Toertocht (25-35-50 km) 21 ste Rochustochten van WTC De Zwervers te Oosterzele op zaterdag 28-07-2012 (en zondag 29-07-2012).

Net zoals vorig jaar afgezakt naar het verre Oosterzele om er deel te nemen aan de eenentwintigste uitgave van de Rochustochten van WTC De Zwervers. Een organisatie waar zowel de biker als de wielertoerist aan zijn trekken komt. Uitzonderlijk had ik mijn verslag over de vorige editie er nog eens op nagelezen en kon ik me bepaalde zaken weer voor de geest halen. Dat de weide tegenover de sporthal als parking fungeerde kon ik me nog goed herinneren. Half uitgedroogde vlaaien op de grond verrieden dat de bewoners van deze morzel grond tijdelijk uit hun habitat waren verdreven. Hun souvenir kleeft thans nog aan mijn autobanden! Oosterzele heeft de troef van een overdekte bewaakte bikeparking binnen in de sporthal zelf, waar de volledige vloer overdekt is met beschermende matten. Me ingeschreven en om 10.30 u was ik onderweg.

Achter de sporthal ging het enkele straatjes in om de woonwijk te verlaten, via een veldweg en enkele servitudepaadjes achter de tuinen van nieuwe huizen. Na 3,5 km troffen we al een eerste splitsing tussen de kidstoer en 25 km enerzijds en de routes van 35-50 km anderzijds. Dit midden in de velden nadat we de spoorweg gekruist hadden ter hoogte van de Roosbroekstraat. Omwille van de ruime inschrijvingstijd, tot 14.00 u, waren de bikers niet zo dik gezaaid op het parcours. Een negental had me ingehaald, solo of in groepjes van twee en drie. Tot 5 km trof ik landelijke betonbaantjes, tot ik een gele pijl van een verbinding van vaste routes te zien kreeg. Een mooie veldweg bracht me eerst zacht klimmend en dan lekker afdalend door een landelijke omgeving naar de Asselkouter in Merelbeke. Daar ging het rechtsaf, van de gele pijl weg, en passeerden we op 6,5 km de schilderachtig gelegen hoeve Asselhof. We sloegen de buurtweg Doelwegel in om de hoeve Den Doel te bereiken op het grondgebied van Bottelare (Merelbeke), een voormalige stopplaats voor reizigers onderweg naar Gent. Ze behoorde samen met andere hoeven uit de omgeving tot het klooster van de geschoeide Karmelieten (1667). Terwijl ik even halt hield, kruisten twee bikers m’n pad. Via een verhard baantje bereikten we vanaf Den Doel de Driesbeekvallei en reden er De Zink op ter hoogte van het Kasteel Ter Zinkt. Daarvan kon je enkel vanaf de toegangspoort een glimp opvangen. In de omgeving ligt de zogenaamde Snijpaardwegel. Een snijpaard heeft niets met paarden van doen, doch was een werktuig om stro mee te hakken in vroegere tijden.

Voorbij het kasteel ging het de eerste veldweg links in en volgde de eerste en meteen de meest nijdige klim van de tocht. Dit over een kwistig van stevige rotsachtige stenen voorziene pad dat luisterde naar de naam Stuivenberglos. Het tellertje toonde 9 km en het was intussen 11.00 u geworden. Vanaf Den Doel hadden we inmiddels een stukje van de rode vaste route aangedaan. Boven op de Stuivenberg ging het rechtsaf over een smalle veldweg tussen maïs en bos, en via een servitude naast een oude witte villa bereikten we de Sint-Bonifatiuskerk (1861) te Munte (Merelbeke). Terwijl ik er even stond uit te blazen kwamen drie rijders voorbij gesjeesd. Het hoekje om en aan de Clays Van Muntestedehoeve (1643) ging het rechtsaf de velden in, samen met een vader en zijn zoontje op de bike. Ook al behoort de hoeve tot het bouwkundig erfgoed, ze verkeert in niet al te beste staat, toch niet aan de buitenzijde! We troffen na 10 km een splitsing tussen de kidstoer en de andere afstanden ter hoogte van een grote baan aan vijf zendmasten voor militaire doeleinden, één grote en vier kleinen van een bijzonder type. We reden nog steeds over het traject van de vaste rode route. Aan de laatste twee zendmasten stond zelfs een bord met plannetje. Beton ging over in onverhard. Drie bikers stuiven me er op de stoffige zandweg voorbij. Toch hier en daar een vettige plek, waar het uitwijken was en zo de maïsbladeren in je smoelwerk gekatapulteerd te krijgen! Aan het einde van de zandweg bereiken we de wiekenloze Prinsenmolen in Baaigem die thans een architectenbureau huisvest in de nieuwe woning die er naast gebouwd werd. Het straatje uit achter de molen om na 13 km de eerste stop te treffen op een pleintje in Baaigem. Appelsienen, bananen, peperkoek en lekkere honingwafels stonden er op het menu dat er door twee Zwervers verzorgd werd onder hun tentje. Twee bikers vertrokken er terug, één kwam er nog toe. Als je omkeek kon je weer de bizarre zendmasten zien staan vanaf de stop. 11.35 u.

Onmiddellijk na de stop trof ik op een grote rustige baan de splitsing waar de 50 km haar eigen weg op ging, naar links de velden in. Een mengeling van landelijke betonbaantjes, veldwegen, asfaltbaantjes en weidepaadjes brachten me tot het schilderachtige Dikkelvenne. Daar is voor de kerk een mooi plein met trappen aangelegd. Een ommetje omheen het gebouw deed me de sepulture (graf) van de Weledele Heer Louis Herman, Graaf van Lichtervelde ontdekken (1889-1959). Een notabele uit lang vervlogen tijden. Enkele fel klimmende servitudes en een iets gevaarlijker afdaling brachten me op de middag na 19 km weer naar de open velden. Daar tref ik een bikend jonge koppel op de vaste route. We passeren een schilderachtige plek met glooiende hellingen, aan een taverne en rijden er voorbij enkele in het groen gelegen domeinen, zoals het Hof Ter Rotse. We gingen er een assenweg en zandweg op, gelegen naast een mooie strook bos. Een verhard zandpad leidde me doorheen een mooi stukje bos en voorbij enkele vijvers en waterpartijen tot aan het voetbalterrein van Gavere-Asper. Tijdens een korte rustpauze kreeg ik daar nog drie keren een eenzame biker te zien. Het parcours voerde me daarna doorheen het centrum van de gemeente Gavere, langsheen een langgerekt marktplein en via steegjes voorbij grote en kleine huizen.

Eerst klimmend en daarna weer lekker naar beneden ging het na 23 km weer de velden in, zacht klimmend over een smal en door zand overspoeld kasseiwegeltje. Kasseitjes gingen over in zand, terwijl ik over het parcours van een vaste groene route reed om boven een stukje van de luchtmachtbasis van Semmerzake te bereiken. Daar staat een klein gebouw in de vorm van een halve bol. Even van het parcours afgeweken en tot aan het kerkje van Semmerzake gereden, een gebouw, opgetrokken in oude ruwe steen. Even ging het een grote baan op, om daarna rechts een zandweg op te gaan die me weer langsheen de witte bol leidde. Even overgaan tot een meetkundige studie van het bouwsel. De bedekking van de bol bestaat uit een aaneenschakeling van onregelmatige vijfhoeken, met hier en daar een verloren gelopen regelmatige zeshoek in gepast. Een staaltje van boldriehoeksmeetkunde, wat onderwerp zou kunnen zijn van een wiskundig eindwerk! Waar is de tijd van m’n eigenste legerdienst in de Meteo-Wing van de luchtmacht, toen nog in Wezembeek-Oppem? Drie bikers komen voorbij, waaronder het jonge koppel van daarnet.

Na een ommetje via een veldweg bereikten we na 27 km weer dezelfde grote baan om daarna Vurste binnen te rijden. Na enkele straatjes bereikten we via het landelijke “Ten Stroom”, met enkele rustig en mooi gelegen huizen, een natte track die ons doorheen een bos naast de oever van de Schelde loodste. We reden er door het Domein Teirlinck, naast een vijver aan de zogenaamde Merelberg in Merelbeke. Veel berg is er niet te zien, maar het pad geeft wel uit op een plek met enkele prachtig gelegen huizen. Rust is hier troef op een plek met straten zonder verkeer. Eens de huizen voorbij (de villa aan de rand van het bos stond vorig jaar te koop) ging het de Steenbakkerswegel op. Dit kwistig van stenen voorziene pad heeft zijn naam duidelijk niet gestolen en loopt er aan de rand van een bos parallel met een diepe gracht vol waterplanten. Er stonden ook redelijk wat plassen. De beste motivatie voor mij om er op, over en door te gaan was het achtervolgd worden door een andere biker. En spetteren dat de modder deed! Het paadje ging over in een assenweg die ons doorheen de lokale natuur loodste. Het pad luisterde naar de naam Meersstraat en gaf uit in de Langeweide te Merelbeke. Rechts een met gras begroeid pad op. In de verte zie ik drie jonge snaken achter me naderen, voor mij doemt een ranke toren op. Via een betonnen bruggetje over een stevig klimmende servitude bereikte ik, achtervolgd door de drie kerels, het mooie Schelderode.

De ranke toren behoort tot het Kasteel van Schelderode, gelegen achter de Sint-Martinuskerk. Het kasteel zou het decor kunnen zijn van een sprookje. Witte ballons, een rode loper en geluiden uit de kerk verraden er een bruiloft. Aan het kerkhof kan men gebruik maken van gieters die met een muntslot zijn beveiligd, zoals de winkelwagentjes in een supermarkt! Even grappig als inventief! De opsmuk van het kasteel is al verder gevorderd, zo niet voltooid. Het ging de Grepstraat tegenover de kerk in, waar huizen staan die ook enige opsmuk kunnen gebruiken, om dan links de buurtweg Moortselwegel in te slaan en uit te komen in een villawijk. In de eerste villa, gelegen naast een klimmetje, speelt de televisie in de grote veranda. Daar zal belangstelling geweest zijn voor de Olympische spelen en ligt de heer deze huizes in een tuinstoel te niksen! Villawijk? Kwam ik hier vorig jaar geen molen tegen? Het bleek te kloppen, want tussen de bomen door ontwaar ik de witte Schelderomolen (herbouwd in 1907). Het parcours even verlaten om tot daar te rijden. Tegenover de molen staan een paar oude huisjes. In één ervan woonde de laatste molenaar. De plek is een beschermd dorpsgezicht in Merelbeke. De molen is gebouwd met zogenaamde “knurren”, te hard gebakken Scheldesteen! De villawijk weer in en naast het huis van de vermoedelijke bruid, met witte ballons en idem dito rode loper, ging het het Luisdonkbospad op (30 km).

Het Luisdonkbospad bracht me tot aan de rand van het private Nerenbos. Vorig jaar ben ik daar eens in gereden. Het lag er toen zeer drassig bij. De straat Hogenbos bracht me tot aan de drukke Hundelgemsesteenweg. Na het kruisen ervan ging het even naar rechts en dan de Steenbergstraat in, overgaand in de Steenbergwegel, een buurtpaadje tussen de velden en met de doortocht van een maïsveld alwaar ik me even smal diende te maken, terwijl de bladeren mijn smoelwerk geselden. De smalle, gehavende en bultige Boerenwachtwegel in, alwaar op 38 km een oude bunker boven de maïs uittorende. Een pijltje aan een maïsstengel opgehangen, wees er naar links. Muntwegel en Drieswegel, aan wegels duidelijk geen gebrek in deze streek, brachten me door de maïsvelden, met zicht op een kerktoren, tot in de Diepestraat in Merelbeke (39 km). Aan het einde van de Drieswegel stond een oud huisje, onbereikbaar per auto. Bottelaredries en Dokterswegel voerden me dan doorheen een stuk bos en tot aan de Sint-Annakerk in Bottelare. Tegenover de kerk staat een mooi oud, met bloemen getooid huis. De Moortseelsewegel bracht me na 40 km tot aan de tweede rustplaats. Er waren nog drie andere bikers present aan het kleine tentje langs de kant van de weg. Genoten van hetzelfde aanbod als aan de eerste stop.

In een bocht van de straat stond een oud huis waarop een straatnaambord de vermelding “Highway to Hell” vermeldde. Daar ging het naar links de Bottelaarse Vijverwegel op, een brede veldweg, waarna de Kalbergwegel ons door een kort stukje bos loodste om tenslotte uit te komen op een betonbaantje tussen de velden. Via de Boterhoek werden we naar Moortsele (Oosterzele) geleid. Daar krijg ik nog eens het gezelschap van een andere rijder. Op de betonnen Schollaertweg volgde na het kruisen van de spoorweg een zeer stevige klim, voorbij een paardenrenstal om na 44 km een splitsing te treffen tussen de 25-35 en de 50 km ter hoogte van een aantal bunkers. Een leuke kiezelweg tussen de velden leidde voorbij een verlaten huis met gesloten, groene luiken. De tuin overwoekerd. Een plaatje op de oude poort vermeldde: “Dokter Van De Velde, oogziekten, op afspraak, tel. 62.73.82”. De achterbouw reikt bijna tot in het achterliggende bos. Daar wonen zou me wel aanstaan, alhoewel het er maar eenzaam is. Wie kent de eigenaar?

Na een veldweg kruisten we de Geraardsbergsesteenweg en ging het parcours richting Gijzenzele. Enkele straten door en via geurige rozenvelden passeren we de plantenkwekerij Kris De Backer. Aan nog een stel bunkers, er is hier een heuse bunkerwandelroute, ging het weer een veldweg op en wordt ik ingehaald door drie snelle jongens die ik meen eerder op de tocht al gezien te hebben. Via een stenen trapje met drie treden ging het na 49 km een singletrack op. Servitudes en straten voerden me door Oosterzele. Een lastig graspaadje leidde tot een straat met een molen die omgebouwd is tot woonhuis. Hij stond te huur. Net voor de molen een graspaadje in en dan de Keiberg op en af. Daar merk ik dat ik de halve natuur van Oosterzele meesleep met m’n achterwiel. Een pak gras zit tussen cassette en wiel gedraaid, tot tussen de schijfrem toe! Alles er van tussen gepeuterd. Intussen had ik al 55 km bij elkaar gereden en begon ik toch te verlangen naar de eindmeet. Ik reed nog langs een stokoud kapelletje langsheen een grote baan om via een betonpaadje de sporthal na 57 km weer te bereiken. Daar trof ik de opvallende biker met de lange grijze baard en dito haren en die ik vorig jaar ook op mijn weg had gezien. Nog een mijter en een staf en je hebt Sinterklaas! Eigenaardig! De kans dat men eenzelfde lukrake biker nog eens ontmoet is omzeggens nihil!

De bikewash benut, mijn fietske in bewaring gegeven en gebruik gemaakt van de voorziene catering door een hotdog door te spoelen met twee flesjes icetea. Het polsbandje kon je inwisselen tegen een kleinood. Deze keer gelukkig eens geen drinkbus, maar een klein draagtasje met klittenband. Ik heb immers geen plek voor een bidonhouder op m’n fiets! De douches gaven heerlijk warm water zodat ik netjes gewassen afscheid kon nemen van Scheldewindeke-Oosterzele. Afwisselend tochtje en puike organisatie door vriendelijke mensen.

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you en op mountainbike.be!

Op de foto's: Kasteel Ter Zinkt in Munte - Prinsenmolen in Baaigem

31-07-2012 om 00:00 geschreven door StrammerMax

Toertocht (25-30-42-62 km) van WTC De Biekes Wakkerzeel te Wijgmaal op zondag 22-07-2012.

Wat stemde het ’s morgens hoopvol om bij het opstaan vast te stellen dat de zon eindelijk van de partij was! Een parkeerplekje gevonden in de straat waar ik ook de vorige jaren gestaan had. Toen ik aan de inschrijving van de toertocht van WTC De Biekes Wakkerzeel in Wijgmaal toekwam, troepten daar nog heel wat bikers samen. Me ingeschreven en om 9.15 u kon ik vertrekken. We werden het dorp uit gestuurd via de straten, een veldweg, een nieuw aangelegd kasseibaantje op 3 km en nog een veldweg. Rekening houdend met de vele regen van deze maand lagen de paden er goed droog bij. Volgden een assenweg en een veldweg met drie sporen waar wel wat water en slijk in stonden. Toen we via een baan een lage spoorwegbrug onderdoor moesten, had ik de neiging van me te bukken! Alsof ik groter zou zijn dan een doorsnee voertuig! Het ging dan een veldweg op die er in het begin nog vrij vettig bij lag. Het tellertje klokte toen 8 km af. Even verder troffen we de eerste korte holle weg en een stevig klimmende veldweg in Herent.

Naar rechts een smal bruggetje onder. Daar werd een extra optie van 1 km aangeboden met de waarschuwing dat het er daar drassig bij lag. Terwijl ik daar even halt hield zag ik dat de meesten dit lusje letterlijk links lieten liggen, één biker waagde het er toch op! Zelf heb ik er voor gepast. De veldweg klom ferm naar boven en al puffend bereikte ik een brede straat. Ik was tot dan toe wat op mijn honger blijven zitten, want we hadden al redelijk wat asfalt, straten en weidepaadjes gezien, terwijl graspaadjes niet zo mijn ding zijn. Maar ik heb er toen wel bij gedacht van beter wat bescheiden te blijven, want dat het parcours verderop wel eens een pak zwaarder zou kunnen worden en ik misschien achteraf blij zou zijn van deze goed berijdbare intro. En ik zou gelijk krijgen!

Want het duurde niet lang eer alle registers open werden getrokken met een stevig klimmende veldweg en een idem dito holle weg. De namen van de straten waarin we reden of die we passeerden toonden dat we een meer heuvelachtige streek bereikt hadden: Toverberg, Hoogveld en Bergstraat. De doortocht van deze omgeving werd afgesloten met een servitudepaadje over kasseitjes. We doken een donker bos in waar de bodem er nog vrij vettig bij lag en reden er over een plaatselijke voetweg lekker naar beneden. Die voetwegen dragen hier allen een nummer. Op 12 km troffen we een redelijk zware klim over een prachtige holle weg met een vettige aanloop om er de splitsing te treffen tussen de 25 km en de 30-42-62 km. We reden er midden een mooi bos. We werden er een holle weg in gestuurd die eerder de allure had van een beek zonder water en een modderige bodem om u tegen te zeggen! Wat een slijkpoel. En stinken ook! Voor mij was het al snel afstappen. Er waren moedigen die er toch al rijdend probeerden door te komen, maar die vielen al snel om tegen de wanden! Achteraf heb ik door een local horen vertellen dat deze holle weg eigenlijk fungeert als riool van een chique woonwijk verderop! Geparfumeerde strxnt van rijke stinkerds dus! What’s in a word! De holle weg ging over in een pad en een veldweg waar iedereen weer op z’n bike sprong! We kwamen terug in een open en zonovergoten landschap.

Nadat ik een berichtje van rubber-12 had gelezen om te melden dat hij dan toch niet zou komen, trof ik Pierrot Le Fou van de Bierbikers op m’n pad! Zo lang elkaar niet meer gezien en nu kom ik hem twee opeenvolgende weekends tegen! Ik merkte dat we op het parcours van een vaste route met rode pijltjes reden. Kort daarna, op 13 km na de start, gingen de 42 en 62 km hun eigen weg, los van de rest, met een fikse opener onder de vorm van een zeer smalle en omhoog kruipende gekasseide track doorheen een met hoog gras afgeboorde holle weg, bekend als buurtweg nummer 3. Dit paadje kwam me bekend voor en ik gokte dat ik boven op een kruispunt van veldwegen in een open vlakte zou arriveren. Dat bleek te kloppen! Op die plek staan soms bevoorradingen van andere toertochten. Ik zag bikers uit het tegenoverliggende pad komen. Dus hier was duidelijk een lus uitgestippeld en straks zou ik hier weer passeren! De Biekes hadden als extra markering op de grond lijnen getrokken met snoeihout van cipressen dat in de nabijheid op een hoop gegooid lag. Grappig! Het is eens wat anders dan kalklijnen! Hoe inventief kan een mens zijn van het ter plaatse voorhanden materiaal te gebruiken! 16 km en 10.30 u. Er volgde een plezante afdaling over een veldweg die overging in een holle weg tot aan een woonwijk in Everberg. Halverwege was het even oppassen voor twee wandelaars die ik daarna nog eens te zien zou krijgen. In Everberg enkele straten door om aan de Kruisborrestraat weer een kiezelweg in te rijden. Daar kregen we een machtige holle weg in een bos voorgeschoteld. Met hier en daar een modderige strook.

Na 19 km arriveerden we weer op een hoogvlakte en kregen we enkele vlakke veldwegen als recuperatie aangeboden. Dat was welgekomen, want de tocht van gisteren in Mol was nog niet helemaal uit m’n benen! Anderhalve kilometer verder bereikten we weer het kruispunt van buurtwegen (takjes van cipressen) en kwam er een einde aan een lus van 4,5 km. Rechtsaf volgde een leuke afdaling doorheen een holle weg waar de zijkanten overvloedig begroeid waren met netels en stoven we verder naar beneden doorheen hoog gras. Een groepje van vier stoof me voorbij, maar ik kon de laatste ervan al snel weer bijbenen tijdens de daaropvolgende klim om uit te komen op een assenweg. Daar reden de bikers linksaf een weidepaadje in, maar verderop stonden er een aantal te wachten. Het pad liep dood op een korenveld. Sommigen reden toch verder. Anderen keerden terug. Terwijl we stonden te wachten keerde niemand weer, noch van de ene, noch van de andere kant. Omdat het niet de bedoeling kon zijn van een toertocht door een korenveld te jagen, zijn we op onze stappen teruggekeerd, om vast te stellen dat er vijf meter verder een pijltje hing dat ons door een holle weg stuurde. Die lag er vrij zompig bij, zodat het lekker naar boven stompen was! Maar de omgeving was er wel mooi! Eens boven ging het even door een weide tot aan de Meerbeeksesteenweg. 24 km en 11.00 u.

Het wordt klimmen doorheen de straten van een woonwijk in Meerbeek om dan weer een bosrijker gebied te bereiken waar enkele buitenverblijven op de hellingen in het groen staan. We bereiken een hoogvlakte en er volgt een stevige klim over een kasseibaantje tot Bertem Radar op 27 km. Daar word ik begroet door twee Bierbikers, ploegmakkers van Pierrot Le Fou. We rijden een stukje door een dreef van (vermoedelijk) Bertembos, waar joggers en wandelaars rondlopen. Even verderop komen we uit op een grote baan en gaat het naar links de Oude Bertembosstraat in, een kasseiweg om u tegen te zeggen. En het is de eerste keer dat ik deze straat eens van boven naar beneden af kan rijden, dokkerend over de kasseitjes! De meeste tochten die deze straat aandoen, doen dat in de omgekeerde richting. En dat betekent een stevige klim! De Biekes hadden deze keer de richting van hun tocht omgekeerd. Beneden troffen we na 29 km de bevoorrading op de betonnen oprit van een moderne boerderij. Daar was nog redelijk wat beweging. Alles was er voorhanden: partjes appelsien, bananen, cake, wafels, sportdrank en water.

Na de stop gaat het de grote baan over en volgt al snel een zeer stevige klim door een gehavende holle weg in het bos, goed voorzien van wortels en enkele vervaarlijke spleten, ontstaan door erosie. De vorige editie konden we hier lekker naar beneden sjezen. Er zijn ook andere tochten die hier passeren, sommigen draaien dan beneden rechtsaf in een andere donkere holle weg. Daar ben ik ooit eens door gemoeten in de gietende regen. Die weg bood toen eerder de aanblik van een rivier. Een jonge vrouw voor me heeft het ook knap zwaar om boven te geraken en heeft dan nog de pech van, zonder veel erg, te vallen omwille van een brede voor in de weg. Haar vriend stond boven te wachten aan de splitsing 35 km en 42-62 km. Het voordeel was nu dat we lekker naar beneden konden dokkeren over de lange kasseiweg die hier op volgde, gelegen te midden van nergens. In de omgekeerde richting is dit altijd een lange, saaie klim! Zeker bij slecht weer! Omstreeks 32 km kreeg ik op de middag een paar stevig klimmende veldwegen voorgeschoteld. Vermoeidheid en de warmte in het open veld speelden me parten. Daarna ging het weer de bossen in om het Chimaera-huisje te bereiken, hetgeen ik zo noem omdat het de plek is waar ik biker Chimaera de eerste, en voorlopig ook enige, keer te zien kreeg. We berijden daarna de mooie paden van Bertembos (?). Een plots dropke boezemt me weinig vertrouwen in en na gezien te hebben hoe de vorige biker van te dichtbij kennis maakte met de Bertemse bosgrond, lijkt me te voet naar beneden gaan een veiliger optie. Gebroken botten leken me geen goed alternatief! Even verder zie ik bij het verlaten van het bos een tweede biker tegen de grond gaan wanneer hij zich vergaloppeert aan de diepe groeven in het pad. 34 km.

Vlakke veldwegen waren welgekomen om even te kunnen recupereren. We naderen de snelweg die verstopt ligt achter de bomen en er in de hoogte gelegen is. We rijden er evenwijdig mee over een pad naast de velden naar beneden. We passeren een woonwijk en het laatste huis dat het dichtst bij de snelweg staat is pas geschilderd. Een heel ander zicht nu! De villa zag er vroeger wat verwaarloosd uit. Een likje verf kan wonderen doen! Beneden was een splitsing tussen de 30 km en de 42-62 km op 37 km na de start. Voor de langste afstanden is het naar links. Na het oversteken van een baan ter hoogte van de snelweg is het klimmen geblazen in een holle weg. We passeren er de bizarre plek met het rare huisje van De Bereklauw waar een alternatieveling met rastakapsel mijn groet beantwoordt. De Bereklauw is een soort van kunstenaarscollectief, het levenswerk van Gosse, en is gelegen in de buurt van de Mollekensberg (in het filmpje onder deze link kan je het houten trapje zien waar we af moesten rijden). Gosse kan je het best vergelijken met Catweazle, de tovenaar uit de elfde eeuw die door een toverspreuk in de eenentwintigste eeuw terechtkomt, voor degenen die deze nog uit hun jeugd kunnen herinneren! The sun in a bottle (een lamp)! Tot 38 km treffen we veldwegen!

Dan gaat het even door een woonwijk en duiken we een bos in waar aan de ingang een in onbruik geraakte garage staat, met de poort uit haar hengsels. Het gaat er op en af over zompige bospaadjes. Mijn uithoudingsvermogen werd daarna op de proef gesteld door een zware klim over asfalt en over een holle weg omstreeks km 41. In een bos krijgen we nog een stevig technisch stukje voor de wielen geschoven. Na dik 40 km waren de korte, steile klimmetjes over de omgewoelde bosgrond en met de nodige bochtjes er te veel aan voor mij. Er waren er nog die even van de fiets moesten. Eentje reed er toch gezwind op klein verzet naar boven. We eindigen terug waar we begonnen waren, aan de afsplitsing van de 30 km, aan de voet van de snelweg, maar honderd meter verderop (43 km) aan de Galgenbergstraat. Na een korte klim over asfalt naast de snelweg bereiken we op 44 km een drukke baan in Herent alwaar we door enkele vriendelijke seingevers naar de overkant worden geholpen. We rijden de Zavelputstraat in, dit is een zandspoor met het nodige bouwpuin er in, om op 45 km Wilsele te bereiken.

Even verderop verandert het landelijke karakter van de omgeving opeens in dat van een geïndustrialiseerde wereld! We passeren er een grote viaduct van de snelweg, waaronder dan nog een spoorweg en een kanaal lopen, met rechts een elektriciteitscentrale. De wegen waar we over rijden zijn recent heraangelegd met gloednieuwe fietspaden, naast een ingewikkeld kluwen van wegen en kruispunten. Ik vermoed dat ik over deze viaduct gereden ben toen ik daarstraks met de auto tot hier kwam! We bereiken een fietspad naast de Dijle en moeten enkele bruggetjes over. Het laatste smalle bruggetje voor fietsers en wandelaars leidt naar een woonwijk. Na deze brug gaat de toer van 60 km zijn eigen weg. Er arriveren nog bikers die er voor de lange toer kiezen. Even verder gaat het de Aarschotsesteenweg in Wilsele-Putkapel over. Dit betekent dat we niet ver van de start zijn. Na 48 km treffen we aan het einde van een zijstraatje de tweede bevoorrading. De snelweg loopt er in de hoogte naast.

De enkele bikers die me daarnet ingehaald hadden aan de brug waren ook aan de stop en er kwam nog iemand toe. Nadat ik even aan de praat geraakt was met de twee mannen ter plekke kwamen er twee Wakkerzeelse Biekes toe met het uitgetrokken splitsingsbord! Maar naar hun zeggen kon ik de rit nog verder uit rijden. De bikers die de pijlen gingen opruimen zouden mij niet inhalen. Anders was ik via de grote baan weer naar af gebold. Want de twee mannen aan de stop hadden me gezegd dat er toch nog enkele stevige korte hellingen op komst waren! Ze hadden niet gelogen. Na een effen paadje door het gras diende zich in het bos al snel een eerste stevige klim aan! Een groot bord heette me welkom in het Begijnenbos te Holsbeek. Volgden een mooie holle weg, wat asfalt en een leuke afdaling. De onverharde straten in het mooie bos droegen allen een naam en er stonden grote villa’s van rijke mensen tussen het groen verscholen. Het tellertje overschreed de 50 km. Wie weet hoe lang het nog duurt eer hier straten worden aangelegd zodat de bewoners hun stulpjes met propere voetjes kunnen betreden! We kwamen kort uit het bos tevoorschijn op een hoogvlakte om er direct op 53 km weer in te duiken. Op een prachtige plek! We reden de hoogte in en rechts in de diepte kon je twee holle wegen zien liggen die van elkaar gescheiden waren door een hoge zandberm, begroeid met bomen waarvan de wortels deels bloot waren komen te liggen! Na de doortocht van het bos bereikte ik weer de bewoonde wereld. Die laatste lus was meer dan de moeite waard geweest!

Een bordje met een foto van het beslijkte gezicht van een hijgende biker met uitgestoken tong kondigde de laatste helling aan. Meer bepaald een brug over de snelweg ter hoogte van de afrit Holsbeek. Bos maakte plaats voor een meer open en vlakker landschap. Op 57 km passeren we nog de grenzen met Haacht en Rotselaar. Betonnen paadjes, voorzien van smalle bruggen voor fietsers, brengen me door de velden na bijna exact 62 km weer naar Wijgmaal, nadat de laatste kilometer door een gelijkaardig bordje met hijgende biker was aangekondigd. Ik denk dat ik de laatste was om toe te komen. Een zeer mooie rit met veel afwisseling, bossen, open velden en de alomtegenwoordige holle wegen die deze streek rijk is.

Aan de aankomst nog een bekende gespot, Peter, de bionische man, leren kennen na een verhaaltje dat ik geschreven had. Hij was er nog aan de praat met enkele bikevrienden. En zo konden hij en ik onze doelstelling, zijnde als laatsten blijven hangen op de après, zonder problemen weer eens realiseren!

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you en op mountainbike.be!

Foto’s: klik hier!

Foto's en filmpjes:

Toertocht te Wijgmaal op 22-07-12 door JB (deel 1)

Toertocht te Wijgmaal op 22-07-12 door JB (deel 2)

25-07-2012 om 00:00 geschreven door StrammerMax

Toertocht (15-25-40-60 km) van WT Millegem te Mol op 21-07-2012.

Voor de derde keer op rij op 21 juli afgezakt naar Mol-Millegem om er de toertocht van WT Millegem te rijden vanaf de tent op het voetbalterrein van Stokt. Op tijd opgestaan en een ontbijt achter de kiezen gestoken. Toen ik toekwam stonden er nog niet al te veel wagens geparkeerd op het voetbalveld, amper vier rijen. Er was vandaag wel de concurrentie van een toertocht in Beringen die deels over het terrein van het Belgisch Kampioenschap mountainbike (zondag 22 juli) liep, maar blijkbaar was het daar evenmin een grote toeloop. Na me ingeschreven te hebben in de grote tent kon ik om 09.15 u van start gaan. Na een veldweg tussen de maïsvelden passeerden we een huis waar een kleine jongen veel belangstelling had voor al die bikers die er voorbij reden. Na 2,5 km doken we de bossen in over smalle tracks en assenwegen. Op 5,5 km kregen we een paadje langs een weide waar het laveren was tussen dicht op elkaar staande bomen en uitkijken was voor wortels.

Na 6 km bereikten we de Belgiëstraat (Geel), toepasselijk voor deze nationale feestdag. Deze straatnaam toonde dat we de Europese wijk bereikt hadden, gelegen nabij de Europese School, aan de rand van de bossen op de grens tussen Mol en Geel. Tot 9 km volgde een afwisseling van paden, assenwegen en korte stukjes betonbaan vanuit de bossen rond de Europese School naar de bossen die horen bij het Studiecentrum voor Kernenergie (SCK) te Mol. Op 11 km volgden twee lange vettige weidepaadjes waarover drie sporen liepen en het wat balanceren was op het middelste hoge spoor omdat de sporen links en rechts vol plassen stonden. Daar kon ik vier andere bikers overklassen, iets wat zelden gebeurt! Maar ik denk dat die mannen iets ouder waren dan ik. Volgde nog een track die goed voorzien was van wortels, om dan weer volop de bossen in te duiken over bredere wegen met sporen die de allure hadden van een singletrack. Om 10.10 u had ik er bijna 14 km op zitten. Het ging goed en het weer was eindelijk wat beter, ook al gaf de zon voorlopig nog forfait.

Van 15 tot 17 km volgden mooie singletracks die zich op en af door de bossen slingerden en hier en daar goed voorzien waren van wortels. Na 20 km bereikte ik de eerste bevoorrading die op dezelfde plek stond aan een voetbalveld, zoals de vorige jaren. Alleen was de plek moeilijker te herkennen, vermits de oude koterijen uit betonplaten plaats gemaakt hadden voor een prefabkantine op betonnen poten. Ze was nog in aanbouw. Er waren bananen en met kokos gevulde chocolade te eten, water en sportdrank. Ik hoorde iemand van de organisatoren zeggen dat er minder rijders waren opgedaagd. Aan de stop was toch redelijk wat beweging. De oudere biker met een uit de kluiten gewassen knevel en blauw truitje stond er ook. Ik had er wat haasje-over mee gespeeld omdat ik hier en daar al eens stopte, maar hij hield er duidelijk niet van dat anderen in zijn spoor reden, want dan ging hij aan de kant! Ik houd er evenmin van om lang achtervolgd te worden!

Na de stop ging het weer de bossen in, te beginnen met een kort klimmetje dat ineens van tussen de bomen voor je opdoemt. Een mooie singletrack slingerde zich hier op en neer door de bossen. De ondergrond lag er iets vettiger bij dan daarstraks. Groot was m’n verbazing van op 23 km links tussen de bomen door mensen met “kinderwagens” te ontwaren! Ik wist niet dat hier een golfterrein lag! Kort daarna trof ik de splitsing tussen enerzijds de 25 km en anderzijds de 40-60 km. Gekozen voor de grootste afstand om even later de installaties van het SCK langsheen de grote vijver te spotten. Daar ging het dan naast dit domein over een brede assenweg om een track door het bos op te gaan die uitgaf in een woonwijk. Daar hebben de huizen er ooit allemaal eender uitgezien, maar renovatie en nieuwe ramen gaven aan elk huis een eigen identiteit. Jammer dat er een kleine hoogspanningslijn over de wijk loopt met zelfs een mast in iemands tuin. Zouden die mensen daar ook huur voor krijgen zoals de boeren die een windmolen op hun velden toestaan? Ik herinner me deze plek van de voorgaande editie, maar als ik het verhaaltje daarvan herlees, dan was deze toer zeker geen exacte kopie daarvan. Want daarin vermeld ik plekken die we deze keer niet gezien hebben. Mijn aandacht werd getrokken door een wegwijzer naar de Sint-Antoniuskapel. Het steegje er naartoe ingereden. Het gebouw dateert uit 1898 en stond vroeger langsheen het zogenaamde Schokkelpadje, de baan van Sluis naar Mol. Het paadje verdween en door verkaveling voor de bouw van huizen was er zelfs geen toegang meer naar de kapel. In 2007 werd de kapel gerenoveerd en kocht de gemeente een stukje grond aan om er een nieuwe toegangsweg voor aan te leggen. Ondanks het feit dat het wat afgelegen is en niet zichtbaar vanaf de straat, blijft het blijkbaar toch gespaard van vandalisme of er rondslingerende rotzooi.

Het parcours weer opgezocht. We krijgen een mooi bospad voor de wielen en na exact 30 km trof ik even verderop de splitsing tussen de routes van 40 en van 60 km. Het was toen 11.30 u. Er volgde een mooie singletrack met enkele kombochten. Van de ene singletrack ging het naar de andere en dat voor zo’n 2 km, een plezant stukje in deze tocht. Uiteindelijk kwamen we uit aan de boorden van het Kempisch Kanaal. Voor we een singletrack naast het kanaal in doken, staken twee rijders me voorbij. Het jaagpad wordt onderbroken doordat het op het terrein van een bedrijf ligt. Daar rechtsaf en dan het fietspad op, voorbij het terrein waar al die vrachtwagens van transportbedrijf “Gheys” geparkeerd staan, rechtdoor een smalle track in en door het bos, weer een stukje op het fietspad om weer naast het kanaal te arriveren aan de andere kant van het bedrijf.

Van dan af gaat het een tijdje naast het kanaal. Naast het jaagpad stonden drie bikers die pech hadden met één van hun fietsen en daar mee in de weer waren. Een brug onder (daaronder staan soms bevoorradingen van andere toertochten) om daarna een singletrack evenwijdig met het jaagpad op te gaan, tot verwondering van de wielertoeristen. Waarom daar rijden als er naast het water een biljartlaken ligt? Net voor de track weer eindigt op het jaagpad, krijg ik een snelle jongen in m’n wiel! Van 34,5 tot 36 km gaat het dan over het asfalt van het jaagpad. Het plekje waar andere tochten vaak weer de velden in duiken, reden we deze keer gewoon voorbij. Om dan uiteindelijk toch rechts een asfaltbaantje in te slaan. We arriveren in de Molderloopstraat (Balen) waar voor het raam van het eenzame huis dat er in een grote tuin staat, een perpetuum mobile eeuwig heen en weer staat te zwiepen! Nu nog steeds. Terwijl ik er even aan de kant uit sta te blazen, rijden er toch nog zo’n biker of zeven voorbij. Er waren er dus nog onderweg, zo even voor de middag!

De plek daar was me bekend van andere tochten in deze streek. Het gaat er de spoorweg over om aan de andere kant via een kort dropke weer de bossen in te duiken. Inderdaad, zo ook deze keer, met dit verschil dat er onderaan het dropke nu een vettige slijkplas lag te wachten! Mooie singletracks op en af en eentje hobbelend over vele bultjes brachten ons dan tot achter de magazijnen van meubelen Odrada om daar het volgende bos in te duiken. Na 40 km bereikte ik zo op het middaguur de bossen van Heidehuizen en doken we aan het begin van de straat waarin de Tennisclub Mol ligt (ingang op grondgebied Balen!) via een track de bossen in. Hier krijg ik eindelijk nog eens een andere deelnemer te zien! Een pad leidt ons door het bos, om uiteindelijk uit te komen aan de achterzijde van het Technische Sint-Paulusinstituut. Daar naar links het betonbaantje door de bossen in, om even verder weer off-road op te zoeken doorheen dit zanderige gebied. Tot 44 km volgen we een stukje van de vaste Landduinenroute (rode pijltjes) om via het heidegebied tussen de achterzijde van Tennisclub Mol en de gemeentelijke opslagplaats het volgende bos in te duiken.

Op 45 km bereiken we het einde van de Bremdoornstraat. De parcoursbouwers kennen in ieder geval hun streek, want ook de track die in de Bremdoornstraat vertrekt wordt meegenomen. Er is een tocht vanuit Mol die deze gewoon laat liggen! Het uitgebrande vervallen huis op de hoek met de Borgerhoutsedijk krijgen we deze keer niet te zien! Een kilometer later kreeg ik de tweede bevoorrading in het vizier. En daar zijn we er op vooruitgegaan! In plaats van ontvangen te worden op het grasveld naast een luifel, is het deze keer in de achtertuin van de bewoner te doen! Je moet er zin voor hebben om een meute bikers op uw private grasperkje te ontvangen! Ik heb gespeurd naar de reden van deze verandering! Rond de wei staat nu, vlak naast de luifel, een nette omheining, zodat de wei niet meer gebruikt kan worden! Mannen van WT Millegem zaten er onder een afdak en er kwam nog een duo toe, waarvan één zijn arm bezeerd had na een valpartij. Er arriveerde ook nog een groepje van drie. 12.45 u. De stop was op het grondgebied Balen in een straat die Gooreersels heet.

De straatnamen die ik daarna tegenkwam (Greesveld, Schommelstraat en Kopberg) deden bij mij een belletje rinkelen! Inderdaad, we doken er de bossen in en even verderop trof ik het kleine kapelletje dat aan de middelste van drie bomen hangt, ter hoogte van een zandverstuiving in Hulsen (Balen). De rode vaste route passeert hier. Maar in plaats van die gewoon te volgen (in tegengestelde richting dan), hadden de parcoursbouwers hier een lus in het bos uitgewerkt om dan weer langs de zandverstuiving en het kapelletje te passeren en enkele mooie van wortels voorziene bultjes mee te pikken. Het is tijdens een tocht van de Politiesportbond vanuit de Tennisclub Mol dat ik ontdekt heb dat er omheen deze zandverstuiving leuke paadjes te vinden zijn! Heel wat zelfs, want we blijven een tijdje in dit gebied rondtoeren. De mannen die de weg hebben uitgestippeld moeten hun territorium hier wel goed kennen, wat niet altijd verwacht wordt van een wielertoeristenclub! Het stukje in deze omgeving was in ieder geval een gesmaakte verrassing, 48 km na de start.

Zo bleven we een tijdje op de minder bekende paadjes in de buurt van de vaste rode Landduinenroute om ze na 51 km weer op te pikken. Twee keer krijg ik hier nog een late deelnemer te zien. Want inmiddels is het 13.00 u geworden. Omstreeks 53 km duiken we vanuit Hulsen mooie tracks in die gelegen zijn in het natuurgebied Volsbergenbossen. We blijven er nog steeds in de buurt van de rode vaste route, zonder ze klakkeloos te volgen. Op de paden hier ligt wel meer drab en water. Een vrouw die met twee honden op wandel is zet zich daarom aan de kant wanneer ze deze spetser ziet afkomen. Zeer plezante tracks worden mijn deel, soms tegen de vaste route in, wat een heel ander beeld geeft. Ik ben de Landduinenroute al wel eens een paar keren komen rijden. We komen ter hoogte van een grote baan weer uit de bossen tevoorschijn na 56 km.

Eens de baan over komen we in het “Gebied Verloren Schaap”. Wanneer ik daar even aan de kant sta, komt er nog een eenzame rijder voorbij en dan het trio dat ik aan de tweede stop te zien had gekregen. Verloren Schaap? Ik had daarstraks wel een dier los zien rondlopen langsheen de kant van een weide, maar dat was een geit! Even later hebben de uitpijlers van Millegem me bij de lurven, want een tricky pijl naar rechts, die aan een draadafsluiting is bevestigd, heeft pas betrekking op het paadje na de draad! Ik duik dus met bike en al het gras in en met mijn smoelwerk bijna tegen de draad! Te zien aan de sporen op de grond waren er nog die zich hier hadden laten vangen! Een mooi paadje door het bos brengt ons voorbij enkele reuzengrote paddenstoelen die hier ooit door een knutselaar zijn neergepoot. We bereiken de bewoonde wereld in de Slagmolenstraat (Mol). De Volmolenbaan met de mooie huizen, brengt ons dan verder tot de grens met Geel-Bel, waar we via Manheuvels na 58 km een klein stukje van de Belse bossen meepikken.

Op 60 km arriveer ik aan verkeerslichten om de baan van Mol naar Lommel te kruisen op de plek waar er een afsplitsing is richting Mol-Rauw. Een biker op een cyclocrossfiets kijkt schalks lachend in mijn richting omdat hij via de baan is gereden in plaats van de gepijlde doorsteek door het gras te volgen! De baan over en wat verder de spoorweg over en naar links in de straat waar de huizen naast de spoorweg staan. Een bordje kondigt de laatste kilometer aan. Een paar wegen doorheen de maïsvelden brengen me weer tot bij het voetbalterrein. Het tellertje klokt 66 km af. M’n fiets schoongespoten samen met nog drie late deelnemers en de douche opgezocht om proper weer naar huis te kunnen. Primitief in een hok van betonplaten, maar lekker warm water. Nog een drankje in de tent terwijl de mensen daar met de opruim begonnen. Huiswaarts gereden via Postel, dat is een kleine omweg, om een bakje frieten te kunnen steken in Frituur Paseo (Postelsesteenweg 41, Mol). Nadat ik er al meermaals gepasseerd was, ben ik er ooit eens gestopt, en sindsdien is het een vaste waarde geworden wanneer ik naar Mol of Lommel kom. Vriendelijke mensen die dat uitbaten! Ik heb nog zo een vaste stek aan de Zoete Waters in Oud-Heverlee!

Mooie tocht met naast de vaste waarden in Mol ook een aantal leuke verrassingen. Er zouden een 500 deelnemers geweest zijn! Op 14 oktober 2012 is er de wintertocht van WT Millegem vanuit de Europese School met afstanden tot 80 km. Allen daarheen! En dan blijf ik nog met een prangende vraag zitten. Kwamen de kortere afstanden voorbij de 15 kapelletjes van Mol-Achterbos? Sinds ik weet dat die zo heten ben ik er NOOIT nog gepasseerd! Verdikke toch ): Op weg naar Postel ben ik door Achterbos gereden, maar nergens pijlen er naartoe zien staan!

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you en op mountainbike.be!

21-07-2012 om 00:00 geschreven door StrammerMax

Toertocht (12-27-34-40-50-60 km) van WTC De Wringers te Opoeteren op zondag 15-07-2012.

Toen ik om 06.00 u opstond viel er geen regen en zat er wat kleur in de hemel en heb ik het besluit genomen om naar Opoeteren de zomertocht van De Wringers te komen rijden. Indien het ginder zou regenen of de ondergrond er te slecht bij zou liggen, kon ik nog altijd kiezen voor een korte afstand, ook al kost het me bijna anderhalf uur tijd om met de auto tot ginder te rijden. Vanaf Tessenderlo werd de hemel donkergrijs, maar buiten een korte bui viel er geen regen. Ik kon vrij dicht bij de start parkeren langsheen de kant van de Dornerstationsstraat. M’n fiets afgegeven aan de bewaakte parking, me ingeschreven en om 9.15 u was ik op pad. Bij het wegrijden van de voetbalvelden kwam Bruce Wayne me met z’n fietsmaten tegemoet. Ik meende onlangs nog een bericht te sturen met de vraag of hij nog leefde, want het bleef al een tijdje stil op het forum vanuit Gotham City!

Tot 3 km kregen we de bekende assenwegen en asfaltbaantjes tussen de maïsvelden in deze streek als opwarmer voor de wielen, gevolgd door twee korte, maar mooie singletracks door stukken bos. Ik kreeg kort het gezelschap van een rijder van 3D-Cadworks, een bevriende ploeg van de 24 uren van Westerlo, winnaars bij de masterploegen na de afgelopen editie. Ik vermoed dat het Jan was, die toen op de camping die zondagochtend de Zweedse kok nabootste tijdens het bakken van spek en eieren en zo de rijders op de dijk deed watertanden! Op 5 km doken we dan definitief de bossen in. Want eens je hier de bossen in rijdt, kom je er gegarandeerd pas aan het einde van de tocht weer uit! Een halve kilometer verder maakte ik me op een paadje smal om een aantal snellere rijders te laten passeren. Bruce Wayne en Mr. C. waren daarbij. Bruce stak zijn hand nog op terwijl hij aan het wiel van z’n voorganger bleef kleven. En weg was Batman. Op 7 km volgde een mooie amusante singletrack. Er weerklonk muziek vanuit het bos en aan de afslag naar links werd die intenser. Tussen de bomen door kon ik mensen ontwaren. Het zal er misschien een kampplaats geweest zijn van een jeugdbeweging, want die kwamen we wel meer tegen tijdens de rit. Het bospaadje gaf uit op een grote baan met fietspad aan een camping op de grens met Opoeteren. Tijdens de eerste 10 km toch nog redelijk wat deelnemers gespot die zich niet hadden laten thuis houden uit vrees voor regen of een nat parcours.

Tot 11,5 km volgden boswegen en een natte singletrack tot op de plek waar de route van 60 km zich afsplitste van de andere afstanden. Ik had er drie kwartier over gedaan. Een snelle berekening leerde me dat ik dan 4,5 uur onderweg zou zijn. Met nog een half uur marge zou ik dan rond 13.45 u weer bij af moeten zijn! Na de splitsing kwamen er af en toe open plekken in het landschap met van km 13 tot 14 de doortocht van een kale, recent gerooide vlakte waar de boomstronkjes nog boven het zand uitstaken. Om de heide weer kansen te geven? We reden toen volgens een bord doorheen het natuurgebied De Oudsberg. Na rechts een brede bosweg te zijn opgegaan hoorde ik omstreeks 16 km mijn schuilnaam roepen. En zo kreeg ik na lange tijd Pierrot Le Fou uit het Leuvense nog eens te zien! Ondanks het feit dat hij recht van zijn nachtshift naar hier was afgezakt en nog tot laat naar een interventie was gemoeten, zag hij er fris en monter uit. Zijn maten waren beter af, die zaten ergens in Frankrijk op de bike! De rit doorheen de uitgestrekte bossen was hem tot hiertoe al goed bevallen! Mij ook trouwens! Hier en daar zoog de gebluste zandgrond wel ferm aan zodat je stevig moest trappen om vooruit te komen. Maar de nattigheid viel al bij al goed mee. Niet zoals tijdens de vorige editie van de Oeterdalmarathon toen ik uren in de gietende regen heb gereden! Een beproeving!

Aan een afslag met meerdere wegen was een pijl wat twijfelachtig opgehangen omdat bikers altijd de neiging hebben het smalste pad te kiezen, likkebaardend naar singletracks! Pierrot is teruggekeerd om de pijl te verhangen voor wie nog volgden. Na de volgende bocht troffen we op 20 km de eerste stop, bemand door één Wringer. Een stuk banaan gegeten en twee bekers sportdrank leeggedronken. Snel weer op pad. Van 23 tot 26 km volgden een aantal mooie singletracks door dennenbossen en tussen de varens. Toen we even weer uit de bossen tevoorschijn kwamen, stoof Pierrot er in een veldweg vandoor. Mijn slakkengang is niet aan iedereen besteed! Maar het was plezant van hem nog eens ontmoet en het pad gedurende een dikke tien kilometer gedeeld te hebben! Laat ons hopen dat de zomer nog wat goed weer in petto heeft en ik de Bierbikers hier of daar nog eens op mijn ritten tegenkom! Op een natte singletrack tussen laag struikgewas voelde ik de hete adem van bikers in mijn nek. Toen ze op het volgende pad voorbij konden steken, merkte ik dat één van de twee een helmcamera bij had! Ik zal dus eens moeten zoeken op het web! De Rony van de Neerpeltse Dabbers zal het niet geweest zijn. Aan het einde van het paadje kwamen we weer even in de bewoonde wereld. Een paard liep er driftig heen en weer in een kleine weide. Het tellertje toonde 27 km en de klok 11.00 u.

Ik vervolgde m’n tocht alleen op een aantal bredere boswegen en een mooie track die zich na 29,5 km langsheen een diepte door het bos slingerde om dan naar rechts af te buigen over een aantal molshopen op en af. Zeer mooi! Beneden werden we een bospad op gestuurd waar een bord bij rode vlag waarschuwde voor “kogelgevaar”. Het pad klom daar stevig naar boven, waarna mooie tracks ons op en af doorheen het bos loodsten tot omstreeks 31 km. Ik vermoed dat dit het zogenaamde Glimburgerbos in Opitter was, genoemd naar de biker die de paadjes hier onderhoudt. Er liggen daar vele paadjes op en af over uit de kluiten gewassen bulten, maar die zijn eerder geschikt voor technisch onderlegde bikers. Vos in de bossen heeft me ooit eens naar daar op sleeptouw genomen. Ja, via het wereldwijde web leer je ook mensen kennen die niet naast de deur wonen! Het brede stijgende bospad naast een gerooide zone en waarlangs we de kern van het gebied verlieten, heb ik toen met de Vos bereden, ik vermoed zelfs toen twee keer. Tot 35 km worden we over een aantal lussen over smalle paadjes in de met gras begroeide brandgangen van de bossen gestuurd om uit te komen op een fietspad naast een zandweg aan de Gruitroderheide. Terwijl ik daar even halt hield, kwam er nog een biker voorbijgereden, de eerste die ik sinds het driftige paard te zien kreeg. Dus bijna vijftig minuten moederziel alleen door de bossen gebold!

Op het fietspad staken me nog bikers voorbij. Daarom vermoed ik dat de extra lus van de 60 km hier de andere afstanden weer vervoegde. Korte tijd later trof ik op 37,5 km de tweede bevoorrading. Er stonden daar nog bikers en er kwamen er ook nog toe. Het was op de kop middag! Er was daar nog genoeg aanbod: bananen, wafels, frangipanekoeken, een soort lekkere eierkoeken en sportdrank. Een tiental minuten uitgetrokken om te rusten en te drinken. Via en breed pad verlieten we het bos om uit te komen aan een grote baan in Neeroeteren. Even verder naar links de baan over om de Volmolenstraat in te rijden, genaamd naar de manege en de oude bouwvallige watermolen ernaast. Het bruggetje ben ik ooit eens per wagen gepasseerd onderweg naar de start van een toertocht. 40 km en 12.15 u.

Voorbij de watermolen ging het weer de bossen in over een stevige klim en enkele plezante singletracks. Gevolgd door twee leuke afdalingen en klimmetjes, onder anderen over een zeer smalle track die zeker een meter dieper lag dan het omgevende bos. Een soort holle weg, eerder een droge gracht die er wat vettiger bij lag nu! De drie bikers die net daar achter mij hingen moesten dus noodgedwongen wat geduld oefenen alvorens te kunnen passeren. Dat wegeltje eindigde met een klim over een vals plat, waardoor ik er even buiten adem was! Het tellertje toonde 43 km. Een kilometer verder scheidden de routes van 50 en 60 km zich af van de andere afstanden. We kregen er weer een prachtige singletrack op en af voorgeschoteld. Het was er wat oppassen voor de boomwortels. Naar het einde ervan toe passeerden we de achterzijde van een camping of vakantiedomein. Want ik meende ook identieke houten huisjes te kunnen zien staan. 45 km en 12.45 u. Enkele niet te onderschatten kuitenbijters brachten me doorheen de bossen tot aan de Ketelstraat in Neeroeteren, een kruispunt van zandwegen waar ook een verharde parking was voor wandelaars. Er kwamen nog twee bikers voorbij, waarvan de tweede een blauw truitje van de “brandweer Gent” droeg. Of zou het Genk geweest zijn? De zandweg over om een track in te slaan doorheen een mooi stukje bos om na 47 km uit te komen op een jaagpad naast een kanaal. Af en toe liet zich zelfs een waterzonnetje zien! Zon? Wat is dat? Het stuk van de tocht na de tweede stop was het mooiste wat de omgeving betrof, maar er kwamen een paar stevige klimmetjes in die toch zwaar begonnen door te wegen met bijna 50 km in de benen!

Na een korte wijle langsheen het kanaal ging het dan een assenweg in waarlangs enkele grote huizen te midden van de bossen stonden. Volgens een straatnaambordje reden we daar gedurende een kilometer door de Bergervenstraat. Omstreeks 50 km kregen we een aantal natte bospaadjes voor de wielen geschoven die zich zigzaggend, en vaak over uitputtend vals plat, doorheen de eindeloze bossen slingerden. Ik werd moe en begon zo stilaan naar het einde te verlangen. Op 52 km doemde dan plots een stevige bult voor me op. Daar was het noodgedwongen even te voet. Boven stonden drie jonge twintigers met gewone fietsen. Ze waren content van te zien dat ze niet de enigen waren die te voet naar boven hadden moeten wandelen. Een ervan was uit de streek afkomstig, kende de omgeving min of meer vanuit zijn kindertijd, maar wist me te zeggen dat er nu veel stukken bos waren afgesloten en hij daardoor de verbindingsstukken die hij vroeger volgde niet meer kon rijden. De tweede kerel kwam voor het eerst in deze streek en stond er van versteld dat het hier zo knap was met zoveel bos. De derde, met rastakapsel, was aan zijn spraak te horen, afkomstig van mijn eigenste Antwerpse contreien. Het zag er zo naar uit dat het studenten waren die elkaar op de hogeschool hadden leren kennen en door de Limburger op sleeptouw waren genomen voor een fietstocht. Vriendelijke kerels. Terwijl ik even met die jongens aan de praat was, kwam er toch een moedige rijder de korte helling tot boven op gefietst. Daarna nog een vader en zoontje te voet. Deze twee zou ik verder op m’n rit nog een paar keren in de verte zien rijden en er quasi gelijktijdig mee arriveren. 53 km en 13.30 u!

Wanneer ik weer op pad was werd het onheilspellend donker in de bossen. Ik vreesde dadelijk een fikse regenbui over m’n zip uitgestort te krijgen. Tijdens m’n oversteek van een meer open plek begon het inderdaad stevig te regenen. Weer het bos in en onder de bomen m’n jasje terug aangetrokken. Dat had ik daarstraks uitgedaan omdat ik mij te pletter zweette. Even geschuild voor de koude douche die gelukkig maar kort van duur was. Tot 58 km volgden vele paadjes doorheen de bossen elkaar op. Alles lag er nu iets natter bij na de bui. We passeerden een voetbalveld (Neeroeteren?) en ik hoopte dat ik weer bij af was! Niets van dat! Van 58 tot 60 km kregen we een zeer lang pad doorheen de weiden te verwerken, gevolgd door een even lange kiezelweg die luistert naar de naam Driepaalstraat en uitgaf op een kruispunt met een asfaltbaan, overgaand in een kasseiweg. Daar reden twee wielertoeristen. Na een kort stukje langsheen de kasseiweg doken we weer via een track met put rechts de bossen in. Aan de singletracks en paadjes leek hier geen einde te willen komen. Een lange rechte singletrack lag er zeer vettig bij, zo ook een van water verzadigd graspad. Waarschijnlijk had het hier daarnet steviger geregend en was ik aan het ergste van boven ontsnapt. Het had nog weinig nut van de plassen te proberen te mijden. Mijn benen zaten toch al helemaal onder de modder.

Nog enkele lange bospaden brachten mij weer naar de maïsvelden. Kiezelwegen voerden mij verder over de grens tussen bossen en velden. In de verte zag ik het gele jasje van de vader met de zoon die ik gezien had toen ik met de drie jongens aan de praat was. Ik begon echt naar het einde te verlangen. Na de doortocht van nog een bos kreeg ik de plaats van de start weer in het vizier!

De vader en de zoon keerden terug van de bikewash. Die was niet meer operationeel. Ook de hekkens van de bewaakte parking waren opgeruimd. M’n sporttas opgepikt in de auto. Het begon weer te regenen. Omdat ik het geluid van de bikewash hoorde, nog eens gaan kijken. Daar stond de biker die ik daarstraks aan de oversteek van een grote weg had zien staan. Het zal een Wringer geweest zijn die zijn deel van het parcours in de gaten had gehouden. Maar er kwam bijna niets meer uit de hogedrukreinigers, het water uit de containers zal op geweest zijn! Daarna zelden zo genoten van een warme douche om het slijk van en de vermoeidheid uit mijn lichaam weg te spoelen. In de kantine nog een cola gedronken en een spie vlaai van het rantsoen van De Wringers aangeboden gekregen. Moe, maar content dat ik mij niet door het weer thuis had laten houden! Er waren ondanks het droevige weer toch nog zo’n 449 deelnemers en 17 kinderen komen rijden. Een zeer mooie tocht, bijna voor de volle honderd procent in de bossen, maar toch met de nodige afwisseling. Het zou de laatste keer zijn dat De Wringers deze zomertocht organiseren. Jammer. Onderweg naar huis kreeg ik op de snelweg vanaf As tot aan Lummen een fikse stortbui te verwerken. Een gratis car- en bikewash! We hebben echt geluk gehad dat het tijdens de tocht zo goed als droog is gebleven! Thuis m’n fiets nog in de zon schoon kunnen maken! Wie kennis wil maken met deze mooie en bosrijke streek en wil genieten van een puik georganiseerde tocht, heeft binnenkort nog de kans tijdens de Oeterdalmarathon op 12 augustus 2012, ook een organisatie van De Wringers. Bij leven en welzijn rijd ik hier dan weer in de bossen rond.

Het verslag van deze toer is ook te lezen op mtb-you en mountainbike.be!

Toertocht te Opoeteren op 15-07-12 door Rony Rabijns (Dabbers Neerpelt)

18-07-2012 om 00:00 geschreven door StrammerMax

Nightride (31-47 km) van het Waanzinnig Weekend te Herfelingen op vrijdag 13-07-2012.

In het kader van het Waanzinnig Weekend Herfelingen werd voor de derde keer op rij een avondmountainbiketocht georganiseerd vanuit deze gemeente in het Pajottenland. De eerste editie heb ik ook gereden, deze van vorig jaar niet. Ik heb lang getwijfeld of ik zou afkomen, omdat ik vreesde voor moddertoestanden nadat het de vorige veertien dagen al overvloedig had geregend en er ook vandaag een aantal fikse buien waren gevallen. Mijn fiets met nieuw stuur en handvatten gaan ophalen bij BikeAholic en dan de knoop doorgehakt! Ik ga naar Herfelingen! Het werd tijd van nog eens buiten te komen, het was veertien dagen geleden dat ik de fiets nog van dichtbij gezien had. De verplaatsing richting Brussel viel mee, nergens files. Via enkele lokale wegen bereikte ik de straat met de feesttent. De zijbermen waren gemaaid om te zorgen voor parkeerplaatsen. Een overdreven toeloop was er niet, te zien aan het aantal geparkeerde wagens. Er reden bikers voorbij die de rit al achter de rug hadden. Sommigen zagen er nog vrij proper uit, anderen zaten onder de modder! Hoe de paden er gingen bij liggen, bleef dus een open vraag. Me ingeschreven en omstreeks 21.00 u was ik op pad.

Het vertrek was via de weide achter de tenten en daar werden we al direct op de foto vastgelegd door een jonge Waanzinnige Weekender die daar had postgevat. Veertien dagen stilliggen liet zich al snel voelen. Gedurende de eerste anderhalve kilometer volgden we een landelijk asfaltbaantje dat zich op en af doorheen de landelijke omgeving slingerde tot aan de grens met Kester (Gooik). Na een regenachtige dag kleurde de avondhemel blauw tussen de wolken die alle kleuren hadden, van wit, tot rood en grijs. Het voordeel van nog bij licht te vertrekken is dat je ook nog wat kan zien van de streek waarin je rijdt. Het mooie landelijke Pajottenland op plaatsen waar ik zelden kom. Via een veldweg bereikte ik langzaam dalend de grens met Bogaarden-Pepingen, ter hoogte van een kapelletje, waar een konijn zich amuseerde in een weide tegenover een eenzaam huis. Vijf bikers van eenzelfde club staken me voorbij.

Tot vijf kilometer konden de bikers zich amuseren op een veldweg en een smalle track die zich, omzoomd door struikgewas en gras, doorheen de velden slingerde. De track kwam uit op een grote baan tegenover het Fruitbedrijf Kestergat. Daar ging het de baan over en doken we naast het fruitbedrijf de grote appelboomgaarden in. Drie bikers staken me voorbij. Via goed berijdbare veldwegen waar je de eventuele plassen kon ontwijken door op de met gras begroeide middenstrook te rijden, kwamen we toe aan een bos. Het kort stukje weg door het bos lag er goed vettig bij, maar het bleef doenbaar. Slechts een groepje van twee en een groepje van drie bikers deelden mijn pad en op een veldweg met sporen stak een eenzame rijder me tegen een redelijke snelheid voorbij. Samen met twee anderen bereikte ik een grote weg die we dienden te kruisen op de grens tussen Kester-Gooik en Leerbeek-Gooik. Het was toen 21.30 u en het tellertje toonde 8 km. Eens de grote baan over sloegen we naar rechts de Nattebroekstraat in. Van een natte broek had ik voorlopig nog geen last, de gulp water die uit het slurfje van m’n drinkzak gelopen was buiten beschouwing gelaten. Vanaf dit landelijke en eenzame asfaltbaantje doken we via een poortje een smal paadje in dat me langsheen velden en laag struikgewas voerde om het via een tweede poortje weer te verlaten. Tot 11,5 km voerde een asfaltbaantje me doorheen een mooie omgeving met nog steeds de kleurrijke wolken aan de hemel in de avondschemering.

Een baantje dat Bree-Eik heet stuurde me in Sint-Kwintens-Lennik voorbij een grote oude witte hoeve waar de van de buitenmuren gevallen bepleistering op niet al te professionele wijze weer was bijgewerkt. De kosten om zulke grote gebouwen te onderhouden moeten niet min zijn. In deze streek staan wel meer dergelijke hoeven, sommigen mooi gerestaureerd, anderen in staat van verval en met daken die enkel de tand des tijds of een stevige storm nodig hebben om in te storten. Ik zag een groepje van drie mannen naderen. Om 21.50 u na 13 km rijden. Tot 15 km werden plezante veldwegen ons deel en kregen we tot twee maal een leuke afdaling over een kiezelpad voor de wielen. Een smalle track in hoog gras bracht me na 16,5 km tot aan de Kwakkelbeekstraat in Gooik. Daar stonden een aantal gloednieuwe huizen. Omstreeks km 17 voerde het traject door een donker bos van het domein Paddenbroek. Ik trotseerde er de slijkerige ondergrond en probeerde zonder licht het spoor te volgen dat de voorgangers er gebaand hadden. Na de doortocht van het bos bereikten we een meer open vlakte met boomgaarden. Er weerklonk muziek vanuit de boomgaard, maar ik kon er geen tekenen van leven bespeuren.

Om 22.15 u bereikte ik na 19,5 km de bevoorrading nadat ik de felle lampen gemerkt had van een andere eenzame rijder die me volgde. Reeds van op de weg had ik de fel verlichte tent in de verte zien staan. Men was daar inderdaad goed uitgerust met een eigen stroomaggregaat dat verderop in het veld was opgesteld en een frigo met fris drinken! Er was keuze genoeg om te knabbelen: bananen, appelsienen, chocoladecake, cake, wafels en peperkoek. Er was in ieder geval niets tekort, want er lagen nog grote zakken vol appelsienen te wachten op eters. Na tien minuten rust weer op pad om vanaf de Paddenbroekstraat een beslijkte klim op gestuurd te worden. Pas vanaf de stop mijn lichten aangestoken. Dat paadje ging over in een veldweg doorheen het gras. Er stonden daar twee bikers die me daarstraks nog ingehaald hadden en die aan de stop waren vertrokken toen ik er arriveerde. Ik heb ze niet meer gezien. Ik vermoed dat ze even verderop de richting van de 31 km zijn uitgegaan. Want aan het einde van het paadje was de splitsing tussen de beide afstanden waar ik naar rechts de 47 km ben opgegaan, startend met een licht klimmende track.

Tot 22,5 km volgden we het spoor van de vaste groene route van Gooik die ons vanaf een kruispunt aan een restaurant en enkele huizen over een mooie track doorheen de weiden voerde. Een aantal jaren geleden ben ik die vaste route komen rijden. Ik had tot dan toe nog nooit van Gooik gehoord. Van Herfelingen evenmin. In mei 2010 vond ik tijdens de toertocht in het Waals-Brabantse Lasne het kaartje van een ballonwedstrijd, ingericht door het ACV Herne! Ik had nog nooit van Herne gehoord! Anderhalve maand later streek ik dan op de nightride in Herfelingen neer om vast te stellen dat dit een deelgemeente is van Herne! En om de gekke naam Kokejane tegen te komen, waar ik op het forum al wel over gelezen had! De mountainbike heeft me zo al op vele plaatsen gebracht waar ik anders in mijn leven nooit iets van zou gezien hebben! Intussen was het al 22.45 u geworden! Ik had er tot dan een rustig ritje van gemaakt, maar ik mocht nu wel een tandje bij steken!

Rond 24 km sloegen we vanaf een baantje een papperig van water verzadigd weidepad in, waardoor de klodders modder van de natte bovenlaag me om de oren vlogen! Daarna doken we een maïsveld in waar het smalle paadje tussen de nog niet zo hoog opgeschoten stengels er vrij vast bij lag en goed te berijden was. Het viel me trouwens op dat op sommige plaatsen de grond de indruk geeft modderig te zijn, terwijl die gewoon keihard is als je er met je voet op trapt! Het paadje kwam uit aan een plek met enkele huizen. Daar beleefde een egel de schrik van zijn leven toen ik me opzij moest smijten en mijn banden hem op een haar na misten! Ik had hem niet gezien! Om daarna verblind te worden door mijn helmlamp wanneer ik het beest van naderbij bekeek! Ik had er 25 km op zitten om 23.00 u. Ter hoogte van het smalle paadje dat naast een beekje voer en waar het wat uitkijken geblazen was, vluchtte nog een egel voor mijn wielen weg!

Na 26 km werden we een smal glibberig paadje op gestuurd tussen een prikkeldraad aan de linkerkant en netels en struikgewas aan de rechterkant! Netels leken me bij een eventuele schuiver toch beter dan de kennismaking met de prikkeldraad! Na dit hachelijk intermezzo volgde tot 29 km een lange veldweg van een kilometer of twee. Goed te berijden ondanks de natte ondergrond, ook al was het voelbaar in de benen! In mijn ooghoeken bemerkte ik de felle lampen van nog een biker die me volgde. En al zag ik soms zijn licht voor me schijnen, het duurde toch een tijdje eer hij me ter hoogte van een grote baan ingehaald had. “Wie anders dan de Strammer kunnen we hier nu nog in het donker tegenkomen”, hoorde ik een bekende stem zeggen. Het was Patje2. Hij liet me voorgaan bij het volgende smalle wegeltje omdat hij naar zijn zeggen doodop was. Hij had mijn knipperende rode achterlichtje al opgemerkt vanaf het pad met de netels, maar dan had hij nog een kwartier nodig gehad om me bij te halen. Hij had de route van 31 km al gereden en was daarna aan die van 47 km begonnen.

Ondanks het feit dat hij moe was, moest ik nog alles geven om hem te kunnen blijven volgen. Enkele klimmen en afdalingen over kiezelwegen en weidepaadjes volgden elkaar op. Het middenspoor doorheen het gras was de beste keuze in de afdalingen om de plassen te kunnen ontwijken. Met als nadeel dat je eventuele putten in het gras niet kan opmerken! Ik heb me gewoon laten gaan en gehoopt dat geen putten me liggen zouden hebben, teneinde Patje te kunnen blijven volgen. De veldwegen en weidepaadjes gaven na 37 km uit op een grote baan. Daar moest ik Patje lossen, ik zag hem in de verte rijden. Vanaf de weg moesten we links een servitudewegeltje in. Het was 23.45 u. Op het ogenblik dat ik toch wel moe begon te worden van de nachtelijke rit, werd ik niet gespaard. Want er volgde een stevige klim, weliswaar over asfalt. Ik was blij dat ik boven was! Een smal bospad voerde ons, naar het einde ervan, rakelings voorbij twee huizen en eindigde in een trap naar beneden. 42 km en 00.10 u!

Ik kwam op een grote baan terecht en aan een huis wees een pijltje naar links. Daar was in het donker wel een pad doorheen het gras naar een bos toe, maar ik kon in het schijnsel van mijn helmlamp geen pijlen meer ontwaren! Er hingen wel pijlen voor een wandeling en bordjes die de keuze lieten tussen een traject “met hond” en “verboden voor de hond”. Nog eens op mijn stappen teruggekeerd! Verrek, geen pijlen! Aan het bos hing wel een pijl naar links voor de wandelingen, maar mijn gevoel vertelde me om rechtdoor het bos in te rijden. Daar lag de grond er redelijk vettig bij. Nergens pijlen te zien en gewoon rechtdoor gereden. In de verte zag ik het witte schijnsel van licht en daarna een felle lamp. Patje2 stond daar te wachten. Hij had het noodnummer al gebeld omwille van de afwezigheid van pijlen. Ze waren om een bepaalde reden daar al verwijderd. Aan het einde van het bos moesten we naar links en daar zouden we terug pijlen vinden.

Ik mocht weer stevig trappen om Patje bij te blijven. Wat moet dat zijn als hij er niet “door zit”! Bovendien begon mijn licht te verzwakken. Op een veldweg kreeg ik het daardoor lastig om de middenstrook te vinden en reed ik dus maar gewoon door de plassen in het spoor rechts. Patje won terrein in een snelle afdaling doorheen het gras, zodat ik noodgedwongen toch maar gestopt ben om voor die luttele laatste kilometers nog nieuwe batterijen te plaatsen. Volgde nog een moeizame klim over een smal paadje naar een straat toe. Daar stond mijn metgezel te wachten. De laatste kilometer verliep over de betonbaan waarlangs ik daarstraks was toegekomen en waar mijn auto geparkeerd stond. In de verte klonk de muziek van de fuif in de grote tent. We waren weer bij af! Oef! Het moet al 00.30 u geweest zijn! Ik had er mijn tijd voor genomen, meer dan ik geschat had en ondanks het feit dat ik de laatste 18 km door Patje op sleeptouw was genomen. Mijn tellertje gaf 51 km aan.

Aan de ingang van het terrein trof ik nog mijn clubmakker Steve die sinds enige tijd het Antwerpse heeft ingeruild voor Halle en de toer was komen rijden met enkele collega’s. Hij heeft hier zijn nieuwe werkstek en aan hetgeen hij vertelde te horen is zijn keuze voor Halle definitief. De liefde drijft mensen naar andere oorden. Diens leven is op korte tijd wel drastisch veranderd. En er is nog van dat op komst! De ooievaar! Patje heeft zelfs mijn fiets schoongespoten, voor zover dat in het donker nog kon! De vriendelijke Waanzinnige Weekender wou zelfs de douchewagen terug openmaken, maar omdat daar alles waarschijnlijk al proper gemaakt was hebben we er geen gebruik van gemaakt. Ons kaartje met noodnummer hebben we nog kunnen inruilen voor een gratis Leffe. We hebben er nog een tweede soldaat gemaakt terwijl we een praatje maakten met enkele mensen die dit weekend organiseerden. Tegen dat mijn fiets weer opgeladen was en mijn spullen in de auto lagen, was het al bijna halfdrie! Om 03.40 u was ik thuis. En dan heb ik alles nog proper gemaakt, uitgezonderd de fiets. Kleren in de wasmachine en rijder onder de douche. Om 05.30 u ben ik gaan slapen! Het begon alweer licht te worden! Van een lange dag gesproken!

Het traject in Herfelingen was vrij goed te berijden ondanks de overvloedige regen van de afgelopen veertien dagen. De fiets was wel snel vuil, maar er waren weinig stroken waar je door de modder moest dabben. Plassen waren te ontwijken. Naar het einde toe zag ik er wel lief uit omdat ik de plassen niet goed meer zag door mijn verzwakkend licht. Er waren een 245 deelnemers, maar ik heb er daar niet veel van gezien. De meesten moeten de toer dus nog bij licht gereden hebben. Mooie tocht, mooie streek, veel off-road voor een nightride, enkele pittige klimmen en afdalingen. Ik heb al een paar keren moeten denken aan de mensen in Herfelingen. Daar was zaterdag en zondag nog van alles en nog wat te doen. Naast de tent was een zandvlakte aangelegd voor beachvolleybal. "Zomerterras met streekbieren, auto- en tractorwijding, springkastelen, barbecue...", het zal daar helaas een natte bedoening geweest zijn, ondanks alle inspanningen en voorbereidingen. Ik denk dat vele mensen dit weer beu zijn! Allicht tot het volgende Waanzinnig Weekend!

Het verslag van deze toertocht kan je ook lezen op mtb-you en op mountainbike.be!

Voor een verslag uit EditiePajot met enkele foto's: klik hier!

Foto's van Godelieve Deschuyffeleer:

Waanzinnig Weekend Herfelingen 2011 by DJRelactive

14-07-2012 om 00:00 geschreven door StrammerMax

24 uren van MTB Westel te Westerlo op zaterdag 30-06-2012 en zondag 01-07-2012.

Na drie zware werkweken met weinig slaap en te halen deadlines, bovendien afgesloten met een personeelsfeest op vrijdagavond, waar ik toch langer bleef hangen dan voorzien, keek ik toch wat op tegen de 24 uren. Met een conditie van niemendal kan je aan zoiets beter niet beginnen! En het was niet omdat ik na het bezoek aan de dokter voor het invullen van het medisch attest goed bevonden was voor de sport, dat de vorm er ook was! Door de drukte moest ik op zaterdagochtend nog alle spullen bij elkaar zoeken. Gelukkig ligt alles wat met biken te maken heeft binnen handbereik en na het pinksterweekeinde in Daverdisse lagen ook mijn bruikbare fietskleren nog netjes bij elkaar. Na een klein halfuur was ik gepakt en gezakt. Alles de auto in, nog snel sandwiches gesmeerd om mee te nemen, er twee van achter de kiezen gestoken, fietsdrager gemonteerd en fiets opgeladen, en weg was ik. Onze groepsleider begon zich al zorgen te maken, zich afvragend of ik wel ging komen, vermits ik zelfs nauwelijks de tijd had gehad om mij te mengen in het e-mailverkeer van de afgelopen dagen! Na een geruststellende telefoon om 13.00 u thuis vertrokken.

Westerlo ligt bij nader toezien niet zo ver, vermits ik een kleine drie kwartier later ter plekke was. Me geparkeerd in de straat tegenover het zenuwcentrum, aan de andere kant van de drukke hoofdweg door de gemeente. Met de fiets aan de hand, twee zakken aan het stuur en m’n reistas met fietskleren op de rug, de camping opgezocht. Daar was het veel minder druk dan de vorige twee jaren, zodat mijn kompanen mij al van ver zagen toekomen. Er waren nog maar drie van de zes deelnemers van De Papegaai Bike Team present, Kris, Yasin en Robert. Deze laatste stond met z’n caravan op de daartoe voorziene plek. De twee bevriende ploegen (het Blackberry-Mobistar MTB Team en hun funploeg, ingeschreven als De Jeugd van Tegenwoordig) naast wie we opgesteld stonden waren al voltallig en volledig geïnstalleerd. Die mannen waren gisteren al gearriveerd, beschikken over een aanhangwagen en waren qua materiaal weer uitgerust alsof ze op hotel kwamen, campingvuur en barbecue inclusief! Wij moesten het met heel wat minder doen! Onze aanvoerder had wel een grote halfopen partytent opgesteld, maar we hadden weinig om er onder te zetten. Nog eens over en weer gelopen naar de auto om m’n tentje en veldbed op te halen. Daarbij Leslie op het lijf gelopen, de clubmakker van De Papegaai Bike Team die de uitdaging van de 24 uren als solorijder aanging! Mijn twee-seconden-tentje opengevouwen en m’n spullen er in ondergebracht. Daarna naar de grote inschrijvingstent in het centrum om me te melden en me mijn verplichte polsbandje te laten omdoen. Daar viel onmiddellijk de delegatie Slijkfretters op, vijf mannen en één vrouw, die zich voor de gelegenheid hadden omgedoopt tot team Pornosnor om in hun opvallende kleding een gooi te doen naar het gratis vat dat voor de meest originele ploeg te winnen was! Achteraf zou Dirty Daddy me vertellen dat de mannen weken hun baard en snor hadden laten staan om zich daarna een opvallende snor te kunnen scheren, zeer tot ongenoegen van hun wederhelften. Ook een aantal solo rijdende Slijkfretters waren in dezelfde stijl uitgedost!

En dan bleef er nog net genoeg tijd over om een verkenningsrondje te rijden over het parcours dat de mannen van MTB Westel voor ons in hun petto hadden! Bij terugkomst bleek de vijfde ploegmakker, Joris, gearriveerd. Dat we op de zesde nog een tijdje moesten wachten, was geweten. Dennis zou pas na zeven uur arriveren, na sluitingstijd van zijn fietsenzaak. Intussen kreeg hij wel een aantal telefoontjes van onzentwege om nog vervangspullen mee te brengen. Handig, een fietsenmaker in eigen rangen! Blijkbaar was ik niet de enige die de tijd niet had gehad om z’n fiets grondig te inspecteren alvorens af te reizen!

Het parcours goedgekeurd na m’n kennismakingsrondje. Ik herkende stukken van vorig jaar terug. Aan de singletrack was wel wat veranderd, er kwamen een paar lastige stukken in langs plaatsen waar bomen gekapt waren en de aarde losgewoeld was. Die singeltrack zou voor mij het lastige stuk worden als tragere rijder in het geval ik de hete adem van snellere rijders in mijn nek zou voelen! Net op tijd terug om de start te kunnen meemaken om 16.00 u op zaterdagnamiddag. De vertrekkers van de estafetteploegen dienden naar hun bike in de wisselzone te lopen, de solo’s mochten in hun zog en rijdend op hun fietsen vertrekken. Robert nam voor ons de eer als eerste rijder waar. En dat op zijn eenenzestigste verjaardag, waarbij hij vermoedelijk de oudste deelnemer was! Daar doe ik mij helm voor af! Kris had op voorhand een schema gemaakt zodat iedereen op tijd in de wisselzone zou staan om zijn voorganger af te lossen. De geschatte tijd was vijftien tot twintig minuten voor een rondje. Overdag zouden we twee rondjes rijden. Eerst Robert, dan Kris, dan ik, gevolgd door Yasin en Joris en vanaf 20.00 u kwam Dennis daar nog achter.

Ondanks de vermoeidheid en de korte nachten van de afgelopen weken ging het mij vrij behoorlijk af. Rustig aan, zonder mij te forceren, teneinde het 24 uren uit te kunnen zingen! Uiteraard had ik de langste rijdtijd van de ploeg. Ik deed er bij licht een twintig minuten over en als ik de rondetijden bekijk en rekening houd met m’n leeftijd en gewicht, hoef ik daar niet verlegen om te zijn. Alhoewel ik toch maar traag rijd, te zien aan de snelheid waarmee velen me voorbijstaken en het nakijken gaven! En dat ook naar het einde toe! Men kan zich afvragen waar sommigen de energie vandaan blijven halen! Vertrekkend van de wisselzone ging het eerst door het dorpscentrum een brug (laadbak van een vrachtwagen) over, de hoek om en de bossen in. Daar volgde een vettig stuk over een modderige ondergrond met twee venijnige bochten. Na een stukje kiezelweg en weer een bochtje reden we voor de eerste keer langsheen de camping. De dijk op en af, een ultrakorte track door een stukje bos (oppassen voor de wortel), de dijk weer op, kiezelpaadje, de dijk op en af rond een boom in een korte bocht met klimmetje en dan naar links een brugje over de Grote Nete over. Na een stukje kiezelweg met tegenliggers ging het dan naar rechts de bossen weer in langsheen een oude ijzeren poort en boomwortel. Daar voerde een smalle track die zich op een pad gevormd had ons tussen imposante bomen. Tijdens de eerste ritjes viel op dat het zwaar trappen was naar het einde van die track toe. Wanneer je bij een volgende passage eens goed rondkeek werd dat al snel duidelijk. We hadden daar te maken met een stevig vals plat. Het zou naarmate de uren verstreken voor mij een moeilijk stukje worden op de omloop. Maar het werd ook door de andere rijders op de camping druk besproken wegens goed voelbaar in de benen! Rechtsaf en weer linksaf om daarna linksaf de lange singeltrack in te duiken. Daarop kreeg je af te rekenen met de nodige bochtjes, dood kreupelhout en kleine takjes en boomstronkjes die weliswaar met fluoverf gemarkeerd waren! Ik hoopte er altijd op geen snelle achtervolgers! Naar het einde toe volgden een paar moeilijke bochtjes. Naast één ervan had een medische hulppost postgevat. Daarna kwam een recht bospad, overgaand in een track met enkele bochtjes ter hoogte van een vervaarlijke wortel die menig biker letterlijk liggen heeft gehad. Een kiezelpaadje rechtsaf op en direct weer naar links in een smal paadje dat zich, langs weerszijden begroeid met struikgewas, door velden slingerde. Het gaf uit op een asfaltbaantje met een verlaten huis en enkele oude hoeves. Linksaf en dan weer linksaf een graspaadje op. Om weer uit te komen op de kiezelweg met de tegenliggers. Rechts de bossen in over een hoopje zand om weer een lang recht graspad voor de wielen te krijgen op de rand van weiden en een bos met imposante bomen. Een kiezelweg op om via een eenzame grote hoeve weer een kasseipaadje te bereiken met brug over de Nete. Daar stonden altijd toeschouwers! Daarna het kiezelpaadje naast de Nete op. Vlak voor de camping moesten we twee keren de dijk op en af in korte bochten. Dat was voor mij altijd een vraagteken of ik boven zou geraken. Maar naarmate de dag vorderde had ik daar de techniek om succesvol boven te geraken onder de knie. Afremmen in het bochtje beneden en dan alles geven om de dijk weer op te rijden. Een mens leert bij! Een stukje langsheen de achterzijde van de camping waar steevast teamgenoten en andere bekenden stonden om iedereen aan te moedigen. Aan het nadarhekken, waar vaak teamleden van Pornosnor of solorijders van de Slijkfretters iedereen stonden aan te porren, ging het de dijk af en opnieuw langsheen de camping om via de straat weer het centrum van Westerlo en de wisselzone te bereiken!

Als ik het mij goed herinner heb ik de zaterdag gereden omstreeks 17.00 u, 19.00 u, 21.00 u en 23.55 u. Het was warm en bij gebrek aan bidonhouder op m’n fiets stortte ik me na afloop altijd op het water aan de wisselzone! Toen ik na één van die ritten weer naar de camping reed was ik blij verrast met het onverwacht bezoek dat ons daar te beurt viel! Wardje en Frans waren naar Westerlo gekomen. De vorige edities namen zij deel met een ploeg van 3D- Cadworks, maar deze keer heeft het lot er anders over beslist! Nadat we op oudejaar nog met een hele bende hadden samen gezeten en plezier gemaakt na de toertocht in het Nederlandse Huijbergen, kregen we eind januari het ontstellende nieuws te horen dat Ward zwaar verbrand was geraakt bij een arbeidsongeval! Waren de berichten over zijn kansen aanvankelijk somber, een half jaar later blijkt hij al redelijk goed hersteld! De goede conditie die hij op het ogenblik van het ongeval had, zal wel één van de redenen zijn die er voor gezorgd hebben dat hij het gehaald heeft! Ik heb er bewust nooit wat over geschreven, maar nu hij aan de beterhand is mag dit zeker eens vermeld worden! Wat was ik blij van deze mens terug te zien, want we hebben deze vriendelijke man al veel te lang moeten missen. Hij staat te popelen om de fiets weer te bestijgen. Hij heeft nog een jaar tijd om weer aan te sterken zodat hij hier volgend jaar met zijn teamgenoten weer kan aantreden! Hij ziet het in ieder geval zelf goed zitten, zelfs in het geval hij misschien niet meer op dezelfde wijze mee zal kunnen als tevoren! Ook de zondag zijn Ward en Frans nog langsgekomen om het einde van de dag en het podium mee te maken! Vechtlust en een positieve ingesteldheid kunnen een mens er weer bovenop helpen! Volgend jaar staat hij hier weer met z’n bike, daar ben ik zeker van!

De meest memorabele ritten zijn natuurlijk de ritten in het donker! Voor SilverFokske van De Jeugd van Tegenwoordig was het zijn nachtdoop! Hij had nog nooit een nightride gereden, zei hij, terwijl hij met z’n lampen in de weer was! Onze ouderdomsdeken Robert had laten verstaan liever niet ‘s nachts te rijden en kroop omstreeks 23.15 u na zijn laatste zaterdagse toer van zijn fiets om te gaan slapen met de belofte van om zes uur weer paraat te staan in de wisselzone om af te lossen gelijk wie dan aan het rijden was! Om 23.55 u was het mijn beurt om Kris weer af te lossen. We hadden afgesproken om pas vanaf middernacht elk drie rondes te rijden, zodat ik hem vertelde dat ik twee rondjes zou rijden. De vorige jaren was het parcours op bepaalde plekken ’s nachts verlicht, nu was dat enkel het geval ter hoogte van de camping. Maar omdat ik al meerdere nachtritten heb gereden en dus goed voorzien ben van de nodige lampen, was dat geen probleem. Na mijn twee rondes bleek Yasin niet in de wisselzone te staan! Hij was nog op weg en had me zien passeren! Ik heb dus noodgedwongen nog een derde ronde meegepikt. Geen erg, vermits ik daarstraks door één van de mannen van de Blackberries had horen zeggen dat de eerste die drie rondes rijdt het beste af is en het langste kan rusten! Even over één uur reed ik weer de wisselzone in en kon ik de drinkbus met chip doorgeven. De batterijen in m’n lampen vervangen, ook al beweerde Kris dat het alweer licht zou zijn bij mijn volgende rit, hetgeen toch niet zo zou blijken te zijn! Een douche genomen en geprobeerd van wat te slapen in m’n tentje. Maar op de camping is het uiteraard nooit volledig stil, wanneer de rijders in het passeren roepen naar hun kompanen in de tenten naast de dijk. En de stroomgenerator blijft de hele nacht staan draaien! Ik kreeg het bovendien koud tijdens de nacht!

Het deed pijn wanneer ik omstreeks halfvijf in de ochtend m’n naam hoorde roepen door mijn voorganger die naar de wisselzone vertrok. Terwijl ik recht krabbelde in m’n tentje hoorde ik Dennis nog zeggen dat ik er een lap op moest geven om onze tijd veilig te stellen, alvorens hij een dutje ging doen. Even over vijf uur kwam Kris toe in de wisselzone en kon ik slaapdronken aan mijn tweede reeks van drie nachtrondjes beginnen. Omdat ik zelf niemand gewekt had, hoopte ik dat Robert klaar zou staan aan de start zoals hij beloofd had en dat ik het tot zes uur uit zou kunnen zingen! Toen ik omstreeks kwart voor zes de tweede keer door het centrum van Westerlo passeerde zag ik Robert richting wisselzone wandelen en kon ik hem toeroepen dat ik nog één rondje te gaan had. Intussen had ik het langzamer lichter zien worden. Kon ik om vijf uur mijn lampen nog goed gebruiken, nu waren ze overbodig geworden. Ook de mensen aan de hulppost naast de singletrack in het bos waren weer tot leven gekomen. Zij hadden daar buiten op veldbedden gelegen tijdens de nachtelijke uren. Even over zessen kon ik de bidon met de chip doorgeven aan Robert en weer richting camping rijden.

Omdat Dennis zijn tentje had ingenomen, lag Kris buiten op de grond in zijn slaapzak! Voor mij had het weinig zin om nog terug in m’n tentje te kruipen. Ik ben dan op de dijk gaan zitten kijken naar de passerende bikers en om de zon te zien opkomen. De solo Slijkfretter in zijn macho-klederdracht, een korte spijkerbroek over z’n fietsbroek en lederen vestje met kettingen (een mens moet wat over hebben voor een gratis vaatje), die me daarnet een paar keren had ingehaald met de kletterende kaart tussen de spaken van z’n wiel was nog steeds op dreef en op een bepaald ogenblik kwam ook Dirty Daddy de dijk op gefietst. Ook de fotograaf van dienst was al vroeg uit de veren en legde me op de gevoelige plaat vast terwijl ik langs de dijk op een stapel planken had postgevat met de prut nog in m’n ogen! Er kwam ook leven onder de tentzeilen van de Blackberries en de Jeugd van Tegenwoordig! Die mannen hadden elk zelfs spek en eieren meegebracht om ter plekke te bereiden. Jan voegde er nog wat show aan toe door de Zweedse kok uit de Muppets na te bootsen terwijl hij zijn omelet stond te bakken. Rubber-12 zag ik een half varken bij zijn ei in de pan smijten! De geur van al dit lekkers ontging zelfs de bikers op de dijk niet. “Spek met eieren”, hoorde ik er ene likkebaardend prevelen in het voorbijrijden!

De zon klom hoger, de warmte deed de dauw verdampen en bij de buurmannen was SilverFokske de laatste die zijn spek en eieren begon te bakken! Ik had uitgerekend dat ik omstreeks een uur of negen weer aan de beurt zou zijn en dat bleek zo te kloppen. Ik werd uitbundig toegejuicht vanaf een caféterras door Yasin en Dennis, daarna ook door Kris. En aan de camping door de macho-Slijkfretter! Het trio op het terras vervoegd nadat ik de chip had doorgegeven aan Robert. Als de rekening klopte zou ik nog één keer rondjes dienen te rijden. Indien er sneller gereden werd, dan zat de kans er in dat ik als laatste zou moeten starten. Rond 13.30 u heb ik inderdaad voor de laatste keer moeten aanzetten. Eerst nog een spaghetti gaan ophalen bij Suskewiet en aan onze tent verorberd. Een lekkere afwisseling na m’n voorraad sandwiches met kaas.

In de loop van de namiddag kregen we nog het bezoek van Papegaaien die dit jaar niet deelnamen en van de wederhelften van enkele rijders. Na alles onder zeil gezet te hebben bij de aanvang van een fikse regenbui, waarvan we tot hiertoe gelukkig gespaard waren gebleven, ben ik dan met Steve mee naar het centrum getrokken om er het einde van de 24 uren mee te maken. Gevolgd door de prijsuitreiking. De winnende ploegen waren het Be Fast Team (mannen, 101 rondes), De Pedaalridders Ludo’s Ladies (vrouwen, 79 rondes), De Slijkdabbers (gemengd, 96 rondes), het met ons bevriende Blackberry-Mobistar MTB Team (masters, 88 rondes) en New Concept Biking (solo, 77 rondes). Jan De Busser, de solo-overwinaar van vorig jaar, eindigde tweede met 73 rondes. Team Pornosnor nam met plezier het gratis vat in ontvangst als winnaar van de prijs voor de meest originele deelnemer. Daar gingen ze voor, wist Dirty Daddy me te vertellen. Met de Papegaai Bike Team zijn we op plaats 52 van 57 geëindigd in het klassement “mannen” en op plaats 62 van 90 met 76 rondes in het algemeen klassement. Onze verdienstelijke solorijder Leslie eindigde op plaats 89 in het algemeen klassement met 26 rondes. Hij was daar zelf blijkbaar niet zo tevreden over, maar het feit dat hij heeft volgehouden en nog alles op alles gezet heeft tijdens de zondagnamiddag, is al een hele prestatie op zich voor iemand die voor de rest niet zo heel veel rijdt! Ik zou het zelf niet beter doen! Ik had zo’n 115 km op m’n tellertje bij elkaar gereden in 7,5 uur, de verplaatsingen van de camping naar de wisselzone inclusief.

Na de prijsuitreiking volgde nog een demonstratie trial-biking door Iciar Van den Bergh en stond er naast de tent een clown ballons te knopen voor kinderen. Want de 24 uren worden georganiseerd samen met de jaarlijkse braderij in Westerlo, waardoor er veel volk op de been is. Nog een korte babbel met Dirty Daddy en Ward die met Frans was komen kijken hoe de Blackberries het podium beklommen als winnende masters. En met Sammy en Steve nog een paar glazen geledigd. Intussen was de camping al voor een groot deel ontruimd en stond mijn tentje nog als één van de weinigen overeind. Gelukkig wist Elke er raad mee om m’n twee-seconden-tentje in even veel tijd weer op te vouwen! Met een paar keren over en weer wandelen en rijden naar de auto waren ook mijn spullen opgeruimd. Iemand riep me toe dat ik er blijkbaar niet genoeg van kon krijgen toen ik met de bike weer naar de camping reed.

Afscheid genomen van m’n makkers en op weg naar m’n wagen gezien dat de Blackberries en de Jeugd van Tegenwoordig het terras van Suskewiet hadden ingepalmd. Vermoeid maar content weer naar huis gereden. En zeggen dat ik twee jaar geleden thuis gejankt heb van vermoeidheid na aankomst. Niets daarvan nu. De inspanningen waren al snel weer vergeten en na de vervelende opruim van alle meegenomen spullen blijven enkel de leuke indrukken bewaard als herinnering aan deze uitgave van de 24 uren. Voor mij was het de derde deelname. Bij leven en welzijn strijken we volgend jaar weer neer op de weide naast de Nete in Westerlo. Met de Ward er bij! Alle lof komt toe aan MTB Westel voor de knappe organisatie van dit hele gebeuren, waar weer veel tijd en energie in gestoken geworden geweest moet zijn om aan honderden bikers een onvergetelijke ervaring te bezorgen! Dank daarvoor!

Het verslag van dit evenement is ook te lezen op mtb-you en op mountainbike.be!

Totaal klassement

Uitslag per categorie

Rondetijden

Reportage met foto’s in Gazet van Antwerpen en in het Nieuwsblad!

24 uren van Westerlo 30-06-2012 en 01-07-2012 door Berlicummer

08-07-2012 om 00:00 geschreven door StrammerMax