Toertocht (25-45 km) van ATB Team Sirocco te Woensdrecht op 27-11-2011.

Op zondag weer vroeg uit de veren, want ik was zinnens om van thuis uit met de bike de grens over te steken en naar Woensdrecht te rijden, een rit goed voor 23 km enkel, om daar de toertocht te rijden die bekend staat als één van de mooisten uit onze streek.  Omdat het nog donker was, m’n helmlamp gemonteerd en dan de weg op over landelijke paden richting Stabroek om via het Ravenhof de Putseweg in Nederland te bereiken.  Daar is het zalig rijden over de metersbrede fietspaden.  Alles was nog rustig.  Drie wagens met Belgisch kenteken en beladen met bikes reden voorbij.  Even voor het restaurant Jagersrust, aan het rondpunt met de afslag naar Huijbergen, staken me twee bikers voorbij.  Aan het rondpunt hingen pijltjes voor de tocht!  In Hoogerheide verbood een verkeersbord me als fietser van verder de hoofdweg te volgen.  Mijn gebrekkig richtinggevoel zei me van naar links af te slaan.  Verderop zag ik een seingever staan en kon ik de weg vragen.  Hij stuurde me terug van waar ik kwam.  Ik moest Hoogerheide in en daarna links de straat in onder een brug.  Van daar af kende ik weer de weg en spoedig was ik bij het café met de bizarre naam “Non Plus Ultra” na een rit van een dik uur.  “Tot hier en niet verder”, want verderop ligt inderdaad een niemandsland richting de Schelde.  Ondanks het feit dat m’n bike pas gereviseerd was, had ik weer last met het doorslaan van de ketting bij het schakelen, iets wat me tijdens de rit parten bleef spelen.  Maar het ergerlijke gekraak van de ketting heeft m’n rit toch niet weten te vergallen, ook al had het voor gevolg dat ik hier en daar een voet aan de grond diende te zetten.  Rubber-12 en Sik waren er ook.  En ik kreeg nog een clubmakker te zien aan de start.  Dus maar snel vertrokken, want die twee zouden me spoedig weten in te halen.

Om 9.00 u op pad, samen met nog heel wat andere vertrekkers.  Eerst kwam het klassieke stukje door de open velden.  Nu lag alles poederdroog, maar bij nat weer kan dit hier soms een echte zooi zijn.  Er stond wel een zeer stevige wind, waar ik tijdens de heenrit gelukkig niet te veel tegenkanting van had gekregen.  Clubmaat Sammy stak me voorbij.  Een kleine file van bikers deed vermoeden dat het “gevaarlijke dropke” nabij was.  Daar ligt op een smal paadje een dikke wortel met daarachter een hoogteverschil van een halve meter.  Over het erf van een boerderij, naar rechts een straat in en na nog een stuk veldweg zagen we voor ons de eerste “berg” liggen.  Aan de voet ervan stonden een paar bikers stil in het gezelschap van enkele meerijdende kinderen.  De eerste hoogteverschillen zorgden er voor dat de groep deelnemers meteen goed uit elkaar werd getrokken.  Het traject van de tocht voerde ons door het eerste bos over deze uit de kluiten gewassen heuvel.  Ik passeerde de seingever die me daarnet de juiste weg naar de start had gewezen.  Het pad ging over in een smalle track die tussen de rand van het bos en een prikkeldraad loopt.  Om even het bos in te duiken over een golvende track en daarna de prikkeldraad weer op te zoeken.  De beek waar je bij vorige edities door diende te rijden stond nu droog.  De bike kreeg wel een ferme snok toen ik hem over de smalle betonnen buis die in de greppel ligt loodste.  Maar de schok werd netjes opgevangen door de veringen.  Na nog een dropke door een volgende greppel volgde de splitsing tussen de beide afstanden.

Paden en tracks door de bossen werden ons deel.  Na tien kilometer werd ik ingehaald door Rubber-12 en Sik.  De ondergrond werd zanderig en de aanblik van de omgeving deed me vermoeden dat we in de richting van de Volksabdij Onze-Lieve-Vrouw-Ter-Duinen in Ossendrecht reden.  Daarbij passeerden we het midden in de bossen gelegen Mollercollege waar een nieuwe vleugel in aanbouw was.  De top van een zanderige heuvel met een uit de kluiten gewassen wortel was de verzamelplaats van bikers die het niet tot boven gehaald hadden.  Ter hoogte van de Volksabdij kwamen we uit de bossen tevoorschijn om het rondpunt aan restaurant Jagersrust op te rijden, beveiligd door twee seingevers die de bikers tegenhielden tot de weg vrij was.  Het tellertje tikte 17 km af.  Het fietspad op langs de baan naar Huijbergen om even verderop de singletrack op te gaan die evenwijdig loopt met de weg, gevolgd door weer een stukje fietspad.  Aan de overzijde van de weg zag ik m’n clubmakker Sammy weer passeren.  Hij had de lus in Huijbergen reeds achter de rug.  Net voor het centrum van de gemeente ging het dan naar rechts een veldweg in en keerden we min of meer op onze stappen terug om zo de ingang van de Staartse Duinen met de gelijknamige kampeerplaats te bereiken.  De Staartse Duinen herbergen een aantal stevige zanderige heuvels die de biker tot een ferm klimmetje verplichten.  De minder geoefende biker voor me kreeg het zwaar te verduren en de helling en het losse zand dwongen hem tot afstappen.

Het was nog druk op de tracks in de bossen.  Gewoonlijk vertrek ik later en is de grote meute al voorbij.  Het was leuk om eens niet alleen te fietsen en deel uit te maken van de gelijkgezinden die zich op deze zondag kwamen uitleven in de bossen.  En met wat goede wil en wederzijds begrip kon je zelfs op smalle tracks een gaatje vinden om snellere jongens te laten passeren.  De lucht bleef jammer genoeg grijs en er stond een stevige wind.  Ik herkende stukken die we ook tijdens de toertocht vanuit Halsteren hadden aangedaan vorige zondag.  Ik reed een hele tijd in het spoor van een duo vrouwen in een fluogeel pak van de fietsclub Van Trier uit Kalmthout.  Net voor de bevoorrading, op zo’n 27 km na de start, kregen we nog een aantal mooie zandbergen voor de wielen.  Eens terug op een asfaltbaantje gekomen, werd ik ingehaald door een biker met een beenprothese.  Hij droeg een pak van Pijnen Race.  Of hoe zelfs het moeten missen van een been een kranige kerel niet van de fiets weghoudt.

De rustplaats kwam op 28 km en stond zoals vorig jaar aan het kruispunt van de Weg naar Wouw en de Overbergseweg.  Er stonden wafels, granenkoeken, thee en sportdrank op het menu.  Voor de onfortuinlijken was er ook een fietsenmaker present.  Ik vond het vreemd dat twee mannen met meer dan gewone belangstelling in mijn richting keken.  En dan viel mijn eurocent!  Sommigen nemen de lamp op m’n helm wel eens voor een camera!  Zij zullen toch lang op YouTube moeten zoeken naar het filmpje waar ze hopen in te zien te zijn!  Ik werd aangesproken door Gerard Butter, mij bekend van het Nederlandse forum.  Ik heb Gerard ooit nog eens gezien na een toertocht in een stokoude danszaal achter een café in Essen-Wildert.  Maar dat was een zeer vluchtige ontmoeting en al bijna een jaar geleden (27 februari 2011).  En de tegenpartij heeft het altijd makkelijk om mij te spotten.  Er rijden namelijk niet veel pannenkoeken rond met een papegaai op hun pak.  De frisse wind nodigde niet uit om lang aan de stop te blijven staan.  En een boogscheut verder wenkten reeds de zandbergen en de bossen.  Wat een mooie heuvelige streek in dit vlakke land.

Via een smal paadje ging het weer de bossen in en reden we door een prachtige omgeving.  Gedurende het tweede deel van de trip kreeg ik het gezelschap van een vrouw op een cyclocrossfiets.  Ze droeg een vestje in geel en groen.  Ze reed gezwind over de paadjes.  Alleen een aantal afdalingen over zanderige paadjes met een aantal hoogteverschillen door wortels, betrouwde ze blijkbaar niet goed met haar fiets.  Rond 31 km bereikten we het pad dat naast de afrastering van de vlieghaven van Woensdrecht ligt.  Het pad mondt uit in een zanderige vlakte waarbij je pal naast de lichten die de aanloop tot de landingsbanen markeren, rijdt.  Daar is het wat stompen geblazen door het losse zand.  We waren toen 35 km onderweg.  Volgde weer een track naast de afrastering, maar één van een meer gehavend kaliber met een aantal putten en bulten.  Maar bij dit droge weer vormden die geen enkel probleem.  Bij nat weer moet je daar toch beter uitkijken.    Het tellertje klokte zo’n 41 km af toen we ook nog geparkeerde vliegtuigen te zien kregen.  Daarna bereikten we weer de meer bewoonde wereld ter hoogte van de Antwerpsestraatweg.  De Steenstraat bood letterlijk veel tegenwind.

Tijdens de laatste kilometers kregen we naast de Antwerpsestraatweg nog een mooi stukje bos voorgeschoteld waar over een aantal heuveltjes een soort van crossparcours was uitgezet.  Tijdens de vorige editie reden we hier ook door dit bos, maar toen was het ritje korter voor zover ik me het herinner.  Nu werd er meer uitgehaald alvorens een punt achter de toer te zetten.  Traditiegetrouw eindigde deze via het asfaltwegeltje, pal naast de snelweg, waar je in dit kale land dient op te tornen tegen de wind, alhoewel dit vandaag nog meeviel.  En het eerste gebouw dat je dan tegenkomt is het café Non Plus Ultra.

Dat zat nog tjokvol bikers.  Een aantal Nederlanders moeten teleurstellen die hoopten zich nadien in een filmpje terug te kunnen zien!  Het is nogal moeilijk van filmpjes op te nemen met een lamp!  Grappig eigenlijk van vast te stellen welk effect het zien van zo’n lamp kan teweeg brengen.  Zoals de biker die bij het passeren vriendelijk lachte en zwaaide!  Hij zoekt nu nog vergeefs op het wereldwijde web!  Sik was vermoedelijk al weer naar huis vertrokken.  Rubber, die ik bij het ingaan van het laatste bos aan de Antwerpsestraatweg nog gezien had toen hij daar even het noorden kwijt was, had het gezelschap van Enigma en diens maats opgezocht.  Intussen galmde de olijke hoempapamuziek jolig uit de boxen: heb je even voor mij en comment ça va, comme si, comme si, comme ça.  Nederlanders lurkten er kommetjes snert.  Ik vermoed dat deze dikke erwtensoep met spek, samen met pindakaas, appelcake en Koninginnedag tot hun nationale folklore behoort!  Uiteindelijk toch een plekje naast den Rubber kunnen bemachtigen.  Ik zag de biker binnenkomen die ik vorige zondag nog in Halsteren gezien had en die ik in m’n verhaaltje vermeld had!  Ik ben dus niet de enige die de toeren in deze streek afschuimt!  Na nog een glas en een babbel weerklonk de roep van het thuisfront en de gedachte dat ik ’s avonds nog uitzonderlijk op een zondag naar het werk moest voor een paar uurtjes.  Net zoals vorig jaar trouwens!  Dus om 13.15 u afscheid genomen.  Op de terugweg niet al te veel last gehad van de stevige wind.  Via de Putseweg, het Ravenhof in het Moretusbos, De Neus en het Elzenbos in Stabroek weer naar huis gebold, de hele rit goed voor 92 km.  Ik moet goed in vorm geweest zijn vandaag, want ondanks de haperende versnellingen en de krakende ketting had ik een vlotte rit achter de wielen.  Altijd fun daar in Woensdrecht aan het einde van de wereld!  Thuis snel onder de douche, van de douche de auto in en het werk daarna ging eens zo vlot vooruit met de gedachte de koninginnenrit niet te hebben moeten missen!

Je kan het verslag over deze toertocht ook lezen op mtb-you.be en op mtb-you.nl en op mountainbike.be en op mountainbike.nl en op Stander.info!

28-11-2011 om 00:00 geschreven door StrammerMax

Toertocht (25-50 km) van Roparunteam De Brabantse Wal te Halsteren (NL) op 20-11-2011.

Op deze zondag nog eens de grens overgestoken om te gaan rijden bij onze noorderburen en omdat Halsteren, even ten noorden van Bergen-op-Zoom, niet zo heel ver van de voordeur ligt, hoefde ik ook niet voor dag en dauw uit de veren! Daar had ik nadien wel wat spijt van omdat de meesten blijkbaar vroeg vertrokken waren zodat ik niet heel veel deelnemers meer te zien heb gekregen, zeker niet meer na de stop. Ik vond ook een parkeerplek vlak bij de start. Ik rijd niet graag in de drukte, maar alleen is toch ook maar alleen. Aan de bevoorrading merkten de mensen van de organisatie, Roparunteam De Brabantse Wal, op dat ze meer Belgen hadden verwacht. Het feit dat er ook tochten waren in Kalmthout en Wijnegem, op deze laatste kon je zelfs een gratis Leffe verdienen als je zonder voet aan de grond een zandberg kon bedwingen, zal daar wel voor wat tussen gezeten hebben! Ook de bikewash stond opgesteld op de parking, maar was voorlopig nog werkloos.

Start vanuit de Tennisclub De Melanen. Bij de inschrijving kreeg je zelfs een appel of peer mee, gesponsord door een groentewinkel, maar omdat ik mijn helm in m’n auto vergeten was, heb ik m’n appel in de koffer gelegd als souvenir om later op te peuzelen. Om 9.45 u kon ik op pad. Tijdens de startkilometer voerde de route ons voorbij het meertje “De Melanen” over een verhard pad in het bos. Na enkele smalle tracks door velden en weiden en het kruisen van enkele straten doken we na 2,5 km definitief de bossen in van het domein Buitenlust. Want dat is een kenmerk van de tochten in deze streek. Eens de bossen in, kom je er gegarandeerd bijna niet meer uit! Na 5 km ging de speeltuin dan echt open toen we na het kruisen van een straat die Bemmelenberg heet, de singletracks kwistig voor onze wielen geworpen kregen. Dra reden we over de zwarte vaste route, meteen de zwaarste van de routes die sinds vorig jaar opengesteld werden in Bergen-op-Zoom. Vanaf de splitsing tussen de 25 en de 50 km kregen we gedurende zeker 4 km mooie tracks voor de wielen waarbij heuvels van los zand, bezaaid met venijnige wortels, dienden overwonnen te worden. Door de mist en de koude was ik nog niet opgewarmd geraakt, zodat deze eerste kilometers niet van de poes waren tot ik een mogelijke oplossing bedacht! Als ik nu eens wat harder zou trappen, dan geraak ik er misschien wel over! Ik denk dat de vele tochten van de voorbije weken, want ik heb er recent heel wat bijeen gefietst, gecombineerd met de werkdrukte, een beetje hun tol beginnen te eisen van mijn vermoeide lichaam. Mijn billen deden pijn bij de minste inspanning en bij elke hoogtecentimeter! Een vinnige jonge biker bleef bij het afdalen van een heuveltop in het zand steken, verloor z’n evenwicht en viel. “Dan zal ik hier maar beter te voet gaan”, heb ik hem gezegd! Ik kijk soms met hartzeer naar die jonge bikers. Waarom heeft niemand mij daar vroeger voor weten te motiveren. Dan zou mijn leven er heel anders uitgezien hebben! Maar ja, als jonge gast had ik niet de middelen om alle materiaal te kopen. En wil je iets verder van huis, dan heb je al een auto nodig om daar te geraken. Met deze gedachten bereikte ik de camping Vredenburg.

Tot aan de tiende kilometer reden we op of nabij de vaste zwarte route over de tracks doorheen de bossen tot we rakelings langsheen de omheining naast de spoorweg kwamen. Nog even een zijsprongetje om een heuveltje mee te pikken. Een rinkelende bel kondigde de komst van een trein aan. Er stond nog een andere biker te wachten. De seingever die aan de spoorweg stond verdient van mij de prijs van de vriendelijkste medewerker die ik dit jaar op mijn omzwervingen ben tegengekomen. Met een luid enthousiasme dat boekdelen sprak, vroeg hij me of de rit me beviel. Uiteraard, hoe kan het ook anders in deze streek! Ik weet van vorige keer en uit andere tochten, dat over de spoorweg weer een nieuwe speeltuin ligt te wachten. Eerst nog via de brug de snelweg over. Uit de tegenovergestelde richting kwamen groepen bikers toe die de speeltuin, ettelijke tientallen kilometers lang, al achter de rug hadden. En voor we die brug kruisten reden we nog door een bos langsheen een diep uitgesneden beek, ik vermoed De Zoom (vermits we daar ook passeerden op de terugweg via een brugje dat ik herkende van vroegere ritten), gevolgd door een paadje door een donker naaldbos over een tapijt van afgevallen naalden. Even verderop, zo na 15 km, kwam weer een splitsing. De korte afstand werd naar de bevoorrading gestuurd die opzij van de weg op een erf was opgesteld, de lange route ging rechtdoor over de weg. Wie honger of dorst had, kon dus eventueel hier even halt houden, maar na 15 km heb ik nog geen behoefte aan iets eetbaars en water heb ik genoeg op m’n rug in m’n lurkzak voorhanden.

Tot aan km 20 kregen we veel bospaden doorheen een afwisselend landschap. Hier was alles ook vlakker dan bij de aanvang. We deelden er het bos met wandelaars, al dan met loslopende honden, lopers en tegenliggers op de bike. Een seingever hield me tegen toen een groep lopers op een asfaltbaantje in het bos in aantocht was. “Het is dat er maar één bos is hé, dat ze allemaal hier rondlopen”, zei hij schalks. De aanwezigheid van tegenliggers was snel verklaard! We reden namelijk tegen de groene vaste route in. Misschien toch geen goed idee om een toer uit te zetten tegen het traject van een vast parcours in. Ik rijd meestal alleen en kijk uit, zeker als ik merk dat ik tegen een vast parcours in rijd, maar als je als biker op de vaste route een groep van snelle achter elkaar jagende toertochtrijders op je pad ontmoet, dan kan dat wel eens voor onaangename gevolgen zorgen!

Rond de 25 km arriveerden we aan zeer mooie bossen en werden we over bredere, maar meer glooiende wegen gestuurd die zich langzaam herstellen na boswerken van een aantal jaren geleden. Want ik herinner me nog dat deze paden er bij vorige doorgangen nog meer geschonden bij lagen. Gedurende een dikke 2 km konden we genieten van de doortocht van deze statige bossen. We reden over een zanderige vlakte waar de stop van de toertocht vanuit Wouwse Plantage altijd staat. Daar is het wat uitkijken geblazen om het bos zonder voetje aan de grond weer te kunnen bereiken en niet te blijven vast zitten in het zand. Er kwamen ook een aantal tegenliggers aan. In de verte hing de mist tussen de bossen. Dat had een mooie natuurfoto kunnen opleveren! Even verder reden we over een brede vastgereden zandweg voorbij De Nieuwe Kloof. Een beetje haasje-over gespeeld met een jongere rijder die trager reed dan zijn leeftijdsgenoten gewoonlijk doen. Na de oversteek stopte hij even en ik hoopte hem aan de bevoorrading nog te zien, maar dat gebeurde spijtig genoeg niet. Een compagnon vinden die aan mijn tempo rijdt is namelijk niet eenvoudig. Waarschijnlijk reed hij op eigen houtje in een voor hem bekende omgeving. Na 30 km arriveerde ik dan aan de bevoorrading in de Balsedreef in Bergen-op-Zoom, op het erf achter een boerenhof. De mensen daar keken al uit naar het einde van hun werk in de kou en de mist. Er waren nog appels en peren te eten, ook suikerwafels en sportdrank om te drinken. De rest was door de voorgangers reeds vakkundig verslonden. Termieten hebben er niks tegen! Een peer en een wafel naar binnen gewerkt. Ondanks mijn aanbevelingen in een verslag na de eerste editie van vorig jaar, wisten de mensen mij te zeggen dat er weinig Belgen waren opgedaagd. Een mogelijke reden heb ik hierboven al genoemd. Na een jong gastje was ik de laatste om er toe te komen. Want spoedig arriveerde de bezembiker die als laatste het parcours controleerde op eventuele pechvogels of achterblijvers! Verdorie, ik zou me weer moeten reppen!

Achter het boerenerf ging het naar rechts voor de 50 km over een smal paadje dat me tot aan mijn geliefde bultjes in Zoomland bracht waar je lekker op en af kunt rijden over een aantal heuveltjes die zich links en rechts van de centrale weg verheffen en waarop de bikers hun funpaadjes hebben weten te veroveren. Ik reed er achter de jongen van aan de bevoorrading, waarvoor ik net gestopt was toen ik hem met z’n fiets langs de kant zag staan nadat er iets misgelopen was. Maar hij had het probleem al weten op te lossen. En weg stoof hij, de bossen tegemoet. Paadjes allerhande voerden ons doorheen de mooie bossen over versgevallen herfstbladeren. Vanaf 35 km reden we langsheen een meer open landschap over paadjes die op de rand lagen tussen bos en veld. Spijtig genoeg bleef de omgeving door de mist verborgen, ook al deed de zon moeite om door te breken. We passeerden grachten en bizarre waterpartijen. We verlieten de speeltuin weer via dezelfde brug over de snelweg om even daarna het smalle houten bruggetje over De Zoom te nemen en linksaf te slaan om De Zoom enkele tientallen meters te vergezellen. Bezembiker vergezelde me ook eventjes en wist me te vertellen dat hij gisteren nog tot tien uur ’s nachts bezig was geweest met afpijlen! En dat allemaal om ons vandaag een mooie dag te bezorgen.

De spoorweg weer over waar de vriendelijke seingever mij als allerlaatste kon uitwuiven en nu rechtdoor om even verder de baan te verlaten en het bos weer in te duiken. Dan over de vastgereden rand van een zanderig pad dat, aan het geluid te horen, naast een stukje grote baan lag die aan het zicht onttrokken bleef door een lage dijk. Via de grote manege Paardenhoeve verlieten we even de bossen om over een asfaltbaantje te rijden in de richting van een brug over de snelweg alwaar de passage van auto’s geregeld wordt door verkeerslichten die de chauffeurs zelf moeten bedienen met drukknoppen. Fietsers mogen er vrij door het rode licht rijden. De brug is te smal voor het kruisen van twee voertuigen. Het tellertje klokte 45 km af.

De aanblik van de smalle paadjes waar we werden over gestuurd, met als aanvang het moeten overwinnen van een korte helling met vervaarlijk dikke wortel, deed me vermoeden dat we Fort De Roovere naderden. Een smalle track slingert zich over de rand van de flanken die waterpartijen afboorden, een gedroomde speeltuin voor bikers. Omwille van de richting waarin we reden, bleven ons een paar dropkes over wortels bespaard. Bospaadjes brachten ons dan tot aan het volledig heraangelegde Fort. De nieuwe houten oversteek die onder het waterniveau ligt, stond deze keer niet vol water, zoals ik bij een eerdere doortocht ooit eens heb gemerkt. Nu begint alles er toch al wat groener uit te zien sinds de heraanleg. Ver kon het nu niet meer zijn. De bezemrijder die zijn streek waarschijnlijk zeer goed kent, stond telkens bij de volgende seingever om deze van zijn taak te ontlasten. De laatste bospaadjes werden meegepikt en via een fietspad tussen de bomen bereikte ik weer de tennisclub De Melanen. Daar wachtte nog een bekertje warme zoetzure soep, buiten geserveerd door goed ingeduffelde dames.

Binnen nog een cola of twee gedronken en even uitgerust na de rit. Veel bikers zaten er niet meer. Ook de mannen die de pijlen weer hadden weggenomen arriveerden. De twee deelnemers die aan de toog hadden postgevat waren al goed boven hun theewater en stonden maar wankel op hun benen. Het was leuk van te zien hoeveel plezier ze hadden! Het feestje ging zelfs buiten met de nodige capriolen nog verder. Of ze heel zijn thuisgeraakt op hun fiets blijft een open vraag. Omdat ik begon af te koelen brak voor mij ook het moment aan om stilaan m’n thuis weer op te zoeken. De auto’s van de bikers hadden plaats gemaakt voor auto’s van mannen die kwamen vissen. Thuis m’n fiets nog proper gemaakt. Want de mist was gecondenseerd op het kader, waardoor het opvliegend stof zich toch had vastgezet. Een mooie rit met nog een redelijk gemiddelde omwille van het feit dat ik gedurende de laatste 20 km wat opgezweept werd om de bezembiker voor te willen blijven! Een puike organisatie. En bijzondere dank aan de vele mannen en vrouwen die als seingever hun zondag in de koude en de mist voor ons hebben opgeofferd.

Het verslag van deze toertocht kan je ook lezen op mtb-you.be, op mtb-you.nl, op mountainbike.be, op mountainbike.nl en op Stander.info!

22-11-2011 om 00:00 geschreven door StrammerMax

Toertocht (25-40-55-70 km) van de Dworpse Bikers te Huizingen-Beersel op 13-11-2011.

Vandaag hadden verschillende leden van m’n eigen club, De Papegaai Bike Team, afgesproken om in Huizingen te komen biken.  Eén van onze leden woont namelijk sinds kort daar in de streek.  Uiteindelijk daagden zes Papegaaien op.  Ze waren al eerder naar Huizingen vertrokken, maar stonden nog op elkaar te wachten aan de start.  Ik had m’n auto in de rustige Devillersstraat achtergelaten, omdat daar nog ruim plek was om te parkeren.  Eigenlijk was het wel zeer handig dat het Provinciaal Domein van Huizingen zo dicht bij de afrit van de snelweg gelegen was!  Me ter plekke ingeschreven, want ik was net te laat voor de voorinschrijvingen en dus geen pakket met Wcup-producten voor den deze!  Om 10.15 u vertrok ik dan met een bang hartje, want aan de opgegeven hoogtemeters te zien zou het een zwaar tochtje kunnen worden!  Deze keer dan ook niet de grote Jan uitgehangen en me niet voor de langste afstand ingeschreven.  Uitgezonderd een passage van Dworp tijdens een nightride vanuit Halle, was ik in deze streek nog nooit komen biken en wist ik dus niet waaraan ik me kon verwachten!  Ik koos dus voor de toer van 40 km en vroeg me af hoe ik deze zou overleven!  Ik had me ingeschreven en betaald voor de 55 km voor het geval ik het toch zou zien zitten!

De eerste 3,5 km na de start konden al direct tellen als opener!  We dienden namelijk uit het Provinciaal Domein te geraken, en blijkbaar kon dat alleen klimmend.  Over asfaltbaantjes en off-road-paadjes ging het stevig klimmend naar boven, wat me al naar adem deed happen!  Maar ik was niet de enige die al van kort na de start zat te puffen!  Het deed me denken aan de kinderen die daarnet vertrekkenklaar stonden voor de begeleide kidstoer.  Als die ook dezelfde weg naar boven moesten!  Maar misschien zijn zij het als inboorlingen wel gewend van hier te klimmen.  Eens het Provinciaal Domein uit werden we door seingevers een drukke straat over geholpen en kondigde een bordje de echte start aan.  We kregen al direct een beloning voor de geleverde prestaties onder de vorm van een fikse afdaling over een pad vol stenen die dan nog onder de afgevallen bladeren verstopt lagen!  De afdaling ging nog verder lekker naar beneden over een servitudenpaadje dat begon rechts naast de gevel van een huis waarna we tussen een weide en een bos lekker naar beneden konden bollen!

Naar beneden razen is fijn, maar het betekent in zulke streken ook vaak dat het dan snel weer naar boven stompen is!  We kregen effectief al snel twee zware beklimmingen voor de wielen in een mooi bos met imposante bomen en dit tot de plek waar de kleinste afstand (25 km) zich van de anderen afsplitste.  Dit was na 6 km op de grens van Buizingen, waar we even via een grote baan dienden te rijden om de snelweg te kruisen en over te steken om een korte klim naar een track naast de snelweg op te gaan.  Daar reden we verderop naar rechts weidepaadjes tegemoet in een mooi landschap dat jammer genoeg in de mist verborgen bleef!  Gelukkig was het hier wat vlakker om te kunnen recupereren van de inspanning sinds de start.  Zo ging het tot km 11 verder tussen de velden tot aan de splitsing waar de 40 km zich van de 55 en de 70 verwijderde.  Nog even getwijfeld om toch de 55 op te gaan maar het zekere voor het onzekere gekozen.  Na de splitsing kregen we eerst een bospad en wat asfalt voor de wielen, en reden over een brede weg die door het prachtige bos naar boven klom.  Daarna volgde al direct een stevige afdaling over een steenpad, verstopt onder vers afgevallen bladeren in een mooie holle weg om uit te komen aan enkele huizen in Braine-le-Château (Kasteelbrakel).  We waren dus in Waals-Brabant verzeild geraakt.

Eens het hoekje om werd het al snel duidelijk dat de beentjes weer op de proef zouden gesteld worden om de beklimming van deze straat tot een goed einde te brengen.  Eens boven werden we een singletrack tussen de weiden op gestuurd om weer tot in de buurt van de snelweg te komen.  De snelweg over om het park Veertigbunder te bereiken.  Het parcours flirtte hier dus duidelijk met de taalgrens.  Ik vermoed dat de langere afstanden zich weer met de 40 km verenigden.  Na 15 km volgde in een bos een afsplitsing, enkel voor de toer van 55 km, terwijl de 40 en de 70 naar rechts gestuurd werden over een sublieme afdaling over een smal kasseiwegeltje midden een prachtig bos.  Wat een plezier om naar beneden te kunnen knallen over dat paadje dat boven het bruine bladerdek uitstak!  Het paadje maakte een bocht om een heuvel heen.  Eens de bocht om was het weer werken geblazen, want het kasseipaadje ging terug de hoogte in zodat de benen weer aan de slag konden met trappen!  Eens boven vervolgden we onze weg over een bospad om uit te komen tussen de koolzaadvelden op een modderige plek, een testplaats voor de moddervrije Decca-kleding.  Het moddergehalte op deze zachte helling viel al bij al nog goed mee.  Veel modder spatte er niet in het rond!  Het tellertje klokte 16,5 km af.

Na een klimmetje vervolgden we onze weg over een weidepaadje tussen de koolzaadvelden rechts en een bos links.  Het paadje slingerde zich door het gras over een aantal heuvels en naast grote hopen houthaksel.  Het was een mooi gezicht van de groepjes bikers voor me over de heuvels te zien rijden.  Op 19 km volgde weer een pracht van een afdaling over een pad vol stenen en wortels in een bos.  Na 20 km diende zich weer een afsplitsing voor de route van 40 km aan.  En voor wie deze afstand koos hadden de Dworpse Bikers twee stevige beklimmingen in het bos en een afdaling over een pad vol stenen uitgekozen.  De snelle jongens die me daarnet gepasseerd waren stopten.  Even verder werd de toegang tot een track namelijk uiterst smal gemaakt door een aantal rotsen waarover je uw bike diende te tillen.  Na dit paadje werden we stevig naar boven gejaagd over een asfaltbaantje dat naast een steengroeve liep.  Eens boven kwam de tent van de bevoorrading in zicht.  Het tellertje klokte 22 km af en de klok 12.00 u.

De bevoorrading werd nog druk bezocht.  Je kreeg er energierepen, tubes drankjes en suikerspinnen van Wcup aangeboden en er waren de klassieke bananen en wafeltjes.  De energiereep smaakte trouwens niet slecht!  Een luidruchtige biker kon zijn vreugde niet op en kwam terug van z’n fiets toen hij zag dat de man uit een toegekomen bestelwagen repen chocolade aanvoerde!  Een paar suikerspinnen achter de kiezen gestoken in de hoop dat ze me vleugels zouden geven voor het vervolg van de rit.  Het weidepaadje na de stop klom naar boven en aan een huis dienden we rechtsaf te slaan.  Een bordje liet zien dat de Bikers de l’Alleu hier hun eigen vaste route hebben.  Volgde weer een knappe afdaling door een prachtig loofbos met links van ons het golfterrein Sept Fontaines.  Snelle jongens raasden me voorbij terwijl ik me rechts op het pad hield.  Maar verderop stonden al die snelle jongens naast hun fiets!  Een rij van wel zeker vijftig bikers stond er te wachten!  Een valpartij misschien?  Een biker achter me kende de oorzaak.  Verderop was een klim over een zeer smalle track tussen stenen en wortels waar iedereen diende te passeren en er geen uitwijkmogelijkheden waren.  Iedereen wachtte dus zijn beurt af om te kunnen klimmen.  Ik heb er zeker een kwartier aangeschoven!  Het is me slechts één keer eerder overkomen dat ik in het bos diende aan te schuiven tijdens een toertocht.  Dat was in het Nederlandse Ossendrecht voor een plotse klim op de Brabantse Wal.  Toen mijn beurt kwam heb ik eens omgekeken naar de blijkbaar zeer getrainde biker achter me en hem gezegd dat ik maar een pannenkoek was en vermoedelijk niet fietsend tot boven zou geraken!  En mijn voorspelling kwam uit, zeker nadat de biker voor me ook uit de klikkers moest!  En in zo’n geval loop ik dan naar boven om de track vrij te maken voor de volgende.  Na de korte klim volgde direct een even korte maar krachtige tweede!  Met als beloning een plezante afdaling door de bossen om uit te komen aan een houten poortje dat moest verhinderen dat je een rijweg op zou vliegen.  Aan de overkant van het pad had een fotografe postgevat om iedere biker in haar lens te vangen!  Ze had werk, want al degenen die opgehouden waren aan de klim kwamen hier nu voorbij.  Dit alles na 25 km om 12.30 u.

We werden het domein Zevenbronnen of Sept Fontaines in gestuurd aan een gebouw, een voormalige taverne, met dezelfde naam alwaar een man driftig bladeren aan het vegen was.  En dit pal op de taalgrens en op de grens van Braine l’Alleud en Sint-Genesius-Rode.  Onmiddellijk daarna overschreden we de grens met Dworp, net zoals Huizingen een deelgemeente van Beersel.  En dit ter hoogte van een overwoekerde verlaten villa die aan renovatie toe is.  In Dworp wachtte ons een stevige klim in de straten aldaar.  Eerst over road en daarna off-road over een steenpad.  In een bocht van dat steenpad had een onverlaat een waar sluikstort achtergelaten tot in het midden van het pad toe!  Oude kastjes en zakken met vermoedelijk bouwafval waren er neergesmeten.  Op deze plek kreeg ik het gezelschap van een paar soortgenoten, nog iets oudere bikers, die traag maar zeker naar boven kropen.  De laatste moest na de klim even uitblazen aan de kant zoals ik dat vaak hoef te doen op zo’n parcours.  Zijn maat was iets vinniger en stond hem op te wachten.  Ik zou hen verder nog een paar keren ontmoeten.

Er volgde een leuke afdaling over een graspaadje dat voorbij een voetbalveld kwam waar de match in volle gang was.  Ik passeerde een vertrekplaats van vaste routes vlak voor dit voetbalveld op km 29.  Op 31 km volgde weer een klim over een weidepaadje, gevolgd door een zeer stevige beklimming van de Oude Nijvelsebaan tot de grens tussen Dworp en Sint-Genesius-Rode.  Daar ging het dan weer naar boven over een smal servitudenpaadje tussen twee prikkeldraden.  Ik diende toch even te stoppen alvorens hier aan te beginnen om even op adem te komen.  Een jonge biker vroeg me hoeveel kilometers ik al had en riep dan naar z’n maat dat ze er nog tien te gaan hadden!  Zijn pijp zal ook bijna uit geweest zijn.  Tot 34 km volgden een aantal stevige klimmetjes, zowel road als off-road en een afdaling doorheen een mooi bos om uit te komen aan een asfaltbaantje waar een boom vol maretakken stond.  Even gestopt voor vijf seconden rust.  De traagste van de twee oudere rijders stak me voorbij en verdween uit m’n leven.  Gedurende de laatste kilometers werden weidepaadjes ons deel, kregen we, hoe kan het ook anders, nog een aantal klimmetjes te verwerken om tenslotte als apotheose over de asfaltwegen weer af te dalen tot in het hart van het Provinciaal Domein, nadat we door twee seingevers over een drukke baan werden geholpen.

Een mooie, maar vooral zware tocht.  Nog redelijk wat asfaltbaantjes, maar indien alle beklimmingen off-road waren geweest, had ik niet meer in staat geweest van dit nog te schrijven!  En voor mij was het een geluk dat de toertocht niet te technisch was.  Want als men op zo’n parcours nog stukken zou inbouwen met kunstmatig draai- en keerwerk, dan zou ik het wel helemaal kunnen schudden!  Ondanks de massale opkomst van bijna 2000 deelnemers nergens overdreven drukte op het parcours, behalve dan aan de klim aan het golfterrein en dus overal aan m’n eigen tempo kunnen rijden, ook op de smalle tracks.  De bepijling was overal duidelijk en in orde.  De organisatie verliep feilloos met overal vriendelijke mensen, van aan de start, over de bevoorrading tot in het hamburgerkraam toe.  Want overal hadden de medewerkers hun handen meer dan vol!

Twee van m’n clubmakkers zaten al in de tent.  Een ervan had drie maal lek gereden!  De anderen waren nog onderweg op de 40 en 55 km.  Een tijd later zaten we alle zes dan toch aan tafel voor een drankje, een babbel en een knabbel.  Want wie kan er nu weerstaan aan een hamburger of pensen!  Het was fijn om nog eens met zo’n delegatie van de club naar buiten te komen, want het gebeurt niet vaak dat we met zovelen tegelijk rijden.  Aan de gezichten van de vele bikers in de tent te zien hadden ze deugd gehad van de geleverde inspanningen.

Het verslag van deze toertocht kan je ook lezen op mtb-you en op mountainbike.be!

Een filmpje van de toertocht in Huizingen door bol4VTT

14-11-2011 om 00:00 geschreven door StrammerMax

Toertocht (26-42 km) van De Doortrappers te Meeuwen op 12-11-2011.

Na gisteren in Beringen te hebben gereden, vandaag naar Meeuwen afgezakt om de toertocht van de Doortrappers te komen rijden.  Meeuwen blijkt toch een heel eind van het thuisfront te liggen, zo’n 95 km!  Om 13.00 u stond ik aan de inschrijving met voor mij nog een korte rij anderen.  Het viel me op dat er nog veel bikers vertrokken, vermits de inschrijving mogelijk was van halftien tot halfdrie!  Gewoonlijk zie ik tijdens zo’n zaterdagse ritten weinig anderen op het parcours, maar dat was nu wel even anders.  Er vertrokken nog grote groepen deelnemers.

De bike opgehaald uit de bewaakte parking en je kon meteen je inschrijvingsbewijs afgeven aan de mannen die naast de parking aan de start stonden.  De eerste 5 km van de tocht kregen we redelijk wat rustige betonnen paadjes voor de wielen, te beginnen met een fietspad onder een brug met geluidsschermen.  Er werd een ommetje gemaakt om een bospad mee te kunnen pikken, want even verderop keerden we op onze stappen terug en konden we de geluidsschermen weer in de verte zien staan.  Na nog een reeks betonnen fietspaden doken we dan toch het bos in en kregen we een mooie singletrack van wel anderhalve kilometer voor de wielen om uit te komen op een assenweg in het mooie Domeinbos Donderslag.  Dat was dan wel bij heldere hemel, want er stond een lekker winterzonnetje.  Door de laagstaande zon werd je wel af en toe eens verblind tijdens de rit.  De toer volgde dan vrij lang dit grindpad naar rechts toe om weer in het Donderbos te arriveren.  Daar liep een verhard fietspad dat twee maal verlaten werd voor een lus over smalle paadjes in het bos.  Volgden een aantal bredere paden door de bossen waarop enkel een smal spoor te zien was omwille van de vele gevallen bladeren onder de imposante kaal geworden bomen.  Er reden nog heel wat bikers rond in deze bossen, geregeld werd ik ingehaald door groepjes of enkelingen.  Het Donderbos werd door de Doortrappers in ieder geval goed aangewend om er een aantal lussen in uit te pijlen om zo aan de nodige kilometers te komen!  Het tellertje klokte 12 km af.

De brede dreven gingen over in een lang smal paadje tussen de bomen aan de rand van de bossen en waarlangs we het Domeinbos Ophovenderheide bereikten.  Eigenlijk waren de beide Domeinbossen een terugkerende constante in deze toer waarvan de eerste 20 km zich hoofdzakelijk hier afspeelden.  Ik heb ettelijke kilometers in de nabijheid gereden van twee vrouwen die ook gestopt waren toen zich voor ons een valpartij voordeed nadat een treintje was gepasseerd!  Dat is het nadeel van zo te rijden!  Waarschijnlijk had één van de mannen door in groep te rijden de boomstam die dwars over de weg lag niet opgemerkt!  Van km 15 tot km 19 kregen we het mooiste stukje van deze toertocht over een zich door de bossen slingerende track met bulten en bergjes.  Samen met de twee vrouwen raakte ik voor een tijdje in een treintje verzeild en het was wel eens leuk van op die manier over die track te gaan.  Gelukkig raakte ik overal op en over, want aan het begin was ik toch wel op de eerste bult, bij het maken van de eerste hoogtecentimeters, blijven steken zeker!  Met mijn excuses voor de twee bikers die toen in mijn wiel hingen!

Toen ik in het spoor reed van de twee vrouwen, stak me een biker voorbij, maar door de versmalling van de track raakte hij niet voorbij de vrouwen.  En zij maakten minder aanstalten dan ik om zich smal te maken en eisten hun plaats op het pad op!  Een man stond foto’s te maken van de passerende bikers.  Het was toen omstreeks 14.00 u.  Omdat ik vlak achter m’n drie voorgangers hing, merkte ik pas op het laatste moment op dat er een biker met een filmcamera opnames aan het maken was vanaf de zijkant van het smalle paadje.  M’n tronie moet dus van dichtbij op die film te zien zijn!  De Strammer in actie!  Even verderop, 20 km na de start, stond de bevoorrading naast een bospaadje.  Je kon er lekker hete tomatensoep met balletjes en sportdrank drinken en twee soorten koeken eten.  Toen ik aan m’n koekje stond te knabbelen merkte ik dat de man met de camera nu hier opnames aan het maken was!  Dus een tweede actieshot!  Wanneer ik lekkers gezien heb, kom ik namelijk altijd in actie!  Hopelijk krijgen we het filmpje te zien op het web!  De twee vrouwen vertrokken iets eerder en verdwenen uit m’n leven.  Er stonden nog twee vrouwen die een pak droegen van de United Bikers uit Diest, evenals een vrouw met een rood jasje waarvan ik honderd procent zeker ben dat ik ze nog al op toertochten heb gezien.  Er zijn dus blijkbaar ook fervente rijders onder de vrouwen!

Tot 23 km volgden boswegen door de Domeinbossen Donderslag en Ophovenderheide.  Eens de bossen uit kregen we een assenweg voor de wielen.  Deze slingerde zich tussen de velden in een zeer mooie omgeving.  De solitaire bomen langs de kant van het pad hadden tegen de achtergrond van een staalblauwe hemel een mooi plaatje opgeleverd voor een fotowedstrijd.  Na nog een aantal veldwegen bemerkte ik in de verte weer de geluidsschermen en waren we dus niet ver van de vertrekplaats.  Vlak aan de grote baan kwam dan na 25 km de splitsing tussen de 26 en de 42 km.  De kleine toer naar links en weer naar af, voor de grote toer was het rechtdoor.  Even verderop werd ik in verwarring gebracht door pijlen die zowel rechtdoor als naar links wezen!  Op m’n stappen teruggekeerd!  Curieus?  Toch maar rechtdoor gereden zoals de anderen die passeerden.  Even verderop weer splitsingsborden.  Aan de kilometers te zien betrof dit een wandeltocht!  Het werd al snel duidelijk dat de pijlen voor de wandeltocht van de Donderslagtrippers voor morgen, zondag 13 november, als twee druppels water leken op de pijlen van de toertocht!  Je moest al van dichtbij gaan kijken om te merken dat enkel de op de pijlen afgedrukte logo’s verschilden!

Na de splitsing volgde een lang stuk van meer dan een kilometer over een kaarsrechte bosweg waarbij twee maal een rijweg diende gekruist te worden, waarvan de tweede een behoorlijk drukke was!  Een auto was zo galant om vaart te minderen en me te laten oversteken.  Na de kaarsrechte bosweg volgden twee tracks door andere stukken bos en een geoogst maïsveld op 28 km.  Omstreeks 30 km bereikten we weer open velden en konden we genieten van de laagstaande herfstzon terwijl we over assenwegen reden, onderbroken door korte paadjes door stroken bos.  We passeerden er het versierde huis van een man die zijn tachtigste verjaardag vierde.

Omstreeks 35 km kregen we assenwegen door velden en bossen te berijden, evenals twee tracks waarover het wat zwaarder trappen was omwille van de mulle bosgrond.  De eentonige lange paden naast de velden begonnen op de duur toch wat te vervelen.  Ik had de indruk dat we in lussen over een beperkt oppervlakte reden om op 36 km een donker bos in te duiken, waar de herfstzon weinig in de pap te brokken had.  Op 38 km doorkruisten we een industrieterrein en reden door een gloednieuwe fietstunnel onder de Weg op Bree om dan weer een zeer lang pad door het bos voor de wielen te krijgen.  Er waren nog steeds anderen onderweg, alhoewel ik veel minder werd ingehaald als bij aanvang.  Een boogscheut verder bereikte ik na 42 km weer de startplaats.  Het moet een snelle rit geweest zijn, want alhoewel ik de indruk had niet vlugger dan anders gereden te hebben, lag mijn gemiddelde toch wel een stuk hoger dan gewoonlijk.

M’n fiets in bewaring gegeven aan de mannen die zich in de fietsparking warmden aan een vuurkorf.  De bikewash was overbodig voor het weinige vuil dat aan de fiets hing.  Binnen een broodje kaas en een donkere Ter Dolen uit Helchteren genoten.  De cafetaria van het fitnesscentrum zat nog goed vol.  Omdat de bikeparking nog tot vijf uur bemand was, nog gebruik gemaakt van de lekker warme douches om proper weer naar huis te kunnen, want mij wachtte nog een lange rit huiswaarts.  Een genietbaar tochtje door een vlak landschap, met een aantal zeer lange eentonige stukken, veel bos, een aantal bijzonder plezante kilometers vlak voor de tussenstop.  Een goede manier om eens kennis te maken met deze voor mij onbekende streek.  Alhoewel ik zou gezworen hebben ooit al voorbij de Dorpermolen gefietst te hebben.  Ik ben deze gepasseerd met de wagen tijdens de heenrit.  Ik meen ook het kapelletje aan de Deusterstraat in Peer ooit gezien te hebben tijdens een toertocht.  Daar ben ik gepasseerd op de terugweg.

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you en op mountainbike.be!

Een filmpje van de toertocht in Meeuwen op 12-11-2011 door Rony Rabijns van De Dabbers uit Neerpelt.

13-11-2011 om 00:00 geschreven door StrammerMax

Toertocht (33-45-65-85 km) van de Stalse Moosdabbers te Beringen op 11 november 2011.

Na een niet al te lange nacht naar Beringen gereden waar het niet evident was om in de nabijheid van de start nog een parkeerplekje te vinden.  Me ingeschreven voor de toer van de Stalse Moosdabbers en pas om 10.15 u vertrokken voor de rit van 45 km, vermits ik in de loop van de dag nog elders verwacht werd.  De start verliep via de grote weg, waar we aangemaand werden om het aan de linkerkant gelegen fietspad te gebruiken.  Daarna doken we rechts het bos in op de plek waar twee mannen zich met hun doos hadden opgesteld om de inschrijvingsformulieren in ontvangst te nemen, om een eerste mooi paadje te kunnen berijden.  De eerste vijf kilometer wisselden tracks en asfalt fietspaadjes door de natuur elkaar af tot we de Zwarte Beek kruisten in het bos.  Tot aan km 11 ging dat zo verder: een stukje fietspad, een paadje in het bos, een straatje door, een stukje track naar een volgende straat en een wegeltje door een bos.  In één van die bossen werden we na een bochtje op de gevoelige plaat vastgelegd door Connie die zich tegen een boom had gezet.

Aan de elfde kilometer troffen we de splitsing tussen de langere afstanden en de kortste afstand die zijn eigen weg ging.  Voor de langere afstanden volgden twee vrij lange boswegen elkaar op gedurende een kilometer of twee.  Doordat er twee sporen waren had je wel het gevoel van over een singletrack te rijden!  Een groepje van een man of zeven, met ook één vrouw, stak me voorbij.  Ik zou ze nog te zien krijgen aan de bevoorrading.  Tot aan km 20 kregen we een mengeling van paden door de bossen, langere boswegen waar je weer door een spoor kon rijden en een paar bultjes ter hoogte van een militair domein.  Daar werden we eerst een stuk over een bosweg gestuurd om dan rechtsomkeer te moeten maken en dezelfde weg weer af te leggen over een naastliggende singletrack zodat je de bikers die nog op komst waren zag passeren.  Even later haalden ze me dan in!

Kort na de singletrack kwam de bevoorrading na 20 km.  Die was al goed geplunderd.  Er lagen enkel nog twee grote ladingen appelsienen en er was sportdrank.  De lege dozen van wafels stonden aan de kant.  Me te goed gedaan aan een paar partjes appelsien die niet zo zuinig gesneden waren als vaak het geval is.  Het groepje van daarstraks vertrok iets voor mij en even later kwam ik ze terug tegen toen ze allemaal aan de kant stonden en twee zich gebogen hadden over een fiets met problemen.  Na de stop volgden een aantal zeer mooie tracks door de bossen met op 23 km ook enkele bultjes op en af en een leuk pad over een lage heuvelrug midden in een mooi bos.  Jammer genoeg wilde één en ander niet vlotten!  Mijn benen deden pijn en ik had een echt slechte dag!  Vorige zondag nog grenzen verlegd tijdens de toer in Aarschot en nu rondrijden alsof ik voor de eerste keer op een bike zat!  Zo’n gesukkel, zo’n geklungel.  Ik was wel met m’n nieuwe fiets onderweg en ik ben die nog niet zo gewend.  Ik zal het daar maar aan wijten!

Na 27 km volgde een funstukje, althans voor de andere bikers, voor mij vandaag een lijdensweg over zanderige heuveltjes waar het parcours met linten was aangegeven.  Ik bleef geregeld steken in het zand.  Ook de opeenvolging van afdalen, bochtje, en weer klimmen is aan een Pinoccio als den deze niet besteed.  Toen ik bij het begin van deze speeltuin even aan de kant bleef staan, stak een viertal vinnige bikers me voorbij, waarbij de laatste me begroette.  Dat was Bruce Wayne himself!  De laatste tijd kruisen onze paden al wel eens meer!  Ook het zevental dat daarnet met pech aan de kant stond stak me hier weer voorbij.  Ook daar had er iemand een off-day, want ik hoorde de laatste luid op zichzelf foeteren toen hij in het zand bleef steken!  Daarna ging het een singletrack op tussen de bomen en staken drie rijders van Secret Trails me voorbij.  Ik vermoed de enige echte El Perro Diablo aan de start te hebben zien staan.

Tot km 29 volgden leuke tracks over bultjes, over wortels, liet ik twee bikers voorbijsteken net voor een dropke in een zanderige put en reden we over een paadje op een heuvelrug tot aan de Kapel Het Fonteintje met daarachter het uitverkoren plekje van De Heilige Maagd, meer bepaald haar geliefde grot.  De lage winterzon scheen door de bossen, het parcours was de moeite waard, maar de conditie beneden alle peil!  We reden de gelijknamige parochiezaal voorbij en werden de heuvel erachter opgestuurd.  Ik had het reeds gelezen op blaadjes die aan de bomen hingen in de bossen, maar voor de zaal hing een kanjer van een spandoek die de griezelwandeling van morgen aankondigde!  We konden er nu al van genieten want aan de boomtakken naast de tracks waren kleine spoken opgehangen!  De twee die al terug van hun tak gevallen waren, heb ik er dan maar even opnieuw aan vastgemaakt!  Over een mooie singletrack werden we de heuvel achter de parochiezaal opgejaagd.

Eens deze track ten einde, kwamen we aan een fietspad aan de rand van een militair domein (31 km), te zien aan de diepe sporen die in de bosweg die ermee parallel liep door tanks waren uitgesleten.  We doken inderdaad een militair domein in.  En deze domeinen zijn vaak nog de mooiste ongerepte natuur- en bosgebieden.  We kregen er in ieder geval mooie tracks met enkele bultjes en putten voor de wielen en dit in zeer mooie bossen en naast plassen die in de grote putten in de wegen permanent blijven staan.  Na een stukje over een betonbaan, bereden we ook een immens brede zandweg tussen gerooide bosstroken waar twee mannen op crossmotoren me voorbijstaken in een bocht.  Even later begroette een andere biker in een knalgeel fluojasje me bij het voorbijsteken en hij zou de laatste zijn die ik tijdens deze rit zou te zien krijgen.  Mijn tellertje klokte toen 33 km af.  Opvallend in de bossen waren de vele grote paddenstoelen langs de kant van de weg.  Tot aan km 37 konden we genieten van de mooie doortocht van dit militaire domein.

Op 39 km volgde de splitsing voor de grotere afstanden en was het voor mij naar links voor de toer van 45 km, waar we over een track naast een brede zandweg werden gestuurd tot aan een huis aan de rand van het militair domein.  Daar heb ik een pijltje gemist en kwam ik uit in een straat op de grens van Beringen-Beverlo en Leopoldsburg aan een vervallen huis.  Op m’n stappen teruggekeerd.  In plaats van rechts af te slaan moest ik schuin tegenover een paadje op en de bossen in.  Ik vermoed dat het militair domein dan het Kamp van Beverlo zal geweest zijn.  Gedurende de laatste kilometers kregen we nog een funstukje in een bos achter een aantal nieuwe woningen in aanbouw.  Ook daar rukt de bebouwing blijkbaar alsmaar op.  Het moet heel wat denk- en knutselwerk gekost hebben om het parcours op die zanderige bulten uit te zetten door middel van linten, want sommige heuveltjes werden twee tot drie maal bereden.  Ook hier soms weer het nodige gesukkel op deze mindere dag!  Al goed dat er geen anderen meer waren om mijn geklungel te aanschouwen!  Het einde van de track kwam uit in de Vossenhoek waar twee uit de kluiten gewassen schapen in een weide stonden te grazen.  Een aantal bospaadjes brachten ons tenslotte weer tot aan het voetbalveld, waarbij we nog de torens van de mijn te zien kregen.

M’n fiets in bewaring gegeven aan de bewaakte stalling en binnen nog een drankje en een broodje curryworst met ajuin genoten.  Toen ik m’n fiets weer ging ophalen hoorde ik m’n schuilnaam roepen, maar met m’n kop vol Alzheimer kon ik de persoon in kwestie niet direct thuisbrengen.  Het was Phille81 die ik onlangs ontmoette tijdens de toer in Bierbeek.  Zo te zien laat hij ook geen vrije dag voorbijgaan zonder z’n bike te bestijgen en de maximum afstand uit de rit te halen, want hij koos voor de volle 85 km!  Waarbij ik dan vandaag verlegen moest toegeven maar voor de 45 te zijn gegaan!  En met wat voor geklungel dan nog!  Van Beringen linea recta naar Hoogstraten gereden en daar snel onder de douche gekropen, omdat ik daar ook nog verwacht werd voor een hapje, een drankje en de opruim nadien.  Een mooie toer, singletracks door de bossen, een paar technische stukjes en voor ieder wat wils.  Spijtig dat de vorm er niet was vandaag.

Je kan het verslag van deze rit ook lezen op mtb-you of mountainbike.be!

TT Beringen-Stal op 11-11-2011 from Frits Motaar on Vimeo.

11-11-2011 om 00:00 geschreven door StrammerMax

Toertocht (25-35-40-60 km) van de Goorbikers Langdorp te Aarschot op 06-11-2011.

Het was even zoeken naar de start waarbij de GPS me zelfs in een doodlopende straat deed belanden, gevolgd door nog anderen met een bike op hun auto.  Me dan maar geparkeerd in de Marten Lemmensstraat met de hoop van daaruit de start te kunnen vinden.  Er kwamen bikers uit het tunneltje onder de spoorweg.  Een inboorlinge aangesproken die wees naar geparkeerde auto’s en zei dat de start daar was.  Me ingeschreven waarbij wat geduld vereist was omdat bepaalde lidkaarten niet konden gescand worden en de nummers manueel dienden ingevoerd te worden.  Om 9.30 u kon ik vertrekken.  Buiten stond een grote groep kinderen te wachten voor de start van de kidstoer.  Die zou blijken samen te lopen met de eerste kilometers van de lange toer tot aan de Demer.  De kinderen kregen daardoor een zeer mooie rit aangeboden!  De splitsing voor de 60 km volgde trouwens vrij kort na de start van wat een prachtige tocht zou worden.

De eerste tien kilometer van de toer kregen we eigenlijk bijna niets anders dan singletracks aangeboden door eikenbossen en over een bruingekleurd tapijt van gevallen bladeren.  Soms reden we vlak langs diep uitgesneden grachten.  Even verder reden we om een kleine vijver in het bos om na een vijftal kilometer uit dat bos te komen ter hoogte van een rotonde waarop reuzengrote batterijen staan.  Volgde ongeveer een kilometer over het jaagpad langsheen de Demer, een stukje baan om dan naar boven toe de bossen in te duiken over een smal paadje zo omstreeks km 13.  Eens boven herkende ik in de plek het crossparcours van Aarschot.  Daar kregen we tot km 15 leuke paadjes voor de wielen om uit te komen in de Boonzakstraat, Joost mag weten wie zulke straatnamen bedenkt, en even verderop weer de bossen in te duiken.

We bereden prachtige singletracks die zich door statige eikenbossen slingerden, soms zacht klimmend en reden voorbij een aantal “buitenverblijven” die op een helling gebouwd zijn om zo op de vaste route terecht te komen.  Dit ter hoogte van een mooi wit huis dat op een hoger gelegen stuk grond gebouwd is.  Een optrekje waar ik alleen maar van kan dromen!  Daar gaat de vaste route over een stevig klimmend asfaltbaantje.  Het tellertje tikte 19 km af.

We arriveerden aan verkeerslichten op een drukke baan die ik herkende omdat de vaste route daar een steile track op gaat aan de andere zijde van het kruispunt.  Niet mijn favoriete plekje!  Ik ben daar namelijk ooit eens goed gevallen en heb daar lange tijd last van gehad!  Twee vrouwen die me daarnet voorbijgestoken waren en nog hadden kunnen profiteren van het groene licht reden zonder verpinken naar boven!  “Verrek”, dacht ik, “als zij dat kunnen, dan moet mij dat seffens ook lukken”!  Want die vrouwen waren even oud als ik, als je hun beider leeftijden optelt welteverstaan!  Ik raakte nog boven ook!  Een grens verlegd!  Dank u, dames!

Een weinig verderop stond na 20 km de eerste bevoorrading aan een historische toren die langs het vaste parcours ligt.  Een weinig verder is een nieuwe straat die steil naar boven gaat en bebouwd is met allemaal dezelfde huizen.  Een mooie plek om te wonen zolang je goed te been bent!  Ik vraag me af hoe die mensen in de winter bij sneeuw en ijs tot bij hun huis geraken!  Wat appelsien en een stuk banaan gegeten met een beker sportdrank er bij.  De twee singletrack-ladies stonden er ook te knabbelen.  Kennis gemaakt met Drikkie die in mijn geboortedorp woont en voor het eerst heuvelachtiger oorden opzocht met zijn gloednieuwe bike.  Ik speelde hem na het vertrek toch al snel weer kwijt!  Ik werd even later nog door iemand begroet met m’n schuilnaam, maar ik weet niet wie het was!

Klimmen over asfalt en dan links een straatje in om daarna mooie tracks te krijgen in een bos op een plaats die luistert naar de naam Leiberg.  We dienden er over wortels te klimmen om zeer mooie paden te bereiken waarvan er een ons vlak naast een afgrond voerde.  Tot 31 km bereden we met grint verharde veldwegen en asfaltbaantjes.  Bossen en velden werden even ingeruild voor de bewoonde wereld toen we Rillaar doorkruisten tot aan een straat die Pals heet en waar twee oude mannen stonden te praten tegenover het pad dat we in moesten.  Daar ging het weer de velden in en naar boven waar men stevig diende te klimmen over een met wortels bezaaid pad tussen met draad afgespannen velden.  Voor den deze was dat even te voet!  Zo ging het recht de Konijntjesberg op waar we een aantal mooie paden te zien en vooral te voelen kregen.  Ik ben daar naar beneden geraasd over paadjes waarvoor ik vroeger zou afgestapt zijn!  Dus toch iets bijgeleerd!  Een steil klimmetje onder de stam van een omgevallen boom noopte me weer tot afstappen.  De vier bikers die me ingehaald hadden probeerden, maar geen raakte helemaal tot boven.  Voorbij het vervallen huis dat op de flank van de berg staat.  We bereikten de Mottestraat om een vlakker stukje asfalt voor de wielen te krijgen.

Omstreeks 35 km bereikten we weer de oevers van de Demer, ging het de brug over en bereikten we via een paadje door het gras de kerk.  De kerk langs om een servitudenweg in te duiken die achter de tuinen van huizen liep.  Daar was het dokkeren over wortels geblazen.  Naar boven kruipen op dit paadje tussen bomen om uit te komen aan een splitsing ter hoogte van de Vuurmolenstraat.  Even verder passeerden we een oud onbewoond en door bomen overwoekerd huis op de linkerkant.  Die splitsing had ik haast niet opgemerkt!  En anderen evenmin, zoals een vader die met zijn zoon onderweg was, achter me aan kwam en vroeg naar het traject van de 35 km.  Ik zou het tweetal later nog op mijn weg treffen.  Doordat de man mij aanklampte had ik bijna een minilusje gemist!  Op 39 km volgde een zware wortelklim.  Ik zag er nog anderen voor me te voet naar boven klefferen.  De jonge biker achter me haalde het net niet tot boven!  Mooie singletracks voerden er ons doorheen een naaldbos over de Bosberg omstreeks km 40.  Daarna volgde de al even indrukwekkende afdaling van de Bosberg over mooie paadjes tot aan de stenen poort die de naam van de berg draagt.  Het tellertje toonde 43 km.  Daar voegden de andere afstanden zich weer bij de route.

Ook dezen kregen een stuk van de Bosberg te verwerken, want eens de poort voorbij volgde eerst een stevige klim en een reeks plezante tracks om uit te komen aan een gebouw van de watervoorziening.  Daarna over mooie paden weer naar beneden.  Onderweg naar beneden kwam ik vader en zoon weer tegen die langs de kant stonden.  De vader was de versnellingen van z’n bike in orde aan het brengen.  Hij had daar beter nog even mee gewacht, want eens de laatste afdaling genomen, bereikten we de tweede stop op 46 km na de start.  Deze stond naast de spoorlijn opgesteld.  Er waren nog bananen en koekjes te eten.  Een frisse Aquarius was ook welgekomen.  Naast een handvol deelnemers kwam er ook een delegatie Goorbikers toe.

Na de stop ging het via een paadje weer de bossen in en passeerden we een vijftal imposante beuken met kanjers van stammen.  Nog steeds even mooie tracks doorheen loofbossen voerden ons door een landschap dat nu terug iets vlakker was dan daarnet.  Op 52 km bereikten we de Keikopstraat aan een wit kapelletje!  Gedurende de volgende tien kilometer volgde de ene track de andere op en reden we door prachtige bossen, hier en daar onderbroken door de passage van een aantal woonstraten.  De paden slingerden zich op en af door de bossen met af en toe een kuitenbijter.  We passeerden er Kabouterland in een mooi gebouw, midden de bossen!  Een kinderopvang?  Men zou voor minder kabouter willen zijn!  Op 55 km had ik een déjà-vue gevoel toen ik in het bos een fietspad in asfalt kruiste en een zandpad diende in te slaan wat overging in een weer even mooie track over wortels en bladeren.  Dat ik daar toen ook gedacht heb van “het einde komt in zicht” omdat ik in de verte een trein hoorde rijden.  Maar dat einde was nog lang niet in zicht!

Het traject loodste ons over de Molenheide waarbij we ineens de Heimolen voor ons zagen opdoemen!  Die dateert uit 1662 en stond aan “Den Oude Stok”.  De laatste molenaar rolde zijn matten in 1958.  Na eerst in verval te zijn geraakt, werd de molen nadien gerestaureerd.  Als er wind is maalt hij elke zondag tussen 10.00 en 13.00 u.  Vorig jaar verpestte ik hier de foto van een stel dat hier met een cabrio stond.  Want ik moet daar mee op staan!  Ik weet niet of het hen om de molen dan wel om de cabrio te doen was!  Ik verwachtte zo stilaan het einde van de rit, maar niets daarvan!  Vanaf 55 km, aan de molen, tot 65 km kwamen er nog zeer mooie tracks door de bossen, afgewisseld met enkele straten.  Ik begon toch wat ongerust te worden omdat het maar bleef doorgaan en we weer een bos in gestuurd werden, terwijl ik het einde verwachtte!  Want ik klokte uiteindelijk 72 km af!    Mijn tellertje had ik nochtans pas goed afgesteld na het vervangen van de batterij, de wielomtrek gemeten in millimeter!  Naar het einde toe hingen er ook zeer weinig pijlen en op een bepaalde plaats zag ik verderaf rechts van me ook weer pijlen hangen wat verwarrend was.  Maar de beloning voor de extra inspanning was de moeite waard: tracks à volonté!

Toen ik weer een bos werd ingestuurd zag ik voor me nog bikers!  Het waren de vader en de zoon!  De Heilige Geest was afwezig.  Geprobeerd van hen bij te benen, maar een klimmetje verplichtte me van af te stappen!  De vermoeidheid begon zich te wreken!  Er reden daar ook enkele jonge kerels rond met hun brommertjes op een plek waar op een hoogte een sluikstort lag!  Ik heb onderweg nog plekken gezien waar mensen zich ontdaan hadden van afval of rommel.  Niet te schatten dat mensen hun omgeving zo naar de knoppen helpen!  En dat terwijl ik op mijn weg drie lege flesjes van Aquarius heb opgeraapt die vermoedelijk uit de achterzakken van andere bikers waren gevallen.  Ik was dus letterlijk bezembiker zonder borstel!  Uiteindelijk bereikte ik weer de bewoonde wereld na wat zoeken omdat er vermoedelijk pijlen weg waren.  Om aan de spoorweg een Goorbiker te treffen die me dan uitgelegd heeft hoe ik weer aan de kantine kon geraken.  Meteen mijn felicitaties overgemaakt voor hun prachtige parcours.  De tweede spoorweg over en dan rechts!  Ik had 72 km op m’n tellertje staan!  Trek er daar drie af voor de verplaatsing naar de auto!  De vader en de zoon waren ook net toegekomen en voor het laatste stuk op sleeptouw genomen door één van de Goorbikers.  En zo was deze Pinoccio weer de laatste om te arriveren!

De Goorbikers waren de kantine aan het dweilen.  Goed dat hun vrouwen dat niet gezien hebben, of ze mogen dat thuis ook beginnen doen!  Ik ben toch nog aan drinken en broodjes met kaas geraakt!  En die hebben mij gesmaakt.  Net zoals de zeer mooie toer!  Wat een prachtig parcours dat de Goorbikers uitgestippeld hadden in deze bosrijke streek!  Daar kan je alleen maar superlatieven voor uit de kast halen!  Ik heb mezelf ook overtroffen, toch wat grenzen weten te verleggen, wat meer durf gehad, ook al viel m’n gemiddelde dan toch lager uit dan verwacht en zal ik wel nooit een held worden!  Tenzij ik later de andere ouderlingen in het rusthuis kan overklassen met mijn rolwagentje!

Het verslag van deze toertocht kan je ook lezen op mtb-you en mountainbike.be!

Een filmpje van deze tocht door Philippe Duthoit van MTB De Zoenk

07-11-2011 om 00:00 geschreven door StrammerMax

Toertocht (10-25-35-45 km) van KWB Sport Holheide te Overpelt-Holheide op 05-11-2011.

Op deze zonnige zaterdagochtend naar Overpelt-Holheide gebold om daar de toer van de KWB te rijden.  Een parkeerplek toegewezen gekregen op de gloednieuwe en nog niet volledig afgewerkte parking naast de Zaal Holheide aan de voetbalvelden van The Blue Eagles.  Er stonden weinig auto’s geparkeerd.  Men kon dan ook van 10.30 u tot 14.30 u starten.  De inschrijving was zo gepiept en om 11.30 u zat ik op de fiets en kon ik de bossen achter de voetbalvelden in duiken.

De eerste drie kilometers kregen we de tracks in de bossen achter de voetbalvelden voor de wielen, gevolgd door de zandweg evenwijdig met de spoorweg, en dit tot aan de vijfde kilometer.  Dan ging het een singletrack op die me de indruk gaf van weinig gebruikt te worden en onder handen te zijn genomen voor de gelegenheid om één en ander wat vrij te maken.  Het was oppassen voor stronkjes die boven de grond uit staken.  We kregen mooie tracks in de bossen rondom Holheide tot aan de splitsing na 9 km.  De grond lag er wat vochtig bij na de nachtelijke regen, het stof was geblust.  Slechts 7 bikers hadden met tot dan toe ingehaald.

Kort na de splitsing gingen de grotere afstanden de baan Eindhoven-Hasselt over en kwamen we op een zelfgemaakte track terecht, of toch een die grondig met de spade was vrijgemaakt!  Daarna ging het zigzaggend over de paden en tracks in Lommelzand tot aan de spoorweg vlak bij het kruispunt tussen de wegen van Eindhoven naar Hasselt en van Mol naar Lommel en Overpelt.  Het tellertje toonde 12 km en slechts drie andere bikers deelden hier met mij het pad.  We dienden de spoorweg niet over te steken, maar reden er evenwijdig mee in de richting van Lommel.  De volgende vier kilometer brachten ons over mooie tracks in Lommelzand tot aan een pad aan een bosrand, waar we verderop de afsluiting te zien kregen van de Ford-testbaan.  Ik heb hier nog al gereden tijdens tochten, maar dan komende uit de andere richting.  Na enkele bospaadjes kwamen we tot vlak bij de afsluiting en dienden we er een tijdje naast te rijden om dan weer linksaf in de bossen te duiken.

Ik had intussen het gezelschap gekregen van twee jonge gastjes die dan weer voor me, dan weer achter me reden, omdat zowel zij als ik af en toe eens halt hielden.  De bevoorrading stond op 21 km van de start, vlak bij een asfaltweg.  Ik vermoed dat het de kalme weg is die door Lommelzand loopt.  Ook andere tochten staan daar soms met hun stop.  Ik werd er door een man van de bevoorrading al grappend aangesproken met de vraag of ik de laatste was!  Dat kon natuurlijk niet, want je kon nog tot halfdrie starten!  Ik heb hem wel verteld dat ik regelmatig als laatste arriveer op toertochten en soms een tandje moet bijsteken om de afpijlers voor te blijven!  Er stonden nog een aantal bikers zich te goed te doen aan de sportdrank, de mandarijntjes en de wafels die er te eten waren.  Er kwamen er nog anderen toe, waaronder een duo dat tegen elkaar brabbelde in een mij onbekend taaltje.  Limburgs zal het wel niet geweest zijn, eerder iets Oost-Europees!  Te zien aan de cyclocrossfiets die de kleinste van de twee, een geblokt kereltje, bereed, zou het wel eens een prof kunnen geweest zijn!

Na de stop ging het via de asfaltbaan al snel weer de bossen in over leuke paadjes en tracks en nog voor ik er erg in had reden we de zogenaamde “witte berg” op.  Van die kant af kan je deze met een aanloop gemakkelijker op raken dan tijdens andere tochten die hem vaak vanaf de andere kant benaderen waarbij je dan een bocht moet maken alvorens hem te bestijgen, waardoor de aanzet moeilijker is.  Maar omdat ik niet goed had opgelet en geconfronteerd werd met een zanderige ondergrond en een onbetrouwbare wortel, viel ik toch stil, terwijl ik er ooit in geslaagd ben zonder voetje aan de grond boven te raken!  Het was wel een troost dat ik merkte dat de prof van daarnet aan de bevoorrading ook niet boven geraakte, z’n fiets op z’n schouders nam en naar boven liep!  Zijn metgezel raakte wel tot op de top.  Deze keer niet recht weer naar beneden door het losse zand, maar naar rechts toe om via een smalle track weer naar beneden te rijden.  Tot 24 km volgde een lusje in de nabijgelegen bossen om dan terug aan de voet van de berg uit te komen.  Daar stond één van de twee jongens op z’n metgezel te wachten.  Rechts weer naar boven kruipen en dan de helling af.  Vele tochten doen dat stuk omgekeerd en dan is het voor mij afstappen geblazen wegens moeilijker!  Dan ging het de tracks in de bossen weer op.  Ook hier waren stukken van deze paden met de schop vrijgemaakt en het losse zand, de bochtjes, putten en bulten maakten het knap lastig.

In wat volgde kregen we dreven en paden door de bossen voor de wielen en dit tot aan de splitsing tussen de 35 en de 45 km op 28 km van de start.  De twee jongens kwamen achterop en aan de splitsing even gewacht om te zien welke afstand ze zouden kiezen, en voor een sanitaire stop.  Het tweetal kwam ook de 45 km op en zag kans om mij tijdens de waterlozing weer voor te geraken.  Dan was het weer haasje over met die twee gasten over de tracks en de paden die ons tot op km 33 door de eindeloze bossen voerden.  Dan volgde ongeveer een kilometer asfalt in een straat, waar we links een paadje in moesten.  De twee jongens hadden de pijl niet zien hangen en reden rechtdoor!  Geroepen, maar ze hoorden het niet!  In het paadje links stond een grenspaal uit 1770 die op zijn originele plaats indertijd de grens aangaf tussen Eksel en Overpelt na een grensgeschil tussen beide gemeenten.  De snelste van de twee jongens haalde me weer in, dus ze hadden hun fout bemerkt en waren op hun stappen teruggekeerd.

Zo omstreeks 40 km volgden we enkele tracks tussen loofbomen en reden we zigzaggend in de richting van de brug aan de Groenstraat, de brug over de baan die Lommel met Overpelt verbindt.  Na een stukje Hobos doken we weer de bossen in en kregen nogmaals een stuk vrijgemaakte singletrack voor de wielen om op een bestaand pad uit te komen.  Een treintje van vijf snelle jongens gevolgd en daardoor mee verkeerd afgeslagen en op onze stappen moeten terugkeren.  Want de ingeslagen weg liep dood op de ringweg.  De laatste vijf kilometer van de tocht voerden mij over een mij onbekende veldweg waarbij ik in het zog reed van één van de twee jongens die bijna de hele rit in m’n buurt hadden gereden.  Om dan weer aan Holheide uit te komen.  Enkele straten door om dan weer achter de voetbalvelden te komen.  In de bossen die daar liggen kregen we de laatste tracks, inclusief wortels, voor de wielen geworpen om er dan weer aan Zaal Holheide uit tevoorschijn te komen, tot zelfs vlak bij de afspuitstand.  Om 14.30 u was ik weer in de zaal na m’n fiets in bewaring te hebben gegeven.  De inschrijving was zelfs nog open.  Na de bevoorrading toch nog een dertigtal bikers op m’n pad getroffen.  Andersom eigenlijk, zij troffen mij op hun pad!  Een glas Ice Tea genoten terwijl de herfstzon rijkelijk door de ramen in de zaal naar binnen viel.  De warme douches had ik voor mij alleen, zodat ik proper weer naar huis kon bollen via de Baileybrug in Postel en de rustige E34.

Een leuk ritje, bijna uitsluitend in de bossen en met veel singletracks.  Ook enkele nieuwe paadjes bereden na toch al menige toertocht in deze omgeving gereden te hebben.  Bikewash, bewaakte parking en douches voorzien en een prachtig herfstweer met temperaturen waar we in de zomer slechts van konden dromen!  Meer moet dat niet zijn!

Het verslag over deze toertocht kan je ook lezen op mtb-you en op mountainbike.be!

05-11-2011 om 00:00 geschreven door StrammerMax

Toertocht (22-45 km) van de Belgische Politie Sportbond (BPSB) te Mol op 03-10-2011.

De toertochten op donderdagen, georganiseerd door de Belgische Politie Sportbond en waar iedereen vrij mag aan deelnemen, doen me altijd denken aan de film “Forrest Gump”.  Met de beroemde intro van de veer die naar beneden dwarrelt tot recht in de schooltas van Forrest en die er pas weer uit tevoorschijn komt wanneer hij z’n eigen kind aan de halte op de schoolbus zet!  “Life is like a box of chocolates, you never know what you get”!  Met de tochten van de Belgische Politie Sportbond of BPSB weet je immers nooit wat je krijgt!  Ik heb het al meegemaakt dat men de deelnemers gewoon een vaste route laat volgen en zelf niet uitpijlt en zorgt voor een flauwe bevoorrading.  Natuurlijk valt de organisatie van deze ritten wel op de schouders van vaak slechts enkele mensen.  Toen ik bijna aan de vertrekplaats was en het Sint-Paulusinstituut, de plaatselijke technische school, in het vizier kreeg, dacht ik al bij mezelf dat we de Landduinenroute voor de wielen zouden krijgen!  Maar deze keer was ik blij verrast door wat de politiemannen in hun petto hadden!

Parkeren was geen probleem, er was zeker geen grote toeloop.  Aan de inschrijving stond een vader met zijn zoontjes en kon ik meteen de uitleg volgen die nodig was om zonder problemen hier weer terug toe te komen.  Het kwam er op neer dat men de pijlen van de vaste routes diende te volgen, maar dat er zelf ook witte pijlen met de vermelding “Mol” waren opgehangen die voorrang hadden op de vaste route.  Om 10.30 u kon ik van start gaan.  Witte pijlen stuurden ons door het bosgebied Heidehuizen waar we al van bij aanvang enkele kilometers leuke tracks door de bossen konden berijden.  We werden achter het Sint-Paulusinstituut door gestuurd en kwamen zo op de vaste rode route terecht die zich op die plaats door Heidehuizen slingert.  Aan deze school passeren vele tochten die in deze streek georganiseerd worden, sommigen hebben zelfs de school als vertrekplaats.

Vanuit Heidehuizen werden we dan via een aantal veld- en boswegen het gebied Volmolen in gestuurd en weer door een aantal witte pijlen begeleid richting de Spinstersstraat alwaar een aantal kolossale villa’s staan in een doodlopende straat aan de bosrand.  Het tellertje klokte tien kilometer af.  Aan de omgeving te zien naderden we het rustige Bel.  Onverharde paden brachten ons inderdaad tot in het centrum van Geel-Bel met zijn kenmerkende plompe kerktoren om daar de groene route op te pikken.  Op 12 km stond een splitsingsbordje op een stokje waar je kon kiezen tussen de 22 en de 45 km.  Uiteraard de lange toer op, anders loont de lange autorit hiernaartoe niet!  Even werd van de route van het vaste parcours afgeweken en passeerden we in de buurt van de Kapucienenberg de bekende dode ontschorste boom waarin de tekst van het gedicht “Belle Belle” is gekerfd, een ode aan dit Geelse gehucht.

Tot aan km 15 werden we over leuke tracks door de bossen gestuurd en weken we over een mooie heuvelrug even af van de groene route om zo te passeren aan het al even bekende kleine kapelletje van Onze-Lieve-Vrouw-Van-De-Stilte dat opgehangen is aan een boom op een heuvel.  Ik heb er al ooit over gelezen en nu krijg ik het te zien.  Op het brede pad dat lager lag, zag ik ook een biker rijden.  Die had de witte pijl richting kapelletje vermoedelijk gemist en dus ook de mooie singletrack!  Ik zou hem later nog te zien krijgen.  De groene route voerde ons verder door de bossen om te passeren aan verhuurhuis De Kruiskwacht, waar het de baan naar Meerhout over ging om sport- en recreatiecentrum De Lissenvijver te bereiken.  Twee potige bikers staken me voorbij en een derde ging in m’n wiel hangen, maar bleef achter toen zich wat slijk en bultjes aandienden op een stukje van de groene route waar men tegelijk moet draaien, keren en klimmen in enkele S-bochten.  Nu lag de ondergrond vrij vast, bij droogte kan dit hier een echte zandbak zijn!  De groene route bracht ons naar het domein Scherpenbergen-De Hutten alwaar we de Bredestraat, een zandweg in Meerhout, kruisten om na enkele paden door de bossen de Taverne De Luihoeve in diezelfde straat te passeren.  Af en toe werd van de groene route afgeweken om enkele leuke paadjes en bultjes mee te kunnen pikken toen het tellertje 21 km had opgemeten.

De bevoorrading kwam op zo’n 23 km en stond opgesteld onder het afdak van een huisje naast een vijver.  De vader met z’n twee zonen was daar, evenals nog enkele andere bikers, waardoor het spontaan tot een gezellige babbel kwam en ik er een tijdje ben blijven hangen.  Twee vriendelijke dames zorgden er voor fruit, peperkoek, koeken, beschuit, wafels en lekkere soep in stenen mokken.  Naar hun zeggen waren er toch al heel wat deelnemers gepasseerd, want de eersten stonden al omstreeks halftien te popelen om te kunnen vertrekken.  Na de stop ging het via de wandelwegen Belspad en Ezaartpad verder op de groene route met enkele zijsprongetjes tot aan kilometer 29.

Ik geloof al lang niet meer in toeval, want net toen ik me afvroeg of we de plek van de helikoptertjes niet zouden passeren, reden we er pal voorbij.  Het is het terrein van de Kempense Modelclub, geen modellenbureau, doch een club voor liefhebbers van miniatuurvliegtuigen.  Soms zie je er mannen zitten die hun helikoptertjes op de vaste tafeltjes hebben uitgestald.  Of hoe het kind in de man blijft!  Vanaf deze plek aan de Volmolenweg ging het weer de rode route op, waarbij weer enkele zijsprongetjes genomen werden om van de route af te wijken om enkele mooie tracks aan te doen tot 31 km.

Tot aan km 35 werd een mooi stuk van de rode route bereden over zeer leuke tracks met hier en daar een zijsprongetje over plezante wegeltjes in de buurt van de vaste route.  Vooral aan het kapelletje op de heide in Hulsen (Balen) werd een mooie lus naast de route genomen, waarbij de heuvel diende bedwongen te worden via paadjes met enkele stevige wortels en een track door het bos.  Men kwam weer uit aan het kapelletje, zodat ik dit stukje nog eens een tweede maal heb overgedaan en de mensen die daar op de bank zaten met hun spelende kinderen, mij drie keren te zien hebben gekregen.  De voortzetting was wel wat onduidelijk, mede omdat die mensen daar zaten, en omdat er weer overgeschakeld diende te worden op de rode route.  Ik heb voor alle duidelijkheid een pijltje verhangen voor wie nog kwamen.  Een man en een vrouw tegengehouden die dit mooie stukje bijna aan hun neus hadden zien voorbijgaan!  Eens overgeschakeld op de rode route kwamen we aan een hoeve uit in de Schommelstraat in Balen.

Vanaf daar verder op het pad van de rode route om via de Borgerhoutsedijk de in het recente verleden verharde Bremdoornstraat in te rijden ter hoogte van het verlaten uitgebrande huis.  Daar volgde weer een zijsprongetje over een track rechts door het bos waarover ik nog niet zo lang geleden tijdens een toertocht ook gepasseerd ben.  Van dan af ging het via de rode route over mooie tracks door de bossen weer richting de Belsebaan waar we gestart waren.  Met nog mooie stukjes in de bossen tot we weer villa’s zagen staan tussen de bomen en weer in de bewoonde wereld arriveerden.

Een mooie toer, gebaseerd op de plaatselijke vaste routes, maar met enkele goed gekozen zijsprongetjes naast de trajecten daarvan.  De gemengde afpijling was voor sommigen een probleem omdat overgeschakeld werd van eigen witte pijlen naar de vaste routes en omgekeerd.  Zelf heb ik nergens gemist, soms wel eens getwijfeld.  Ik had zo’n 47 km.  Het was handig geweest indien men bij het over moeten schakelen op de vaste routes een bordje had geplaatst met de vermelding “volg nu de vaste route”.  Bovendien hingen er op bepaalde delen van het parcours reeds pijlen voor de toertocht van WTC Zonnestraal op zaterdag 5 november, wat het er niet duidelijker op maakte.  Jammer van het sombere weer, maar buiten enkele verloren gelopen druppels gelukkig geen nat van betekenis gevoeld!

Nog een drankje genoten in de cafetaria van de tennisclub en er gebruik gemaakt van de lekker warme douches.  Een afspuitstand heb ik niet gezien, maar bij het naar huis vertrekken zag ik wel iemand een tuinslang oprollen naast de toegang tot de tennisvelden.  Deze toer van de politie wil ik nog wel eens komen rijden.

Het verslag van deze toer kan je ook lezen op mtb-you en op mountainbike.be!

04-11-2011 om 00:00 geschreven door StrammerMax

Op de foto's: het Landgoed Den Utrecht nabij het Nederlandse Esbeek en de Staatsbossen te Weelde en Ravels.

03-11-2011 om 00:00 geschreven door StrammerMax

Haloween-mountainbiketocht (35-45 km) van de Brigand Bikers te Zele op 31-10-2011.

Toen ik de snelweg verliet en aan het grote kruispunt naar rechts richting Zele diende af te slaan, kon ik mijn ogen niet geloven!  Zo’n grote groep bikers had ik nog nooit op een nightride bij elkaar gezien!  Aan de moeilijkheden om een parkeerplekje te vinden te merken, moet er een grote toeloop geweest zijn!  Ik had niet verwacht dat het centrum van Zele zo’n verstedelijkt karakter heeft.  Uiteindelijk toch een plekje gevonden op een plaats die ik nadien gemakkelijk kon terugvinden!  Me bij twee niet onknappe jonge heksen ingeschreven, waarbij ik moeite had om m’n papiertje in te vullen in het halfduister en de luide muziek in het andere gedeelte van de zaal me enigszins irriteerde.  Ik kon de heksen maar met moeite verstaan!

Om 19.45 u door een spook uitgeleide gedaan en van start gegaan voor de toer in het gezelschap van nog redelijk wat anderen.  Maar spoedig zou iedereen uit elkaar getrokken worden!  Na de doortocht van het dorpscentrum bereikten we na 5 km de eerste bossen en reden we voorbij een vreemd verlicht kerkhof achter een metalen afsluiting alwaar zich ook het graf van Laurent Prins bevond!  Het zou al snel blijken dat de Brigand Bikers zich geen moeite gespaard hadden om de sfeer er op diverse plaatsen in te brengen.  Het bospaadje lag er vrij zompig bij en ik kon er rustig alleen over bollen.

Daarna arriveerden we aan het kruispunt dat ik daarnet met de wagen was gepasseerd en dienden we een drukke grote baan over te steken aan de lichten.  Het ging naar links naast de grote weg en even verderop volgde een klimmetje naar een pad dat over een dijk liep.  Ik vermoed naast de Durme, maar ik kon geen water zien.  Deze dijk zouden we dienen te volgen vanaf de zevende tot de twaalfde kilometer, wat op de duur toch wat saai begon te worden.  Want buiten een flauwe maansikkel en het gras langs weerszijden van het smalle paadje, kon je er niets zien, zelfs geen licht in de verte!  Er stonden plakkaten met afbeeldingen van schilderijen, zoals ik er later in straten ook nog zou aantreffen.  Verschillende groepjes staken me voorbij, vooral jonge gasten, en zelf stak ik een viertal voorbij dat de moed had om de tocht te rijden op gewone stadsfietsen en daardoor nog langzamer vooruit kwamen.  Op bepaalde plekken keken vreemde oogjes je vanuit het gras aan!  Even gestopt om de techniek erachter te ontrafelen.  Even eenvoudig als ingenieus bedacht!  Ik zal het geheim bewaren!

Oranje lichten rechts, wat tumult en fluojasjes recht voor, deden vermoeden dat de tocht langsheen de dijk ten einde liep.  De splitsing tussen de beide afstanden was hier aan een brug, waar seingevers hadden postgevat om een veilige oversteek te waarborgen.  De kleinste afstand ging rechtdoor aan de andere zijde van de baan, terwijl de lange afstand naar links de brug over ging!  Na enkele straten belandden we in een zeer zanderig pad tussen, ik vermoed, buitenverblijven, want ik hoorde kinderstemmen in de bossen.  Het was daar goed stompen geblazen om door dat zand te geraken.  Waar je door het zand naar boven diende te kruipen, stond een groepje mensen wat onvriendelijke commentaar te geven.  Het is gemakkelijk van te zeggen hoe het moet als je met de handen in de broekzakken staat!  Verder rechtsaf en ook daar commentaar van mensen die zich stoer wanen in gezelschap en met veel lawaai in het bos wandelden!  Kort na de start ook al!  Is dat misschien de Oost-Vlaamse mentaliteit?  Of al te veel jenever op?

Daarna herkende ik de brug over de snelweg waarover ik ook gereden ben tijdens een tocht die ik op 24 juli 2011 meegedaan had vanuit Waasmunster.  Daar ging het een gehavende singletrack op die zich op de zijflank van het talud van de snelweg bevindt.  Het ging nu vlotter dan toen, want ik zag toch niet waar ik reed!  Er stonden een paar lampen, gevoed door batterijen, om enkele gevaarlijke putten te markeren!  Eens het bos in, was de weg door een lint in twee verdeeld.  De linkerkant voor de bikers, de rechterkant voor wandelaars.  Er liepen er daar heel wat rond en ze waren in ieder geval heel wat vriendelijker dan dezen van daarnet!  Waarschijnlijk konden ze mij niet zien, verblind door mijn megalampen!  Hoog aan een boomtak hing een spook.  Het moet moeite gekost hebben om het daar te hangen!  Eens het bos goed en wel uit, zakten we over het paadje langzaam naar de voet van het talud en hing ik even achter een drietal dat ook met de nodige voorzichtigheid de putten en bulten trotseerde.  Dan rechts een straatje in.

We kruisten de Oudeheerweg, gelukkig dat de jonge nog niet weg was, in Waasmunster en doken een pad in, in een eigenaardige uitgeholde dreef waarvan het middengedeelte nog een stuk lager ligt tussen twee bomenrijen.  Ook dit stukje herkende ik van de toer vanuit Waasmunster.  Ik meen dat hier ook een vast parcours passeert.  In de bomen hing weer een spook te flikkeren.  Later aan de bevoorrading heb ik bestudeerd hoe ze zo’n spook in elkaar geknutseld hadden met een plastieken bol waarin een achterlicht voor de fiets is gemonteerd!  Na de doortocht van de mooie bosweg, ging het naar rechts een straat in met huizen van mensen die beslist geen armoede lijden!  Daarna konden we lekker naar beneden razen over het asfalt en kreeg ik aan een drukker bebouwd kruispunt het gezelschap van twee andere deelnemers.  We doken een paadje tussen de bomen in en het parcours voerde ons over een bizar paadje tussen twee vijvers die bij een verlicht kasteel hoorden.  Daarna kwamen we op paden in een groter bos terecht.

Dan naar boven een brug op en net voor de brug zelf naar rechts een donker pad in op een plek waar bouwwerken aan de gang waren.  Beneden was er veel gedruis van water en toen ik daar naartoe lichtte zag ik een grote bobbel schuim tussen de struiken!  De kerels die boven aan de brug stonden te wachten waren intussen vertrokken en weer uit het zicht verdwenen.  We vervolgden onze weg door een donker bos om uiteindelijk weer aan de brug te arriveren waar de splitsing voorzien was en waar we nu ook het traject van de kortste route dienden te volgen.  Daar was het wat onduidelijk of het nu de bedoeling was dat je de asfaltweg beneden bleef volgen, dan wel een paadje kon nemen op de dijk.  Ik heb voor het asfalt gekozen, met anderen in mijn zog.  Een hele poos reed ik over deze weg met een andere biker in m’n spoor die vermoedelijk mee kwam genieten van m’n licht.  Mijn lichtstraal bescheen het bedauwde gras langs de kanten.  Verderop ging het weer langs een waterloop, de Durme allicht, en via een smal paadje, alwaar mijn volger dan toch voorbijstak, bereikten we de bevoorrading op 25 km.

Aan de stop had men veel moeite gedaan om de sfeer er in te houden met monsters, geraamten, heksen en spoken die verlicht werden door met draadjes allerhande in elkaar gestoken felle gekleurde lampjes, tot een heel kerkhof toe.  Het geluid van twee heksen die in de tent waren opgehangen was buiten beter hoorbaar en op de duur wel enerverend!  De heksen die voor de bevoorrading zorgden mochten er best zijn.  Je diende je stuk peperkoek wel op te vissen uit een grote metalen kooi waarin spinnen zaten!  En stukjes chocolade lagen verstopt in spinrag!  Een vrouw op de schouders getikt die de hele versiering bijna meesleurde toen ze met haar mountainbikeschoen in spinrag bleef haken!  Geen bekenden gespot, tenzij enkele mannen van Straf in Bergaf uit Opwijk en een zeer korte babbel met Dr. Gonzo gehad.  Het was zo’n gezellige drukte in de tent dat het moeite vroeg om weer verder te rijden.

Na de stop dienden we een paadje naast een waterloop te volgen.  Een visser had er zijn tentje in het nachtelijke duister opgesteld en begroette me vanuit zijn piepklein verblijf.  Naast of op het water dobberde in de verte ook een verlicht spook.  Ofwel werd daar ook Halloween gevierd, ofwel maakte het deel uit van de act!  Ik zag een hele trein op het paadje achter me naderen en ik kreeg de opmerking dat ik wel erg veel licht bij had om alleen op pad te zijn!  En dat van slechts twee lampen!  Aan de Penningdreef op het grondgebied Hamme moesten we een kalme grote weg dwarsen aan een kruisbeeld met het opschrift “In het kruis is onze zaligheid gelegen”!  Dat hangt er natuurlijk van af welk kruis men bedoelt!  Ik kan best aannemen dat mijn zaligheid in m’n kruis gelegen is!  Met daaronder een zacht kussentje!  Weer zag ik in de kant vreemde oogjes glinsteren!  Maar deze bewogen bovendien!  Het was een kat!

Veldwegen en landelijke betonbaantjes werden ons deel.  Met veel lawaai schoof één van twee bikers uit over kiezelsteentjes.  Ik weet niet of hij kennismaakte met de plaatselijke grondbedekking.  Even verder reed me een kerel zonder licht tegen redelijke snelheid voorbij, later nog drie anderen zonder licht en op een weinig voorzichtige manier!  Die hadden graag echt Halloween gevierd op het kerkhof!  We bereikten een grote baan in Hamme op 32 km na de start.  In een bos aan een T-kruispunt ontwaarde ik tussen de bladeren in het licht van m’n lampen spookgedaanten, maskers en een heuse berenkop!  Van drie mannen die me inhaalden riep één me toe dat ik zeker niet verloren zou rijden met zo veel licht!

In de Durmestraat in Zele trof ik een biker aan die drie vrouwen op sleeptouw had.  Zij vroegen zich af hoe we aan 45 km gingen geraken nu we al terug in Zele waren!  Plotseling hoorden we een kletterend geluid!  De man was gewoon over een draadafsluiting gereden van een halve meter hoog en drie meter lang, naast de oprit naar een garage, en die in het duister niet te zien was en waardoor de draad van het paaltje gerukt werd!  In een straat die heraangelegd werd, waren bruggetjes uit planken gemaakt, waarlangs we een servitudenweg konden oprijden.  Woonstraten en veldwegen brachten ons tot in de Veldekensstraat in Zele waar mijn aandacht getrokken werd door een mooi gerenoveerd huis waar een nieuw dak werd op gelegd.  Het tellertje klokte toen exact 40 km af.  Tot aan het einde soms voor, dan weer achter het viertal gereden, onder meer in de straten van een industriezone die uiteindelijk uitgaven op de uit betonplaten opgetrokken zijwand van een viaduct.  Na enkele straten in het centrum bereikten we weer de sporthal.  Naast de sporthal stond nog een brug opgesteld, maar die heb ik wijselijk links laten liggen teneinde geen ongelukken te zoeken aan het einde van de rit!

Bike gestald in de bewaakte parking en binnen een kijkje gaan nemen waar een Halloweenfuif al volop aan de gang was!  Een babbeltje met Weetabix en zijn drie makkers die ook vanuit onze contreien naar Hamme waren afgezakt.  Ook Slowlegs gespot, voor het eerst ontmoet op de nightride in Bergen-op-Zoom van 14 oktober jongstleden en vrijdag nog gezien na de Halloweentocht in Wiekevorst.  Het late uur en de lokroep van de tocht voor morgen in Weelde, deden me mijn auto weer opzoeken.  Het zou weer een korte nacht worden!  Een toer met redelijk wat asfalt, maar waarbij het natuurlijk om de sfeer te doen is.  Het moet veel tijd gekost hebben om al die spoken op te hangen en die vreemde oogjes in het gras te verstoppen!  Content dat ik het eens meegemaakt heb!

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you en op mountainbike.be!

02-11-2011 om 00:00 geschreven door StrammerMax

Toertocht (25-45-55-65 km) van Meerdaal 2000 in Bierbeek op 30-10-2011.

Het vroeg toch wel wat moed om deze zondagochtend op te staan na vrijdagavond al te zijn gaan rijden in Wiekvorst en de dag nadien zowel de tocht in Merksplas als ’s avonds deze in Bonheiden gereden te hebben!  Maar toch geen spijt gehad van mijn keuze nadien!  Het was in Bierbeek even zoeken naar een parkeerplek die ik uiteindelijk vond op ruim 1 km van de start in de Opvelpsestraat op een stukje gras voor een weide waar naast een stapel kreupelhout ook twee dode ratten bleken te liggen!  Daar stond m’n auto veilig, want ik wist al op voorhand dat hij er als één van de laatsten zou blijven staan.  Ik kreeg al direct het gezelschap van een andere rijder die naast me kwam parkeren.  Ondanks de verre afstand tot het vertrek staken er na afloop toch flyers onder de ruitenwisser!

Na een vlotte inschrijving omstreeks 9.45 u vertrokken, waarbij we na de start al direct een afdaling over kasseitjes voor de wielen kregen, gevolgd door een idem dito klim!  De eerste 5 km werden we vergast op paden die ons door statige beukenbossen in herfstkleuren voerden.  Na de eerste splitsing tussen de kleinste en de grotere afstanden, op 6 km na het vertrek, werden we een zware klim in het bos op gejaagd.  Dat was puffen geblazen!  Als beloning kregen we nadien een plezante afdaling te verwerken, waarna het weer naar boven kruipen was om uit te komen in de bekende smalle dreef, gelegen in de velden en tussen twee rijen statige beuken, om daarna uit te komen in de open velden aan een eenzaam huis.  Ik vermoed dat ook de vaste Meerdaalwoudroute hier passeert.

Op 11 km volgde de doortocht van Mille-Beauvechain met de nodige klimmetjes.  Voor vele bikers zal het eerder Mille-Dju geweest zijn, want er stonden er op diverse plekken langs de kant van de wegen om hun lekke banden te herstellen!  Sabotage?  Dat kon toch geen toeval zijn!  Na 12 km bereikten we een volgende deelgemeente van Beauvechain, meer bepaald het schilderachtige Nodebais.  We waren dus al vrij kort na de start aan de andere kant van de taalgrens beland.  Een klim doorheen een holle weg bracht ons tot boven in een open landschap en voorbij een boomgaard aan een mooi gloednieuw huis met een gevel die de indruk gaf in hout te zijn opgetrokken.  Vrij kort daarna werden we vergast op een megabangelijke afdaling over kasseitjes, nog steeds in Nodebais en 14 km na het vertrek.  Daarna volgden een aantal zeer lange brede veldwegen in een open landschap zodat je de bikers voor en achter je goed kon zien rijden.  Een groepje van vijf, allemaal in dezelfde pakken gestoken, stak me voorbij.  Het moet leuk zijn van zo samen te kunnen rijden, maar het is mij wegens te traag niet gegund!  Even later zag ik deze mannen aan de bevoorrading staan op 17 km van de start nadat we een plezante en snelle afdaling over keien en steentjes hadden moeten nemen.  Daar was ook de splitsing tussen de twee grootste en de kleinere afstanden.  Ik was van mening dat ik hier straks weer zou passeren, maar dat bleek nadien niet het geval te zijn.  Dat zal dan tijdens een andere toertocht in deze streek geweest zijn.  Aan de stop kon je bananen, partjes appelsien, peperkoek en cake eten.  Na van alles geproefd te hebben gelijktijdig met het vijftal weer vertrokken.  Twee ervan sloegen plagerig de richting van de 55-65 in, maar werden door hun makkers teruggeroepen!  Zelf kroop ik wel naar boven de lange route tegemoet en ik zou alvorens de splitsing tussen de 55 en de 65 km te bereiken nog slechts twee deelnemers treffen die hetzelfde deden.  Na de afsplitsing van de 65 km zou ik er weer meer te zien krijgen die me voorbijstaken.

Het was de moeite waard, want we kregen een zeer mooi stuk voor de wielen doorheen een prachtig golvend landschap, waarin de koeien graasden tegen de hellingen in een zonovergoten omgeving.  Ook de kinderen van de plaatselijke chiro brachten er hun zondag door met een tocht in kleine groepjes en opdrachten.  Zo hing er iemand aan een touw dat opgetrokken werd over een dikke boomtak om kratten te stapelen en er op te gaan staan.  Na mijn passage verried een kletterend geluid dat de poging afgelopen was!  Afdalingen en klimmetjes, off-road en over kasseitjes, brachten ons naar Hèze (Grez-Doiceau).  Op 27 km volgde weer een mooie te pruimen afdaling over een lang pad doorheen de bossen, om beneden een in het roze geschilderde kapel te treffen die blijkbaar hoorde bij het grote huis achter je en wat in dezelfde afzichtelijke kleuren was geverfd en vanaf een hoogte uitkeek over de omgeving.  Daarna reden we voorbij enkele mooi gelegen schilderachtige huizen van Bonlez (Chaumont-Gistoux).

Toen ik even halt hield voor een stevige trek aan m’n lurkzak en na een klim even uit te blazen, hoorde ik m’n schuilnaam roepen en maakte ik tijdens een kort gesprekje kennis met Phille81, één van de mensen die na een tocht ook altijd de moeite doet om zijn wedervaren kond te doen met meer dan alleen “het was goed” of “het was niet goed”!  Ik denk dat ik het wel best naar mijn zin zou hebben in het gezelschap van deze vriendelijke man, maar met het leeftijdsverschil en mijn gebrek aan snelheid kan ik het wel vergeten van hem lang te kunnen blijven volgen.  Hopelijk spreekt hij me weer aan als onze paden elkaar nog eens kruisen, want ik heb natuurlijk niet het voordeel van een herkenbaar symbool op het fietspak zoals de mega-papegaai op het mijne!  Nauwelijks was hij vertrokken of er arriveerde een jong echtpaar met kinderen!  Zij zullen op eigen houtje onderweg geweest zijn op de bike!  Mijn hoedje af voor die kleine die deze klim overwonnen had!

Voor mij zware en soms lange klimmetjes, maar die steeds beloond werden met het vooruit jagen van de kilometers over lange leuke afdalingen, brachten ons naar het prachtig gelegen Biez (Grez-Doiceau) alwaar het de moeite loonde van eens tot achter de op de rand van een heuvel gelegen kerk te rijden en te genieten van het vergezicht over de bossen op deze mooie herfstdag.  Beneden enkele grote nieuwe huizen waar we kort daarna zouden passeren.  Op de extra lus voor de lange afstanden lagen veruit de mooiste paden van deze tocht.

Schitterend gelegen paden en zware beklimmingen brachten mij tot aan een grote baan die van Waver naar Archennes voert, te zien aan de wegwijzers, en waar ik al meer gepasseerd ben tijdens tochten in deze regio, zowel vanuit Vlaams als Waals Brabant!  Even verder was er veel bedrijvigheid in een weide waar jeugdbewegingen waren neergestreken en hun rugzakken en kampgerief hadden neergelegd!  Een mini-jamboree!  Nog een weinig verder trof ik drie bikers die langs de kant genoten van de warme zon.  Het waren de mannen die zaten te wachten om de pijlen weer weg te nemen!  Verdorie, dan zou ik me mogen beginnen haasten!  Een tandje bij gestoken en vanuit de velden ging het weer de bossen in!

Tussen de 40 en de 45 km volgden een aantal stukken doorheen de open velden, zacht klimmend soms, en twee megabangelijke afdalingen tot aan het stationnetje van Gastuche alwaar de rinkelende bellen aan de aparte overgang voor fietsers en voetgangers de komst van een trein meldden!  Een andere eenzame biker stak me voorbij.  Even gestopt naast de spoorweg om te drinken.  Ik maakte me wel wat zorgen, want begon moe te worden en ik weet dat er op deze plek een voor mij moeilijke klim volgt over wortels op een stukje vaste route naast een gedenksteen voor burgerlijke oorlogsslachtoffers die omkwamen tijdens een bombardement in Gastuche.  Vermoeidheid, een dikke wortel en de passage van twee tegenliggers, noopten me halverwege tot afstappen.  Op een rechter stukje weer aangezet en dan in één ruk naar boven gekropen!

Op 47 km hoorde ik de naaf en voelde ik de hete adem van een biker in mijn nek!  Of ik de toer van Bierbeek reed?  Hij was de bezemrijder die het parcours controleerde op achterblijvers!  Ik had het intussen bedenkelijk gevonden dat ik nog steeds de bevoorrading niet gepasseerd was, in de mening dat deze dezelfde was als de eerste, waarvan ik vermoedde dat ze ongeveer halverwege de 45 km zou gestaan hebben!  Ik begon al te vrezen dat ik met de 50 km die ik nu reeds had er nog dik 22 zou moeten bij nemen!  Dus aan de bezemrijder gevraagd of het nog lang was tot de stop!  Nog een vijf kilometer!  Volgde nog een zware klim en verder nog eentje naar Nethen toe, alwaar ik toch even aan de kant ben gaan staan om naar adem te happen.  De tweede stop kwam op 52 km en ik heb er kunnen drinken en een hele banaan naar binnen gespeeld.

Afscheid genomen van de bezemrijder en snel weer vertrokken om de ontpijlers voor te blijven.  Vermits er niet zo heel kwistig pijlen waren gehangen, zouden ze ook snel weer verwijderd zijn.  Na de stop volgde een mooie afdaling door de statige bossen richting De Zoete Waters.  Dat opende perspectieven voor mijn persoonlijke après!  Want na een toer in deze regio breng ik getrouw een bezoekje aan het frietkot naast de speeltuin tegenover de vijver, een toeristisch pleisterplaatsje.  Toen ik even halt hield, merkte ik dat een andere bezemrijder me had gevolgd en discreet wachtte!  Na een stuk de betonbaan gevolgd te hebben, doken we weer de bossen in en ging het de grote baan op de grens tussen Haasrode en Blanden over en weer de bossen in aan de overzijde van deze weg.

Op 60 km werden we nog vergast op de mooie dreven in ik vermoed het Meerdaalwoud, waarbij we zelfs een plaatselijke wijnbouwer passeerden, de Chardonnay Meerdael!  Er liepen heel wat wandelaars te genieten van deze uitzonderlijk mooie herfstdag.  Bij het passeren van een groepje maakte iemand me duidelijk dat de eerste wandelaars doven waren!  Maar ik rijd altijd voorzichtig voorbij.  Zo ook de paarden die hier geregeld lopen.  Nadat ik de groep voorbij was volgde nog een korte, maar stevige klim.  Omdat ik voor de doven niet als een gieter wilde afgaan heb ik het met m’n laatste krachten toch tot boven gehaald!

Ook tijdens de laatste kilometers kregen we nog mooie paadjes voor de wielen geschoven in stukken bos en doorheen de velden.  Ook hier liepen wandelaars rond.  In de verte ontwaarde ik de mannen die de pijlen wegnamen.  Nog maar een tandje bij gestoken dus!  Volgde nog een lang stuk langsheen de velden.  Hopelijk had ik in mijn haast geen pijl over het hoofd gezien!  Een herinneringspijltje tussenin had hier goed geweest.  Even later arriveerde ik aan het domein De Bremberg en had ik de ontpijlers weten af te schudden.  Tijdens de laatste stuiptrekkingen van deze rit reed ik nog door de bossen en verkeerdelijk de steile oprit naar een huis op, om daarnaast dan weer aan de voetbalvelden toe te komen!  Het was toen al 14.30 u!

Er stonden nog bikes in de bewaakte parking.  De geur van versgebakken ajuin streelde mijn reukorgaan.  Een drankje en een hamburger gingen vlot naar binnen, zo ook bij de ontpijlers die kort na mij arriveerden.  Het was vriendelijk van één van hen me te zeggen dat ik hen er gedurende de laatste kilometers nog afgereden had!  Dat zou Freaky wel eens kunnen geweest zijn!  Ik heb in ieder geval met volle teugen genoten van deze rit die voor mij op de grens ligt van “goed te doen” en “te zwaar”!  Ik was in ieder geval goed moe na afloop!  Zoals gezegd nadien nog langs de Zoete Waters gereden om de verloren calorieën weer op peil te krijgen met een lekkere zak frieten, een kwak mayonaise en een satéke en daar de zon te zien ondergaan.  Om daarna content weer naar Antwerpen te bollen.  Thuis m’n fietske nog proper gemaakt in de duisternis nu het een uur eerder donker is!  En toen ik te bed ging lag ik na vijf minuten al te knorren!

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you en op mountainbike.be!

Op de foto's: de omgeving van Nodebais en het kerkje te Biez.

Een filmpje van deze toertocht door Philippe Duthoit

02-11-2011 om 00:00 geschreven door StrammerMax

Fotoreportage

02-11-2011 om 00:00 geschreven door StrammerMax

Toertocht (16-25-32-40-50) van de Midweek Specials te Merksplas op 29-10-2011.

Voor deze zaterdag was het een moeilijke keuze tussen de toertochten in Leopoldsburg en Merksplas.  Het is de tweede geworden, wegens dichter bij huis, zodat ik iets later kon vertrekken na een korte nacht na de Halloweentocht in Wiekevorst de avond voordien!  Het was trouwens ook nog eens plezant van te biken in de streek waar ik een jaar of vijf mijn eerste lokale ritten reed en mijn tong op de tenen hing als ik van Hoogstraten naar Wortel bolde!  De locatie van de start was nog steeds aan het Gildelokaal waarnaast nu de gloednieuwe sporthal staat.  Er zijn nu blijkbaar ook een degelijke toegangsweg en parking aangelegd, evenals nieuwe paden en afsluitingen, zodat niet meer dient geparkeerd te worden in een stoppelveld even verderop.  Dit stoppelveld en de oude toegangsweg waren voor de getrouwe deelnemers afgesloten met linten!  De auto toch maar op mijn klassieke plekje voor een huis in de straat gezet.  Wegens de vernieuwingen was het voor mij even zoeken naar de start op het sportterrein!

Na het inschrijven een kennis van de inrichtende club gegroet die achter de toog stond te tappen en om 12.45 u van start gegaan na m’n bike opgehaald te hebben uit de bewaakte parking die evenmin nog op dezelfde plek stond.  Zoals gebruikelijk voerde de tocht ons over het bruggetje in het park van Merksplas en over een singletrack door een grasstrook naast bossen richting de Lochtenberg en werden we door seingevers de gevaarlijke baan Merksplas-Hoogstraten over geholpen.  Daarna bereikten we de bossen in de buurt van de camping en KMO-zone Molenzijdse Heide en werden we via het privéterrein van een firma naar het park en de bossen geleid die achter de waterloop “De Gracht” gelegen zijn.  Ook hier was het parcours gewijzigd, de oude afslag door een lint afgesloten, en werden we nu over zandhopen gestuurd die er al van vroeger op een privéterrein liggen, maar waar men met een bulldozer een pad had over uitgegraven.  Daarna volgde een mooie track met draai- en keerwerk door de bossen, waardoor je de achteropkomende bikers een aantal keren te zien kreeg!  Het tellertje klokte 5 km af.

Van 5 tot 10 km kregen we een stuk van de mooie singeltrack naast “De Gracht” voor de wielen.  Die maakt deel uit van de vaste route die naast deze waterloop ligt en de grens vormt van de bossen van Merksplas-Kolonie.  De bossen droegen hun prachtige herfstkleuren.  Het parcours lag er zeer droog bij, zelfs de klassieke natte stukken.  De heuveltjes die aan de andere kant van de gracht liggen, een voormalig crossparcourtje, werden niet geschuwd.  De grootste bult werd zelfs twee keren meegenomen, daarna ging het de grote vijver voorbij en volgde de eerste splitsing.  Voor de langere afstanden ging het de baan Merksplas-Rijkevorsel over, met nogmaals dank aan de seingevers die daar vele uren gestaan hebben, en pikten we het volgende stuk van de track naast De Gracht mee.  Ook daar alles superdroog!  Een snel kereltje voorbij laten steken op het smalle paadje.  De track geeft uit op de brede dreven die door de uitlopers van Merksplas-Kolonie gaan tussen de plantvakken van een boomkwekerij op de grens met Beerse.

Van 10 tot 12 km deden we het uiterste tipje van de Blakheide op de grens van Rijkevorsel en Beerse aan waar de paadjes zich door de dennenbossen slingeren.  Ik weet hier nog leuke paden verscholen liggen waarvan sommigen eigenlijk niet mogen bereden worden, maar als local kan je de verbodbordjes omzeilen!  We passeerden de manege Blakheide over een pad in de bossen dat jammer genoeg recentelijk geasfalteerd werd zodat de paardrijders de manege met propere wielen kunnen bereiken!  Daarna weer door twee mannen voor een tweede keer de baan Merksplas-Rijkevorsel over geholpen om de track op een heuvelrug op gestuurd te worden en even verderop de vaste route weer te vervoegen.  De wortel die me altijd de das om doet, deed dat nu weer, en laat net op dat moment een treintje snelheidsduivels achter me hangen, hetgeen me al zenuwachtig had gemaakt!  Hun denigrerende opmerkingen hadden ze voor zich kunnen houden!  De mooie track voerde ons door de prachtige bossen en ook hier lagen de klassiek natte stukken er uitzonderlijk opgedroogd bij.  Ei zo na had ik een collega die er op eigen houtje aan het biken was niet gezien, want het ging lekker snel vandaag op de mij bekende paden.  Aan de slagboom werd ik voorbijgestoken door een treintje snelle jonge gasten.

Van 12 tot 17 km ging het dan over een brede assenweg, de Zandweg, richting Bolk te Rijkevorsel om daar naar rechts de Papenvoort in gestuurd te worden, eerst asfalt, overgaand in zand.  Ook daar weet ik enkele mooie alternatieven liggen die vroeger al wel eens door “natuurliefhebbers” met afgezaagde boomstammen werden gesaboteerd om de toegang te bemoeilijken.  De plaatselijke veehouder is bezig met de bouw van een derde grote stalling!  Vroeger stond daar langs die kant helemaal niets van gebouwen!  Helaas!  We werden nogmaals door vriendelijke mensen de baan Merksplas-Hoogstraten over geholpen om aan De Diepte richting Wortel-Kolonie te worden gestuurd over assenwegen die zich doorheen een open landschap van weiden en velden slingeren.

Aan de toegang tot de bossen van de Kolonie ging het dan rechts de singletrack op die verscholen ligt in het groen om via de brede dreven waarop zich in de loop der jaren tracks hebben gevormd, richting een stuk van de groene vaste route te rijden.  Op deze tracks zit wel wat oud steenpuin in de grond waarover het dokkeren geblazen is.  De beloning is het mooiste en technische stukje op de groene route, met smalle tracks die de biker met veel bochtjes door een mooi stuk dennenbos voeren.  Dat bos is intussen toch wat hersteld na de vreselijke ravage die er enkele jaren geleden door een storm werd aangericht.  Midden dit bos stond de bevoorrading, op 22,5 km na de start!  Wafels, koeken, bananen en sportdrank stonden er op het menu.

Na de stop konden we nogmaals draaien en keren over het tweede stukje op de vaste groene route om via een pad vol stenen uit te komen aan Staakheuvel, een gehavend klinkerpaadje, om zo richting de dreven in de buurt van Bootjesven gestuurd te worden.  Aan het begin van zo’n dreef  was een splitsing voor de 40 en de 50 km.  De kleinere afstanden werden naar rechts in rechte lijn naar het Grenspad gestuurd, de grotere afstanden reden voorbij het mooie Bootjesven, naast de mangroven van een indertijd onder water gezet bos, om aan het Grenspad een tweede splitsing te treffen tussen de 40 en de 50 km.  De lange toer op en het immer zanderige Grenspad bedwongen op de grens van het Belgische Minderhout en het Nederlandse Castelré.  Het bekende trackje naar rechts op en dan een zandweg in, richting de Rode Weg, om daar weer de bossen in te gaan op Nederlands grondgebied, overgaand in open veld.  Om daarna via een lusje tussen de Rode Weg en het Grenspad, doorheen enkele jaren geleden herverkavelde natuurgebieden, weer aan de plek van de tweede splitsing te arriveren en het parcours van de 40 km te vervoegen.  Vervolgens ging het langsheen het mooiste stukje van het bosrijke Grenspad, achter Bootjesven, en waarover ook de vaste route loopt, om tenslotte de route van de kleinere afstanden weer te vervoegen op de plaats waar enkele zandwegen uitkomen op de Rode Weg, de baan die Minderhout met Baarle-Hertog verbindt.

Een stukje via de Rode Weg en langs een boom op een plek waar autocrosser Erik Kokx uit Baarle-Nassau, op 20 september 2011 is verongelukt, om dan naar rechts een zandweg in te gaan richting de Achtenrijthoeve op de grens van Merksplas en Zondereigen.  Deze zandweg lag er zeer droog en zanderig bij.  Bij slechte weersomstandigheden is het hier echt ploeteren en sukkelen geblazen.  Ik ben hier ooit komen rijden bij slecht weer en hoor nog altijd een andere biker roepen “dat het precies een echte veldrit was”!  In de Achtenrijthoeve ging ik vroeger al wel eens een boerenijsje eten toen ik hier met een kameraad lokale ritjes kwam rijden.  Door het feit dat hij nu kleine kinderen heeft en ik hier niet meer tijdens de weekends verblijf, behoort dit deel van ons leven intussen helaas tot de geschiedenis.  Maar ik blijf hem dankbaar dat hij me indertijd bijna letterlijk bij het nekvel naar de fietsenwinkel gesleept heeft en zo voor mij een nieuwe wereld deed opengaan!  Aan het kruispuntje verderop ging het de betonbaantjes op richting de verffabriek Reva om in de bossen om de Reva weer een mooi stukje op te pikken van de groene vaste route.  Enkele andere bikers staken me op de paadjes voorbij.  Intussen was na een grijze start de zon beginnen schijnen en kwamen de bomen in hun herfsttooi pas goed tot hun recht.

Assenwegen in een winderig open veld voerden ons dan tegen de richting van de vaste groene route in weer richting Merksplas waar we na 40 km de streek rond Kromven bereikten om aldaar weer de bossen in te duiken met als enige gezelschap sporadische wandelaars met hun hond.  Voor mij begon dan het meest interessante stukje van de rit, vermits de paadjes die ik tot dan toe gereden had, voor mij bekend terrein waren.  Tussen de 40 en de 48 km deden we de prachtige bossen in de omgeving van het Zwart Goor aan, waar we soms vrij lange paadjes voor de wielen kregen en dit aan de beide kanten van de drukke baan Merksplas-Weelde alwaar twee seingevers hadden postgevat om de bikers veilig te doen oversteken.  Met nogmaals dank om daar een hele dag te komen staan!  Nu begon de vermoeidheid zich toch te laten gevoelen.

We kwamen weer uit de bossen tevoorschijn op een asfaltbaantje, om de laatste twee kilometers aan te vatten die ons weer door het park naar de sporthal voerden.  Er waren nog heel wat deelnemers in de zaal die na de rit genoten van een drankje en een babbel, maar ik kon geen bekenden spotten.  Zelf nog even uitgerust.  Van de bikewash en de douches geen gebruik gemaakt na een propere rit.  Ik was immers zinnens om ’s avonds de Halloweentocht in Bonheiden nog te gaan rijden!  Daar kon ik nog ruim op tijd rechtstreeks vanuit Merksplas geraken!  Na een leven zonder sport is het nu toch wel ver gekomen van twee ritten op een dag te doen!  Ik heb immers nog heel wat verloren jaren zonder bike goed te maken zo lang ik nog in staat ben om te rijden!  Ik heb met volle teugen genoten van nog eens een toer in de bakermat van mijn bikend leven, in de streek waar ik door een kameraad op sleeptouw werd genomen en waar ik mijn eerste lokale ritjes reed alvorens aan toertochten te beginnen deelnemen.  De organisatie in Merksplas was weer af tot in de puntjes met een mooi parcours, seingevers aan de drukke oversteken, bewaakte parking, bikewash en après.  En dat voor slechts 2,50 euro!  De man die elk jaar aan de bikewash staat en aan de watertank aan het morrelen was toen ik weer naar huis reed, riep me zoals steeds in het voorbijrijden “bedankt voor te komen” toe!  Ik had even moeten stoppen om een woordje te wisselen!  Spijt dat ik dat niet gedaan heb!  Alleen al die vriendelijke man is een reden om elke keer weer naar hier te komen!  Bij het opladen van m’n fiets nog schaapachtig “goedendag” gezegd tegen een vrouw die met een gezelschap op wandel was en me lachend aankeek!  Pas later viel m’n eurocent!  Ze was een collega die ik slechts zeer zelden te zien krijg!

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you en op mountainbike.be!