Toertocht (27-38-43 km) van de Blauwtrappers te Retie op maandag 31-12-2012.

Vorig jaar heb ik deze tocht laten passeren omdat er dichter bij huis een toertocht was vanuit het nabijgelegen Nederlandse Huijbergen, maar deze keer opnieuw geopteerd voor de jaarlijkse traditie en op oudejaarsdag afgezakt naar Retie. Omdat ik in de vooravond verwacht werd in de familiekring op deze laatste dag van 2012, goed op tijd uit bed! Mijn plezier dreigde vergald te worden door een wagen die niet wilde starten, maar na enkele pogingen kreeg ik de motor dan toch aan de praat! Dat gebeurt anders nooit, en dan heb je zoiets voor op deze speciale dag! Een parkeerplek gevonden op een braakliggend stukje grond naast het voetbalveld aan een nieuwe woonwijk en richting de grote zaal en de sporthal gereden. Een ongeluk komt nooit alleen en na het afladen van de fiets bleek dat de achterderailleur altijd terug sloeg als ik stopte met trappen! Ondanks het feit dat ik de fiets gisteren na de modderige tocht in Sint-Job-in-‘t-Goor grondig schoongemaakt had, met bijzondere aandacht voor alle draaiende onderdelen! Ik zou er de hele rit last van hebben, maar gelukkig niet van die aard dat het mijn plezier vergald heeft! Buiten wat onheilspellend lawaai had ik er weinig hinder van! Om 9.00 u was ik ingeschreven en zat ik op de fiets.

We verlieten de startplaats doorheen het drukke dorpscentrum en het grote kruispunt van hoofdwegen om dra de velden en bossen te bereiken. Het was duidelijk dat ik niet alleen naar hier was gekomen, want hele horden bikers vlogen me voorbij. Omdat ik gewend ben van later te vertrekken had ik deze keer gedurende het eerste deel van de tocht als tragere dus wel af te rekenen met de vele koerskonijnen die me langs links en rechts voorbijvlogen alsof hun oudejaarsviering al om tien uur moest beginnen! Tot 4 km volgde een plaatselijk rondje in enkele grote lussen over een beperkte oppervlakte over redelijk brede paden doorheen velden, straten en langsheen de bosrand. Dan kregen we de eerste mooie echte singletrack voor de wielen met de nodige wortels en bultjes. Me hier en daar even aan de kant gezet om de langere snellere treintjes te laten passeren.

Daar meen ik herkend te zijn geworden door Annemarie en Joepie. Ja, zo wordt hij genoemd! Leren kennen tijdens een mountainbikeweekend in Daverdisse, eerder dit jaar georganiseerd door onze gemeenschappelijke kennis Jean-Paul. Toen hebben we deelgenomen aan een toertocht vanuit Libin, “de rush naar het everzwijn”! Want Jean-Paul had voor ons porties marcassin besteld van het beest dat het plaatselijke dorpsfeest niet overleefd heeft! Terug naar Retie. Er was oponthoud aan een ferme bult waarachter een grote boomstam het pad versperde. Op 6,5 km kwam ik ter hoogte van de Zavelstraat weer uit de bossen tevoorschijn, waarna tot 8 km veldwegen en een asfaltbaantje de revue passeerden.

Het ging een breed en lang bospad in, waarop zich een spoor had gevormd met de allures van een singletrack en dat eventjes onderbroken werd door een asfalt verbindingsstukje van honderd meter over een straat die er door het bos liep. Tot 9,5 km konden we ons hartje ophalen in de plaatselijke bossen. Daar trof ik de splitsing tussen de routes van 27 km en 38-43 km. Bospaden werden m’n deel. Niet te schatten hoe mooi en vooral droog ze er bij lagen. Heel wat anders dan tijdens de tochten van vorige week waar het soms echt modderdabben was! De grond moet hier veel kunnen verdragen en de stevige wind zal ook wel één en andere op korte tijd drooggeblazen hebben! Op 11 km bereikten de bikers een plezante droge singletrack op een open plek tussen jong opgeschoten dennenboompjes, op en af over vele hoge en minder hoge bultjes! Een plezier was het om er te rijden en wel gedurende een dikke twee kilometer! Wat moet een mens meer hebben op de laatste dag van een jaar? Buiten een fles champagne dan misschien!

De track kwam uit op een breed bospad in de Beverdonkse Heide. Die is deels in het bezit van privé-eigenaars die in samenspraak met de gemeente wel een toegankelijkheidsregeling hebben uitgewerkt. Deze groene zone tussen de Witte Nete en het Klein Neetje was oorspronkelijk een heidegebied met stuifduinen dat werd bebost met naaldhout en later evolueerde naar gemengde bossen. Door het gebied lopen verschillende wandelroutes, een joggingparcours en een mountainbikeroute. Enkele mannen waren er bezig met het kappen van bomen en laden van hout. Ook op oudejaar wordt er gewerkt! Maar niet door ondergetekende! Bijna 14 km om 10.00 u. Een halve kilometer verder passeerden we de schilderachtig gelegen Watermolen langs de Nete. Vanaf daar kan je de Nete per kajak afvaren, iets wat ik in september nog gedaan heb!

Vanaf de Watermolen van Retie kregen we brede, lange zandwegen voor de wielen en daardoor ook af te rekenen met stevige tegenwind! Op 17 km passeerden we ter afwisseling een stukje bos dat deel uitmaakt van de Beverdonkse Heide en op 18,75 km reden we over een smal paadje rakelings langsheen de Kleine Nete. Daar zat Connie vanuit het gras kiekjes te maken van de vele passanten! Omstreeks 10.30 u werd ik er digitaal vereeuwigd. Na 20 km kruisten we vanuit de bossen een grote baan op de grens met Kasterlee. Een singletrack leidde me doorheen het bos naar de bevoorrading. De nog groene bananen konden me niet bekoren, de suikerwafels en zachte wafels waren een alternatief. En vooral de lekkere soep viel bij me in de smaak! Want ondanks de beloofde tien graden maakte de wind er toch een koude dag van! Slechts tien minuutjes blijven hangen en om 10.55 u was ik weer op pad.

Tot 24,5 km konden we plezier maken op mooie singletracks waarop omstreeks km 23 twee hoge springbulten te overschrijden waren. Na een stukje door de velden volgde een even interessante track met lage bultjes en kwam ik samen met enkele anderen achter een vader en zoon te hangen. De jongen reed op een fiets waarvan de wielen in verhouding tot zijn gestalte wel erg groot waren, maar waardoor hij goed vooruitkwam. Jong geleerd is oud gedaan en hij kan nog een heel leven van tochten door de bossen genieten. Na 25,5 kwam er een splitsing tussen de route van 43 km en deze van 27-38 km in de velden ter hoogte van een straat. Voor de rijders van de grote toer kwam dan het enige vettige stuk uit de ganse tocht onder de vorm van een modderige veldweg die bijna een ganse kilometer lang was. Van 27 km tot 30 km volgde een minder interessant stukje over asfalt- en betonwegen in de omgeving van een straat die Kortijnen heet. Recupereren was er niet bij omwille van de felle wind, met uitzondering van de schaarse stukken waar deze in de rug stond. De plek kan niet ver van de E34 gelegen hebben, want aan de horizon kreeg ik de windmolens te zien die naast de snelweg staan. 11.30 u en bijna 30 km op het tellertje.

Als mountainbikers een stuk asfalt van drie kilometer lang in hun tocht verwerken, dan kan dat alleen de bedoeling hebben van de deelnemers naar een interessante speeltuin te leiden! Zo ook hier! Want ter hoogte van Looiend volgde in de bossen een plezante singletrack op en af, met vele bochtjes en aan de bordjes te zien deel uitmakend van een vaste route. Het was een plezier om er te rijden. Omdat de snelle jongens intussen allemaal voorbij waren, was het er vrij rustig en kon ik ten volle aan m’n eigen tempo van de paadjes genieten. Het feest was nog niet gedaan, want op 32 km volgde weer een mooi uitgezet traject over een singletrack die zich doorheen een bos over heuveltjes slingert. De voorbij te rijden paadjes waren afgesloten met linten. We kregen er tot 32,75 km een prachtig en amusant stukje van deze toertocht voor de wielen! Helaas stonden er in de omgeving heel wat buitenverblijven met de nodige koterijen en bijhorende rommel in de bossen!

Na een asfaltbaantje ging het omstreeks 35 km naar de Looiendse Bergen om er een singletrack te treffen in een bos dat er vrij woest uit zag. Een pad dat zich met veel korte bochtjes tussen dicht op elkaar staande bomen slingerde! Een breder bospad leidde me daarna naar een mooie, droge singletrack doorheen een bos en een stukje meer open heidelandschap. Spijtig van het sombere weer. Bij zonnig weer moet het hier knap rijden zijn! Vanaf de open, met heide begroeide plek, bracht een bospad me weer naar open velden aan de rand van de bewoonde wereld. Om er direct toch weer het bos in te duiken over mooie paden tussen buitenhuisjes. Op 39 km volgde een megabangelijk stukje parcours waar een bordje ons bij aanvang waarschuwde voor steile hellingen (10%). Maar dat viel eigenlijk best mee, temeer omdat de ondergrond er goed droog bij lag. Enkel een beginnend biker zal misschien twee keren nagedacht hebben alvorens zich naar beneden te storten. Er reden nog bikers te genieten van deze prachtige omloop! Super! Er was slechts één zanderige heuvel waar ik niet tot boven geraakte en die ook de anderen liggen had! De beklimming van de heuveltjes vroeg wel een krachtinspanning zo naar het einde van de rit toe.

Ik vervolgde mijn weg over bospaden in een droog dennenbos om na 40 km op de rand ervan fotografe Connie weer te treffen. Dat moet omstreeks 12.30 u geweest zijn. Connie had zich er op de grond neergezet om de bikers vast te leggen terwijl ze er door een bocht gingen! Ik ben er gestopt en heb er zo’n kwartier met haar staan praten, haar telkens verwittigend wanneer ik bikers in het bos zag naderen. Om 12.45 u ben ik er dan weer vertrokken, vermits er niemand meer passeerde en Connie ook zo stilaan meende er een punt achter te gaan zetten. Haar werk is te zien op http://www.conniesinteurfotografie.com/! Een brede, zanderige bosweg leidde me het bos uit om er even verderop na een veldweg een straat met huizen te treffen waar een bordje aan een tuin de laatste kilometer aankondigde! Om 13.00 u was ik weer bij af.

De bewaakte bikeparking stond nog goed vol. Eerst m’n sporttas opgepikt vanuit de auto, die daar zoals zo vaak nog moederziel alleen stond, en de douches opgezocht. Net en proper en met profijtig, maar wel warm water. Zo hoefde ik thuis enkel m’n kleren nog in de machine te steken en m’n fiets proper te maken. Van de bikewash heb ik geen gebruik gemaakt. Binnen nog een kommetje lekkere hete soep, een boterham met kaas en een drankje soldaat gemaakt. Er zaten nog heel wat bikers in de grote zaal die duidelijk geen zin hadden om al naar huis te vertrekken. Geen bekenden gespot. Even over 14.00 u huiswaarts waar ik even over 15.00 u arriveerde. De bike nog grondig proper gemaakt nadat de wasmachine aan het werk was gezet. En nadat alles proper gewassen op het droogrek hing kon ik met een goed gevoel de oudejaarsnacht tegemoet zien!

De Blauwtrappers noemen hun rit de 4-sterrentocht! Indien er een Michelingids voor toertochten zou bestaan, dan is deze wat mij betreft wel vier sterren waard! Degelijk georganiseerd, goed uitgepijld, met een mooi parcours waarin meerdere prachtige locaties met plezante singletracks werden opgenomen. Met een uitzonderlijk droge ondergrond, ondanks de enorme hoeveelheid regen die er deze maand gevallen is. Zelfs enkele profrenners vonden de weg naar Retie! Après in een ruime zaal met een knabbeltje en een drankje. De beste manier om het jaar af te sluiten!

Geschreven tijdens het nieuwjaarsconcert vanuit Wenen. Een gezond en veilig bikejaar 2013 met zo min mogelijk zorgen toegewenst.

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you.be en op mountainbike.be!

31-12-2012 om 00:00 geschreven door StrammerMax

Toertocht (12-40-46 km) van WTC Sas 4 te Sint-Job-in-‘t-Goor op zondag 30-12-2012.

Op de voorlaatste dag van het jaar van thuis uit vertrokken richting Sint-Job-in-‘t-Goor om de toertocht van WTC Sas 4 te gaan rijden. De toer vertrok vanaf een andere locatie. Het was niet de eerste keer dat ik hier kwam rijden en ik heb hier al zowat alle weersomstandigheden meegemaakt, van droog tot nat, van warm tot ijskoud en door de sneeuw. Twee keren heb ik er moeten opgeven door technische problemen: één keer door een gescheurde buitenband en een daardoor naar buiten stulpende en ontplofte binnenband, een tweede keer doordat de vrieskoude het hele zaakje achteraan (van de fiets wel te verstaan) had bevroren! Thuis vertrokken om 8.15 u met gemonteerde helmlamp, goed voor een intro van 20 km. Doordat ik in Sint-Job de bordjes voor de wagens richting start had gevolgd, had ik wel een omweg gemaakt die per fiets te vermijden had geweest! Groot was wel mijn verbazing van aan de inschrijving een rij wachtenden te zien die tot buiten toe reikte! Het beloofde dus druk te worden op het parcours, maar dat viel achteraf gezien nog best mee! Er waren 1528 deelnemers!

Om 9.45 u kon ik vertrekken voor de tocht en toen was het buiten ook al meteen een stuk kalmer. We werden in de richting van het Kristus-Koninginstituut gestuurd om de er achter gelegen bossen in het zogenaamde Klein Zwitserland te bereiken. Het bospad zelf werd niet aangedaan, vermoedelijk lag het er nu zo goed als onberijdbaar bij na de overvloedige neerslag tijdens deze maand december. In plaats daarvan reden we de onverharde Poppelaerstraat in die ik vorige woensdag nog te zien kreeg tijdens de toertocht vanuit Westmalle die tot hier kwam. Deze brede bosweg met links tussen de bomen verscholen villa’s van rijke mensen, ging over in de eveneens onverharde Sas 3-baan waar we na 3 km het bos naast de camping in doken. Even verder kwamen we uit op de oever van het kanaal Schoten-Dessel op de plek waar enkele woonboten hun vaste ligplaats hebben. Via een smalle brug ging het dit kanaal over. Van 4 tot 5 km reden we op de andere oever over het jaagpad in de richting van waaruit we kwamen. Aan de volgende bunker ging het linksaf het bos in.

Van 5 tot 6 km volgde een uiterst gehavende en zeer slijkerige singletrack met putten en wortels. Dit leek me eerder “de hel” dan de aanvang van de extra lus voor de route van 46 km die we na de bevoorrading voor de wielen kregen en aldus werd aangekondigd! Om te vermijden van mijn energie al van bij aanvang hier al stompend door de modder kwijt te spelen, en een beetje zenuwachtig gemaakt door de drukte ter plekke, heb ik enkele stukken dan maar te voet door de modder gedabd! Ik was content dat de vettige singletrack achter de rug was toen we op 7 km weer naar het jaagpad gestuurd werden! Al snel werden we weer het bos in gestuurd op een gelijkaardige lastige singletrack die er toch iets beter bij lag dan de voorgaande met iets minder modder. Maar hier stelden lastige putten, bulten en wortels me dan weer op de proef! Ik hoopte dat het niet de hele tocht van dit zou zijn, en dat zou gelukkig meevallen. Deze twee tracks waren mijns inziens de vettigste van de hele toer, samen met het stukje bos vlak voor het einde richting antitankgracht. Aan een paar hogere heuveltjes op en af had de fotograaf van MTB-You postgevat. Het was iemand die ik niet ken. Omstreeks 10.15 u werd ik voor de eeuwigheid digitaal vastgelegd. We kwamen een tweede keer terug op het jaagpad vlak bij het Merelhuisje, het lokaal van een tennisclub.

Tot 9 km volgde een lastig maar knap stukje off-road en een singletrack die beter berijdbaar was dan de twee vorigen, op het laatste stukje ervan na. Daar was het weer even baggeren en uitkijken voor putten en wortels. We verlieten de track ter hoogte van de Tilburgbaan, een onverharde bosweg. Daar kreeg ik het gezelschap van veel andere rijders! Tot 10 km konden we genieten van de doortocht van de plaatselijke bossen op goed berijdbare natte boswegen. Een halve kilometer verder kwamen we na een lus terug uit op het kruispunt van boswegen waar we even tevoren ook waren gepasseerd. Een dikke kilometer verder dienden we de Schotensteenweg te kruisen, de grote baan die Schoten met Brecht verbindt en door Sint-Job komt en die ik sporadisch berijd als ik van mijn werk kom. Vroeger was de startplaats langsheen deze baan gelegen. Aan de overkant ging het weer het bos in. Een degelijk berijdbare mooie korte singletrack doorheen een bosje voerde me naar een woonstraat, waarna we na 13,5 km via een kalme brug de E19 en naastliggende spoorlijn voor de TGV vanuit Amsterdam en Breda kruisten. Er volgde opnieuw een singletrack doorheen het bos.

Tot 15,75 km volgden een prachtige singletrack en bospaden die er in vergelijking met elders en gezien de natte weersomstandigheden redelijk droog bij lagen. We kregen er weer de nodige wortels onder de wielen met af en toe een springbultje. Naar het einde toe werd het iets technischer met hogere bulten, korte bochtjes en laaghangende takken. Hoofd intrekken was de boodschap! Vlak voor het einde werd ik ten val gebracht door de tweede rijder van een duo bikemakkers. De eerste had me ingehaald net voor een haakse bocht en toen ik me na de bocht naar rechts begaf om de tweede te kunnen laten passeren, wou deze me nog rechts inhalen! Sturen in elkaar gehaakt en met twee de grond op, gelukkig zonder veel erg! Na te zijn rechtgekrabbeld bereikte ik om 11.00 u en op 15,75 km de Mieksebaan. Dit is een zeer lange rustige straat die evenwijdig met de spoorlijn en de snelweg vanuit Brasschaat naar Brecht voert. Gedurende een tweetal kilometer werd deze asfaltweg gevolgd richting Brasschaat. Net voor de Sint-Jobsesteenweg ging het dan rechtsaf de onverharde Bergsebaan in.

Likkebaardend keek ik er naar uit om het daar in die omgeving gelegen spookhuis, het vervallen en overwoekerde Kasteel Nottebohm met deels ingestort dak, nog eens voorbij te rijden. Helaas, we kregen het niet te zien! Tot 19 km werd recht op recht de Bergsebaan gevolgd richting Maria-Ter-Heide (Brasschaat). Een goede vondst om de er evenwijdig mee lopende drukke Sint-Jobsesteenweg te ontwijken, maar ettelijke kilometers zonder veel afwisseling. Misschien toch eens polsen om de volgende keer toestemming te bekomen om enkele rondjes te rijden in de buurt van Nottebohm. Sommige tochten komen over dit privédomein. En dat spookhuis heeft wel wat! Jammer dat het vervallen is! Nottebohm, ooit mecenas voor de stad Antwerpen, zou zich omdraaien in zijn graf indien hij moest weten hoe zijn eertijds nette stulpje er nu uit ziet! De Bergsebaan komt uit in de Brechtsebaan, een landelijke betonweg die vanuit Brecht-Overbroek naar Brasschaat voert.

Daar ging het linksaf in de richting van het nieuwe rondpunt aan de Sint-Jobsesteenweg waar we de rustige laterale zijweg werden op gestuurd richting Maria-Ter-Heide. Nu de uitverkoop van de militaire domeinen, zo ook dat van Brasschaat, een feit is, valt het op hoe hier in korte tijd nieuwe gebouwen en bedrijven als paddenstoelen uit de grond zijn gerezen! Ik ben eens benieuwd hoe lang het nog gaat duren eer de achterliggende gronden ten prooi zullen vallen aan de bouwwoede! Want ik heb onlangs ergens gelezen dat de gemeente Brasschaat al plannen dienaangaande heeft! Na 20 km bereikte ik het grote, drukke kruispunt in Maria-Ter-Heide, Polygoon in de volksmond, waar de grote wegen naar Sint-Job en Essen de Bredabaan (de oude weg van Antwerpen naar Breda) kruisen. Er stond daar een ziekenwagen en een politievrouw was vaststellingen aan het doen. Tegen een muurtje van het huis op de hoek stonden een biker, ingepakt met folie tegen onderkoeling en een aantal bikers die hun rit gestaakt hadden. Er zouden daar twee bikers geschept zijn door een auto. Hopelijk raakten ze niet al te zwaar gekwetst. Er zijn andere manieren om het jaar te eindigen!

Tot 21,5 km werden we over een lange singletrack gestuurd die evenwijdig loopt met de Essensteenweg. Hier en daar diende een ferme plas modder getrotseerd te worden. Aan een betonbaan ging het linksaf richting het vliegveld van Brasschaat om er op 22 km de bevoorrading te treffen. Het was toen 11.30 u, dus tijd voor een hapje. Je koekje, suikerwafel en soep, die er lekker uit zag maar spijtig genoeg koud was, kon je bekomen aan een hamburgerkraam. Het fruit zal al op geweest zijn, want de enige sporen waren enkele schaarse bananenschillen in de vuilzakken. Er was nog wat drukte, maar geen overrompeling. Even in gesprek geraakt met drie mannen die zich vrolijk maakten over mijn helmlamp! Ze beweerden dat er maar één afstand was omwille van het verzopen karakter van het terrein op sommige plekken. Dat bleek toch niet zo te zijn, want onmiddellijk na de stop trof ik op het vliegveld de splitsing tussen de routes van 40 km en van 46 km. Hooguit tien minuten halt gehouden op de pauzeplaats.

Omdat die zes kilometer het verschil niet konden maken, gekozen voor de grootste afstand, met het risico op ploetertoestanden. Dus ging het voor mij rechtsaf in de bocht waar ik bij ijzig winterweer ooit ferm onderuit ben gegaan tijdens een eerdere editie! Via de betonbaan werd ik naar het Klein Schietveld gestuurd om er op 23,5 km naast de resten van een voormalige spoorlijn over een track het bos in gestuurd te worden. Een bordje heette ons welkom in de hel! Dus toch ploeteren? Dat bordje had beter aan het begin van de eerste singletrack gestaan, want hier viel het nog best mee. Enkel bij aanvang dienden we een modderstrook door te rijden en enkele uit de kluiten gewassen plassen te ontwijken. Wat daarna kwam was zelfs één van de mooiste stukjes van deze tocht! Goed berijdbare paden en tracks met springbultjes doorheen een afwisselend landschap van bos, heide en open plekken met hoog gras. Voorbij enkele militaire installaties en een weerstationnetje. Bovendien brak er een winterzonnetje door en kreeg ik het gezelschap van Cracra, de voorzitter van mijn Papegaai Bike Team! Hij vroeg om bij hem aan te pikken, want hij was niet van plan om snel te rijden. Dus even een babbeltje terwijl we al rijdend genoten van deze mooie extra lus. Er volgde een zigzaggend spoor doorheen een soort heidelandschap waar het op een tweetal plaatsen uitkijken was voor modderpoelen en diepe voren.

Naar het einde toe werd het even weer wat natter en modderiger. Ik zag Cracra over een smal richeltje met wortels langsheen een reusachtige plas laveren. Ik ben daar veiligheidshalve toch even afgestapt en te voet gegaan. Een duik in het water zag ik niet zitten! We arriveerden weer aan de betonbaan op dezelfde plek waar we het Klein Schietveld waren binnen gereden. Cracra stond daar op me te wachten. Het tellertje klokte 30 km af. Langs dezelfde weg terug over de brede betonbaan richting vliegveld om verderop een track te bereiken. Deze mooie singletrack van dik 4 km lang leidde ons door de bossen naar het Fort van Brasschaat langsheen waterpartijen en een stuk van de antitankgracht. Een prachtig stukje uit deze toer. We reden er zelfs tot vlak bij mijn huis! Dag Jan! Kon ik maar zeggen dat die uit de kluiten gewassen villa, eerder een kasteel, die daar tussen de bomen staat, mijn optrekje was! Hier wonen de superrijken, verscholen in de bossen, op de grens van Brasschaat en Kapellen! Cracra won veld en verdween uit mijn zicht!

Van daar ging het langsheen de antitankgracht over een goed berijdbare assenweg, waarbij we het einde van de Garçondreef kruisten, een straat met meer bescheiden huizen, op de rand van het Kamp van Brasschaat. Nog langsheen de gracht om na 36 km om 12.30 u de drukke Bredabaan te kruisen ter hoogte van ’t Dakhuus (dit is een vormingscentrum waar cursussen voor volwassenen worden gegeven) in Maria-Ter-Heide. Voor de ouderen onder ons: even verder stond eertijds de bekende Taverne De Blauwe Donau, later omgebouwd tot de discotheek Confetti’s en nog later volledig met de grond gelijk gemaakt voor een bowlingzaal. Aan de andere kant van de Bredabaan ging het weer verder langsheen de antitankgracht die er het Domeinbos De Inslag doorkruist, om uit te komen aan de ingang van Kinderboerderij Mikerf. Daar ging het na 37,5 km rechtsaf een asfaltbaan op, meer bepaald de Kerkedreef, woonplaats van rijke mensen, in de richting van de Miksebaan. Donkere wolken voorspelden weinig goeds, maar het bleef droog. Er stond wel een felle wind. De weg recht over om het bos in te duiken. Ik kwam uit achter de gebouwen van Sanatorium De Mik en hoorde het geronk van de nabijgelegen E19. Linksaf naast de gracht, brugje over en rechtsaf op de andere oever. Daarna het bospad links in. Mijn vermoeden werd bevestigd, want de beloofde E10-plas hadden we nog niet te zien gekregen.

Omstreeks 40 km kregen we het mooie paadje omheen de E10-plas voor de wielen, inclusief de passage van de kolonie boze eenden! Prijsvraag van deze week: waarom is dit niet de E19-plas? Mijn aandacht werd getrokken door twee jonge mannen die er met twee telegeleide motorbootjes aan het spelen waren! Een van die kerels moet mijn gedachten gelezen hebben! Ik vroeg me namelijk af hoe ze hun boot uit het water halen als die zonder benzine komt te vallen of defect raakt! Zwemmen? Ik kreeg terstond het antwoord te zien! Zij hadden een kleiner bootje met een soort greep vooraan die de grotere boten naar de kant duwde! Mensen zijn toch inventief! En volwassen mannen blijven kinderen met duur speelgoed! De plek was gelegen aan het einde van een straat die Kleine Mik heet! 13.00 u, tijd om weer verder te rijden! Even verderop ging het tot vlak naast de hogesnelheidslijn en via een tunnel met onverharde ondergrond voor fietsers en wandelaars de spoorlijn en de E19 onderdoor! Ik ga proberen te onthouden hoe tot aan die E10-plas te geraken!

Verderop reden we weer naast de antitankgracht, onderbroken door de passage van enkele verloren gelegen straten, weer naast de gracht, in een boog er omheen, rakelings langs de hoger gelegen snelweg. Een paadje met enkele putten en bulten leidde me dan naast de gracht met aan weerszijden enkele huizen met annex koterijen en de muren van bedrijfshallen. Meteen werd het duidelijk dat we het mooiste gehad hadden. Verderop kruiste ik in het gezelschap van enkele andere bikers, die me vroegen hoe ver we nog te rijden hadden, de Schotensteenweg. Dit betekende dat het einde in zicht kwam. Via een zandwegeltje bereikten we het jaagpad langsheen het kanaal Schoten-Dessel dat op die plek in heraanleg is. Ik was de eerste om een metersbrede plas met ongekende diepte te trotseren! Gewoon er doorheen! Het kanaal over via een loopbrug op de sluisdeuren met de anderen in mijn zog.

Er volgde als apotheose dan nog een stukje hel onder de vorm van een door water oververzadigd pad doorheen een modderbrij waar ik tot aan mijn enkels in wegzakte! Toch kwam er daar nog een Nederlandse biker al fietsend doorheen gekliefd! Met het risico van over de kop te gaan door een in de modder verstopte tak of wortel en met uw smoelwerk in het slijk te belanden! Weer langsheen de antitankgracht ter hoogte van de onverharde Goudvinklaan, gracht over, er langs en gracht weer over om een vettig bospad te bereiken. Tenslotte kwamen we uit in een drukkere straat en eens de hoek om arriveerde ik samen met enkele anderen weer aan de plaats van vertrek.

Omdat er nog bikers aanschoven aan de bikewash heb ik die links laten liggen. Bike eigenhandig binnengezet in de bewaakte stalling. De vogel Cracra was al gaan vliegen, niet meer te zien. Wel vier getalenteerde bikers, ouder en jong, van het Waasland Mountainbike Team en dito School die ik vroeger al een paar keren op mijn pad, verder van huis, ontmoet had en die ik ook aan de stop had gezien. Met mijn excuses dat ik geen woordje gewisseld heb. Want in de andere zaal ben ik om iets om te drinken gegaan en daar zaten vier Weetabix-boys waar ik me bij gezet heb. Heel lang zijn we er niet meer blijven zitten. Toch nog gebruik gemaakt van de bikewash om de meeste modder te doen verdwijnen. Daarna ben ik samen met Weetabix himself weer huiswaarts gereden, zodat we onderweg nog wat klap hadden en dat was meteen een mooie afsluiter van deze lange rit. 46 km toer en 40 km verplaatsing is niet mis voor een winterse zondag.

Over het parcours valt niet te klagen. Veel singletracks en stroken bos. Tenslotte bevinden we ons hier in een dichtbevolkte streek op een boogscheut van de Koekenstad! Dat het er nat ging bij liggen was te verwachten na een verzopen decembermaand! De tocht was degelijk uitgepijld. Er was wel wat gemor over het lang moeten aanschuiven aan de inschrijving, de bikewash en de bevoorrading en over de eerder primitieve douches waar ik geen gebruik van heb gemaakt. De bevoorrading was basic, een stuk fruit had gemogen en de soep was koud. De bikeparking viel ook wat klein uit en de zaal kon de grote opkomst van bikers niet aan. Maar dit alles kon wat mij betreft de pret niet drukken! Ik heb genoten van deze zondag.

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you.be en op mountainbike.be!

Toertocht te Sint-Job-in-‘t-Goor op 30-12-12 door Spartacus



Toertocht te Sint-Job-in-‘t-Goor op 30-12-12 door Djob

30-12-2012 om 00:00 geschreven door StrammerMax

Toertocht (20-30-40 km) van SV Herkol te Neerpelt-Herent op donderdag 27-12-2012.

Net als vorig jaar op de derde kerstdag afgezakt naar Neerpelt-Herent om er de toertocht van de plaatselijke voetbalclub SV Herkol te rijden. De GPS stuurde me met de wagen vanuit Antwerpen over de E34 en voorbij Retie en Postel een stukje over Nederland. Ter hoogte van Lommel-Kolonie, bekend geworden van het busongeval in het Zwitserse Sierre, kwam ik weer België binnen om via Overpelt de start te bereiken. Hoe dichter ik die plaats naderde, hoe meer de herinneringen weer bovenkwamen. En inderdaad, enkele mannen verwezen me weer naar het stukje grasveld tegenover de moderne kerk met betonnen klokkentoren om er naast een klein boerenhof te parkeren, haast exact op dezelfde plek als vorig jaar! De kantine van SV Herkol is vlak achter de kerk en de ontvangst aan de bewaakte bikeparking was even vriendelijk als de vorige keer! Me ingeschreven en om 9.45 u was ik op weg. Het vertrek verliep vanaf de kerk om rechts de straat Herent op te rijden. Na enkele straten en asfaltbaantjes bereikte ik na 1,5 km het bos en de eerste singletrack die er goed vettig en kwistig van plassen voorzien bij lag!

Jammer genoeg begon mijn kilometertellertje net zoals gisteren forfait te geven. Even in het natte bos gestopt om het batterijtje te vervangen, want dat had ik in m’n rugzak gestoken. Maar ik had er geen rekening mee gehouden dat alle instellingen dan terug standaard ingesteld worden en ik slaagde er niet in van miles per hour om te zetten in kilometer per uur! Verdekke toch, ik was er beter met mijn fikken af gebleven! Om verder geen tijd te verliezen heb ik dan maar besloten om het zonder tellertje te doen. Want andere bikers vlogen me voorbij, zodat de kans groot was dat ik weer als laatste zou arriveren! Intussen is het weer in orde en heb ik meteen de batterij van de verklikker op de vorkpoot vervangen. Eens het bos weer uit volgden natte veldwegen, paden langsheen bossen, af en toe een stukje geasfalteerde straat en door bomen afgeboorde veldwegen. Dit alles geregeld afgewisseld met mooie, doch met water oververzadigde singletracks. Na vermoedelijk ongeveer vijf kilometer trof ik de splitsing tussen de routes van 20 km en van 30-40 km.

Er volgden singletracks en bredere natte paden doorheen de bossen. Na 9 km passeerde ik de ingang van een groot oorlogskerkhof, te zien aan de vele uniforme kruisbeelden die er op de graven stonden. Arbeiders reden er met een bestelwagen binnen. Er volgden mooie, maar thans zeer natte singletracks en op een bospad stak een andere eenzame biker me voorbij. Eens weer in de open velden bereikte ik een asfaltbaantje waar we linksaf moesten om daarna weer rechtsaf te gaan ter hoogte van een mooi nieuw huis in donkere baksteen in een straat die Riet heet, nog steeds in Neerpelt. Vanaf hier kregen we enkele asfaltbaantjes voor de wielen geschoven. Op een volgende veldweg kreeg ik even het gezelschap van twee bikers die al snel weer uit mijn zicht verdwenen. Omstreeks 10.45 u passeerde ik Café De Puinhoop (sic) en leidde een veldweg me voorbij een kleine sportvliegveld waar geen leven was, om een volgend bos te bereiken. Daar werden we weer vergast op singletracks die er zeer nat en vettig bij lagen. Het kan niet missen nadat er anderhalve keer de normale hoeveelheid maandelijkse neerslag is uitgevallen!

Op een bredere bosweg werd ik aangesproken door een man die me met een kleine bestelwagen tegemoet kwam gereden. Een auto op deze plek? Mijn vermoeden dat het misschien iemand van de organiserende club was, bleek te kloppen. De man sprak me aan en was op zoek naar een pechvogel om deze op te pikken. Neen, ik had niet gebeld en ik was niemand met pech tegengekomen! Na nog een singletrack die tot vlak tegen een asfaltbaantje kwam, zag ik dan toch een biker staan die zijn fiets in een auto aan het laden was. Er stond ook een vrouw bij. Ik vertelde de man dat iemand naar hem op zoek was. Hij had na vergeefs wachten dan maar zijn vrouw opgebeld om hem te komen halen. Weer het bos in om de zoekende man nu te voet weer tegen te komen. Hij kon de pechvogel niet vinden! Ik heb hem dan verteld dat hij niet langer diende te zoeken, want dat de man net opgepikt was en hij zou opbellen om dat te melden. De man stelde net als ik vast dat de bossen er wel erg vettig en nat bij lagen! “Ja”, zei ik, “ik hoop dat de pijltjes lang genoeg zullen blijven hangen, want het ziet er naar uit dat het voor mij een lange dag gaat worden!” Dus snel weer op pad terwijl de mens weer naar zijn auto wandelde. Even later stak hij me op een asfaltbaantje weer voorbij. Intussen had ik toch nog drie even verzopen bikers te zien gekregen.

Ter hoogte van een zandgroeve kwam er weer een splitsing tussen de routes van 20 km en van 30-40 km. En begon het te regenen! Gelukkig van korte duur! Samen met vier andere bikers dook ik een door boswerken gehavend pad in. Enkele mannen waren er met machines aan het werk. Ook verderop waren op diverse plaatsen particulieren in de weer met het laden van stukken hout in aanhangwagentjes. Meestal stonden die dan nog op het enige plasvrije stukje van het pad geparkeerd, zodat ik door het water diende te waden. Na enkele singletracks en bospaden volgde een recent verbreed en kwistig met verse kiezel bestrooid bospad, gevolgd door een strook met grote plassen en veel slijk. Eens het bos uit voerde een asfaltbaantje me naar de bevoorrading. En voor ik die bereikte kwam de herinnering aan vorig jaar weer boven. De stop was inderdaad op een open plaats, een kleine onverharde parking, aan een hoge brandtoren naast een asfaltweg aan de rand van het zogenaamde Kolisbos te Neerpelt-Herent. De oude trommel van een wasmachine was er deze keer ook weer bij om als vuurkorf te fungeren! Aan de stop was nog alles voorhanden zoals partjes appelsien, suikerwafels, sportdrank en warme tomatensoep met balletjes. Er stonden op dat ogenblik haast even veel medewerkers als bikers!

Na de stop doken we weer het bos in naast de brandtoren. Kort na de stop stond in de bossen de splitsing tussen enerzijds de 20-30 km en de toer van 40 km. Gekozen voor de langste route. Ik passeerde er een houten jachthut met naastgelegen wc! Daar was zelfs een verluchtingsrooster in voorzien. Joost mag weten met welk nut, want er stond niet eens een deur in het hokje! Je kon er je rug leegschudden in het zicht van alle passanten! Er volgden doornatte singletracks en boswegen, gevolgd door weer een zeer lang grindpad in de richting van een grote baan. Er kwamen singletracks met nadien een wel zeer nat en vettig ploeterstuk met singletracks en boswegen vol brede plassen. Een duo jonge bikers stak me tegen een redelijke snelheid door de modder voorbij, terwijl mijn snelheid niet hoog genoeg was om de modderstrook tot het einde te doorploeteren. Het waren meteen de laatste deelnemers die ik te zien kreeg. De rit werd voortgezet in een verzopen landschap, doorheen bossen en afgewisseld met de passage van enkele meer open plekken. Dit alles tot aan een eenzaam huis aan een asfaltbaantje. Even later kruiste ik op een volgend asfaltwegeltje de Dorperloop. Zelfs de bomen stonden er met hun voeten in het overvloedige water!

Het was zwaar trappen over een natte ondergrond vol modder en plassen om de Broekerheide te bereiken aan de Buskusweg, een zandweg te Kaulille (Bocholt). Hier stonden een bord en paaltjes van een vaste mountainbikeroute. Even Googlen leerde me dat de naam Buskusweg een officieuze naam is van een zandweg die bedacht werd door de elfjarige Silke Kusters die daar woont. Je kan dat hier en hier lezen! Via een zandpaadje ging het verder tot aan de drukkere Zavelstraat in Kaulille. Van het sluikstort met oude kleren en lompen dat er vorig jaar te bewonderen was, was niets meer te zien. We dienden het van de baan gescheiden fietspad te volgen. Op de grens met Neerpelt was het bord dat de gemeentegrens aanduidt in gruizelementen gereden en veranderde de straatnaam in Torenstraat. Deze baan loopt dwars door het Kolisbos.

Ik diende de baan te kruisen waarna een kort maar extreem modderig bospad volgde. Linksaf bereikte ik een breed nieuw grindpad, misschien hetzelfde van daarstraks. Een bospaadje deed me het grindpad verlaten om het daarna in een bocht weer te treffen. Daarna bereikte ik weer een meer bewoonde wereld en trof ik omstreeks 12.35 u enkele asfaltbaantjes. De vermoeidheid na het vele baggeren begon zich te doen voelen toen ik de Dennenstraat in Peer bereikte. Daar werden de vele en gelukkig drogere singletracks in de naastgelegen bossen meegepikt, om af en toe de Dennenstraat weer even terug op te rijden en het bos daarna weer in te duiken. Aan het einde van de Dennenstraat ging het een grotere baan over om vanaf een villa in de Mortelkensstraat linksaf de bossen weer in te rijden. Daar volgden plezante singletracks en paden doorheen een eerder woest bos, goed voorzien van wortels, korte bochtjes en enkele springbultjes en heuveltjes. Een paadje leidde voorbij een soort met bomen begroeide dijk van een meter hoogte midden in het bos. De plek deed me wat denken aan de holle wegen in Vlaams Brabant. Bij mooi weer moet het hier prachtig zijn, nu lag alles er troosteloos nat bij.

Eens het bos weer uit bereikte ik een zandweg doorheen de open velden tot aan een grote baan. Nu reed ik weer door de meer bewoonde wereld, over brede onverharde wegen en asfaltbaantjes. Opnieuw de velden in om een buurtwegel te treffen die luistert naar de naam Schitheuvel! Enkele schapen keken me gaperig aan toen ik ongelovig nog eens naar het naambordje keek! Shit hadden we vandaag genoeg rond onze oren weten vliegen! En ik heb ook even “shit” geroepen omdat ik moe begon te worden en ik nu stilaan genoeg had van het vele baggeren. Er mocht wat mij betrof zo stilaan een punt achter gezet worden! Even verder ging de Schitheuvel over in een smal paadje dat zich tussen dicht op elkaar staande boomstammen slingerde om dezelfde open plek van daarnet te bereiken. Ik vermoedde hier al een lusje omdat ik daarnet aan de overzijde van het pad de rug van een pijltje had opgemorken!

Rechtsaf vond ik dan het verlossende bord dat de laatste drie kilometer aankondigde! Dat had ik daarnet al zien staan zonder te kunnen lezen wat er op stond! Maar de voetballers van SV Herkol wilden ons blijkbaar niet zo snel laten gaan! Want er volgden nog een aantal asfaltbaantjes en een zeer vettig bospad waar aan het einde een groot spandoek in koeien van witte letters “dank u, tot volgend jaar” meldde. Een laatste veldweg leidde me weer tot de straat Herent en de kantine achter de betonnen kerktoren. Ik had er weer mijn tijd voor genomen, want het was intussen 13.30 u! Maar met doorzettingsvermogen bereikte de slak tenslotte ook de ark doorheen een reeds half verzopen landschap!

De bikewash was al opgeruimd. Geen erg, de fiets blijft toch buiten op de drager staan! Gelukkig waren de douches nog niet proper gemaakt, want aan een warme douche had ik wel behoefte en daar heb ik dan ook direct werk van gemaakt, teneinde proper weer in de auto te kunnen zitten! Even over 14.00 u heb ik dan als laatste het grasveldje tegenover de kerk verlaten. Via de lokale wegen over Overpelt en Lommel naar Mol-Rauw gebold om er mijn stamfrietkot Paseo op de Postelsesteenweg met een bezoek te vereren. Via de Baileybrug, Postel en de E34 weer huiswaarts! Het blijft toch een heel eind rijden! De hele toertocht gelukkig droog kunnen rijden. Want van zodra ik met de wagen Lommel bereikte begon het te stortregenen! Ik was dus net op tijd weer binnen! Helaas heb ik m'n fiets proper moeten maken in de gietende regen. Maar liever dat dan er daags nadien nog werk van te moeten maken!

Jammer dat de overvloedige regen het mooie parcours in een grote slijkpoel had omgetoverd en de grijze lucht er een sombere dag van maakte. Dat was enigszins te verwachten. Want ook al zijn hier geen hoogtemeters te rapen, de vele singletracks en bossen zijn een plezier voor vele bikers. De afpijling was overal in orde, evenzo de bevoorrading, de bikeparking en de douches. Of hoe een voetbalclub ook een genietbare tocht in elkaar kan steken. Misschien kunnen de voetballers eens overwegen om deze tocht ook in de zomer te organiseren. Succes verzekerd!

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you.be en op mountainbike.be!

27-12-2012 om 00:00 geschreven door StrammerMax

Toertocht (25-34-40 km) van de KWB Fietsclub Westmalle te Westmalle op woensdag 26-12-2012.

Mijn optie voor tweede kerstdag was eigenlijk de toertocht te Poppel, maar omdat een collega uit Westmalle zinnens was van de toertocht in zijn woonplaats te gaan rijden, ben ik ook naar ginds afgezakt. De hoop van een droger parcours te treffen in Poppel kon ik vermoedelijk op mijn buik schrijven nu er in december al anderhalf keer zo veel neerslag is gevallen als gemiddeld! Want vorige zondag en maandag heb ik na een drukkere periode op het werk ook verkozen van in mijn bed te blijven liggen in plaats van in de regen en de modder te gaan dabben in Rijkevorsel (zondag) en Hechtel (maandag). En zo liet ik helaas twee mooie tochten passeren, waaronder de traditionele tocht in Hechtel op de dag voor kerstmis.

Me geparkeerd op het pleintje aan de kerk op een boogscheut van de sporthal, me ingeschreven en om 9.10 u op weg. Het ging het dorp uit via de gebruikelijke straten in Westmalle, het rustige paadje naast het Sint-Jan-Berchmanscollege en een onverharde servitude achter het grote Mariagaarde-instituut naast de ecotuin op het schooldomein. Dan ging het via de rustige baan weer richting kerk om de grote dreef richting het kasteel in te rijden. Na een dikke 3 km doken we de velden in, verblind door de opkomende zon, zodat het lastig was de vele plassen te ontwijken. Op 5 km volgde een zeer vettig weidepaadje ter hoogte van Boexhout, onmiddellijk daarna gevolgd door een nog vettiger exemplaar. Niet te schatten hoe overal de beken buiten hun oevers waren getreden! De weiden en de velden stonden blank als waren het grote vijvers! Enkele schapen keken vanuit hun natte weide bedenkelijk in de richting van de door de modder ploeterende bikers. Na 6 km volgde de klassieke brede bosweg die er bij droog weer gewoonlijk nog vrij zompig bij ligt! Ook daar was het dabben geblazen. De plaatsen waren me niet vreemd vermits de tocht van de club van voornoemde collega hier ook passeert, zij het in de andere richting.

Er volgden nog een aantal veldwegen tot we na 8 km door een seingever Groot Veerle werden over geholpen, dit is de baan die van Westmalle naar Sint-Lenaarts voert. Het was intussen al 9.55 u! Ik had al veel tijd verloren door te prutsen aan m’n fietscomputertje dat niet goed meer werkte en m’n gsm op te diepen uit m’n rugzak na enkele binnengelopen berichten. Mijn collega meldde me dat hij dan toch niet zou rijden omwille van de doornatte ondergrond. Eigenlijk kon ik hem geen ongelijk geven na zelf enkele oververzadigde en plasrijke veldwegen te zijn gepasseerd! Na een betonbaantje dat luistert naar de naam Legeheideweg, volgde de eerste splitsing tussen de routes van 25 km en van 34-40 km. Voor mij ging het even verder rechtsaf weer de velden in op een paadje tussen de weiden met aan de kant enkele bomen. De lucht was weer grijzer geworden en er stond een vervelende koude wind. Een scherpe pssssst deed het ergste vermoeden! Ja, een lekke band bleef me niet gespaard! Met de tweedehands Turner Flux had ik sinds zijn aankoop van een bevriend biker nog nooit een lekke band gereden! Er stonden wel notubes-banden op die ik toen samen met nieuwe wielen voor de fiets had gekocht.

Veel “melk” zat er niet meer in de band, dus daar moest ik niet meer op rekenen. Ik heb daar dan zeker een half uur staan sukkelen om die verrekte buitenband van de velg te krijgen! Leuk is anders als alles onder de smurrie zit! Tot ik een voorbijrijdende biker, met een grote rugzak, die vroeg of het lukte, toeriep dat het helemaal niet lukte! De mens is gestopt en heeft me geholpen om mijn fiets weer rijklaar te maken. Tijdens dat werk kregen we dan nog een bui ijskoude regen over ons heen. Bij nader toezien bleek het een biker te zijn van de inrichtende KWB die de pijlen onderweg controleerde! Vandaar de grote rugzak. Ik was meer dan content dat deze man me uit de nood heeft geholpen. Na zelf al meerdere keren bikers weer op weg te hebben geholpen met m’n multitool of een binnenband, vond ik het wel sneu dat niemand spontaan even stopte nu ik zelf op de sukkel was! Ik moet ruim meer dan een half uur oponthoud gehad hebben en om 10.45 u kon ik weer verder. Toen ik vertrok voelde ik dat er iets niet in de haak was met het achterwiel, alsof er een slag in zat. De oorzaak zou pas aan het einde van de rit duidelijk worden!

Het weidepad dook de bossen in waar we het natuurgebied Hoofsweer passeerden over een zeer vettig en modderig pad dat uitgaf op het jaagpad langsheen het kanaal Schoten-Dessel. Daar de Paepestraat in, een veldpad op het grondgebied van Brecht. Vettige veldwegen vol slijk brachten me daarna tot aan het kruispunt van de Oude Liersebaan en de Heikantstraat in Westmalle. Dit betekende dat ik me in de buurt van de bossen rond Drieboomkensberg bevond. 13,5 km om 11.20 u. Het ging linksaf de Heikantstraat in, dit is een rustig asfaltbaantje op de rand van bos en velden, dat me voorbij het jeugdvakantiehuis Sint-Jansburg bracht. Om daarna de Geuzenstraat in te slaan, overgaand van asfalt in onverhard met weer de nodige plassen. 15,5 km.

Omstreeks 16 km bereikte ik het Molenbos om er tot ongeveer 18 km de singletracks te berijden in de dennenbossen rond Drieboomkensberg. Elke zichzelf respecterende toertocht in deze regio doet deze plek aan. De toestand van de ondergrond viel er al bij al nog goed mee. Ik heb hier al meer water en modder meegemaakt. De tracks waren bedekt met een dunne laag smurrie, maar er stonden weinig plassen in de diepere greppels en putten. We passeerden het kapelletje en het kruisbeeld aan de bekende zandhoop met enkele dikke wortels van dennenbomen. Om zo de verharde Sint-Jobbaan weer te bereiken aan de rand van het Molenbos. Na 18,5 km trof ik daar omstreeks 11.45 u de bevoorrading in de manege op de hoek met de Waterstraat op de grens van Westmalle, Schilde en Brecht. De bevoorrading stond opgesteld onder het afdak van een grote open schuur. Veel deelnemers waren er niet meer, ook al kwamen er na mij nog rijders toe. Alles was er nog voorhanden: partjes appelsien, bananen, wafels, centwafeltjes, sportdrank en lekkere tomatensoep. Van alles wat geproefd en weer op pad.

De route voerde ons even over de Waterstraat tot in de Brecht, waar de naam verandert in Abdijlaan en waar een seingever ons deed oversteken om na 19,5 km de Grote Vraagstraat in te gaan in de omgeving van Luyckx NV. De onverharde zandweg in de bossen lag er ook goed vettig bij met plassen in alle maten en soorten. De grootste ervan konden ontweken worden dank zij de tracks die zich in de loop der tijden links en rechts van het pad gevormd hebben. Het ging linksaf en vanuit de bossen bereikten we de Korhoendreef (Brecht) die daar de velden in duikt. In de verte zag ik de toren van de Abdij van Onze Lieve Vrouw van Nazareth, het klooster van de Trappistinnen, bekend geworden uit de tv-documentaires “In Godsnaam” van Annemie Struyf. Ook hier hetzelfde tafereel van ondergelopen velden en buiten de oevers getreden waterlopen. Toen ik even halt hield om te bestuderen hoe ik een megagrote plas, die de hele wegbreedte in beslag nam, het best voorbij zou kunnen geraken, kreeg ik één van de Weetabix-boys te zien, de biker met korte baard, wiens naam ik helaas niet ken. Na een korte babbel reed deze jongen gewoon dwars door het water heen en heb ik samen met nog een derde biker diens voorbeeld gevolgd! 21,5 km om 12.10 u.

In plaats van rechtsaf te slaan, zoals tijdens de vorige recent hier gereden tochten, ging het deze keer linksaf en volgde de lange Sint-Jobbaan (Vaartdijk volgens de kaart?), een onverharde zandweg met naastliggende fietsstrook, op de rand van bos en velden. Daarna de Polderdreef in, gevolgd door de Poppelaerstraat, de Vraagstraat voorbij, om de Kleine Vraagstraat (precies een examen!) te bereiken. Dit zijn allen bredere boswegen. Spijtig genoeg liet men op dit kruispunt van boswegen een mooie singletrack, evenwijdig met de weg, figuurlijk links en letterlijk rechts liggen. Ik ben hier tijdens het najaar al diverse keren tijdens tochten gepasseerd, zodat ik wist dat ik me nabij het zogenaamde Klein Zwitserland bevond, dit zijn de bossen gelegen achter het Kristus-Koning-instituut te Sint-Job-in-‘t-Goor. 24 km om 12.25 u. Mijn vermoeden werd bevestigd toen ik na het berijden van een singletrack achter Kristus Koning het poortje van de achteringang van het schooldomein te zien kreeg. Bij sommige tochten die toestemming vragen aan de broeders staat het poortje open en fiets je door het imposante bos op privédomein. Ter hoogte van het poortje ging het de Caterskapeldreef en de bossen op het grondgebied van Schilde in.

Daar ging het weer een zijpaadje in om via singletracks een bosvijver te passeren. Na de vijver hingen twee pijltjes die elkaar tegenspraken. Tegelijk naar links en rechts is namelijk nogal lastig! In het zog van een andere biker geopteerd voor links, de juiste keuze, te zien aan de sporen over modderige bospaden. Aan de rand van het bos wees de pijl naar links, terwijl de bandensporen van de voorgangers duidelijk naar rechts wezen. Rechts gevolgd en geen pijlen meer te zien! Ik ben dan op m’n stappen teruggekeerd om een biker te treffen die voor links had gekozen, maar al snel had vastgesteld dat dit niet kon kloppen en terugkeerde. Er kwam ook nog een Nederlandse biker toe. Met zijn drieën dan weer naar rechts gereden, waar geen pijlen meer te vinden waren. We passeerden opnieuw de bosvijver, wat kon kloppen, vermits ik rechts in de verte daarnet daar pijlen had zien hangen. Gelukkig was het spoor van de voorgangers duidelijk te zien. Dat was het enige waar ik op kon rekenen, vermits de twee andere snellere rijders na een tijd uit het zicht verdwenen. Ik vermoed dat we een stukje van de Kleine Vraagstraat bereden hebben en andere bospaden die er onder de imposante beukenbomen nu goed nat bij lagen, inclusief de nodige grote plassen. In ieder geval een mooi stukje off-road van deze toertocht.

Zonder één pijl te zien te hebben gekregen bereikte ik een kruispunt van boswegen aan de Heidemolenbaan te Schilde, waarna de Kotseheide me na 28 km om 12.50 u weer tot aan de drukkere Waterstraat bracht. Vanaf dit kruispunt hingen er weer pijlen. Ofwel was er een flauwe plezante of onverdraagzame aan het werk geweest, ofwel was dit stuk om de één of andere reden toch al ontdaan van pijlen! Dat laatste valt te betwijfelen. De Waterstraat over en aan overkant ging het weer de bossen in. Vettige boswegen brachten me naar de plek waar een heuvelrug met singletrack omheen een soort vijver gelegen is. Laatst ben ik hier nog gepasseerd, maar nu werden we volledig rond de poel gestuurd. Ik betrouwde het daar niet al te best met die kleiachtige gladde ondergrond, de glibberige wortels en de vele putten en bultjes die dienden genomen te worden. Wanneer mijn rondje er op zat, kwamen er nog twee bikers toe op deze bizarre plek in het bos. Ik begroette er een man die samen met zijn hond door de verzopen bossen dabde. Het tellertje toonde 30,5 km. Er volgden nog meer vettige bospaden gedurende een dikke kilometer om daarna iets beter berijdbare mooie paden doorheen het bos te treffen. Op 32,5 km arriveerde ik aan een straat, de Jagersweg in Malle.

Daar deed ik halverwege de straat een noodstop omdat het koppel wandelaars dat ik tegemoet reed één van m’n collega’s en diens vrouw bleek te zijn! Zij wonen in de nabijgelegen Dennenlaan, tegenover de abdij van de Trappisten. Hij verwonderde zich over het feit van mij aan te treffen op een mountainbike! En dan nog in zo’n smerige toestand! Niet iedereen weet waarmee ik mijn weekends en vrije dagen vul! Even tijd gemaakt voor een korte babbel. De echtgenote vroeg zich af of m’n smerige bike nog proper te krijgen zou zijn! Hoe meer vuil er aan hangt, hoe gemakkelijker het er soms weer van af komt! Met de gewone spuit en een handborstel! M’n collega wist me te vertellen dat ik aan het einde van de straat de abdij zou bereiken. Dat bleek zo te zijn. We reden er in tegenstelling tot anders voorbij langs de kant van de grote loodsen. De mannen van de KWB hadden een bordje geplaatst om te melden wat er achter de muren daar gebeurde! “Hier brouwt men lekkere Trappist”. Met daarnaast een afbeelding van een glas van het edel vocht met de vermelding “Voor u nog drie kilometer!”

Eens de abdij voorbij ging het nog over enkele verharde wegen door de bossen om daarna de bewoonde wereld weer te bereiken, onder anderen via Het Wild Rijt (moet dat niet met dt zijn?) en de nieuwere villawijk aan de Tichelmanstraat. Het parcours kwam daar voorbij het huis van m’n collega. Zijn echtgenote was net buiten om de brievenbus te legen en ging hem roepen. De reden van mijn lekke band en het feit dat mijn achterwiel sindsdien niet normaal meer bolde, werd nu duidelijk. De oude buitenband bleek op twee plaatsen beginnende scheuren te vertonen en de nieuwe binnenband stulpte naar buiten. Het was het slot van een rit vol pech! Een drankje geweigerd, want in zo’n smerige toestand wilde ik niet binnenkomen! Via het servitudenpaadje vanaf zijn huis kruiste ik de Brechtsesteenweg om met een nog meer flapperend achterwiel na enkele straten de sporthal weer te bereiken. Het was toen al 14.00 u! M’n tellertje had 38 km geregistreerd, maar het werkte bij momenten niet naar behoren, zodat we de beloofde 40 km wel zullen gehad hebben!

Aan de sporthal was het meeste al opgeruimd, maar er zaten nog enkele bikers in de cafetaria en de achterliggende sportzaal. En buiten stond nog een meiske in een hotdogkraampje. Meteen twee exemplaren besteld, want het waren hotdogs in stevige broodjes en niet van die papperige industriële sandwiches! Eén en ander doorgespoeld met een donkere Trappist. Toen ik er weer vertrok kwamen de mannen toe die de pijlen weer rondgehaald hadden, waaronder mijn redder in nood van daarstraks. Met reclame voor fietsenzaak Van den Plas (Zoersel) op zijn dijen! Na een korte rust m’n auto weer opgezocht om vast te stellen dat dikke pech me vandaag toch wel had weten te vinden! Er was namelijk iemand tegen gereden! Weliswaar zonder veel erg, maar toch zichtbaar geschaafd. Met als enige troost dat het op een plek is waar een andere onverlaat twee jaar geleden op een gladde winterdag tegen geschoven was toen de wagen uitzonderlijk even voor de deur geparkeerd stond! Maar de schuldige vogel was toen direct gaan vliegen!

Het was niet m’n dag vandaag! Met een verzopen parcours, het moeten stompen door de modder, een sputterend kilometertellertje, een lekke band, daarna een slag in m’n achterwiel en het moeten terugvinden van een licht beschadigde auto. Maar ik was ondanks alles toch blij dat ik nog eens buiten was kunnen komen. Want na drie drukke werkweken en het hondenweer van de afgelopen tijd, zou een mens het biken nog dreigen te verleren! Met nogmaals mijn dank aan de biker die me heeft geholpen om die verrekte band van over de velg te krijgen! Die heb ik inmiddels tussen het schrijven door al door een nieuw exemplaar vervangen! Zo ook de batterijen van tellertje en verklikkertje! Als het maar snel weer lente wordt!

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you.be en op mountainbike.be!

26-12-2012 om 00:00 geschreven door StrammerMax

Toertocht (25-35-45 km) van WTC Woensdrecht te Ossendrecht op zondag 16-12-2012.

Het was weer vroeg dag op deze zondag, want na een stevig ontbijt ben ik met gemonteerde helmlamp omstreeks 07.15 u thuis met de bike vertrokken richting Ossendrecht, zo’n 17 km verder op Nederlands grondgebied. In het donker over Hoevenen door de polders richting Stabroek gereden om ter hoogte van het Ravenhof in het Moretusbos de grens te kruisen en zo de Putseweg te bereiken. Buiten twee mensen die hun hond uitlieten niemand te zien. Op de Putseweg reed dan toch een eenzame wagen, met bike beladen, richting Ossendrecht. Tegenover het Puts Meuleke bemerkte ik de opvallend rode pijlen voor de toertocht. Hier zou ik later dus passeren en zoals ik het vermoedde, naar het einde van de tocht toe. Er stak me dan toch nog een biker voorbij op weg naar de start. Na exact een uur rijden arriveerde ik aan het Restaurant De Blauwe Pauw, naast de Volksabdij Onze-Lieve-Vrouw-Ter-Duinen, om me voor vier euro in te schrijven voor de tocht. Ik liep er een intussen gepensioneerd collega tegen het lijf die er met enkele clubmakkers binnen zat te wachten op wie nog ging komen. Enigma zat ook te wachten op zijn makkers uit Berendrecht. Hij was het bos achter de abdij al eens gaan verkennen en wist te zeggen dat alles er goed onder water stond! Het beloofde een zware rit te worden!

Om 08.30 u op pad voor de rit. Het ging onmiddellijk de bossen in achter De Blauwe Pauw, waarna een singletrack ons voorbij de kleurrijke nieuwbouw van het Mollercollege loodste. Na de rit ben ik tot de vaststelling gekomen dat dit college vlak achter de abdij ligt! Goed natte singletracks en bospaden leidden de talrijk opgedaagde bikers gedurende de eerste twee kilometers tot aan de rand van de bebouwde kom van Huijbergen. Tot ruim 4 km volgden nog singletracks die er goed vettig bij lagen om dan uit te komen op een breed bospad naast de omheining van de Luchtballon in Calfven, dit is een vakantiecentrum voor kinderen met astma. Aan het einde van de omheining linksaf een bospad in. Er volgde de bekende singletrack op de rand van een bos en door prikkeldraad afgeboorde velden die hier en daar een stukje bos meepikt. De track maakte plaats voor een volgend exemplaar dat er vrij verzopen en vettig bij lag na de overvloedige regen van de voorbije dagen. Ik kreeg weer een glimp te zien van het kleurrijke Mollercollege, waaruit bleek dat we een lusje gereden hadden. Omstreeks 6 km bereikte ik samen met vele anderen een stukje open heide. Bospaden en singletracks werden aan elkaar geregen waarbij ik op 8 km de visvijver van ’t Spanjooltje voorbij reed na een tijdje achter een nog tragere deelnemer gereden te hebben. Een nog vrij jonge kerel, vermoedelijk iemand die zijn eerste sporen trok in het wereldje van de zondagse toertochten!

Er volgden natte singletracks in de bossen van Calfven. Het enige herkenningspunt voor mij was de plek waar het parcours eventjes raakte aan de rustige asfaltbaan met naastliggend fietspad, het baantje waarvan ik weet dat het van Ossendrecht naar Calfven voert. Hier passeerde ik jaarlijks één keer voor de intussen niet meer bestaande toertocht vanuit de Luchtballon. Na twee afgelastingen vanwege de zware sneeuwval vond deze tocht vorig jaar niet meer plaats. Hij kreeg dit jaar wel een opvolger onder de vorm van een nieuwe toertocht vanuit Hoogerheide. Het tellertje klokte 8,80 km af en ik bleek al behoorlijk wat tijd onderweg te zijn voor deze luttele afstand! Het beloofde een lange dag te worden! Singletracks en bospaden passeerden de revue om op 10 km weer de omheining van de Luchtballon te bereiken op de plek waar we daarstraks rechtsaf hadden gemoeten. Nu ging het linksaf om weer de bossen in te duiken over een vettige, zeg maar zeer vettige, modderige singletrack. Het vrat energie, dat stompen door de modder. De track kwam uit in de meer bewoonde wereld, want vanaf hier volgde een stukje asfalt op het baantje van Calfven naar Ossendrecht waar maar één grote gloednieuwe hoeve staat tegenover de zogenaamde Geuzenkei. Dit rotsblok langs de kant van de weg zou de vroegere scheiding aangeduid hebben tussen Ossendrecht en Calfven. In de verte zag ik de slierten bikers die over het asfalt fietspad doorheen het open landschap reden om Ossendrecht te bereiken.

Daar ging het even door enkele rustige woonstraten om zo het pad te bereiken dat op de rand van de velden omheen het dorp loopt. Op sommige plaatsen is dit een breed pad, op andere plekken een smal wegeltje. Eén van de bredere stroken stond vol modder en plassen en bracht een vinnig rijdende vrouw ten val. Ik heb dit pad al in alle weersomstandigheden te zien gekregen. Ik vergeet nooit het beeld van de biker die tot z’n middel in de sneeuw stond toen hij na een stuurfout van het pad de weide in was gegleden! Gelukkig lagen de smalle grassporen er iets droger bij! Tot 14 km reden we zo in een boog omheen Ossendrecht. Seingevers hielden ons tegen ter hoogte van een asfaltbaantje, waarbij één biker het toch nodig vond van dit te negeren en door te rijden! Even later bereikten we via een landelijke asfaltbaan de Belgisch-Nederlandse grens, de plek waar Ossendrecht aan het Belgische Zandvliet grenst in het natuurgebied Stoppelbergen. We reden na 15 km naast Athena de bossen weer in. Merkwaardig genoeg stonden er redelijk wat wagens op de parking van deze nudistencamping! Gezellig in je blootje in de caravan of weekendhuisje? Want om zo buiten rond te lopen leek het mij net iets de koud en te nat! Terwijl ik me er iets probeerde bij voor te stellen reden MTBiker from Berendrecht en zijn kliek me voorbij! Veel bikers van weerszijden de grens hadden deze tocht op hun agenda gezet!

Eens goed en wel de bossen achter Athena in, bemerkte ik in de verte wachtende bikers, waarvan sommigen me daarnet hadden ingehaald! De reden werd duidelijk. Hier was de splitsing tussen de routes van 25-35 km en van 45 km. De groepjes mannen stonden te wachten op clubmakkers om de te kiezen afstand te overleggen! De eerste splitsing kwam op 17,5 km na de start. Ondanks het feit dat ik al een hele tijd onderweg was, toch maar voor de lange route gekozen. Ik was ook al ferm moe. Ik had de voorbije veertien dagen geen bike van nabij gezien, laat staan bereden, en dat liet zich ferm voelen! Voor mij ging het rechtsaf een singletrack met enkele speelbultjes op en toen ik na 18 km een kruispunt van boswegen met zitbank passeerde, bevond ik me op “bekend” terrein. Hier passeert namelijk een parcours van zo’n dik 20 km dat ik in de loop van de vorige jaren uit het hoofd heb leren rijden vanaf het Ravenhof in Stabroek. “Bekend” is relatief, want er waren andere paadjes uitgekozen dan degene die ik hier dan gewoonlijk neem. Zo werd de bekende “put” in deze omgeving niet opgenomen in de tocht, ook al reden we er vlak voorbij. De korte afdaling over een ondergrond van zavel deden we wel aan.

Het parcours flirtte hier met de landsgrens, want op 21 km kreeg ik tussen de bomen caravans te zien van Camping De Watertoren in het Belgische Berendrecht en passeerden we de Antwerpse honkbalvelden. Daar werd gekozen voor de singletrack die achter de sportvelden de bossen in duikt. Aan het einde ervan is een plotse opeenvolging van klimmetjes over een uit de kluiten gewassen heuvel. De aanzet heeft me altijd liggen! Ik raak er in principe wel op, maar halverwege ligt er een verrekt dikke wortel op een plek waar je je bovendien tussen twee dicht op elkaar staande boomstammen dient te murwen! Ik vertrouw die wortel niet! Even gestopt alvorens de klim aan te vatten. Achter mij veel gejoel van een aantal later vertrokken clubmakkers. Bever heeft een tijd noodgedwongen stilgelegen en neemt nu de draad van het rijden weer langzaam op. We hadden elkaar een jaar niet meer gezien! Eindelijk één van de trouwe rijders weer actief! Iemand had bij het parkeren aan de start de auto van Bever licht aangereden, zodat zij later vertrokken waren na het invullen van de nodige formulieren. Nadat ik slechts 21,8 km achter de wielen had, was het al 10.40 u! We zouden elkaar dadelijk wel treffen op de bevoorrading, maar die kwam veel later dan verwacht, zodat mijn makkers van De Papegaai Bike Team daar al weer weg waren!

Nog steeds op mijn “vertrouwd” terrein in de buurt van Stoppelbergen trof ik op 24 km de plek waar ik tijdens het rijden van “mijn” ritje aan het einde van de zomer het noorden was kwijtgeraakt. Er stond daar ook een groep wandelaars. Om één of andere reden zijn daar een aantal bomen moedwillig omgelegd om het pad te versperren. Intussen heeft er zich al een nieuw paadje gevormd, er wordt daar dus nog op eigen houtje gereden, maar de omgeving is naar de bliksem. Want verderop ligt een leuke singletrack op en af, en dienen zich enkele mooie heuvels aan en ook daar liggen bomen om! Echt jammer dat deze plek naar de haaien is geholpen! Een biker van De Leeuw Van Vlaanderen was er op de eerste heuveltop in de weer met pijlen. Zij helpen WTC Woensdrecht met het uitzetten van de tocht. Enkele bikers die voor me reden betrouwden evenmin als ik de ferme wortel die in de aanloop naar de eerste heuvel ligt. Ik bereikte even verder weer de Belgisch-Nederlandse grens. Om na 26,5 km een open vlakte te treffen. Daar leidt een zanderig pad naast een zitbank. Nu was alles er zeer goed te berijden, in de zomer raak je er nauwelijks door het losse zand! Het pad ligt ook op “mijn” parcours. Linksaf de zandweg in, rechtsaf de volgende zandweg in, nu alles ideaal om te rijden, in de zomer niet te doen.

Aan de eerstvolgende singletrack rechts zag ik bikers vanuit de andere richting komen. Van een vrouw die even stopte kwam ik te weten dat zij de route van 25 km volgde. Hier kwamen alle afstanden dus weer samen. De singletrack die we in reden is me bekend, met een klein klimmetje aan het einde ervan. Linksaf een bospad in en rechtdoor op de plek waar “mijn” route rechtsaf gaat. Op 28 km bereikte ik de draadafsluiting aan de achterzijde van het terrein van de Politieacademie. Op het zandpad dat er naast loopt stonden al ferm grote plassen! Maar het koninginnenstuk moest nog komen! Want we bereikten een bospad dat er wel zeer vettig bij lag. Vol slijk en megagrote plassen! De plassen ontwijken vroeg meer energie dan er langs de randen gewoon door te rijden, met het risico dat ze dieper waren dan geschat! Het was een lust voor het oog om te zien hoe de voorgangers probeerden de beste en minst natte passage te zoeken. Ik heb het er niet slecht van afgebracht. Enkel aan het einde maakte ik een verkeerde keuze en kwam vast te zitten in een door water verzadigde modderpoel.

Op 29 km trof ik dan toch de bevoorrading, vlak voor de ingang van de Politieacademie. Daar was de spoeling dun, want men zat er door de voorraad koeken, zodat het kiezen was uit sportdrank of bouillon. Een warme drank was weldadig voor de verkoudheid en de kwalijke hoest die al gedurende anderhalve week mijn gezondheid in hun greep hebben! En terwijl ik aan een tweede bekertje bezig was, kwam er een man met wagen toe om enkele dozen koeken aan te voeren. Dus heb ik toch nog wat kunnen knabbelen. Ook die voorraad zal snel op geweest zijn, vrees ik. Voor de toer van 45 km waren er nog 17 km te rijden, voor de routes van 25-35 km nog 7 km, werd aangekondigd door een bordje. De biker die samen met me vertrok, zag op tegen nog 7 km ploeteren. En het was al direct van dat, want we werden een doornatte singletrack achter de Academie op gestuurd. We kwamen er maar moeilijk vooruit! Op 29,5 km werden de bikers de Putseweg over geholpen door twee seingevers om er even verderop na 30 km opnieuw een splitsing te treffen tussen de routes van 25-35 km en 45 km, midden in de bossen.

Er volgden beslijkte singletracks en omstreeks 31 km een lastig stuk over een door boswerkzaamheden gehavend en stuk gereden pad waar nog redelijk wat afgezaagde dennentakken op de grond waren blijven liggen. Bovendien werd het donker, maar een regenbui bleef me gelukkig bespaard! Op 32 km bereikte ik een stuk open heide, waar je bij aanvang zelf je paadje kon banen over een kaalgekapte vlakte. Om dan weer prachtige dennenbossen in de duiken. Daar lagen de paden breder en vooral droger! Aan het einde van een smal bospad, met leuke bulten op en af, kwam er een korte stevige klim die ik gelukkig net haalde. En daar lag na 33 km de fotograaf op de loer! Het was lang geleden dat ik hem nog gezien had, ook al was hij present op een aantal tochten die ik onlangs gereden had. Even gestopt voor een babbeltje. Hij stond daar met een merkwaardig voertuig, een soort kruising tussen een jeep en een golfwagentje! Het moet dit voertuig geweest zijn dat ik ’s ochtends over het fietspad in de andere richting aan de overkant van de Putseweg had zien rijden in het donker! Intussen was het jammer genoeg dan toch beginnen regenen! De fotograaf wist me te vertellen dat er heel wat deelnemers waren gepasseerd! Na de twee vorige afgelastingen omwille van zware sneeuwval, kon de tocht dus weer rekenen op belangstelling! Terwijl ik bij de fotograaf stond, passeerde Josk. Afscheid genomen en weer op pad, want het zat er weer dik in dat ik als laatste zou arriveren!

Bospaden en bredere zandwegen aan de Ossendrechtse Heide werden ons deel. Op 36 km ging het weer even over een stukje kale heide, om dan aan de rechterkant van het zandpad een smalle track doorheen hoog heidegras te treffen. Hier heb ik ooit met Rubber-12 in het wilde weg gereden. Ik schat dat we in de bossen tegenover het Puts Meuleke reden. Hier ligt ergens een mooie korte track over een soort lage heuvelrug, maar die kregen we niet te berijden. Vanaf de open plek weer de bossen in. Natte bospaden die op elkaar leken werden mijn deel. Ik passeerde een groepje van vier bikers die langs de kant stonden. Twee daarvan hadden me daarstraks ingehaald en was ik een tijdje kunnen blijven volgen. Van de twee anderen stond er een met een ketting in de handen! Pech! Ze hebben het probleem toch kunnen oplossen, want later op de tocht hebben de vier me weer ingehaald. 39 km!

Nog een eenzame rijder stak me voorbij, maar in een slijkerige track maakte hij twee keren een stuurfout waarbij hij bijna ten val kwam! Hij ging even aan de kant staan. Tijdens een zware ploeterpartij in een bosweg, waar enkel het hobbelige randje rechts van de weg nog enigszins berijdbaar was, kwam hij weer in mijn zog hangen. “Een pittig tochtje”, zei hij tijdens het passeren, in een Nederlands accent van vlak bij de Belgische grens! “Ja, het ligt er hier nogal bij nu!”, was mijn antwoord! En zeggen dat het hier tijdens de zomer superdroog kan zijn! Het vettige bospad kwam uit op de Putseweg, schuin tegenover het Puts Meuleke. Mijn vermoeden bleek dus correct. Als je dit pad vanaf de Putseweg gewoon rechtdoor blijft volgen, kom je aan de singletrack over de heuvelkam. 42 km. Even langs de Putseweg om weer naar de andere kant geholpen te worden door twee seingevers, wiens taak er dus bijna op zat. Opnieuw de bossen in en voor de verandering weer ploeteren over een supervettige singletrack. “Het wordt er niet beter op”, zei een jonge passerende kerel. Deze track tussen rododendronstruiken ligt er bij droog weer zelfs altijd wat zompig bij.

Ik bereikte de bekende singletrack die vlak naast een zandweg loopt vanaf de voormalige zandgroeve van Ossendrecht. Leuk met bultjes en enkele korte bochtjes. De korte maar steile klim die hier in de bossen verscholen ligt kregen we deze keer niet voor de wielen. De vier bikers met de kapotte ketting van daarstraks staken me hier weer voorbij. 43,5 km. Het ging rechtsaf naar boven en dan linksaf een smal paadje in dat eventjes naast een afgrond van de zandwinning voert. Van daaruit heb je van tussen de bomen een goed zicht op de kale vlakte. Hopelijk is daar niemand rechtdoor gereden, want de volgende pijl naar rechts viel niet goed op! Met enkele andere deelnemers in mijn zog diende ik nog een zeer lastig stuk te trotseren door een weide die compleet onder water stond. De biker na me riskeerde wat ik niet vertrouwde, en dat was van recht door het water te rijden! Hij dook tot boven de naven het water in, met natte schoenen als prijs! We bleken te arriveren op de Onze-Lieve-Vrouw-Ter-Duinenlaan ter hoogte van een huis, even voor de ingang van het domein van de Volksabdij. Zo heb ik weer wat bijgeleerd en kan ik de zandgroeve beter situeren en zelf eens tot aan de afgrond rijden. Men wilde ons niet laten gaan, want er werden nog enkele leuke paden op en af over de bulten in de bossen in de buurt van de Volksabdij meegepikt. Toen ik weer aan De Blauwe Pauw arriveerde kon je de kleur van m’n fiets niet meer bepalen omwille van het pak modder, bladeren en naalden dat ik onderweg meegesleurd had! Ik had 45 km op het tellertje staan!

Mijn clubvoorzitter kwam net buiten om huiswaarts te vertrekken. Nog even naar binnen. De natte bikers hadden goed huisgehouden in de gelagzalen. Vooral dan op stoelen met stoffen bekleding! Maar daar weten ze in De Blauwe Pauw wel raad mee. Ik heb het nog ooit geweten dat het er na een toch zo uitzag en dat enkele vrouwen al met de schoonmaak van de stoelen begonnen waren! Als alle bikers er wat gedronken hebben zullen de inkomsten de schoonmaak al snel doen vergeten hebben. Een topdag misschien zelfs! Ik heb er een kommetje tomatensoep en een broodje kaas gegeten, afgesloten met een kuip donkere Westmalle van eigen bodem. Om goed gewapend de 17 km huiswaarts weer aan te vatten. Ik was toch content dat ik weer thuis was. En zoals steeds werd de rit afgesloten met een grondige schoonmaak van de bike en de rest van m’n besmeurde spullen! Een pittig en modderig tochtje was het daar in Ossendrecht! Jammer van het sombere weer. Bij mooi weer komt de schoonheid van de streek van de Brabantse Wal meer tot zijn recht!

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you.be, op mtb-you.nl, op mountainbike.be en op mountainbike.nl!

Een verslag van Trade-n-cycle: klik hier!

Toertocht te Ossendrecht op 16-12-12 door Mr. Stitchen



Toertocht te Ossendrecht op 16-12-12 door Djob

Op dezelfde dag vond ook de Fingo-Classic in Zoersel plaats.  MTBSDVD maakte hierover een videoverslag:



Fingo-Classic te Zoersel op 16-12-12 door MTBSDVD

19-12-2012 om 17:18 geschreven door StrammerMax