De acht van Zelem (25-45-60-75 km) van Zelem Cycling te Zelem.

Op een zondag nog vroeger uit bed dan tijdens de week om te gaan werken, want er wachtte me nog een lange rit met de wagen tot in Zelem om bij de mannen van Zelem Cycling te gaan biken! De werken aan de E313 in Ham en Tessenderlo bleken gelukkig voltooid en alles ziet er daar nu zeer clean uit! M’n fiets afgegeven aan de mannen van de bewaakte parking, me ingeschreven in de sporthal en vertrokken omstreeks 9.30 u. De eerste vijf kilometers deelde ik de tracks in de bossen met nog redelijk wat andere starters. Twee jonge vrouwen reden eerst een tijd achter me, waarna ik ze liet voorbijsteken om op de eerstvolgende singletrack van een mooi uitzicht te kunnen genieten! Ik voelde de hete adem van een oude snoeper in m’n nek die voorbij trachtte te geraken teneinde me van mijn mooi panorama te beroven. Hij vloog me dan toch voorbij om nadien plots weer af te remmen! Men kan zich de vraag stellen waarom! Nidecker zou jaloers geweest zijn! Na reeds van bij het begin mooie bospaden voor de wielen te hebben gekregen, bereikten we na 5 km de grens met Schaffen-Diest.

We werden vergast op zeer leuke tracks die zich op en af door de bossen slingerden. Ik meende stukken te herkennen uit de onvolprezen, want zeer mooie, toertocht vanuit Herk-De-Stad, eind augustus. De fotografe Connie had zich strategisch opgesteld op de plaats waar je door een beek diende te rijden om alzo een aantal letterlijk spetterende actiefoto’s vast te leggen! Ik had zo de indruk dat ze toch een niet al te comfortabele zitplaats had! Ik zou er rugpijn van gekregen hebben. We maakten een lusje en keerden terug naar de beek. Er waren bikers die een nat pak vreesden en daarom de brug als chickenway kozen maar zo hun foto misten! Ik had eerst niet eens gezien dat er wat verder een brug lag! Veldwegen werden ons deel en na 11 km troffen we de eerste splitsing. Twee jonge meisjes achter me kozen voor de korte toer van 28 km.

De anderen werden vergast op een plezante lange track die langzaam steeg naast een bosrand. Ik had nagelaten van m’n bevindingen van vorig jaar nog eens te lezen en dat had ik beter wel gedaan! Ik was namelijk naar hier gekomen met de verwachting van een vlakke tocht, maar ik ben wat dat betreft wel bedrogen uitgekomen! De tocht was alles behalve vlak! Want er volgde al direct een stevige kuitenbijter doorheen een mooie holle weg. Daarna veldwegen tot in Schaffen alwaar we na 15 km de terreinen van een boomkwekerij onder de wielen kregen. De grond tussen de jonge bomen was pas omgeploegd. Er passeerde ook een vast parcours. Ik herkende de plek waar ik vorig jaar zowel blaas als lurkzak had geledigd. Een treintje jonge kerels joeg me op in een track door het bos. Tot aan km 17 reden we tussen de aanplantingen, onderbroken door een kort stukje over een paadje tussen hoge maïsstengels. De route voerde ons door een aantal speelbosjes waar het ook klimmen geblazen was, zodat het eerste stuk van de route voor mij toch zwaarder uitviel dan verwacht, met de tocht van gisteren nog in de benen. Het bezoek aan de speeltuin eindigde met de doortocht van een korte maar diepe holle weg die ik nog al aangedaan heb bij andere tochten, maar dan andersom, om zo uit te komen aan de Schellekensberg. Het feit dat vele plaatsen en straten de vermelding “berg” meekregen, bewijst dat het terrein hier alles behalve vlak te noemen is. Ook de toer vanuit Herk passeert hier.

De eerste bevoorrading kwam in een weide op 23 km en was exclusief voor de rijders van de 75 km omdat deze vlak na de splitsing kwam! Te zien aan de nummerplaat van de wagen en te horen aan hun spraak, werd deze stop verzorgd door een Duits echtpaar met hun zoon. Er kwam nog een biker toe. Na de stop kwamen tracks tussen de bruine varens in een bos alwaar een beetje over en weer gereden werd tot aan een opener plek waar je enkele grote huizen kon zien staan. Volgden tot aan km 27 nog enkele stevige klimmetjes. De stevige klimmetjes gingen over in stevige klimmen, want na de doortocht van enkele kale, glooiende straten in een boomloze wijk met statige huizen, stonden we na 30 km aan de voet van de Klitsberg. Knappe tracks leidden ons doorheen de bossen. Maar ik raakte in paniek, want ik kreeg af te rekenen met een serieuze inzinking! Ik geraakte zelfs de kleinste helling niet meer op! Als ik er nu al door zat na goed en wel een derde van de toer te hebben afgelegd, dan stond mij nog een uitputtingsslag te wachten! Eens goed en wel boven even halt gehouden en mij op een bankje gezet aan een mooi kapelletje in het bos. Er kwam nog een biker en nadien nog een groepje van twee voorbij! En dat zouden eigenlijk de laatsten zijn die ik te zien kreeg! Een hond van een wandelaar inspecteerde de achterderailleur van m’n tegen het hek geparkeerde bike. Het was overal beklemmend rustig op enkele groepjes wandelaars na. Volgden nog een aantal voor mij zware beklimmingen en paden op en af tot aan een grote witte watertoren op een open plek in de bossen. Daar werden we via een lusje nog eens over een zeer steile helling gestuurd om weer aan de toren te arriveren. Het was een verademing dat er nadien toch een stukje volgde over asfaltbaantjes tot aan de Busselberg, gevolgd door tracks in het bos. Het tellertje toonde 35 km en ondanks mijn gestuntel op de Klitsberg viel de verstreken tijd nog mee volgens mijn maatstaven. Was het bij de aanvang koud, nu was het ferm heet in de zon.

Een kilometer verder dienden we de drukke Beringenbaan te kruisen en reden we via assenwegen richting Venusberg te Meldert (Lummen), waar midden de open heide een plakkaat van Natuurpunt de geschiedenis van deze plaats vertelde. We reden daarbij in de vallei van de Zwarte Beek die we later nog zouden te zien krijgen. In wat volgde kregen we een uitgelezen selectie van smalle paadjes door bossen en velden voor de wielen geworpen. De rijke afwisseling in soorten paden en omgeving, bossen en velden die elkaar opvolgen, vlakke stukken en klimmetjes, en de sporadische vergezichten maken deze tocht voor mij één van de mooiste die ik ken. De tweede stop volgde na 43 km. Het is te zeggen, daar had de bevoorrading gestaan. Want de mannen van de club stonden met hun auto’s klaar om te vertrekken. Vriendelijk als ze waren hebben ze voor mij nog enkele koekjes speculaas opgediept, samen met een aangebroken grote fles cola die ik na hun vertrek toch tot de bodem geledigd heb, in de hoop dat de suiker mij weer vleugels zou geven. Het gevoel van vleugels was eerder matig, ook al ben ik lid van De Papegaai Bike Team, het opgeblazen gevoel in de maag des te groter! Ook nog een compacte energiereep gegeten die ik tijdens de tocht in Heverlee van de Leuvense brandweermannen gekregen had en bewaard. Toen de bevoorraders weg waren en ik aan de cola stond te lurken, passeerde er nog een biker, maar ik weet niet of hij de toer reed. Vermits ik altijd mijn lurkzak bij heb en enkele granenrepen voor in geval van nood, kan ik altijd voort zonder bevoorrading. En ik had de zekerheid gekregen dat de pijlen bleven hangen, vermits deze slechts op maandag zouden opgeruimd worden. Dus hoefde ik me niet te haasten! Dat de pijlen blijven hangen is voor mij het belangrijkste.

Tot aan km 48 kregen we een parcours voorgeschoteld vol afwisseling: mooie tracks en paden, open stukken, een holle weg vol steenbrokken, paadjes op en af door de bossen, een plezante afdaling midden in het bos, en dat alles in een prachtige omgeving. Om van te snoepen! Een biker had een lekke binnenband achtergelaten naast het parcours! Onbegrijpelijk! Als je een reserveband kan meenemen, kan je een gebruikte band ook weer afvoeren. In plaats van hem te laten liggen heb ik de band dan zelf maar meegenomen en thuis weggeworpen. Omstreeks 51 km doken we de bossen in ter hoogte van Linkhout-Lummen en werden we weer naar boven en beneden gestuurd in een mooie omgeving. Om dan de bossen uit te komen via de Mierenbergstraat aan de voet van de snelweg op 54 km, op de plek van een splitsing van afstanden. Tot 58 km reden we op een track hoog boven en naast de snelweg. Als je de wagens zo ziet voorbijrazen, dan besef je pas dat hoe snel ze rijden! Als je zelf rijdt, heb je daar geen benul van, heb je niet de indruk dat je zo vooruit vliegt! In het voorbijrijden zag ik door een spleet tussen twee cipressen iets wat op kruisbeelden geleek. Benieuwd als ik ben, toch eens gaan kijken via het zijpoortje. Daar bleek een kerkhof te zijn met graven van uitsluitend broeders. Velen moeten daar al lang gelegen hebben, van voor de snelweg er voorbijraasde, want sommige graven droegen reeds lang vervlogen sterfdata. Er waren ook vier graven met recente jaartallen. Het oudste jaartal was 1896 en stond geschreven op een gedenksteen die de namen vermeldde van de broeders die op het oude kerkhof van Lummen begraven lagen in plaats van hier bij hun soortgenoten.

Tot aan km 60 reden we naast de snelweg, afgewisseld door tracks over lussen die door de nabije bossen liepen om naast een recenter kerkhof met columbarium te passeren. Ooit zal ik ook in zo’n pot zitten! Ooit waren zij zoals ik en ooit zal ik zijn zoals zij! Maar hopelijk duurt dat nog eventjes! Aan de Fonteinstraat in Lummen kwamen we weer uit de bossen ter hoogte van een imposante kast van een huis, om enkele tientallen meter verder naar rechts weer de bossen in te duiken. Ik kon er de bomen ruiken, ondanks mijn onderontwikkeld reukorgaan! Weer kwamen we van tussen de bomen tevoorschijn op een plek die me nog was bijgebleven van de toer vanuit Herk-De-Stad, want ik zag de Onze-Lieve-Vrouw-van-de-Beukenboomkapel staan! Een hele mond vol! Ik heb er even halt gehouden, ben er binnengestapt en heb iets in het dagboek geschreven: “veilige ritten voor alle mountainbikers”, hopend dat Onze-Lieve-Vrouw snel van begrip is en mijn boodschap las alvorens ik misschien binnen de volgende vijfhonderd meter op m’n tronie zou gaan! Aan de overzijde van de weg doken we op een smal paadje weer de diepte in. Dan ging het de Willekensberg op tussen prachtig gelegen villa’s en via een holle weg en een lange langzame klim tot 65 km. Deze plek is me bekend van andere tochten. Ook op 68 km volgde nog een zware klim om weer uit te komen naast de snelweg. Dan voerde een paadje ons tot aan en naast de spoorlijn. Aan de volgende afslag rechts vond ik geen pijltje meer, maar de kalklijnen toonden me de weg. Ik moest een tunneltje onder. Na het tunneltje geen pijlen meer en evenmin kalklijnen! Een beetje rondgereden, terug naast de spoorweg, de brug mee onder naast de sporen! Ik vond nog elders kalklijnen wanneer ik het paadje achter de brug volgde tot in een straat! Verdorie nog aan toe, die kerels hadden mij voor de laatste vijf kilometers nog liggen nadat ze mij verzekerd hadden dat de pijlen tot maandag bleven hangen! Dan maar terug naar het tunneltje. Gegokt en een weg in renovatie gevolgd. Uitgekomen op een grotere weg met brug onder de snelweg. Achter de brug liep een straat met een bord dat “Zelem” vermeldde. Maar die straat ging over in een zandweg! Neen, toch maar niet de onbewoonde wereld weer in, en de andere kant weer uit richting Linkhout. Rechtsaf stond ook een bord “Zelem” en korte tijd later passeerde ik de straat waarin m’n wagen stond! Dus al bij al ben ik nog snel en zonder problemen weer bij de start geraakt na 75 km. Vermits er geen leven meer was aan de cafetaria en niemand hoeft te weten hoe tergend traag ik vandaag weer was geweest, ben ik linea recta tot aan de auto gereden. En na een stevige trek aan de lurkzak over Schaffen weer huiswaarts gereden tot aan een oprit van de E313 waarbij ik op korte afstand drie provincies doorkruiste!

Een zeer mooie toer zoals ik ze graag heb met veel afwisseling, klimmetjes zonder aan het einde van de toer te moeten toekomen met de tong op de schoenen, veel stukken bos en plezante singletracks en paadjes. Veel off-road, waarbij de asfaltstukjes dankbaar worden tegemoet gezien om weer op adem te kunnen komen. Zorgvuldig en duidelijk afgepijld en gebruik gemaakt van kalklijnen en zagenmeel, wat handig was op een plek waar een pijltje was verdraaid. Er was zelfs zagenmeel op een stronkje in het midden van een pad gestrooid! Attent en grappig tegelijk! Drie bevoorradingen met koeken en fruit, verzorgd door vriendelijke mensen. Het feit dat ik een jaar lang onthouden heb dat dit een mooie was, zegt veel. Een aanrader en eentje uit m’n top tien!

26-09-2011 om 00:00 geschreven door StrammerMax

Toertocht (25-35-45 km) van de Free Bikers te Dessel op 24-09-2011.

Vandaag gaan biken bij de Free Bikers in Dessel vanaf het Campinastrand. Vertrokken omstreeks 14.00 u en er een rustig ritje van gemaakt. De rit ging van start via een paadje naast de camping dat al snel overging in een amusante track die naast een met eendenkroos bedekte waterloop met stilstaand water liep. Later op de tocht zou ik te weten komen dat deze brede beek luistert naar de voor de hand liggende naam “De Gracht”. Dan volgde toch een vijftal kilometer asfaltbaantjes en straten. Afgewisseld met korte paadjes of servitudewegen en een paadje achter de tuinen van huizen, om daarna een drukkere baan, die de gekke naam “Brasel” draagt, over te steken. Dan doken we de bossen in op het traject van de vaste rode route. Na 7 km passeerde ik via een servitudeweg het gloednieuwe huis van een collega die in Dessel woont. Bij een eerdere deelname, een jaar of twee geleden, had ik in deze servitudeweg, waar toen verwilderde kippen met veel kabaal rondliepen, pas gebouwde huizen opgemerkt en de remmen dichtgegooid om ze te bekijken. Daarna aan die collega beschreven hoe ze er uit zagen. En het was bingo! Het was de plek die hij gekozen had om met z’n gezin te gaan wonen. Ik zag de Wim nu in de living zitten en heb eens hard geroepen, waarna hij met z’n nog piepjonge kroost buiten kwam. Terwijl we er een praatje maakten kwamen er nog andere deelnemers voorbij. Ik heb kort na de start toch zeker nog een dertigtal andere rijders gezien. Wim had het getroffen vandaag, want kon later op de namiddag aanschuiven op een barbecue! Vlak na de servitudeweg duik je via een kort en stevig klimmetje naar rechts weer de bossen in.

We vervolgden de rode route en deden daarna een stuk van deze route aan tegen de rijrichting in. Dat zou later op de toer nog een aantal keren gebeuren. Ik heb er toch een beetje m’n bedenkingen bij van een toertocht te plannen tegen de richting van een vaste route in. Ik heb drie keren tegenliggers getroffen. Voor de locals is het misschien wel eens leuk van de route zo te rijden, want dat geeft direct een ander beeld. Maar mij stoort het niet dat een toertocht delen van een vaste route gebruikt in de richting zoals deze uitgepijld is, ook al wordt daar op een forum al wel eens over gemord. Na 9 km volgde op deze route een stuk dat op een bord aangekondigd werd als een zeer technische track. Daar kwam inderdaad heel wat draai- en keerwerk aan te pas, veel bochtenwerk en slalommen tussen dicht op elkaar staande boomstammetjes. Maar al bij al heb ik het er als pannenkoek niet slecht van afgebracht, ook al durf ik al wel eens knoeien als er bochtjes van 180 graden dienen genomen te worden rond boomstammen. De technische speeltuin eindige op 11 km, waarna we het jaagpad naast het kanaal op gingen tegenover een immense koeltoren. Tot aan de 14 de kilometer reden we via het jaagpad tot aan de grens met Witgoor-Dessel, alwaar het linksaf ging en het traject de Goorstraat kruiste. Een bospaadje bracht ons naar de terreinen van Sybelco waar we een zanderige heuvel werden opgestuurd om de rit te vervolgen over een singeltrack die zich over een aarden wal omheen de zandwinning voortslingerde. Ik meen me te herinneren dat er bij een vorige editie paadjes op de hellingen van de dijk waren afgespannen met linten om te zorgen voor een aantal“kunstmatige” klimmetjes en draai- en keerwerk.

Na 18 km doken we van de dijk af om op een track te belanden die naast het domein liep en die bestond uit één lange aaneenschakeling van S-vormige bochten! Dat was bij aanvang wel plezant, maar zo veel opeenvolgende bochtjes hoeven voor mij nu niet meteen, alhoewel het wel een leuk stukje rijden was zo tussen de bomen. Met de bedenking dat we weer tegen de richting van een vaste route in reden. De eerste bevoorrading was na 19 km opgesteld naast het kanaal ter hoogte van een sluis. De mensen ter plekke waren al in de weer met de opruim, maar alles was nog voorradig, zoals bananen en wafels die warm waren geworden in de zon. Ik werd er aangesproken door een biker uit Lommel-Kattenbos die op zijn pak uitvoerig reclame maakte voor Mac-Donalds. Hij had zijn vrouw en twee kleine kinderen bij, allen uitgedost met hetzelfde pak. Ferm als het hele gezin dezelfde passie deelt. Wie weet was het Big Mac! Allicht ben ik hun toer in Kattenbos al gaan rijden, ik ben daar in elk geval al meerdere keren vanaf het voetbalveld vertrokken. Twee jaar geleden was deze biker onze nachtrit in december komen rijden in de sneeuw! Tof dat hij vanuit Lommel naar Stabroek komt.

Ik ben kort na de grote en kleine hamburgers ook vertrokken via de sluis die we over moesten. Daarna volgden mooie tracks tussen de vijver Schansput aan de linkerzijde en een kanaal dat je aan de rechterzijde af en toe te zien kreeg. Aan het begin van het pad trof ik enkele wandelaars en twee tegenliggers op de bike. Na 22 km gingen we in Witgoor een brug over op een plek waar de kanalen Schoten-Dessel, Dessel-Kwaadmechelen en Bocholt-Herentals elkaar kruisen en waarnaast aan Sas 4 een toeristische toren is gebouwd om de streek te kunnen overzien. Een kilometer verder volgde de splitsing. We kregen bospaden voor de wielen geschoven. Op deze paden hadden zich smallere tracks ontwikkeld die deze wegen de allures gaven van singeltracks. Rechts lag een grote grasvlakte, ik veronderstel van een kwekerij van rolgazon. Even verder lag er aan de linkerkant een reusachtige boomgaard, waarvan de vruchten al geplukt bleken. Ik zag toch niks meer aan de takken hangen. Eens het hoekje om stonden achter de hagen die het domein afbakenden, wel bomen waarvan de takken rijkelijk voorzien waren van appels. De houten kisten voor vervoer stonden al klaar. Volgde nog een smal pad naast velden tot aan kilometer 27. Blauwe pijltjes verrieden dat hier ook een vaste route passeert.

Vanaf taverne Keizer Karel, met een terras vol lurkende gasten, doken we een speelbosje in over een track die zich als een wasbord met hobbels tussen de bomen slingerde. Er stond daar een gerenoveerd huis met een grote venster die uitzicht gaf op een pad in het achterliggende bos. Omdat een geparkeerde auto het zicht op een pijltje had weggenomen en ik op zoek moest naar het vervolg en rechtdoor reed tot weer voorbij Keizer Karel, heb ik dit lusje nog eens een tweede keer gereden. Om dan te zien dat ik naar links moest, tegenover de taverne een paadje in. Het traject bracht ons tegen de vaste groene route in doorheen de bossen om er weer uit te komen naast het kanaal Schoten-Dessel, te zien aan de wijze waarop de randen zijn afgewerkt. Morgen passeert er nog een tocht voorbij dit kanaal, maar dan in Rijkevorsel! Veldwegen en lussen loodsten ons verder in de richting naast het kanaal dat we af en toe weer te zien kregen vanaf het jaagpad. Het was al een hele tijd geleden dat de oudere biker die ik aan de stop gezien had me gepasseerd was toen ik even halt hield, zodat ik meende de laatste nog onderweg te zijn. Maar toen ik vanaf een veldweg het bos in dook, hoorde ik achter me nog twee bikers naderen die vrij luid met elkaar aan de praat waren. Ik moest me dan ook reppen om via een plotse korte en zanderige klim met wortel inclusief in de prijs begrepen, weer het jaagpad te bereiken. Na 40 km bereikten we met drieën de tweede stop waar nog een drankje voorzien was. Met dit mooie en warme nazomerweer was deze verfrissing welgekomen.

Na deze tweede stop volgde een wel heel unieke, prachtige singletrack die zich in de hoogte tussen de bomen voortslingerde over een zeer smalle heuvelrug. Het kroonjuweel van deze tocht. Het verwonderde mij wel even later, op 41 km, nog een splitsing te treffen. Het laatste deel van de tocht voerde ons over een paadje naast de door eendenkroos groen gekleurde “De Gracht” en dit vanaf een plek waar de smalle Zwarte Nete via een duiker onder deze Gracht heen gaat! Na een stuk deze gracht gevolgd te hebben, ging het weer de bossen in over paden die er iets vochtiger bij lagen dan bij aanvang, waar we een aantal stroken met mul zand hadden getroffen. We doorkruisten een villawijk tussen de bomen met huizen van mensen die beslist geen armoede lijden. Om daarna weer op De Gracht te stoten en ze via het Buizerbruggetje te kruisen om ze langs de andere oever weer te moeten volgen tot aan het Campinastrand. Na een dikke 45 km stond ik weer bij af. De bikeparking was nog open, er stonden nog fietsen, maar omdat de Free Bikers al met de opruim bezig waren, heb ik m’n bike aan een metalen buis vastgelegd om binnen in de grote cafetaria nog wat te gaan drinken. Omdat ik wist dat de douches een fikse wandeling ver lagen en ik zinnens was van thuis de tondeuse eens in mijn drie en een half haarpijlen te zetten, ben ik in fietspak weer huiswaarts getrokken. Het verwonderde mij dat er nog zo veel wagens op het gras naast de weg geparkeerd stonden, want gewoonlijk tref ik de mijne nog eenzaam en alleen aan! Maar ze bleken te zijn van vissers die hun spullen hadden opgeruimd en de keet tegenover met veel lawaai bevolkten. Tevreden en zonder problemen weer naar huis gereden. Mooi weer, mooie toer, bijwijlen verrassende tracks, goed afgepijld en alles prima in orde. Meer moet dat niet zijn! Ik had anders gezworen van hier nooit nog terug te komen, omdat een Free Biker me ooit aan de inschrijving had uitgelachen toen ik mijn plastieken doosje waarin ik m’n spullen en geld opberg, bovenhaalde! Of ik recht van een Tupperware-party kwam? En dan lachte hij nog met de papegaai op m’n truitje! Ik vermoed ook dat de rit deze keer andersom werd gereden, vandaar dat we een aantal keren tegen de vaste route in gefietst hebben.

Het verslag van deze tocht is ook te lezen op mtb-you en op mountainbike.be!

Op de foto: de toren aan Sas 4 aan het kanalenkruispunt te Dessel.

26-09-2011 om 00:00 geschreven door StrammerMax

Toertocht (10-20-30-40 km) en marathon (60-80-100 km) van de Eijsbikers te Overpelt op 18-09-2011.

Op zondag om 06.00 u mijn tram uit om toch een beetje tijdig in Overpelt te zijn en ik nogal wat tijd nodig heb om ’s morgens wakker te worden en me klaar te maken.  Om even voor 09.00 u stond ik ideaal geparkeerd op het grasveld voor de zaal Holheide, wetend dat straks mijn auto vermoedelijk weer als één van de laatsten zou blijven staan!  Er was nog heel wat beweging buiten en groepjes van clubs die vertrokken.  Tien minuten later kon ik m’n inschrijvingsbewijsje afgeven aan de kleine jongen die vakkundig opgeleid werd door de papa Eijsbiker en de bossen induiken die zich achter de voetbalvelden van de Blue Eagles uitstrekken.  Eerst een stukje via enkele straten en verblind worden door de laag opkomende zon om dan een nat weidepaadje in te duiken.  Dit paadje ging al snel over in singletracks doorheen de bossen die we al voor bijna een volle 7 km voor de wielen kregen, tot we ter hoogte van Hobos weer tevoorschijn kwamen voor een kort stukje asfalt.  De brug op, de baan over en weer het bos in voor 2 km over een smalle track tussen lage struiken.  Het was nog redelijk druk op de paadjes en bikers gingen me voorbij.  Maar hoe verder van de start, hoe meer de rijders uit elkaar werden getrokken.

Uitgekomen in de Diestersebaan om snel daarna weer de bossen in te rijden over een mooie track die goed voorzien was van boomwortels in alle maten en soorten.  Na 13 km volgde midden in de bossen een eerste splitsing en gingen de 100 km en de 60 km samen, terwijl de 80 km samen liep met de kleinere afstanden.  Even getwijfeld wat ik zou doen.  Veronderstellend dat er later nog afzonderlijke lussen zouden komen die ik eventueel zou kunnen overslaan, toch maar gekozen voor de 100 km.  Van een groepje snelrijders sloeg iedereen af richting de 100 km, terwijl de eerste rechtdoor reed, alles dichtsmeet en zijn makkers dan maar achterna ging!  We kwamen weer uit de bossen tevoorschijn aan een wit kapelletje en staken een drukkere straat over om via de Sportlaan weer de bossen op te zoeken.  Daar lag datgene waarvoor we naar hier waren gekomen: megabangelijke singletracks waarvoor elke biker uit de bol gaat!  Eerste klas amusement gegarandeerd tot het tellertje 18 km aantikte.  Plezante heuveltjes en bulten kregen we onder de wielen geschoven.  Toen ik boven op zo’n heuvel even halt hield om een treintje te laten passeren, waaronder een sliert bikers van MTB Westel, ging er daar ene van overkop in de put beneden!  Zijn fiets stopte, maar hij zelf niet!  Ik heb anders zelden een biker zo sierlijk zien vallen, alsof hij er cursus voor gevolgd had!  Hij rolde zich op in een bolletje en maakte een perfecte koprol!  Zelf zou ik in zo’n omstandigheden gewoon op m’n smoelwerk gegaan zijn!  Hij krabbelde recht en pikte weer aan bij het treintje, terwijl één van z’n makkers riep van “schakelen, mannen, schakelen”!  Zo’n jonge gasten, dat is nog kwiek als elastiek!

Even later, op een recht stuk pad in het bos, riep een kerel me in het voorbijrijden toe “ook weer van de partij”!  Aan zijn tenue te zien was het de biker die me gisteren tijdens de toertocht in Mol vlak voor en na de bevoorrading voorbijging en demarreerde alsof zijn leven ervan af hing!  Ik had hem en z’n ploegmaat na afloop in Mol nog zien zitten toen ik na een douche nog iets te drinken ging halen, terwijl alle anderen al opgekrast en de tafels opgevouwen waren.  Ik heb hem zelfs in m’n verhaaltje vermeld!  Het gebeurt zelden dat je een onbekende biker elders nog eens tegenkomt!  Het waren MTB-beren volgens een logo op de rug van hun truitjes.  Het was ook een beer van een kerel, want met zo’n kuiten zou ik wel gediend zijn en iets sneller vooruitkomen!  Sympathiek dat hij me niet achteloos voorbijreed!  Intussen was de speeltuin pas goed open gegaan, want tot aan de eerste stop op km 26 kregen we bijna niets anders dan singletracks te verwerken.  De groepjes waren goed uit elkaar getrokken, zodat iedereen toch aan eigen tempo van de tocht kon genieten en met enige goede wil kon je snellere rijders gemakkelijk laten inhalen, wat door velen met een “dank u” werd gewaardeerd.

Gedurende ettelijke kilometers ben ik er in geslaagd van aan te pikken bij twee leeftijdsgenoten die er een tempo op na hielden dat me, mits een extra inspanning, op het lijf geschreven was.  Tot we aan de oversteek van de drukke baan Hasselt-Eindhoven uit elkaar werden getrokken en ik na het kruisen van de baan bij de lurven werd gevat door Bruce Wayne.  Na een aantal jaren elkaars berichtjes op het forum gelezen te hebben, ontmoette ik Bruce aan de bevoorrading van een nachttocht in Rillaar.  Dat was een kortstondige kennismaking en dan nog in het duister, zodat ik de Batman-bewonderaar niet direct herkende en diende te vragen met wie ik te doen had!  Shame on me!  Natuurlijk heb ik niet het voordeel van een mega-papegaai op het tenue, waardoor ik nooit incognito op een toer kan verschijnen!  En het Batman-embleem op z’n Batmobiel is zo klein dat het quasi onzichtbaar is.  Om maar te zwijgen van de plaats waar het zich bevindt!  Want, Bruce, ik kan nu toch moeilijk tussen de benen van elke biker gaan zitten loeren op zoek naar de vleermuis die je op voorkant van de buis vlak onder je zadel hebt gekleefd!  Batman heeft dan toch menselijke trekken, want hij snakte naar een slok water na zijn drinkbus te hebben vergeten.  Ik had hem het slurfje van m’n drinkzak willen aanbieden, maar twijfelde er aan of dit wel beleefd was, nadat ik er zelf al 26 km had op zitten sabbelen!

Maar geen nood, de track draaide het hoekje om en aan de rand van het bos kwam voor hem de verlossing, want daar was de eerste stop!  Er was daar nog redelijk wat drukte met etende en drinkende bikers.  En er was wat ruimte voor een babbel met Bruce Wayne!  Of hoe een mens die je eigenlijk niet kent toch een plaats in je leven kan veroveren en de bike mensen elkaars levenspad letterlijk en figuurlijk doet kruisen!  Bruce had nog andere katten te geselen op deze zondag en weg stoof de vleermuis het volgende bos tegemoet.  Allicht komen we elkaar nog wel eens tegen!  Soms zie ik hem zelfs op de plaats waar ik vaak verblijf!  Want daar komen de vleermuizen bijwijlen zelfs langs de rolluikkasten naar binnen!  Er is zelfs ooit een hele emmer van die beesten uit de holte in een raamkozijn gehaald!  Even verderop stond er zelfs een tent met een bevoorrading voor paarden.  Er liepen er daar nogal wat rond, paardenkoetsen incluis!  Zouden er daar ook bananen liggen?  Of enkel hooi en haver?  Joost mag het weten!

Na de bevoorrading doken we weer een heel ander soort bossen in, meer open en met een zanderige ondergrond.  Ik noem het de KWB-bossen, omdat de toer van de KWB Overpelt daar slingerend zijn rondjes draait!  Aan de voet van de Witte Berg volgde weer een splitsing voor de 60-80-100 op 33 km van de start.  Terwijl ik deze heuvel bij een vorige toer wist te overwinnen, kwamen we hem nu van de andere kant op en had hij mij liggen!  Want in de bocht beneden kon ik geen snelheid maken!  De zanderige achterkant en klim weer naar boven werden ons bespaard, want er was een paadje naar rechts gevormd, waarlangs we weer naar beneden werden gestuurd.  Een groepje laagvliegers stoof rechtdoor richting kleinere afstanden, terwijl twee fietsmakkers de berg op kwamen gereden.

Het traject voerde me dan naar een mij onbekend gebied waar ik nog nooit had gereden.  De bossen daar strekten zich uit langsheen een domein van Ford.  Dat zal de testbaan geweest zijn, maar dan langsheen een kant die ik nog nooit te zien had gekregen.  Daar lagen zeer leuke paden in idem dito bossen waar het lekker op en af ging!  Het tellertje klokte 37 km af toen we voorbij de uitlopers van een camping reden en voorbij een aantal kleine vijvers.  Even later gaf de plek haar geheimen prijs toen we langs de hoofdingang van Recreatiepark De Blauwe Meer reden.  De zachte bosgrond, de vele wortels en een met dennenappels bezaaide ondergrond temperden mijn al trage tempo!  Het is toch flink stompen op zo’n bladgrond!

Vanaf de afsplitsing van de 40 en de langere afstanden heb ik nog slechts twee bikers gezien, waarvan de eerste op die plek zelf.  Omstreeks 42 km diende de tweede stop zich aan.  Daar droegen een moeder, een jonge Eijsbiker en diens vriendinnetje zorg voor de hongerige en dorstige rijders.  Men was er wel verwonderd van nog een deelnemer met een rood bandje te zien toekomen!  Want de ontpijlers zouden vanaf halfeen hun werk beginnen doen vanaf de spoorweg!  Den deze zou zich dus wat mogen reppen, kon ik daaruit verstaan!  Toch een korte babbel met de sympathieke mensen ter plekke.  En een rijsttaartje keek me zo uitnodigend aan dat het ter plekke werd verslonden!  Er kwamen nog twee bikers toe in hagelwitte pakken en afkomstig uit Zele.  Eén hunner beweerde me al wel eens gezien te hebben op toertochten in de Kempen.  Ja, ik durf die wel af te schuimen!  En wat is het voordeel van m’n geschrijf?  Dat ik zulke zaken altijd kan terugvinden!  Want na de toertocht van Pek & Slik vanuit Essen op 20 maart 2011 schreef ik: “Nadien mezelf getrakteerd op een donkere Leffe en m’n bonnetje van de inschrijving ingeruild voor een pannenkoek. Ik ben buiten in de zon aan een tafeltje gaan zitten waar vier mannen in witte pakken met reclame voor een zaak uit Zele (tussen Sint-Niklaas en Gent) zaten. Die hadden nog een hele rit voor de boeg! Verder geen bekende gezichten gezien.”

Afscheid genomen en de witpakken uit Zele achtergelaten, hopend dat ik de deadline aan de spoorweg nog zou halen!  De jonge Eijsbiker had me verteld dat er nog een aantal brede vlakke boswegen volgden en dan een stuk naast de spoorweg.  De toer passeerde zelfs het station van Lommel waar ik bij andere tochten al wel eens voorbij ben gereden.  Dan vermoed ik dat we op één of andere manier achter de voetbalvelden van Kattenbos aan de Oude Diestersebaan zijn geraakt, want ik herkende het paadje waarlangs de toeren vanuit Kattenbos vertrekken.  Maar de voetbalvelden zelf heb ik niet gespot.  Ik zal te snel gereden hebben!  Het tellertje toonde 46 km.  De Kattenbos-track ging het hoekje om en voerde me over een smal zanderig paadje tussen hoger gras naast een enkelsporige spoorweg richting volgende splitsing.  We dienden zelfs de keien te trotseren die in de spoorwegbedding lagen!  En aan de overweg, op een zandpad midden de bossen, na 50 km, stonden ze dan, de potige Eijsbikers, in de aanslag om hun pijlen weer op te halen!  Mijn vraag of “ze rappe mannen waren” werd met algemeen gelach beantwoord!  Ik kon gerust mijn weg vervolgen, zegden ze.  Het was duidelijk dat deze kerels deze pannenkoek nog nooit op hun tracks hadden ontmoet!  Ze gaven me voorsprong, met de mededeling dat wel niet de hele groep stopte aan elke pijl!

En den deze ging er voor en dook de brede zandweg en de bossen in.  Volgde nog een doortocht door het bewoonde gedeelte van Kattenbos en een oversteek van een drukke baan aan het Mariaziekenhuis (54 km).  Daar mochten we een leuk toertje rijden en hoge bulten trotseren en lekker naar beneden duiken over tracks in de omringende bossen.  En ook over een track die langsheen nieuw aangelegde straten ging op 58 km van de start.  Daar zal het eerlang gedaan zijn met biken, tenzij we door de tuinen van de toekomstige bewoners mogen vlammen!  Even gestopt om een zakje gel leeg te lurken naast de achterkant van het ziekenhuis.  Ik heb de verpakking netjes meegenomen en toch maar niet gedumpt in de containers voor luiers en incontinentiemateriaal!  Van een natte zeem heb ik voorlopig nog geen last en de blaas werkt nog naar behoren!  Na een gloednieuw rondpunt doken we asfaltpaadjes in een parkje op.  Daar ontbrak een pijltje.  Na enig zoekwerk heb ik er uiteindelijk het meest voor de hand liggend paadje, een track naar boven, uitgekozen en dat was bingo!

Een grote baan over die luistert naar de naam Werkplaatsen deed vermoeden dat we na 61 km het gebied Lommel-Werkplaatsen hadden bereikt.  Daar was het echt kilometers vreten over de lange tracks die zich in open zones tussen de bossen slingerden.  In de verte meende ik achter me Eijsbikers te ontwaren!  Verdorie nog aan toe, zeg, ik zou me moeten reppen!  De spanning steeg en ik begon fouten te maken door pijltjes te missen!  Bikend over een lange track die zich over een heuvelrug slingerde, vroeg ik me af: wat ruist er door het struikgewas?  Het was het water dat door het naastliggende kanaal vloeide!  Ook andere tochten uit deze streek nemen deze lange track in hun parcours op.  Ik meen ook de Zandbikers tijdens hun wintertocht vanuit Stevensvennen.  Bultjes en putten volgden elkaar op.  In de putten waren de plassen na de nachtelijke regenbuien blijven staan.  En den deze maar trappen en trappen en spetsen en spatten om de Eijsbikers voor te blijven!  Dan maakte het traject weer rechtsomkeer om een andere track op deze heuvelrug op te gaan.  Deze lag er nog ruwer bij met hogere toppen en diepere putten.  Bij de Zandbikers heb ik hier na een late start in hartje winter eens in het bijna duister gereden!  Ik zag een jonge Eijsbiker in m’n zog naderen!  En omdat deze mannen slechts een deel van hun pionnen uitzetten om lussen weer te ontdoen van pijlen, kwamen ze alsmaar dichter en dichter!  Den Strammer had de strijd verloren!  Ik belandde in een gebied dat reeds onterecht door een overijverige biker van pijlen was vrijgemaakt!

Ik heb de duimen gelegd en me overgegeven!  Ik zag het niet meer zitten me te laten opjagen door Limburgse IJsmannen met het risico in een gebied zonder pijlen verloren te rijden!  Eijsbiker Roger heeft me dan op sleeptouw genomen naar de derde stop onder een brug naast het kanaal.  Daar nog wat energie opgedaan, waarna de twee dames hun winkeltje konden sluiten!  Er hingen daar nog pijlen, maar het was goed geweest voor vandaag na 75 km.  Ik hoefde geen tweede klopjacht meer van Eijsbikers die sneller pijlen kunnen weghalen dan dat den deze kan fietsen!  Roger heeft me dan via Lommel weer naar Overpelt begeleid.  Onderweg kwamen de mooie vaste routes in Nederland ter sprake vanuit Bladel en Eersel, rakend aan de grens in Lommel: de Boscheindroute, de Witrijtroute en de Palsroute.  En bleek dat Roger indertijd ook had deelgenomen aan de toertocht van de Wielertoerclub Regiopolitie Brabant Zuid-Oost (72 km) in Luyksgestel.  Maar dat was in 2007!  Toen heb ik heel lang eenzelfde duo blijven volgen!  Wie weet was hij daar één van!

Na 85 km aan de afspuitstand afscheid genomen van Roger de Eijsbiker.  Spijtig dat ik het beoogde doel niet gerealiseerd heb, want ik voelde dat het zou gelukt zijn.  Maar het beste van de toer zal ik toch wel gehad hebben.  Een marathonafstand zou niet te snel mogen opgeruimd worden, zeker niet als er nog een slak onderweg is!  Anderzijds kan ik wel begrijpen dat deze mannen ook weer zullen moeten gaan werken op maandag, net zoals den deze trouwens!  En ik heb daarom niet minder plezier gehad van deze dag.  De douches waren nog beschikbaar, voor mij alleen en daardoor in tegenstelling tot andere keren, met lekker warm water.  Ik heb er zelfs ooit eens met de lokale voetbalploeg onder gestaan na een voor mij gebruikelijke late aankomst!  Mooi bikeweer, ondanks de sombere vooruitzichten.  Mooie toer, mooi parcours, alles dik in orde bij de mannen uit Lommel!  Op de hoek met de grote baan, aan het kapelletje, speelden twee kleine Limburgers met hun fiets aan de rand van het bos.  Jong geleerd is oud gedaan en allicht genieten zij ooit met volle teugen van de tracks in het bikeparadijs dat binnen hun handbereik ligt!

Dit verslag is ook te lezen op mountainbike.be en op mtb-you!

Rony Rabijns maakte weer een mooi videoverslag van zijn deelname aan de Eijsbikers-marathon (de toer van 40 km) in het gezelschap van zijn clubmakkers van MTB De Dabbers uit Neerpelt.  Ook te zien op www.dabbers.be!

20-09-2011 om 00:00 geschreven door StrammerMax

Toertocht (25-35-42 km) van de Offroadbikers te Mol op 17-09-2011.

Vandaag naar Mol afgezakt om te komen rijden bij de Offroadbikers met start vanuit het Technische Sint-Paulusinstituut.  Ik had de indruk dat er niet zo’n overrompeling was, maar je kon dan ook van vroeg in de ochtend tot in de namiddag starten.  Even over 13.30 u mijn inschrijvingsbewijsje gedropt in de doos van de man die aan de start stond en via de zijkant van de school de tracks op gegaan die leiden door de bossen aan Heidehuizen en die zich vlak achter de school uitstrekken.  Dat leverde al direct bijna 7 km singletracks op, deels op het traject van de vaste Landduinenroute.  De ondergrond lag er ideaal bij: droog, maar niet stoffig.  We kwamen uit aan de onlangs in brand gestoken verlaten woning op de hoek van de Bremdoornstraat en de Borgerhoutsedijk.  Er waren nog starters, want op dit eerste stuk van de toer staken 18 bikers me voorbij.

In de recent verharde Bremdoornstraat gingen we halverwege rechts een verdoken singletrack in en het was de eerste keer dat ik daar reed, ook al kom ik toch geregeld hier toertochten rijden.  Tracks door bossen en paadjes langsheen weiden brachten ons richting Balen-Rosselaar, naast de ruïnes van een vroegere kapel.  Een treintje van vijf ploegmakkers raasde me voorbij.  We reden richting kanaal, staken het over en reden er een tijdje naast.  Daarna kregen we weer singletracks door de bossen voor de wielen geworpen.  Het viel me op dat de ondergrond er hier nog droger bij lag dan in Heidehuizen.  De bikers konden hier hun hartje ophalen op de plezante paadjes met draai- en keerwerk en over bultjes op en af.  Op dit gedeelte van de toer telde ik een tien bikers.

We kwamen uit aan een grote plek in het bos die ommuurd is door betonplaten.  Ik ben daar al meerdere keren gepasseerd, maar ik weet eigenlijk niet wat daar achter schuilgaat.  Aan het einde van de afsluiting rechts het hoekje om, er weer langs via de andere kant om uit te komen op een lang smal pad in het bos.  We kwamen aan een ietwat eigenaardige plek waar vele kleine vijvertjes liggen, om dan uit te komen aan het voetbalveld achter het voormalige casino van Mol-Gompel met de kenmerkende torentjes.  Als ik hier passeer rijd ik altijd eens tot aan dit bizarre gebouw, gelegen aan de rand van een wijk vol kleine, oude arbeiderswoningen van de glasfabriek.  De herstelling, restauratie en het onderhoud van zo’n gebouw moet handenvol geld kosten, maar eigenlijk is het schandalig dat het zo staat te verkommeren, met ramen die open staan of waarvan de ruiten werden ingegooid.

De toer ging niet voorbij het casino, dus op mijn stappen teruggekeerd.  Even verder dienden we de grote baan naar Mol-Gompel te kruisen om zo de Kievitsheide in te duiken.  Ook daar stond een groot, schijnbaar verlaten, gebouw.  Volgden weer amusante paadjes door de bossen, waarbij ik een korte tijd op de hielen gezeten werd door een jonge kerel.  Even halt gehouden na een klimmetje.  Een groepje clubmakkers, waaronder één vrouw, reed voorbij.  En zo kon ik weer in totaal tien bikers bij het totaal voegen, waarbij de laatste demarreerde nadat hij me had ingehaald.  Even verder kreeg ik deze man weer te zien aan de bevoorrading die zich aandiende op 22 km na de start toen we weer uit het bos kwamen.  Ze stond op de klassieke plek, ik vermoed ook achter een schoolgebouw.  De voorraad was al goed aangesproken, maar er lagen nog bananen, partjes appelsien, suikerwafels, zachte wafels en granenrepen om de honger te stillen.

Vermits de plek aan de rand van het bos ligt, doken we direct weer tussen de bomen om de daar gelegen tracks onveilig te maken.  We passeerden een grote vijver met aan de rand een vervallen en deels ingestorte chalet.  Leuke paadjes op en af voerden ons door de bossen, een echte speeltuin voor de biker.  Ze brachten ons tot aan de Mora-fabriek, waar ik even halt heb gehouden.  Daar moet ergens een beek hebben liggen stinken, een geur die me niet bepaald zin deed krijgen in het consumeren van een curryworst!  Het tellertje tekende 25 km af.  De volgende 10 km kregen we heel wat tracks door de bossen, aaneengeregen door stukjes asfalt of de passage van woonstraten.  Via het fietspad naast een drukke steenweg werden we nogmaals het kanaal over gestuurd om er daarna vanaf een houthandel enkele kilometers langs te moeten rijden.  Deze keer doken we niet op de klassieke plek weer de bossen in, doch pas verderop, om dan uit te komen op een asfaltbaantje.  Nog voor ik er passeerde herkende ik de Molderloopstraat waar voor het raam van een huis een perpetuüm mobile het nog steeds niet heeft opgegeven van over en weer te wiegen.  Even verder wordt dan in een bocht de spoorweg gekruist om aan de andere kant via een dropke weer de bossen in te duiken en vergast te worden op een speeltuin vol plezante singletracks, waaronder zelfs eentje met een aantal opeenvolgende kombochtjes.  Een biker in een mooi pak in zwart en rood, met bijpassende helm, die langs de kant stond om wat te checken en schrok omdat hij me niet had zien naderen, reed nadien een tijdje in m’n zog om me tenslotte weer voorbij te gaan.  Tot aan het begin van de laatste kilometer werden we gelukkig gemaakt met singletracks door de bossen die deze streek rijk is.  Om tenslotte na 43 km te arriveren aan de grote baan tegenover de Carrefour op een plek waar een druk kruispunt ondertunneld is met een gloednieuwe rotonde voor fietsers!  Ik ben ooit al eens tijdens een toertocht over die rotonde gestuurd, maar ik kan verwarren met iets dergelijks op een andere plaats!

Ik zal waarschijnlijk weer de laatste geweest zijn om te arriveren.  Dus maar direct gaan douchen om proper weer naar huis te kunnen.  Binnen zaten nog een aantal bikers aan de tafels.  De douche gaf warm en overvloedig water en het deed deugd van er onder te kunnen staan.  Ik hoorde het lawaai van tafels die werden opgeklapt.  Toen ik weer in de zaal kwam waren alle rijders opgestapt en de tafels opgeruimd!  Toch nog een ijsthee kunnen bemachtigen, ook al hadden de Offroadbikers hun verdiende centjes al netjes soort bij soort gelegd!  Niet naar huis via de E313, maar via de Baileybrug aan de Kleppende Klipper richting Postel gereden.  De curryworstenfabriek gepasseerd!  Die ligt blijkbaar vlak bij de baan van Mol naar Lommel.  En verderop staan al die vrachtwagens waar de meeste toeren passeren via een fietspad, omdat de passage langs het kanaal er onmogelijk is omdat het jaagpad er over het privéterrein van een bedrijf loopt.  En nu toch eindelijk eens gestopt bij de bakker die het “Echt Postels Brood” verkoopt.  Man, man, dat is wel een brood om “u” tegen te zeggen, bijna dubbel zo groot als een gewoon!  Of het ook lekker is zal ik morgen  na het ontbijt weten!  De E34 op aan het voormalige douanecomplex.  In Retie veel geflikker van blauwe zwaailichten in de andere rijrichting.  Bandensporen en schade aan de middenberm deden vermoeden dat een auto er over de middenberm was gegaan, wat inderdaad zo blijkt te zijn!  Deze dag eindigde dus niet voor iedereen op een positieve manier zoals hij voor mij eindigde na een amusante tocht in Mol.

Dit verslag is ook te lezen op mountainbike.be en op mtb-you!

17-09-2011 om 00:00 geschreven door StrammerMax

15-09-2011 om 22:35 geschreven door StrammerMax

15-09-2011 om 22:03 geschreven door StrammerMax

Flyer Nightride Mellowbikers 14 oktober 2011

Teaser Nightride Mellowbikers from Waldo Jansen on Vimeo.

15-09-2011 om 17:09 geschreven door StrammerMax

Toertocht (28-40-52-72-90 km) van de Leuvense brandweer te Heverlee op 11-09-2011.

Deze zondag weer zeer vroeg uit de veren om te komen biken bij de brandweermannen van Leuven aan de afrit 16 te Heverlee.  De keuze voor deze toertocht kan ook symbolisch geweest zijn, exact tien jaar na de aanslagen op de torens van het World Trade Center te New-York, waarbij ook heel wat brandweermannen de dood vonden tijdens de hopeloze reddingsacties.  Deze keuze, als eerbetoon aan alle reddingsdiensten ter wereld.  Me ingeschreven en een blauw armbandje toegestopt gekregen met de bedoeling de 92 km te komen rijden!  Maar het zou al snel blijken dat deze keuze iets te optimistisch was in verhouding tot de conditie, zodat het raadzamer was onderweg over te schakelen op de toer van 72 km.  Anders reed ik er vandaag misschien nog ergens rond!  Vertrokken om 9.10 u na met een berichtje aan rubber-12 mijn vertrek te hebben gemeld om de jacht te openen.  Er kwam niet direct reactie, hij was dus nog onderweg met de auto, of lag nog in zijn nest.

Het vertrek was net zoals vorig jaar over de singletrack langsheen de snelweg.  Toen was het heel slecht weer en was het daar een echte modderpoel waar toen geen doorkomen aan was!  Want die kleiachtige lichtbruine grond blijft in natte toestand overal aan vastkleven.  Nu lag het allemaal goed vast, met hier en daar een klein plasje.  Volgde het korte stukje van de vaste route naast de snelweg, maar dan in omgekeerde richting.  Die singeltrack daar ligt er vrij glibberig en gehavend bij met diepe putten en voren.  Niet zo m’n ding, maar er waren ook andere bikers die daar op de sukkel waren.  Ik voelde mij in het begin niet al te gerust op de glibberige paadjes, alhoewel ik met mijn superbanden eigenlijk zelden wegglijd!  Dan ging het naar rechts door een donkere tunnel voor landbouwverkeer en fietsers onder de snelweg.  En eens de tunnel uit weer naar rechts om een stukje mee te pikken van het deel van de vaste Meerdaalwoudroute dat naast de Dijle komt.  Mijn tellertje toonde 7 km.  Een jeugdgroep was er kajaks aan het afladen.  In plaats van de smalle kasseiweg richting Korbeek-Dijle te nemen, staken we over en vervolgden we het pad door de velden.  Enkele wandelaars gingen er spontaan aan de kant om doorgang te verlenen op de plek waar het smalle paadje zijn weg vervolgt tussen een prikkeldraad en een bos.  Het groepje Bierbikers dat ik bij mijn vertrek gezien had, stak me voorbij!  “Tot straks”, riep de man met het Zwitsers kruis op z’n borst!  “In uw dromen”, heb ik gedacht, wetend dat dit voor mij een lange daguitstap ging worden aan dit tempo!

Eens daar voorbij dienden de eerste twee zware beklimmingen over holle wegen zich aan.  Ik houd van deze mooie holle wegen, maar men moet er toch wat voor over hebben om ze te bedwingen!  De splitsing voor de 72 en de 90 km volgde al na 10 km, waardoor ik al vrij vlug een keuze moest maken voor de langere afstanden.  Ik wist niet dat die op diverse plaatsen over een aantal extra lussen liep.  Ik heb niet de gewoonte van de routekaart op voorhand te bekijken en laat meestal alles maar op me afkomen.  Vrij snel daarna drong de keuze voor de 90 km zich al op.  Me even aan de kant gezet, want er was een bericht binnengelopen.  Den rubber was een half uur later vertrokken voor de 90 km en meldde dat die volgens de brandweermannen drie extra lussen bevatte (het moeten er meer geweest zijn).  Terwijl ik daar aan de kant stond draaiden vijf andere bikers af richting de 72 km.  Ik had, buiten vlak na de start, al een hele tijd alleen gereden.  Er stonden daar ook twee wandelaars naar mij te kijken alsof ze wilden weten of ik de 72 dan wel de 90 km zou kiezen!  Wat moet een mens dan?  Vijf vlotte bikers die de 72 km kiezen en een pannenkoek die de 90 op gaat!  Dan laat ik straks wel een paar lussen vallen!

De parcoursbouwers moeten gedacht hebben dat alleen supermannen voor de lange toer kiezen, want dra volgde een niet onaardige afdaling in een overigens prachtige holle weg, waar het de rijder vooral moeilijk gemaakt werd door grote brokken steenpuin, tot zelfs grote stukken asfalt die ooit elders als wegdek hebben gelegen.  Ik ging er toch gezwind over, ook al zou vijf jaar geleden mijn broek in deze omstandigheden vol hebben gelegen!  Al moet ik toegeven dat deze schijtluis op andere minder groffe paden of dropkes te voet is gegaan!  Steenpuin keerde regelmatig als constante weer in deze toertocht.  Nu weet ik wel dat de inboorlingen hier soms de gewoonte hebben om de paden te verharden met de tot puin vermalen resten van hun vroegere nederzettingen, maar deze keer viel het toch meer op dan vroeger!  Ik vermoed dat de overvloedige regen heel wat puin weggespoeld en aan de oppervlakte gebracht heeft.  Na de doortocht van de holle weg kwamen we in een open landschap waar het de moeite loonde eens links en rechts te kijken en te genieten van het zicht op de glooiende velden in groen en geel.  Aan een volgende splitsing stak me eindelijk nog eens een andere biker voorbij, onmiddellijk gevolgd door een duo op een tandem.  Ik vermoed dat hier alle afstanden weer samen reden.  Ik weet niet of dit duo de toertocht reed, omdat ik hen later nog eens tegenkwam, terwijl ze in de tegenovergestelde richting reden.  Ik heb nog tegenliggers gezien die op eigen houtje een rit maakten.  Den rubber haalde me in.  En alsof hij nog meer zout in de wonde wilde strooien, vroeg hij me of ik werkelijk om tien over negen was vertrokken!  Alsof ik al niet weet dat ik een slak ben!

Veldwegen op en af voerden ons naar de eerste bevoorrading op 28 km.  Rubber was er met een paar andere bikers in de weer om een jonge kerel te helpen met het herstellen van een kettingbreuk.  Hij had een kettingpons, nog een andere een powerlink.  Er was nog redelijk wat beweging aan deze stop.  Er lagen nog appelsienen en koeken, de bananen waren reeds door de voorgangers verslonden.  Was dit een toertocht voor apen?  Vertrokken terwijl de rubber het niet in de mot had!  Na de stop ging het over een smal paadje in een mooie holle weg, maar ik weet niet meer of het naar boven was, dan wel naar beneden.  Ik vermoed het eerste!  Daarna heb ik het wijze besluit genomen de richting van de 72 op te gaan.  En zo kon den rubber mij nog eens proberen in te halen!  De toer voerde ons richting Bertem over veldwegen en afdalingen in holle wegen.  Soms tot vlak naast de snelweg.  Volgde een moeizaam stukje over de schilderachtige en naar het einde toe gekasseide Paardenstraat om boven bij het kruispunt met de Rotspoelstraat weer een paar huizen in de bewoonde wereld te bereiken.  Het plezier van de fiets te berijden werd enigszins getemperd door het gevoel dat het vandaag maar moeizaam vooruit ging en ik het bij momenten toch zwaar had om de hellingen op te geraken.  Toen ik boven aan die Paardenstraat stond uit te hijgen, hoorde ik plots de mij bekende schalkse stem die op een sarcastische toon meedeelde te menen mijn geheim te hebben blootgelegd!  Maar dat moet ge maar tussen de regels van zijn verhaal zien te ontdekken!  Hij had nochtans op zijn plechtige communieziel beloofd van niets ervan aan de openbaarheid prijs te geven!  Wacht maar, tot ik hem eens bij zijnen lurf kan vatten!

Vrij snel had den snoodaard mij weer weten af te schudden!  Wat niet moeilijk was, gezien stevige beklimmingen in holle wegen en over de klassieke gekasseide paadjes mijn tempo weer deden zakken tot slakkenproporties.  Ik dook het Bertembos in op het ogenblik dat drie bikers me gezwind voorbij staken en ik ze snel daarna in de verte naar boven zag rijden over het stijgende brede bospad.  Aan de bekende stevige klim was het even te voet, voorafgegaan door nog een paar bikers, waaronder een meisje.  Wandelaars hadden bewondering voor een vrouw op een bike.  Zoals de echte stoere mannen!  “Was het maar waar”, heb ik geantwoord, terwijl ik als een weekdier naar boven strompelde.  Nog verder passeerde ik het Chimaera-huisje, een boswachterswoning waar nog tochten passeren, tijdens de grote vakantie nog deze vanuit Oud-Heverlee met start vanaf de voetbalvelden tegenover Don Bosco.  De plek waar ik Chimaera de eerste en voorlopig enige keer heb ontmoet.

Voor het huisje ging het linksaf de track tussen de bomen in, gevolgd door een afdaling over een smal pad, op de hielen gezeten door een andere deelnemer, daarna een lange zware klim over kasseitjes en afgesloten door een afdaling over een door stenen en voren gehavend pad.  Een lastige wandelaar fulmineerde “en français” dat er plek genoeg was toen ik bij gebrek aan bel “ring, ring” riep!  Maar ik kon toch moeilijk tussen hem die links en zijn vrouw die rechts op het pad liep, slalommen!  Met het risico van een casse guelle voor mezelf en de biker achter me in mijn nek te krijgen!  Ik ben beleefd gebleven en heb gezwegen, de hoop koesterend dat Brussel-Halle-Vilvoorde toch maar snel en zonder compensaties zou gesplitst worden, om maar te zwijgen van Vlaamse onafhankelijkheid!

De tweede bevoorrading kwam voor mij op 43 km en stond op de betonnen oprit voor een hangar waar ook andere tochten zich neer komen vleien.  Het stuk van daarnet lag me nog vrij vers in het geheugen.  Hier was al veel minder beweging, terwijl de voorraad er ook gerantsoeneerd was, te zien aan de half doorgesneden wafels en de lege fruitschalen.  Maar de citroengele sportdrank werd er met veel overtuiging als prestatiebevorderend aangeprezen, als men er maar voldoende van tot zich nam!  Om maar te zwijgen van de heroïsche brandweerverhalen onder de bevoorraders waarvan ik flarden kon opvangen.  Mijn kennis van deze plek is van dien aard dat ik weet dat je na deze stop een stevige helling over kasseien opgejaagd wordt!  Deze keer toch eens gekeken naar de straatnaam en deze opgenomen in mijn fotografisch geheugen (nietwaar, rubber).  Het betreft de Oude Bertembosstraat in Bertem.

Eens boven volgde een stukje vlakker terrein en werden we voorbij de Bertem Radar gestuurd die de vliegtuigen veilig van en naar de grond stuurt.  Dat betekende dat we een grote lus hadden gereden, want ik had deze radar aan het begin van de tocht reeds heel in de verte opgemorken!  De route deed ons een lange afdaling in duiken over een holle kasseiweg die luistert naar de naam Dreefstraat.  Veldwegen werden ons deel, waarna een zware asfaltklim ons naar Everberg voerde, een plek die haar naam duidelijk niet heeft gestolen, maar mij de weinige haren onder de helm ten berge deed rijzen!  Een snelle blik achterwaarts leerde me dat ik eindelijk nog eens het korte gezelschap van een medebiker genoot.  Het gaf me moed van te zien dat deze kerel ook al zijn krachten behoefde om op een klein verzet boven te geraken.  En ik was blij dat hij me ondanks zijn inspanningen een blik en een groet waardig achtte!

Even verder was mijn-vriend-van-een-minuut weer verdwenen.  Waarschijnlijk naar links de maïs ingedoken op de toer van 90 km, terwijl ik rechtdoor moest voor de 72.  Vrij snel daarna stond een bordje met de verlossende tekst “bevoorrading”.  Om daar weer oog in oog te staan met mijn kwelgeest, den rubber!  De tweede bevoorrading was door haar voorraad heen, maar hier op de derde stop was alles nog ruim aanwezig.  Zelfs zodanig dat een mens bijna verlegen was van cake te eten, zo dik waren de hompen gesneden!  Maar aangezien we met zekerheid wisten tot de laatste passanten te behoren, was verlegenheid nergens voor nodig en hebben we ons tegoed gedaan aan de bananen, de appelsienen, de cake en de peperkoek.  En kregen we van de brandweermannen nog krachtvoer mee voor onderweg!  Twee bikers die me eerder ingehaald hadden kwamen toe, een met een Italiaans truitje en deze van de Everberg-klim.  Dat mijn schalkse kwelgeest ook zijn goed kanten heeft, werd bewezen door het feit dat hij me op sleeptouw heeft genomen voor de laatste 20 kilometers.  Zo niet, lag ik nu nog te zieltogen in de een of andere holle weg!  Hem kunnen blijven volgen was de motivatie die mij nog op de been hield, ook al weet ik dat hij zijn snelheid danig teruggeschroefd had in plaats van mij harteloos af te schudden en alleen te laten afzien, wat gemakkelijk gekund had.

We passeerden een plek die ik vrij recent nog aangedaan had tijdens een toertocht vanuit Wijgmaal, waarbij ik zodanig de slak had uitgehangen dat de pijlen op het laatste deel van de tocht reeds opgeruimd waren!  Vruchteloos zoekend naar pijlen kwam ik toen een lotgenoot uit Hove tegen waarmee ik de laatste kilometers via de weg over Herent weer naar Wijgmaal gefietst ben.  Het pad slingert zich daar door een prachtig beukenbos nadat men eerst een korte, stevige klim dient te overwinnen.  Dat ging niet meer voor den deze, tenzij te voet!  Alvorens het bos weer te verlaten dienden we een beslijkte zone met diepe plassen te trotseren.  Een kreet achter me verried dat den rubber in de modder was blijven steken!  Volgden nog plaatsen die mij bekend waren uit eerdere tochten.  En de brandweermannen peigerden ons echt af tot op de laatste meter, wadend door een modderbad onder een brug, de rubber mijn gesukkel vastleggend op foto met zijn gsm!  De vinnige biker in het zwart-gele fluotruitje stak me een twee keer voorbij na zijn passage door het modderbad.  Volgde nog het bos met het na de vorige editie of na een andere toertocht fel becommentarieerde “dropke” wat thans aangeduid werd door een gevarenbordje.  Den rubber op de bank zittend, net zoals die vorige keer, met de vraag van “doet ie het of doet ie het niet”?  Wat had je nu gedacht?  Het traject was er zelfs verlegd!  We werden nu weer naar boven gestuurd, voor mij te voet en binnensmonds vloekend, om over een gelijkaardig dropke weer naar beneden te razen.  Voor de doorsnee biker tenminste, want razen zat er voor mij echt niet meer in.  De moed zonk me in de mountainbikeschoenen, zelfs tot onder de schoenplaatjes!  Tijdens die laatste vijf kilometers stak er ons nog een biker voorbij, een woordje wisselend met den rubber.  Een laatste krachtinspanning in een klim door een holle weg!  Ik was opgelucht om na het laatste paadje door het gras de brandweerkazerne weer te zien staan.  Mijn tellertje klokte 75 km af.

Toen een brandweerman, die de wasplaats schoonspoot, vier twinkelende ogen te zien kreeg, werden ons prompt twee megaspuiten aangeboden.  Alsof een jongensdroom in vervulling ging, konden we onze bikes te lijf gaan met overdadig water, alle standen van de spuiten uitproberend.  Den rubber blies zelfs bijna fiets en nadarhekken weg!  Daarbij heeft hij zelfs niet eens de boze blikken gezien van de biker die verderop met de gewone tuinslang in de weer was en mee kon genieten van de superdouche!  Enkele drankjes en pistolets, verkocht door een bevallige blonde jongedame, waren welgekomen onder de hangar.  Toen we meenden als laatsten op te krassen, kwamen er nog twee bikers toe van de rit!  Ene geraakte bijna niet meer van z’n fiets en stond op z’n benen te trillen van de inspanning, wat bij mij sympathie opwekte voor deze moedige kerel!  Alsof de rubber mij vandaag nog niet genoeg keren had ingehaald, stak hij me op de snelweg nog eens voorbij, nadat hij eerst zijn auto niet direct had kunnen terugvinden!  Even verder kregen we een mega-wolkbreuk te verwerken, alsof God nu de brandweerspuiten had opengezet voor een gratis carwash, en waardoor het verkeer op de wisselaars richting Brussel en Antwerpen stokte.  Daarna met de stroom mee rustig naar huis getuft.

Dit verslag is ook te lezen op mountainbike.be en op mtb-you!

Op de foto's: de omgeving van Bertembos en zijn holle wegen, een nieuw huis in de Oude Bertembosstraat en Bertem Radar.

13-09-2011 om 00:00 geschreven door StrammerMax

Drie jaar geleden maakte ik kennis met Kevin Verschueren omwille van zijn deelname aan Duchenne Heroes, waarbij in 7 dagen tijd een afstand van 700 km wordt overbrugd met de mountainbike, en de deelnemers zich laten sponsoren ten voordele van het onderzoek naar de ziekte van Duchenne.  Er wordt gestart in het Groothertogdom Luxemburg en de tocht eindigt na 7 dagen in Nederland op 17 september.


Kevin vertelt: "Zondag is het weer zover.  De start van m'n 3de deelname aan Duchenne Heroes! Dit jaar terug 700 km met de mountainbike voor de boeg samen met de Nederlanders aangezien de Belgische editie dit jaar afgeblazen werd door Nederland.

Langs deze weg wou ik jullie even melden dat ik terug ga proberen verslagen te posten op m'n website http://www.k4d.be net zoals vorig jaar omdat deze blijkbaar in de smaak vielen.  Ook kan je linksboven op de eerste pagina een link vinden naar de tracker waarmee u me via GPS live kan volgen.

Dit jaar was het zeer moeilijk om sponsorgeld te verzamelen maar dankzij voldoende steun is het toch weer gelukt!  Momenteel is de tussenstand van het verzamelde bedrag met België en Nederland samen € 1.040.034 en er blijft nog geld bijkomen!  Fenomenaal!  Het positieve nieuws is dat er mede door de geldinzamelingen van Duchenne Heroes al goede resultaten in het onderzoek geboekt zijn!"


Ik wens Kevin langs deze weg veel succes met zijn deelname en veel moed tijdens deze zware week.

http://www.duchenneheroes.be    http://www.duchenneheroes.nl    http://www.k4d.be

09-09-2011 om 00:00 geschreven door StrammerMax

Toertocht (38-48 km) van BuSo Kristus Koning te Sint-Job-in-‘t-Goor op 04-09-2011.

Op een zondagochtend voor dag en dauw op, om dan even over zessen te horen hoe de regen op het dak van de veranda kletterde!  Het hield niet op, dus toch maar de moed bijeengeraapt.  Om 07.15 u vertrok ik van thuis uit met de bike in de gietende regen, terwijl mijn buurman zich verwonderde over het feit dat ik in dit hondenweer toch ging rijden!  In Brasschaat rijdend kreeg ik een berichtje van rubber-12 die meldde dat hij op de buienradar het einde van de zondvloed afwachtte om dan te vertrekken.  Even verder een bijna-botsing met een wielrenner die op de linkerkant van het fietspad reed, nipt kunnen vermijden.  Maar ik kon me niet boos maken op deze moedige die evenmin was binnen gebleven met dit hondenweer!  Een uur later was ik aan de start na een rit van 19 km.  Er waren nog moedigen die zich kwamen inschrijven, er stond zelfs een kleine file.  De groep Zonebikers voor mij was ook per fiets gekomen, want hun blauwe pakken droegen reeds de overvloedige sporen van nat en modder.  Een berichtje gestuurd om m’n vertrek te melden en de jacht open te stellen!

We doken al direct de bossen rond het schooldomein in.  Achter de bult, de “berg” uit de eerste uitgave, indertijd een avondrit op vrijdag, lag een fotograaf onder een paraplu op de loer!  Hij loerde wel naar de verkeerde kant en had me niet zien komen!  Door de modder raakte ik zelfs niet eens over dit bultje.  Ik voel me niet meer zo zeker op m’n oude bike.  De andere is binnen voor nazicht en de gloednieuwe wou ik geen modderbad aandoen!  De fotograaf stuurde me terug.  Bleef ik toch weer steken zeker!  Derde keer, goede keer.  De tracks in de bossen achter Kristus Koning lagen er verzopen bij, modder en plassen werden er ons deel.  Er was een kort wasbord aangelegd, gevolgd door een diepe put.  Dat is meer iets voor de jonge gasten.  Een groepje van een zevental bikers even laten passeren.  En dan zou het een hele tijd duren eer ik nog andere moedigen zou te zien krijgen.  De rit voerde ons over tracks en paden door de bossen.  Spijtig van dit weer, want de paadjes boden er echt waar een biker van houdt.  Ik had medelijden met de inrichters die waarschijnlijk veel minder deelnemers zouden zien vertrekken en die aan de start in de weer waren onder een tentje om de bikers na afloop te ontvangen.  Het was omwille van de grijze lucht en de regen zo donker in de bossen dat je sommige pijlen maar met moeite kon zien hangen.  Op sommige plaatsen was het echt een modderzooi.  Het probleem is dat je de diepte van de plassen niet kan inschatten!  Dat leidde soms wel eens tot verrassingen!  Mijn nieuwe schoenen waren meteen gedoopt.

Uiteindelijk kwamen we de bossen uit naast het kanaal Schoten-Dessel ter hoogte van sas 3, waar die enkele woonboten liggen.  Een visser stond er met wagen en zelfs caravan incluis!  De regen houdt niet iedereen thuis!  Via een bruggetje het kanaal over.  We doken de bossen in die zich langs de oever van de waterloop uitstrekken.  De toestand van de ondergrond was hier al beter dan bij aanvang.  Het had intussen ook opgehouden zwaar te regenen.  Twee keren reed me een duo tegen hoog tempo voorbij om verderop de singletrack in te vliegen.  Die kerels hadden duidelijk geen schrik van nat en glibberigheid!  Na de omzwervingen in de duistere bossen kwam ik uit op een bekende plek in de buurt van de grens tussen Brecht en Schilde aan het café Trapke Op, alwaar we het kanaal weer overstaken in de richting van het kruispunt van de Westmallebaan en de Abdijlaan waar een klein kapelletje staat.  Even verderop staat het Trappistinnenklooster, bekend geworden van op de televisie.  Mijn tellertje klokte 36 km af, dus een 17 km van de toertocht zelf.  Werd ik in het begin slechts sporadisch ingehaald, nu telde ik al een 45 andere bikers.  Allemaal later vertrokken en sneller rijdend.  Nu de regen weg was, waren ze dan toch buitengekomen!  Vanaf toen heb ik het zelfs opgegeven van nog te tellen!

Een veldweg vol stenen voerde ons tussen de weiden.  Steenpuin dat gebruikt werd om wegen wat te verharden kon enkel betekenen dat we de streek van Westmalle naderden.  Dat is typisch voor deze omgeving.  Ik herkende paden van de tochten die vanuit deze gemeente vertrekken.  Het puin is soms echt een steen des aanstoots voor menig biker, maar hier kon het nog gaan!  Ik miste wel de fully nu ik met de hardtail over het pad dokkerde en mijn kont als achtervering diende te fungeren!  Wardje en zijn clubmakkers staken me voorbij.  Voor de mountainbiker is Westmalle synoniem met Drieboomkensberg, de lokale speeltuin vol draaiende en kerende tracks.  Bij mooi weer is het een lust om er te rijden, bij nat weer soms een beproeving.  Maar het viel al bij al nog mee.  Ik werd er gelukkig evenmin op de hielen gezeten.  Er reed een jongen achter me, maar die hield dezelfde snelheid.  Zo ging het lekker overal over en af.  Ik ben er zelfs nog een biker voorbijgestoken, een nieuweling, op sleeptouw genomen door een meer ervaren maat die wat verder op hem stond te wachten.  Wat verder wou ik de grote Jan uithangen en een heuveltje over rijden in plaats van de pijlen te volgen!  Maar daar schrokken tegenliggers zich een hoedje!  Het parcours passeerde daar in de andere richting ook!  Waarvoor mijn excuses!  De bevoorrading diende zich aan op de plek die ook door andere tochten wordt uitgekozen.  Er was daar toch redelijk wat beweging.  Een onfortuinlijke wachtte er met overgetrokken ketting op depannage.  De newbee van daarnet vroeg aan zijn maat wat zo’n depannage dan wel inhoudt!  Er was een rijke keuze aan bananen, groot en klein, Kempense wafeltjes en peperkoek.  Van alles wat gesnoept.  MTBiker from Berendrecht, Enigma en hun makkers arriveerden ook.  De drijfnatte MTBiker had veel te vertellen!  Hij was even onoplettend geweest naast het kanaal, had daardoor een flinke duik gemaakt, was kopje ondergegaan in een ferme plas en had een borrel slijkwater binnengekregen!  De nodige gebaren moesten het verhaal kracht bijzetten!  Later wist rubber-12 me ook te melden dat Enigma de diepte van een plas verkeerd had ingeschat!  Wat water meer of minder maakte eigenlijk al lang niet meer uit, de meesten zullen toch nat geweest zijn tot op de huid.  Maar door de hoge temperatuur was dat niet onaangenaam!  In de winter zouden we versteven geweest zijn van de kou in dergelijke omstandigheden!

In m’n eentje vertrokken, want ik zou snel weer bijgehaald worden door MTBiker en z’n gezelschap!  In een lange bosdreef dienden de nodige plassen ontweken te worden door wat slalommen.  MTBiker moet goed in conditie zijn, te zien aan de vaart waarmee hij me voorbij vloog, zijn kompanen een eind achter zich latend.  Het tweede deel van de tocht was een opeenvolging van langere stukken over het grondgebied van Westmalle, waarbij we de bekende Trappistenabdij voorbij reden.  De bossen ruimden plaats voor velden.  We deden een lange veldweg aan die bij veel wind een echte beproeving en uitputtingsslag kan zijn!  Maar de wind was ons gunstig gezind.  De kapotte weggewaaide paraplu die ik hier vorige winter bij een tocht of twee had zien liggen was intussen door een brave ziel opgeruimd.  Bij de doortocht van een volgend bos en laverend tussen de plassen, hoorde ik m’n naam roepen.  De rubber had me weten in te halen.  Ondanks de pech die hij had met z’n bike door verloren geraakte onderdelen.  De modder spaarde niemand!  Mijn schijfremmen konden alvast niet verslijten, vermits er op deze bike geen staan!

Door de mechanische problemen verkoos rubber de toer van 38 km te volgen.  Ik ben solidair gebleven, ook al had ik die tien extra kilometers er nog wel bij hebben kunnen nemen.  Schalks als hij is, merkte hij op dat ik het wel gemakkelijk had met een gangmaker!  Alsof hij mijn gedachten kon lezen, want ik had inderdaad al snel door dat waar hij door een plas geraakte, ik dat ook kon avonturen en dat, indien hij bleef steken, ik het niet hoefde te proberen!  Wie minder sterk is met de bike moet slim zijn!  Op één plek scheelde het niet veel of hij ging MTBiker achterna!  Wortels in diepe plassen zijn een gevaarlijke combinatie!  Ik denk toch dat rubber wat spijt had van z’n keuze, want korte tijd later waren we sneller dan verwacht weer bij af.  Opgedroogde modder klitte aan mijn benen.  Aan de bikewash stonden de echte beren van deze zondag hun schatjes af te spuiten, de modder in het haar op hun benen vastgeklit, hun fietspakken smekend naar een wasmachine!  Mooi om zien hoe één van de mannen met de tuinslang van onder het slijk een pracht van een bike weer tevoorschijn toverde!  Eigenlijk jammer van zo’n pronkstuk aan de elementen bloot te stellen!  Maar ja, als je hem in de garage laat staan blinken heb je er eigenlijk ook niks aan!

Nu werd duidelijk waarom de mensen deze ochtend zo in de weer waren met hun tentje!  Er brandde vuur waarop lekkere pizza’s werden gebakken.  Dat ik iets eetbaars spotte stemde mij goedgezind en deed mij het modderbad snel vergeten.  Wardje, Enigma, MTBiker from Berendrecht en hun hele gezelschap kwamen bij ons aan tafel zitten.  Glazen werden aangevoerd en de pizza werd al snel eer aangedaan!  Toen ook SilverFokske als een moddervos uit het niets opdook, moest een bank worden bijgeschoven.  Cheeseman die als enige van z’n club het hondenweer getrotseerd had, had intussen toch gezelschap gevonden.  De ambiance steeg rechtevenredig met het aantal geconsumeerde glazen.  Een tweede portie pizza ging er bij sommigen gretig in!  Kort nadat rubber, SilverFokske en ondergetekende alleen waren achtergebleven, kregen we het gezelschap van Weetabix en z’n bikemakker.  Weetabix was me gisteren nog achternagekomen in het Nederlandse Putte nadat hij me aan de overkant van de weg had zien rijden voor een lokaal rondje bij veel beter weer!  Met zo’n pak als het mijne is het moeilijk incognito te passeren!  De groep Zadelbeukers aan een tafel verder maakte ook grote ambiance.  En nog gingen wij niet naar huis!  Tot er dan toch ene met dubbele tong begon te spreken!  Die hebben we veiligheidshalve toch maar naar huis begeleid!  We moesten er deze keer toch voor gaan en ons opofferen, want de opbrengst was voor een nobel doel!  De weg naar huis verder gezet via de grens in Putte.  Daar staat op zondag een kraam met gebraden kippen.  Op een bankje een halve kip verslonden en mij tijdens het afkluiven niet laten afschrikken door een fikse regenbui.  De zaak afgesloten met een klein pakje frieten van bij Mieke.  Daarvoor diende ik wel even aan te schuiven.  Pas om halfacht was ik weer thuis na een rit van 91 km!  Mijn bike nog gepoetst, met pak en al onder de douche gekropen en de hele zooi in de wasmachine gestoken.  Content ingeslapen.  Of hoe slecht weer een zondag niet noodzakelijk hoeft te vergallen.  Ik hoop dat de mensen van de school die dit hebben georganiseerd toch wat zaad in het bakje hebben gekregen ten bate van de kinderen.

Dit verslag is ook te lezen op mountainbike.be en op mtb-you!

06-09-2011 om 00:00 geschreven door StrammerMax

Via een forum leer je soms mensen kennen die anders uw levenspad nooit zouden gekruist hebben.  Zo ook de Vos in de bossen die slechts tien straten verder woont!  Maar daar zijn dan wel de A12, de E19, de E313 en de E314 bij, alles samen goed voor 105 km!  Dat is meteen de reden waarom een gezamenlijk ritje er niet zo meteen in zit!  Maar na de uitgeregende Oeterdalmarathon werd afgesproken om bij beter weer en dus in gunstiger omstandigheden nog eens af te spreken voor een ritje tezamen.  Op dinsdag 30 augustus 2011 was het dan zover.  Omdat de week ervoor onweders weer roet in het eten hadden gestrooid.  Op tijd uit de veren en op tijd vertrokken, zodat ik me ginder ter plekke in Niel-Bij-As nog rustig kon klaarmaken om dan zelfs vijf minuten eerder dan het afgesproken uur te kunnen van start gaan.  De Vos stond immers al klaar in vol ornaat!  Hij had er duidelijk zin in en na afloop zou blijken dat wij onze eigen uitgave van de Oeterdalmarathon zouden gereden hebben, vermits we 94 km op onze tellertjes hadden staan!  En dat twee dagen nadat ik de zondag in Kasterlee de marathon van 100 km van MTB Mastentop gereden had!

Eén van de doelen was de door Glimburger onderhouden tracks in het Opitterbos eens te gaan bekijken, kwestie van eens te weten waarover deze mens het heeft op het forum.  Doch eerst aangezet richting de terril van Waterschei.  Omdat ik gevraagd had van me na de rit op zondag toch wat te sparen en omdat het ook niet de bedoeling was dat we na 30 km al met onze tong op de tenen zouden moeten een punt zetten achter deze uitstap, zijn we daar niet helemaal tot boven geklommen, maar er rond gereden op een lager niveau.  Een jaar geleden zijn we wel hoger geklommen, maar omdat het toen ook regenachtig weer was, zagen we na enkele kilometers al zo zwart als een hoge hoed van het opspattende water!  En kolenafval ziet er nu eenmaal zwart uit!  We hoefden vandaag ook niet direct van bij aanvang onder de smurrie te zitten, dus dit was ook een goede reden om ons te beperken tot de lagere regionen van deze oude hoop steenkool.  Het was daar beneden trouwens ook best leuk om te rijden zo tussen de jonge opgeschoten boompjes en struikgewas.  Ik verwonderde mij weer over het feit dat zo’n terril toch wel een enorme oppervlakte beslaat als je de verschillende niveauverschillen naast elkaar te zien krijgt met in het midden de eigenlijke berg.  Een kale hoop oud steenpuin dat ooit in de ondergrond heeft gestoken en naar boven gehaald is door onze vorige generatie, door mensen die hun boterham verdienden met de zware arbeid in de mijnen.  Men zou deze plek willen verbieden voor mountainbikers, alsof een bandenspoor enige schade zou toebrengen aan deze zwarte aarde!  We doken een afdaling af om met de gewonnen snelheid de daaropvolgende klim te nemen, maakten een lus over de paadjes om dan uiteindelijk na een korte steile klim, noodgedwongen te voet voor mensen van onze leeftijd, weer op dezelfde plek te arriveren.  Tijdens de rit is hij even gestopt om zijn vriend te groeten, een vos die er onder een stuk rots zijn hol heeft.  Maar den vos bleek van huis te zijn!

De opener langsheen de terril was al goed voor iets meer dan een 20 km als ik het me goed herinner!  De Vos was vergeten iets eetbaars mee te nemen, dus ging het even terug via z’n huis om enkele wafels op te pikken, kwestie van niet van z’n graat te vallen bij een eventuele hongerklop!  Hij woont zo dicht tegen z’n geliefde territorium, want na enkele straten van z’n woonwijk doken we direct de bossen in en wie de paadjes hier goed kent kan daar uren in toeven zonder nog veel sporen van de bewoonde wereld aan te treffen!  We kwamen al snel voorbij de plek die ik tijdens de Oeterdalmarathon “de poort van de hel” genoemd had.  Een pad dat omgewoeld is door bulldozers van een aangrenzende groeve en bij slecht weer herschapen wordt in een modderpoel waar je tot aan de enkels in zakt!  Deze keer hebben we dit pad wel letterlijk en figuurlijk links laten liggen!  We deden de amusante paadjes naast het Kolenspoor aan, een oude spoorweg die thans gebruikt wordt voor railbike.  Zo reden we door de bossen van Opoeteren, As en vermoedelijk Maasmechelen, naast het spoor een brug onderdoor, staken de grote baan over die van de afrit van de snelweg komt, om dan aan de andere zijde weer de bossen in te duiken.  In deze bossen herkende ik paden die ik bereden en plekken die ik gezien had tijdens de afgelopen Oeterdalmarathon op 14 augustus, een dag met verschrikkelijk slecht weer!

Omdat ik door dit slechte weer het toen niet zag zitten om de 100 km uit te rijden en mij, zoals vele anderen, beperkt heb tot de toer van 75 km, deden wij het Opitterbos toen niet aan.  Omdat De Vos zijn territorium eerder bezuiden deze streek gelegen is, was het ook voor hem niet voor de hand liggend om er zo maar te geraken!  Maar hij heeft zo z’n eigen technieken om zich te oriënteren!  Hij kijkt daarvoor namelijk naar de zon om zo de te volgen windrichting te bepalen!  Dat is allemaal goed en wel, maar als het zoals die dag zwaarbewolkt is, dan heb je daardoor wel een klein probleem!  Feit is dat we ergens uitkwamen op een plek die hij niet verwacht had!  Een fietspad van het routenetwerk Limburg gevolgd, tot we aan een knooppunt met landkaartje uitkwamen.  Het was duidelijk dat de zon hem deze keer in de steek gelaten had, want we reden gewoon de verkeerde richting uit!  Dus terug over hetzelfde fietspad richting Opitter en langs de plek waar we daarnet een wafel of granenkoek hadden gegeten.  Later op de dag zouden we er nog eens passeren op de weg terug.  Een breed pad door het bos met plassen die de allures hadden van kleine meertjes, bracht ons uiteindelijk tot in Opitter.

Even gezocht naar het begin van de Glimburger-paadjes.  Als je de plek niet kent, kan je ze niet vinden.  Daarmee bedoel ik dat het zeker geen kunstmatig aangelegd parcours is zoals er elders in deze streek wel dergelijke crossparcours bestaan.  De tracks zijn smalle paadjes die zich tussen de bomen slingeren.  De paadjes zijn vrijgemaakt met respect voor de natuur en zonder het uitzicht van het bos te schaden.  We hebben ze lang niet allemaal aangedaan, want op sommige plaatsen is techniek om de bulten en de afdalingen te nemen toch wel aangewezen, en laat dat nu net minder aan mij besteed zijn!  Het paadje dat ons naast een diepte loodste kon me bekoren.  De Glimburger was niet in “zijn” bos te bespeuren, maar voortaan kan ik mij er dan tenminste toch wat bij voorstellen!  Op de terugweg wees De Vos me op het stulpje van Edlisjas, een naam mij bekend van het forum, maar ik heb deze mens nog nooit gezien.

Lichtere plekken tussen de wolken deden De Vos vermoeden waar hij naar de zon diende te zoeken, zodat hij met een fout die waarschijnlijk van dezelfde grootte-orde was als de meetwaarde zelf, de te volgen richting kon bepalen!  Dat we weer uitkwamen aan hetzelfde fietspad was een geruststelling.  Daarna nam hij me mee op sleeptouw door het eindeloze niemandsland van velden en bossen in deze regio.  De kilometers begonnen zich in de beentjes te laten gevoelen en ik was blij dat de te overwinnen hoogteverschillen beperkt bleven tot doenbare proporties!

Rond halfvier stopte De Vos en wees naar rechts met de mededeling dat daar zijn thuis was!  Maar hij draaide linksaf, want wij hadden nog geen zin om een punt te zetten achter deze rit.  Schilderachtige bossen en veldwegen passeerden de revue.  Even halt gehouden voor nog een wafel, een granenreep en een plaske!  Omdat een toer niet kan afgesloten worden zonder après, nam De Vos mij mee naar het kleinste cafeetje, maar dat bleek gesloten!  De grote baan over om via een pracht van een weg door een loofbos, met aan weerskanten een diepte, te fietsen in de richting van het Stationnetje van Eisden naast de railbikespoorweg.  Daar stond ook een bevoorrading van de Oeterdalmarathon.  Onze stalen rossen aan de kant.  Den Vos genoot er één, twee, drie Karmelieten, terwijl ondergetekende zich te goed deed aan een Grimbergen, een Ter Dolen donkere en een Ter Dolen kriek!  Naast de Ter Dolen tripel die ik na de Ter Dolen fietshappening in Helchteren achter de kiezen goot, heb ik op de blonde na het hele assortiment nu gehad!  Bij ons vind je dat Limburgs abdijbier niet, tenzij misschien in een gespecialiseerde drankenhal.  Tijdens het nuttigen van deze edele dranken, een babbel met de vriendelijke waard, terwijl deze zijn glazen zorgvuldig spoelde en droogde of de espressomachine deed sissen voor de koffie van de andere klanten.

De klok ging richting halfzes.  Het was maar verdomd koud toen ik weer naar buiten ging!  Drie mensen waren gearriveerd met hun paarden die naast onze bikes geparkeerd stonden en we kregen opmerkingen over onze met modder besmeurde benen.  Op de weg huiswaarts beweerde De Vos last te krijgen van verzuring in deze benen!  Maar ik vermoed dat de oorzaak eerder te vinden zal geweest zijn in de glazen Karmeliet!  Mijn hoofd was ook wazig na de Ter Dolens op een quasi nuchtere maag!  Dus de automatische piloot op en trappen maar, weer door de bossen, terwijl de wortels onder en de plassen naast de wielen voorbijschoten!   En zodoende kreeg ik het terug wat warm!  Den Vos werd door het thuisfront gecontacteerd op zijn tracker, een toestelletje waarmee men hem zou kunnen terugvinden indien hij tijdens één van z’n eenzame tochten ergens strijk zou komen te liggen!  Een soort combinatie van een GPS en een GSM met enkele nummers die met één toetsaanslag kunnen worden opgeroepen.  Ik meen me te herinneren dat we even voor 19.00 u weer thuis waren.  Den Vos moet toch met zijn gat in de boter gevallen zijn, want thuis had zijn vrouwke gezorgd voor sla, tomaat met mozzarella, gebakken aardappelen en vlees.  En als toetje zelfgebakken taart met bessen en een koffie!  Nog wat nagepraat, maar aan alle mooie liedjes komt een einde, dus evenzo aan deze dag.  Na een vlotte rit huiswaarts, liep het toch al tegen halfelf eer ik goed en wel binnen was en onder de douche kon, terwijl m’n spullen door de machine werden gewassen.  Om daarna goed te kunnen slapen.  Spijtig dat As zo ver van hier is, anders zou ik wel eens meer met Den Vos de Maasmechelse bossen en het café in Eisden onveilig maken!  Met dank om mij op sleeptouw te nemen door zijn territorium!

Dit verslag is ook te lezen op mountainbike.be!

01-09-2011 om 00:00 geschreven door StrammerMax