Dank zij het feit dat er in deze wereld nog mensen zijn die belangeloos een evenement organiseren voor gelijkgezinde vrienden en bekenden, kwam er dit jaar weer een groepje van 28 mensen samen om het verlengd weekend van Pinksteren door te brengen in elkaars gezelschap en met de mountainbike.  Ik keek er met gemengde gevoelens tegenaan, ten eerste omdat ik de zwakste ben van de groep en ten tweede omdat het rotslecht weer was!  Op vrijdag 17 mei 2013 zakten zij druppelsgewijze af naar een gîte in het gehuchtje Le Breux van Chassepièrre, gelegen op de route van Neufchâteau naar Florenville in de provincie Luxemburg.  Dat betekende voor de meesten een stevige autorit.  Eerst vanaf mijn werk in Hoogstraten naar huis om de daags voordien klaargezette spullen op te laden, waarbij ik bijna m’n bike vergat, goed voor 40 km.  De rit van aan de voordeur tot de gîte was goed voor 224 km.  Ik was de voorlaatste om er omstreeks 23.00 u te arriveren.  Geparkeerd in een grasveldje tegenover de gîte, waarbij Jan teken deed van niet te ver te rijden, anders had ik met de neus van de auto in de Semois gestoken!  Na het uitladen van m’n spullen kon ik nog genieten van een lekker stukje lasagne.  Bij toeval had ik enkele weken geleden Harry nog ontmoet toen hij zijn auto voor de mijne parkeerde voor de toertocht in Tangissart en Willy, Jan, Peter en Marcel nog recenter bij de start in Mont-Saint-Guibert.  Wij bleken ook allemaal dezelfde kamer te hebben toegewezen gekregen met als zevende kamergenoot Nicky.  Maurice ontbrak helaas, hij likte thuis zijn wonden na een valpartij tijdens de toertocht in Rotselaar de week voordien!  Iedereen kroop tijdig in zijn slaapzak, er wachtte een inspannend weekend!

Dat werd op zaterdag 18 mei ingezet met het door middel van de GPS narijden van de toertocht van het nabij gelegen Izel, deelgemeente van Chiny in de Gaume.  Bij het ontbijt was het meteen een picknick klaarmaken die naar de rustplaats gevoerd werd.  Het stemde gerust dat buiten de zon heerlijk scheen!  Omdat er bij de start vanaf de gîte wat verwarring was over wie er nu al dan niet al vertrokken was, me aangesloten bij de trage groep van 14 deelnemers.  Bij het moeten doorwaden van een riviertje met daarachter een korte helling, kreeg Sabine af te rekenen met een afgebroken derailleur.  Op Daniel, Annemarie, JP en ik na was de rest van de groep al boven en weg.  Joepie keerde terug omdat hij zijn Annemarie miste en heeft samen met Daniel de schade kunnen herstellen.  Omdat het geen zin had dat wij er bleven wachten en de anderen ons zo weer zouden inlopen, zijn JP en ik dan weer op pad gegaan!  Onderweg hebben we later ook Peter en Marcel opgepikt.  De rit voerde ons in de voormiddag via het Bois de Meussin naar Herbeumont om er het immense Forêt de Herbeumont te dwarsen.  Niets dan bossen werden er ons deel.  Voor mij was het op enkele stevige klimmetjes soms te voet, waarbij ik even snel boven geraakte als de JP al rijdend!  Ook al beweerde hij niet over een behoorlijke conditie te beschikken, hij geraakte meestal overal rijdend boven!  Langzaam, maar zeker.  Via de Fagne Florie en het Bois de Cléchamps bereikten we na een 36 km het dorpje Suxy waar we aan de oever van de Semois onze picknick konden aanspreken.  Tijdens de namiddag reden de kleppers verder de mountainbikerit.  Het trage groepje (JP, Peter, Marcel, Nicky en ondergetekende) keerde via een stuk bos en de weg terug naar de gîte.  Er was even oponthoud toen JP af te rekenen kreeg met een lekke band na de afdaling van een keienpad met dwarsbalkjes om erosie tegen te gaan.  We kregen ook over asfalt de ene kuitenbijter na de andere te verwerken.  Bij aankomst in Chassepièrre omstreeks 15.00 u hadden we toch 56 km op het tellertje staan.  De gerant van de gîte had zijn hogedrukreiniger ter beschikking gesteld voor de bikewash!  Jan en Willy kregen er niet genoeg van, zij breidden aan de rit ook nog de nachtrit die voor vrijdagavond voorzien was geweest, doch niet gereden werd, om zo een dikke 105 km af te klokken.  ’s Avonds konden we tot het invallen van de duisternis buiten zitten voor een barbecue die werd ingezet met een glaasje cava, een gesmaakte attentie vanwege Ann die deze dag haar vijftigste verjaardag vierde.  En er mag gezegd worden dat veel vrouwen er geld voor zouden geven om er dan nog zo goed uit te zien.  Vorig jaar heb ik in haar gezelschap de toertocht van Libin gereden tijdens het pinksterweekeinde en ik heb toen ferm op mijn tanden moeten bijten!  Of hoe een mountainbike meer vermag dan rimpelzalf!  Een soort gewapende boswachters, natuurwachters, kwamen kajaks uit de Semois plukken!  Varen mag slechts tot 17.00 uur!  Daarna is het aan de vissers!  Nadat de flesjes Orval aan een sneller tempo dan voorzien achter de kiezen waren gegoten zochten de meesten voor middernacht hun kamer op.  Marcel had de venster op een kier gezet, wat wel nodig is als zeven mannen op een kamer liggen te stinken, en midden in de nacht werden we gewekt door een vreemdsoortig gerommel in de verwarmingsbuizen!

Op zondagochtend 19 mei was er al vroeg gerommel op de kamers.  Iedereen zal op hete kolen gezeten hebben voor de toertocht Randonnée de la Comète (25-33-47-60 km) te Robelmont, georganiseerd door het oudercomité van het plaatselijke schooltje La Comète.  Robelmont is een gehuchtje van Meix-Devant-Virton, waarmee meteen gesteld is dat we ons in het meest zuidelijke puntje van België bevonden op zo’n 30 km van onze verblijfplaats Chassepièrre.  Groot was mijn opluchting dat het geluid van stromend water enkel afkomstig bleek van de Semois die aan de overkant van de straat voorbij de gîte stroomt.  De hemel was betrokken, maar het was droog!  Het zal weer worden zoals gisteren, maar met minder zon, sprak een optimistische kamergenoot.  Na het gezamenlijk ontbijt met de door Marcel gezette koffie met de auto naar de start en me geparkeerd op de berm tussen een nieuw huis en een stokoud exemplaar in het Quartier Camille Naisse.  Een ronkende naam voor een straat met stokoude huisjes en waar een degelijke handrem geen overbodige luxe is.  Het inschrijvingsgeld was in de deelnameprijs begrepen, werd afgerekend door JP en de inschrijvingsformuliertjes waren daags voordien door ons al ingevuld.  We konden dus snel van start gaan.  Het moet ongeveer 9.15 u geweest zijn.  Alleen op pad, JP zou me wel inhalen en de anderen zijn toch een maat te sterk voor mij.  Na 1 km ging het al direct een donker bos in over een singletrack, gevolgd door een ferme afdaling over een spoor in een klein smal hol wegeltje over een tapijt van afgevallen bladeren.

Er volgde tot 2,75 km een licht stijgende bosklim die voor mij toch zwaar was met de rit van gisteren nog in de benen.  Nicky bleef eerst achter mij hangen en stak me nadien voorbij.  Hij was ook alleen onderweg.  Even later volgde een groepje met Geert die me toeriep dat “ze” op komst waren.  “Ze”, dat waren mijn oudere lotgenoten uit het gezelschap die toch nog een hele tijd op zich zouden laten wachten!  Er kwam een lichte afdaling doorheen een mooi bos als recuperatie, dan een stukje effen met een kleine modderstrook om dan op te klimmen tot aan de eerste splitsing tussen de routes van 10-25 km en 33-47-60 km.  Op 5,75 km na het vertrek om 9.45 u.  Ik werd er ingehaald door Erling, Chantal, Alain en Birgit (bier in de gîte als ezelsbruggetje voor Willy, kwestie van niet te verwarren met Brigitte)!  Er volgde een plezante afdaling over een singletrack en aan de voet daarvan troffen we opnieuw een splitsing tussen de 33-47 km en 60 km.  Het viertal sloeg rechtsaf richting de 60 km.  Even getwijfeld en met de rit van gisteren nog in de benen en de streek niet kennende, leek het me veiliger van links de route van de 47 km te kiezen die er over een graspad doorheen het bos liep over het traject van een vaste route.  Het graspad had een aanzienlijke lengte en maakte van de zachte klim voor mij een zware bosklim die eindigde op een grotere asfaltbaan die er doorheen het bos liep.  Om 10.00 u had ik daarmee 7 km op het tellertje en sinds de laatste splitsing had ik vier bikers te zien gekregen.

Na enkele tientallen meters langsheen deze baan ging het al snel weer het bos in om er tijdens een zachte afdaling te maken te krijgen met een eerder glibberige singletrack die overging in een bredere modderstrook waar ik van hot naar her slierde en het hier en daar voetje aan de grond was in tegenstelling tot twee waaghalzen die zich lekker lieten gaan.  Intussen was het me opgevallen dat het parcours hier niet uitgezet wordt met pijlen zoals bij ons, doch met markeringen in kalk op de grond.  Een lijn met een punt achter.  Dit punt wijst naar de te volgen richting.  Handig is dat, want nadien hoeven geen pijlen opgeruimd te worden.  Enkel de route van 10 km was gemarkeerd met witte pijltjes.  De wandeltochten met gele en rode pijltjes.  In Wallonië organiseert men samen met een toertocht vaak ook wandeltochten, hier van 5 km en van 10 km.  Toen ik me aan de auto stond klaar te maken had ik nog twee oudere dames begroet die aan de wandeltocht begonnen.  Het pad ging over in een holle weg met nog steeds modder onder de wielen om daarna een klim aan te vatten tot aan een asfaltbaantje.  Dat baantje diende gekruist te worden om aan de overkant doorheen een beekje te moeten rijden of lopen.  Op die plek kreeg ik na bijna 9 km Peter en Marcel te zien bij wie ik me dan ettelijke kilometers aan heb kunnen sluiten.  10.15 u.  Vele goed berijdbare boswegen, waaronder enkele brede assenwegen, werden ons deel.  Omstreeks 13 km moesten we op een zachte klim veel moeite doen om een joggende jonge vrouw in te halen.  Volgens Peter liep ze 15 km/h, te zien aan zijn tellertje toen hij er even naast reed voor een babbeltje, de oude snoeper!  Ze liep marathons, wist hij ons nadien te vertellen.  Zelf moest ik ferm gas geven om ze in te kunnen halen.  Op 13,75 km volgde er een splitsing tussen de 25 km rechtdoor en de 33-47-60 km die rechtsaf tussen de struiken wegdook.

Er volgde een leuke afdaling over een knappe singletrack doorheen struikgewas, waarbij ik Peter en Marcel tijdelijk kwijtspeelde, een stevige klim en de doortocht van een natte modderstrook omstreeks 16 km.  Een kilometer later liep het traject over een pad op de rand tussen bos en open veld.  Even later kwam ik op een plaats die aanleiding gaf tot twijfel.  Linksaf of rechtsaf, want langs beide kanten waren kalkmarkeringen te zien.  Voor linksaf gekozen, maar honderd meter verder kreeg ik de plaats van de splitsing van daarnet weer te zien!  We hadden dus een extra lus gereden.  Rechtsomkeer gemaakt en de andere kant dan maar weer uit.  De markering die ik voor een pijl links had gehouden bleek een halve cirkel te moeten voorstellen met een punt achter die de te volgen richting naar rechts uit wees.  17,75 km om 11.00 u.  Er volgde een zeer plezante afdaling die me op 19 km aan de eerste bevoorrading bracht om er Peter en Marcel weer te treffen.  Voor de bikers van de 60 km was dit de tweede stop.

Aan de stop waren buiten Peter en Marcel nog enkele bikers aanwezig.  Er lag het gebruikelijke aanbod van bananen, appelsienen, peperkoek en wafels, zij het allemaal versneden tot minuscule partjes!  Twee mannen verzorgden er de dienst, hun terreinwagen met aanhangwagen nog vol bidons met water en een zak appelsienen.  Aan de stop werd ook het geheim van de blauw-wit-rode markeringen op de bomen opgelost.  Deze markeringen zijn vaak vergezeld van een witte rechthoek waarin cijfergegevens zijn opgenomen.  Dat waren aanduidingen van jachtzones, hadden de mannen van de stop aan Peter verteld.  Even over elven weer op pad in het zog van Peter en Marcel.  Even aan de kant op een breed bospad om drie paardenkoetsen te laten passeren.  Zo amuseerde ieder zich op deze zondag met zijn geliefkoosde vervoermiddel!  We kregen twee keren kort na elkaar twee zeer steile afdalingen over een bospaadje dat naar beneden dook over een met fris groen gras en idem dito mos begroeide bodem.  Peter betrouwde het niet, wandelde te voet naar beneden en dat leek me ook de meest veilige optie voor een pannenkoek van mijn kaliber en onkunde, liever dan met gebroken botten opgenomen te worden in een Waalse kliniek!  Omstreeks 22 km konden we met volle teugen genieten van een leuke lange ferme afdaling om beneden een splitsing te treffen tussen de routes van 25 km en 33-47-60 km.  Op dat ogenblik reden we door knappe imposante bossen.

Naar beneden bollen is fijn, maar in deze streken moet men dat meestal al snel bekopen met een fikse klim en dat was nu niet anders.  Na een vrij lastige klim en de doortocht van een zeer modderig pad trof ik een splitsing tussen de ritten van 33 km en van 47-60 km midden in het bos.  Ik voelde er nattigheid onder de vorm van lichte regen.  11.45 u.  We kregen een zachte klim over een breed bospad voor de wielen en omstreeks 25 km een woest en weinig bereden bospad en singletrack, versopt onder een tapijt van afgevallen bladeren.  Op sommige plekken was het pad niet te onderscheiden van de omgeving en kon je niet zien welke eventuele onzaligheden zoals takken of stenen het in zijn petto had!  Maar dat viel mee!  Ik arriveerde op een knappe stille open plek in het bos en ben er even blijven staan om de schoonheid van de omgeving op te nemen in mijn herinnering.  Intussen waren mijn kompanen al een tijd uit het zicht verdwenen en reed ik moederziel alleen mijn rit.  Ik kreeg er enkel het onzalige gezelschap van meer regen!  Wat het weer betrof hadden we voor vandaag blijkbaar het beste gehad!  Een grasspoor leidde me op en af tot aan een asfaltbaantje op 26,75 km.  Met stevige regen!

Links het asfaltbaantje op en vrij snel weer naar rechts voor een voor mij onmogelijk steile klim over een met stenen bezaaid pad.  Daar werd ik begroet door eindelijk nog eens een andere biker.  Ik had mijn “bonjour” even goed in het Nederlands kunnen doen, want het bleek Lothar van onze groep te zijn.  Ik had hem gisterenavond over zijn sportieve prestaties horen vertellen en hij had beslist niet met spek geschoten.  Dat is gene gewone!  Lothar reed naar boven aan een snelheid die ik hier op vlak terrein aanhield!  Terwijl ik te voet naar boven strompelde!  Maar ook al ben ik de zwakste van de hoop, ik denk te mogen stellen dat mijn prestatie nog altijd beter was dan deze van de mannen die nu met een zak chips en een pint in de zetel voor de tv hingen!  Eens boven op een zacht klimmend bospad stak me nog een biker voorbij die plots stopte toen hij over een hoop losse takken reed en daarbij een tak in zijn derailleur trok!  Gelukkig zonder schade!  Een kort babbeltje gemaakt met deze Franstalige licht gebaarde biker.  Toen hij vroeg welke route ik volgde, de 47 km, vermoedde hij dat ik niet zo veel kilometers meer zou te doen hebben!  Maar dat was verkeerd gedacht!  Ik had nog redelijk wat voor de boeg.  Hij wenste me een goede verdere rit en verdween in de regen en in het bos.  Er volgde een afdaling doorheen bos en laag struikgewas tot aan een pijl die verwees naar “Gros Cron”.  Een steil rotsachtig paadje leidde me verder tot aan de spoorweg die ik diende te kruisen om mijn weg te vervolgen op nog een steil met losse stenen bezaaid pad.  28 km om 12.10 u.

Eens beneden bereikte ik een ware sprookjeswereld in de Vallée de la Chevratte (195 m).  Alleen de dansende elfjes ontbraken in deze wondermooie omgeving met alle tinten groen aan de bomen en op de glooiende bodem van dit bos.  Een watervalletje stroomde langsheen een rots naar beneden en in het bos waren nog kleine watervalletjes te zien!  Het prachtigste plekje van de gehele toer!  Machtig!  Opzoeken op internet leert me dat “Gros Cron” de naam is van de rots die we passeerden.  La Crânière of Gros Cron is een steile rots nabij de voormalige halte van Lahage in de Chevrattevallei. Deze rotsheuvel bestaat uit talrijke cronlagen, een sponsachtig en grijs gesteente dat door de eeuwen heen gevormd is door de kalkafzetting van een waterbron. De Romeinen hadden een openbare badplaats aangelegd in de nabijheid van de bron. Van de Middeleeuwen tot de Franse revolutie diende de uitholling onderaan de rots als kluizenaarswoning. De omgeving van La Crânière valt onder de bescherming van de Commissie voor monumenten en landschappen. (bron tekst: tintigny.be)  Dat laatste is te begrijpen als je de pracht van deze plek bekijkt.  Die rots op dit schilderachtig plekje aan de oever van de Chevratte zorgde ook voor een ferm klimmetje, gedeeltelijk te voet!  Er passeerde daar ook een groene vaste route.

Een smal grasspoor leidde me over de flank van een helling tussen de struiken evenwijdig aan de in de diepte gelegen spoorweg.  Ik moest er even aan de kant voor een tegenligger die me wist te melden dat er nog zo’n tiental op komst waren!  Het ging het bos weer in over een stevige klim die me tot op een open plek bracht.  Toen ik er even halt hield reed me iemand van m’n groep voorbij, Geert, altijd herkenbaar aan zijn BMC-fietspak.  12.30 u na 30 km.  Na een smal paadje volgden een aantal bredere wegen op en af doorheen de bossen, een leuke afdaling over stenen en weer een bredere bosweg.  Op 31,75 km zag ik daar een biker in een geel regenjak te voet wandelen.  Het bleek Marcel te zijn die had af te rekenen met een gescheurde buitenband en een punt kon zetten achter zijn rit.  Gelukkig had hij het grootste deel droog kunnen rijden, want de regen maakte alles natter en natter.  Peter was op weg naar de tweede stop voor hulp.  Later zou ik horen dat Lothar Marcel zonder verpinken was voorbijgereden, te zwaar verdiept in zijn rit!  Vanaf het brede grindpad ging het rechtsaf een bosweg in voor een stevige klim.  Boven kwam ik in het bos een auto tegen met fietsdrager, waarin een passagier zat met een omzwachtelde pols.  De pechdienst voor Marcel!  Op 35 km kwam ik uit de bossen tevoorschijn in de bewoonde wereld en trof ik er de tweede bevoorrading onder een tentzeil, geen overbodige luxe in de regen.  Hier was het aanbod niet gemillimeterd zoals daarstraks.

Er stonden twee mannen in het gezelschap van een derde die met het tweetal een praatje was komen maken.  Aan diens uitleg te horen had hij laat moeten werken en kon hij daarom niet rijden.  Zijn dochter zou de 25 km rijden, maar hij had haar verwittigd dat rijden in het bos niet hetzelfde was als op de weg!  De drie leutige mannen ter plekke hadden het over Beerschot toen ze mijn plek van afkomst vernamen.  Hoogstraten, m’n werkplek, wisten ze ook liggen!  Want twee weken geleden was Hoogstraten tegen Virton komen spelen in tweede klasse!  Eén van de meest noordelijke gemeenten tegen één van de meest zuidelijke, het hele land moeten doorkruisen voor een voetbalmatch!  Ook Torgny, ten zuiden van Virton, kwam ter sprake.  Daar ben ik in 1999 naartoe gereisd omdat het de enige plek in België was van waaruit een zonsverduistering in haar totaliteit te zien was, een unieke kans in mijn leven om het life mee te maken!  Er ging een siddering doorheen de samengetroepte mensen toen de zon volledig achter de maan verdween en de vogels vlogen paniekerig uit de bomen.  De dieren, de koeien in de weiden, voelden dat er iets niet klopte!  Weer op pad in de regen, het dorp door en naar beneden over een steile servitude.  Eens gaan kijken in de achtertuin van een huis dat te koop stond.  Een oud, gedeeltelijk gerenoveerd huis met een achtergevel in grove steen.  Daar was nog veel werk aan!  Een brug en de spoorweg over, waar een bord toonde dat ik me in Meix-Devant-Virton bevond, een gemeente waar Robelmont deel van uitmaakt, samen met nog andere woonkernen zoals Sommethonne en Gérouville (Meix telt met zijn 2500 inwoners toch acht deelgemeenten).  13.15 u.

Eens de bossen weer in diende ik mijn rit verder te zetten over een intussen goed nat en slijkerig geworden ondergrond.  Toen ik even halt hield zag ik een biker arriveren.  Het was Peter.  In zijn zog gereden tijdens een zeer lange zachte klim over een smal en bij wijlen gehavend grasspoor, om te eindigen met een korte stevige klim.  “Als je samen rijdt, dan blijf je doorgaan”, zei hij, “als je alleen bent dan ben je geneigd om af te stappen”!  Ik kon niet anders dan het beamen, vermits ik het zelf ook al zo ervaren heb.  Een mens geeft minder gemakkelijk op, wil zich meten, in het bijzijn van anderen.  Eens boven op een bredere grindweg kwamen er na ons nog twee bekenden van tussen de struiken geslopen: Harry en John, een gelegenheids joint-venture tussen een gezapige Antwerpenaar en een levendige Bruggeling!  Peter direct mee in hun kielzog.  Het tweetal zou hem daar achteraf tijdens het avondeten mee plagen, zeggend dat hij dat maar 2 km had volgehouden!  Na 37,5 km arriveerde ik weer op de plek waar ik daarstraks de splitsing tussen de 33 km en de 47-60 km had getroffen.  Dit betekende dat ik een lus van zo’n 15 km achter de wielen had en nu het parcours van de 33 km weer vervoegde.

Na een korte zachte klim volgde een afdaling tot op een asfaltbaantje om daar een splitsing te treffen tussen de 25 km en 33-47-60 km op 39 km van de start en midden in het bos.  13.45 u.  Intussen was het behoorlijk fel beginnen te regenen, maar ik probeerde er mij niet door te laten ontmoedigen!  Omstreeks 40 km zonken de moed en de modder me toch even in de schoenen toen ik een zware en lange modderstrook diende te passeren.  Voor mij was te voet de enige optie teneinde mij niet de pleuris te trappen!  14.00 u.  Eens daar voorbij volgde een afdaling over een breed pad naast een riviertje dat verderop over ging in een soort van mangrove waar de bomen met hun voeten in het water stonden.  In ieder geval een knappe omgeving op de rand van de bewoonde wereld en de bossen.  42 km.  Ik bereikte de Rue de la Chapelle met recentere huizen in Meix-Devant-Virton om daar in de straat een splitsing te zien tussen de 25 km en 33-46-60 km.  Het dorp uit over een oud asfaltbaantje, enkele trappen af en weer het bos in.  Daarna ging het over een hobbelig grasspoor op de rand tussen bos en door een draad afgespannen velden in een knappe omgeving die er nu troosteloos bij lag in de nog feller geworden regen.  44 km om 14.30 u.  Ik begon te verlangen naar het einde.

Vanaf een asfaltbaantje waar ik op de terugweg naar Chassepièrre nog zou passeren werd ik toch nog de hoogte in gejaagd naar een groene hoogvlakte waar een redelijk lang paadje te berijden viel.  Ik arriveerde in een straat met vrij recent gebouwde mooie woningen en luttele ogenblikken later arriveerde ik op de speelplaats van de school La Comète.  Om 14.50 u, druipnat van de regen en met applaus van de groepsleden die nog ter plekke waren gebleven om zich te goed te doen aan kuipen Orval.  Twintig minuten later arriveerden de bikkels (M/V) van de 60 km en tenslotte onze chef-organisator OD JP, telkens onthaald op applaus!  Marcel stopte me het bonnetje voor een pain-saucisse toe en die smaakte me zo dat ik er nog een tweede verorberd heb en doorgespoeld met een trappist van Orval.  Willy was al goed vrolijk en boven zijn theewater.  Nog even gepraat met de Waalse rakkers die de toer georganiseerd hadden en niet zullen verwacht hebben dat hier een zwerm rare Vlaamse vogels zou neerstrijken.  Er daagden slechts 247 rijders op in tegenstelling tot 400 vorig jaar.  Toen ik eens humeurig was tijdens een reis en een bezoek aan de Rheinfalls in Schaffhausen heeft iemand me gezegd: je moet ervan genieten, want het is misschien de enige keer in je leven dat je hier komt!  Ik ben die frase nooit vergeten, heb deze wijze les toegepast en ondanks de regen genoten van de rit in deze bosrijke streek.  De gezichten van de mensen uit Robelmont vastgelegd in mijn geheugen en afscheid genomen met een “à la prochaine”, ook al is de kans helaas groot dat ik hier nooit meer zal komen.  250 km van thuis en ik word er niet jonger op.  De GPS stuurde me via een andere weg over derderangswegen langsheen het boerendorpje Sommethonne weer naar het verblijf in Chassepièrre en die route was beslist de moeite waard.

Harry en Erling zorgden ’s avonds voor lekker eten met stoofvlees, pasta en aardappelen in de schil.  Annemarie verklooide haar nagellak aan de aanzienlijke afwas en ik hielp samen met enkele andere mannen afdrogen.  Terwijl het buiten kletterde van de regen werd de avond doorgebracht in het warme zaaltje tot iedereen zijn slaapzak weer opzocht.  Peter kwam vertellen dat zijn vrouw gebeld had met de melding “dat ze hem miste”!  “Een zekering gesprongen”, dacht hij.  “Neen, om mijn rug in te smeren”!  In Vlaanderen was het vandaag blijkbaar zonniger geweest, terwijl wij hier in de regen reden!  Zelfs op 200 km afstand plagen mensen elkaar nog!  Op pinkstermaandag hadden slechts drie moedigen omwille van de doorweekte omstandigheden nog zin om de toertocht in Harinsart te gaan rijden, de anderen vertrokken na het ontbijt en de opruim richting thuisfront.  Met z’n zessen hebben we nog een bezoek gebracht aan de abdij van Orval en belangrijker, aan de nabijgelegen taverne om nog twee kuipjes groene van ’t vat te ledigen in het gezelschap van gehaktballen etende Japanse toeristen.  In de gîte nog een homp Frans brood achter de kiezen gestoken en na een lange maar vlotte rit weer naar huis viel het doek over een amusant pinksterweekeinde!  Met dank aan allen voor het gezelschap tijdens deze driedaagse en hopelijk weer tot gauw!

Toertocht te Robelmont op 19-05-2013 door macflan08

25-05-2013 om 00:00 geschreven door StrammerMax

Het ging de veldweg op achter de voetbalvelden naar een grasspoor toe. Daar liepen wandelaars met drie honden. We bereikten al snel een knap stuk bos naast de snelweg waar het fel naar beneden ging met als gevolg dat er al een overmoedige biker die me daarvoor had ingehaald onderuit ging. Ik denk dat de mens zich ferm bezeerd had, zijn maat stond er bij. Rechtsaf kregen we al direct een stevige klim over een breed keienpad in het bos naar velden toe, een opwarmertje werd ons niet gegund, het was direct volle bak tot omzeggens 2 km. Na een stukje vlakkere assenweg doken we tot 3 km een bos in met een aantal eerder technische paadjes in een afdaling afgewisseld met enkele klimmetjes over een glibberige singletrack met een aantal korte bochtjes. Niet zo m’n ding, zeker niet omwille van de glibberigheid en het zien van de valpartij van daarnet! Ik kwam uit in een asfaltbaantje, de Kalfsborre. Wat is eigenlijk een borre? In Asse is er de Kruisborre! En af en toe kom ik nog andere borres of borren tegen! Intussen gevonden: een oud woord voor bron! Borrelen is dus de bron (lees fles) leegdrinken!

Een smal klimmend servitudenpaadje bracht me naar een woonstraat met ferm hellingspercentage en waar ik bij een eerdere editie ooit geparkeerd stond! Daar trof ik toen een mij bekend biker aan die al te kampen had met een kettingbreuk! Tijdens deze editie geen enkele bekende gespot! Tot 6 km troffen we een fel klimmende servitude en enkele kasseiwegen, klimmend en dalend, in de buurt van twee voetbalvelden waar de wedstrijden in volle gang waren. Zwaar! Na de passage van een plek met wegenwerken volgden een betonbaantje en een veldweg in een meer open landschap. Samen met een duo snelle jongens en een groepje van vijf, twee mannen en drie vrouwen, de extra lus van 5 km op gereden op 7 km van de start omstreeks 10.20 u. Er volgde een megabangelijke afdaling in een pracht van een holle weg waarover een voetgangersbrug hing! Eén van de mannen keerde weer omdat de drie vrouwen niet volgden, afgeschrikt door het gevarenbordje boven. Achteraf heb ik het vijftal toch nog teruggezien. Ik arriveerde aan een drukkere baan met afgescheiden fietspaden waar ik op weg naar Huldenberg nog gepasseerd was met de auto. De baan over naar een grindpad evenwijdig met de IJse en de waterloop over. Een snelle kerel vloog me voorbij en verdween direct weer uit het zicht. Bij eerdere edities moet ik dit extraatje ook meegepikt hebben, want alles kwam me bekend voor. Ook de zware asfaltklim die volgde! Asfalt ging over in een holle keienweg waar het vijftal weer in mijn zog kwam.

Ik vraag me af of deze dieren hier leven, maar tijdens de afdaling in een holle weg meende ik een vos te zien wegspringen in de kant. Ik ken weinig van beesten, het had een vrij platte staart en voor een eekhoorn leek het me wat groot te zijn! Dat was omstreeks 9,5 km en ik kwam uit in de Walravenbosstraat, een weet voor de locals die naar vossen willen speuren! Op 11 km werd ons weer geen rust gegund tijdens een zware klim in wel een prachtige holle weg over semi-verhard met een grote bocht naar boven toe. Twee bikers staken me tijdens de klim voorbij, maar ik ben toch boven geraakt. De plek luisterde naar de naam Stokkemstraat, er waren poorten naar grote domeinen toe, want geen gebouwen te zien. Ik kwam uit op een veldweg op een hoogvlakte om een leuke afdaling te treffen over een smal veldpaadje, onder enkele lage bomen en uit te komen in een woonkern te Huldenberg op 13,5 km omstreeks 11.00 u. Er volgde een lange klim, eerst off-road, daarna over een betonbaantje in Huldenberg en voor maar liefst 2 km lang! Eens boven ging het de Zavelstraat in, en dat is geen gewone straat, maar een prachtige enorm diepe holle weg met halverwege effectief een ondergrond van zavel, alsof iemand het er was komen storten! Zulke knappe plekken, dat vindt men in mijn contreien nergens! Begrijpelijk dat zelfs mij bekende Nederlandse bikers uit Bergen-op-Zoom verzot zijn op (de vaste routes nabij) Overijse! Ik hoorde trouwens Nederlands van over de landsgrens kwebbelen toen ik me stond klaar te maken aan de auto.

Beneden aan de Zavelstraat trof ik de splitsing tussen de routes van 25 km en 35-50-60 km op 16 km van de start, de extra 5 km inclusief. Het vijftal van daarnet was ergens blijven staan en heb ik niet meer opgemorken. Een afdaling over verhard en in een weidepaadje bracht me tot in het Staatsnatuurreservaat Rodebos- en Laanvallei op een paadje, vermoedelijk langs de Laan! 17 km. Er volgde een stukje bos, aan het eind ervan diende je uw bike te tillen over een bareel en ik had deze plek ook te zien gekregen tijdens mijn rit vanuit Huldenberg vorige zondag. Zo ook de plek waar ik uitkwam op een asfaltbaantje, maar nu ging het direct twee keren linksaf om langs de andere kant van de waterloop een fel klimmend spoor te nemen en uit te komen op een plek die men nooit vergeet! Meer bepaald een voor mij onmogelijke klim in dat Rodebos over wortels, waar men geen aanloop kan nemen omwille van een houten bareel onderaan. Van een trio raakte de eerste bikkel volgens mij helemaal rijdend tot boven, de tweede ging al snel te voet en de derde haalde net niet de top! Het is dus niet onmogelijk, maar aan mij is het niet meer besteed, als het dat ooit al zou geweest zijn. Op 18,5 km kwam ik puffend en hijgend te voet boven. Als slak was ik al exact anderhalf uur onderweg geweest!

Er volgde een brede bosweg, zachtjes klimmend tot aan een camping in Ottenburg (Huldenberg). Na enkele asfaltbaantjes rond die camping en buitenverblijven ging het met twee anderen een graspaadje in. Er stond daar een huisje te koop “in een groen kader” volgens de affiche! Dat was letterlijk te nemen, want het gebouwtje was door planten overwoekerd! Omstreeks 21 km dienden zich een aantal zware klimmetjes aan over een smal paadje op de grens tussen bos en velden. Het ging enkele huizen voorbij waar aan een afslag nog een pijl hing van tijdens de inhuldigingsrit vanuit Huldenberg, gevolgd door een gevaarlijke afdaling aan de ingang van een bos op de vaste route ter hoogte van een roze geschilderd huis. Alhoewel het mij voorkwam dat de plek er minder gevaarlijk bij lag dan bij eerdere passages want ik ben er zonder extra pak in de broek naar beneden gebold. Op 22,50 km en omstreeks de middag. Naar beneden rijden betekent meestal ook meteen weer afgepeigerd worden tijdens een zware klim tot 23 km doorheen een bos om uit te komen in de Losstraat te Ottenburg. Daar trof ik op 23,5 km op een pleintje aan een bizar kapelletje de bevoorrading die door de lange afstanden twee keren wordt aangedaan. Er was daar nog wat beweging, vooral van bikers op de lange routes. Veel keuze ook met bananen, appelsienen, cake, wafeltjes en lekkere koekjes met chocolade. Waar worden die koekjes verkocht? Wie daar niets naar zijn zin vond is een lastige mens! Er was ook een jonge knul present die van onder zijn tentje Aquarius uitdeelde. Ik meen dat het dezelfde jongen was die er vorig jaar of nog eerder ook stond. Om 12.10 u had ik mijn buikje weer wat gevuld en kon ik eenzaam op pad richting de 50-60 km. Tot aan de aankomst kreeg ik nog slechts drie bikers te zien, waarvan ik zelfs betwijfel of ze aan de toertocht deelnamen dan wel op eigen houtje reden.

Het ging al snel een wel zeer smal servitudepaadje in tot aan een knap bos, zachtjes klimmend tot de eertijds gerooide strook bos op de top. Bij mijn eerste deelname zaten daar toen mensen te schoften die in de weer waren met het zagen en verzamelen van het hout. Een megaknappe afdaling in een prachtige holle weg die alsmaar smaller werd bracht me op 25 km naar een asfaltbaantje op de rode vaste route. Dit baantje overschrijdt vanuit Ottenburg (Huldenberg) als Florivalstraat de taalgrens met Archennes (Grez-Doiceau) als Rue de Florival! Het was niet de eerste keer dat ik deze plek te zien kreeg en aan de andere kant van de spoorweg ligt een waar mountainbikeparadijs in een knap bos dat door verschillende toertochten op telkens weer andere manieren doorkruist wordt! Deze keer ging het niet via de gebruikelijke weg de spoorweg over, maar was het eerst linksaf voor een ommetje over een private weg achter huizen. Er stond daar een oud aanhangwagentje geparkeerd met een bizarre onbekende nummerplaat. De landafkorting was ZA! Zaïre? Van een oud-koloniaal?

Het doel van het ommetje werd direct duidelijk, want het ging een pracht van een singletrack op die hoog op de spoorwegberm langsheen een bijna loodrechte afgrond tussen de bomen slingert. Toch maar wat voorzichtig geweest om niet de dieperik in te gaan! Zoals te verwachten was ging het al klimmend de holle weg in waarin halverwege een gedenksteen staat als herinnering aan de burgerslachtoffers die tijdens de tweede wereldoorlog stierven bij een bombardement van het nabijgelegen Gastuche. Tijdens de toer vanuit Loonbeek ben ik hier ooit in de gietende regen naar boven gereden als door een riviertje! Goed gek toen! Soms raak ik er met veel moeite volledig rijdend tot boven, er liggen nogal wat wortels, maar deze keer lukte het voor geen meter! Er staken me een jonge kerel en zijn meisje voorbij die het beter deden dan ondergetekende. Eindelijk nog eens een levende ziel op mijn pad. Bijna 28 km om 12.20 u. Er volgde een mooie afdaling, zelfs over een aantal oude jumpkes en niet te vertrouwen schans, doorheen het bos en ik kwam uit aan de smalle overweg, speciaal bedoeld voor bikers en wandelaars, ter hoogte van het schilderachtige stationnetje van Florival (lijn Leuven-Ottignies). Er stopte net een trein, maar niemand stapte op noch af. Vanaf het stationnetje ging het een zanderig pad op en volgde een voor mij zeer zware bosklim, deels te voet dus, tot aan een vlakker stuk. Daar waar het gemakkelijker rijden had kunnen zijn, speelden modder en grote plassen me dan weer parten. Veiligheidshalve aan de kant gegaan toen ik motorengeronk hoorde aanzwellen. Drie kerels kwamen er op hun motoren voorbij en zij maakten minder problemen met die plassen, hun gezichten onherkenbaar door helm en brillenmaskers!

Op 29,5 km kwam ik uit in open veld waarna een klimmende veldweg en een singletrack me een kilometer verder tot op een hoogvlakte voerden aan gele koolzaadvelden en een netjes gemaaid grasveld met windzak, vermoedelijk een vliegveldje voor modelvliegen. Met een knap vergezicht over de streek en in de verte voor me een kerktorentje. Daar zag ik in de verte een biker rijden, waarschijnlijk één van de laatsen op de langste route. Achter mij zag ik nog een biker naderen die de 50 km op ging. Hem zou ik later nog te zien krijgen toen hij uit een wegje kwam dat niet in het parcours was opgenomen (ter hoogte van het waterzuiveringstation). Ik trof er effectief de splitsing tussen de ritten van 50 en 60 km op 31 km van het vertrek. De extra lus voor de 60 km begon en eindigde op deze plek. Ik heb deze letterlijk en figuurlijk links laten liggen. Het is zo dat ik deze vroeger wel gereden heb, maar 55 km kon voor vandaag volstaan! Ik was al murw genoeg. Een veldweg rechts voerde me naar een bos om een plezante afdaling te treffen over een smal met stenen bezaaid paadje. Ik passeerde een korte strook kasseitjes in het midden van nergens waar een wandelaar op een reeks boomstammen zat te schoften. De afdaling eindigde in de Rue de L’Hézidelle (hoe chique) in vermoedelijk Archennes. Eventjes in de bewoonde wereld een straat door en via een afdaling over kasseitjes een vettig bos in. Er volgde een paadje naast het spoor, het spoor onder via een bruggetje, het spoor weer over via een overweg, om een straatje met twee huizen te bereiken, waarvan het tweede een soort kasteeltje is met een indrukwekkende inrijpoort. 34,5 km. Eventjes doorheen de bewoonde wereld en weer naast het spoor waar kippen rondlopen op een spie grond en dat duidelijk eigendom is van een rommelmaker! Ter hoogte van de beek Le Pisselet, die tussen de straat en de huizen erlangs loopt, bereikbaar via bruggetjes er naartoe, ging het weer de spoorweg over. 36,5 km.

Een breed grindpad leidde me over La Dyle naar een langzaam klimmend lang grasspoor naast een met frisgroen gras begroeide heuvel. Reeds moe van dit langzaam naar boven kruipen, volgde in het bos een voor mij ondoenbare klim tot aan een huis in een straat in Huldenberg waar in de loop der jaren ooit een garage met trapgeveltje naast gebouwd was. Eventjes te voet was de enige oplossing. Ongemerkt had ik de taalgrens weer gekruist. Na een smal paadje bereikte ik opnieuw de kapel in Ottenburg waar de bevoorrading stond. Drie mannen waren er de laatste spullen aan het opruimen en hun tent aan het opvouwen. De jongen van Aquarius was vertrokken. Ik heb toch nog twee suikerwafeltjes en drinken toegestopt gekregen alvorens om 14.00 u de laatste etappe aan te vatten. Nog 17 km werd me verteld en dat kon kloppen, want met 38 km op de teller zou ik dan exact op 55 km eindigen. Het zouden er nog iets meer worden. Het begon met een ietwat lastige veldweg met in de verte een grote zendmast met flikkerende lampen. Ik kreeg ook af te rekenen met meer wind. Omstreeks 40 km doorkruiste ik het centrum van Ottenburg (Huldenberg) om op 41,5 km een klein stukje bos te treffen. Ik schrok toen ik uit het bospad in een half holle weg plots twee pony’s zag komen gelopen. Deze dieren liepen daar gewoon los rond, er was verder geen levende ziel te bespeuren!

Weer een stukje bewoonde wereld door om in een veldwegeltje twee bikers als tegenliggers te treffen. Omstreeks 42 km passeerde ik een vijver en kreeg ik in de verte dezelfde pyloon weer te zien met nog een tweede smaller exemplaar in de buurt. Eens weer beneden kwam ik aan een waterzuiveringstation met Franstalige mededelingen. Daar reden twee jonge gasten elk met een moto, gevolgd door een kleine jongen op een kleiner exemplaar. Grappig! Links en rechts kreeg je een muur van bomen in lentegroen te zien. Een prachtig zicht met een knappe lichtinval! Het ging dan langsheen een iets grotere baan. Daar kwam de biker die ik daarstraks aan de splitsing van de 50 en 60 km had zien rijden een privaat pad uit gereden. Misschien op eigen houtje aan het toeren? Het ging tot aan een bruggetje op de grens met Overijse om een zware klim over asfalt aan te moeten vatten in de Schaatbroekboswegel, een bijzonder knappe holle weg op 44 km. Het veld in aan enkele eenzame huizen voor een vrij lange veldweg, de Schaatbroekstraat tot aan de Nijvelsebaan in Overijse. 45,5 km.

Het ging linksaf een trage weg in om halverwege een pad naar een privaat domein op gestuurd te worden. Daar kregen we eerst een knap lang smal paadje omheen een groene grasvlakte voor de wielen. Net voor ik naar beneden toe het bos in dook heb ik een uit een achterzakje gevallen leeg flesje Aquarius opgeraapt, kwestie dat de eigenaar geen afval in zijn domein aan zou treffen en de toegang tot dit prachtig stukje natuur de volgende keren zou ontzeggen. Ik dook een machtig bos in met paden op en af, vrij goed te berijden, maar knap vermoeiend. Een echt plezier om hier te rijden! Ik vond weer een verloren en deze keer een vol flesje Aquarius. Dus weer even gestopt als excuus om uit te kunnen blazen! Dat deed herinneringen van vroeger weer naar boven komen, want in 2009 heb ik exact hetzelfde gedaan op bijna exact dezelfde plaats! Bij nader toezien is het de vierde keer dat ik deze tocht rijd. Alhoewel hij vroeger vanaf een andere plek nabij het station in Overijse vertrok, als ik het goed voor heb! Met mijn achterzakjes vol petflesjes heb ik dan verder met volle teugen genoten van de doortocht van dit prachtige bos welke toch een extra dimensie toevoegt aan deze al niet te versmaden tocht en garant staat voor 5 km biken op anders ontoegankelijk terrein! Bij het uitkomen van het bos arriveerde ik op een plek tegenover de Waaienbergstraat in Overijse op 49 km van de start.

Daar gebeurde dan waar ik al voor begon te vrezen. Ik zag een biker van MTB Overijse met een ferme rugzak naderen om zo stilaan met het weghalen van de pijlen te beginnen. Maar hij stelde me gerust, want hij zou eerst nog naar de plek rijden waar zijn op te ruimen zone begon. Nog even met de kerel staan praten en hem al gefeliciteerd met hun immer knappe maar voor mij zware tocht en de knappe 5 km die ik zonet achter mij had. En zeggen dat ik bij eerdere edities de volle afstand, extra lus incluis, gereden heb! Het ging dan een zwaar klimmende verharde trage weg in, Papendelle genoemd. Omstreeks 50 km de Waversesteenweg over om Tombeek (Huldenberg) binnen te rijden over een klimmend kasseitje, overgaand in een knappe singletrack op de flank van een boomrijke helling met een straat en huizen links in de diepte en de achterkant van tuinen rechts. Dan kwam ik twee jonge snaken van MTB Overijse tegen die met de opruim van de pijlen waren begonnen. Daarom maar alle moed en energie bijeen gezocht om de langzaam maar zeker stijgende Venusberg te beklimmen doorheen een knappe holle weg met een aantal dwarse balken om erosie tegen te gaan. Was me dat puffen en blij dat ik boven was!

Met die twee pijlenophalende snaken in mijn zog nogmaals alles gegeven om een klimmetje tot boven te halen! Zucht! Ik kon even terrein winnen tijdens een afdaling in nog eens een prachtige holle weg, maar verloor dat weer tijdens een zeer nijdig klimmetje over een betonbaantje dat overging in een meer vlakke veldweg. Samen met de twee Overijse bikers heb ik dan de laatste kilometers door servitudes en straatjes afgelegd tot weer bij af met 58 km op het tellertje. Ik herinner me nog van vroeger dat er na een vermoeiende tocht nog enkele kilometers door straten gereden wordt, alsof de jongens van Overijse de bikers niet willen laten gaan! In de kantine was nog beweging, zodat ik nog iets fris heb kunnen drinken, terwijl ik er nog een pistolet bovenop kreeg. Zelfs een tros bananen meegekregen. Die waren al redelijk rijp, dus ze hadden niet lang meer gehouden. Ik heb ze vandaag uitgedeeld op mijn werk. Daar lopen genoeg apen rond! Men wou zelfs de douches weer openmaken, maar ik kon me even goed thuis wassen! Er waren een 700 bikers komen rijden. Gewoonlijk valt de tocht een week eerder, nu was er concurrentie met Rotselaar. De regen elders zal misschien ook bikers (ten onrechte) thuis hebben gehouden! Afscheid genomen van de mannen in Overijse en vrij vlot weer naar huis kunnen rijden met wat vertraagd verkeer en daardoor een kwartier extra op de E19. Thuis de dag afgesloten zoals gewoonlijk met het opruimen en proper maken van al m’n spullen. Een mooie maar vermoeiende dag beleefd. En zeggen dat ik bijna was thuisgebleven omwille van de regen!

Het verslag van deze toertocht is al te lezen op mtb-you.be en op mountainbike.be!

15-05-2013 om 14:11 geschreven door StrammerMax

De intro bestond uit een 3 km asfaltwegen, weliswaar rustige baantjes. Ik had al zin om terug te keren om te vragen of ik wel de juiste pijlen aan het volgen was! Er waren hier immers ook wegritten te rijden en het is me ooit in dergelijk geval overkomen dat ik de wegrit aan het volgen was in plaats van de mountainbiketocht! Asfalt ging dan toch over in onverhard over een assenweg, dunne bandjes worden daar doorgaans niet over gestuurd, en op 3,5 km dook het parcours het bos in over een lange singletrack die na een eerste stukje en na een bocht recht op recht door het bos liep voor een dikke kilometer lang. Er volgde een strook asfalt en op 5,5 km reed ik over een assenweg tussen buitenhuizen. Om daarna een lang pad voor de wielen te krijgen in het zogenaamde Pidpabos. Een plakkaat maakte melding van ontoegankelijkheid door werken aan nieuw te boren waterputten die intussen al geboord waren, te zien aan sommige omgewoelde zijpaadjes en nieuwe deksels waaruit buizen staken.

Er volgden bredere bosdreven in de buurt van een dreef die ’t Withof heette (6 km) en asfalt tot bijna 9 km met onder anderen een grote baan en de Waterlaatstraat die door een fris groen bos loopt. Voor zolang het nog duurt, want er stond een gele plakkaat met een verkavelingaanvraag vanwege IOK voor de bouw van 127 huizen! Alstublieft! Een prachtige plek die dus spoedig teloor zal gaan! Ook op de plek waar het bos aan een woonstraat grensde stond een aanvraag voor de bouw van drie woningen op grond vol bomen. Terwijl ik er even halt hield kreeg ik de eerste bikers van vandaag te zien: eentje alleen en een duo. 10.45 u. Samen met nog twee bikers, waarvan een in een pak van CSC en een tweede met een wit regenjasje, ging het eerst door een straat, dan over een rondpunt om via enkele bizarre huizen die niet naast, maar achter elkaar gebouwd waren, opnieuw bos te bereiken.

Daar kregen we een mooi pad voor de wielen door een prachtig stukje bos met imposante beukenbomen die een fris groen bladerdek droegen. Helaas vandaag in de regen! Er volgden mooie bospaden tot zo’n 11 km met als enige levende zielen twee wandelaars die evenmin thuis gebleven waren voor wat nattigheid. Tot 13 km kregen we nog van dat: knappe bospaden tussen forse beuken, afgewisseld met enkele singletracks. Daar waar het een asfaltbaantje op ging werd ik voorbijgestoken door een vader met zijn dochtertje die het natte weer trotseerden. We doken weer het bos in over gelijkaardige wegen tot aan het kruispunt met een grote baan door het bos ter hoogte van een wit kapelletje. De pijl wees naar rechts, maar verderop kwam ik in de bewoonde wereld en trof daar niks meer aan! Teruggekeerd om vast te stellen dat het de bedoeling was om het paadje dat aan de overzijde van de baan lag schuin in te slaan! Er stond daar een wit kruis dat herinnert aan een verongelukt meisje van 17 jaar (1987-2004). Toen ik daar even stil hield, twee andere bikers teruggeroepen en behoed voor de vergissing die ik gemaakt had.

De tweede daarvan vroeg of ik was wie ik ben! Ja dus! En ik had deze kerel al eerder op toertochten in de eigen streek gezien afgelopen winter! Meer nog, sinds op mountainbike.be in de sidebar Facebook-gebruikers zichtbaar zijn, klik ik soms wel eens op die miniatuurtjes en toevallig verscheen daar diens foto, het is te zeggen, ik was er quasi zeker van dat dit de biker was die ik al eens gezien had! Hij heet Jari en deze man is een echte kei! Tenzij ik het mis heb! Héhé! Hij leest de verslagen op mtb-you en was nu onderweg met de bike van zijn vader omdat de zijne aan nazicht toe was. Een tijdje in diens zog gereden waarbij we bospaden en singletracks voor de wielen kregen in vermoedelijk Vorselaar. Soms waren de pijlen wel eens twijfelachtig, zoals daarnet aan dat kruisbeeld en op een bepaald ogenblik ging het rechtdoor terwijl ik in een pad aan de linkerkant ook een pijl zag hangen! Jari had zo ook ergens gemist, was daardoor na 18 km weer aan de start toegekomen en dan maar opnieuw aan de rit begonnen. Er volgden leuke paadjes tot 18 km toen we een stukje asfalt langsheen velden bereikten.

Via een brede assenweg doken we op 19,5 km de bossen van de Lovenhoek in. De naam verwijst naar de toenmalige eigenaars die uit Leuven kwamen. Het was eertijds een gehucht van Vorselaar met enkele hoeven. Thans is het gebied eigendom van Natuurpunt. Twee bikers staken me er voorbij. Op het asfalt fietspad naast de zandweg door het bos liep een man in regenjas achter een rolstoel met zijn vrouw daarin. Alleen haar gezicht was zichtbaar, voor de rest zat ze volledig onder een regenzeil. De regen hield zelfs deze mensen niet binnen! Later zou ik hen nog terugzien aan de Vispluk en toen had het inmiddels opgehouden te regenen! In de verte zag ik Jari in het bos verdwijnen, gevolgd door de twee anderen. Voor mij ging het dan ook rechtsaf de bossen in om uit te komen in velden tot aan de bevoorrading omstreeks 22,5 km om 11.45 u. Ze stond opgesteld op het terrein achter Taverne De Roos van Casablanca in Vorselaar. De bevoorrading was meer dan ruim met ananas, partjes appelsienen, bananen, wafels, pakjes gel van Concap en gele sportdrank van Concap! Van alles eens geproefd en ik kon er weer tegen. Jari vertrok met de twee anderen die me daarnet waren voorbijgestoken en ik heb hen niet meer weergezien. Allicht kruisen onze paden nog wel eens tijdens een volgende toertocht. Hij leek me een toffe knul te zijn.

Onmiddellijk na de stop kwam er een bordje dat de splitsing aangaf van de beide routes: 45 km naar links over een asfaltbaantje en 25 km naar rechts over een assenweg. De lange toer was aangekondigd als zijnde 40 km, stond hier vermeld als zijnde 45 km en was volgens een man aan de bevoorrading 48 km! Hij zat het dichtst bij de werkelijkheid! Ik ben uiteindelijk toegekomen met 58 km op het tellertje, maar ik heb tijdens het tweede deel wel een aantal zijsprongetjes gemaakt, maar zeker geen 10 km! Veldwegeltjes leidden me tot aan de Groenstraat in Vorselaar (24 km). Een kilometer verder dook ik een beukenbos in waar op een grote zandhoop een vader en moeder met hun kleine kinderen aan het spelen waren. Van 25 tot 26 km volgden hier plezante paadjes en singletracks met enkele bultjes op en af. Omstreeks 27 km kwam ik weer uit de bossen tevoorschijn op een mij bekend plekje waar ik ooit eens naartoe ben gereden bij het zien van een wegwijzer die naar de plek verwees, toen ik in het wilde weg aan het rijden was in een mij onbekende streek! Joost mag weten waar ik toen vertrokken ben en nog meer waar ik gearriveerd ben! Meer bepaald de 14 kapellekens, die er eigenlijk 15 zijn, aan het Visplukveld in Vorselaar, langsheen een zandweg in het midden van nergens.

We dienden de zandweg verder te volgen en ik kwam uit op de plaats waar de Molenbaan verandert in Vispluk (nog steeds in Vorselaar)! In deze laatste straat moet ergens een gepensioneerd collega wonen. Er staan eerst een paar KMO-bedrijven en verder door woningen. Weer naar het parcours en toen kreeg ik de man met zijn vrouw in de rolwagen op wandel weer te zien! Het ging een brede bosweg in en van 29 tot 30 km volgden er leuke paadjes rondom een kleine vijver in een soort van parkdomein. Het had intussen opgehouden met regenen en de zon brak zelfs een weinig door. 12.30 u. Vanaf een paadje zag ik tussen de bomen een klein kapelletje staan, de Kapel van De Dreef genaamd. Ik kwam inderdaad uit in een brede dreef en ben die even uitgereden in de richting tegengesteld aan het parcours. Om uit te komen aan de kerk met daarachter de normaalschool van de Zusters van Vorselaar. Ik bevond me in de Kasteeldreef en er lag daar een klein fietsparcours dat ik even uitgetest heb. Veel stelde het niet voor. Men werd verzocht in de aangegeven richting te rijden. Het zou dan wel handig zijn indien deze zou aangegeven worden!

Rechtsomkeer gemaakt en het parcours weer opgezocht. Dat bracht me even later effectief voorbij het knappe kasteel van Vorselaar met slotgracht en voorgebouwen. De moeite waard om even te stoppen en eens rond te neuzen in de omgeving. 33 km. Via nog een bosdreef werden we een klein stukje langsheen de drukke Dennenlaan gestuurd, om dan een volgend pad te moeten nemen dat er naast een woeste beek liep aan de rand van het kasteeldomein. 13.00 u. Na een kort stukje betonbaan bracht een lange zandweg me omstreeks 37 km tot aan de grens met Poederlee in een straat die Zittaart heet. Ik had er geen benul van dat Poederlee zo dicht bij Grobbendonk ligt (9 km volgens de routeplanner). Het ging dan voorbij het kapelletje van de Zittaart, een plek waar ik bij andere tochten al wel eens gepasseerd ben. Het staat op een graspleintje midden op een kruispunt van enkele landelijke wegen. De rit voerde me over een mooie veldweg langsheen de bosrand en op 39 km over een vrij natte singletrack het bos in. Dan een drukke baan over, ik gok op de baan die Poederlee met Oostmalle verbindt (rood fietspad aan één kant), doorheen een stukje bos, over een veldweg en een betonbaantje tot aan de grens tussen Poederlee en Vorselaar in een straat die Hoeven heet. Tot 40,5 km kreeg ik een assenweg door de velden onder de wielen en ging het een riviertje over. Ik kwam uit aan enkele huizen en zag daar zwerfwagens van wielrenners staan zoals op koersen en veldritten. Ik meende te zijn aangekomen, maar niets daarvan! Daar werd gewoon een koers gereden. Juniores, te zien aan de prille leeftijd van de deelnemers. Het moet wel voor echt geweest zijn, want er was er eentje wiens kuiten stevig werden gemasseerd! Het was wat oppassen bij het laveren tussen de mensen die daar rondliepen, de pijltjes in de gaten houdend, omdat die verstopt hadden kunnen zijn achter de geparkeerde wagens!

Eens het bos weer in, nog volk gezien dat zich op een zandvlakte met andere voertuigen ledig hield. Daar moet één of ander “paardenkamp” bezig geweest zijn! Een brede zandweg voerde me door het bos. Aanlokkelijke paadjes liet men er letterlijk en figuurlijk links liggen! 42 km. Intussen was ik op een rode vaste route beland (43,5 km) en kwam ik uit in een asfaltstraatje met enkele huizen. Even van het parcours af in de hoop te kunnen zien waar ik me bevond. Het straatje heette Wijngaard en kwam uit in de Kapittelbossen in Herentals! Dat deed een belletje rinkelen! Ook daar woont een collega! Geprobeerd van het huis weer te vinden, want ik ben er ooit wel eens geweest, maar dat is jaren geleden! Bovendien zag dat huis er toen uit als een Oostenrijkse chalet, maar daar moest verplicht nog een gevel rond gebouwd worden. Dus onherkenbaar nu! Terug naar het parcours en dat deed me een frisgroen bosje in duiken. Met weliswaar een goed vettige ondergrond vol slijk en plassen. Een servitude voerde me tussen huizen en tuinen, onder anderen deze van het doodlopend deel van de Kapittelbossen waarin ik daarnet gaan kijken was! Op 46 km ging het dan de grote baan naar Herentals over. En dan begon het knapste stuk uit de gehele toer, want tot maar liefst 49,5 km kregen we niets dan bossen te zien en konden we genieten van mooie bospaden en plezante singletracks. Met als enige gezelschap 2 vrouwen die met hun hond op wandel waren en een oudere man, eveneens op wandel, met in zijn handen een kleine radio om naar de koers te luisteren! Het feestje eindigde op een asfaltbaantje omstreeks 14.10 u.

Na het oversteken van het asfaltbaantje ging het een donker bos in om uit te komen op een smal jaagpad langsheen de Kleine Nete, langs beide kanten omzoomd door fris groen. Ruim gedurende 2 km werd dit paadje gevolgd om te arriveren op een grens met Vorselaar. 52 km. Daar ging het de Nete over via een bruggetje, er reden enkele wielertoeristen voorbij, om uit te komen op een asfaltbaantje. De wielertoeristen stonden te wachten aan een bord dat mijn aandacht trok en verwees naar de “Ruïne Onze-Lieve-Vrouw-Ten-Troon”! Een ruïne op deze plek? Dus even gaan kijken. Er staat daar inderdaad een ruïne van een voormalige priorij met zelfs graven uit de jaren 1400 en 1500! De zerken waren wel gloednieuw! Bovendien was daar een poort naar een uitloper van het militaire domein. Ik diende het asfaltbaantje te volgen dat langs de omheining van het militair domein loopt. Zoals te verwachten kreeg ik daar enkele wielertoeristen op dunnen bandjes te zien. Er werd nog een zijsprongetje gemaakt over een assenweg en een vrij woest gehavend paadje doorheen de velden en een stukje bos om dan weer op het asfaltbaantje naast het militair domein uit te komen. Even later bereikte ik de bewoonde wereld van Grobbendonk en na het passeren van een rondpunt was ik weer op de plek waar ik was vertrokken!

Aan de start was geen levende ziel meer te bespeuren, met uitzondering van een eenzame wielertoerist die er nog arriveerde of vertrok. Toen ik weer naar de auto reed was daar iemand druk bezig met een soort plastiek bidon uit te spoelen! Pas toen merkte ik dat daar speciale parkeerplaatsen zijn voor zwerfwagens, met mogelijkheid tot aansluiting op de elektriciteit en voorzieningen om de septische tank, lees beerput, van de caravan te ledigen en te spoelen! Tegen mijn gewoonte in toch even naast de auto in mijne pure gestaan met mijne blote strammer ten aanschouwe van glurend Grobbendonk om mijn natte spullen te ruilen voor een droog trainingspak. En toen begon het opnieuw te regenen! Het was een leuk tochtje, langer dan voorzien, en ik was content dat ik mij niet thuis had laten houden door de regen! Pas achteraf heb ik gelezen dat dit de eerste editie was van een gloednieuwe toertocht, de eerste VTT Classic Herman Vanspringel! Ik vermoed dat er ten onrechte weinig deelnemers waren!

Het verslag van deze toertocht is al te lezen op mtb-you.be en op mountainbike.be!

14-05-2013 om 00:00 geschreven door StrammerMax

Het schooltje bleek net om de hoek te liggen. Op de kleine speelplaats voor het gebouw stond een grote tent, ernaast werd al een barbecue in gang gestoken. Daar trof ik nog bekenden, Peter uit Bertem met twee maten. De ontvangst kon niet beter zijn, want bij het inschrijven werd je zelfs gewezen op een tafel waarop allerlei lekkers lag om zelf een ontbijt samen te stellen. Ontbijten had ik thuis al gedaan, maar toch eens geproefd van een spie cake en een wafel. Omstreeks 9.45 u vertrokken met Peter en zijn maten. Via een oud asfaltbaantje ging het dan stevig klimmend het dorp uit om het gehuchtje Beaurieu van Court-Saint-Etienne te bereiken. Na 1,5 km dook een asfaltbaantje onder een smal bruggetje om over te gaan in een off-road-paadje waar we een eerste stevige klim voor de wielen kregen en waardoor ik al snel achterop geraakte. Na de klim troffen we omstreeks 3 km mooie veldpaden.

We doken een klein stukje bos in over een smal paadje dat er tussen de boomstammen naast een afgrond liep. Beneden in de diepte hoorde ik het geluid van vele spelende kinderen, maar door de frisgroene bomen kon ik niks zien. Het paadje was kort van duur en werd gevolgd door servitudes doorheen het dorp. Op 4,5 km trof ik er zo eentje met een asfalt onderlaag dat na een aantal trappen stevig de hoogte in ging om boven uit te komen tussen enkele huizen. 10.00 u. Op 6 km kruiste ik een riviertje en ging het naast een bedrijf een graspaadje op in een mooi hol wegeltje tussen groen en bomen en waar het verdomd een hele tijd zwaar klimmen was! Via een brug voor landbouwverkeer, want er was geen verharde ondergrond, ging het de spoorweg over. Om van 7 tot 8 km, na het passeren van een bareel, vergast te worden op een lange, zware klim over een autovrij betonbaantje in een knap open landschap. Had ik tot hiertoe slechts zeven bikers gezien, toen ik na de klim even aan de kant stond om op adem te komen en te zien dat er ook pijlen hingen voor een jogging, kwam er een groepje van tien het asfalt op geklommen. Het ging rechtsaf richting een bewoonde kern om daar het kerkhof van Hévillers, een gehuchtje van Mont-Saint-Guibert, te passeren. Onmiddellijk daarna bereikte ik aan het einde van die straat met drie andere bikers de eerste splitsing waar de 15 km apart ging van de 25-35-50-65 km en op 9 km van het vertrek. Omdat ik me had voorgenomen van de route van 50 km te volgen zat er hier voor mij omstreeks 10.30 u het eerste vijfde van de toer zo goed als op.

Een lange brede betonbaan bracht me tot in Villeroux (Chastre) dat ik samen met drie anderen bereikte. Een oudere man die me aan koning Boudewijn deed denken en die er in zijn wagen stapte begroette me. De kans dat ik de inwoner van dit godvergeten plaatsje nog ooit te zien krijg is nihil! In het gezelschap van acht andere deelnemers volgde de doortocht van dit dorpje doorheen enkele straten om ter hoogte van een wit kapelletje de velden in te duiken omstreeks 11,50 km. Er volgden twee lange zacht klimmende vermoeiende smalle grassporen om midden de velden na 13,75 km de splitsing te treffen tussen de routes van 25 km en 35-50-65 km. Van het vijftal waarmee ik de splitsing omstreeks 11.00 u bereikte kozen er drie voor de 25 km.

Een lastig grasspoor met hobbels en putten werd omstreeks 16 km gevolgd door een holle weg onder bomen waar het rijden was over een glad spoor. Onderweg slechts vier anderen te zien gekregen, vader, moeder en twee kinderen. Het ging een knap bos in waar we van 17 tot 18 km konden genieten van twee stevige beklimmingen, de tweede naast een kleine kloof, en een blauw tapijt van wilde boshyacinten in volle bloei. Omstreeks 18 km kwam ik toe op een kruispunt van boswegen op het terrein van wat volgens mij een boomkwekerij is in Villers-la-Ville. Op een bank zat een oudere vrouw in het gezelschap van haar twee hondjes te genieten van de zon. Ook de toertocht vanuit Tangissart passeert deze omgeving. Toen moesten we aan het kruispunt van het bospad met een kasseibaantje, ter hoogte van een kapelletje, naar rechts dat baantje op om even verderop de ruïnes van de abdij te passeren. Nu was het recht oversteken om een steile asfaltklim op te gaan. Boven rechtsaf naast een mooi in het groen gelegen villa waar de bewoners de indruk gaven aan het verhuizen te zijn.

Na een stukje bos ging het enkele straten van Villers-La-Ville door tot over de spoorweg. Naast een waterloop, ik vermoed de Ry d’Hez of La Thyle, ging het over een kiezelpaadje naar het bos toe. Langsheen dit pad stond bij mijn eerste deelname de bevoorrading van de toertocht La Trace d’Hez vanuit Tangissart. Maar het traject van die tocht wordt jaar na jaar gewijzigd. Er volgde een zware bosklim op 20,50 km waar het voor mij dan toch even te voet was. Toen ik boven even stond uit te blazen kwamen er drie bikers voorbij, twee mannen en een vrouw. Er volgde nog een biker die te voet naar boven kwam en even bleef wachten. Volgens deze Franstalige man had het onweer van gisteren geen goed gedaan. We hadden inderdaad al een aantal zompige plaatsen te zien gekregen. Hij vroeg hoeveel kilometers we al achter de rug hadden, wenste me nog “un bon promenade” en vertrok. Een knappe holle weg leidde me naar de bevoorrading die opgesteld was op de parkeerplaats tegenover de taverne nabij de ruïnes van de abdij van Viller-La-Ville, gelegen op de grens tussen deze gemeente en Baisy-Thy (Genappe) en Court-Saint-Etienne (21 km).

Aan de stop was keuze genoeg uit peperkoek, cake, wafels, alles weliswaar in zeer kleine partjes gesneden, fruit, water en water met grenadine. Na lang kwam ik er SilverFokske en Dennis nog eens tegen! Zij waren omstreeks 8.30 u gestart, reden de grote toer en passeerden voor de tweede keer aan de stop met nog een dikke 15 km te gaan. Aan de stop was ook de splitsing tussen de routes van 35 km en deze van 50-65 km. Om 12.00 u weer op weg en direct het Bois d’Hez in voor een stevige klim, gevolgd door een zware singletrack waarin een diepe geul is uitgesleten. Ik heb hier ooit in de andere richting gereden bij zeer slecht weer, alsof men er door een riviertje moest rijden! De track eindige op een hoogvlakte waar koolzaadvelden de omgeving geel kleurden. Een stevige klim over een grasspoor in een holle weg, waar ook twee wandelaars liepen, leidde me tot aan een kruispunt van veldwegen op een plek die “Les quatre chênes” heette. Op elk van de vier hoeken van het kruispunt stond effectief een forse eik. Volgens een wegwijzer was ik op anderhalve kilometer van de abdij van Villers-La-Ville. De singletrack liep verder voorbij het kruispunt, stevig op en af, gehavend met putten, plassen, wortels en langsheen prikkeldraad om een volgende knappe hoogvlakte te bereiken. Het was er windstil zodat de zonnewarmte duidelijk voelbaar werd. Ik kreeg er de eerste twee bikers sinds de stop te zien.

Het was rustig naar beneden bollen in een brede holle weg op 24 km, om weer een hoogvlakte te passeren, en een aantal zachte klimmetjes voor de wielen te krijgen, afgesloten met een vrij vettig pad tot aan een straat in Baisy-Thy die La Houlette heet. Daar had je een knap uitzicht over de streek. Ik moet er op de grens van Sart-Dames-Avelines (Villers-La-Ville) en Baisy-Thy (Genappe) gestaan hebben. Plaatsen waarvan geen sterveling zal gehoord hebben, tenzij hij er ooit ging wandelen of met de bike passeerde! Ik kreeg er nog eens twee bikers te zien op 26 km van het vertrek omstreeks 12.40 u. Een asfaltbaantje leidde me tot aan een volgend knap bos waar we van 27 tot 28 km bij aanvang door een zone met pas gevelde bomen reden en daarna over een woest paadje werden gestuurd waar het klimmen was over wortels. Daar ben ik even aan de kant gegaan om twee oudere echtparen op wandel te laten passeren. Een zeer stevige klim over een lang keienpad bracht me weer naar een door koolzaadvelden geel gekleurde hoogvlakte in de lentezon. Een knap breed maar doornat bospad met grote plassen voerde me naar een betonbaantje in een meer open omgeving om de rand van de bewoonde wereld van het kleine Baisy-Thy te bereiken. Daar diende een kasseibaantje te worden overgestoken om een assenweg te bereiken. Deze leidde naast een oude witte hoeve met achterliggende nieuwe stallingen en loodsen naar een hoogvlakte. De hoeve herkende ik van eerdere tochten in deze streek. 29,75 km om 13.00 u. Daarna ging het weer eventjes de bewoonde wereld in om het schilderachtige langgerekte dorpsplein van Baisy-Thy over te steken. Hier passeerde ooit de Trace d’Hez en stonden er toen seingevers.

Na de doortocht van Baisy-Thy volgde tot 32 km een knap stukje bos over een vrij vlak smal paadje dat er naast het riviertje La Falise loopt. Het paadje lag er na de regen van gisteren redelijk nat bij. Ik kwam uit het bos tegenover een huisje dat er vrij eenzaam aan de rand van de bossen staat en waar een hond driftig kwam blaffen toen ik er even halt hield. Rechtsaf weer de bossen in en na een klim bereikte ik aan het einde van een holle weg de plek waar de 65 km zich van de route van 50 km afscheidde. Ik kreeg er één biker te zien die de extra lus voor de langste toer achter de rug had en één die er nog aan begon. Even getwijfeld om toch de volledige toer te rijden, maar toch maar bij mijn keuze voor de 50 km gebleven. Voor mij ging het rechtsaf en tot 34,5 km volgden enkele stevige klimmen in holle wegen, afgewisseld met zachter stijgende bospaden. Tijdens een zachte klim moet ik dan toch een pijltje gemist hebben, want eens het bos uit aan een straat, trof ik geen pijlen. Ik vond het ook al raar dat een biker die me volgde ineens niet meer te bespeuren was. Toen ik op mijn stappen terugkeerde zag ik dat deze man in de verte had halt gehouden en teken deed dat ik rechts had moeten aanhouden op een splitsing. Er volgde een leuke steile afdaling in een smal bospaadje waarna er na 34,50 km om 13.30 u een einde kwam aan een mooi bosrijk stuk van deze tocht.

Eventjes raakte het parcours weer de bewoonde wereld van Baisy-Thy aan de grens met Fosty op een plaats die ik recent nog passeerde tijdens La Trace d’Hez vanuit Tangissart om er opnieuw de velden in te duiken. Vanuit de velden ging het weer de bossen in en volgde op 36 km een zware klim over een met wortels bezaaide track naast een kleine kloof. Daar was het even te voet. Dit pad is te zien in een filmpje van een toertocht in deze streek enkele jaren geleden. Het ging een strook met jongere bomen in om nogmaals een zware wortelklim te moeten trotseren. Ik herkende de plek waar ik in 2011 mij knie ferm bezeerd had tijdens de tocht vanuit Tangissart toen ik viel bij het trotseren van een wortel waarachter een hoogteverschil van enkele tientallen centimeters. Toen kwamen we van de andere kant en hadden we hier dus een afdaling voor de wielen. Nu was het naar boven strompelen. Te voet, want je moet al flink wat jus in de benen hebben om hier rijdend op te geraken. De beloning kwam dan toch onder de vorm van een lange, zachte afdaling doorheen een prachtig bos vol geurige blauwe wilde hyacinten. Er liepen daar ook redelijk wat wandelaars met kleine kinderen te genieten van al dat moois. Gekozen voor de zijpaadjes want de centrale bredere bosweg was onberijdbaar door het vele slijk.

Het pad ging over in een dalend bospad met een meer rotsachtige bodem en ik meende de plek te herkennen, ook al kom ik er meestal van de andere kant en is het er klimmen geblazen. Mijn vermoeden bleek te kloppen toen ik beneden op een asfaltbaantje arriveerde dat een zijstraat is van de grote weg die langsheen Villers-La-Ville passeert. Hier had ik op 21 april nog gereden, want deze plek wordt traditioneel ook aangedaan tijdens de Trace d’Hez. De mensen aan de bevoorrading waren al bezig met de opruim, de tent lag al op een aanhangwagentje en ik ben er niet meer gestopt. 38 km om 14.00 u. Zoals ik daarstraks tegen SilverFokske en Dennis zei was de kans groot dat zij al thuis in de zetel zouden zitten wanneer ik hier terug zou passeren! En dat zal niet veel gescheeld hebben! Het ging eventjes langsheen de grote baan, de Rue de Chévelipont, richting Tangissart. Langs deze weg staat het tijdens La Trace d’Hez vol geparkeerde wagens bij gebrek aan parking elders. Men rijdt er naast La Thyle, niet de Dijle, maar wel een zijriviertje ervan, en overschrijdt binnen de honderd meter zowel de grens met Baisy-Thy als met Court-Saint-Etienne. Aan het eenzame huis langsheen deze baan dienden we over te steken, dook het parcours weer de bossen in en was het ferm klimmen geblazen op een steile helling over oude asfalt, overgaand in onverhard. Na enige tijd bereikte ik enkele huizen aan de rand van de bebouwde kern van Tangissart, waar kinderen zich luidruchtig amuseerden op een trampoline. 39 km.

De felle verblindende lichtjes bleken de weerkaatsing van de zon op een metalen band rond een betonnen paal te zijn. Ik bereikte een lang en steil kasseibaantje dat tot in het centrum voerde. Een bizarre straat eigenlijk, met aan weerszijden lintbebouwing met huizen waarvan het volgende altijd een stuk lager staat dan het vorige! En hier en daar geparkeerde wagens die best uitgerust zijn met een stevige handrem! Je moet het toch gewend zijn van in zo’n straat te wonen! Strompel maar naar uw huis als je oud en slecht te been bent! Maar goed dat La Trace d’Hez niet langs hier vertrekt, want dan ben je na de eerste kilometer al compleet murw! Eens beneden ging het voorbij de kerk, de grote baan van daarnet weer over om aan de overzijde van de weg de bossen van La Roche, net zoals Tangissart een gehucht van Court-Saint-Etienne, in te duiken. Eens de spoorweg over veranderde de ondergrond weer in onverhard en kreeg ik een zware grasklim voor de wielen naar een bos op een heuvel toe. Deze klim zat ooit in het begin van La Trace d’Hez waardoor mijn tong al van bij aanvang over de grond sleepte! Ondanks het feit dan ik nu al 40 km achter de rug had ging het vandaag beter als toen! Links staan verderop nog een paar huizen met een mooi uitzicht op de vallei en de huizen van Tangissart op de helling aan de overkant van La Thyle in de lentezon onder een blauwe hemel. Knap! Voor mij ging het rechtsaf het bos in voor nog een stevig vervolg van de klim. Eens die overwonnen, volgde een brede natte bosweg en ging het in een straat van La Roche lekker naar beneden om dan weer naar boven te moeten strompelen in een smal steil servitudenpaadje en uit te komen tot bijna in de tuin van de mensen die op de helling wonen. Rechtsaf achter de tuinen van enkele huizen na 42,50 km om 14.35 u.

Het servitudenpad ging over in een echt bospad om er na 43,5 km nog een splitsing te treffen tussen de routes van 25 km en 35-50-60 km, waarschijnlijk omdat al deze afstanden de bevoorrading in Villers-La-Ville moesten kunnen passeren. In de diepte hoorde ik water stromen, vermoedelijk van het riviertje La Thyle, maar door het overvloedige groen kon ik er niets van zien. Het ging verder het bos in en na enige tijd volgde een korte, maar zware klim in een bocht van een half holle weg. Zwaar omdat de bodem er één wakke modderbrij was. Het was dus te voet naar boven. Ik kreeg er na de modder getrotseerd te hebben eindelijk nog eens een biker te zien en was opgelucht van vast te stellen dat ook hij te voet naar boven kwam. Er volgde nog een lange klim doorheen het bos tot ik uitkwam aan de witte vierkantshoeve en de enorm grote zendmast die ik onlangs nog gepasseerd was tijdens La Trace d’Hez. Heel in de verte zag ik de gele koolzaadvelden van waaruit ik daarstraks de mast al had zien staan. De biker van daarnet stak me hier voorbij. Even de betonbaan op om daarna het bos weer in te duiken naast de mast via de plek waar vorig jaar Tangissart een bevoorrading had staan. 45,22 km om 14.55 u en ik begon te verlangen naar het einde.

Het ging weer richting het bos over een zacht klimmend pad tussen bos en velden. Even een privaat overwoekerd zijwegeltje ingeslagen voor een sanitaire stop en terwijl ik daar stond zag ik op het pad nog drie bikers voorbijkomen. Ik was dus niet de enige die nog zo laat op weg was. De bosweg ging over in een servitude tussen huizen en tuinen in Court-Saint-Etienne en na een zachte afdaling bereikte ik weer gele koolzaadvelden en ging het een betonwegeltje op van waaraf ik de grote zendmast weer kon zien staan. Er volgde een plezant grasspoor tot aan een kasseibaantje dat diende gekruist te worden om een grindpad in te slaan dat er door een bos liep. Er stak me daar nog een snelle biker in een geel truitje voorbij. 49 km om 15.25 u. Twee lekker lopende veldwegen en een betonklim brachten mij weer naar Mont-Saint-Guibert waarbij ik in de verte en in de diepte het Institut Notre Dame des Hayeffes zag staan, de startplaats van de tweede tocht vanuit deze gemeente, dit jaar op 2 juni. Een mooie holle kasseiweg bracht me weer tot in het dorp. Er volgden nog enkele straten, waaronder de Rue de l’Orne in een vrij nieuwe wijk met mogelijkheid tot parkeren! Straatjes, afgewisseld met enkele servitudes brachten me weer tot de school in de Rue des Ecoles.

Daar was geen enkele biker meer te bespeuren, enkel lege tafels en banken onder de tent, en een man van de organisatie, ik vermoed een onderwijzer van de school, vertelde me dat “mijn vrienden” intussen vertrokken waren. Allicht! Ik veronderstel dat Peter gemeld heeft dat er nog een trage op komst was! Ze weten dat ik er een dagtocht van maak! Ik kreeg er nog water en twee wafels aangeboden en heb nog even gepraat met enkele mensen ter plekke. De jonge onderwijzer kende de site www.mtb-you.be omdat hij er deze tocht in de kalender plaatst. Een dame vertelde me nog dat er dit jaar vierhonderd deelnemers waren tegenover zeshonderd vorig jaar, maar dat men toch tevreden was met de opkomst. En dat er moeite gedaan wordt om wat de paden betreft niet uit hetzelfde vaatje te tappen als de toertocht Les Hayeffes. Afscheid genomen toen de medewerkers buiten kwamen om hun organisatie met een drink af te sluiten met de mededeling dat er over de tocht een verslag zou volgen, wel in het Nederlands. Mais je passe le bonjour à toutes les personnes qui ont organisées le VTT Du Bon Départ et merci pour l’accueil cordial, cet excellent rando et un dimanche superbe dans les environs de Mont-Saint-Guibert. Allicht rijd ik hier op 2 juni weer rond tijdens de VTT Des Hayeffes. En dat zal wel iets bijzonders worden omdat het daarvan de tiende editie is!

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you.be en op mountainbike.be!

11-05-2013 om 00:00 geschreven door StrammerMax

De straat over om een schilderachtig plekje te bereiken en over een zacht klimmend paadje te rijden dat voorbij een fris groen grasveld en een oude witgeschilderde hoeve met watermolen leidde.  Het Molenhof van Huldenberg.  Dan de grote baan over om al van bij aanvang de hoogte in gestuurd te worden over een vrij stevige klim in de Dreefstraat, voorbij enkele huizen en een kampeerterrein om zo een off-road-paadje te bereiken dat er omzoomd was door lage bomen.  Eens die bomen voorbij kreeg ik zicht op een knappe hoogvlakte.  Daar diende zich na 3 km het eerste probleem al aan, vermits er een splitsing was tussen de zwarte en de blauwe vaste route zonder verdere aanwijzingen.  Er stond een kaartje van Bloso, maar de rode bol “u bevindt zich hier” ontbrak op die kaart, dus dat was al niet erg handig.  Gekeken naar de mogelijk te rijden routes en afstanden.  De blauwe route was 30 km lang, dus dat leek me een goede optie.  Maar zoals nadien zou blijken ook de verkeerde!  Want dit was de blauwe route van Duisburg, terwijl de nieuwe routes van Huldenberg te bereiken waren via de zwarte route!  Linksaf gegaan terwijl ik dus rechts aan had moeten houden!

Er volgde een pad doorheen een knap open landschap met kleurrijke velden over een betonbaantje en een holle kasseiweg tot in Duisburg.  Daar voegde er zich na 5,5 km een rode route bij.  De omgeving was er knap, met mooie vergezichten.  Het ging er de knappe Raffelbergweg op, zacht klimmend in een open, glooiend, zonovergoten frisgroen landschap.  Op 7,50 km kwam dit pad uit in de Bredeweg te Vossem (Tervuren) waar een eenzame wielertoerist de enige levende ziel was.  Het loonde de moeite om eens achterom te kijken en het pad dat ik bereden had van hieruit in het landschap te zien liggen.  Aan het einde van de Bredeweg diende ik een baan te kruisen naar een stoffig off-road pad, de Dorreweg, waar het naar beneden ging  over grote stenen.  Daar stak me een andere biker voorbij, een neger dan nog wel, en die kom je maar zelden tegen op een bike!  Hij dook aldus net voor mijn wiel de Dorre Dondersteen in op 9 km na de start.  Dit is een knappe smalle buurtweg op de rand tussen bos en velden, bij aanvang lekker naar beneden hellend, waarna het oppassen is voor een aantal wortels en een geul links die wat door de begroeiing verstopt ligt, om tenslotte over te gaan in een goed berijdbaar smal paadje.  Dit alles doorheen een prachtige omgeving, even prachtig als de naam van het paadje!

Waar de Dorre Dondersteen weer de open velden bereikte, trof ik twee wandelaars en aan het volgende kruispunt van veldwegen twee vrouwen die aan Nordic Walking deden.  De open veldweg die ik diende te volgen ging over in een holle weg, zijnde Ten Hertswegen in Duisburg (Tervuren) op 10,5 km van de start.  De rode route die tot hier nog steeds samen had gelopen met mijn  blauwe parcours maakte zich daarvan los, maar er kwam nu een groene route bij.  Er volgde een mooi bospad dat langsheen een lange, deels door de tand des tijds ingestorte en weelderig met klimop begroeide muur doorheen een bos liep om weer uit te komen in de velden.  Daar reed ik even langsheen een vijver doorheen een prachtig landschap.  De rit voerde me dan naar en doorheen Vossem over een knappe servitude achter tuinen en langsheen een waterloop, ik vermoed de Voer.  12,90 km om 11.40 u.  Het ging door enkele straten en via een holle kasseiweg tot aan de Boterstraat in Vossem (14 km).  Om de rit verder te zetten over een afdaling  over een spoor in een bijzonder knappe holle weg waarvan de wanden steeds hoger en hoger werden.  In de hoogte grenzen de tuinen van de mensen die er wonen tot aan de bijna verticale wanden.  Het paadje luisterde er naar de naam Kerselaarstraat.

Eens deze holle weg weer uit ging het doorheen enkele woonstraten en diende ik een grote baan te kruisen aan een met verkeerslichten beveiligd kruispunt.  Aan de overzijde per vergissing rechtdoor gereden in een brede straat met mooie villa’s.  Op mijn stappen teruggekeerd, want de pijlen wezen in de richting van een paadje naast de grote baan dat Bosdelle gedoopt was.  Ik reed er een stukje in een kleine door bossen omzoomde vlakte, daarna door een stukje bos om een zacht klimmende holle weg te bereiken die me weer tot in de open velden bracht.  Een kasseibaantje voerde me tot in een straat, nog steeds in Vossem, na 17,86 km en om 12.05 u.  Links de baan op en weer rechtsaf om te zien dat de groene route en de blauwe route van elkaar scheidden.  Zoals gepland de blauwe route blijven volgen.  Na een kort stukje over het asfaltbaantje ging het na 19 km opnieuw de velden in om er gedurende anderhalve kilometer een mooie vlakke veldweg te treffen die er doorheen een open landschap met knappe vergezichten voerde.  Deze veldweg bracht me tot aan de Everbergsesteenweg, een rustig betonbaantje, om daarna de drukke Tervuursesteenweg in Leefdaal te moeten kruisen.  Een asfaltbaantje op doorheen een groene omgeving tot aan een soort kasteelhoeve waar het even zoeken was naar het volgende pijltje.  Er waren daar namelijk wegenwerken aan de gang en vermoedelijk was daardoor een pijltje verdwenen.

Het was rechtsaf een pad in dat doorheen een soort van parkdomein voerde.  Eens het parkbos uit werd het paadje smaller en liep het evenwijdig met een waterloopje, vermoedelijk weer de Voer.  Verderop was het gissen geblazen, want daar waren op een paaltje twee blauwe pijltjes bevestigd.  Het ene wees naar links, de waterloop over, het andere rechtdoor verder langs het water.  Even linksaf gereden, maar aan de volgende straat, ter hoogte van het parochiaal centrum, trof ik geen pijlen meer.  Wel een groen van een route die van de andere kant kwam en een blauw aan de waterloop dat naar links wees.  Geopteerd om de blauwe route evenwijdig met de beek te blijven volgen.  Tot dik 24 km bleef ik naast de kabbelende waterloop rijden over een plezant smal paadje tot het linksaf ging aan het kruispunt met een betonbaantje.

Het ging dan Leefdaal uit over een superknap smal paadje en stevig klimmend de hoogte in om uit te komen op een hoogvlakte met weer eens mooie vergezichten.  12.50 u.  Dan ging het verder over deze hoogvlakte tot ik op 27 km een assenweg bereikte.  Deze weg voerde me langsheen private bossen tot aan het kruispunt met een andere onverharde bosweg.  Even van het parcours afgeweken en links in plaats van rechts afgedraaid.  Ik bereikte een grote kalme baan (de Langestraat volgens een nadien bekeken kaartje) op de grens tussen Leefdaal-Bertem en Neerijse-Huldenberg aan een met klimop begroeid kapelletje.  Rechtsomkeer gemaakt en weer naar het parcours gereden.  Daar ging het lekker naar beneden over een kwistig van rotsen en stenen voorziene paadje dat er nog steeds de grens volgde tussen een privaat bos en de velden tot aan een grote witte hoeve in een knappe omgeving.  28,75 km om 13.20 u.  Ik vervolgde mijn weg over een landelijk kasseibaantje, de Ganzemanstraat in Neerijse.  Om via de Biezenstraat, een zacht klimmend betonwegeltje doorheen de velden, rechtsaf het bos in te rijden over het Ijsewandelpad.  30,82 km om 13.30 u.  Dit pad ging van een holle weg over in een veldweg.  Eens van tussen de bomen zag ik in de verte een watertoren staan die ik nabij de start had opgemerkt.  Ik reed dus terug in de richting van Huldenberg.

Een proefveldje voorbij waar de gezaaide gewassen voorzien waren van naambordjes.  Om daarnaast op 32 km linksaf een afdaling te treffen doorheen een knap hol pad tussen de bomen.  Ik bereikte weer de open velden waar aan een kruispunt van veldwegen een mountainbikekaart stond.  De zwarte route kwam er van de andere kant.  De “Veldweg” in waar ik een tegenligger trof die vermoedelijk op de zwarte route reed.  De baan over en weer linksaf om op 33,5 km een leuk paadje te treffen dat pijlsnel naar beneden voerde over een kwistig met stenen en rotsen bezaaid pad, één van de weinige technische stukjes op het parcours.  Ik bereikte de voetbalterreinen van VK Huldenberg en na 35,5 km was ik weer aan de sporthal De Kronkel.  14.15 u.  De rit was door mijn zijsprongetjes dus iets langer geworden dan de voorziene 30 km.

Geen zin om al naar huis terug te keren ben ik dan opnieuw vertrokken om de zwarte route van 15 km nog te rijden.  Het ging dus weer langsheen de fel klimmende Dreefstraat tot aan de splitsing op de grens met Overijse waar zwart en blauw scheidden.  Er kwamen twee jonge wielertoeristen aan die daar afstapten omdat beton er plots overging in kiezel en zij geen lekke smalle bandjes wilden riskeren!  De veldweg bracht me nu tot in Loonbeek-Huldenberg na ongeveer 40 km.  Over asfalt ging het dan de Vranksberg af en een grote baan over alwaar de groene vaste route de zwarte voor heel even vervoegde.  Onderweg kruiste ik daarbij de Jan Van der Vorstlaan, een naam die een belletje deed rinkelen.  Beneden aan de grote baan werd duidelijk waarom.  Daar heb ik namelijk al een aantal keren geparkeerd voor de jaarlijkse toertocht vanuit Loonbeek.  Aan die parkeerplek heb ik een slechte herinnering!  Door het afrijden van een borduur werd het plaatje waarop het stopcontact voor m’n fietsdrager is bevestigd verwrongen en in de achterbumper gedrukt, met scheuren in de bumper voor gevolg.  Maar onlangs heb ik het geluk gehad dat iemand m’n auto achteraan aanreed waardoor de hele bumper, en alleen de bumper, in gruizelementen lag.  Het zaakje is intussen netjes hersteld!  Er was al eens iemand tegen gereden, maar die had het hazenpad gekozen.  De laatste was eerlijk en heeft wel zijn gegevens achtergelaten.  Hij maakte ook de meeste brokken!

Er volgde een redelijk zware klim over een brede assenweg in het Margijsbos waarbij ik een eenzaam in het bos gebouwd huis passeerde.  Op 41,5 km bereikte ik weer een open vlakte.  Via de Grote Keistraat, een smal betonbaantje, ging het dan lekker neerwaarts.  Ter hoogte van het kruispunt met een grotere baan stonden enkele nieuwgebouwde huizen.  Er was daar ook een waterpoel vol gekwaak van brulkikkers.  Hier kreeg ik dan voor het eerst een pijl te zien die speciaal voor deze gelegenheid was aangebracht.  Indien ik vanochtend dus de andere richting zou hebben gekozen, dan had ik de toer kunnen rijden zoals hij bedoeld was!

Want een asfaltbaantje bracht me tot aan de plek waar speciaal voor deze maidentrip een splitsing was voorzien voor de routes van 36-48 km (zwart-blauw volgen voor de 36 km en zwart-blauw-rood volgen voor de 48 km) enerzijds en de routes van 15-27 km (zwart voor de 15 km en zwart-rood voor de 27 km) anderzijds.  Omdat ik er al 44 km op had zitten, leek het mij verstandig om bij mijn keuze te blijven en dus gewoon de zwart route verder te blijven volgen.  Ik bereikte dan over asfalt de bewoonde wereld van Sint-Agatha-Rode waar eveneens aanduidingen voor de gelegenheid waren aangebracht.  Omstreeks 45 km kreeg ik een leuk servitudenpaadje voor de wielen dat me langsheen een stukje bos en voorbij tuinen voerde vanaf een plek die “Onderbos” heette.  Met een mooi uitzicht over de omgeving.  Hier kreeg zwart het gezelschap van een rode route, maar aan de verkleurde pijlen te zien, was dat geen van recente datum.  Op palen waar zwarte pijlen waren bevestigd stonden er ook nieuwe rode bij.  Op 46 km ging het daar weer de velden in.  Om daarna een stuk bos te doorkruisen dat deel uitmaakt van het Staatsnatuurreservaat Rodebos- en Laanvallei (47 km).  Deze naam riep bij mij herinneringen op van andere toertochten, ik vermoed deze vanuit Loonbeek.  Het was niet de eerste keer dat ik in deze omgeving reed, maar deze tochten gingen meestal meer zuidelijk de richting van Waals-Brabant uit, naar de omgeving van Pecrot en Nethen, terwijl ik nu meer noordelijk had gereden in de richting van Tervuren en Bertem.

Op 48 km bereikte ik de bewoonde wereld van Terlanen (Overijse) waar ik een pijltje over het hoofd zag en daardoor even verkeerd reed.  Ik kreeg er eindelijk nog eens een andere biker te zien.  Ik kreeg er af te rekenen met een nijdige klim over een servitude, overgaand in een nog zwaardere klim over een kasseistrook in de Daleborreweg.  Omdat mijn pijp zo stilaan uit was ben ik over de kasseien te voet naar boven gestrompeld.  Eens boven gingen de kasseien over in een knappe veldweg, eerst vrij vlak en daarna lekker zacht naar beneden.  Hier liep de zwarte route samen met een groene.  Op 51,50 km reed ik het grondgebied van Huldenberg weer binnen en in een stukje bewoonde wereld gingen zwart en groen weer uit elkaar.  Zwart rechtdoor blijven volgen, ook al ging groen linksaf de hoogte in over een veelbelovend paadje.  Luttele ogenblikken later bereikte ik de sporthal De Kronkel, exact om 16.00 u en na 55,73 km.

Ik heb de route dus niet helemaal gereden zoals bedoeld was, maar dat kon de pret niet drukken.  Ik meende de oorzaak te leggen bij mijn late vertrek, maar blijkbaar waren er nog deelnemers die de verkeerde kant uit gingen kort na het vertrek na de klim in de Dreefstraat.  Daar in de omgeving liggen namelijk nog vaste routes die met dezelfde kleuren zijn aangeduid en iemand die niet van de streek is kan niet weten over welke routes het gaat.  Temeer daar op de kaarten de rode bol “u bevindt zich hier” overal ontbreekt!  Van de bevoorrading, de bikewash, de gratis consumptie en de andere faciliteiten die voor deze opening voorzien waren door de sportdienst Huldenberg in samenwerking met MTB Team Loonbeek, heb ik dus geen gebruik gemaakt.  De toer zelf is niet al te technisch en kan door elke mountainbiker gereden worden.  Er komen een aantal pittige beklimmingen in voor, men berijdt een aantal knappe holle wegen en het doorkruiste landschap is danig mooi dat het de moeite loont om eens in deze streek te komen biken.  Wie kennis wil maken met deze streek kan op 31 mei komen rijden vanuit Duisburg, begin augustus vanuit Loonbeek en ook de club Voervallei Vossem organiseert een jaarlijkse toertocht in december.

Het verslag van deze rit is ook te lezen op mtb-you.be en op mountainbike.be!

06-05-2013 om 00:00 geschreven door StrammerMax

Het was even gesukkel om een parkeerplaats te vinden, want in het straatje waar ik vorig jaar stond bleek een parkeerverbod te zijn.  Uiteindelijk een plekje toegewezen gekregen in de weide aan de andere kant van de Steenweg op Vilvoorde.  Daar was al direct hilariteit toen enkele deelnemers de banden van hun auto stevig bevuild door vrij verse koeienvlaaien aantroffen!  Ik ontsnapte zelf slechts op het nippertje aan de vegetarische taart die ik naast mijn wagen ter hoogte van het portier aantrof!  Wardje en zijn maat van 3-Cad-Systems gespot terwijl ze zich klaarmaakten.  Me ingeschreven bij Crash Biker voor de 75 km.  Elke deelnemer kreeg als praktisch aandenken een buff mee met als tekst “Straf in Bergaf en een bleke achteraf”, waarmee zij hun godendrank, die ze zelf Blaff doopten (bleke Affligem n.v.d.r.), promoten.  De Straf-in-Bergaf-Blaff-buff met andere woorden.  Nog een praatje gemaakt met Bergaffer Streets, tijdelijk op non-actief gezet na een ongelukkige smak op deze aardkloot.  Net zoals vorig jaar gaf hij voor wie dat wenste uitleg bij de grote routekaart aan de start.  Bij het vertrek Catwomen en haar gezelschap nog te zien gekregen.  Voor het eerst ontmoet toen ze een petotter had gemaakt in de Patotterij in Waasmunster (juli 2011)!  De eerste kilometers van de toer zou ik in hun nabijheid blijven rijden.

Het was 9.30 u toen ik vertrok, een uur later dan vorig jaar!  Mijn lot was dus al van bij de start bezegeld: ik zou hier als laatste arriveren!  Het ging de Steenweg op Vilvoorde op om een honderd meter verder rechtsaf een veldbaantje in te slaan.  Reeds na 750 m troffen we daar een eerste splitsing waar de twee kleinste routes zich losmaakten van de rest.  Er volgde een korte singletrack in een strook bos waar de bodem bedekt was met honderden witte anemonen.  Nu de temperaturen iets hoger zijn ziet men alles letterlijk groeien en open barsten.  Ook de paardenbloemen en margrietjes waren reeds overal tegenwoordig.  Het weer was mooi, beter dan voorspeld, de zon beloofde er een mooie dag van te maken!  Tot 2 km volgde een hobbelig veldpad.  Tot 5 km volgde een mooi smal veldpad tussen frisgroene velden, naast een bosrand, om uit te komen aan de Waaienberg in Droeshout, de plek waar tijdens het laatste weekend van juli de Waaienbergkermis met de Boerenbike neerstrijkt!  Wie dit nog nooit meegemaakt heeft, moet beslist eens naar daar komen!  Eventjes ging het er over de landelijke asfaltbaantjes om op 6 km opnieuw een splitsing te treffen tussen de 15-30 km en de rest.  Er volgde een singletrack op de rand van bos en veld, dus tussen bomen en prikkeldraad.  Even uitkijken dus!  Een moeder ontfermde zich over haar wenend kind.  Verderop stonden in een bocht nog een broertje en zusje te wachten.  Vanaf het smalle veldwegeltje doken we een bos in.

Van 8 tot 9 km volgden de eerste twee echt stevige klimmetjes in het open veld.  Het gezelschap van Catwomen had het daardoor te warm gekregen en stond aan de kant om hun jas uit te trekken.  Had ik tot dan toe in hun zog gereden, hier speelde ik hen definitief kwijt.  We reden toen over de buurtweg of kerkwegel Bosveldweg.  Vele paadjes dragen hier een naam, vermeld op kleine bordjes.  10.00 u.  Tijdens een afdaling over een stukje asfalt ter recuperatie stoven enkele mannen met de drie apen “horen, zien en zwijgen” op hun truitjes me voorbij.  Na een veldweg trof ik na 11 km de splitsing waar de 30 km apart ging van de rest.

Via een assenweg naast de spoorlijn ging het lekker naar beneden om een stukje bewoonde wereld te bereiken, een kruispunt van een iets drukkere weg over te steken (volgens mij was ik hier met de auto gepasseerd) en om daarna een klim aan te vatten in een veldweg na 12,5 km.  Die weg leidde naar de rand van een klein natuurgebied, waar we een bos in doken over een iets vochtiger paadje.  Na een volgende veldweg volgde weer een stevige klim waar ik achter een biker kwam te rijden die hetzelfde trage tempo aanhield als ik.  Op 15 km kwam een splitsing waar de 55 km zich losmaakte van de 65-75-95-105 km.  Ik reed intussen in het Heierveld op het grondgebied van Asse.  Toen ik in een open vlakte met hoogspanningsmast kwam, herkende ik de plek waar ooit de bevoorrading van de Boerenbike stond.  Toen ik er even halt hield stopte een Strafinbergaffer met zoontje er met zijn terreinwagen.  Om te melden dat ik nog een heel stuk te rijden had!  Dat klopte, dus ik hoopte dat de pijlen niet te snel opgeruimd zouden worden!  Via de veldweg reed ik Kobbegem binnen waar op een plein nabij de kerk ook ooit een bevoorrading stond van de Boerenbike editie 2011.  Toen kwam ik er de Weetabix-boys en Hookipa tegen.

Het was even klimmen door de straten in het centrum van Kobbegem.  De school/jeugdhuis ’t Ressorke voorbij om puffend de volgende landelijke veldweg te bereiken.  Deze bracht me naar een prachtig glooiende hoogvlakte en tot de splitsing waar de 65 km haar eigen weg op ging.  Voor mij was het linksaf en in de verte zag ik na 19 km de gele tentjes van de eerste bevoorrading staan op dezelfde plek als vorig jaar.  De tragere biker van daarnet was de enige andere present.  Eén van de mannen ter plekke wist me te vertellen dat ik er vorig jaar als laatste was gepasseerd!  Dat was nu niet het geval, want er kwamen nog twee bikers toe.  Dit jaar waren er blijkbaar meer latere vertrekkers, ook voor de grotere afstanden.  Misschien omwille van het mooie weer!  Vorig jaar was het een hondenweer en lag alles er zeer zwaar bij nadat het de ganse nacht van vrijdag op zaterdag geregend had!  Modderdabben van begin tot einde was het toen!  Zwaar afgezien!  Ik had nu vrij behoorlijk gefietst.  Mijn gemiddelde lag hoger dan gewoonlijk, maar het zou tijdens de rest van de rit naar de gebruikelijke lage waarde zakken!  Fruit, cake en sportdrank stonden op het menu.  Groot was mijn verbazing van aan de horizon de basiliek van Koekelberg en de bollen van het Atomium te zien!  Wat een tegenstelling!  Vanuit zo’n landelijke omgeving deze kenmerkende gebouwen van ’s lands hoofdstad te kunnen aanschouwen!  10.45 u.

Onmiddellijk na de stop kwam er een splitsing tussen de ritten van 95 km en 75-105 km.  De vooropgestelde 75 km gevolgd, linksaf en nog eens linksaf over de hoogvlakte om de tentjes van de stop weer in de verte te zien staan.  Ik reed er over het Dertienbunderswandelpad!  Klimmend over een betonbaantje en klimmend en dalend over een veldweg kreeg ik het Atomium nog van dichterbij te zien.  Op 22,5 km kwam er even een stukje bewoonde wereld en werd ik in een bizarre servitude gestuurd die via het rommelige erf  van een hoeve en langsheen dito tuinen naar de achterliggende velden voerde.  Alsof ik door de mensen hun tuin reed!  Er lag daar wel veel brol en puin.  In het opmerkelijke paadje werd ik verder geconfronteerd met wortels, lage takken waarin ik bijna met m’n helm bleef hangen en schrikdraad die ik op een haar na miste!  Het was er plezant rijden omdat het zo bizar was!  Het geluid van de nabije snelweg zwol aan en even later reed ik over een graspad dat er naast liep, goed voorzien van wortels, stenen en diepe sporen, vanaf de Obbergenstraat in Asse.  Ik heb hier nog al gereden, ook tijdens andere tochten (Ganshoren?) en op dat paadje over een schuine helling heb ik het niet zo begrepen.  Me even opzij gezet om een meer zelfzekere biker te laten passeren.  Eigenlijk was het deze keer bij dit droge weer behoorlijk te doen.  Maar je moet er toch opletten voor de soms diepe sporen en als het er nat bij ligt is het andere koek!  Verderop rijd je dan voorbij de Health City.  Eens daar voorbij ging het de brug van de snelweg onder.  25 km om 11.15 u.

Direct na de brug weer linksaf tussen de struiken.  Het is zeer jammer dat daar een enorm sluikstort te bewonderen is!  Dat mensen zich daar mee bezig houden!  Naar daar komen om uw gewoon huisvuil te dumpen!  Sommigen zijn nergens voor verlegen!  Het paadje leidde me naar nog meer bos en samen met twee anderen bereikte ik het crossparcours dat daar in de loop der jaren aan de rand van het Laarbeekbos is ontstaan.  Ook hier plaatsen met rotzooi en achtergelaten flessen.  Er lag ook een helm naast een halfvol flesje cola.  Daarom maar even opgelet om geen downhiller voorbij te zien stuiven!  Dat zou nogal vonken geven!  Want er liggen daar enkele stevige heuvels!  Echte bikkels en meer begenadigde bikers kunnen hier hun hart ophalen over de bulten, putten en steile afdalingen.  Aan deze stramme ondergetekende is het minder besteed!  Ook omdat ik alleen rijd en na een eventuele val niet zieltogend zou blijven liggen!  En omdat ik in het dagelijks leven op mezelf ben aangewezen kan ik me geen gebroken ledematen permitteren!  En omdat ik een pannenkoek ben!  Naar het einde toe kwam er een voor mij onmogelijke klim!  Terwijl ik naar boven strompelde kwam er nog een biker toe.  Mij aan de kant gezet om te zien dat deze kerel zonder verpinken naar boven reed!  Hij dreigde even in moeilijkheden te komen aan een dikke wortel, maar smeet zich er met een extra krachtinspanning over om fietsend helemaal tot boven te geraken!  Ik kan daar enkel van dromen!  Van 26 tot 27 km reden we doorheen dit stukje van het Laarbeekbos in Jette, vlak naast de snelweg ter hoogte van de verkeerswisselaar van Groot-Bijgaarden.  Het bos wordt er met verdwijning bedreigd mocht de snelweg ooit verbreed worden.  Een groepje van vijf bikkels vloog me voorbij.

Het ging dan onder een brug van de snelweg over onverhard terrein om dan zacht klimmend een open landschap te bereiken.  Links een knap zicht op de verkeerswisselaar en de skyline van Brussel.  Men ziet er ook de grote appartementsblokken met gekleurde gevelplaten staan op het grondgebied van Ganshoren.  Het Laarbeekbos gaat daar over in een prachtig park dat op zonnige zondagen veel wandelaars uit de stad aantrekt.  Daar vertrekt ook een toertocht.  Dit jaar helaas afgelast omwille van de onberijdbare ondergrond na het vele smeltwater.  In een glooiend open landschap met knalgroene velden bereikte ik de plek waar de Neerzellikstraat in Relegem-Asse overgaat in de Schapenbaan in Zellik-Asse.  De toer voerde me door Relegem om daar omstreeks 29 km zeer mooie landelijke wegen te treffen.  Aan een kruispunt van veldwegen bemerkte ik rechts in de verte een wit kapelletje waar ik tijdens een Boerenbike (2010) mijn blaas ooit geledigd heb.  31 km en 11.50 u.  Op 33 km kruiste ik een grote baan in Asse-Zellik.  Dan ging het op, af en nog eens stevig naar boven in een asfaltbaantje dat luistert naar de naam Kortemansstraat in Bekkerzeel.  Plaatsnamen waar ik nog nooit van gehoord heb!  Waar schapen zich te goed deden aan mals gras ging het links op een smal spoor de velden in.  Nadat ik vijf motorrijders had laten passeren.  De bodem lag zodanig hard dat hun doortocht geen sporen naliet.  Vanaf het smalle zacht klimmende paadje tussen nog meer groene weiden met grazende schapen bereikte ik het Sint-Bavowandelpad.  Even achteromgekeken naar het wegeltje dat ik bereden had.  Soms moet je eens stoppen en omkijken om de pracht van de omgeving op te nemen.

Omstreeks 35,5 km hoorde ik het geluid van de snelweg weer aanzwellen om deze op 37 km te kunnen zien liggen wanneer ik door een open weidevlakte reed.  Ik kreeg hier nog eens twee bikers te zien.  Het ging een smal brugje onder waar ik vanochtend met de wagen ook gepasseerd was in mijn zoektocht naar de start toen ik in Merchtem met een omleiding werd geconfronteerd.  Aan de andere kant van het brugje was een manege, gelegen aan de voet van de snelweg.  Ik herinnerde me deze plek van een vorige uitgave.  Van zodra ik het brugje onderdoor was, bevond ik me op een schilderachtig plekje in het Pajottenland op het grondgebied van Sint-Ulriks-Kapelle (Dilbeek).  Een veldweg voerde me naar de plaats van de tweede bevoorrading op een kleine parkeerplaats naast een grotere maar kalme baan.  Het aanbod was hier nog ruimer dan aan de eerste stop, met fruit, cake met en zonder chocolade, ander lekkers, water en sportdrank.  Aan de lege bidons in de kant te zien hadden de bikers hier al veel verzet!  De bikkels van de 95 en de 105 km passeerden hier een tweede keer na hun extra lus.  Ik zag nog net één van de mannen van 3-Dad-Systems wegrijden.  Even later kwamen enkele rijders van de Goodfellas uit Dendermonde toe, waaronder Flaming-Jakke, Boxer en twee mannen die op foto’s stonden die ik bij mijn verhaaltje over hun toertocht in Sint-Gillis-bij-Dendermonde had geplaatst.  Zij hadden de extra lus van de grootste afstand achter de rug en hadden het over een naar look ruikend bos dat ze gezien hadden.  Omwille van de bloemen die er nu open stonden!  Jakke vertelde dat de lus de moeite waard was, maar 75 km zou voor mij wel volstaan vandaag!  Na een babbel met de Goodfellas en de helpers van Straf in Bergaf die de stop bemanden, weer op weg.  12.30 u.

Na deze stop dook ik het Borréboske in en het was beter berijdbaar dan voorheen.  De vele omgevallen boomstammen bleken opgeruimd.  Het was wel uitkijken voor stronken en de korte bochtjes tussen dicht op elkaar staande boomstammen speelden me parten.  Er liggen daar op diverse plaatsen ook een aantal diepe sporen en putten waar ik het niet zo op begrepen heb.  De Goodfellas haalden me in en ik heb ze aan een gevaarlijk dropke met wortel wijselijk laten voorgaan.  Ze hoeven mijn geklungel niet te zien.  De doortocht van deze strook bos eindigde met een moeilijk weidespoor vol putten en groeven naast de snelweg om uit te komen in de Assestraat te Sint-Ulriks.  Samen met een andere eenzame biker de velden weer in over een smal spoor en de buurtweg Kerselaarsweg die er eerder vochtig bij lag.  Het smalle paadje met wortels dook een bos in en liep er naast een kabbelend beekje.  Een knap plekje omstreeks 41 km.  Tot 43 km volgden een aantal servitudepaadjes langs weiden, langs tuinen en tussen huizen.  Sommigen daarvan gingen stevig op en af.  Ik trof paden met wortels, stenen en tussen prikkeldraden, passeerde twee wandelaars die met hun hond op schok waren om dan de hoogte in gestuurd te worden op de smalle buurtweg Mulweg.  Na dit zacht klimmend pad arriveerde ik op de Boterberg in Bekkerzeel-Asse.

Net zoals tevoren al het geval was geweest, werd ik over het Petrus Ascanuswandelpad gezonden dat zich in Bekkerzeel tussen de paardenweiden slingerde.  Aan een bos gekomen trof ik weer diep uitgesleten sporen en een weinig slijk.  44,5 km om 13.30 u.  Een knap weidespoor voerde me op en af tot aan een moderne boerderij waar eendenlever wordt geproduceerd.  Arme eenden!  Daar even halt gehouden en eens achterom gekeken met een prachtig zicht over de omgeving die ik was gepasseerd, het paadje dat ik bereden had nu in de diepte gelegen.  Op 46,5 km trof ik nog eens een andere biker.  Vermoeidheid begon toe te slaan.  Tussen de 40 en de 50 km vorderde ik slechts langzaam en duurde het lang eer elke volgende kilometer zich op het tellertje afklokte.  Een smal paadje voerde me lekker naar beneden in een knap glooiend landschap.  Alles ziet er veel mooier uit in een badende zon en met fris lentegroen.  Ik vermoedde in de omgeving van een vijver te rijden, maar kon me de naam ervan niet meer herinneren.  Ik bleek gelijk te krijgen toen ik het bordje “Terlindenvijverstraat” (Asse) te zien kreeg.  Samen met een andere biker dook ik leuke woeste servitudes in tot 48 km.  Daar was een splitsing tussen de 40 km en de 55-65-75-95-105 km op het traject van het Kruisborrewandelpad.  Ik kreeg de Terlindenvijver zelf te zien en kort na de vorige volgde weer een splitsing (nummer 10) waar nu de 55 km apart ging van de rest.  Handig was de vermelding van de nog te rijden afstanden voor elk gekozen traject.  Vermoeide zielen gaan immers soms van hun route over op een vermeend kortere afstand, maar komen dan bedrogen uit.  Want de 55 km had nog 33 km voor de boeg, terwijl dat er voor de langere afstanden nog slechts 27 km te rijden waren!  Ik kreeg mooie landelijke paden in het land van Asse voor de wielen en kon er genieten van prachtige vergezichten.  Knap!

Van 51 tot 52 km was het puffen in de zon bij een zware klim over een betonbaantje tot in de landelijke Museumstraat.  Er kwamen fietsers, bikers en een jogger naar beneden.  Toen ik even stond uit te hijgen aan de kant naast een huis staken twee bikkels me voorbij.  Er kwamen mooie paden, soms ferm klimmend en het loonde de moeite van af en toe eens te stoppen en achterom te kijken naar de knappe omgeving.  Na 53,75 km bereikte ik met nog een biker de Terlindenweg.  Ondanks het feit dat het al 14.15 u was, bleken er nog steeds anderen onderweg.  Een veldweg en servitudes voerden me doorheen een iets meer bewoonde wereld waar blijkbaar veel paardenliefhebbers wonen, te zien aan deze dieren die er veelvuldig in weiden stonden.  Omstreeks 55 km diende ik een grote baan te kruisen en bereikte ik een woonwijk waarachter een groot, schijnbaar verlaten gebouw stond.  Dat moet een stuk geweest zijn van de school die ik daarna passeerde toen ik door een stukje bos reed.  De rotzooi die er vorige keren over de omheining lag was weg, er zullen strafstudies geweest zijn!  Op 53 km bemerkte ik de kleine parking waar een vorige keer een bevoorrading stond.  Deze keer al opgedoekt?  In het volgende landelijke paadje was het uitkijken voor spoorvorming en een groep wandelaars waarvan de kinderen met walkie-talkies speelden.  Nogmaals een eenzame biker te zien gekregen die informeerde of alles in orde was, omdat ik even aan de kant stond.

Omstreeks 57 km trof ik een ferm beslijkt paadje waar het ook nog uitkijken en bukken was voor laaghangende takken.  In de woonstraat die daarop volgde lagen de gedroogde brokken slijk van de voorgangers.  Servitudes en weidepaadjes voerden me naar de derde stop.  Niet opgedoekt, maar op een andere plek waar hij vroeger nog al had gestaan.  Op het erf van een eenzaam huis tussen de velden.  Het aanbod was er even ruim als aan de vorige stops.  En dat voor vier luttele euro’s inschrijving!  De biker van daarnet was nog present en er arriveerde nog een late Nederlander.  Ook de groep wandelaars kwam toe.  De kinderen kregen ook van het lekkers aangeboden, ook al was de kleine jongen er blijkbaar eerst niet gerust in toen ik met mijn ontzagwekkende blik iets te dicht bij de schaal met de geprefereerde sneden cake bleek te staan!  Cake waarover ik niets in de pap te brokken had!  Door de groep was er meteen wat ambiance.  De stop stond op 60,75 km van de start en inmiddels was het 15.00 u.  De Nederlander haalde me kort na mijn vertrek weer in en zo was ik de laatste op het parcours.

In de omgeving van de prachtige tussen de bomen gelegen kastelen Borghstadt en Putberg (Asse) was er in het bos de keuze tussen “technisch” en “gewoon”.  Vermits gewoon voor mij soms al technisch genoeg is, gekozen voor het laatste.  Ook tegenover het kasteel Putberg liggen een aantal knappe tracks die ik al tijdens andere tochten voor de wielen kreeg.  Op 61,5 km kwam er een splitsing waar de 30 km apart ging van de rest.  Een bordje toonde dat ik nog 14 km te gaan had!  Het aftellen kon beginnen.  Een veldweg bracht me na een zeer stevige off-road-klim tot in de Platijn in Asse om voorbij de taverne Hof Ten Eenhoorn te rijden en de volgende zware klim aan te vatten.  Dit voor ruim een kilometer over een assenweg.  Als recuperatie volgden daarna enkele meer vlakke of zachter klimmende veldwegen.  Op 64 km passeerde ik twee keren de Kruisborrekapel en enkele kleinere kapelletjes in de omgeving daarvan.  Ook de voor mij ondoenbare klim aan het Kruis van Sjat stond op het menu.  Er zaten twee wandelaars op het bankje.  De doortocht van deze schilderachtige plek met de vele witte kapelletjes eindigde met de forse beklimming van de Kruisborreweg tot de Edingsesteenweg die we kruisten ter hoogte van Café De Koekoek.  Het mooie paadje langsheen het bos naar beneden en voorbij de blinde muur van een hoeve herinnerde ik me nog levendig van eerdere passages.  Tijdens de Boerenbike kregen we hier ooit hele horden bikers van de toertocht vanuit Borchtlombeek-Roosdaal als tegenliggers!  We kregen een aantal private paden over velden en domeinen voor de wielen om een pad te bereiken tussen de weiden van waaraf men mooie vergezichten te zien kreeg.  66 km en 15.40 u.

Er volgde een plezant paadje dat zelfs dwars door een tuin liep.  De bewoners hadden er een bordje gehangen met de vraag om voorlopig het bospaadje te nemen tot het gras weer volgroeid was na de heraanleg.  Het pad dook daarna tussen twee dicht op elkaar staande huisgevels een straat in.  En zo arriveerde ik na 66,75 km in Asbeek.  Aan het einde van een smal paadje trof ik nog een splitsing waar de 30 en de 55 km apart gingen.  Nog 8 km te gaan!  Aan een bocht voor een boomgaard kwamen de herinneringen aan de zware editie van vorig jaar weer boven.  Hier had ik toen zin om in zitstaking te gaan, compleet afgepeigerd van het modderdabben!  Op deze plek heeft Phille81 me toen opgeraapt en mee op sleeptouw genomen!  Niet te schatten dat dit al een jaar geleden is!  69 km om 16.00 u.  Er volgden nog een lastig grasspoor, hier en daar zacht klimmend, en een zeer vervelend hobbelig paadje.  Daar trof ik inboorlingen, een vader met vier kinderen.  Hij ontfermde zich over een huilende jongen die het niet meer zag zitten, het meisje reed achter hem en boven aan de zachte klim stonden twee andere zoontjes te wachten.  Na het kruisen van een grote baan, nog steeds in Asse, volgde een veldweg in een meer open landschap.  Deze leidde me naar een singletrack op de rand van bos en veld.  Goed voorzien van diepe sporen en verraderlijke putten en met een verhoogd risico op nekbreuk.  72 km.  De Nederlander van aan de derde stop bleek dan toch niet de laatste, want er stak me hier nog iemand voorbij.  Om 16.30 u passeerde ik het knap gerestaureerde kerkje van Mazenzele na exact 73,73 km.  In het schooltje was er vermoedelijk opendeurdag, te zien aan de springkastelen en de vele mensen op de speelplaats.

Na nog een stukje door de velden en straatjes kreeg ik de grote kerk van Droeshout en het einde van de tocht in het vizier!  Na 76 km was het welletjes geweest!  Er zaten medewerkers en nog enkele bikers van de 1110 deelnemers die vandaag in deze contreien rond hadden getoerd.  Nog nagepraat met enkele bikers van Straf in Bergaf bij het genieten van een Blaff en twee pistolets met kaas.  Daarna begon de opruim van de tenten en de geïmproviseerde douche.  Er komt heel wat bij zo’n organisatie kijken en na afloop duurt het nog een paar dagen eer alle materiaal terug is waar het wezen moet.  Traditiegetrouw zouden de Bergaffers deze dag afsluiten met een barbecue voor iedereen die geholpen had.  Het vuur was al aangestoken.  Zoals zo vaak trof ik mijn auto nog moederziel alleen aan in de parkeerweide!  Vlot en tevreden over de A12 weer richting Antwerpen gebold.  Met de vele positieve reacties over hun toertocht en organisatie kunnen de mannen uit Opwijk weer een punt zetten achter de editie 2013.  Allicht tot met de Boerenbike van de KWB vanuit de grote tent met orgel op de weide aan de Waaienberg op de laatste zondag van juli!  Met mijn excuses dat het verhaaltje wat op zich heeft laten wachten omwille van een zeer drukke werkweek!

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you.be en op mountainbike.be!

03-05-2013 om 00:00 geschreven door StrammerMax