Eens die weg over doken we een dennenbos in om er over zanderige singletracks te rijden, eventjes in het gezelschap van vier anderen. We kruisten de spoorweg in de Spoorwegdreef, een assenweg die er door het bos loopt. Ik reed voorbij een bosmeer waarop een vervallen en half ingestort chalet uitkijkt! Deze plek heb ik nog al te zien gekregen op toertochten, al was het nu lang geleden dat ik er nog eens passeerde! 7 km. Bospaden en singletracks, de constanten uit deze toertocht, brachten me tot in de Lenslei, een straat in Mol-Gompel waar meerdere tochten in de regio passeren. Daar is één van ingangen van de AGC-glasfabriek. We reden de Venetiëlaan in, alwaar grote oude villa’s staan die volgens mij vroeger gefungeerd hebben als directiewoningen horend bij de fabriek. Tegenover de fabriek langs de hoofdweg door Gompel is ook een oude wijk met arbeiderswoningen en het bizarre vervallen casino. Omdat er recent een nieuw bedrijf is gebouwd is de oude toegang tot de bossen niet meer bereikbaar en dienden we er een ommetje te maken doorheen enkele straten van het aangrenzende Balen.

In de daaropvolgende bossen ontmoette ik nog een eenzame rijder. We konden ons daar vermaken op paden met bochtjes en een overvloed aan singletracks om uiteindelijk weer in de bewoonde wereld te arriveren naast de curryworstenfabriek Mora nabij de plek waar de ringweg van Geel over Mol naar Lommel het Kanaal Dessel-Kwaadmechelen kruist. 13 km om 15.30 u. Vanaf hier ging het eventjes over het jaagpad om de houtzagerij Vanderhoydonck te passeren. Op de plek waar een jonge kerel zijn visserstentje had neergepoot dook de toertocht kort de bossen van het Buitengoor in. Via de Zilverstraat bereikte ik het domein van het Zilverstrand. Daar reden we van 15 tot bijna 17 km over een soms vrij zanderige kurkdroge ondergrond. Er zaten heel wat vissers rond de vijver. We passeerden zones met huurcaravans en chalets in alle maten en soorten, oud en nieuw! Via de hoofdingang van het domein Zilvermeer bereikte ik de Postelsesteenweg die vanaf de ringweg naar Postel voert. Een bikend echtpaar in witte pakken stak me voorbij toen ik er even halt hield. Om 15.45 u was ik toen een goed uur onderweg.

Tot 18,75 km reed ik over een singletrack langs vermoedelijk het Zilvermeer waarbij ik onderweg de betonbaan kruiste die tussen delen van het domein loopt. Aan de overkant van deze baan ging het weer langsheen een ander meer, of een uitloper van het vorige, en reden we zelfs vrij dicht tegen de waterlijn. Zand alom! Eens weer tussen de bomen in een zanderige omgeving trof ik op 20 km de splitsing tussen de routes van 10-25 km en van 40 km. Van daar af kon ik de Sas-4-toren in Dessel in de verte boven de bomen uit zien steken en rechts van mij bemerkte ik het reclamepaneel van de restaurantboot De Kleppende Klipper. De kleinste routes werden vermoedelijk naar de bevoorrading gestuurd, voor mij ging het op de 40 km bijna recht op recht verder over een paadje dat op een terrein ligt dat zich situeert tussen het Zilvermeer en het kanaal Bocholt-Herentals en begroeid is met dennenbomen. Op ruim 21,50 km kwam ik uit een strook bos tevoorschijn op het jaagpad vlak tegenover de Sas-4-toren en de Pannenkoekenboot. Aan die toren had ik exact een week geleden nog gestaan aan de bevoorrading van de toertocht van de Free-Bikers uit Dessel. Thans stond ik omstreeks 16.00 u weer op dit bekende kruispunt van verschillende kanalen. We dienden op onze stappen terug te keren in de richting van waaruit we kwamen, deze keer over een breder zandpad naast het kanaal, waar ik nog eens het gezelschap genoot van een andere biker. Het was voor mij een troost toen ik zag dat ook hij even te voet wandelde over een korte helling waar het zand veel te los lag om er te kunnen fietsen!

Een klein kwartier later passeerde ik De Kleppende Klipper en bereikte ik de bevoorrading op het terrein tussen enkele gebouwen achter een muur tegenover de Baileybrug over het kanaal Bocholt-Herentals. Ze stond op 23,50 km van de start. De biker van daarnet en het tweetal in witte pakken van aan het Zilverstrand waren nog aanwezig. Na mij kwam er nog iemand toe. De bevoorrading was eenvoudig met suikerwafels, bananen die intussen op waren, soep waarvan ik niet gedronken heb, sportdrank en water. Niet al te lang blijven staan, vermits ik al vrij laat vertrokken was en dus geen moeite zou hoeven te doen om weer als laatste te arriveren! We dienden de kasseiweg die naar de brug leidt te kruisen en vlak voor deze bizarre Baileybrug van tijdens de oorlog troffen we de splitsing tussen de routes van 10 km en van 25-40 km. De kids werden niet over de brug gestuurd, maar verder langs het kanaal, de groten mochten de brug over. Bij groen licht kon ik voor de enkele auto’s de brug op en tegen dat die goed en wel op gang kwamen, was ik al aan de overkant! Daar ging het rechtsaf een strook bos in om verderop de kanaaloever te bereiken.

Tot 25,50 km reden we over een zanderig pad naast het kanaal en staken twee anderen me voorbij. Aan het eerstvolgende sluisje ging het van de oever weg en doken we een stuk bos en velden in ter hoogte van natuurgebied Den Diel. Een zandweg naast een veld waar men vorig jaar op deze dag met de oogst in de weer was, leidde me naar een zandweg met naastliggend asfalt fietspad. Dit pad luistert naar de naam Russendorp en vertrekt vanaf Den Diel, de baan van aan de Baileybrug richting Postel tot ze van naam verandert in “Postel”, en leidt naar de “Steen der Zeven Heerlijkheden”. We sloegen er rechtsaf en bereikten deze steen die achter een vlechtwerk van takken verborgen zit. Ik was een tijd geleden al zo vaak het bordje er naartoe gepasseerd op weg van Mol naar Postel, dat ik eindelijk wel eens wilde weten wat voor steen dat dan eigenlijk wel was! Ik daar naartoe op weg naar huis! Voor mij sloeg op dat moment toen ook een wagen af en die reed over het als fietspad bedoelde asfalt! Ik er achteraan over die tergend lange smalle asfaltstrook! Groot was mijn teleurstelling toen ik dat nietszeggende steentje daar zag staan! Zo’n hachelijke rit voor zo’n prutssteentje! Het is de plek waar eertijds zeven heerlijkheden aan elkaar grensden, meer bepaald Mol, Balen, Dessel, Postel, Lommel, Luijksgestel en Bergeijk. De twee laatstgenoemde plaatsen liggen in Nederland. Het was meteen ook de grens tussen de provincies Antwerpen, Limburg en Noord-Brabant (in Nederland). Aan die steen zelf is niks te zien, maar de omgeving daar is des te mooier. Het loont de moeite om verderop eens op de betonnen brug zonder leuningen te gaan staan en te kijken naar de waterloop Het Postelvaartje die hier voorbij komt. Alles groen, geen bebouwing in de wijde omtrek te zien en volstrekte rust. Een visser had zich verderop op de oever tussen het struikgewas genesteld.

Op 26,80 km dook ik naast de Steen der Zeven Heerlijkheden omstreeks 16.30 u een smal wegeltje in dat me recht op recht onder de bomen en tussen struiken weer tot op de kanaalover bracht. 28 km. Na kort weer langsheen het kanaal te hebben gereden, ging het opnieuw het bos in ter hoogte van een blauwe brug over het kanaal aan een sluisje. Op deze plek kwam het kleiner Kanaal naar Beverlo uit in dat van Bocholt-Herentals. Dit aan een straat die daar ook Russendorp heet op het grondgebied van Lommel. Op een kaart zie je dat ze in het verlengde ligt van het pad vanaf De Steen der Zeven Heerlijkheden, maar er is geen rechtstreekse verbinding. De naam is waarschijnlijk te verklaren doordat in het begin van de 19de eeuw zich hier verspreid mensen kwamen vestigen die eenvoudige huizen bouwden waarvan de daken werden bedekt met ruwe graszoden, 'russen' in het lokale dialect. Ter hoogte van Russendorp werd er na de onafhankelijkheid van België trouwens een merkwaardige grenscorrectie doorgevoerd bij het vastleggen van de grenzen tussen België en Nederland. In 1843 (bij het plaatsen van de grenspalen) kreeg Mol er 122 ha bij, de Bergeijkse Heide. We dienden over de blauwe brug te rijden en na de afdaling ervan bereikte ik op 29,50 km een splitsing tussen de ritten van 25 km en van 40 km. We bereden een mooie singletrack evenwijdig met het kleinere Kanaal naar Beverlo met enkele bultjes op en af. Tussen de bomen door zag ik enkele plezierboten langs de oever liggen. Via de assenweg naast het kanaal keerden we op onze stappen terug en passeerden daarbij de verankerde plezierboten van dichtbij. Ter hoogte van de Ankerstraat (Lommel) dienden we het kleinere kanaal te kruisen via een oude metalen brug ter hoogte van de monding in het kanaal Bocholt-Herentals. Dit was ook een soort Baileybrug, maar dan van een kleiner kaliber.

Aan de overkant ging het linksaf om de plezierboten voor een derde keer te passeren, deze keer over een jaagpad in asfalt. Tot we rechtsaf het bos in doken over enkele paden om zo de helling naar een naast het kanaal gelegen heuvelrug op gejaagd te worden. Ik herinnerde mij van vorige keer dat we hier over hadden gereden toen ik deze dijk vanaf het jaagpad zag liggen. Vanaf deze hoogte kregen we de plezierboten voor de vierde keer te zien! 33 km omstreeks 17.00 u. In plaats van rechtsaf weer naar de kanaaloever af te dalen zoals vorig jaar, ging het nu linksaf naar beneden het donker bos achter de dijk in. Bospaden en een singletrack voerden me tot op het terrein van een zandwinning van Sibelco. De plek was me bekend van eerdere edities, maar toen kwamen we uit de andere richting. Ik heb ooit geweten dat er zodanig veel wind stond dat je hier door een gordijn van stuivend zand reed. Omstreeks 34,50 km voerde een zeer zanderige maar toch nog goed te berijden pad me langsheen de grote vijver van de zandwinning. Rechtsaf een betonbaantje op en na de doortocht van een singletrack doorheen een strook bos kwam ik weer uit in de Sluizenstraat te Lommel naast het Kanaal naar Beverlo ter hoogte van de mini-Baileybrug van daarnet. 35 km.

Linksaf de Sluizenstraat in en van dan af trof ik geen pijlen meer! Ik had er al voor gevreesd dat omwille van mijn late vertrek de opruim al zou kunnen begonnen zijn voor mijn aankomst! De Sluizenstraat verder langs het kanaal gevolgd, maar ik vertrouwde het niet dat ik zo lang over asfalt bleef rijden en ben op mijn stappen teruggekeerd. Ik had daarnet namelijk een oude loods zien staan en herinnerde me van vroeger dat we naast die loods het bos in doken. Daar begon inderdaad een singletrack doorheen het bos die duidelijk recent bereden was. Er kwamen me twee bikers tegemoet aan wie ik gevraagd heb of men al begonnen was met de opruim van de pijlen. Ik vermoed dat het geen Rauwtrappers waren, maar ze wisten me wel te zeggen dat er inderdaad met de opruim gestart was, maar dat ik die mannen nog zou kunnen inhalen, vermits ze regelmatig dienden te stoppen. Na enige tijd heb ik die twee inderdaad ingehaald en van daar af kon ik weer op pijlen rekenen.

Ik kreeg er nog mooie paden voor de wielen in een afwisselende omgeving, eindigend met de overtocht van een kortgeschoren gazon door een strook bos en naast vijvers in het domein van de Blauwe Kei. Ik arriveerde op een betonbaantje en dat was een geruststelling omdat ik weet dat er op de hoofdweg op de grens tussen Mol-Rauw en Lommel een wegwijzer staat richting De Blauwe Kei. Indien de pijlen hier weg zouden zijn, dan zou ik de start wel weten te vinden! De naam verwijst naar een oude grenssteen tussen Postel en Mol. Die 'kei' was vermoedelijk een oude zwerfsteen. Sinds de aanleg van het Kanaal van Beverlo zou hij zijn verloren gegaan. Voor fietsers die hier komen aangewaaid over de verschillende jaagpaden is een stop in de brasserie hier een must. De '7 heerlijkheden' hier is nogal bekend voor zijn 'ribbekes'. Het betonbaantje gevolgd en even staan twijfelen op een plek waar sporen deden vermoeden dat de tocht het bos in dook! Een motorrijder die daar stond sprak me aan en vertelde dat hij zich verwonderde over het feit dat hij hier daarnet ook had gestaan en er toen nog pijlen hingen die nu weg waren! “Ja, hier was een mountainbiketocht en die mannen zijn met de opruim begonnen, tenzij dat hier flauwe plezanten aan het werk geweest zijn”, heb ik toen geantwoord. De pijlen waren ook hier reeds weggenomen, maar het was geen probleem om hier de duidelijke sporen van de deelnemers te volgen. De paden die gebruikt waren voor de tocht waren duidelijk harder aangereden dan wat niet was opgenomen in het parcours. Korte tijd later bereikte ik met een schitterende avondzon weer de speelplaats van de school na 44 km omstreeks 17.45 u. Deze keer was de toer in omgekeerde richting uitgezet in vergelijking met vroeger.

Er stonden wel nog enkele bikes in de bewaakte stalling, maar omdat ik aan de ingang van de zaal een Rauwtrapper met een bezem in de weer zag, vermoedde ik dat de mensen bezig waren met de opruim. In tegenstelling tot mijn gewoonte ben ik dus niet meer binnen gestapt om nog wat te drinken uit solidariteit met de kas van de club die de moeite doet om een mooie tocht te organiseren. Met weliswaar enkele lange verbindingsstukken op en af langsheen de alomtegenwoordige kanalen in deze omgeving, maar ook enkele knappe stroken bos, singletracks en langsheen enkele merkwaardige bezienswaardigheden. Een eenvoudig tochtje waar iedereen aan kan deelnemen, uitgezet door deze mensen in de streek waarin ze wonen en waar het altijd plezant is om te komen rijden.

Beschrijving van een GR-wandeling met wetenswaardigheden over de streek: klik hier!

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you en op mountainbike.be!

30-09-2013 om 00:00 geschreven door StrammerMax

Op deze zondag toch maar vroeg opgestaan, ook al deed dit wat pijn na korte nachten na de nightride in Sint-Maria-Horebeke op vrijdag en de toertocht in Dessel op zaterdag.  Mijn bedoeling was van thuis uit met de fiets te vertrekken en omdat ik wist dat er nog clubmakkers zouden komen, hoopte ik op tijd te kunnen vertrekken om deze nog even te kunnen zien aan de start.  Thuis om 08.15 u met de bike vertrokken en drie kwartier later was ik na 13 km aan de start in Schoten.  Vlak bij de startplaats kwam ik in een naburige straat al een eerste clubmakker tegen.  Hij was te voet, want onze clubvoorzitter, thans zaakvoerder van zijn eigen fietsenzaak BikeAholic in Stabroek, had diens fiets bij na reparatie!  Ik bespeurde bij Sammy toch een lichte paniek of Dennis de fiets wel effectief bij zou hebben!  Dat zou het geval blijken te zijn!  Er bleken zelfs een zevental leden van de Papegaai Bike Team te zijn opgedaagd en sommigen hadden dan nog een aantal vrienden meegebracht!  Het is lang, zeer lang geleden, dat de Stabroekse vogelkooi nog zo’n massale exodus kende!  We konden ook Bever weer begroeten.  Doordat de activiteiten van de Papegaaien de laatste tijd wat op een laag pitje stonden, wist ik niet dat hij al (te) lang met zijn gezondheid op de sukkel was, wat je niet verwacht van iemand die naar mijn maatstaven nog een vrij jonge knul is.  Excuus dus dat ik nooit eens geïnformeerd heb of een bezoek gebracht heb!  En laat Bever nu net de Papegaai zijn waar je het meest kan op rekenen of op betrouwen wanneer er wat moet gedaan worden!

Me ingeschreven en omstreeks 09.10 u iets voor de groep vertrokken.  Die nog jonge snaken zouden deze oude gaai immers al snel weer inhalen en dan kreeg ik hen nog eens te zien.  Meerijden met zo’n jong geweld zit er voor een pannenkoek als ondergetekende toch niet meer in!  Via enkele straten ging het Schoten uit om na 1,50 km al een eerste klein stukje bos te treffen.  We bereikten een villawijk van zeer rijke mensen met statige villa’s in deze randgemeente van de stad Antwerpen.  Op 3 km van de start doken we vanaf de Ooievaarsdreef het bos in.  Daar troffen we al snel een eerste splitsing tussen de routes van 12-30 km en 45-60 km.  Het was wel goed uitkijken om de kleine lettertjes op het splitsingsbord te kunnen lezen!  Hier heb ik dan korte tijd eventjes samen met de clubmakkers gereden en enkele woorden met Bever gewisseld.  Brede dreven voerden ons doorheen het Peerdsbos op de grens met Brasschaat om op 5 km uit te komen op de Elshoutbaan nabij het zwembad van Brasschaat.  We dienden de Elshoutbaan te kruisen en een kleine doorsteek te nemen om uit te komen in een straat in heraanleg.  Daar reden we in de richting van de betonnen koker van de hogesnelheidslijn die er naast de snelweg E19 (van Antwerpen naar Breda) loopt.  Er volgden graspaadjes op het enigszins geaccidenteerd terrein van de zogenaamde De Driehoekjes, reden voorbij een golfterrein op 6,50 km en nog door een stukje van het Peerdsbos om rond de 7 km uit te komen in de bosrijke Miksebaan.  Gedurende anderhalve kilometer reden we over het asfalt van deze straat in de richting van Brecht om dan rechtsaf voor het bos te kiezen.  Daar was weer een splitsing tussen de 12-30 km en de 45-60 km op zo’n 9 km van het vertrek.

Vermits ik vandaag nergens anders verwacht werd had ik alle tijd om voor de grootste afstand te gaan.  Het parcours voerde me tot aan de E10-plas.  De E19 heette vroeger E10, vandaar staat er in Brecht-Overbroek nog altijd het bekende feestzalencomplex E10-hoeve naast!  De E10-plas ontstond door uitgravingen van zand voor de aanleg van de snelweg in de tijd dat ik nog een uk was!  Ik denk dat ik een jaar of zes, zeven was toen de ring om Antwerpen aangelegd werd!  We reden een half rondje om de vijver, waarbij het wat oppassen was voor wandelende mensen met spelende kinderen!  Linksaf een onverhard pad in om uit te komen op de boorden van de antitankgracht.  De toer maakte er via de houten brug een rondje omheen om dan op de andere over weer op onze stappen terug te keren.  Na 11 km passeerde ik een villa of vrij nieuw gebouw dat volgens mij deel uitmaakt van Sana De Mick.  We vervolgden er onze weg over een asfaltbaantje dat me voorbij de opvallende gebouwen van het sanatorium voerde.  Ik kan me geen enkele toertocht herinneren tijdens dewelke ik hier al gepasseerd ben, ook al maken er verschillende gebruik van deze omgeving.  Zeer merkwaardige gebouwen in gele baksteen.  Van de aanblik alleen wordt men al niet goed!  Enkele jaren terug bestond de vrees dat het complex zou moeten verdwijnen voor de aanleg van de hogesnelheidslijn voor de TGV van Brussel naar Amsterdam, maar blijkbaar hebben de gebouwen de aanleg ervan dan toch overleefd!  Het ging de Sint-Jobsesteenweg over ter hoogte van het op- en afrittencomplex op de grens tussen Brasschaat en Sint-Job-in-‘t-Goor om aan de overkant de Madoudreef in te rijden.

Daar vervolgde de rit over krakkemikkige asfaltbaantjes tussen woonhuizen en bescheiden villa’s in een omgeving die het midden houdt tussen een woonwijk en een zone met buitenverblijven, gelegen tussen de Miksebaan en de snelweg nabij Rommersheide in Brecht.  Toch maar minnetjes voor zo’n residentiële gemeente!  Op 14 km bereikte ik weer de voet van de E19 en dienden we een doorsteekje naar de Sorbenlaan te nemen.  Een kilometer verder kruisten we de snelweg via de verkeersluwe brug van de Andrélaan.  Op deze plek had ik exact één uur gereden over het eerste kwart van de tocht.  Aan verkeerslichten ging het de Schotensteenweg in Sint-Job over, linksaf en rechtsaf de Van Bavellaan in.  Daar bemoeilijkten machines van asfalteringswerken de doorgang.  Verderop doken we na een vrij lang stuk verharde wegen dan toch weer het bos in over onverharde paden.  16,75 km.  Bospaden voerden me een kilometer verder voorbij de tennisterreinen van De Merel en vanaf deze plek konden we tot ruim 21,50 km genieten van de plezante singletracks die verscholen liggen in het bos tussen de Schotensteenweg en het kanaal Schoten-Dessel in de omgeving van de Tilburgbaan.  Ik kwam weer uit het bos tevoorschijn op het jaagpad tegenover de woonschuiten die aan de overkant permanent ik het water liggen.

We staken de vaart over aan het bruggetje ter hoogte van sluis 3, reden dan voorbij de woonboten en de bunker om dan rechtsaf te slaan en het bos naast een camping in te duiken en uit te komen in de Baan op Sas 2, gelegen midden de bossen.  Zo bereikten we de onverharde Polderdreef en Poppelaerstraat van wat hier Klein Zwitserland schijnt genoemd te worden op het grondgebied van Sint-Job.  In één van de brede bosdreven trof ik de eerste bevoorrading op 24,50 km van het vertrek.  Daar was nog veel gewemel van bikers, ook al liep het al tegen elf uur.  De toer kon dus blijkbaar wel op de nodige belangstelling rekenen.  De bevoorrading was zeer ruim met fruit en allerlei soorten koeken en wafels.  Vooral de lekkere frangipanes trokken mijn aandacht.  Wie daar niets naar zijn zin vond, kan een lastige mens genoemd worden!  Mijn tijd genomen om even te rusten, te knabbelen en te drinken.

Na de bevoorrading ging het de onverharde Kleine Vraagstraat in om op 25,50  km een splitsing te treffen tussen de routes van 30 km en van 45-60 km.  De 30 km dook rechts een smal bospad in en voor mij ging het rechtdoor om een kleine tien meter verder nogmaals een splitsing te treffen, dit keer tussen de 45 km, die ook rechtsaf een boswegeltje in ging, en de route van 60 km die rechtdoor ging tot de plek waar de Kleine Vraagstraat overgaat in de Grote Vraagstraat.  Ik doopte deze omgeving dan ook om tot “Het Examen”, eerder dan Klein Zwitserland!  We dienden de hele, vrij lange en zanderige Grote Vraagstraat door te rijden tot aan de oversteek met de drukkere Abdijlaan – Waterstraat op de grens tussen Brecht en Schilde ter hoogte van verkeerslichten.  28 km.  We staken deze weg schuin over om ons pad te vervolgen over een vrij zanderige veldweg tot aan een mij bekend kruispunt van zandwegen.  Daar heb ik tijdens een wintertoertocht ooit eens tot aan mijn middel in opgewaaide sneeuw gestaan!  Tijdens de zomer ben ik hier ook nog gepasseerd in het zog van Dacuba die ik in mijn verhaaltje genoemd had en zich daarin herkende!  Toen kwamen we van de andere kant.  Het ging rechtsaf en korte tijd later bereikte ik het kruispunt van de Heikantstraat en de Oude Liersebaan, een bekend plekje dat de toegangspoort vormt tot Drieboomkensberg, zoals het Molenbos ook genoemd wordt omwille van de vlakbij gelegen bidplaats.

In plaats van recht op recht naar die plek te rijden, er stonden daar ruiters te paard, dienden we links te houden en een bospaadje in te slaan.  Hier konden we genieten van het knapste stukje van deze toertocht, want in het Molenbos ligt een wirwar van paadjes die elke zichzelf respecterende toertocht in deze streek graag in zijn parcours opneemt!  De parcoursbouwers moeten de omgeving wel erg goed kennen, want de vele paadjes in het Molenbos werden bijzonder goed en ruim benut en stonden garant voor ettelijke kilometers gesmaakt fietsplezier!  Alles lag er goed berijdbaar bij, want tijdens de winter of na een natte periode kan het hier een slijkpoel zijn.  We konden er ons hartje ophalen, want van 30,50 tot 32,50 km reden we onder de bomen en tussen het struikgewas over de singletracks in dit stukje van het bos om uit te komen aan de in het groen verscholen bidplaats en kruisbeeld aan een open plek.  Tijdens mijn tocht over de paden werd ik ingehaald door twee bikers en nog door een groepje van drie, ter hoogte van een zeldzame modderplek.  Ik hoorde één van die gasten in het sappigste Antwerps zeggen “da doenek nie geire, deur slijk rije”!

Wie dacht dat het vanaf de bidplaats gedaan was met de pret, had het bij het verkeerde eind!  Het ging er namelijk linksaf over enkele bredere dreven in een knap bos en van 33,50 tot 36,50 km ging er weer een ware speeltuin open en konden we nog meer genieten van plezante singletracks tussen de bomen, voorbij een aantal zanderige vlakten en over een aantal stevige bulten!  Zeer interessant, temeer daar er weinig andere toertochten zijn die door dat stuk van het Molenbos rijden.  Hier kregen we echt waar voor ons geld en eigenlijk is het een beetje jammer dat enkel de rijders van de 60 km van deze knappe lus konden genieten!  Een reden te meer om er voor te kiezen uiteraard!  Opeens kwam ik uit het bos weer tevoorschijn op een harde zandweg en het duurde even eer ik me kon oriënteren en een idee had van de plaats waar ik nu stond.  11.50 u.  Eens linksaf zag ik dan dat we weer in de richting van de Abdijlaan – Waterstraat gestuurd werden voorbij een boerderij-manege.  Daar toegekomen zag ik rechts van me in de verte de verkeerslichten waar ik eerder was overgestoken om Drieboomkensberg te bereiken.  We hadden hier dus een stevige lus achter de wielen en samen met de paadjes aan De Merel wellicht het knapste stuk van de toer.

Het ging de weg over en weer richting “Het Examen”, want we reden de Kleine Vraagstraat in.  Daar kreeg ik een hele groep amazones als tegenligger.  Op deze van grote diepe putten voorziene zandweg stonden nog zeer grote plassen die allemaal konden ontweken worden door gebruik te maken van de smalle sporen die zich links en rechts in de loop der jaren gevormd hadden door de passanten.  Halverwege maakten we een zijsprong naar rechts en kregen we enkele bultjes voor de wielen, evenals sporen die ook hier ontstaan waren door het in de loop der jaren ontwijken van de grote plassen.  Na linksaf een singletrack te hebben genomen tussen bos en maïs, werd mijn vermoeden bevestigd en reden we voorbij de bosvijver die achter de bomen verstopt lag.  Singletracks en bospaden voerden me zo tot in de Caterskapeldreef op de grens tussen ’s Gravenwezel en Sint-Job.  Het achterpoortje van het domein van de school Kristus Koning stond open ter gelegenheid van deze tocht die gebruik mocht maken van het bos dat zich op het uitgestrekte terrein achter de schoolgebouwen bevindt.  Op 40 km van de start reed ik even over het middaguur het terrein op van waaraf ik begin september nog vertrokken was voor de avondrit, georganiseerd door de leraren van deze school.  Het is lovenswaardig dat men ook aan andere organisaties de toestemming geeft om hier op het private terrein te rijden.  Na de doortocht van het bos passeerden we de kenmerkende gele schoolgebouwen, en er staan er daar heel wat!  Op 41,50 km verlieten we het domein via de hoofdingang nabij het centrum van Sint-Job.

Na het kruisen van de hoofdweg door de gemeente reden we de Koeistraat in.  Aan het einde ervan ging het rechtdoor het bos in, in plaats van de gebruikelijke afslag naar rechts tijdens andere tochten.  Daar bereden we een betonbaantje op het grondgebied van het golfterrein Rinkven.  Aan het einde van het betonpad trof ik een splitsing tussen de routes van 30 km en van 45-60 km op omzeggens 43 km van het vertrek.  Een lange zandweg voerde me tussen rijen met imposante bomen die de grasperken van het golfterrein afbakenen.  Rechtsaf ging het dan over een korte track die er op een soort heuvelkam is gelegen om dan nog een uitputtende lange zandweg over het golfterrein voor de wielen te krijgen.  Het is toch maar een rare sport: mensen in hun zondagse kleren met een kinderwagentje voor hun ballen en stokken!  Voor de rijke mensen uit deze regio?  Zoals ik vermoed had bereikte ik op 45 km de boorden van de antitankgracht en ging het rechtsaf over een singletrack die er achter een strook bomen en groen evenwijdig loopt met de gracht.  We kruisten een rijbaan en volgden nadien nog even de antitankgracht tot het linksaf ging in een brede bosdreef die uitgaf op een betonbaantje in een villawijk met uit de kluiten gewassen stulpjes in ’s Gravenwezel.  Ter hoogte van het Caterstraatje en de IJzermaalsteenweg doken we weer het bos in.  Hier staken me toch nog twee bikers voorbij.  Ik was nog steeds niet de laatste onderweg!  47 km omstreeks 12.40 u.

Omstreeks 48 km passeerde ik het achter mooie hagen en daardoor bijna onzichtbare kasteel van ’s Gravenwezel.  Er volgde een zanderig pad en links van mij lagen in de verte de knappe kasteeltjes van rijke mensen.  We reden er langsheen onverharde bosdreven waarlangs, een eind van de weg af, villa’s onder de bomen staan.  Eigenlijk een bizarre omgeving in de buurt van het Schildewandelpad.  Op bijna 50 km kruiste ik één van de drukke hoofdwegen door ’s Gravenwezel, meer bepaald de Gilles de Pélichylei.  De naam is even poepchic als de kasten van villa’s die er langs tussen het groen verstopt staan!  Samen met een groepje van drie jonge snaken, de laatste deelnemers die ik te zien kreeg, dook ik de Boterlaarbaan in, nog steeds tussen grote villa’s.  Halverwege ging het rechts een singletrack in die naast een achter groen verstopte beek voerde.  Ik hoorde er water stromen.  Ter hoogte van een soort kasteel op de bosrand kwam ik uit op een brede assenweg.  Als ik een kaart bekijk dan zou dit de Beukendreef hebben moeten zijn.  Er stond daar een bestelwagen van Ice, verkoop van ijsblokjes!  Daar ging het rechts het bos in.  Dan kruiste ik een grote baan (de Wijnegemsteenweg in ’s Gravenwezel) en reed Treemblok in om vandaar weer bospaden te kunnen berijden.

Ik passeerde een eenzaam in het bos gelegen paardenweide en vond even verder het pad versperd door de dikke stam van een omgevallen boom.  53 km.  Een bordje toonde me dat ik me in het Pidpabos van Schoten bevond.  Ik kruiste de Alice Nahonlei, het is goed in het eigen hart te kijken, nog even voor het slapengaan, en reed naar het einde van de rit toe in lange dreven, deels onverhard, doorheen villawijken.  Ik kwam uit in de Wezelsebaan en diende deze lange straat volledig door te rijden.  Meteen werd duidelijk dat ik de dichtbewoonde wereld weer bereikt had.  Op 55,50 km kruiste ik het kanaal Schoten-Dessel en onverwacht stond ik na 56 km opnieuw in Bloemendaal in de Paalstraat voor het schoolgebouw van waaruit ik vanochtend vertrokken was.  Omstreeks 13.20 u kwam ik daar vermoedelijk als hekkensluiter toe.  Ik had me geamuseerd tijdens deze rit van WTC Schoten door een aantal gemeenten aan de rand van een grote stad en waar de natuur en de bossen nooit ver weg zijn van de bewoonde wereld in één van de dichtstbevolkte regio’s van Vlaanderen.

De bikewash was nog operationeel, maar het had weinig zin van deze te gebruiken, vermits ik nog met de fiets huiswaarts moest!  Er zaten nog enkele bikers buiten aan de drank en binnen was het zaaltje achteraan al volledig opgeruimd.  Groot was mijn vreugde dat de op de prijslijsten vermelde broodjes met kaas en ham nog verkrijgbaar waren, want ik had wel honger gekregen.  Van elk eentje verorberd en telkens doorgespoeld met een welgekomen flesje frisdrank.  Toen ook in het voorste zaaltje met de opruim van de tafels begonnen werd, brak de tijd aan om huiswaarts te keren.  Op de terugweg eigenlijk eerst een beetje verloren gereden in dit mij onbekende deel van Schoten.  Dan maar op m’n stappen teruggekeerd en op de terugweg naar huis nog een bezoekje gebracht aan m’n zus die in Schoten woont.  Om daar zowel goed, maar ook onverwacht minder goed nieuws te vernemen!  Waaruit ik kan besluiten dat niets nog hetzelfde zal zijn als dat het ooit geweest is.  Het einde van een fase uit ons leven en een nieuwe stap in een onbekende toekomst…

‘t is goed in ‘t eigen hert te kijken
Nog even voor het slapen gaan
Of ik van dageraad tot avond
Geen enkel hert heb zeer gedaan.
Of ik geen ogen heb doen schreien
Geen weemoed op een wezen lei
Of ik aan liefdeloze mensen
een woordeke van liefde zei.
En vind ik in het huis mijns herten
Dat ik één droefenis genas
Dat ik mijn armen heb gewonden
Rondom één hoofd, dat eenzaam was...
Dan voel ik, op mijn jonge lippen
Die goedheid lijk een avond-zoen...
‘t is goed in ‘t eigen hert te kijken
en zo z’n ogen toe te doen. 

Alice Nahon

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you.be en op mountainbike.be!

22-09-2013 om 00:00 geschreven door StrammerMax

De toertocht vertrok via de lange singletrack recht op recht tussen de bomen langsheen de zogenaamDe Gracht, een plaatselijk kanaaltje, om na 1,50 km reeds een splitsing te treffen tussen de routes van 25-35 km en 45 km.  Voor de langste tocht ging het nog even verder langsheen De Gracht om deze dan te kruisen via een bruggetje en toe te komen aan een drukbezochte visvijver langsheen de drukke Postelsebaan.  Daar kondigde een bord aan dat men er tiramisu of appelgebak met coffie, ja met een c, kon bekomen!  Na eventjes over het gescheiden fietspad langsheen de Postelsebaan te hebben gereden, dook ik samen met een andere biker een singletrack in die begon in een bosje naast de Taverne Berkenstrand.  Al snel reed ik weer voorbij De Gracht die hier met eendenkroos bedekt was.  De track, het omringende bos en De Gracht werden woester vanaf de plek waar het pad zich van het kanaaltje verwijderde.  Op het ogenblik dat ik een betonbaantje kruiste ter hoogte van de Buizerbrug, een klein bruggetje over De Gracht, staken me groepen bikers van twee clubs voorbij.  Een ouder echtpaar, zij duwde de rolstoel van haar man over het betonpad, was op hun hoede voor al dat rijdend geweld!  Tot 5,50 km voerde de tocht me over het pad evenwijdig met de beek.

We verlieten De Gracht en sloegen af in een veldweg die achter de tuinen van nieuwgebouwde villa’s liep om te arriveren in de straat via dewelke ik was toegekomen en waar op de grond afbeeldingen van fietsers staan gespoten die een fietspad langs elke kant van de straat moeten suggereren. We kwamen uit in die straat recht tegenover de Lijsterbeslaan.  Verhard, onverhard en verhard wisselden elkaar af toen we een pad langsheen een villawijk bereden om op 7,50 km eventjes op het jaagpad langsheen het kanaal Schoten-Turnhout-Dessel te rijden.  Ik arriveerde weer op de Postelsebaan op het grondgebied van Retie om daar ter hoogte van restaurant-hotel-taverne Postel Ter Heyde via een bruggetje het kanaal Schoten-Dessel te kruisen op zo’n 8,50 km na de start.  Aan de overkant van het kanaal rechtsaf het jaagpad op om tot 9,50 km asfalt onder de wielen te voelen.  Net voor een opvallend bruggetje over het kanaal ging het linksaf het bos in.  Brede en smalle bospaden wisselden elkaar af.  Nadat ik een wandelend koppel met hondje, die ik een tijd later nog eens te zien zou krijgen, gepasseerd was op een smalle track die uitkwam op een breder bospad heb ik even halt gehouden.  Ik werd daar aangesproken door een andere biker met de vraag of ik een inbussleutel bij me had.  Zo kon mijn multitool weer eens dienen om een ander uit de nood te helpen.  Want een zadel dat langzaam maar zeker naar beneden zakt is weinig interessant!

Onmiddellijk daarna trof ik op diezelfde bosweg opnieuw een splitsing tussen de routes van 25-35 km en van 45 km op 11,75 km van het vertrek omstreeks 14.00 u.  Een veldweg, bospaden en een pad naast een perenboomgaard leidden me langsheen de grens tussen Mol-Postel en Witgoor-Dessel.  Van hieraf ging het verder over bospaden en langsheen velden om uit te komen over een godverlaten asfaltbaantje in het midden van nergens.  Er was haast geen bebouwing te zien vanaf deze Puttendijk in Dessel.  Als ik dat op een kaartje bekijk was deze plek niet ver van de bekende Baileybrug op de Postelsesteenweg, het Zilvermeer en het bekende kruispunt van kanalen aan de Sas-4-toren in Dessel.  We doken weer het bos in over paden op en af en kregen ter hoogte van het Café De Witte Haas in het Groesgoor (Dessel) het lusje doorheen het lokale bos nog eens voorgeschoteld.  Vanaf het café en achter het gerenoveerde huis dat er nog achter staat met een groot raam met zicht op een brandgang in het bos.  Daar vertrekt vanaf een uit houten takken gevlechten poortje een plezante singletrack over een soort wasbord met bultjes op en af.  Om dan weer uit te komen aan De Witte Haas.  Van dan af volgde van 21  tot 22 km een bijzonder knappe singletrack op en af doorheen het bos met enkele korte kuitenbijters om uit te komen aan de voet van het talud van een brug over een kanaal.  De brug op, weer af en er onder om dan in de richting van het kruispunt van kanalen in Dessel te fietsen.  Links van mij zag ik de Pannenkoekenboot liggen en rechts de Sas-4-uitkijktoren.

De bevoorrading was na 23,50 km opgesteld op een kleine parking aan de voet van deze toren.  Enkele Free-Bikers zorgden er voor het aanbod van fruit, wafels met en zonder chocolade, koeken, water en sportdrank.  Buiten mijn bereik, maar binnen mijn gezichtsveld stond hun eigen bevoorrading van glazen trappist achter op hun aanhangwagentje.  Een klein meisje, nog in de fleur van haar zorgeloos leven onder de ouderlijke vleugels en vermoedelijk meegebrachte dochter van één van de Free-Bikers was mee bekertjes aan het vullen.  Een rijder van de Waasland Mountainbike School stond er samen met een maat.  Ik had hen al een keer naast het pad zien staan morrelen aan één van hun fietsen, had me daarna smal gemaakt om hen op een track te kunnen laten passeren, waarna ze aan de voet van de brug van daarnet met een omgekeerde en van het voorwiel ontdane fiets weer aan de kant stonden!  Eén van die kerels had duidelijk wat materiaalpech!

Na de stop konden de bikers zich vermaken op een zeer plezante singletrack met veel bochtjes, kombochtjes en bultjes om te overwinnen!  Eens dit leuke stukje achter de rug kwamen we weer uit op de oever van een kanaal.  Na het kruisen van een bruggetje konden we tot maar liefst 27 km genieten van zeer leuke singletracks tussen de bomen op het private terrein van zandgroeve Sibelco dat enkel toegankelijk is voor enkele vissers met een speciale vergunning, maar voor de gelegenheid ook beschikbaar was gesteld voor de mountainbikers van deze tocht.  Het paadje slingerde zich op een gegeven plek een aantal keren op en af over de flank van een soort heuvelkam waardoor enkele hoogteverschillen dienden overwonnen te worden.  Het was des te leuker omdat ik overal op en af geraakte zonder voet aan de grond te moeten zetten.  Dit stukje over privaat eigendom zorgt altijd weer voor het nodige plezier.

We dienden het kanaal te kruisen via de loopbrug over een sasdeur.  Tijdens de editie van 2011 stond daar de bevoorrading opgesteld en ik vermoed dat we toen in de andere richting reden.  Na een eindje over het jaagpad troffen we opnieuw een lange leuke bochtige singletrack en reden een stukje over een zandpad op het terrein van Sibelco aan deze kant van het kanaal.  Van 29 tot 30 km ging het dan over het asfalt jaagpad.  Verderop ging het weer voor een stuk langsheen De Gracht op de grens tussen Dessel en Witgoor tot ongeveer 32 km.  15.40 u.  Het ging het eerstvolgende brugje over ter hoogte van de Taaihoek om op de andere oever weer op onze stappen terug te keren in de richting van waaruit we kwamen.  Een ijsventer kwam daar net zijn producten slijten.  We reden nog een eindje naast De Gracht om tenslotte een bospad en een veldweg aan te doen.  Op een plek waar we vanuit het open veld weer het bos in gestuurd werden hadden de Free-Bikers bij gebrek aan ander bevestigingsmateriaal met behulp van enkele dunne takjes een voetsteuntje gefabriceerd voor een pijltje dat zo vlak boven de grond stond, links van de weg.  Grappig!  Iedereen rijdt daar achteloos aan voorbij, maar mij valt zoiets op!  Ik kan me dan de leut al inbeelden die de mannen gehad hebben toen ze dat daar aan het fabriceren waren!  Mensen zijn creatief met materiaal dat ze ter plekke vinden!  Een pijl op takkenpootjes!  Ondanks het gevorderde uur staken me toch nog geregeld andere bikers voorbij.  Na dit lusje door veld en bos kwam ik weer toe in de Taaihoek waar ik voorbij keurige villa’s met net onderhouden tuinen reed om weer het bruggetje aan De Gracht te bereiken.  Er zijn er alvast twee die deze lus gemist hebben, want die stoven rechtdoor in plaats van op hun stappen terug te keren zoals ik daarnet!  35 km om 16.00 u.

Gedurende een kilometer reed ik dan op de singletrack recht op recht naast De Gracht op de grens tussen Heide-Dessel en Witgoor-Dessel om een splitsing te treffen tussen de 25 km en de 35-45 km kort nadat het pad zich van De Gracht verwijderd had.  36 km.  Voor de langste route dienden we de Zanddijk te kruisen ter hoogte van een kapelletje even voorbij het Campinastrand om schuin tegenover de bossen in te duiken.  We konden er leuke zanderige singletracks en bospaden berijden tot zo’n 39 km.  Van dan ging het korte tijd over asfalt om vanaf het voetbalveld van FC Witgoor weer singletracks te treffen.  Op 40 km na de stop troffen we ter hoogte van chirolokalen nog een drankstop.  Twee dames zaten daar onder een tentje om de bikers te voorzien van een beker drinken.  Voor één van de dames zat haar bijdrage aan deze editie van de toertocht er op, want ze werd opgehaald door haar Free-Biker.  Voor haar collega die alleen achterbleef zal het ook niet lang meer geduurd hebben, want vermoedelijk zal ik wel één van de laatste passanten geweest zijn.  16.20 u.

Na de stop kon ik tot 41,50 km verder genieten van zeer te smaken singletracks op en af over enkele uit de kluiten gewassen bultjes in het knappe decor van een bos.  Ik kwam uiteindelijk uit het bos weer tevoorschijn aan de andere kant van hetzelfde voetbalveld van daarnet.  We dienden een smal zijspoor tussen wat groen in te duiken om uit te komen op het onverharde jaagpad langs het kanaal Schoten-Dessel.  De rit vervolgde evenwijdig met het kanaal over het jaagpad waarop zich smalle tracks hadden ontwikkeld die zich hier en daar tussen de bomen slingerden.  Er staken me nog twee bikers voorbij en even verder passeerde ik een soort vijver of zwaaikom naast het kanaal.  Omstreeks 16.45 u diende ik een kasseibaantje te kruisen om aan de overkant het bos in te duiken en een stukje knappe singletrack te bereiken dat ik me nog van vorige editie kon herinneren.  Deze track loopt daar namelijk over een soort smalle heuvelrug in het bos.  Hieruit meende ik met zekerheid te kunnen besluiten dat de richting van de tocht omgekeerd was in vergelijking met vorig jaar, wat ik al eerder vermoed had.  Toen kwam dit stukje in het begin van de toer.

Eens deze knappe track achter de rug ging het weer verder langsheen het kanaal en over een heen en weer slingerend paadje dat deel uitmaakt van een vaste route.  Uiteindelijk bereikte ik de Seringenstraat waar de mensen in mooie villa’s wonen.  Daar trof ik een bordje dat “nog 1 km” aankondigde.  Het kasseibaantje dat ik daarnet nog gekruist had om het mooie paadje op de heuvelkam te bereiken voerde me naar het Campinastrand om na bijna 47 km een omstreeks 17.00 u een punt te zetten achter deze amusante rit.  De bikewash nog even benut, ook al was de fiets niet al te vuil geworden en in de kantine nog een pint gedronken alvorens de rit huiswaarts weer aan te vatten.  Een mooie rit, voor iedereen goed te doen en waarin langere rechte stukken, die dan soms wat saai worden langs die beruchte Gracht als constante, afgewisseld worden met de passage van enkele knappe stroken bos en mooie singletracks.  Deze tocht volgt vermoedelijk jaar na jaar bij benadering altijd hetzelfde parcours, alhoewel je bepaalde plaatsen niet altijd aandoet, soms wordt de rijrichting omgekeerd, maar geen mens die dat onthoudt als je geen regelmatige bezoeker bent van deze streek.  Je herkent wel bepaalde opvallende plaatsen, maar daar blijft het dan ook bij.  Het blijft dus altijd de moeite waard om hier eens te komen rijden en de tocht is keer op keer goed georganiseerd.

21-09-2013 om 00:00 geschreven door StrammerMax

Via enkele servitudes ging het door Horebeke om de kerk opnieuw te passeren en naar de overkant geloodst te worden door een seingever.  Want op de meest gevaarlijke plekken stond een seingever of politieman om een veilige oversteek te garanderen.  Veldwegen, landelijke paadjes en asfaltbaantjes brachten ons, soms in een lekker snelle afdaling, tot in Schorisse-Maarkedal op 5 km van de start.  Omstreeks 20.50 u reden hier nog heel wat bikers rond.  Een lange klim over een graspaadje, gevolgd door een zware klim over asfalt, brachten de bikers tot in de Stokstraat van Schorisse.  Op die plaats troffen we de splitsing tussen de routes van 25-30 km en van 35-40 km op bijna 7 km van het vertrek.  21.00 u.  Er volgde een pad dat er vrij vettig bij lag en een pittige off-road-klim over een veldweg.  Het was duidelijk dat we hier in de Vlaamse Ardennen reden, want omstreeks 12 km werden we vergast op een bijzonder stevige klim over een asfaltbaantje, eindigend in een bocht naar links.  Ik was even voordien ingehaald geworden geweest door een biker wiens forse Vlaamse rennerskuiten beschenen werden door mijn fietslampen.  Hij stond boven te wachten op zijn maat die vlak voor mijn voorwiel langzaam maar zeker naar boven kroop.  Bij elk van zijn trapbewegingen vreesde ik dat hij zou stilvallen, maar hij raakte tot boven.  Ik ook, maar ik was blij dat ik de top bereikte!  Met het nodige gehijg!

Op 13 km reed ik een donker bos in waar enkel het periodiek gehuil van een uil de stilte doorbrak.  Met het maanlicht erbij was het net Halloween.  Er volgden off-road paden op en af, over soms weerbarstige weidesporen, tot in de Kouterstraat in Maarkedal.  Op 15 km van het vertrek stoven drie Weetabixboys, gerenommeerde nachtrijders uit mijn contreien, me aan hoge snelheid voorbij.  Als ze niet zo jolig hadden geweest, men zou kunnen vermoed hebben dat ze een geest gezien hadden in het donkere bos van daarnet!  Tot aan de bevoorrading seffens, riepen ze.  Maar aangezien die nog een tijd op zich zou laten wachten, waren zij daar al weer weg toen ik er toekwam.  Omstreeks 17 km kreeg ik weer een uitputtende klim over off-road, overgaand in verharde weg zo rond 22.00 u.  Op 20 km zag ik aan de straatnaambordjes, want zelfs de meest onberijdbare veldweg heeft hier een naam, dat we op het grondgebied van Brakel aan het rijden waren.  Een vettige klim maakte de intussen smerig geworden bike nog vuiler en bracht me tot de bevoorrading op 22 km van het vertrek.  Ondanks het feit dat het intussen al 22.30 u was, heerste er nog veel drukte op de bijzondere plek die voor de bevoorrading was uitgekozen.  Want het kader dat er was voor gevonden kon beslist tellen.  We reden via de achterzijde de grote doorrit van de schuur van een oude gesloten hoeve binnen.  Aan de muren hingen oude landbouwwerktuigen en toestellen die ooit een leven als machine geleid hadden, dienden nu als houder voor bloempotten.  De verlichting die op diverse plaatsen was aangestoken deed alles in een schilderachtige sfeer baden.  Alhoewel ik kan vermoeden dat de landbouw die er bedreven wordt eerder hard labeur is, in schril contrast met het feeërieke kader dat gemakkelijk kan wedijveren met dat van Bokrijk.

De voedertafel was nog rijk gevuld met fruit, wafels, peperkoek en cake.  Alles versneden, zodat je van alles wat kon proeven zonder voor doorjager of schoeffelaar, zoals wij dat noemen, versleten te worden!  Hier konden al twee bonnetjes verzilverd worden aan een tapwagen in retro-stijl van waaruit een man en vrouw bekers Adriaan Brouwer uit het vat tapten.  Ook al houdt alcohol wel enig gevaar in tijdens het rijden, ik heb deze kans toch niet aan mij laten voorbijgaan.  Bij de eerste editie die ik meemaakte had men mij namelijk liggen!  Ik had de bonnetjes gespaard tot aan de aankomst, maar daar kon je er niet mee terecht!  Ook de sportdrank maar eens geprobeerd toen ik een biker tegen zijn maten hoorde zeggen dat deze dezelfde smaak had als “die spekken in de vorm van kersen”.  Inderdaad, hij smaakte naar de snoep van Haribo in de vorm van twee aan elkaar hangende kersen!  Er zijn dus nog snoepkenners op deze wereld!  Ik vermoed dat de huisbaas- en bazin present waren met enkele buren of kennissen en dat ze best in hun nopjes waren met die gezellige drukte op hun boerenhof.

Weer op pad nadat de meesten vertrokken waren voor het vervolg van de rit.  De binnenkoer van de hoeve lag op een helling met oude kasseien en via de grote toegangspoort verliet ik deze indrukwekkende plek, gelegen in de Hellenhoek in Brakel.  Er kwam een ferme klim over off-road in een glibberig pad.  Ik zag de biker voor me wegschuiven tot hij dwars over het pad kwam te staan en opzij wippen om me te laten passeren.  Eens boven, waar de blubber van de Wolvenweg weer overging in asfalt, stak hij me weer voorbij.  De natte klodders modder vlogen me er vanaf mijn fietsbanden om de oren!  Bizarre straatnamen zoals de Wolvenweg en de Kanakkendries passeerden de revue.  Ik bereikte verderop een splitsing tussen de 25-30 km en de 35-40 km op 24,5 km van het vertrek omstreeks 23.00 uur.  Een halve kilometer verder reed ik vanuit Brakel weer Maarkedal binnen op een plek waar de straat ergens middenin van naam veranderde.

Na 27 km reed ik een pikdonker bos in van het natuurgebied Het Burreken.  Het Burreken is een natuurreservaat in de Vlaamse Ardennen in Oost-Vlaanderen.  Het reservaat ligt op het grondgebied van de gemeenten Brakel (deelgemeente Zegelsem), Maarkedal (deelgemeente Schorisse) en Horebeke (deelgemeente Sint-Kornelis-Horebeke).  Het erg reliëfrijke gebied ligt op de grens van het Zwalmbekken en het Maarkebeekbekken. Het behoort tot de uitlopers van de west-oost gerichte heuvelrug die zich in de Vlaamse Ardennen uitstrekt.  Rechts van me hoorde ik in een diepte water stromen.  Omstreeks 30 km reed ik door de meer bewoonde wereld, ik vermoed in Nederbrakel, waar een politieman op dit onchristelijke uur nog op post was om de bikers veilig aan de overkant van een grote baan te helpen.  Ik meen een wegwijzer richting Zegelsem te hebben zien staan op een enorm groot gekasseid plein voor een kerk.

Graspaden, door mij bij wijlen soms vervloekt omwille van hun vettigheid, dienden zich aan omstreeks 33 km.  Hier staken me toch nog twee bikers voorbij.  Omstreeks 23.40 u was het stompen geblazen over een klimmend graspad in donkere velden.  Veldwegen en asfaltbaantjes voerden me tot op het grondgebied van Sint-Kornelis-Horebeke.  In het zog van nog drie late rijders bereikte ik na 36 km een kleine stopplaats in een houten garage.  Daar werden door enkele dames borreltjes jenever geschonken en kreeg je nog een knabbeltje aangeboden in ruil voor het desbetreffende bonnetje uit de reeks.  Degene die ooit beweerde dat ik in Horebeke op een middernachtelijk uur en op 100 km van de voordeur jenever zou hebben staan lurken, zou ik voor gek verklaard hebben!  En zie, de mountainbike bracht me letterlijk en figuurlijk tot een plek waar ik anders mijn leven lang geen voet zou gezet hebben!  De ontnuchtering kwam echter al snel onder de vorm van een klim over een vrij vettige ondergrond.  Na 38 km kreeg ik het verlichte uurwerk van de kerktoren te zien en bereikte ik even over middernacht weer de plaats waar ik vertrokken was.

De uitstekende bikewash was een noodzaak, gezien de toestand van het vehikel dat enigszins toonbaar moest zijn voor de tocht van morgen.  Het geroezemoes uit de tent en het aantal nog aanwezige bikes in de bewaakte stalling maakten duidelijk dat lang nog niet iedereen al zin had om huiswaarts te keren.  Binnen rondgekeken, maar geen bekenden gespot.  Me getrakteerd op twee flesjes icetea en de laatste twee ticketjes ingeruild voor een hotdog en een verrassing, zijnde een flesje kettingreiniger van Het Verzet, fietsenspeciaalzaak in Merelbeke, Hundelgemsesteenweg 151 (ik vermoed dat ik hier in de buurt ooit al passeerde tijdens de toertocht vanuit Oosterzele) en in Deinze, Nieuwstraat 41.  Een beetje reclame voor de sponsor van deze nachtrit moet kunnen!  Weetabix himself kwam me halen!  Blijkbaar waren ze toch nog aanwezig en nog niet huiswaarts vertrokken, ondanks de aanzienlijke afstand.  Mijn spullen bijeengepakt en bij hen aan tafel gaan zitten na mij meteen nog een tweede hotdog aangeschaft te hebben, vermits ik de centen daarvoor al had klaargelegd.  Zij hadden geen kettingreiniger, maar een drinkbus als attentie gekregen of kunnen kiezen.  Omstreeks 01.00 u kwam één van de Horebikers melden dat de bikeparking werd gesloten, zoals trouwens vermeld op een plakkaatje, en dat we onze fietsen in de tent mochten zetten.  Deze was inmiddels al meer leeggelopen.  Korte tijd later zijn we ook huiswaarts getrokken, want er wachtte nog een rit van meer dan een uur!  De Weetabix-mobiel bleek omzeggens achter mijn auto te zijn geparkeerd.  Het licht achter de ramen van de rijhuizen was uit.  Thuis restte nog de schoonmaak van mijn schoenen die zo niet bruikbaar waren voor zaterdag, een douche en het aanzetten van de wasmachine.  Zo werd het weer laat, of eerder vroeg op de ochtend!  Zaterdag blijven maffen tot halfelf en me snel klaargemaakt om naar Dessel te gaan rijden!  Het zijn drukke tijden!

De Horebikers en Het Verzet zorgden weer voor een knap ritje in een door de maan verlichte Vlaamse Ardennen.  Goed afgepijld, pijlen voorzien van reflecterende strips, met een bevoorrading in een knap kader met allerlei lekkers om te eten en te drinken, een pintje Adriaan Brouwer, een jeneverke, een degelijke bikewash, een hete hond, een geschenkje bij aankomst en de mogelijkheid om nog even na te praten en te drinken in de tent.  Voor luttele vijf euro konden we van dit alles genieten als intro van het weekend.  Ik had de indruk dat het initiatief zeker gesmaakt werd en dat er redelijk wat deelnemers waren opgedaagd.

20-09-2013 om 00:00 geschreven door StrammerMax

Op 4,50 km van de start trof ik een natte singletrack.  Ondanks de regen van gisteren lag de ondergrond er behoorlijk bij zoals we van deze streek kunnen verwachten.  Singletracks leidden me tot aan de eerste splitsing waar de route van 23 km zich losmaakte van de 33-40-52 km.  Dit alles aangegeven door professioneel ogende bordjes die door hun grote opschriften al van ver te zien waren op 5,50 km van het vertrek.  Na een bospaadje kwam er een kilometer verder al snel de volgende splitsing waar ook de 33 km haar eigen weg op ging.  Kiezend voor de lange toer dook ik een aantal lange tracks in die me recht op recht door het “dunne bos” voerden.  Door mij zo gedoopt omdat er vlak naast de paden bomen met dunne stammen staan die nog voldoende licht doorlaten, ook al viel het me op dat alles er flink gegroeid was en je er door een gang van bladeren scheen te rijden.  Ik vermoed dat deze bossen zich in de buurt van Hobos bevinden nabij enkele kalme asfaltbaantjes en een brug over de Noord-Zuidverbinding.  Maar daar kregen we niets van te zien en ik kan er ook helemaal naast zitten.  Na de doortocht van dit bos arriveerde ik weer in een woonwijk en wist daardoor dat we zodadelijk linksaf en rechtsaf de Oude Diestersebaan in zouden rijden om verderop weer rechtsaf voor het bos te kiezen.  Dit alles op het grondgebied van Hechtel-Eksel.

Daar begon weer het feest van de bospaden en de singletracks met op 12 km het opvallende wortelpaadje tussen de bosrand en een maïsveld.  Er liep daar op dat moment een jonge vrouw te joggen in het gezelschap van haar hond.  Onmiddellijk daarna trof ik de splitsing van de 40 km naar rechts en de 52 km linksaf, midden in het bos op een plekje dat de herinneringen aan de vorige keer weer naar boven haalde.  Om 10.15 u koos ik er voor de langste rit.  Er volgde een singletrack langsheen lage struiken in een bos en een brede veldweg.  Deze bracht me tot op een plaats naast een grotere baan ter hoogte van een witte kapel aan het begin van de bebouwde kom van Eksel ter hoogte van de Weverstraat.  Op 13,50 km dienden we daar die baan te kruisen om aan de overkant weer het bos in te rijden en de volgende singletracks aan te snijden.  Omstreeks 14 km reed ik voorbij een plek waar het bos raakte aan een voetbalveld.  Ik was niet de enige die nog voor de lange toer had gekozen, want er kwamen nog twee bikers voorbij.  Van de singletracks die nu volgden onthield ik er eentje dat er vrij vochtig en gehavend bij lag en eentje met plezante bultjes om over te rijden.

Eens die bultjes achter de rug, passeerde ik midden in het bos de voet van een immens grote hoogspanningsmast die boven de bomen uit torende.  Er werd een plaatselijk rondje gereden over nog enkele pukkels en we kregen de pyloon nogmaals in onze nabijheid te zien.  Korte tijd later diende ik op 17,75 km de drukke Eindhovensebaan te kruisen, niet ver van de plaats waar de autokeuring zich bevindt in Eksel.  Aan de overkant staat een plan dat me leerde dat deze baan vanuit Houthalen-Helchteren over Hechtel-Eksel en Overpelt richting Eindhoven voert en daarbij Holheide passeert.  We zouden ze later nog een aantal keren kruisen of er rakelings langs rijden in de bossen waar ze doorheen loopt.  We doken weer het bos in, er was daar trouwens niks anders dan bos, en konden, na nog een baan gekruist te hebben, tot maar liefst 20,75 km ons hartje ophalen tijdens het rijden over knappe singletracks die zich over sporadische bultjes op en af doorheen het bos slingerden.  Dit alles stond garant voor enkele bijzonder amusante kilometers!  In de omgeving bemerkte ik pijltjes van een gele vaste route.  Later op de dag trof ik ook rode en nog blauwe pijltjes.  Aan de staat van de paaltjes en de pijlen te zien schat ik dat al deze routes van vrij recente datum zijn.  Er passeerden twee bikers en na omstreeks 11.00 u nogmaals de Eindhovensebaan gekruist te hebben nog eens twee.

Tijdens de volgende portie bospaden deed een volgende passerende biker het tellertje op zeven springen.  De bospaden brachten me na 23 km tot aan een grote baan om na het kruisen ervan weer singletracks in het bos te treffen.  Nog een eenzame biker haalde me in, de achtste sinds de splitsing.  Er kwam geen einde aan de singletracks en bospaden.  In een bepaalde singletrack moest ik van de fiets voor twee boomstammen die de doorgang versperden.  Van de twee bikers die volgden trachtte de tweede me te imponeren door over de tweede stam te wippen.  Maar aan het geluid te horen deed dat toch geen goed aan diens bike!  Omstreeks 11.30 u was ik bijna halfweg met 25 km op het tellertje.  Daar reden we via de bosrand rondom een open veld.  De bospaden die daarop volgden gaven me de indruk dat we weer in de buurt van Holheide reden.  Het waren bredere bospaden waarop zich sporen met de allures van een singletrack hadden gevormd.  Er kwam een dropke tot op de Eindhovensebaan, oversteken en een kort steil bultje weer naar het bos toe aan de overkant.  Op bijna 28 km trof ik hier de elfde biker op m’n pad sinds de afsplitsing van de langste route.

Omstreeks 28,75 km bracht de tocht me doorheen open veld weer naar een volgende strook bos.  Een bochtige singletrack voerde naar een baantje dat omstreeks 30 km overging van zand in asfalt met twee bikers in m’n zog.  Deze twee verminderden mijn kansen op een gratis curryworst na afloop met 13 eenheden!  De grond werd hoe langer hoe meer zanderig en dat kon niet anders betekenen dan dat we zo stilaan de Witte Berg naderden!  De uitzonderlijk knappe singletrack op en af over uit de kluiten gewassen heuveltjes en het nodige bochtenwerk bracht me tot aan de plek van de bevoorrading die zoals verwacht aan de voet van de Witte Berg was opgesteld.  Enige vorm van plagerij is de Peltercrossers niet vreemd, want vooraleer iets lekkers te krijgen, dienden we eerst nog naar boven te kruipen over de zijflank van de heuvel.  Omdat ik daar niet op gerekend had, ook al hadden die mannen ons vorig jaar ook zo liggen, moest ik plots lager schakelen met het nodige gekraak van de ketting tot gevolg!  Maar ik ben boven geraakt en dank de heer dat hij me niet heeft laten afgaan in het zicht van de enkele bikers die beneden aan de stop stonden te knabbelen.  Weer naar beneden was minder m’n ding omwille van het losse zand en het dropke over een dikke wortel halverwege!  Die lelijke Peltercrossers hadden verdomd een lint gespannen zodat we niet konden gebruik maken van de hardere zijkant van de afdaling!  De snoodaards verplichtten ons van door het losse zand te rijden!  De stop kwam op 31 km van de start en voor mij pal op de middag!  De laatste die me had ingehaald stond nog te knabbelen en vroeg een fietspomp om z’n banden meer op te blazen.  Er kwamen nog vier bikers toe, waaronder twee Bizar Biker Boys.  De tweede daarvan had niet veel zin om de heuvel op te klauteren, waarop zijn maat zei dat hij dan niks aan de bevoorrading zou krijgen!  De bananen waren door de voorgangers verslonden, er restten nog partjes appelsien en een verscheidenheid aan koeken en wafels.  Wie dat wenste kreeg een kommetje soep.  Samen met de herfst verschijnt ook de soep weer op de toertochten!  Er zijn zelfs bikers die hun lange broek al weer dragen.  De bikers van aan de stop zouden me nadien weer inhalen en waren meteen de laatsten die ik te zien kreeg.

Na de stop ging de kidstoer apart en zoals te verwachten werden we ook nog eens de achterkant van de Witte Berg op gejaagd.  Het lukte me deze keer niet van helemaal tot boven te rijden.  De ene keer heb ik geluk en geraak ik tot boven, een andere keer heb ik pech en val ik stil!  Het zal ook wel wat te maken gehad hebben met het feit dat ik de ketting van m’n fiets niet geolied had bij het vertrek.  Daardoor maakte dat ding alsmaar onheilspellender geluiden!  Ik was wat bang dat ik ze over zou trekken!  Door het mulle zand naar beneden, weer naar boven, nog eens naar beneden en een laatste keer weer naar boven.  Enfin, deels rijdend en deels wandelend had ik deze plek achter de rug.  Wat volgde was een niet te versmaden knap spoor, lekker lang naar beneden doorheen redelijk hoog opgeschoten gras!  Bospaden van diverse allure volgden elkaar op.  Omstreeks 36 km reed ik een uitkijktoren voorbij en van hieraf volgden met bodemgroen en gras begroeide bospaden tot aan de omheining van de Ford testbaan.  12.30 u.  Een zanderig pad voerde me een tijd langsheen de omheining en draaide dan weer het bos in.  Ik passeerde het pad waar een lint was gespannen omdat de bikers elkaar hier kruisten en waar ik daarnet kort na de pauze al voorbij was gereden in het zog van de Bizar Biker Boys.

Mijn vermoeden van de plek waar we naartoe gestuurd werden bleek te kloppen en omstreeks 37 km ging het van de zandweg rechtsaf het bos in over een technische singletrack.  Technisch, omdat je er klimmetjes in bochten rond bomen moet overwinnen of korte klimmetjes onmiddellijk na bochtjes moet nemen.  Dat is niet zo m’n ding.  Paden waarvan de zanderige ondergrond door de regen van gisteren geblust was voerden me tot de splitsing van de 23 km en de 33-40-52 km op 38,75 km van het vertrek.  Voor mij ging het linksaf en ik merkte aan de omgeving waar het naartoe zou gaan!  Even later reed ik inderdaad op het smalle spoor naast het terrein van de zandgroeve!  Het is niet de eerste keer dat ik hier passeer en toch viel pas nu mijn eurocent en legde ik de link met de wegwijzers die op de grote baan verderop staan en naar Lommelzand verwijzen!  Ik was altijd in de waan dat dit de naam was van deze bossen, misschien omwille van de zanderige ondergrond, maar dat is gewoon de naam van die zandgroeve!  Mijn grijze cel begint al even traag te werken als dat ik rijd!  12.45 u.  Boswegen leidden me doorheen de bossen nabij Lommelzand, waarbij het parcours de cirkelvormige asfaltbaan die hier doorheen loopt even raakte.  Een singletrack leidde me daarna tussen een bos en een met resten van oude prikkeldraad afgespannen aardappelveld voorbij een metalen uitkijktorentje.  Aan de andere kant van het veld zag ik weer de omheining van de Ford testbaan.  Ik arriveerde voor de grote villa annex stoeterij die naast een veldweg staat die vanuit Lommel-Kattenbos komt en daar naast het voetbalveld vertrekt.  Toen ik jaren geleden deelnam aan mijn eerste toertochten in deze streek, was dit complex nog in aanbouw.  Linksaf gaat het naar Kattenbos, maar de pijlen stuurden me rechtsaf.

Ik bereikte de lange singletrack die er recht op recht evenwijdig met het treinspoor loopt en die eindigt ter hoogte van een overweg aan een kruispunt van zandwegen en een asfalt toeristisch fietspad.  42,75 km.  Het ging eventjes over dat fietspad om verderop ter hoogte van een dropke het bos weer in te rijden over een pad parallel met het spoor.  13.00 u.  Ik ontmoette een bikende tegenligger, een biker die ik aan de stop had gezien en er liep daar een man rond die voor andere bosgeneugten dan mountainbiken naar daar was afgezakt!  Tot maar liefst 49 km regende het vanaf de spoorwegovergang nabij het kruispunt van de grote baan Helchteren-Eindhoven en Geel-Mol-Lommel-Overpelt niets dan bospaden en singletracks.  Deze plek staat altijd garant voor een mooi en amusant stukje toertocht met hier en daar een te overwinnen bultje en hoogteverschil.  Er liggen daar ontelbare paadjes in deze morzel bos.  Na 49 km bereikte ik om 13.40 u de nooit gebruikte in het bos gelegen asfalt parking nabij Holheide.  Vanaf daar volgde een schier oneindige aaneenschakeling van singletracks en bospaadjes in het bos nabij de woonwijk en het voetbalterrein van Holheide.  Aan het begin van één van die tracks stond het bordje “nog 1 km” en dat klopte verdorie tot op de centimeter!  Mijn tellertje klokte daar immers exact 51 km af!  Ik dook er de laatste singletrack van deze zondag in en die bracht me weer in Holheide tot vlak bij de afspuitstand.  Om 14.00 u kwam hiermee een einde aan een singletrackfestival dat 52 km geduurd had!  Eigenlijk mag je stellen dat deze tocht omzeggens voor de volle honderd procent door de bossen loopt en garant staat voor een eindeloze aaneenschakeling van bospaden en singletracks!

Geen gebruik gemaakt van de bikewash, m’n fiets was niet al te vuil en ik maak hem dan liever thuis schoon.  Bij mijn aankomst aan de zaal zag ik nog net de Bierbikers Hilde en haar man huiswaarts vertrekken.  Mijn fiets maar meteen op de fietsdrager gezet en vastgeklonken om de Peltercrosser aan de fietsbewaking niet meer tot last te zijn.  Deze mens stond daar al sinds vanochtend!  Hij verwees me naar de douches verderop, maar ik zei hem dat ik eerst binnen nog wat ging drinken.  In de hal stond er nu de inschrijving voor een gewone familiefietstocht van een andere organisatie die ook via deze bossen vertrok!  In de zaal stonden nog twee “bekenden” de twee bikes te keuren die er te koop werden aangeboden.  Dit tweetal ooit voor het eerst gezien op de Herdermarathon in Maarkedal en sindsdien zo af en toe ontmoet op andere tochten!  Verder zaten er nog slechts twee deelnemers proper gewassen aan een tafel te genieten van nog een glas.  Zelf iets te drinken gekocht.  Vermoedend dat de dames alles al zouden opgeruimd hebben, durfde ik mijn bonnetje niet meer inruilen tegen de beloofde curryworst.  Des te sympathieker was het toen één van de dames me kwam vragen of ik er geen lustte, want ook voor de laatste deelnemer was er nog eentje over!  Dat noem ik nu eens “aandacht hebben voor uw deelnemers”.  Afscheid genomen van de laatste Peltercrossersvrouwen die nog present waren en de warme douches opgezocht.  Toen ik naar de auto ging was er veel leven op het grasplein, want de kinderen van de chiro begonnen er met een aantal spelen.  Er liepen er daar heel wat rond!  Ik zag dat één van de Peltercrossers de watertanks van de bikewash liet leeglopen en ik vermoed dat de eerste crosser met zijn lading weer opgehaalde pijlen terugkeerde.

Via Lommel naar Postel gereden en de illegale oprit van de E34 aan de douane genomen.  De putten in het asfalt worden er alsmaar groter en talrijker!  Er in Retie weer af en terug op om te kijken of je er in de richting van Nederland nog af kan sinds de parking vernieuwd is.  Mezelf in de Paseo op de Postelsesteenweg getrakteerd op een portie frieten en die buiten opgegeten.  Die zaak had goed te doen, want er waren nog eters, waaronder vier Duitsers, en toen ik mijn pakje zat te verorberen kwam er een stoet van zeven wagens met Nederlandse nummerplaat toe.  Het jonge koppel frietenbakkers kwam handen tekort!  Thuis restte nog de schoonmaak en de was en kwam er een einde aan een weekend waarin ik drie ritten had weten te versieren!  Deze toertocht in Overpelt is en blijft een aanrader!

15-09-2013 om 00:00 geschreven door StrammerMax

Mijn fiets vastgeklonken aan een hek.  De bewaakte bikeparking was aanwezig, maar niet aangegeven en binnen in de sporthal, zodat ik deze pas te zien kreeg op weg naar de inschrijving.  Veel beweging was er binnen niet en ik was dus direct ingeschreven.  Eens terug buiten kwam er een groep bikers in gele regenvesten toe.  Die had ik onderweg naar hier ter hoogte van de Havanastraat zien wachten om de Noorderlaan over te steken en waren weer bij af.  Aan het einde van de rit zou me dat duidelijk worden op het ogenblik dat ik daar ook passeerde.  Buiten aan een andere biker gevraagd welke pijlen ik nu eigenlijk moest volgen, want er waren ook wegritten.  Bij nader toezien stond dat binnen aangekondigd met een voorbeeld, maar dat had ik bij het inschrijven niet gezien.  We verlieten het Park Spoor Noord via de Londenbrug en het Kattendijkdok waarlangs van een groot oud pakhuis enkel de ingepakte te restaureren geklasseerde buitenmuren nog overeind stonden.  Verderop diende ik te wachten voor een bizarre brug die open rolt.  De biker die samen met mij vertrokken was en aan wie ik had gevraagd welke pijlen we moesten volgen kwam ook toe.  Ik had al de indruk dat hij bij één van de eerste afslagen verkeerd was gereden.  Er arriveerde ook een wielertoerist die me vroeg welke pijlen hij diende te volgen.  Die volgde de pijlen van de bikers in plaats van deze van de wegrit!  De brug rolde weer op haar plaats en zakte netjes in het gat dat ze moest overbruggen.  Een bizar systeem!  De tocht voerde me verder door het desolate en eerder gore havengebied.  In zulke enorm grote versteende vlakte brengt enkel het tussen de stenen opgeschoten onkruid nog wat groen.

Het ging de Lefèbrebrug over en in de richting van de Hogere Zeevaartschool.  Een grasspoor met zelfs resten van oude asfalt leidde me voorbij een vijver en vermoedelijk de Schelde achter de dijk links.  Het lange paadje leidde me naar een mij onbekende plek, ik vermoed het Noordkasteel.  Daar voerde een pad me doorheen een plaatselijk bos en over een soort heuvelrug met enkele steile afdalingen.  Het ging ook een brugje over tussen twee van die heuvelruggen.  Van 5 tot 6,50 km konden we genieten van de paadjes op deze bosrijke plek.  Er stond daar ook een grote tent voor één of andere manifestatie.  Terwijl ik hier rond reed kreeg ik wel flink wat regen over me uitgestort!  Het ging een klein tunneltje onder, maar het had weinig zin van daar te blijven schuilen!  12.50 u.  Opnieuw het havengebied in en de grote Noordkasteelbrug over.  Daar was het even zoeken naar de volgende pijlen.  7,50 km.  Het ging de Oosterweelsteenweg op en rechtsaf het havengebied in.  Pas op 10 km wist ik weer waar ik me bevond toen ik op de grens met Ekeren de Luithagen bereikte met de laatste uitlopers van de haven.  In plaats van aan het einde van de weg rechtsaf te gaan richting Ekeren, ging het linksaf en een grasveld in om de Ekerse Bospolder te bereiken.  Hier bereden we een smal graspad evenwijdig met de snelweg A12 die Antwerpen met Bergen-op-Zoom verbindt.  Het grasspoor kwam uit in een assenweg waar we linksaf dienden te slaan.  Deze weg leidde me langsheen de vijvers van de Polder Muisbroek, de zogenaamde Ekerse Putten.  Ook al woon ik al bijna mijn ganse leven in deze omgeving, het was de eerste keer dat ik ze te zien kreeg!  14 km.

Eventjes van het parcours afgeweken omdat ik aan de kasseiweg naar een parking toe in de verte auto’s zag rijden en ik eens wou kijken of ik geen aanwijzingen vond van de plek waar ik me bevond.  De straat naar de parking toe heette de Ekersedijk en werd gekruist door een spoorweg.  Eens terug aan de parking bemerkte ik mannen in duikerspakken.  De Ekerse Putten worden inderdaad gefrequenteerd door duikers.  Er zijn er daar zelfs al meerderen verdronken!  Ik werd er ook aangesproken door een man van de organisatie in fietspak.  Hij vroeg zich af of ik een pijl gemist had, vermits hij me de verkeerde richting uit had zien rijden!  Want zij hadden al wel te maken gehad met verdwenen pijlen.  Het parcours leidde me na 15 km voorbij de volkstuinen die ik voor het eerst te zien kreeg, ook al wist ik dat die hier waren.  In de verte zag ik het viaduct en het oprittencomplex dat de voormalige beruchte Leugenbocht vervangt, een haakse bocht in de A12 die er gekomen is omdat later van het oorspronkelijke tracé werd afgeweken.  Op oude kaarten staat nog het ontwerp aangegeven dat pal voorbij de plek komt waar ik 25 jaar geleden een bestaand huis kocht en waar ik nog steeds woon!  Na het rondje Muisbroek arriveerde ik weer op de plaats waar ik daarnet het kiezelpaadje op was gereden.  Vanaf een grote tent voor de jaarlijkse Tempo Happening van Chiro Tempo Ekeren, ging het rechtdoor over een oud asfaltbaantje, althans dat dacht ik.  Want eens weer op de grote weg tegenover Luithagen trof ik geen pijlen meer.  Wel rechts van mij, maar die waren bedoeld voor rijders die van de overkant kwamen!  Ik zag een vader en zijn zoontje van aan de overkant komen en die pijlen volgen.  Op mijn stappen teruggekeerd.  In de verte zag ik dan toch nog een biker aan komen rijden, de eerste die ik tijdens de rit ontmoette, uitgezonderd degene waarmee ik gestart was.

Dus maar weer rechtsomkeer gemaakt, maar die kerel reed zodanig snel dat hij ineens uit het zicht verdwenen was.  Eens weer op de grote weg zag ik die man dan toch terugkeren.  Hij was de pijlen die daar toch te zien waren blijven volgen, maar had gemerkt dat hij dat stuk al gereden had en via dat graspad de Ekerse Polder was in gereden!  Wij dus terug, het enige alternatief was nog het tunneltje onderdoor.  Bij nader toezien moet daar een pijltje verdwenen zijn.  De man verdween onder het tunneltje en er kwam nog een andere biker toe die gewoon rechtdoor reed en die ik dus vermoedelijk ook dadelijk weer zou te zien krijgen.  Dat was ook zo, maar toch pas enige tijd later!  Het tunneltje bleek een goede gok te zijn en zo bereikte ik de smalle voetgangers- en fietsbrug over de A12 waar ik al ontelbare keren ben onder gereden, maar nog nooit over gestapt!  Misschien één keer vele jaren geleden!  Nu weet ik eindelijk waar ze aan de andere zijde uitkomt, meer bepaald in de Vier Kerkenstraat in de Antwerpse wijk Schoonbroek op de grens met Ekeren.  Op 22 km bereikte ik zo omstreeks 13.50 u de voet van de brug die het centrum van Ekeren met de wijk Leugenberg verbindt en er over de spoorweg gaat die het vormingsstation Antwerpen Noord in de haven verbindt met de rest van het land!  De enige verbinding, toch nog tot zolang de nieuwe spoortoegang op Linkeroever in gebruik wordt genomen.  Als er ’s nachts treinen gerangeerd worden, dan hoor ik dat tot thuis als de ramen open staan!

Het ging de drukke brug aan de Leugenberg over om verderop deze drukke verkeersweg te bereiken.  De ongebruikte busstrook en fietspad in twee richtingen op deze baan is volgens mij de grootste miskleun ooit.  Om niet te spreken over het verkeerslicht dat midden op de weg op een eilandje is neergepoot!  Toen het er verscheen vroeg ik me af hoe lang het zou duren eer het omver gereden zou worden en veertien dagen na de heropening van het kruispunt was het al prijs!  Het is nadien nog een keer of vier aangereden.  Elk weldenkend mens kon dat zien aankomen, behalve blijkbaar de verkeersondeskundige die het onding ontwierp!  We dienden de baan over te steken aan de lichten om zo het kleine kerkje naast de school op de Leugenberg te bereiken.  24,50 km.  Daar doken we achter de lagere school en naast het voetbalveld, waarvan ik ooit een door vandalen uitgerukte cornervlag voor mijn deur aantrof, een graspad op.  Van hier af leidden veldwegen me over de uitgestrekte velden van wat nog van de polders rest, tussen de Leugenberg en de A12 in de richting van Hoevenen.  Tot mijn verwondering staat daar zelfs nog een reeds gedeeltelijk weer opgeknapt huis eenzaam en alleen te wezen!  Je moet veel zin hebben om daar zo afgelegen te wonen!  Mijn enige gezelschap was een jogger die daar zijn rondje liep.  Ik bereikte de oude kerk van Hoevenen die na jaren van leegstand en verkrotting dan toch gerestaureerd werd, maar niet meer als dusdanig gebruikt, vermits er intussen een nieuwe was gebouwd in het centrum van de gemeente.  Omwille van de drassigheid van de bodem breidde de dorpskern zich niet uit rond de kerk, maar slechts ten noorden ervan, zodat de oude kerk aan de rand van het dorp bleef staan!  Ik ben er even tot op het kerkhof geweest.  Mijn grootouders langs moeders zijde liggen er namelijk begraven en ik kom daar eigenlijk nooit!  26 km om 14.10 u.

We dienden de gevaarlijke Kerkstraat te kruisen naar een braakliggend stuk grond tegenover tussen twee huizen om van daar een veldweg te bereiken die me naar de Pauwelsdreef voerde.  Dat was vroeger een assenweg zoals er vroeger wel meer waren in het landelijke Hoevenen dat door ongebreidelde bebouwing verworden is tot een slaapdorp voor de mensen die in de haven werken en samen met Stabroek, waarvan het deel uitmaakt, veruit één van de meest lelijke gemeenten is die ik ken!  Na de laatste van de zij aan zij gebouwde villaatjes ging de straat over in een veldweg die me tot aan de Krekelenberg bracht, een oud kasseibaantje op één van de laatste plekken waar het eertijds landelijke karakter van Hoevenen nog bewaard is gebleven.  Daar trof ik de splitsing tussen de 35 km naar rechts en de 57,50 km naar links op 28 km van het vertrek.  Op die plek kreeg ik dan eindelijk nog eens een andere biker te zien, de vierde die ik tijdens de rit ontmoette.  Met publiciteit voor Caterpillar op z’n pak.  Ik kreeg dezelfde kerel terug te zien aan het station van Ekeren, naar het einde van de rit toe.  Hoe dat kan blijft een raadsel.  14.30 u.  Linksaf richting de haven om door een seingever de Grote Molenweg over te worden geholpen.  Daar is het thans vrij druk omwille van de omleiding door wegenwerken in het door verkeer verstikte Stabroek.  Sneu dat die mens daar een hele dag heeft moeten staan voor het handvol bikers dat hier misschien maar gepasseerd is!

Aan de andere kant van de weg gingen de kasseitjes nog verder en moesten we aan de bomen rechtsaf, dixit de seingever.  Hierna volgde een tergend lange veldweg in een open omgeving en dan nog tegen de richting van de opgestoken wind in.  Links van mij zag ik in de verte de hoge heuvels van volgens mij De Hoge Maay liggen, de ondergestopte stortplaats van de stad Antwerpen met de rokende schoorstenen van de verbrandingsinstallaties.  Op 30 km eindigde de lange veldweg aan de voet van een soort dijk waar paarden graasden.  Een jonge kerel was er aan het testrijden met een motorfiets.  Opnieuw ging het de Molenweg over en de ’s Hertogendijk in, een enorm lange straat die van hier tot in Putte-Kapellen voert.  Zo ver dienden we niet te rijden, want na het kruisen van de Hoge Weg ging het linksaf een villawijk van Stabroek in.  Een servitude en grasspoor tussen de prikkeldraden van twee velden leidden me naar het zogenaamde Elzenbos op 33 km omstreeks 14.45 u.  Achter de voetbalvelden het Elzenbos door, goed voor een off-road bospad, en voorbij het kerkhof om er de grote baan tussen Putte en Stabroek te kruisen en zo de antitankgracht te bereiken.  Linksaf, waarna het enorm lange en saaie zandpad naast de gracht me na enige tijd de Danckerseweg nabij De Neus deed kruisen.  Saai, omdat een twee jaar geleden vele bomen en struiken langs de boorden van de gracht gekapt werden om de gracht te ruimen en in haar oude glorie te herstellen.  Er volgde nog een lang stuk over de zandweg naast de gracht tot aan Stafort, het oude Fort van Stabroek waar thans teambuildingactiviteiten georganiseerd worden, zoals paintball!  Er stonden redelijk wat auto’s geparkeerd in de nabije vettige weide.  37 km om 15.00 u.

Ik diende de Abtsdreef te kruisen, de weg die Stabroek met Berendrecht verbindt, om even verderop weer linksaf te slaan in een veldwegje dat me naar een tunneltje onder de A12 voerde.  Ik werd er ingehaald door de vijfde biker die ik vandaag te zien kreeg!  Nog kort even naast de antitankgracht over een zandpad en naast een eenzaam huis rechtsaf op een betonbaantje dat me in de richting bracht van de brug waar de A12 de Abtsdreef kruist.  Ik heb dit alles nog weten gebouwd worden!  Naast de brug richting Berendrecht om de straat te kruisen en weer een betonpad op te rijden aan de voet van de A12.  Via nog een klein tunneltje ging het weer de snelweg onder naar een mij meer bekende plek.  Hoopvol keek ik uit naar de off-road die we vanaf hier mogelijk onder de wielen zouden geschoven krijgen.  Het ging de natte paden in van de bossen op een plek waar nogal wat paardenweiden en enkele buitenhuizen liggen.  Er volgde een stukje over het zanderige pad ter hoogte van een manege en de sportvelden Ponderosa in de bossen in de omgeving van de camping De Watertoren in de buurt van de Steenovenstraat te Berendrecht.  Een brede bosweg bracht me tot in de geasfalteerde Konijnendreef waar zwerfvuil de passage van weinig respectvolle mensen verraadt.  Daar ging het rechtsaf het Oud Broek in en in de richting van het kasteel Ravenhof in het Moretusbos.  Het kasteel zelf kregen we niet te zien, wat jammer is voor de mensen die de streek niet kennen.  Niet dat het nu bepaald zo mooi is, maar het is wel een herkenningspunt in deze omgeving en het staat ook pal op de grens met Nederland.

Nog voor we het kasteel bereikten sloegen we rechtsaf een gehavende bostrack in, me bekend van de nightride van mijn eigenste club, en een singletrack in tot in het bos.  Ter hoogte van een slagboom ging het rechtsaf in de zogenaamde Elfurendreef, een knappe dreef in het Moretusbos.  Ze werd zo genoemd volgens de stand van de zon om elf uur, gezien vanaf het kasteel.  Het ging het bos door en via een poortje en brugje de zogenaamde bloembakkenwijk in.  Daar staan bloembakken als verkeersremmers in de straten.  42,50 km om 15.30 u.  De zesde biker van vandaag haalde me hier in.  Het ging de drukke baan tussen Kapellen en Putte over om aan de andere kant weer even de boorden van de antitankgracht op te zoeken.  Het ging er dan rechtdoor een singletrack op doorheen een stukje bos om de Molensteeg in Putte-Stabroek te bereiken.  Rechtsaf in een straat die evenwijdig loopt met de baan Kapellen-Putte in de richting van Kapellen.  Even verder rechtsaf de velden in, samen met de zevende biker die ik op mijn pad trof.  Samen met deze man dook ik weer het Elzenbos in, op een pad recht op recht, naast een voetbalveld links naast de bosrand.  Hier reden we toch een tijdje door het bos om uit te komen op een paadje dat, door de weiden lopend, een verbinding vormt voor wandelaars en fietsers tussen de ’s Hertogendijk en De Neus.  Deze plek is me zeer bekend omdat ik via dit pad van thuis uit met de fiets richting Nederland rijd voor de winterse toertochten in de streek van Ossendrecht, Woensdrecht, Huijbergen en Hoogerheide.  Daar zijn prachtiger ritten te rijden dan hetgeen we vandaag voorgeschoteld kregen!  Doordat het Moretusbos het uiterste punt was dat de rit van vandaag aandeed, bleef veel moois hier in de omgeving helaas onaangeroerd!  Uit het Moretusbos en omgeving had men meer kunnen halen!  46 km om 15.50 u.

Vanaf de kapel aan de s’ Hertogendijk in Hoevenen bracht het autovrije asfaltbaantje me in een open landschap tussen de paardenweiden naar de Parijseweg in Hoevenen.  Toen ik kind was, was deze straat nog een assenweg met enkel een paar oude huizen.  Toen ik met vakantie was bij m’n grootouders kwamen we er met een toen nog jonge tante bij valavond in het licht van enkele kaarsen wandelen en griezelen!  Nu staat de ene kant van de straat vol huizen.  De overkant van de straat, op grondgebied Kapellen, is onbebouwd met een bos dat de uitloper is van het park van Kapellen.  Daar waar de bebouwing van de Parijseweg aanvangt, doken we dat bos in om na het doorkruisen ervan uit te komen in de Biartlei te Kapellen.  We doorkruisten de gemeente via de Hoevensebaan, de Albertdreef, Essenhoutstraat, Palmstraat en Klein Heiken tot aan de Puihoek en Vloeiende op de grens met Ekeren.  Op een boogscheut van de voordeur!  Via de Schriek reden we voorbij de stopplaats Sint-Mariaburg en over het vrij recente fietspad naast het spoor tot aan het stationnetje van Ekeren.  54,50 km.  Hier stak Caterpillar me voor de tweede keer voorbij!

De brug onder en verder over het fietspad dat er tussen de achtertuinen van de huizen en het spoor ligt.  Ik wist niet eens dat het er lag!  Het is vrij recent en maakt deel uit van de reeds gedeeltelijk gerealiseerde fiets-o-strade van Antwerpen tot Essen.  Verderop ging het rechtsaf over een paadje dat evenwijdig loopt met de Konijnenberg en waar de zijstraten op dood lopen om zo de Oude Landen te bereiken.  Hier waren we vlak bij het park rond het kasteel Veltwijck, districtshuis van Ekeren.  Hier stond het sinds enige tijd ontmantelde en gesloopte stadion van Germinal Ekeren.  Naast de gemeente heeft de stad ook de voetbalploeg van Ekeren opgeslokt en teloor laten gaan!  In de Lindenlaan even gaan kijken naar het “peperkoeken huizeken”.  Het staat er nog steeds, de rijwoning met de bizarre sprookjesgevel!  We doken het natuurgebied de Oude Landen in, eertijds een militair domein.  Alleen enkele oude loodsen herinneren aan die tijd.  Helaas ging het recht op recht over een weliswaar onverhard paadje tussen het domein en de spoorweg tot aan de brug van de verkeerswisselaar E19-A12 ter hoogte van de stopplaats Noorderdokken.  Hier wijkt de recent aangelegde hogesnelheidslijn af van de spoorlijn Antwerpen-Essen.  De op- en afritten werden toen tijdelijk herlegd om onder de bestaande op- en afritten tunnelkokers te bouwen.  16.40 u.

Vanaf het station Noorderdokken werd ik weer naar de Noorderlaan gestuurd om deze ter hoogte van de Havanastraat te kruisen.  Via de Vosseschijnstraat ging het, evenwijdig met de Noorderlaan, door een geïndustrialiseerde troosteloze omgeving via de achterzijde van Decathlon en Metropolis over de Straatsburgbrug weer naar het Park Spoor Noord.  Op de brug werd ik nog ingehaald door de achtste biker die ik vandaag als metgezel had!  Dat waren maar weinig deelnemers, vermits ik mijn tijd voor de rit had genomen en pas om 17.00 u weer binnen liep.  Door dit lage aantal moeten de mensen het aan de bevoorrading voortijdig opgegeven hebben, want daar heb ik niets van gezien.  Die moet ergens in Kapellen gestaan hebben en dus ruim laat op het pacours.  Nog twee flesjes frisdrank gedronken in een zo goed als lege hal.  Even gezocht naar hoe ik weer huiswaarts moest rijden en via het nieuw ontdekte fietspad naast de spoorweg weer naar huis gebold.  Dat was iets verder dan vanochtend en goed voor zo’n 13,50 km.  Ik vond het niet slecht van eens op een andere wijze kennis te maken met de streek waar ik al zo lang woon en ik kreeg dat wat ik verwacht had.  Vele bikers zullen zich vandaag wel bedrogen gevoeld hebben indien ze zich aan een gebruikelijk parcours hadden verwacht.  Ik weet niet of er veel alternatieven zijn indien men vanuit de stad vertrekt.  Misschien viel er op de linkeroever meer te halen.  Ik ken dat daar te weinig om daar te kunnen over oordelen.  Over een echte mountainbiketocht kon je hier niet spreken en de organisatie was zwak om er vijf of zeven euro voor te moeten neertellen.  De wielrijdersbond kan van vele lokale clubs nog veel leren wat de organisatie van een toertocht betreft met vaak een betere accommodatie tegen een lager tarief!  Het is wel zo dat de streek waar ik mijn leven zal geleefd hebben zich niet leent voor een mountainbikeparcours.  Het is niet voor niks dat hier geen toertochten georganiseerd worden en de rit van deze zaterdag was daar een bewijs van!

14-09-2013 om 00:00 geschreven door StrammerMax

Van bij de start konden we genieten van het bos binnen het domein van de school, vertrekkend van een eigen aangelegde heuvel, de “Col du Jardin” en de singletracks met en zonder wortels, met en zonder dwarse geulen, die op het terrein van de school gelegen zijn.  Op een gegeven ogenblik reed ik in het laatste schemerlicht voorbij het kerkhof waar de broeders begraven liggen die hun leven sleten in dienst van deze school en er na hun dood hun plaats voor de eeuwigheid toegewezen kregen.  Na 2,50 km leuke bospaadjes bereikten we de achterpoort van Kristus Koning aan de Caterskapeldreef op het grondgebied van Schilde, ik vermoed zelfs van ’s Gravenwezel, deelgemeente van Schilde.  Ik miste er al een pijltje naar links en diende op m’n stappen terug te keren.  Daardoor merkte ik dat er in de verte nog een lichtje op komst was!  Singletracks en een bospad met veel plassen leidden me door het duister.  De biker die nog na mij was vertrokken, haalde me in en bleek een Nederlander te zijn.  In zijn zog reed ik achter hem over een pad met zeer grote, brede plassen, tot ik hem op 5 km uit het oog verloor.  Ik arriveerde in de Rinkvendreef in Schilde en aan het einde daarvan werd ik opgewacht door twee dames-seingever die al te horen hadden gekregen dat de laatsten vertrokken waren en dus konden beschikken en drogere oorden opzoeken.  Met dank om voor ons in de regen op wacht te staan.  Ze wensten me een goede rit.

Aan de overkant van de baan ging het direct weer de bossen in.  Omstreeks 8 km bereikte ik een knappe singletrack over een soort heuvelrugje met enkele bulten op en af.  Ik vermoed hier ook al bij dag tijdens toertochten in de streek te zijn gepasseerd.  Tussen de bebouwde zones door liggen hier immers nog stroken bos met statige bomen.  Brede en smalle boswegen wisselden elkaar nadien af.  Even gestopt om m’n jasje uit te doen, ondanks de regen, want ik zweette me te pletter.  De temperatuur was ideaal voor een rit.  Aan de omgeving te merken naderde ik omstreeks 10 km de abdij van Westmalle en toen ik een eenzaam huis op een kruispunt van asfaltbaantjes passeerde, was ik daar zeker van.  Het asfalt ging over in zand, want omheen de abdij liggen enkele zeer zanderige paden.  We reden naast de lange muur aan de achterkant van de abdij.  Misschien kan hier de volgende keer door de organisatoren een bordje worden geplaatst zodat bikers die de streek niet kennen zich er van bewust zijn dat achter deze muur het edel vocht van tijdens menige après gebrouwd wordt, ook al zie je in het stikdonker niks van de rest van de abdij.  Zand ging weer over in asfalt eens de abdij voorbij ter hoogte van De Dennen, waar het weer het bos in ging.

Even later passeerde ik het kruispunt van de Wijngaardstraat en de Heidemolenstraat in Westmalle, een plaats waar ook andere toertochten passeren, onder anderen die van de club van een kameraad uit Westmalle die ik ooit hielp uitpijlen.  Aan de horizon zag ik licht dat de wolken wit kleurde.  13,5 km omstreeks 21.00 u.  Ik dook het Molenbos in om er van 14 tot 17 km te genieten van de ontelbare singletracks die in het bos omheen Drieboomkensberg verscholen liggen.  Ze lagen er ondanks de regen nog behoorlijk berijdbaar bij.  Na een natte periode, vooral in de winter, kunnen deze paden er zeer nat bij liggen met veel slijk en plassen.  Sommige pijlen waren wel verwarrend opgehangen.  Als een pijl rechtdoor wijst op een Y-vormige splitsing kan je nog voor één van beide kanten opteren!  Dat kwam een aantal keren voor, zodat ik op m’n stappen diende terug te keren en dan mocht ik nog van geluk spreken dat ik nog wist uit welk paadje ik gekomen was!  Na de zomer lagen de paadjes nu soms verstopt tussen het weelderige groen van de overhangende natte takken.

Zo was het leuk rijden tot aan de bevoorrading op de open plek nabij de bidplaats op Drieboomkensberg omstreeks 21.20 u op 17 km na het vertrek.  De mensen ter plekke hadden het meeste al opgeruimd.  De andere bikers hadden bijna alles opgegeten, er restte enkel nog peperkoek en een beker sportdrank.  Een paar woorden gewisseld met Stresskip en de andere mensen, allicht leraars van de school, waarvan ik enkelen nog herkende van de vorige editie.  Het regende intussen vrij stevig, zodat de weersomstandigheden niet uitnodigden om lang te blijven hangen.  Daardoor ben ik vrij snel weer vertrokken zodat de mensen de rest nog konden opruimen en drogere oorden opzoeken.  Ik verliet het Molenbos en kwam toe op een bekende plek aan een poort van een privaat eigendom met drie huisnummers op het kruispunt van de Oude Liersebaan en de Heikantstraat in Westmalle, verharde wegen in een weinig bewoonde landelijke omgeving.  Verderop zit er een vakantieverblijf tussen het groen verstopt.  Veldwegen voerden me daarna tot in de Westmallebaan in Brecht.  Op 20,50 km reed ik daar omstreeks 21.40 u het begin van de Abdijlaan in Brecht op nabij Café Trapke Op aan het kanaal.  In de bocht, aan werken ter hoogte van brug 11 over het kanaal Schoten-Dessel, twijfelde ik even aan welke richting de pijl daar uit wees.  Ik diende een smal spoor naast het kanaal op te rijden alwaar ik de splitsing trof tussen de ritten van 28 km en van 38 km.  Dit op 21 km van de start om 21.45 u.  De kortste route ging rechtdoor langsheen het kanaal, ik diende het kanaal te kruisen via een ponton dat ter voorlopige vervanging van de brug over het kanaal lag.

Aan de overkant ging het zoals ik verwacht had een servitudepaadje in een strook bos in om even verder de Kapel van de Locht, de Sint-Theobalduskapel,  te bereiken op de kruising van de Lochtsebaan en de Tilburgbaan in Brecht.  Onder een lantaarn op de hoek van de straat voor de inrit naar een gerestaureerde hoeve de batterijen van m’n lampen vervangen.  De weg aan de kapel gaat van asfalt over in onverhard.  Grassporen en een bospad leidden me langsheen een camping waar nog slechts een handvol caravans stond met links een aantal buitenhuisjes met de klassieke aangehechte Vlaamse koterijen.  23,75 km.  Vanaf hier ging de speeltuin weer open want tot 28 km reed ik door niets anders dan bos in de omgeving van de tennisclub TC De Merel.  Mensen die de omgeving niet kennen moeten wel denken dat hier immens grote bossen liggen, terwijl het eigenlijk maar gaat over een strook bos die zich uitstrekt tussen het kanaal Schoten-Dessel en de steenweg die Schoten met Sint-Job en Brecht verbindt.  Er liggen wel zeer vele paadjes in verstopt waardoor men er ettelijke kilometers rijplezier uit kan puren.  Het plezier werd enigszins getemperd door de regen die nu toch wel stevig aan het vallen was.  Omwille van de aangename temperaturen had ik het desondanks behoorlijk warm en had ik geen behoefte aan m’n regenjasje.  Omstreeks 28 km bereikte ik de Tilburgbaan in Sint-Job, een straat die er door de bossen loopt en waar villa’s en buitenhuizen staan.  Er zijn daar al een tijd wegenwerken bezig.

Een pijl die er aan een nadarhekken was opgehangen wees naar rechts en daar was effectief een doorgang naar een straat toe.  Ik kwam uit op de Schotensteenweg, maar daar was niks van pijlen meer te bespeuren.  Op mijn stappen teruggekeerd om vast te stellen dat ik nog iets verder had moeten rijden om daar rechtsaf een bos in te rijden.  Daar bleek ook een verkeersbord waar een pijl aan vastgemaakt was intussen te zijn omgevallen.

Tot 33 km reed ik over plezante singletracks in de donkere bossen om uit te komen op het jaagpad naast het kanaal tegenover enkele woonboten die daar permanent liggen.  22.40 u.  Even verder diende ik het kanaal te kruisen via de metalen loopbrug van het sas en linksaf te slaan op het graspaadje op de andere oever.  Dat bracht me naast de woonboten en een oude bunker.  Rechtsaf van het kanaal weg en het bos in naast de omheining van een camping.  Daarna werd een villawijk doorkruist over onverharde wegen.  Een breed zanderig onverhard pad waarlangs een geïmproviseerd fietspad achter betonblokken ligt, voerde me naar de open velden tot op het kruispunt met de Korhoendreef.  In deze zanderige dreef is het altijd vrij zwaar rijden.  Bij droog weer omwille van het losse zand, bij nat weer omwille van de aanzuigende ondergrond en de plassen.  Ik bereikte weer een strook bos en na een vrij lange dreef ging het rechtsaf een smal pad in dat door een houten poortje was afgesloten.  Ik herkende de plek en wist daardoor dat het einde in zicht begon te komen.  Via dit paadje, tussen een prikkeldraad en de bosrand, met enkele wortels en een betonnen duiker, bereikte ik het bosrijke gebied dat achter Kristus Koning is gelegen en hier Klein Zwitserland wordt genoemd.  De leuke singletrack met de bultjes, evenwijdig met de Polderdreef, werd benut om zo de enkele zanderige heuveltjes achter de school te bereiken.  Via één van de oprijlanen en tussen de vele gebouwen op het domein van de school bereikte ik de aankomst na bijna 42 km.

Buiten de medewerkers en een handvol bikers was daar niet veel leven meer te bespeuren.  De bikewash (je fiets werd schoongemaakt terwijl je al kon genieten van de après) was reeds ontmanteld en het kraam met de hamburgers opgedoekt.  Nog even staan praten met Stresskip over de gereden rit.  Omdat de opbrengst voor een goed doel is, mogen de organisatoren gerust een euro meer vragen wat mij betreft.  Maar blijkbaar primeert ook hier het bikershart en is een eventuele opbrengst maar van secundair belang.  Stresskip repliceerde namelijk dat de organisatie van de tocht ook tot doel heeft om de school eventjes in de belangstelling te plaatsen en bekend te maken.  Deze tocht is in inderdaad een goed initiatief daartoe.  Het hoeven niet altijd schoolfeesten en eetfestijnen te zijn!  De raad van Stresskip opgevolgd en met mijn beslijkte lijf de douches opgezocht vermits die nog operationeel waren.  Met de regen op m’n ruit en de radio halfzacht reed ik op het ritme van gitaarakkoorden weer huiswaarts.  Om daar dan nog werk te hebben met de schoonmaak van de onder het slijk zittende spullen.  M’n fiets heb ik pas daags nadien schoongemaakt, want ik wilde op zaterdag absoluut eens zien wat de toertocht vanuit mijn eigenste Antwerpen in zijn petto had!  Ik was blij dat ik in m’n bed kon kruipen, ben als een blok in slaap gevallen en na een relatief korte nacht was ik daardoor toch redelijk goed uitgeslapen.

Net zoals de voorgaande edities die ik allemaal heb meegemaakt, was deze tocht weer tot in de puntjes georganiseerd en hebben de mensen van Kristus Koning al hun troeven uit de kast gehaald om het de bikers naar de zin te maken met een gesmaakt parcours en de nodige service voor en na.  Jaar na jaar worden de suggesties van de deelnemers na de tocht meegenomen en ter harte genomen voor het aanbrengen van verbeteringen.  Zo werd er dit jaar werk gemaakt van reflecterende stroken op de pijlen, wat toch wel aangewezen is voor de bikers die de tocht bij donker afleggen.  Voor een 380 bikers die kwamen opdagen begon het weekend op deze vrijdag de dertiende alvast op de best denkbare wijze!

13-09-2013 om 00:00 geschreven door StrammerMax

Toertocht Afrit 16 (28-38-52-73-92 km) van de Brandweer Leuven te Heverlee op zondag 08-09-2013.

De toertocht van de brandweermannen uit Leuven vanaf hun kazerne aan de afrit 16 nabij Gasthuisberg in Heverlee staat al ettelijke jaren als klassieker op m’n lijstje.  Na op donderdagavond de nachtrit van de militairen in Leopoldsburg en op zaterdag de toer van de Heidezonen in Bierbeek te hebben gereden, was ik op zondagochtend helemaal niet uitgeslapen toen de wekkerradio me wakker deed schrikken.  Het opstaan en me klaarmaken verliepen dus tamelijk moeizaam zodat ik later dan gehoopt op weg was richting Heverlee.  Helaas was het thuis aan het regenen en ik hoopte dat dit snel over zou zijn zoals men in het weerbericht beloofd had.  Ik werd verwezen naar een parking die een heel eindje van de kazerne was gelegen.  De immens grote parking vlak naast de brandweer stond blijkbaar al volledig vol!  M’n fiets laten bewaken door de potige brandweermannen aan de fietsenstalling.  Aan de inschrijving troepten de meeste bikers samen voor de inschrijvingstafels van de kleinere ritten, terwijl de rush aan de tafel voor de 73 km en 92 km al achter de rug was.  Om 9.00 u was ik op pad, hoopvol opkijkend naar een blauwer wordende hemel.

Zoals de vorige keren doken we vanaf Gasthuisberg de veldweg in die ons evenwijdig met de snelweg naar beneden voerde over een ondergrond van harde zavel en eindigend op een dropke.  Bij het toekomen had ik de bikers al naast de afrit zien rijden.  Het ging over een veldweg en het dorp uit om na 5 km het Heverleebos annex Meerdaalwoud in te rijden.  Singletracks en bredere boswegen voerden me onder anderen naast de draad die de snelwegparking van het achterliggende bos scheidt.  Dat betekende dat het niet lang zou duren eer ik de redelijk gehavende en lastige singletrack zou treffen die deel uitmaakt van de rode lus van de vaste Meerdaalwoudroute.  Er zitten daar nogal wat diepe groeven, spleten en putten in.  De ondergrond lag er goed vast bij zodat ik er vlot over kon rijden en ik me afvroeg waarom ik er vroeger niet happig op was om hier te passeren.  Of zou ik dan toch wat bijgeleerd hebben en zelfzekerder zijn?  6,50 km.  Het ging de lage tunnel onder de snelweg in om aan de andere kant het kiezelpad te bereiken dat me een hele tijd naast de Dijle voerde in de richting van Korbeek-Dijle.  Een harde singletrack tussen weiden voerde me naar het plaatselijke kasseibaantje dat we dienden te kruisen.  Om daarna een harde singletrack onder de wielen te krijgen tot 9  km.

Van 10 tot 11,75 km kregen we de eerste serieuze kuitenbijters in knappe holle wegen voor de wielen.  Na hier naar boven gekropen te zijn bereikte ik de splitsing waar de 73-92 km apart gingen van de 28-38-52 km  Dit midden de velden op 12 km van de start.  Nadat het nog redelijk druk was geweest gedurende de aanvang van de rit, was ik blijkbaar de enige die nog de richting van de langste routes uit ging.  Maar toen ik even halt hield kwamen er toch nog redelijk grote groepjes deze kant uit.  Intussen was het immers al 9.50 u.  Ook de zon was van de partij zodat de landelijke omgeving meer kleur kreeg.  Een veldweg bracht me op en af doorheen de velden.  Joepie en Annemarie staken me voorbij in het gezelschap van Harry.  We hadden mekaar al toegewuifd toen ze de parking op kwamen gereden wanneer ik me stond klaar te maken.  Eigenlijk is het wel leuk dat je als koppel dezelfde passie deelt!  Je kan uw hobby uitoefenen zonder dat de andere hoeft te knorren over alleen gelaten worden!  Annemarie hoeft echt niet onder te doen voor haar mannelijke fietspartners!  In hun gezelschap bereikte ik de splitsing tussen de 73 km en de 92 km op 13,75 km van het vertrek.  Ook zij kozen net als ik voor de 73 km.  Ik meen in het verleden ooit wel eens de langste toer gereden te hebben, maar 73 km konden voor deze editie wel volstaan.  Tijdens de afdaling tot op het terrein van de zandgroeve De Kock speelde ik het trio bekenden al snel weer kwijt om er nogmaals een splitsing te treffen tussen de 73 km en de 92 km.  Voor de langste afstand bevinden zich op de route van de 73 km immers enkele extra lussen.  Wie dat wenst kan dus in principe ook een afstand tussen de twee in rijden door het al dan niet kiezen van enkele extra lussen.

Een mix van veldwegen, assenwegen en landelijke betonbaantjes voerden me op en af doorheen een glooiend landschap met knappe vergezichten tot in Leefdaal (Bertem) op 19,50 km van het vertrek.  10.20 u.  Een voor mij zware klim over een smal graspaadje en een assenweg doorheen een bos leidden me tot de oversteek van de Neerijsesteenweg ter hoogte van een door klimop overwoekerd kapelletje op de grens tussen Leefdaal-Bertem en Neerijse-Huldenberg.  Het plekje kwam me bekend voor omdat ik er op 5 mei gestaan had toen ik hier was komen rijden ter gelegenheid van de opening van het mountainbikenetwerk Dijle- en Hageland vanuit Huldenberg en even van het parcours was afgeweken.  Hier staken me op 21,75 km twee Bierbikers voorbij, Hilde en de metgezel in wiens gezelschap ze meestal rijdt.  Misschien is hij zelfs haar echtgenoot, ik weet dat niet.  Ze weten in ieder geval beiden van wanten en stuiven meestal tegen een aanzienlijke snelheid voorbij!  Ze zullen niet gemerkt hebben dat ik daar stond, ik had niet mijn gebruikelijke tenue aan, want anders rijden ze nooit voorbij zonder een groet.  Ik heb hen nog te zien gekregen na aankomst.  Landelijke betonbaantjes en veldwegen met een plezante afdaling brachten me tot de eerste bevoorrading op 25,50 km van het vertrek aan de voet van een donkere holle weg.  Een aantal jaren terug stond hier zelfs een brandweerwagen om de fietsen proper te spuiten omdat het toen zo’n slecht weer was dat het materiaal afzag door de vastgeklitte smurrie!  10.45 u.  Me te goed gedaan aan een stuk banaan, schijfje appelsien, een snede cake en een partje peperkoek.  Alles doorgespoeld met een zoet smakende sportdrank.

Het ging de donkere woeste holle weg in en daar heb ik er, in tegenstelling tot de meesten die over de geëffende strook reden, een echte mountainbikerit van gemaakt door aan de rechterkant over de losse stenen en rotsjes te rijden.  Eens weer in het open veld trof ik boven de splitsing tussen de 28-38-52 km en de marathon van 73-92 km op 26,75 km van de start.  Omstreeks 29 km konden de bikers genieten van een knappe afdaling over een grasspoor en een holle weg, zijnde de Vloedgracht in Korbeek-Dijle (Bertem).  In de straat waar ik toekwam werd ik opgeschrikt door een snelheidsduivelin die met haar auto lekker haar voeten met hoge hakken veegde aan de maximumsnelheid.  Afdalen betekent meestal ook weer moeten klimmen en dat was nu niet anders.  Het was dus weer naar boven kruipen in een knappe holle weg over het smalle spoor dat er in liep.  Eens boven ging het heel even tot vlak naast de snelweg over een graspad tot in de Paardenstraat op het grondgebied van Bertem.  Rond 32 km ging het eventjes door de bewoonde wereld van deze gemeente waar we tot twee keren een flinke afdaling kregen over kasseitjes.  Om zo een holle weg te bereiken waar het opnieuw stevig klimmen was.  Deze klim eindigde op de drukke Tervuursesteenweg in Heverlee.  In de verte zag ik de installaties van Bertem radar staan.  33,75 km omstreeks 11.20 u.

De benen werden nogmaals zwaar op de proef gesteld tijdens een klim over een bospad naar open veld toe en net daar hadden de fotografen van mtb-you zich opgesteld voor het maken van kiekjes.  Op 35 km na het vertrek omstreeks 11.30 u.  Me even aan de kant gezet voor een praatje.  Terwijl ik daar stond kwamen Raf en Karel al lachend naar boven gereden.  Dat zijn toch ook twee nummers heb ik zo de indruk.  De reacties en capriolen van sommige rijders ter hoogte van de fotograaf waren soms wel grappig.  Zoals het tweetal waarvan de ene de foto van de andere probeerde te saboteren door nog snel voor te schieten.  Ach ja, plagen is om liefde vragen, wordt er al wel eens gezegd!  Dan degene die wat show wilde geven met een wheelie en de fotograaf bijna uit zijn schoenen reed!  Toen herhaalde de geschiedenis zich.  Want ik was er van overtuigd dat vorig jaar de fotografen op exact dezelfde plaats hadden postgevat!  En net als toen ontmoette ik hier Danny uit Erpe-Mere nog eens!  Hij reed zoals naar zijn gewoonte de grootste toer van 92 km!  Wij hadden elkaar vorig jaar toevallig een aantal keren kort na elkaar tijdens marathons gezien.  Ik had me onlangs nog afgevraagd of ik hem nog eens op mijn weg zou treffen.  Eigenlijk ben ik wat te lang bij de fotografen blijven staan, want nadien raakte ik moeilijk weer op dreef en was mijn gezapige ritme van voordien onderbroken geworden geweest!  Ik kreeg het nadien immers zwaarder te verduren dan bij de aanvang van de tocht.  Het was nog even verder naar boven kruipen tot op een hoogvlakte.  Intussen was het al bijna middag en kwam ik op 36,50 km toe aan een splitsing tussen de 28 km en alle andere afstanden.

Voor mij ging het de dreven van Bertembos in waar ik aan een kort steil klimmetje dan toch even moest stappen.  Op 37,50 km bereikte ik het in het bos gelegen Chimeara-huisje aan de voet van een watertoren.  Aan Armenlos volgde een leuke afdaling over een half hol kasseibaantje zoals die hier door de velden lopen.  Met de armen helemaal niet los, doch stevig aan het stuur!  Deze werd direct gevolgd door een uiterst lange klim over een idem dito kasseibaantje tot in de Nieuwstraat in Bertem.  40 km om 12.15 u.  Van hier werden we vanaf een graspad naar de leuke afdaling over een bekend pad vol wortels in Bertembos gestuurd.  Vele tochten in de streek passeren hier.  Als je van de andere kant komt krijg je wel af te rekenen met een fikse klim!  Voor mij reed een vrouw, toch niet meer van de jongsten, die ik nog een aantal keren te zien zou krijgen onderweg en dus bezig was aan de rit van 92 km!  In het gezelschap van haar man die ik ter hoogte van de fotograaf gezien had, zou nadien blijken.  Ik heb na aankomst nog even bij hen en Danny gezeten, waar zou blijken dat deze dame niet aan haar proefstuk toe was en wel meer op haar palmares heeft staan dan een marathonneke in Heverlee!  Aan de voet van de afdaling kwam de splitsing tussen de 38 km rechts (bij slecht weer reed ik hier ooit als door een rivier) en de 52-73-92 km rechtdoor over kasseitjes tot op een betonbaan.

Eens boven op dat betonbaantje zag ik in de verte de tweede bevoorrading op een klassieke plaats.  De betonnen oprit voor de moderne schuur van een hoeve aan de voet van de Oude Bertembosstraat krijgt hier wel meer bevoorradingen van tochten te slikken!  Op 41,50 km kon ik zo omstreeks 12.30 u nog eens knabbelen van het aanbod dat voor ons door de vriendelijke brandweermannen en –vrouwen was klaargezet.  De bikers nog aanwezig konden op de vingers van één hand geteld worden, hier liep de tocht duidelijk naar zijn einde.  Met een gevuld en gespoeld buikje kon ik de stevige klim over de ruwe kasseien van de Oude Bertembosstraat aanvatten.  Op 21 juli, toen onze Filip de troon besteeg, reed ik hier nog naar beneden tijdens de tocht van WTC De Biekes Wakkerzeel vanuit Wijgmaal en stond de bevoorrading op dezelfde plaats.  Uiteraard maakt elke lokale toertocht gebruik van de mooie paadjes die hier in de buurt te vinden zijn.  Een plezante afdaling in een holle weg bracht me opnieuw naar het Bertembos en voorbij het speelpleintje Vossenhol aan de rand ervan.  Deze plek ligt in de omgeving van de radarinstallatie in Bertem die we even later passeerden op 43,50 km.

Een lange afdaling over landelijke buurtwegen, de oversteek van een straat en een klim over een smal kasseispoor in een soort hol wegeltje tussen struiken dat ik herkende van eerdere passages, bracht me naar de plek die ik verwachtte.  Ik kwam effectief uit op een hoogvlakte ter hoogte van een zitbank op een kruispunt van zanderige veldwegen, waaronder buurtweg 3.  Er is een tocht die op deze plek een bevoorrading heeft staan en een andere die hier ook gewoon passeert en waar de extra lus voor de grootste afstand daar begint.  Op het kruispunt trof ik een wandelaar met hond en de splitsing van de 52 km en de 73-92 km op 46 km van de start omstreeks 13.00 u.  Een afdaling joeg me naar beneden over een zanderige weg en door een stukje van de bewoonde wereld van Everberg (Kortenberg).  Veldwegen deden me daarna traag naar boven kruipen in de richting van de snelweg. om na 49 km de splitsing te treffen tussen de 73 km en de 92 km.  Er kwamen toch nog twee mannen toe waarvan eentje in blauwe kniebroek nog resoluut de richting van de 92 km uit ging.  Een tijd later zou hij me op het gemeenschappelijke parcours weer inhalen.  Ik ging samen met de andere biker de richting van de 73 km uit.  Ik raakte er maar moeizaam vooruit over een tergend lange grasklim tot 50,50 km.  Om daarna dan toch te kunnen genieten van een stukje recuperatie tijdens de passage van een stukje bewoonde wereld van Everberg tot op de grens met Leefdaal (Bertem).

Landelijke assenwegen voerden me nadien doorheen een zeer knap glooiend landschap dat beschenen werd door misschien wel de laatste zomerzon van dit jaar.  Ik diende de Everbergsesteenweg, een rustig betonbaantje, te kruisen op een plaats die me bekend voorkwam uit eerdere tochten in deze streek.  Er reden nog vier bikers voorbij die ik ook ter hoogte van de fotograaf had zien passeren.  Dat moeten dus addicten van de 92 km geweest zijn, een groepje van vier vrienden die zich hier samen kwamen uitleven.  Toen ik er even aan de kant stond was ik er van overtuigd dat Danny me voorbij reed om aan een zware klim naar een brug over de snelweg toe te beginnen.  Dat bleek ook zo te zijn!  Eens boven troffen we op een grasplein de derde bevoorrading aan, verzorgd door twee brandweermannen onder een tent naast een bestelwagen van het brandweerkorps van Leuven, met een grote watertank op een aanhangwagen.  Er kwamen nog enkele bikers toe en samen met dit laatste tiental deelnemers energie opgedaan alvorens de laatste etappe aan te snijden.  54,50 km om 13.30 u.

Een leuke afdaling over een half hol grasspoor bracht me weer tot in de omgeving van de snelweg en een splitsing tussen de 52-73 km en de 92 km op 56,50 km van het vertrek.  De rit voerde me nadien door enkele straten van Bertem om de Dreefstraat te bereiken en via een lange klim over dit kasseibaantje de hoogvlakte aan Bertem radar te treffen.  Daar kreeg ik weer het viertal van de 92 km te zien die mij omwille van hun hogere snelheid na hun extra lusje weer inhaalden!  Even verder stonden ze langs de kant ter hoogte van het speelplein Vossenhol aan de rand van Bertembos dat we na 59 km omstreeks 14.00 u voor een tweede maal passeerden.  Daarstraks meldde een bordje dat het parcours zichzelf hier kruiste en we ons op dit korte stukje aan tegenliggers konden verwachten.  Meteen kwam er op deze plek een einde aan de lange lus van 16 km die hier begonnen was.  Daarstraks was er drukte op het speelplein zelf, nu liepen er veel wandelaars in het bos die ik door mijn passage op liet schrikken.  Eens goed en wel in het bos stak het viertal op de 92 km me weer voorbij.  De passage van dit stukje Bertembos was van korte duur en tot 61 km kon ik genieten van een plezante en zeer lange afdaling over een kasseibaantje.  Er volgden een klim in een woeste holle weg en een singletrack doorheen een donker bos op 62 km.  De man van aan de fotograaf en zijn vrouw die ik vlak voor de tweede stop in de afdaling trof staken me nog eens voorbij.

Een afdaling in een hol bosspoor en een assenweg werd gevolgd door een klim in een bospad en de Nekwinkelstraat tot 64 km.  Ik diende de Bertemsebaan te kruisen waarna ik over het terrein van een manege geleid werd.  Daar stonden net als vorig jaar tentjes voor een barbecue buiten!  Er volgde een eindje langsheen een grote baan en een afdaling over een grasspoor.  Links de brug onder, eventjes naar boven, dan weer naar beneden waar Danny me nog eens voorbijstak.  66 km.  In de bewoonde wereld reed ik voorbij bakkerij ’t Warot en dat moet dus in Winksele (Herent) geweest zijn.  Er volgde nog een zwaar stukje in een bos met een klim in een holle weg en een wortelklim voorbij een in onbruik geraakte garagebox in een bos.  Er zijn wel meer tochten die hier passeren.  Boven kwam ik uit aan een speelterrein waar nog redelijk kleine kinderen van een jeugdbeweging aan het spelen waren onder begeleiding van enkele leidsters.  Daar stond een bord dat me diets maakte waar ik me bevond.  Ik had net de Mollekensberg achter de rug!  Tijdens de toer vanuit Wijgmaal op 21 juli reed ik hier ook voorbij.  Ik arriveerde in de Maleizenstraat in een rustige woonwijk van Winksele.  68 km om 14.45 u.  Rond 71 km ging het weer de bossen aan de Mollekensberg in om enkele lussen te rijden over de tracks op een boshelling waar halverwege een kort steiler stuk is, het zogenaamde “dropke”.  Dat stuk was er voor mij na meer dan 70 km te veel aan.  Ik zag het niet meer zitten en ben daar te voet gegaan!  Ook al weet ik dat je de plek langs boven weer verlaat, ik heb toch maar het pad gevolgd zoals het uitgezet was en moest daardoor enkele keren dat steilere stuk trotseren.  Ondanks het late uur reden er daar nog enkele bikers rond.

Vanaf de beboste top van de heuvel ging het naar een afdaling op een keienpad, luisterend naar de naam Galgenbergstraat en tot aan de voet van de snelweg.  Ik herkende de omgeving en even verder reed ik inderdaad over de onverharde Sellekensstraat in Winksele-Herent, evenwijdig met de snelweg die er achter hoge struiken en bomen verborgen ligt.  Halverwege passeerde ik het witte huis op de hoek met de Predikherenberg, nog steeds in Winksele.  De toer vanuit Wijgmaal deed ook deze omgeving aan.  Een bordje kondigde voor mij de laatste 2 kilometer aan.  Even meende ik me vaag te herinneren dat deze tocht eindigde met een zware, bijna onmogelijke klim in een woeste holle weg, maar dat moet toch een andere tocht geweest zijn.  Het was immers een zacht stijgend graspad dat me weer tot op de Gasthuisberg bracht na dik 75 km omstreeks 15.15 u.  Het was mooi geweest!

Ik kreeg nog even het viertal te zien dat ik zowel aan de fotograaf als aan de derde stop en het Vossenhol te zien had gekregen.  Danny was in gesprek met de man en de vrouw die ook de 92 km gereden hadden en die ik daardoor een aantal keren had gezien.  Bleek dat deze twee mensen ook ingeschreven waren voor een mountainbikereis naar Spanje waar ook hij binnen veertien dagen aan deelneemt!  De wereld is klein!  Meteen heeft hij er al een paar “bekenden” bij!  Ik had al wel gemorken dat deze dame geen gewone was!  92 km rijden is niet voor iedereen weggelegd!  Ook de twee Bierbikers heb ik nog even gezien.  Net zoals Peter, de bionische man uit Bertem.  Ik kreeg nog een drankje aangeboden van één van de brandweermannen en moet me excuseren dat ik niet meer tegen de mens gezegd heb!  Er waren ineens zo veel mensen die me aanspraken!  Peter had de brandweerman eerst al figuurlijk ingepakt met zijn uitleg over Leuven Leisure!

Het initiatief van Sebastiaan Cloet en Peter Van Lishout positioneerde zich reeds vanaf het voorjaar in het Leuvense toeristische landschap als een alternatief door middel van een ruim zacht- en laagdrempelig aanbod.  Onder de naam Leuven WALKS organiseren zij dagelijks gegidste wandelingen o.a. een “Bierhoofdstadwandeling”, een “Hoogtepunten en verborgen hoekjes” wandeling en een “Verrassingswandeling”.  Leuven FLOATS biedt Dijleafvaarten aan: per kano van Korbeek-Dijle via het Arenbergkasteel naar Leuven Centrum, (overname activiteiten van de bekende Natur-Natur).  Leuven RIDES verhuurt en neemt je mee op fietsroutes of per huifkar, en Leuven PLAYS staat in voor allerlei workshops en activiteiten, zoals o.a. Middeleeuws koken.  Voila, daarmee heb ik geholpen om het ook bekend te maken!  Meer info op http://www.leuvenleisure.com/ !

Er kwamen toch nog twee late rijders toe.  Terwijl dat de brandweermannen begonnen met het opruimen van de tafels en de hekkens rond de bewaakte parking, nog een tijd met Danny aan de praat geweest.  Ten langen leste hebben we onze wagens opgezocht op de verderop gelegen parking en kwam er een einde aan deze editie van de toertocht aan afrit 16!  Dit alles weer knap georganiseerd voor de grote meute deelnemers door de spuitgasten uit Leuven!  Top, zoals alle voorgaande uitgaven!  Thuis restte nog de opkuis van de fiets, het wassen van de kleren, een lekkere douche en de voorbereidingen voor het werk van maandag!  Ik weet niet of de brandweerman die me het drankje aanbood dezelfde was als degene die me ’s ochtends vroeg of ik er weer een lang verhaaltje over zou schrijven!  Dat is bij deze dus gebeurd, ook al heeft het even op zich laten wachten.  Als je drie keren in het weekend gaat biken, dan heb je het druk met rijden en schrijven!  Ook het werk waarmee de boterham dient verdiend te worden blijft doorlopen!  Volgend weekend is het weer van dat met een nightride in Sint-Job-in-‘t-Goor op vrijdag, de toertocht vanuit Antwerpen op zaterdag, nu er eens eentje is vanuit de eigen woonplaats die op een boogscheut van m’n deur passeert, en Overpelt of Gelrode op zondag.  Ik weet niet goed wat kiezen!  Het zijn drukke tijden!

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you.be en op mountainbike.be!

10-09-2013 om 00:00 geschreven door StrammerMax

Toertocht (15-25-45 km) van WTC De Heidezonen te Bierbeek op zaterdag 07-09-2013.

Omdat een mens zo af en toe eens zijn voddennest moet opruimen en orde op zaken moet stellen, heb ik me deze zaterdag toch wat moeten haasten om nog tijdig in Bierbeek te zijn.  Toen ik in de straat van het opgegeven adres verscheen, waren daar weinig sporen van mountainbike te zien.  Pas aan het einde van de straat zag ik een kerel in de weer met een tuinslang om z’n fiets proper te maken en vermits er daar voor enkele huizen een parkeerplekje beschikbaar was, heb ik dat maar meteen ingenomen.  Pas toen ik naar de hoek van de straat wandelde zag ik aan de overkant het Café Vandervelpen met het opschrift WTC De Heidezonen.  Het was bij deze jongens dat ik wezen moest en eens het hoekje om was de startplaats duidelijk te zien.  Naast een kapel op het rondpunt stond een grote tent, ervoor een grote open tent met daaronder tafeltjes en stoelen en bovendien nog tenten waaronder dames in de weer waren met het bakken van hamburgers.  Dat laatste opende perspectieven voor na afloop als ik tenminste tijdig weer binnen zou zijn.  Naast de mountainbikeritten (15-25-45 km) was er ook een familietocht (12-18 km) en toen wist ik niet dat men daarvoor tot 16.00 u kon inschrijven.  Opdat ook de mensen van de familietocht nog zouden kunnen genieten van een hamburger of pens zouden de dames er niet al te gauw de brui aan geven!

De inschrijving was binnen in de grote tent, maar ik was de enige ter plekke, buiten een biker die zijn rit al achter de rug had en een praatje maakte met een Heidezoon aan de inschrijvingstafel.  Ik kreeg een polsbandje om met de mededeling dat het na afloop inruilbaar was tegen een pannenkoek!  Nog een motivatie om onderweg niet te dralen!  Het noodnummer genoteerd dat naast de geafficheerde kaart vermeld was.  Achteraf zou blijken dat het parcours in pechzones verdeeld was met telkens de vermelding van het noodnummer op de bordjes.  Eventuele pechvogels werden dus niet aan hun lot overgelaten!  Om 13.30 u was ik op weg, benieuwd naar wat deze tocht voor mij in zijn petto had.  Ik had al ooit toertochten in Bierbeek gereden, maar niet deze vanuit Bremt.

Het ging voor de eerste honderd meter over een asfaltbaantje in het gezelschap van de familietocht om dan linksaf te slaan naar een off-road veldpad en via een strookje bos de Heidestraat in Vertrijk (Boutersem) te bereiken.  Deze veldweg voerde me naar een drukkere baan, de Neervelpsestraat, ter hoogte van de oprit van de snelweg, de oprit die ik bij het weer naar huis keren straks zou op rijden.  Toen ik even halt hield kwam er nog een biker voorbij.  Vertrijk?  Eigenlijk nog niet echt van gehoord!  Van Neervelp en Opvelp wel, maar dat klinkt zo Limburgs!  Opvelp is een deelgemeente van Bierbeek en Neervelp van Boutersem.  Boutersem associeer ik om de één of andere reden altijd met een barones, en nazicht op internet leert me dat dit te wijten is aan een herinnering uit mijn jeugd.  In 1979 is daar blijkbaar een barones vermoord op haar kasteel van Kwabeek.  Toen ik de grote baan gekruist had zag ik vanaf de assenweg aan de overzijde tussen de bomen in de verte een kasteel staan, een groot huis in ieder geval, dat vermoedelijk het kasteel van Kwabeek is, thans gemeentehuis van Boutersem.  Ter hoogte van een betonnen brugje onder de snelweg trof ik de splitsing tussen de routes van 15-25 km en 45 km op 4 km na de start.  Een biker reed samen met mij de richting van de 45 km uit op een graspad evenwijdig met de achter groen verstopte snelweg.

Deze veldweg zorgde voor een eerste klimmetje met links een knap vergezicht onder een helaas vrij grijze hemel met toch enkele plukken blauw.  Ik rekende op droog weer, want had mijn regenjasje in de auto achtergelaten.  Een afdaling in een hol pad voerde me op 5 km tot in Vertrijk (Boutersem), waarna een lange veldweg, lichtjes op en af, me tot in de Vertrijksestraat voerde.  Deze onverharde veldweg bevond zich volgens het verweerde plakkaatje in Tienen.  Tienen?  Ik had er geen benul van dat Bierbeek zo dicht bij Tienen was gelegen!  Toen ik nog eens ging kijken of ik het wel goed gelezen had, kwam er nog een potige biker voorbij gesnord.  Ik daar achter, stevig klimmend over een keienpad, waarna we na 9,75 km via een duidelijk weinig gebruikte brug de snelweg kruisten op de grens met Willebringen (Boutersem).  Nog nooit van gehoord!  Onder mij reden de auto’s door en flitste er op dat ogenblik ook een Thalys over de naastgelegen hogesnelheidslijn voorbij.  In Willebringen-city met zijn twee huizen en een half reed ik voorbij een oud kapelleke op een kruispunt van wegen aan Hoeksken.  Of hoe de moderne technologie op een luttele kilometer voorbij een stokoud patrimonium raast.  Het ging de velden in over lange, vrij eentonige op elkaar lijkende veldwegen, en ook al verveelde ik me niet, ik hoopte toch dat me nog wat afwisseling te beurt zou vallen en ik het landschap niet al na 10 km gehad zou hebben!  Het was er wel bijzonder landelijk en rustig.

Omstreeks 14 km werd de eentonigheid onderbroken door een plezant grasspoor waar ik het gezelschap kreeg van drie jonge meisjes inboorlingen, één te paard en twee op de fiets er naast.  Na de meisjes en zelfs het paard begroet te hebben, diende zich een leuke afdaling in een hol pad aan!  14.25 u.  Ik arriveerde pal op de grens tussen Opvelp (Bierbeek) en Neervelp (Boutersem) en diende er de rustige Waversesteenweg te kruisen.  Rustig omdat geen kat er kon passeren door wegenwerken.  Een leuk paadje voerde me, aanvankelijk achter de huizen langsheen de Waversesteenweg, onder de bomen langsheen een waterloopje, vermoedelijk de Velp, naast de rand van een bos op de andere oever.  De Velp ontspringt in Opvelp en mondt ter hoogte van Zelk nabij Halen en Bekkevoort uit in de Demer, plaatsen mij bekend van de tochten in het Hageland.  Ik arriveerde in een rustig kasseibaantje ter hoogte van een oude wegwijzer naar naburige gehuchten.  Het ging er een veldweg in die me in de richting van de watertoren voerde.  Deze watertoren op Bovenheide (Bierbeek) valt van ver op omdat er een grote wereldbol op het bolvormige bovenstuk is geschilderd.  Hij haalde tijdens de zomer van 2011 het nieuws omdat een dode duif voor drinkwaterverontreiniging zorgde en de streek van Pellenberg, Lovenjoel, Opvelp, Blanden en Haasrode vijf dagen droog zette!  En laat het nu net zo geweest zijn dat ik de week voordien een toertocht in Bierbeek gereden had met de kans daar dodeduifwater binnen te hebben gekregen.  Ik had de wereldboltoren na het verlaten van de snelweg daarstraks al opgemorken!

We reden de toren niet voorbij, want het ging linksaf een veldweg in tot een splitsing tussen de routes van 15 km en 25-45 km op 17 km van het vertrek.  Na het kruisen van een baan konden we genieten van een amusante afdaling over een graspaadje.  Dit pad kwam uit in een holle assenweg waar we getrakteerd werden op een fikse klim.  Ter hoogte van enkele huizen ging de assenweg over in een smal kasseibaantje.  Een Pellenbiker stak me in zijn lichtblauwe cluboutfit voorbij.  Mogelijk dronk deze argeloze in 2011 ook dodeduifwater!  Er was toch even wat drukte in deze smalle kasseiweg.  Een vrouw reed er met haar wagen traag achter enkele mensen die op hun beurt naar hun wagen stapten.  Toen ik tot vlak bij de bumper van haar auto gekomen was begon deze vrouw weer achteruit te rijden!  Ik heb toen eens goed hard moeten roepen om te laten merken dat ik niet zinnens was van de hele weg weer achteruit te bollen!  Enigszins beteuterd draaide ze het raampje open.  Ze zal me niet gezien hebben!  Toen ik voorbij reed werd de reden van haar manoever me duidelijk.  Er kwam een tegenligger aan en de plek was er te smal om elkaar te kunnen kruisen.  In het zog van de Pellenbiker dook ik er na 19,75  km opnieuw de velden in en werden we eventjes geconfronteerd met lichte regen.  14.50 u.  De veldweg veranderde weer in een kasseiweg die me tot in Hamme-Mille (Beauvechain of Bevekom) voerde.  Van deze plaatsen had ik al wel gehoord, vermoedelijk omdat Hamme-Mille aan het Meerdaalwoud grenst waar ik allicht al met de bike ben gepasseerd.  Bevekom is bekend vanwege de luchtmachtbasis.  Toen ik even stond te bekomen van het feit de taalgrens te zijn gepasseerd op 20 km vanaf de start, kwamen er nog twee bikers Beauvechain binnen gesnord.  Les vététistes moustachent à Beauvechain!

Er kwam nog een late rijder voorbij waarna een veldweg me deed klimmen tot de splitsing 25 km en 45 km op 21,50 km van het vertrek.  Een afdaling over een ruwe veldweg, overgaand in een semi holle weg bracht me tot in de rustige Rue du Village in Beauvechain (Mille?).  Nog steeds zorgde een lichte regen voor wat nattigheid.  Een pad voerde me over een hoogvlakte om op 24 km een klim in een knappe holle weg te bereiken, overgaand in een veldweg op een volgende hoogvlakte.  15.10 u.  Vanaf daar reed ik door een open landschap met bomen aan de horizon.  Nergens rondom was enig spoor van bebouwing te zien!  Een pad bracht me dan toch tot een plek met enkele godvergeten huizen waar een oudere man in zijn tuin stond te koteren terwijl zijn hond lekker rustig naast de kant van de weg lag.  Op deze schijnbaar van de moderne beschaving verstoken plek bereikte ik na 26 km omstreeks 15.15 u de bevoorrading.  Deze werd bevolkt door een man en een vrouw onder een tentje dat voor een oude kapel was opgetrokken in Mille-Beauvechain, te zien aan een plakkaat in de verte die ik slechts met veel moeite kon lezen.  Er stonden nog drie bikers, waaronder de in blauw gekostumeerde dodeduivenwaterdrinker uit Pellenberg.!  Deze deed zijn verhaal tegen de twee anderen over het feit dat het tegenwoordig zo moeilijk is en lang duurt om vergunningen los te krijgen en dat dit mettertijd de doodsteek zal betekenen van de toertochten.  Dat sommige verenigingen alles van de gemeente gedaan krijgen, en andere bijna niets!  De bevoorrading was elementair, maar voldoende met bananen, appelsienen, plakjes cake en drinken.  Voor een toer van 45 km heeft men niet meer nodig dan een amuse-gueule, wat smoelvermaak, tijdens de rustpauze!  De hond van daarnet kwam naar de tent afgezakt om ons te begroeten.

Samen met het drietal weer vertrokken om direct na de stop een splitsing tussen de 25 km en de 45 km te treffen.  Van de vétété-bébé van 15 km was hier geen spoor te bekennen.  Een veldweg voerde me door Mille tot op een plek waar het witgeschilderde kapelletje La Chapelle de Saint-Cornelis of Saint-Corneille tussen een stokoude hoeve met deels ingestorte bijgebouwen en een oud gerestaureerd huis, beiden ook witgeverfd, mooi stond te wezen.  Deze drie gebouwen in de Rue Saint-Cornelis zijn als beschermd dorpsgezicht voor de eeuwigheid geklasseerd!  De boom naast de kapel was voor mij even het schuiloord tijdens een fikse regenbui.  Ik reed vervolgens over een asfaltbaantje naast een groot ommuurd domein om even later een klim over grove kasseitjes aan te vatten.  Een lange veldweg voerde me doorheen een zeer rustige, landelijke streek.  Links van mij was er bos en er passeerde ook een vaste route.  De hemel achter mij kleurde blauw en de zon begon te schijnen, waardoor de streek er eens zo prachtig uit zag!  Op 33 km voegde de route van 25 km zich weer bij deze van 45 km op een plek midden het open veld.

Omstreeks 34 km kreeg ik een knappe holle weg voor de wielen.  Even afgestapt aan een geïmproviseerde stenen trap die naar een klein in het groen verscholen kapelletje op de flank van de holle weg leidde.  Het dateerde uit 1896 en was toegewijd aan de Heilige Bernardus.  Terwijl ik naar boven kroop reed er nog een biker door de holle weg.  De holle weg ging ter hoogte van een stokoude en deels ingestorte hoeve over in de Oude Geldenaaksebaan, een kasseiwegeltje in Bierbeek.  Ter hoogte van een kruispunt van verharde holle wegen liepen wandelaars rond, reed er een slechte chauffeur te stuntelen om de oprit van een huis te verlaten en stond een auto zonder chauffeur met draaiende motor midden op het kruispunt.  Daardoor miste ik de pijl die de holle weg naar boven toe in wees!  Boven gekomen herkende ik de plek van de start van de tocht die ik vanuit Bierbeek (zelfs al meer dan eens) gereden heb, ter hoogte van het cultuurcentrum De Borre en het voetbalveld aan de Wijnenberg.  Even tevoren was mijn eurocent al gevallen, want bemerkte ik de steile oprit die ik ooit verkeerdelijk was op gereden in plaats van de naastliggende straat!  37 km.

Servitudepaadjes leidden me door de meer bewoonde wereld tot de voetweg Kruypad naast een bescheiden schoolgebouw.  Op 38,50 km trof ik weer een splitsing tussen de 25 km en de 45 km ter hoogte van een kapelletje aan de Middelbosstraat.  Na de onderdoorgang van het hogesnelheidsspoor en de snelweg kon ik genieten van een bijzonder knappe holle weg die me naar een graspad voerde op 40 km.  Dit grasspoor leidde over een vals plat naar een plezante afdaling in een holle weg, gevolgd door een klim over kasseitjes tot in de Steenstraat.  Weer de velden in om nogmaals een afdaling in een holle weg te genieten tot in de bewoonde kern van Lovenjoel op 44 km.  Een klim over kasseitjes in een donker bos en een zanderig pad leidden me weer tot aan de tent op den Bremt.  Omstreeks 17.00 u had ik daarmee 46 km achter de wielen.

Mijn fiets toevertrouwd aan de door Heidezonen bewaakte bikeparking naast de kapel.  De Pellenbiker en de twee andere bikers die ik aan de stop had gezien waren nog ter plekke.  Een clown zorgde er voor wat animatie en kwam aan de tafels zijn truc tonen: een balletje in en uit een gesloten eierdopje toveren!  Die gasten leiden u af met hun praten, maar hoe aandachtig ik ook keek naar zijn handelingen, ik kon de truc niet achterhalen.  Enkele kinderen speelden op een springkasteel.  Mezelf verwend met een broodje hamburger en een broodje witte pens en mijn polsbandje ingeruild voor een pannenkoek als dessert.  Alles doorgespoeld met twee glazen Lindemans kriek van het vat.  Heidezonen liepen af en aan met drank en eetwaren voor bediening in de tent en onder de open tent.  Er kwamen geregeld inboorlingen toe om wat te eten of te drinken, zonder van een overrompeling te kunnen spreken.  Het begon ook wat frisjes te worden om buiten te zitten.  Om 18.15 u ben ik huiswaarts vertrokken.  Niet als laatste, want het tweetal van aan de stop had duidelijk nog geen zin om al naar huis te gaan!  Bij de man aan de bikeparking eens geïnformeerd of er voldoende belangstelling was geweest voor hun tocht.  Samen met de familietocht bleken de Heidezonen toch tevreden over de opkomst.  ‘s Avonds zou er nog een fuif plaatsvinden in de tent.  Een puik georganiseerde toertocht doorheen een zeer landelijke streek met na een ietwat saaie intro toch een voldoende gevarieerd parcours.  Echt technische passages zijn er niet te vinden, maar het is een goede manier om eens kennis te maken met deze streek.

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you.be en op mountainbike.be!

08-09-2013 om 00:00 geschreven door StrammerMax

Nightride (30 km) van de Kampse Pedaalridders in het militair domein Kamp van Beverlo te Leopoldsburg op donderdag 05-09-2013.

Omdat ik deze keer op donderdag het geluk had van wat vroeger te kunnen stoppen en op vrijdag van wat later aan de dagtaak te moeten beginnen, de moeite gedaan om op donderdagavond nog naar Leopoldsburg te rijden om er deel te nemen aan de nachttocht van de militairen in het Kamp van Beverlo.  Geen last van abnormale verkeersdrukte zodat ik zelfs voor het aanvangsuur aanwezig was.  Alle tijd om de lampen te monteren en me klaar te maken.  Het startuur was voorzien om 20.30 u, maar men kon reeds inschrijven vanaf 20.00 u.  De inschrijving was in ieder geval al goed georganiseerd.  Je kreeg een kaartje mee waarop een codenummer was geschreven en werd verzocht van, alvorens het in te ruilen tegen een consumptie, je na de tocht te melden, zodat kon nagegaan worden of iedereen weer was toegekomen.

Omstreeks 20.10 u reeds vertrokken en met opzet traag gereden om een deel van de tocht ook in volstrekte duisternis te kunnen rijden, ook al was het in de stroken bos al behoorlijk donker.  De aanvang van de tocht was al veelbelovend met leuke singletracks die zich op en af doorheen het bos slingerden.  Na de prachtige nazomerdag was het buiten nog behoorlijk warm!  Omstreeks 2,50 km raakte het parcours eventjes een betonbaantje ter hoogte van enkele gebouwen, maar doken we onmiddellijk weer het bos in!  Meteen maar de lampen aangestoken.  Even verder zag ik tussen de bomen een fel groen verkeerslichtje, maar dat bleek gewoon afkomstig van mijn eigen lamp die door groene reflecterende stroken op een pijl werd weerkaatst!  Nog tot 3,50 km trof ik tracks doorheen het bos.  Sommigen daarvan voerden me doorheen hoog opgeschoten gras, zodat je, mede door de schaduw van uw eigen lampen, soms moeilijk kon zien waar je reed!  Tot 6 km trof ik brede, vaak zeer zanderige paden.  Daarom zocht ik zo veel mogelijk de met een weinig gras begroeide zijkanten op.  Intussen werden mijn zenuwen op de proef gesteld door de irritant lekkende tutter van mijn drinkzak en het slurfje dat intussen veel te kort geworden is om al rijdend te drinken!  In het verleden sneed ik het versleten uiteinde geregeld af, of uit noodzaak omdat ik de versleten tutter niet meer los kreeg, maar dat kan natuurlijk niet blijven duren!  Op vrijdag bij Hubo een plastieken slangetje gaan halen en het euvel voor anderhalve euro eindelijk voor eens en voor goed verholpen!  Het slangetje was natuurlijk iets nauwer dan het origineel, maar door de uiteinden wak te maken in kokend water heb ik alles weer in elkaar kunnen krijgen.  Het zit nu zo vast dat er geen druppel meer lekt en ik al rijdend weer kan drinken.

Van 7,50 km volgde gedurende een kilometer een strook bos met een minder zanderige en steviger ondergrond, eindigend op een grasspoor dat naast twee eeuwige groen geworden plassen voerde.  Eens daar voorbij bereikten we de open vlakte van de Laakheide.  Even voor 21.00 u was het nu donker, op een laatste oranje gloed na en met de eerste helderste sterren aan de hemel.  8 km.  Brede zanderige dreven en sporen doorheen gras voerden me doorheen het open landschap.  Omdat er maar gedurende een uur kon ingeschreven worden, waren er op dit ogenblik al veel gegadigden op het terrein en dat deed heel wat stof opwaaien!  Dat geeft in het schijnsel van uw lampen hetzelfde effect als mist.  Op 10 km trof ik een brede dreef over iets vastere grond.  Bij het verlaten van de vlakte en het in rijden van een volgende bos, zag ik hele horden bikers op hun stappen terugkeren!  Allemaal rechts afgeslagen in plaats van schuin rechts het bos in te duiken!  Als er eentje verkeerd rijdt, iedereen daar achter natuurlijk!  Aan het aantal lichtjes te zien waren er heel veel verkeerd gereden!  12 km.  Het zal zelden zo druk zijn op het militaire domein.  Treintjes bikers reden over de zanderige paden.  Allicht waren er die letterlijk in het zand beten of zoals ondergetekende een lichte vloek onderdrukten wanneer ze op de graskant plots geconfronteerd werden met een in het gras verstopte stronk of boomtak.  Hier en daar moest ik toch even van de fiets om door het mulle zand te dabben.

Onderweg kwam ik Jean-Paul tegen.  Hij had net als ik een beetje spijt dat hij naar hier gekomen was.  Omwille van de drukte en de overdaad aan zand!  Hij had het kunnen weten van de eerste editie vorig jaar.  Toen was het minder droog weer en lag het er hier ook vrij zanderig bij.  Zelf was ik er toen niet bij.  Gelukkig zouden we na afloop onze mening kunnen herzien.  Op 15 km trof ik de bevoorrading op een grote open plek.  Gelukkig, want er troepten daar heel wat bikers samen!  De mannen achter de tafels hadden het zeer druk met het op peil houden van de voorraad bekertjes, fruit en cake!  Ik trof er nog een aantal fervente nachtridders waarvan je kan verwachten dat je ze op een nightride zal treffen: Nico, Luc, Patje en nog iemand waarvan ik de naam niet (meer) ken.  Nico gaf even een demonstratie van zijn megaverlichting.

Iets voor de anderen vertrokken omdat ze mij dadelijk toch weer zouden inlopen.  Tussen 17 en 18 km troffen we enkele zeer mooie singletracks in het bos.  Afgewisseld met meer zand dan goed voor me was!  Tien minuutjes later ben ik gestopt om de batterijen van m’n lampen te wisselen omdat mijn licht fel begon te verzwakken.  Ik kreeg bikers te zien die een fellere lichtbundel mee hadden, maar ook mannen die maar een zwak lampje bij hadden, eigenlijk te weinig licht voor een nachttocht!  20 km.  Vanaf hier tot 25 km kon ik zo stilaan mijn mening van daarnet beginnen te herzien.  Want er kwamen zeer plezante singletracks, zowel door stroken bos, als doorheen vlakten met hoog gras.  Intussen hadden de meeste bikers me ook al ingehaald en was het rustiger rijden op het parcours.  Ik slaagde er zelfs in van bikers in te halen, en dat wil al wat zeggen!  Eén daarvan kwam maar traag vooruit en dat was waarschijnlijk wel te wijten aan het feit dat zijn licht op sterven na dood was!  Ik vermoed dat ik hem zelfs twee keren heb ingehaald.  Waarschijnlijk heb ik onderweg halt gehouden en is hij me in het zog van anderen weer voorbij gereden.

Omstreeks 26 km kwamen we eventjes in de bewoonde wereld voorbij enkele huizen in een oranje verlichte straat in Leopoldsburg om een weinig verder weer het bos in te duiken.  22.50 u.  Van daar af stonden er weer leuke singles op het menu en konden we omzeggens tot op het einde door de bossen rijden.  Omstreeks 29 km ben ik even gestopt omdat de lichtbundel van mijn helmlamp de enorm dikke en gladde stam van een immense boom verlichtte!  Ik vermoed een soort uitheemse uit de kluiten gewassen cipres.  Die viel echt op!  Van tussen de bomen ontwaarde ik de oranje verlichting van de betonbaantjes op het militair domein en via een aantal met linten afgespannen paadjes bereikte ik de aankomst.  Na 30 km even over 23.00 u.  Daar liepen bikers rond wiens gezicht zwart zag van het stof!  Ik weet niet of ik er ook zo uit zag!  Mijn benen hingen in elk geval goed vol zand.

Soms is het geluk eens voor de laatkomers.  Jean-Paul duwde zijn inschrijfkaartje in mijn handen, want ging op zoek naar zijn wasgerief.  Luc gaf me een te veel gekocht drankbonnetje, want vertrok huiswaarts vermits hij morgen weer op tijd op moest.  Mijn aankomst gemeld en m’n kaartje verzilverd voor een pint.  Het was hectisch achter de toog.  De organisatie van de drankvoorziening liep wat mank, de mensen waren er wat te klein behuisd en onderbemand.  Er had ook een vrouw postgevat met een bestelwagen met frituur, maar deze keer het karakter gehad om de vettige hap te laten passeren.  Nadat ik het stof doorgespoeld had heb ik ook de douches opgezocht.  Jean-Paul en Patje kwamen daar fris gewassen buiten.  Patje had in de kleedkamer nog een en ander te vertellen over de komende nachtritten.  Na een lekker warme douche nog even buiten gezeten en bij het genieten van nog twee pinten de bewaakte fietsparking langzaam leeg zien lopen.  Volgde nog een dik uur rijden huiswaarts.  Ik bleek niet de enige nachtraaf, want een buurman kwam ook nog van ergens toe.  Hij dacht dat ik met een lekke band zat omdat de autokoffer open stond en hij de fietsdrager waarschijnlijk voor een krik aanzien heeft!  Omdat ik als een blok in slaap ben gevallen was ik de volgende ochtend na een vrij korte nacht toch nog relatief uitgerust voor de laatste werkdag van de week.

De organisatie was in ieder geval goed doordacht met het aan- en afmelden.  Duidelijke afpijling met reflecterende pijltjes.  Bewaakte fietsparking aanwezig, bikewash niet gebruikt.  De grote drukte op het parcours en het zeer zanderige middenstuk vielen me wat tegen, maar dat werd dan weer ruim goedgemaakt door de singletracks bij aanvang en de laatste tien kilometer die zorgden voor een knappe uitloop van de tocht en van wachten om snellere treintjes te laten passeren is nog nooit iemand doodgevallen.  Dus tevreden weer naar huis gekeerd na dit extraatje op een avond tijdens de week, dank zij de Kampse Pedaalridders en hun medewerkers in Leopoldsburg.

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you.be en op mountainbike.be!

Nightride Leopoldsburg op 05-09-2013 door ThaDoc

06-09-2013 om 00:00 geschreven door StrammerMax

04-09-2013 om 16:53 geschreven door StrammerMax

We werden via enkele straten weggeleid van de ietwat groezelige omgeving van het industrieterrein waarin het sportcentrum gelegen is.  Reeds tijdens de eerste klim op het eerste bospad van deze rit in een holle weg werden we op 1,50 km door een fotograaf van mtb-you op de gevoelige plaat vastgelegd.  Boven troffen we na 2 km reeds een eerste splitsing waar de route van 25 km zich losmaakte van de grotere ritten van 40-61-79-100 km.  Voor deze laatsten ging het linksaf en lekker weer naar beneden over een mooi bospad en singletrack in een diepe holle weg waarover een boomstam ligt.  Deze Hellestraat of Hellegat voerde de bikers naar beneden tot in een weinig gebruikte straat met door wortels opgestuwde asfalt en evenwijdig met de spoorlijn in Molenstede.  Na een bruggetje over de spoorweg maakte de route van 40 km zich los van de 61-79-100 km op 3,50 km na het vertrek.  Ik vermoedde dat we de hellingen van het Grasbos zouden worden opgestuurd, een villawijk waarin sommige paleizen tegen de schuine helling van een heuvel geplakt staan, maar dat was niet het geval.  Het ging de assenweg op het jaagpad langs de Demer op hetgeen we tot 7,50 km bereden.  Mede door het vertrek via Molenstede en het rijden langs de Demer werd het me meteen duidelijk dat we het parcours van de vorige editie in de andere richting voorgeschoteld kregen.  De rit langsheen de Demer was goed om warm te lopen in deze frisse ochtend.

Ter hoogte van de nog steeds voor restauratie ingepakte plompe Maagdentoren (14 de eeuw) in Zichem staken we de Demer over.  Via de achterzijde van huizen in lintbebouwing met de typische Vlaamse koterijen erachter bereikte ik een hobbelig lastig te rijden graspad van waaraf ik de koepel van de Basiliek van Scherpenheuvel boven de bomen uit kon zien steken.  Van 10 tot 12,50 km volgde de doortocht van Zichem.  Bij het kruisen van een drukkere baan zag ik ook de in roestbruine ijzerzandsteen opgetrokken kerk staan.  Laatst vroeg ik me nog af tijdens welke tocht we deze plek passeerden.  Een mix van diverse paden bracht mij in het gezelschap van de vele andere bikers tot in Testelt.  Daar dienden we de spoorweg te kruisen ter hoogte van een bordje met vermelding van de plaatselijke vaste routes.  Bij het zien daarvan wist ik al direct wat me te wachten stond!  Een wandeling over een singletrack die steil naar boven klimt over een keiharde ondergrond en wortels.  Een dikke wortel halverwege zorgde voor filevorming.  Twee mannen die beneden hun beurt stonden af te wachten voorgegaan met de stelligste bedoeling mij in de kant te duwen wanneer ze hun kans waagden, wat ik dan ook gedaan heb.  Ze deden hun best, maar de dikke wortel strooide roet in hun eten.  Nog enkele anderen laten passeren.  Sommigen haalden de wortel wel, anderen moesten de duimen leggen.  Dan verder naar boven gelopen.  Daar stonden een aantal wandelaars de inspanningen van de bikers gade te slaan!  Of te wachten om naar beneden te geraken, dat kan ook!  Naar beneden rijden vind ik hier ook maar niks.  Ik zou niet de eerste zijn die men beneden kan bijeenvegen!  Waaghalzerij is niet besteed aan deze Pinokkio!  13 km.

In de omgeving van Zichem troffen we ook redelijk wat wandelaars wiens tocht bij momenten dezelfde paden aandeed.  Ik maak daar geen probleem van, maar ik vind het vervelend voor de wandelaars.  Als ze dan al in het bos zijn, weg van het verkeer, moeten ze op fietsers letten!  Die mensen doen ook graag een babbeltje in plaats van op een rijtje achter elkaar te lopen.  Bij gebrek aan bel raakte ik met een “ring, ring, goedemorgen”, toch overal voorbij!  Na de doortocht van Testelt troffen we vanaf 15 km tot 17 km een reeks amusante singletracks in de lokale bossen met daartussen ook enkele fikse kuitenbijters.  Ook hier hadden we af te rekenen met de deelnemers aan de wandeltocht, soms zelfs dezelfden van daarnet!  Een kort stukje asfalt leidde naar een volgende strook bos.  Toen ik daar even halt hield werd ik in het voorbijrijden begroet door Joepie en Annemarie, mij bekend van een jaarlijks mountainbikeweekend.  Als ik vroeg genoeg vertrek kom ik hen al wel eens tegen tijdens een tocht in deze regio, laatst nog in Bekkevoort.  Van 20 km tot 22 km troffen we nogmaals ferm klimmende singletracks, afgewisseld met bredere bospaden.  Op de meest steile stukken raakte ik niet tot boven en was het soms even te voet.  Een mens kan niet beter doen dan zijn best!  Na een leven zonder sport is het al een hele prestatie dat ik het biken al dik zeven jaar volhoud, wetende dat in den beginne mijn tong al na 5 km op mijn schoenen hing!  Er liep daar ook een fotograaf rond, maar net op het ogenblik van mijn passage morrelde hij aan zijn apparaat, zijn fototoestel welteverstaan, en werden mijn grimassen niet vereeuwigd!

Op 22 km trof ik om 9.45 u de eerste bevoorrading op een grote asfaltvlakte nabij de abdij van Averbode.  United Bikers en hun medewerkers zorgden er voor een keuze uit bananen, appelsienen, verschillende soorten wafels en koeken.  Verder was er water en lekker fris smakende sportdrank.  Heel wat deelnemers troepten er nog samen.  Ik diende daarna de straat te kruisen waarlangs ik al wel eens met de wagen huiswaarts passeer na tochten in deze regio om dan in Geel-Oost op de snelweg E313 te komen.  Daar is het altijd uitkijken voor overstekende mensen.  Ik had er geen vermoeden van dat in de lange asfalt dreef dwars door het bos tegenover de abdij zoveel begankenis is!  Er liggen daar buitenhuizen, een recreatieoord, een camping, domeinen en sportvelden verscholen tussen het groen en er liepen veel wandelaars rond.  Die dreef is bijna 2 km lang en eens we ze achter de rug hadden ging het weer de bossen in.  Knappe, plezante, vrij goed te berijden singletracks over bultjes en doorheen putten lagen er op ons te wachten!  Echt leuk om er te rijden!  Dit tot 26 km.  Even snel uitgerekend hoe lang ik onderweg zou zijn.  Ik had me ingeschreven voor het maximum van 100 km, maar om toch nog iets van après te kunnen genieten leek de 79 km dan toch beter.  Ik ben uiteindelijk een kwartier later dan geschat gearriveerd.  Waarom geen 80 km?  Dat lijkt psychologisch verder en dus een betere prestatie!  Zoals 9,99 euro minder lijkt dan 10!  Nog tot 27 km genoten we van singletracks tot ik het Restaurant en Orangerie Katsenberg passeerde in de Stalstraat in Molenstede.

Asfalt en een aantal leuke snelle singletracks leidden me doorheen een dicht bos tot in de Asdonkstraat in het natuurgebied Dassenaarde.  Daar was voor ons een singletrack uitgezocht die zich met enkele steile lussen op en af over de flank van een helling slingerde.  Zoveel steile klimmetjes kort op elkaar was voor mij wat te veel van het goede en aanleiding tot een wandeling.  Toen ik op één van de toppen stond uit te hijgen kreeg ik Koppigaard even te zien.  Hij wist me te vertellen dat Peter uit Bertem ook onderweg was op de route van 61 km.  Voor mij een reden te meer om mij te beperken tot 79 km, dan kreeg ik misschien nog bekenden te zien na afloop.  Omstreeks 31 km reed ik het Bolhuiskapelletje langs een zandweg aan de rand van de bossen voorbij.  We doken rechts van het kapelletje het bos weer in om er te genieten van voor mij plezante, gemakkelijk te berijden bospaden.  We kwamen weer uit het bos tevoorschijn op de grens tussen Schaffen (Diest) en Engsbergen (Tessenderlo), wat meteen de provinciegrens is tussen Vlaams-Brabant en Limburg..

Daar ging het even kort langsheen de grote baan om zo de stoffige zand- en assenwegen in de grote boomkwekerij van Schaffen te bereiken.  Daar deden we ook de mooie semi holle weg aan die daar ergens ligt.  Op 38,50 km trof ik een splitsing tussen de route van 25 km en de rest.  Om 11.10 u was ik zo goed als halfweg en mijn geschatte uur van aankomst klopte nog steeds, zodat ik een vrij regelmatige (trage) koers gereden had.  In de Kelbergenstraat werd mijn aandacht getrokken door een veld dat vol zonnepanelen stond.  Als dat overeenkomt met wat ik daar op het web over gevonden heb zou die firma die deze panelen daar opgetrokken heeft de lijst van de provincie Vlaams-Brabant met grootverdieners aan groene stroomcertificaten aanvoeren met 841.500 euro per jaar!  Na de oversteek van de straat volgden er nog leuke wegeltjes.  Omstreeks 40 km kregen we de knappe bospaden over bulten op en af in het zogenaamde Steenkot, de door de natuur opnieuw ingenomen restanten van een oude ijzerzandsteengroeve.  Omdat we er langs de andere kant in kwamen had ik de plek eerst niet herkend.  Ook hier moest ik bijwijlen wel eens passen!  Vanaf de straat aan de voet van het Steenkot doken we een volgend bos in met even knappe tracks op en af en met het nodige draai- en keerwerk.  Dit plezier duurde tot zo’n 42,50 km.

Een kilometer verder bereikten we de grens met Meldert (Lummen) waar het de velden in ging over een deel van het Kelbergenwandelpad.  Smalle sporen leidden me er doorheen de velden en daar werd ik dan toch nog eens door een fotograaf vereeuwigd omstreeks 11.45 u met 44 km Demervalleimarathon in de benen!  We reden er dwars over het erf van een net boerenhof tussen het woonhuis en het hondenhok.  De hond was niet in zijn hok aanwezig.  De vorige keren dat hij er wel was stond hij zich schor te blaffen naar elke passerende biker!  Toen ik er even halt hield kreeg ik in de mot dat ik werd gadegeslagen door een oude man die daar woont.  Dat huis ligt daar wel afgelegen.  Voor het eerst viel het mij op dat zich links van mij een domein bevond dat door een oude metalen en deels overwoekerde afsluiting omzoomd is.  Ik reed toen in de Rauwbergstraat, een veredelde assenweg aan allicht de Rauwberg en dat zou in Schaffen zijn.  Een in het bos verstopt kasteel misschien?  In een weide was daar onder een tent de tweede bevoorrading opgesteld.  Er stonden daar toch ook nog redelijk wat bikers waaronder een duo dat mij opviel omdat die kerels knappe blauwe fietspakken aan hadden.  Met publiciteit van Bikepoint met een B als van een opgestoken middelvinger!  Een Ninerdealer uit Schepdaal.  Ik was er direct verliefd op!  Op die pakken welteverstaan!  De inwendige mens versterkt met wat fruit en cake, doorgespoeld met de lekkere sportdrank.

Na de stop was het zacht klimmen om na de oversteek van een baantje de Kromme Elleboog, waar halen ze die straatnaam toch vandaan, in Schaffen in te rijden en een splitsing te treffen tussen de route van 25 km en de rest.  12.00 u.  Veldwegen, bospaden en stukken asfalt wisselden elkaar af op de grens tussen Meldert en Schaffen.  Achter een strook bos lag daar een rustpost voor de paardentochten verborgen.  Ik had hier namelijk ook al andere pijlen opgemerkt en die waren bedoeld voor mensen die hier een rit konden maken met paard en koets.  Zulke koetsen ben ik dan ook een paar keren tegengekomen.  Een daarvan voerde een koddige hond mee die aan een soort kynologische vorm van ADHD scheen te lijden!  Die stopplaats was in de Galgenbergstraat op 50 km van de start en waar we opnieuw het bos in doken.  Plezante tracks langsheen velden en door stukken bos passeerden de revue tot 52,50 km in de Vallei van de Zwarte Beek.  De paardenliefhebbers waagden zich zelfs op vrij smalle paadjes.  Ternauwernood ontsnapten de noppen mijner fietsbanden aan een verse paardenvijg!  Een spatbord kan zelfs bij droog weer voor zekerheid zorgen!  Na 53 km arriveerde ik in Zelem (Halen) aan de splitsing van de routes van 40-61 km en 79-100 km waar ik een trage biker in wiens buurt ik sinds de stop had gereden uit het oog verloor.  Ja, af en toe kom ik toch eens iemand tegen die nog trager rijd dan ik!  Ik was benieuwd hoeveel deelnemers ik vanaf hier nog te zien zou krijgen.

Asfaltbaantjes en assenwegen voerden me door Lummen tot in de Streukensstraat op 55,75 km.  Vanaf een paardengedoe kregen we zeer leuke singletracks doorheen het bos die deel uitmaakten van een recent uitgezette blauwe vaste route, te zien aan de nog behoorlijke conditie van de pijlen.  Op 57,50 km bereikte ik een paadje op een talud hoog boven de snelweg die achter bomen en struiken verstopt lag.  Een biker met “Secret Trails” op z’n kont stak me voorbij.  De gele pijlen die ik diende te volgen bleken hier ook vergezeld van een ander soort pijlen.  Nog een toertocht?  Bij navraag aan de derde stop wisten de mensen me daar te vertellen dat dit pijlen waren van een loopwedstrijd.  Het was druk geweest in de bossen van de Demervallei!  Na de oversteek van een straat doken we weer in een singletrack evenwijdig met de snelweg die we een hele tijd dienden te volgen tot ruim 60 km.  Recht op recht, maar toch plezant en lekker naar beneden!  Het geluid van de snelweg diende je er wel bij te nemen.

Het parcours week van de snelweg af ter hoogte van de Sint-Ferdinandschool die, te zien aan de koeien en de tractor die op het schooldomein staan, een landbouwafdeling huisvest.  Ze valt op door de ranke watertoren op het domein.  Allicht de laatste dag dat het er rustig was.  De volgende ochtend begon weer de jaarlijkse kermis!  Tijdens de toertocht van MTB Palmzondag vanuit Herk-De-Stad op 15 augustus reden we zelfs over het terrein van de school!  De Broeders van Liefde zijn blijkbaar bikeminnend, want ook in Sint-Job-in-‘t-Goor rijden veel tochten over het private schooldomein van Kristus Koning.  Het ging het paadje achter de schoolgebouwen en tussen de groentetuinen in.  Dat staat garant voor een lange klim, net zoals op 15 augustus.  Toen raakte ik er met moeite boven.  Blijkbaar was ik toen al afgepeigerd.  Deze keer ging het vlotter.  Ik arriveerde weer op de singletrack op het talud naast de snelweg en reed voorbij het kleine kerkhof van de broeders.  Dat had ik hier vorig jaar al bij toeval ontdekt, maar toen wist ik nog niks af van het bestaan van die school!  In Sint-Job liggen er ook broeders begraven op het terrein van de school waar ze hun leven hebben gesleten ten dienste van de opvoeding van de jeugd!

We kruisten de E314 via een brug in de Vandermarckestraat in Lummen om er na 61,50 km de derde bevoorrading te treffen in de omgeving van het Sportcentrum De Vijfsprong.  Blijkbaar waren er toch ook nog anderen onderweg, want er kwamen nog twee bikers toe.  Even kort staan praten met de man en de vrouw die er voor alles zorgden.  Ze waren goed uitgerust met een zwerfwagen waarvoor een tent was opgesteld.  Het drinken en fruit waren dus lekker fris!  Plezante singletracks, bospaden en een door boswerken gehavende track voerden me tot aan de Windmolenstraat en de Fonteinstraat waar een kolossale villa aan de bosrand werd gebouwd.  Echt een knap huis, maar iets te duur voor mijn portemonnee!  Ik moet het met minder stellen!  Direct weer de bossen in voor een leuke singletrack op en af en nogmaals de doortocht van een stuk gehavend bos.  Daarna ging het weer een hele tijd recht op recht evenwijdig met de E314 tot bijna 67 km.  Ik kreeg er nog drie bikers te zien.  Dit stuk eindigde met een korte klim en een zeer plezante afdaling.  De snelweg onderdoor en de Mierenbergstraat te Lummen in.  Allemaal plekken die ik ook op 15 augustus te zien had gekregen.  68 km.  Toegekomen op de grens tussen Lummen en Zelem ging het de velden in tot aan een volgend bos met nogmaals een portie plezante tracks waarvan we tot 70 km konden genieten.  13.50 u.

Er volgde de doortocht van een villawijk in Zelem om na 72 km de open velden te bereiken.  De omgeving herkende ik nog van tijdens de tocht vanuit Herk.  Het bos in aan een enorm grote witte hoeve en een bruggetje over met als gezelschap een wandelend koppel met hond.  Via zandpaden reed ik in het gezelschap van nog een late biker door de Vallei van de Zwarte Beek.  Plezante en behoorlijk te berijden en genietbare bospaden voerden me tot de laatste splitsing tussen de routes van 79 km en van 100 km op omzeggens 75 km van het vertrek ter hoogte van een houten barak naast een woning.  Heel even getwijfeld maar toch maar bij m’n beslissing gebleven om niet het onderste uit de kan te willen.  De fut was er zeker nog, maar ik rekende dan op anderhalf uur extra tijd.  Omdat het intussen 14.00 u was leek het me beter van er zo stilaan een punt achter te zetten.  Achteraf gezien was dat geen slechte beslissing.

Twee keren kort na elkaar de spoorweg over ter hoogte van de grens tussen Zelem en Schaffen om de drukkere Zelemseweg in Schaffen en zo de meer bewoonde wereld te bereiken.  Linksaf een straatje in op een plek met eerder sjofele huizen met de bijhorende Vlaamse koterijen en rommel.  Er kwamen daar twee meisjes buiten waarvan er eentje goed op de dochter van m’n zus leek.  Ietwat verlegen, maar er kon toch een goedendag af!  Een weinig verder ging het de Teerlingsbrug over het spoor over op 77,50 km.  Het parcours pikte nog enkele paadjes mee van de vaste route over en achter de oude stadsomwalling met een brug over de Demer.  In het stadscentrum ging het dan naast het park en nog een paar keren de Demer over en via enkele drukke straten en kruispunten reed ik voorbij m’n eigen auto en bereikte ik na 81 km omstreeks 14.30 u weer het sportcentrum.  Tijdens de laatste honderd meter werd ik nog ingehaald door een rijder met een rood polsbandje, dus deelnemer aan de marathon.

Er zaten nog enkele deelnemers aan de tafeltjes te genieten van een laatste kuipje gerstenat.  Toen ik me zelf aan een icetea gewaagd had kwam Peter netjes gewassen naar buiten.  Ik zag dat hij al zijn charmes probeerde aan te wenden om toch maar een spie rijsttaart (enkel voor de marathonrijders bedoeld) af te snoepen van de twee oudere dames, maar “zij zaten als een kloek op hun taart”, wist hij te zeggen!  Goed van de tongriem gesneden en met de hulp van één van de organiserende United Bikers die bij ons was komen zitten, is het hem uiteindelijk gelukt!  Na mijn komst was de kans immers groot dat iedereen weer was binnengelopen!  Toch kwam er even later nog een jongedame toe om het hek figuurlijk te sluiten.  Peter heeft altijd wel wat te vertellen en zijn verhaal werd beklonken met nog een laatste biertje van het vat.  Uit benieuwdheid eens aan de United Biker gevraagd op hoeveel mensen de club kan rekenen om te komen helpen.  Wel, zij hebben een twintigtal leden waarvan er een 16 komen helpen, allicht samen met vrouw, zonen en dochters.  Eigenlijk ferm dat zo’n beperkte groep er in kan slagen van zo’n marathon te organiseren en vele mensen een aangename sportieve zondag te bezorgen.  Waarvoor dank!  Ze mogen er gerust een centje aan over houden.  Uiteindelijk had het net zo goed slecht weer kunnen zijn, komen er minder bikers en blijven ze met een hoop overschot en kosten zitten.  Iedereen wil graag rijden, maar mee helpen organiseren is een ander paar mouwen!  Je kan in deze tijden uiteraard op GPS rijden, maar dan mis je toch de sfeer van zo’n toertocht.  Ik heb me meer dan goed geamuseerd, zodanig dat ik er niet meer aan gedacht had dat dit mijn galgenrit was, de afsluiter van mijn vakantieperiode.  De raad van Peter opgevolgd en toch maar ter plekke de douches opgezocht waarvan de tegels volgens hem deden denken aan een Turks badhuis met een plafond van Vlaamse eenvoud!  Want thuis moet ik de douche na gebruik proper maken!  Nog een hapje gegeten aan het station van Diest en de rit huiswaarts zette een punt achter deze mooie zondag!

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you.be en op mountainbike.be!

03-09-2013 om 00:00 geschreven door StrammerMax

Zoals de vorige jaren vond ik mijn parkeerplekje in de wijk met de witte huizen nabij de kerk van Lozer en kon ik me inschrijven in het Café De Vlaamse Leeuw.  Om 13.00 u was ik op weg voor een tocht waarnaar ik elk jaar weer uitkijk.  Het ging de bewoonde kern van Lozer uit via de Waterhoek.  Op de baan waarlangs ik was toegekomen en die diende gekruist te worden, stonden twee seingevers om me over te helpen.  Een servitude en een kasseibaantje leidden me het dorp uit.  Er werd wat behendigheid gevraagd op een graspaadje dat vlak naast een draadafsluiting liep.  Na nog een tweede baan, die met de hulp van een seingever diende overgestoken te worden, bereikte ik na 2,50 km via een paadje langsheen een maïsveld en een geïmproviseerd brugje het kasteelpark dat voor de gelegenheid door de baron was opengesteld om de bikers doorgang te verlenen.  Superdroge en weinig gebruikte singletracks leidden er ons gedurende een kilometer door het bos met het kasteel in de verte aan onze rechterhand.  We verlieten het kasteelpark via een veldpaadje dat door een lint in twee verdeeld was voor de tegenliggers die de tocht beëindigden!  Het was door beide partijen even schrikken toen twee tegenliggers van achter een bocht voorbij kwamen gevlogen, maar ze reden gelukkig langs de juiste kant van het lint!  Dat zou anders nogal vonken gegeven hebben!

Nadat we het kasteelpark achter de wielen hadden, voerde een landelijk betonbaantje me tot aan een manege waar een seingever ons de private inrit tussen de stallingen aanwees om daarlangs de achterliggende assenweg door de weiden te kunnen bereiken.  4,5 km.  Een klimmetje over het asfalt van de Gansstraat voerde me tot het café-eethuis d’Ouwe Smisse in Zingem.  Een grindspoor doorheen grasvelden bracht me tot in Ouwegem-Zingem op 6,75 km, gevolgd door een betonbaantje tot in Huise-Zingem.  Daar kruiste ik in het gezelschap van een groepje van zeven de Kloosterstraat en reed er over een assenweg voorbij de knappe Huisekoutermolen.  Die staat op een hoogvlakte van waaraf men een mooi vergezicht heeft op de wijde omgeving.  8 km.  Een plezante afdaling over een graspad via een brugje bracht me tot Lededorp waarna een pad met betonnen plavuizen me op 10,50 km tot in Lede bracht.  Een zachte klim over een betonweg en een smalle servitude, eindigend tussen twee huisgevels, bracht me tot aan de kerk in Huise-Zingem.  11 km.  Een betonwegeltje voerde ons achter het nieuwe rusthuis.  Enkele jaren geleden waren hier de bouwwerken nog bezig.  Het gat dat ten behoeve van de bouwwerken achteraan in de muur omheen het domein was gemaakt, was daar nog steeds.  Mij lijkt op dit grote domein ook een schoolgebouw te staan.  Even verder sloegen we rechtsaf het Wilgenpad in, een knap paadje over betonnen plavuizen dat ons effectief langsheen een aantal wilgen voerde tot in een woonkern in Zingem.

We sloegen de Molendamstraat in, een kasseiweg doorheen de velden.  Toen ik daar even aan de kant stond, stak een grote groep bikers me voorbij.  Een kerkwegeltje en een afdaling over kasseitjes bracht me tot aan een rotonde op de drukke Westerring tussen Gent en Oudenaarde op de grens met Mullem (Oudenaarde).  We doken er tussen de struiken naast de Bekemolen een betontegelpad in dat me doorheen een groen landschap tot in het schilderachtige Mullem voerde.  Daar staan een aantal oude huizen samen rond de kerk op een plein met kasseien.  We doken er een servitude in die ons vlak naast de tuin van één van die huizen voerde tot op een hobbelig graspad in de velden.  Op 17,50 km arriveerde ik zo in de Rooigemstraat te Zingem om er na 17,75 km de splitsing te treffen waar de route van 35 km apart ging van de 40-55 km.    Na 19,75 km volgde de doortocht van de Vaddenhoek in Mullem.  Na het overschrijden van de grens met Eine (Oudenaarde) volgden landelijke wegen tot in de Lostraat in Zingem.  Daar kreeg ik letterlijk veel tegenwind te verduren tot aan de Sint-Hilariuslinde op een kruispunt van landelijke baantjes op de grens tussen Eine en Zingem.  Een betontegelpad leidde in een groen kader tot de eerste bevoorrading naast een hoeve in Wannegem-Lede op 25 km van het vertrek.

De bevoorradingen op de Lozerbosveldtoertocht zien er uit als een echt buffet met bananen, appelsienen, rozijnen, wafels, cake, tot yoghurt en verschillende soorten platte kaas!  Het was dezelfde man van alle jaren die er had postgevat om het afscheurstrookje van je inschrijvingsbewijs in ontvangst te nemen.  Want zelfs die bewijzen zijn netjes afgedrukt met afscheurstrookjes voor de bevoorradingen en de gratis braadworst bij aankomst.  Samen met nog redelijk wat andere deelnemers genoot ik er omstreeks 14.45 u van het ruime aanbod.  In tegenstelling tot de vorige keren maakten we na de stop een klein ommetje in plaats van onmiddellijk onze weg verder te zetten op het betontegelpad.  Nu ging het via straten en een hobbelig graspad om dan toch op dat tegelpad uit te komen.  Daar was het even flink klimmen geblazen tot aan een kapelletje langs de kant van een asfaltbaan.  De baan over om de klim te vervolgen over een spoor doorheen een grasvlakte om dan vlak naast het domein van het kasteel van Wannegem-Lede de bekende Huisepontweg te bereiken.  Bekend omdat de Ronde van Vlaanderen hier soms passeert.  De Huisepontweg voerde me voorbij de inrijpoort van het kasteel dat volgens internet nog altijd te koop staat!  Om dan in de verte de knappe Schietsjampettermolen in het vizier te krijgen die zich in een open landschap tegen de hemel aftekende.  Daar ging het linksaf en lekker naar beneden over een plezante servitude, een straat over en verder naar beneden over een wel erg smal pad tussen twee afsluitingen en dicht struikgewas.

We reden door de schilderachtige Fonteinstraat met een groot vrij nieuw landbouwbedrijf en aan de overkant een oud knap gerestaureerd huis om verderop een graspad in te slaan.  Van 30 tot 31 km bereed ik het fietspad langsheen de drukke Oudenaardsesteenweg in Wannegem-Lede (Kruishoutem).  15.15 u.  Een fikse klim in een servitude graspad bracht me na 31,75 km tot een splitsing in Wannegemdorp.  Daar maakte de route van 55 km zich los van de ritten van 35-40 km.  Voor mij ging het rechtdoor, voorbij een huis waar twee huisdokters wonen.  Na het kruisen van een grotere baan ging het een private weg tussen de weiden op om even verder uit te komen op het terrein tussen de schuren van een verlaten hoeve.  Indien ik rijk was kocht ik het zaakje op en maakte er mijn buitenverblijf van!  De plek situeert zich nabij de overgang van de Karmstraat in Ooike (Wortegem-Petegem) en de Ooikestraat in Nokere (Kruishoutem).  Linksaf een vrij lastig grasspoor in dat wat meer energie en trapwerk vroeg.  Alzo bereikten we de Koninginnestraat waar het eerst even klimmen is over asfalt en die verderop overgaat in een assenweg.  Linksachter staat tegen een heuvel een grote villa waarvan de luiken altijd gesloten zijn!  Het pad zelf komt uit op een asfaltbaantje ter hoogte van een mooi oud witgeschilderd huis met een lange gevel en bijgebouwen met in blauw en geel geschilderde vensterluiken.

Rechtsaf troffen we op een achter hagen gelegen grasveld de plek waar de tweede bevoorrading was opgesteld op 37 km.  15.45 u.  Die fungeerde ook als stop voor de wielertoeristen, want naast mountainbiketochten kan je hier ook jaarlijks wegritten van 60 km en 80 km rijden.  De mountainbikers waren wel duidelijk in de meerderheid, want ik zag geen enkele koersfiets staan!  Hetzelfde ruime aanbod, aangeprezen door even vriendelijke mensen als bij de eerste stop!  Na een knabbeltje en een drankje weer op pad om nogmaals voorbij het huis met de blauw-gele luiken te rijden en uit te komen aan een kapel op het kruispunt van de Spichtestraat en de Turkestraat in Nokere (Kruishoutem).  Vanuit de knappe Vijverdamstraat hadden we een prachtig zicht op het Kasteel Casier en de vele vijvers die er rond liggen.  Naast het kasteeldomein dienden we een vrij lange stevige klim doorheen een strook bos aan te snijden.  Deze kwam naast een huis en een voetbalveld uit in de Wannegemsestraat die we verder volgden tot in het schilderachtige Nokere.  Deze keer heb ik het achterwege gelaten, maar daar loont het beslist de moeite om er de kasseitjes in het centrum eens af te dalen en weer te beklimmen en er eens te kijken naar de witgeschilderde gevels van de oude huizen.

We lieten de kasseitjes rechts liggen om een servitudepaadje in te slaan dat ons doorheen een grasveld en naast een haag in een afdaling tot aan de kerk van Nokere bracht.  Linksaf een smal paadje in naast een huis achter de kerk.  Dit pad over betonnen plavuizen voerde tot de Waregemstraat, de Lindenknokstraat en Nokeregat op 41 km.  Hier reden we een stukje door een meer bewoonde wereld.  In een zandweg en een stoffige assenweg reed ik een tijdje achter nog een traag rijdende biker tot aan de oversteek van de Maaigemstraat op 44 km omstreeks 16.20 u.  Van hier was het klimmen over asfalt, overgaand in off-road.  Een asfaltweg bracht me tot de meer bewoonde wereld waar de brandweer bezig was een in brand geraakte hoop hooi te blussen.  Een hobbelig graspad tussen twee rijen imposante bomen gaf na 47 km uit tegenover één van de inrijpoorten van het Kasteel Aaishoven of Aishof in de Kasteelstraat van Kruishoutem.  16.30 u.

Landelijke baantjes brachten me weer tot aan de plek waar ik kort na de start het parkbos van het Kasteel della Faille d’Huysse had verlaten.  Op omzeggens 50 km doken we weer dit bos in om er te genieten van mooie singletracks die op dit private domein enkel bij deze gelegenheid opengesteld zijn.  We reden zelfs tot vlak naast het kasteel om het domein via een inrijpoort te verlaten.  Daar waren nog steeds twee seingevers present om ons veilig naar de overkant van deze drukkere baan te loodsen.  Een graspad evenwijdig met de Passionistenstraat leidde de bikers naar het Lozerbos op 52 km.  We doorkruisten dit bos vrij recht op recht over een bredere dreef.  Links en rechts lagen bospaadjes die onbenut bleven.  Waarschijnlijk zal met niet graag hebben dat hier een toertocht over gejaagd wordt.  Een mooie omgeving trouwens ook om te wandelen.  Er werden ons toch nog een aantal leuke paden en singletracks gegund.  Via een track die tussen de bomen slingerde kwam ik over een aantal bulten op en af weer uit op de straat tegenover het Café De Vlaamse Leeuw na een dikke 54 km.  17.00 u.

De afspuitstand gebruiken was overbodig, vermits er enkel wat stof aan de bike kleefde en hij de volgende dag weer moest dienen.  Ik had zelfs bewust de ketting niet geolied opdat er geen vuil in zou vastklitten.  Mijn fiets geparkeerd in de iets te kleine bewaakte parking.  Er heerste nog een gezellige drukte op het grasveld achter het café.  Intussen was de zon heerlijk beginnen schijnen zodat ik me een plekje aan een tafeltje buiten heb uitgezocht om er ineens twee glazen Rodenbach van ’t vat soldaat te maken en de braadworst op te smikkelen.  Omdat de broodjes op waren werden de worsten tussen een snede brood gelegd.  Voor alles is een oplossing!  Op een gegeven ogenblik zag ik een medewerker met Frans brood toekomen en dat was het sein om nog een worst te gaan halen, men kon ze immers ook aankopen.  Doorgespoeld met een donkere Grimbergen van ’t vat.  Aan alle mooie liedjes komt een einde en omstreeks halfzeven heb ik dan afscheid genomen van dit zalige plekje ergens in Vlaanderen na een mooie dag dank zij de puike organisatie van WTC Lozer en de talrijke medewerkers uit Kruishoutem.  Waarvoor dank.  Allicht tot volgend jaar!

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you.be en mountainbike.be!

Lozerbosveldtoertocht Kruishoutem op 31-08-2013 door Stijn Van den Hende

02-09-2013 om 00:00 geschreven door StrammerMax