Zomaarbike avond- en nachttocht (35-50 km) van Zomaar Zomert te Sint-Anna-Pede (Itterbeek, Dilbeek) op vrijdag 29-07-2016.

Zoals de voorgaande jaren op de laatste vrijdag van juli richting Brussel om deel te nemen aan de avond- en nachttocht van Zomaar Zomert vanuit Sint-Anna-Pede. Aardrijkskundig is deze plek enigszins ingewikkeld want Sint-Anna-Pede is een gehucht van Itterbeek wat op zijn beurt een deelgemeente is van Dilbeek. Naast Dilbeek zelf telt de gemeente 5 deelgemeenten. Met name Groot-Bijgaarden, Itterbeek (met gehucht Sint-Anna-Pede), Schepdaal (met gehucht Sint-Gertrudis-Pede), Sint-Martens-Bodegem en Sint-Ulriks-Kapelle. Mijn voornemen van om 16.00 u te vertrekken al direct moeten bijsturen omdat ik dan thuis nog met de wagen moest vertrekken. Naar Brussel rijden is altijd tijdrovend, want ik sta dan gegarandeerd in de file op de Antwerpse en op de Brusselse ring. De werken in Rumst omzeild door via de A12 te rijden, maar daar was het van Antwerpen tot Boom ook aanschuiven! Een parkeerplekje gevonden in de Herdebeekstraat vlak bij de spoorwegbrug. Ingeschreven en vertrokken om 17.50 u in het gezelschap van Petruske.

Het ging het dorp uit en dat was al direct met een stevige klim in het andere deel van de Herdebeekstraat, met keurige villa’s, om boven toe te komen in de Oude Geraardsbergsebaan. Linksaf en op 2 km doken we al direct een strook bos in om op een ondergrond van natte bladgrond een technisch parcours voorgeschoteld te krijgen met wat draai- en keerwerk. We kwamen uit het bos tevoorschijn op het braakliggend terrein naast het indrukwekkende Pedeviaduct dat de vallei van Sint-Anna-Pede overspant. De zone is intussen al terug ingenomen door hoog gras en lage struiken sinds de voltooiing van de werken voor de verbreding van het spoorwegviaduct. Een zeer drukke spoorlijn, want er gaan daar geen vijf minuten voorbij zonder dat er een trein passeert!

Er volgden enkele moeilijker te berijden paden en na de oversteek van een baan een lastig smal grasspoor. Op 5 km kwam er een eerste Strava-challenge voor de liefhebbers over een vlak spoor door een weide, goed voor een lengte van één kilometer. Veldsporen voerden ons naar een voetbalveld en een strook bos waar we een nat pad bereden. Aan de toegang tot het bos kon je kiezen uit “moeilijk”, een steil pad over een heuvel, en gemakkelijk, een vlak maar nat spoor, eerder een beek met weinig water en slijk! Later tijdens de toer kwam ik twee bikers uit Herfelingen tegen, organisatoren van de nachtrit aldaar, veertien dagen geleden. Een ervan was hier gevallen en had daardoor zijn sleutels verloren. Niets meer gevonden. Ze zouden daags nadien terugkeren om nog eens te zoeken. Een wijze raad: doe zoals ik en steek zulke zaken nooit los in de zakken van je truitje maar in uw rugzakje! Als je geen rugzak wil meenemen, gebruik dan een zakje om rond uw hals te dragen onder uw trui. De natte track voerde ons naar de Poelstraat in Sint-Martens-Lennik. Tot 10 km bereden we hoofdzakelijk uitdagende grassporen, vaak smal, met mogelijk onder het gras verstopte diepe voren of naast prikkel- en andere draden tussen de velden. Tricky paadjes dus!

Van 10 km tot 11 km doorkruisten we de bewoonde wereld van Sint-Martens-Lennik, staken we de Brusselsesteenweg over en sloegen we een assenweg in. 11,50 km om 18.55 u. We sloegen een hol wegeltje in dat na een tijdje het bos in dook en uitgaf op een breder grindpad. Daar ging het rechtsaf in de richting van Gaasbeek. Na de oversteek van een baan en een eindje fietspad sloegen we rechtsaf het kasteeldomein in. Na een pad door het park ging het een smal paadje in op de grens tussen bos en velden. Daar stak een gevaarlijk stuk metalen staaf een eindje uit de grond zag ik in een flits tijdens het passeren. Voor de tweede keer ontsnapt aan een lekke band! Eerder was ik al over een losliggend stuk prikkeldraad gereden. We kwamen dan uit op de half cirkelvormige asfaltbaan en reden een grindpad op in de richting van het kasteel. Daar doken we opnieuw een smal pad in op de rand tussen het op een helling gelegen bos en de velden beneden. Als je in het begin van dat pad links naar boven kijkt dan heb je een knap zicht op de indrukwekkende burcht in de hoogte. Eerst ging het lekker snel naar beneden, maar daarna zwaar weer naar boven! Eens daar voorbij haalde Patje ons in. Hij was alleen onderweg en zou straks samen met Bulls69 nog de grote toer rijden. 15,15 km om 19.10 u.

Na de afdaling over een grindpad kwamen we uit in de bewoonde kern van Sint-Laureins-Berchem (Sint-Pieters-Leeuw). In de weide waar de vorige keer nog berggeiten stonden die beschikten over een aantal houten platforms om op te springen, was nu een huis in aanbouw. We passeerden het schilderachtige kerkje van dit piepkleine gehucht. 31,50 km. Eens voorbij de kerk sloegen we een spoor in dat er op en af door grasvelden loopt. Het spoor was op vele plaatsen uitgespoeld en geërodeerd door de overvloedige regen van juni. Zo heb ik het er nog nooit bij zien liggen. Het spoor bracht me tot vlak naast het kerkhof en de kerk van Oudenaken, een volgend piepklein gehucht van Sint-Pieters-Leeuw. Exact veertien dagen geleden passeerde ik hier nog tijdens de avond- en nachtrit vanuit Herfelingen. De eerste bevoorrading was opgesteld voor de kerk in Oudenaken. Keuze genoeg uit water, sportdrank, wafels, cake, chocolade en allerlei lekkere knabbeltjes. De stop kwam op 16,50 km van het vertrek en ik was daar omstreeks 19.20 u in het gezelschap van Petruske en Patje.

Na de stop volgden vele veldpaden met soms tricky diepe sporen We reden toen in de omgeving van de grote zendmast. Deze VRT-toren in Sint-Pieters-Leeuw is het hoogste bouwwerk van België! Er knipperen grote witte lichten op en de toren domineert de hele omgeving. Op 22,50 km voerde de tocht ons doorheen een villawijk in Vlezenbeek (Sint-Pieters-Leeuw) en op 25 km bereikten we de gebouwen van de brouwerij Lindemans langsheen de Lenniksebaan. 20.00 u. Volgend weekend passeren we hier allicht opnieuw tijdens de Hoebelbike nightride op vrijdagavond en/of de toertocht op zondag. We vervolgden onze rit doorheen het landelijke Pajottenland over een afwisseling van veldpaden, grassporen en landelijke wegen. Op 27 km kwam er een Strava-challenge onder de vorm van een stevige en lastige klim over een steenpad tussen struiken over de Enkelenberg in Vlezenbeek.

Op 29 km bereikten we de grens tussen Itterbeek en Vlezenbeek. Na een singletrack waarvan ik vermoed dat hij ook gebruikt wordt tijdens de Hoebelbike vanuit Vlezenbeek na de stop in het tuincentrum Inter Arbo. We bereden een graspad en omstreeks 30 km opnieuw in de buurt van de spoorweg. Wat me opviel is dat de straatnamen hier zowel in het Nederlands als Frans vermeld stonden. We kwamen uit in de Pedestraat en reden voorbij het restaurant De Notelaar in Anderlecht. Op 32 km stonden we daar aan de voet van een stevige beklimming in de Verlossingsstraat, niet meer dan een keienpad. 20.40 u. Boven reden we voorbij het terrein van een hondenschool en dienden we verder te klimmen door het gras. Op 33 km reden we opnieuw het grondgebied van Dilbeek op om een klim aan te vatten ter hoogte van het bos aan de Vlazendaalstraat (Sint-Anna-Pede). Een spoor voerde ons langsheen de rand van het bos tot aan de splitsing tussen de 35 km en de 50 km op 34 km van het vertrek in de Sackweg te Dilbeek. 20.50 u. Afscheid genomen van Petruske, voor hem kon de rit van 35 km volstaan, hij had nog andere plannen voor vanavond. Het was plezant van voor het grootste deel van de rit onverwacht gezelschap te hebben genoten. Zelf heb ik er de laatste lus van 16 km nog bijgedaan.

Na de splitsing reed ik even door het meer verstedelijkte deel van Itterbeek waarbij ik twee keren een grote baan diende te kruisen aan verkeerslichten. Al snel bereikte ik opnieuw een meer landelijke omgeving en reed door een strook bos over de Wijnborreweg, een plaatselijke trage wegel met naam. Eens het bos weer uit ging het snel naar beneden om uit te komen aan de tweede bevoorrading die onder enkele tentjes was opgesteld langsheen een kiezelweg door de velden naast een braakliggend terrein. De stop kwam op 35 km van de start. Er vertrok nog een biker en er kwamen er nog enkele toe. Hetzelfde ruime aanbod als aan de eerste bevoorrading met fruit, cake, koeken, wafels en drank. Enkele jonge mensen zorgden er voor één en ander. Ik stond er omstreeks 21.00 u, het was nog licht en het was de start voor de laatste 15 km.

Het was al direct klimmen over asfalt om een heuvel te overwinnen. Ik sloeg een strook bos in en daar was het wat technischer rijden met draai- en keerwerk en over een lastiger bodem. Dat was iets minder mijn ding! Een pad tussen de weiden leidde me naar de Populierenlaan in een villawijk van Dilbeek. Vanaf hier ging het door de meer bewoonde wereld, over een grasspoor en door een soort domein dat een kruising was tussen een park met wandelwegen en een bos met eerder woeste paden. Ik reed er ook voorbij een aantal vijvers. Even verder reed ik voorbij het in de hoogte gelegen treinstation van Dilbeek na de oversteek van een baan en via een lage brug onder de spoorweg. Ik passeerde een school en diende links af te slaan. Die straat met huizen liep ter hoogte van een kapelletje dood op een bos. Omdat er even verder een stenen boog over het pad te zien was, eventjes verder rechtdoor gereden. Daar bleek een op een helling gelegen ommuurd kerkhof van een klooster gelegen te zijn. Er lagen broeders begraven! Volgens de kaart ligt die plek vlak bij Groot-Bijgaarden maar op het einde van de Sint-Wivinadreef te Sint-Ulriks-Kapelle. 41 km om 21.45 u.

Net voor de toegang tot het kerkhof dook de toer een woest bos in. Er kwam nog een biker met helder wit licht toe in wiens spoor ik het bos in reed. De paden waren overvloedig bedekt met boomwortels. Intussen konden we de fietslampen goed gebruiken. Eens dat donker bos weer uit reden we over het grondgebied van het mooie Sint-Ulriks-Kapelle, eerst over asfalt door een open glooiend landschap om dan op 43 km een bos in te duiken. Aan de woestheid van de omgeving te zien waren de paden in dit bos speciaal voor deze toertocht vrijgemaakt. Het was er niet eenvoudig rijden op dit derde eerder technische intermezzo tijdens deze tocht. Een grasspoor leidde tot de Tenbroekstraat in Sint-Ulriks-Kapelle. Ik kreeg er nog twee late bikers te zien om 22.15 u.

Na het kruisen van de spoorweg bereikte ik Sint-Martens-Bodegem. We reden er langsheen een maïsveld en over een reeks servitudenpaden, tot soms zeer bizarre wegeltjes langsheen tuinen en muren. Zo liep één van de paden tussen een strook bos en een lange, hoge witte muur rond één of ander domein van een kasteel of villa. 44 km. Dan volgde er tot 48 km een zeer lang weidespoor waarbij ik enkele asfaltbaantjes diende te dwarsen. 22.30 u. Vanaf een assenweg hoorde ik in de verte de muziek van de kermis en de fuif van Zomaar Zomert. Om 22.50 u arriveerde ik opnieuw op de feestweide in Sint-Anna-Pede met 51,75 km op het tellertje. Nog even gewacht op Patje en Bulls69, maar geen bekenden meer gespot. Een hamburger doorgespoeld met een icetea. Onder een tent was jong volk actief met bakken en schenken. Het polsbandje met noodnummer kon je inruilen tegen een drinkbus. Omstreeks 23.45 u huiswaarts en een dik uur later was ik thuis. Genoten van deze knappe tocht op een mooie zomeravond. Met een afwisselend parcours door open landelijke gebieden en stroken bos en enkele keren een wat meer technisch stukje, stevige klimmetjes en leuke afdalingen. Sinds de Zomaarbike op vrijdagavond ingericht wordt, heb ik er nog geen enkele van gemist, ook al vraagt het wat moed om me er voor op te laden. Ik zie de laatste tijd meer op tegen de verre verplaatsingen met de auto naar de start.

StrammerMax

30-07-2016 om 00:00 geschreven door StrammerMax

Toertocht (25-35-45-55-65 km) van MTB ’t Lof te Borchtlombeek op zondag 24-07-2016.

Ik meende de toertocht van MTB ’t Lof vanuit Borchtlombeek (Roosdaal) nog niet eerder gereden te hebben, maar dat was niet zo. Blijkbaar was ik hier vorig jaar ook present. Nog vroeger liet ik de tocht links liggen ten voordele van de Boerenbike in Opwijk waarmee hij steeds samenviel. Ooit kreeg ik zelfs tijdens die Boerenbike tegenliggers die de tocht van Borchtlombeek reden! Of liepen de beide tochten in de streek van Asse over dezelfde paden op de Kruisborre! Aan de nachtritten van ’t Lof had ik al wel meerdere keren deelgenomen. Ondanks mijn voornemen van tijdig te vertrekken raakte ik ’s ochtends niet op dreef zodat ik pas tergend laat aan de start verscheen. Bovendien kon ik mijn autosleutel niet meer vinden nadat ik alles ingeladen had! In de kofferbak onder mijn sporttas gelegd! Een goed excuus om niet de langste ritten te rijden, die beginnen voor mijn leeftijd wat zwaar te worden. Pas om 10.15 u was ik ingeschreven en vertrok ik in het zog van Bart, een biker die ik vorige zondag al ontmoet had op de après in het gezelschap van gemeenschappelijke bekenden.

Het ging het dorp van Borchtlombeek uit, klimmend over een smal asfalt servitudenpaadje. Grassporen en servitudes leidden ons de bewoonde wereld uit. Het grasspoor tussen een paardenrenstal en serres herkende ik van tijdens de nachtritten. We reden in de richting van een spoorlijn en er even langs om dan even doorheen een strook bos gestuurd te worden. Omstreeks 3 km doorkruisten we even de bewoonde wereld van Wambeek (Ternat). Eens daar voorbij konden we genieten van landelijke paden. Het was wel opletten geblazen, want we dienden af en toe wegen te kruisen. Landelijke wegen waar maar één wagen per dag passeert, maar dan wel uitgerekend op het ogenblik dat je er toekomt! Een stevige klim over een kiezelpad leidde naar de Kattestraat. Even verder bereikte ik opnieuw het grondgebied van Borchtlombeek en kruiste ik vanuit de velden een straat waar wagens met fietsendragers stonden. Ik was dus na een lus opnieuw dicht bij de start!

Dan was het even slalommen over een veldpad omheen de nog niet volledig opgedroogde modderstroken om uit te komen op een hoogte naast een school. 7,75 km. Servitudes en grassporen door de velden en de bewoonde wereld leidden tot in Pamel (Roosdaal). Daar passeerden we de voetbalkantine waar vorig jaar en tijdens de nachtritten de bevoorrading stond. Van hier af ging het even over asfalt om dan een slijkerig pad te treffen doorheen een strook pas gerooid bos. Natuurpunt wordt dat dan genoemd! Na enig ploeteren kwam ik uit in de Kattemkets te Pamel. Ik werd er getrakteerd op en wel zeer zware klim, bij aanvang over asfalt, dan over keien en tenslotte door slijk in een spoor op de rand van een bos. Daar was het even te voet! Ik had er het gezelschap van twee eveneens ploeterende dames en twee mannen die vlotter door het slijk naar boven reden. Er volgde een afdaling over een idem dito spoor in de richting van waaruit we kwamen, maar naar beneden is het een stuk makkelijker! Tenslotte volgde nogmaals een fikse klim door het slijk over een bospaadje. Eens boven kwam ik op 13,50 km uit op een kasseibaantje. Daar kwam een eerste splitsing tussen de 35-65 km en de 25-45-55 km. 11.30 u. Gekozen voor de 45 km, dat zou al zwaar genoeg zijn!

Het kasseibaantje leidde naar het dorp, ik vermoed nog steeds Pamel, waar ik op 14 km een eerste bevoorrading trof op een parking. De locatie was niet al te best gekozen, want het was er vrij druk van verkeer in de straat en wat van de parking kwam. Ik had de indruk dat ook de langere afstanden hier na een extra lus passeerden; want er was nog redelijk wat beweging. Er lag fruit, wafels, koeken en zelfs suikerbrood om te eten, maar alles was wel al gemillimeterd en gerantsoeneerd! Ik had de indruk dat iemand van de organisatoren in de weer was met het uitleggen van de weg terug naar de start aan een trio mannen in groen-zwarte pakken waarvan er één problemen had met zijn bike. Want die mannen zijn samen met mij weer vertrokken, maar volgden even verder tijdens de doortocht van de winkelstraat in het dorp niet langer de pijlen. Dan kreeg ik het metalen poortje in het vizier en wist meteen hoe laat het was, want ik keek aan tegen de bijzonder steile helling over de kasseitjes, mij bekend uit de nachttochten. Ik haalde de klim net niet tot boven omdat ik mij zenuwachtig maakte over het feit dat er twee mij vlak op de hielen zaten. Het is daar niet evident van voor te steken op het smalle kasseispoor! Boven op, ik vermoed de Ledeberg, reden we voorbij de school waar het kloosterklokje duchtig begon te klingelen. 15,50 km.

Na een stukje asfalt boven op de heuvel reden we over veldsporen en zelfs dwars over een hobbelig maïsveld. In het spoor van twee bikers van ’t Lof. Uitkomend op een grote baan trof ik op 17,50 km een tweede splitsing tussen de routes van 45 km en 25-35-55-65 km! Voor mij ging nog even langsheen de baan, de andere afstanden staken over en gingen links de velden en een hoger gelegen bos in. Eens weer van de baan af leidde een veldweg me opnieuw tot de bewoonde wereld van Pamel. Op 20 km kruiste het parcours ter hoogte van verkeerslichten de grote baan van Brussel naar Ninove, gelegen in een kaal heuvelachtig niemandsland. Een klim over asfalt werd gevolgd door een rit over een aantal lastig te berijden grassporen. Soms bijzonder smal tussen struikgewas en prikkeldraad of onder zeer laag hangende takken. Ik deelde het parcours opnieuw met meer bikers, allicht liepen alle afstanden hier weer samen. Eens dit lastige stukje achter me volgde een zeer leuke afdaling over een beter te berijden track door kort gras, pal op de grens met Meerbeke (Ninove). 22,50 km om 12.15 u. Een grasspoor leidde me opnieuw naar de bewoonde wereld.

Eens de huizen weer achter ons stond er een vrij lastig grasspoor op het menu, hobbelig, zacht klimmend en dan nog gedurende enige tijd onder laag struikgewas! Daar was het even afstappen, vermits normaal rijden er voor mij onmogelijk was. 24 km. Op 25 km verlieten we het grondgebied van Meerbeke en kregen we één van de mooiste plekjes van de tocht te zien tijdens een leuke lange afdaling in een holle weg aan het Neigembos in Ninove. Knap! We reden voorbij de Kapel van Bevingen aan de rand van het Neigembos. Toen ik daar even halt hield werd ik ingehaald door Peter. Hij droeg duidelijk de sporen van een valpartij met schaafwonden en van top tot teen besmeurd met opgedroogd slijk. Zelfs tijdens de après kwam er nog gedroogde modder uit zijn oren! Een combinatie van een te smal pad, een te breed stuur en een weidepaaltje dat in de weg stond hadden hem letterlijk in het slijk doen bijten. Ik had trouwens eerder al verschillende bikers gezien wiens fietspak besmeurd was en getuigde van een valpartij. Na een grasspoor bereikten we de Drie Egyptenbaan in Gooik. Daar begon een lange zware klim over een grasspoor om boven uit te komen op een parking van kiezelsteentjes naast de Taverne De Haas. Daar moet het wel lekker eten zijn, te zien aan de vele mensen die er op het terras zaten! In de verte zag ik de Hertboommolen van Onze-Lieve-Vrouw-Lombeek zich aftekenen tegen een staalblauwe hemel. De molen werd in de jaren zestig bekend omwille van de opnamen van het jeugdfeuilleton Kapitein Zeppos, de mysterieuze rijke man die met een amfibievoertuig reed en als een detective de misdaad bestreed! Als kind waren wij in de ban van deze mysterieuze man.

Er volgde een leuke afdaling door het gras, met mooie vergezichten, en door een strook bos. Ik kwam uit het bos gestoven op de plek waar een straat met huizen doodloopt op dat bos. Ik trof er de voor mij tweede bevoorrading op de oprit van een huis in Onze-Lieve-Vrouw-Lombeek op 32,50 km van het vertrek. Alle afstanden passeerden hier. 13.15 u. Hier was het aanbod niet gemillimeterd zoals op de eerste stop en er was zelfs lekker frisse meloen voorhanden! Verder bananen, appelsienen, wafels, peperkoek en suikerbrood. Peter was al toevertrouwd aan een studente farmacie voor verzorging! Hij liet het zich welgevallen! Men zou kunnen denken dat hij zich opzettelijk had laten vallen! Ik meende nog een 12 km voor de boeg te hebben, maar voor alle afstanden, uitgezonderd de 25 km, vermeldde de uitgehangen schema’s een nog af te leggen afstand van 18 km! Met volgens één van de organisatoren ter plaatse nog een aantal fikse tracks. Psychologisch was het wel goed van te weten wat me nog te wachten stond. Als je denkt dat het einde in zicht is maar je moet dan nog een pak meer kilometers afleggen dan voorzien, dan begint dat zwaar te wegen. Ik zou dus afklokken eerder op 50 km dan op 45 km!

Om 13.25 u vertrokken, Peter bleef nog wat nagenieten van de goede zorgen en zou me zo weer inhalen. De tocht voerde ons in de richting van de Zepposmolen, maar we kregen hem omwille van de diep in het landschap uitgesneden weg niet van dichtbij te zien. Het was klimmen geblazen en ik zag Peter reeds in de verte het gat proberen dicht te rijden. Op 35 km was er twijfel aan een pijl die naar links wees vermits er daar twee veldwegen toekwamen in de vorm van een Y. Gelukkig gekozen voor het juiste pad. Op 38 km reden we voorbij het Kasteel van Saffelberg of Oplombeek te Gooik. Enkele ferme klimmetjes en afdalingen voerden ons doorheen de landelijke omgeving van Gooik en Onze-Lieve-Vrouw-Lombeek. Op 42 km werden we vergast op enkele lastige modderige bossporen. 14.00 u. Rond 45 km werden we zwaar op de proef gesteld tijdens het rijden over graspaden in Eizeringen (Sint-Kwintens-Lennik). Je moet dan altijd zeer alert zijn op mogelijk verborgen putten en groeven en vaak lopen deze paadjes langsheen prikkeldraad of boomstammen met bovengronds liggende wortels. Bovendien reden we vaak op en af, dus telden de hoogtemeters goed door! Pas veertien dagen geleden reed ik door Lennik tijdens de nachtrit van het Waanzinnig Weekend Herfelingen.

Af en toe reden we door een strook bos. Omstreeks 45,50 km reden we door het landelijke Eizeringen, een bijzonder knappe streek. We troffen er veel sporen, kerkwegeltjes en landelijke asfaltbaantjes. Op 47,50 km doken we nabij een drukkere baan de Kerkweg (Lennik) in, een trage wegel, niet meer dan een onverhard spoor. Intussen was ik Peter kwijtgespeeld, want hij is beter in het klimmen over steile off-road-paadjes en daar waar het technischer wordt raak ik al snel achterop! De vermoeidheid begon door te wegen, dus ik moest al eens meer te voet naar boven strompelen! Het feit dat ik weer huizen zag staan gaf me moed omdat dit betekende dat het einde in zicht kwam. Maar toch werden we nog tot in de laatste kilometer afgepeigerd! Als apotheose volgde immers nog een stevige klim in een hol bospad en nog een lange uitputtende klim over een grasspoor waar maar geen einde aan bleek te komen. Met de moed der wanhoop toch al rijdend tot boven geraakt met in mijn zog nog een late biker. En dan stak Bart me nog voorbij! Met bijna 52 km op het tellertje bereikte ik om 15.00 u opnieuw Café ’t Lof!

Peter had samen met Paul al postgevat aan een tafeltje in het zonnetje op het terras van ’t Lof. Bart kroop eerst onder de douche en kwam er bij zitten. Wat er dan allemaal verteld en gegrapt werd is niet voor publicatie vatbaar! Veel bier hadden we nochtans niet op, want we moesten nog rijden! De après met dit gezelschap vorige zondag in Wijgmaal was al van een zwaar kaliber, maar deze keer was het nog leuker! Peter moet beslist eens meer in het slijk vallen, want ondanks zijn wonden en met opgedroogde modder bedekte kleren en gezicht, dreef hij de ambiance ten top. Zelfs een echtpaar met zoontje en vader Tom met koersfiets, deelden in het plezier. Omwille van die kleine jongen diende een en ander in bedekte termen verteld te worden! Geestig! Bart en Paul zijn trouwens ook geen katers om zonder handschoenen aan te pakken! Speciale kerels! Lang geleden dat ik nog zo gelachen heb. Paul vertrok eerst huiswaarts maar stond na tien minuten weer aan het terras. Hij had hulp nodig, want kon zijn bestelwagen niet meer vinden! Dat na hoofdzakelijk cola! Natuurlijk gewoon in de verkeerde richting gereden! Mijn auto stond op de top van de Rustheuvel aan het kerkhof geparkeerd en toen ik daar huiswaarts vertrok was het ruim 17.30 u na een rondje van de man van de club die voor de (derde) bevoorrading zorgde.

Wat een leuke dag dat ik hier beleefd heb! Met een mooie rit in een knappe streek. Ook al heb ik het niet altijd begrepen op de grassporen door velden of tussen prikkeldraad en struikgewas! Want er zaten bij wijlen toch wel tricky paadjes tussen! De bepijling kon hier en daar wat beter met een pijltje voor de bocht en een herinneringspijltje erna, ook al reed ik nergens verkeerd. Het parcours is ook nooit hetzelfde, want ik kan me niet herinneren ooit in de streek van Ninove gereden te hebben. Het is daar ook vrij heuvelachtig! Kortom: alle lof voor MTB ’t Lof!

StrammerMax

25-07-2016 om 22:27 geschreven door StrammerMax

Toertocht (30-45-55-65 km) van WTC De Biekes te Wijgmaal op zondag 17-07-2016.

Na de toertocht vorig jaar links te hebben laten liggen ten voordele van Roosdaal, deze keer weer trouw afgezakt richting Wijgmaal omdat beide tochten deze keer niet samen vielen. Het was even zoeken naar een parkeerplek die ik uiteindelijk vond in de straat langsheen het kanaal. Leuven – Dijle. Pas om 10.30 u ingeschreven, een goed excuus om de langste ritten niet te rijden. Deze toertocht is immers niet van de poes, zeker wanneer je de lus in Holsbeek meepikt. Het ging het dorp uit en het was me al direct duidelijk dat de toer in de omgekeerde richting was uitgezet in vergelijking met eerdere edities. We reden in de richting van de Remy-fabriek waar we de spoorweg kruisten. Dan linksaf over het asfalt fietspad dat overwoekerd was door het hoog opgeschoten groen in de zone tussen de spoorweg en de Dijle. Reeds na 3 km kwam daar de splitsing tussen de 30-44 km en de 55-65 km. Gekozen voor de rit van 44 km.

Ik reed langsheen het bruggetje over de Dijle en over het complex van verkeerswegen door een industriegebied dat overspannen wordt door het grote viaduct van de E314 ergens tussen Wilsele en Herent. Een kiezelpaadje voerde me tot in Herent. We reden door een woonwijk om op ruim 7,85 km een eerste fikse off-road-klim aan te vatten. Dan ging het even over een kasseibaantje en off-road in een holle weg. Midden in een bos kwam er een splitsing tussen de ritten van 30 km en 44-55-65 km op 8 km van de start. Nadat ik de bekenden Joepie, Annemarie, Erling en Chantal had zien passeren werd het me al snel duidelijk dat we in het bos reden dat op de helling van een heuvel gelegen is. Met beneden een plots hoogteverschil waardoor er op de paadjes daar korte steile dropkes ontstonden! De singletrack slingert er zich met korte bochtjes naar boven en beneden tussen de bomen. Zo’n combinatie van bochten en afwisselend stijgen en dalen is niet aan mij besteed. Bovendien lag de extra lus voor de grote afstanden in het begin van de toertocht zodat vele rijders van de lange ritten nu pas op deze plek arriveerden. Het was dus vrij druk in dit bos en rustig rijden zat er voor mij niet in. Het had wel het voordeel dat ik me geen zorgen hoefde te maken over het feit dat de pijlen al zouden opgehaald worden, vermits de grote meute op dit deel van het parcours nog onderweg was. Toch een overwinning geboekt. Het steile dropke beneden per bike genomen en niet te voet. Te voet zou riskanter geweest zijn dan per bike! Eigenlijk stelde het bij nader toezien niks voor! Op deze plek denk ik altijd terug aan Rubber-12 die daar ooit met zijn gsm op de loer stond om een foto te maken van mijn afdaling!

Dit voor mij lastige, maar voor de meeste bikers uitdagende stukje parcours was een kilometer lang. Aan de uitgang van het bos kwam aldus op 9 km de splitsing tussen de ritten van 55 km en van 44-63 km. Ik veronderstel dat de 55 km daar opnieuw het parcours van de 30 km vervoegde. Ik kwam uit op een kasseibaantje dat luistert naar de naam Grote Molenweg en lokalisatie op een kaartje leert me dat het bos dat we net doorkruisten gelegen is op de Mollekensberg in Herent. Na vele keren passeren krijgt deze plek eindelijk een naam! Na de oversteek van een asfaltbaan dook ik op een spoor een korenveld in en joeg daarbij ongewild een fazant voor me uit. Dat beest maar koersen tussen die muren van korenaren om me voor te blijven! We dienden dan enkele keren te klimmen in een veldspoor en na twee keren een dropke reden we naar een holle weg toe. Er volgde een klim in een hol pad en daarna reden we over een smal spoor. Tenslotte kwam er een afdaling in een woeste holle weg en door het zien van een verkeersbordje met de vermelding “slow” wist ik dat ik het bizarre huis van Gosse ging voorbijrijden. Dat bizarre huis met aanhorigheden en dito kunstwerken is de thuisbasis van De Bereklauw, een leefgemeenschap, zegge voor hippies! Je moet er tijdens het afdalen effectief wat gas terugnemen, want de plek duikt plots op na laaghangend struikgewas en er lopen daar allerlei dieren rond. Ik diende af te remmen omdat twee eenden op hun dooie gemak het pad kruisten. Het zijn daar vriendelijke mensen, ook al zien ze er wat zonderling uit! Eigenlijk wel bizar hoe dat huis daar gebouwd staat tegen de zijwand van een diepe holle weg! Voor wie interesse heeft: Bieststraat in Herent.

Ik werd beneden uit de holle weg gekatapulteerd in de Vlietstraat en De Bareel te Herent, twee straten die vlak naast de er in de hoogte passerende E314 liggen ter hoogte van de afrit Winksele. We kruisten er de brede drukke baan en na een paadje langsheen een warenhuis en enkele huizen ging het al klimmend een grasspoor door. Zo bereikten we de Sellekensstraat, een onverharde kiezelweg in Herent die evenwijdig loopt met de achter de bomen verborgen snelweg. We reden er voorbij de witte villa (in de Predikherenberg?) waarvan ik me laatst nog afvroeg wanneer ik er ooit nog eens zou passeren. Daarna bereikten we de open velden op de hoogvlakte van Gasthuisberg in de buurt van afrit 16. Hier vertrok indertijd de niet meer georganiseerde toertocht van de brandweer van Leuven. Mijn groeten aan “Tokki Afrit 16”, de drijvende kracht achter deze toertocht die jammer genoeg ter ziele is gegaan bij gebrek aan voldoende medewerkers! Deze tocht was nochtans een pareltje.

Van 16 km tot 19 km volgde een stevig en uitputtend stuk off-raod met opeenvolgende beklimmingen en afdalingen! De omgeving was er bijzonder knap met de vele holle sporen, typisch voor deze streek. We doken dan het Bertembos in en daar kwam na een klim op 19 km een splitsing tussen de ritten van 30-55 km en 44-65 km ter hoogte van het Chimaera-huisje. Op deze plek kwam ik ooit voor de eerste en enige keer biker Chimaera tegen op zijn Turner Flux. Zou hij nog biken? Exact op het middaguur koos ik er opnieuw voor de 45 km en volgde aldus de knappe afdaling over een mooie singletrack tussen de bomen. Afdalen betekent nadien ook weer klimmen en dat was deze keer over kasseitjes. 22 km. Dan volgde één van de mooiste paden uit deze toertocht, meer bepaald de knappe afdaling in een goed aangereden maar met wortels en dropkes doorspekte semi holle weg onder de bomen! In de andere richting staat deze plek bekend als een bijzonder zware klim. Ik bereikte de Bosstraat en de bevoorrading op haar klassieke plek, de gebetonneerde vlakte voor een moderne schuur.

De bevoorrading kwam op 23 km van het vertrek en ik stond er om 12.20 u. Ondanks het toch al gevorderde uur was er nog heel wat beweging. Veel keuze ook aan fruit, koeken, cake en drank. Zoals elk jaar ook een aantal vaste medewerkers die er elk jaar weer paraat zijn. Tijdens de knabbel een babbel met Daniel en diens bikemakker, de enige bekenden die ik er spotte. Na de stop werden we zoals verwacht over de kasseien van de Oude Bertembosstraat gestuurd, een zijtak van de Bosstraat die we, eens boven, opnieuw dienden te kruisen. Direct daarna kwam er op 24,50 km een splitsing tussen de 30-55 km en de 44-65 km. Opnieuw dook de tocht het Bertembos in en was het klimmen geblazen tot één van de hoger gelegen dreven. Die bracht ons voorbij de natuurspeeltuin en speelbos Vossenhol. Een dame die er toekwam met twee kleinkinderen sprak me aan! Of ik de toertocht reed? Want haar man zou hier passeren. Na de rit zou blijken dat het verdorie de vrouw van Peter was! Bizar, hoe groot is de kans dat ik deze vrouw zou zijn tegengekomen, zelfs rekening houdend met het feit dat Peter in Bertem woont?

Op 25 km passeerde ik één van de radars van Bertem Radar, vlak bij het Vossenhol. Het radarstation in Bertem bestaat uit twee radar-torens die 350 m uit elkaar liggen: een hoofdtoren en een ‘back-uptoren'. De radar in Bertem bestrijkt een gebied met een straal van 260 km (Parijs-Dover-Leeuwarden-Frankfurt) tot op een hoogte van 60.000 voet (nagenoeg 20 km). Bertem bezit een primaire en een secundaire radar. De primaire radar geeft informatie over de afstand, de vliegrichting en de snelheid van het vliegtuig. De secundaire radar zendt pulsen uit die door een transponder aan boord van het vliegtuig worden beantwoord met gegevens over de hoogte, de identificatie van het vliegtuig en eventuele alarmmeldingen. Er volgde een leuke afdaling over een grasspoor en een klim over een kasseibaantje tot op de hoogvlakte van Bertem Radar. Het stikte er van de dazen! Op 29,50 km dook ik een knap bos in waar de paadjes er nog vochtig bij lagen en genoot er van een mooie afdaling. De track liep er vlak naast een soort kloof met blote wortels. We reden er tot 31,50 km in een knappe omgeving.

Op 33 km reden we over het terrein van een manege naar de achterliggende veldweg en volgde een superleuke afdaling over een grasspoor dat uitkwam in het dorp Winksele tegenover de bakkerij ’t Warot. Van 34 km tot 36 km volgde de doortocht van Winksele door straatjes, over vlakke veldsporen en servitudes om op 40 km weer toe te komen in Herent. Vanuit de landelijke omgeving ging het stilaan meer en meer naar de bewoonde wereld toe. Uiteindelijk kruisten we het kanaal, reden we door enkele woonstraten en de laatste kilometer door hetzelfde park waarlangs we vertrokken waren. Met 46 km op het tellertje, de rit van en naar de auto inbegrepen, kwam ik weer toe aan het sportcomplex in Wijgmaal.

Er zaten nog mensen buiten te genieten van de zomerzon en een drankje. Waaronder Marcel die eenzaam en alleen aan een tafeltje zat. De rest van de meute moest nog toekomen. Gaandeweg druppelden ze binnen: Paul, Maurice, Peter en Bart. Ambiance gegarandeerd, er werd weer hard gelachen en plezier gemaakt en misschien ook iets meer gedronken dan goed voor ons was! De Biekes waren intussen al bezig met de opruim. Peter is binnen nog croissants en boterkoeken gaan schooien, overschot van de medewerkers. Met die mens kan je overal komen, doch slechts één keer! We hebben ze nog gekregen ook en iets eetbaar was welkom! In ieder geval zeer tevreden weer naar huis teruggekeerd. Mooi weer, een amusante rit door een knappe streek, meer dan inspannend genoeg, degelijk afgepijld en zoals elk jaar weer feilloos georganiseerd.

Ondanks het respectabele aantal hoogtemeters op de langere afstanden en de opeenvolging van klimmetjes en afdalingen, bewijzen de onderstaande foto’s dat deze toertocht toch nog geschikt is voor de derde leeftijd. Ook al hebben sommigen toch al hun voorzorgen genomen, getuige de publiciteit van Uitvaartverzekeringen Dela op het truitje! De BMC-biker op de eerste foto ziet er een respectabel persoon uit. De anderen op de tweede foto zien er op het eerste gezicht braaf uit, maar ge moest ze eens bezig zien en horen op de après! Lawaai voor een heel peloton en vaak moeten de stoelen letterlijk van onder hun kont uit worden getrokken om ze naar huis te doen keren! Sommigen maken het zodanig bont dat hun echtgenotes met de kleinkinderen naar het Bertembos komen afgezakt om hen te zien passeren! Het is om hun eigen bestwil dat hun echtgenotes thuis regeren met ijzeren hand en een grote pantoffel!

StrammerMax

24-07-2016 om 00:00 geschreven door StrammerMax

Nachttocht (30-50 km) van het Waanzinnig Weekend te Herfelingen op vrijdag 15-07-2016.

Zoals alle jaren op vrijdagavond trouw naar Herfelingen voor de avond- en nachtrit van het Waanzinnig Weekend. Naar ginder rijden betekent altijd file in Antwerpen en in Brussel zodat ik pas om 19.30 u van start kon gaan na me ingeschreven te hebben in één van de tentjes op de feest- en fuifweide. Nadat ik eerst nog was moeten terugkeren omdat ik de batterij van mijn helmlamp in de auto vergeten was! Goed voor 3,50 km extra. Het ging het dorp in, de grote baan over en via een servitude naar de kerk toe. Veldpaadjes, servitudes en verharde wegen deden ons Herfelingen verlaten. Er volgde een pad met veel stenen in de grond tot aan de oversteek van de drukke Langestraat in de landelijke omgeving tussen Herfelingen (Herne) en Oetingen (Gooik). 8 km. Hier stak een groepje van een zestal mannen me voorbij.

Een lange klim leidde ons tot aan het veldkapelletje van Sint-Guido en de Maagd Maria. Die plek kon ik me nog van eerdere tochten herinneren. Van 10 km tot 11 km leidde de tocht ons over kiezelpaden en servitudes in Oetingen en daarna over landelijke verharde wegen en grassporen. Op 15 km doken we plots een strook bos in waar het zwaar klimmen was over een bospaadje. Daar was het even te voet. De biker die me daarnet ingehaald had liep hier ook te voet naar boven en dat bleek Petruske te zijn! Zulke klimmetjes zijn inderdaad niet meer voor mensen van onze leeftijd bedoeld! Patje was er niet bij, zijn vrouwke wou naar de zee! We verlieten het bos via een smal spoor door struikgewas waar de bodem nog zeer modderig was! Ook deze plek herinnerde ik me nog vaag van eerdere edities. 20.30 u. We reden nog even in het bos tot aan een asfaltbaantje. Nadien werd de rit verder gezet over een grasspoor in een mooie landelijke omgeving. Het was er wel wat opletten voor diepe voren die soms door het hoge gras aan het oog onttrokken werden. Daar met je wielen in terecht komen zou wel eens geen deugd kunnen doen! Er zouden nog meer dergelijke paadjes komen. Door het hoge gras was het soms bijna niet te zien waar je reed, soms kon je amper nog een pad onderscheiden!

Petruske die de tocht van 30 km reed vermoedde dat we zo stilaan de bevoorrading zouden treffen vermits hij al ruim over de helft van het aantal kilometers zat. De stop stond opgesteld op het erf naast een huis in Sint-Kwintens-Lennik op 22,50 km van de start. We waren daar omstreeks 21.00 u en er was toch nog wat beweging van arriverende bikers. Een dame kwam er toe om foto’s te maken. Met haar wagen reed ze naar bepaalde punten op het parours. We staan er samen met enkele andere bikers (M/V) en een paar jonge kerels van de organisatie op een groepsfoto. Eén en ander gaf al direct aanleiding tot de nodige ambiance. Er was lekkers om te knabbelen en te drinken. Om 21.15 u zijn we weer vertrokken en nam ik afscheid van Petruske omdat kort na de start de splitsing kwam tussen de ritten van 30 km en van 50 km op 23 km van het vertrek. Vermits de rit tot hiertoe vlot verlopen was zag ik het wel zitten om de 50 km alsnog te rijden, anders zou ik vrij vlug weer terug aan het vertrek geweest zijn. Het was een warme dag geweest en de temperatuur was nu ideaal om te rijden. Het had wel voor gevolg dat ik vanaf nu zo goed als niemand nog te zien kreeg. Pas naar het einde van de rit toe zou ik nog enkele bikers me weten inhalen!

Een veldweg en een verharde weg voerden me in de richting van Gaasbeek (Lennik) waar ik toekwam in de Trontingenweg. Een asfaltbaantje en een voor de gelegenheid gemaaid grasspoor voerden me door Sint-Martens-Lennik. Ik schrok even toen ik merkte dat er een biker achter me reed terwijl ik op dat grasspoor niet bijster snel vooruit raakte. Het bleek zelfs een hele groep te zijn, want eens het spoor ten einde staken er zes of zeven voorbij. Ik kon hen nog een tijdje over het asfaltbaantje in het glooiende landschap zien rijden. In hun zog bereikte ik de grote baan die me naar het Kasteel van Gaasbeek voerde. We sloegen rechtsaf het parkdomein in zo omstreeks 30 km en 21.40 u. Het ging op en af in de omgeving van het kasteel en even over asfalt om dan een lang spoor op de rand tussen het op een helling gelegen bos en de velden beneden te bereiken. Als je in het begin van dat pad links naar boven kijkt dan heb je een knap zicht op de indrukwekkende burcht in de hoogte. Eerst ging het lekker snel naar beneden, maar daarna zwaar weer naar boven!

Het paadje kwam uit in de bewoonde kern van Sint-Laureins-Berchem (Sint-Pieters-Leeuw). In de weide waar de vorige keer nog berggeiten stonden die beschikten over een aantal houten platforms om op te springen, was nu een huis in aanbouw. We passeerden het schilderachtige kerkje van dit piepkleine gehucht. 31,50 km. Eens voorbij de kerk sloegen we een spoor in dat er op en af door grasvelden loopt. Er stond een gevarenbordje. Het spoor was inderdaad op vele plaatsen uitgespoeld en geërodeerd door de overvloedige regen van juni. Zo heb ik het er nog nooit bij zien liggen. Het spoor bracht me tot vlak naast het kerkhof en de kerk van Oudenaken, een volgend piepklein gehucht van Sint-Pieters-Leeuw. Een uitgesleten grasspoor naast paardenweiden leidde me in de richting van de enorm grote zendmast die daar staat. Deze VRT-toren in Sint-Pieters-Leeuw is het hoogste bouwwerk van België! Er knipperen grote witte lichten op en de toren domineert de hele omgeving.

Op een graspad tussen velden hield ik even halt. Het eigenaardige geluid dat ik hoorde bleek niet anders dan het gezoem van een zwerm muggen die rond mijn helm cirkelde! Er volgden enkele zeer avontuurlijke paden door de velden en tussen glooiende weiden met koeien die er mijn enige gezelschap waren in deze mooie landelijke streek. Uiteindelijk kwam ik toe in de Vosholenweg te Sint-Pieters-Leeuw. 39 km om 22.30 u. Op 40 km diende ik op mijn stappen terug te keren omdat ik ergens een pijl had gemist. De grote baan gevolgd in plaats een veldweg in te slaan! Die was in het duister bijna niet te zien. Dan reed ik in de richting van de straat Den Booien. Veldwegen en een gehavende asfaltbaan leidden me uiteindelijk tot aan de kerk van Breedhout-Halle. Het duurde even eer het tot mij doordrong dat ik op de Lenniksesteenweg stond op de plaats waar de toertocht van 26 juni van start ging en die ik nog nooit eerder had gereden! Toen was het erg slecht weer geworden onderweg. Een oudere dame die er haar hondje uitliet vond dat ik wel erg sterke lampen bij had. Dat is ook nodig in het bos of plaatsen zonder licht.

Bij het verlaten van een assenweg wees een pijl rechtdoor, terwijl de weg naar rechts afboog. Rechtdoor gereden, ook al leek het me niet de bedoeling van over de akker te rijden! Voor me zag ik door het schijnsel van mijn lampen zes ogen van blaffende honden oplichten op het erf van de hoeve. Dus maar snel rechtsomkeer gemaakt en de straat gevolgd! De afpijling was op sommige plekken wat twijfelachtig, zeker in het donker. Op 45 km dook ik een donker bos in. Daarna volgden enkele tricky sporen door hoog gras. De eventuele uitgesleten groeven waren nu helemaal niet meer te zien. Eindelijk kreeg ik nog eens twee bikers te zien. Het waren de eersten die ik met lichten aan zag rijden. Het waren nog vrij jonge gasten, ze reden snel en verdwenen zo weer uit het zicht. Het valt me op dat er de laatste tijd nog weinig echte nachtrijders deelnemen en dat de meesten al voor het invallen van de duisternis weer binnen zijn. In juli is het natuurlijk al halfelf eer het volledig donker is. 47,75 km om 23.10 u. Assenwegen met veel stof brachten me in het duister tot aan een oversteek van een grote baan vlak op de grens tussen Kester (Gooik) en Pepingen. Op 53 km van de start kreeg ik hier nog even het gezelschap van twee bikers die ook met hun lichten aan reden. Vanaf de bevoorrading had ik dus nog slechts in totaal tien bikers te zien gekregen, waarvan vier met licht effectief een nachtrit reden!

De rest van de rit voerde me over veldwegen in het donkere Kester en Gooik. Er scheen maar geen einde aan de rit te komen. Zelfs rekening gehouden met de 3,50 km extra omwille van mijn terugkeer naar de start om mijn vergeten batterij op te halen en het een paar keren verkeerd rijden, zat ik al ruim boven de vooropgestelde 50 km! Naar het einde toe reden we over een grote boomgaard. Het viel me op dat veel jonge appels beschadigd aan de bomen hingen. Allicht het gevolg van hagelbuien in juni! Vanaf een zacht klimmend pad op de grens tussen een bos en een grasveld zag ik in de hoogte oranje verlichting rond een hoog gebouw. Dat was het tot rusthuis verbouwde klooster van Pepingen-Heikruis. Dat betekende dat het einde dan toch nabij was, want het betonbaantje waarlangs de feestweide van het Waanzinnig Weekend ligt loopt van Heikruis naar Herfelingen. Vanaf een kruispunt van landelijke wegen ging het die betonbaan, de Mollestraat, in en na een dikke kilometer was ik weer bij af. In plaats van 50 km had ik wel 59 km gereden en ik kwam exact om middernacht toe!

Laat toekomen is hier geen probleem, er zaten trouwens nog andere bikers, want op de feestweide was in de naburige tent de fuif voor de jeugd in volle gang. Hier in de streek zijn nog plaatsen waar een mountainbiketocht onderdeel is van vele activiteiten gedurende een feestweekeinde. Het kaartje met noodnummer kon je inruilen tegen een drankje en ik heb me daarbij nog een hamburger gekocht. Nog een half uurtje blijven zitten en een paar woorden gewisseld met de man aan de bikeparking. Dan toch huiswaarts gereden, want met de auto ben ik zo’n anderhalf uur onderweg, waarvan een half uur over de lange baan van Herfelingen naar Ternat! Daar rustig gereden, want ik werd ooit op de terugweg naar huis geflitst in Gooik en dat is weggegooid geld! Het werd dus een korte nacht! Op de terugweg even een test gedaan. Ik had gezien dat ik vanaf de afrit Ternat toekwam op een baan die van Asse naar Edingen voert. Ik weet dat vele toertochten in de streek van Asse de Edingsesteenweg kruisen ter hoogte van Taverne De Koekoek aan de Kruisborre (de witte kapelletjes en het Kruis van Sjat). Daarom de oprit eerst even voorbij gereden tot in Asse. Ik passeerde effectief De Koekoek. Nu kan ik die plaats ook weer situeren ten opzichte van de rest. De lange baan van Edingen naar Asse zou trouwens op de plaats liggen van een oude Romeinse heirweg.

Tevreden dat ik ook deze editie weer kon meemaken. Deze tocht is nooit elk jaar exact hetzelfde. Soms gaat men de richting van Galmaarden en Tollembeek uit. Het interessante is dat je bij daglicht kan vertrekken en zo nog kunt genieten van de schoonheid van het Pajottenland met een ondergaande zon en dan gedeeltelijk in het donker kunt rijden zodat je ook een nachtrit hebt. Redelijk wat verharde wegen, dat is wel meer zo in deze streek, maar er is voldoende afwisseling met off-road en omwille van het aanbod van een lange afstand is dat geen probleem. Volledig off-road zou zeer zwaar worden! Tijdens de stukken over verharde wegen kan je genieten van de mooie streek, want tijdens het rijden over de sporen moet je geconcentreerd zijn en goed kijken waar je rijdt vermits in de zomer het gras hoog staat (en de groeven diep kunnen zijn)!

Artikel in EditiePajot waar ik ook de groepsfoto van aan de stop terugvond: klik hier!

StrammerMax

23-07-2016 om 00:00 geschreven door StrammerMax

Toertocht (15-25-35-41-55-73 km) van de Muggenbergse Stoempers te Molenbeek-Wersbeek (Bekkevoort) op zondag 10-07-2016.

De startplaats van de toertocht van de Muggenbergse Stoempers vanaf de voetbalkantine langsheen de Halensebaan in Molenbeek-Wersbeek (Bekkevoort) kon ik me nog goed voorstellen ook al is het al van 2013 geleden dat ik deze tocht reed! De vorige twee jaren reed ik de tocht van Hamont-Lo, maar die blijkt van de kalender verdwenen! Niet te schatten dat de jaren zo snel voorbijvliegen! Ik was pas om 10.30 u aan de start, er was zelfs geen plaats meer op de grote parkeerweide! Zo goed als samen vertrokken met biker Moventoch die ik de dag voordien nog gezien had tijdens de toertocht vanuit Dorne-Opoeteren (Maaseik). Die mens kijkt ook niet op een kilometertje meer of minder om overal present te tekenen op toertochten! Hij vertrok nog voor de rit van 70 km, maar dat zag ik niet meer zitten. Ik had me per vergissing aan de inschrijving langs de kant van de grote ritten aangeboden, maar dan gezegd dat dit niet meer ging lukken, tenzij zij tot donker op me zouden wachten! Moventoch rijdt tien keer zo snel als ik!

De eerste 3 km verliepen over veldwegen en sporen om dan de eerste knappe holle weg te bereiken voor een stevig klimmetje. Dan volgden enkele zachtere beklimmingen in een volgende portie holle wegen. Die holle wegen en sporen zijn een constante in deze toertocht en kenmerkend voor de grensstreek tussen Limburg en Vlaams-Brabant. De holle wegen werden afgewisseld met de overtocht van meer open stukken tussen boomgaarden. Op 5 km passeerden we door de velden de achterkant van de parkeerweide wat betekende dat we een grote lus hadden gereden. Om 10.50 u werd ik vereeuwigd op een foto, maar ik heb en wil geen Facebook, dus ik kan ze niet zien! Midden in een boomgaard stond een bord dat de grens aanduidde tussen Bekkevoort en Molenbeek-Wersbeek en daar was een splitsing tussen de kidstoer en de ritten van 25-35-41-55-73 km.

Op 9 km kruisten we een grote baan ter hoogte van de Halensebaan in Kortenaken. Een veldweg voerde me voorbij een eenzaam huis dat meer in de diepte tussen enkele bomen verscholen stond. De dakpannen weerkaatsten de zon. Op 12 km stonden we voor een zware klim naar een maïsveld toe. De beloning was een leuke afdaling door eerst hoog gras overgaand in een steenpad tot aan de splitsing tussen de 25 km en de 35-41-55-73 km. Deze kwam op 13 km van het vertrek om 11.30 u. Gekozen voor de rit van 41 km. Er volgde een stevige klim over stenen in de holle weg Neerveldstraat vanaf de grijze kapel tot de witte kapel die in de diepe holle weg gebouwd werd en een aantal jaren geleden gerestaureerd. We sloegen linksaf in de richting van Assent (Bekkevoort) om lichtjes verder te klimmen. Eens boven weer in open veld konden we genieten van een knappe lange afdaling. Een holle weg, een veldpad en een zware klim over asfalt leidden tot de Struikstraat in de richting van de snelweg E314. Op 15,85 km ging het een bruggetje onder.

Er volgde nog een snelle afdaling, een asfaltbaantje en een brug over de snelweg. Daar gaapte ons de steile klim van 7,50% en 360 m lang op de Pannenhoef aan. Het loont altijd de moeite om op de plek waar asfalt overgaat in een onverharde holle weg ter hoogte van het huis dat daar eenzaam en alleen op de top staat eens te stoppen en achterom te kijken. Je hebt dan een knap uitzicht over de groene streek met zicht op een bocht in de snelweg in de diepte. De klim in het onverharde gedeelte van deze weg is minder steil We reden dan over een hoogvlakte door boomgaarden naar een afdaling in een mooie holle weg. Aan de omgeving kon ik zien dat we dan aan de afdaling begonnen in een bijzonder knappe groene omgeving naar de Begijnenbeekvallei toe. Niet voor niks is deze plaats nabij Assent uitgeroepen tot het mooiste plekje van Bekkevoort. Nadien dienden we opnieuw te klimmen uit de vallei en deze klim in de Watermolenweg, een trage wegel, is niet van de poes. We kwamen toe op de Provinciebaan naast de oprit naar een achter het groen verscholen huis. De baan over op 21,85 km om dan verder te rijden over de beenharde veldweg richting de bevoorrading.

De bevoorrading stond opgesteld op een kleine parking naast de Provinciebaan, de weg naar Glabbeek. Ik was er met de wagen gepasseerd op weg naar de start. Voor mij kwam ze op 22,75 km om 12.30 u. De grote troep was hier dus al lang gepasseerd. Er was toch nog genoeg voorraad van bananen, wafels, centwafels, sportdrank en water. De appelsienen waren door de voorgangers verslonden. Er kwamen nog twee jonge kerels toe die goed bezweet waren. Het was intussen goed heet geworden. De groep medewerkers kon zo stilaan aan inpakken beginnen denken. Na de stop sloegen we vanaf de parking een zandwegeltje in en voerde een zachte klim in een holle weg ons tot de splitsing van de 25-35 km en de 41-55-73 km op 23,23 km van de start. We kruisten dan een hoogvlakte waar we een watertoren en een kapelletje zagen staan. We reden er over de Kuylleboschhoogeweg, een hele mond vol voor een zanderige trage weg, tot we aan een asfaltbaan arriveerden. Er volgden nog landelijke paden.

Verderop reden we de Halensebaan op, dus waren we in principe niet ver van de start, en de kerk van Molenbeek-Wersbeek voorbij, om weer de bewoonde wereld te verlaten voor een lange klim in een hol pad zo omstreeks 27 km. Na een eindje over asfalt bereikten we de splitsing tussen de kidstoer en de andere routes op 28,50 km van het vertrek. 13.00 u. Vanaf 29,50 km werden we getrakteerd op een klim over kasseitjes in een servitudenpad en de overtocht van een hoogvlakte. Die overtocht werd afgesloten met een plezante afdaling in een knappe holle kasseiweg waarna we in de Wijndriesstraat werden uitgespuwd. Tegenover staan enkele nieuwe huizen en aan die bewoners heb ik ooit eens de weg naar de start gevraagd omdat op deze plek al een aantal pijlen ten onrechte waren opgeruimd. Dat was aan het einde van de toertocht van MTB@Bekkevoort met start in de Oude Tiensebaan niet zo ver van deze plaats. Die mensen konden mij haarfijn uitleggen hoe ik moest rijden waarna ik weer pijlen trof. Het is jammer dat deze tocht al een jaar of twee niet meer wordt georganiseerd! Het was nu ook linksaf tot aan de rode postbus! 30,50 km.

Het ging even door de bewoonde wereld waarbij ik twee keren een grotere baan diende te kruisen. Van 32 km tot 33 km bereden we enkele leuke singletracks in een bos aan de Oude Leuvensebaan te Bekkevoort waarna het een wijle over beton ging. We bereikten de Beurtstraat, een holle weg in Tielt-Winge. Daar was een splitsing tussen de ritten van 25-35-41 km en 55-73 km op 35 km van het vertrek. 13.35 u. Wegen, servitudes, trage wegen en de doortocht door een strook bos voerden ons omstreeks 37 km over het grondgebied van Tielt-Winge. Een laatste zware klim over een keienpad annex grasspoor werd ons op 38 km voorgeschoteld. Om ons dan een laatste keer lekker te kunnen laten gaan over een afdaling weer tot af. Met 40,50 km op het tellertje bereikte ik om 14.00 u aldus opnieuw de kantine op het voetbalveld van Sporting Molenbeek. Ik spotte er Peter, Marcel, Maurice en Filip die hier ook waren komen rijden. In een bloedhete zomerzon nog een hele tijd zitten buurten, drinken en een braadworst naar binnen gewerkt. Voor bonnetjes moesten we niet ver lopen, die werden verkocht door een man en een vrouw die aan een tafeltje naast ons zaten. We kregen zelfs een tijd het gezelschap van de voorzitter van de Muggenbergse Stoempers. Peter kent ook iedereen en als hij goed op dreef komt dan is de ambiance verzekerd! Het was een mooie toertocht met een knap parcours bij prachtig weer. Blij dat ik hier nog eens geweest ben…

StrammerMax

11-07-2016 om 00:00 geschreven door StrammerMax