Toertocht (15-30-40 km) van WTC 't Pedalleke te Essen-Wildert op zondag 26-02-2014.

Omdat ik daags voordien naar een feestje met drankje en hapje van een collega die vijftig jaar was geworden geweest was en ik daar mee de deur had gesloten, was de nacht weer maar van zeer korte duur geweest!  Om drie uur te bed en om zeven uur was ik alweer op!  Wakker worden duurt dan altijd lang zodat het al 8.30 u was eer ik van thuis uit met de bike vertrok richting Essen-Wildert.  Vanaf Kapellen dien ik enkel maar de paden en de straten te volgen die evenwijdig lopen met de spoorlijn van Antwerpen naar Essen en Roosendaal.  Enkel vanaf Heide-Kalmthout dien ik even van het spoor af te wijken om vanaf de stopplaats Kijkuit weer een reeds aangelegd stuk van de fietsostrade Antwerpen-Essen te kunnen volgen tot in Wildert.  Zonder enig zoeken arriveerde ik na een uur in de stokoude feest- en toneelzaal achter het Café De Volksvriend.  Alleen die zaal loont al de moeite van hier eens te komen rijden!  Er was nog redelijk wat beweging in en om de zaal.  Ondanks de grote concurrent in Mol-Wezel kon deze tocht op de nodige belangstelling rekenen.  Aan de start trof ik m’n clubmakkers Davies, Bart en Ivan.  Me ingeschreven voor de luttele som van drie euro en om 9.45 u kon ik van start gaan.

Het ging de straat uit in de richting van de spoorweg en in plaats van zoals vroeger rechtsaf te slaan voor de overweg, dienden we deze nu te kruisen en reden we aan de verkeerslichten rechtdoor de Steenovenstraat in en het dorp uit.  Door de iets andere start bereikten we aldus op een andere wijze de toegang tot de Wildertse Duintjes.  Dat is een klein heuvelachtig bosgebied dat doorsneden wordt door talloze paadjes en tracks en bijgevolg een speeltuin voor mountainbikers waar we van 1,50 km tot 3 km konden van genieten.  Het is altijd leuk rijden daar en elke zichzelf respecterende toertocht in deze omgeving neemt deze plek op in het parcours.  We verlieten de Wildertse Duintjes over een pad met steenslag en reden er door een bosgebied waarin langs de onverharde wegen toch bebouwing staat.  Zogezegde buitenhuizen die echter als permanente woning in gebruik zijn!  Het ging dan een asfaltbaantje op met twee haakse bochten.  Vorig jaar reden we deze tocht in sneeuw en ijs en gingen er in de eerste bocht verschillende bikers onderuit!  Nu was het weer mild en konden we zelfs al proeven van de lente.

We passeerden na 6 km het in de verte gelegen college van Essen met het immens grote heiligenbeeld op de kerktoren.  Er weerklonk muziek en er stonden vlaggen in een naburige weide.  Daar moet één of andere manifestatie gepland geworden geweest zijn.  Van het asfalt ging het een veldweg op.  Twee edities geleden heeft één van m’n clubmakkers hier nog een Nederlandse biker voortgeholpen.  Die man had zijn lekke band vervangen, had vastgesteld dat hij zijn pompje vergeten was en durfde niemand tegenhouden om naar een pompje te vragen!  Intussen al twee jaar geleden en het staat me nog steeds voor de geest!  Na de veldweg trof ik op 7 km een splitsing waar de kidstoer zich losmaakte van de 30-40 km.  Een natte veldweg vol te omzeilen plassen voerde met tot aan de kerk van Essen-Hoek, een godvergeten gat op de Belgisch-Nederlandse grens.  8 km.  Even gaan kijken op het kerkhof waar mijn collega en makker begraven ligt.  Zijn broer had ik vlug gevonden, maar net toen ik het wilde opgeven spotte ik het graf.  Hij rust er vredig onder een boom.  Ondanks het feit dat hij zo oud was als mijn vader kon ik het goed met deze mens stellen.  Ik ben blij dat ik nu weet waar hij ligt.  Hoe ouder een mens wordt, hoe meer vrienden en bekenden uit uw leven verdwijnen.  Maar dank zij de bike kom ik er soms ook nieuwe tegen waarmee het klikt.

Aan de kerk staan altijd twee seingevers, ook al is daar weinig verkeer.  Via de Bergsebaan ging het een veldweg in, droog maar met zeer grote plassen.  Via dit pad bereikten we de Belgisch-Nederlandse grens ter hoogte van de Vleetweg en de Hollandsedreef op bijna 11 km van de start omstreeks 10.30 u.  Van hier was het ferm stompen geblazen op een door landbouwvoertuigen gehavende natte veldweg met de wind tegen tot aan een volgend landelijk asfaltbaantje.  Via de Moerkantsebaan bereikte ik met nog redelijk wat anderen de Weg naar Wouw op de plek waar de baan splitst in de richtingen naar Wouw en naar Bergen-op-Zoom even voorbij het centrum van het Nederlandse Huijbergen.  Daar voelde ik plots de hete adem van Jean-Paul in mijn nek!  Met hem had ik de laatste dagen van 2013 doorgebracht tijdens een onverwacht weekendje in het Nederlandse Nijverdal om er de toertochten van Groenlo, de nightride van Nijverdal en de toertocht van Hattemerbroek te rijden.  Het ging rechtsaf de Walsestraat in om er halverwege op het kruispunt met de Overbergseweg de splitsing te krijgen tussen de routes van 30 km en van 40 km.  Het trio snelle jongens dat me daarnet voorbijgevlogen was, de derde in een smetteloos wit mooi fietspak, gingen de richting van de 30 km uit, wij twee rechtdoor in de richting van het bos voor de langste route.  Jean-Paul voelde zich niet in vorm en zat verveeld met het feit dat hij zijn maat Guy had moeten lossen en hoopte dat deze niet te lang op hem zou moeten wachten, maar ging toch mee de 40 km op.

We doken het bos in en kregen enkele leuke paden met bultjes op en af voor de wielen.  Samen genoten we van 14 tot 16 km van de paadjes en tracks in de bossen van de Kooiheide.  Helaas reden we zowel rond de Tiestenberg als rond de Nootjesberg in plaats van er over gestuurd te worden, wat niet wegneemt dat de gevolgde bospaadjes de moeite waard waren.  We kwamen weer uit het bos tevoorschijn op de Overbergseweg.  Ter hoogte van de Overbergse Hoeve op het kruispunt met de Weg naar Wouw werden we door twee seingevers naar de andere kant geholpen.  Jean-Paul wist nog dat hier de bevoorrading had gestaan van de toertocht van ATB Team Sirocco vanuit het Café Non Plus Ultra te Woensdrecht.  Hier hadden we elkaar toen gezien op 24 november 2013.  We reden door de Buurtweg en de Schoeliebergseweg, langsheen de Pilberg met zijn zanderige helling in de verte, om via een graspad de Vijverstraat te bereiken.  Ook hier reden we de toegang tot de Pilberg gewoon voorbij.  We arriveerden aan het “groene poortje” waar het beeld van de heilige Teresia staat nabij het voormalige klooster van Huijbergen en reden de Staartsestraat in.  In een bocht met kruispunt ging het linksaf om de bevoorrading te bereiken die op dezelfde plek was opgesteld als tijdens de vorige edities, voor een poort op de oprit naar een weide toe.  Ze kwam op 19 km van de start omstreeks 11.00 u.

Er viel aan de bevoorrading niet veel meer te verhapzakken buiten sportdrank en peperkoek.  Dat had iets meer mogen zijn.  Jean-Paul had geen geduld want wou Guy weer proberen bij te benen en is alleen vertrokken.  De plek nodigde trouwens niet uit om er lang te blijven staan.  De stop stond zo goed als op de Belgisch-Nederlandse grens en we reden daarna dan ook een grenspaal voorbij om direct een splitsing te treffen tussen de routes van 30 km en van 40 km ter hoogte van de Groenendriesstraat (Kalmthout) op 19,50 km van het vertrek.  Voor de lange toer ging het rechtsaf een asfaltbaantje op dat ter hoogte van een schuur met een in de hoogte verstelbaar dak, overging in onverhard en de bossen van de Staartse Heide in dook.  Daar liggen vele paadjes die doorheen de bossen en over meer open terreinen gaan.  Ook de tochten vanuit Kalmthout doen deze plek vaak aan.  Ik kreeg er te maken met een biker die in mijn wiel bleef hangen.  Op 21 km kregen we een knappe singletrack op onze route, gevolgd door zandpaden en tracks die ons doorheen de bossen en over de open ruimten tot aan de ingang van het caravanpark Staartse Duinen brachten.  Hiermee hadden we een mooi stukje van de rit achter ons.  Mij verlost van mijn achtervolger door er even aan de kant te gaan staan.  23 km om 11.30 u.

Vanaf de camping Staartse Duinen reden we rechtdoor over een zeer lange zandweg van Huijbergen weg, eerst door het bos, daarna over een open en zanderige heidevlakte.  Ter hoogte van de plaats waar we opnieuw een dennenbos bereikten herkende ik de plek waar ik op 27 oktober 2013 samen met anderen had staan schuilen voor een hevige stortbui tijdens de toertocht van de Hoekse Trappers vanuit het college van Essen-Hoek.  Daar kwam toen een biker toe met op zijn broek publiciteit van KBC en die kerel wilde mij nadien maar niet inhalen omdat hij last had van krampen in zijn benen!  Ik houd er niet zo van dat men achter mij blijft rijden.  Daar waar het pad linksaf het bos in ging stond een immens grote plas over de ganse breedte van de doorgang.  Op 24,50 km doken we er weer een dennenbos van de Staartse Heide in.

Op één van de vele paadjes in de bossen van de Staartse Heide haalde SilverFokske me in en de rest van de tocht hebben we in elkaars gezelschap gereden.  Dat was plezant, want meestal rijd ik het grootste deel van de toertochten alleen.  Tot ruim 29 km konden we genieten van de paadjes op de Staartse Heide waarbij we omstreeks 27 km in de buurt van de Groenendriesstraat reden op een plek waar ook andere tochten passeren.  We verlieten de speeltuin via een veldweg die ons tot aan de rand van Kalmthout-Hoek leidde om daar een splitsing te vinden tussen de ritten van 30 km en van 40 km op 29 km van de start.  Voor de langste rit ging het rechtsaf richting de Kalmthoutse Heide.  Tot 33 km reden we over het asfalt van de Verbindingsstraat doorheen het meest bekende stuk van de heide dat door de noodlottige brand op 25 mei 2011 werd verwoest.  De sporen van de heidebrand zijn nog altijd zichtbaar, ook al worden de verbrande stronken van de nadien gerooide dennen door hoog gras aan het zicht onttrokken.  De zandheuvels waarop ooit dennen groeiden liggen er nu kaal bij.  Het zal nog wel enkele jaren duren eer daar weer bomen groeien.  Op het asfalt kregen we het gezelschap van een grote groep wielertoeristen met hun koersfiets, allemaal in hetzelfde pak gestoken.

Ter hoogte van de Kastanjedreef ging het linksaf een onverhard bospad in waar we nog het gezelschap genoten van enkele andere late bikers, waaronder eentje met een opvallend fluojasje en dito overschoenen.  Er marcheerden daar ook groepjes wandelaaars.  Links van ons lag het grote bekende Stappersven.  Na een bocht ging het rechtsaf van het ven weg om een woeste bosdreef in te rijden waar zich naast de stammen van de imposante bomen in de loop der jaren smalle tracks hebben gevormd.  Even later passeerden we het eenzaam in  het bos gelegen jachthuis na 35,75 km.  Ik vermoed dat het een onderkomen is van Natuurpunt dat het Stappersven in 2010 aankocht.  Het ging rechtsaf het natte maar knappe bospad in hetgeen ons weer tot de meer bewoonde wereld voerde in de omgeving van het college van Essen.  Ondanks het intussen gevorderde uur was daar nog steeds een seingever op post die ons liet oversteken naar de Velodreef toe.  Vanaf hier bereden we opnieuw de onverharde dreven langs dewelke grote chalets in de bossen werden opgetrokken.  Het was zaak van er onze blaas nog eens te ledigen alvorens we Wildert-city zouden bereiken!

We arriveerden op het kruispunt waar ik vanochtend bikers had zien naderen op het ogenblik dat ik de Wildertse Duintjes had verlaten.  Dat moeten er dus geweest zijn die de rit toen al bijna achter de rug hadden.  De tocht werd afgesloten in de Wildertse Duintjes waar we nog een aanzienlijke afstand konden bollen over de leuke singletracks die zich door dit bos slingeren.  Omstreeks 12.30 u waren we na 40,50 km weer aan De Volksvriend.  Vermits we beiden nog met de fiets huiswaarts moesten, had het weinig zin gebruik te maken van de bikewash.  De bikeparking was niet bewaakt, maar ik had een slot bij waarmee ik onze fietsen kon vastleggen.  Er was nog redelijk wat beweging, maar tegen dat we goed en wel met onze kuip bruine aan tafel zaten, begon de zaal toch stilaan leeg te lopen.  Vanaf het podium werden de aanwezigen door een aantal kinderen bestookt met vliegers die ze gevouwen hadden van de achtergebleven flyers!  Vooral de folders van Pek en Slik leenden zich daartoe uitstekend!  Hilariteit toen de vliegers terechtkwamen in de een of andere zijn pint, onder anderen in de mijne!  Het is een wonder dat de gordijnen die het toneel afschermden het luchtgevecht overleefd hebben!  Toen de flyers opgebruikt waren vonden de kinderen er niet beter op dan bierkaartjes in de zaal te keilen!  Totdat ze door hun vader in fietspak werden meegenomen nadat diens laatste slok bier zijn keelgat was gepasseerd.

Ondanks het feit dat SilverFokske nog elders werd verwacht, op een ontbijt dat voor hem eerder een late brunch ging worden, zijn we toch nog een klein uurtje in de merkwaardige zaal blijven zitten.  Een oude zaal met spiegels op de pilaren, daterend uit Jezukes tijd, waar in lang vervlogen tijden menig Wilderts huishouden zal zijn gesticht na een dansavond.  We verdachten zelfs de iets oudere Van Trier Bosduiner, die alleen aan een tafeltje in onze nabijheid had gezeten, er van een romance te hebben willen beginnen met de bonnetjesverkoopster toen we merkten dat hij zijn tafeltje ingeruild had voor de stoel naast de hare!  Dan liep de zaal ineens zeer snel leeg, werden de vouwstoelen dichtgeklapt en konden we de prijs van de laatst aanwezige deelnemers in de wacht slepen!  Buiten afscheid genomen van SilverFokske waarna elk zijn eigen weg ging richting thuis.  Voor mij deze keer langsheen het spoor tot Heide-Kalmthout en via de Canadezenlaan en de Grensstraat naar Putte om mij daar op de Belgisch-Nederlandse grens nog eens te goed te doen aan een gebraden halve kip van het kraam dat er elke zondag postvat.  Ik hoef mijn bestelling zelfs niet meer te doen, want tegen dat mijn fiets geparkeerd is en ik mijn handschoenen uit heb zit de kip al verpakt in de zak!  Het is een druk kruispunt en ik heb er altijd lol in van de chauffeurs vanuit hun auto te zien kijken naar die kipetende mountainbiker!

Met lood in de schoenen na een wel zeer korte nacht verder huiswaarts via het kasteel Ravenhof en de zeer lange landelijke baantjes door de winderige open polders van Stabroek en Hoevenen.  Er waren veel mensen op wandel.  Allemaal buiten gekomen op deze zonnige zondag.  Thuis vroeg het me meer moed dan gewoonlijk om aan de schoonmaak van de fiets te beginnen.  Maar ik had me reuze geamuseerd op deze zonnige winterdag met milde temperaturen met als extraatje van onderweg enkele bekenden te treffen.  Het is jammer dat de mannen van ’t Pedalleke jaar na jaar de heuvels van Huijbergen links laten liggen op hun toertocht die altijd hetzelfde parcours volgt, maar dat kon voor mij de pret niet drukken.  Met uit en thuis toch goed voor een dikke 80 km!

Jari zorgde voor de rit op Google-Maps: klik hier!

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you.be en op mtb-you.nl en op mountainbike.be en op mtbwijzer.be!

27-02-2014 om 00:00 geschreven door StrammerMax

Toertocht (15-25-37-48 km) van MTB Team De Jachthoorn te Lichtaart op zondag 16-02-2014.

Het leven kan toch zwaar zijn wanneer men nooit eens kan uitslapen!  Niet tijdens de week, want dan moet je werken, en niet tijdens het weekend, want dan kan je biken!  Ik had me nochtans graag nog eens omgedraaid toen de wekkerradio begon te spelen!  De opties waren Kalmthout-Achterbroek en Lichtaart, beide tochten nog nooit gereden.  Althans, zo dacht ik, want toen ik in Lichtaart arriveerde en de plaats van de start zag, wist ik dat ik hier ooit al was komen rijden, vermoedelijk zelfs al meer dan eens.  Het was toch al enkele jaren geleden, meer bepaald in 2011.  Op 27-07-2008 ben ik ook vanaf dezelfde plaats vertrokken, maar dat was een tocht van WTC Lichtaart.  Die dag won Gert Steegmans de slotrit van de Ronde van Frankrijk die dat jaar gewonnen werd door Carlos Sastre!  Bij het naar huis rijden stond in Merksplas een villa in brand (camouflage van een misdaad en moord)!  Dat alles staat vermeld in mijn mountainbikedagboek!  De tocht vanuit Kalmthout-Achterbroek heb ik gereden op 19-02-2012!  De jaren vliegen snel voorbij!

Het was meteen duidelijk dat deze tocht op veel belangstelling kon rekenen, want ik was niet de enige die nog toekwam.  Al op de parkeerweide hoorde ik een bekende stem en kreeg ik Peter uit Bertem te zien en dat moet van eind de zomer geleden zijn!  Hij had een mij onbekende maat bij en binnen zat Marcel op hen te wachten.  Aan en in de kantine stond ook een grote delegatie Bierbikers.  Vlaams-Brabant was in ieder geval al goed vertegenwoordigd in de Kempen.  Me ingeschreven en om 09.45 u was ik op pad.

De tocht ging van start over landelijke betonwegen vanaf de sportvelden met op 1,50 km een kort intermezzo over een veldweg waar in het begin een aantal gigantische plassen stonden.  We dienden de grote baan te kruisen langs dewelke ik Lichtaart bereikt had en de plek aan dat brugje over een waterloop herinnerde ik me vaag van tijdens een eerdere deelname.   Er stonden seingevers om de bikers te laten oversteken.  Aan de overkant reden we het asfaltbaantje Harredonken op naast de waterloop, de Grote Kaliebeek.  Na 3,50 km doorkruisten we een woonwijk met lage witte huizen en reden eventjes doorheen de bebouwde kom een rusthuis voorbij om een asfalt fietspad in een bos te bereiken.  Daar troffen we de splitsing tussen de kidstoer van 15 km en de 25 km enerzijds en de 35-48 km anderzijds op 4,50 km van het vertrek.  Gekozen voor de langste routes.  In het bos dat we in reden trof ik natte bospaden en singletracks met op 7 km de (poging tot) beklimming van een immense zavelberg om een hoger gelegen singletrack te bereiken.  Daarna volgden eerder bredere zandwegen doorheen het bos.

Van 9 tot 10 km kreeg ik zeer natte modderige singletracks voor de wielen met vele bochtjes en bij wijlen grote modderplassen.  De regen van afgelopen vrijdag was hier nog lang niet weggetrokken.  Gisteren in Overpelt lag de ondergrond er ook veel natter bij dan gewoonlijk.  Het was er lastig rijden en uitkijken voor wortels.  Bovendien plakten er enkele snellere jongens aan mijn wiel en er was geen mogelijkheid om plaats te maken om te laten inhalen.  Op 12 km bereikte ik een plaats die Heerle heette en kon ik even op adem komen op verharde weg.  We reden opnieuw het bos in om er een splitsing te treffen tussen de kids-25 km en 35-48 km op 13 km van de start.  “Doorgaan verdomme”, riep een pummel achter mij toen ik vertraagde, terwijl de weg er zeker vijf meter breed was!  Direct na de vorige troffen we op 13,50 km al een volgende splitsing tussen de 35 km en de 48 km ter hoogte van een spoorweg die er doorheen het bos kwam.  Het ging evenwijdig met de spoorweg tot aan de rand van het bos op de grens met Poederlee waar we de overweg namen om aan de overkant het grondgebied van Herentals binnen te rijden via het betonbaantje Hulzen.  15 km om 11.00 u.

Op een plek waar ik diende uit te wijken voor een grote plas op een bospad hoorde ik plots iemand m’n naam roepen.  Het bleek Jos K te zijn.  Korte tijd samen gereden tot aan de plek met de wortelklim die ik herkende van een foto die op het forum was gepost.  17 km.  Na deze kaalgekapte plaats bereikten we knappe singletracks met plezante bultjes in een bos op het parcours van een vaste rode route.  Hier en daar kregen we af te rekenen met een vettige strook.  Een kilometer verder reden we voorbij de rand van een zandvlakte waarop de grote toeristentoren van Herentals staat.  Er volgden knappe singletracks op en in de buurt van het vaste parcours tot aan de wortelafdaling naast het kerkhof van Herentals naar de spoorweg toe.  20,50 km om 11.30 u.  We kruisten het spoor aan de overweg om linksaf even langsheen een drukkere weg te rijden om zo de Lavendelweg in te slaan.  Dit is een straat die naar het bos toe klimt en waarlangs villa’s van rijke mensen staan.  Er stond een knap lapje grond te koop van waar je met je bike zo het achterliggende bos kan in rijden.  Je moet er wel 300.000 euro voor neertellen!  Dat zal voor over 300.000 jaar zijn vrees ik!  Omstreeks 23 km reden we doorheen een knap landschap met dennenbos en een stuk open heide.  Hier volgde een mooi stukje van de toertocht doorheen stroken bos en heide en waarop we ook enkele kuitenbijters te verwerken kregen.

Na de doortocht van deze mooie omgeving bereikte ik de bevoorrading op 26,50 km van het vertrek met sportdrank, fruit, wafels, koeken en chocoladen staafjes waarvan ik me afvroeg waar die verkocht worden.  Het is misschien een zegen voor mijn pens indien ik het niet te weten kom!  Er was nog beweging, maar de grote meute was intussen al gepasseerd.  Het was trouwens al exact middag!  Ook na de stop ging het feestje nog verder met een knappe droge singletrack met leuke bochtjes en zandwegen door dennenbos en heide tot aan de plaats waar de kidstoer zich afzonderde van de 25-35-48 km op 28 km van het vertrek.  Nog 20 km te gaan!  Op 30 km was het even te voet om een grote vlakte met mul zand te kruisen.  Aan de beelden op de sites te zien moet daar een fotograaf gestaan hebben, maar die heeft het niet kunnen opbrengen van op mij te wachten!  Het is een troost van op de foto’s te zien dat ik niet de enige was die er moest wandelen!  We verlieten er de heide om meer gemengd bos met een minder zanderige ondergrond in te rijden.  Even later kregen we een klim in een prachtige holle weg voor de wielen waarvan ik niet wist dat ze in de Kempen bestonden!  In enkele lussen werden we vervolgens een aantal zware hellingen op gestuurd.  Eens daar voorbij splitste de 48 km zich af van de andere routes op 31 km van het vertrek.  De rijders van de langste toer werden er een diepe zandput in gestuurd.  Twee jonge gasten, dertigers schat ik, doken er juichend in, terwijl ik zelf op zoek ging naar een chickenway.  Naar benden was geen probleem geweest, maar als die twee jonge knapen niet rijdend tot boven geraakten was het voor mij zeker niet te doen!

Direct na de zandput kwam er nogmaals een splitsing tussen de 48 km en de rest.  Een bordje meldde dat we een lusje van 4 km op reden over het trainingsparcours van Nijs, Albert en Wellens over de zogenaamde Witte Bergen.  Wat kon ik als pannenkoek komen doen op het parcours van de koningen van het veldrijden?  Wel, eigenlijk ging het me nog niet zo slecht af!  Slechts twee keer voetje aan de grond!  Ik heb er nog al gereden en ik meen er zelfs ooit eens door fotografe Connie op de gevoelige plaat te zijn vastgelegd!  Het betreft een cyclocrossparcours dat uitgezet is met zwarte pijlen.  Enkel open in de winter, van oktober tot februari.  In de zomer worden de paaltjes weggehaald, dixit Zandduivel op het forum.  Het was in ieder geval een knappe en boeiende lus met al die beklimmingen van de zandheuvels waar op 34 km een einde aan kwam op dezelfde plek waar we begonnen waren.  12.50 u.  Zelfs vlak na deze extra lus kregen we nog een plezant en eerder technisch stukje op en af over een mulle singletrack met wortels, bochtige klimmetjes en korte afdalingen.  Voor de kinderen en mindere goden was een “gemakkelijk” alternatief uitgezet.  Het feestje eindige met de oversteek van een grote baan (Herentalsesteenweg?).  35 km.

Het ging de Bekenbaan in richting bos en velden in Lichtaart om zo de holle Weygenberg in te rijden, een stukje onverharde weg waar enkele knappe villa’s in de hoogte gebouwd staan.  Nadien reden we over enkele servitudepaadjes tussen tuinen en achter de tuinen van een aantal nieuwgebouwde woningen die nog niet in gebruik waren.  Na een oversteek kwam er een splitsing tussen de kidstoer en de andere afstanden op een smal paadje tussen struikgewas.  Vanaf hier deden we enkele knappe stukken aan van de vaste routes van Herentals-Kasterlee in het bosrijke Hukkelbergen.  Ik kreeg er af en toe wel af te rekenen met ferm vettige stroken.  In een bos met buitenverblijven reed ik een geel geschilderde koterij uit betonplaten voorbij, ’t Boslicht, een afgelegen kampplaats in Koningsbos te Kasterlee-Goor waar de bevoorrading van de tocht van de Wielertoeristen Kasterlee staat opgesteld.  Al meermaals gereden!  Even later trof ik een splitsing tussen de 25 km en de 35-48 km op zegge 40 km van het vertrek en op het parcours van de vaste route.

Nadat ik vanuit de zandweg de oversteek van een asfaltbaantje in het bos gemaakt had, dook ik een soort parkdomein in over een tapijt van gevallen bladeren tussen imposante bomen.  Daar kregen we enkele stevige klimmetjes voor de wielen.  We vervolgden de rit in de omgeving van het vaste parcours doorheen de bossen om uit te komen op de plek waar een hele strook bos gerooid werd voor de aanleg van een nieuwe tunnel voor de noord-zuidverbinding richting Geel ter ontlasting van het centrum van Kasterlee.  Toen ik hier op 5 oktober vorig jaar bij de hogergenoemde Wielertoeristen Kasterlee kwam biken lagen hier nog immense uitgegraven zandhopen die de werken aan het gezicht onttrokken.  Nu was alles weer dichtgegooid.  De tunnel wordt trouwens volgende week in gebruik genomen, er had onlangs een rampenoefening plaats.  Hij is 500 m lang en is gebouwd om het natuurgebied De Hoge Mouw te vrijwaren.  De vaste route loopt er vlak naast.  Ik ben benieuwd of er binnen afzienbare tijd bomen op de tunnel zullen groeien!

Knappe bospaden en singletracks leidden me doorheen De Hoge Mouw over diverse leuke bultjes op de blauwe vaste route tot zo’n 43 km.  Vanuit de Holle Weg dienden we de drukke Lichtaartsebaan te kruisen.  Een bordje kondigde er de laatste vier kilometers aan.  In het wortelklimmetje aan de overkant staken me nog twee bikers voorbij!  We konden er genieten van knappe singletracks in de bossen in de omgeving van de zandwegen Sint-Lutgardispad, Dressenstraat en Boskabouterpad waarlangs buitenhuisjes staan rond een kampplaats.  Ook tijdens de laatste 2,50 km volgden nog leuke droge singletracks doorheen het bos tot aan de onverharde bosweg Smallebroeken op 45,50 km.  Met de beloofde 48 km op het tellertje arriveerde ik om 14.00 u weer aan de sportvelden als laatste van deze tocht!

De bikewash met de handige zelfgemaakte statieven om uw fiets te plaatsen was nog operationeel en kwam goed van pas om de vuile fiets weer schoon te spuiten.  Nadat ik daar mee klaar was ruimde het meisje wiens foto vaak gebruikt wordt als illustratie bij artikels op mtb-you.be de wasplaats op!  Ik herinner me zelfs dat dit kind is komen rijden op onze eigenste (intussen voorlopig ter ziele gegane) nightride!  Ik meen trouwens daags voordien twee bikers van De Jachthoorn gezien te hebben aan hun bestelwagen toen ik me stond klaar te maken voor de toertocht van de Peltercrossers in Overpelt op zaterdag.  Vorig jaar zijn een aantal leden van m’n eigenste Papegaai Bike Team in Lichtaart komen rijden terwijl ik voor Bergen-op-Zoom had gekozen!  De Jachthoorn vond dat jammer, want hadden ook graag eens een verhaaltje over hun toertocht gelezen, wisten m’n makkers me achteraf te vertellen.  Dat is bij deze dan gebeurd!  In de kantine nog een frisdrank gedronken.  Buiten enkele Reetzweters was er niemand meer, alle bekenden ook naar huis.  Omdat er een groepje wielertoeristen binnen kwam waarvan een moet gedacht hebben dat zijn maten doof waren, roepen dat hij kon, de auto weer opgezocht.  Er stonden er nog vier op de weide.  Enkele jonge snaken die ik daarnet nog buiten aan de kantine had gezien waren met hun auto’s op de weide aan het spelen!  Slippartijtjes maken over het gras!  Ik heb uiteindelijk de wei als laatste verlaten.  Ik was goed moe ’s avonds!  Maar het was de moeite waard geweest na een perfect georganiseerde en afgepijlde toertocht in een bosrijke streek met veel afwisseling en enkele zeer knappe stukken.  Toch wel zwaar door de modderstroken na de regen van vrijdag.

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you.be en op mountainbike.be en op m'n site mtbwijzer.be!

Toertocht te Lichtaart op 16-02-2014 door Svdragon77

Toertocht te Lichtaart op 16-02-2014 door Philippe Duthoit

20-02-2014 om 00:00 geschreven door StrammerMax

Toertocht (10-23-33-40-52 km) van de Peltercrossers te Overpelt op zaterdag 15-02-2014.

Ik was nog niet zo lang geleden in Overpelt-Holven gaan rijden bij de Bokkerijders, maar aangezien er in die omgeving danig veel bos is, zien geen twee tochten er daar hetzelfde uit.  Dus op zaterdag nog eens naar ginder voor de toertocht van de Peltercrossers.  Het weer dreigde anders roet in het eten te zullen strooien na de regen op vrijdag en de aangekondigde storm die gedurende de nacht opstak.  Ondanks het feit dat ik eindelijk toch eens op tijd te bed was gegaan, werd ik dan omstreeks 01.30 u gewekt door de opkomende wind en het gerammel van al wat niet vast lag of hing!  Het voordeel was wel dat tegen de ochtend alles relatief droog geblazen was.  Thuis mijn fiets nog gaan ophalen en omdat Overpelt zo’n 95 km van de voordeur ligt, was ik pas om 13.30 u ingeschreven.

Zoals gebruikelijk ging het het bos naast de voetbalvelden in alwaar drie mannen stonden om de inschrijvingsbewijzen in ontvangst te nemen.  De hoop van hier zoals naar gewoonte een droog parcours voorgeschoteld te krijgen werd al snel de kop ingedrukt, want de tracks lagen er nat bij, bedekt met een pel modder.  De nog steeds felle wind had immers geen greep op de ondergrond in de bossen om alles te doen drogen.  De doortocht van het bos was bij aanvang kort en via het paadje met de wortels bereikten we de woonwijk Holven om na de oversteek van de kalme hoofdweg de veldweg rechtsaf te nemen die tot de Hunneberg leidt.  Daar doken we opnieuw de bossen in.  Na een bospad diende ik op 4 km een rustige baan (de Gortenstraat?) te kruisen die er dwars door de bossen loopt.  Op het bospad stonden hier en daar grote plassen die te omzeilen waren.  Op 5 km volgde het bekende korte lusje over een singletrack aan een kruispunt van boswegen om even verderop weer op die bosweg uit te komen en nadien de splitsing te treffen tussen de kidstoer-23 km en 33-40-52 km op 5,50 km van de start.  Een kilometer verder kwam de scheiding tussen de routes van 33 km en 40-52 km.  We reden toen in de omgeving van Het Hobos en de Groenstraat met in de verte de brug die de Groenstraat maakt over de Noord-Zuidverbinding.  7,50 km.

We doken er het “lichte bos” in, licht omdat de lage dunne dennenbomen en kale loofbomen langs de paadjes veel licht doorlaten.  Hier liggen vele paadjes die me voerden tot aan de oude grenssteen in Eksel op 9,75 km van het vertrek.  Linksaf en rechtsaf de Diestersebaan in om daar weer rechtsaf het volgende bos te bereiken.  Een leuke singletrack voerde me naar het paadje dat bezaaid ligt met grote wortels en langsheen een open plek in het bos leidt.  Even verderop trof ik midden in dat bos de splitsing tussen de routes van 40 km en 52 km op 12,75 km van de start.  Er stonden twee bikers, ik vermoed dat het Peltercrossers waren, die de omgeving daar in de gaten hielden.  Ik herinnerde me de plek uit eerdere deelnames.  Na een bospaadje kwam ik uit aan de rand van de bewoonde wereld van Eksel ter hoogte van het witte kapelletje van Vlasmeer aan de Weverstraat.  13,50 km.

We dienden de grote baan over te steken om weer het bos in te rijden over paadjes en tracks.  Omstreeks 14 km reed ik voorbij de afsluiting van een voetbalterrein en volgde een iets lastiger track in een zompig bos waar de singletracks en paden te lijden hadden gehad onder boswerkzaamheden.  Omstreeks 16 km reed ik er voorbij de voet van een grote hoogspanningspyloon die er midden in het bos staat.  In die omgeving kregen we enkele plezante heuvels voor de wielen.  Ter hoogte van de gebouwen van de autokeuring in Hechtel-Eksel dienden we de Eindhovensebaan te kruisen naar het bos aan de overkant op 17,50 km van het vertrek.  Een knappe singletrack leidde me op en af en met plezante bochtjes doorheen het bos om na deze genietbare kilometers opnieuw dezelfde baan te kruisen.  20,50 km.  Niets dan bospaden werden daarna deel.  Omstreeks 23 km kreeg ik een tijdje het gezelschap van Nico (Jinba Ittai).  Het was lang geleden dat we elkaar nog te zien kregen.  Hij had een druk weekend voor de boeg, want zou vanavond nog een nightride rijden met een zevental anderen.  De groep bleef slapen bij de op het forum bekende Lowie en zou daags nadien nog een rit rijden van 90 km!  Omdat een slak en Speedy Gonzalez geen goede combinatie is, Jinba Ittai is niet gewend van veel voorbijgestoken te worden, hield hij het na een tijd voor bekeken en stoof weg.  Ik wou dat ik ook zo snel kon vliegen!  Het zal nooit zijn en bovendien was het vandaag mijn dagje niet en kwam ik moeilijk vooruit!

Een bospad en singletracks brachten me tot aan de rand van een open veld in het bos op 25 km van het vertrek.  Er volgden niets anders dan boswegen tot aan de oversteek van nogmaals de Eindhovensebaan naar een bultje aan de overkant.  Een smal spoor bracht me naar een open veld midden tussen de bossen op 28 km.  Intussen was ik al twee plaatsen gepasseerd waar de bevoorradingen van andere tochten in deze streek opgesteld staan.  De ondergrond in het bos werd iets meer zanderig en op 30 km bereikte ik zoals te verwachten was de knappe singletrack met bochten en heuveltjes richting de Witte Berg.  Aan de voet van deze heuvel stond de bevoorrading opgesteld, maar voor we daarvan konden genieten stuurden de Peltercrossers ons eerst naar boven de helling op en er weer af.

De bevoorrading kwam op 31 km van het vertrek en het was inmiddels 16.00 u geworden.  Er stonden nog twee andere bikers.  Ondanks het late uur was er nog keuze genoeg uit fruit, kleine koffiewafeltjes, wafels en frangipanegebakjes.  De Peltercrossers, twee voor de bevoorrading en één in fietstenue, die nog aanwezig waren vermoedden dat ik stilaan de laatste zou zijn en dat zal wel zo geweest zijn ook.  Ze konden zo stilaan beginnen met het opruimen van de spandoeken en de rest van het materiaal.  Zoals te verwachten was werden we na de stop naar de achterkant van de Witte Berg gevoerd waar nog een tweede heuvel is die we op werden gejaagd.  Om langs de kant met losse zavel weer naar beneden te rijden, opnieuw naar boven op de eerste bult, naar beneden door zavel en kort weer naar boven.  Daarna doken we de naastliggende bossen in.  Elke zichzelf respecterende tocht in deze streek doet deze Witte Berg aan.

In de bossen rondom liggen ontelbare paden verscholen.  We reden eventjes op een pad waar het parcours zichzelf kruiste, de weg in twee verdeeld door een lint.  Ik bereikte een donker dennenbos op 35 km en werd er in de richting van de Ford testbaan gestuurd.  Daar staken me toch nog twee bikers voorbij!  Niets dan bospaden werden mijn deel.  Omstreeks 37 km bereikte ik na een zanderig pad de eerder technische singletrack met korte klimmetjes en afdalingen, gecombineerd met korte bochtjes rond boomstammen.  Die combinatie is niet zo m’n ding.  De ene keer rijdt het er al vlotter dan de andere.  Omdat ik al de hele rit vorm miste, ging het hier deze keer niet zo goed!  Ik ben er nog even aan de kant gegaan om een meer begenadigd biker te laten passeren en hij was meteen de laatste die ik vandaag te zien kreeg.  We reden later in de buurt van de testbaan en op het smalle paadje op de grens tussen bos en veld voorbij de metalen uitkijktoren, het is te zeggen een metalen ladder met zitje om reeën te observeren.  Een pad doorheen een strook bos bracht me van in de buurt van de omheining van de testbaan naar de zandgroeve van Lommelzand.  Daar trof ik een splitsing tussen de 23 km en de 33-40-52 km op 38 km van het vertrek.  17.00 u intussen!

Op de plek waar de singletrack in een bochtje raakt aan de asfaltbaan door Lommelzand werd mijn aandacht getrokken door iets dat lag te blinken in het mos.  Ik was er al bijna voorbij toen mijn hersencel me meldde dat het wel eens een gsm zou kunnen zijn!  Gestopt, afgestapt en opgeraapt!  Het was inderdaad een gsm en vermits hij nog aangeschakeld was kon hij daar niet lang gelegen hebben!  Vermoedelijk uit het achterzakje van een biker gevallen!  Wegens het late uur niet onmiddellijk verdere aandacht daaraan besteed en het toestelletje veilig opgeborgen in mijn rugzakje.  De vindplaats was op 40 km van het vertrek.  Een kilometer verder reed ik voorbij de eenzame manege en villa die enkele jaren geleden langsheen een zandweg naar Kattenbos gebouwd werd.  Als je daar links afslaat kom je vrij snel aan het voetbalveld van Lommel-Kattenbos van waaruit ook toertochten vertrekken.  Onlangs deze van MTB Kattenbos nog gereden op 25 januari.  Er wandelde nog een man met zijn hond.  Het ging rechtsaf een veldweg op die me tot aan het lange grasspoor bracht dat er evenwijdig loopt met de spoorlijn.  Er passeerde een trein.  Ter hoogte van de overweg aan een kruispunt van zandwegen ging het eventjes het betonnen fietspad op.

In de verte zag ik voor me bikers stoppen!  Ik vreesde al dat de pijlen werden opgehaald, maar dat bleek niet zo.  Het waren drie mannen die op zoek waren naar een verloren jongen.  Of ik geen kerel van dertien jaar had zien rijden!  Neen dus!  Achteraf gehoord dat deze jongen zonder opletten een biker had gevolgd die de richting van de 40 km was uitgegaan.  Hij moet afgepeigerd zijn toegekomen na één van zijn eerste toertochten!  De mannen succes gewenst met hun zoektocht en weer het bos in gedoken.  Ik reed weer eventjes naast de achter de dennen verscholen spoorweg en een trein stak me voorbij.  Omstreeks 43 km zag ik tussen de bomen door het kruispunt van de ringweg tussen Overpelt en Lommel en de baan Eindhoven-Hasselt.  Ik was dus niet ver meer van Holven, maar nog niet aan de aankomst!  Want in deze bossen liggen oneindig veel paadjes waarvan door de lokale clubs dankbaar gebruik gemaakt wordt.  Ik mocht anders wel voortmaken, want het begon donker te worden!  Rijden bij valavond heeft ook zo z’n voordelen, want op een boswegeltje kruisten plots twee reetjes mijn pad!

Ik diende nogmaals de grote baan Eindhoven-Hasselt te kruisen en aan de overkant trof ik een bordje dat de laatste vijf kilometer aankondigde.  Er stonden toen omzeggens 47 km op het tellertje.  De Peltercrossers wilden me niet laten gaan, want gedurende deze laatste kilometers kregen we alle hoeken en kanten van de bossen rond Holven te zien!  Singletracks en bospaden wisselden elkaar af en geregeld kwam ik eventjes uit op de zandweg die langs de randen van dit bos loopt met (vermoedelijk) de baan van Mol naar Lommel heel in de verte.  Het werd hoe langer hoe meer donker en zelfs in het bos naast de voetbalvelden en de woonwijk werden we nog alle kanten en alle mogelijke paadjes op gestuurd.  Ik was moe en er mocht nu wel zo stilaan een einde aan de rit komen!  Bovendien lagen de singletracks er hier vrij modderig bij, met op sommige plaatsen echte blubberstroken zodat de fun er voor mij zo stilaan af was.  De laatste vijf kilometer leken wel eindeloos te blijven duren!  Na 52,75 km was ik om 18.00 u weer bij af.  Ik had er verdomd lang over gedaan vandaag!

Ondanks het late uur was de bikewash nog operationeel en heb ik er samen met twee anderen nog gebruik van kunnen maken.  Daarna werd de zaak wel opgeruimd.  Aan de auto m’n fiets nog drooggemaakt met een vod opdat hij bruikbaar zou zijn voor de rit van morgen zodat ik dat thuis niet meer hoefde te doen.  De wind stond nog bijzonder hard zodat m’n fiets bijna omver werd geblazen.  Terwijl ik met dat werkje bezig was kwamen de twee mannen van aan de bevoorrading vaststellen dat ik toch de eindmeet had weten te bereiken.  Er lag zelfs nog de gratis curryworst op mij te wachten, maar ik wou liever eerst een douche nemen alvorens die zouden proper gemaakt worden.  Het water was er goed heet en zo konden bike en man proper weer naar huis.  Content dat bikewash en douches nog beschikbaar waren!  Mijn fiets naast de auto gelegd en mij in de auto ontfermd over de gevonden gsm waar ik gelukkig aan terugdacht.  Terwijl ik daarmee bezig was kwamen er twee mannen op wandel voorbij die zich afvroegen of die fiets bij mij hoorde, dan wel daar was neergegooid!  Ik zag hen staan twijfelen, maar ze durfden niet dichterbij komen!

Tussen de contactpersonen in de gsm gezocht naar eventuele nummers onder namen zoals “ik” of “mama” of “papa” teneinde de eigenaar op te sporen!  Bingo!  Toen ik de nummers van “thuis” en “ma” had genoteerd voor het geval de telefoon mocht uitvallen, begon het toestel te rinkelen met het nummer van “thuis”!  Toch raar als je dan opneemt!  De gsm bleek verloren te zijn bij een schuif- en valpartij van een man uit Bocholt!  Hij was blij dat het toestel gevonden was.  Vooral voor de er in opgeslagen nummers!  Afgesproken dat ik het in de parochiezaal Holheide zou afgeven.  Er waren toch nog Peltercrossers aanwezig waar ik het toestel bij kon achterlaten.  Eén van de leden uit Kaulille zou het terugbezorgen.  Ik kreeg zelfs nog de curryworst en een cola aangeboden en ben nog een half uurtje bij die gemoedelijke mannen gaan zitten voor een babbel.  De gsm raakte al snel weer terecht want een kennis van de man in kwestie kwam hem al ophalen.  Ik heb onderweg in het begin trouwens ook nog een verloren binnenband opgeraapt, netjes bijeengehouden door een elastiek.  Een smal exemplaar, vermoedelijk voor een cyclocrossfiets.  Het was 19.30 u toen ik Holven verliet voor de 95 km richting Antwerpen.  Zo laat ben ik nog nooit van een toertocht vertrokken!  Via Postel huiswaarts en onderweg de Paseo in Mol-Rauw nog bezocht voor een hapje.  Proper gewassen en met een vol buikje kon ik naar huis.  Zoals alle voorgaande edities was de toertocht van de Peltercrossers weer prima georganiseerd en konden we genieten van een parcours dat omzeggens volledig door de bossen liep.  Weer laat te bed en vroeg weer op voor de tocht op zondag in Lichtaart, het tweede pareltje van dit weekend!

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you.be en op mountainbike.be en op m'n website mtbwijzer.be!

17-02-2014 om 00:00 geschreven door StrammerMax

Toertocht (15-27-40 km) van de school Berkenbeek te Wuustwezel op zondag 09-02-2014.

Het was een moeilijke keuze voor deze zondag vermits er op diverse plaatsen toertochten werden georganiseerd die de moeite waard waren.  Anderzijds waren de weersomstandigheden met regen en veel wind niet van aard om met plezier buiten te komen!  Omdat ik al ettelijke jaren voor de toertocht in Bergen-op-Zoom had gekozen en ik daar helaas altijd te laat arriveer op de splitsing voor de marathon van 90 km (als ik dat nog aan zou kunnen), vermits deze op een bepaald uur sluit, heeft deze keer het goede doel de overhand gehaald.  Want door de deelname aan deze toertocht vanuit Wuustwezel steunt men samen met de sponsors de school voor buitengewoon onderwijs Berkenbeek.  Een toertocht door een school is eens wat anders dan de gebruikelijke tombola’s of eetfestijnen om zaad in het bakje te brengen.  De ochtendstond had een weinig goud in de mond tegen een blauwe achtergrond, maar eens goed en wel op weg naar Wuustwezel kleurde de hemel donkergrijs en begon het te regenen.  Er woei bovendien een stevige wind die het koudegevoel nog versterkte.  Ik had compassie met de medewerkers die in weer en wind de parkeerplekken toewezen!  Het afladen van de fiets gebeurde in regen en wind.  De bike van de Nederlander die naast me geparkeerd stond woei tot twee maal toe tegen de vlakte!  Me ingeschreven in de sporthal van de school, m’n kaartje voor de tombola met als hoofdprijs een mountainbike in de doos gedeponeerd en om 9.15 u was ik op pad.

Zoals de vorige edities ging het over het schoolterrein en langsheen een nieuwbouw het achterliggende bos in.  De singletrack die zich daar tussen de stammen van dennenbomen slingert was blijkbaar onder handen genomen.  Er waren wat zandhoopjes aangelegd en kombochtjes getrokken.  Na het verlaten van dit dennenbosje doken we het natuurgebied Wolfsheuvel in waar we vergast werden op, rekening houdend met de weersomstandigheden, vrij droge bospaden.  We kregen er wel af te rekenen met felle wind.  Na 3 km verlieten we de strook bos waarna een veldweg ons tot de oversteek van de Kalmthoutsesteenweg voerde, beveiligd door seingevers.  Het ging het beton van het landelijke Ettingen op en na een afslag links op een asfaltbaantje trof ik na 5 km de splitsing tussen de 15-27 km en 45 km die er na afloop 40 km bleken te zijn.  Er reden er velen rechtdoor over het asfalt voor de kleine toer.  “Te slecht weer”, hoorde ik een aantal keren als reden.  Slechts twee andere gegadigden sloegen mee af voor de langste rit.  Voor de grote toer ging het rechtsaf de veldweg Slangenrit in.  Ik ben tijdens de rit nochtans geen slangen tegengekomen, tenzij aan de bikewash.  Het was er beuken tegen de wind in.  Omstreeks 6 km reed ik door een bosrijker gebied met bewoning en buitenverblijven.

De oversteek van een klein asfaltbaantje werd er bewaakt door een dame die er eenzaam weer en wind trotseerde terwijl ik er moederziel alleen rondreed.  Even verderop dook ik na op 4,75 km het domeinbos Noordheuvel in en kreeg er dan toch even het gezelschap van twee duo’s.  Eens dit bos met wandelvoorzieningen voorbij bereed ik landelijke wegen met bewoning in de buurt van de Staekboomseweg tot 9 km.  Toen ik daar even aan de kant ging staan op de kruising met Bleken kwamen er toch nog groepjes bikers voorbij.  Winderige veldwegen voerden me naar de Blekenheideweg en via de Deureindsedijk bereikten we na 12 km de Bredabaan nabij Gooreind-Wuustwezel.  De biker die me daarnet had aangesproken nadat hij gemorken had dat ik op zoek was naar aanwijzingen “voor in het verslag” verdween rechtsaf in de verte.  Na een uur rijden was ik nog niet ver opgeschoten!  Rechtsaf de Bredabaan op richting Gooreind.  Ik herinner me nog goed de editie van vorig jaar toen het zeer lokaal in deze streek gesneeuwd had en de wagens zeer rustig over deze weg reden.  Even verderop diende ik de Bredabaan te kruisen en ging het de Huikvenweg in.  Ook hier waren twee seingevers present.

Het asfaltbaantje ging over in een onverhard pad tussen de bomen en leidde ons naar het parkbos dat vroeger deel uitmaakte van het domein van het klooster van de zusters Franciscanessen.  Het nog vrij modern ogende klooster is, op de ontwijde kerk na, recent volledig met de grond gelijk gemaakt en heeft plaats gemaakt voor moderne nieuwbouw.  Daarin is het woon- en zorgcentrum Amate ondergebracht.  Ook het centrum voor palliatieve zorgen Coda Hospice huist in voormalige kloostergebouwen, maar dat was al jaren voor de afbraak het geval.  De kerk wordt ook verbouwd en daarin zou een horecazaak onderdak vinden.  Het park werd aangekocht door de Stichting Kempens Landschap, aldus de opschriften op enkele nieuwe zitbanken.  Vanaf 14 km konden we rijden over de paadjes in het kloosterbos waar enkele verloren gelopen beeldhouwwerken herinneren aan het religieuze verleden van dit oord.  Op de parking voor de nieuwbouw aan de Bredabaan stond een “kleine bevoorrading” opgesteld, enkel voor de rijders van de grote afstand.  14,50 km.  De mensen hier hadden gelukkig de beschikking over een zwerfwagen voor wat beschutting en al het lekkers stond uitgestald op een tafel onder een tentzeil.  Er was keuze uit wafels en granenkoeken en men kon er een bekertje sportdrank drinken.  Op sommige tochten biedt de bevoorrading nog niet wat hier te knabbelen viel!  Vorig jaar was ze even verderop opgesteld voor een half ingestort gebouw waar de mensen toen in weer en wind stonden.

Om 10.30 u het kloosterbos weer in om een goed zicht te krijgen op de nieuwgebouwde vleugels met de oude kerk als verbinding tussen beide.  Even later reed ik voorbij het kerkhof van de zusters.  Zij die hier leefden en stierven rusten in twee cirkels omheen een centraal kruisbeeld.  De plek blijft bewaard als herinnering aan het verleden.  De laatste zusters verlieten Gooreind eind juni 2010.  Op een tijdlijn wordt de geschiedenis van de plaats duidelijk gemaakt.  15,75 km.  We kregen nog paadjes in het kloosterbos voor de wielen tot ik op 17 km toekwam op de Gooreindbaan ter hoogte van een oud huis in verbouwing.  Veel meer dan een buitenmuur was er van de oorspronkelijke woning niet te bekennen.  “Baan” was trouwens een te dure naam voor deze assenweg die naar een toegang tot het militair domein, gelegen tussen Wuustwezel en Brecht, leidde.  Veel militaire activiteiten vinden er niet meer plaats.

Tot 20,50 km voerde de tocht me recht op recht langsheen de rand van het militair domein en voorbij enkele vennen over een harde ondergrond, bedekt met een dun vettig laagje modder.  Ter hoogte van het grootste ven ging het linksaf voor een lusje doorheen het Uilenbos, een strook bos die tussen het centrum van Wuustwezel en het militair schietveld gelegen is.  Daar doorheen lopen enkele leuke tracks met wat bulten, putten en wortels, toch goed voor bijna 2 km!  We reden weer in de richting van het ven waar een eerder technische track vlak naast het water over een richel loopt met enkele hoogteverschillen en wortels.  Eens de track achter de rug hielp een seingever ons de Kampweg te kruisen, dit is de baan die Wuustwezel met Brecht verbindt en voor een groot gedeelte langsheen het militair oefenterrein loopt.  De onverharde Schietveldweg voerde me naar het Natuurgebied Het Marum waar we een korte singletrack tussen de dennenbomen voor de wielen kregen.  22,50 km om 11.15 u.

Omstreeks 24 km reden we door een meer bewoonde wereld, door een wijk met allemaal eendere witte huizen en enkele servitudes.  We kregen ook een vettige slijkstrook na de oversteek van een of andere brede beek via een bruggetje.  Van 25 tot 26 km reden we over een lange dreef langsheen een soort parkdomein met een grote vijver (Akkerstraat?) om dan linksaf een singletrack op te rijden, recht op recht langsheen een soort gracht.  Zo bereikten we weer de bewoonde wereld ter hoogte van Het Blok en Achter d’Hoven.  Na de oversteek van de Bredabaan in het volle centrum van Wuustwezel bereikten we via de Hagelkruisakker de bevoorrading in het chirolokaal op 28,50 km van het vertrek.  11.45 u.  Ook hier konden de mensen nu binnen in het lokaal staan.  De vorige jaren stonden ze met alles buiten in de kou.  Het aanbod was meer dan ruim met bananen, allerlei koeken, lekker cupcakes, soep en sportdrank.  Er waren nog enkele andere bikers maar ik vermoed dat ik bij de laatsten zal geweest zijn om er te passeren.  Een tiental minuten blijven verpozen en genoten van het aanbod.  Bij een van de medewerkers eens geïnformeerd naar het aantal deelnemers en dat bleken er zo’n 600 te zijn.  Toch nog een redelijk aantal, gezien het slechte weer en de concurrentie van de tochten in Lille en Bergen-op-Zoom.

Na de stop werden we weer naar een meer landelijke omgeving gestuurd.  Bij de eerste kruising na de stop stond dezelfde dame als vorig jaar eenzaam in de wind.  Aan de eerstvolgende kruising ging het linksaf de Molenstraat in om zo het bos ter hoogte van Molenheide te bereiken omstreeks 30 km.  Daar werden we een singletrack doorheen een bosje op gestuurd.  Aan de toestand van de ondergrond te zien zou ik bijna durven beweren dat deze track er speciaal voor deze tocht was aangelegd.  Hij was niet aangereden en ligt er dus vermoedelijk nog niet erg lang.  De vele korte bochtjes waren wel niet zo mijn ding!  Even later werden we een heuvelkam op gestuurd over een spoor dat rond een diepte in het speelbos loopt.  In de verte kon ik de speeltuin waar we over zouden gestuurd worden al zien liggen!

Die speeltuin was meer bepaald het crossparcours met de vele zandheuvels die er werden aangelegd met centraal op het terrein een singletrack door een stuk dennenbos dat als een eiland midden op dit open terrein ligt.  Van 32 tot 34 km konden we ons hart ophalen op de zanderige paadjes, de zandheuvels en de track doorheen het bos.  Alles lag er vrij droog bij.  Vorig jaar was het hier in de smeltende sneeuw een stuk lastiger!  12.20 u.  Ik kreeg er het gezelschap van nog enkele andere rijders die er aan hun tocht bezig waren.  Via de bosrijke Koekoeksdreef verlieten we het speelterrein en op het kruispunt met Molenheide trof ik een tweede splitsing tussen de ritten van 27 km en van 45 km op 34,50 km van het vertrek.  Voor de langste toer ging het rechtsaf over Molenheide, linksaf en weer linksaf naar de Mastendreef, een zeer lange onverharde weg die op de rand tussen velden en een bos met een privaat jachtgebied loopt, goed voor bijna 2 km.  Ter hoogte van de eerder bizarre kapel van Sterbos-Wuustwezel bereikten we van tussen hoge rododendrons even de bewoonde wereld en werden we door een seingeefster de Nieuwmoersesteenweg over geholpen om dan de Peerdsvenweg in te slaan.  36,50 km.  Die leidde me tot aan een volgende grote baan, de Kalmthoutsesteenweg, die Wuustwezel met Kalmthout verbindt.

Daar ging het kort over het fietspad om een volgende strook kaal loofbos te bereiken.  Daarin ligt een singletrack met vele bochtjes en enkele bultjes waar het niet zo eenvoudig rijden is tussen de vele dunne twijgen die vlak naast het pad opgeschoten zijn.  Ik kreeg er toch nog een andere biker te zien, één van de laatsten vandaag.  Vanuit het bos ging het over het terrein van boomkwekerij Wouters om opnieuw de Nieuwmoersesteenweg over te steken waar de laatste seingeefster zo stilaan een punt kon zetten achter haar taak.  Van daar ging het een lange dreef in die min of meer evenwijdig loopt met de grote baan.  Ze ligt er alles behalve effen bij en op de zijkanten hebben zich in de loop der tijden sporen gevormd.  Ze was beter te berijden dan tijdens eerdere edities, want ik herinner me nog dat er toen grotere plassen stonden en dat de ondergrond er veel modderiger bij lag.  Via de verharde Eglantierdreef bereikte ik om klokslag 13.00 u weer de school Berkenbeek na 41 km, iets minder dus dan de beloofde 45 km.

De goed uitgeruste bikewash met gewone slangen onder voldoende druk was nog operationeel en er waren nog mannen in de weer met het schoonspuiten van hun fiets.  Terwijl ik met dat werkje bezig was kwam Jari nog toe.  Dus toch nog een bekende ontmoet vandaag.  Nadat zijn fiets proper was zijn we binnen nog een glas gaan drinken.  Het laatste bordje langs de kant van de weg kondigde immers Leffe van ’t vat aan!  De mountainbike was al door iemand anders gewonnen en ook de andere fietsspulletjes zoals pompjes, verlichting en truitjes van fietshandel Oostvogels uit Wuustwezel droegen helaas niet het kaartje met onze naam!  Jonge gasten zijn samen met de computer en de gsm in de wieg gelegd en met behulp van een applicatie legt Jari de gereden ritten vast op Google Maps.  Zo kan je bijna tot in detail zien waar je overal gereden hebt.  Als je het “mannetje” naar bepaalde punten toe sleept, dan kan je met Google Streetview ook de omgeving zien.  Natuurlijk maar daar waar een auto kan komen.  Voor een volledige versie zullen we moeten wachten op Google Singletrackview.  Allicht komt dat er ooit!  De tijden zijn wel erg veranderd!  Ik heb als kind de tijd nog gekend dat er geen centrale verwarming was in huis, enkel een kolenkachel.  Ik heb in mijn ganse schooltijd nooit een rekentoestel in mijn handen gehad!  Je kan de rit op Google Maps bekijken via de link onderaan dit verhaaltje.

De bikers van Achter d’Hei uit Kalmthout-Achterbroek die voor de afpijling van de tocht zorgden kwamen met een grote delegatie toe na het opruimen van de pijlen.  In Wuustwezel kan je geen top-parcours uit de hoge hoed toveren en is men voor een stuk aangewezen op veldwegen.  Toch bleef het aandeel asfalt in deze tocht zeer beperkt en werden een aantal leuke plekken opgezocht, zoals een aantal stroken bos met singletracks, het kloosterbos in Gooreind, het crossparcours en het militair domein.  Alles goed te rijden en relatief droog gezien de natte weersomstandigheden van de afgelopen tijd.  De organisatie verliep vlekkeloos en er waren zo te zien aan de aankomst heel wat mensen bij betrokken.  Vooral de seingevers en alle anderen die buiten een vaak eenzame taak hadden, verdienen een woord van dank om de koude en de forse wind te trotseren.  Hopelijk heeft het wat opgeleverd om er iets leuk mee te doen voor de kinderen van Berkenbeek.

Het was toch maar bitter koud toen ik na in de warme zaal gezeten te hebben mijn fiets weer stond op te laden en hem nadien thuis nog een extra sopje gaf om weer klaar te zijn voor de volgende rit.  Na een hete douche kon ik me in een warme zetel nestelen en dat deed deugd.

Om te zien waar u gereden hebt: klik hier (met dank aan Jari K.)

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you.be en op mountainbike.be en op mtbwijzer.be!

11-02-2014 om 00:00 geschreven door StrammerMax

Toertocht (18-27-45-50 km) van de Hoogstraatse Wielertoeristen te Hoogstraten op zondag 02-02-2014.

Ik werk al 28 jaar in Hoogstraten en omdat er een aantal collega’s en ex-collega’s lid zijn van de Hoogstraatse Wielertoeristen, was de keuze voor deze zondag snel gemaakt.  Een mens moet nu eenmaal solidair zijn.  Omdat ik destijds ook mee een jaarlijkse wandeltocht in deze streek hielp organiseren en er later mijn eerste ritjes op de mountainbike reed, zijn er weinig paadjes mij onbekend.  Het was wel al een tijd geleden dat ik ze nog eens onder de wielen gevoeld had.  De tocht vertrok vanuit het Klein Seminarie, één van de grote scholen met internaat in deze stad die in wezen maar één grote straat telt in de noordelijke uithoek van de provincie Antwerpen.  Aan de inschrijving werd ik aangesproken door Leto, een biker die op het forum actief is en waarvan ik wist dat zijn avatar de beruchte S van Specialized was.  Hij wist dat ook ik de betreurde Jacky kende, de trouwe forummer die begin januari op 64-jarige leeftijd overleed na een hartstilstand tijdens de toertocht in Lummen op tweede kerstdag.  De mens met het gouden hart leeft duidelijk verder in de herinnering van alle bikers die hem gekend hebben.  Om 8.30 u was ik ingeschreven en kon ik op pad.

We werden via de achterpoort naar de wijk achter de school gestuurd.  Toen ik in Hoogstraten begon te werken stond daar nog geen enkel huis!  Daar waren enkel weilanden.  Een seingever hielp ons de Vrijheid over en voorbij de kerk ging het rechtsaf de Gelmelstraat in.  Daar reden we voorbij de tweede grote school en meisjesinternaat Spijker om de baan te kruisen en de zandweg in te slaan die ons over de Mark voerde naast de gevangenis in het voormalige kasteel van Hoogstraten.  We bereikten een oude voetweg, de Stap Steppe, die ons voorbij de gerestaureerde en maalvaardige watermolen, de Laarmolen, voerde tot aan de kapel in Minderhout.  Rechtsaf de Castelréweg in en dan weer rechtsaf de zogenaamde Rooie Weg (Hoogstratensebaan) in, de landelijke maar gevaarlijke weg naar Baarle-Hertog en Baarle-Nassau.  Ter hoogte van de Belgisch-Nederlandse grens kruisten we nogmaals de Mark en ging het linksaf een zandweg (Schrans) in.  Aldus bevonden we ons op het grondgebied van Nederland in Castelré, gehucht van Baarle-Nassau.  Het was ferm duwen geblazen want het zand zoog fel aan.  In de zomer ligt dit pad er bij als een zandbak!

Aan het einde van de zandweg ging het linksaf over Groeske en voorbij het huis met de stenen waakhond, om voor de derde keer de Mark te kruisen en linksaf gestuurd te worden in een eerste strook bos, ik vermoed privaat!  Daar sneden we de eerste singletrack van deze zondag aan.  Ik heb aan dit bos geen goede herinneringen.  Toen ik er eens met een kameraad doorheen reed ben ik met een gesp van mijn schoen aan een over de grond liggende ijzerdraad blijven haken en over de kop gegaan!  De littekens op de plaats waar de trapper mijn been toen verwondde zijn na al die jaren nog steeds zichtbaar!  Na een tijdje doorheen deze strook bos gereden te hebben, kwamen we weer uit op de zandweg en ging het linksaf richting Hal.  Op een kruispunt van landelijke wegen troffen we daar na 7 km de eerste splitsing tussen de kidstoer (18 km) en de tochten van 27-45-50 km.  Een seingever bewaakte het kruispunt dat pal op de Belgisch-Nederlandse grens ligt.  De grenzen liggen hier zo dicht bij elkaar omdat deze streek de middelste “bult” vormt van de provincie Antwerpen die in Nederland steekt.  Castelré ligt als het ware als een schiereiland in België.  9.00 u.

Voor de groten ging het rechtdoor om linksaf gestuurd te worden naar een volgende strook bos met bospaden en enkele bochtige singletracks.  Dit bos ligt achter het klooster Mariaveld, in de volksmond bekend als “de Duitse nonnen” omdat hier destijds, voor de eerste wereldoorlog, Duitse nonnen verbleven.  Ik vermoed dat er ook een kleine huishoudschool was.  De laatste zuster verliet het klooster in 2001 en nu wonen er twee gezinnen die het gebouw aan de Bredaseweg renoveerden.  Even voorbij de plek waar we het voormalige klooster tussen de bomen door konden zien staan kwam de splitsing tussen de ritten van 27 km en van 45-50 km op zo’n 10 km van het vertrek.  Gekozen voor de lange toer.  We kwamen uit het bos tevoorschijn en reden een eindje langsheen de Bredaseweg tot we ter hoogte van Café-Taverne ’t Heike het parkdomein Heerles Hof via de grote poort binnen reden.  Tot 15,50 km troffen we hier niks dan paden doorheen een imposant bos dat enkel voor deze gelegenheid toegankelijk is.  Boswegen en grassporen werden er ons deel.  Ik kwam weer uit het bos tevoorschijn aan de rand van de open velden waar de intussen doorgebroken winterzon letterlijk oogverblindend was.  Na een graspaadje op de rand van bos en veld reden we even over een betonnen baantje.  Door een andere biker te volgen reed ik een pijltje voorbij dat ons linksaf naar een volgend bos verwees.  We werden door een andere biker teruggeroepen!  Op die plek stond een kapelletje aan de bosrand.  17 km om 09.50 u.

Ik kwam uit op een volgend asfaltbaantje dat me tot aan Heerle voerde, een rustig baantje dat van de Bredaseweg in Minderhout tot in het Nederlandse Ulicoten voert.  In het naastgelegen bos zag ik vele bikers op het bochtige pad rijden.  Maar we werden eerst over Heerle in de richting van de Bredaseweg gestuurd en sloegen er even verder op een plaats met twee seingevers de private terreinen van de steenbakkerij Desta met de naastliggende manege Desmedt in.  18,50 km.  We reden er doorheen enkele stroken bos langsheen visvijvers die er ontstaan zijn na de afgravingen van kleigrond door de steenbakkerij.  Ook één van de zandhopen was uitgekozen om over te rijden.  Op deze plek was een aantal jaren geleden het parcours van de Superprestige veldrit van Hoogstraten uitgezet nadat deze van het recreatiedomein De Mosten naar hier was verhuisd en voor het evenement dan weer naar de terreinen van de Veiling Hoogstraten werd overgebracht.  Volgende zondag 9 februari wordt de Superprestige gereden.  Hier vinden tijdens de zomer ook jaarlijks de zogenaamde Antilliaanse Feesten plaats waar in de media genoeg ruchtbaarheid wordt aan gegeven.

Eens de zandhoop over reden we kort over het asfalt van de Blauwbossen om tegenover de manege een bos in te rijden over een zompige track recht op recht en rakelings langsheen de boomstammen.  Dan ging het rechtsaf om het bijzondere paadje dat zich met veel opeenvolgende bochten doorheen het bos slingert te bereiken.  Van 20 tot 21 km konden we hier lekker door de bochtjes gaan.  Ik meen dat het bos, dat tussen de wegen Heerle, Habelaar en Blauwbossen is gelegen, privaat eigendom is.  We verlieten het bos en reden gedurende een kilometer over enkele landelijke asfaltbaantjes om ter hoogte van de Gouverneursbossen een bospad in te duiken.  Dit lag er redelijk zompig bij met bijwijlen grote te omzeilen plassen en bracht ons recht op recht en voorbij de eenzame in het bos gebouwde villa opnieuw naar Hal.  We kruisten het asfaltbaantje en reden voorbij de brievenbus de private oprit naar een huis op.  Een raar huis met ramen die eerder doen denken aan een kapel.  Het zou een jachthuis zijn.  Via een zeer korte track doorheen het naastliggende bos bereikten we de bekende slijkweide waar het elk jaar weer dabben is door de modder om het achter het eigendom gelegen bos te bereiken.  23,50 km.

In dat bos troffen we een meer technische singletrack met wat bochtenwerk en hoogteverschillen die ons uiteindelijk opnieuw tot in Hal bracht.  Daar was de bevoorrading opgesteld in de schuur van een hoeve.  Alles was nog voorhanden zoals hete tomatensoep, sportdrank, partjes appelsien en banaan en suikerwafels.  Er was nog redelijk wat gewemel van tegen de kou ingeduffelde bikers.  Ik trof er deze keer niet de Jari, hij was gaan biken in Kalmthout, maar wel de Joeri!  De eerste keer dat ik hem in fietspak trof!  De bevoorrading kwam op 24,50 km, bijna exact halverwege de tocht.  Ik ben er blijven staan van 10.30 u tot 10.45 u.

De tocht bracht ons verder door Hal, linksaf van het kapelletje weg, om opnieuw de Belgisch-Nederlandse grens te overschrijden over een stukje fietspad naast een zandweg.  Linksaf en rechtsaf de bossen in waar we een leuk pad voor de wielen kregen, gevolgd door een bochtige singletrack evenwijdig met het betonnen baantje Haldijk.  Op nagenoeg 28 km kwam ik weer uit de bossen tevoorschijn waarna een veldwegeltje me tot aan de Rooie Weg bracht.  Deze verkeersarme, maar wegens het snel rijden gevaarlijke baan, was bewaakt door seingevers.  Linksaf en een eindje verder weer rechtsaf sloegen we een zandweg op de Singelheide in.  Even verder maakten we een kort zijsprongetje in het Domeinbos Schootse Hoek om weer op de zandweg uit te komen.  Die eindigt aan twee eenzame huizen op de Schootsenhoek (Castelré, Baarle-Nassau).  Het ging de singletrack tegenover in.  Die lag er wel zeer vettig bij.  Halverwege de track stond een vader met zijn zoontje te wachten tot de andere bikers gepasseerd waren om hun tocht verder te kunnen ploeteren.  Voor een kind zal zo’n slijkpoel nog lastiger zijn.  De track gaf uit op het zogenaamde Grenspad, een zandweg die pal op de grens loopt.  Daar stond nog een vader met zijn zoontje te wachten op de twee die nog op de track waren.  Volgens mij was die kerel zelfs de kidstoer aan het joggen terwijl zijn zoontje met de fiets reed.  Dat was me al opgevallen toen ik hen heel in de verte te zien kreeg toen ik daarnet de Rooie Weg op reed.  Op deze plek was er ook een splitsing tussen de 18-27 km en de 45-50 km op 29 km van het vertrek.  Er passeerde daar op dat ogenblik ook een grote groep wandelaars.

De kleinste afstanden werden rechtsaf richting Wortel gestuurd, voor mij ging het linksaf op het zanderige Grenspad.  Even verderop doken we de bossen links in voor een kort stukje onder de bomen.  Daar moet ik dan toch een anders duidelijk opgestelde pijl gemist hebben en ben ik te ver gereden met in mijn zog twee anderen die dus evenmin uit hun doppen hadden gekeken.  Voor me zag ik biker het kruispunt van zandwegen passeren en zag ik weer pijlen hangen.  Ik ben teruggekeerd terwijl de twee anderen gewoon verder door reden.  Ik had rechtsaf een bospad moeten in rijden!  Ik kwam weer uit op het Grenspad.  Ter hoogte van de dreef Kolonie in Wortel-Kolonie kwam de splitsing tussen de 45 km en de 50 km op 32 km van de start.  De twee van daarnet hadden die dus gemist en reden op de route van 50 km.  Want die ging linksaf de open heide in.  11.20 u.  Rechtsaf een zandweg in op Nederlands grondgebied en evenwijdig lopend met het Grenspad over de heide.

Ik kwam weer uit op de Rooie Weg en diende die even te volgen tot op de plaats waar het Grenspad op de Rooie Weg uitkomt.  Daar het Grenspad weer op om het nu in de tegenovergestelde richting te berijden.  Helaas was dit eens zo knappe en woeste gedeelte van het pad door recente boswerkzaamheden volledig in de vernieling gereden en herschapen in een modderzooi.  Aan de zijkanten waren stroken met bomen gerooid.  Hopelijk wordt het pad min of meer weer in orde gebracht na de werken!  Er loopt daar trouwens ook een stuk van de vaste groene route Merksplas-Hoogstraten.  Ik heb mijn best gedaan om zo veel mogelijk modder al rijdend te trotseren, maar het was voor mij hier en daar te voet dabben.  Naar het einde van de vernielde strook toe kwam er een biker voorbij die al hijgend zei “het is me gelukt”!  Om 11.40 u kwam ik na 35,50 km weer toe op de plek van de splitsing tussen de 45 km en de 50 km aan de Kolonie.  Helaas gaven de extra 5 km deze keer geen meerwaarde aan de tocht omwille van de slechte toestand van het Grenspad.  Een collega wist me nadien te vertellen dat zelfs de grachten er zouden gedicht zijn met de bedoeling het regenwater te laten afvloeien om de nabijgelegen vennen te voeden.

Het ging de Kolonie in, dan voorbij het schilderachtige Bootjesven met eilandje om direct daarna rechtsaf te slaan in één van de paden door Wortel-Kolonie.  Linksaf over een klinkerbaantje en direct weer rechtsaf over een volgend pad door de kolonie.  Via dat pad bereikten we de bossen van de kolonie.  Linksaf over een bospad waar in een ver verleden ooit steenpuin moet zijn gestort, vermits er nog altijd grove stukken steen de kop op steken, ook al is het al minder dan een jaar of zeven geleden.  Een dame in korte broek stak me er voorbij!  In plaats van linksaf richting Staakheuvel te rijden, ging het rechtdoor een bos in waar een jongen met de bike stond te wachten.  We kregen er een stukje woest dennenbos met een pad waar wortels de kop op staken.  Het betrof een zijsprongetje over privaat terrein.  Uiteindelijk kwamen we toe aan de Wortelbaan in een bosrijke streek met hier en daar woningen en buitenverblijven op het grondgebied van Merksplas.  39 km om 12.00 u.  De bikers die de streek kennen zullen daar geweten hebben hoe laat het was!

Want in het bos ligt hier een bijzondere singletrack van de groene vaste route verborgen.  Eentje met veel bulten, putten en korte bochtjes.  Bij droog weer nog redelijk goed te berijden, bij slecht weer liggen de putten vol water en modder!  Tijdens mijn eerste ritten met de bike was deze plek de nagel van mijn doodskist.  Deze vaste route is er gekomen kort nadat ik mij een mountainbike had aangeschaft.  Eigenlijk ging het vandaag ondanks de natte ondergrond vrij vlot, ook al moest ik in twee zeer korte bochtjes rond boomstammen toch even voetje aan de grond zetten.  Deze singletrack is altijd al een lastige tante geweest, werd een aantal jaren geleden dan nog eens extra belast door boswerken en bomenkap en is redelijk stuk gereden.  Tot 41 km konden we er onze gang gaan.

Het laatste stukje ervan liet men links liggen en werd gekozen voor de asfaltbaantjes die de zone met weekendhuisjes doorkruisen.  Ik reed voorbij een perceel waar bomen gerooid waren en recent een aantal houten chalets waren opgetrokken.  Op 43 km doken we weer de bossen in over een korte natte singletrack die uitkwam in een dreef van Wortel-Kolonie.  Via dat pad bereikten we de asfalt- en klinkerdreven van de Kolonie en ging het rechtsaf een landweg op tussen bos en velden.  Halverwege zag ik daar de dame staan die mij ter hoogte van Staakheuvel had ingehaald.  Ondanks het feit dat ik wat tempo wilde maken omdat ik een sms had ontvangen van een maat waarvan ik vermoedde dat hij aan de aankomst op me zat te wachten, ben ik toch maar gestopt.

De dame in kwestie bleek voor de tweede keer geplaagd door een lekke band en had geen binnenband meer ter beschikking.  Te voet verder was geen optie, vermits we op nog iets meer dan vijf kilometer van de aankomst waren en dat was nog een heel eind stappen.  Ik heb dan maar meteen één van m’n binnenbanden afgestaan, weliswaar een na een lek hersteld exemplaar bij gebrek aan een nieuwe.  Ik heb altijd twee binnenbandjes bij!  Er meteen aan toegevoegd dat ik geen kei was in het vervangen van een band.  Soms is het geluk dan toch aan mijn zijde, want na het schoonmaken van de velg met een papieren zakdoekje en controle van de buitenband op de oorzaak van het lek zaten de band en het wiel zo weer op hun plek.  Als een fluitje van een eurocent!  Terwijl we daar stonden kwamen er nog drie late rijders voorbij.  De dame in kwestie wat voorsprong gegund zodat ze niet de laatste op het parcours zou zijn indien de band het weer zou begeven.

We doorkruisten nog enkele dreven in de kolonie, haaks op en evenwijdig met de grote baan van Hoogstraten over Wortel naar Merksplas.  Na het kruisen van een klinkerbaantje ging het een zandweg op die ons richting de Beukendreef voerde op de plek waar een brede lange bosdreef begint die voorbij het landloperskerkhof naar Bootjesven loopt.  De vroegere zogenaamde Rijksweldadigheidskolonie of landloperskolonie gaf tot de afschaffing van de landloperij onderdak en werk aan thuislozen.  Een deel van de gebouwen fungeert thans als gevangenis.  We kruisten de Beukendreef richting Poeleinde nabij de Nederlandse grens om via een graspaadje naast een villa een veldweg te bereiken die er naast het knap gerenoveerde huis van een collega voert.  Het meest rustige plekje dat een mens zich kan wensen aan de rand van de bewoonde wereld!  Via een modderige veldweg vol plassen passeerden we de achterzijde van de gevangenis van Hoogstraten om via het kasseibaantje de hoofdweg van Hoogstraten naar Merksplas te bereiken.  Via de statige Lindendreef achter de imposante kerk met ajuintoren reden we over de dolomieten paadjes langsheen het kerkhof om dan via een zeer smalle servitude tussen twee huisgevels de Achtelsestraat en het Klein Seminarie weer te bereiken met omzeggens 51 km op het tellertje.

De kameraad die me een berichtje had gestuurd, en trouwens de maker van de soep aan de bevoorrading, bleek toch nog niet gearriveerd en kwam even later toe.  Samen nog een hamburger gegeten en doorgespoeld met enkele drankjes, waaronder eentje van de dame die ik uit de nood had geholpen.  De jongen die ik ter hoogte van Staakheuvel had zien staan wachten bleek haar zoon te zijn.  Toen de zaal haast was leeggelopen bleek de bikewash opgeruimd.  Er kwam nog een trio toe waarvan twee met een tandem.  Aangezien we er kind aan huis zijn hebben we dan zelf een slang bovengehaald om de fiets schoon te spuiten.  Nadat m’n maat huiswaarts was vertrokken kwamen de drie met de tandem vragen of ze de spuit ook nog even mochten gebruiken.  Ze waren content over de gereden tocht en hadden ook de tocht vanuit Wortel op 12 januari gereden.  Zoals altijd was de organisatie en de accommodatie tip top in orde.  Voor hoogtemeters moet je niet naar hier komen, maar de toer voert over veel off-road doorheen een afwisselend landschap van bossen en open heide.  De afpijling was prima in orde.  Op enkele plaatsen hadden bikers wel pijltjes op stokjes uit de grond gereden of doen afknakken.  De mensen waren ook al van zes uur ’s morgens in de weer, vermits de zaal daags voordien niet beschikbaar was.  Alles moest er nog op zijn plaats gezet worden de dag zelf.  Ondanks de concurrentie van de tocht in het nabije Kalmthout verschenen hier toch 1200 bikers aan de start.  Het was amusant rijden over de paadjes die ik destijds tijdens mijn eerste ritjes met de bike leerde kennen!

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you.be en op mtb-you.nl en op mountainbike.be en op mountainbike.nl en op m'n site mtbwijzer.be!

04-02-2014 om 00:00 geschreven door StrammerMax