Dank zij het feit dat er in deze wereld nog mensen zijn die belangeloos een evenement organiseren voor gelijkgezinde vrienden en bekenden, kwam er dit jaar weer een groepje van 28 mensen samen om het verlengd weekend van Pinksteren door te brengen in elkaars gezelschap en met de mountainbike.  Ik keek er met gemengde gevoelens tegenaan, ten eerste omdat ik de zwakste ben van de groep en ten tweede omdat het rotslecht weer was!  Op vrijdag 17 mei 2013 zakten zij druppelsgewijze af naar een gîte in het gehuchtje Le Breux van Chassepièrre, gelegen op de route van Neufchâteau naar Florenville in de provincie Luxemburg.  Dat betekende voor de meesten een stevige autorit.  Eerst vanaf mijn werk in Hoogstraten naar huis om de daags voordien klaargezette spullen op te laden, waarbij ik bijna m’n bike vergat, goed voor 40 km.  De rit van aan de voordeur tot de gîte was goed voor 224 km.  Ik was de voorlaatste om er omstreeks 23.00 u te arriveren.  Geparkeerd in een grasveldje tegenover de gîte, waarbij Jan teken deed van niet te ver te rijden, anders had ik met de neus van de auto in de Semois gestoken!  Na het uitladen van m’n spullen kon ik nog genieten van een lekker stukje lasagne.  Bij toeval had ik enkele weken geleden Harry nog ontmoet toen hij zijn auto voor de mijne parkeerde voor de toertocht in Tangissart en Willy, Jan, Peter en Marcel nog recenter bij de start in Mont-Saint-Guibert.  Wij bleken ook allemaal dezelfde kamer te hebben toegewezen gekregen met als zevende kamergenoot Nicky.  Maurice ontbrak helaas, hij likte thuis zijn wonden na een valpartij tijdens de toertocht in Rotselaar de week voordien!  Iedereen kroop tijdig in zijn slaapzak, er wachtte een inspannend weekend!

xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" /> 

Dat werd op zaterdag 18 mei ingezet met het door middel van de GPS narijden van de toertocht van het nabij gelegen Izel, deelgemeente van Chiny in de Gaume.  Bij het ontbijt was het meteen een picknick klaarmaken die naar de rustplaats gevoerd werd.  Het stemde gerust dat buiten de zon heerlijk scheen!  Omdat er bij de start vanaf de gîte wat verwarring was over wie er nu al dan niet al vertrokken was, me aangesloten bij de trage groep van 14 deelnemers.  Bij het moeten doorwaden van een riviertje met daarachter een korte helling, kreeg Sabine af te rekenen met een afgebroken derailleur.  Op Daniel, Annemarie, JP en ik na was de rest van de groep al boven en weg.  Joepie keerde terug omdat hij zijn Annemarie miste en heeft samen met Daniel de schade kunnen herstellen.  Omdat het geen zin had dat wij er bleven wachten en de anderen ons zo weer zouden inlopen, zijn JP en ik dan weer op pad gegaan!  Onderweg hebben we later ook Peter en Marcel opgepikt.  De rit voerde ons in de voormiddag via het Bois de Meussin naar Herbeumont om er het immense Forêt de Herbeumont te dwarsen.  Niets dan bossen werden er ons deel.  Voor mij was het op enkele stevige klimmetjes soms te voet, waarbij ik even snel boven geraakte als de JP al rijdend!  Ook al beweerde hij niet over een behoorlijke conditie te beschikken, hij geraakte meestal overal rijdend boven!  Langzaam, maar zeker.  Via de Fagne Florie en het Bois de Cléchamps bereikten we na een 36 km het dorpje Suxy waar we aan de oever van de Semois onze picknick konden aanspreken.  Tijdens de namiddag reden de kleppers verder de mountainbikerit.  Het trage groepje (JP, Peter, Marcel, Nicky en ondergetekende) keerde via een stuk bos en de weg terug naar de gîte.  Er was even oponthoud toen JP af te rekenen kreeg met een lekke band na de afdaling van een keienpad met dwarsbalkjes om erosie tegen te gaan.  We kregen ook over asfalt de ene kuitenbijter na de andere te verwerken.  Bij aankomst in Chassepièrre omstreeks 15.00 u hadden we toch 56 km op het tellertje staan.  De gerant van de gîte had zijn hogedrukreiniger ter beschikking gesteld voor de bikewash!  Jan en Willy kregen er niet genoeg van, zij breidden aan de rit ook nog de nachtrit die voor vrijdagavond voorzien was geweest, doch niet gereden werd, om zo een dikke 105 km af te klokken.  ’s Avonds konden we tot het invallen van de duisternis buiten zitten voor een barbecue die werd ingezet met een glaasje cava, een gesmaakte attentie vanwege Ann die deze dag haar vijftigste verjaardag vierde.  En er mag gezegd worden dat veel vrouwen er geld voor zouden geven om er dan nog zo goed uit te zien.  Vorig jaar heb ik in haar gezelschap de toertocht van Libin gereden tijdens het pinksterweekeinde en ik heb toen ferm op mijn tanden moeten bijten!  Of hoe een mountainbike meer vermag dan rimpelzalf!  Een soort gewapende boswachters, natuurwachters, kwamen kajaks uit de Semois plukken!  Varen mag slechts tot 17.00 uur!  Daarna is het aan de vissers!  Nadat de flesjes Orval aan een sneller tempo dan voorzien achter de kiezen waren gegoten zochten de meesten voor middernacht hun kamer op.  Marcel had de venster op een kier gezet, wat wel nodig is als zeven mannen op een kamer liggen te stinken, en midden in de nacht werden we gewekt door een vreemdsoortig gerommel in de verwarmingsbuizen!

Op zondagochtend 19 mei was er al vroeg gerommel op de kamers.  Iedereen zal op hete kolen gezeten hebben voor de toertocht Randonnée de la Comète (25-33-47-60 km) te Robelmont, georganiseerd door het oudercomité van het plaatselijke schooltje La Comète.  Robelmont is een gehuchtje van Meix-Devant-Virton, waarmee meteen gesteld is dat we ons in het meest zuidelijke puntje van België bevonden op zo’n 30 km van onze verblijfplaats Chassepièrre.  Groot was mijn opluchting dat het geluid van stromend water enkel afkomstig bleek van de Semois die aan de overkant van de straat voorbij de gîte stroomt.  De hemel was betrokken, maar het was droog!  Het zal weer worden zoals gisteren, maar met minder zon, sprak een optimistische kamergenoot.  Na het gezamenlijk ontbijt met de door Marcel gezette koffie met de auto naar de start en me geparkeerd op de berm tussen een nieuw huis en een stokoud exemplaar in het Quartier Camille Naisse.  Een ronkende naam voor een straat met stokoude huisjes en waar een degelijke handrem geen overbodige luxe is.  Het inschrijvingsgeld was in de deelnameprijs begrepen, werd afgerekend door JP en de inschrijvingsformuliertjes waren daags voordien door ons al ingevuld.  We konden dus snel van start gaan.  Het moet ongeveer 9.15 u geweest zijn.  Alleen op pad, JP zou me wel inhalen en de anderen zijn toch een maat te sterk voor mij.  Na 1 km ging het al direct een donker bos in over een singletrack, gevolgd door een ferme afdaling over een spoor in een klein smal hol wegeltje over een tapijt van afgevallen bladeren.

Er volgde tot 2,75 km een licht stijgende bosklim die voor mij toch zwaar was met de rit van gisteren nog in de benen.  Nicky bleef eerst achter mij hangen en stak me nadien voorbij.  Hij was ook alleen onderweg.  Even later volgde een groepje met Geert die me toeriep dat “ze” op komst waren.  “Ze”, dat waren mijn oudere lotgenoten uit het gezelschap die toch nog een hele tijd op zich zouden laten wachten!  Er kwam een lichte afdaling doorheen een mooi bos als recuperatie, dan een stukje effen met een kleine modderstrook om dan op te klimmen tot aan de eerste splitsing tussen de routes van 10-25 km en 33-47-60 km.  Op 5,75 km na het vertrek om 9.45 u.  Ik werd er ingehaald door Erling, Chantal, Alain en Birgit (bier in de gîte als ezelsbruggetje voor Willy, kwestie van niet te verwarren met Brigitte)!  Er volgde een plezante afdaling over een singletrack en aan de voet daarvan troffen we opnieuw een splitsing tussen de 33-47 km en 60 km.  Het viertal sloeg rechtsaf richting de 60 km.  Even getwijfeld en met de rit van gisteren nog in de benen en de streek niet kennende, leek het me veiliger van links de route van de 47 km te kiezen die er over een graspad doorheen het bos liep over het traject van een vaste route.  Het graspad had een aanzienlijke lengte en maakte van de zachte klim voor mij een zware bosklim die eindigde op een grotere asfaltbaan die er doorheen het bos liep.  Om 10.00 u had ik daarmee 7 km op het tellertje en sinds de laatste splitsing had ik vier bikers te zien gekregen.

Na enkele tientallen meters langsheen deze baan ging het al snel weer het bos in om er tijdens een zachte afdaling te maken te krijgen met een eerder glibberige singletrack die overging in een bredere modderstrook waar ik van hot naar her slierde en het hier en daar voetje aan de grond was in tegenstelling tot twee waaghalzen die zich lekker lieten gaan.  Intussen was het me opgevallen dat het parcours hier niet uitgezet wordt met pijlen zoals bij ons, doch met markeringen in kalk op de grond.  Een lijn met een punt achter.  Dit punt wijst naar de te volgen richting.  Handig is dat, want nadien hoeven geen pijlen opgeruimd te worden.  Enkel de route van 10 km was gemarkeerd met witte pijltjes.  De wandeltochten met gele en rode pijltjes.  In Wallonië organiseert men samen met een toertocht vaak ook wandeltochten, hier van 5 km en van 10 km.  Toen ik me aan de auto stond klaar te maken had ik nog twee oudere dames begroet die aan de wandeltocht begonnen.  Het pad ging over in een holle weg met nog steeds modder onder de wielen om daarna een klim aan te vatten tot aan een asfaltbaantje.  Dat baantje diende gekruist te worden om aan de overkant doorheen een beekje te moeten rijden of lopen.  Op die plek kreeg ik na bijna 9 km Peter en Marcel te zien bij wie ik me dan ettelijke kilometers aan heb kunnen sluiten.  10.15 u.  Vele goed berijdbare boswegen, waaronder enkele brede assenwegen, werden ons deel.  Omstreeks 13 km moesten we op een zachte klim veel moeite doen om een joggende jonge vrouw in te halen.  Volgens Peter liep ze 15 km/h, te zien aan zijn tellertje toen hij er even naast reed voor een babbeltje, de oude snoeper!  Ze liep marathons, wist hij ons nadien te vertellen.  Zelf moest ik ferm gas geven om ze in te kunnen halen.  Op 13,75 km volgde er een splitsing tussen de 25 km rechtdoor en de 33-47-60 km die rechtsaf tussen de struiken wegdook.

Er volgde een leuke afdaling over een knappe singletrack doorheen struikgewas, waarbij ik Peter en Marcel tijdelijk kwijtspeelde, een stevige klim en de doortocht van een natte modderstrook omstreeks 16 km.  Een kilometer later liep het traject over een pad op de rand tussen bos en open veld.  Even later kwam ik op een plaats die aanleiding gaf tot twijfel.  Linksaf of rechtsaf, want langs beide kanten waren kalkmarkeringen te zien.  Voor linksaf gekozen, maar honderd meter verder kreeg ik de plaats van de splitsing van daarnet weer te zien!  We hadden dus een extra lus gereden.  Rechtsomkeer gemaakt en de andere kant dan maar weer uit.  De markering die ik voor een pijl links had gehouden bleek een halve cirkel te moeten voorstellen met een punt achter die de te volgen richting naar rechts uit wees.  17,75 km om 11.00 u.  Er volgde een zeer plezante afdaling die me op 19 km aan de eerste bevoorrading bracht om er Peter en Marcel weer te treffen.  Voor de bikers van de 60 km was dit de tweede stop.

Aan de stop waren buiten Peter en Marcel nog enkele bikers aanwezig.  Er lag het gebruikelijke aanbod van bananen, appelsienen, peperkoek en wafels, zij het allemaal versneden tot minuscule partjes!  Twee mannen verzorgden er de dienst, hun terreinwagen met aanhangwagen nog vol bidons met water en een zak appelsienen.  Aan de stop werd ook het geheim van de blauw-wit-rode markeringen op de bomen opgelost.  Deze markeringen zijn vaak vergezeld van een witte rechthoek waarin cijfergegevens zijn opgenomen.  Dat waren aanduidingen van jachtzones, hadden de mannen van de stop aan Peter verteld.  Even over elven weer op pad in het zog van Peter en Marcel.  Even aan de kant op een breed bospad om drie paardenkoetsen te laten passeren.  Zo amuseerde ieder zich op deze zondag met zijn geliefkoosde vervoermiddel!  We kregen twee keren kort na elkaar twee zeer steile afdalingen over een bospaadje dat naar beneden dook over een met fris groen gras en idem dito mos begroeide bodem.  Peter betrouwde het niet, wandelde te voet naar beneden en dat leek me ook de meest veilige optie voor een pannenkoek van mijn kaliber en onkunde, liever dan met gebroken botten opgenomen te worden in een Waalse kliniek!  Omstreeks 22 km konden we met volle teugen genieten van een leuke lange ferme afdaling om beneden een splitsing te treffen tussen de routes van 25 km en 33-47-60 km.  Op dat ogenblik reden we door knappe imposante bossen.

Naar beneden bollen is fijn, maar in deze streken moet men dat meestal al snel bekopen met een fikse klim en dat was nu niet anders.  Na een vrij lastige klim en de doortocht van een zeer modderig pad trof ik een splitsing tussen de ritten van 33 km en van 47-60 km midden in het bos.  Ik voelde er nattigheid onder de vorm van lichte regen.  11.45 u.  We kregen een zachte klim over een breed bospad voor de wielen en omstreeks 25 km een woest en weinig bereden bospad en singletrack, versopt onder een tapijt van afgevallen bladeren.  Op sommige plekken was het pad niet te onderscheiden van de omgeving en kon je niet zien welke eventuele onzaligheden zoals takken of stenen het in zijn petto had!  Maar dat viel mee!  Ik arriveerde op een knappe stille open plek in het bos en ben er even blijven staan om de schoonheid van de omgeving op te nemen in mijn herinnering.  Intussen waren mijn kompanen al een tijd uit het zicht verdwenen en reed ik moederziel alleen mijn rit.  Ik kreeg er enkel het onzalige gezelschap van meer regen!  Wat het weer betrof hadden we voor vandaag blijkbaar het beste gehad!  Een grasspoor leidde me op en af tot aan een asfaltbaantje op 26,75 km.  Met stevige regen!

Links het asfaltbaantje op en vrij snel weer naar rechts voor een voor mij onmogelijk steile klim over een met stenen bezaaid pad.  Daar werd ik begroet door eindelijk nog eens een andere biker.  Ik had mijn “bonjour” even goed in het Nederlands kunnen doen, want het bleek Lothar van onze groep te zijn.  Ik had hem gisterenavond over zijn sportieve prestaties horen vertellen en hij had beslist niet met spek geschoten.  Dat is gene gewone!  Lothar reed naar boven aan een snelheid die ik hier op vlak terrein aanhield!  Terwijl ik te voet naar boven strompelde!  Maar ook al ben ik de zwakste van de hoop, ik denk te mogen stellen dat mijn prestatie nog altijd beter was dan deze van de mannen die nu met een zak chips en een pint in de zetel voor de tv hingen!  Eens boven op een zacht klimmend bospad stak me nog een biker voorbij die plots stopte toen hij over een hoop losse takken reed en daarbij een tak in zijn derailleur trok!  Gelukkig zonder schade!  Een kort babbeltje gemaakt met deze Franstalige licht gebaarde biker.  Toen hij vroeg welke route ik volgde, de 47 km, vermoedde hij dat ik niet zo veel kilometers meer zou te doen hebben!  Maar dat was verkeerd gedacht!  Ik had nog redelijk wat voor de boeg.  Hij wenste me een goede verdere rit en verdween in de regen en in het bos.  Er volgde een afdaling doorheen bos en laag struikgewas tot aan een pijl die verwees naar “Gros Cron”.  Een steil rotsachtig paadje leidde me verder tot aan de spoorweg die ik diende te kruisen om mijn weg te vervolgen op nog een steil met losse stenen bezaaid pad.  28 km om 12.10 u.

Eens beneden bereikte ik een ware sprookjeswereld in de Vallée de la Chevratte (195 m).  Alleen de dansende elfjes ontbraken in deze wondermooie omgeving met alle tinten groen aan de bomen en op de glooiende bodem van dit bos.  Een watervalletje stroomde langsheen een rots naar beneden en in het bos waren nog kleine watervalletjes te zien!  Het prachtigste plekje van de gehele toer!  Machtig!  Opzoeken op internet leert me dat “Gros Cron” de naam is van de rots die we passeerden.  La Crânière of Gros Cron is een steile rots nabij de voormalige halte van Lahage in de Chevrattevallei. Deze rotsheuvel bestaat uit talrijke cronlagen, een sponsachtig en grijs gesteente dat door de eeuwen heen gevormd is door de kalkafzetting van een waterbron. De Romeinen hadden een openbare badplaats aangelegd in de nabijheid van de bron. Van de Middeleeuwen tot de Franse revolutie diende de uitholling onderaan de rots als kluizenaarswoning. De omgeving van La Crânière valt onder de bescherming van de Commissie voor monumenten en landschappen. (bron tekst: tintigny.be)  Dat laatste is te begrijpen als je de pracht van deze plek bekijkt.  Die rots op dit schilderachtig plekje aan de oever van de Chevratte zorgde ook voor een ferm klimmetje, gedeeltelijk te voet!  Er passeerde daar ook een groene vaste route.

Een smal grasspoor leidde me over de flank van een helling tussen de struiken evenwijdig aan de in de diepte gelegen spoorweg.  Ik moest er even aan de kant voor een tegenligger die me wist te melden dat er nog zo’n tiental op komst waren!  Het ging het bos weer in over een stevige klim die me tot op een open plek bracht.  Toen ik er even halt hield reed me iemand van m’n groep voorbij, Geert, altijd herkenbaar aan zijn BMC-fietspak.  12.30 u na 30 km.  Na een smal paadje volgden een aantal bredere wegen op en af doorheen de bossen, een leuke afdaling over stenen en weer een bredere bosweg.  Op 31,75 km zag ik daar een biker in een geel regenjak te voet wandelen.  Het bleek Marcel te zijn die had af te rekenen met een gescheurde buitenband en een punt kon zetten achter zijn rit.  Gelukkig had hij het grootste deel droog kunnen rijden, want de regen maakte alles natter en natter.  Peter was op weg naar de tweede stop voor hulp.  Later zou ik horen dat Lothar Marcel zonder verpinken was voorbijgereden, te zwaar verdiept in zijn rit!  Vanaf het brede grindpad ging het rechtsaf een bosweg in voor een stevige klim.  Boven kwam ik in het bos een auto tegen met fietsdrager, waarin een passagier zat met een omzwachtelde pols.  De pechdienst voor Marcel!  Op 35 km kwam ik uit de bossen tevoorschijn in de bewoonde wereld en trof ik er de tweede bevoorrading onder een tentzeil, geen overbodige luxe in de regen.  Hier was het aanbod niet gemillimeterd zoals daarstraks.

Er stonden twee mannen in het gezelschap van een derde die met het tweetal een praatje was komen maken.  Aan diens uitleg te horen had hij laat moeten werken en kon hij daarom niet rijden.  Zijn dochter zou de 25 km rijden, maar hij had haar verwittigd dat rijden in het bos niet hetzelfde was als op de weg!  De drie leutige mannen ter plekke hadden het over Beerschot toen ze mijn plek van afkomst vernamen.  Hoogstraten, m’n werkplek, wisten ze ook liggen!  Want twee weken geleden was Hoogstraten tegen Virton komen spelen in tweede klasse!  Eén van de meest noordelijke gemeenten tegen één van de meest zuidelijke, het hele land moeten doorkruisen voor een voetbalmatch!  Ook Torgny, ten zuiden van Virton, kwam ter sprake.  Daar ben ik in 1999 naartoe gereisd omdat het de enige plek in België was van waaruit een zonsverduistering in haar totaliteit te zien was, een unieke kans in mijn leven om het life mee te maken!  Er ging een siddering doorheen de samengetroepte mensen toen de zon volledig achter de maan verdween en de vogels vlogen paniekerig uit de bomen.  De dieren, de koeien in de weiden, voelden dat er iets niet klopte!  Weer op pad in de regen, het dorp door en naar beneden over een steile servitude.  Eens gaan kijken in de achtertuin van een huis dat te koop stond.  Een oud, gedeeltelijk gerenoveerd huis met een achtergevel in grove steen.  Daar was nog veel werk aan!  Een brug en de spoorweg over, waar een bord toonde dat ik me in Meix-Devant-Virton bevond, een gemeente waar Robelmont deel van uitmaakt, samen met nog andere woonkernen zoals Sommethonne en Gérouville (Meix telt met zijn 2500 inwoners toch acht deelgemeenten).  13.15 u.

Eens de bossen weer in diende ik mijn rit verder te zetten over een intussen goed nat en slijkerig geworden ondergrond.  Toen ik even halt hield zag ik een biker arriveren.  Het was Peter.  In zijn zog gereden tijdens een zeer lange zachte klim over een smal en bij wijlen gehavend grasspoor, om te eindigen met een korte stevige klim.  “Als je samen rijdt, dan blijf je doorgaan”, zei hij, “als je alleen bent dan ben je geneigd om af te stappen”!  Ik kon niet anders dan het beamen, vermits ik het zelf ook al zo ervaren heb.  Een mens geeft minder gemakkelijk op, wil zich meten, in het bijzijn van anderen.  Eens boven op een bredere grindweg kwamen er na ons nog twee bekenden van tussen de struiken geslopen: Harry en John, een gelegenheids joint-venture tussen een gezapige Antwerpenaar en een levendige Bruggeling!  Peter direct mee in hun kielzog.  Het tweetal zou hem daar achteraf tijdens het avondeten mee plagen, zeggend dat hij dat maar 2 km had volgehouden!  Na 37,5 km arriveerde ik weer op de plek waar ik daarstraks de splitsing tussen de 33 km en de 47-60 km had getroffen.  Dit betekende dat ik een lus van zo’n 15 km achter de wielen had en nu het parcours van de 33 km weer vervoegde.

Na een korte zachte klim volgde een afdaling tot op een asfaltbaantje om daar een splitsing te treffen tussen de 25 km en 33-47-60 km op 39 km van de start en midden in het bos.  13.45 u.  Intussen was het behoorlijk fel beginnen te regenen, maar ik probeerde er mij niet door te laten ontmoedigen!  Omstreeks 40 km zonken de moed en de modder me toch even in de schoenen toen ik een zware en lange modderstrook diende te passeren.  Voor mij was te voet de enige optie teneinde mij niet de pleuris te trappen!  14.00 u.  Eens daar voorbij volgde een afdaling over een breed pad naast een riviertje dat verderop over ging in een soort van mangrove waar de bomen met hun voeten in het water stonden.  In ieder geval een knappe omgeving op de rand van de bewoonde wereld en de bossen.  42 km.  Ik bereikte de Rue de la Chapelle met recentere huizen in Meix-Devant-Virton om daar in de straat een splitsing te zien tussen de 25 km en 33-46-60 km.  Het dorp uit over een oud asfaltbaantje, enkele trappen af en weer het bos in.  Daarna ging het over een hobbelig grasspoor op de rand tussen bos en door een draad afgespannen velden in een knappe omgeving die er nu troosteloos bij lag in de nog feller geworden regen.  44 km om 14.30 u.  Ik begon te verlangen naar het einde.

Vanaf een asfaltbaantje waar ik op de terugweg naar Chassepièrre nog zou passeren werd ik toch nog de hoogte in gejaagd naar een groene hoogvlakte waar een redelijk lang paadje te berijden viel.  Ik arriveerde in een straat met vrij recent gebouwde mooie woningen en luttele ogenblikken later arriveerde ik op de speelplaats van de school La Comète.  Om 14.50 u, druipnat van de regen en met applaus van de groepsleden die nog ter plekke waren gebleven om zich te goed te doen aan kuipen Orval.  Twintig minuten later arriveerden de bikkels (M/V) van de 60 km en tenslotte onze chef-organisator OD JP, telkens onthaald op applaus!  Marcel stopte me het bonnetje voor een pain-saucisse toe en die smaakte me zo dat ik er nog een tweede verorberd heb en doorgespoeld met een trappist van Orval.  Willy was al goed vrolijk en boven zijn theewater.  Nog even gepraat met de Waalse rakkers die de toer georganiseerd hadden en niet zullen verwacht hebben dat hier een zwerm rare Vlaamse vogels zou neerstrijken.  Er daagden slechts 247 rijders op in tegenstelling tot 400 vorig jaar.  Toen ik eens humeurig was tijdens een reis en een bezoek aan de Rheinfalls in Schaffhausen heeft iemand me gezegd: je moet ervan genieten, want het is misschien de enige keer in je leven dat je hier komt!  Ik ben die frase nooit vergeten, heb deze wijze les toegepast en ondanks de regen genoten van de rit in deze bosrijke streek.  De gezichten van de mensen uit Robelmont vastgelegd in mijn geheugen en afscheid genomen met een “à la prochaine”, ook al is de kans helaas groot dat ik hier nooit meer zal komen.  250 km van thuis en ik word er niet jonger op.  De GPS stuurde me via een andere weg over derderangswegen langsheen het boerendorpje Sommethonne weer naar het verblijf in Chassepièrre en die route was beslist de moeite waard.

Harry en Erling zorgden ’s avonds voor lekker eten met stoofvlees, pasta en aardappelen in de schil.  Annemarie verklooide haar nagellak aan de aanzienlijke afwas en ik hielp samen met enkele andere mannen afdrogen.  Terwijl het buiten kletterde van de regen werd de avond doorgebracht in het warme zaaltje tot iedereen zijn slaapzak weer opzocht.  Peter kwam vertellen dat zijn vrouw gebeld had met de melding “dat ze hem miste”!  “Een zekering gesprongen”, dacht hij.  “Neen, om mijn rug in te smeren”!  In Vlaanderen was het vandaag blijkbaar zonniger geweest, terwijl wij hier in de regen reden!  Zelfs op 200 km afstand plagen mensen elkaar nog!  Op pinkstermaandag hadden slechts drie moedigen omwille van de doorweekte omstandigheden nog zin om de toertocht in Harinsart te gaan rijden, de anderen vertrokken na het ontbijt en de opruim richting thuisfront.  Met z’n zessen hebben we nog een bezoek gebracht aan de abdij van Orval en belangrijker, aan de nabijgelegen taverne om nog twee kuipjes groene van ’t vat te ledigen in het gezelschap van gehaktballen etende Japanse toeristen.  In de gîte nog een homp Frans brood achter de kiezen gestoken en na een lange maar vlotte rit weer naar huis viel het doek over een amusant pinksterweekeinde!  Met dank aan allen voor het gezelschap tijdens deze driedaagse en hopelijk weer tot gauw!

Toertocht te Robelmont op 19-05-2013 door macflan08