Toertocht Renault Van Trier Bosduin Classic (30-45 km) te Kalmthout op zondag 03-03-2013.

Bij het ontwaken duurde het even eer ik me er van bewust werd dat het zondag en dus mountainbikedag was! Een oase tussen een zaterdag die gebruikt werd om achterstallig werk in orde te brengen en een superdrukke maandag in het verschiet. Het was fris buiten met toch mildere temperaturen in vergelijking met de vorige weekends, en vooral belangrijk: het was droog! Het ging van thuis uit met de bike weer dezelfde richting uit als vorige zondag, maar nu iets dichter bij huis. En zo trok ik om 8.15 u weer langsheen de spoorlijn Antwerpen-Roosendaal richting Kalmthout om er de Van Trier Bosduin Classic te rijden vanaf de Renaultgarage Van Trier. Georganiseerd door de Heidestoempers (de mannen in hun fel gele fluopakken) en de Wielerclub Bosduin. Alleen de laatste paar honderd meter van mijn rit verliepen langs de gevaarlijke Brasschaatsteenweg waar geen fietspaden zijn. Het leek erop dat ik binnen zou dienen aan te schuiven voor de inschrijving, maar dat bleek achteraf mee te vallen. Er was blijkbaar ook een wegrit, wat de groepen wielertoeristen verklaarde die ik onderweg en vlak na de start te zien kreeg. Om 9.20 u was ik op pad voor de toertocht en nog redelijk veel anderen met mij.

Het ging via het bedrijventerrein achter de garage weer richting de Brasschaatsteenweg om daar de richting van Brasschaat uit gestuurd te worden. Twee kilometer later werden we vanaf het fietspad met de design-verlichtingspalen rechtsaf de bossen in gezonden. Van 2 tot 4 km volgde daar een voor mij eerder lastige singletrack over bosgrond, eerder een soort veengrond met rottend materiaal, nat en vochtig, hier en daar over wortels met bij wijlen lastige omgewoelde stroken. Het duurde even eer ik op dreef kwam, maar ik moest toch doorzetten omwille van de treintjes bikers waarmee ik het pad deelde. Van de singletrack ging het naar een breder bospad waarop zich in de loop der jaren een spoor had ontwikkeld met de allures van een singletrack. Intussen hadden we de randen van het militaire domein Kamp van Brasschaat, Polygoon in de volksmond, bereikt. Toen ik even halt hield aan de oversteek van een brede bosweg stak me een grote delegatie van MTB Westel voorbij, de mannen en vrouwen die bekend zijn omwille van hun jaarlijkse 24 uren van Westerlo, waar ik de drie vorige jaren al rondjes ben wezen komen rijden! Met in hun zog een groepje dat Tripple Bikers op hun kont had staan, met andere woorden mannen uit Sint-Antonius-Zoersel, de plek waar ik het levenslicht zag en in die tijd nog bij de gemeente Brecht hoorde (tot 1977).

Omstreeks 5,5 km troffen de bikers een singletrack die over een soort heuvelrug met enkele bulten op en af naast een gracht loopt. Een mooie plek in ieder geval. Nog steeds waren er veel deelnemers op pad. Een kilometer later bereikten we weer voor even de Brasschaatsteenweg, die daar vermoedelijk al Essensteenweg heet, op het grondgebied van Brasschaat, om na een stukje fietspad weer de bossen in te duiken. Deze plek waar men tussen de bomen door de grote baan kan zien liggen en horen, kwam me bekend voor, want heb ik al meermaals tijdens toertochten bereden, maar dan meestal in de andere richting. Op 8 km trof ik dan ook de onopvallend aangegeven splitsing tussen de 30 en de 45 km op het grote kruispunt van de Bredabaan, de Essensteenweg, de Sint-Jobsteenweg en een lokale straat in Maria-Ter-Heide (Brasschaat). Om 10.00 u stond ik er samen met andere bikers te wachten tot het fietsertje op groen sprong om er het militaire domein in te duiken dat voor de gelegenheid toegankelijk was.

Helaas was het daar van 8,5 km tot 11 km gewoon over de brede zandweg recht op recht verder rijden. Rechts lagen wel enkele mooie waterpartijen tussen de bomen, een soort kleine vennen, en achter de bomen de grote open heidevlakte van het militaire oefenterrein Groot Schietveld. Aan de linkerkant de achteruiten van de villa’s op de Bredabaan en de straten die daar in de bossen liggen. Uiteindelijk ging het dan rechtsaf de heide in over een met grind verhard pad, recht op recht tot 12,5 km. Om dan nogmaals rechtsaf gestuurd te worden, dus in de richting van waaruit we kwamen, voor nog een stuk rechte weg langs de heide tussen stroken met bomen. Het brede pad ging over in een vochtige singletrack waar ik een kwebbelend groepje achter me kreeg. Toen ik het bos uit kwam herkende ik de rustige Brechtsebaan die Brasschaat met Overbroek (Brecht) verbindt en ging het schuin de weg over om via de poort naast de nog in gebruik zijnde portierswoning het private domein van het Kasteel Nottebohm te bereiken. Aan het einde van de dreef zag ik het portiek van het kasteel. Tussen de bomen door ontwaarde ik het Medisch Centrum Nottebohm in de gerenoveerde kasteelhoeve, waar men zich als mountainbiker en sporter in het algemeen kan laten testen. Tests die voor een pannenkoek als ondergetekende weggegooid geld zijn! We reden door een strook bos en over een zandweg naast een open terrein. Om dan toch voorbij de plek te rijden waarvan ik gevreesd had ze deze winter niet te zien te krijgen! Meer bepaald het Kasteel Nottebohm uit 1908 zelf. Verwaarloosd, deels overwoekerd door plantengroei en klimop, met dichtgetimmerde ramen en half ingestort dak en dakkapellen. Een echt spookhuis voor de Adams Family! Of hoe de genadeloze tand des tijds dit bouwwerk in een dikke honderd jaar tijd heeft aangevreten! Ik vraag me af wie de eigenaar ervan is! Om 10.25 u kon ik na 16 km dus even lekker griezelen.

Even goed opgelet omdat ik weet dat je er vanaf de Mieksebaan kan geraken. Via een zandpad werden we daar inderdaad naartoe gestuurd om uit te komen tegenover de Nuytsdreef op de grens van Brasschaat, Brecht en Sint-Job. Teleurstelling, want het pad is ook voorzien van een grote poort zodat ik een privaat bezoek voor een sessie griezelen wel kan vergeten en moet rekenen op de goodwill van de toertochten die hier passeren en doorgang over het terrein aanvragen en krijgen. We dienden de drukke Sint-Jobsesteenweg te kruisen (verkeerslichten) om de Miksebaan op het grondgebied van Brasschaat te bereiken. Wie grond zoekt kan hier terecht! Want het domeinbos De Mik staat er te koop. Niet-gefortuneerden gelieve zich te onthouden, wegens 47 ha groot!

Na een kort stukje asfalt van de midden de bossen gelegen Miksebaan, ging het linksaf over een verhard pad. Het zag er uit als de bekende paden die langsheen de boorden van de antitankgracht lopen. We reden even later dan ook over het paadje achter de gebouwen van Sanatorium De Mik om deze gracht te bereiken. Daar ging het linksaf naast de gracht, het houten bruggetje over om naast de in de hoogte gelegen E19 te komen en de E10-plas (de snelweg werd ooit omgedoopt van E10 in E19) te treffen ter hoogte van de Kleine Mik. 20 km om 10.50 u. Het plezante pad rond de waterplas weet me met zijn sporadische bultjes en boomwortels altijd weer te bekoren. We werden linksaf een bospad in gestuurd om weer uit te komen op het paadje van daarnet naast de antitankgracht. Aan de andere kant kreeg ik de bikers te zien die de plas nog voor de wielen gingen krijgen terwijl ik zelf ingehaald werd door een bende snelle jongens in fluoroze pakken! Tot 21 km ging het langsheen de antitankgracht over een brede zandweg om uit te komen in de Kerkedreef te Maria-Ter- Heide. Daar waar de domeinen van rijke mensen (vermoedelijk die 47 ha) aan het oog ontrokken worden door rododendrons achter een slotgracht.

Ik kreeg er het onverwachte gezelschap van een biker die ik niet kon thuisbrengen. Hij was lid van de Goodfellas Mountainbikefriends uit Dendermonde en ik heb hem ooit ontmoet in het gezelschap van een aantal van zijn clubmakkers en een aantal rijders van Straf in Bergaf uit Opwijk. Boxer en Streets waren daar toen bij. Dat was na de niet te versmaden nachttocht van de Hoebelbike in Vlezenbeek, een klassieker op mijn jaarlijkse lijstje “niet te missen”! Net zoals de tocht van Straf in Bergaf en de unieke Boerenbike in Opwijk die de Goodfellas ook altijd weten te vinden. Of ik al plannen had voor volgend weekend? Want dan is er de eerste uitgave van een toertocht van de Dendermondse Rugbyclub. Een reden om een uitje naar die plek ergens tussen Zele en Opwijk, twee plaatsen die ik al bereden heb, in overweging te nemen. Aan het einde van de Kerkedreef trof ik na 22,5 km de bevoorrading. Het karige menu bood enkel café-noir- en K3-koekjes en een bekertje sportdrank. De vriendelijke gelegenheidsgesprekspartner uit Dendermonde maakte gelukkig veel goed. En bij het vertrek werd ik nog aangesproken door een Nederlandse biker. Ik gok op Blubber Bakske. Tenzij dat deze laatste de biker was die me aansprak naast het oude spoor in het militair domein later tijdens de rit. Dat was ook een Nederlander. Na een tiental minuten weer op pad voor het tweede deel van de rit. Het eerste deel had me niet zo kunnen bekoren omwille van de lange rechte stukken over het militaire domein.

Het ging de Bredabaan over aan het kruispunt met de Brechtsebaan om de schilderachtige wijk met de grote oude militaire woonhuizen binnen te rijden. Daar werden we over een smalle asfaltweg en zandpad naar een plek met enkele speelbultjes gevoerd op een braakliggend terrein vol bomen. 24,5 km. Om daarna weer in de richting van de antitankgracht gestuurd te worden via mij minder bekende paden. Alhoewel ik al meerdere keren de Garçondreef in Brasschaat gekruist heb bij toertochten. Net daarvoor werd mijn aandacht getrokken door twee recent geplaatste plakkaten achter de gesloten poort naar een achter groen en struiken verscholen buitenhuis. Ze handelden over de kat die daar alleen zat te wezen. Men behoefde niet bezorgd te zijn over het dier. Ze kreeg eten van de buren. Ik kreeg het hele verhaal te horen van een vrouw met een hond die om de hoek woonde. Sinds de dood van haar man kwam de vrouw niet meer zo vaak naar het buitenhuis. De kat zit blijkbaar altijd aan de poort te wachten! Ook nu. Vroeger bekommerde de buurman zich om het dier, maar die mens was intussen ook al een jaar dood en zijn huis was verlaten. Ook de grote rustige hond van de buurvrouw eiste mijn aandacht op door aan mijn hand te likken! Enfin, de dame in kwestie had blijkbaar zelf nood aan een gesprek, want ze liet me haast niet meer gaan! Na de portie dierenverdriet, geleden langs de boorden van de antitankgracht, aanhoord te hebben, weer op pad. Want intussen was het gros van de bikers alweer gepasseerd!

Wat me op deze plek ook trof was de grote bomenkap op de beide oevers van de gracht! Wat een verschil met enkele weken geleden toen alles hier nog ongeschonden was. Ik denk dat men langsheen het ganse kanaal in de weer is, want ook in Stabroek werd vorig jaar alles kaalgekapt en vanochtend bemerkte ik ook bomenkap op de plaats waar het kanaal in Kapellen onder de spoorweg duikt. Daardoor zag ik het Fort van Brasschaat al van ver staan. Op die plek dook ik na 27 km in het zog van een man met een groepje vrouwen op sleeptouw de lokale speelbosjes in. Om daarna weer langs het kanaal onze weg te vervolgen over het door de boswerkzaamheden gehavende pad op de oever. Ter hoogte van het stulpje van een gefortuneerde onbekende die daar zijn kasteeltje in de bossen aan de rand van het militaire domein heeft opgetrokken (Sionkloosterlaan?) ging het de gracht over en op de andere oever verder. Op 28 km dook ik de bossen weer in over een iets lastiger singletrack die er nog vochtig bij lag en goed voorzien van wortels en bultjes. Om na een lusje weer op dezelfde plek aan het rijke optrekje te arriveren. Het ging de vijver aan het Fort van Brasschaat rond doorheen het bos.

Om dan plots op 30,5 km oog in oog te staan met het bouwwerk waarover onlangs een collega biker op het forum de vraag stelde wat dit dan wel moest wezen! Ik heb dat toen kunnen vinden door wat te zoeken op internet. Het is een kleine betonnen constructie met enkele trappen en aan dit monument van de Cavalerieschool is een droevig verhaal verbonden dat zich afgespeeld heeft in de periode tussen de beide oorlogen. Het werd opgericht in 1938 en herinnert aan de ongelukkige dood van een aantal (onder)officieren tijdens een militaire oefening tengevolge van de accidentele ontploffing van een lading springstoffen het jaar voordien. Het monument is duidelijk in verval en de plakkaat met de namen van de gesneuvelden is verdwenen. Eén naam trok daarbij mijn aandacht omdat in Sint-Mariaburg (Ekeren) de Frans Standaertlei naar hem genoemd is. Paarden werden vervangen door gemotoriseerd vervoer, de Cavalerieschool in het Kamp van Brasschaat werd tijdens de tweede wereldoorlog getroffen en verwoest door twee V-bommen en keerde er nooit nog weer. Frans Standaert was 26 jaar toen hij stierf. Enige ingetogenheid bij het passeren van deze plek is dus niet misplaatst. Helaas staat het monument er te verkommeren. Wie het verhaal over deze noodlottige dag wil lezen moet hier wezen! Nu rijden de mountainbikers achteloos voorbij het monument omdat er leuke paadjes met bultjes op en af naast lopen. In ieder geval een mooie lus die deel uitmaakte van deze tocht.

Het paadje gaf uit op een bredere weg tussen in onbruik geraakte legergebouwen naast een verroeste spoorweg en ik arriveerde op de brede betonbaan aan het vliegveld van Kamp van Brasschaat. Toen ik even halt hield om de omgeving goed te bekijken voor het geval ik dat monument eens tijdens een privaat ritje zou willen terugvinden, stopten drie Weetabix-boys, waarvan één al knap moe was omdat hij met de fiets naar de start was gekomen. Zoals te verwachten was, werden we over de brede betonbaan in de richting van het Klein Schietveld gestuurd. Aan de ingang van de bossen daarvan stond een splitsing tussen de routes van 30 km en van 45 km en dit op 32,75 km na de start. Voor de langste route werden we over de oude spoorlijn het bos in gestuurd naar het brede pad langs hetwelke de meeste andere tochten het schietveld weer verlaten. Op het brede door tanks gehavende pad liggen een aantal smalle sporen die de indruk wekken singletracks te zijn. Er kwamen nog enkele andere bikers achterna. Op 34 km bereikte ik een open stuk heide en ging het weer de bossen in. Ter plekke reden we enkele lussen. Op een bepaald ogenblik raakt de singletrack aan de rand van het militaire domein aan een straat met in het bos gelegen villa’s. Even gaan kijken of ik geen straatnaam kon vinden. Ik kon niet weten dat we er even later vlak voorbij zouden rijden. Het betreft de Reigerslei en de Vijverslei op het grondgebied van Kapellen. We reden er enkele lussen over de open heidevlakte en door de bossen die er rond liggen. Daarbij passeerden we het weerstation dat er in de open vlakte ligt. De paadjes lagen er goed droog en berijdbaar bij. Een tijd geleden, toen de sneeuw aan het dooien was, reed je er als het ware door beekjes tijdens de toertochten. Er kwam een einde aan de mooie lus over het Klein Schietveld ter hoogte van de plek waar de Vijverslei, de Hazelaardreef en de Feniksdreef samenkomen.

Op die plek staat een mooie maar kitscherige villa van rijke mensen met op het dak van de garage een torentje met uurwerk dat het uur slaat! Het klokje sloeg net 12.30 u en ik had er 38 km op zitten. Er volgde nog een mooie lus over het schietveld, over de heide en over een paar bulten in een pas uitgedund bos. Dan over mooie bredere bospaden waarop zich op de zijkanten singletracks hadden gevormd. Nogmaals doorheen een stuk uitgedund bos over nieuwe vrijgemaakte paadjes nadat deze te lijden hadden gehad van de boswerken. Dit alles nog steeds in het militaire domein en het maakte de eerder saaie aanzet van de toer weer helemaal goed. Er kwam een einde aan dit prachtige stukje ter hoogte van de midden in de bossen gelegen Kolibriedreef in Kapellen op ruim 41 km van de start. Enkele tientallen meters verder was ik weer op het grondgebied van Kalmthout om langsheen enkele straten met statige villa’s via de Epiceadreef weer een volgend stuk bos te bereiken. Daar volgde de waardige afsluiter van deze toertocht onder de vorm van een zeer mooie lus doorheen de bossen aan de rand van het schietveld over prachtige paadjes. Tussen de bomen door zag ik in de verte de ploegmakker die ik bij aanvang aan de start had ontmoet en me op het lange rechte stuk van het Groot Schietveld na de eerste splitsing had ingehaald, met een maat huiswaarts rijden.

Een asfaltbaantje bracht me weer tot aan het bedrijventerrein en de garage Van Trier. Mijn fiets vastgelegd aan een dranghekken en binnen bij de Weetabix-boys, zonder Weetabix himself, nog een drankje genuttigd. Ik had dikke pech want nadat ik bonnetjes had gekocht werd de laatste braadworst voor mijn neus weggekaapt! Pech gehad! Kort nadat de Weetabix-boys waren vertrokken begonnen de Heidestoempers aan een ferm tempo met de opruim van de tafels en stoelen in de werkplaats van de garage. Toen ik weer buiten aan m’n fiets vertrekkenklaar stond kwam daar een biker paniekerig aan! Zijn bike verdwenen! Gelukkig bleek hij enkel maar verplaatst! En het hekken waar m’n fiets had aan vast gehangen werd ook terstond meegenomen! Het ontbreken van een bewaakte parking wordt door enkelen aangehaald als een minpunt. En de bikewash waar ik geen gebruik van gemaakt heb zou ook maar zus en zo geweest zijn. Toch een mooie tocht waarvan het tweede gedeelte na de rust de eerder saaie aanzet snel doet vergeten. Ik heb deze winter het Klein Schietveld nu wel verschillende keren eer aan gedaan!

Weer huiswaarts via de Beauvoislaan richting Heide-Kalmthout en vandaar via de Canadezenlaan en Vierhoeven naar Putte-Stabroek. Daar in het kraam aan de grens kenden ze me nog van vorige zondag en er werd terstond een halve gebraden kip even weer warm gemaakt in de microgolfoven! En zo stond ik daar op de Belgisch-Nederlandse grens weer een half karkas van pluimvee af te kluiven in het zicht van alle voorbijgangers. Want in Putte zijn op zondag vele winkels open! En zo kon ik de gemiste braadworst dan toch goedmaken! Deze keer geen rondje meer gereden vanaf het Moretusbos, maar recht naar huis, recht op recht over de Danckerseweg en de Parijseweg tot in Hoevenen. Een paar straten verder was ik weer thuis. Er wachtte me immers een zeer drukke werkdag op maandag! Heenrit 13,5 km, toertocht 46,5 km en thuisrit met omweg voor gebraden kip 20 km. Goed voor 80 km fietsplezier op een zondag begin maart!

Het verslag van deze toertocht is al te lezen op mtb-you.be, mtb-you.nl, mountainbike.be en mountainbike.nl!

05-03-2013 om 00:00 geschreven door StrammerMax

We werden in de richting van de spoorweg gestuurd om vlak er voor rechts af te slaan richting Essen en Nederland. Het spoor onder om de grote baan te bereiken en linksaf een asfaltbaantje op te gaan alwaar de slagbomen zich voor mijn neus sloten. Weer linksaf om een bekend asfaltbaantje te bereiken om na 2,5 km ter hoogte van het stationnetje van Wildert rechtsaf de bossen in gestuurd te worden. Daar ligt de voor bikers bekende speeltuin van de Wildertse Duintjes. Een bos, klein in oppervlakte, maar doorsneden door ontelbare paadjes over bultjes groot en klein. Van 2,5 tot 4 km kon iedereen genieten van de plezante paadjes die ondanks de sneeuw goed te berijden waren. Eens de Duintjes achter de rug werden we over een onverharde weg tussen een aantal buitenverblijven gestuurd. Van drie oudere bikers die me inhaalden ging er plots één ferm onderuit over een gladde plek. Gelukkig zonder veel erg. Verderop had ook een grote groep halt gehouden. Ik vermoed dat daar ook iemand van onderuit was gegaan.

Na een smal spoor moesten we een asfaltbaantje op in de omgeving van het in de bossen gelegen College. Linksaf een asfaltbaantje op en terwijl ik even aan de kant stond zag ik verderop in de bocht twee bikers onderuit gaan! Ik was dus gewaarschuwd om daar goed uit te kijken! Op 8,5 km splitste de kidstoer zich af van de routes van 30-40 km. Er volgde een bevroren en besneeuwde veldweg. Even later kregen we omstreeks 10 km vanaf een door bomen omzoomde veldweg met bevroren spoor het grote beeld op de toren van het College te zien. Het was lastig rijden over de bevroren gehavende veldwegen. Maar betere rijders gaven het voorbeeld: gewoon overal los over! Veldwegen waarvan de door tractoren stuk gereden bodem nu bevroren sporen opleverde voerden me tot voorbij de grote kerk van het onooglijke Essen-Hoek. Om even stil te worden, want hier rust sinds anderhalf jaar een collega met wie ik het goed kon stellen. Aan een grenspaal op 11,75 km overschreden we de Belgisch-Nederlandse grens en de naam van de straat, niet te zien omwille van het met sneeuw bedekte bordje, veranderde in Hollandsedreef. Een volgende lastige spoor over een gehavende veldweg leidde de bikers tot aan de Moerkantsebaan alwaar we de richting van Huijbergen en Hoogerheide uit werden gestuurd. Even verder kwamen we aan het kruispunt waar de baan vanuit Huijbergen splitst in de richtingen van Bergen-op-Zoom en van Wouw. Ik was toen 13 km van de start verwijderd.

Het ging de baan over om even verder rechtsaf de Walsestraat in te rijden. Die loopt recht naar de bossen toe. Even daarvoor kwam er na 15 km een splitsing tussen de routes van 30 km en 40 km op het kruispunt met de Overbergseweg. Maar er klopte daar misschien iets niet! Ofwel heb ik verkeerdelijk de 30 km gevolgd in plaats van de 40 km, ofwel stonden de splitsingsborden niet juist opgesteld! Want even verderop zag ik de bikers van de zogezegde 30 km na een lusje weer uit het bos komen, terwijl ik zelf over het asfalt van de Overbergseweg was gestuurd. Wetend dat hier in de bossen mooie paden en een heuvel liggen heb ik zo een mooi stukje gemist. Daarna ging het naar de Overbergsehoeve op het kruispunt van de gelijknamige weg en de Weg naar Wouw. Op deze plek staat de pauze van de Sirocco-toertocht vanuit Woensdrecht, één van de geliefde Nederlandse toeren in deze streek van de Brabantse Wal. 17 km om 10.30 u. Het ging de grote baan over om via een asfaltbaantje weer het bos te bereiken. Helaas, ook al was de singletrack die we er bereden zeer mooi, de toertocht liet de Tiestenberg figuurlijk links en letterlijk rechts liggen. Want in het bos liggen een paar ferme zandpukkels verborgen, evenals mooie paadjes. Daar was meer uit te halen geweest.

Na het passeren van de Tiestenberg bereikten we het Vijverstraatje in Huijbergen en kwam ik uit tegenover het groene poortje naast de heilige Teresia, restant van het nabije klooster dat omgebouwd is tot woongelegenheden. Het ging linksaf de Staartsestraat in en vanaf het volgende kruispunt kwam de bevoorrading in het vizier na 19,5 km omstreeks 11.00 u. Het tentje stond anders opgesteld dan bij de vorige edities om de medewerkers te beschermen tegen de wind en de sneeuw. Er werd lekkere hete tomatensoep uitgeschept, er waren wafels en dikke hompen lekkere peperkoek te eten en voor de kinderen K3-koeken, naast de gebruikelijke sportdrank. Er was nog beweging en ambiance rond de tent. Onmiddellijk na de stop volgde een splitsing tussen de 30 km en de 40 km nadat we een grenspaal naast de weg hadden zien staan. Voor de 40 km ging het rechtsaf linea recta naar de bossen van de Staartse Heide. Samen met drie andere rijders dook ik de bossen in en het zou een hele tijd duren eer ik nog deelnemers te zien kreeg.

Hier troffen we weer mooie singletracks in het grensgebied met de Kalmthoutse Heide. Pas op 23,5 km kwamen we even in de bewoonde wereld aan de ingang van de camping Staartse Duinen om linksaf onmiddellijk weer te kiezen voor het bos. Een kilometer verder kwamen we na boswegen en tracks uit op een grote open heidevlakte. Eens deze vlakte gekruist ging het linksaf over een modderige strook om een plek te passeren die ik recent nog aandeed tijdens een andere toertocht. Over een vrij lang bospad werd ik recht op recht weer naar de grens gestuurd om de Kalmthoutse Heide te bereiken. Tot 28,5 km hadden we daarmee het mooiste stukje van tocht achter de wielen om te arriveren in de Groenendriesstraat. Aan het einde van de volgende veldweg trof ik na 30 km nogmaals een splitsing tussen de routes van 30 km en van 40 km. Het was toen 11.50 u. De langste toer werd van Kalmthout-Hoek, dit is een wijk, eerder een paar huizen, die door de heide van het centrum ligt afgezonderd, weg gestuurd om een bekende plek te bereiken. Meer bepaald de plaats waar de zogenaamde verkeersarme Verbindingsstraat vertrekt. Deze asfaltweg gaat dwars door de Kalmthoutse Heide. Door de sneeuw waren de sporen van de jammerlijke brand van twee jaar geleden niet te zien. De verbrande bomen zijn intussen ook al een tijd gerooid.

Op de Verbindingsstraat kreeg ik eindelijk nog eens drie deelnemers te zien en toen ik het einde ervan naderde een groep van zes. Dit na 33,5 km. Hiermee hadden we een redelijk lang stuk asfalt achter de wielen. Het ging linksaf het brede bospad in om aan onze linkerzijde het gedeeltelijk bevroren en besneeuwde Stappersven te zien liggen. Het zou een mooi plaatje opgeleverd hebben indien het niet zo somber en grijs ware geweest! Twee snelle jongens haalden me in alvorens we naar links dienden af te slaan. Zoals verwacht reed ik luttele tijd later voorbij het jachthuis (36,5 km). Daar lagen nu geen grote plassen meer zoals vroeger. De tijd heeft de bodem terug geëgaliseerd. Ter hoogte van de Nolsebaan (Essen-Hoek) kwam ik weer in de meer bewoonde wereld die hier tot in de bossen reikt. Een wegwijzer verwees naar het nabije college. Er staken nog drie bikers voorbij en ik kon er zelf twee inhalen. Er zijn er blijkbaar toch die nog trager rijden dan ik! Met die twee in mijn kielzog dook in voor de tweede keer de Wildertse Duintjes in waar van 37 km tot 40 km nog leuke tracks waren uitgezocht. Om dan weer naar af geleid te worden en te ontdekken dat er zelfs in Wildert een door verkeerslichten beveiligd kruispunt is!

Aan de bikewash werd uw fiets zorgvuldig weer proper gespoten. Vuil dat vermengd is met sneeuw komt zo weer los, ook van uw schoenen! Vanochtend had ik gemerkt dat wanneer ik met mijn fietsschoenen in de sneeuw wandel, het ijs vastklit aan de hielen, zodat men het vervelende gevoel heeft van op hoge hakken te lopen. Niet dat ik met dat gevoelen vertrouwd ben! Mijn schone fiets in bewaring gegeven en binnen in de nostalgische zaal, alleen de zaal is al een reden om naar hier te komen, nog een donkere Westmalle en een frisdrank achter de kiezen gegoten. Het viertal dat rechts van me zat was al behoorlijk boven zijn theewater, te merken aan het aantal geproduceerde decibels! De tocht vanuit Wildert is misschien niet direct een wauw-evenement, en de mannen van ’t Pedalleke laten wel hier en daar wat potentiële funstukjes liggen, maar het gemoedelijk aangeboden en goed georganiseerd toertje kon me toch bekoren. Met de sneeuw als extra dimensie.

Via de spoorweg weer huiswaarts. De sneeuw op de verharde paden was intussen gesmolten. Vanaf het station van Heide-Kalmthout de richting van Putte-Kapellen opgezocht om op de Nederlandse grens met Putte-Woensdrecht het dampende kippenkraam nog eens met een bezoek te vereren. Voor een halve kip was het nog twintig minuten wachten, zodat ik ter plekke twee stevige kippenbillen verslonden heb. Vanaf het Ravenhof in Stabroek heb ik dan nog een eigen bekend rondje van een 20 km gereden in de richting van de bossen van het Nederlandse Stoppelbergen op de grens met Zandvliet. Met nog steeds de vallende sneeuw. Er was veel leven in de bossen, de sneeuw lokte iedereen buiten: kinderen van jeugdbewegingen die van de hellingen gleden, een groepje van vier mountainbikers en veel wandelaars waarvan een grote hond me speels achterna kwam. Maar met mijn gezaghebbende blik (sic) heb ik het dier weer richting zijn baas gestuurd. Uiteindelijk het lange rechte stuk huiswaarts aangevat en daar mijn fiets nog tijdens een heviger sneeuwbui proper gemaakt en gedroogd onder een afdak. 20 km heen, 40 km toer en 50 km terug, goed voor een 110 km sneeuwpret!

Het verslag van deze toertocht is al te lezen op mtb-you.be, mtb-you.nl, mountainbike.be en mountainbike.nl!

26-02-2013 om 00:00 geschreven door StrammerMax

Nadat deze tocht vorig jaar afgelast werd omwille van de winterse weersomstandigheden, deze zondag afgereisd naar de Nederlandse stad Bergen-op-Zoom om er deel te nemen aan de toertocht en marathon (32-42-52-62-90 km) van TC De Markies.  Parkeerplaats genoeg in de moderne wijk aan de rand van de stad, gelegen aan de Binnenschelde en met de allures van een kustgemeente.  Me In Den Kajuit ingeschreven voor de marathon van 90 km die ik met grote kans niet uit zou rijden vermits de afslag voor de laatste 30 km die richting Woensdrecht, Hoogerheide en Huijbergen gaat, vanaf een bepaald moment wordt afgesloten.  Het was intussen immers al 9.00 u en traag als ik ben zou ik daar net als de vorige jaren te laat arriveren!

De rit vertrok over het strand waar het mulle zand me al van bij aanvang parten speelde.  We werden al snel naar de dijk van de Geertruidapolder gevoerd waar ik het al knap warm kreeg tijdens het stompen door het van water oververzadigde gras.  Had ik bij het klaarmaken aan de auto toch maar mijn regenjasje bij aangetrokken omwille van de koude wind, een stuk kouder dan gisteren, en de natte mist, daar had ik nu al spijt van!  Ik zweette me al snel te pletter!  Op 2,5 km na de start trof ik de splitsing tussen de basislus van 32 km en de eerste extra lus voor de langere afstanden.  De toertocht wordt hier uitgestippeld met een basislus van 32 km waarop zes extra lussen aansluiten.  De eerste vier lussen waren ongeveer 5 km lang, de vijfde lus was 11 km lang en de zesde, exclusief voor de marathon, 30 km.

De eerste lus ging over de zogenaamde Molenplaat, dit is een natuurgebied dat aansluit op het Markiezaatsmeer.  Het zijn opgespoten gronden op een eertijds drooggevallen plaat in de Oosterschelde.  Het is er altijd zwaar trappen, zeker nu de grond overal vol water zat, en er is bitter weinig te zien in dit kale niemandsland.  Zeker nu er een dikke mist hing.  Daarom dat velen deze lus mijden en de plek altijd druk becommentarieerd wordt in de fora.  Tot 7,5 km voerde de tocht mij dus doorheen een eerder saai open grasland, omringd door een dijk, en diende ik enkele zeer natte passages te trotseren.  Het laatste stuk voerde me over een nooit door voertuigen bereden asfaltweg om omstreeks 9.30 u weer de plek te bereiken waar de lus was begonnen.  Daar verloor ik samen met enkele andere bikers even het noorden en was het onduidelijk waar het naartoe moest.  We dienden zelfs iemand terug te roepen die voor de tweede keer aan de lus dreigde te beginnen.  We moesten een honderdtal meter even op onze stappen terugkeren, vandaar dat ik bij aanvang bikers uit de andere richting zag komen, om dan de hoofdlus weer te bereiken.

Hetgeen nu kwam kon ik me nog goed herinneren van de voorgaande keren.  De rit voert de bikers daar immers over de bovenrand van een aan de linkerkant schuin naar het water toe hellende asfalt dijk, terwijl er rechts een draadafsluiting is.  Iedereen reed er dus tot 9 km achter elkaar over het smalle horizontale randje.  Aan het einde ging het recht naar beneden over het schuine asfalt.  Om op 10 km de Noordersluis te bereiken waar jolige seingevers het eventuele verkeer in de gaten hielden.  Tot 12 km volgde dan het laatste stuk van de eerder saaie aanzet om de stad te kunnen verlaten.  We reden er over de fietspaden langsheen enkele kalme lanen door het industriegebied aan de rand van Bergen-op-Zoom.  Eens voorbij de bedrijven ging het plots de hoogte in om een straat te bereiken die Koepel heet.  Daar stond een groot huis van een rijke Nederlander.  Het huis was gedoopt met een Franse naam.  De straat ging over in een smalle servitude en daar hield ik even halt.

Er kwam een biker te voet uit de andere richting en het probleem was al snel duidelijk toen ik de gebroken ketting in zijn hand zag bungelen.  In plaats van de pechdienst te bellen heb ik mijn kettingpons en een powerlink opgediept uit m’n rugzakje.  Tien minuten later was de fiets weer rijklaar, ook al was het even sukkelen om de verwrongen schakel los te krijgen, wat de interesse opwekte van een buurtbewoner en diens zoon.  De man had zijn zinnen gezet op de marathon van 90 km en was content dat hij zijn rit verder kon zetten.  Toen we weer vertrokken was het exact 10.00 u.  Eens een servitudepad voorbij verdween hij na een bocht in een veldweg tussen de bomen en uit mijn leven.  Veldwegen en servitudes leidden me voorbij Spinolaberg tot in Halsteren, waar ik na 14 km arriveerde.  Er volgde een stukje off-road langsheen een vijver, De Groote Melanen (?) en na een vettig weidepad bereikte ik een plek waar de tweede lus zich op 16,75 km afsplitste van de hoofdlus van 32 km.  10.15 u.  We reden er doorheen een soort park over een pad rond vijvers.  Op 18 km volgde een mooie singletrack op en af doorheen de bossen.

De track werd op 19 km afgesloten met de doortocht van een zeer modderige strook waar het noodgedwongen even te voet was.  Ik ben er even blijven staan om te zien hoe de bikers van een grote naderende groep het ervan af zouden brengen bij hun passage van deze vettige strook.  Sommigen zou ik aan de bevoorrading nog terugzien.  Al snel bereikten we het onlangs opnieuw aangelegde Fort De Roovere.  Dat is geen fort in de betekenis van een stenen bouwwerk, maar in de oude betekenis van een aarden schuilplaats voor legertroepen in door hoge zanddijken afgeschermde zones.  De kaalkap waarmee de herstelling in de vroegere staat gepaard ging, werd niet door iedereen in dank afgenomen.  Zeker niet door de plaatselijke mountainbikers die een deel van hun speeltuin hierdoor zagen verdwijnen.  Tot 22 km konden we er genieten van de nog overblijvende paadjes en tracks die zich langsheen waterpartijen tussen de bomen slingeren.  De houten doorsteek door een aangelegde vijver (zie foto onder) stond nu compleet onder water!  We maakten gebruik van enkele paadjes op de zwarte vaste route van Bergen-op-Zoom.  Tot aan km 24 volgt een lastige, brede bosweg door het domein Buitenlust waar het zwaar stompen is.  Hiermee komt er een einde aan de tweede lus.

Smalle en brede boswegen leidden me daarna tot aan het Tuincentrum De Heide, waar ik door seingevers naar het fietspad naast de drukkere baan geleid wordt.  Even gaat het langsheen deze baan en een lage brug onder om weer het bos in te duiken.  Daar berijden we stukken van de zwarte vaste route.  Ik krijg last met een doorslaande ketting telkens ik schakel.  Op 28 km tref ik omstreeks 11.15 u de eerste bevoorrading op een open plekje naast een asfaltbaan in het bos.  Bananen, sportdrank, warme thee en bouillon staan er op het menu.  Er is nog wat beweging waaronder een paar bikers die ik daarstraks door de slijkzone had zien ploeteren.  Ik ben er hooguit vijf minuten blijven hangen.  Het bos weer in om onmiddellijk daarna de splitsing te treffen voor de derde lus.  Daar ging het weer over paden van de zwarte vaste route met enkele stevige klimmen en dalen.  Met de sputterende ketting raakte ik moeilijk over de hoogste toppen.  Er reden nog enkele andere bikers rond en toen ik op een top even halt hield zag ik degene die na me kwam omvallen omdat hij een dikke wortel in de klim niet over geraakte.  Ik was wijselijk voor het onding gestopt.  Ik kreeg deze kerel nadien nog een paar keren te zien en hij had het evenmin onder de markt om over de hoogste bulten te geraken.  Nadien stak hij me in het zog van een snellere rijder voorbij en verdween.  Van 32 tot 43 km kregen we een knap stukje dat ons via zanderige paadjes over een grote open heidevlakte voerde en omheen een meertje.  Er liepen redelijk wat wandelaars rond op De Heide.  Intussen was het al bijna middag geworden.

Aan de Bemmelenberg ging het de spoorweg over en volgden we een breed pad naast een diepe gracht.  Dat zou wel eens De Zoom kunnen geweest zijn.  We kwamen even het bos uit, daar stonden twee seingevers, om via een kalme brug de snelweg te kruisen.  Deze plek herkende ik nog van vroeger en wellicht ook uit andere tochten.  Met nog eens twee seingevers op de uitkijk doken we aan de andere kant van de weg de bossen van Zoomland in.  Exact om 12.00 u na 36 km.  De leuke heuveltjes die links en rechts naast één van de bredere paden liggen waren helaas met linten afgesloten.  Spijtig!  Sommige tochten pijlen hier ook recht op recht af, maar de bikers die de plek kennen maken dan dankbaar gebruik van de heuveltjes.  Mooie bospaden leidden me doorheen de bossen van Zoomland.  Op 38 km passeerde ik in de buurt van De Zoom een hoeve waar de pauze van sommige andere toertochten altijd opgesteld staat.  Twee seingevers deden ons linksaf slaan op een asfaltbaantje en even verder ging het rechtsaf de bossen in over de groene vaste route.  Daar trof ik midden de bossen de splitsing tussen de routes van 32-42 km en 52-62-90 km.  Na 39 km om 12.15 u.

Droge paden leidden me gedurende de vierde lus “Boslust I” over de heide naar een bos toe.  Daar kreeg ik toch nog een groepje van vijf bikers te zien.  Er volgen bospaden en omstreeks 43 km reed ik voorbij De Nieuwe Kloof, een midden in de bossen gelegen complex met feestzalen.  Twee bikers stonden er langs de kant.  Na een lang recht pad doorheen een dennenbos trof ik na 44 km de splitsing waar de 52 km zich losmaakte van de 62-90 km.  De richting van de 62-90 km aangehouden voor de vijfde lus die “Boslust II” gedoopt was.  12.40 u.  Op 46 km kwam ik in het bos uit op een baantje dat Zurenhoek heet en kreeg ik een rijder van de inrichtende club te zien.  Hij vroeg me of alles in orde was.  Mijn vermoeden werd bevestigd, de man maakte aanstalten met de opruim van de pijlen.  Ik mocht dus een tandje bij steken!  Ik bereikte woeste bossen en achteraf heb ik op een kaart de reden daarvan gezien.  Hier bevond ik me op de rand van de uitgestrekte bossen van Wouwse Plantage.  Een tijdje kreeg ik een andere biker in m’n zog over redelijk gehavend, lastig en nat terrein.  Toen deze man me voorbijstak, riep hij me toe dat we geluk hadden, want dat men al begonnen was met het wegnemen van de pijlen!  Maar dat wist ik toen al!  Hij was meteen de laatste deelnemer die ik te zien kreeg.

Omstreeks 49 km kreeg ik enkele stevige klimmetjes over enkele ferme bulten voor de wielen.  Vermoeidheid begon de kop op te steken.  De marathon kon ik voor de zoveelste keer op rij wel vergeten!  Na 51 km kreeg ik op een paadje, evenwijdig met een asfaltbaan, de tweede stop te zien.  Twee oudere mannen hadden er voor de bevoorrading gezorgd!  Hadden, want alles was door de vorige bikers opgegeten.  Er was zelfs geen water meer.  Geen nood, water had ik genoeg bij en ik kreeg nog een banaan mee voor onderweg.  Volgens het tweetal had ik nog slechts een tien kilometer voor de boeg!  Toen ik het tweetal aan de stop vertelde van mijn gesukkel met de doorslaande ketting, gaven ze me de raad wat aan het moertje naast het remhendeltje te morrelen.  Misschien niet goed afgesteld!  Want ze hadden gezien dat de ketting, de cassette en de derailleurwieltjes gloednieuw waren!  Er kwam nog een biker toe, maar deze was bij toeval op het parcours geraakt en de pijlen beginnen te volgen.  Hij vroeg waar de tocht van start was gegaan.  Niet lang blijven staan, afscheid genomen van het drietal en weer op weg.

Na een pad recht op recht door het bos volgde een lang pad doorheen hoog bruin geworden gras om omstreeks 53 km een mooi stuk bos te treffen en een baan te moeten kruisen.  Daar zat de laatste seingever in fluojasje al klaar op zijn fiets om te vertrekken.  Op het brede pad aan de overkant van de baan trof ik de laatste splitsing waar de zesde lus voor de 90 km apart ging en dit op 55 km na de start omstreeks 13.30 u.  Een bordje verwees er naar een kaasboerderij.  Maar het splitsingsbord was er al aan de kant gezet.  Omwille van de tijd, de niet al te optimale conditie en een sputterende fiets, zat de marathon er voor mij ook deze keer weer niet in.  Toen ik even halt hield zag ik de man met het fluojasje in mijn richting komen gefietst.  Even verder gebeurde wat ik gevreesd had: ik vond geen pijlen meer!  Even omgekeken naar de man in het fluojasje en die wees de te volgen richting aan.  Zo loodste hij me enkele paden verder tot aan de oversteek van een grote baan waar nog twee seingevers stonden en weer pijlen hingen.

Nu volgden voor mij de laatste kilometers, beginnend met een vettig stuk aan de overzijde van de baan, waarbij ik enkele door de modder ploeterende wandelaars passeerde die uit het bospad kwamen.  Het bospad leidde me verder tot ik weer in een meer open omgeving kwam om ter hoogte van Hildernisse op een gehavend asfaltbaantje de spoorweg te kruisen.  Daar liep een echtpaar met twee kleine zonen op wandel.  Er volgde nog een zachte klim over een zompig pad naast het spoor waarbij ik voor me het silhouet van de stad weer te zien kreeg.  Door een open vlakte reed ik richting een dijk alwaar een kunstwerk naast een grote betonnen toren mijn aandacht trok.  Het bestond uit een betonnen zuil waarop emmers waren bevestigd.  “De emmer van toen is de buis van nu”, stond er op een bord.  Het kunstwerk moest herinneren aan de opening van een afvalwaterleiding want “de poepemmer van toen is nu vervangen door een rioolbuis”!  Die gekke Nederlanders!

Het ging nog via een houten brug over een waterloop om tot mijn ontzetting gedurende de laatste kilometers nog naar boven gejaagd te worden over een paadje doorheen een nat grasveld!  Dit zou de Beatrixberg kunnen geweest zijn.  De Nederlandse koningin, voor zolang ze het nog is, zal toch wel niet opgezet zijn met de rotzooi die er rond de zitbank boven op de top van haar berg lag!  Men had er wel een goed uitzicht over de omgeving en de stad.  Luttele ogenblikken later was ik weer In Den Kajuit.  Er waren al mannen bezig met de opruim van de bikewash, dus daar heb ik geen gebruik van gemaakt.

Ondanks dat er reclame voor werd gemaakt was er geen kabouterbier meer (La Chouffe voor de Vlamingen) in Den Kajuit, maar een frisse Vedett ging ook goed binnen, al weten ze hier wel van prijzen!  Me buiten onder het tentje nog een broodje hamburger en een kommetje hete soep gekocht.  Goed om op te warmen!  Ik was de laatste klant, want even later begonnen twee jongens alles op te ruimen.  Van één van de medewerkers kreeg ik nog zijn bonnetje voor een “broodje kroket” en dat broodje heb ik ook lekker achter de kiezen gestoken!  Dat kennen wij in België niet, een vleeskroket tussen een zachte sandwich!  En dan wordt er nog gevraagd “of er iets op moet”!  Het zaakje doorgespoeld met nog een tweede Vedett.  Zo waren de afgereden calorieën er snel weer bij!  Er was daar binnen nog een gezellige drukte, van medewerkers en andere klanten, zodat ik niet direct zin had om al huiswaarts te trekken.  Uiteindelijk heb ik een uur later dan toch in de koude mijn fiets weer opgeladen.  De mist was intussen verdwenen, er kwam zelfs een flauw waterzonnetje door.  Om niet dezelfde weg terug huiswaarts te moeten, de GPS ingesteld op “vermijd snelwegen”.  Via de lokale wegen kwam ik al snel op bekend terrein en vanaf Hoogerheide op de Putseweg richting de grens.  Eens die over zag ik de dampen van het kippenkraam op Belgische bodem.  Ik had wel zin in een gebraden kip voor vanavond, maar op zoek naar een parkeerplaats reed ik me hopeloos vast in de smalle straatjes van Putte!  Wat een gesukkel was me dat daar!  Er kunnen daar nergens twee auto’s passeren!  Er stond dan ook nog een grote vrachtwagen die de parking van het warenhuis niet op kon rijden!  Ik ben dan maar zonder kip verder huiswaarts gereden.  Om de zondag te eindigen zoals zo vaak met het wassen van de fiets, kleren en rijder.

Een sombere, vrij eenzame rit door aanvankelijk dikke mist en in de koude!  Met de beloofde 62 km bijna exact op het tellertje.  De organisatie was volledig in orde, van meegegeven noodnummer tot bevoorrading en overal seingevers aan de, zelfs rustige, oversteekplaatsen.  Spijtig dat ik de marathon gemist heb, maar de conditie was er niet en de fiets sputterde tegen.  Samen met de 53 km van zaterdag in het Limburgse Overpelt had ik aan de vooravond van een drukke werkweek (vandaar dit late verslag) toch genoeg kilometers in de benen!

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you.be, mtb-you.nl, mountainbike.be en mountainbike.nl!

23-02-2013 om 00:00 geschreven door StrammerMax

In het bos volgde een kleine lus over een singletrack om weer uit te komen op dezelfde plek. Even verder was er na een bospad op 6 km een eerste splitsing tussen de kidstoer en de 23 km enerzijds en de 33-40-52 km anderzijds. Een kilometer verder maakte ook de 33 km zich los van de twee grootste afstanden. Na een lange rit met de auto was de 52 km voor mij de meest logische keuze. Omstreeks 8 km vermoedde ik dat we de bossen in de buurt van Hobos in reden. Daar heb je een gemengd bos van dennen met aan weerszijden van de paden kale loofbomen, zodat de recht op rechte paden er toch veel licht krijgen. Twee bikers deelden er even mijn vrij eenzame tocht. Na 10 km bereikte ik een mij bekende plek waar een oude grenspaal uit 1770 zijn nieuwe stek vond. Een steen eigenlijk die vroeger de grens tussen Overpelt en Eksel markeerde. Om 12.45 u toch nog eens een andere deelnemer op mijn pad.

Het ging even een woonwijk in om vanaf de Diestersebaan op het grondgebied van Eksel rechtsaf een bos in te duiken. In dit bos liggen enorm veel singletracks verscholen die me na 12,5 km naar een overvloedig van wortels voorziene bospad voerden. Nadat ik deze wortels zonder veel problemen noch glijden onder mijn wielen had voelen passeren bereikte ik de plek waar de 40 en de 52 km scheidden, zegge op 13 km na het vertrek. Het ging daarna tot aan de rand van de bossen waar een wit kapelletje naast een grote baan staat op het kruispunt met de Weverstraat op de grens van de bebouwde kom van Eksel (14 km). Ik ben op die baan ooit gepasseerd toen ik huiswaarts reed van een toertocht in de streek, maar dat is al lang geleden. Terwijl ik even halt hield aan het kapelletje, kwamen er twee bikers uit het bos. We doken onmiddellijk weer het groen in over singletracks tot aan een voetbalveld (15 km) waar een biker me inhaalt en achterlaat. Ik zie hem verdwijnen in een vrij natte en lastiger singletrack die er evenwijdig loopt met een kalme grote baan. Het aantal bikers tellen had een doel! Er was na afloop van de rit namelijk een curryworst beloofd! Aangezien ik als trage voor dit soort zaken meestal achter het net vis, lees meer concreet, naast de frietketel vis, was het belangrijk van te tellen! Elke voorbijstekende rijder verminderde namelijk mijn kansen op een eetbare afsluiter!

De rit kon al niet meer stuk, want had me al van bij de start zo goed als continu door de bossen gevoerd, maar op 17 km volgde een memorabel stukje plezante singletracks op en af door een dennenbos. Daar in de buurt stonden de vier grote poten van een enorme hoogspanningsmast die tot hoog boven de bomen reikte. Niet te schatten hoe groot de oppervlakte was die deze pyloon overspande! Dat zo’n gevaarten recht blijven bij storm! Na een kleine lus over leuke paden passeerden we nogmaals de voet van de hoge mast. Ik kreeg er het gezelschap van twee anderen. Weer twee worsten minder! Het was genieten van nogmaals mooie singletracks op en af over bultjes groot en klein om uit te komen op de drukke Eindhovensebaan, de weg die Hasselt met Eindhoven verbindt, hier tussen Overpelt en Hechtel en ter hoogte van de autokeuring. Eens de baan over werd de volgende portie singeltracks aangesneden en verminderde mijn kans op een curryworst nogmaals met twee eenheden! Tot dik 21,5 km zeer mooie tracks op en af in dennenbossen met een goed berijdbare droge ondergrond. Om daarna nogmaals de Eindhovensebaan te moeten kruisen. Aantal bikers: +1. Aantal worsten: -1! Intussen was het al 13.45 u geworden. Traag als ik ben en dan nog al dat telwerk, deels een beroepsmisvorming, en het gesakker om een bij het schakelen doorslaande ketting! Een volgende collega bracht de tussenstand op 15 bikers!

Na een reeks bospaden bereikte ik op 23 km een plek waar ik in de verte bikers uit de tegenovergestelde richting zag komen, waardoor ik vermoed dat de verschillende afstanden hier weer samen kwamen. Ook omdat ik vanaf deze plek meer rijders te zien kreeg. Het ging een asfaltbaantje over om op de hoek van een bos weer tussen de bomen te duiken, een plekje mij bekend van eerdere edities of andere tochten. Een groepje van drie in een blauwe regenjasje gestoken rijders werd gevolgd door een duo en nog een groep van vijf. Niets dan bospaden werden ons deel tot omstreeks 26 km. Dezelfde ingrediënten, aangevuld met een snuifje singletracks tot 28,5 km om daar ingehaald te worden door drie curryworsten. Na een bocht op een bospad te hebben genomen zag ik achter me een ferm treintje naderen! Een ware aanslag op de frietketel onder de vorm van vijftien pittige rijders waarvan bijna de helft “Blauwe Kei” op hun kont had staan. Na nog eens drie exemplaren diende ik nogmaals een grote baan te kruisen.

Tot 30 km volgden redelijk vettige veldwegen met bij momenten slijk en plassen. Na een doornatte winter en de gesmolten sneeuw was het te verwachten dat niet de hele tocht over een droge ondergrond zou gaan. Samen met twee anderen bereikte ik een asfalt fietspad naast een zandweg waarop enkele zeer grote plassen stonden om op de plek waar ooit de bevoorrading van andere tochten stond (een keer in de zomer waar ik Bruce Wayne te zien kreeg en een keer in de winter met vuurkorf) met een metgezel het bos weer in te rijden (31 km). De ondergrond liet zien dat we zo stilaan de Witte Berg naderden. Er volgden nog bangelijke singletracks op en af en met het nodige bochtenwerk. Een echte speeltuin in het gezelschap van 8 anderen. En dan doemde de bevoorrading op. Maar in plaats van zich onmiddellijk op al het lekkers te kunnen storten, volgde eerste nog een proef! De Pelterplaaggeesten lieten namelijk iedereen in het zicht van de knabbelende voorgangers eerst de Witte Berg op rijden om op de top rechtsomkeer te maken en weer naar beneden gestuurd te worden. Een extra motivatie om boven en heelhuids weer beneden te geraken. Tijdens mijn eerste tochten in deze streek raakte ik hier nooit boven, maar gaandeweg leerde ik de beste weg naar boven kennen. Nu zie je trouwens veel beter dan vroeger een pad naar boven toe. Tussenstand van de voor mijn neus weggekaapte curryworsten: 15 + 42 = 57!

De bevoorrading op 32,5 km omstreeks 14.50 u was er eentje op “u” tegen te zeggen: bananen, appelsienen, frangipane, wafels, soep en drank in overvloed. Wie hier niets naar zijn zin vond is een moeilijke mens! Er was nog redelijk wat beweging en de rijders bleven toekomen. Zoals te verwachten was, werden we naar de achterkant van de Witte Berg gestuurd om daar weer naar boven gejaagd te worden. Of ik er langs die kant op geraak, verschilt van keer tot keer. Soms lukt het, soms niet. Omdat mijn voorgangster stil viel ter hoogte van de dikke wortel en vooral mede omdat mijn ketting weer onheilspellende geluiden maakte na het schakelen, is het een klim in twee beurten geworden. Ondanks het feit dat ik weet dat er na de top links een beter paadje tussen de bomen ligt, ontkwam ik bij de afdaling niet aan het losse zand. Weer naar boven op de tweede bult, rechtsomkeer en door het losse zand naar beneden. Dan direct weer naar boven, wat me nog nooit volledig rijdend gelukt is omwille van het mulle zand. Via het smalle paadje weer naar beneden om daar een ander dan het gebruikelijke bospad in te slaan. Er volgden bredere bospaden waarop sporen als tracks ontstaan waren en die me doorheen lichte en donkere bossen voerden. Hier was het iets drukker op de paden met een ruwe schatting van 12 metgezellen in de schier eindeloze bossen. Op een kort stukje waar we door een lint van tegenliggers gescheiden werden, zag ik de United Bikers-vrouw en enkele mannen die ik aan de bevoorrading had zien staan en nog al te zien kreeg op tochten in deze regio me tegemoet komen gereden.

Op 37 km kreeg ik vanuit het bos de bekende gecamoufleerde omheining van de Ford testbaan te zien. Het ging daar kort even langs. Aan de geluiden te horen werd er gereden. Brede en smalle boswegen waren voor ons uitgestippeld. Ik deelde ze met een zevental anderen. Mijn vermoeden werd bevestigd. Omdat het niet het eerste tochtje is dat ik hier rijd, begin ik zo stilaan te weten waar we naartoe gestuurd zullen worden, ook al zou ik die plaatsen niet op eigen houtje kunnen terugvinden! Omstreeks 37 km kregen we inderdaad de iets technischer singletrack op een hoogte in het bos voor de wielen. Op en af over een paar heuveltjes en doorspekt met vele korte bochtjes rond boomstammen. Wetend dat ik hier vorige zomer ooit heb rijden sukkelen, bracht ik het er deze keer met een sputterende ketting eigenlijk zeer goed van af. Slechts twee keer voetje aan de grond. Een klimmetje na een korte bocht haal ik enkel met veel geluk! Tijdens zo’n klimmetje zag ik lager plots een wiel de lucht in gaan. Daar ging er eentje over de kop! Hij moest even bekomen, maar er was een makker bij en een andere rijder daalde af om te zien of alles in orde was. Eens weer beneden brachten paden me weer tot aan de rand van het bos met aan de andere kant van het omgeploegde veld een hoek van de omheining van de testbaan.

Na 40 km trof ik weer een splitsing tussen de 23 km en de andere routes. Dit ter hoogte van het meer aan een zandgroeve. Tien bikers komen bij op de rekening van de frietpot. De singletrack loopt even naast de groeve, om opgevolgd te worden door bredere boswegen met twee sporen. Om dan het bos in te duiken over een singletrack en verderop even te raken aan de asfaltbaan door, ik vermoed, Lommelzand (41 km). Daarna bereikte ik weer een singletrack die door een veld gescheiden wordt van de omheining van de testbaan. Dit smalle pad voert er tussen een lage prikkeldraad en het bos naast een metalen uitkijkpost voor mensen die reeën willen observeren (42 km). In het gezelschap van nog een curryworst reed ik daarna voorbij het mooie nieuwe huis (manege) dat ik indertijd nog in aanbouw heb geweten. Het ging er rechtsaf. Als je er linksaf slaat, kom je aan het einde van het pad uit naast het voetbalveld van Lommel-Kattenbos. Ontdekt bij een andere tocht! Van 42,5 km tot bijna 44 km volgde de bekende track die naast de spoorweg loopt tot aan de eerstvolgende overweg ter hoogte van een kruispunt van zandwegen. Op het betonnen fietspad krijg ik nog eens vijf lotgenoten te zien.

Op 44,5 km kruiste ik de bekende rustige asfaltbaan door Lommelzand om een paadje naast een meer (van de zandgroeve?) te treffen. Dan volgde een iets vettiger stuk met de twee bekende dropkes, waarvan één met dikke wortel. Een dikke kilometer later reed ik er op de bekende zanderige singletrack in de buurt van het kruispunt van de grote wegen van Mol naar Lommel en Overpelt en van Hasselt naar Eindhoven, waar de spoorweg deze laatstgenoemde baan kruist. Vier bikers passeren me tijdens een korte stop. De laatste ervan was Jan uit Poppel, leren kennen tijdens een mountainbikeweekend in Daverdisse, georganiseerd door een gemeenschappelijke kennis. Minder dan half zo oud en drie maal zo snel als ondergetekende! Of zijn vader er bij was heb ik niet kunnen zien!

Het slot van de tocht bracht de bikers over de bekende en minder bekende, er liggen er immers zo veel, paadjes en tracks in de bossen van Holheide of Holven, waarbij we nog twee keer de drukke baan dienden te kruisen. Omstreeks 48 km hadden de parcoursbouwers enkele stukken singletracks vers aangelegd om de verbinding met bestaande paden te verzekeren. Het was er voor mij wat lastig rijden omwille van de losse omgewoelde ondergrond, als bladgrond in een bloempot, en enkele zeer korte bochtjes rond boomstammen. Hopelijk rijden de Peltercrossers deze verse paadjes wat meer in tijdens hun lokale ritten. Tot de laatste kilometers volgde nog een overaanbod aan singletracks in het bos naast het voetbalveld om in de nabijgelegen woonwijk rond de kerk van Holheide te arriveren. Schatting van het aantal geziene bikers tijdens de laatste etappe: 20. Dit brengt het totaal op 57 + 59 = 116. De door een aggregaat aangedreven bikewash was nog operationeel en in gebruik. En ik was, ondanks het eenzame einde, niet de laatste die toekwam. Het tellertje toonde 53,50 km.

Na de wasbeurt de fiets aan de auto afgedroogd met een vod, want thuis wassen kon ik vergeten omwille van nog een lange reis huiswaarts. En voor zondag stond de marathon in Bergen-op-Zoom (NL) op het programma. De beloofde curryworst werd me vanuit het keukentje naast de zaal vriendelijk aangeboden en doorgespoeld met een drankje. Na een warme douche in de barak van de voetballers wachtte me nog een ferme trip huiswaarts. Zoals steeds een ferme tocht in de bossen vol paden en singletracks. Degelijk uitgepijld met zagemeel als extra verduidelijking. Bevoorrading, bewaakte bikeparking, bikewash en warme douches allemaal prima geregeld. Een warm aanbevolen Peltercrosserspareltje in het bosrijke Overpelt.

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you.be en op mountainbike.be!

20-02-2013 om 21:24 geschreven door StrammerMax

Toertocht (15-27-45 km) van Berkenbeek te Wuustwezel op zondag 10-02-2013.

Toen ik op deze zondagochtend om zeven uur uit mijn bed kwam bleek het buiten wel koud, maar lekker droog te zijn. Ik had op zaterdag de toer in Houthalen-Helchteren willen rijden, maar omdat daar pas vanaf de middag kon gestart worden en ik ’s avonds voor een etentje was uitgenodigd, was de bike dan toch maar op stal gebleven. Een reden te meer om vandaag buiten te komen, ook al moet ik me de laatste tijd meer en meer motiveren om te gaan rijden en kijk ik geregeld nog eens om naar mijn warme bedje met de goesting om terug onder de warme dekens te kruipen in plaats van in mijn fietspak de koude te trotseren! Wakker worden en een boterham verorberen duurde weer erg lang en eer mijn fietske op de drager stond ging het al in de richting van negen uur! Eens goed en wel op de zogenaamde Blokjesweg (Kalmthoutsesteenweg) in Kapellen bleek het landschap bedekt met een wit tapijt dat dikker en dikker werd naar Kalmthout toe. Hoe dichter ik de school voor Buitengewoon Onderwijs Berkenbeek in Wuustwezel naderde, hoe witter de omgeving. Daar viel de verse sneeuw zelfs nog omwille van de wind van de boomtakken. Ik kreeg een parkeerplek toegewezen op een grasveld op het schooldomein en stapte uit in een sneeuwtapijt van ettelijke centimeters! En dat terwijl er thuis, amper 20 km verder, geen sneeuw te bespeuren was! Me ingeschreven in de sporthal, mijn papiertje in de urne voor de te winnen mountainbike gedropt en om 9.30 u was ik op weg.

Het ging kort over het schooldomein en een heuveltje op om de bochtige track doorheen het donkere dennenbos achter de school te bereiken. Wie een toertocht op deze wijze kan openen, zit al direct als gebeiteld. De track lag er nat bij en was goed te berijden. Dat was minder het geval met de wegen die daarna kwamen. Vanuit het bos werden we namelijk over een breed pad gestuurd tussen bomen. De sneeuw werd door de wind van de takken van de bomen in mijn gezicht geblazen! Op het brede pad hadden de vorige rijders al een spoor als een singletrack in de sneeuw gebaand. Enige honderden meters verder dienden we wel heel wat modder te trotseren op vettige wegen tussen stroken bos. Op een bepaalde plaats stonden zodanig brede plassen dat de bikers hun heil zochten over een smal paadje tussen dicht op elkaar staande dennenbomen in het naastliggende bos. Daar was rijden bijna onmogelijk omwille van de laaghangende dode takken. Om daarna weer op de hoofdweg uit te komen die er daar even modderig bij lag. Ik hoopte dat het niet de hele tocht van dat zou worden, want dan zou het al snel mijn keel gaan uithangen! Een strook modder is niet erg, maar als men een ganse tocht moet baggeren, dan vind ik er al snel niks meer aan! Gelukkig bleef het dabben van korte duur. Omdat ik maar moeilijk vorderde, niet op dreef geraakte en door mijn te lage snelheid geregeld kwam vast te zitten in de modder, staken velen me voorbij. Het zag er al snel naar uit dat ik weer bij de hekkensluiters zou arriveren vandaag!

Eens de modderige paden tussen de stroken bos achter de rug waren, arriveerde ik in een oogverblindend wit landschap met de opkomende zon aan een blauwe hemel. Bredere dreven tussen de velden brachten me na 4 km tot aan de Kalmthoutsesteenweg, waar een seingever de oversteek van de grote baan bemande. Bevrouwde eigenlijk! Gedurende een kilometer volgden er een aantal landelijke wegen, in een wit jasje gestoken, zodat het nauwelijks te merken was dat het asfaltbaantjes betrof. Een veldweg leidde me daarna naar een strook bos waarin buitenhuizen gebouwd stonden. Het tellertje klokte toen 7 km af omstreeks 10.00 u. Een groot bord leerde me na 8 km dat ik het Domeinbos Noordheuvel bereikt had. Gedurende een tweetal kilometer konden we de paden in dit bos onveilig maken. Om nadien het bos te verlaten en enkele veldwegen en asfaltbaantjes te treffen. Via de Deureindsedijk bereikte ik een door een wit tapijt bedekte drukkere baan. Tenminste, daar reden enkele auto’s. Pas toen ik de grote lantaarnpalen opmerkte, viel mijn eurocent! Dit was de grote Bredabaan! Nauwelijks herkenbaar, terwijl ik hier al zo vaak gepasseerd ben op weg naar of van het werk wanneer ik de E19 wil vermijden! Na 14 km stuurde deze toertocht mij omstreeks 10.30 u over de Bredabaan! Niet voor lang, want korte tijd later bemerkte ik een bord dat de grens met Gooreind-Wuustwezel aangaf, waarna we de baan dienden te kruisen om een zijstraatje in te gaan dat al snel overging in onverhard.

Mijn vermoeden bleek te kloppen. We werden naar het voormalige klooster van de Witte Nonnen, de zusters Franciscanessen, gestuurd. Op dit ogenblik staat enkel de ontwijde kapel nog recht. Zij zal de enige herinnering blijven aan wat hier ooit is geweest. De rest van de nog redelijk moderne gebouwen is recent met de grond gelijk gemaakt. Jammer, weer een herkenbare plek die geschiedenis is geworden. Kempens Landschap kocht het omliggende park en bossen (40 ha), om deze toegankelijk te stellen en te bewaren voor de toekomst. Van 15 tot 17 km reden we over de kronkelende paadjes van het kloosterpark, kregen we van ver de kapel even te zien en deden we delen aan van de bossen die achter het domein tussen de Bredabaan en het Militair Domein gelegen zijn. Soms konden we een glimp opvangen van de huizen van Gooreind.

Na 18,5 km kregen we na een lastiger bosweg met wat slijk een kleine stop. Ik vermoed ter hoogte van de Hoeve Heidebloem, op het domein van het klooster. Deze hoeve werd aangekocht door de gemeente. De bijhorende schuur brandde in januari 2012 af en een aannemer sloopte per vergissing een deel van de hoeve in plaats van de schuur! Twee dames van Berkenbeek trotseerden er de koude om de bikers te voorzien van een wafel en drank. Gekozen voor een lekkere AA-drink. Er was hier meer keuze dan op de hoofdstop van vele andere tochten. Er was nog wat beweging, een groepje van vier Nederlanders kwam er toe. Om 11.00 u weer op pad om via een bospad en een vettige natte track de weg naast het militaire domein te bereiken. Een door een dikke laag sneeuw bedekt kiezelpad leidde me tot 22 km langsheen het bos en tussen lage struiken langsheen de randen van het militair domein.

Van 23 tot 24 km volgde een singletrack doorheen het bos dat niet ver van het centrum van Wuustwezel gelegen is. Dat verklaart ook de vele wandelaars met kinderen die er rondliepen in de verse sneeuw. Ik vermoed dat dit het Uilenbos is. Het was er nog volop aan het sneeuwen omwille van de sneeuw die van de takken van de bomen woei. Ik ben hier ooit tijdens opendeurdagen eens een bike mogen komen testen van een lokale fietsenhandelaar. Of hij goed reed? Dat mocht wel voor een fietske van 6000 euro! Dat was wat duur voor deze sterveling! Uiteraard werden de bikers vanuit het bos naar de technische singletrack naast de vijver gestuurd. Ik ben daar nooit gerust! De track loopt er met een paar ferme hoogteverschillen en uit de kluiten gewassen wortels vlak naast het water dat een stuk dieper gelegen is. Volgens een vrouw aan de bevoorrading was dit de E10-plas. Een Nederlander vroeg haar naar de naam van de vijver die we gepasseerd waren. Maar volgens mij had zij het niet bij het rechte eind. De E10-plas ligt op de grens van Sint-Job en Brasschaat.

Eens deze plek voorbij ging het de Kampweg over, dit is de grote baan van Brecht naar Wuustwezel die dwars doorheen het militair domein loopt. Aan de andere kant van de weg doken we de bossen van Het Marum in via de onverharde Schietveldweg. Toen ik op 25 km even halt hield op het kruispunt met de Vloeikensstraat aan het begin van een singletrack, kwam daar in de verte een oude open legerjeep inclusief een daar op gemonteerd kanon aan. Met in het voertuig het gezin van de huidige eigenaar! Twee Nederlandse bikers moesten daar om lachen! “Met een geweer er op”, hoorde ik de ene zeggen, “en dat mag hier allemaal!” Het Marum (± 315 ha) is het meest noordelijke deel van het Groot Schietveld en ligt links van de Kampweg richting Brecht en is al militair domein sinds de jaren 1890. Het gebied was tot voor kort een veiligheidszone bij schietoefeningen tot 7.000 meter en dus niet toegankelijk voor het publiek. In het huidige militaire gebruik is deze veiligheidszone niet langer noodzakelijk. Het Marum kan dus als veilige wandelzone worden opengesteld, ook op momenten dat er in de rest van het Groot Schietveld wel militaire activiteiten plaatsvinden.

Een korte singletrack leidde me doorheen een klein stukje bos van Het Marum om op 26 km een woonwijk met eenvormige witte huizen te bereiken. Na de doortocht van deze woonwijk volgde een vettig pad naast een sloot en een zeer modderige strook tot aan een straat aan de rand van bebouwde kom van Wuustwezel. 27 km. Veldwegen en een paadje langsheen een beek en een bos (29 km) brachten me na 30 km tot in het centrum van Wuustwezel. Daar ging het over een servitude langsheen lage beukenbomen met knoesten van stammen. We reden ook door een dreef die er uit zag als de vroegere oprijlaan naar een kasteel, maar waar langs weerzijden achter een rij bomen een straat lag met villa’s. Het ging de Bredabaan over ter hoogte van Meubelen Hofmans. Op 31 km kwam op het middaguur dan de bevoorrading die opgesteld stond voor de chirolokalen in een nieuwe wijk. Daar was keuze genoeg uit warme soep, bananen, wafels, , cup-cakes en ander snoepgoed, te veel om op te noemen. Er was sportdrank en er stonden flesjes en blikjes drank. Zo’n rijkelijke bevoorrading krijg ik enkel nog te zien tijdens de toertocht vanuit Kruishoutem-Lozer begin september! Daar kan je zelfs yoghurt eten! Omdat het winderig en niet al te warm was, niet al te lang blijven staan. Ook al omdat ik duidelijk bij de laatsten was om daar toe te komen. Er werd dan ook gestart met het opruimen van de dranghekkens waartegen de bikes konden geparkeerd worden.

Op 33 km bereikte ik de speelbosjes in de omgeving van het crossparcours. Daar ligt een singletrack die op een heuvelrug omheen een diepe zandput ligt. We werden een aantal keren vanaf de heuvelrug naar beneden in de put gestuurd en weer naar boven. Vanaf het bos werden we door het veld naar het nabijgelegen crossparcours geleid. Daar liggen een aantal kunstmatig aangelegde zandhopen omheen een stukje bos vol singletracks. In droge omstandigheden is het plezant om hier rond te rijden, maar dat was door de smeltende sneeuw en de bijhorende nattigheid nu wel even anders! Doordat ik wegzakte in het tot slijk verworden mulle zand kon ik geen snelheid maken om over de hoogste heuvels te geraken, terwijl me dit anders doorgaans wel lukt. Veel plezier heb ik hier deze keer dus niet beleefd! Alleen de tracks doorheen het centrale bos lagen er goed berijdbaar bij, maar daar kreeg ik dan weer te maken met de vele korte bochtjes. Van 34 tot 36 km reed ik sakkerend rond over dit lastige stukje van de toertocht. Weer door de weide naar het speelbos van daarnet om er nog een funstukje met leuke bochtige natte paadjes en tracks mee te kunnen pikken.

Ik kwam uiteindelijk terecht in de onverharde Koekoeksdreef om daar na 37 km een splitsing te treffen tussen de routes van 27 en van 45 km. Het was de eerste splitsing die ik te zien kreeg! Er zal er allicht nog een geweest zijn, vermits ik al 37 km gereden had, maar die is me niet opgevallen! Het ging naar rechts over asfalt om daarna linksaf te moeten en nogmaals linksaf om over een veldweg terug te keren in de richting van waaruit ik gekomen was. De veldweg liep tussen de terreinen van een boomkwekerij en een privaat bos. Toen ik aan het einde van deze Mastendreef een sanitaire stop hield zag ik verderop een auto tussen de bomen staan. Mijn vermoeden werd bevestigd! Het moet de auto geweest zijn van de seingeefster die me veilig over de Nieuwmoersesteenweg hielp ter hoogte van de bizarre kapel van Sterbos. Dan ging het even over het fietspad naast de grote baan door Sterbos om via een straat de Kalmthoutsesteenweg te bereiken. Even verderop ligt daar pal naast de grote baan een bos met vele singletracks waarvan dankbaar gebruik gemaakt werd. In de sneeuw was duidelijk te zien waar iedereen had gereden en hoe sommige bikers bepaalde bochten hadden afgesneden. Ik kreeg er even het gezelschap van een andere rijder. Het tellertje klokte 40 km af.

Na de doortocht van dit bos ging het over een zompige zandweg over het terrein van de boomkwekerij waarna een stukje asfalt volgde over een landelijke weg. Ik werd door de laatste seingeefster nogmaals de Nieuwmoersesteenweg over geholpen. Links van me zag ik verderop de schoolgebouwen van Berkenbeek staan. Ver kon het niet meer zijn! Ik kreeg er nog een lastige dreef voor de wielen. Die dreef lag nergens effen, alsof er tanks door reden, en stond vol brede diepe plassen, zodat je soms over de rand moest laveren om te kunnen passeren, hopend dat, indien je zou omvallen, het niet langs de slechte kant zou zijn! Het was er ook ferm stompen door de modder. In de verte zag ik nog een biker naderen en die slaagde er niet in van me in te halen, iets wat zelden gebeurt! Ik was dus niet de enige die het hier knap lastig had! Uiteindelijk bereikte ik weer de Nieuwmoersesteenweg schuin tegenover de school en was de rit na bijna 45 km rond.

Op de plek van de bikewash waren overvloedig water spuitende tuinslangen ter beschikking. De jonge kerel die me zijn slang overhandigde wist niet goed hoe hij ze weer dicht moest krijgen. Mijn fiets was zo weer schoon! En met wat gepruts kon ik de slang doen stoppen. Er stonden nog redelijk wat fietsen in de bewaakte parking. De mountainbike was al verdwenen, door de winnaar mee naar huis genomen en ook met de andere kleine prijzen had ik geen geluk. Nog een boterham met kaas doorgespoeld met een frisdrank. Omdat ik geen bekenden spotte, buiten een mij onbekende man die ik al zo vaak op tochten gezien heb, ben ik spoedig weer huiswaarts gekeerd. De winterzon had intussen al een deel van de sneeuw rond m’n auto doen smelten. Toen ik thuis mijn auto stond te wassen, iets wat echt nodig was, werd ik aangesproken door iemand die veertien jaar geleden mijn levensweg kruiste en waarvan ik sindsdien nooit nog wat van gehoord of gezien had! De toen jonge knul stond voor de verscheurende keuze tussen een mogelijke professionele wielerloopbaan of hogere studies! Hij koos voor het tweede en woont nu sinds twee jaar op tweehonderd meter van mijn voordeur! Voorlopig nog, want hij verhuist voor zijn job voor enkele jaren naar Duitsland. Ik had de man al wel een paar keren zien toekomen met zijn koersfiets toen ik mijn bike stond te wassen, maar had geen benul van wie het was! De wereld is klein!

De toertocht vanuit Berkenbeek kreeg door de sneeuw wel een bijzonder cachet mee. Het is trouwens niet de eerste keer dat deze tocht in bar winterweer gereden wordt! Een echt superparcours kan je in deze streek niet uitzetten en hoogtemeters zijn er in deze landelijke omgeving niet te rapen, maar er komen toch een aantal plekken aan bod die niet door andere toertochten worden aangedaan. De organisatie was zoals steeds tiptop in orde met bikeparking, bikewash en een après waar je ook iets te eten kunt kopen. Het gebruik van verschillende soorten pijlen door elkaar kan bij sommigen misschien wel voor verwarring gezorgd hebben.

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you.be, mountainbike.be en mtb-you.nl!

15-02-2013 om 23:31 geschreven door StrammerMax

Toertocht (19-28-45 km) van de Hoogstraatse Wielertoeristen te Hoogstraten op zondag 03-02-2013.

Uit sympathie voor een aantal collega’s en oud-collega’s die lid zijn van de Hoogstraatse Wielertoeristen op deze zondag afgezakt naar één van de meest noordelijke plaatsen van de provincie Antwerpen. Daar ligt de stad (sic) Hoogstraten met haar deelgemeenten in de middelste “bult” van de provincie Antwerpen. Het parcours flirtte er bijgevolg met de landsgrens tussen België en Nederland die hier een grillig verloop kent. Het is de plek waar ik al 27 jaar mijn leven slijt tijdens mijn dagelijks werk en ook de plaats waar ik zeven jaar geleden mijn eerste ritjes met de bike reed. De tocht vertrok vanuit het Klein Seminarie, één van de drie grote scholen in deze landelijke gemeente. Parkeren kon op de speelplaats, de inschrijving was in de refter en de feestzaal was ingericht voor de après. Me ingeschreven met m’n oude lidkaart van de VWB die nog door de scanner geaccepteerd bleek te worden. Voor drie euro kon ik van start gaan. Na afloop zouden er 300 zwartrijders geteld zijn! Er waren 700 betalende deelnemers en iemand van de club heeft in de buurt van de bevoorrading staan tellen! Helaas zijn er blijkbaar zo veel mensen die drie euro te veel vinden als tegenprestatie voor de door de club geleverde inspanningen. Want daags tevoren waren deze mensen al van voor acht uur ’s ochtends in de weer om alles voor te bereiden. Er was ook gezorgd voor een zeer verzorgde afpijling, duidelijke splitsingsborden en bordjes die het nummer van de pechzones vermeldden.

Ik kreeg een parkeerplek toegewezen vlak bij de inschrijving en om 9.15 u kon ik van start gaan via het achterpoortje van de school om rechtsaf de nieuwe woonwijk te bereiken en na het kruisen van de Vrijheid de Gelmelstraat in gestuurd te worden richting Wortel. Ter hoogte van de jeugdgevangenis ging het een veldweg in en het bruggetje van de Mark over. Even verder een geherwaardeerde voetweg in, meer bepaald een smal veldwegeltje dat me langsheen de Laermolen en het geelgeschilderde Withof naar Minderhout voerde. Na 3,50 km ging het vlak voor de kapel rechtsaf om via de zogenaamde Rode Weg de landsgrens te overschrijven naar Castelré toe, een gehucht van Baarle-Nassau. Daar ging het linksaf een brede zandweg in die er nu vrij goed berijdbaar bij lag. Tijdens de zomermaanden kan dit pad een echte zandbak zijn! Eens voorbij een aantal schilderachtig gelegen oudere verbouwde hoeven ging het van het zandpad af de bossen in na 6,30 km. Daar ben ik ooit tijdens een eigen ritje met mijn schoen achter een verborgen ijzerdraad blijven hangen en ferm ten val gekomen! De littekens daarvan zijn nog steeds zichtbaar op mijn onderbeen. In het bos troffen we een natte maar goed berijdbare singletrack met enkele bochtjes en wortels om uiteindelijk weer op dezelfde bredere zandweg uit te komen en verder te fietsen in de richting van Hal. Daar splitste de kortste route van 19 km zich af van de trajecten van 28 en 45 km op bijna 8 km van de start.

Voor de langste routes ging het linksaf een pad in naast de rand van een bos om er daarna in te duiken. In dit bos liggen inderdaad een aantal mooie tracks verscholen en slingeren de paadjes zich tussen de stammen van de dennenbomen en over enkele kleine bultjes en putten. Op een bepaald ogenblik voerde de track ons tot vlak achter het voormalige klooster Mariaveld van de zogenaamde “Duitse nonnen” dat langsheen de Bredaseweg, de baan van Minderhout naar Meerle, gelegen is. Op een splitsing van singletracks trof ik daar de scheiding tussen de routes van 28 km en van 45 km. Even later kwam ik vanuit het bos het fietspad langsheen de Bredaseweg op gereden en ging het rechtsaf in de richting van Meerle. Vlak voor Café-Taverne ’t Heike dook ik na 11 km en omstreeks 10.00 u via de openstaande poort het privaat bos van Heerles Hof in. In deze statige bossen kregen we onbekende en weinig bereden paadjes voor de wielen. Omstreeks 13,5 km kon ik van tussen de bomen in de verte de Bredaseweg zien liggen. Gedurende maar liefst vijf kilometer konden we van deze unieke omgeving genieten, want pas op 16 km kwam ik er weer uit de imposante bossen tevoorschijn. Daarna voerden en veldweg tussen rijen bomen en een dreef langsheen een gracht me weer tot aan een asfaltbaantje, ik vermoed Heerle, ter hoogte van een straat die Habelaar heet, in de buurt van de zogenaamde Blauwbossen op de grens met Meerle en op een boogscheut van de landsgrens. 18 km omstreeks 10.30 u.

Het ging dan rechtsaf en even over het asfaltbaantje Heerle richting de Bredaseweg, terwijl ik links in het beukenbos vele bikers zag rijden over de bekende lussen. We verlieten het asfalt en werden naar de toegangspoort van de steenbakkerij Desta geleid. Via enkele paletten bakstenen bereikten we de zanderige terreinen achter de steenbakkerij en naast de visvijver. Na 19,5 km werden we over één van de lagere heuvels van het terrein van de bijbehorende manege geleid. Ooit aangelegd als parcours voor de paarden en goed voorzien van enkele uit de kluiten gewassen zandhopen, afkomstig van de afgravingen voor de ontginning van klei voor de steenbakkerij, fungeert deze omgeving sinds enkele jaren als decor voor de jaarlijkse veldrit Superprestige Hoogstraten. Dit jaar op zondag 10 februari, dus exact een week na deze toertocht. Vorig jaar vielen beide evenementen samen. Als echten werden we dus over een klein stukje van het parcours van de superprestige gestuurd! De houten paaltjes voor de parcoursafbakening stonden al klaar! En in augustus hebben op de terreinen van de manege de Antilliaanse Feesten plaats. In het zog van een andere tragere oudere biker kroop ik de heuvel op. De rest van het terrein deden we niet aan. Het zal er ook zeer zompig bij liggen na de dooi en de regen van de afgelopen weken. En de grote zandhopen zijn toch enkel weggelegd voor de echte bikkels.

Eventjes over het asfaltbaantje Blauwbossen om tegenover de manege opnieuw de bossen in te duiken en het private beukenbos te bereiken waarin een zeer lange track ligt die zich met ontelbare korte bochtjes tussen de boomstammen slingert. Voor mij reed een man aan mijn gebruikelijke tempo en achter me de man waarmee ik daarnet op de heuvel had gestaan. En aldus passeerde dit leuke pad onder mijn wielen tot omstreeks 22 km, onmiddellijk gevolgd door een singletrack. Deze leidde naar een straat die Gouverneursbossen heet om er na een haakse bocht in dit betonbaantje de gelijknamige bossen in te duiken. Dit over een bospad met enkele nattere plekken dat me gedurende bijna een kilometer recht op recht doorheen het bos voerde. Dit alles nog steeds in het gezelschap van andere deelnemers, waaronder een rijzige Nederlander die me in zijn fluoroze fietspak op een cyclocrossfiets voorbij vloog. Naar het einde toe staat er op een kruispunt van boswegen een groot huis verdoken tussen de bomen. We dienden er een straat (Gouverneursbossen?) te kruisen om de private oprit naar een huis toe in te rijden. Een huis dat me eerder doet denken aan een verbouwde kapel. Naast het huis af het omgeploegde veld in dat er zeer modderig bij lag, dus was het voor mij even lopen om het volgende bos in te duiken. Daar troffen we een leuke singletrack over enkele hogere bultjes en als ik het me goed herinner over een voor de gelegenheid zelf aangelegd bruggetje over de Mark.

Even later bereikte ik opnieuw de asfaltbaantjes van het landelijke gehucht Hal met het kapelletje en enkele eenzame boerenhoven. Onder een hangar op het erf van één van deze hoeven stond de bevoorrading opgesteld op 25 km van de start. Een fikse rukwind van tussen de gebouwen blies mijn bike omver en even later nog deze van iemand anders. De tomatensoep werd aangeboden in grote goed gevulde bekers. Die kon niet anders dan lekker zijn, wegens van de hand van één van mijn makkers. Ik had ze de vrijdag nog zien klaargemaakt worden! Verder nog een partje appelsien, een halve banaan en een wafel achter de kiezen gestoken en doorgespoeld met een beker iets te zoete sportdrank. Dit alles aangeboden door de Hoogstraatse Wielertoeristen (M/V) ter plekke. Hooguit een tiental minuten blijven staan en om 11.15 u was ik weer op pad. Wie de landkaart eens goed bekijkt ziet dat er op deze plek een stukje Nederland in België steekt, zodat we dra weer de grens over waren op een asfalt fietspad langsheen een zanderige veldweg om linksaf een zandweg in te slaan die na geruime afstand uitkomt op de Rode Weg, de volkse benaming van de baan die van Minderhout naar Baarle-Hertog voert. Zo ver reden we niet, want we doken haast onmiddellijk de naastliggende bossen in om er vergast te worden op een lange singletrack die zich evenwijdig met de Haldijk met de nodige bochtjes tussen de boomstammen slingert in dit grensgebied. Het was alsof er geen einde aan kwam.

Uiteindelijk kwamen we uit het bos tevoorschijn en werden door twee seingevers, die trouwens ook aan andere oversteken te vinden waren, veilig de Rode Weg over geholpen om via de tegenoverliggende zandweg het domeinbos Schootse Hoek te bereiken. Daar werden we over enkele bospaden en tracks gestuurd. Een mij bekende korte singletrack die er toch redelijk vettig bij lag in vergelijking met de rest, leidde mij tot aan het zanderige grenspad. Dit pad ligt, zoals de naam zegt, pal op de Belgisch-Nederlandse grens. Daar trof ik na 29,5 km en omstreeks 11.40 u de splitsing tussen de 43 km en de 19-28 km. Een biker sloeg af op de kortere routes richting Wortel en Minderhout, voor mij ging het linksaf over het grenspad richting Wortel Kolonie. Af en toe verliet de route het zanderige grenspad (in de zomer een echte zandbak) om de naastliggende stukken bos op te zoeken. Uiteindelijk bereikte ik de uitlopers van Wortel Kolonie op de landsgrens. Om er na 32 km voorbij het schilderachtige Bootjesven van de voormalige Rijksweldadigheidskolonie (lees landloperskolonie) te rijden. Vorige week nog werd hier duchtig geschaatst en gegleden op het dichtgevroren ven. Het winterzonnetje van vanochtend begon zo stilaan plaats te ruimen voor loodgrijze wolken.

Enkele typische dreven voerden me, deels over een stukje van de groene vaste route, over het prachtige domein van Wortel Kolonie. Eerst in een meer open gebied, daarna doorheen de statige bossen. Een groep ruiters kwam me tegemoet gewandeld en ze kozen verdomd nog het beste spoor op het zompige bospad. De mij bekende lastige dreef, omdat de bodem er vol stenen steekt, lag er nu helemaal gehavend bij omwille van bomenkap. Toen ik deze dreef bereed wist ik al direct hoe laat het was! Letterlijk bijna middag en figuurlijk omdat dit betekende dat ik naar het meer technische stukje op de groene vaste route geleid werd. Drie jonge snaken die me inhaalden wisten dat blijkbaar ook, want ik hoorde er iemand zeggen dat “hier het rottige stukje ging komen”! We bereikten inderdaad het in Merksplas gelegen Staakheuvel. Een bosrijke plek, doorsneden door enkele kalme baantjes waarlangs buitenverblijven staan in de buurt van de verffabriek Reva.

In de bossen ligt hier een stukje van de vaste groene route dat zich met ontelbare te korte bochtjes omheen de vele boomstammen slingert. Toen ik hier in den beginne met een kameraad op eigen houtje kwam rijden, kreeg ik hier altijd de doodsteek! Dat paadje was de nagel van mijn doodskist! Het trio van daarnet stond aan de kruising met een asfaltbaantje met pech langs de kant. Ze bleken toch niet zo jong te zijn als ik dacht! Ze gaven de indruk dat te zijn omdat ze zo mager waren! Panlatten die geen gewicht hoeven mee te slepen! Tot 36,5 km reed ik over de megabochtige singletrack van Staakheuvel tegen de richting van de groene vaste route in. Met slechts één keer voetje aan de grond te hoeven zetten, een persoonlijk record! Omstreeks de tijd dat ik met biken begon en deze vaste route kort daarna werd uitgezet, waren de optrekjes hier nog vrij nieuw. Het nieuw was er zeven jaar later duidelijk af en de omgeving bood maar een groezelige aanblik! Er stond ook redelijk wat te koop! Op 37,5 km om 12.15 u had ik het slingerpaadje achter de rug.

Vanaf de zandweg Pampa tussen de buitenhuizen bereikte ik een vrij natte singletrack die me weer naar de bossen en de dreven van Wortel Kolonie voerde. Op een asfaltbaantje stak het trio van daarnet me weer voorbij. Ze hadden het gezelschap van nog drie anderen gekregen. Linksaf een brede dreef in van waaruit ik de kenmerkende witte in erfpacht gegeven koloniehuizen in de verte kon zien staan. Op bijna 42 km bereikte ik de rand van de bebouwde kom van Wortel. Daar ging het een mij bekende zandweg in alwaar een bordje de laatste vijf kilometer aankondigde. De zon was weg en de wind speelde mij al een tijdje serieus parten. Het pad ging van zand over in verhard ter hoogte van de Torendreef die langsheen het landloperskerkhof doorheen de bossen naar Bootjesven loopt. Na het kruisen van de rustige Beukendreef bereikte ik Poeleinde in Wortel.

Een oude smalle voetweg leidde me voorbij een villa om een veldweg te bereiken die langsheen het schilderachtig gelegen en gerestaureerde huis van collega Joke leidt. Die veldweg lag er vrij modderig bij. Ik kwam uit achter de jeugdgevangenis van Hoogstraten en dokkerde over het kasseiwegeltje richting de grote baan van Hoogstraten naar Wortel en Merksplas. 44,50 km. De baan gekruist om de statige en pas heraangelegde Lindendreef te bereiken met zicht op de indrukwekkende toren van de Sint-Katharinakerk en bebouwd met fraaie woonhuizen uit oude en nieuwe tijden. Na 47,50 km bereikte ik weer de plaats waar ik vertrokken was.

Ondanks het feit dat ik in deze streek op eigen houtje zonder veel moeite een toer van 50 km of zelfs meer uit mijn hoge hoed zou kunnen toveren, kon deze tocht me toch zeer bekoren. Zeker het eerste deel over minder bekend terrein, met inbegrip van de anders ontoegankelijke private domeinen. De afpijling was prima in orde en zeer verzorgd met pijltjes die bevestigd waren aan in de grond gestoken stokjes. Duidelijk aangegeven splitsingen met een eindje na de splitsing telkens een bevestiging van de gevolgde afstand. Bevoorrading en organisatie zoals elk jaar tot in de puntjes verzorgd. Hoogtemeters kan je hier niet komen rapen, maar de tocht voert doorheen een afwisselend landschap met veel bos en mooie singletracks. En ondanks de recente dooi en een natte winter lagen de paden er vrij droog en goed berijdbaar bij.

Het verslag van deze toertocht is al te lezen op mtb.you.be, op mountainbike.be, op mtb.you.nl en op mountainbike.nl!

06-02-2013 om 00:00 geschreven door StrammerMax

Toertocht (12-24-34-44 km) van WTC De Spoortrekkers te Balen op zaterdag 02-02-2013.

Ook al zag het weer er ’s ochtends niet al te denderend uit, na verloop van tijd begon de lucht tekenen van blauw te vertonen en kregen we eindelijk nog eens wat zon te zien. Dus toch naar Balen afgezakt met de hoop op een droge rit van WTC De Spoortrekkers. Om 14.00 u was ik ter plekke en kon ik van start gaan. Aangezien de startlocatie temidden van de zanderige duinen van Keiheuvel gelegen is, zaten we op vijf meter van de start en na het afgeven van je inschrijvingsbewijs aan de man die daar had postgevat, onmiddellijk in de dennenbossen. Na een honderdtal meter ging het even nog een asfaltbaan over om de bossen aan de overkant in te gaan. Het verslag kan hier kort zijn, want gedurende zeven kilometer kregen de bikers niets dan singletracks voor de wielen geworpen. Met, zoals later nog enkele keren zou gebeuren, het kruisen van een brede zandweg waarnaast een betonnen fietspad was aangelegd. Het ging kort even over dit fietspad om weer de bossen in te duiken en op 8,5 km voorbij een tussen de bomen verscholen camping te rijden. Plezante paadjes op en af over heuveltjes in de dennenbossen werden ons deel.

Op 10 km bereikte ik samen met een duo een zanderige plek op de open heide en kwam er even vast te zitten in het mulle zand, in het zicht van een groep uitgelaten (met twee betekenissen) mannen die daar op wandel was. Op iets minder dan 12 km kwam aan een bos na een open plek de eerste splitsing tussen de routes van 24 km en 34-44 km. De kidstoer had zich al eerder van het parcours losgemaakt, maar we zouden deze nog een aantal keren opnieuw treffen. Want ook voor de kleinsten waren de mooiste paadjes uitgekozen. Ik was redelijk goed opgeschoten, want nauwelijks een half uur op pad. De United Biker en diens zoontje met wie ik al een tijdje haasje-over had gespeeld kozen voor de route van 24 km, ook al hoorde ik de vader nog een poging ondernemen om zijn zoon tot een langere afstand aan te porren! Maar die had daar geen oren naar. Zelf gekozen voor het parcours van de langste afstand en die bracht me na 13 km langsheen een zone met buitenverblijven in de bossen, eerder een soort kampement. Er waren mensen op hun bosgrond aan het werk en de honden die ze bij hadden maakten veel kabaal als er bikers passeerden. Die hebben zich de hele dag schor kunnen blaffen. De omgeving zag er maar rommelig uit. Niet te schatten hoeveel brol de mensen naast hun optrekje stockeren!

Er volgde een kort stukje eigenhandig aangelegde singletrack, te zien aan de omgewoelde ondergrond, om de verbinding te maken met een volgend bospad. Er volgden zeer leuke en superdroge zandpaden, boswegen en singletracks. Het was een plezier van nog eens droog te kunnen fietsen in de zonneschijn. Na 15 km trof ik de splitsing tussen de 35 km en de 45 km. Voor de langste route volgden mooie paden op en af doorheen de bossen waar het leuk op rijden was. Op 18 km voegden de twee afstanden zich weer samen. Ik was toen nauwelijks een uur onderweg. In de daaropvolgende dennenbossen trof ik twee keren een groepje van drie bikers die me voorbijstaken. Bossen en niets dan bossen werden m’n deel. Omstreeks 22 km voerde de route me langsheen een aantal eerder vervallen buitenhuizen, inclusief een half vernielde caravan, die vanuit het bos uitkeken op een open zandvlakte. Aan de overkant van deze vlakte zag ik een biker in wit-blauw pak tussen de bomen rijden. Even later reed ik zelf aan de overkant om het geheel nog eens van verder af te kunnen aanschouwen. Het paadje op de bosrand dook opnieuw tussen de bomen de bossen in om over te gaan in een singletrack die gevolgd werd door een donker bospad. Ook daar stonden een aantal chalets verscholen tussen de bomen, weliswaar in betere staat dan dezen van daarnet. Uiteindelijk arriveerde ik aan de rand van het Domeinbos De Most in Balen. Daar stond ik weer op het betonnen fietspad na dik 23 km omstreeks 15.30 u. Veel andere deelnemers had ik niet meer te zien gekregen. Enkel drie duo’s en twee keer een enkeling.

Aan het fietspad splitste de kidstoer zich weer af van de andere routes, waardoor de kinderen een redelijk zompige en iets lastiger en technischer singletrack, evenwijdig met het fietspad, bespaard bleef. Ik vermoed zelfs dat de kids over het fietspad gestuurd werden. Na dit vermoeiender intermezzo volgden weer ontelbare bospaden om van te genieten in dit mooie zachte en zonnige winterweer. Na bijna 27 km bereikte ik om 15.45 u de bevoorrading. Die stond in vogelvlucht niet ver van de start. In de verte zag je de geparkeerde wagens staan. Omdat het eerste deel van deze tocht omwille van de mooie omgeving en geliefde paadjes zo in de smaak viel en de stop niet ver van de starplaats lag, verkozen meerdere bikers de eerste lus twee keren te rijden in plaats van de hele toer te fietsen zoals hij uitgestippeld werd. Aan de stop was nog genoeg voorhanden. De uitgeschepte soep was al wat afgekoeld, er was keuze uit suikerwafels en gewone droge wafels en als fruit lagen er bananen. De mannen ter plekke waren al begonnen met de opruim.

Na de stop ging het de meer bewoonde wereld in en werden we in de richting van een in de steigers staande watertoren in Gerheide gestuurd. Even verder kreeg ik op een asfaltbaantje en landweg een fikse hagelbui te verwerken. Die ijzige bolletjes in mijn gezicht gekatapulteerd krijgen deed geen deugd. Was de fiets tot dan toe zeer proper gebleven, hier konden we helaas een kruis maken over een aankomst met een moddervrij rijtuig! Want ik trof er het eerste vettige stuk van deze rit onder de vorm van een modderige veldweg in de Lariëndijkweg die me op 30 km tot aan een grote baan in Mol (Mol-Wezel volgens de kaart) voerde. De meest vettige stroken toch maar even te voet gelopen teneinde mijn energie wat te sparen. Na een kort intermezzo doorheen een bewoonde wereld bereikte ik een bos waar particulieren druk in de weer waren met het vellen van bomen. Er waren nog ontelbare bomen gemarkeerd met witte en oranje tekens. We konden er nochtans zeer mooie paadjes berijden en daar zal dus vermoedelijk spoedig een einde aan komen wanneer alles kaalgekapt is! Helaas!

Van 31,5 km volgde een dikke kilometer zeer mooie paden doorheen ditzelfde bos, hier zonder gemarkeerde bomen, over bultjes en heuveltjes op en af. Om er na 33 km midden op een singletrack een splitsing te treffen tussen de 24 km en de 34-44 km. Ook al had ik in het begin flink gereden, intussen was het toch al bijna 16.30 u geworden! Na deze splitsing kreeg ik nog een groepje van drie jonge knullen te zien en passeerde ik twee bikers die ik aan de stop had gezien. Ze stonden aan de kant om een lekke band te vervangen. Ik heb ze nadien niet meer gezien. Het zou me niet verwonderen dat het kerels waren die al een tweede keer onderweg waren! Kort daarna trof ik op 34 km nogmaals een splitsing tussen de routes van 34 km en van 44 km ter hoogte van een grote baan. Ondanks het al gevorderde uur toch gekozen voor de afstand waarvoor ik gekomen was. Van 36 tot 37 km reed ik doorheen de bewoonde wereld over een door villa’s omzoomde asfaltweg om de Stappersdijk te bereiken.

Hier volgde nogmaals een vettiger doortocht naar een bos toe. Het baggeren werd echter al snel beloond met plezante singletracks op en af tussen de bomen. Ik kreeg er wel even het gezelschap van een knaap die daar met een motor over de paadjes aan het crossen was, maar hij had slechts een beperkt actieterrein uitgekozen om te spelen. Het geronk van de motor stierf dus al snel weer uit toen ik verder over de vele bospaadjes reed. Deze brachten me uiteindelijk naar een mij uit andere tochten bekende plek, meer bepaald het stuk bos dat door betonplaten van de omgeving is afgesloten. Bij een eerdere tocht (Off Road Bikers Mol, 15-09-2012) die hier passeerde stonden hier donkerbruine kalveren die aan kwamen gelopen toen ik er even halt hield. Toen ik ook deze keer even stopte stond er ineens een late biker naast me die vroeg hoeveel kilometer ik al had gereden. Zijn tellertje had het opgegeven. Wel, ik had toen 39 km en ver kon het dus niet meer zijn. Althans, dat vermoedde ik! Lang hoefde het ook niet meer te duren, vermits het intussen al bijna vijf uur was! Daardoor scheen de ondergaande zon me recht in de ogen, zodat het goed opletten was voor de pijlen!

Het ging rechtsaf naar de andere kant langsheen de betonplaten over een smal paadje om een waterrijke omgeving te bereiken met links een gracht die nu tot aan de randen vol stond en rechts een aantal vijvertjes en waterpartijen. De plek kwam me niet onbekend voor en mijn gok bleek de juiste te zijn, ook al kon ik me niet herinneren dat er aan de linkerkant ergens een grote hangar staat. Even later hoorde ik het geluid van een voetbalwedstrijd en kreeg ik de achterzijde van het vervallen casino van Mol-Gompel (1920) te zien. Ik rijd er dan altijd eens naartoe, ook al gaat de toer de andere kant op. Elke keer zijn er meer ruiten ingegooid en ziet het er meer verkommerd uit dan tevoren. Wraakroepend! Eerst alles laten verrotten om nadien fortuinen te spenderen aan de restauratie. Als dat er ooit van komt. Er schijnt discussie over de eigendom ervan te zijn. Alleen al voor de bizarre torentjes zou men het gebouw moeten behouden! En dan al de kleine arbeidershuizen die er rond staan! Spijtig genoeg zijn sommigen daarvan ook door mislukte opsmuk naar de knoppen geholpen. Zulke plekken zouden mits wat overheidssteun in hun geheel aangepakt moeten worden om ze voor de toekomst te bewaren. Op het plein voor het casino stonden aan de grote baan drie bikers die vermoedelijk verkeerdelijk naar links waren afgeslagen. Ik was er trouwens tijdens de heenrit naar de start gepasseerd omdat reeds in Wommelgem was aangekondigd dat de douaneparking langsheen de E34 in Postel afgesloten is, waardoor ik veiligheidshalve de afrit eerder had genomen. Blijkbaar is het dus bekend dat deze illegale afrit veelvuldig gebruikt wordt! Zo stond ik na 41 km omstreeks 17.00 u nog eens op deze merkwaardige plek in Gompel.

Het ging even over het fietspad naast de grote baan tot voorbij de glasfabriek AGC (vroeger Glaverbel) om de baan te kruisen en een al even merkwaardig en leegstaand gebouw met lange achterliggende loods te passeren in de Kievitsheide. Even verder is de hoofdingang van AGC. Op de plek waar we vroeger de zandpaadjes naar de bossen toe bereikten, staan nu al twee gebouwen van een nieuwe KMO-zone, waarvan de afsluiting tot aan de bosrand reikt. We werden er naar links een gehavend paadje in gestuurd om zo een singletrack naast de spoorweg te bereiken. Daar ging het een stukje langsheen om aan een onbewaakte overweg op een zandpaadje naar rechts gestuurd te worden in een mooi stukje bos over redelijk droge singletracks in de buurt van een plek die Wildnest heet. Ter hoogte van de spoorweg dienden we de baan van Balen naar Mol-Rauw te kruisen. Aan de rommelige bewaarplaats van spoorwegmateriaal stond een bordje dat de laatste 5 km aankondigde! Terwijl mijn tellertje reeds 45,50 km opgetekend had! Slik! Aangezien die laatste vijf kilometer inderdaad vijf kilometer waren volgens mijn tellertje, moet dit toch de exact gereden afstand geregistreerd hebben! 50 km in plaats van de aangekondigde 44! Een telfout van de parcoursbouwers of een vergissing van ondergetekende? De honderd meter naar het casino in Gompel kunnen het verschil niet gemaakt hebben!

Ik dook in ieder geval via een smal paadje weer de bossen in voor nog een portie te smaken singletracks waarbij ik de nu tot de rand toe gevulde bosvijver met naastliggende vervallen chalet passeerde. Deze plek kreeg ik nog al te zien tijdens tochten. Een konijn stoof in het halfduister en met een razende vaart van tussen de bomen en kruiste mijn paadje om het hazenpad te kiezen. Onmiddellijk daarna gingen mijn weinige haren rechtop staan toen een meer uit de kluiten gewassen dier woest in mijn richting kwam aangestormd om de aanval in te zetten. Te groot voor een haas of konijn! Het bleek een loslopende hond te zijn! Hij beet gelukkig niet in mijn kuiten zoals het mormeltje van een buurvrouw ooit presteerde met zijn vlijmscherpe tandjes, maar bleef lastig voor mijn wielen blaffend rondspringen. Een boze blik in de richting van zijn Nederlandse baas geworpen. Een tijd geleden heeft een meelopende grote hond tijdens een Nederlandse toertocht ooit kennis gemaakt met de noppen van mijn fietsbanden! Er volgden nog enkele speelse heuveltjes om uit te komen op een brede kiezelweg midden de bossen van Mol alwaar we de spoorweg dienden te kruisen en dus toepasselijk Spoorwegdreef heet. Hier had ik nog al bij andere tochten gereden. Er liggen in de omgeving van Mol zodanig veel paadjes in de bossen verscholen dat geen twee tochten in deze streek op elkaar gelijken! Ook het laatste deel van de tocht kon me zeer bekoren.

Korte tijd later bereikte ik na 50,84 km bij invallende duisternis dan toch de bewoonde wereld om er toe te komen in een rustige straat waarlangs ik daarstraks de start per wagen bereikt had. Eén van de medewerkers was al in de weer met het wegspuiten van de modder op de plaats van de bikewash, maar ik kon er nog gebruik maken van een zacht spuitende hogedruklans, zodat mijn fiets in een oogwenk weer rijklaar was voor zondag. Met een vod die ik toevallig bij had de ketting gedroogd. Omdat het al laat was deze keer de clubkas niet gespijzigd door binnen nog een glas te gaan drinken, zo daar nog iemand buiten de medewerkers zou geweest zijn. Waarvoor mijn excuses. Evenmin nog gaan douchen, maar mij snel omgekleed aan de auto. Buiten wat zweet was mijn lichaam gespaard gebleven van enige vervuiling.

Naar Mol-Rauw gereden om er als naar gewoonte wanneer ik in deze streek rijd, op de Postelsesteenweg het frituur Paseo met een bezoek te vereren. De uitbaters beginnen deze sporadische passant al te kennen! Er moeten daar nog solden geweest zijn, want ik kreeg een groot pak met een ferme kwak mayonaise! Ik heb amper iets meer dan de helft op gekregen! Gelukkig was het er druk zodat ik er met enige verlegenheid, maar buiten het zicht van de uitbaters, de rest in de vuilbak heb kunnen doen verdwijnen! De volgende keer maar een kleintje bestellen. De illegale afrit/oprit van de E34 in Postel richting Nederland was effectief versperd (tot einde augustus 2013!), maar richting Antwerpen bleek gelukkig wel nog open. Van dan restte mij nog een lange rit huiswaarts. Het blijft toch een heel eind rijden! Weer thuis de laatste rondjes van het WK veldrijden in Louisville Kentucky nog kunnen zien! Daar waren ze al aan het rijden toen ik een uur eerder in de Paseo in Mol-Rauw een frietje zat te eten!

De Spoortrekkers hebben in ieder geval vele bikers weten te bekoren met een puike organisatie: een gesmaakt parcours over vele tracks en bospaden, een droog parcours ondanks de overvloedige neerslag van de afgelopen winter, een degelijke afpijling, fietsbewaking en bikewash. Volgend jaar allen weer naar de 17 Eskadrille van het Lichtvliegwezenlaan (heb dat op je visitekaartje staan!) om de Balense bossen onveilig te maken! Warm aanbevolen!

Het verslag van deze toertocht is al te lezen op mtb-you.be en mountainbike.be!

04-02-2013 om 00:00 geschreven door StrammerMax

Toertocht (25-45 km) van de Royal Antwerp Bicycle Club te Brasschaat op zondag 27-01-2013.

Op zaterdag thuis gebleven omwille van de verwachte sneeuwval en gladde wegen. Met de bike in de sneeuw rijden schrikt me niet af, maar een auto in puin rijden voor niet noodzakelijke verplaatsingen zou ik mezelf nadien niet vergeven! Ook al is hij zelfs niet veilig wanneer hij op privaat terrein geparkeerd staat, vermits er vrijdagavond iemand tegen had gereden, maar gelukkig zo galant was om zijn gegevens achter te laten! Jammer voor de mooie tocht in Lommel-Kattenbos die ik ooit gereden heb toen alle bomen prachtig wit berijpt waren door de aangevroren mist in een sneeuwlandschap! Het weekend voordien ook al thuis gebleven omwille van de barre weersomstandigheden en de vele afgelastingen!

Op zondag de wekker dan toch maar vroeg doen aflopen en omwille van de afgelasting van de toertocht in het nabije Huijbergen, voor Brasschaat als alternatief gekozen. Daar kon ik van thuis uit met de bike naartoe. Ik had deze tocht ooit al gereden, maar dat was al enkele jaren geleden toen ik nog geen kennis gemaakt had met de Brabantse Wal van vlak over de grens. Het was op het eerste gevoel een stuk minder koud dan de vorige veertien dagen en er bleek tijdens de nacht al veel sneeuw gesmolten. Op verhard terrein tenminste. Het tikken van de regen op de koepel nodigde anders eerder uit om weer in bed te kruipen! Maar omdat ik het binnen blijven zo stilaan beu was, toch maar op weg gegaan. En ondanks de regen en de kou heeft dat me goed gedaan. Gelukkig op tijd op mijn stappen teruggekeerd om m’n vestje met lange mouwen nog onder m’n regenjasje aan te doen! Ik zou het nodig hebben! Een dik halfuur later was ik in Brasschaat en m’n lidkaart van 2012 bleek nog geldig, zodat ik voor luttele drie euro van start kon gaan bij de mannen van de Antwerp Bicycle Club voor hun tocht van 25 en 45 km.

Om 9.00 u van start om het tegenover de straat van de start gelegen park aan het kasteel van Brasschaat in gestuurd te worden. Daar kwam ik Dennis tegen die naar de start trok om z’n maten op te wachten, ook al wist hij niet exact wie er al dan niet zou komen. De brede paden in het park waren lastig te berijden omwille van de dikke laag half bevroren en half gesmolten sneeuw waarin nu diepe sporen waren getrokken. Op een enkeling na reed iedereen er traag om glijdpartijen te vermijden. Na 3 km geconcentreerd rijden arriveerde ik aan een brede gracht midden het bos. Aan de andere kant reden tegenliggers. Even verder moesten de bikers inderdaad linksomkeer maken over een brugje om nieuwe bospaden te bereiken die uiteindelijk weer tot naast de gracht leidden. Ik vermoed dat we intussen de paden in het Peerdsbos bereikt hadden. Ik passeerde de bekende Melkerij.

Op 5,75 km kwamen we even uit het bos tevoorschijn ter hoogte van een verkeersarme brug over de snelweg E19 en kreeg ik de betonnen muur van de koker waardoor de TGV rijdt te zien. Het ging weer het bos in over paden en tracks waarvan de bodem bestond uit een mengeling van doornatte bladgrond en half gesmolten sneeuw. Ik werd er bovendien getrakteerd op een ferme bui ijsregen. Ik was nochtans niet de enige gek die niet thuis was gebleven op deze barre zondag, want vier joggers, twee mannen en twee vrouwen, kwamen me er tegemoet gelopen. Omstreeks 7 km bereikte ik weer een stukje bewoonde wereld aan een straat met grote villa’s van rijke mensen. Intussen was het 9.45 u. Even later bleek dat ik als lid van het Papegaai Bike Team het grondgebied van Schoten had bereikt in de omgeving van de Buizerddreef, dreven met de namen van andere vogels en de Hertendreef, allen gelegen in een bosrijke omgeving.

Er volgde een vettig slijkpad doorheen een lokaal stukje bos om weer een andere straat te bereiken en daar weer vrij snel de bossen in gestuurd te worden. Deze keer over een vettig en van water oververzadigd paadje met vele wortels in een besneeuwd dennenbos. Ik kwam weer uit dat bos tevoorschijn ter hoogte van het zwembad van Brasschaat. Daar werd ik na 10 km door twee seingevers en een politieagente de drukke Elshoutbaan over geholpen. Deze laatste moest danig lachen met het snerpende geluid van de schijfremmen van m’n fiets. Aan de overkant ging het de rustige straat De Heuvels in nabij de E19 in een wijk die luistert naar de naam Het Leeg – De Rietbeemden. Daar werden we weer naast de snelweg gestuurd om er op 11 km een braakliggend terrein te treffen waarop een soort crossparcours met allerlei heuveltjes was aangelegd. De passage ervan was lastig nu alles er bedekt lag met smeltende sneeuw en ijswater! Dit stukje was vandaag met een verhoogd risico op nekbreuk niet aan mij besteed! Aan de sporen te zien werd er even veel naast als over de heuveltjes gereden. We arriveerden in de Valeriaan, een straatje dat uitgeeft in de Miksebaan en waar een bord stond dat verwees naar “De Driehoekjes”, een speelplein voor kinderen.

Het ging rechtsaf in de Miksebaan over het fietspad richting Brecht om er ettelijke honderden meters verder de natte bossen in te slaan en via de Kleine Mik de E10-plas te bereiken. Helaas gingen we er deze keer niet omheen de vijver. Even later stak Dennis me voorbij, zeggend dat Rubber-12 en SilverFokske op komst waren. Hij had nog een halfuur op hen staan wachten. Zij waren ook met de fiets tot aan de start gekomen. Ik moet hen beiden dan gemist hebben doordat ik even van het parcours afweek om mij onder een tunneltje voor landbouwverkeer onder de spoorweg en de E19 te zetten. Het tellertje toonde 14,5 km en de klok 10.30 u. Ondanks de dooi was het onaangenaam koud, mijn handschoenen waren doorweekt van de regen en mijn waterdichte sokken waren niet bestand gebleven tegen de overvloed van ijzig smeltwater, met ijskoude tenen tot gevolg.

Het ging de bossen naast de snelweg in om even verder langsheen de antitankgracht achter de gebouwen van Sanatorium De Mik te rijden. Hier was ik in december nog gepasseerd tijdens de toertocht vanuit Sint-Job, maar in de andere richting. Toen ook in zeer natte, maar milder omstandigheden wat de temperatuur betreft! Nu ging het net zoals toen de Kerkedreef in en langsheen de grote domeinen van rijke mensen, door weelderig groen aan het oog van de ongenode blikken onttrokken. We bereikten het Natuurdomein De Inslag naast de boorden van de antitankgracht en staken in Maria-Ter-Heide de Bredabaan over naast ’t Dakhuus. Dit omstreeks 10.45 u en na 18 km ijsdabben. Het ging opnieuw de bossen in om na enige tijd in het centrum van Maria-Ter-Heide door een seingever weer naar de overzijde van de Bredabaan geholpen te worden en er de bossen te bereiken waarin de statige voormalige militaire woonhuizen, horend bij het Kamp van Brasschaat, in het weelderige groen oud staan te wezen.

Na 20 km bereikte ik doornat en half verkleumd de bevoorrading om er Dennis, Rubber-12 en SilverFokske te treffen. Zij maakten al aanstalten om hun rit verder te zetten terwijl ik me op de warme soep stortte. Mij ook te goed gedaan aan een banaan, een stuk cake en een gevulde prins. Ik hoorde het kletterende geluid van op de grond spattend water toen iemand al lachend zijn handschoenen stond uit te wringen! Er stonden ook de vrouw en de kleine jongen in wiens buurt ik al omzeggens sinds het begin van de tocht gereden had. Omdat ik hier en daar halt hield, staken ze me telkens weer voorbij. Zo te horen reden zij de kleine toer en hadden daarom nog een vijf kilometer te gaan. De bevoorrading was opgesteld onder een afdak ter hoogte van de chirolokalen van Bethanië. Lang ben ik er niet blijven staan teneinde niet te veel af te koelen.

De tocht bracht me verder doorheen de natte witte bossen naar het Fort van Brasschaat en naast de antitankgracht in de richting van het militaire vliegveld. Daar trof ik na 22 km de splitsing tussen de route van 25 km en deze van 45 km. Op de bekende plek ging het op de betonweg rechtsaf en daar kwamen vele natte bikers me tegemoet gereden. Zij hadden de extra lus over het Klein Schietveld al achter de wielen. Op de betonbaan kreeg ik even het gezelschap van een vierde bikemakker van Dennis, ik vermoed dat hij Jan heet. Degene die tijdens de 24 uren van Westerlo Beaker en de Swedish Cook uit de Muppetshow stond na te doen! Ook hij was doornat terwijl hij hier gisteren nog in zachte verse sneeuw had gereden. Hoe alles op één nacht toch kan veranderen! Hoe verder ik over de betonbaan reed, hoe dieper de sporen smeltwater werden en hoe meer mijn banden de ijzige bovenlaag deden kraken. Water dat niet weg kon door de nog niet gesmolten sneeuw. Op 23 km bereikte ik de resten van de oude militaire spoorlijn waar de toertochten de betonbaan verlaten om er de bossen van het Klein Schietveld in te duiken.

Van 23 tot 35 km voerde de route over het Klein Schietveld over een mengeling van smalle en brede bospaden, singletracks en paden door meer open heide. Sommigen nog goed besneeuwd en anderen door de voorgangers omgetoverd in een wakke mengeling van sneeuw en bosgrond. Aan sporen vol water geen gebrek. Een singletrack door een open gebied was door het overvloedige smeltwater omgetoverd in een kleine beek, waardoor broek en schoenen nog natter werden, terwijl de Sealskinz het al lang hadden opgegeven om waterdicht te blijven! Het was niet te geloven dat tijdens de natte toertocht vanuit Sint-Job in december deze extra lus het droogste stuk was van de rit toen! Nu was het hier een even grote natte zooi! Door het nat en de koude had ik nog slechts weinig oog voor de omgeving waarvan ik in december zo genoten had! Ik herkende stukken terug van toen, zoals de villa’s die je op een bepaald ogenblik aan de rand van het domein passeert om er daarna een stuk open heide in te duiken waar een weerstationnetje staat. De brede bosdreven naar het einde toe lagen er compleet verzopen bij. Intussen hadden de laatste bikers me op deze extra lus bijna allemaal ingehaald zodat het voor mij een eenzaam vervolg werd. Het was een opluchting dat ik de oude spoorweg weer in het vizier kreeg en de brede betonbaan op het militaire domein weer bereikte.

Na het lange stuk van de betonbaan van het Klein Schietveld weg weer te hebben bereden werd ik opnieuw de bossen in gestuurd om er tot vlak naast het Fort van Brasschaat te komen na de imposante villa die daar door een rijke mens neergepoot is te zijn gepasseerd. Omstreeks 38 km kwam ik uit in de Sionkloosterlaan om er over de kasseitjes te dokkeren naast de riante kasteeltjes van superrijken. Na over een bospad gebaggerd te hebben werd ik toch nog door een late vogel voorbijgestoken. Even verder zag ik hem aan het einde van een straat halt houden. Daar moeten we ergens een pijltje gemist hebben. Op het gevoel rechtsaf gedraaid. Even verder herkende ik de plek waar we daarstraks na de bevoorrading direct de bossen waren in gedoken. We reden opnieuw in de Miksebaan. Een heel stuk verderop was in een zijstraat rechts de start. Maar ik trof weer pijltjes. De biker uit Putte-Kapellen verkoos recht naar de start te rijden en dus scheidden onze wegen.

Voor mij ging het linksaf naast de antitankgracht om er na 40 km een bord te treffen dat de laatste vijf kilometer aankondigde. Het ging voorbij een bord van het natuurdomein De Inslag en naast de bunker die midden op het pad staat. Eens weer in de bewoonde wereld ging het even over een stukje fietspad in de Miksebaan alwaar ik toch nog een laatste biker te zien kreeg, diens gezicht bespat met modder. En toch werd ik niet linea recta naar af gestuurd, maar nog doorheen enkele straten en een servitudepad. Om verkleumd van de kou vermoedelijk als laatste toe te komen. Dennis, Rubber en SilverFokske hadden hun fiets vast om huiswaarts te vertrekken. Twee bikers die pijlen hadden opgehaald kwamen toe. Ik was dus net op tijd weer binnen! Opdat de mensen de hekkens zouden kunnen opruimen heb ik m’n fiets dan vastgelegd aan een hekken van de fietsenstalling van de school om binnen nog snel iets te gaan drinken.

Binnen was men als een wervelwind al begonnen met het opruimen van de stoelen. Nadat ik m’n natte regenjas en helm had uitgedaan werd ik tijdens het zoeken naar enkele euro’s door een snoodaard op de gevoelige plaats vastgelegd! Ik ben hooguit een kwartier blijven zitten om dan rillend van de kou weer in mijn natte spullen te kruipen! Het ware best van thuis eerst een hete douche te nemen en pas daarna m’n fiets proper te maken! Maar gelukkig raakte ik onderweg weer naar huis terug wat opgewarmd zodat ik zoals gewoonlijk dan toch maar eerst m’n fiets weer proper gewassen heb. De zon brak zelfs door! En niets was zo heerlijk van mij thuis te kunnen ontdoen van alle natte fietskleren en onder een gloeiend hete douche te kunnen gaan staan! Ondanks het feit dat deze rit door het vele smeltwater een geseling was, was ik meer dan tevreden van na veertien dagen eindelijk nog eens buiten te zijn geweest! Sneeuw, het is mooi wit en het kan zorgen voor een prachtige rit met de bike, maar ik ben toch blij dat we er eventjes weer van af zijn!

Het verslag van deze toertocht is al te lezen op mtb-you.be en op mountainbike.be!

28-01-2013 om 00:00 geschreven door StrammerMax

Adrie van der Poel Classic (27-45 km) van WTC De Spartaan te Putte-Woensdrecht op zondag 13-01-2013.

Op deze koude dag kon ik voor de tweede zondag op rij genieten van een toertocht in de eigen streek, zelfs eentje met een naam! Meer bepaald de Adrie van der Poel Classic, genoemd naar de beroepsrenner uit Hoogerheide, van WTC De Spartaan vanuit het Nederlandse Putte-Woensdrecht, op een boogscheut van de Belgische grens gelegen. Deze tocht geniet altijd zeer veel belangstelling van vele bikers die langs de beide kanten van de grens wonen. Toen de wekker afliep lag ik anders nog zeer diep te knorren, zodat het enige moeite kostte om vanonder het warme dekbed uit te komen. Enkele broodjes achter de kiezen en om 07.45 u was ik, zoals gebruikelijk met m’n helmlamp gemonteerd, op pad. Er was nog weinig beweging in deze koude donkere ochtend. Ik meende enkele fijne verloren sneeuwvlokken te zien in het schijnsel van de straatlantaarns. Op een autovrije landbouwweg in Stabroek moest ik enkele capriolen uithalen om een plots in het duister opdoemende ferme paardenvijg nog op het laatste nippertje te kunnen ontwijken. Ondanks de droge week was het veldwegeltje ter hoogte van het Elzenbos nog goed voorzien van plassen met een laagje ijs, zodat mijn fiets niet langer smetteloos proper was. Ik kreeg last van ijskoude vingers! Op weg richting het Ravenhof vluchtte een uit de kluiten gewassen haas en enkele merels weg in het schijnsel van m’n lamp en werd ik begroet door een biker van La Pipe (Stabroek) die me voorbij reed! Mijn lamp deed de reflecterende strips op zijn overschoenen oplichten. Ik had het wel tamelijk zwaar en kon geen snelheid maken. Pas om 8.30 u was ik na 10,5 km aan de Sporthal De Biezen. Geen bekenden gespot, ook al was het al snel duidelijk dat ik hier niet de enige was die kwam rijden. Maar de inschrijving verliep vlot en om 8.45 u was ik op weg voor de tocht.

Deze tocht deed nog beter dan deze van vorige zondag in Huijbergen, want reeds na 500 m doken we het eerste smalle bospaadje in, terwijl we vorige zondag tot 750 m hadden moeten wachten! Maar het was niet van lange duur, want we kwamen langs de andere kant het bos weer uit om nog even de bewoonde wereld te raken en een veldweg in te slaan. Daarna ging het over een brede zandweg door het bos! Hier speelde ik vorig jaar al snel mijn ploegmakkers kwijt! Nu was ik voor hen op weg! Na 2 km bereikten we de bossen van de Groote Meer. Daar doken we de smallere boswegen in, goed voorzien van wortels en bij aanvang half bevroren sporen in wat tot dan modder was geweest. Na 4 km bereikte ik een plek waar ook bikers vanuit een andere richting naderden, zo te zien dus het beginpunt van een lus doorheen de plaatselijke bossen. Tot hiertoe had ik me altijd goed rechts gehouden om als tragere alle anderen te laten passeren. Zo voorbijgevlogen te worden was niet zo fijn, maar na enige tijd wende het wel. De koude deed geen deugd aan m’n tenen, maar dat zou in de loop van de dag verbeteren! Verder had ik geen last van het koude weer.

De rit ging verder door de Groote Meer waar we omstreeks 5 km een stukje open heide passeerden. Het lusje dat er ons werd aangeboden duurde tot 6 km waarbij we enkele mooie heuveltjes op en af voor de wielen kregen, dit alles voortdurend midden de bossen. Na 8 km bereikten de soms lange slierten bikers de recent kaalgekapte strook bos waar de heide nieuwe kansen zou moeten krijgen. De zanderige wegen konden worden gemeden door gebruik te maken van het smalle spoor dat er doorheen hoog gras naast loopt. Na 10 km bereikte ik de plek waar een mooie singletrack op een heuvelkam naast een diepe gracht loopt aan een pad dat uiteindelijk uitkomt op de Putseweg tegenover het Puts Meuleke. De plek grenst er aan de bossen rond de Kalmthoutse Heide, aldus een bordje. Toen ik daar even halt hield kwam Rubber-12 daar voorbij. Hij had zijn maten niet aan de start gezien en was alleen vertrokken. Hij wilde ze voor blijven, vermoed ik, want hij reed al snel weer verder. Toch als extraatje maar even een stukje over de mooie track gereden en daarna op mijn stappen teruggekeerd om het parcours weer te vervoegen. Het tellertje toonde 10 km en de klok 9.45 u.

Tot 14 km konden we genieten van bos en heide over soms redelijk zanderige paden, zelfs na zo’n uitermate natte periode! Dat verklaart meteen voor een deel waarom hier tijdens de zomer geen tochten georganiseerd worden! Dan is het hier een echte zandbak! Na een bocht stak Dennis, één van de maten van Rubber-12, me voorbij. En het klopje op m’n rug kwam van MTBiker from Berendrecht. En nog een wijle later haalde SilverFokske me in. Alle drie zaten ze achter hun haas! De bospaden wemelden er trouwens van de vele bikers. Er daagden 1936 deelnemers op! Vanaf dan volgden bredere paden. Af en toe was het wat laveren tussen en opletten voor half bevroren sporen op plaatsen waar nog wat slijk was blijven staan. Op één plek was het pad stukgereden geworden geweest door bostuigen, had ik de pech voor het verkeerde spoor te kiezen en kwam vast te zitten. Net dan staken vier clubgenoten me voorbij! Na 15 km omstreeks 10.00 u. Even verder en een kwartier later stonden Filip, Dennis, Davies en Kris dan toch te wachten. Want het bospad kwam uit op de Putseweg en daar was meteen de splitsing tussen de routes van 27 km en van 45 km op 17 km na het vertrek. Weer op weg na elkaar begroet en enkele woorden gewisseld te hebben.

De bikers op de route van 27 km dienden aan het Puts Meuleke de baan te kruisen richting Ossendrecht. Voor hen kwam al snel de bevoorrading. Wij reden tot 19 km verder over het brede fietspad langsheen de Putseweg. Het ligt er, zoals zo vaak in Nederland, volledig gescheiden van de rijbaan en wordt er piekfijn onderhouden! Delen waar boomwortels het asfalt omhoog duwen worden afgefreesd of vervangen! En als het sneeuwt worden de fietspaden er ook geruimd! Aan het rondpunt ter hoogte van Restaurant Jagersrust, waar ik vorige zondag nog rechtsaf sloeg naar Huijbergen toe, werden we door seingevers de weg over geholpen om er de Onze-Lieve-Vrouw-Ter-Duinenlaan in te rijden en er aan het enige huis de bossen aan de Volksabdij in te gaan. Daar is het altijd feest met enkele uit de kluiten gewassen heuvels. Al snel werden we er de hoogte in gejaagd en ik raakte niet helemaal tot boven. Even uitgeblazen op de top om er aangesproken te worden door een biker die me vroeg of ik de verhalenschrijver was! Ja dus! Daarnet vroeg nog iemand dat! Het is wel jammer dat er de laatste tijd minder bikers de moeite nemen om hun bevindingen over een gereden tocht kond te doen op de fora! De andere heuveltjes in de omgeving liet men hier ongemoeid.

Er volgden boswegen die er iets meer gehavend bij lagen met half opgedroogde modder die nu een weinig bevroren was. Toch was het al een hele verademing van de wegen veel droger aan te treffen in vergelijking met de vorige weken! Toen was het rijden zwaar! Vandaar waarschijnlijk dat zovelen vandaag hun turbo hadden ingeschakeld om nog eens lekker snel te kunnen gaan! Omstreeks 21 km kwam ik aan de rand van het bos om er een paadje op te gaan dat er tussen bos en velden loopt naast een diepe beek. Met nog steeds gezelschap voor en achter me. 10.45 u. Rechtsaf weer de bossen in om er omstreeks 23 km een plezante singletrack te treffen die toch wat inspanning vroeg omwille van enkele heuveltjes, wat bochtenwerk, het moeten ontwijken van wortels en het moeten opletten voor voren en sporen. Ik kreeg er een man een vrouw in mijn zog. Altijd een motivatie voor mij om m’n best te doen! Zelfs een pannenkoek wil niet afgaan als een gieter!

De track gaf uit op een breed zandpad waar ik Josk te zien kreeg die op weg was met een nog jonge snaak aan zijn zijde. Luttele tijd later reed ik voorbij de bizarre gebouwen van De Luchtballon, een vakantiecentrum voor kinderen met astma op een voormalig terrein van het leger. Vroeger startte van hieruit ook een toertocht. Een lokale zender maakte hier ooit een opname en toen was op die plek een beek buiten haar oevers getreden zodat de volledige zandweg er onder water stond. In de reportage zie je plots een biker kopje onder gaan in de beek die omwille van de grote plas niet meer te zien was! Het ging rechtsaf naast de omheining om onmiddellijk daarna weer een singletrack in te rijden. Ook hier weer wat lastiger omwille van dezelfde ingrediënten: wortels en licht bevroren slijkresten. Maar met leuke heuveltjes op en af! Ja, ook de bossen rond Calfven hebben heel wat in hun mars. Omstreeks 26 km veel geblaf van viervoeters op een grasveldje van een hondeschool, waarna ik de midden in de bossen gelegen visvijver van het Spanjooltje passeerde. Toen ik daar even halt hield passeerden er drie Weetabixboys die ik bij aankomst nog huiswaarts heb zien vertrekken. Er reed zelfs een kerel voorbij in korte broek! Kort na de start had ik er ook ene gezien met blote benen! Er volgde een breder zandpad waarop zich een spoor had gevormd met de allures van een singletrack. Het was toen 11.00 u met al beduidend minder bikers op het parcours. Alhoewel! De deelnemers troffen nog enkele zeer mooie boswegen.

Op 27 km werden we door enkele seingevers een rijweg over geholpen, volgens één van hen de Onze-Lieve-Vrouw-Ter-Duinenlaan. Dat betekende dat we een grote lus van zo’n 8 km achter de rug hadden. Eens de baan over stonden daar aan een barak naast een zandpad een aantal wagens geparkeerd. Aan het geblaf te horen moet de hondenschool ook hier een stek hebben. Samen met enkele jonge ranke snaken sloeg ik rechtsaf een paadje in dat naast de voormalige zandgroeve van Ossendrecht loopt. Er volgde een singletrack die er door zijn toestand wat technischer bij lag. Goed vochtig, wat gehavend, met redelijk wat wortels en korte bochtjes en tussen de rododendrons, evenwijdig lopend met een zandpad in de zandgroeve. Dat betekende dat we dadelijk de voor mij onmogelijke klim voor de wielen zouden krijgen. Een korte klim in redelijk mul zand en met enkele dikke wortels. Maar niets van dat. In plaats van naar die plek gestuurd te worden, ging het linksaf een track in die me weer tot op de Putseweg bracht. 28,5 km om 11.20 u.

Het ging in de richting van het Puts Meuleke om er rechtsaf de weg naar Ossendrecht in te slaan en er na 29,5 km de bevoorrading te treffen in een loods van een bedrijf in de KMO-zone Driehoeven. Ondanks het late uur was het er aanschuiven geblazen. De door een bordje aangekondigde soep zal op geweest zijn. En de hete thee was net op. Maar ik had geluk. Net toen ik ter hoogte van de bevoorradingstafels was, werden er nieuwe bekertjes gevuld! Een warme drank was welgekomen. Verder gesnoept van de energierepen en de bananen die hier in hun geheel werden aangeboden en niet in onooglijke partjes zoals zo vaak gebeurt. Alles doorgespoeld met een bekertje sportdrank. De uitgelaten man achter de tafel zoekt zich nu te pletter op YouTube naar het filmpje dat hij meende opgenomen te zien worden! Helaas, het toestelletje op m’n helm is slechts een lamp! Vooral Nederlanders nemen het vaak voor een camera! Ik had eerder op de tocht wel Djob gezien in zijn witte pak met helmcamera. Met zijn maten. Ik herkende hun pakken van op hun website en door Mtb-You gemaakte foto’s. Zo zal ik misschien weer een filmpje op m’n blog kunnen plaatsen bij dit verhaal.

Na de stop ging het verderop linksaf een straat in die Molenbossen heet tot pal voor de ingang van de politieacademie. Het paadje in het bos vlak achter de afsluiting liet men links liggen. Waarschijnlijk was het daar niet te doen. Dat pad ligt altijd extreem nat. Ik meende grote bevroren plassen te zien. Het ging verderop om dan linksaf een zandweg op te gaan op de rand van bos en velden. Eens de zandweg voorbij herkende ik de omgeving op de Belgisch-Nederlandse grens. We doken er de mooie speeltuin in van een bosgebied met zeer vele paadjes, luisterend naar de naam Stoppelbergen en gelegen op de grens tussen het Nederlandse Ossendrecht en het Belgische Zandvliet. Brede en smalle paden werden ons deel in een gebied dat mij niet onbekend is. Hier leerde ik een aantal jaren geleden een parcours kennen van zo’n 20 km dat ik na ettelijke keren uit het hoofd kon terugvinden. Op 34 km reden we de achterzijde van Athena voorbij. Dat is een nudistencamping die door een dubbele afsluiting van draad en betonplaten aan het ongewenste oog van passanten wordt onttrokken.. Het zal er toch wat te koud geweest zijn om er uw hobby uit te oefenen! Tenzij er een cafetaria is waar je in uw flikker kunt zitten koffie nippen! Ik genoot er van de ontelbare bekende en minder bekende paadjes die dit gebied rijk is. Op 36 km trof ik een ietwat onduidelijk gemarkeerde splitsing tussen de routes van 27 km en van 45 km. Dit ter hoogte van een zitbank op een kruispunt van zanderige boswegen. Een aantal felle jongens moest er in de rem omdat ze de afslag rechts voor de lange route te laat opmerkten. De korte route werd rechtdoor gestuurd naar een plek een honderd meter verder waar ik straks ook zou toekomen om ze weer te vervoegen.

Voor mij ging het rechtsaf een pad in dat ook deel uitmaakt van “mijn” plaatselijke rondje. Eerst door een donker stukje dennenbos en dan in een kaler bos en tussen hoge grassen. Even verder kwam ik uit op een asfalt fietspad dat er naast een zandweg loopt ter hoogte van de straten Grote en Kleine Stoppelbergen op Belgische bodem. Dat zijn een paar godvergeten zandwegen met enkele huizen en buitenverblijven. Even verder passeerde ik na 37,5 km de grenspaal aan een open zandvlakte en kruising van zandwegen in het bos. Een biker foeterde tegen mij over degene die hem en mij daarnet had ingehaald over diens ondoordacht inhaalmanoever! Daarstraks had ik ook af te rekenen met zo’n kwast! Ik hield toen uiterst rechts en deze dacht me dan ook nog rechts voorbij te geraken terwijl er links een andere meute voorbijvloog! Daardoor kwam hij tussen de heideplanten terecht! Gelukkig kon hij zijn fiets recht houden! Ik heb toch wel even hard gevloekt! Even verder aan de zandweg ligt het achterpoortje van de Ruige Heide, een bivakplaats met chalets voor jeugdkampen in Berendrecht. De ingang ervan ligt schuin tegenover de in 2010 deels afgebrande Bosschool, een voormalige basisschool. Dit alles op luttele afstand van de snelweg A12 waarvan je hier niets hoort. 12.20 u. Aan de grenspaal ging het linksaf van de Ruige Heide weg om er paden te treffen die ook voorkomen in onze eigenste nightride. Tot 39 km trof ik nog vele amusante paadjes op bekend terrein, enkele leuke singletracks en zandwegen. We reden er ook door de plaatselijke “put”. Vroeger hield ik daar altijd halt met de vraag “doe ik het of doe ik het niet?”. Nu vlam ik er gewoon naar beneden en weer naar boven! Dus toch iets bijgeleerd!

Dan rechtsaf de meer donkere bossen tegemoet en bukken voor de boomstam die daar al jaar en dag schuin hangt te wezen. Toen ik volgens een bordje de bosrijke Keutelheide in reed, dacht ik het bekend terrein te hebben verlaten, maar dat bleek even later toch niet het geval te zijn. Want ik kreeg de achterzijde en de uitlopers van de Camping De Watertoren (Berendrecht) te zien van tussen de bomen. Even later kwam ik weer op bekend terrein om er te kunnen genieten van de mooie paden die in de buurt liggen van “mijn” plaatselijke rondje! Eigenlijk zijn de bossen hier toch wel mooi en de paden leuk, met hier en daar een ferm bultje of een uit de kluiten gewassen wortel om te trotseren. En dit alles in de buurt van de landsgrenzen. Toen ik er 40 km op had zitten heb ik even ingehouden voor een vrouw die te voet was met een lekke band. Met een fiets die een kruising was tussen een stadsfiets en een mountainbike. Misschien een hybride zoals Rubber-12 er een heeft. Halt houden deed ze niet. Ze zag er tegen op om de band te fiksen en ze had tijd genoeg. Achteraf gezien heb ik wel spijt dat ik toch geen poging gewaagd heb om de klus zelf te klaren, want bij nader toezien had ze toch nog een eindje te wandelen!

Op 41,75 km om 12.40 u kwam ik weer uit op de plek niet ver van de zitbank in het bos op het kruispunt van zandwegen waar we daarnet de splitsing troffen om er het parcours van de kleine toer weer te vervoegen over een mij bekend pad. Aan een brede zandweg schuin rechts over om er een mij onbekende track op de bosrand te treffen. Om daarna toch weer op “mijn” parcours uit te komen. Waar ik dan altijd rechtdoor rijd ging het nu rechtsaf onbekende wegen tegemoet over paden doorheen de bossen. Op een bepaald ogenblik kreeg ik een eveneens traag rijdende biker in mijn zog. En net daar moest ik veel moeite doen om me recht te houden op een vrij gehavend pad met enkele pittige modderstroken, sporen en laaghangende takken. Het bleek een nog vrij jonge kerel te zijn en samen met hem heb ik de laatste kilometers van de tocht afgelegd. Vanuit het bos kwamen wij dan plotseling op bekend terrein op de paden die achteraan in het Moretusbos aan het kasteel Ravenhof in de buurt van de Geldberg lopen, om via een brede bosweg de hoofdstraat in Putte te bereiken. Na deze te hebben gekruist kwamen we na enkele woonstraten toe aan sporthal De Biezen.

Weetabix en zijn makkers kwamen buiten om huiswaarts te vertrekken. Binnen in de zaal waar de lokale fietsenhandelaar zijn lievelingen tentoon had gesteld, trof ik nog het gezelschap van MTBiker from Berendrecht en diens entourage! SilverFokske kreeg er nog de nodige complimenten omdat hij de rest van de groep had weten bij te benen. De Papegaaien van m’n eigenste team waren al gaan vliegen. Na nog een korte babbel zijn de mannen dan huiswaarts vertrokken. En zo ook ondergetekende na het ledigen van een flesje drank. Via de hoofdstraat tot aan de grens tussen Putte-Woensdrecht (NL), Putte-Stabroek en Putte-Kapellen (B). Het frietkraam van Mieke op de parking van een afgebroken taverne was zuidelijker verplaatst omwille van een grote bouwput. Maar het kraam met de gebraden kippen was present! Dus nog eens gedaan zoals vorige winter en ter plekke een halve kip verslonden! En dat beestje heeft me lekker gesmaakt ook al moest ik het buiten in de kou opeten! En de zitbanken waren door de bouwput verdwenen! Via het Ravenhof, de Danckerseweg, De Neus en de Parijseweg weer huiswaarts gereden. Om dan bij aanvang van de allerlaatste kilometer nog te maken te krijgen met een lekke achterband! Te voet tot thuis. Ik had me verheugd op een vroegere thuiskomst en weinig kuiswerk en dit plezier werd plots vergald! Nu kon ik nog tijd gaan steken in het vervangen van die achterband. En dan best toch maar alles eerst proper gemaakt om die vuile band er niet te moeten af halen! Want de banden waren veruit het enige wat echt vuil was geworden. Alhoewel de passage van de inmiddels gesmolten plassen aan het Elzenbos mijn proper gebleven fiets dan toch nog vuil had gemaakt.

Een mooie rit, meer in het zuiden van de Brabantse Wal en daardoor op ander terrein en misschien iets minder spectaculair dan de tochten vanuit Hoogerheide en Huijbergen. Maar het hoeft niet altijd over dezelfde paadjes te gaan! Per slot van rekening zaten er enkele bekende plaatsen in het parcours verwerkt, zoals de bossen aan de Volksabdij Onze-Lieve-Vrouw-Ter-Duinen, de bossen van Calfven aan de Luchtballon en het mooie Stoppelbergen. Ik heb me in ieder geval goed geamuseerd tijdens de rit op deze zonnige koude winterse zondag. En de 1936 andere bikers vermoedelijk evenzeer!

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you.be en mtb-you.nl en mountainbike.be en mountainbike.nl!

14-01-2013 om 00:00 geschreven door StrammerMax

Een beter vertrekpunt is niet denkbaar, want 750 meter verder doken we direct de bossen in en kregen we al een leuke entree onder de vorm van een zanderig pad op en neer over enkele kleine bultjes.  Na een verzopen maand december was enig slijk te verwachten en dat kregen we al snel, want gedurende zeker een dikke kilometer volgde tot 2,75 km een vettige veldweg met zompige grassporen en grote plassen.  We reden een kenmerkende grenspaal voorbij zoals die voorkomen over de gehele Belgisch-Nederlandse grens en ik was weer in het eigen apenland en, zoals ik vermoed had, op het grondgebied van de gemeente Kalmthout.  Op deze plek grenst de Brabantse Wal aan de Kalmthoutse Heide!  Tot 3,75 km reden we over de Groenendriesstraat over een stukje asfalt, overgaand in onverhard.  Gezien mijn vroege vertrek waren er veel bikers onderweg die mij langs alle kanten voorbijvlogen terwijl ik nog slaapdronken reed te dieselen.

Na dit korte intermezzo doorheen een open landschap doken we weer de bossen in om er te genieten van singletracks op en neer, afgewisseld met bospaden.  Met op 5 km de doortocht van een stukje open heide over een plezante singletrack, het volgende bos tegemoet.  Daar waar we een zandpad bereden en linksaf moesten herkende ik de plek van een recent gereden toertocht.  Toen was daar een splitsing tussen de afstanden, de kleinste route werd toen linksaf gestuurd.  Even rechtdoor gereden in plaats van linksaf te slaan, omdat ik wist dat er verderop een straatnaambordje langsheen dit pad stond.  Het bleek het uiteinde van dezelfde Groenendriesstraat te zijn.  We hadden dus een lus door het bos achter de wielen.  Mijn geheugen had me niet in de steek gelaten, want ik vermoedde dat we zodadelijk een paadje met lastige wortel op zouden gestuurd worden en aldus geschiedde.  Het tellertje toonde 7 km en ik was toen al een halfuurtje als traagrijder onderweg.

Vanaf deze plek volgde gedurende anderhalve kilometer een zeer vettig bospad, gevolgd door meer zanderige wegen.  Aan de toegangsbordjes tot de bospaden van de Brabantse Wal te zien was ik weer in Nederland.  Nog steeds midden in de bossen rijdend, kwam er na 9,5 km een splitsing tussen de route van 25 km en deze van 45 km.  Van 10 km tot 11,5 km reed ik over een singletrack die bedekt was met een laagje zachte modder die zonder dabben netjes week voor de noppen op de banden van m’n fiets.  Eens daar gepasseerd werden vrij droge bospaden m’n deel, bij wijlen onderbroken door een modderig intermezzo of een plasje water dat was blijven staan.  Op 12,5 km reed ik door een klein pas gerooid stuk bos, waar de stronken nog in de natte bodem staken.  Een bordje verklaarde het doel van deze bomenkap.  Ruimte creëren voor een nieuw jong bos.  Zo omstreeks 10 uur was ik blij verrast van te zien dat de hemel tekenen van blauw vertoonde en het lichter werd, alsof de zon vandaag dan misschien toch zin zou hebben van zich eens te laten zien!  Helaas, het zou vrij somber blijven.

Zoals de bordjes met dierensymbolen voor de wandelwegen deden vermoeden, reed ik intussen midden op de Staartse Heide en dus weer vlak bij de landsgrens.  Op mooie bospaden en vermakelijke (om eens een Nederlands woord te gebruiken) singletracks op en af over gesmaakte bultjes bedreven de bikers hier hun geliefde amusement.  Omstreeks 14 km werd ik begroet door twee bikers in een taal die de kruising was tussen die van bij ons en deze aan deze kant van de grens.  Helaas, ik weet niet wie zij waren.  Omstreeks 15 km kwam dan de singletrack waar halverwege het klassieke bordje “gevaar” wees op een linke wortel met dropke.  Helaas net voor de wortel gestopt voor een tegenligger, vermoedelijk van de inrichtende club.  Er zou daar daarnet iemand gevallen zijn.  Me even aan de kant gezet omdat net dan een hele trein passeerde.  Boeiend om eens te zien hoe elk op zijn manier komaf maakte met het worteltje.  Verdikke, na anderhalf uur rijden en stoppen was ik slechts 15 km gevorderd!  2,5 km verder bereikte ik vanuit de bossen de ingang van de camping De Staartse Duinen.

Het ging dan via een kort stukje asfalt tot aan het rondpunt net voor het centrum van Huijbergen om de straat tegenover, de Westerstraat / Huijbergseweg in te rijden om er het plaatselijke stukje bos in te duiken.  Daar reed ik even over mij “minder bekend” terrein om via een door werken gehavende veldweg uit te komen aan de Kooiweg alwaar één van de toegangen tot de militaire vlieghaven van Woensdrecht is.  We werden rechtsaf gestuurd over een paadje dat vlak naast de omheining van het terrein liep.  Paden langs bos en velden brachten me tot aan de bevoorrading die op 20,5 km na de start opgesteld was op de oprit van een boerenhof in de Vossenholstraat.  Ik herkende nog enkele gezichten van nijvere dames achter de voedertafel en een jong vriendelijk meisje zorgde er voor bouillon.  Het is hier dat ik de bouillon ooit voor thee genomen had en dat smaakt maar matig bij een banaan!  Bananen, granenrepen, cake, sportdrank en bouillon stonden er op het menu.  Het was er nog gezellig druk.

Omstreeks 11.00 u weer op pad om de Garage Van Oers te bereiken en even verderop de Bergsebaan te kruisen om er een bospad in gestuurd te worden.  Even later bereikten we aan een huis een kleine open plek waar het traject aangeduid was door geel-rode linten.  We werden er in een lusje over het gras gestuurd en ik kreeg er Patrick Enigma te zien die er naderhand gezien toen al het grootse deel van de tocht achter de wielen had!  Een echt racekonijn in vergelijking met deze slak!  Er waren bikers die een chickenway kozen en onder de linten kropen!  Maar die hebben zich toch lelijk vergist, want de toer passeerde hier pas opnieuw naar het einde toe, zodat zij al het moois dat nog komen ging hebben gemist!  We werden er van 21,5 km tot 22,5 km (vermoed ik) eerst de Pilberg op gestuurd over enkele zware klimmetjes en leuke afdalingen om daarna de uit de kluiten gewassen Nootjesberg te bereiken.  Daar naartoe was toch wel een zeer speciale toegang uitgezocht over een steil en zanderig pad.  Wie daar al rijdend tot boven is geraakt moet een kei zijn.  Van gerenommeerde bikers heb ik gelezen dat ze het niet tot boven gehaald hebben, dus ik hoef niet verlegen te zijn!  Bultjes over leuke tracks en zanderige paadjes stonden er op het menu.

Tot 24 km bereden we paden over de Kooiheide zoals de bossen daar volgens een plaatselijk bordje genoemd worden, gevolgd door een korte singletrack doorheen een donker bos met dicht op elkaar staande sparren.  Tot 26 km niets dan bospaden, groot en klein, afgewisseld met singletracks in de buurt van de vlieghaven van Woensdrecht.  Op de plek waar de landingslichten tot in de zanderige heide staan kwam na 26 km de tweede splitsing tussen de routes van 25 en 45 km.  Daar is het alle hens aan dek en stompen door het mulle zand, zelfs bij dit natte weer!  Een biker die me daarnet samen met enkele anderen had laten passeren voor een plots hoogteverschil naast de afsluiting, koos voor de kleine afstand.  Hij zal een beginneling geweest zijn, want de kans dat ik iemand overklas is nihil!  Binnen afzienbare tijd raast deze kerel me gewoon voorbij.  Helaas had ik ook enkele keren af te rekenen met pummels die me zonder wat te zeggen voorbij vlogen zodat ik me te pletter schrok!  Of de kwiet (om een Vlaams woord te gebruiken) die me op een onmogelijk smal pad tussen lage takken in een bocht langs rechts dan nog wilde inhalen!  Ze vergeten dat niet iedereen nog twintig jaar is en dat er aan het einde van de rit toch niks te winnen valt!

Tot 27,5 km volgden enkele singletracks die rakelings langsheen de omheining van de vlieghaven lopen, waaronder het gehavende en uiterst modderige exemplaar met de lastige wortels, mega putten en bulten.  En laat ik nu net daar twee tegenliggers op mijn weg treffen!  Bij droog weer lukt het me van hier zonder voet aan de grond te zetten te rijden, maar in deze modderige omstandigheden heb ik toch maar even gepast om nekbreuk te voorkomen.  Even verder ging het voorbij een loods van de vliegschool om een achterpoort van het domein te passeren.  Daar staat jaarlijks de (tweede?) stop van een andere tocht waar de bevoorradende dames al weten dat “deze Belg met de papegaai op z’n trui” altijd bij de laatsten arriveert!  Tot 31,5 km reed ik met minder gezelschap dan bij aanvang over de paden en singletracks door de bossen en de heide die deel uitmaken van het vrij toegankelijke militaire oefenterrein.  Via de Zuidgeest, een bospad,  arriveerde ik op een grote baan, de Moerkantsebaan aldus de seingever ter plekke, de weg die vanuit Huijbergen naar Bergen-op-Zoom leidt.  Volgens de routeplanner ligt de Zuidgeest reeds in Bergen-op-Zoom.  Het fietspad kruist er de grote weg.

Aan de overkant volgde eerst een vrij vettige singletrack met enkele grote plassen en bemerkte ik groene bordjes van een plaatselijke vaste route.  In Bergen-op-Zoom liggen sinds enkele jaren inderdaad enkele mooie vaste routes.  Het viel me op dat ik er plots weer meer bikers te zien kreeg!  Deze plek grenst aan de bossen van Wouwse Plantage en dat liet zich al snel zien!  Want er volgde een stukje prachtige natuur met woeste donkere bossen, waar de dennenbomen op ontelbare heuveltjes groeien en de bodem bedekt is met naalden en groen mos.  Omstreeks 34 km volgde een blubberstukje om dan weer rechtsomkeer te maken naar een pad doorheen dezelfde imposante bossen.  Verderop gaf een bord uitsluitsel dat ik me effectief in de Wouwse Plantage bevond en nog verder zag ik een wegwijzer naar de 2,5 km verder gelegen Nieuwe Kloof.  Dat is een midden in de bossen gelegen feestzaal.

Daar trof ik de aanzet naar een prachtige singletrack over een soort heuvelrug en reed twee wachtende bikers voorbij wiens gezelschap ik tot het einde toe zou genieten.  De track was helaas wat gehavend door recente boswerken zodat het een kort technisch en voor mij moeilijk intermezzo werd.  Het was blijkbaar voor iedereen wat lastig, want een snellere biker die me inhaalde ging verderop tot twee keren toe op de grond liggen!  De track werd gevolgd door een extreem vettig bospad met brede plassen en modderpoelen dat vanaf een bepaald moment evenwijdig liep met een grote baan.  Alwaar sommigen ter hoogte van een houten brugje kozen voor een chickenway en het fietspad naast de weg op gingen, aldus hun relaas.  Ik gok dat deze grote baan de Weg naar Wouw was.  In mijn modderspoor reed één van de twee mannen die ik daarnet aan het begin van de technische track had zien staan.  Nadat we na het ploeterwerk de baan bereikten werden we er door twee seingevers naar de overkant geholpen om er de uitlopers van de vlieghaven van Woensdrecht te bereiken.  Na 37,5 km.

Het was nog even ploeteren door het open veld naast een gracht richting het vliegeveld.  Na driekwart heb ik het opgegeven van door de modder te stompen, mijn pijp was zo stilaan uit en te voet leek me sneller te gaan.  Eens weer op droger zand meende ik in de verte de plaats naast de omheining te zien waar daarstraks de splitsing was!  De kleine afstand bleef dus gespaard van de baggerstrook!  We werden er gestuurd naar de plek waarvan ik daarstraks had verwacht ze al te krijgen, meer bepaald de mooie track met een drietal uit de kluiten gewassen zandheuvels met wortels.  Ik moet echt moe geweest zijn, want op de eerste bult raakte ik net niet boven, wat me hier anders niet overkomt, terwijl mijn volger zich wel over de bult sleepte.  Het was de andere van het tweetal van aan de technische track, in rood met wit pak.  Op het erna volgende zware modderpad kon ik hem weer inhalen.  De mens was aan het einde van zijn krachten.  Eens het bos uit stond zijn maat daar te wachten.  En toen ik zelf even aan de kant ging reed de man me al hijgend voorbij!

Even ging het in de richting van de bewoonde wereld over een asfaltbaantje, maar werden we tussen twee huizen weer naar het grasveld gestuurd waar het traject van daarstraks uitgezet was met linten die intussen reeds weggenomen waren!  Degenen die hier letterlijk door het lint gingen, misten dus bijna de helft van de tocht!  Na 40,5 km reden we dus weer aan de voet van de Pilberg en Nootjesberg!  Hij gaat komen, dacht ik, en hij kwam!  Want hij was beloofd!  O wee de hijgende man van daarnet!  Want na het kruisen van de Weg naar Wouw nabij het centrum van Huijbergen in het zicht van de Molen Johanna, met dank aan de laatste seingever, stonden we op 41 km aan de voet van de Tiestenberg!

Als bij wonder raakte ik met enige moeite tot boven op de top van de eerste stevige bult!  Daar stond het duo op adem te komen!  Zwaar hé!  Ook de andere hoogste toppen raakte ik met mijn laatste krachten boven en over.  Ik reed er nu over een heuvelkam vlak naast een zanderige helling die ik al een paar keren vanaf de nabijgelegen straat naast een nieuwe hoeve bij eerdere passages had zien liggen!  Fijn om dat nu eens vanuit deze hoek te zien!  Helaas kan ik niet schrijven dat ik de Tiestenberg overwon, want op de track nadien lagen nog enkele stevige doch lagere bulten en drie daarvan hadden me liggen, uitgeteld als ik was!  Samen met de twee gelegenheidsmakkers bereikte ik weer de bewoonde wereld van Huijbergen ter hoogte van een voetbalveld in volle actie en waar moeders glimlachend keken naar de drie voorbijrijdende modderduivels.  De straat luisterde er naar de naam Veenbes, omdat het pas kerstmis geweest is misschien (peer met veenbessen) en na een stukje Bergsestraat bereikte ik weer De Kloek met bijna 43 km op het tellertje.  Na de Tiestenberg als waardige afsluiter van deze tocht.

Er was geen bikewash voorzien, wie het wist kon terecht bij de carwash van een naburig tankstation.  Douches waren er vermoedelijk wel, ik zag toch een kleedkamer open staan.  Buiten stonden nog redelijk wat vuile fietsen te wachten op hun gerstenat drinkende baasjes.  De clubmakker die ik tijdens het laatste deel van de rit nog even gezien en gesproken had stond nog binnen met twee van z’n maten.  Een kommetje snert en twee drankjes gingen er vlot in terwijl ik even wat gerust heb alvorens de terugtocht weer aan te vatten.  Na 83 km was ik toch blij van weer thuis te zijn waarna een grote schoonmaak van fiets, kleren en rijder zich opdrong!  Moe en tevreden ben ik gaan slapen en zelfs in mijn bed had ik het gevoel van nog onderweg te zijn over de modderstroken.

Op maandagochtend liep de wekker weer om zes uur af!  Biken vandaag!  Dag Jan!  Dan ineens realiseerde ik me dat het maandag was en dat ik weer mocht beginnen werken!  Verdekke toch!  Geen nood!  Volgende zondag is er een toer vanuit het nabijgelegen Putte-Woensdrecht en zullen vele bikers weer likkebaardend naar hier afzakken om te kunnen bijten in de sappige appel in dit aards paradijs!

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you.be en mtb-you.nl en mountainbike.be en mountainbike.nl!

08-01-2013 om 00:00 geschreven door StrammerMax

Toertocht (27-38-43 km) van de Blauwtrappers te Retie op maandag 31-12-2012.

Vorig jaar heb ik deze tocht laten passeren omdat er dichter bij huis een toertocht was vanuit het nabijgelegen Nederlandse Huijbergen, maar deze keer opnieuw geopteerd voor de jaarlijkse traditie en op oudejaarsdag afgezakt naar Retie. Omdat ik in de vooravond verwacht werd in de familiekring op deze laatste dag van 2012, goed op tijd uit bed! Mijn plezier dreigde vergald te worden door een wagen die niet wilde starten, maar na enkele pogingen kreeg ik de motor dan toch aan de praat! Dat gebeurt anders nooit, en dan heb je zoiets voor op deze speciale dag! Een parkeerplek gevonden op een braakliggend stukje grond naast het voetbalveld aan een nieuwe woonwijk en richting de grote zaal en de sporthal gereden. Een ongeluk komt nooit alleen en na het afladen van de fiets bleek dat de achterderailleur altijd terug sloeg als ik stopte met trappen! Ondanks het feit dat ik de fiets gisteren na de modderige tocht in Sint-Job-in-‘t-Goor grondig schoongemaakt had, met bijzondere aandacht voor alle draaiende onderdelen! Ik zou er de hele rit last van hebben, maar gelukkig niet van die aard dat het mijn plezier vergald heeft! Buiten wat onheilspellend lawaai had ik er weinig hinder van! Om 9.00 u was ik ingeschreven en zat ik op de fiets.

We verlieten de startplaats doorheen het drukke dorpscentrum en het grote kruispunt van hoofdwegen om dra de velden en bossen te bereiken. Het was duidelijk dat ik niet alleen naar hier was gekomen, want hele horden bikers vlogen me voorbij. Omdat ik gewend ben van later te vertrekken had ik deze keer gedurende het eerste deel van de tocht als tragere dus wel af te rekenen met de vele koerskonijnen die me langs links en rechts voorbijvlogen alsof hun oudejaarsviering al om tien uur moest beginnen! Tot 4 km volgde een plaatselijk rondje in enkele grote lussen over een beperkte oppervlakte over redelijk brede paden doorheen velden, straten en langsheen de bosrand. Dan kregen we de eerste mooie echte singletrack voor de wielen met de nodige wortels en bultjes. Me hier en daar even aan de kant gezet om de langere snellere treintjes te laten passeren.

Daar meen ik herkend te zijn geworden door Annemarie en Joepie. Ja, zo wordt hij genoemd! Leren kennen tijdens een mountainbikeweekend in Daverdisse, eerder dit jaar georganiseerd door onze gemeenschappelijke kennis Jean-Paul. Toen hebben we deelgenomen aan een toertocht vanuit Libin, “de rush naar het everzwijn”! Want Jean-Paul had voor ons porties marcassin besteld van het beest dat het plaatselijke dorpsfeest niet overleefd heeft! Terug naar Retie. Er was oponthoud aan een ferme bult waarachter een grote boomstam het pad versperde. Op 6,5 km kwam ik ter hoogte van de Zavelstraat weer uit de bossen tevoorschijn, waarna tot 8 km veldwegen en een asfaltbaantje de revue passeerden.

Het ging een breed en lang bospad in, waarop zich een spoor had gevormd met de allures van een singletrack en dat eventjes onderbroken werd door een asfalt verbindingsstukje van honderd meter over een straat die er door het bos liep. Tot 9,5 km konden we ons hartje ophalen in de plaatselijke bossen. Daar trof ik de splitsing tussen de routes van 27 km en 38-43 km. Bospaden werden m’n deel. Niet te schatten hoe mooi en vooral droog ze er bij lagen. Heel wat anders dan tijdens de tochten van vorige week waar het soms echt modderdabben was! De grond moet hier veel kunnen verdragen en de stevige wind zal ook wel één en andere op korte tijd drooggeblazen hebben! Op 11 km bereikten de bikers een plezante droge singletrack op een open plek tussen jong opgeschoten dennenboompjes, op en af over vele hoge en minder hoge bultjes! Een plezier was het om er te rijden en wel gedurende een dikke twee kilometer! Wat moet een mens meer hebben op de laatste dag van een jaar? Buiten een fles champagne dan misschien!

De track kwam uit op een breed bospad in de Beverdonkse Heide. Die is deels in het bezit van privé-eigenaars die in samenspraak met de gemeente wel een toegankelijkheidsregeling hebben uitgewerkt. Deze groene zone tussen de Witte Nete en het Klein Neetje was oorspronkelijk een heidegebied met stuifduinen dat werd bebost met naaldhout en later evolueerde naar gemengde bossen. Door het gebied lopen verschillende wandelroutes, een joggingparcours en een mountainbikeroute. Enkele mannen waren er bezig met het kappen van bomen en laden van hout. Ook op oudejaar wordt er gewerkt! Maar niet door ondergetekende! Bijna 14 km om 10.00 u. Een halve kilometer verder passeerden we de schilderachtig gelegen Watermolen langs de Nete. Vanaf daar kan je de Nete per kajak afvaren, iets wat ik in september nog gedaan heb!

Vanaf de Watermolen van Retie kregen we brede, lange zandwegen voor de wielen en daardoor ook af te rekenen met stevige tegenwind! Op 17 km passeerden we ter afwisseling een stukje bos dat deel uitmaakt van de Beverdonkse Heide en op 18,75 km reden we over een smal paadje rakelings langsheen de Kleine Nete. Daar zat Connie vanuit het gras kiekjes te maken van de vele passanten! Omstreeks 10.30 u werd ik er digitaal vereeuwigd. Na 20 km kruisten we vanuit de bossen een grote baan op de grens met Kasterlee. Een singletrack leidde me doorheen het bos naar de bevoorrading. De nog groene bananen konden me niet bekoren, de suikerwafels en zachte wafels waren een alternatief. En vooral de lekkere soep viel bij me in de smaak! Want ondanks de beloofde tien graden maakte de wind er toch een koude dag van! Slechts tien minuutjes blijven hangen en om 10.55 u was ik weer op pad.

Tot 24,5 km konden we plezier maken op mooie singletracks waarop omstreeks km 23 twee hoge springbulten te overschrijden waren. Na een stukje door de velden volgde een even interessante track met lage bultjes en kwam ik samen met enkele anderen achter een vader en zoon te hangen. De jongen reed op een fiets waarvan de wielen in verhouding tot zijn gestalte wel erg groot waren, maar waardoor hij goed vooruitkwam. Jong geleerd is oud gedaan en hij kan nog een heel leven van tochten door de bossen genieten. Na 25,5 kwam er een splitsing tussen de route van 43 km en deze van 27-38 km in de velden ter hoogte van een straat. Voor de rijders van de grote toer kwam dan het enige vettige stuk uit de ganse tocht onder de vorm van een modderige veldweg die bijna een ganse kilometer lang was. Van 27 km tot 30 km volgde een minder interessant stukje over asfalt- en betonwegen in de omgeving van een straat die Kortijnen heet. Recupereren was er niet bij omwille van de felle wind, met uitzondering van de schaarse stukken waar deze in de rug stond. De plek kan niet ver van de E34 gelegen hebben, want aan de horizon kreeg ik de windmolens te zien die naast de snelweg staan. 11.30 u en bijna 30 km op het tellertje.

Als mountainbikers een stuk asfalt van drie kilometer lang in hun tocht verwerken, dan kan dat alleen de bedoeling hebben van de deelnemers naar een interessante speeltuin te leiden! Zo ook hier! Want ter hoogte van Looiend volgde in de bossen een plezante singletrack op en af, met vele bochtjes en aan de bordjes te zien deel uitmakend van een vaste route. Het was een plezier om er te rijden. Omdat de snelle jongens intussen allemaal voorbij waren, was het er vrij rustig en kon ik ten volle aan m’n eigen tempo van de paadjes genieten. Het feest was nog niet gedaan, want op 32 km volgde weer een mooi uitgezet traject over een singletrack die zich doorheen een bos over heuveltjes slingert. De voorbij te rijden paadjes waren afgesloten met linten. We kregen er tot 32,75 km een prachtig en amusant stukje van deze toertocht voor de wielen! Helaas stonden er in de omgeving heel wat buitenverblijven met de nodige koterijen en bijhorende rommel in de bossen!

Na een asfaltbaantje ging het omstreeks 35 km naar de Looiendse Bergen om er een singletrack te treffen in een bos dat er vrij woest uit zag. Een pad dat zich met veel korte bochtjes tussen dicht op elkaar staande bomen slingerde! Een breder bospad leidde me daarna naar een mooie, droge singletrack doorheen een bos en een stukje meer open heidelandschap. Spijtig van het sombere weer. Bij zonnig weer moet het hier knap rijden zijn! Vanaf de open, met heide begroeide plek, bracht een bospad me weer naar open velden aan de rand van de bewoonde wereld. Om er direct toch weer het bos in te duiken over mooie paden tussen buitenhuisjes. Op 39 km volgde een megabangelijk stukje parcours waar een bordje ons bij aanvang waarschuwde voor steile hellingen (10%). Maar dat viel eigenlijk best mee, temeer omdat de ondergrond er goed droog bij lag. Enkel een beginnend biker zal misschien twee keren nagedacht hebben alvorens zich naar beneden te storten. Er reden nog bikers te genieten van deze prachtige omloop! Super! Er was slechts één zanderige heuvel waar ik niet tot boven geraakte en die ook de anderen liggen had! De beklimming van de heuveltjes vroeg wel een krachtinspanning zo naar het einde van de rit toe.

Ik vervolgde mijn weg over bospaden in een droog dennenbos om na 40 km op de rand ervan fotografe Connie weer te treffen. Dat moet omstreeks 12.30 u geweest zijn. Connie had zich er op de grond neergezet om de bikers vast te leggen terwijl ze er door een bocht gingen! Ik ben er gestopt en heb er zo’n kwartier met haar staan praten, haar telkens verwittigend wanneer ik bikers in het bos zag naderen. Om 12.45 u ben ik er dan weer vertrokken, vermits er niemand meer passeerde en Connie ook zo stilaan meende er een punt achter te gaan zetten. Haar werk is te zien op http://www.conniesinteurfotografie.com/! Een brede, zanderige bosweg leidde me het bos uit om er even verderop na een veldweg een straat met huizen te treffen waar een bordje aan een tuin de laatste kilometer aankondigde! Om 13.00 u was ik weer bij af.

De bewaakte bikeparking stond nog goed vol. Eerst m’n sporttas opgepikt vanuit de auto, die daar zoals zo vaak nog moederziel alleen stond, en de douches opgezocht. Net en proper en met profijtig, maar wel warm water. Zo hoefde ik thuis enkel m’n kleren nog in de machine te steken en m’n fiets proper te maken. Van de bikewash heb ik geen gebruik gemaakt. Binnen nog een kommetje lekkere hete soep, een boterham met kaas en een drankje soldaat gemaakt. Er zaten nog heel wat bikers in de grote zaal die duidelijk geen zin hadden om al naar huis te vertrekken. Geen bekenden gespot. Even over 14.00 u huiswaarts waar ik even over 15.00 u arriveerde. De bike nog grondig proper gemaakt nadat de wasmachine aan het werk was gezet. En nadat alles proper gewassen op het droogrek hing kon ik met een goed gevoel de oudejaarsnacht tegemoet zien!

De Blauwtrappers noemen hun rit de 4-sterrentocht! Indien er een Michelingids voor toertochten zou bestaan, dan is deze wat mij betreft wel vier sterren waard! Degelijk georganiseerd, goed uitgepijld, met een mooi parcours waarin meerdere prachtige locaties met plezante singletracks werden opgenomen. Met een uitzonderlijk droge ondergrond, ondanks de enorme hoeveelheid regen die er deze maand gevallen is. Zelfs enkele profrenners vonden de weg naar Retie! Après in een ruime zaal met een knabbeltje en een drankje. De beste manier om het jaar af te sluiten!

Geschreven tijdens het nieuwjaarsconcert vanuit Wenen. Een gezond en veilig bikejaar 2013 met zo min mogelijk zorgen toegewenst.

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you.be en op mountainbike.be!

31-12-2012 om 00:00 geschreven door StrammerMax

Toertocht (12-40-46 km) van WTC Sas 4 te Sint-Job-in-‘t-Goor op zondag 30-12-2012.

Op de voorlaatste dag van het jaar van thuis uit vertrokken richting Sint-Job-in-‘t-Goor om de toertocht van WTC Sas 4 te gaan rijden. De toer vertrok vanaf een andere locatie. Het was niet de eerste keer dat ik hier kwam rijden en ik heb hier al zowat alle weersomstandigheden meegemaakt, van droog tot nat, van warm tot ijskoud en door de sneeuw. Twee keren heb ik er moeten opgeven door technische problemen: één keer door een gescheurde buitenband en een daardoor naar buiten stulpende en ontplofte binnenband, een tweede keer doordat de vrieskoude het hele zaakje achteraan (van de fiets wel te verstaan) had bevroren! Thuis vertrokken om 8.15 u met gemonteerde helmlamp, goed voor een intro van 20 km. Doordat ik in Sint-Job de bordjes voor de wagens richting start had gevolgd, had ik wel een omweg gemaakt die per fiets te vermijden had geweest! Groot was wel mijn verbazing van aan de inschrijving een rij wachtenden te zien die tot buiten toe reikte! Het beloofde dus druk te worden op het parcours, maar dat viel achteraf gezien nog best mee! Er waren 1528 deelnemers!

Om 9.45 u kon ik vertrekken voor de tocht en toen was het buiten ook al meteen een stuk kalmer. We werden in de richting van het Kristus-Koninginstituut gestuurd om de er achter gelegen bossen in het zogenaamde Klein Zwitserland te bereiken. Het bospad zelf werd niet aangedaan, vermoedelijk lag het er nu zo goed als onberijdbaar bij na de overvloedige neerslag tijdens deze maand december. In plaats daarvan reden we de onverharde Poppelaerstraat in die ik vorige woensdag nog te zien kreeg tijdens de toertocht vanuit Westmalle die tot hier kwam. Deze brede bosweg met links tussen de bomen verscholen villa’s van rijke mensen, ging over in de eveneens onverharde Sas 3-baan waar we na 3 km het bos naast de camping in doken. Even verder kwamen we uit op de oever van het kanaal Schoten-Dessel op de plek waar enkele woonboten hun vaste ligplaats hebben. Via een smalle brug ging het dit kanaal over. Van 4 tot 5 km reden we op de andere oever over het jaagpad in de richting van waaruit we kwamen. Aan de volgende bunker ging het linksaf het bos in.

Van 5 tot 6 km volgde een uiterst gehavende en zeer slijkerige singletrack met putten en wortels. Dit leek me eerder “de hel” dan de aanvang van de extra lus voor de route van 46 km die we na de bevoorrading voor de wielen kregen en aldus werd aangekondigd! Om te vermijden van mijn energie al van bij aanvang hier al stompend door de modder kwijt te spelen, en een beetje zenuwachtig gemaakt door de drukte ter plekke, heb ik enkele stukken dan maar te voet door de modder gedabd! Ik was content dat de vettige singletrack achter de rug was toen we op 7 km weer naar het jaagpad gestuurd werden! Al snel werden we weer het bos in gestuurd op een gelijkaardige lastige singletrack die er toch iets beter bij lag dan de voorgaande met iets minder modder. Maar hier stelden lastige putten, bulten en wortels me dan weer op de proef! Ik hoopte dat het niet de hele tocht van dit zou zijn, en dat zou gelukkig meevallen. Deze twee tracks waren mijns inziens de vettigste van de hele toer, samen met het stukje bos vlak voor het einde richting antitankgracht. Aan een paar hogere heuveltjes op en af had de fotograaf van MTB-You postgevat. Het was iemand die ik niet ken. Omstreeks 10.15 u werd ik voor de eeuwigheid digitaal vastgelegd. We kwamen een tweede keer terug op het jaagpad vlak bij het Merelhuisje, het lokaal van een tennisclub.

Tot 9 km volgde een lastig maar knap stukje off-road en een singletrack die beter berijdbaar was dan de twee vorigen, op het laatste stukje ervan na. Daar was het weer even baggeren en uitkijken voor putten en wortels. We verlieten de track ter hoogte van de Tilburgbaan, een onverharde bosweg. Daar kreeg ik het gezelschap van veel andere rijders! Tot 10 km konden we genieten van de doortocht van de plaatselijke bossen op goed berijdbare natte boswegen. Een halve kilometer verder kwamen we na een lus terug uit op het kruispunt van boswegen waar we even tevoren ook waren gepasseerd. Een dikke kilometer verder dienden we de Schotensteenweg te kruisen, de grote baan die Schoten met Brecht verbindt en door Sint-Job komt en die ik sporadisch berijd als ik van mijn werk kom. Vroeger was de startplaats langsheen deze baan gelegen. Aan de overkant ging het weer het bos in. Een degelijk berijdbare mooie korte singletrack doorheen een bosje voerde me naar een woonstraat, waarna we na 13,5 km via een kalme brug de E19 en naastliggende spoorlijn voor de TGV vanuit Amsterdam en Breda kruisten. Er volgde opnieuw een singletrack doorheen het bos.

Tot 15,75 km volgden een prachtige singletrack en bospaden die er in vergelijking met elders en gezien de natte weersomstandigheden redelijk droog bij lagen. We kregen er weer de nodige wortels onder de wielen met af en toe een springbultje. Naar het einde toe werd het iets technischer met hogere bulten, korte bochtjes en laaghangende takken. Hoofd intrekken was de boodschap! Vlak voor het einde werd ik ten val gebracht door de tweede rijder van een duo bikemakkers. De eerste had me ingehaald net voor een haakse bocht en toen ik me na de bocht naar rechts begaf om de tweede te kunnen laten passeren, wou deze me nog rechts inhalen! Sturen in elkaar gehaakt en met twee de grond op, gelukkig zonder veel erg! Na te zijn rechtgekrabbeld bereikte ik om 11.00 u en op 15,75 km de Mieksebaan. Dit is een zeer lange rustige straat die evenwijdig met de spoorlijn en de snelweg vanuit Brasschaat naar Brecht voert. Gedurende een tweetal kilometer werd deze asfaltweg gevolgd richting Brasschaat. Net voor de Sint-Jobsesteenweg ging het dan rechtsaf de onverharde Bergsebaan in.

Likkebaardend keek ik er naar uit om het daar in die omgeving gelegen spookhuis, het vervallen en overwoekerde Kasteel Nottebohm met deels ingestort dak, nog eens voorbij te rijden. Helaas, we kregen het niet te zien! Tot 19 km werd recht op recht de Bergsebaan gevolgd richting Maria-Ter-Heide (Brasschaat). Een goede vondst om de er evenwijdig mee lopende drukke Sint-Jobsesteenweg te ontwijken, maar ettelijke kilometers zonder veel afwisseling. Misschien toch eens polsen om de volgende keer toestemming te bekomen om enkele rondjes te rijden in de buurt van Nottebohm. Sommige tochten komen over dit privédomein. En dat spookhuis heeft wel wat! Jammer dat het vervallen is! Nottebohm, ooit mecenas voor de stad Antwerpen, zou zich omdraaien in zijn graf indien hij moest weten hoe zijn eertijds nette stulpje er nu uit ziet! De Bergsebaan komt uit in de Brechtsebaan, een landelijke betonweg die vanuit Brecht-Overbroek naar Brasschaat voert.

Daar ging het linksaf in de richting van het nieuwe rondpunt aan de Sint-Jobsesteenweg waar we de rustige laterale zijweg werden op gestuurd richting Maria-Ter-Heide. Nu de uitverkoop van de militaire domeinen, zo ook dat van Brasschaat, een feit is, valt het op hoe hier in korte tijd nieuwe gebouwen en bedrijven als paddenstoelen uit de grond zijn gerezen! Ik ben eens benieuwd hoe lang het nog gaat duren eer de achterliggende gronden ten prooi zullen vallen aan de bouwwoede! Want ik heb onlangs ergens gelezen dat de gemeente Brasschaat al plannen dienaangaande heeft! Na 20 km bereikte ik het grote, drukke kruispunt in Maria-Ter-Heide, Polygoon in de volksmond, waar de grote wegen naar Sint-Job en Essen de Bredabaan (de oude weg van Antwerpen naar Breda) kruisen. Er stond daar een ziekenwagen en een politievrouw was vaststellingen aan het doen. Tegen een muurtje van het huis op de hoek stonden een biker, ingepakt met folie tegen onderkoeling en een aantal bikers die hun rit gestaakt hadden. Er zouden daar twee bikers geschept zijn door een auto. Hopelijk raakten ze niet al te zwaar gekwetst. Er zijn andere manieren om het jaar te eindigen!

Tot 21,5 km werden we over een lange singletrack gestuurd die evenwijdig loopt met de Essensteenweg. Hier en daar diende een ferme plas modder getrotseerd te worden. Aan een betonbaan ging het linksaf richting het vliegveld van Brasschaat om er op 22 km de bevoorrading te treffen. Het was toen 11.30 u, dus tijd voor een hapje. Je koekje, suikerwafel en soep, die er lekker uit zag maar spijtig genoeg koud was, kon je bekomen aan een hamburgerkraam. Het fruit zal al op geweest zijn, want de enige sporen waren enkele schaarse bananenschillen in de vuilzakken. Er was nog wat drukte, maar geen overrompeling. Even in gesprek geraakt met drie mannen die zich vrolijk maakten over mijn helmlamp! Ze beweerden dat er maar één afstand was omwille van het verzopen karakter van het terrein op sommige plekken. Dat bleek toch niet zo te zijn, want onmiddellijk na de stop trof ik op het vliegveld de splitsing tussen de routes van 40 km en van 46 km. Hooguit tien minuten halt gehouden op de pauzeplaats.

Omdat die zes kilometer het verschil niet konden maken, gekozen voor de grootste afstand, met het risico op ploetertoestanden. Dus ging het voor mij rechtsaf in de bocht waar ik bij ijzig winterweer ooit ferm onderuit ben gegaan tijdens een eerdere editie! Via de betonbaan werd ik naar het Klein Schietveld gestuurd om er op 23,5 km naast de resten van een voormalige spoorlijn over een track het bos in gestuurd te worden. Een bordje heette ons welkom in de hel! Dus toch ploeteren? Dat bordje had beter aan het begin van de eerste singletrack gestaan, want hier viel het nog best mee. Enkel bij aanvang dienden we een modderstrook door te rijden en enkele uit de kluiten gewassen plassen te ontwijken. Wat daarna kwam was zelfs één van de mooiste stukjes van deze tocht! Goed berijdbare paden en tracks met springbultjes doorheen een afwisselend landschap van bos, heide en open plekken met hoog gras. Voorbij enkele militaire installaties en een weerstationnetje. Bovendien brak er een winterzonnetje door en kreeg ik het gezelschap van Cracra, de voorzitter van mijn Papegaai Bike Team! Hij vroeg om bij hem aan te pikken, want hij was niet van plan om snel te rijden. Dus even een babbeltje terwijl we al rijdend genoten van deze mooie extra lus. Er volgde een zigzaggend spoor doorheen een soort heidelandschap waar het op een tweetal plaatsen uitkijken was voor modderpoelen en diepe voren.

Naar het einde toe werd het even weer wat natter en modderiger. Ik zag Cracra over een smal richeltje met wortels langsheen een reusachtige plas laveren. Ik ben daar veiligheidshalve toch even afgestapt en te voet gegaan. Een duik in het water zag ik niet zitten! We arriveerden weer aan de betonbaan op dezelfde plek waar we het Klein Schietveld waren binnen gereden. Cracra stond daar op me te wachten. Het tellertje klokte 30 km af. Langs dezelfde weg terug over de brede betonbaan richting vliegveld om verderop een track te bereiken. Deze mooie singletrack van dik 4 km lang leidde ons door de bossen naar het Fort van Brasschaat langsheen waterpartijen en een stuk van de antitankgracht. Een prachtig stukje uit deze toer. We reden er zelfs tot vlak bij mijn huis! Dag Jan! Kon ik maar zeggen dat die uit de kluiten gewassen villa, eerder een kasteel, die daar tussen de bomen staat, mijn optrekje was! Hier wonen de superrijken, verscholen in de bossen, op de grens van Brasschaat en Kapellen! Cracra won veld en verdween uit mijn zicht!

Van daar ging het langsheen de antitankgracht over een goed berijdbare assenweg, waarbij we het einde van de Garçondreef kruisten, een straat met meer bescheiden huizen, op de rand van het Kamp van Brasschaat. Nog langsheen de gracht om na 36 km om 12.30 u de drukke Bredabaan te kruisen ter hoogte van ’t Dakhuus (dit is een vormingscentrum waar cursussen voor volwassenen worden gegeven) in Maria-Ter-Heide. Voor de ouderen onder ons: even verder stond eertijds de bekende Taverne De Blauwe Donau, later omgebouwd tot de discotheek Confetti’s en nog later volledig met de grond gelijk gemaakt voor een bowlingzaal. Aan de andere kant van de Bredabaan ging het weer verder langsheen de antitankgracht die er het Domeinbos De Inslag doorkruist, om uit te komen aan de ingang van Kinderboerderij Mikerf. Daar ging het na 37,5 km rechtsaf een asfaltbaan op, meer bepaald de Kerkedreef, woonplaats van rijke mensen, in de richting van de Miksebaan. Donkere wolken voorspelden weinig goeds, maar het bleef droog. Er stond wel een felle wind. De weg recht over om het bos in te duiken. Ik kwam uit achter de gebouwen van Sanatorium De Mik en hoorde het geronk van de nabijgelegen E19. Linksaf naast de gracht, brugje over en rechtsaf op de andere oever. Daarna het bospad links in. Mijn vermoeden werd bevestigd, want de beloofde E10-plas hadden we nog niet te zien gekregen.

Omstreeks 40 km kregen we het mooie paadje omheen de E10-plas voor de wielen, inclusief de passage van de kolonie boze eenden! Prijsvraag van deze week: waarom is dit niet de E19-plas? Mijn aandacht werd getrokken door twee jonge mannen die er met twee telegeleide motorbootjes aan het spelen waren! Een van die kerels moet mijn gedachten gelezen hebben! Ik vroeg me namelijk af hoe ze hun boot uit het water halen als die zonder benzine komt te vallen of defect raakt! Zwemmen? Ik kreeg terstond het antwoord te zien! Zij hadden een kleiner bootje met een soort greep vooraan die de grotere boten naar de kant duwde! Mensen zijn toch inventief! En volwassen mannen blijven kinderen met duur speelgoed! De plek was gelegen aan het einde van een straat die Kleine Mik heet! 13.00 u, tijd om weer verder te rijden! Even verderop ging het tot vlak naast de hogesnelheidslijn en via een tunnel met onverharde ondergrond voor fietsers en wandelaars de spoorlijn en de E19 onderdoor! Ik ga proberen te onthouden hoe tot aan die E10-plas te geraken!

Verderop reden we weer naast de antitankgracht, onderbroken door de passage van enkele verloren gelegen straten, weer naast de gracht, in een boog er omheen, rakelings langs de hoger gelegen snelweg. Een paadje met enkele putten en bulten leidde me dan naast de gracht met aan weerszijden enkele huizen met annex koterijen en de muren van bedrijfshallen. Meteen werd het duidelijk dat we het mooiste gehad hadden. Verderop kruiste ik in het gezelschap van enkele andere bikers, die me vroegen hoe ver we nog te rijden hadden, de Schotensteenweg. Dit betekende dat het einde in zicht kwam. Via een zandwegeltje bereikten we het jaagpad langsheen het kanaal Schoten-Dessel dat op die plek in heraanleg is. Ik was de eerste om een metersbrede plas met ongekende diepte te trotseren! Gewoon er doorheen! Het kanaal over via een loopbrug op de sluisdeuren met de anderen in mijn zog.

Er volgde als apotheose dan nog een stukje hel onder de vorm van een door water oververzadigd pad doorheen een modderbrij waar ik tot aan mijn enkels in wegzakte! Toch kwam er daar nog een Nederlandse biker al fietsend doorheen gekliefd! Met het risico van over de kop te gaan door een in de modder verstopte tak of wortel en met uw smoelwerk in het slijk te belanden! Weer langsheen de antitankgracht ter hoogte van de onverharde Goudvinklaan, gracht over, er langs en gracht weer over om een vettig bospad te bereiken. Tenslotte kwamen we uit in een drukkere straat en eens de hoek om arriveerde ik samen met enkele anderen weer aan de plaats van vertrek.

Omdat er nog bikers aanschoven aan de bikewash heb ik die links laten liggen. Bike eigenhandig binnengezet in de bewaakte stalling. De vogel Cracra was al gaan vliegen, niet meer te zien. Wel vier getalenteerde bikers, ouder en jong, van het Waasland Mountainbike Team en dito School die ik vroeger al een paar keren op mijn pad, verder van huis, ontmoet had en die ik ook aan de stop had gezien. Met mijn excuses dat ik geen woordje gewisseld heb. Want in de andere zaal ben ik om iets om te drinken gegaan en daar zaten vier Weetabix-boys waar ik me bij gezet heb. Heel lang zijn we er niet meer blijven zitten. Toch nog gebruik gemaakt van de bikewash om de meeste modder te doen verdwijnen. Daarna ben ik samen met Weetabix himself weer huiswaarts gereden, zodat we onderweg nog wat klap hadden en dat was meteen een mooie afsluiter van deze lange rit. 46 km toer en 40 km verplaatsing is niet mis voor een winterse zondag.

Over het parcours valt niet te klagen. Veel singletracks en stroken bos. Tenslotte bevinden we ons hier in een dichtbevolkte streek op een boogscheut van de Koekenstad! Dat het er nat ging bij liggen was te verwachten na een verzopen decembermaand! De tocht was degelijk uitgepijld. Er was wel wat gemor over het lang moeten aanschuiven aan de inschrijving, de bikewash en de bevoorrading en over de eerder primitieve douches waar ik geen gebruik van heb gemaakt. De bevoorrading was basic, een stuk fruit had gemogen en de soep was koud. De bikeparking viel ook wat klein uit en de zaal kon de grote opkomst van bikers niet aan. Maar dit alles kon wat mij betreft de pret niet drukken! Ik heb genoten van deze zondag.

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you.be en op mountainbike.be!

Toertocht te Sint-Job-in-‘t-Goor op 30-12-12 door Spartacus



Toertocht te Sint-Job-in-‘t-Goor op 30-12-12 door Djob

30-12-2012 om 00:00 geschreven door StrammerMax

Toertocht (20-30-40 km) van SV Herkol te Neerpelt-Herent op donderdag 27-12-2012.

Net als vorig jaar op de derde kerstdag afgezakt naar Neerpelt-Herent om er de toertocht van de plaatselijke voetbalclub SV Herkol te rijden. De GPS stuurde me met de wagen vanuit Antwerpen over de E34 en voorbij Retie en Postel een stukje over Nederland. Ter hoogte van Lommel-Kolonie, bekend geworden van het busongeval in het Zwitserse Sierre, kwam ik weer België binnen om via Overpelt de start te bereiken. Hoe dichter ik die plaats naderde, hoe meer de herinneringen weer bovenkwamen. En inderdaad, enkele mannen verwezen me weer naar het stukje grasveld tegenover de moderne kerk met betonnen klokkentoren om er naast een klein boerenhof te parkeren, haast exact op dezelfde plek als vorig jaar! De kantine van SV Herkol is vlak achter de kerk en de ontvangst aan de bewaakte bikeparking was even vriendelijk als de vorige keer! Me ingeschreven en om 9.45 u was ik op weg. Het vertrek verliep vanaf de kerk om rechts de straat Herent op te rijden. Na enkele straten en asfaltbaantjes bereikte ik na 1,5 km het bos en de eerste singletrack die er goed vettig en kwistig van plassen voorzien bij lag!

Jammer genoeg begon mijn kilometertellertje net zoals gisteren forfait te geven. Even in het natte bos gestopt om het batterijtje te vervangen, want dat had ik in m’n rugzak gestoken. Maar ik had er geen rekening mee gehouden dat alle instellingen dan terug standaard ingesteld worden en ik slaagde er niet in van miles per hour om te zetten in kilometer per uur! Verdekke toch, ik was er beter met mijn fikken af gebleven! Om verder geen tijd te verliezen heb ik dan maar besloten om het zonder tellertje te doen. Want andere bikers vlogen me voorbij, zodat de kans groot was dat ik weer als laatste zou arriveren! Intussen is het weer in orde en heb ik meteen de batterij van de verklikker op de vorkpoot vervangen. Eens het bos weer uit volgden natte veldwegen, paden langsheen bossen, af en toe een stukje geasfalteerde straat en door bomen afgeboorde veldwegen. Dit alles geregeld afgewisseld met mooie, doch met water oververzadigde singletracks. Na vermoedelijk ongeveer vijf kilometer trof ik de splitsing tussen de routes van 20 km en van 30-40 km.

Er volgden singletracks en bredere natte paden doorheen de bossen. Na 9 km passeerde ik de ingang van een groot oorlogskerkhof, te zien aan de vele uniforme kruisbeelden die er op de graven stonden. Arbeiders reden er met een bestelwagen binnen. Er volgden mooie, maar thans zeer natte singletracks en op een bospad stak een andere eenzame biker me voorbij. Eens weer in de open velden bereikte ik een asfaltbaantje waar we linksaf moesten om daarna weer rechtsaf te gaan ter hoogte van een mooi nieuw huis in donkere baksteen in een straat die Riet heet, nog steeds in Neerpelt. Vanaf hier kregen we enkele asfaltbaantjes voor de wielen geschoven. Op een volgende veldweg kreeg ik even het gezelschap van twee bikers die al snel weer uit mijn zicht verdwenen. Omstreeks 10.45 u passeerde ik Café De Puinhoop (sic) en leidde een veldweg me voorbij een kleine sportvliegveld waar geen leven was, om een volgend bos te bereiken. Daar werden we weer vergast op singletracks die er zeer nat en vettig bij lagen. Het kan niet missen nadat er anderhalve keer de normale hoeveelheid maandelijkse neerslag is uitgevallen!

Op een bredere bosweg werd ik aangesproken door een man die me met een kleine bestelwagen tegemoet kwam gereden. Een auto op deze plek? Mijn vermoeden dat het misschien iemand van de organiserende club was, bleek te kloppen. De man sprak me aan en was op zoek naar een pechvogel om deze op te pikken. Neen, ik had niet gebeld en ik was niemand met pech tegengekomen! Na nog een singletrack die tot vlak tegen een asfaltbaantje kwam, zag ik dan toch een biker staan die zijn fiets in een auto aan het laden was. Er stond ook een vrouw bij. Ik vertelde de man dat iemand naar hem op zoek was. Hij had na vergeefs wachten dan maar zijn vrouw opgebeld om hem te komen halen. Weer het bos in om de zoekende man nu te voet weer tegen te komen. Hij kon de pechvogel niet vinden! Ik heb hem dan verteld dat hij niet langer diende te zoeken, want dat de man net opgepikt was en hij zou opbellen om dat te melden. De man stelde net als ik vast dat de bossen er wel erg vettig en nat bij lagen! “Ja”, zei ik, “ik hoop dat de pijltjes lang genoeg zullen blijven hangen, want het ziet er naar uit dat het voor mij een lange dag gaat worden!” Dus snel weer op pad terwijl de mens weer naar zijn auto wandelde. Even later stak hij me op een asfaltbaantje weer voorbij. Intussen had ik toch nog drie even verzopen bikers te zien gekregen.

Ter hoogte van een zandgroeve kwam er weer een splitsing tussen de routes van 20 km en van 30-40 km. En begon het te regenen! Gelukkig van korte duur! Samen met vier andere bikers dook ik een door boswerken gehavend pad in. Enkele mannen waren er met machines aan het werk. Ook verderop waren op diverse plaatsen particulieren in de weer met het laden van stukken hout in aanhangwagentjes. Meestal stonden die dan nog op het enige plasvrije stukje van het pad geparkeerd, zodat ik door het water diende te waden. Na enkele singletracks en bospaden volgde een recent verbreed en kwistig met verse kiezel bestrooid bospad, gevolgd door een strook met grote plassen en veel slijk. Eens het bos uit voerde een asfaltbaantje me naar de bevoorrading. En voor ik die bereikte kwam de herinnering aan vorig jaar weer boven. De stop was inderdaad op een open plaats, een kleine onverharde parking, aan een hoge brandtoren naast een asfaltweg aan de rand van het zogenaamde Kolisbos te Neerpelt-Herent. De oude trommel van een wasmachine was er deze keer ook weer bij om als vuurkorf te fungeren! Aan de stop was nog alles voorhanden zoals partjes appelsien, suikerwafels, sportdrank en warme tomatensoep met balletjes. Er stonden op dat ogenblik haast even veel medewerkers als bikers!

Na de stop doken we weer het bos in naast de brandtoren. Kort na de stop stond in de bossen de splitsing tussen enerzijds de 20-30 km en de toer van 40 km. Gekozen voor de langste route. Ik passeerde er een houten jachthut met naastgelegen wc! Daar was zelfs een verluchtingsrooster in voorzien. Joost mag weten met welk nut, want er stond niet eens een deur in het hokje! Je kon er je rug leegschudden in het zicht van alle passanten! Er volgden doornatte singletracks en boswegen, gevolgd door weer een zeer lang grindpad in de richting van een grote baan. Er kwamen singletracks met nadien een wel zeer nat en vettig ploeterstuk met singletracks en boswegen vol brede plassen. Een duo jonge bikers stak me tegen een redelijke snelheid door de modder voorbij, terwijl mijn snelheid niet hoog genoeg was om de modderstrook tot het einde te doorploeteren. Het waren meteen de laatste deelnemers die ik te zien kreeg. De rit werd voortgezet in een verzopen landschap, doorheen bossen en afgewisseld met de passage van enkele meer open plekken. Dit alles tot aan een eenzaam huis aan een asfaltbaantje. Even later kruiste ik op een volgend asfaltwegeltje de Dorperloop. Zelfs de bomen stonden er met hun voeten in het overvloedige water!

Het was zwaar trappen over een natte ondergrond vol modder en plassen om de Broekerheide te bereiken aan de Buskusweg, een zandweg te Kaulille (Bocholt). Hier stonden een bord en paaltjes van een vaste mountainbikeroute. Even Googlen leerde me dat de naam Buskusweg een officieuze naam is van een zandweg die bedacht werd door de elfjarige Silke Kusters die daar woont. Je kan dat hier en hier lezen! Via een zandpaadje ging het verder tot aan de drukkere Zavelstraat in Kaulille. Van het sluikstort met oude kleren en lompen dat er vorig jaar te bewonderen was, was niets meer te zien. We dienden het van de baan gescheiden fietspad te volgen. Op de grens met Neerpelt was het bord dat de gemeentegrens aanduidt in gruizelementen gereden en veranderde de straatnaam in Torenstraat. Deze baan loopt dwars door het Kolisbos.

Ik diende de baan te kruisen waarna een kort maar extreem modderig bospad volgde. Linksaf bereikte ik een breed nieuw grindpad, misschien hetzelfde van daarstraks. Een bospaadje deed me het grindpad verlaten om het daarna in een bocht weer te treffen. Daarna bereikte ik weer een meer bewoonde wereld en trof ik omstreeks 12.35 u enkele asfaltbaantjes. De vermoeidheid na het vele baggeren begon zich te doen voelen toen ik de Dennenstraat in Peer bereikte. Daar werden de vele en gelukkig drogere singletracks in de naastgelegen bossen meegepikt, om af en toe de Dennenstraat weer even terug op te rijden en het bos daarna weer in te duiken. Aan het einde van de Dennenstraat ging het een grotere baan over om vanaf een villa in de Mortelkensstraat linksaf de bossen weer in te rijden. Daar volgden plezante singletracks en paden doorheen een eerder woest bos, goed voorzien van wortels, korte bochtjes en enkele springbultjes en heuveltjes. Een paadje leidde voorbij een soort met bomen begroeide dijk van een meter hoogte midden in het bos. De plek deed me wat denken aan de holle wegen in Vlaams Brabant. Bij mooi weer moet het hier prachtig zijn, nu lag alles er troosteloos nat bij.

Eens het bos weer uit bereikte ik een zandweg doorheen de open velden tot aan een grote baan. Nu reed ik weer door de meer bewoonde wereld, over brede onverharde wegen en asfaltbaantjes. Opnieuw de velden in om een buurtwegel te treffen die luistert naar de naam Schitheuvel! Enkele schapen keken me gaperig aan toen ik ongelovig nog eens naar het naambordje keek! Shit hadden we vandaag genoeg rond onze oren weten vliegen! En ik heb ook even “shit” geroepen omdat ik moe begon te worden en ik nu stilaan genoeg had van het vele baggeren. Er mocht wat mij betrof zo stilaan een punt achter gezet worden! Even verder ging de Schitheuvel over in een smal paadje dat zich tussen dicht op elkaar staande boomstammen slingerde om dezelfde open plek van daarnet te bereiken. Ik vermoedde hier al een lusje omdat ik daarnet aan de overzijde van het pad de rug van een pijltje had opgemorken!

Rechtsaf vond ik dan het verlossende bord dat de laatste drie kilometer aankondigde! Dat had ik daarnet al zien staan zonder te kunnen lezen wat er op stond! Maar de voetballers van SV Herkol wilden ons blijkbaar niet zo snel laten gaan! Want er volgden nog een aantal asfaltbaantjes en een zeer vettig bospad waar aan het einde een groot spandoek in koeien van witte letters “dank u, tot volgend jaar” meldde. Een laatste veldweg leidde me weer tot de straat Herent en de kantine achter de betonnen kerktoren. Ik had er weer mijn tijd voor genomen, want het was intussen 13.30 u! Maar met doorzettingsvermogen bereikte de slak tenslotte ook de ark doorheen een reeds half verzopen landschap!

De bikewash was al opgeruimd. Geen erg, de fiets blijft toch buiten op de drager staan! Gelukkig waren de douches nog niet proper gemaakt, want aan een warme douche had ik wel behoefte en daar heb ik dan ook direct werk van gemaakt, teneinde proper weer in de auto te kunnen zitten! Even over 14.00 u heb ik dan als laatste het grasveldje tegenover de kerk verlaten. Via de lokale wegen over Overpelt en Lommel naar Mol-Rauw gebold om er mijn stamfrietkot Paseo op de Postelsesteenweg met een bezoek te vereren. Via de Baileybrug, Postel en de E34 weer huiswaarts! Het blijft toch een heel eind rijden! De hele toertocht gelukkig droog kunnen rijden. Want van zodra ik met de wagen Lommel bereikte begon het te stortregenen! Ik was dus net op tijd weer binnen! Helaas heb ik m'n fiets proper moeten maken in de gietende regen. Maar liever dat dan er daags nadien nog werk van te moeten maken!

Jammer dat de overvloedige regen het mooie parcours in een grote slijkpoel had omgetoverd en de grijze lucht er een sombere dag van maakte. Dat was enigszins te verwachten. Want ook al zijn hier geen hoogtemeters te rapen, de vele singletracks en bossen zijn een plezier voor vele bikers. De afpijling was overal in orde, evenzo de bevoorrading, de bikeparking en de douches. Of hoe een voetbalclub ook een genietbare tocht in elkaar kan steken. Misschien kunnen de voetballers eens overwegen om deze tocht ook in de zomer te organiseren. Succes verzekerd!

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you.be en op mountainbike.be!

27-12-2012 om 00:00 geschreven door StrammerMax

Toertocht (25-34-40 km) van de KWB Fietsclub Westmalle te Westmalle op woensdag 26-12-2012.

Mijn optie voor tweede kerstdag was eigenlijk de toertocht te Poppel, maar omdat een collega uit Westmalle zinnens was van de toertocht in zijn woonplaats te gaan rijden, ben ik ook naar ginds afgezakt. De hoop van een droger parcours te treffen in Poppel kon ik vermoedelijk op mijn buik schrijven nu er in december al anderhalf keer zo veel neerslag is gevallen als gemiddeld! Want vorige zondag en maandag heb ik na een drukkere periode op het werk ook verkozen van in mijn bed te blijven liggen in plaats van in de regen en de modder te gaan dabben in Rijkevorsel (zondag) en Hechtel (maandag). En zo liet ik helaas twee mooie tochten passeren, waaronder de traditionele tocht in Hechtel op de dag voor kerstmis.

Me geparkeerd op het pleintje aan de kerk op een boogscheut van de sporthal, me ingeschreven en om 9.10 u op weg. Het ging het dorp uit via de gebruikelijke straten in Westmalle, het rustige paadje naast het Sint-Jan-Berchmanscollege en een onverharde servitude achter het grote Mariagaarde-instituut naast de ecotuin op het schooldomein. Dan ging het via de rustige baan weer richting kerk om de grote dreef richting het kasteel in te rijden. Na een dikke 3 km doken we de velden in, verblind door de opkomende zon, zodat het lastig was de vele plassen te ontwijken. Op 5 km volgde een zeer vettig weidepaadje ter hoogte van Boexhout, onmiddellijk daarna gevolgd door een nog vettiger exemplaar. Niet te schatten hoe overal de beken buiten hun oevers waren getreden! De weiden en de velden stonden blank als waren het grote vijvers! Enkele schapen keken vanuit hun natte weide bedenkelijk in de richting van de door de modder ploeterende bikers. Na 6 km volgde de klassieke brede bosweg die er bij droog weer gewoonlijk nog vrij zompig bij ligt! Ook daar was het dabben geblazen. De plaatsen waren me niet vreemd vermits de tocht van de club van voornoemde collega hier ook passeert, zij het in de andere richting.

Er volgden nog een aantal veldwegen tot we na 8 km door een seingever Groot Veerle werden over geholpen, dit is de baan die van Westmalle naar Sint-Lenaarts voert. Het was intussen al 9.55 u! Ik had al veel tijd verloren door te prutsen aan m’n fietscomputertje dat niet goed meer werkte en m’n gsm op te diepen uit m’n rugzak na enkele binnengelopen berichten. Mijn collega meldde me dat hij dan toch niet zou rijden omwille van de doornatte ondergrond. Eigenlijk kon ik hem geen ongelijk geven na zelf enkele oververzadigde en plasrijke veldwegen te zijn gepasseerd! Na een betonbaantje dat luistert naar de naam Legeheideweg, volgde de eerste splitsing tussen de routes van 25 km en van 34-40 km. Voor mij ging het even verder rechtsaf weer de velden in op een paadje tussen de weiden met aan de kant enkele bomen. De lucht was weer grijzer geworden en er stond een vervelende koude wind. Een scherpe pssssst deed het ergste vermoeden! Ja, een lekke band bleef me niet gespaard! Met de tweedehands Turner Flux had ik sinds zijn aankoop van een bevriend biker nog nooit een lekke band gereden! Er stonden wel notubes-banden op die ik toen samen met nieuwe wielen voor de fiets had gekocht.

Veel “melk” zat er niet meer in de band, dus daar moest ik niet meer op rekenen. Ik heb daar dan zeker een half uur staan sukkelen om die verrekte buitenband van de velg te krijgen! Leuk is anders als alles onder de smurrie zit! Tot ik een voorbijrijdende biker, met een grote rugzak, die vroeg of het lukte, toeriep dat het helemaal niet lukte! De mens is gestopt en heeft me geholpen om mijn fiets weer rijklaar te maken. Tijdens dat werk kregen we dan nog een bui ijskoude regen over ons heen. Bij nader toezien bleek het een biker te zijn van de inrichtende KWB die de pijlen onderweg controleerde! Vandaar de grote rugzak. Ik was meer dan content dat deze man me uit de nood heeft geholpen. Na zelf al meerdere keren bikers weer op weg te hebben geholpen met m’n multitool of een binnenband, vond ik het wel sneu dat niemand spontaan even stopte nu ik zelf op de sukkel was! Ik moet ruim meer dan een half uur oponthoud gehad hebben en om 10.45 u kon ik weer verder. Toen ik vertrok voelde ik dat er iets niet in de haak was met het achterwiel, alsof er een slag in zat. De oorzaak zou pas aan het einde van de rit duidelijk worden!

Het weidepad dook de bossen in waar we het natuurgebied Hoofsweer passeerden over een zeer vettig en modderig pad dat uitgaf op het jaagpad langsheen het kanaal Schoten-Dessel. Daar de Paepestraat in, een veldpad op het grondgebied van Brecht. Vettige veldwegen vol slijk brachten me daarna tot aan het kruispunt van de Oude Liersebaan en de Heikantstraat in Westmalle. Dit betekende dat ik me in de buurt van de bossen rond Drieboomkensberg bevond. 13,5 km om 11.20 u. Het ging linksaf de Heikantstraat in, dit is een rustig asfaltbaantje op de rand van bos en velden, dat me voorbij het jeugdvakantiehuis Sint-Jansburg bracht. Om daarna de Geuzenstraat in te slaan, overgaand van asfalt in onverhard met weer de nodige plassen. 15,5 km.

Omstreeks 16 km bereikte ik het Molenbos om er tot ongeveer 18 km de singletracks te berijden in de dennenbossen rond Drieboomkensberg. Elke zichzelf respecterende toertocht in deze regio doet deze plek aan. De toestand van de ondergrond viel er al bij al nog goed mee. Ik heb hier al meer water en modder meegemaakt. De tracks waren bedekt met een dunne laag smurrie, maar er stonden weinig plassen in de diepere greppels en putten. We passeerden het kapelletje en het kruisbeeld aan de bekende zandhoop met enkele dikke wortels van dennenbomen. Om zo de verharde Sint-Jobbaan weer te bereiken aan de rand van het Molenbos. Na 18,5 km trof ik daar omstreeks 11.45 u de bevoorrading in de manege op de hoek met de Waterstraat op de grens van Westmalle, Schilde en Brecht. De bevoorrading stond opgesteld onder het afdak van een grote open schuur. Veel deelnemers waren er niet meer, ook al kwamen er na mij nog rijders toe. Alles was er nog voorhanden: partjes appelsien, bananen, wafels, centwafeltjes, sportdrank en lekkere tomatensoep. Van alles wat geproefd en weer op pad.

De route voerde ons even over de Waterstraat tot in de Brecht, waar de naam verandert in Abdijlaan en waar een seingever ons deed oversteken om na 19,5 km de Grote Vraagstraat in te gaan in de omgeving van Luyckx NV. De onverharde zandweg in de bossen lag er ook goed vettig bij met plassen in alle maten en soorten. De grootste ervan konden ontweken worden dank zij de tracks die zich in de loop der tijden links en rechts van het pad gevormd hebben. Het ging linksaf en vanuit de bossen bereikten we de Korhoendreef (Brecht) die daar de velden in duikt. In de verte zag ik de toren van de Abdij van Onze Lieve Vrouw van Nazareth, het klooster van de Trappistinnen, bekend geworden uit de tv-documentaires “In Godsnaam” van Annemie Struyf. Ook hier hetzelfde tafereel van ondergelopen velden en buiten de oevers getreden waterlopen. Toen ik even halt hield om te bestuderen hoe ik een megagrote plas, die de hele wegbreedte in beslag nam, het best voorbij zou kunnen geraken, kreeg ik één van de Weetabix-boys te zien, de biker met korte baard, wiens naam ik helaas niet ken. Na een korte babbel reed deze jongen gewoon dwars door het water heen en heb ik samen met nog een derde biker diens voorbeeld gevolgd! 21,5 km om 12.10 u.

In plaats van rechtsaf te slaan, zoals tijdens de vorige recent hier gereden tochten, ging het deze keer linksaf en volgde de lange Sint-Jobbaan (Vaartdijk volgens de kaart?), een onverharde zandweg met naastliggende fietsstrook, op de rand van bos en velden. Daarna de Polderdreef in, gevolgd door de Poppelaerstraat, de Vraagstraat voorbij, om de Kleine Vraagstraat (precies een examen!) te bereiken. Dit zijn allen bredere boswegen. Spijtig genoeg liet men op dit kruispunt van boswegen een mooie singletrack, evenwijdig met de weg, figuurlijk links en letterlijk rechts liggen. Ik ben hier tijdens het najaar al diverse keren tijdens tochten gepasseerd, zodat ik wist dat ik me nabij het zogenaamde Klein Zwitserland bevond, dit zijn de bossen gelegen achter het Kristus-Koning-instituut te Sint-Job-in-‘t-Goor. 24 km om 12.25 u. Mijn vermoeden werd bevestigd toen ik na het berijden van een singletrack achter Kristus Koning het poortje van de achteringang van het schooldomein te zien kreeg. Bij sommige tochten die toestemming vragen aan de broeders staat het poortje open en fiets je door het imposante bos op privédomein. Ter hoogte van het poortje ging het de Caterskapeldreef en de bossen op het grondgebied van Schilde in.

Daar ging het weer een zijpaadje in om via singletracks een bosvijver te passeren. Na de vijver hingen twee pijltjes die elkaar tegenspraken. Tegelijk naar links en rechts is namelijk nogal lastig! In het zog van een andere biker geopteerd voor links, de juiste keuze, te zien aan de sporen over modderige bospaden. Aan de rand van het bos wees de pijl naar links, terwijl de bandensporen van de voorgangers duidelijk naar rechts wezen. Rechts gevolgd en geen pijlen meer te zien! Ik ben dan op m’n stappen teruggekeerd om een biker te treffen die voor links had gekozen, maar al snel had vastgesteld dat dit niet kon kloppen en terugkeerde. Er kwam ook nog een Nederlandse biker toe. Met zijn drieën dan weer naar rechts gereden, waar geen pijlen meer te vinden waren. We passeerden opnieuw de bosvijver, wat kon kloppen, vermits ik rechts in de verte daarnet daar pijlen had zien hangen. Gelukkig was het spoor van de voorgangers duidelijk te zien. Dat was het enige waar ik op kon rekenen, vermits de twee andere snellere rijders na een tijd uit het zicht verdwenen. Ik vermoed dat we een stukje van de Kleine Vraagstraat bereden hebben en andere bospaden die er onder de imposante beukenbomen nu goed nat bij lagen, inclusief de nodige grote plassen. In ieder geval een mooi stukje off-road van deze toertocht.

Zonder één pijl te zien te hebben gekregen bereikte ik een kruispunt van boswegen aan de Heidemolenbaan te Schilde, waarna de Kotseheide me na 28 km om 12.50 u weer tot aan de drukkere Waterstraat bracht. Vanaf dit kruispunt hingen er weer pijlen. Ofwel was er een flauwe plezante of onverdraagzame aan het werk geweest, ofwel was dit stuk om de één of andere reden toch al ontdaan van pijlen! Dat laatste valt te betwijfelen. De Waterstraat over en aan overkant ging het weer de bossen in. Vettige boswegen brachten me naar de plek waar een heuvelrug met singletrack omheen een soort vijver gelegen is. Laatst ben ik hier nog gepasseerd, maar nu werden we volledig rond de poel gestuurd. Ik betrouwde het daar niet al te best met die kleiachtige gladde ondergrond, de glibberige wortels en de vele putten en bultjes die dienden genomen te worden. Wanneer mijn rondje er op zat, kwamen er nog twee bikers toe op deze bizarre plek in het bos. Ik begroette er een man die samen met zijn hond door de verzopen bossen dabde. Het tellertje toonde 30,5 km. Er volgden nog meer vettige bospaden gedurende een dikke kilometer om daarna iets beter berijdbare mooie paden doorheen het bos te treffen. Op 32,5 km arriveerde ik aan een straat, de Jagersweg in Malle.

Daar deed ik halverwege de straat een noodstop omdat het koppel wandelaars dat ik tegemoet reed één van m’n collega’s en diens vrouw bleek te zijn! Zij wonen in de nabijgelegen Dennenlaan, tegenover de abdij van de Trappisten. Hij verwonderde zich over het feit van mij aan te treffen op een mountainbike! En dan nog in zo’n smerige toestand! Niet iedereen weet waarmee ik mijn weekends en vrije dagen vul! Even tijd gemaakt voor een korte babbel. De echtgenote vroeg zich af of m’n smerige bike nog proper te krijgen zou zijn! Hoe meer vuil er aan hangt, hoe gemakkelijker het er soms weer van af komt! Met de gewone spuit en een handborstel! M’n collega wist me te vertellen dat ik aan het einde van de straat de abdij zou bereiken. Dat bleek zo te zijn. We reden er in tegenstelling tot anders voorbij langs de kant van de grote loodsen. De mannen van de KWB hadden een bordje geplaatst om te melden wat er achter de muren daar gebeurde! “Hier brouwt men lekkere Trappist”. Met daarnaast een afbeelding van een glas van het edel vocht met de vermelding “Voor u nog drie kilometer!”

Eens de abdij voorbij ging het nog over enkele verharde wegen door de bossen om daarna de bewoonde wereld weer te bereiken, onder anderen via Het Wild Rijt (moet dat niet met dt zijn?) en de nieuwere villawijk aan de Tichelmanstraat. Het parcours kwam daar voorbij het huis van m’n collega. Zijn echtgenote was net buiten om de brievenbus te legen en ging hem roepen. De reden van mijn lekke band en het feit dat mijn achterwiel sindsdien niet normaal meer bolde, werd nu duidelijk. De oude buitenband bleek op twee plaatsen beginnende scheuren te vertonen en de nieuwe binnenband stulpte naar buiten. Het was het slot van een rit vol pech! Een drankje geweigerd, want in zo’n smerige toestand wilde ik niet binnenkomen! Via het servitudenpaadje vanaf zijn huis kruiste ik de Brechtsesteenweg om met een nog meer flapperend achterwiel na enkele straten de sporthal weer te bereiken. Het was toen al 14.00 u! M’n tellertje had 38 km geregistreerd, maar het werkte bij momenten niet naar behoren, zodat we de beloofde 40 km wel zullen gehad hebben!

Aan de sporthal was het meeste al opgeruimd, maar er zaten nog enkele bikers in de cafetaria en de achterliggende sportzaal. En buiten stond nog een meiske in een hotdogkraampje. Meteen twee exemplaren besteld, want het waren hotdogs in stevige broodjes en niet van die papperige industriële sandwiches! Eén en ander doorgespoeld met een donkere Trappist. Toen ik er weer vertrok kwamen de mannen toe die de pijlen weer rondgehaald hadden, waaronder mijn redder in nood van daarstraks. Met reclame voor fietsenzaak Van den Plas (Zoersel) op zijn dijen! Na een korte rust m’n auto weer opgezocht om vast te stellen dat dikke pech me vandaag toch wel had weten te vinden! Er was namelijk iemand tegen gereden! Weliswaar zonder veel erg, maar toch zichtbaar geschaafd. Met als enige troost dat het op een plek is waar een andere onverlaat twee jaar geleden op een gladde winterdag tegen geschoven was toen de wagen uitzonderlijk even voor de deur geparkeerd stond! Maar de schuldige vogel was toen direct gaan vliegen!

Het was niet m’n dag vandaag! Met een verzopen parcours, het moeten stompen door de modder, een sputterend kilometertellertje, een lekke band, daarna een slag in m’n achterwiel en het moeten terugvinden van een licht beschadigde auto. Maar ik was ondanks alles toch blij dat ik nog eens buiten was kunnen komen. Want na drie drukke werkweken en het hondenweer van de afgelopen tijd, zou een mens het biken nog dreigen te verleren! Met nogmaals mijn dank aan de biker die me heeft geholpen om die verrekte band van over de velg te krijgen! Die heb ik inmiddels tussen het schrijven door al door een nieuw exemplaar vervangen! Zo ook de batterijen van tellertje en verklikkertje! Als het maar snel weer lente wordt!

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you.be en op mountainbike.be!

26-12-2012 om 00:00 geschreven door StrammerMax

Toertocht (25-35-45 km) van WTC Woensdrecht te Ossendrecht op zondag 16-12-2012.

Het was weer vroeg dag op deze zondag, want na een stevig ontbijt ben ik met gemonteerde helmlamp omstreeks 07.15 u thuis met de bike vertrokken richting Ossendrecht, zo’n 17 km verder op Nederlands grondgebied. In het donker over Hoevenen door de polders richting Stabroek gereden om ter hoogte van het Ravenhof in het Moretusbos de grens te kruisen en zo de Putseweg te bereiken. Buiten twee mensen die hun hond uitlieten niemand te zien. Op de Putseweg reed dan toch een eenzame wagen, met bike beladen, richting Ossendrecht. Tegenover het Puts Meuleke bemerkte ik de opvallend rode pijlen voor de toertocht. Hier zou ik later dus passeren en zoals ik het vermoedde, naar het einde van de tocht toe. Er stak me dan toch nog een biker voorbij op weg naar de start. Na exact een uur rijden arriveerde ik aan het Restaurant De Blauwe Pauw, naast de Volksabdij Onze-Lieve-Vrouw-Ter-Duinen, om me voor vier euro in te schrijven voor de tocht. Ik liep er een intussen gepensioneerd collega tegen het lijf die er met enkele clubmakkers binnen zat te wachten op wie nog ging komen. Enigma zat ook te wachten op zijn makkers uit Berendrecht. Hij was het bos achter de abdij al eens gaan verkennen en wist te zeggen dat alles er goed onder water stond! Het beloofde een zware rit te worden!

Om 08.30 u op pad voor de rit. Het ging onmiddellijk de bossen in achter De Blauwe Pauw, waarna een singletrack ons voorbij de kleurrijke nieuwbouw van het Mollercollege loodste. Na de rit ben ik tot de vaststelling gekomen dat dit college vlak achter de abdij ligt! Goed natte singletracks en bospaden leidden de talrijk opgedaagde bikers gedurende de eerste twee kilometers tot aan de rand van de bebouwde kom van Huijbergen. Tot ruim 4 km volgden nog singletracks die er goed vettig bij lagen om dan uit te komen op een breed bospad naast de omheining van de Luchtballon in Calfven, dit is een vakantiecentrum voor kinderen met astma. Aan het einde van de omheining linksaf een bospad in. Er volgde de bekende singletrack op de rand van een bos en door prikkeldraad afgeboorde velden die hier en daar een stukje bos meepikt. De track maakte plaats voor een volgend exemplaar dat er vrij verzopen en vettig bij lag na de overvloedige regen van de voorbije dagen. Ik kreeg weer een glimp te zien van het kleurrijke Mollercollege, waaruit bleek dat we een lusje gereden hadden. Omstreeks 6 km bereikte ik samen met vele anderen een stukje open heide. Bospaden en singletracks werden aan elkaar geregen waarbij ik op 8 km de visvijver van ’t Spanjooltje voorbij reed na een tijdje achter een nog tragere deelnemer gereden te hebben. Een nog vrij jonge kerel, vermoedelijk iemand die zijn eerste sporen trok in het wereldje van de zondagse toertochten!

Er volgden natte singletracks in de bossen van Calfven. Het enige herkenningspunt voor mij was de plek waar het parcours eventjes raakte aan de rustige asfaltbaan met naastliggend fietspad, het baantje waarvan ik weet dat het van Ossendrecht naar Calfven voert. Hier passeerde ik jaarlijks één keer voor de intussen niet meer bestaande toertocht vanuit de Luchtballon. Na twee afgelastingen vanwege de zware sneeuwval vond deze tocht vorig jaar niet meer plaats. Hij kreeg dit jaar wel een opvolger onder de vorm van een nieuwe toertocht vanuit Hoogerheide. Het tellertje klokte 8,80 km af en ik bleek al behoorlijk wat tijd onderweg te zijn voor deze luttele afstand! Het beloofde een lange dag te worden! Singletracks en bospaden passeerden de revue om op 10 km weer de omheining van de Luchtballon te bereiken op de plek waar we daarstraks rechtsaf hadden gemoeten. Nu ging het linksaf om weer de bossen in te duiken over een vettige, zeg maar zeer vettige, modderige singletrack. Het vrat energie, dat stompen door de modder. De track kwam uit in de meer bewoonde wereld, want vanaf hier volgde een stukje asfalt op het baantje van Calfven naar Ossendrecht waar maar één grote gloednieuwe hoeve staat tegenover de zogenaamde Geuzenkei. Dit rotsblok langs de kant van de weg zou de vroegere scheiding aangeduid hebben tussen Ossendrecht en Calfven. In de verte zag ik de slierten bikers die over het asfalt fietspad doorheen het open landschap reden om Ossendrecht te bereiken.

Daar ging het even door enkele rustige woonstraten om zo het pad te bereiken dat op de rand van de velden omheen het dorp loopt. Op sommige plaatsen is dit een breed pad, op andere plekken een smal wegeltje. Eén van de bredere stroken stond vol modder en plassen en bracht een vinnig rijdende vrouw ten val. Ik heb dit pad al in alle weersomstandigheden te zien gekregen. Ik vergeet nooit het beeld van de biker die tot z’n middel in de sneeuw stond toen hij na een stuurfout van het pad de weide in was gegleden! Gelukkig lagen de smalle grassporen er iets droger bij! Tot 14 km reden we zo in een boog omheen Ossendrecht. Seingevers hielden ons tegen ter hoogte van een asfaltbaantje, waarbij één biker het toch nodig vond van dit te negeren en door te rijden! Even later bereikten we via een landelijke asfaltbaan de Belgisch-Nederlandse grens, de plek waar Ossendrecht aan het Belgische Zandvliet grenst in het natuurgebied Stoppelbergen. We reden na 15 km naast Athena de bossen weer in. Merkwaardig genoeg stonden er redelijk wat wagens op de parking van deze nudistencamping! Gezellig in je blootje in de caravan of weekendhuisje? Want om zo buiten rond te lopen leek het mij net iets de koud en te nat! Terwijl ik me er iets probeerde bij voor te stellen reden MTBiker from Berendrecht en zijn kliek me voorbij! Veel bikers van weerszijden de grens hadden deze tocht op hun agenda gezet!

Eens goed en wel de bossen achter Athena in, bemerkte ik in de verte wachtende bikers, waarvan sommigen me daarnet hadden ingehaald! De reden werd duidelijk. Hier was de splitsing tussen de routes van 25-35 km en van 45 km. De groepjes mannen stonden te wachten op clubmakkers om de te kiezen afstand te overleggen! De eerste splitsing kwam op 17,5 km na de start. Ondanks het feit dat ik al een hele tijd onderweg was, toch maar voor de lange route gekozen. Ik was ook al ferm moe. Ik had de voorbije veertien dagen geen bike van nabij gezien, laat staan bereden, en dat liet zich ferm voelen! Voor mij ging het rechtsaf een singletrack met enkele speelbultjes op en toen ik na 18 km een kruispunt van boswegen met zitbank passeerde, bevond ik me op “bekend” terrein. Hier passeert namelijk een parcours van zo’n dik 20 km dat ik in de loop van de vorige jaren uit het hoofd heb leren rijden vanaf het Ravenhof in Stabroek. “Bekend” is relatief, want er waren andere paadjes uitgekozen dan degene die ik hier dan gewoonlijk neem. Zo werd de bekende “put” in deze omgeving niet opgenomen in de tocht, ook al reden we er vlak voorbij. De korte afdaling over een ondergrond van zavel deden we wel aan.

Het parcours flirtte hier met de landsgrens, want op 21 km kreeg ik tussen de bomen caravans te zien van Camping De Watertoren in het Belgische Berendrecht en passeerden we de Antwerpse honkbalvelden. Daar werd gekozen voor de singletrack die achter de sportvelden de bossen in duikt. Aan het einde ervan is een plotse opeenvolging van klimmetjes over een uit de kluiten gewassen heuvel. De aanzet heeft me altijd liggen! Ik raak er in principe wel op, maar halverwege ligt er een verrekt dikke wortel op een plek waar je je bovendien tussen twee dicht op elkaar staande boomstammen dient te murwen! Ik vertrouw die wortel niet! Even gestopt alvorens de klim aan te vatten. Achter mij veel gejoel van een aantal later vertrokken clubmakkers. Bever heeft een tijd noodgedwongen stilgelegen en neemt nu de draad van het rijden weer langzaam op. We hadden elkaar een jaar niet meer gezien! Eindelijk één van de trouwe rijders weer actief! Iemand had bij het parkeren aan de start de auto van Bever licht aangereden, zodat zij later vertrokken waren na het invullen van de nodige formulieren. Nadat ik slechts 21,8 km achter de wielen had, was het al 10.40 u! We zouden elkaar dadelijk wel treffen op de bevoorrading, maar die kwam veel later dan verwacht, zodat mijn makkers van De Papegaai Bike Team daar al weer weg waren!

Nog steeds op mijn “vertrouwd” terrein in de buurt van Stoppelbergen trof ik op 24 km de plek waar ik tijdens het rijden van “mijn” ritje aan het einde van de zomer het noorden was kwijtgeraakt. Er stond daar ook een groep wandelaars. Om één of andere reden zijn daar een aantal bomen moedwillig omgelegd om het pad te versperren. Intussen heeft er zich al een nieuw paadje gevormd, er wordt daar dus nog op eigen houtje gereden, maar de omgeving is naar de bliksem. Want verderop ligt een leuke singletrack op en af, en dienen zich enkele mooie heuvels aan en ook daar liggen bomen om! Echt jammer dat deze plek naar de haaien is geholpen! Een biker van De Leeuw Van Vlaanderen was er op de eerste heuveltop in de weer met pijlen. Zij helpen WTC Woensdrecht met het uitzetten van de tocht. Enkele bikers die voor me reden betrouwden evenmin als ik de ferme wortel die in de aanloop naar de eerste heuvel ligt. Ik bereikte even verder weer de Belgisch-Nederlandse grens. Om na 26,5 km een open vlakte te treffen. Daar leidt een zanderig pad naast een zitbank. Nu was alles er zeer goed te berijden, in de zomer raak je er nauwelijks door het losse zand! Het pad ligt ook op “mijn” parcours. Linksaf de zandweg in, rechtsaf de volgende zandweg in, nu alles ideaal om te rijden, in de zomer niet te doen.

Aan de eerstvolgende singletrack rechts zag ik bikers vanuit de andere richting komen. Van een vrouw die even stopte kwam ik te weten dat zij de route van 25 km volgde. Hier kwamen alle afstanden dus weer samen. De singletrack die we in reden is me bekend, met een klein klimmetje aan het einde ervan. Linksaf een bospad in en rechtdoor op de plek waar “mijn” route rechtsaf gaat. Op 28 km bereikte ik de draadafsluiting aan de achterzijde van het terrein van de Politieacademie. Op het zandpad dat er naast loopt stonden al ferm grote plassen! Maar het koninginnenstuk moest nog komen! Want we bereikten een bospad dat er wel zeer vettig bij lag. Vol slijk en megagrote plassen! De plassen ontwijken vroeg meer energie dan er langs de randen gewoon door te rijden, met het risico dat ze dieper waren dan geschat! Het was een lust voor het oog om te zien hoe de voorgangers probeerden de beste en minst natte passage te zoeken. Ik heb het er niet slecht van afgebracht. Enkel aan het einde maakte ik een verkeerde keuze en kwam vast te zitten in een door water verzadigde modderpoel.

Op 29 km trof ik dan toch de bevoorrading, vlak voor de ingang van de Politieacademie. Daar was de spoeling dun, want men zat er door de voorraad koeken, zodat het kiezen was uit sportdrank of bouillon. Een warme drank was weldadig voor de verkoudheid en de kwalijke hoest die al gedurende anderhalve week mijn gezondheid in hun greep hebben! En terwijl ik aan een tweede bekertje bezig was, kwam er een man met wagen toe om enkele dozen koeken aan te voeren. Dus heb ik toch nog wat kunnen knabbelen. Ook die voorraad zal snel op geweest zijn, vrees ik. Voor de toer van 45 km waren er nog 17 km te rijden, voor de routes van 25-35 km nog 7 km, werd aangekondigd door een bordje. De biker die samen met me vertrok, zag op tegen nog 7 km ploeteren. En het was al direct van dat, want we werden een doornatte singletrack achter de Academie op gestuurd. We kwamen er maar moeilijk vooruit! Op 29,5 km werden de bikers de Putseweg over geholpen door twee seingevers om er even verderop na 30 km opnieuw een splitsing te treffen tussen de routes van 25-35 km en 45 km, midden in de bossen.

Er volgden beslijkte singletracks en omstreeks 31 km een lastig stuk over een door boswerkzaamheden gehavend en stuk gereden pad waar nog redelijk wat afgezaagde dennentakken op de grond waren blijven liggen. Bovendien werd het donker, maar een regenbui bleef me gelukkig bespaard! Op 32 km bereikte ik een stuk open heide, waar je bij aanvang zelf je paadje kon banen over een kaalgekapte vlakte. Om dan weer prachtige dennenbossen in de duiken. Daar lagen de paden breder en vooral droger! Aan het einde van een smal bospad, met leuke bulten op en af, kwam er een korte stevige klim die ik gelukkig net haalde. En daar lag na 33 km de fotograaf op de loer! Het was lang geleden dat ik hem nog gezien had, ook al was hij present op een aantal tochten die ik onlangs gereden had. Even gestopt voor een babbeltje. Hij stond daar met een merkwaardig voertuig, een soort kruising tussen een jeep en een golfwagentje! Het moet dit voertuig geweest zijn dat ik ’s ochtends over het fietspad in de andere richting aan de overkant van de Putseweg had zien rijden in het donker! Intussen was het jammer genoeg dan toch beginnen regenen! De fotograaf wist me te vertellen dat er heel wat deelnemers waren gepasseerd! Na de twee vorige afgelastingen omwille van zware sneeuwval, kon de tocht dus weer rekenen op belangstelling! Terwijl ik bij de fotograaf stond, passeerde Josk. Afscheid genomen en weer op pad, want het zat er weer dik in dat ik als laatste zou arriveren!

Bospaden en bredere zandwegen aan de Ossendrechtse Heide werden ons deel. Op 36 km ging het weer even over een stukje kale heide, om dan aan de rechterkant van het zandpad een smalle track doorheen hoog heidegras te treffen. Hier heb ik ooit met Rubber-12 in het wilde weg gereden. Ik schat dat we in de bossen tegenover het Puts Meuleke reden. Hier ligt ergens een mooie korte track over een soort lage heuvelrug, maar die kregen we niet te berijden. Vanaf de open plek weer de bossen in. Natte bospaden die op elkaar leken werden mijn deel. Ik passeerde een groepje van vier bikers die langs de kant stonden. Twee daarvan hadden me daarstraks ingehaald en was ik een tijdje kunnen blijven volgen. Van de twee anderen stond er een met een ketting in de handen! Pech! Ze hebben het probleem toch kunnen oplossen, want later op de tocht hebben de vier me weer ingehaald. 39 km!

Nog een eenzame rijder stak me voorbij, maar in een slijkerige track maakte hij twee keren een stuurfout waarbij hij bijna ten val kwam! Hij ging even aan de kant staan. Tijdens een zware ploeterpartij in een bosweg, waar enkel het hobbelige randje rechts van de weg nog enigszins berijdbaar was, kwam hij weer in mijn zog hangen. “Een pittig tochtje”, zei hij tijdens het passeren, in een Nederlands accent van vlak bij de Belgische grens! “Ja, het ligt er hier nogal bij nu!”, was mijn antwoord! En zeggen dat het hier tijdens de zomer superdroog kan zijn! Het vettige bospad kwam uit op de Putseweg, schuin tegenover het Puts Meuleke. Mijn vermoeden bleek dus correct. Als je dit pad vanaf de Putseweg gewoon rechtdoor blijft volgen, kom je aan de singletrack over de heuvelkam. 42 km. Even langs de Putseweg om weer naar de andere kant geholpen te worden door twee seingevers, wiens taak er dus bijna op zat. Opnieuw de bossen in en voor de verandering weer ploeteren over een supervettige singletrack. “Het wordt er niet beter op”, zei een jonge passerende kerel. Deze track tussen rododendronstruiken ligt er bij droog weer zelfs altijd wat zompig bij.

Ik bereikte de bekende singletrack die vlak naast een zandweg loopt vanaf de voormalige zandgroeve van Ossendrecht. Leuk met bultjes en enkele korte bochtjes. De korte maar steile klim die hier in de bossen verscholen ligt kregen we deze keer niet voor de wielen. De vier bikers met de kapotte ketting van daarstraks staken me hier weer voorbij. 43,5 km. Het ging rechtsaf naar boven en dan linksaf een smal paadje in dat eventjes naast een afgrond van de zandwinning voert. Van daaruit heb je van tussen de bomen een goed zicht op de kale vlakte. Hopelijk is daar niemand rechtdoor gereden, want de volgende pijl naar rechts viel niet goed op! Met enkele andere deelnemers in mijn zog diende ik nog een zeer lastig stuk te trotseren door een weide die compleet onder water stond. De biker na me riskeerde wat ik niet vertrouwde, en dat was van recht door het water te rijden! Hij dook tot boven de naven het water in, met natte schoenen als prijs! We bleken te arriveren op de Onze-Lieve-Vrouw-Ter-Duinenlaan ter hoogte van een huis, even voor de ingang van het domein van de Volksabdij. Zo heb ik weer wat bijgeleerd en kan ik de zandgroeve beter situeren en zelf eens tot aan de afgrond rijden. Men wilde ons niet laten gaan, want er werden nog enkele leuke paden op en af over de bulten in de bossen in de buurt van de Volksabdij meegepikt. Toen ik weer aan De Blauwe Pauw arriveerde kon je de kleur van m’n fiets niet meer bepalen omwille van het pak modder, bladeren en naalden dat ik onderweg meegesleurd had! Ik had 45 km op het tellertje staan!

Mijn clubvoorzitter kwam net buiten om huiswaarts te vertrekken. Nog even naar binnen. De natte bikers hadden goed huisgehouden in de gelagzalen. Vooral dan op stoelen met stoffen bekleding! Maar daar weten ze in De Blauwe Pauw wel raad mee. Ik heb het nog ooit geweten dat het er na een toch zo uitzag en dat enkele vrouwen al met de schoonmaak van de stoelen begonnen waren! Als alle bikers er wat gedronken hebben zullen de inkomsten de schoonmaak al snel doen vergeten hebben. Een topdag misschien zelfs! Ik heb er een kommetje tomatensoep en een broodje kaas gegeten, afgesloten met een kuip donkere Westmalle van eigen bodem. Om goed gewapend de 17 km huiswaarts weer aan te vatten. Ik was toch content dat ik weer thuis was. En zoals steeds werd de rit afgesloten met een grondige schoonmaak van de bike en de rest van m’n besmeurde spullen! Een pittig en modderig tochtje was het daar in Ossendrecht! Jammer van het sombere weer. Bij mooi weer komt de schoonheid van de streek van de Brabantse Wal meer tot zijn recht!

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you.be, op mtb-you.nl, op mountainbike.be en op mountainbike.nl!

Een verslag van Trade-n-cycle: klik hier!

Toertocht te Ossendrecht op 16-12-12 door Mr. Stitchen



Toertocht te Ossendrecht op 16-12-12 door Djob

Op dezelfde dag vond ook de Fingo-Classic in Zoersel plaats.  MTBSDVD maakte hierover een videoverslag:



Fingo-Classic te Zoersel op 16-12-12 door MTBSDVD

19-12-2012 om 17:18 geschreven door StrammerMax

Toertocht (25-45 km) van ATB Team Sirocco te Woensdrecht op zondag 25-11-2012.

Op zondag nog vroeger uit bed dan tijdens de werkweek!  Om zes uur uit de veren om meteen te weten te komen waarom ik zo’n onrustige nacht achter de rug had.  De wind ging danig fors tekeer!  Waarschijnlijk ben ik een paar keren half wakker geworden door het gerammel van de rolluiken, maar niet wakker genoeg om te beseffen dat het ferm aan het stormen was.  Een ontbijt achter de kiezen en om 07.15 u zat ik op de fiets om de 21 km richting Woensdrecht aan te vatten.  Ik ben al in diverse weersomstandigheden onderweg geweest van thuis uit naar een niet te versmaden toertocht over de grens in Nederland.  Sneeuw, ijs en regen hebben me nooit weten tegen te houden, maar een storm zoals deze heb ik nog niet gehad.  Eens Hoevenen voorbij gaat het voor mij dan door de open polders en kreeg ik af te rekenen met fikse zijwind!  In Stabroek op de Danckerseweg van hetzelfde!  Verder had ik gelukkig de wind meestal in de rug!  Dat beloofde voor de terugweg!  Afgewaaide takken in het Moretusbos.  Ik bereikte de Putseweg in Nederland, waar het wegdek een nieuwe laag asfalt had gekregen en de stukken van het asfalt fietspad die opengebarsten waren door opstuwende wortels, netjes vervangen waren door nieuwe stroken asfalt.  Je voelde niet eens de aanzetting met de oude delen!  Het onderhoud van de fietspaden in Nederland is zo veel beter!  Zelfs de bladeren worden er geruimd.  Tijdens een winterse tocht heb ik er zelfs ooit een sneeuwruimer op aan het werk gezien!

Er waren deze keer geen andere gekken die met de fiets vanuit mijn contreien waren gekomen en slechts één wagen die een bike meevoerde zag ik voorbijrijden.  Toen ik de startplaats naderde zag ik er nog enkelen passeren.  Ik wist nog exact hoe ik vanuit Hoogerheide richting Woensdrecht moest rijden en samen met een man op een stadsfiets werd ik bijna letterlijk onder de brug van de ringweg door geblazen!  Een jonge biker met een rank lijfje waar ik enkel nog van kan dromen begroette me in het voorbijrijden en even later bereikte ik het Café “Non Plus Ultra” aan de rand van het dorp en van de wereld.  “Tot hier en niet verder” is een uitstekende naam voor dit café annex eethuis, want even verder ligt de snelweg en dan niets meer buiten een onmetelijke open vlakte!  Toen ik mijn fiets op slot legde, arriveerde daar de ouderdomsdeken van de bikers van V’lox uit het naburige Kapellen.  En dan bleek dat hij het was waarvoor ik in Kapellen even had ingehouden toen hij in de Essenhoutstraat uit een zijstraat kwam met de auto.  Ik was niet zeker of hij mij gezien had, ondanks de megaverlichting op m’n helm.  Ik had gemerkt dat de wagen twee bikes meevoerde, maar om de chauffeur te zien was het te donker.  Me ingeschreven in het café en om 08.35 u was ik op weg voor de tocht.  Een vijftal V’lox-ers stak me voorbij.  “Waar de Strammer rijdt, rijden wij ook”, zei de ouderdomsdeken.  Het was vriendelijk, maar het is niet waar.  Het ware niet slecht dat ik een hogere snelheid kon ontwikkelen, dan zou ik hen eens kunnen volgen!  Het is niet en het zal ook nooit zijn!

De toer vertrok zoals de vorige keren vanuit Non Plus Ultra om de Noordpolder van Woensdrecht in te duiken over een door landbouwvoertuigen met een ferme laag slijk besmeurde asfaltwegel door de open velden.  De wieken van de enorme windmolen in de buurt gingen een gang in de storm.  En alle bikers maar optornen tegen de wind in.  Na een haakse bocht naar links ging asfalt over in doornat zand en kregen we er naast de wind nog een tegenstander bij onder de vorm van een aanzuigende ondergrond vol plassen.  Na 3 km bereikten de slierten bikers het eerste bos op een lage heuvel in de polder om er de eerste singletrack te berijden.  Die was van korte duur en eens het bos weer uit volgde de plek met het gevaarlijke dropke over een uit de kluiten gewassen wortel.  Deze keer was er daar geen filevorming.  Eens het bochtje om was het ploeteren geblazen doorheen een veld om via een singletrack zonder inhaalmogelijkheid, tussen een bos en een prikkeldraad, een klimmend asfaltbaantje te bereiken.  We werden door een seingever een iets drukker baan over geholpen en via een straat bereikten we dan pas echt de bossen om er van 5,5 km tot 6,5 km vergast te worden op de eerste echt leuke singletrack die er toch goed nat bij lag!  Het was een door bikers gesmaakte singletrack met bochtjes tussen de boomstammen en bultjes op en af.  Mijn plezier werd halverwege wel abrupt verstoord toen ik een misrekening maakte bij het willen passeren van twee wel erg dicht op elkaar staande dunne boomstammen.  Ik moet iets geraakt hebben, kon niet snel genoeg uitklikken en lag al snel op de grond tussen de bomen.  Met als gevolgen een pijnlijk bovenbeen en een krom stuur.  Rechtgekrabbeld, goed gekeken of er geen vitale onderdelen van de fiets geraakt waren en of ik geen voorwerpen verloren had en m’n stuur weer rechtgetrokken.  Verderop in het bos nog wat geklungeld om af te geraken van een vervelend tikkend geluid..  Op 7 km na de start volgde de eerste splitsing tussen de trajecten van 25 en van 45 km.

Na een door een bordje als gevaarlijk gemarkeerde put, zijnde de monding van een bosbeek naar een veld toe, en waar ik in tegenstelling tot anders nu toch gewoon ben over en door gereden (ondanks de regen stond er minder water in dan vroeger) leidde een singletrack ons door een bos en over de rand tussen bos en velden.  Op 8 km kruisten we een open plek heide om snel weer de bossen te bereiken.  Tot mijn afgrijzen merkte ik dat ik al een uur onderweg was!  Het oponthoud door de val zat er natuurlijk wel voor iets tussen!  Even paniek, want ik moest om 16.00 u uitzonderlijk op een zondag voor een paar uren op mijn werk zijn!  Ik mocht dus wel een tandje bij steken!  De beschrijving van wat volgde kan kort zijn: hoofdzakelijk bospaden, afgewisseld met singletracks, waarbij we op 12 km de visvijver van hengelsportvereniging ’t Spanjooltje midden in de bossen passeerden.  Op 14,5 km bereikten de treintjes bikers weer een meer open heidelandschap.  MTBiker from Berendrecht en diens bikematen begroetten me bij het inhalen en eens de heide weer voorbij zag ik ook Rubber-12 voorbijkomen, meegezogen door een sneller rijdend groepje.  We reden een bos in waar de zanderige paden geblust waren door de regen.  Na een bospad kregen we een kleurrijke nieuwbouw midden in de bossen te zien, deel uitmakend van het Mollercollege, een school die verscholen ligt tussen de bomen en waarvan vanaf de Putseweg niets te bespeuren valt!  15,5 km om 10.00 u.

Omstreeks 16 km bereikten we de speelbossen met de kleine en hogere bulten, gelegen in de omgeving van de Volksabdij Onze-Lieve-Vrouw-Ter-Duinen en het Restaurant De Blauwe Pauw.  Aan één van de hogere zanderige bulten werd ik begroet door een biker terwijl ik het moment voor mijn kans stond af te wachten.  Net zoals de meeste anderen moest ik mijn poging tot beklimming staken toen ik in het losse zand kwam vast te zitten.  Even later bereikten we weer de meer bewoonde wereld, of althans de Onze-Lieve-Vrouw-Ter-Duinenlaan (heb zoiets op je adreskaartje staan!) om op 17 km het rondpunt op de Putseweg ter hoogte van restaurant Jagersrust te bereiken.  Daar stonden seingevers om een veilige overtocht te garanderen.  Het ging recht naar de overkant om de weg richting Huijbergen op te gaan, waar halverwege ook de met de straat evenwijdig lopende singletrack werd aangesneden.  Na bijna 20 km bereikte ik zo omstreeks 10.30 u het rondpunt net voor de bebouwde kom van Huijbergen, alwaar we een bocht van bijna 360 graden maakten om het baantje op te gaan richting camping De Staartse Duinen.  Vlak voor de ingang van de camping was er een splitsing tussen de beide routes.  De 25 km ging links een track in het bos op waaruit ik tijdens de toertocht vanuit Hoogerheide op 14 oktober was gekomen en mijn tocht diende te staken omdat de pijlen al waren opgeruimd.

Voor de route van 45 km ging het rechtdoor in de bossen op het grensgebied tussen het Nederlandse Woensdrecht en het Belgische Kalmthout in het natuurpark De Zoom – Kalmthoutse Heide, deel uitmakend van de door bikers geliefde Brabantse Wal.  Op 22 km en op 23 km troffen we twee zeer knappe singletracks met speelbultjes en wortels om daarna de vele paden door dit bosgebied aan de Staartse Heide voor de wielen te krijgen.  Op 25 km zag ik een biker van links komen op een kruispunt van smalle bospaadjes waar de korte toer weer het parcours van de lange vervoegde.  Net toen ik even halt wilde houden kwam SilverFokske naast me rijden.  Het was intussen al een tijd geleden dat ik van hem nog wat gehoord of gezien had.  Het zien van de vele bikende streekgenoten is het beste bewijs dat de toertochten hier erg geliefd zijn.  Je moet van je hart een steen maken om deze tochten niet te rijden!  26 km om 10.50 u.  De rit van gisteren in Sint-Job-in-‘t-Goor, met heen en terug goed voor 80 km, nog in de benen, de rit van thuis naar hier en de woeste weersomstandigheden maakten er voor mij een zwaar rondje van!  De bosdreef met de kleurrijke afgevallen herfstbladeren die we bereikten kwam me bekend voor.  En inderdaad, even later passeerden we het beeld van de Heilige Teresia en het bekende groene poortje tegenover het Vijverstraatje in Huijbergen.  Jeetje, dat betekende dat we dadelijk de Tiestenberg over zouden gaan!

In het Vijverstraatje ging het linksaf een singletrack in, maar in plaats van linksaf over de heuvels gejaagd te worden, werden we rechtsaf gestuurd om enkele singletracks aan de voet van de berg mee te pikken.  Op 28 km doemde dan toch de Tiestenberg op.  Even gewacht tot de bikers voor me naar boven geklauterd waren, wat me de kans gaf om even op adem te komen, en dan alle registers opengetrokken om de zanderige helling te beklimmen.  Het lukte nog ook!  Zonder voet aan de grond te moeten zetten, zonder te hoeven wandelen, heb ik deze keer de drie tot vier heuveltoppen al rijdend tot boven gehaald.  Toch een prestatie met reeds bijna 50 km in de benen.  We verlieten het bos om op 29 km de bevoorrading te treffen voor de hoeve op de hoek van het kruispunt van de Weg naar Wouw en de Overbergseweg op het grondgebied van Huijbergen.  Tijdens het knabbelen van een banaan en een suikerwafel, doorgespoeld met een beker warme thee, een kort babbeltje met SilverFokske.  De bevoorradingstafel stond opgesteld in de open poort van de schuur.  De dames die voor de bevoorrading instonden hadden hun handen vol met het vullen van bekertjes. 11.10 u.

Na de stop ging het weer de bossen tegemoet en ik vermoed dat we daar de zijflanken van de Nootjesberg voor de wielen kregen.  Ik heb al zo vaak gevraagd waar nu welke “berg” ligt, ik heb al even vaak antwoord gekregen, maar ik weet het eigenlijk nog altijd niet exact!  Kunnen de organiserende clubs er eens geen naambordjes plaatsen?  Kort na de stop, op 30 km van de start, trof ik weer een splitsing tussen de routes van 25 km en van 45 km.  Singletracks en smalle en bredere bospaden werden mijn deel.  Van 32 tot 33 km reden we langs een draad die de omheining is van het beboste gedeelte van het militair domein dat de vlieghaven van Woensdrecht omvat.  Er loopt daar een singletrack vlak naast.  11.35 u.  Van de draad weg en de bossen in om op 35 km weer eventjes langsheen te omheining te rijden.  Gedurende een halve kilometer kregen we dan de plezante track waarop een viertal uit de kluiten gewassen zanderige bulten met wortels liggen en waar je best toch even goed uitkijkt.  Na de track bereikten we de Walsestraat met het eenzame huis in het bos, eerder ex-bos, want het gedeelte van het bos achter en naast het huis is onlangs gerooid.

Na nog een bospaadje kwamen we uit in een open zanderige vlakte waar de landingslichten van de vlieghaven tot in de heide buiten de omheining staan.  Er was zelfs een strook met nieuwe lichten geplaatst, net op de plaats waar het paadje van wel erg los zand de bocht naast de omheining neemt.  Er was een draad rond geplaatst, maar die had ik niet gezien.  Tegelijk kwam ik vast te zitten in het losse zand.  De kerel die achter me kwam wou voorlangs, maar dat was nogal lastig met die draad die hij duidelijk evenmin had gezien.  Hij was in het gezelschap van een aantal koerskonijnen, waaronder ook jongedames in de groen-gele pakjes die ik wel meer op mijn pad ontmoet op tochten in deze streek.  Er volgde een zanderig pad in de open vlakte naast de omheining van de luchthaven om zo de lastige singletrack met enkele zeer diepe putten tussen bos en afsluiting te bereiken.  Die track ligt er altijd vrij beslijkt bij.  Alleen bij droog weer is hij zonder problemen te berijden.  En uitgerekend hier moet er natuurlijk een hele meute achter me komen rijden, terwijl ik op de betere paadjes meestal alleen onderweg was!  Gelukkig weet ik na meerdere deelnames wel waar ik goed op moet passen!  38,5 km om 12.00 u.

Volgde, hoe zou het ook anders kunnen, weer een aaneenschakeling van bospaden, om omstreeks 41 km weer rakelings langsheen de omheining van de vlieghaven te komen.  Van op deze plek konden we de landings - en taxibanen goed zien liggen en in de verte geparkeerde vliegtuigen zien staan.  Ook al hield je de ogen ook best op het lastige bultige graspaadje dat we er te berijden kregen.  Op 42 km zwol het geluid van de nabijgelegen snelweg langzaam aan en bereikte ik de straat Lange Steen die er daar evenwijdig mee liep.  Links een poort van de vlieghaven van Woensdrecht en in de verte de gebouwen ervan.  De Lange Steen kwam uit in de Antwerpsestraatweg waar aan de linkerkant nog een met bomen begroeide pukkel verstopt ligt.  Daar werden we dus weer het bos in gestuurd om er op een zachte helling naar boven te klimmen en tracks met het nodige bochtenwerk doorheen het bos te treffen.  Ik was er wel over verwonderd dat het er zo druk was en ik hoorde muziek.  Bij nader toezien was daar ook een crosswedstrijd aan de gang.  Ik zag tussen de bomen door kinderen op dat parcours rijden.  Ik passeerde een met graffiti bespoten in onbruik geraakt gebouw, bijna een soort bunker.  Het tellertje klokte 46 km af toen ik weer uit het bos tevoorschijn kwam en woonstraten in Hoogerheide bereikte.  Via de winderige Steenstraat bereikte ik de naast de snelweg gelegen Bossestraat waar het in een kale open vlakte ferm opboksen was tegen de wind in.  Ik kwam er verschillende bikers tegen die hun fietsen in hun auto aan het laden waren.  Na 49 km bereikte ik omstreeks 13.00 u weer het Café Non Plus Ultra.

Er stonden nog wachtenden aan de bikewash en het had weinig zin van daar gebruik van te maken vermits ik nog met de bike huiswaarts moest.  Toen ik voor het café arriveerde hoorde ik m’n schuilnaam noemen.  Ondanks het feit dat ik half incognito reed, de papegaai op m’n trui verstopt onder een regenjasje, werd ik herkend door Nielsvo van het Nederlandse forum.  Hij stond met een clubmakker van De Kaaimannen klaar om huiswaarts te vertrekken.  Ik zou hem niet meer herkend hebben!  Dat kan ook moeilijk, vermits het de eerste keer was dat ik hem zag!  Ik ben steeds in de waan geweest dat ik Niels ooit gezien had op een bevoorrading tijdens een toertocht (na opzoeken bleek dat de marathon van TC De Markies in Bergen-op-Zoom op 13-02-2011 te zijn), maar dat blijkt een andere Kaaiman geweest te zijn!  Een zekere bikerML!  Sorry Niels, dat ik niet zo veel van zeggen was!  Ik was compleet afgepeigerd!  De natte ondergrond en de felle stormwind hadden hun slopend werk verricht!  En ik maakte me wat zorgen over de terugtocht en of ik wel op tijd terug thuis zou zijn!  Gegarandeerd wind op kop!  Toch nog even een kort babbeltje met de joviale Niels.  Ja, de bike heeft mijn leven ook verrijkt met een aantal sympathieke mensen, langs beiden zijden van de landsgrens, in eigen streek en verderaf, en die ik altijd graag te zien krijg, ook al is het vaak maar even!  En dan vertrok Niels met zijn makker richting Roosendaal.  Als ik er voor zorg van bij de komende streektochten tijdig aan de start te verschijnen, kruisen onze paden allicht nog wel eens!

Toch nog even naar binnen voor een verfrissend drankje.  Met eerst de nodige belangstelling vanwege een aantal bikers voor m’n helmlamp.  Terwijl ik een drankje bestelde, meteen twee tegelijk, kwam de waard de muziek nog wat luider zetten.  “Ik zal ze eens wat opzwepen”, zei hij.  En ik kon hem al nauwelijks verstaan, drie keren moeten vragen wat hij zei!  Maar de Hollandse hoempapamuziek bleef deze keer toch enigszins achterwege, op “Hij was maar een clown” van Ben Cramer na!  Ben Cramer!  Waar is die tijd toch gebleven!  De clan van MTBiker from Berendrecht maakte aanstalten om te vertrekken, zodat er een stoel vrij kwam om nog even bij Rubber-12 en SilverFokske te kunnen zitten.  Iedereen blijkt het relatief goed te stellen op dit ogenblik.  Om 13.30 u ben ik huiswaarts vertrokken.  Het opboksen tegen de wind viel al bij al nog mee.  In de poldervlakten van Stabroek en Hoevenen had ik vooral af te rekenen met zijwind vanuit de Antwerpse haven.  Om 14.45 u was ik thuis na een slopende tocht.  Zelden zo blij geweest dat ik weer thuis was!  Snel onder de douche, m’n plunje in de wasmachine gestopt en naar m’n werk gereden waar ik uitzonderlijk op een zondag nog enkele uren verplicht vrijwilligerswerk diende te doen!  Maar er was ook nog een lekkere maaltijd.  Omstreeks 21.00 u stond ik dan weer thuis m’n fiets schoon te maken in het licht van m’n helmlamp.  “Daar heb je die gek weer”, zullen de buren wel gedacht hebben.  Daarna nog wat zaken voor m’n werk op papier gezet die op maandag hun deadline bereikten!  Dit verhaaltje heeft daarom dus even op zich laten wachten!  Een vroegere buitenlandse makker zei me ooit dat “ik 48 uren in een dag zou moeten leven” om zo meer van het leven te genieten.  De kerel zal misschien nooit weten dat ik dat nu ook doe!

Slotsom: zoals steeds een mooie tocht in eigen streek.  Een knap door ATB Team Sirocco uitgezet parcours, deze keer zwaar door de natte ondergrond en de stormwind.  Naar Nederlandse maatstaven, dus geen bewaakte bikeparking (slotje meebrengen) en douches op enige afstand van de start (niet gebruikt).  Omwille van m’n vroege start als tragere wel wat meer dan anders te maken gehad met koerskonijnen die voorbij willen en dan soms uitgerekend op de iets lastiger stukken!  Na een superdrukke zondag ben ik als een blok in slaap gevallen!

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you.be en op mtb-you.nl en op mountainbike.be en op mountainbike.nl!

30-11-2012 om 00:00 geschreven door StrammerMax

Toertocht (15-25-45 km) van KFC Sint-Job te Sint-Job-in-‘t-Goor op zaterdag 24-11-2012.

Omdat een mens ook werk en nog andere katten te geselen heeft dan enkel rondtoeren met de fiets, ben ik thuis pas om 12.30 u met de bike kunnen vertrekken richting Sint-Job-in-‘t-Goor voor de toer van KFC Sint-Job, na enkele koffiekoeken achter de kiezen te hebben gestoken.  Even getwijfeld of ik met de auto dan wel meteen met de fiets naar ginder zou vertrekken.  Er viel wat lichte regen en het was somber, mistig en grijs toen ik vertrok.  Toch maar meteen de fiets op!  Na 19 km arriveerde ik aan het voetbalveld van KFC Sint-Job waar een klein aantal bikers aan de bikewash stond te wachten.  Zij hadden de rit al achter de wielen.  De man aan de inschrijving was de kassa al aan het opmaken, want ik was maar net voor het sluiten van de start ter plekke.  Om 13.30 u kon ik van start gaan voor de tocht.  Op de voetbalvelden was een wedstrijd aan de gang.

De aanzet ging niet zoals ik verwacht had via de smalle track naast de velden, maar we werden de straat door gestuurd richting het centrum om dan rechtsaf te gaan richting de school voor Buitengewoon Onderwijs Kristus Koning.  Daar ging het de Vraagstraat links van het domein in om de aldaar gelegen bossen van het zogenaamde Klein Zwitserland te bereiken.  Het ging er een singletrack op tussen de bomen om over te gaan naar een volgende zeer lange track, recht op recht, doorheen de natte bossen.  Naar het einde daarvan toe kwam ik na 3 km twee jonge mannen tegen die er op wandel waren met een hond.  Aan het einde van het smalle paadje was een houten “poortje” en ging het linksaf een zandweg in, meer bepaald de Grote Vraagstraat midden de bossen.  Het is in deze streek bijna een examen met de Grote Vraagstraat, de Kleine Vraagstraat en de Vraagstraat!  Men kan zich in gemoede de vraag stellen over welke vraag het dan wel moet gaan!  Linksaf de Biezendreef in waar enkele godvergeten buitenverblijven in de bossen verstopt stonden.  Zo ook in de Noenheuvel, een mij onbekende zandweg onder imposante dennenbomen, rijdend over een tapijt van afgevallen naalden.

Er volgden enkele lange rechte dreven door het bos of rakelings erlangs op de grens met velden.  Zo onder anderen de onverharde Korhoenlaan, een plaatselijke zandweg op de rand tussen bos en veld.  Even verderop ging het rechtsaf een volgende zandpad in en bemerkte ik dat er toch nog enkele bikers later gestart en op komst waren.  De zandweg ging over in een gehavende veldweg met wat slijk en putten, alwaar het viertal bikers me voorbijstak.  In de verte zag ik de hoeve waar dit zandpad uitgeeft in de Abdijlaan.  Het viertal had er even halt gehouden.  Op deze plek was ook de splitsing waar de kidstoer zich losmaakte van de routes van 25 en 45 km.  Het ging naar links de baan over en even over het fietspad van de Abdijlaan, alwaar nog een duo en even later een groepje van drie bikers me voorbijstak.  Deze negen bikers zouden meteen de enigen zijn die ik vandaag te zien zou krijgen, buiten de twee keren twee tegenliggers die ik nog zou treffen, waarvan ik zelfs vermoed dat het hetzelfde duo betrof dat twee keren mijn pad kruiste.  14.10 u.

We dienden opnieuw de Abdijlaan over te steken naar een veldweg toe.  Deze veldweg veranderde wat later in een bospad alwaar we een mooie singletrack bereden.  Dan ging het een woest smal pad in doorheen een bos over een privaat domein.  Intussen moeten we weer enigszins evenwijdig met de Abdijlaan aan het rijden geweest zijn, getuige daarvan het luidende klokje van het klooster van de Trappistinnen in Brecht, bekend geworden door de tv-reeks “In Godsnaam” van Annemie Struyf.  Het smalle pad werd naar het einde toe iets breder met drie sporen, waarvan ik het middelste koos, om uit te komen in een bocht van een eenzaam betonbaantje.  Baantje over om na het overschrijden van een bultje het jaagpad langsheen het kanaal Schoten-Dessel te bereiken, op 12 km na de start.  Rechtsaf op het jaagpad dat hier slechts bestond uit een smal spoor door het gras, om uit te komen aan de kanaalbrug ter hoogte van Café Trapke Op.  Mijn vermoeden bleek te kloppen, want op deze plek begint de Abdijlaan waarlangs het klooster gelegen is.

Het ging er aan het kapelletje in de bocht van de weg linksaf de Westmallebaan in om vlak na de Schevenoordhoeve een veldweg in te slaan.  Deze bracht me enkele honderden meters verder voorbij een stuk bos met een daarin verscholen chalet (veel en luid geroep van mensen) en een poort naar een privaat domein met drie huisnummers in de Oude Liersebaan, ter hoogte van het kruispunt met de Heikantstraat, beiden onverharde zandwegen op het grondgebied van Westmalle.  Enkele wandelaars met hond kwamen me tegemoet.  In het bos verderop zag ik auto’s staan en een groep mensen, maar voor de bevoorrading was het nog te vroeg.  16 km om 14.35 u.  Ik bereikte al snel de bossen die voor me lagen alwaar het linksaf ging, en kon er tot ruim 18 km genieten van de vele singletracks die verscholen liggen in deze speeltuin van Drieboomkensberg.  Het waren niet de gebruikelijke paadjes van tijdens de andere toertochten en het bekende kruisbeeld aan de zandhoop met wortels naast de bidplaats in open lucht kreeg ik deze keer niet te zien.  Midden het bos trof ik de splitsing waar de 25 km rechtsaf ging op 18 km na het vertrek.  Er kwam een groepje wandelaars met kleine kinderen toe.  Voor mij ging het linksaf over een breed pad waarlangs ik het Molenbos van Drieboomkensberg verliet en weer in een meer open omgeving kwam.

Eens het bos uit bereikte ik een veldweg die na enige tijd overging in asfalt.  Op een plek tegenover een hoeve troepten mensen samen.  Daar was een drankpost voor de wandelaars.  Ik diende er m’n stuurmanskunst te gebruiken om rakelings langsheen een hond zijn kont te laveren.  Een hond die nietsvermoedend bij zijn baas stond.  Ik diende er rechtsaf te slaan naar een volgende veldweg toe die na enige tijd overging in verhard en waarlangs een aantal villa’s gebouwd waren.  Een rustige plek om te wonen.  Daarna ging het de richting uit van het domein van de Trappistenabdij van Westmalle die ik omstreeks km 21 in het vizier kreeg.  We bereden er de bekende zanddreven die rakelings naast en achter de abdij passeren.  Het gaat de paters duidelijk voor de wind, te zien aan de nieuwbouw (stallingen, bedrijfsruimte) die naast het klooster opgetrokken wordt.  Via de zandweg achter de abdij ging het linksaf om het schilderachtig gelegen vakwerkhuis te passeren.  Mooie bospaden en singletracks leidden me over een tapijt van kleurrijke gevallen herfstbladeren.  Omstreeks 24 km trof ik een plezante korte track die met de nodige bultjes op een soort heuvelkam was gelegen.  Helaas was het intussen beginnen regenen.  De regen voelde ik niet, wel de drup van de kale bomen.  Er volgden nog prachtige bospaden in het Molenbos, ook al zag alles met dit vochtige herfstweer er eerder somber uit.  Omstreeks 25 km bereikte ik de Waterstraat, een drukkere baan die dit bosrijke gebied doorkruist op de grens tussen Schilde en Brecht.  Het ging het grondgebied van Brecht weer op om even verder de baan te moeten kruisen om de Kleine Vraagstraat te bereiken.

Daar stond de bevoorrading, het is te zeggen, daar had ze gestaan, want de man en de vrouw ter plaatse waren bezig met de opruim.  De tent werd er net opgevouwen.  Ik had wel gedacht dat de bevoorrading zou opgedoekt zijn, zelfs verwacht dat ik er helemaal niets meer van zou te zien krijgen omwille van mijn trage tempo en late start.  Ik heb er nog een wafel met chocolade meegekregen die ik heb meegenomen voor verder onderweg.  Water had ik genoeg bij in m’n lurkzak die bij thuiskomst wel volledig bleek leeggedronken, iets wat me zelden overkomt.  Dus direct weer op pad de Kleine Vraagstraat in, een zandweg waar zich als het ware een singletrack heeft gevormd.  Er lag een dik tapijt van kleurrijke gevallen herfstbladeren.  Op plaatsen waar grote plassen stonden hadden zich in de loop der tijden tracks ontwikkeld langsheen de rechterzijkant van de weg.  Ook anderen hadden de Kleine Vraagstraat ontdekt, waaronder een amazone op haar paard, een jongen die zijn jonge hond gerust moest stellen nadat die zich een hoedje schrok door mijn komst en een joggende jongedame.  Niet iedereen werd binnen gehouden door het sombere mistige weer.

Op 28 km ging het dan rechtsaf een bospad in om gedurende een dikke kilometer een mooie singletrack te kunnen berijden die doorheen het bos slingerde om te arriveren op een plek met enkele buitenhuisjes.  De bosweg waarin ze stonden luisterde naar de naam Caterskapeldreef te Schilde.  Die naam kwam me bekend voor van de nachtrit vanuit Kristus Koning (07-09-2012) en de toer vanuit Westmalle (16-09-2012).  Het ging een openstaande poort door om een singletrack over een privaat domein te berijden.  Na dit lusje kwam ik weer uit in de buurt van de poort en ging het, nog steeds binnen dit domein, een bospad op.  Andere mooie bospaden volgden.  Mijn vermoeden dat we in de bossen van de school in het domein Kristus Koning aan het rijden waren werd bevestigd toen ik op 30,5 km een klein kerkhof passeerde.  De poort was los en ik ben even wezen kijken.  Er lagen broeders begraven.  Mensen die hier geleefd en gewerkt hadden en hun laatste rustplaats gekregen hebben op een stille plek midden de bossen.  Op 31 km passeerde ik dan effectief de vele schoolgebouwen en het klooster om via de ingang het domein weer te verlaten.  Op deze plek was ik dus weer kort bij de start!  De baan over en de Koeistraat in, opnieuw op het grondgebied van Schilde.  En ook al ben ik hier al vaker gepasseerd, onder anderen toen ik vroeger al eens mee op sleeptouw werd genomen door een kameraad, het was de eerste keer dat ik merkte dat daar een golfterrein ligt!  Van de Antwerp International Golf and Country Club Rinkven!

Aan de rand van het bos trof ik na 32 km opnieuw een splitsing tussen de routes van 25 km en van 45 km.  Voor mij ging het linksaf om een pad te volgen tussen de delen van het golfterrein in.  Ondanks het feit dat het intussen iets steviger was beginnen regenen, waren twee spelers, een man en een vrouw, hun balletje aan het slaan.  Hoe gek kan een mens zijn!  Maar misschien dachten zij van mij hetzelfde!  Ik reed er door een brede bosdreef met aan weerszijden grasvelden van het golfterrein.  Dan rechtsomkeer voor de volgende lange dreef.  Ook daar toch nog enkele eenzame golfspelers.  Op 33 km volgde een plezante singletrack op en af over enkele heuveltjes, spijtig genoeg kort van duur.  Via een dreef verlieten we het golfterrein om uit te komen aan een brugje over de antitankgracht, nog steeds midden in de bossen.  Recht voor me moet achter de bomen wel een drukkere rijbaan gelegen hebben, te horen aan het geluid dat uit die richting kwam.  Het brugje over en rechtsaf naast de antitankgracht.  Inmiddels was het al 16.10 u!  Ik mocht wat voortmaken, want in de winter is het om vijf uur donker!

Ik kwam uit aan een drukkere kasseibaan in een bosrijke omgeving van ’s Gravenwezel aan het grote standbeeld van een kat.  Even de baan langs om dan over te steken en het Caterstraatje in te slaan.  Wat deze streek met een kat verbindt is me een raadsel.  Er moet hier wel ergens een kasteel staan met de naam Catershof of Kattenhof.  Het Caterstraatje is niet meer dan een servitude-bospad dat overgaat in een mooi pad tussen enkele grote private bosrijke domeinen van rijke mensen.  35,5 km en regen!  Er volgden nog servitudepaadjes door de bossen om uit te komen op een smal paadje tussen een weide rechts en een kerkhof links.  Deze plek kwam me bekend voor.  Zeker toen ik de straat diende te kruisen en de Zevenbunderstraat, een zandweg in ’s Gravenwezel, in reed.  Hier had ik vorige zondag nog gereden tijdens de tocht vanuit Wijnegem, maar van de andere kant komende!  In de regen bereikte ik na bijna 37 km het Kwikaardstraatje en op 38 km een paadje met links een door rododendrons afgeboord bos en rechts een draadafsluiting.  Tijdens de toer van Wijnegem hield ik hier een sanitaire stop.  Ik had niet verwacht van hier zo snel weer eens voorbij te komen!

Het ging de lange Krommedreef doorheen de bossen in om weer de antitankgracht te bereiken.  Na deze te hebben gekruist ging het aan de overkant weer in de richting van waaruit ik gekomen was.  Daar liep een iets lastiger smalle singletrack naast de gracht tussen de boomstammen.  Net daar kruiste ik een groep kleine jongens op wandel in de regen.  Verderop was het pad op diverse plekken versperd door bewust daar gelegde boomstammen.  39 km om 16.45 u.  Ik passeerde naast het paadje gelegen fel verlichte sportvelden.  Het was geen voetbal dat daar gespeeld werd, eerder hockey (Royal Antwerp Hockey Club?), maar ik kon het niet goed zien.  Het bospad verwijderde zich van de antitankgracht en na de oversteek van een grote baan kreeg ik de kantine van de voetbalvelden van KFC Sint-Job te zien en was ik na 40 km (en geen 45 km) weer bij af.  Begrijpelijkerwijze was daar alles al opgeruimd.  Zo ook de bikewash die voor mij overbodig was, vermits ik toch nog per bike huiswaarts moest.  Ik ben niet meer in de kantine binnen geweest, ik vermoed dat daar nog enkel voetballers waren.  De wafel die ik aan de bevoorrading meegekregen had opgegeten alvorens de terugweg naar huis aan te vatten.

Ik was gelukkig zo snugger geweest om een achterlichtje en helmlamp te monteren, vermoedend dat de duisternis tijdens de terugrit zou invallen!  Er waren nog gekken onderweg in dit regenweer op het fietspad in de andere richting: twee onverlichte wielertoeristen en een mountainbiker met veel licht.  Via Brasschaat weer huiswaarts met een sanitaire stop in de stikdonkere Mishagen aan de Hoogboomsteenweg.  Mijn helmlamp kwam ook goed van pas om thuis mijn fiets nog schoon te spuiten en vluchtig rijklaar te maken voor de tocht van morgen in het Nederlandse Woensdrecht.  Mijn kilometertellertje moet op de terugweg naar huis kuren gehad hebben, want bij mijn weten is 40 + 2 x 19 = 78 km, terwijl er slechts 67 geregistreerd werden.  Was mijn gedacht aanvankelijk dat deze tocht geen hoogvlieger zou worden, naarmate de kilometers vorderden kon ik mijn mening herzien, kregen we hoe langer hoe meer bos voor de wielen en kreeg ik plekken te zien die ik nog niet kende, zoals het golfterrein op de grens tussen Sint-Job en Schilde.  Op enkele plaatsen waren er mooi uitgekozen tracks te berijden.  Ook ferm dat in Kristus Koning de poorten open gingen voor de bikers en de broeders hun domein niet enkel voorbehouden voor de eigen nightride van hun school.  Door het sombere en mistige weer liet de streek niet zien wat voor moois ze in haar petto heeft op zonnige dagen.  Ondanks dat heb ik toch genoten van deze rit in eigen streek.

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you en op mountainbike.be!

27-11-2012 om 00:00 geschreven door StrammerMax

War Child (1993) is een organisatie die zich inzet om kinderen te helpen bij het verwerken van hun oorlogservaringen. War Child Nederland is een onafhankelijke humanitaire stichting die investeert in een vreedzame toekomst voor kinderen die getroffen zijn door oorlog. Belangrijke aspecten daarin zijn het opzetten van psychosociale programma's en creatieve en sportieve therapieën. War Child Nederland is onderdeel van een internationaal netwerk van onafhankelijke organisaties die over de hele wereld werken om oorlogskinderen te helpen.

Op Wikipedia vind je meer informatie over Warchild!

Internationaal: http://www.warchild.org/

538 is de naam van een Nederlandse radiozender: 538 (Wikipedia) en http://www.538.nl/

Deze Ride 4 a Child wordt mede mogelijk gemaakt door:

21-11-2012 om 23:02 geschreven door StrammerMax

Toertocht (15-32-42 km) van de Wijnegem Bicyle Club te Wijnegem op zondag 18-11-2012.

Alsof ik altijd tegendraads wil zijn ook deze zondag gekozen voor een andere toer dan de clubgenoten die de tocht in Kalmthout hadden uitgekozen. Dus koos ik voor de Wijnegem Bicycle Club nadat ik hun toer vorig jaar links had laten liggen ten voordele van het Nederlandse Halsteren. Om 6.00 u op om langzaam wakker te kunnen worden en een ontbijt achter de kiezen te steken. De regen buiten nodigde niet uit tot een fietstocht. Toen ik om 7.30 u thuis in het donker met de bike vertrok had het opgehouden te regenen. Via kalme straten, voor een stuk gelegen op het parcours dat ik vele jaren geleden volgde om naar school te rijden, bereikte ik via Schoten na 17,5 km en een klein uur rijden de start in de gemeentelijke lagere school De Notelaar, op een boogscheut van het Albertkanaal gelegen. Bij mijn zus in Schoten waren de luiken nog gesloten, die lagen daar nog lekker te knorren op deze druilerige zondagochtend. Voor luttele drie euro kon ik me als lid van een wielerbond inschrijven. Om 9.00 u vertrokken voor de toer van 42 km.

Na de doortocht van enkele straten bereikte ik na 1,5 km het park van Wijnegem met een vrij vettige inloop, gevolgd door een smal bospad en bredere dolomiet wandelpaden die me langsheen de ruïne van een verlaten kasteel voerden. Ik reed er een tijdje in het gezelschap van een man die drie kinderen op sleeptouw had. Samen met redelijk wat andere starters werd ik door seingevers een grotere drukkere baan over geholpen. Er volgden straten en wegeltjes, waarbij we na 2,5 km de eerste echte off-road onder de wielen kregen, onder de vorm van natte veldwegen die me in de richting van de snelweg voerden. Ik kon de grote snelwegparking zien die zich tussen de afrit Wommelgem en de verkeerswisselaar in Ranst situeert en die ik zo vaak passeer wanneer ik mijn heil ga zoeken op toertochten in de Antwerpse Kempen of in Limburg. Intussen hadden we het grondgebied van Wommelgem bereikt op 4 km na de start. Toen ik even halt hield langs de kant van de weg, staken me verschillende groepjes bikers voorbij. Er was blijkbaar toch een redelijke opkomst, ondanks de concurrentie van andere toertochten in de streek.

In het zog van de man met de drie kinderen kruiste ik via een brug ter hoogte van De Keer de snelweg om aan de overzijde een relatief droge zandweg in te slaan. Ondanks de nachtelijke regen was deze zandweg behoorlijk te berijden. Hij voerde me langsheen een boomkwekerij. Eens die plek voorbij kwam er een mooie singletrack op de rand van bos en veld met op de grond een bontgekleurd tapijt van gevallen herfstbladeren. 6,57 km. De track voerde naar een breder pad dat luisterde naar de naam Schawijkstraat (Ranst) alwaar we ter hoogte van een kerkhof het Zevenbergenbos in reden. Groepjes bikers reden me voorbij en ik zag ze in de verte in het bos verdwijnen. Want daar werden we vergast op een mooie lange singletrack, in ieder geval een zeer smal paadje, dat ons recht op recht doorheen het bos voerde. Aan het einde ervan ging het kort steil naar boven om een bruggenhoofd te bereiken. Drie rijders volgden in m’n zog. Het ging linksaf de brug over om nogmaals de snelweg te kruisen in de omgeving van de verkeerswisselaar E313-E34 te Ranst.

Na de doortocht van een woonwijk met nette huizen volgde in een straat de eerste splitsing waar de kidstoer zich naar links toe afzonderde van de routes van 32 en 42 km en dit op 8,5 km na de start om 9.30 u. Voor mij ging het rechtsaf een straatje in waarvan het midden afgesloten was door paaltjes. Toen ik even aan de kant ging staan, stak me een zeer grote groep voorbij. Ik reed voorbij een groot oud verlaten huis dat door een soort slotgracht was omringd. Passend als een tang op een varken had één van de vroegere bewoners er pal naast twee garages laten bouwen. We reden er nog steeds in de buurt van de snelweg. Er volgde een zeer vettige track in het bos waar we via een laag tunneltje onder de snelweg door reden. Je moest uitkijken voor schuin overhellende boomstammen. Dat was nog het minste van al. De ondergrond was er omgetoverd in een modderige zooi en die vettige grond bleef tussen de noppen van m’n fietsbanden kleven zodat het eerder glijden dan rijden was. In elke put en over elke wortel voelde ik me telkens wegslippen. Iedereen had het daar lastig en moest soms van de fiets. Twee keer moesten we een korte steile helling op. Met doorslippende wielen was te voet gaan de beste optie en vermits er op die plek net wat filevorming was, was iedereen genoodzaakt om te wandelen. Daardoor klitte de modder dan weer vast aan de zolen van mijn fietsschoenen waardoor de schoenplaatjes bedekt geraakten en ik last kreeg met het vastklikken in de klikpedalen. Met schoenen en wielen vol plakkerige modder bereikten we iets beter terrein, waarna de klodders slijk me om de oren vlogen.

We hadden de braakliggende terreinen bereikt die zich situeren in het gebied tussen de E313 en de E34 nabij het knooppunt Ranst. En daar ligt de sinds de twee vorige edities bekende Leffeberg. Deze keer op 10 km van de start omstreeks 11.00 u. Wie op dit terrein met een paar oude zandhopen de Leffeberg al rijdend bedwingt, krijgt als trofee een bonnetje voor een gratis kuipje van dit edel gerstenat. Er dient rekening gehouden te worden met een aantal factoren, waaronder ten eerste de filevorming. Wie faalt kan de schuld altijd in de schoenen van de voorganger schuiven! De tweede factor is een Wijnegems biker die met een spade of riek halverwege de helling de aarde wat omwoelt om de clubkas voor een financiële kater te behoeden! En deze editie kwam daar nog een derde hindernis bij, meer bepaald de glibberige smurrie die tijdens de aanloop naar de berg aan fietsbanden en schoenen vastgeklikt was geraakt! Voeg daar nog mijn pannenkoeken-niveau aan toe en het plaatje is compleet. Na de smurrie van onder mijn schoenen gepeuterd te hebben, teneinde me vast te kunnen klikken, ben ik gezwind naar beneden gereden, om er noodgedwongen de laterale chickenway te kiezen, vermits de helling versperd was door stilgevallen voorgangers. Mijn vooruitzicht op een gratis Leffe was al bij voorbaat de grond in geboord. Er waren nog anderen die mijn voorbeeld volgden en hun pint lieten passeren. Er volgde een lusje over het terrein, van waaruit men de afrit naar de E34 toe eens vanuit een ander perspectief kan bekijken in plaats van er over te rijden. We passeerden opnieuw de Leffeberg en ik ben daar even blijven staan kijken. Er waren er toch een drie tot vier, waaronder een jongen op een cyclocrossfiets, die een bonnetje toegestopt kregen van de kleine jongen die het druk had met alles er in de gaten te houden. In totaal waren er 54 bikers die de berg al rijdend bedwongen.

Het ging weer naar beneden om de desolate plek met droog zand onder de bruggen van de verkeerswisselaar te bereiken. Door de moddertoestanden van daarnet had ik een tijd last van kettingzuig! Zeer vervelend en wat gekoterd met een stokje. Na een zandweg bereikte ik samen met andere rijders de Oelegemsteenweg in Ranst en ging het via een boogbrug (die men van op de snelweg in de verte kan zien liggen) het Albertkanaal over. Aan de linkerkant kregen we in de verte de typische ajuintoren van de kerk van Oelegem te zien. Weer beneden werden we naar het jaagpad naast het kanaal verwezen om dit een tijdje te blijven volgen. Verderop werden we naast een brug van de snelweg een smal spoor in gestuurd. Deze track liep in de diepte tussen bomen en struiken naast de hoger gelegen snelweg. Er waren houten plaatjes over de afvoergoten gelegd. Aan het einde van de track ging het naar beneden over een paadje dat onder de grote snelwegbrug heen liep over een desolaat terrein. Als men de snelweg neemt, heeft men geen benul van wat er zich op diverse plekken onder bevindt! 13,5 km om 10.10 u.

Via een zandweg bereikte ik de grote baan (Zandhovensteenweg) in de buurt van de op- en afrit Oelegem. De baan over en de Hallebaan in. Daar werden we linksaf een track op gestuurd die door een bos parallel met de antitankgracht liep. Een mooi paadje, vooral omwille van de gekleurde pracht van de kwistig afgevallen herfstbladeren. Het paadje gaf uit in de Knodbaan aan een landelijk gelegen huis. 15,5 km om 10.20 u. Vanaf de Knodbaan bereikten we de Gescheurde Heide, het moet wat geven als de heide scheurt, een vettige zandweg doorheen een bos vol afgevallen bladeren. De bikers zochten er op de zijkanten naar het beste spoor om zo veel mogelijk plassen en vettige stroken te kunnen ontwijken. Maar het viel eigenlijk best mee. De naam Oelegem staat bij mij immers als synoniem van modderdabben. Herinneringen aan een inmiddels van de kalender verdwenen toertocht. Aan een volgend kruispunt van bospaden troffen we na 16 km de splitsing tussen de 32 km linksaf en de 42 naar rechts. Er waren redelijk wat bikers die kozen voor de kortste route. Omwille van het slechte weer misschien. Koud was het niet, wel vochtig en klam! Gelukkig bleven we tot hiertoe gespaard van regen! Gekozen voor de route van 42 km. De bospaden die ik van dan af voor de wielen kreeg, konden mij zeer bekoren. Was de aanloop tot de Leffeberg minder indrukwekkend, na de berg was het parcours best te pruimen. Na dik 2 km genoten te hebben van de bossen arriveerde ik na 18 km aan Liefkenshoek in Halle-Zoersel, een plekje dat ook door andere lokale tochten wordt gepasseerd.

Het ging er rechtdoor de Halmolenweg in om er weer zeer mooie bospaden te treffen tot we op 19,5 km de Residentie Halmolen, ik vermoed een bejaardentehuis, bereikten. Daar stap je zo vanuit je kamertje met venster en glazen deur letterlijk recht het bos in. Ik hoorde achter me een biker met veel lawaai naderen, luid babbelend met zijn maten. Hij was teleurgesteld dat het toestelletje op m’n helm geen camera, maar slechts een lamp was! Op 20,75 km reden we naast enkele oude krochten die onderwerp zijn van pogingen tot renovatie, alhoewel ze er twee jaar geleden net zo uit zagen. Daar ging het weer de bossen in, eerst over een breed pad, om nadien rechtsaf te gaan over een merkwaardige singletrack met zelf te kiezen vertakkingen. Een plezant wegeltje dat vrij behoorlijk te berijden was, ook al had het evenzeer te lijden gehad van de overvloedige regen met een zompige ondergrond tot gevolg. Het paadje kwam weer uit in Liefkenshoek waar de groep die me daarnet ingehaald had weer aan de kant stond!

Het ging een zandpad in tegenover de Lievenshoeve om een bosweg te bereiken waarlangs villa’s van rijke mensen tussen de bomen verstopt stonden. Een groepje jonge kerels stak me achter elkaar jagend voorbij. De eerste was een echte spetter, want toen hij me inhaalde reed hij door een slijkplasje en werd ik getrakteerd met de slijkdruppels die tot tegen m’n tronie vlogen. Het maakte weinig uit, ik reed toch al een tijd rond met het onzalige gevoel van een vol zand zittend fietspak! Rechts van me stond een kolossale nieuwgebouwde villa en links keek ik in een zanderig steegje met tegen elkaar leunende krochtjes. Wat een tegenstelling! Er volgden mooie brede bospaden en enkele smalle wegeltjes tot aan het Renier Schniederspad, zijnde een bosweg met enkele woningen te Schilde. 24 km omstreeks 11.00 u. Omstreeks 25 km troffen we een bos met enkele leuke springbultjes waar we luidruchtig aangemoedigd werden door kinderen van een jeugdbeweging op wandel. Verderop troffen we weer villa’s midden de bossen, nog steeds te Schilde. Bospaden brachten me naar een bredere bosweg met naastliggend verhard fietspad en waarlangs buitenhuizen gebouwd stonden. Om zo de kleine speeltuin met de grote en kleine heuvels in de omgeving van het fort van Schilde te bereiken. Op 26,75 km trof ik daar de bevoorrading.

Daar heerste nog een gezellige drukte. De soep werd er uitbundig aangeprezen door de uitschepper. Ze mocht er wezen ook, een lekkere hete pikante tomatensoep zonder balletjes. Om er bij dit vochtige weer lekker warm van te worden. Een tweede bekertje ging er bij mij vlot in. Verder kon de inwendige mens versterkt worden met een banaan en een suikerwafel, dit alles doorgespoeld met een beker sportdrank. Er stonden een aantal mensen die er op toezagen dat het afval enigszins werd gesorteerd. Een twintig minuten daar blijven rondhangen en dan om 11.30 u weer op pad langsheen de antitankgracht. Verderop ging het een drukke baan over en reden we tot 29 km doorheen het bos langsheen de antitankgracht. Er stonden een aantal buitenhuizen en chalets, het ene al krottiger dan het andere, sommigen verlaten door hun eigenaars. In één zulke barak brandde een immense open haard. Het was opnieuw beginnen regenen, gelukkig zonder dat je er doornat van werd! Na de buitenhuizen kreeg ik links het Fort van ’s Gravenwezel in het vizier met boven de poort van de bunker het opschrift 1909-1912. Aan de overzijde van de gracht stond er een nieuw huis vlak naast gebouwd. In Vlaanderen wordt ook echt overal alles neergepoot! Het traject voerde ons nog even langsheen de gracht tot aan de splitsing tussen de 30 km en de 40 km op 31 km na de start en ter hoogte van de Keltenstraat, een bosweg in Schilde. De biker die een tijdje in mijn wiel had gehangen koos voor de route van 30 km die hier naar links toe afboog van de gracht weg. Voor mij ging het rechtdoor verder langsheen het antitankkanaal. Intussen was het heviger beginnen regenen en passeerde ik de toegang tot de bossen waar een auto geparkeerd stond, bedekt met afgevallen bladeren.

Op 32 km boog het parcours weg van het antitankkanaal en bereikte ik een omgeving die de kruising was tussen een bos en een park. Ik reed er voorbij enkele bosvijvertjes op een iets meer open plek. Het ging weer het bos in op het grondgebied van ’s Gravenwezel over een smal pad dat langsheen enkele grote met draad omheinde bosrijke domeinen liep. Vermoedelijk de private eigendommen van gefortuneerde mensen. Na 33,75 km bereikte ik de Zevenbunderstraat op het kruispunt met een grotere baan, nog steeds te ’s Gravenwezel. Even langs deze grote baan, daarna naar de overkant een veldweg in, om van dan af een afwisseling te krijgen van smalle en bredere bospaden. Ik werd op de voet gevolgd door een vrouw per bike. We dienden twee keren uit te kijken bij het dwarsen van een drukkere straat. Er doemde een groot domein op, afgeboord door twee hoge beukenhagen. Dit kon niet anders dan het kasteel van ’s Gravenwezel zijn! Even later priemden de torens boven de hagen uit. 35 km.

Op 37 km bereikten we vanuit de bossen een meer bewoonde wereld. Na het kruisen van een verkeersweg ging het een statige brede laan van een villawijk te ’s Gravenwezel in. Samen met de vrouw had ik een tragere biker bijgebeend. Me even aan de kant gezet om het tweetal in de verte te zien verdwijnen. Halverwege de straat werden we rechtsaf het bos in gestuurd over een glibberig paadje. Daar was het slieren van links naar rechts over modderige plekken tussen laag struikgewas. Op het ogenblik dat ik in mijn ooghoeken een biker opmerkte die me volgde, hoorde ik een vreemd geluid. Niemand te zien toen ik achteromkeek. Ik vermoed dat de kerel me had willen inhalen en onderuit gegaan is over een modderplek. Geen geduld om even te wachten tot de mogelijkheid van inhalen zich voordeed. Even later kwam hij me toch voorbij gereden. En hij was slimmer geworden door zijn val, want meldde nu zijn komst en zijn voornemen om links in te halen! Even later kwam zijn met modder besmeurde kompaan me voorbij gezoefd, een brede bosdreef tegemoet. Er volgden bredere bospaden langsheen de vermoedelijke grote domeinen van superrijken. We kregen één zeer groot gerenoveerd huis te zien, bijna een kasteeltje. Het bospad dat luisterde naar de naam Hofdreef, nog steeds in ’s Gravenwezel, gaf uit op de drukkere Wijnegemsteenweg.

Deze grote baan diende even gevolgd te worden tot we net voor de grens met Wijnegem rechtsaf een brede kasseiweg op gingen die naast een statig bos liep, nu één en al kleurenpracht door de afgevallen herfstbladeren en met een aantal diepe droge grachten. Aan het einde van het kasseibaantje bereikten we weer de meer bewoonde wereld. Korte tijd later zag ik de grote brug van de Houtlaan over het Albertkanaal opdoemen, terwijl er in de verte achter me nog twee natte bikers naderden. Het gebeurt zelden dat men tijdens een toertocht over het fietspad rijdt langsheen een zeer drukke rijbaan. Maar in een gemeente die op een boogscheut van een grote stad ligt en eigenlijk de laatste landelijke poort is voor wie uit de richting van Turnhout de Stad aan de Stroom bereikt, is dat onvermijdelijk. Samen met de twee andere late bikers reed ik zo over de grote brug die ik tijdens mijn heenrit van op de Hoogmolenbrug in Schoten in de verte had zien staan. Aan de andere kant ging het dan naar de boorden van het Albertkanaal om zo omstreeks 12.30 u de school aan de start weer te bereiken.

De bikewash was nog operationeel, er stond zelfs nog een kleine file wachtenden. Je had er de keuze tussen hoge druk, en dan werd je fiets voor jou schoongespoten, of de gewone tuinslang, en dan was het selfservice! Gekozen voor het laatste. Het voordeel van een rit bij regenweer is dat alle vuil onmiddellijk van je bike loskomt. M’n fiets op slot gelegd wegens geen bewaakte parking en naar de kleine schoolrefter om deze rit af te sluiten. Er zaten nog natte mannen binnen, van top tot teen onder de modderspatten. Zwarte smoelekes met een kuipke Leffe binnen handbereik. Ook hier was tomatensoep te verkrijgen, deze keer wel met balletjes! Smakelijk en lekker heet, zodanig dat ik er nog een tweede portie van gegeten heb. En ook de donkere Leffe heb ik omwille van mijn falen op de Berg moeten betalen! Geen bekenden gespot. Wel rijders met reclame van Garage Felix uit Brecht op hun pakken, een club waar een gepensioneerd collega zijn ritten mee rijdt. Evenmin heb ik Cheeseman te zien gekregen, de enige rijder van de Wijnegem Bicycle Club die ik al een aantal keren op toertochten te zien kreeg. Nog bijna een uurtje blijven zitten terwijl de medewerkers al begonnen waren met het schoonmaken van de stoelen waarop de slijksporen intussen opgedroogd waren.

Aanvankelijk via drukke wegen huiswaarts. Het gerenommeerde en prijzige restaurant d’Oude Kaars bleek intussen gesloopt en heeft plaats gemaakt voor nieuwbouw appartementen. Via het park van Schoten en de Papenaardekensstraat (ja, echt) en de straten door de kalme wijken mijner woonplaats weer naar huis gebold. Met de heugelijke vaststelling dat een aantal straten heraangelegd bleken te zijn met aandacht voor brede en veiliger fietspaden. Het werd tijd! M’n fiets thuis nog verder proper gemaakt en afgedroogd voor de volgende keer. En daarna letterlijk van de voordeur in bad gestapt. Eindelijk weer moddervrij! En na het schoonmaken van alle andere smerige spullen, was de zondag al weer flink gevorderd! Aan de rand van een grootstad kan men geen spectaculaire toertocht aanbieden, maar ondanks dat troffen we hier toch een bosrijk parcours. Een amusant tochtje dat door de locals zeker zal zijn gewaardeerd en met een vlekkeloze organisatie! Volgende keer ook een pistolet met kaas voor bij de soep op de après? Met een schuilnaam als Cheeseman moet dat toch kunnen!

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you en op mountainbike.be!

20-11-2012 om 20:11 geschreven door StrammerMax

15-11-2012 om 22:18 geschreven door StrammerMax