Het was even gesukkel om een parkeerplaats te vinden, want in het straatje waar ik vorig jaar stond bleek een parkeerverbod te zijn.  Uiteindelijk een plekje toegewezen gekregen in de weide aan de andere kant van de Steenweg op Vilvoorde.  Daar was al direct hilariteit toen enkele deelnemers de banden van hun auto stevig bevuild door vrij verse koeienvlaaien aantroffen!  Ik ontsnapte zelf slechts op het nippertje aan de vegetarische taart die ik naast mijn wagen ter hoogte van het portier aantrof!  Wardje en zijn maat van 3-Cad-Systems gespot terwijl ze zich klaarmaakten.  Me ingeschreven bij Crash Biker voor de 75 km.  Elke deelnemer kreeg als praktisch aandenken een buff mee met als tekst “Straf in Bergaf en een bleke achteraf”, waarmee zij hun godendrank, die ze zelf Blaff doopten (bleke Affligem n.v.d.r.), promoten.  De Straf-in-Bergaf-Blaff-buff met andere woorden.  Nog een praatje gemaakt met Bergaffer Streets, tijdelijk op non-actief gezet na een ongelukkige smak op deze aardkloot.  Net zoals vorig jaar gaf hij voor wie dat wenste uitleg bij de grote routekaart aan de start.  Bij het vertrek Catwomen en haar gezelschap nog te zien gekregen.  Voor het eerst ontmoet toen ze een petotter had gemaakt in de Patotterij in Waasmunster (juli 2011)!  De eerste kilometers van de toer zou ik in hun nabijheid blijven rijden.

Het was 9.30 u toen ik vertrok, een uur later dan vorig jaar!  Mijn lot was dus al van bij de start bezegeld: ik zou hier als laatste arriveren!  Het ging de Steenweg op Vilvoorde op om een honderd meter verder rechtsaf een veldbaantje in te slaan.  Reeds na 750 m troffen we daar een eerste splitsing waar de twee kleinste routes zich losmaakten van de rest.  Er volgde een korte singletrack in een strook bos waar de bodem bedekt was met honderden witte anemonen.  Nu de temperaturen iets hoger zijn ziet men alles letterlijk groeien en open barsten.  Ook de paardenbloemen en margrietjes waren reeds overal tegenwoordig.  Het weer was mooi, beter dan voorspeld, de zon beloofde er een mooie dag van te maken!  Tot 2 km volgde een hobbelig veldpad.  Tot 5 km volgde een mooi smal veldpad tussen frisgroene velden, naast een bosrand, om uit te komen aan de Waaienberg in Droeshout, de plek waar tijdens het laatste weekend van juli de Waaienbergkermis met de Boerenbike neerstrijkt!  Wie dit nog nooit meegemaakt heeft, moet beslist eens naar daar komen!  Eventjes ging het er over de landelijke asfaltbaantjes om op 6 km opnieuw een splitsing te treffen tussen de 15-30 km en de rest.  Er volgde een singletrack op de rand van bos en veld, dus tussen bomen en prikkeldraad.  Even uitkijken dus!  Een moeder ontfermde zich over haar wenend kind.  Verderop stonden in een bocht nog een broertje en zusje te wachten.  Vanaf het smalle veldwegeltje doken we een bos in.

Van 8 tot 9 km volgden de eerste twee echt stevige klimmetjes in het open veld.  Het gezelschap van Catwomen had het daardoor te warm gekregen en stond aan de kant om hun jas uit te trekken.  Had ik tot dan toe in hun zog gereden, hier speelde ik hen definitief kwijt.  We reden toen over de buurtweg of kerkwegel Bosveldweg.  Vele paadjes dragen hier een naam, vermeld op kleine bordjes.  10.00 u.  Tijdens een afdaling over een stukje asfalt ter recuperatie stoven enkele mannen met de drie apen “horen, zien en zwijgen” op hun truitjes me voorbij.  Na een veldweg trof ik na 11 km de splitsing waar de 30 km apart ging van de rest.

Via een assenweg naast de spoorlijn ging het lekker naar beneden om een stukje bewoonde wereld te bereiken, een kruispunt van een iets drukkere weg over te steken (volgens mij was ik hier met de auto gepasseerd) en om daarna een klim aan te vatten in een veldweg na 12,5 km.  Die weg leidde naar de rand van een klein natuurgebied, waar we een bos in doken over een iets vochtiger paadje.  Na een volgende veldweg volgde weer een stevige klim waar ik achter een biker kwam te rijden die hetzelfde trage tempo aanhield als ik.  Op 15 km kwam een splitsing waar de 55 km zich losmaakte van de 65-75-95-105 km.  Ik reed intussen in het Heierveld op het grondgebied van Asse.  Toen ik in een open vlakte met hoogspanningsmast kwam, herkende ik de plek waar ooit de bevoorrading van de Boerenbike stond.  Toen ik er even halt hield stopte een Strafinbergaffer met zoontje er met zijn terreinwagen.  Om te melden dat ik nog een heel stuk te rijden had!  Dat klopte, dus ik hoopte dat de pijlen niet te snel opgeruimd zouden worden!  Via de veldweg reed ik Kobbegem binnen waar op een plein nabij de kerk ook ooit een bevoorrading stond van de Boerenbike editie 2011.  Toen kwam ik er de Weetabix-boys en Hookipa tegen.

Het was even klimmen door de straten in het centrum van Kobbegem.  De school/jeugdhuis ’t Ressorke voorbij om puffend de volgende landelijke veldweg te bereiken.  Deze bracht me naar een prachtig glooiende hoogvlakte en tot de splitsing waar de 65 km haar eigen weg op ging.  Voor mij was het linksaf en in de verte zag ik na 19 km de gele tentjes van de eerste bevoorrading staan op dezelfde plek als vorig jaar.  De tragere biker van daarnet was de enige andere present.  Eén van de mannen ter plekke wist me te vertellen dat ik er vorig jaar als laatste was gepasseerd!  Dat was nu niet het geval, want er kwamen nog twee bikers toe.  Dit jaar waren er blijkbaar meer latere vertrekkers, ook voor de grotere afstanden.  Misschien omwille van het mooie weer!  Vorig jaar was het een hondenweer en lag alles er zeer zwaar bij nadat het de ganse nacht van vrijdag op zaterdag geregend had!  Modderdabben van begin tot einde was het toen!  Zwaar afgezien!  Ik had nu vrij behoorlijk gefietst.  Mijn gemiddelde lag hoger dan gewoonlijk, maar het zou tijdens de rest van de rit naar de gebruikelijke lage waarde zakken!  Fruit, cake en sportdrank stonden op het menu.  Groot was mijn verbazing van aan de horizon de basiliek van Koekelberg en de bollen van het Atomium te zien!  Wat een tegenstelling!  Vanuit zo’n landelijke omgeving deze kenmerkende gebouwen van ’s lands hoofdstad te kunnen aanschouwen!  10.45 u.

Onmiddellijk na de stop kwam er een splitsing tussen de ritten van 95 km en 75-105 km.  De vooropgestelde 75 km gevolgd, linksaf en nog eens linksaf over de hoogvlakte om de tentjes van de stop weer in de verte te zien staan.  Ik reed er over het Dertienbunderswandelpad!  Klimmend over een betonbaantje en klimmend en dalend over een veldweg kreeg ik het Atomium nog van dichterbij te zien.  Op 22,5 km kwam er even een stukje bewoonde wereld en werd ik in een bizarre servitude gestuurd die via het rommelige erf  van een hoeve en langsheen dito tuinen naar de achterliggende velden voerde.  Alsof ik door de mensen hun tuin reed!  Er lag daar wel veel brol en puin.  In het opmerkelijke paadje werd ik verder geconfronteerd met wortels, lage takken waarin ik bijna met m’n helm bleef hangen en schrikdraad die ik op een haar na miste!  Het was er plezant rijden omdat het zo bizar was!  Het geluid van de nabije snelweg zwol aan en even later reed ik over een graspad dat er naast liep, goed voorzien van wortels, stenen en diepe sporen, vanaf de Obbergenstraat in Asse.  Ik heb hier nog al gereden, ook tijdens andere tochten (Ganshoren?) en op dat paadje over een schuine helling heb ik het niet zo begrepen.  Me even opzij gezet om een meer zelfzekere biker te laten passeren.  Eigenlijk was het deze keer bij dit droge weer behoorlijk te doen.  Maar je moet er toch opletten voor de soms diepe sporen en als het er nat bij ligt is het andere koek!  Verderop rijd je dan voorbij de Health City.  Eens daar voorbij ging het de brug van de snelweg onder.  25 km om 11.15 u.

Direct na de brug weer linksaf tussen de struiken.  Het is zeer jammer dat daar een enorm sluikstort te bewonderen is!  Dat mensen zich daar mee bezig houden!  Naar daar komen om uw gewoon huisvuil te dumpen!  Sommigen zijn nergens voor verlegen!  Het paadje leidde me naar nog meer bos en samen met twee anderen bereikte ik het crossparcours dat daar in de loop der jaren aan de rand van het Laarbeekbos is ontstaan.  Ook hier plaatsen met rotzooi en achtergelaten flessen.  Er lag ook een helm naast een halfvol flesje cola.  Daarom maar even opgelet om geen downhiller voorbij te zien stuiven!  Dat zou nogal vonken geven!  Want er liggen daar enkele stevige heuvels!  Echte bikkels en meer begenadigde bikers kunnen hier hun hart ophalen over de bulten, putten en steile afdalingen.  Aan deze stramme ondergetekende is het minder besteed!  Ook omdat ik alleen rijd en na een eventuele val niet zieltogend zou blijven liggen!  En omdat ik in het dagelijks leven op mezelf ben aangewezen kan ik me geen gebroken ledematen permitteren!  En omdat ik een pannenkoek ben!  Naar het einde toe kwam er een voor mij onmogelijke klim!  Terwijl ik naar boven strompelde kwam er nog een biker toe.  Mij aan de kant gezet om te zien dat deze kerel zonder verpinken naar boven reed!  Hij dreigde even in moeilijkheden te komen aan een dikke wortel, maar smeet zich er met een extra krachtinspanning over om fietsend helemaal tot boven te geraken!  Ik kan daar enkel van dromen!  Van 26 tot 27 km reden we doorheen dit stukje van het Laarbeekbos in Jette, vlak naast de snelweg ter hoogte van de verkeerswisselaar van Groot-Bijgaarden.  Het bos wordt er met verdwijning bedreigd mocht de snelweg ooit verbreed worden.  Een groepje van vijf bikkels vloog me voorbij.

Het ging dan onder een brug van de snelweg over onverhard terrein om dan zacht klimmend een open landschap te bereiken.  Links een knap zicht op de verkeerswisselaar en de skyline van Brussel.  Men ziet er ook de grote appartementsblokken met gekleurde gevelplaten staan op het grondgebied van Ganshoren.  Het Laarbeekbos gaat daar over in een prachtig park dat op zonnige zondagen veel wandelaars uit de stad aantrekt.  Daar vertrekt ook een toertocht.  Dit jaar helaas afgelast omwille van de onberijdbare ondergrond na het vele smeltwater.  In een glooiend open landschap met knalgroene velden bereikte ik de plek waar de Neerzellikstraat in Relegem-Asse overgaat in de Schapenbaan in Zellik-Asse.  De toer voerde me door Relegem om daar omstreeks 29 km zeer mooie landelijke wegen te treffen.  Aan een kruispunt van veldwegen bemerkte ik rechts in de verte een wit kapelletje waar ik tijdens een Boerenbike (2010) mijn blaas ooit geledigd heb.  31 km en 11.50 u.  Op 33 km kruiste ik een grote baan in Asse-Zellik.  Dan ging het op, af en nog eens stevig naar boven in een asfaltbaantje dat luistert naar de naam Kortemansstraat in Bekkerzeel.  Plaatsnamen waar ik nog nooit van gehoord heb!  Waar schapen zich te goed deden aan mals gras ging het links op een smal spoor de velden in.  Nadat ik vijf motorrijders had laten passeren.  De bodem lag zodanig hard dat hun doortocht geen sporen naliet.  Vanaf het smalle zacht klimmende paadje tussen nog meer groene weiden met grazende schapen bereikte ik het Sint-Bavowandelpad.  Even achteromgekeken naar het wegeltje dat ik bereden had.  Soms moet je eens stoppen en omkijken om de pracht van de omgeving op te nemen.

Omstreeks 35,5 km hoorde ik het geluid van de snelweg weer aanzwellen om deze op 37 km te kunnen zien liggen wanneer ik door een open weidevlakte reed.  Ik kreeg hier nog eens twee bikers te zien.  Het ging een smal brugje onder waar ik vanochtend met de wagen ook gepasseerd was in mijn zoektocht naar de start toen ik in Merchtem met een omleiding werd geconfronteerd.  Aan de andere kant van het brugje was een manege, gelegen aan de voet van de snelweg.  Ik herinnerde me deze plek van een vorige uitgave.  Van zodra ik het brugje onderdoor was, bevond ik me op een schilderachtig plekje in het Pajottenland op het grondgebied van Sint-Ulriks-Kapelle (Dilbeek).  Een veldweg voerde me naar de plaats van de tweede bevoorrading op een kleine parkeerplaats naast een grotere maar kalme baan.  Het aanbod was hier nog ruimer dan aan de eerste stop, met fruit, cake met en zonder chocolade, ander lekkers, water en sportdrank.  Aan de lege bidons in de kant te zien hadden de bikers hier al veel verzet!  De bikkels van de 95 en de 105 km passeerden hier een tweede keer na hun extra lus.  Ik zag nog net één van de mannen van 3-Dad-Systems wegrijden.  Even later kwamen enkele rijders van de Goodfellas uit Dendermonde toe, waaronder Flaming-Jakke, Boxer en twee mannen die op foto’s stonden die ik bij mijn verhaaltje over hun toertocht in Sint-Gillis-bij-Dendermonde had geplaatst.  Zij hadden de extra lus van de grootste afstand achter de rug en hadden het over een naar look ruikend bos dat ze gezien hadden.  Omwille van de bloemen die er nu open stonden!  Jakke vertelde dat de lus de moeite waard was, maar 75 km zou voor mij wel volstaan vandaag!  Na een babbel met de Goodfellas en de helpers van Straf in Bergaf die de stop bemanden, weer op weg.  12.30 u.

Na deze stop dook ik het Borréboske in en het was beter berijdbaar dan voorheen.  De vele omgevallen boomstammen bleken opgeruimd.  Het was wel uitkijken voor stronken en de korte bochtjes tussen dicht op elkaar staande boomstammen speelden me parten.  Er liggen daar op diverse plaatsen ook een aantal diepe sporen en putten waar ik het niet zo op begrepen heb.  De Goodfellas haalden me in en ik heb ze aan een gevaarlijk dropke met wortel wijselijk laten voorgaan.  Ze hoeven mijn geklungel niet te zien.  De doortocht van deze strook bos eindigde met een moeilijk weidespoor vol putten en groeven naast de snelweg om uit te komen in de Assestraat te Sint-Ulriks.  Samen met een andere eenzame biker de velden weer in over een smal spoor en de buurtweg Kerselaarsweg die er eerder vochtig bij lag.  Het smalle paadje met wortels dook een bos in en liep er naast een kabbelend beekje.  Een knap plekje omstreeks 41 km.  Tot 43 km volgden een aantal servitudepaadjes langs weiden, langs tuinen en tussen huizen.  Sommigen daarvan gingen stevig op en af.  Ik trof paden met wortels, stenen en tussen prikkeldraden, passeerde twee wandelaars die met hun hond op schok waren om dan de hoogte in gestuurd te worden op de smalle buurtweg Mulweg.  Na dit zacht klimmend pad arriveerde ik op de Boterberg in Bekkerzeel-Asse.

Net zoals tevoren al het geval was geweest, werd ik over het Petrus Ascanuswandelpad gezonden dat zich in Bekkerzeel tussen de paardenweiden slingerde.  Aan een bos gekomen trof ik weer diep uitgesleten sporen en een weinig slijk.  44,5 km om 13.30 u.  Een knap weidespoor voerde me op en af tot aan een moderne boerderij waar eendenlever wordt geproduceerd.  Arme eenden!  Daar even halt gehouden en eens achterom gekeken met een prachtig zicht over de omgeving die ik was gepasseerd, het paadje dat ik bereden had nu in de diepte gelegen.  Op 46,5 km trof ik nog eens een andere biker.  Vermoeidheid begon toe te slaan.  Tussen de 40 en de 50 km vorderde ik slechts langzaam en duurde het lang eer elke volgende kilometer zich op het tellertje afklokte.  Een smal paadje voerde me lekker naar beneden in een knap glooiend landschap.  Alles ziet er veel mooier uit in een badende zon en met fris lentegroen.  Ik vermoedde in de omgeving van een vijver te rijden, maar kon me de naam ervan niet meer herinneren.  Ik bleek gelijk te krijgen toen ik het bordje “Terlindenvijverstraat” (Asse) te zien kreeg.  Samen met een andere biker dook ik leuke woeste servitudes in tot 48 km.  Daar was een splitsing tussen de 40 km en de 55-65-75-95-105 km op het traject van het Kruisborrewandelpad.  Ik kreeg de Terlindenvijver zelf te zien en kort na de vorige volgde weer een splitsing (nummer 10) waar nu de 55 km apart ging van de rest.  Handig was de vermelding van de nog te rijden afstanden voor elk gekozen traject.  Vermoeide zielen gaan immers soms van hun route over op een vermeend kortere afstand, maar komen dan bedrogen uit.  Want de 55 km had nog 33 km voor de boeg, terwijl dat er voor de langere afstanden nog slechts 27 km te rijden waren!  Ik kreeg mooie landelijke paden in het land van Asse voor de wielen en kon er genieten van prachtige vergezichten.  Knap!

Van 51 tot 52 km was het puffen in de zon bij een zware klim over een betonbaantje tot in de landelijke Museumstraat.  Er kwamen fietsers, bikers en een jogger naar beneden.  Toen ik even stond uit te hijgen aan de kant naast een huis staken twee bikkels me voorbij.  Er kwamen mooie paden, soms ferm klimmend en het loonde de moeite van af en toe eens te stoppen en achterom te kijken naar de knappe omgeving.  Na 53,75 km bereikte ik met nog een biker de Terlindenweg.  Ondanks het feit dat het al 14.15 u was, bleken er nog steeds anderen onderweg.  Een veldweg en servitudes voerden me doorheen een iets meer bewoonde wereld waar blijkbaar veel paardenliefhebbers wonen, te zien aan deze dieren die er veelvuldig in weiden stonden.  Omstreeks 55 km diende ik een grote baan te kruisen en bereikte ik een woonwijk waarachter een groot, schijnbaar verlaten gebouw stond.  Dat moet een stuk geweest zijn van de school die ik daarna passeerde toen ik door een stukje bos reed.  De rotzooi die er vorige keren over de omheining lag was weg, er zullen strafstudies geweest zijn!  Op 53 km bemerkte ik de kleine parking waar een vorige keer een bevoorrading stond.  Deze keer al opgedoekt?  In het volgende landelijke paadje was het uitkijken voor spoorvorming en een groep wandelaars waarvan de kinderen met walkie-talkies speelden.  Nogmaals een eenzame biker te zien gekregen die informeerde of alles in orde was, omdat ik even aan de kant stond.

Omstreeks 57 km trof ik een ferm beslijkt paadje waar het ook nog uitkijken en bukken was voor laaghangende takken.  In de woonstraat die daarop volgde lagen de gedroogde brokken slijk van de voorgangers.  Servitudes en weidepaadjes voerden me naar de derde stop.  Niet opgedoekt, maar op een andere plek waar hij vroeger nog al had gestaan.  Op het erf van een eenzaam huis tussen de velden.  Het aanbod was er even ruim als aan de vorige stops.  En dat voor vier luttele euro’s inschrijving!  De biker van daarnet was nog present en er arriveerde nog een late Nederlander.  Ook de groep wandelaars kwam toe.  De kinderen kregen ook van het lekkers aangeboden, ook al was de kleine jongen er blijkbaar eerst niet gerust in toen ik met mijn ontzagwekkende blik iets te dicht bij de schaal met de geprefereerde sneden cake bleek te staan!  Cake waarover ik niets in de pap te brokken had!  Door de groep was er meteen wat ambiance.  De stop stond op 60,75 km van de start en inmiddels was het 15.00 u.  De Nederlander haalde me kort na mijn vertrek weer in en zo was ik de laatste op het parcours.

In de omgeving van de prachtige tussen de bomen gelegen kastelen Borghstadt en Putberg (Asse) was er in het bos de keuze tussen “technisch” en “gewoon”.  Vermits gewoon voor mij soms al technisch genoeg is, gekozen voor het laatste.  Ook tegenover het kasteel Putberg liggen een aantal knappe tracks die ik al tijdens andere tochten voor de wielen kreeg.  Op 61,5 km kwam er een splitsing waar de 30 km apart ging van de rest.  Een bordje toonde dat ik nog 14 km te gaan had!  Het aftellen kon beginnen.  Een veldweg bracht me na een zeer stevige off-road-klim tot in de Platijn in Asse om voorbij de taverne Hof Ten Eenhoorn te rijden en de volgende zware klim aan te vatten.  Dit voor ruim een kilometer over een assenweg.  Als recuperatie volgden daarna enkele meer vlakke of zachter klimmende veldwegen.  Op 64 km passeerde ik twee keren de Kruisborrekapel en enkele kleinere kapelletjes in de omgeving daarvan.  Ook de voor mij ondoenbare klim aan het Kruis van Sjat stond op het menu.  Er zaten twee wandelaars op het bankje.  De doortocht van deze schilderachtige plek met de vele witte kapelletjes eindigde met de forse beklimming van de Kruisborreweg tot de Edingsesteenweg die we kruisten ter hoogte van Café De Koekoek.  Het mooie paadje langsheen het bos naar beneden en voorbij de blinde muur van een hoeve herinnerde ik me nog levendig van eerdere passages.  Tijdens de Boerenbike kregen we hier ooit hele horden bikers van de toertocht vanuit Borchtlombeek-Roosdaal als tegenliggers!  We kregen een aantal private paden over velden en domeinen voor de wielen om een pad te bereiken tussen de weiden van waaraf men mooie vergezichten te zien kreeg.  66 km en 15.40 u.

Er volgde een plezant paadje dat zelfs dwars door een tuin liep.  De bewoners hadden er een bordje gehangen met de vraag om voorlopig het bospaadje te nemen tot het gras weer volgroeid was na de heraanleg.  Het pad dook daarna tussen twee dicht op elkaar staande huisgevels een straat in.  En zo arriveerde ik na 66,75 km in Asbeek.  Aan het einde van een smal paadje trof ik nog een splitsing waar de 30 en de 55 km apart gingen.  Nog 8 km te gaan!  Aan een bocht voor een boomgaard kwamen de herinneringen aan de zware editie van vorig jaar weer boven.  Hier had ik toen zin om in zitstaking te gaan, compleet afgepeigerd van het modderdabben!  Op deze plek heeft Phille81 me toen opgeraapt en mee op sleeptouw genomen!  Niet te schatten dat dit al een jaar geleden is!  69 km om 16.00 u.  Er volgden nog een lastig grasspoor, hier en daar zacht klimmend, en een zeer vervelend hobbelig paadje.  Daar trof ik inboorlingen, een vader met vier kinderen.  Hij ontfermde zich over een huilende jongen die het niet meer zag zitten, het meisje reed achter hem en boven aan de zachte klim stonden twee andere zoontjes te wachten.  Na het kruisen van een grote baan, nog steeds in Asse, volgde een veldweg in een meer open landschap.  Deze leidde me naar een singletrack op de rand van bos en veld.  Goed voorzien van diepe sporen en verraderlijke putten en met een verhoogd risico op nekbreuk.  72 km.  De Nederlander van aan de derde stop bleek dan toch niet de laatste, want er stak me hier nog iemand voorbij.  Om 16.30 u passeerde ik het knap gerestaureerde kerkje van Mazenzele na exact 73,73 km.  In het schooltje was er vermoedelijk opendeurdag, te zien aan de springkastelen en de vele mensen op de speelplaats.

Na nog een stukje door de velden en straatjes kreeg ik de grote kerk van Droeshout en het einde van de tocht in het vizier!  Na 76 km was het welletjes geweest!  Er zaten medewerkers en nog enkele bikers van de 1110 deelnemers die vandaag in deze contreien rond hadden getoerd.  Nog nagepraat met enkele bikers van Straf in Bergaf bij het genieten van een Blaff en twee pistolets met kaas.  Daarna begon de opruim van de tenten en de geïmproviseerde douche.  Er komt heel wat bij zo’n organisatie kijken en na afloop duurt het nog een paar dagen eer alle materiaal terug is waar het wezen moet.  Traditiegetrouw zouden de Bergaffers deze dag afsluiten met een barbecue voor iedereen die geholpen had.  Het vuur was al aangestoken.  Zoals zo vaak trof ik mijn auto nog moederziel alleen aan in de parkeerweide!  Vlot en tevreden over de A12 weer richting Antwerpen gebold.  Met de vele positieve reacties over hun toertocht en organisatie kunnen de mannen uit Opwijk weer een punt zetten achter de editie 2013.  Allicht tot met de Boerenbike van de KWB vanuit de grote tent met orgel op de weide aan de Waaienberg op de laatste zondag van juli!  Met mijn excuses dat het verhaaltje wat op zich heeft laten wachten omwille van een zeer drukke werkweek!

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you.be en op mountainbike.be!