht doorheen de bossen en over het paadje op de rand tussen bos en velden met omstreeks 4,75 km de twee gevaarlijke doorsteken van een beek doorheen putten, waarvan eentje met een stuk betonnen buis.  Er volgde nog een paadje op de rand tussen bos en veld, naast een afsluiting en op 6 km en 7 km vettige singletracks.  Deze streek staat er om bekend van vrij droog te blijven omwille van de zanderige ondergrond, maar de bodem had nu duidelijk geen weerwoord kunnen bieden aan de overvloedige regen van de afgelopen nachten.  Net voor het bereiken van een bos kreeg ik achter mij een knappe regenboog te zien, maar spoedig daarna ook de fikse hagelbui die voor deze regenboog verantwoordelijk was geweest!  Het was altijd goed uitkijken naar waar je reed en om de meest modderige plekken te kunnen omzeilen, zodat ik de kleurrijke nieuwbouw van het Mollercollege, gelegen midden in de bossen naast de Putseweg, slechts vanuit mijn ooghoeken te zien kreeg!  We bereikten een stukje heide waar de paden van door de regen geblust zand er iets beter bij lagen.  Alzo bereikten we de bossen van de Vluchtheuvel waar ik vermoed dat de verschillende afstanden zich weer bij elkaar voegden, vermits er ook bikers van rechts kwamen.  10.30 u.

Omstreeks 9 km konden we genieten van naar de omstandigheden gemeten redelijk goed berijdbare singletracks, gevolgd door een bospad met grote plassen tot 10,75 km.  Verderop verried geblaf van honden de nabijheid van de terreinen van een hondenschool en ter hoogte van de visvijver van ’t Spanjooltje liepen ook joggers rond en stond er een jonge kerel lichaamsoefeningen te doen.  Ook hier waren de paden oververzadigd met water en lagen er dus zwaar bij!  Op 12,5 km werd ik door seingevers naar de andere kant van de Onze-Lieve-Vrouw-Ter-Duinenlaan geholpen en aan de gevarenbordjes achter een draadomheining te zien reed ik er in de nabijheid van de oude zandgroeve van Ossendrecht.  Enkele leuke paadjes brachten me tijdens een tweede fikse regenbui door het bos naast de vijver met achter me een dame die ik nog enkele keren te zien zou krijgen.  Samen met haar bereikte ik op 14 km de brede asfaltbaan in de voormalige groeve.  Een Nederlandse biker in een blauw pak zei me in het voorbijrijden hetzelfde wat ik aan het denken was: “waar zijn we mee bezig” van hier in de regen te rijden op een zondagochtend!  Asfalt ging ter hoogte van het bos weer over in aanzuigend zand en we bereikten het zacht klimmende paadje tussen de nu natte rododendronstruiken.

Het plotse klimmetje dat hier in de omgeving ligt en voor oponthoud zorgt tijdens sommige tochten deden we niet aan.  Ik heb hier ooit een hele tijd in de file gestaan omdat net daar ook een fotograaf had postgevat!  Velen raken er niet tot boven!  Ik kwam weer uit het bos tevoorschijn op de Putseweg, niet ver van het Puts Molentje, en op het fietspad kreeg ik omstreeks 15 km heel even het gezelschap van enkele Weetabix-Watjes.  “Hoor dat allemaal maar kraken van het zand”, zei één van de Watjes.  Ja, ook mijn fiets maakte geen al te mooie geluiden en dat zou ik na afloop geweten hebben.  Na het poetsen zag ik dat zelfs heel wat tandjes van een derailleurwieltje gewoon afgebroken waren!  Zulk weer is nefast voor de fiets!  Ter hoogte van het eetcafé Puts Molentje, aan de afslag richting Ossendrecht-city, zorgden seingevers voor een veilige oversteek van de Putseweg en doken we aan de overkant de bossen van de Groote Meer in.  Ook hier meer water en slijk dan me lief was, waardoor het zwaar trappen werd!  Aan de rand van de heidevlakte stond minder water op de zandwegen, maar de ondergrond had een danig aanzuigend effect zodat ook daar stevig diende getrapt te worden!  17,5 km.

Een mengeling van zandwegen en beter berijdbare bospaden in de Groote Meer werden ons deel.  Omstreeks 21 km reed ik doorheen een knap dennenbos en konden we genieten van de singletrack die zich naast een zandweg doorheen een open heidelandschap slingert om na 23,50 km de vrij toegankelijke militaire oefenterreinen van Woensdrecht te bereiken.  Op deze plaats zijn er weinig sporen van legeractiviteiten, maar ik heb hier ook al op plaatsen gereden waar duidelijk met tanks was geoefend!  Omstreeks de middag was het nog altijd zwaar stompen geblazen!  Omstreeks 26 km kregen we nog een aantal knappe singletracks voor de wielen, nog steeds midden in de bossen.  Een kilometer verder reden we dan langs de bosrand naast een meer open veld.  Op een bepaald ogenblik merkte ik dat mijn kilometertellertje steeds dezelfde afstand bleef aangeven.  Door het geploeter in de modder was de verklikker op de spaak van plaats verschoven!  Een aantal kilometer werden dus niet geregistreerd!  Het was zwaar trappen en ik reed een hele tijd in het gezelschap van twee vrouwen waarvan eentje ook duidelijk last had om vooruit te komen.

Na 30 km bereikte ik de plaats van de bevoorrading op het erf van een hoeve in Ossendrecht.  Daar moet ik weer bij de laatsten geweest zijn, want er was nog slechts weinig beweging.  Buiten zachte wafels en drank was alles door de voorgangers verslonden geworden geweest!  Ik had honger en heb er drie wafels naar binnen gespeeld.  Ik vermoed dat de twee dames het niet goed meer zagen zitten, want ze vroegen of de tocht dadelijk nog door de bossen zou gaan en hoe ze eventueel langs verharde wegen weer naar de start konden geraken!  Zelf toch maar de moed opgebracht om de tocht verder te rijden zoals hij uitgestippeld was, ook al stonden de mannen van MTB Ossendrecht al paraat om met het wegnemen van de pijlen te beginnen!

We werden via een straat in de richting van de politieschool gevoerd.  Ik vroeg me af of de mannen van Ossendrecht ons via het onmogelijke pad achter de academie zouden sturen!  Ze deden het!  Dat pad ligt er eigenaardig genoeg in gewone omstandigheden altijd al nat bij, nu was het er een echte zooi met door de vorige deelnemers doorploegd slijk en plassen die de gehele breedte van het pad in beslag namen!  Wat een geploeter daar!  Via een zandweg naast een draadafsluiting bereikte ik de bossen van Stoppelbergen op de grens tussen Ossendrecht (Nederland) en Zandvliet (België).  Hier konden we rijden over de ontelbare paden die dit bos doorkruisen.  Op een kruispunt van zandwegen trof ik een splitsing tussen de routes van 20-45 km en 55 km.  Omdat ik deze omgeving in Stoppelbergen enigszins ken, er onlangs nog gereden had tijdens de tocht vanuit Kapellen (België), ik geen zin had om me af te beulen om de pijlenwegnemers voor te blijven en ik mijn buik vol had van het geploeter, heb ik deze extra lus wijselijk links laten liggen en de richting van de 45 km gevolgd.  De splitsing kwam er op 34 km van de start en het was intussen ook al 13.00 u!  Ik werd een pad naast een diep uitgesneden beek op gestuurd en zag dat de lus van de 55 km zich even verderop weer bij het gemeenschappelijke parcours voegde.  Er liepen enkele wandelaars rond.  Op 36,50 km trof ik opnieuw een splitsing tussen de routes van 20 km en 45-55 km.

Ik herkende de omgeving en wist daardoor dat we in de bossen reden die aansluiten achter het Moretusbos, het park rond het kasteel Ravenhof in Stabroek dat deels in België en deels in Nederland is gelegen!  Ik reed er tegen de richting van “mijn” eigen lokaal toertje in!  Hier in de omgeving hingen ook pijltjes van een georganiseerde wandeltocht en in een bocht, die er ook bij droog weer altijd slijkerig bij ligt, wandelde effectief een ouder echtpaar.  Hier in de omgeving liggen ook weer vele leuke paadjes met een aantal bultjes op en af.  Op 37 km bereikte ik “dé bult”, maar nu vanuit een richting tegengesteld aan deze die gebruikelijk door tochten wordt gekozen.  Aldus geraakt ik er gemakkelijker op!  Hij ligt in de buurt van de Antwerpse sportvelden en de kampeerplaats De Watertoren in Berendrecht (België).  Aan de mensen die er samentroepten te zien was de camping het vertrekpunt van de wandelingen.  Ik dook er omstreeks 38 km om 13.30 u weer de bossen in over zompige paden en passeerde een grenspaal op de landsgrens tussen Ossendrecht en Berendrecht.  Hier kreeg ik enkele mij bekende bospaadjes voor de wielen.  Even staan vloeken in een bocht waar rechtdoor ook een optie was en er geen pijl was opgehangen!  Ik hoopte dat de pijlen intussen niet weggenomen waren.  Het had geen ramp geweest, vermits ik een idee had van waar ik me ergens bevond!

Er kwam nog een treintje van drie toe en die gingen resoluut linksaf en dat bleek de juiste keuze te zijn.  Verderop hingen weer pijlen.  Ik ben dan een tijdje in het zog van deze drie mannen kunnen blijven rijden.  De bekende “put” lieten de mannen van Ossendrecht helaas links liggen.  We reden nog over verschillende bospaden doorheen het gebied Stoppelbergen om na 42 km het asfalt fietspad naast de zandwegen Scheidreef en Grote Stoppelbergen te bereiken.  Dat fietspad valt samen met de grens tussen België en Nederland.  Ter hoogte van de boshut doken we weer het bos in.  Achter de afsluiting van de nudistencamping Athena was het bospad onberijdbaar geworden tengevolge van boswerken die er blijkbaar recent gestart zijn.  Er werden daar een aantal bomen geveld.  Het brede pad was compleet in de vernieling gereden!  En zeggen dat men hier bikers niet altijd graag ziet komen!  Ze rijden zogezegd de bospaden stuk!  44,50 km.  Na nog een rondje over de vele paden in deze omgeving reden we nogmaals naast Athena om er het bos te verlaten.  Vanaf 46 km volgde een stukje asfalt, een verademing na het vele duwen, om anderhalve kilometer nog eens gemarteld te worden door een met water oververzadigde veldweg richting Ossendrecht.  Die bracht me tot aan het grasspoor dat langs het dorp loopt om dan omstreeks 14.00 u de startplaats weer te bereiken met bijna 49 km op het tellertje.

Daar was buiten geen leven meer te bespeuren, de bikewash was al opgeruimd.  Omdat er nog twee bikers toekwamen die hun fiets stalden en naar binnen gingen, ook maar besloten om binnen nog een kijkje te gaan nemen en eventueel wat te drinken.  Dat bleek een goede beslissing, want zo kreeg ik Ward en diens schoonbroer Frans nog even te zien!  Bovendien zaten Dennis, Guy (rubber-12), Jan en Berten (Mtbiker from Berendrecht) nog bijeen aan een tafeltje.  Daarnaast nog een handvol bikers van eenzelfde club die ik nog al te zien kreeg op tochten in de Antwerpse Kempen.  De vier kompanen zullen direct aan mijn gezicht gezien hebben dat ik het vandaag zwaar te verduren had gekregen!  Ik heb meteen gezegd dat “degene die zou beweren dat het parcours goed berijdbaar was, niet zijn beste dag zou beleven”!  Met dat viertal is er altijd wel ambiance zodat we nog een lekkere beet hebben kunnen weglachen alvorens ze huiswaarts trokken.  Het deed de zware dobber die achter me lag al snel weer vergeten!  Nadat ook het laatste duo in het zaaltje was opgestapt ben ik ook huiswaarts vertrokken.  Ik had wat medelijden met de opruimende dames die achterbleven met de vuile stoelen!  Mij wachtte nog de 15 km weer naar huis zodat ik de dag met zo’n 80 km in totaal kon afsluiten.  Ter hoogte van het kasteel Ravenhof eventjes tot aan de grote baan in het centrum gereden waar op de grens tussen het Belgische Putte-Stabroek en het Nederlandse Putte-Woensdrecht op zondag altijd een kraam met gebraden kippen, ribbetjes, gebakken aardappeltjes en dies meer staat.  Als ik daar op straat ter plekke een halve kip sta af te kluiven op een zondag, dan betekent dit dat de winter in aantocht of bezig is en ik teruggekeerd ben van een toertocht in de eigen streek.  Om dan thuis bij het schoonmaken vast te stellen dat deze moddertocht een ware aanslag had gepleegd op alle bewegende onderdelen van m’n dierbaar vehikel!  Dat deze streek er zelfs bij nat weer droog bij ligt is een bewering die naar het land der fabels kan verwezen worden!  Nat is nat, ook in Ossendrecht!  Nog een geluk dat de regen tijdens de tocht beperkt bleef tot enkele buien.  Het is maar te hopen dat de bikers die voor een eerste keer deze streek verkenden het nadien niet voor bekeken houden, want er valt hier nog moois te beleven en het ligt er beslist niet altijd zo modderig bij!  Het zal op veel plaatsen wel zo geweest zijn!

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you.be en op mtb-you.nl en op mountainbike.be en op mountainbike.nl!

12-11-2013 om 00:00 geschreven door StrammerMax

Om 9.00 u was ik op pad, vrij vroeg volgens mijn maatstaven.  Omdat men voor de langste toer diende in te schrijven tussen 8.30 u en 9.00 u.  Het ging via nette straten de woonwijk waarin de sportzaal gelegen was uit.  Tot 3,50 km volgden een aantal vrij zompige tot zeer natte veldwegen met een ferm aanzuigende ondergrond.  Ik hoopte dat het niet de hele rit van dat zou zijn.  Ik had namelijk getwijfeld tussen de tochten in Terheijden en Hilvarenbeek en het feit dat ik op een kaart had gezien dat er nogal wat bossen rond Hilvarenbeek liggen, had dit mijn keuze bepaald.  Ik hoopte dus snel in de bossen te kunnen rijden!  Er stond bovendien een fikse tegenwind en de vele bikers vlogen me langs alle kanten voorbij!  Toen er eentje voorbijstak en daarmee door een plas reed, vloog er een kwak slijk recht in mijn oog!  Net nadat ik al een hele week last had gehad van een irritante zandkorrel die maar niet wilde weggaan!  En nu dat die eindelijk weg was kreeg ik weer de volle laag!  Door een paljas zonder geduld!

Mijn wens werd vervuld en we doken het bos in waarin zich een uitgestippelde trimbaan bevond, een loopparcours met sportieve opdrachten.  In Vlaanderen spreken we van een fit-o-meter.  We kregen er leuke singletracks, maar de natte bodem zoog toch ferm aan!  Kort na de start werd ik al op de gevoelige plaat vastgelegd door een fotograaf!    Op dik 5 km diende zich een eerste splitsing aan waar de route van 25 km zich losmaakte van de 45-75 km.  9.20 u.  Tot 7,75 km konden we ons uitleven op bospaden en singletracks over afwisselend droge en natte ondergrond en de passage van enkele vettige modderige plekken.  Aan de rand van een bos reed ik voorbij het Beeks Boshuis, vermoedelijk één of ander buitenhuis.  Verderop ging het rechtsaf over het erf van een boerenhof om er door een aantal seingevers, zeker vier of vijf, naar de overkant van een drukker baantje geholpen te worden!

In het knappe bos aan de andere kant van de straat konden de bikers hun hartje ophalen op leuke singletracks met bulten op en af.  De ondergrond lag er vrij droog met hier en daar enkele plassen.  Omstreeks 10,80 km kreeg ik aan mijn rechterkant een draadafsluiting te zien waarachter reeën rondliepen.  Mijn eerste gedacht was dat dit de achterzijde van de Spartelvijver was, een plek die ik daags voordien was voorbijgereden tijdens de toertocht vanuit het Belgische Weelde.  Dat had best gekund, want beide tochten passeerden elkaar bij nader toezien op een boogscheut van elkaar!  Maar het feit dat ik het Beeks Boshuis was gepasseerd en op de snelweg een wegwijzer richting Beekse Bergen had zien staan en hier dieren zag rondlopen, deed mijn eurocent vallen.  Ik ben er enkele jaren geleden ooit eens geweest in het gezelschap van vrienden met kleine kinderen.  9.50 u.  Korte tijd later arriveerde ik op 12 km weer aan dezelfde oversteekplaats en kwam er een einde aan de lus.  Ik heb aan één van de seingevers dan gevraagd of ik zonet de Beekse Bergen was gepasseerd!  Inderdaad!

Na zompige zanddreven waarover het stevig doorduwen was bereikte ik ter hoogte van een slagboom omstreeks 14 km de grote bossen van het domein Gorp en Roovert.  Landgoed Gorp en Roovert is een uitgestrekt landgoed (1200 ha) met oude loof-, naald- en gemengde bossen, cultuurgronden, heide, vennen en over een lengte van vijf kilometer een nog volop meanderende Rovertse Leij met enkele afgesneden oude zijarmen. Het landgoed is in het bezit van de familie Van Puijenbroek en toegankelijk gemaakt voor het publiek.  Het landgoed Gorp en Roovert bevindt zich in het grensgebied tussen Goirle, Hilvarenbeek en Poppel en vormt in meer dan één opzicht een merkwaardige streek. Een grenspaal uit 1843 voor de brug is getooid met de Nederlandse Leeuw aan de ene, en de Belgische Leeuw aan de andere kant. Het bruggetje loopt over de van België komende Leij, een beek die hier nog in natuurlijke staat verkeert.  Het gebied bestaat uit oude loof-, naald- en gemengde bossen, heide en enkele vennen, waarvan Haneven, Biesbosch, Papschot en Bankven de belangrijkste zijn. Het Papschot wordt omringd door een vochtig heidegebied.  De bossen langs de Rovertse Leij zijn het meest interessant.  Naast bos en natuurgebied bezit het landgoed ook landbouwgronden.  De naam van het gebied kwam me bekend voor en ik vermoed dat ik er ooit al gereden heb tijdens een toertocht vanuit het Belgische Poppel.

Eerst reed ik er door een knap bos met imposante dennenbomen die een scherpe dennengeur verspreidden.  Op 15 km bereikte ik een zandweg op de rand tussen bos en velden en grenzend aan een stukje bewoonde wereld.  Ik deelde er het pad met wandelaars.  Na het passeren van een smal houten brugje reed ik een gebied met heide en bos in.  Op 15,50 km bereikte ik een splitsing tussen de routes van 45 km en 75 km.  Het was toen 10.15 u, dus ik was al een dik uur onderweg!  Een klein rekensommetje leerde me dat ik voor de langste tocht nog ettelijke uren onderweg zou zijn!  Vermits de periode om voor de lange rit te starten beperkt was tot een half uur, vermoedde ik dat de organiserende club wel eens vrij snel zou overgaan tot het opruimen van de pijlen!  Omdat ik bovendien niet wist waaraan ik me nog kon verwachten, achtte ik het raadzamer van niet het onderste uit de kan te halen.  Ik kon beter genieten van een kortere rit dan me af te peigeren voor de 75 km teneinde tijdig weer binnen te lopen!  Dus gekozen voor de 45 km.  Achteraf heb ik het me niet beklaagd van deze beslissing genomen te hebben, ook al heb ik daardoor misschien een aantal mooie stukken gemist!

De omgeving was beslist zeer mooi en ik werd in de richting gestuurd van een grote bosvijver waarin enkele met bomen begroeide eilandjes lagen.  Even halt gehouden aan deze mooie plek waarboven de lucht blauw kleurde en de zon doorbrak.  Een moeder en kind speelden er met hun hond die zich vermaakte met het terughalen van een in de vijver geworpen tak!  16 km.  De tocht voerde me uit het bos en over een klinkerbaantje om een volgende strook bos in te duiken.  Ook daar passeerde ik omstreeks 18,50 km een mooie bosvijver en reed er op de rand tussen bos en velden.  Er volgden zompige bospaden met plassen.  Bordjes gewaagden van een privaat domein met de melding dat het voor iedereen vrij toegankelijk was.  We werden over een zeer mooi pad geleid.  Hier werd de rit even wat meer technisch omwille van het alomtegenwoordige slijk en de vele wortels.  We reden er ook eventjes langsheen een beek, vermoedelijk de Rovertse Leij of één van haar zijtakken.  Hier konden we genieten van een prachtig stukje op deze toertocht.

Op 21 km passeerde ik een in het bos gelegen huis met schuur.  10.45 u.  In een knap beukenbos kreeg ik weer een kleine vijver met eiland te zien.  Het zag er allemaal vrij woest uit.  Een mooi paadje leidde me weer langsheen de Rovertse Leij die zich er met vele bochtjes door het bos van Gorp en Roovert slingerde.  Aan een brugje kruiste ik de beek om er op de andere oever op mijn stappen terug te keren.  De omgeving was er bijzonder knap.  Omstreeks 24 km had ik de indruk dat de route van 75 km zich weer bij de basislus voegde.  Ik reed er weer door een beukenbos met grote bomen en over een bruin tapijt van afgevallen bladeren.  Daar had een fotograaf van www.bekijkenbestel.nl postgevat om de passanten te vereeuwigen.  11.05 u.  Korte tijd later bereikte ik de pauzeplaats in een oude schuur op 26,50 km van de start aan de rand van het domeinbos Gorp en Roovert.  Om 11.15 u was ik dan ruim twee uren aan het rijden, dus ik vorderde al bij al maar traag en ik was blij dat ik niet voor de langste toer had gekozen.  Het kommetje snert, een dikke erwtensoep met schijfjes rookworst, smaakte me en je kon er ook peperkoek eten en bekertjes sportdrank en thee drinken.  Misschien moeten de mensen van RTC Hilvarenbeek overwegen om eens een Tupperware-party te organiseren en zich een schenkkan aanschaffen.  Dat is iets handiger en hygiënischer dan het ene bekertje met het andere te vullen met telkens de vingers in de emmer drank!  Er kwamen een aantal Vlaamse dames toe die op zoek gingen naar hun kwijtgespeelde metgezellen.  Een tiental minuten gerust en om 11.25 u weer op pad.

Na een paadje op de rand tussen bos en veld en met veel tegenwind, bereikte ik de splitsing tussen de routes van 25 km en 45-75 km.  Na een stukje bos en een lang paadje, recht op recht, tussen bos en veld, bereikte ik kort na de stop een stukje open heide en de splitsing tussen de 45 km en de 75 km.  De route van 75 km deed de stop en deze plek twee keren aan.  Bij een eerste passage diende men rechtdoor te rijden, bij de tweede passage mee de richting van de 45 km te volgen.  Het bordje rechtdoor was ofwel omgevallen, ofwel uitgetrokken en neergelegd omdat de lange toer misschien niet meer toegankelijk was.  Dat doet men nog op plaatsen in Nederland.  Vanaf een bepaald ogenblik wordt de langste toer gesloten.  Er volgde de doortocht van lichtere bossen op bredere zandwegen over een aanzuigende ondergrond.  Ik reed er geregeld in het zog van een bikend koppel dat me inhaalde of door mij weer ingehaald werd.  Ik zou omzeggens samen met hen arriveren.  De mannelijke helft liep soms te voet omdat hij duizelig was tengevolge van pijn in zijn nek.

Op 31 km reed ik over een bospad voorbij een aantal nette weekendhuizen met mooi aangelegde tuintjes om een kilometer verder het domein De Utrecht te bereiken.  Ik bevond me toen exact op de grens tussen Nederland en België aan een straat die Tulderheyde heet in het Belgische Poppel.  Landgoed de Utrecht is een ca. 2500 hectare groot landgoed ten zuiden van het dorpje Esbeek in de gemeenten Hilvarenbeek en Reusel-De Mierden.  Het landgoed sluit in het noorden aan op de Rovertsche Heide, in het oosten op de Neterselse Heide en de Wellenseindse Heide, en in het zuiden op de Turnhoutse Heide. Aan de westzijde bevindt zich de Belgisch-Nederlandse grens, met aan de Belgische zijde eveneens een uitgestrekt ontginningsgebied met naaldbossen en landbouwgrond.  Ik doorkruiste er knappe en lekker geurende bossen, soms reed ik over paden op de grens tussen bos en velden.  Een bosvijver waarin de wortels van een omgevallen boom nog boven water uit staken trok mijn aandacht op 34 km.  In de omgeving hoorde ik schietgeluiden van vermoedelijk jagers.

Ik trof mooie paden en singletracks met omstreeks 35 km wel een iets lastiger stuk met putten en slijk.  Ik reed er in het zog van een man en een vrouw.  Deze laatste kliefde overal zonder verpinken door, terwijl haar man op een slijkerige plek onderuit ging en ik zelf ook ternauwernood aan een valpartij ontsnapte!  En deze dame was toch niet meer van de jongste!  Knappe singletracks leidden me tot op een kruispunt van boswegen waar twee mannen van de organiserende club postgevat hadden aan een megagrote waterplas!  Ze gaven richtlijnen voor een veilige passage.  Ik zag er iemand bijna te water gaan zodat het me veiliger leek van even een ommetje te maken!  Mijn voorbeeld werd al snel opgevolgd door degenen die nog toekwamen.  Ik grapte naar de twee mannen of ze er misschien op wacht stonden in de hoop ons in het water te zien vallen!  12.20 u.  De twee Vlaamse vrouwen die ik daarstraks aan de pauze had zien toekomen arriveerden ook op deze plek.

Op bijna 39 km kwam er een einde aan de mooie lus over de Rovertsche Heide in de omgeving van Esbeek, bekend van de jaarlijkse lichtjestocht waarvan de tickets vorige editie op tijd van een half uur uitverkocht waren!  Ik heb toen via een bevriend biker uit Roosendaal een niet gebruikt ticket kunnen overkopen om voor de eerste keer te kunnen zien wat deze populaire lichtjestocht te bieden heeft!

Vanaf een breed pad aan de zijkant van een bos volgden nog enkele lussen die telkens weer op dit pad eindigden.  Op 43 km konden we nog een laatste keer alle registers open trekken en genieten van een prachtig stuk woest bos op de Rovertsche Heide.  Twee kilometer verder bereed ik een knap bospad over bulten op en af!  Pas op 45,50 km voelde ik voor het eerst sinds lang weer asfalt onder de wielen ter hoogte van een baantje dat Groot Lo heet.  Dat was het sein dat het einde in zicht kwam.  Via enkele asfaltbaantjes bereikte ik om 13.15 u opnieuw het sportcentrum aan de J. F. Kennedylaan in Hilvarenbeek.  Dit alles na een tocht waarvan men zonder liegen kan beweren dat hij voor 95% door de prachtige bossen trekt en voor 99% over onverharde paden gaat!  Ik had me geen seconde beklaagd over m’n keuze om naar hier te komen rijden.

Ondanks de minder gunstige weersvoorspellingen bleef het de ganse tocht droog met zelfs een mooie herfstzon en wel veel wind!  Nog samen met enkele anderen gebruik kunnen maken van de afspuitinstallatie, terwijl de mannen al in de aanslag stonden om deze op te ruimen.  Me in de cafetaria van het sportcomplex nog getrakteerd op een koffie en een cola in het gezelschap van de laatste groepjes bikers die daar nog bij elkaar zaten.  Een tijd later zag ik de mannen die de pijlen hadden opgeruimd toekomen.  Alvorens huiswaarts te vertrekken nog even een rondje gereden in het centrum van Hilvarenbeek.  Een mooi en net dorp met een kerk met beiaard aan een groen, met bomen omzoomd groot dorpsplein en een gezellig centrum.  De hemel betrok grijs, we hadden het beste van de dag gehad.  De snelwegen in Nederland en België brachten me vlot weer thuis.  Tijdens het schoonmaken van m’n fiets kreeg ik het behoorlijk koud, maar na een hete douche kon ik de rest van de avond nog nagenieten van deze supermooie dag!  Een aanrader met een mooi parcours, zonder technische hoogstandjes, maar toch pittig!

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you.be en op mtb-you.nl en op mountainbike.be en op mountainbike.nl!

07-11-2013 om 00:00 geschreven door StrammerMax

Van 5 tot 6,5 km reden we over de brede betonnen start- en landingsbanen op het voormalige militaire domein, waarna een assenweg ons tot de unieke pièce de résistence van deze toertocht voerde.  Het beeld van de moeder die met haar kleine dochtertje op een idem dito mountainbikeje naast zich over de assenweg fietste zal me nog lang bijblijven!  En trappen maar, die kleine beentjes!  Eens letterlijk het hoekje om bereikte ik het pronkstuk, zijnde het parcours van ATB-Kempen!  Ik mocht me wel haasten om er op te rijden, want een grote groep kinderen verzamelde er met hun begeleiders voor de start van de kidstoer!  Ik had beter gewacht, want die beste klein mannen reden met hun al even piepjonge begeleider in mijn wiel en ik moest verdomd ferm trappen om hen voor te blijven.  Indien ze mij hadden voorbij kunnen steken, ze hadden het gedaan!  Van 8 tot 11 km vloog ik met die dreumesen in mijn wiel, gevolgd door die ganse kidstoer, door de zalige kombochtjes en over de springbultjes en sporadische wortels van dit knappe parcours.

Op 11 km kwam mijn redding onder de vorm van de splitsing tussen de 18 km (kids) en de 30-50 km.  Ik zei tegen de jonge begeleider dat ik nogal had moeten spurten om die kleine gasten niet voor de wielen te rijden!  Ja, vooral in de bochtjes gingen ze snel!  Het feest was nog niet gedaan, want tot 14 km volgde voor de groten nog van dat over leuke slingerwegeltjes.  Toen alle routes weer samen kwamen op het ATB-Kempen-parcours kwam ik achter een vader, moeder en kind te hangen.  “Blijven trappen”, zei de moeder, toen het kind een heuveltje op moest, “want ge kunt toch niet met uw voetjes aan de grond!”  Ocharme toch!  Ik denk dat ik op die leeftijd zelfs nog niet kon fietsen!  En het kind geraakte nog boven ook!  Onmiddellijk daarna splitsten de 30-50 km zich weer af van de kidstoer.  10.45 u.

Ik reed de straat Blauwe Kei in en vanaf 14,75 km brachten een lange singletrack, recht op recht, een zandweg en een strook asfalt me tot aan de Vaartstraat in Ravels.  17 km om 10.55 u.  Het ging eventjes langsheen het kanaal Antwerpen-Turnhout om op 18,50 km de Gewestbossen van Ravels in te duiken waar brede harde paden me onder de imposante bomen over een tapijt van veelkleurige gevallen herfstbladeren voerden.  Van 21  tot 23 km konden de bikers hun hart ophalen op een singletrack die bij aanvang redelijk technisch was omwille van de droge bladgrond als ondergrond en de lastige korte bochtjes.  Ik vermoed zelfs dat het paadje er voor deze gelegenheid was vrijgemaakt om niet verstopt te zitten onder de gevallen bladeren.  Eens goed en wel op weg werd de ondergrond harder en gemakkelijker berijdbaar.

Een mix van brede en smalle bospaden volgde en bij het indraaien van een singletrack schoof een biker uit een groepje onderuit en met zijn klikken en klakken de grond op.  We kregen er een singletrack die goed van wortels voorzien was en bij dit vochtige herfstweer is het altijd hopen dat je er niet over wegschuift!  Seingevers hielpen ons een grote baan over die er het bos doorkruist.  Ik gok op de Arendonksesteenweg volgens de kaart.  Een assenweg voerde me recht op recht door het Gewestbos tot aan de stop op 26 km van de start.  11.30 u.  Daar was een zeer ruime keuze uit allerlei lekkers en drinken.  Vooral het kommetje soep en de beschuiten met chocolade konden mij bekoren.  Er waren heel wat helpers paraat om alles aan te vullen.  Vorig jaar stond ik hier ook, maar dan in de gietende regen!  Ik spotte er ook een bekende, Jari, onze wegen kruisen elkaar de laatste tijd al wel eens meer.  De Halloween-nightride in Zele van gisteren was al direct onderwerp van gesprek.

We zijn dan samen vertrokken en direct na de stop troffen we aan een houten slagboom de splitsing tussen de routes van 30 km en 50 km.  Gekozen voor de langste toer.  Na een lange bosweg sloegen we af naar een singletrack die de herinnering aan eerdere edities opriep.  Daar moeten ooit boswerken hebben plaatsgevonden en de ondergrond is er nog altijd niet volledig hersteld.  Putten met slijk, bultjes en wortels maakten dat ik al snel achterop raakte op deze toch vrij lange track.  Jari stak een jongedame voorbij in wiens zog ik nog een vrij groot deel van de tocht ben blijven hangen.  Op langere rechte stukken kreeg ik hem nog geregeld in de verte te zien.  Op 28,50 km lag de lastiger singletrack achter me en maakte plaats voor gewone boswegen.  Omstreeks 30 km kregen we nog af te rekenen met een vrij vettige veldweg.

Van dan af volgde er een eindeloze speeltuin tijdens een grote lus die begon en eindigde op een kruispunt van zandwegen midden de bossen op Nederlands grondgebied nabij de gemeente Reusel-De Mierden.  Volgens een kaart is dit het bosgebied van de “Wellenseinde Heide” dat aansluit bij de bosgebieden “De Utrecht” en “Gorp en Rovert” die ik, zonder het te beseffen, tijdens de toertocht van zondag vanuit Hilvarenbeek bij Tilburg nog zou aandoen.  Beide tochten naderden elkaar bijna tot op een boogscheut van elkaar!  Nog steeds in het zog van de jongedame doorkruiste ik dit bosgebied over de vele paadjes die de mensen uit Weelde er voor ons hadden uitgezet.  Op een gegeven ogenblik kwam een zeer lange singletrack, die bij momenten evenwijdig loopt met een zanderig pad, me bekend voor, ook al was al het groen na boswerken die er ooit plaatsvonden weer hoog opgeschoten.  Op dik 38 km reed ik dan inderdaad voorbij de plaats die ik verwacht had, meer bepaald de Spartelvijver, een natuurzwembad aan de Weeldse Dijk in Hooge Mierde.  Ik heb er even halt gehouden, de jongedame sjeesde lustig verder en verdween uit mijn leven.  Ik heb het domein nog nooit open gezien, het is er altijd even doods!  Het is ook maar geopend van mei tot midden september, vandaar!  12.30 u.

Er volgden nog fraaie bospaden en amusante singletracks over Nederlands grondgebied en na een mooie met fris bodemgroen begroeide bosdreef kwam er pas na 41,50 km een einde aan deze knappe lus.  Tien lange kilometers door ononderbroken bosgebied, waar vind je dat tegenwoordig nog?  12.45 u.  Na nog enkele bospaden bereikte ik een open vlakte en bereed er een pad naast de bosrand waar midden in het veld een windmolentje op een metalen sokkel nog steeds zijn rondjes draait!  De grenspaal op de scheiding tussen bos en veld was met een nieuwe verflaag weer smetteloos wit.  Ik was opnieuw in België en reed er weer het Gewestbos van Ravels in op 43 km van het vertrek.  Tot 45 km volgde er een lange bosdreef waarop zich in de loop der tijden een singletrack heeft gevormd.  Hier en daar dienden wel enkele natte en vettige plaatsen te worden gepasseerd.  Een eerder saai stukje omwille van de lengte recht op recht, maar niets dan bos met imposante dennenbomen.

Het bospad ging over in een tweesporig betonbaantje over een knap groen grastapijt en bracht me naar de Kapel van de Mosdijk in de open vlakte.  Ik keek achterom en indien ik een fototoestel had gehad, dan had ik hier een kiekje kunnen maken voor een fotowedstrijd.  Zo knap hoe dat betonspoor zich door dat groene gras naar het bos toe slingerde!  Uit mijn verhaaltje van vorig jaar: ,,Voor de kapel staan de leugenbanken '', zegt Jan Van Steen. ,,Soms worden ze ook wel eens Het parlement van Weelde genoemd. Op zomeravonden komt de buurt hier bij elkaar en wordt er gezellig gekletst en gebuurt . Omwille van de sterke verhalen die dan wel eens bovenkomen, kregen de zitbanken de naam leugenbanken mee.'' Van Steen mag dan 79 zijn, hij weet smakelijk te vertellen en begrijpt als geen ander dat je het beste tot laatst moet houden. ,,Weet je waarom de mensen hier zo graag toeven?'', vraagt Van Steen. ,,Omdat je - zelfs als je arm bent - hier in Weelde kunt leven.''

Vanaf de kapel kreeg ik in dit open landschap letterlijk veel tegenwind.  Aan enkele eenzame huizen ging het het asfalt van de Schootseweg op.  Deze plek ligt op een boogscheut van de grens waar ik tijdens de tocht vanuit Hilvarenbeek zou passeren.  Er reed me daar toch nog een biker voorbij, waarna asfaltbaantjes door Weelde me omstreeks 13.30 u na 50,50 km weer naar de voetbalkantine voerden.  Omdat ik de parkeerweide passeerde maar meteen mijn sporttas opgevist.  Terwijl ik van schoenen wisselde kwam daar ineens een auto naast me staan die de weide was opgereden!  Jari kwam afscheid nemen alvorens naar huis te gaan!  Er zijn mensen die hun wereld nog kennen!  Hij had het een mooie tocht gevonden.  Dat is ook zo, en al is het parcours jaar na jaar omzeggens hetzelfde en heb ik deze tocht al meermaals gereden, deze bosrijke streek gaat nooit vervelen.  En met een beetje geluk komt ge er gelijkgezinde mensen tegen met wie het klikt.  De douches opgezocht.  Ze waren warm, maar de straal was zodanig fel dat ik er meteen een gratis massage bij kreeg voor rug en kale knikker.  Nog een drankje genuttigd en toen de voetballertjes de kantine binnenkwamen ben ik tevreden weer naar huis gebold.  Zoals de traditie het wil heb ik in Weelde-Statie even halt gehouden aan Frituur Bels Lijntje dat ik elk jaar op deze dag met een bezoek vereer.  En het bakje friet met goulash smaakte me bijzonder goed!  Een dag uit het leven om in te kaderen!

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you.be en op mtb-you.nl en op mountainbike.be en op mountainbike.nl!

02-11-2013 om 00:00 geschreven door StrammerMax

Halloween-nightride (33-52 km) van de Volleybalclub Zele te Zele op donderdag 31-10-2013.

Ondanks het feit dat ik me had voorgenomen van tijdig te vertrekken, was het toch weer haasten geblazen richting Zele om er deel te nemen aan de tiende editie van de Halloween-nightride van de plaatselijke volleybalclub.  Mijn auto geparkeerd in de Jutestraat zoals vorig jaar, dat is vrij dicht bij het vertrek en toch niet in het onmiddellijke centrum van de gemeente.  Er was nog veel gewemel voor de ingang van de sporthal.  De dames aan de inschrijving waren voor de gelegenheid uitgedost als heksen.  Ze hadden veel werk om aan elke biker hun toelichtingen te geven!  Ze hadden helaas geen wisselgeld ter beschikking, zodat de inschrijving wat hectisch verliep op dat ogenblik.  Om 19.35 u was ik op pad voor de griezeltocht.  Was het overdag grijs, maar toch droog gebleven, thans begonnen de eerste regendruppels te vallen!

Via wegeltjes, straten en servitudepaadjes verlieten we het centrum om na 5 km de grote invalsweg ter hoogte van verkeerslichten te moeten kruisen.  Het vertrek was niet gelijkaardig als bij de vorige editie, wat bij mij het vermoeden deed rijzen dat de tocht in de omgekeerde zin was uitgestippeld.  Ter hoogte van een straat die Kil heet, gelegen pal naast de in de hoogte gelegen snelweg, dienden we een metalen brug over een waterloop te kruisen ter hoogte van een pompgemaal op 6,50 km.  Achter het muurtje na de brug had zich een spook verstopt en dat was wel even schrikken omdat ik net geconcentreerd was op het stuurwerk voor het rijden over de smalle brug.  Even verder was een klein kerkhof opgesteld en keken spoken met rode ogen ons aan.  Er waren nog veel bikers onderweg en het loonde de moeite om eens achterom te kijken en de slierten fel witte lichtjes door het landschap te zien trekken.

We dienden een assenweg op te rijden, gevolgd door een veldweg over gras en passeerden een reeks in de bomen opgehangen gekleurde flikkerlichtjes omstreeks 8 km.  Na nog een veldweg bereikte ik omstreeks 11 km het jaagpad langsheen de Durme.  Deze plek had ik ook al tijdens een dagrit in deze streek te zien gekregen.  20.15 u.  Tot 14 km reed ik in een volstrekt duistere omgeving over een smalle spoor dat zich in het gras van het jaagpad had gevormd.  Ter hoogte van een brug over de Durme werden we door twee seingevers een drukkere baan over geholpen.  Van daar af ging het naar beneden tot op een asfaltbaantje dat er evenwijdig loopt met een dijk.  Vorig jaar was het koud en glinsterden de ijskristallen op het gras in het licht van de helmlamp.

Reeds op 16 km arriveerde ik aan de bevoorrading aan Restaurant De Watermolen, Waterstraat 36 in Hamme, aldus een plakkaat.  Dit omstreeks 20.45 u.  Om ze te bereiken moest je eerst onder de poten van een gigantische spin rijden.  De omgeving van de tent was aangekleed met spoken, een kerkhof, een onthoofde naast een geraamte met zeis en ander fraais!  Binnen in de tent hing een groot web met uit papierdeeg gemaakte spinnen!  Een eerste heks prees haar chocoladen dragees aan en die waren beslist lekker!  Uw stuk peperkoek moest je opvissen uit een kooi met spinnen.  Ik betrouw dat anders niet!  Stel u voor dat ze tijdens één of andere editie een echte reuzenspin zouden gebruiken!  De stukjes banaan waren gemillimeterd en er was sportdrank om te drinken.  Ook hier nog altijd veel bikers present.  Na de stop trof ik aan het begin van het straatje de splitsing tussen de routes van 33 km en 52 km.  Er stond zelfs een afstand van 71 km vermeld, dan moest je twee keren de richting van de 52 km uit.  Een achttal bikers koos er samen met mij voor de langste route.

Na enkele straten door Hamme ging het omstreeks 20 km donkere veldwegen op.  Ik schrok nog het hardst van de kerkklok die bij het passeren op dat ogenblik negen uur begon te slaan!  Een treintje van 12 bikers stak me voorbij.  Via een veldweg bereikten we een drukke baan.  Tot 24 km reden we evenwijdig met deze grote baan over een spoor in het gras en het fietspad.  In Hamme ging het dan rechtsaf de Driegotenkouter in.  Een kilometer verder dook ik een bos in.  Daar waren jonge gasten van een jeugdbeweging een tent aan het opruimen die had gediend voor een griezeltocht.  Ze probeerden er ook nog de overschot van hun jenever te slijten aan de passerende bikers.  Ik ben er even gestopt, heb er een borreltje gedronken en even met die gasten staan praten.  Met dit borreltje achter de kiezen dook ik een knap bospad in waar ik zo’n dikke twee kilometer kon van genieten en rijden over de kwistig gevallen herfstbladeren in het schijnsel van m’n lampen.  Acht bikers deelden er m’n weg.  21.45 u.  Tot 28,50 km reden we over de Buntwegel, een leuk paadje naast een vijver.

Op 30 km bereikte ik weer een grote baan en diende daar over de zompige brede graskant te rijden.  Via een brug ging het de Durme over.  Dan rechtsaf naar beneden en de brug onderdoor.  Goed en wel beneden kwam ik uit in een straat die Koolputten heet op het grondgebied van Waasmunster tegenover een huis dat in het decor van deze tocht paste: verlaten met op de verdieping openstaande en op het gelijkvloers dichtgemetselde ramen.  Daarnaast het terrein van een bedrijf.  Omstreeks 22.00 u kruiste ik er een metalen bruggetje.  Aan de overkant konden we van 32,50 km tot 34 km genieten van een soort crossparcours met aangelegde bultjes en vele kombochten in een strook bos.  Hier en daar waren wanden uit gevlochten takken opgetrokken.  Het zou best kunnen dat ik hier ooit tijdens een dagtocht vanuit Waasmunster gepasseerd ben, ik meen me vaag zo’n plek te herinneren.  De omgeving was voor de gelegenheid aangekleed met lichtjes in alle vormen en soorten.  Er stond een man bij een bestelwagen waarin vermoedelijk een aggregaat draaide om alles van stroom te voorzien!  Een vijftal bikers kruisten er m’n weg.

Van 35 tot 36 km doorkruiste de toertocht de bewoonde wereld van Hamme om een jaagpad langsheen de Oude Durme te bereiken.  Ter hoogte van een hoog gebouw naast de oever, de hogergenoemde Watermolen, bereikte ik voor een tweede maal dezelfde bevoorrading op 37,75 km omstreeks 22.30 u en in het gezelschap van nog drie anderen.  Het was nu al een heel stuk rustiger, maar de lekkere chocoladen dragees waren nog ten overvloede beschikbaar!  Na de tweede stop stuurde de tocht ons voornamelijk over landelijke buurtwegen die hier allemaal namen dragen.  Eentje ervan heette Palingwegel!  Op 40 km kreeg ik een fel verlicht gerestaureerd kapelletje in het vizier, de kapel van Onze-Lieve-Vrouw-Ten-Troost aan de Vossestraat in Hamme.  Ik reed er in het zog van een traag rijdende biker met weinig licht in wiens buurt ik al een hele tijd had gereden en me telkens weer inhaalde toen ik langs de kant stil hield.

Op een smal paadje passeerde ik tussen de kale boomtakken zwevende spoken en licht in de bomen.  Even later stond ik op het schilderachtige dorpsplein naast het varken van Hamme-Zogge.  Bikers die daar in de weer waren met het vervangen van een lekke band, zegden me dat het rechtsaf was.  Ik vertelde hen dat ik dat gemerkt had, maar eerst dat varken eens van dichtbij wilde bekijken in het schilderachtige in oranje licht badende centrum van Hamme-Zogge met op de kerk uurwerken met verlichte wijzerplaten.  Het betreft het varken van Jo Bocklandt.  Dat werd twee jaar geleden onthuld ter gelegenheid van de week van de amateurkunsten, Zogge Kust Kunst.  Er stonden gouden lippen op afgebeeld en de tekst van een gedicht.  Iets van “als je uw gemoed wil sussen, moet je mijn billen kussen”!  Ik had eerder zin om mijn tanden in een lekker stuk gebakken spek en eieren te zetten!  23.00 u.

Vanaf Hamme-Zogge volgden een reeks buurtwegen om rond 46 km opnieuw de bewoonde wereld te bereiken.  Een reeks donkere veldwegen in een open omgeving leidden me in de richting een eenzaam huis waarvan de bewoner lekker in zijn warme huiskamer in de zetel lag.  In een bocht van het pad was een klein kerkhof opgesteld met zerken, voorzien van graflichten en bewaakt door spoken met flikkerende ogen, dit alles beschenen door met batterijtjes gevoed blackligt.  De trage biker die ik was voorbijgegaan was inmiddels uit mijn zicht verdwenen.  Een paar keren achterom gekeken, maar geen lichtpuntje te zien in de donkere nacht.  48 km.  Omstreeks 23.30 u reed ik over paden door Zele.  Ter hoogte van een grote baan werd ik staande gehouden door drie jonge bikers die het noorden kwijt waren ter hoogte van een rondpunt.  Daar hingen nochtans pijlen, maar toen ik het centrum van de gemeente bereikte heb ik ofwel een pijl gemist, ofwel was er eentje verdwenen!  Ook het drietal was nog steeds op zoek naar de juiste weg!  Omdat een tegenslag nooit alleen komt, kreeg ik als klap op de vuurpijl ook nog af te rekenen met een lekke achterband!  Het loonde niet meer de moeite om die nog te gaan vervangen.  Ik heb nog enkele keren aan mensen de weg moeten vragen, en omstreeks middernacht lopen er in de woonstraten niet zo veel mensen meer rond, en heb dan met een plat achtersteven toch de Sporthal De Zeven weer kunnen vinden, uitgerekend om middernacht!  Het drietal van daarnet kwam ook nog toe en ik meen zelfs de trage biker nog gespot te hebben toen hij huiswaarts reed!  Die was nog eerder terug dan ik!  Toen ik de dag nadien Jari ontmoette aan de stop van de toertocht vanuit Weelde, vertelde hij dat hij kinderen had gezien die pijlen aan het verhangen waren en zich bezig hielden met het spannen van kleefband over een smal pad.  Hij had zijn beklag gedaan bij volwassenen in de buurt.  Op zich misschien onschuldig, maar het begint met kleefband en eindigt met ijzerdraad!

Het polsbandje met noodnummer kon in de hal ingeruild worden voor een Duvel of ander vocht.  Daar was de Halloween-discotheek al een tijd in volle gang!  Ik heb voor een donkere Leffe gekozen.  Nog eventjes bij drie van de Weetabix-Watjes gestaan.  Maar omdat Danny de vrijdag op een feestje werd verwacht en een man met huishouden de kerk enigszins in het midden moet zien te houden teneinde de huisvrede niet nodeloos in gevaar te brengen, zijn deze mannen kort daarop huiswaarts vertrokken.  Ik herinnerde me van vorig jaar dat hier ook een kraampje met hamburgers in de zaal stond en daar ben ik naar op zoek gegaan.  Toen ik geld aan het opdissen was uit mijn rugzak werd ik als het ware overvallen door enkele kerels van de Goodfellas Mountainbikefriends uit Dendermonde!  Terwijl ik in m’n binnenste stond te duvelen over de lekke band.  Joviaal als ze zijn kwamen onder anderen Svekken, Flaming-Jakke en Boxer me de hand schudden!  Toch maar eerst een hamburger opgesmikkeld.

De Goodfellas waren al goed vrolijk.  Vooral Bram (als ik het goed heb) kon het dansen niet laten!  Svekken had veel te vertellen, van hun deelname aan het wereldkampioenschap singlespeed nabij de Mont-Blanc, de toertocht die zij voor de lokale rugbyclub organiseerden op 10 maart van dit jaar in Sint-Gillis-Dendermonde en over de Goodfellas als vriendegroep bikers.  Toen ik hem de week voordien tijdens de tocht vanuit Kalmthout aan de stop in Brasschaat-Maria-ter-Heide te zien kreeg, probeerde Flaming-Jakke me aan te porren om eens in Dendermonde te komen rijden.  Verdikke, die mannen wisten nog bijna tot in detail wat ik nadien daarover geschreven had!  Een wijze les voor beide partijen.  Zodat zij ervaren hoe anderen de streek waarin zij wonen zien (ik ben niet zo’n fan van toertochten in Oost-Vlaanderen), aldus Flaming Jakke.  Maar ook dat ik altijd goed moet letten op wat ik schrijf!  Per slot van rekening wordt het grootste deel van de toertochten georganiseerd met de beste bedoelingen, om de mensen te doen kennismaken met een streek en een aangename dag voor te schotelen.  De opbrengst voor club, een vereniging of een goed doel is van secundair belang.  Los daarvan ben ik nog door iemand anders uitgedaagd om te komen zien dat Oost-Vlaanderen meer in zijn mars heeft dan dat ik vermoed.  Bij leven en welzijn rijd ik daarom op 11 november in Eksaarde-Lokeren!

In Zele was er minder versiering onderweg dan voordien.  Begrijpelijk omdat er de jaren voordien nogal wat decoratie gejat werd!  Hetgeen er was moet al immens veel voorbereidend werk gevraagd hebben!  Vooral de hond met de monsterachtige kop en een uit gebogen takken geconstrueerd geraamte was erg geslaagd!  Het was weer een amusante belevenis en ook al had ik me voorgenomen van op tijd weer thuis en te bed te zijn, het werd weer veel te laat!  Door de babbel met de Goodfellas was mijn ongenoegen over de afsluitende zoektocht naar de sporthal al snel weer vergeten.  De lekke band heb ik ’s nachts noodgedwongen nog hersteld of ik kon op 1 november thuis blijven!

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you.be en op mountainbike.be!

01-11-2013 om 00:00 geschreven door StrammerMax