Toertocht (17-28-48-60 km) van WTC De Doortrappers te Halle-Zoersel op zondag 21-08-2016.

Na een hele week mooi weer was het een dikke teleurstelling van ’s morgens bij het opstaan te zien dat de hemel donker en grijs gekleurd was en het een weinig regende! De keuze voor de toertocht van vandaag was moeilijk. Ik had mijn zinnen gezet op Aarschot (Forest Bikers Langdorp), Lennik (Vredeseilanden), Bever (Klimax MTB), Beringen (Ter Dolen Fietshappening) of Halle-Zoersel. Omwille van het bedenkelijke weer is het Halle-Zoersel geworden, dat was het dichtst bij huis! Ondanks dat was ik pas laat aan de inschrijving en kon ik om 10.00 u op pad.

Het ging de woonwijk uit via straten, betonbaantjes, servitudes en gras- en assensporen. We bereikten de straten Wandeling en Kleine Wandeling in een villawijk en reden een assenweg in richting Sint-Antonius. Van 5 km tot 7 km bereden we de bospaadjes in het park van het kasteel Hallerhof, het voormalige gemeentehuis van Zoersel. Het is er leuk rijden en er liggen hier en daar enkele woestere stukken. Onder meer ter hoogte van de Brasserie Casteleinshoeve, allicht een voormalig bijgebouw van het kasteel, liggen enkele ferme wortels. Bij het verlaten van het parkbos miste ik een pijl en reed rechtdoor de straat uit in plaats van rechtsaf te slaan. Dat leverde me een extra kilometer op! We kruisten een baan naar de singletrack die in een strook bos recht op recht achter de tuinen van villa’s loopt en allicht bekend is bij bikers die in de streek komen rijden. Een assenwegeltje voerde ons tot het Feestzalencomplex Martinus in het Sniederspad te Halle-Zoersel. 10,50 km om 10.30 u.

We bereden dan de lange singletrack die recht op recht tussen twee draadafsluitingen van allicht een privaat bos vanaf Lievekenshoek voert. Alzo bereikten we een eerste splitsing tussen de ritten van 17 km en 28-48-60 km op 12 km van de start. Door het bos reden we over de onverharde Gescheurde Heide naar de Lemmekensbaan. We reden daar even naast de antitankgracht om dan het bos in te duiken. Een man vloog me tegen hoge snelheid voorbij. Misschien moet ik ook een elektrische mountainbike gaan overwegen! Het ging een tijd naast de antitankgracht. De bodem lag er nu goed droog bij. Bij nat weer of in de winter kan het hier verschrikkelijk modderig zijn! We weken dan van de gracht af en doken het naastliggende bos in om over een singletrack en enkele assenpaadjes de plek te bereiken waar de rit van 28 km zich losmaakte van de 48-60 km. Dat was nabij de antitankgracht op 14,80 km van het vertrek. 10.50 u. De kleinste afstand stak de gracht over, voor mij was het rechtsaf ernaast. Aan de overkant zag ik meerdere bikers passeren, maar het zou nog een tijd duren eer ik er zelf reed.

Via het gehavende pad naast de antitankgracht bereikte ik met twee anderen in mijn zog de Turnhoutsebaan in Schilde. Zoals ik vermoedde dienden we niet over te steken maar enkel naar de andere oever van de gracht te rijden en dan in de richting van waaruit we kwamen. Al snel bereikten we de leuke uitdagende heuvels en putten op de Schans of het Fort van Schilde. Alles ligt er keihard aangereden door het vele gebruik ervan. Op 16,50 km reden we opnieuw langsheen de antitankgracht en sloegen daarna het Breeveldpad en het Renier Schniederspad in, beide onverharde assenwegen die langsheen enkele grote villa’s in Schilde voeren. Op 20,50 km konden we gedurende een kilometer genieten van een zigzaggende singletrack op en af een heuvelkam in een woeste strook bos. Deze knappe omgeving wordt door de meeste toertochten in deze streek bezocht. We bereikten opnieuw de brede wegen naast de antitankgracht en reden enkele opeenvolgende lussen in het naastliggende bos waarin villa’s en buitenhuizen tussen de bomen verscholen staan, om dan telkens weer naast de gracht uit te komen. Uiteindelijk kwamen we toe aan het bekende paadje met de bulten en putten ter hoogte van het Fort van Oelegem.

Ik bereikte de zandweg Gescheurde Heide in Oelegem (Ranst) en trof daar de bevoorrading die opgesteld stond onder een afdak voor een hut in een weide op 25 km van het vertrek. Die plek kon ik me nog herinneren van vorig jaar. Om 11.30 u kon ik daar eten van bananen, wafels, suikerwafels en cake om daarna alles door te spoelen met sportdrank waarvan de smaak me niet kon bekoren. Enkele mensen zorgden er voor het aanbod. Op deze plek was er meteen een splitsing tussen de 17 km en de 28-48-60 km. Na de stop ging het verder over een grasspoor naast een strook bos om zo de Knodbaan te bereiken. Na nog een eindje langsheen de antitankgracht kwamen we toe op een grote baan ter hoogte van de oprit naar de snelweg E34. Daar maakten we rechtsomkeer om het spoor op de andere oever te bereiken en op 28 km bossen in Oelegem-Ranst in te rijden. Na een leuke singletrack kwam er weer een splitsing waar de 17 km zich losmaakte van de andere afstanden. 29 km om 11.50 u.

Vanaf daar volgden vele plezante singletracks. We staken ergens een baantje over waar een oudere man als seingever stond. Liefkenshoek? Met dank aan die mens die daar allicht de hele voormiddag helemaal alleen gestaan heeft! Hij deed in ieder geval een goed werk, want in deze bossen duiken soms op de meest onverwachte plaatsen auto’s op zoals ik elders mocht ondervinden en maar net op tijd de remmen dichtgooide! We kregen nog een portie singletracks voor de wielen in het grensgebied tussen Oelegem en Halle tot we op 30,85 km een splitsing troffen tussen de 17 km en de rest. Tot 33 km volgden leuke bospaden en soms redelijk woeste singletracks in de bossen nabij een weg die Flikkersteert (Halle) heet. Na een singletrack kwam er een splitsing tussen de 17-28 km en de 48-60 km op 34 km van het vertrek. Gekozen voor de langste rit. Dat was net na het passeren van het gloednieuwe woonzorgcentrum Halmolen dat pal naast het bos gelegen is ter hoogte van Vogelzang. 12.15 u.

Op 35 km kruisten we de snelweg E34 via de brug aan de Kantonbaan op de grens tussen Oelegem en Halle. Aan de overkant reden we de Mussenbaan in, een asfaltwegel die ons naar Zandhoven voerde. In een bocht van de weg reden we het bos in tegenover een in onbruik geraakte poort van één of ander kasteeltje dat tussen de bomen verborgen stond. We toerden er enkele rondjes in een bos dat aan een voetbalveld grensde. Tot 38 km konden we hier genieten van een knap stukje parcours. Daarna kwamen we even in de meer bewoonde wereld en reden de sporthal ’t Veld en villa’s voorbij. We doken opnieuw het bos in voor een mooie lange singletrack tot 39 km. Op 40 km kruisten we een baan in de buurt van de snelweg. Hier kreeg ik nog even het gezelschap van drie andere bikers. Veel bikers had ik sinds de bevoorrading niet meer gezien! We reden door het landelijke Zandhoven en een aantal stroken bos, onder meer ter hoogte van Schegel. 43,50 km om 12.50 u.

Op 45 km kruisten we opnieuw de E34 via de brug van de Boshuisweg. In het zog van twee jonge bikers ging het eens weer beneden rechtsaf een veldweg in. Na een eindje door een uitloper van het Zoerselbos te hebben getoerd kregen we het stukje verlaten asfalt van de Boshuisweg dat evenwijdig met de E34 loopt. Vlak naast de weg liggen daar een aantal achter de struiken verborgen stukjes singletrack waar we over werden gejaagd. Mijn GPS had me trouwens langs hier naar de start gestuurd. Minder interessant was dat het intussen was beginnen te regenen na een relatief zonnige ochtend! Ik passeerde het eenzaam gelegen restaurant “In de Wandeling” op de hoek van de landelijke Peggerstraat en de Schegelbaan. Na de editie van vorig jaar ben ik hier met Jari nog iets komen eten. In de Schegelbaan heb ik dan even geschuild onder de bomen omdat er een stortbui losbrak, maar omdat het al snel ook daar begon te lekken had het geen zin van te wachten. Dus dan maar verder door de gietende regen. Ik reed het Schriekbos in en trof daar op een kruispunt van wegen de splitsing tussen de ritten van 48 km en van 60 km op 48 km van het vertrek. De tocht was dus langer dan aangegeven vermits er niet eerder een splitsing was waar de 60 km apart ging! Wat ik toen niet wist was dat de extra lus van de 60 km ook op deze plek weer zou eindigen!

Voor mij ging het rechtdoor het bos dieper in en aan de rand ervan trof ik de tweede bevoorrading op 49 km van het vertrek onder een houten schuilhut. De dames ter plekke hadden net alles opgeruimd en vertrokken met de auto. Ze boden nog drank aan maar omdat ik water genoeg had, onderweg bijna niks gedronken, heb ik hen het weer uitpakken bespaard. Het was intussen 13.10 u en zij zullen niemand meer verwacht hebben. Naar hun zeggen had ik nog 12 km voor de boeg.

De extra lus voor de 60 km gaf eigenlijk geen echte meerwaarde aan de toertocht. We reden vooral door woongebied, ook al was het er bosrijk. Veel asfalt en weinig off-road. Bovendien had ik dan deze keer nog de pech dat het opnieuw keihard begon te stortregenen! Zeiknat was ik, ook al deerde het me niet vermits het niet koud was. We doorkruisten Zoersel door stroken bos waarin straten met villa’s waren in de omgeving van het Zoerselbos. Sommige straten waren verbonden met servitudenpaadjes. Zo reden we door de Antwerpsedreef en de Ten Hoflaan naar de Zoerselbosdreef. In een doodlopend stuk daarvan stonden drie oude mooi gerenoveerde grote huizen. 52 km. We zagen het grote witte kasteel Zoerselhof in de Zoerselhofdreef staan. Dan reden we opnieuw door stroken bos in de villawijk. Op 57 km reed ik door de lange bosrijke dreef waarlangs villa’s staan en die aan het einde uitkomt op een grotere baan van tussen de zuilen van wat eens een poort moet geweest zijn. Alsof het park van een kasteel er ooit verkaveld geworden geweest is. Ik gok volgens een kaart op Schriekbos, uitkomend op de Sint-Antoniusbaan. Ze loopt omzeggens op de grens tussen Sint-Antonius en Zoersel.

Op de grote baan ging het linksaf en even verder weer linksaf de Middeldreef in. We doorkruisten opnieuw het bos waarin de villawijk ligt. Een wortelpaadje doorheen het bos leidde me naar de plek waar ik daarstraks de splitsing had gehad tussen de 48 km en de 60 km ter hoogte van de Lage Weg, op deze plek niet meer dan een bospad. 61 km om 14.00 u. Ik bereikte uiteindelijk opnieuw de meer bewoonde wereld van Halle, maar in plaats van recht weer naar af gestuurd te worden, reden we nog een aantal lussen over veldpaden, servitudes en door hier en daar een strook bos. De tocht was daardoor langer dan voorzien. Intussen had het alweer een tijd opgehouden met regenen. Met iets meer dan 65 km op het tellertje kwam ik weer aan in de Lotelinglaan. Het moet iets van 14.15 u geweest zijn. Omdat ik nat was van de regen ben ik maar direct naar de auto toe gereden die nog alleen op de parkeerweide stond! De gratis pannenkoek ter gelegenheid van de vijfentwintigste editie zal voor een andere keer zijn!

De verdienste van De Doortrappers is van in een uiteindelijk toch wel vrij dicht bevolkte regio een toertocht te kunnen uitstippelen waarin heel wat off-road te beleven is zonder dat men de indruk heeft van steeds in de bewoonde wereld rond te toeren (zoals in Waasmunster wel het geval is bijvoorbeeld). Met uitzondering dan van de laatste 15 km. Deze tocht maakt gebruik van heel wat mooie paden en singletracks. Als je het parcours een beetje volgt op een stratenplan dan merk je dat de tocht uitgezet is in een gebied met beperkte oppervlakte tussen Halle, Zoersel, Schilde, Oelegem en Zandhoven. Mooie stroken bos en singletracks.

StrammerMax

26-08-2016 om 22:36 geschreven door StrammerMax

Toertocht (10-28-40-52 km) van Comité des Fêtes de la Miaou te Loyers (Namur) op maandag 15-08-2016.

We hadden het lange weekend van maandag 15 augustus aangegrepen voor een verblijf in een vakantiehuisje te Bouillon. Op zaterdag reden we de toertocht van Bouillon, op zondag de groene vaste route en op de terugweg huiswaarts op maandag de toertocht te Loyers, een deelgemeente van Namen. Wie af en toe eens over de E411 richting Luxemburg rijdt kent ongetwijfeld deze plek ter hoogte van het viaduct van Beez over de Maas. Ondanks het feit dat Jari een eind voorop was kwam ik eerst aan in de straat Comognes de Loyers. Die GPS-apps op de smartphone zijn blijkbaar niet altijd even betrouwbaar! Ik nam een vrije plaats in achter een auto met fietsendrager. Wat een geluk, want eens de hoek om stond de hele straat vol geparkeerde wagens! Ik had geen beter plek kunnen vinden! De start sloot om 11.00 u en ik arriveerde er tien minuten eerder. Het was even zoeken naar de kantine van de voetbal omdat de hele omgeving ingenomen was door de kermis en feesttenten. Grappig hoe een Vlaming zich in het Frans uit de slag probeerde te trekken toen ik naar “la place des inscriptions” vroeg en ik dan reageerde met “ah, op de kermis”! De toertocht is blijkbaar één van de onderdelen van een lokaal feestweekeinde. Ons beiden ingeschreven en gewacht op de komst van Jari. Er waren zelfs niet genoeg formuliertjes, ik kreeg de achterzijde van reeds ingevulde briefjes! Om 11.15 u van start, onwetend van wat deze streek te bieden heeft.

We verlieten de woonwijk via enkele straten en servitudes en bereikten al snel landelijk gebied. Door de velden ging het lichtjes op en vooral veel af. Op een smalle track tussen een prikkeldraad en de bosrand kwamen we in het zog te hangen van een andere late starter die nog trager reed dan wij gewend zijn! We reden onder anderen door het dorpje Mozet. Daar troffen we op 5 km een eerste splitsing waar de rit van 10 km zich losmaakte van de 28-40-52 km. Net op het ogenblik dat we ons afvroegen of we hier gespaard zouden blijven van zwaar klimmen sloegen we linksaf een steile asfaltstraat in waar nog enkele huizen stonden. Het laatste oude huis leek me verlaten. Je moet ook zin hebben om daar elke keer naar toe te kruipen! De straat liep dood op een goed van wortels voorzien spoor op de rand tussen een bos en een veld waar het lastig klimmen was en voor mij en de man die we hadden ingehaald te voet. De ritten van de vorige dagen zaten nog in mijn benen. De beloning na de klim bestond uit de doortocht van een bos. Twee snelle bikers haalden ons in. Afscheid genomen van Jari, we zouden elk aan eigen tempo verder rijden. Eens weer uit het bos konden we genieten van mooie vergezichten over de Condroz.

Op 8,50 km konden we ons hartje ophalen tijdens een zeer leuke afdaling die aanving in een bos en verder liep door de velden. Ik kwam toe op een grote baan ergens tussen de dorpjes Meizeret en Thon (Andenne). Via veldpaden doorkruisten we het grondgebied van Thon. We reden dwars over een boerenerf om de achterliggende velden te bereiken. Daar reden we door een open landschap met glooiende velden. Het was er knap. Op 12 km passeerden we een veldkapelletje. 12.10 u. Er volgde een klim in een mooi met wortels bezaaid hol spoor en een avontuurlijk weidepaadje naast een strook bos. Daar was het oppassen voor diepe voren en prikkeldraad! Eens boven zag ik een biker wandelen over het paadje tussen de weide en het bos. Ik vroeg hem of hij problemen had met zijn fiets. Neen. “Fatigué?” “Oui, ça c’est le problème!” Tijdens de afdaling doorheen gras konden we genieten van een knap uitzicht om op 14,50 km toe te komen in een dorpje, ik vermoed Haut-Bois (Gesves). Daar ging het lekker naar benden over asfalt.

In het dorp troffen we de eerste bevoorrading op een parkeerplaats op 15 km van het vertrek. Er vertrokken twee bikers en even later kwam de man toe die ik daarnet had aangesproken. Allicht een beginner. Hij vroeg of het nog ver was! “Als je de 52 km volgt nog wel”, zei één van de mannen die voor de bevoorrading zorgden. Er lagen partjes bananen, appelsienen en wafels, alles wel gemillimeterd! Achteraf kreeg ik te horen dat wij de laatsten waren die hier passeerden en omdat die andere man voor de rit van 28 km koos was ik ook al snel de laatste op het parcours. Vlak na de stop kwam in het dorp immers de splitsing tussen de ritten van 52 km en van 28-40 km. Gekozen voor de 40 km. Het ging het dorp weer uit en een straat in die overging in een veldweg. Ik klom door een open veld en zag in de verte al eens een auto passeren. Er stond daar ook een grote bol op een paal. Eens op de weg gekomen ging het linksaf en reed ik voorbij dit natuurkunstwerk. Het stelde een appel voor die met wilgentakken was gevlochten. “La pomme d’amour de la nature” van Yiu Wah Leung uit Frankrijk. Het staat net zoals andere dergelijke kunstwerken langsheen een wandelparcours van de Meifeesten van Gesves. Ik kwam inderdaad nog andere dergelijke zaken tegen. 'La fête de mai' is een kunstproject waarbij kunst en natuur worden bij elkaar gebracht en waarbij ook de lokale bevolking en kleinschalig toerisme worden betrokken. Ieder jaar worden een aantal (soms monumentale) projecten van Belgische en internationale kunstenaars geselecteerd en uitgevoerd op het grondgebied van de gemeenten Assesse en Gesves. In de maand mei worden daar allerlei feestelijke en recreatieve activiteiten aan gekoppeld.

Vanaf de gevlochten appel kregen we een mooi stukje over asfalt en een knappe door hoge struiken omzoomde veldweg tot aan de Drèves des Arches pal op de grens tussen Haut-Bois en Faulx-les-Tombes (Gesves). Op 18 km doken we daar het Bois de Gesves in. We reden dan geruime tijd en afstand over een bospad dat er op meerdere plaatsen fel gehavend bij lag na vroegere boswerken. Er waren diepe sporen en putten gemaakt door bostuigen. Die stonden vol water. Eens die zone voorbij troffen we een breed bospad met een ondergrond van aangestampte keien. Het bos was daar als het ware verdeeld in percelen en op één daarvan waren mensen in de weer met kapwerken en boomstammen. Op 20 km kwam ik uit op een betonbaantje in Gesves. 13.15 u. Het ging rechtsaf en direct weer rechtsaf in de richting van waaruit we kwamen in een gelijkaardige bosweg met een ondergrond van keien doorheen een privaat bos. Het ging hier lekker naar beneden over een ongehavend parcours. Vanaf de brede bosweg reden we een singletrack op waar het veel technischer werd omwille van de vele soms uit de kluiten gewassen wortels en stronken. Proficiat voor wie hier zonder stoppen en vallen heeft kunnen rijden!

Eens het bos uit reden we het private erf op dat naast enkele uit de kluiten gewassen netjes onderhouden gebouwen van allicht een voormalige hoeve gelegen is, de Ferme de la Sart-Mère. Achter het gebouw lagen open glooiende velden en hadden we een prachtig uitzicht over de omgeving met in de diepte tussen de bomen de torens van het kasteel van Faulx-les-Tombes. De mensen in die huizen wonen in een paradijs op aarde met zo’n uitzicht over de streek! 22,75 km om 13.30 u. In de tuin van het huis was een houtje trapje gemaakt waarmee je de prikkeldraad om de naastliggende weide kon dwarsen! Dan ging het recht door de weide naar beneden. Links stond weer zo’n natuurkunstwerk van de Meifeesten, een soort helix die in kronkels naar de hemel reikte. Het werk oogstte enkel belangstelling van de koeien die er rond samentroepten. Hier passeren we langs het meest opvallende kunstwerk van de tientallen die er tussen 2001 en 2014 zijn geplaatst in de gemeenten Assesse, Gesves en Ohey. De Koreaanse artiest Byoung-Tak Moon had een droom om een drakenstaart uit de grond te laten komen op 9 plaatsen in de wereld. Hier in Faulx-les-Tombes kwam er daarvan één terecht, midden in een weide waar koeien op grazen. Het effect is zondermeer verrassend en de drakenstaart is inmiddels hét symbool geworden van het Fête de Mai-kunstproject. In 2009 ging de 7 meter hoge drakenstaart echter tegen de vlakte tijdens een storm. Sinds eind maart 2011 priemt hij weer in de hemel.

Aan de andere kant van de wei was een poortje en omdat het moeilijk was om er met mijn fiets door te geraken heb ik die eerst over de prikkeldraad gehesen. Daarbij kreeg ik een stroomstoot van de schrikdraad die er blijkbaar ook gespannen was. Dat deed geen deugd! Het grasspoor bracht me van tussen de huizen in het dorp Faulx-les-Tombes. Het ging het dorp door over servitudes, straten, sporen en kerkwegels en het was er knap rijden. 25 km om 13.40 u. Na het verlaten van het centrum van de gemeente reed ik voorbij huizen en mooie gerestaureerde oude hoeven. Ik deelde de straat met een vrouw te paard, een wandelaar en een motorrijder. Na de zachte klim in de straat ging het linksaf steiler een grasspoor in op de rand tussen bos en velden. De omgeving was er zeer knap. Even verder dook ik het bos in voor een mooie singletrack die langs de rand ervan liep.

Doorheen dat redelijk woeste bos bereikte ik de splitsing tussen de ritten van 40 km en van 52 km op 28 km van het vertrek. 14.00 u. Omwille van het late uur gekozen voor de toer van 40 km. Het was eerst klimmen geblazen in een veldpad om dan lekker te kunnen afdalen over een spoor met keien en afgevallen dode takken in een woeste holle weg. Er passeert daar in de omgeving ook een blauwe vaste route. Ter hoogte van een villa diende ik een straat te kruisen en volgde er een megaleuke lange afdaling over een steenpad. We dienden door een beek te rijden, dat kan een zijriviertje van De Samson geweest zijn, en kruisten de Rue de Jausse (N941). We reden de velden in voor een klim met een mooi uitzicht over de streek. 30,85 km om 14.20 u. We reden door de bewoonde kern van Wierde. Daar kregen we een zware klim voor de wielen geschoven over een grasspoor. In de omgeving stonden een aantal nieuwe villa’s op de hellingen. Het ging een hol pad in voor een nog steilere klim. Omwille van de losliggende stenen en takken en de laaghangende struiken heb ik daar noodgedwongen gewandeld. Ik vraag me af of er daar iemand al rijdend helemaal tot boven zou geraken!

Eens boven bereikte ik een straat en een brede veldweg met steenslag die me tot aan een weide voerde waar drie paarden stonden. Heel in de verte zag ik auto’s over een viaduct rijden. Dat zal allicht het viaduct van Beez over de Maas geweest zijn. Er liggen hier op de E411 immers nog een aantal dergelijke bouwwerken. De paarden hadden er in ieder geval een indrukwekkend uitzicht. Op 32,50 km sloeg ik er rechtsaf in de richting van een bos. 14.30 u. In dat bos was het klimmen in een hol spoor dat kwistig bezaaid lag met stenen. Eens boven dienden we een baan te kruisen nabij een oprit van de snelweg, allicht de oprit van Wierde. Aan de overkant bereikten we een assenweg die vlak naast de snelweg liep. Daar was het lekker afdalen! 35 km.

We weken van de snelweg af en er volgde een klim naar en in een privaat bos. Tot 36 km konden we er genieten van een zeer mooi stukje parcours. Een veldweg voerde me naar de tweede bevoorrading langsheen een baan op 37 km van het vertrek. Deze plaats was ik met de auto gepasseerd bij het rijden naar de start. Toen tekende het tentje zich boven tegen een blauwe hemel af. Bevoorrading was veel gezegd, want deze stop had tot doel om de deelnemende bikers een soort cocktail aan te bieden, ik gok op gin-orange, als afsluiting van de rit. De man die me de beker aanbood was degene die me aan de eerste stop had aangesproken in het gezelschap van de man die de 28 km reed. Wij waren daar de laatsten die passeerden en hij hoopte van ons weer te zien aan de tweede stop. Even met de vriendelijke man staan praten. Hij was opgezet met de komst van Vlamingen naar hun toertocht. De vermeende problemen tussen de mensen die in dit land verschillende talen spreken was naar zijn zeggen enkel politiek. Ik deel zijn mening. Ik ben nog nooit onheus behandeld op een toertocht in Wallonië. Als de mensen horen dat je Nederlands praat, dan doen ze zelfs vaak de moeite om u in het Nederlands te woord te staan. Zelfs tot diep in Wallonië zijn de mededelingen op toertochten vaak aangegeven in beide talen. De man van wie we het vakantiehuisje huurden kon perfect een uitleg in het Nederlands doen. Enkel aan zijn zinsconstructies kon je horen dat hij Franstalig was. Ik heb zelfs de indruk dat de Walen beter Nederlands kennen dan de huidige Vlamingen Frans! Ze zouden ook hun eigen ruiten inslaan, want wie keert er nu weer naar een plek of activiteit waar men je het gevoel geeft niet welkom te zijn! De man wilde mijn mening horen over hoe het parcours me bevallen was. Super, zeer mooi! Hij verklaarde me ook de naam die ik op hun t-shirts al had opgemerkt: la Miaou! Niet het geluid of de naam van een kat, maar wel een soort samentrekking van “au milieu d’aôut”, het midden van augustus of zegge halfoogst! Omdat de feestelijkheden, de jogging en de toertocht steeds omstreeks 15 augustus plaatsvinden! In plaats van het laatste lusje te rijden zoals uitgezet kon ik ook de veldweg rechtdoor volgen om dan opnieuw het parcours te vervoegen en met 40,50 km om 15.15 u toe te komen in Loyers. De hogedrukreiniger aan de bikewash was nog beschikbaar en ik kon meteen ook het vuil vanuit Bouillon afspuiten. Ik heb zelfs tegen mijn gewoonte in mijn fiets thuis niet meer onder handen genomen en zo laten staan tot aan de volgende rit.

De toertocht vanuit Loyers is zeer de moeite waard om eens te gaan rijden. We hadden natuurlijk bijzonder mooi weer en dan ziet de natuur er eens zo knap uit. Zeer mooie toertocht op het grondgebied van Loyers (Namur), Gesves (Mozet, Haut-Bois en Faulx-les-Tombes) en Wierde (Namen). Knappe streek in de Condroz met stroken bos, open gebieden met mooie vergezichten en enkele woeste holle wegen. Je kan de streek enigszins vergelijken met het Pajottenland. Afwisselend parcours met stevige klimmetjes, leuke afdalingen en vlakkere stroken. De beklimmingen zijn voor regelmatig rijdende bikers goed te doen. Afpijling met op de grond gespoten pijlen en pijlen aan palen of bomen. Ondanks het feit dat we vlakbij de grootstad Namen zijn is de streek er zeer landelijk met grote oude boerenhoven, nog in goede staat van onderhoud of gerenoveerd. Het is leuk dat de toertocht ook door enkele rustige dorpjes passeert zodat men een idee krijgt over het leven in deze streek. Vriendelijke en gemotiveerde organisatie. Mij werd onafhankelijk van elkaar drie keren gevraagd wat ik van het parcours vond! Dat kan enkel maar betekenen dat de mensen daar de moeite willen doen om de bikers een genietbare rit aan te bieden. Waarvoor dank!

StrammerMax

17-08-2016 om 00:00 geschreven door StrammerMax

Toertocht (25-48-60-70 km) van Bouillon Cyclo te Bouillon op zaterdag 13-08-2016.

Op vrijdag waren we afgereisd richting Bouillon, goed voor 236 km autorijden, en hadden Jari, Evy en ik onze intrek genomen in het vakantiehuisje Le Ti ‘Bou de Refuge te Briahan-Curfoz-Sensenruth, een piepklein gehuchtje van Bouillon. Je kan langs daar rijden om de bekende Tombeau du Géant vanuit Botassart te zien liggen. Het betreft een rotsachtige heuvel waarrond de Semois stroomt. Eén van de mooiste panorama’s van het land. Het huisje was deel van een gebouw waarin ook de eigenaar woonde, zes katten, twee doodbrave honden en een ezel. Op zaterdag namen we deel aan de toertocht La Croisade van Bouillon Cyclo, vertrekkend vanuit het langs een grote invalsweg gelegen Internat de Morsehan. Ondanks het feit dat we slechts 6 km verwijderd waren van de plek van vertrek, toch maar met de auto naar ginder vermits we anders bij het weer naar huis rijden zouden geconfronteerd worden met een zeer steile helling. Er loopt een korte vaste route door Curfoz en als we ons opzoekwerk kunnen vertrouwen zou je daar als gemiddelde snelheid aan 5 km/h komen! Dat zagen we na een toertocht niet zitten!

We kregen een parkeerplek toegewezen in een weide vlak voor het Internat de Morsehan waar kon ingeschreven worden. Om 09.30 u waren we op pad. We vertrokken via de grote baan en dienden even verderop een kort steil spoor naar het bos toe in te slaan. Daar was het al even te voet, net zoals onze voorgangers. Het bospaadje dat we bereikten maakte deel uit van een vaste groene en een vaste rode route die er in tegengestelde richting passeerden. Daags nadien zouden we er nogmaals passeren omdat we toevallig net daar halt hielden voor een plaspauze na een zware klim kort na de start! We reden een eindje over een singletrack in een bos om dan toe te komen in het centrum van het stadje Bouillon. Vanuit Bouillon ging het over een met stenen, rotsblokjes en wortels bezaaid paadje vlak naast de Semois. Ik heb er stukken van gewandeld, net zoals de man die samen met ons was vertrokken, want het was me daar veel te riskant. Ik kan me geen gebroken ledematen permitteren en een nat pak zag ik evenmin zitten!

We lieten aldus Bouillon achter ons om opnieuw de bossen op te zoeken. Van 3,50 km tot 5,75 km kregen we een lange en vrij zware klim voor de wielen. Het was voor mij doenbaar omdat het een breed pad betrof en ik onderweg een keer of twee gestopt ben om even op adem te komen. De omgeving was er wel bijzonder knap. Jari wist me te zeggen dat we op die enkele kilometers maar liefst 150 hoogtemeters hadden overbrugd. Eens boven reden we door de bebouwde kom van het dorpje Corbion om direct weer de bossen in te duiken. Vanuit de hoogte zagen we rechts van ons een ander dorpje in het dal liggen. Knap! De plek waar we stonden was een relatief hoogste punt, de Chaire à Prêcher (327 m), de Preekstoel! Op 9 km volgde een riskante afdaling over rotsen, stenen en wortels. Op het meest tricky deel even te voet gewandeld. De afdaling ging over in een volgende leuke afdaling over een breed pad tot aan een camping die zich op de andere oever van de Semois bevond. We reden er over het grondgebied van Vresse-sur-Semois.

Even verder ging het opnieuw de bossen in en kregen we een volgende stevige afdaling over een met wortels bezaaid pad. Het laatste deel veiligheidshalve te voet. Ik was niet de enige die het laatste steile stuk te riskant vond, want er volgde nog een duo mannen waarvan een te voet naar beneden kwam. We zouden hen later nog te zien krijgen en zo goed als samen met hen weer arriveren. We kwamen beneden toe aan de bevoorrading onder de bomen aan de oever van de Semois. Er waren daar ook mannen in de weer met het sjouwen van kano’s van een verhuurbedrijf. Twee mannen zorgden voor de bevoorrading. Ze kwam op 11,50 km van het vertrek en wij waren daar om 11.30 u. Veel viel er niet te eten en alles was gemillimeterd, tot de bananen toe. Na de stop reden we een eindje over een grotere baan in Vresse-sur-Semois om op 14,50 km bos te bereiken. Daar was het eerst gedurende een kilometer zwaar klimmen! Uitgeput bereikten we boven een splitsing tussen de ritten van 48 km en van 60 km op 15 km van de start.

Gekozen voor de rit van 48 km. Van 17 km tot 21 km volgden enkele zware beklimmingen elkaar op. Het voordeel was dat ze telkens aanleiding gaven tot een zeer mooie en leuke afdaling, vaak over woest terrein. Het bleef gelukkig voor mij doenbaar, vooral de afdalingen dan wel te verstaan! Op 21 km liep het te volgen pad zelfs dwars door een riviertje. Rond 23 km begon het zware parcours door te wegen en omdat we al een hele tijd onderweg waren, hebben we besloten om op de GPS terug naar de start te rijden. Enerzijds was dat een spijtige beslissing omdat we uiteindelijk omzeggens samen gearriveerd zijn met de twee mannen die we aan de bevoorrading hadden gezien, zodat de verstreken tijd hetzelfde was gebleken. Anderzijds hoefden we van onze keuze geen spijt te hebben omdat het gebied dat we met de GPS doorkruisten in schoonheid, avontuurlijkheid en zwaarte zeker niet moest onderdoen voor hetgeen we tijdens de toertocht gezien hadden. Er kwamen evenzeer nog een aantal stevige beklimmingen in en gelukkig ook leuke afdalingen. Vooral de afdaling naar Bouillon toe was memorabel! We kwamen namelijk naar het einde toe uit aan de voet van een grote uitkijktoren op de Côte d’Anchin (365 m). Van daar daalden we naar Bouillon af over een smal wandelspoor dat zich met vele haarspeldbochtjes over de flank van een heuvel naar beneden slingerde. We werden als het ware aan de voet van de Pont de France in Bouiloon gekatapulteerd! Van daar ging het dan het stadje uit om weer toe te komen aan het Internat de Morsehan. Wij hadden vier uren gereden over een afstand van een schamele 36 km. Maar de rit was de moeite waard geweest. Knappe omgeving, veel bos en een kleinschalige goede organisatie. Met zeer mooi en warm weer er bovenop! In ons verblijf een douche genomen en op de grote baan naar Bouillon inkopen gedaan voor een barbecue als avondmaal! De twee honden lagen netjes onder en naast de tafel buiten en kwamen niet schooien. Tot ze aan het einde van onze maaltijd door hadden dat ze wat gingen krijgen om te eten! Toen waren ze niet meer te houden!

Op zondag 14-08-2016 hebben we de groene vaste route van Bouillon gereden. Het is wat zoeken naar het vertrek. Beneden op de kleine parking aan de Pont de France. Het parcours duikt achter de parking het bos in. Tot zelfs daar stonden auto’s geparkeerd. Er was namelijk een buurtfeest in Bouillon met kraampjes en alles er op en er aan! Kort na de start, na de eerste klim, steek je de grote invalsweg naar Bouillon over via een fietsersbrug. Na de oversteek dien je gewoon rechtdoor te rijden, dwars over het maïsveld dat door een lage prikkeldraad is afgespannen. Laat je dus niet afschrikken zoals de mountainbiker die we op zijn stappen zagen terugkeren! Gewoon over de draad stappen! De rest van het parcours is redelijk duidelijk afgepijld. We dienden een aantal ferme klimmetjes te trotseren, maar er zijn ook een aantal stukken die relatief vlak zijn. Het parcours is goed te rijden voor een regelmatig mountainbiker. Voor de gelegenheidsbiker zoals Evy was het op de duur wel zwaar. Het aantal riskante paadjes is beperkt en je kan er altijd te voet gaan als je geen risico wil nemen. Je komt ook een aantal zeer leuke singletracks door de bossen tegen, waarvan eentje een vrij lange redelijk zware klim betreft. De laatste kilometers zijn eerder saai want ze verlopen over een met grote keien bezaaid breed pad door de bossen en het is jammer dat een deel van het parcours hier loopt door een zone waar de bomen recent gerooid zijn. Eens terug in het ongerepte bos heb je enkele kilometers leuke afdaling weer naar Bouillon toe. Lekker leuk over een breed bospad. Tijdens de rit zijn we een tijdje aan de Semois blijven zitten om pootje te baden. Wij klokten 31 km af bij mooi en warm weer. Na aankomst zijn we in een restaurantje gaan eten in een straat waar het buurtfeest Fête du Quartier des Remparts naar zijn einde liep. Om daarna goed moe naar het vakantiehuisje in Briahan terug te keren.

StrammerMax

16-08-2016 om 00:00 geschreven door StrammerMax

Hoebelbike (25-35-45-65-75 km) te Vlezenbeek op zondag 07-08-2016.

De avondrit van Hoebelbike in Vlezenbaak staat al vele jaren op mijn jaarlijkse kalender van niet te missen toertochten, maar dit jaar kon ik me toch moeilijk opladen om op vrijdagavond nog zo ver naar ginder te rijden en de files in Antwerpen en Brussel te trotseren. Temeer ook daar ik pas de avondritten van Herfelingen en Itterbeek gereden had die dezelfde regio aandoen. Bovendien was er op zondag weinig alternatief binnen een aanvaardbare afstand van thuis zodat het beter was van de dagrit op zondag te rijden. De grootste afstanden beginnen voor mij wat zwaar te worden en de kleinere afstanden gaan meestal over hetzelfde parcours als de nachtrit en dan rijd je twee keren hetzelfde tijdens hetzelfde weekend en dat is minder interessant zoals ik twee jaar geleden ervoer. Daags voordien lag ik onvoorzien pas laat in mijn bed zodat ik ’s morgens traag op dreef kwam en ik ondanks mijn vroege opstaan toch maar even voor 10.00 u op de binnenkoer van de Baljuwhoeve aan de inschrijving vertrok. Geopteerd voor de rit van 45 km waarvan vermeld stond dat ze effectief 47 km bedroeg.

We verlieten deze keer de Baljuwhoeve niet door de hobbelige weide ernaast, maar reden door de Nederstraat om dan rechtstreeks de Klein-Nederstraat in te rijden, niet meer dan een assenweg door de velden. Het vertrek stond al direct garant voor een lange, stevige klim. Eens boven, waar vroeger meestal reeds de eerste splitsing kwam, gingen alle ritten rechtdoor over enkele smalle grassporen. Links een vergezicht op de stad Brussel, rechts zagen we de grote zendmast van Sint-Pieters-Leeuw boven het landschap uittorenen. Vanuit de velden kruisten we de iets drukkere Vlezenbeeklaan naar de Pereboomstraat toe, niet meer dan een met gras begroeide veldweg. Een grasspoor leidde ons dan naar het bos van het Revalidatieziekenhuis Inkendaal in Vlezenbeek. Van 4 km tot 5 km konden we rijden over de leuke, soms tussen het struikgewas verborgen, natte paadjes van dit parkbos om daarna de parking te kruisen.

We dienden dan opnieuw te klimmen vanuit het dal van de Laarbeekvallei met in de verte de stad Brussel aan onze linkerkant. De klim verliep eerst over asfalt, overgaand in een assenweg om uit te komen op de Groenenberg, een kasteelpark. Daar was de splitsing tussen de 25 km en de 35-45-65-75 km op 7 km van het vertrek. 10.30 u. Een jong koppel in wiens zog ik een tijd gereden had, ging rechtoor voor de 25 km, voor ons was het linksaf. We reden daar op de grens tussen Gaasbeek en Vlezenbeek. Daar voerde de rit ons dwars door de loodsen en de overdekte personeelsparking van de schrijnwerkerij Van Overstraeten. Achter de schrijnwerkerij was een te nemen hindernis opgeworpen en een parcours over een grasvlakte uitgezet om dan toe te komen in een achter gelegen straat. 8 km.

Van 9 km tot 14,50 km voerde de rit ons over diverse paden zoals servitudes, smalle tracks en sporen doorheen gras om uiteindelijk weer toe te komen in een woonwijk aan Hazeveld. Daar lagen nog steeds zandzakken voor het huis op de hoek van de straat. Dag op dag twee maanden geleden werd Sint-Pieters-Leeuw getroffen door zware regenval en de bijhorende overstromingen. Ook de ritten uit Herfelingen en Itterbeek passeerden hier. Voor de derde keer op korte tijd reed ik hier voorbij. Er volgde nog een aaneenschakeling van leuke paadjes van divers kaliber. Ze waren soms tricky omwille van de mogelijke onder het hoge gras verborgen diepere sporen! Tot 15 km konden we zo genieten van een knap stuk parcours.

Ter hoogte van Oudenaken troffen we een hindernissenparcours op onze weg. Eerst werden we via een geïmproviseerde op- en afrit door de laadbak van een vrachtwagen gestuurd. Daarna over een stel smalle planken over een met zeildoek en een grote bak in elkaar geknutselde vijver! Eens daar voorbij kwamen we op 15,50 km toe aan de kerk van Oudenaken. Ik kon al raden hoe het nu verder zou gaan, vermits het de derde keer was dat ik hier op vier weken tijd passeerde. Deze keer reden we in de andere richting. Het ging de singletrack naast het kerkhof op en over enkele betonnen bruggetjes om dan te moeten klimmen in het spoor tussen weideafsluitingen! Wandelen vond ik daar veiliger vermits er op dat stuk diepe groeven in het pad zitten die door de regen van juni dan nog eens extra geërodeerd zijn! Ik wenste niet met mijn hebben en houden in de prikkeldraad te belanden! We kwamen toe aan het kerkje van Sint-Laureins-Berchem, een tweede piepklein gehucht van Sint-Pieters-Leeuw. Aan het huis in aanbouw linksaf een assenweg naar een asfaltbaantje toe. Schuin rechts oversteken om de singletrack te bereiken die er op de rand tussen bos en velden lichtjes naar beneden en naar boven voert. Aan het einde ervan doemde boven op een heuvel rechts het Kasteel van Gaasbeek op. We reden dan in een halve cirkel over een asfaltbaantje om een volgende pad langs de bosrand in te rijden. Ook hier doorspekt met wortels. En vanuit deze richting was het er stevig klimmen. We verlieten het kasteelpark, reden even over een asfaltbaantje en sloegen dan een betonspoor in dat overging in asfalt en grind in de richting van de Brouwerij Lindemans te Vlezenbeek. 19 km.

Een stevige klim diende zich aan in de veldweg Groenstraat. Ik reed er in het zog van een jongen die op weg was met een gezelschap van vaders en zonen. Eens over de top volgde een afdaling in de Scheerweidestraat, eveneens een veldpad met steentjes en gras. In hetzelfde gezelschap van daarnet ging het naar een stevige klim over asfalt om tenslotte een vlak grasspoor in te rijden. 22 km. Ik bereikte de Lenniksebaan en trof daar op 23 km een parcours tussen bakken bier over het terrein van de brouwerij Lindemans. De nieuwbouw is er intussen afgewerkt. Bij eerdere edities was hier de bevoorrading en werd er een kruising tussen bier en schuimwijn geschonken! Lekker! Deze keer helaas niet. Het kan niet altijd feest zijn! Een klim in een veldweg met keitjes leidde naar een straat waar we de onverharde Enkelenberg op reden. Van onder de bomen klommen we naar het open veld. Ik kreeg even het gezelschap van een man waarvan ik eerst vermoedde dat hij tot de groep vaders en zonen behoorde. Hij zei dat het een knap parcours was en dat kon ik alleen maar beamen. Hij droeg publiciteit voor Lindemans Faro op zijn fietspak. Na aankomst zag ik dat deze pakken te koop werden aangeboden, maar mijn maat was er niet bij!

Op 26 km bereikten we de bevoorrading op het terrein van de Boomkwekerij en Plantencentrum Inter Arbo langs dezelfde Lenniksebaan in Vlezenbeek. Alvorens zich daar te goed te doen aan het vele lekkers kon je nog kiezen uit “gemakkelijk” enerzijds of een kunstmatig aangelegd parcours met allerlei putten, bulten en wasbordjes anderzijds. Zulke toestanden zijn aan mij niet meer besteed! Laverend tussen de plantvakken bereikten we de grote serre. Fruit, koeken, cake, water en sportdrank stonden er op het menu. Keuze genoeg! Ik arriveerde er om 12.00 u. Aan de stop was er meteen een splitsing tussen de 25-35-45 km en de 65-75 km die hier aan hun extra lus begonnen. De langste ritten passeerden hier twee keren. Het was me eerst even onduidelijk in welke richting het vervolg van de rit ging. We dienden over een bruggetje met rotsen te rijden dat overkapt was en waarvan water naar beneden stroomde. We doken het bos in achter het tuincentrum maar ik prees me gelukkig dat men het voor mij lastige bochtige parcours met opeenvolgende klimmetjes en afdalingen deze keer voor het grootste deel achterwege had gelaten. We reden hoofdzakelijk over het bestaande pad, ook al was het daar voor mij ook even te voet omwille van de steile klim. Nadien volgde de immer natte singletrack tussen dicht struikgewas om uit te komen in de Herdebeekstraat op de grens tussen Vlezenbeek en Itterbeek (Dilbeek). We reden hier ook tijdens de avondrit vanuit Itterbeek.

Op 27 km reden we op dit kruispunt van enkele straten de Gaasbeekstraat in. We staken een grote baan over en doken opnieuw de velden in. Even verder reden we over een brug met glazen wanden die midden in de velden stond ten behoeve van landbouwverkeer en fietsers, de spoorweg over. 29 km. De toertocht van Itterbeek passeerde hier ook. Op 30 km ging het snel over een afdaling in een veldweg tot aan de kantine van FC Koeievijver. Vanaf hier op en af over asfalt, afgewisseld met smalle sporen en servitudes in de omgeving van de Koeievijverstraat en de Vlazendaalstraat in Sint-Anna-Pede (Itterbeek-Dilbeek) nabij de grens met Anderlecht. In deze mooie omgeving ging het over een ondergrond van kasseitjes en gras. Aan het einde van de Vlazendaalstraat kregen we een zicht op de Basiliek van Koekelberg in de verte. We keerden op onze stappen terug over een hoek van 180° een onverhard pad in. 31,50 km om 12.30 u.

We reden voorbij de hondenschool van Anderlecht en lekker naar beneden over de keitjes van de Verlossingsstraat. Tijdens de toer van Itterbeek is het hier klimmen in de andere richting! Beneden passeerden we het restaurant De Notelaar en reden de Neerpedestraat in. Er werd dan geklommen in een graspad om een tweede brug met glazen wand over de spoorweg te bereiken. Ik meende een man met een kinderwagen te zien, maar dat bleek een golfkarretje te zijn! In de diepte lagen langs weerszijden van het pad inderdaad smetteloos onderhouden grastapijten van de golfclub van Anderlecht. Rond 34 km reden we op een nat pad over braakliggende gronden en grasvelden op de grens tussen Vlezenbeek en Anderlecht in de buurt van de ronde punten op de baan naar de snelweg. Het ging er leuk op en af en doorheen een strook bos. We doken de velden in en reden over een akker die voorzien was van sproeisystemen met links van ons grote gebouwen, vermoedelijk de achterzijde van het Erasmusziekenhuis van de Université Libre de Bruxelles. We passeerden hier ooit in het donker tijdens de nachtrit van een eerdere editie terwijl die sproeiers aan het werk waren en ons nat maakten!

We sloegen linksaf en kregen letterlijk tegenwind op veldwegen die voerden tot een splitsing tussen de 25-35 km en de 45-65-75 km op 37 km van de start. Ik zag bikers van links komen, het parcours kruiste zichzelf op deze plek. Rechts hing een bordje dat de laatste twee kilometer aankondigde. Ik zou hier dus straks opnieuw passeren. Op pad voor de laatste tien kilometer. 13.00 u. Ik kwam uit op een asfaltbaantje. Vanaf Rattendaal volgde een zware klim in een holle weg tot Zellikveld en Mollemstraat. Wie achterom keek kon de stad Brussel zien liggen. De veldpaden gaven op 40 km uit in de Vagevuurstraat waar we voorbij een mooie in kleurige baksteen opgetrokken watertoren reden. Er volgden veldpaden op en af en smalle sporen tussen weiden. Van 42 km tot 44 km reden we door de prachtige vallei van de Oude Zuun, een plaatselijke waterloop. Vooral op de plaats waar we naar de Oude Zuun toe reden was de natuur prachtig. Na de beek een tijd te hebben gevolgd arriveerden we in Negenmanneke, een gehucht van Sint-Pieters-Leeuw. Toen we een braakliggend terrein en een spoor op reden, stak Maurice me voorbij. 44 km om 13.30 u. We kregen een klim in een knap hol spoor onder bomen en struiken voor de wielen. We kwamen boven uit in een straat en sloegen twee keren rechtsaf om naast een huis een tweede klim in een gelijkaardig hol spoor te treffen, de Leeuwerikstraat. Eens boven kwamen we toe in het open veld en reden we op een graspaadje in de richting van enkele huizen. Op 46,50 km arriveerde ik opnieuw op de plek in de velden waar het parcours zichzelf kruiste en waar het bordje stond dat de laatste twee kilometer aankondigde. 13.40 u. Vanaf hier ging het nog een eindje door de velden weer naar de Baljuwhoeve waar ik met 48,50 km op de teller even voor 14.00 u arriveerde.

De bikewash stond opgesteld langs de kant van de weg en de lansen gaven de ideale waterdruk om uw fiets proper te krijgen, ook al was deze niet zo heel vuil geworden. Zelden zulke goede bikewash getroffen. Op de binnenkoer van de Baljuwhoeve kon je uw polsbandje inruilen voor een tasje met goodies zoals bandenlichters van http://www.thebikeoutlet.be/ , een sleutelhanger, vitamines en wat publiciteit van de schrijnwerkerij Van Overstraeten, een kortingsbon van tuincentrum Inter Arbo (deze keer geen bon voor een Hoebelboom!) en een bierglas van Chimay met als bijkomend opschrift “20 jaar Hoebelbike”. Iedere deelnemer kreeg bij aankomst ook een gevuld glas met een eerder zoet biertje van de brouwerij Lindemans. Mij terstond ook een broodje met een witte pens gekocht. Maurice, Marcel en Peter zaten aan een tafeltje onder een tentje. Peter en Marcel zaten daar al een tijdje te wachten. Peter heeft altijd wel wat te vertellen en deze keer was het zelfs ernstig! Na hun vertrek mij nog een tweede witte pens en een Lindemans Faro gepresenteerd! Lekker! Wat me weer eens opviel was de vriendelijkheid van de medewerkers, van de mensen waar je drank kon kopen, de vriendelijke dame die jetons verkocht en u met twee woorden aansprak, de dame in mouwloos shirt van Lindemans die de tafeltjes afruimde! Overal waar je in het Pajottenland gaat biken zijn de Vlaams-Brabanders vriendelijk en beleefd, ook de jeugd. En loopt niet iedereen met een smartphone in zijn handen! Alhoewel niet iedereen er zo zal over denken, want op de parkeerweide kreeg ik Bart te zien en die vertelde me dat de parkeerwachter zich boos had gemaakt omdat hij niet was gaan staan op de aangewezen plaats!

De twintigste editie van de Hoebelbike krijgt van mij een tien op tien voor organisatie, parcours, bikewash, de attenties van de sponsors, de leuke après op de binnenkoer van de Baljuwhoeve, de lekkere pensen en de vriendelijkheid van de medewerkers. Toen ik weer naar huis vertrok vanuit de weide zag ik in de verte de zwarte nep-vogel die aan een stok in een veld in de wind over en weer vloog. Die plek met de vogelverschrikkers waren we daarstraks gepasseerd zonder er benul van te hebben dat we op een boogscheut van de start waren!

StrammerMax

12-08-2016 om 16:37 geschreven door StrammerMax

Boerenbike (30-40-50 km) van de KWB Droeshout te Opwijk op zondag 31-07-2016.

De laatste zondag van juli is de keuze van de te rijden toertocht altijd zeer eenvoudig. Er mag zijn wat wil, het water mag met bakken uit de lucht vallen, alles moet wijken en niets kan me weghouden van de Boerenbike te Opwijk-Droeshout. In een weide te Droeshout, op de grens tussen Opwijk en Merchtem, vindt dan de jaarlijkse Wayenbergkermis plaats en dan organiseert de KWB Droeshout op de zondagochtend van dit kermisweekend de Boerenbike. Via de A12 naar ginder. De manier om door Wolvertem te geraken is me intussen goed bekend, maar zoals ik gevreesd had was het centrum van Merchtem afgesloten. Ooit was dat voor een wielerwedstrijd, deze keer voor een jaarmarkt of kermis, zo bleek bij het weer naar huis rijden. Dit heeft me ooit kilometers omrijden gekost, maar deze keer gewoon rechtdoor gereden in plaats van de bocht links te nemen en ik kwam uit op de grote baan richting Droeshout! Ook daar vond ik direct het straatje om af te slaan en na wat laveren in de smalle baantjes tussen de huizen van dit kleine gehucht kwam ik toe op de parkeerweide naast de feesttent. Het was nog rustig op het terrein en in de grote tent waar een korte rij bikers stond te wachten om in te schrijven. Voor luttele vier euro kon ik meedoen en om 09.30 u was ik klaar voor het vertrek.

De krakkemikkige constructies met paletten en een zelf in elkaar geknutselde wip aan de start boezemden noch mijn voorgangers noch mij vertrouwen in! “Je kan beter vallen aan het einde van de rit”, hoorde ik één van de twee mannen zeggen. “Inderdaad”, zei ik, “anders kan je al direct terug naar de auto!” Deze attracties dus letterlijk links laten liggen. In tegenstelling tot voorheen verliep de start in de andere richting, niet de veldweg naar links, maar wel naar rechts tot aan het asfaltbaantje. Zo bereikten we al snel de omgeving van Paddebroeken in Merchtem. Via enkele veldwegen bereikten we de singletrack met haakse bocht die geprangd ligt tussen de struiken aan de rand van een bos links en een prikkeldraad rechts. De takken hingen deze keer wel erg laag en het vroeg wat evenwichtsoefeningen om niet in de prikkeldraad verzeild te geraken. Van 3 km tot 4 km volgde een lus met bochtenwerk door een strook bos waarvan Jari en ik ons afvroegen of dit geen nieuw stukje parcours betrof dat vroeger niet in de tocht bereden werd.

Een lange veldweg, eerst licht maar zeker klimmend en daarna licht dalend, voerde me in de richting van Asse. Op 6 km reden we even door het centrum van deze gemeente en voorbij de grote kerk. Ik kan me niet herinneren dat eerdere edities hier passeerden, tenzij misschien ettelijke jaren geleden. Het centrum van Asse ziet er vrij verstedelijkt uit. In het centrum troffen we een eerste splitsing tussen de ritten van 30 km en van 40-50 km op 7 km van het vertrek. 10.00 u. Al snel werd de omgeving weer meer landelijk en bereed ik een singletrack naast een park en voorbij de speelplaats van een school. Er staken daar veel stenen in de grond. Het ging dan verder op de rand tussen bos en velden waar je geregeld je hoofd diende in te trekken voor laaghangende takken. Uiteindelijk kwam ik toe in de Platijn naast het restaurant Hof Ten Eenhoorn, gelegen op een schilderachtige plek in het landelijke Asbeek. We sloegen de Keierberg in voor een stevige klim over kasseien. Boven troffen we reeds na 9 km de bevoorrading op een paardenweide waar de grotere ritten twee keren passeerden. Ik meende eerst gewoon verder te rijden, maar ben dan toch gestopt om wat te drinken. De sportdrank hier is altijd zeer lekker en fris gekoeld! Een zegen bij warm weer. Ondanks het mooie weer was het vandaag aan de frisse kant. Ook nog een stuk cake soldaat gemaakt alvorens weer te vertrekken. Er stond een delegatie jongere rijders van Straf in Bergaf uit Opwijk. Het zijn leden van deze club die de handen uit de mouwen steken om de pijlen voor de Boerenbike op te hangen. Na de stop ging het voor de 30 km weer de Keierberg af, voor de grotere ritten was het nog even verder naar boven klimmen. Dat was corvee met twee bekers klotsende sportdrank in de maag! We sloegen een grasspoor in en er volgde een afdaling over een tricky paadje vol keien tot in de Terlindenweg, een straat met villa’s. Daarna was het stevig klimmen over een lastig grasspoor in een trage wegel. Op 13 km kwam er een splitsing tussen de 30-40 km en de 50 km aan Vrijthout ter hoogte van Ganzenlever Dalle. Gekozen voor de langste rit. 10.40 u. Na de snelle lange afdaling over het asfalt van Vrijthout, verder dan gewoonlijk, trof ik in een veldweg de splitsing tussen de 40 km en de 50 km. Er volgde een fikse klim.

Er kwamen vrij zware off-road paadjes in een weide op en af vanaf de bewoonde kern Zittaart te Asse tot aan de Heilige Godarduskerk te Bekkerzeel. We hadden er kunnen genieten van een knap maar zwaar stukje parcours. Vooral het laatste paadje in de buurt van de snelweg alvorens weer toe te komen in de bewoonde wereld aan de kerk was er eentje om u tegen te zeggen. 19 km om 11.10 u. Op 20 km kruiste het parcours de snelweg ter hoogte van de Salons Waerboom in Groot-Bijgaarden. Jari, die later vertrokken was, haalde me hier in. Paadjes en sporen door Bekkerzeel voerde ons tot aan het zogenaamde Borrébos langs de Brusselstraat (?) op de grens met Sint-Ulriks-Kapelle. 23 km. We reden een lus over de extra smalle singeltracks tussen de bomen van het Borrébos. Daarna op sporen die liepen tussen de bosrand en hoog gras en struiken, evenwijdig met de snelweg die achter het groen verborgen bleef! De plek was tot voor kort niet meer deftig bruikbaar wegens veel omgevallen boomstammen die overal tussen staken. Een goede ziel heeft er alles opgeruimd. Nu kon je er degelijk rijden terwijl de paadjes er toch nog een technisch karakter bleven hebben. Het was er knap rijden en het is de eerste keer dat er op deze plaats zo een lange lus voorzien werd. We kwamen op 24,50 km opnieuw uit op dezelfde baan en staken over naar Sint-Ulriks-Kapelle. We doorkruisten woongebied en kregen enkele servitudes op en af voor de wielen waaronder een stevige klim over een smal kasseispoor.

Eens boven kwamen we opnieuw voorbij enkele huizen waaronder datgene waar in de tuin een grote rots werd aangelegd die vol tuinkabouters en stenen dieren staat. Zelfs een nest met ooievaar op een paal en een kaboutervrouw met ontblote borsten! Voor wie interesse heeft: Potaardestraat Sint-Ulriks-Kapelle (Dilbeek). 26,75 km. Landelijke wegen en grassporen voerden ons doorheen het landelijke Sint-Ulriks-Kapelle. We reden over een lange vlakke assenweg evenwijdig met de in de verte gelegen snelweg in de richting van Ternat. We reden voorbij het kapelletje waar ooit een kleine bevoorrading van een toertocht stond, ik vermoed de tocht vanuit Ganshoren, en reden de Bruggeveldstraat in, een zandweg in Sint-Ulriks-Kapelle. Er zijn wel meer tochten die hier passeren. Assenwegen voerden ons op en af doorheen de open velden tot we voor ons een grote betonnen loods in aanbouw zagen opdoemen. Aan de omgeving te zien vermoedde ik dat we in de richting van de Kruisborre te Asse aan het rijden waren en na enkele bochten in de zandweg werd dat vermoeden bevestigd bij het zien van één van de witte kapelletjes. We sloegen er rechtsaf een smal spoor in tussen struikgewas en een prikkeldraad en doken dan onder de bomen naar beneden en over de uit de kluiten gewassen wortels aan het Kruis van Sjat! 33 km.

Reeds toen we de Kruisborre naderden kleurde de hemel donkergrijs en zag het er naar uit dat we de rit niet droog uit zouden rijden. Toen we het Kruis van Sjat passeerden vielen de eerste dikke druppels, het teken dat we best onze regenjasjes aantrokken. Nog voor we die aan hadden barstte er een stortbui los. Omdat de bomen al snel zelf begonnen te druppen was hier blijven schuilen geen optie. Dus snel naar beneden over het natte spoor naar het eerstvolgende kapelletje waar we enigszins droog konden staan. Er passeerden twee bikers die ons toeriepen dat het allicht geen zin meer had van te bidden voor geen regen. Daarna kwamen er nog twee jonge gasten voorbij die ons vroegen of we wel juist aan het rijden waren. Een met kort geschoren haar en ene kaalgeschoren met baard. Zij hadden de indruk hier al voor de tweede keer te passeren Aan hun kleding en uitrusting te zien waren het gelegenheidsbikers of twee die pas met biken waren begonnen en eerst wilden testen of ze het graag deden alvorens te investeren in fietskleding. We hebben dat tweetal weergezien aan de tweede stop en omdat we daar eerder dan hen zijn vertrokken zijn ze na mij weer in Droeshout gearriveerd.

De bui was vrij snel weer over maar ze had er wel voor gezorgd dat de droge paden van daarnet er nu nat bij lagen. We bereden nog enkele leuke paadjes en tracks op de Kruisborre om op 35 km weer te arriveren aan de Keierberg in Asbeek en voor de tweede keer de klim over de kasseitjes naar de bevoorrading aan te vatten. De mensen van de KWB waren intussen al bezig met de opruim, de tent was al ingepakt. We konden nog water drinken en er werd een verse cake voor ons aangesneden. Intussen een praatje gemaakt met de mensen ter plekke die ons wisten te vertellen dat er zo’n 520 deelnemers waren opgedaagd. 12.50 u. Na de stop reden Jari en ik elk aan het eigen tempo. Het ging de Keierberg weer af voorbij het Hof Ten Eenhoorn om aan het kruispunt met Platijn links aan te houden. Dan ging het op en af door Asbeek. Er kwam een tricky afdaling over een spoor met wortels en stenen. Een kiezelpad leidde dan voorbij een groot huis zonder ramen, genaamd De Hooge Bomen. Tegenover ligt een kleine vijver. Ook hier stond ooit een bevoorrading, vermoedelijk ook van de toertocht vanuit Ganshoren. Veldwegen en sporen op en af leidden ons door Asse.

Een stevige klim en een afdaling over een spoor doorheen het gras deed me toekomen aan het café Het Kravaalbos bij Stinne. Dit betekende dat we de grens met Meldert (Aalst) hadden overschreden. In vogelvlucht ligt het Kravaalbos niet ver van Droeshout, elk langs een kant van de Steenweg op Vilvoorde. Op 40 km sneed ik het smalle zandspoor aan dat naar het Kravaalbos toe klimt. Er was daar ook een gezin met kinderen op wandel. 13.30 u. Halverwege de klim ging het spoor over in een breder pad en maakten we een zijsprongetje over een korte singletrack. Eens boven volgde de afdaling tot in de Huizekensstraat van Meldert om een weinig verder in deze straat weer de richting van het bos uit te rijden. Deze keer klimmend over een met gras begroeid pad. Het pad dook dan het bos in en even verder ging het rechtsaf over het mooie met wortels en plasjes bezaaide wegeltje. Daar waar een moeder op wandel was met haar twee kinderen diende ik linksaf te slaan om na een dropke het bos te verlaten en de velden in te rijden. 44 km om 13.50 u.

Vanaf 45 km reden we op en af over paden en servitudes van Opwijk en voorbij enkele nieuwe huizen. We sloegen het smalle asfalt kerkwegeltje in om uiteindelijk de Steenweg op Vilvoorde te bereiken. De kerk van Droeshout kwam in het vizier bij het kruisen van deze grote baan. Maar we werden niet direct weer naar af gestuurd. We reden nog over landelijke wegen van Droeshout, een veldweg en zelfs nog over een pad door een strook bos. Een spoor door de velden voerde voorbij een oud onderkomen huis en een veldkapelletje. Uiteindelijk kwamen dan toch de vlaggen aan de toegang tot de feestweide in zicht. Met bijna 52 km op het tellertje stond ik om 14.15 u opnieuw aan de tent van de Wayenbergkermis. Even later arriveerden ook de twee kerels die we aan de Kruisborre hadden gezien. Deze editie van de Boerenbike was iets pittiger dan de voorgaanden, de tijd dat er ook een rit van 80 km kon gereden worden buiten beschouwing gelaten! Maar voor mij toch nog goed te doen, wat niet wegneemt dat ik hier of daar wel was moeten afstappen voor een te steile klim, een pad met te diepe riskante groeven of plaatsen met te veel modder. Ondanks de fikse bui was het prachtig weer gebleven en hadden we kunnen genieten van weer eens een knap parcours.

Met Jari en Evy ons te goed gedaan aan de barbecue. Voor luttele 12 euro kon je er ribbetjes, een brochette of een steak eten met een boterham en een ruime portie groenten. Je kon ook kiezen voor pensen met appelmoes of een broodje met een witte of zwarte pens. Bij hun vertrek meegewandeld tot op de parkeerweide om hun gloednieuwe auto te kunnen bewonderen. Maar ik had geen zin om al naar huis te vertrekken. Even staan kijken naar de behendigheidswedstrijden voor paardenkoetsen en bij de tonen van het dansorgel nog genoten van een pint bier. Nog even gesproken met een paar mensen die ik dank zij de mountainbike leerde kennen. Davy, aka Mojobiker van Straf in Bergaf en de aanleiding om destijds eens naar Opwijk af te zakken na samen met enkele bikers van Straf in Bergaf een ploeg gevormd te hebben voor de Brugbergrees in Humbeek. Kristiaan, aka Salto Mortale, drijvende kracht van de KWB Droeshout en de geestelijke vader van de Boerenbike. Hij was tevreden met de opkomst. Hij had zijn hele gezin ingeschakeld om te komen helpen! Dan werd ik nog aangesproken door een jonge kerel en dat was de zoon van Kristiaan. Er is dus opvolging verzekerd! Meer nog, er wordt zelfs nagedacht over een kidstoer voor de volgende editie! Als avondmaal nog een broodje pens gegeten en pas om 18.00 u ben ik weer huiswaarts vertrokken. Bij het wegrijden kijk ik altijd nog eens om naar de tent op die godvergeten weide achter een dozijn huizen. Van mij mag de hemel er zo uitzien. Met dank aan het comité Wayenberg, de KWB Droeshout, de bikers van Straf in Bergaf uit Opwijk en de weergoden voor hun inspanningen om te zorgen voor deze memorabele zondag!

StrammerMax

01-08-2016 om 00:00 geschreven door StrammerMax